nomes no trilho de navegação
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Sialia currucoides ye un ave paseriforme de la familia de los túrdidos. Ye un páxaru de tamañu mediu d'aprosimao 18 cm nel casu de los machos adultos.
Los exemplares machos adultos tienen un color azul brillante. Los exemplares femes adultos tienen la cola y el pechu gris.
El hábitat d'esta especie allúgase en redolaes abiertes qu'entienden el noroeste de Méxicu l'oeste de los Estaos Xuníos y l'oeste de Canadá, amás inclúyese dientro d'esti hábitat zones de montes y llega hasta bien al norte, casi tocando Alaska tamién s'atopa en Colombia y Venezuela
Estos páxaros suelen añerar en cuévanos o en caja nido. N'árees remotes, estos páxaros son menos afeutaos pola competencia por llugares de anidación naturales con otres aves azules. Esta especie suel formar grupos pel hibiernu.
Estes aves acúrrense sobre'l terrén y viaxen a la captura de mosques y otros inseutos. Principalmente comen inseutos y bagues.
Esta ave ta incluyida dientro de la llista d'aves de los estaos de Idaho y Nevada.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Sialia currucoides ye un ave paseriforme de la familia de los túrdidos. Ye un páxaru de tamañu mediu d'aprosimao 18 cm nel casu de los machos adultos.
Sialia currucoides zo ur spesad golvaneged e-touez kerentiad an Turdidae.
Dibabet e oa bet da labous-ardamez gant stadoù Idaho ha Nevada (SUA).
Bevañ a ra en un dachenn hag a ya eus kornôg Norzhamerika[1] da Alaska. Nijal a ra kuit da gKalifornia-Izel da c'hoañviñ.
Sialia currucoides zo ur spesad golvaneged e-touez kerentiad an Turdidae.
Dibabet e oa bet da labous-ardamez gant stadoù Idaho ha Nevada (SUA).
El siàlid muntanyenc (Sialia currucoides) és un ocell de grandària mitjana d'aproximadament 18 cm en el cas dels adults mascle.
Els exemplars mascles adults posseeixen un color blau brillant. Els exemplars femelles adults tenen la cua i el pit gris.
L'hàbitat d'aquesta espècie se situa en entorns oberts que comprenen el nord-oest de Mèxic l'oest dels Estats Units i l'oest de Canadà, a més s'inclou dins d'aquest hàbitat zones de muntanyes i arriba fins a bé al nord, gairebé tocant Alaska.
El siàlid muntanyenc (Sialia currucoides) és un ocell de grandària mitjana d'aproximadament 18 cm en el cas dels adults mascle.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Glas mynydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gleision mynydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sialia currucoides; yr enw Saesneg arno yw Mountain bluebird. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. currucoides, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r glas mynydd yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych chwibanol Formosa Myophonus insularis
_-_Turdidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Glas mynydd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gleision mynydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sialia currucoides; yr enw Saesneg arno yw Mountain bluebird. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. currucoides, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Salašník horský (Sialia currucoides) je středně velký zpěvný pták z čeledi drozdovitých.
Dorůstá 15 – 20 cm. Samec salašníka horského je jasně modrý s poněkud světlejším opeřením na spodní části břicha. Samice mají jednotvárněji modrá křídla a ocas, šedou hruď, temeno a hrdlo. Obě pohlaví mají také černý zobák a oči a poměrně dlouhé černě zbarvené končetiny.
Obývá oblasti ve vysokých nadmořských výškách v západní části Severní Ameriky až po Kanadu a Aljašku. Je převážně tažný a v zimě se často objevuje i v nižších polohách na území Mexika, ptáci z jižnějších populací však na svých hnízdištích často zůstávají po celý rok.
Salašník horský se živí převážně hmyzem, který chytá v letu nízko nad zemí, často však za kořistí vylétá i z pozorovatelny. Mimo hmyz však požírá také nejrůznější plody. Přes zimu se často shlukuje do hejn. Během námluv spolu samci často soupeří a jsou velice teritoriální. Hnízdí v otevřených horských krajinách, k hnízdění obvykle využívá opuštěné stromové dutiny.
Salašník horský je v současné době také symbolem států Idaho a Nevada.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Mountain Bluebird na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu salašník horský ve Wikimedia Commons
Galerie salašník horský ve Wikimedia CommonsSalašník horský (Sialia currucoides) je středně velký zpěvný pták z čeledi drozdovitých.
Dorůstá 15 – 20 cm. Samec salašníka horského je jasně modrý s poněkud světlejším opeřením na spodní části břicha. Samice mají jednotvárněji modrá křídla a ocas, šedou hruď, temeno a hrdlo. Obě pohlaví mají také černý zobák a oči a poměrně dlouhé černě zbarvené končetiny.
Obývá oblasti ve vysokých nadmořských výškách v západní části Severní Ameriky až po Kanadu a Aljašku. Je převážně tažný a v zimě se často objevuje i v nižších polohách na území Mexika, ptáci z jižnějších populací však na svých hnízdištích často zůstávají po celý rok.
Salašník horský se živí převážně hmyzem, který chytá v letu nízko nad zemí, často však za kořistí vylétá i z pozorovatelny. Mimo hmyz však požírá také nejrůznější plody. Přes zimu se často shlukuje do hejn. Během námluv spolu samci často soupeří a jsou velice teritoriální. Hnízdí v otevřených horských krajinách, k hnízdění obvykle využívá opuštěné stromové dutiny.
Salašník horský je v současné době také symbolem států Idaho a Nevada.
Bjergsialia (latin: Sialia currucoides) er en spurvefugl, der lever i det vestlige Nordamerika.
Taksonomi fra Wikispecies Bjergsialia (latin: Sialia currucoides) er en spurvefugl, der lever i det vestlige Nordamerika.
Der Berghüttensänger (Sialia currucoides) ist ein mittelgroßer Singvogel aus der Familie der Drosseln.
Der 18 cm lange Berghüttensänger hat einen schmalen Schnabel und lange spitze Flügel. Das Männchen ist himmelblau gefärbt, mit hellblauer Brust und weißem Bauch; das Weibchen grau mit blauen Partien an Flügeln, Schwanz, Rumpf und weißem Bauch.
Der Berghüttensänger lebt im Sommer auf Almen und Bergregionen in über 1500 m Höhe im Westen Nordamerikas und zieht zum Überwintern ins Tiefland oder nach Mexiko.
Der Berghüttensänger ernährt sich von Insekten, die er im Rüttelflug oder von einem Ansitz aus fängt oder vom Boden aufpickt. Daneben ergänzen kleine Früchte die Nahrung. Im Winter gehen die Vögel in Trupps auf Nahrungssuche.
Das Weibchen baut in Nistkästen oder natürlichen Höhlen, etwa in Bäumen, ein lockeres Schalennest aus Pflanzenmaterial. Das Gelege besteht aus vier bis acht Eiern.
Der Berghüttensänger ist der Staatsvogel von Idaho und Nevada.
Der Berghüttensänger (Sialia currucoides) ist ein mittelgroßer Singvogel aus der Familie der Drosseln.
The muntain bluebird (Sialia currucoides) is a middlin-sisit bird wichtin aboot 30 g (1.1 oz) wi a lenth frae 16–20 cm (6.3–7.9 in). They hae licht unnerbellies an black een. Adult males hae thin bills an are bricht turquoise-blue an somewha lighter unnerneath. Adult females hae duller blue wings an tail, grey breast, grey croun, throat an back. In fresh faw plumage, the female's throat an breast are tinged wi reid-orange, brounish near the flank contrastin wi white tail unnerpairts. Their caw is a thin 'few'; whilk their sang is warbled high 'chur chur'. It is the state bird of Idaho and Nevada. It is a omnivore an it can live 6 tae 10 years in the wild. It eats spiders, grasshoppers, flies an ither insects, an smaw fruits. The muntain bluebird is a relative o the eastren an wastren bluebirds.
These birds hover ower the grund an flee doun tae catch insects, fleein an aw frae a perch tae catch thaim. They mainly eat insects an berries. They mey forage in flocks in winter, when they mainly eat grasshoppers. Muntain bluebirds will come tae a platform feeder wi live meal worms, berries, or peanuts.
Their breedin habitat is open kintra athort wastren North Americae, includin muntainous auries, as far north as Alaska. They nest in pre-existin cavities or in nest boxes. In remote auries, these birds are less affectit bi competeetion for natural nestin locations than ither bluebirds. Muntain bluebirds are a monogamous breed. The male can be seen singin frae bare branches. The singin taks place richt at dawn, juist when the sun rises. Females uisually build the nests thairsels. Eggs are pale blue an unmarkit, sometimes white. The clutch size is fower or five eggs. Young are nakit an helpless at hatchin an mey hae some doun. Incubation normally last 14 days an the young will tak aboot 21 days afore they leave the nest. Baith males an females fiercely protect the nest.
The muntain bluebird is the state bird o Idaho an Nevada.[2][3]
Muntain bluebirds are cavity nesters an can become vera pairtial tae a nest box, especially if they hae successfully raised a clutch. They mey even reuse the same nest, tho no aye. Muntain bluebirds will no abandon a nest if human activity is detected close bi or at the nest. Acause o this, they can be easily bandit whilk they are still in the nest.
Muntain Bluebirds are fairly common, but populations declined bi aboot 26% atween 1966 an 2014, accordin tae the North American Breeding Bird Survey. Partners in Flicht estimates the global breedin population of 4.6 million, with 80% spending some part of the year in the U.S., 20% breedin in Canadae, an 31% winterin in Mexico. The species rates an 8 oot o 20 on the Continental Concern Score. Mountain Bluebird is a U.S.-Canada Stewardship species, an is no on the 2014 State of the Birds Watch List. These bluebirds benefitit frae the wastwaird spread o loggin an grazin in the late nineteent an early twintiet centuries, when the clearin o forest creatit open habitat for foragin. The subsequent wanin o these industries, coupled wi the deliberate suppression o wildfires, led tae a dwindlin o open acreage in the Wast an the decline o the species. Mair recently, as laund-uise practices hae stabilizit, so hae Muntain Bluebird populations. Construction o nest boxes in suitable habitat haes providit a population boost an aw. Populations are declinin in auries whaur trees are too smaw tae provide naitural nestin cavities, an whaur forest an agricultural management practices hae reducit the availability o suitable nest steids. Amang birds that nest in cavities but canna excavate thaim on their awn, competeetion is heich for nest steids. Muntain, Wastren, an mair recently Eastren bluebirds compete for nest boxes whaur their ranges owerlap. Hoose Sparraes, European Starlings, an Hoose Wrens compete fiercely wi bluebirds for nest cavities an aw.[4]
The muntain bluebird (Sialia currucoides) is a middlin-sisit bird wichtin aboot 30 g (1.1 oz) wi a lenth frae 16–20 cm (6.3–7.9 in). They hae licht unnerbellies an black een. Adult males hae thin bills an are bricht turquoise-blue an somewha lighter unnerneath. Adult females hae duller blue wings an tail, grey breast, grey croun, throat an back. In fresh faw plumage, the female's throat an breast are tinged wi reid-orange, brounish near the flank contrastin wi white tail unnerpairts. Their caw is a thin 'few'; whilk their sang is warbled high 'chur chur'. It is the state bird of Idaho and Nevada. It is a omnivore an it can live 6 tae 10 years in the wild. It eats spiders, grasshoppers, flies an ither insects, an smaw fruits. The muntain bluebird is a relative o the eastren an wastren bluebirds.
மலை நீலப்பறவை (mountain bluebird; Sialia currucoides) என்பது நடுத்தர அளவு, 30 g (1.1 oz) எடையும் 16–20 cm (6.3–7.9 in) நீளமும் கொண்ட பறவை ஆகும். இவை மென்மையான நிறத்தில் கீழ் வயிற்றுப் பக்கத்தையும் கருப்புக் கண்களையும் உடையவை. வளர்ந்த ஆண்கள் மெல்லிய அலகையும் பிரகாசமான நீல நிறத்தையும், மென்மையான நிறத்தில் கீழ்ப்பகுதியையும் கொண்டிருக்கும். வளர்ந்த பெண்கள் மங்கில நீல நிறத்தில் வால், சிறகுகள் கொண்டும், சாம்பல் நிறத்தில் நெஞ்சுப்பகுதி, தலைப்பகுதி, பின்பகுதி, தொண்டை ஆகிய பகுதிகளைக் கொண்டும் காணப்படும்.
மலை நீலப்பறவை (mountain bluebird; Sialia currucoides) என்பது நடுத்தர அளவு, 30 g (1.1 oz) எடையும் 16–20 cm (6.3–7.9 in) நீளமும் கொண்ட பறவை ஆகும். இவை மென்மையான நிறத்தில் கீழ் வயிற்றுப் பக்கத்தையும் கருப்புக் கண்களையும் உடையவை. வளர்ந்த ஆண்கள் மெல்லிய அலகையும் பிரகாசமான நீல நிறத்தையும், மென்மையான நிறத்தில் கீழ்ப்பகுதியையும் கொண்டிருக்கும். வளர்ந்த பெண்கள் மங்கில நீல நிறத்தில் வால், சிறகுகள் கொண்டும், சாம்பல் நிறத்தில் நெஞ்சுப்பகுதி, தலைப்பகுதி, பின்பகுதி, தொண்டை ஆகிய பகுதிகளைக் கொண்டும் காணப்படும்.
The mountain bluebird (Sialia currucoides) is a migratory small thrush that is found in mountainous districts of western North America. It has a light underbelly and black eyes. Adult males have thin bills and are bright turquoise-blue and somewhat lighter underneath. Adult females have duller blue wings and tail, grey breast, grey crown, throat and back. In fresh fall plumage, the female's throat and breast are tinged with red-orange which is brownish near the flank, contrasting with white tail underparts. Their call is a thin 'few' while their song is a warbled high 'chur chur'. The mountain bluebird is the state bird of Idaho and Nevada. This bird is an omnivore and it can live 6 to 10 years in the wild. It eats spiders, grasshoppers, flies and other insects, and small fruits. The mountain bluebird is a relative of the eastern and western bluebirds.
The mountain bluebird was formally described in 1798 by the German naturalist, Johann Matthäus Bechstein, and given the name Motacilla s. Sylvia currucoides.[4][5] The specific epithet combines curruca, from Carl Linnaeus's binomial name Motacilla curruca for the lesser whitethroat with the Ancient Greek -oidēs meaning "resembling".[6] The mountain bluebird is now placed with the two other bluebirds in the genus Sialia that was introduced by the English naturalist William John Swainson in 1827.[7][8] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[8]
The mountain bluebird is 15.5–18 cm (6.1–7.1 in) in length, weighs 24–37 g (0.85–1.31 oz), and has a wingspan of 11.0-14.2 in (28-36 cm).[9] It is sexually dimorphic in the color of the plumage but the sexes are similar in size. An adult male is bright turquoise-blue above and somewhat lighter blue underneath but with a white lower belly. An adult female has duller blue wings and tail, grey breast, grey crown, throat and back. In fresh fall plumage, the female's throat and breast are brownish near the flank, contrasting with white tail underparts.[10] Their call is a thin 'few'; while their song is warbled high 'chur chur'.
Their breeding habitat is open country across western North America, including mountainous areas, as far north as Alaska. Although mountain bluebirds can be found in some states year-round, their range is expansive — they generally migrate south to Mexico in the winter and north into western Canada and even Alaska in the summer. Depending on the time of year, they may be ubiquitous in mountain environments like grasslands or landscapes of sagebrush, where trees and shrubs are fairly spread out.[11]
The male can be seen singing from bare branches. The singing takes place right at dawn, just when the sun rises.
Mountain bluebirds nest in pre-existing cavities or in nest boxes. In remote areas, these birds are less affected by competition for natural nesting locations than other bluebirds. Mountain bluebirds are monogamous. After the couple decides together on an ideal nesting site, the female will typically build their nest themselves out of thin, dry material from the surrounding landscape while the male protects the area, defending against unwelcome visitors. It is true, though, that both males and females fiercely protect the nest. Once the nest is built, the female will lay an egg a day. Eggs are pale blue and unmarked, sometimes white. The clutch size is four or five eggs and she will incubate them for about two weeks. Young are naked and helpless at hatching and may have some down. The young will usually take about 21 days before they leave the nest, and it can take up to two months to raise fledglings to a stage of development at which they are able to fend and provide for themselves.[12]
Mountain bluebirds are cavity nesters and can become very partial to a nest box, especially if they have successfully raised a clutch. They may even reuse the same nest, though not always. These birds will not abandon a nest if human activity is detected close by or at the nest. Because of this, they can be easily banded while they are still in the nest. The threats of predation for those that dwell in nesting boxes are mostly from house cats, raccoons, and the parasitic blowfly, Apaulina stalia.[12]
During the summer, the diet of Mountain bluebirds predominately consists of insects; while, in the winter months they eat mostly berries (like Juniper berries, Russian-olive berries, elderberry, etc.) and fruit seeds (such as mistletoe seeds and grapes, just to name a few).[13] These birds hover over the ground and fly down to catch insects, also flying from a perch to catch them. The first technique takes up to 8 times the energy of sitting on a perch and waiting. They may forage in flocks in winter, looking for grasshoppers. Mountain Bluebirds will come to a platform feeder with live meal worms, berries, or peanuts.
The mountain bluebird is the state bird of Idaho and Nevada.[14][15] More generally, the bluebird has lived in writers’ and poets’ imaginations as age-old bearers of joy and reverie.[12] The Twitter bird is based on the mountain bluebird.[16]
Mountain bluebirds are fairly common, but populations declined by about 26% between 1966 and 2014, according to the North American Breeding Bird Survey. Partners in Flight estimates the global breeding population of 4.6 million, with 80% spending some part of the year in the U.S., 20% breeding in Canada, and 31% wintering in Mexico. The species rates an 8 out of 20 on the Continental Concern Score. Mountain Bluebird is a U.S.-Canada Stewardship species, and is not on the 2014 State of the Birds Watch List. These bluebirds benefited from the westward spread of logging and grazing in the late nineteenth and early twentieth centuries, when the clearing of forest created open habitat for foraging. The subsequent waning of these industries, coupled with the deliberate suppression of wildfires, led to a dwindling of open acreage in the West and the decline of the species. More recently, as land-use practices have stabilized, so have Mountain Bluebird populations. Construction of nest boxes in suitable habitat has also provided a population boost. Populations are declining in areas where trees are too small to provide natural nesting cavities, and where forest and agricultural management practices have reduced the availability of suitable nest sites. Among birds that nest in cavities but cannot excavate them on their own, competition is high for nest sites. Mountain, Western, and more recently Eastern bluebirds compete for nest boxes where their ranges overlap. House Sparrows, European Starlings, and House Wrens also compete fiercely with bluebirds for nest cavities.[17]
Industrial noise from natural gas wells can have a negative effect on breeding mountain bluebirds. When mountain bluebirds were exposed to this noise, it caused decreased baseline corticosterone levels in adults and nestlings, increased acute (stress-induced) corticosterone levels, and reduced fitness.[18] The combined effect of decreased baseline and increased acute corticosterone may reduce the fitness of these birds by making them susceptible to inflammation and disease.[18] Another study found that when nest boxes were set up in areas near industrial noise and in quiet control areas, there was a lower occupancy of the mountain bluebird at noisy sites, presumably because the noise reduces hatching success.[19] Hatching success may be reduced in noisy areas as a result of increased distraction and increased vigilance behavior by females. Female bluebirds that leave the nest more frequently expose their eggs to fluctuations in incubation time and temperature. This increases predation risk of these eggs and reduces incubation time, resulting in fewer eggs successfully hatching.[18][19]
The mountain bluebird (Sialia currucoides) is a migratory small thrush that is found in mountainous districts of western North America. It has a light underbelly and black eyes. Adult males have thin bills and are bright turquoise-blue and somewhat lighter underneath. Adult females have duller blue wings and tail, grey breast, grey crown, throat and back. In fresh fall plumage, the female's throat and breast are tinged with red-orange which is brownish near the flank, contrasting with white tail underparts. Their call is a thin 'few' while their song is a warbled high 'chur chur'. The mountain bluebird is the state bird of Idaho and Nevada. This bird is an omnivore and it can live 6 to 10 years in the wild. It eats spiders, grasshoppers, flies and other insects, and small fruits. The mountain bluebird is a relative of the eastern and western bluebirds.
La Monta blubirdo (Sialia currucoides) estas mezgranda birdo de la familio de Turdedoj, longa 15-20 cm. Ili havas helajn subventrojn kaj nigrajn okulojn. Maskloj havas fajnajn bekojn. Ili estas brilbluaj kaj iom pli helaj sube. Inoj havas pli senkolorajn flugilojn kaj voston, grizecajn brustojn, grizajn kronojn, gorĝojn kaj dorson.
La Monta blubirdo estas migranta. Ties teritorio varias el Meksiko vintre ĝis tiom norden kiom ĝis Alasko, en okcidentaj Usono kaj Kanado. Nordaj birdoj migras al la sudaj partoj de la teritorio; sudaj birdoj estas plej ofte konstante loĝantaj birdoj. Kelkaj birdoj povas moviĝi al pli malaltaj altitudoj vintre.
Tiuj birdoj gvatas supergrunde kaj ekflugas suben por kapti insektojn, ankaŭ dumfluge. Ili manĝas ĉefe insektojn kaj berojn. Ili povas manĝi are vintre, ĉefe kiam ili manĝas akridojn.
Ties reprodukta habitato estas malferma kamparo en okcidenta Nordameriko, inklude ĉefe montajn areojn, tiom norde kiom ĝis Alasko. Ili nestumas en ekzistintaj kavaĵoj aŭ en nestoskatoloj. En malproksimaj areoj, tiuj birdoj suferas malpli da konkurenco pro naturaj nestolokoj ol aliaj blubirdoj. Inoj kutime konstruas nestojn solaj.
Ĝi estas la ŝtata birdo de Idaho kaj Nevado.
La Monta blubirdo (Sialia currucoides) estas mezgranda birdo de la familio de Turdedoj, longa 15-20 cm. Ili havas helajn subventrojn kaj nigrajn okulojn. Maskloj havas fajnajn bekojn. Ili estas brilbluaj kaj iom pli helaj sube. Inoj havas pli senkolorajn flugilojn kaj voston, grizecajn brustojn, grizajn kronojn, gorĝojn kaj dorson.
El azulejo de las montañas (Sialia currucoides) es un ave paseriforme de la familia de los túrdidos. Es un pájaro de tamaño medio de aproximadamente 18 cm en el caso de los machos adultos.
Los ejemplares machos adultos poseen un color azul brillante. Los ejemplares hembras adultos tienen la cola y el pecho gris.
Esta especie se ubica en entornos abiertos que comprenden el noroeste de México el oeste de los Estados Unidos y el oeste de Canadá, además se incluyen dentro de este hábitat zonas de montañas y llega hasta bien al norte, casi tocando Alaska, también se encuentra en Colombia y Venezuela.
Estos pájaros suelen anidar en cavidades o en cajas nidos. En áreas remotas, estos pájaros son menos afectados por la competencia por lugares de anidación naturales con otras aves azules.
Esta especie suele formar grupos en invierno.
Estas aves se ciernen sobre el terreno y viajan a la captura de moscas y otros insectos. Principalmente comen insectos y bayas.
Esta ave está incluida dentro de la lista de aves de los estados de Idaho y Nevada.
El azulejo de las montañas (Sialia currucoides) es un ave paseriforme de la familia de los túrdidos. Es un pájaro de tamaño medio de aproximadamente 18 cm en el caso de los machos adultos.
Sialia currucoides Sialia generoko animalia da. Hegaztien barruko Turdidae familian sailkatua dago.
Vuorisinikka (Sialia currucoides)[2] on rastaiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Vuorisinikka on 16-20 cm pitkä ja se painaa 30 grammaa.[3] Koiraalla on sininen pää, selkäpuoli, siivet ja pyrstö ja vaalea vatsapuoli. Talvisin se on himmeämmän ruskeansininen. Naaras on ruskehtavansininen. Siivet ja pyrstö ovat kirkkaammansiniset ja pää ja selkä siniharmaat. Rinta voi olla joskus punertava. Naaraalla on myös valkea silmänympärysrengas.[4]
Vuorisinikkaa tavataan pesivänä Kanadassa ja Yhdysvalloissa. Talvehtivana sitä tavataan myös Meksikossa. Laji on luoteltu elinvoimaiseksi.[1]
Vuorisinikka elää maatalousalueilla ja metsänreunoilla.[3]
Vuorisinikka tekee pesänsä puunkoloon tai linnunpönttöön. Naaras rakentaa pesän pääasiassa yksin ja munii 4-8 vaaleansinistä tai valkoista munaa.[3]
Vuorisinikka käyttää ravinnokseen hyönteisiä ja pieniä hedelmiä.[3]
Vuorisinikka (Sialia currucoides) on rastaiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Sialia currucoides
Le Merlebleu azuré (Sialia currucoides autrefois nommé Sialia arctica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Turdidae. C'est l'oiseau emblème des États américains de l'Idaho et du Nevada.
Les adultes ont des becs fins. Les mâles sont bleu vif avec le bas du ventre et les plumes sous-caudales blanches. Les ailes et la queue des femelles adultes sont d'un bleu plus terne, et leur poitrine, tête, gorge et dos sont gris.
Le Merlebleu azuré niche dans les milieux ouverts et montagneux de l'ouest de l'Amérique du Nord. Les populations plus nordiques migrent au sud de leur aire de répartition, tandis que les populations du sud sont résidentes. Les individus vivant en milieu montagneux peuvent se déplacer vers des endroits de plus faible altitude en hiver.
Cette espèce niche dans les cavités naturelles ou les nichoirs. En milieu reculé, le Merlebleu azuré est moins sensible à la compétition pour les cavités naturelles que les autres espèces de Merlebleu. Les individus se nourrissent d'insectes et de baies. Les merlebleus capturent les insectes en effectuant des vols stationnaires au-dessus du sol pour ensuite fondre sur leurs proies. Les merlebleus atteignent également leur nourriture en s'élançant à partir de leur perchoir.
Juvénile
Femelle
Planche zoologique
Sialia currucoides
Le Merlebleu azuré (Sialia currucoides autrefois nommé Sialia arctica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Turdidae. C'est l'oiseau emblème des États américains de l'Idaho et du Nevada.
L'azzurro di montagna (Sialia currucoides) è un uccello di taglia media che pesa circa 30 grammi ed ha una lunghezza che oscilla tra 16 e 20 centimetri.
Ha la pancia leggera e gli occhi neri. I maschi adulti hanno fattezze sottili e sono di un blu turchese brillante e leggermente più chiari sotto. Le femmine adulte hanno ali e coda blu più spente, petto grigio, corona grigia, gola e schiena. Nel fresco piumaggio autunnale, la gola e il seno della femmina si tingono di rosso-arancio, marrone vicino al fianco in contrasto con le parti inferiori della coda bianche. Il loro richiamo suona come "pochi"; mentre il loro canto "chur chur". È l'uccello di stato dell'Idaho e del Nevada. È un onnivoro e può vivere dai 6 ai 10 anni in natura. Mangia ragni, cavallette, mosche e altri insetti e piccoli frutti. L'uccellino azzurro di montagna è un parente degli uccelli azzurri orientali e occidentali.
L'azzurro di montagna (Sialia currucoides) è un uccello di taglia media che pesa circa 30 grammi ed ha una lunghezza che oscilla tra 16 e 20 centimetri.
De bergsialia (Sialia currucoides) is een vogelsoort uit de familie van de lijsters.
Multimedia w Wikimedia Commons Błękitnik górski[3] (Sialia currucoides) − gatunek ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae).
Osobnik dorosły waży ok. 30 g, osiągając długość od 16 do 20 cm. Błękitniki górskie odznaczają się jasnym ubarwieniem podbrzusza i czarnymi oczami. Dorosłe samce mają cienkie dzioby, turkusowo-niebieskie upierzenie, jaśniejące od spodu. Dorosłe samice są szare, z ciemnymi niebieskimi skrzydłami i ogonem. Jesienią podgardla i piersi samic uzyskują zabarwienie czerwono-pomarańczowe. Ich boki pokrywa wówczas upierzenie brązowawe, które kontrastuje z bielą spodniej strony ogona. Odgłos nawoływania błękitnika górskiego przypomina delikatne fju, śpiew wysokie tyrlikanie czer czer.
Błękitnik górski jest jednym z symboli stanów: Idaho[4] oraz Nevada[5].
Gatunek ten jest ptakiem migrującym. Zimę spędza w Meksyku, resztę roku na zachodnich terenach Stanów Zjednoczonych i Kanady, aż po Alaskę. Osobniki z północy migrują na południe obszaru swojego występowania. Osobniki żyjące na południu zasiedlają wciąż te same tereny. Część populacji migruje w okresach zimowych na tereny położone niżej. Typowym środowiskiem występowania gatunku są łąki i hale położone powyżej 1500 m n.p.m. Błękitnik górski jest zaliczany do gatunków najmniejszej troski. Wzrost liczby osobników zawdzięcza się przygotowywaniu budek lęgowych przez właścicieli ziemskich w Stanach Zjednoczonych. Istniało niebezpieczeństwo drastycznego zmniejszenia się populacji w wyniku działalności rolniczej człowieka.
Ptaki te odżywiają się insektami, na które polują, nurkując nagle z powietrza. Odżywiają się też owocami. Mogą też, szczególnie w okresie zimowym, całym stadem polować na koniki polne. Błekitniki zaglądają do karmników, w których znajdują żywy pokarm w postaci robaków, jagody czy orzeszki.
Środowiskiem, w którym gniazdują błękitniki górskie są otwarte tereny na zachodzie Ameryki Północnej, wraz z terenami górskimi, aż po Alaskę. Budują gniazda w istniejących zagłębieniach bądź w budkach lęgowych. Tworzą związki monogamiczne. Samce śpiewają, siedząc na bezlistnych gałęziach. Ma to miejsce w godzinach porannych, zaraz po wschodzie słońca. To zazwyczaj samice budują gniazdo. Jajka są barwy jasnoniebieskiej, bez plam, czasami białe. Jednorazowo w gnieździe wysiadywanych jest od 4 do 5 jaj. Wysiadywanie trwa do 14 dni. Po wykluciu młode pozostają w gnieździe ok. 21 dni. Oboje rodzice opiekują się potomstwem.
Błękitnik górski (Sialia currucoides) − gatunek ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae).
Osobnik dorosły waży ok. 30 g, osiągając długość od 16 do 20 cm. Błękitniki górskie odznaczają się jasnym ubarwieniem podbrzusza i czarnymi oczami. Dorosłe samce mają cienkie dzioby, turkusowo-niebieskie upierzenie, jaśniejące od spodu. Dorosłe samice są szare, z ciemnymi niebieskimi skrzydłami i ogonem. Jesienią podgardla i piersi samic uzyskują zabarwienie czerwono-pomarańczowe. Ich boki pokrywa wówczas upierzenie brązowawe, które kontrastuje z bielą spodniej strony ogona. Odgłos nawoływania błękitnika górskiego przypomina delikatne fju, śpiew wysokie tyrlikanie czer czer.
Błękitnik górski jest jednym z symboli stanów: Idaho oraz Nevada.
Bergsialia[2] (Sialia currucoides) är en fågel i familjen trastar inom ordningen tättingar.[3] Den häckar i västra Nordamerika (Alaska till centrala Mexiko) och flyttar vintertid till Baja California.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Juvenil fågel, fotograferad i Grand Teton National Park
En hona, med betydligt dovare färger jämfört med hanen
Wikimedia Commons har media som rör bergsialia.
Wikispecies har information om Sialia currucoides.
Bergsialia (Sialia currucoides) är en fågel i familjen trastar inom ordningen tättingar. Den häckar i västra Nordamerika (Alaska till centrala Mexiko) och flyttar vintertid till Baja California. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Juvenil fågel, fotograferad i Grand Teton National Park
En hona, med betydligt dovare färger jämfört med hanen
Mavi dağ kuşu (Sialia currucoides), karatavukgiller (Turdidae) familyasından Kuzey Amerika'ya özgü mavi kuş türü.
Idaho ve Nevada'nın eyalet kuşudur.
15–120 cm uzunluğunda orta boy kuştur. Karın altı açık renktedir. Gözleri siyahtır. Erkekleri parlak firuze-mavi renktedir. Dişilerin yalnızca kanat ve kuyruklarında donuk mavi renk vardır; taç, göğüs, boğaz ve sırtı gridir.
Göçmendir. Kuzeydekiler kışın güneye göçerler. Bazıları da yükselti göçmenidir. Yani yüksek dağlardan daha alçak ovalara kışlamak için inerler.
Ana besini böcekler ve meyvelerdir. Yerdeki ve uçan böcekleri avlarlar. Kışın çekirge yerler. Bahçelere konulan yemleme tahtasında canlı un kurdu, böğürtlensi meyve ve yer fıstığı ile cezbedilebilirler.
Tek eşlidirler. Yuvalarını önceki yuvalara ya da insan tarafından imâl edilen kuş evlerine yaparlar. Yuvayı genelde dişi yapar. Beneksiz soluk mavi, bazen de beyaz olan yumurtaları 4-5 tanedir. Kuluçka süresi 14, yavrunun yuvadan uçuş süresi ise 21 gündür. Anne ve baba kuşlar yuvayı şiddetle korurlar.
Kuzey Amerika'da Kanada, ABD ve Meksika'da yayılım gösterirler.
Mavi dağ kuşu (Sialia currucoides), karatavukgiller (Turdidae) familyasından Kuzey Amerika'ya özgü mavi kuş türü.
Sialia currucoides là một loài chim trong họ Turdidae.[1]
Sialia currucoides (Bechstein, 1798)
Ареал Sialia currucoides
Гнездование Зимовка
Круглый год
Голубая сиалия[1] (лат. Sialia currucoides) — певчая птица семейства дроздовых. Национальная птица американских штатов Айдахо и Невада.
Голубая сиалия длиной 18 см. Клюв тонкий, крылья длинные, заострённые. Оперение самца голубого цвета, брюхо белое. Самка окрашена в серый цвет с голубыми участками на крыльях, хвосте, теле, брюхо белого цвета.
Птица живёт летом на альпийских лугах и в горных ландшафтах на высоте свыше 1500 м на западе Северной Америки, мигрируя зимой на низменность или в Мексику.
Голубая сиалия питается насекомыми, которых ловит в полёте, из засады или на земле. Мелкие плоды дополняют питание. Зимой птицы ищут корм стаями.
Самка строит свободное, чашеобразное гнездо из растительного материала в скворечниках или дуплах деревьев. В кладке от 4-х до 8-и яиц.
Голубая сиалия (лат. Sialia currucoides) — певчая птица семейства дроздовых. Национальная птица американских штатов Айдахо и Невада.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ツグミ科 Turdidae 属 : ルリツグミ属 Sialia 種 : ルリツグミ S. currucoides 学名 Sialia currucoidesムジルリツグミ（学名Sialia currucoides）は、スズメ目ツグミ科ルリツグミ属に属する鳥類の一種。
新北区に生息する。
雌
|date= (help) 
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 