nomes no trilho de navegação
Ar Godog beg hir (liester: Godoged beg hir) a zo un evn-mor. Brachyramphus perdix eo e anv skiantel.
Bevañ a ra al labous war aodoù norzh Hokkaido, gevred Rusia, Inizi Kouril ha ledenez Kamtchatka[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar Godog beg hir (liester: Godoged beg hir) a zo un evn-mor. Brachyramphus perdix eo e anv skiantel.
El gavotí jaspiat asiàtic ( Brachyramphus perdix ) és un ocell de la família dels àlcids (Alcidae) d'hàbits pelàgics i costaners que cria en les costes de Kamtxatka i el Mar d'Okhotsk. En hivern arriba fins a Corea.
El gavotí jaspiat asiàtic ( Brachyramphus perdix ) és un ocell de la família dels àlcids (Alcidae) d'hàbits pelàgics i costaners que cria en les costes de Kamtxatka i el Mar d'Okhotsk. En hivern arriba fins a Corea.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Carfil hirbig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: carfilod hirbig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Brachyramphus perdix; yr enw Saesneg arno yw Long-billed murrelet. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. perdix, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r carfil hirbig yn perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Carfil bach Alle alle Carfil bychan Aethia pusilla
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Carfil hirbig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: carfilod hirbig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Brachyramphus perdix; yr enw Saesneg arno yw Long-billed murrelet. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. perdix, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Der Kamtschatka-Marmelalk (Brachyramphus perdix), auch Langschnabelalk genannt, ist eine monotypische Art aus der Familie der Alkenvögel. Die Art galt lange als eine Unterart des Marmelalks, der an den nordpazifischen Küsten von den Aleuten bis Kalifornien vorkommt, während der Kamtschatka-Marmelalk von Kamtschatka bis Hokkaido verbreitet ist. Befunde anhand von mtDNA und Allozymen zeigten jedoch, dass dieser näher mit dem Kurzschnabelalk verwandt ist und der Kamtschatka-Marmelalk eine Schwesterart der beiden ist. Alle drei Arten sind aber sehr nah verwandt, die Aufspaltung in verschiedene Arten erfolgte innerhalb der letzten zwei bis drei Millionen Jahre.[1]
Ähnlich wie Marmelalk und Kurzschnabelalk weist der Kamtschatka-Marmelalk ein für Alkenvögel ungewöhnliches Brutverhalten auf. Er brütet in der Regel in alten Wäldern tief im Binnenland. Die genauen Bestandszahlen sind nicht bekannt. Unter den drei Arten der Gattung Brachyramphus gilt er jedoch als die am wenigsten gefährdete. Die IUCN stuft die Art derzeit als potenziell gefährdet (near threatened) ein.[2]
Der Kamtschatka-Marmelalk erreicht eine Körperlänge von 25 Zentimetern. Es handelt sich damit um einen sehr kleinen Alkenvogel, der aber etwa 20 Prozent schwerer ist als der Marmelalk.[3] Die Beine sitzen sehr weit hinten am Körper, so dass sich die Art an Land nur ungeschickt fortbewegt. Schwimmende Kamtschatka-Marmelalken weisen mit ihrem Schnabel nach oben, der Schwanz ragt weit aus dem Wasser und ist gewöhnlich aufgerichtet. Der Schnabel ist schwarz und spitz zulaufend. Verglichen mit dem sehr ähnlichen Marmelalk ist der Schnabel länger. Fliegende Kamtschatka-Marmelalken weisen eine sehr schnelle Flügelschlagfrequenz auf.
Im Prachtkleid ist der Kamtschatka-Marmelalk weiß mit einer dichten schwarzbraunen Fleckung. Er weist dabei einen geringeren rotbraunen Anteil auf als der Marmelalk. Das Schlichtkleid ist schwarz und weiß, die schwarze Kopffärbung dehnt sich dabei über das Auge aus. Nacken, Rumpf und Oberflügeldecken sind dunkel, ihm fehlt vor allem das undeutliche Nackenband, das für den Marmelalk charakteristisch ist. Kamtschatka-Marmelalken weisen hinter dem Auge einen kleinen weißen Fleck auf, der etwas ausgeprägter ist als bei den Marmelalken.
Der Kamtschatka-Marmelalk ist ein Brutvogel des Nordpazifiks. Sein Brutgebiet erstreckt sich entlang der Küsten des Ochotskischen Meeres, der Kamtschatka-Halbinsel und Sachalin bis nach Hokkaido, wo diese Art vereinzelt brütet. Während des Winterhalbjahres ziehen die nördlicheren Brutvögel nach Süden, um dem Meereis auszuweichen.[4]
Kamtschatka-Marmelalken werden häufiger weit außerhalb ihres Verbreitungsgebietes beobachtet. Gesicherte Beobachtungen gibt es in Nordamerika unter anderem aus Florida, Pennsylvania, New Jersey, New York, Massachusetts und Neufundland. Bei dem im Dezember 1997 in einem Fischernetz im Zürichsee gefundenen Individuum handelt es sich vermutlich um einen Kamtschatka-Marmelalk.[5] Der Balg befindet sich heute im Naturhistorischem Museum Basel. Ein zweites, lebendes Individuum tauchte Anfang November 2006 in Devon, England auf und wurde dort über mehrere Tage beobachtet.[6]
Ähnlich wie der Marmelalk ist der Kamtschatka-Marmelalk eine überwiegend baumbrütende Art. Er nutzt dabei als Nistbaum sehr alte Bäume. Das Nest befindet sich im oberen Bereich des Baumes auf einem dicken Ast. Brutplätze der Kamtschatka-Marmelalken befinden sich häufig sehr weit im Inland. Die Brutzeit beträgt etwa einen Monat, der Jungvogel wird etwa einen Monat von den adulten Elternvögeln gefüttert. Den Weg zum Meer findet der Jungvogel ohne Unterstützung der Elternvögel.
Es liegen keine Bestandszahlen für den Kamtschatka-Marmelalk vor. Die IUCN geht jedoch davon aus, dass noch einige zehntausend Vögel dieser Art existieren: Während der Kamtschatka-Marmelalk an der Küste von Hokkaido ein seltener Vogel ist, ist er zahlreicher an den Küsten des Ochotskischen Meeres zu beobachten. Es gibt mehrere Regionen in Russland, wo die Art sogar als verhältnismäßig häufig gilt. Dazu zählt das Mündungsgebiet des Amur und die Kamtschatka-Halbinsel. In der Region von Sachalin ist die Art deutlich seltener.[7]
Zu den bestandsgefährdenden Faktoren gehört die Abholzung der alten Waldbestände, was vor allem auf Sachalin und Kamtschatka vermehrt stattfindet. Die Art ist außerdem durch Ölverschmutzung gefährdet.
Der Kamtschatka-Marmelalk (Brachyramphus perdix), auch Langschnabelalk genannt, ist eine monotypische Art aus der Familie der Alkenvögel. Die Art galt lange als eine Unterart des Marmelalks, der an den nordpazifischen Küsten von den Aleuten bis Kalifornien vorkommt, während der Kamtschatka-Marmelalk von Kamtschatka bis Hokkaido verbreitet ist. Befunde anhand von mtDNA und Allozymen zeigten jedoch, dass dieser näher mit dem Kurzschnabelalk verwandt ist und der Kamtschatka-Marmelalk eine Schwesterart der beiden ist. Alle drei Arten sind aber sehr nah verwandt, die Aufspaltung in verschiedene Arten erfolgte innerhalb der letzten zwei bis drei Millionen Jahre.
Ähnlich wie Marmelalk und Kurzschnabelalk weist der Kamtschatka-Marmelalk ein für Alkenvögel ungewöhnliches Brutverhalten auf. Er brütet in der Regel in alten Wäldern tief im Binnenland. Die genauen Bestandszahlen sind nicht bekannt. Unter den drei Arten der Gattung Brachyramphus gilt er jedoch als die am wenigsten gefährdete. Die IUCN stuft die Art derzeit als potenziell gefährdet (near threatened) ein.
The long-billed murrelet (Brachyramphus perdix) is a small seabird from the North Pacific. The genus name Brachyramphus is from Ancient Greek brakhus, "short", and rhamphos, "bill". The species name perdix is Latin for "partridge" Pallas described this auk as Magnitudine Perdicis.[2] "Murrelet" is a diminutive of "murre", a word of uncertain origins, but which may imitate the call of the common guillemot.[3][4]
This auk is an unusual member of the auk family, often nesting far inland in old growth forests. The long-billed murrelet, like its cousins the marbled and Kittlitz's murrelets, is thought to have experienced a decline in numbers recently.
It closely resembles the marbled murrelet, of which it was considered a subspecies until 1998, when Friesen et al. showed that the mtDNA variation was greater between these two forms than between marbled and Kittlitz's murrelets.
This species is found from Kamchatka to the Sea of Okhotsk. Most birds winter in the seas around northern Japan with some reaching South Korea and southern Japan. The Marbled Murrelet, in contrast tends to remain closer to its breeding grounds.
The long-billed murrelet is a small (25 cm long), chunky auk with a slender black bill. It has pointed wings and plumage that varies by season. The non-breeding appearance is typically white underneath with a black crown, nape, wings and back. The breeding plumage is mainly brown, with pale feather edges giving a scaly appearance; the central underparts, normally below the surface on a swimming bird, are white.
The long-billed murrelet is longer billed, slightly larger, and 20% heavier than the marbled murrelet, and has a white eye ring. In breeding plumage it shows a pale throat which is absent in marbled murrelet, and weaker scaling because of fewer rusty and buff markings. In winter, the long-billed murrelet lacks the white collar of the marbled.
Measurements:[5]
The long-billed murrelet feeds at sea principally on small fish, both in pelagic offshore areas (often associating with upwellings), and inshore in protected bays. It tends to migrate more than its closest relative the marbled murrelet.
The breeding behaviour of the long-billed murrelet is very unusual. Unlike most other seabirds, it does not breed in colonies or even necessarily close to the sea, instead nesting in on branches of old-growth conifers.[6] It lays one egg on a thick lichen- or moss-covered branch or hollow.[7] The egg is incubated for a month, then the chick is fed for around 40 days until it fledges and flies unaccompanied to the sea.
The long-billed murrelet is considered globally threatened, having declined across its range over the last few decades. The biggest threat to the murrelet is the loss of the old growth forest to logging. Other losses can occur through entanglement in fishing gear. The bird could be threatened by the oil development of the Okhotsk and Bering Sea shelves.
The species is unusually prone to vagrancy, with records in both North America and Europe, often at inland sites well away from its usual ocean habitat.
There are about 40 records from North America (Mlodinow 1997), half of them on the Pacific coast where they might be expected, but the rest scattered across the continent east to Florida, Pennsylvania, New Jersey, New York, Massachusetts, North Carolina, South Carolina and Newfoundland, as well as on lakes and rivers several hundred kilometers from the sea, in Colorado (two), Indiana (three), Montana, Ohio, Kentucky, Tennessee, Arkansas, Wyoming (two), and Kansas (two).
The first found in Europe was a first-winter individual discovered drowned in a fishing net at Zollikon, Lake Zurich, Switzerland on a date between 15 and 18 December 1997. The specimen has been deposited at the Naturhistorisches Museum Basel (Maumary and Knaus 2000).
Europe's second was found at Dawlish Warren, Devon, England on 7 November 2006; initially identified as a little auk, its true identity came to light when photographs were posted to the BirdForum.net website. It was re-found offshore from Dawlish town centre on 11 November, and attracted large crowds of birdwatchers. The bird was present until 14 November, with an estimated 1000+ birders travelled from as far afield as Edinburgh and (reportedly) the Netherlands to see it.[8][9]
The third Western Palearctic record followed quickly with a bird on a reservoir in Romania, on the Olt River near Alsoporumbak from 21–23 December 2006.
The long-billed murrelet (Brachyramphus perdix) is a small seabird from the North Pacific. The genus name Brachyramphus is from Ancient Greek brakhus, "short", and rhamphos, "bill". The species name perdix is Latin for "partridge" Pallas described this auk as Magnitudine Perdicis. "Murrelet" is a diminutive of "murre", a word of uncertain origins, but which may imitate the call of the common guillemot.
This auk is an unusual member of the auk family, often nesting far inland in old growth forests. The long-billed murrelet, like its cousins the marbled and Kittlitz's murrelets, is thought to have experienced a decline in numbers recently.
It closely resembles the marbled murrelet, of which it was considered a subspecies until 1998, when Friesen et al. showed that the mtDNA variation was greater between these two forms than between marbled and Kittlitz's murrelets.
This species is found from Kamchatka to the Sea of Okhotsk. Most birds winter in the seas around northern Japan with some reaching South Korea and southern Japan. The Marbled Murrelet, in contrast tends to remain closer to its breeding grounds.
La Longbeka urieto (Brachyramphus perdix) estas eta marbirdo el Norda Pacifiko. Ĝi estas nekutima membro de la familio de aŭkedoj, ofte nestanta malproksime interne en malnovaj arbaroj. La Longbeka urieto, kiel siaj parencoj, la Marmora urieto kaj la Mallongbeka urieto malpliiĝis laŭnombre lastatempe laŭ supozataj kalkuloj.
Ĝi similaspektas kun la Marmora urieto kun kiu tiu ĉi specio estis konsiderata samspecifa ĝis 1998, kiam Friesen kaj aliaj pruvis, ke la vario laŭ DNA estas pli granda inter tiuj du formoj ol inter la Marmora urieto kaj la Mallongbeka urieto.
La Longbeka urieto troviĝas en la duoninsulo Kamĉatko en Oĥocka Maro. Plej granda parto de la birdoj migras vintre al maron ĉirkaŭ norda Japanio kaj kelkaj atingas sudon de Suda Koreio kaj sudan Japanion. La Marmora urieto, male klopodas resti pli proksime de siaj reproduktejoj.
La Longbeka urieto estas eta (25 cm longa), fortika aŭketo kun maldika nigra beko. Ĝi havas pintajn flugilojn kaj plumaron variantan laŭ sezono. La nereprodukta plumaro estas tipe blanka sube kun nigraj krono, nuko, flugiloj kaj dorso. Tiu birdo similaspektas kun sia plej parenca samgenrano, la Marmora urieto. Fakte tiuj specioj estis konsiderata samspeciaj ĝis 1998. Ili estas preskaŭ samaj. Laŭ reprodukta plumaro, ambaŭ havas brunajn punktatajn korpon kaj vizaĝon. La Longbeka urieto havas pli palan gorĝon kaj la Marmora urieto havas blankan kolumon en vintra plumaro, kion ne havas la Longbeka, kiu havas pli longan bekon kaj estas iom pli granda ol la Marmora (20 % pli peza). Krome tiu ĉi specio havas blankan okulringon; la centraj subaj partoj, normale sub la surface ĉe naĝanta specio, estas blankaj.
La Longbeka urieto manĝas en maro kaj en pelagaj akvoj (ofte asociataj kun varmofluoj) kaj en protektitaj golfetoj. Ili manĝas ĉefe fiŝojn. Ili migras vintre pli ol la Marmora urieto.
La reprodukta kutimaro de la Longbeka urieto estas tre nekutima, ĉar malkiel marbirdoj for de ties genro ili ne nestumas en kolonioj aŭ ĉe la maro, sed male ili nestumas en branĉoj de malnovaj koniferoj kaj pli malofte surgrunde. La ino demetas unu ovon sur amaseto el likeno aŭ musko sur tiuj branĉoj. La ovo estas kovata dum unu monato kaj poste la ido estas manĝigata dum ĉirkaŭ 40 tagoj ĝis kiam la ido sendependiĝas kaj ekflugas al la maro neakompanata. Reprodukta sukceso estas malalta kaj multaj idoj mortiĝas.
La Longbeka urieto estas konsiderata tutmonde minacata kaj malpliiĝis laŭnombre dum la lastaj jardekoj. La plej danĝera minaco estas la perdo de malnova arbaro pro pliigo de homaj loĝajoj. Krome multaj mortiĝas en fiŝkaptaj retoj. Ankaŭ oleoverŝado ĉe la maroj Okxocko kaj Beringo endanĝerigas la specion.
Tiu ĉi specio emas foje vagadi nalproksime de siaj teritorioj kaj iam estis vidata kaj en Norda Ameriko kaj en Eŭropo, ofte interne tre for de sia kutima oceana medio.
Oni vidis ĝin 40 fojojn en Norda Ameriko (Mlodinow 1997), duone el ili en marbordoj de la Pacifiko kie ili ne estas tiom raregaj, sed la resto disigitaj en la tuta kontinento oriente ĝis Florido, Masaĉuseco kaj Novlando, ĉe lagoj aŭ riveroj kaj je milo da kilometroj el maro, en Koloradio (du), Indianao (tri), Montano, Ohio kaj Vajomingo (du).
La unua trovaĵo en Eŭropo estis unuavintrulo malkaŝita en fiŝkaptareto ĉe Zollikon, Lago Zuriko, Svisio inter 15a kaj 18a Decembro 1997. La specimeno restis ĉe la Muzeo de Natura Historio en Bazelo (Maumary kaj Knaus 2000).
La dua trovaĵo en Eŭropo estis trovita ĉe Dawlish Warren, Devon la 7an de novembro 2006; dekomence identigita kiel Malgranda aŭko, la vero identigo aperis kiam oni metis fotojn ĉe BirdForum.net. Ĝi estis retrovita ĉemarborde ĉe urbocentro de Dawlish la 11an de novembro kaj allogis amasojn da birdumantoj. La birdo estis tie ĝis la 14a de novembro, kaj pli ol 1000 birdumantoj veturis tien de tiom malproksime kiom el Edinburgo kaj el Nederlando por vidi ĝin [1], [2].
La tria trovaĵo en la okcidenta parto de la Palearktiso okazis tuj poste pro birdo en Rumanio en akvorezervejo, ĉe la rivero Olt ĉe Alsoporumbak el 21a ĝis 23a Decembro 2006.
La Longbeka urieto (Brachyramphus perdix) estas eta marbirdo el Norda Pacifiko. Ĝi estas nekutima membro de la familio de aŭkedoj, ofte nestanta malproksime interne en malnovaj arbaroj. La Longbeka urieto, kiel siaj parencoj, la Marmora urieto kaj la Mallongbeka urieto malpliiĝis laŭnombre lastatempe laŭ supozataj kalkuloj.
Ĝi similaspektas kun la Marmora urieto kun kiu tiu ĉi specio estis konsiderata samspecifa ĝis 1998, kiam Friesen kaj aliaj pruvis, ke la vario laŭ DNA estas pli granda inter tiuj du formoj ol inter la Marmora urieto kaj la Mallongbeka urieto.
El mérgulo piquilargo (Brachyramphus perdix)[2] es una especie de ave charadriforme de la familia Alcidae que habita en el Pacífico Norte. Al igual que sus parientes cercanos, el mérgulo jaspeado (Brachyramphus marmoratus) y el mérgulo piquicorto (Brachyramphus brevirostris), se cree que ha experimentado un descenso en el número recientemente.
Se parece mucho al mérgulo jaspeado, del cual se consideró una subespecie hasta 1998, cuando Friesen et al. mostró que la variación de ADNmt era mayor entre estas dos formas que entre los mérgulos jaspeado y piquicorto.[3]
Se distribuye desde Kamchatka hasta el mar de Ojotsk. La mayoría invernan en los mares del norte de Japón, con algunas aves llegando a Corea del Sur y el sur de Japón.
El mérgulo piquilargo (Brachyramphus perdix) es una especie de ave charadriforme de la familia Alcidae que habita en el Pacífico Norte. Al igual que sus parientes cercanos, el mérgulo jaspeado (Brachyramphus marmoratus) y el mérgulo piquicorto (Brachyramphus brevirostris), se cree que ha experimentado un descenso en el número recientemente.
Se parece mucho al mérgulo jaspeado, del cual se consideró una subespecie hasta 1998, cuando Friesen et al. mostró que la variación de ADNmt era mayor entre estas dos formas que entre los mérgulos jaspeado y piquicorto.
Se distribuye desde Kamchatka hasta el mar de Ojotsk. La mayoría invernan en los mares del norte de Japón, con algunas aves llegando a Corea del Sur y el sur de Japón.
Brachyramphus perdix Brachyramphus generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.
Brachyramphus perdix Brachyramphus generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.
Aasianmarmorimurri (Brachyramphus perdix) on pienikokoinen ruokkien heimoon kuuluva lintulaji. Se elää pohjoisen Tyynenemeren länsiosassa, Aleuttien länsikärjessä sijaitsevasta Atusta Kamtšatkan niemimaalle, Sahalinille, Ohotanmerelle ja Japanin Hokkaidon itäosiin. Lajin kanta on pienentynyt viime vuosikymmeninä, lähinnä kalastuksen, elinympäristön tuhoutumisen sekä öljyonnettomuuksien takia. Laji luokiteltiin 1990-luvulle asti marmorimurrin alalajiksi.[1]
Aasianmarmorimurri (Brachyramphus perdix) on pienikokoinen ruokkien heimoon kuuluva lintulaji. Se elää pohjoisen Tyynenemeren länsiosassa, Aleuttien länsikärjessä sijaitsevasta Atusta Kamtšatkan niemimaalle, Sahalinille, Ohotanmerelle ja Japanin Hokkaidon itäosiin. Lajin kanta on pienentynyt viime vuosikymmeninä, lähinnä kalastuksen, elinympäristön tuhoutumisen sekä öljyonnettomuuksien takia. Laji luokiteltiin 1990-luvulle asti marmorimurrin alalajiksi.
Brachyramphus perdix
Le Guillemot à long bec (Brachyramphus perdix) est une espèce d'oiseaux marins de la famille des alcidés.
Il vit le long des côtes orientales de la Sibérie ; son aire d'hivernage s'étend aux îles Kouriles.
L'urietta beccolungo (Brachyramphus perdix, Pallas 1811) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.
Brachyramphus perdix non ha sottospecie, è monotipico.
Questo uccello, endemico del Giappone, vive anche sulle coste orientali russe, cinesi e coreane. Si riscontrano avvistamenti anche nel Nord America (Alaska, Stati Uniti e Canada) e in Europa (Gran Bretagna e Svizzera).
L'urietta beccolungo (Brachyramphus perdix, Pallas 1811) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.
De Aziatische marmeralk (Brachyramphus perdix) is een vogel uit de familie alken (Alcidae).
Deze soort komt voor van Kamtsjatka en de Zee van Ochotsk tot Hokkaido.
Bronnen, noten en/of referentiesA torda-miúda-de-bico-longo (nome científico: Brachyramphus perdix) é um espécie de ave da família dos alcídeos encontrada na costa do Pacífico Norte.[1][2]
A torda-miúda-de-bico-longo (nome científico: Brachyramphus perdix) é um espécie de ave da família dos alcídeos encontrada na costa do Pacífico Norte.
Långnäbbad marmoralka[2] (Brachyramphus perdix) är en fågel i familjen alkor inom ordningen vadarfåglar.[3] Fågeln har en benägenhet att sprida sig långt utanför sitt normala utbredningsområde och har påträffats vid flera tillfällen i både Europa och Nordamerika. Den behandlades tidigare som underart till marmoralkan.
Långnäbbad marmoralka är en 25 cm lång rätt satt alka med smal svart näbb och spetsiga vingar. I vinterdräkt är den vit undertill med svart hätta, nacke, vingar och rygg. I häckningsdräkt är den huvudsakligen brun med blekare fjäderspetsar, vilket skapar ett fjällikt mönster. Undersidan, vanligen under vattenlinjen på en simmande fågel, är vit.
Långnäbbad marmoralka är mycket lik marmoralka. Jämfört med marmoralka har den längre näbb, vit ögonring samt är större och 20% tyngre. I häckningsdräkt är strupen blek och fjällmönstret är svagare. I vinterdräkt saknar den det vita halsbandet som marmoralkan har.
Långnäbbad marmoralka förekommer i nordöstra Asien från Kamtjatkahalvön och Ochotska havet till Hokkaido.[3] De flesta fåglar övervintrar i havet kring norra Japan, några till Sydkorea och södra Japan.
Fågeln är känd för att sprida sig både långt och till platser man normalt inte associerar med alkor. Från Nordamerika finns ett 40-tal fynd,[4] hälften av dem från Stillahavskusten där den förväntas, medan resten har setts österut till Florida, Pennsylvania, New Jersey, New York, Massachusetts, North Carolina, South Carolina och Newfoundland, liksom på sjöar och i floder flera hundra kilometer från havet i Colorado, Indiana, Montana, Ohio, Kentucky, Tennessee, Arkansas, Wyoming och Kansas.
I Europa gjordes det första fyndet på ett högst oväntat ställe. Den hittades död i ett fiskenät vid Zürichsjön i Schweiz i december 1997.[5] Den har sedermera setts i Devon i England 2006 och i ett vattenreservoar i Rumänien senare samma år.
Långnäbbad marmoralka och marmoralka betraktades som samma art fram till 1998 när studier visade att den genetiskt stod närmare brunalka.[6] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Arten lever huvudsakligen av småfisk, både till havs och närmare land i skyddade vikar. Den tenderar att flytta längre sträckor än marmoralkan. Liksom marmoralkan har den för alkor ett ovanligt häckningsbeteende. Den häckar nämligen inte i kolonier eller ens nära havet, utan istället i gamla barrskogar långt inåt land. Den lägger ett ägg på en tjock lav- eller mossbeklädd gren eller i en bohåla. Ägget värps i en månad, varefter ungen matas i 40 dagar. Den flygga ungen tar sig ensam till havet. Häckningsframgången är relativt sett låg och dödligheten bland ungarna hög.
Internationella naturvårdsunionen kategoriserar arten som nära hotad efter att den har minskat i antal de senaste decennierna.[1] De största hoten mot arten är förstörelsen av gammelskog, fiskenät och utsatthet för oljeutsläpp.[1]
Wikimedia Commons har media som rör långnäbbad marmoralka.
Wikispecies har information om Brachyramphus perdix.
Långnäbbad marmoralka (Brachyramphus perdix) är en fågel i familjen alkor inom ordningen vadarfåglar. Fågeln har en benägenhet att sprida sig långt utanför sitt normala utbredningsområde och har påträffats vid flera tillfällen i både Europa och Nordamerika. Den behandlades tidigare som underart till marmoralkan.
Brachyramphus perdix là một loài chim trong họ Alcidae.[2]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. 