nomes no trilho de navegação
Ar c'hapibara bihan (Hydrochoerus isthmius) a zo ur bronneg krigner hag a vev e Suamerika. Betek 1991 e oa rummataet evel isspesad d'ar c'hapibara.
Tiriad ar c'hapibara bihan e ruz Hydrochoerus isthmius és una espècie de rosegador de la família dels càvids. Viu a Colòmbia, Panamà i Veneçuela. Es tracta d'una espècie que pot ser tant diürna com nocturna segons la presència de depredadors i l'estació de l'any. El seu hàbitat natural són les zones properes a cursos i masses d'aigua, incloent-hi aiguamolls, estuaris i les ribes de rius o rierols. Està amenaçat per la destrucció d'hàbitat i la caça.[1]
Hydrochoerus isthmius és una espècie de rosegador de la família dels càvids. Viu a Colòmbia, Panamà i Veneçuela. Es tracta d'una espècie que pot ser tant diürna com nocturna segons la presència de depredadors i l'estació de l'any. El seu hàbitat natural són les zones properes a cursos i masses d'aigua, incloent-hi aiguamolls, estuaris i les ribes de rius o rierols. Està amenaçat per la destrucció d'hàbitat i la caça.
Das Panama-Capybara (Hydrochoerus isthmius) ist eine Säugetierart aus der Familie der Meerschweinchen (Caviidae). Es bildet gemeinsam mit dem Capybara (Hydrochoerus hydrochaeris) die Gattung Hydrochoerus und ist nach diesem das größte heute lebende Nagetier. Es kommt vom nördlichen Kolumbien bis Panama vor.
Das Panama-Capybara entspricht in seinem Aussehen dem Capybara, ist allerdings deutlich kleiner als dieses. Es erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von etwa 100 Zentimeter. Die Färbung reicht von dunkel rotbraun bis dumpf lehmfarben, dabei ist sie im Regelfall am Rücken dunkler als an der Bauchseite. Bei einigen Individuen sind das Gesicht, die Wangen, der hintere Bereich des Rumpfes und die Außenseiten der Hinterbeine schwarz-braun. Die Augenringe, die Schnauzenseiten und Flecken an der Basis der Ohren sind blasser. Die Ohren und die Füße sind braun.[1]
Der Schädel weist eine Länge von etwa 200 Millimeter auf. Die Fortsätze des Flügelbeins sind kürzer, dicker und mehr abgerundet als die des Capybara.[1] Die Zwischenkieferbeine (Prämaxillare) enden mit ihrem verbreiterten Vorderende deutlich vor dem vorderen Ende der Schneidezahnhöhlen, bei dem Capybara ist der Abstand deutlich enger.[2] Das Genom besteht aus 2n = 66 Chromosomen statt der 64 Chromosomen des Capybara.[2]
Die Capybaras kommen in zwei getrennten Verbreitungsgebieten in Süd- und Mittelamerika vor. Das Panama-Capybara kommt im östlichen Panama, dem nördlichen Kolumbien und dem nordwestlichen Venezuela vor.[1] Der größere Teil Südamerikas wird vom Capybara bewohnt und umfasst nahezu ganz Südamerika östlich der Anden.[2]
Über die Lebensweise des Panama-Capybaras liegen nur wenige Angaben vor. Es kommt nur in feuchten Bereichen nahe am Wasser im Bereich von Sumpf- und Marschgebieten sowie entlang von Ästuaren und Flüssen vor und ist entsprechend an diesen Lebensraum gebunden. Abhängig vom Habitat und vom Jagddruck kommt es einzeln oder in kleinen herdenartigen Gruppen von durchschnittlich fünf Tieren vor.[1] In der Regel sind die Tiere nachtaktiv, in einigen Regionen wie einzelnen Bereichen und Inseln am Panamakanal können sie auch in der Morgen- und Abenddämmerung beobachtet werden.[1] In Venezuela reicht die Fortpflanzungszeit über das gesamte Jahr, in der Regel mit einer einzelnen Fortpflanzungszeit. Die Tragzeit dauert etwa 104 bis 111 Tage, danach gebären die Weibchen einen Wurf von einem bis sieben, durchschnittlich 3,5, Jungtieren.[3] Zu den natürlichen Feinden gehören vor allem Krokodile wie der Krokodilkaiman (Caiman crocodilus) und das Spitzkrokodil (Crocodylus acutus) sowie die Abgottschlange (Boa constrictor) und der Würgadler (Morphnus guianensis).[1]
Echte Meerschweinchen (Cavia)
Zwergmeerschweinchen (Microcavia)
Gelbzahnmeerschweinchen (Galea)
Capybara (Hydrochoerus hydrochaeris)
Panama-Capybara (Hydrochoerus isthmius)
Bergmeerschweinchen (Kerodon rupestris)
Klettermeerschweinchen (Kerodon acrobata)
Pampashasen (Dolichotinae)
Das Panama-Capybara wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Capybaras (Hydrochoerus) eingeordnet, die aus zwei Arten besteht.[5] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von dem amerikanischen Naturforscher Edward Alphonso Goldman aus dem Jahr 1912, der die Art anhand von Individuen aus dem Osten von Panama in der Nähe von Marragantí in der Provinz Darién am Río Tuyra beschrieb.[1] Die Art wurde lange als Unterart des Capybara betrachtet, seit den 1990ern jedoch mehrheitlich wieder als eigenständige Art betrachtet.[5][1]
Die Capybaras werden oft als einzige rezente Vertreter der Familie der Riesennager (Hydrochoeridae) betrachtet.[6] Genetische Untersuchungen haben jedoch gezeigt, dass das Bergmeerschweinchen enger mit dem Capybara als mit den Meerschweinchen verwandt ist, wodurch diese zu einer paraphyletischen Gruppe werden.[4] Jüngere Systematiken wie Wilson & Reeder (2005) ordnen die Capybaras deshalb den Meerschweinchen zu und fassen erstere gemeinsam mit dem Bergmeerschweinchen in der Unterfamilie der Hydrochoerinae innerhalb der Meerschweinchen (Caviidae) zusammen.[5][7]
Innerhalb der Art werden neben der Nominatform keine weiteren Unterarten unterschieden.[5][1]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) nicht in einer Gefährdungskategorie gelistet, sondern aufgrund der wenigen bekannten Daten zur Bestandsgröße als „data deficient“ geführt. Als Hauptgefährdung für die Art wird der Holzeinschlag und die zunehmende landwirtschaftliche Nutzung durch den Menschen sowie die Trockenlegung von Sumpfgebieten im Verbreitungsgebiet der Art betrachtet. Zudem wird die Art im gesamten Verbreitungsgebiet als Fleischquelle bejagt, vor allem in Kolumbien ist es sehr beliebt.[3]
Das Panama-Capybara (Hydrochoerus isthmius) ist eine Säugetierart aus der Familie der Meerschweinchen (Caviidae). Es bildet gemeinsam mit dem Capybara (Hydrochoerus hydrochaeris) die Gattung Hydrochoerus und ist nach diesem das größte heute lebende Nagetier. Es kommt vom nördlichen Kolumbien bis Panama vor.
De lytse kapibara (Latynske namme: Hydrochoerus isthmius) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e kavia-eftigen (Caviidae) en it skaai fan 'e kapibara's (Hydrochoerus), dat foarkomt yn it uterste noardwesten fan Súd-Amearika en op 'e lâningte fan Panama. Hoewol't dit bist foar it earst wittenskiplik beskreaun waard yn 1912, troch de soölooch Edward Alphonso Goldman, waard it doe klassifisearre en lange tiid beskôge as in ûndersoarte fan 'e gewoane kapibara (Hydrochoerus hydrochaeris). Pas yn 1991 waard de lytse kapibara op grûn fan nij ûndersyk erkend as in selsstannige bistesoarte.
De lytse kapibara is lânseigen yn it noardlike en noardwestlike diel fan Kolombia, ynkl. in stripe by hast de hiele westkust fan it lân del, en fierders yn it uterste noardwesten fan Fenezuëla en de eastlike helte fan Panama. Yn Fenezuëla is dit bist seldsum, wylst er yn Panama rûnom foarkomt. De status yn Kolombia is ûndúdlik.
Sûnt de jierren fjirtich fan 'e tweintichste iuw hat de lytse kapibara syn ferspriedingsgebiet yn westlike rjochting útwreide oant yn it bekken fan it Panamakanaal. Populaasjes komme dêrsanne û.m. foar by de rivier de Chagres lâns en op 'e eilannen yn 'e Gatúnmar. Underwilens is de lytse kapibara it kanaal oerstutsen en komt er ek foar yn Colón, oant de rivieren de Índio en de Miguel de la Borda.
De lytse kapibara hat trochinoar in totale lichemslingte fan 80-100 sm, mei in skofthichte fan 50-60 sm en in gewicht fan 20-45 kg. Dêrmei is it nei de gewoane kapibara it grutste kjifdier fan 'e wrâld. De lytse kapibara ûnderskiedt him fan syn gruttere famyljelid troch in stompere kop en in pels dy't koarter en dûnkerder is.
De lytse kapibara bringt in grut part fan 'e tiid yn ûndjip wetter troch, dêr't er him feilich fielt foar rôfdieren as de jagûar. Sadwaande komt it bist fral yn moerasgebieten en by riviersiggen lâns foar. Krekt as gewoane kapibara's libje lytse kapibara's fierhinne fan blêden en gerzen. Se plantsje har it hiele jier rûn fuort, wêrby't se nêsten fan trochinoar 3-4 jongen smite. Se kinne sawol deis as nachts aktyf wêze en solitêr of yn groepen libje, al neigeraden de jiertiid, har habitat en de druk dy't mei bejaging op har populaasje útoefene wurdt.
Foar de lytse kapibara is noch gjin de IUCN-status beskikber, om't der te min oer it bist bekend is. Wol is dúdlik dat er bedrige wurdt troch potinsjele oerbejaging, de ferwuostging fan rivierwâlden en it drûchlizzen fan sompen, yn it bysûnder fan 'e moerassen by de rivier de Magdalena lâns.
De lytse kapibara (Latynske namme: Hydrochoerus isthmius) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e kavia-eftigen (Caviidae) en it skaai fan 'e kapibara's (Hydrochoerus), dat foarkomt yn it uterste noardwesten fan Súd-Amearika en op 'e lâningte fan Panama. Hoewol't dit bist foar it earst wittenskiplik beskreaun waard yn 1912, troch de soölooch Edward Alphonso Goldman, waard it doe klassifisearre en lange tiid beskôge as in ûndersoarte fan 'e gewoane kapibara (Hydrochoerus hydrochaeris). Pas yn 1991 waard de lytse kapibara op grûn fan nij ûndersyk erkend as in selsstannige bistesoarte.
.jpg)
Dät Panama-Woaterswien (Hydrochoerus isthmius) uk wäil Panama-Capybara, is een Suugediert uut ju Oardenge fon do Gnauedierte. Aleer heelt me dät foar een Unneroart fon't Meene Woaterswien (Hydrochoerus hydrochaeris), man sänt do 1990er Jiere sjucht ju Wietenskup fuul, wät deerfoar spräkt, dät dät een oaine Oard is. Dät Panama-Woaterswien is fon Natuur uut tou fienden in't aastelke Panama, dät noudelke Kolumbien un dät noudwäästelke Venezuela.
Dät Panama-Woaterswien is litjer as dät Meene Woaterswien, uurs lät dät so äänelk. Dät roaket een Kop-Rump-Loangte fon sowät aan Meeter. Ju Faawe gungt fon'n tjuusterch roodbruun bit dump leemfaawich, deerbie is die Buuk normoal wät ljoachter as die Rääch. Bie wäkke Dierte sunt Gesicht, Sooken, die bäätere Rump-Beriek un do buutere Sieden fon do bääterste Beene swot-bruun. Do Oogenringe, do Snuutensieden un do Plakken oun'e Basis fon't Oor sunt bleeker. Do Oore un Fäite sunt bruun.
Die Skäädel hät een Loangte fon sowät 20 cm. Do Foutsätte fon dän Flöägelbunke sunt kuuter, tjukker un runder as do fon't meene Woaterswien. Do Twiskekeeuwebunken (Prämaxilloare) eendje mäd een ferbreederd Faander-Eende sjuunelk foar dät Eende fon do Sniedetusk-Höölen, bie't Meene Woaterswien is deer fuul minner Ruumte twiske. Dät Genom bestoant uut 2n = 66 Chromosomen insteede fon do 64 Chromosomen fon dät Meene Woaterswien.
Dät Panama-Woaterswien (Hydrochoerus isthmius) uk wäil Panama-Capybara, is een Suugediert uut ju Oardenge fon do Gnauedierte. Aleer heelt me dät foar een Unneroart fon't Meene Woaterswien (Hydrochoerus hydrochaeris), man sänt do 1990er Jiere sjucht ju Wietenskup fuul, wät deerfoar spräkt, dät dät een oaine Oard is. Dät Panama-Woaterswien is fon Natuur uut tou fienden in't aastelke Panama, dät noudelke Kolumbien un dät noudwäästelke Venezuela.
The lesser capybara (Hydrochoerus isthmius)[2] is a large semiaquatic rodent of the family Caviidae found in eastern Panama, northwestern Colombia, and western Venezuela.[3] The lesser capybara was described as a species in 1912, but was later re-categorized as a subspecies of the capybara (H. hydrochaeris). Following studies of anatomy and genetics in the mid-1980s, it was recommended that it again should be recognized as a separate species,[4] and this gained more widespread recognition in 1991,[5] although some continue to consider it a subspecies.[6]
The lesser capybara closely resembles the capybara, but adult lesser capybara typically weigh up to about 28 kg (62 lb), while adult capybara proper weigh at least 35 kg (77 lb) and often much more.[4][7] The lesser capybara breeds year-round, with an average litter size of 3.5.[1] Individuals may be diurnal or nocturnal and solitary or social depending on season, habitat, and hunting pressure.[1] This species is reported to be common in Panama, but rare in Venezuela.[1] It is threatened by subsistence hunting, the destruction of gallery forests, and swamp drainage, specifically that of the Magdalena River.[1] Its karyotype has 2n = 64 and FN = 104,[3][8] compared to 2n = 66 and FN = 102 for H. hydrochaeris.[8][9]
The lesser capybara (Hydrochoerus isthmius) is a large semiaquatic rodent of the family Caviidae found in eastern Panama, northwestern Colombia, and western Venezuela. The lesser capybara was described as a species in 1912, but was later re-categorized as a subspecies of the capybara (H. hydrochaeris). Following studies of anatomy and genetics in the mid-1980s, it was recommended that it again should be recognized as a separate species, and this gained more widespread recognition in 1991, although some continue to consider it a subspecies.
The lesser capybara closely resembles the capybara, but adult lesser capybara typically weigh up to about 28 kg (62 lb), while adult capybara proper weigh at least 35 kg (77 lb) and often much more. The lesser capybara breeds year-round, with an average litter size of 3.5. Individuals may be diurnal or nocturnal and solitary or social depending on season, habitat, and hunting pressure. This species is reported to be common in Panama, but rare in Venezuela. It is threatened by subsistence hunting, the destruction of gallery forests, and swamp drainage, specifically that of the Magdalena River. Its karyotype has 2n = 64 and FN = 104, compared to 2n = 66 and FN = 102 for H. hydrochaeris.
El capibara menor, chigüiro menor[2] o cacó (Hydrochoerus isthmius) es una especie de roedor semiacuático de gran tamaño, que integra el género Hydrochoerus, de la familia de los cávidos. Habita en manadas cerca del agua en regiones de clima tropical desde la cuenca del canal de Panamá hasta el noroeste de América del Sur.
Esta especie fue descrita originalmente en el año 1912 por el zoólogo estadounidense Edward Alphonso Goldman.[3]
La localidad tipo referida es: “Marragantí, río Tuyra, Darién, Panamá”.
Ya desde su descripción se la consideró como una subespecie más pequeña de Hydrochoerus hydrochaeris, por lo que durante décadas fue tratada así,[4] sin embargo, en el año 1991 luego de análisis genéticos[5] y morfológicos, fue elevada a la condición de especie plena.[6] Su cariotipo es diferente: 2n = 64 y FN = 104 (en H. hydrochaeris es 66 FN = 102). El peso es mucho menor: alrededor de 28 kg contra 50 kg en promedio en H. hydrochaeris (con rangos de 35 a 65 kg). H. isthmius es menor que H. hydrochaeris en todas las mediciones externas y craneales, pero cuenta con huesos frontales más gruesos y anchos, pterigoideos más cortos y más gruesos, y una diastema alargada.[7]
Este roedor se distribuye desde la cuenca del canal de Panamá[8] y en el noroeste de Sudamérica siempre al oeste de los Andes, en el noroeste de Colombia y el oeste de Venezuela. Vive en varios tipos de hábitats, pero siempre junto al agua.[9]
Se alimenta solo de vegetales. Es capturado por caimanes, boas y grandes felinos como el yaguar y el puma. La hembra, luego de una gestación de 108 días, pare camadas de una a 7 crías (3,5 como promedio), pudiéndolo hacerlo en cualquier época del año. Sus hábitos pueden ser tanto solitarios como sociales y diurnos como nocturnos, dependiendo de la época del año, el tipo de hábitat y la presión local de caza.[10]
Según la organización internacional dedicada a la conservación de los recursos naturales Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN), en razón de que este roedor sufre algunas amenazas que aún no son cuantificadas, la clasificó como una especie con: “Datos insuficientes” en su obra: Lista Roja de Especies Amenazadas.[1]
Es afectado por la deforestación de las selvas en galería, la agricultura extensiva, la caza de subsistencia (ya que se utiliza como fuente de alimento), etc. Muchos pantanos que constituyen su hábitat están siendo drenados en la desembocadura del río Magdalena, en Colombia.[1]
Datos: Q1040804
Multimedia:
Especies: Hydrochoerus isthmius
El capibara menor, chigüiro menor o cacó (Hydrochoerus isthmius) es una especie de roedor semiacuático de gran tamaño, que integra el género Hydrochoerus, de la familia de los cávidos. Habita en manadas cerca del agua en regiones de clima tropical desde la cuenca del canal de Panamá hasta el noroeste de América del Sur.
Hydrochoeris isthmius Hydrochoeris generoko animalia da. Karraskarien barruko Hydrochoerinae azpifamilia eta Caviidae familian sailkatuta dago.
Hydrochoeris isthmius Hydrochoeris generoko animalia da. Karraskarien barruko Hydrochoerinae azpifamilia eta Caviidae familian sailkatuta dago.
Le cabiaï de Panama (Hydrochoerus isthmius)[2] est une espèce de rongeurs hystricognathes de la famille des Cavidés ou des Hystricomorpha selon les auteurs. Ce gros rongeur vivant dans les zones humides à l'extrême nord de l'Amérique du Sud et au Panama ressemble beaucoup à l'espèce voisine, le capybara (H. hydrochaeris) qui est le plus gros de tous les rongeurs actuels. Ce sont les analyses génétiques qui ont présidé à la reconnaissance par Mones en 1991 de cette espèce distincte. Très proche, les individus sont toutefois plus petits que l'espèce voisine (autour de 27 kg contre une soixantaine en moyenne[2]) et surtout leur caryotype est différent[3]. Auparavant considérée comme une simple sous-espèce du capybara, les deux espèces peuvent néanmoins s'hybrider, ce qui pourrait compromettre leur survie respective à long terme[4].
Ce taxon a été décrit pour la première fois en 1912 par le mammalogiste américain Edward Alphonso Goldman (1873-1946).
Synonyme :
Comme le Capybara, c'est un mammifère terrestre semi-aquatique. Comme son nom l'indique, on rencontre le Cabiaï de Panama à Panama, mais aussi en Colombie et Vénézuela. Présent dans les réserves de Panama, il est menacé en Colombie par la chasse intensive pratiquée pour sa viande, de même que par la déforestation ou le drainage des marais présents sur son territoire[5].
Le cabiaï de Panama (Hydrochoerus isthmius) est une espèce de rongeurs hystricognathes de la famille des Cavidés ou des Hystricomorpha selon les auteurs. Ce gros rongeur vivant dans les zones humides à l'extrême nord de l'Amérique du Sud et au Panama ressemble beaucoup à l'espèce voisine, le capybara (H. hydrochaeris) qui est le plus gros de tous les rongeurs actuels. Ce sont les analyses génétiques qui ont présidé à la reconnaissance par Mones en 1991 de cette espèce distincte. Très proche, les individus sont toutefois plus petits que l'espèce voisine (autour de 27 kg contre une soixantaine en moyenne) et surtout leur caryotype est différent. Auparavant considérée comme une simple sous-espèce du capybara, les deux espèces peuvent néanmoins s'hybrider, ce qui pourrait compromettre leur survie respective à long terme.
Ce taxon a été décrit pour la première fois en 1912 par le mammalogiste américain Edward Alphonso Goldman (1873-1946).
Synonyme :
Hydrochoeris isthmius Goldman, 1912 (préféré par MSW)Il capibara minore (Hydrochoerus isthmius Goldman, 1912)[2] è un grosso roditore semiacquatico della famiglia Caviidae, originario del Sud America, nella Panama orientale, Colombia nordoccidentale e nel Venezuela occidentale.[3]
Il capibara minore ricorda molto nell'aspetto il capibara, differendone principalmente nelle dimensioni. Gli esemplari adulti del capibara minore pesano tipicamente fino a 28 kg (62 libbre), contro i 35 kg (77 libbre) della ben più robusta specie tipo.[4][5] Il capibara minore si riproduce tutto l'anno, le cui cucciolate hanno una media di 3 cuccioli a parto.[1] A seconda della stagione, dell'habitat e della pressione della caccia, questi animali conducono una vita diurna o notturna, solitaria o sociale.[1] Si dice che questa specie sia comune a Panama, ma rara in Venezuela.[1] È minacciato dalla caccia, dalla distruzione delle foreste a galleria e dal drenaggio delle paludi, in particolare nel fiume Magdalena.[1] Il suo cariotipo ha 2n = 64 e FN = 104,[3][6] rispetto a 2n = 66 e FN = 102 di H. hydrochaeris.[6][7]
Il capibara minore fu descritto come specie nel 1912, ma successivamente degradato a sottospecie del capibara (H. hydrochaeris). A seguito di studi sull'anatomia e sulla genetica a metà degli anni 1980, l'animale è stato nuovamente proposta come specie separata,[4] ottenendo un riconoscimento più diffuso nel 1991,[8] sebbene alcuni continuino a considerarlo una sottospecie.[9]
Il capibara minore (Hydrochoerus isthmius Goldman, 1912) è un grosso roditore semiacquatico della famiglia Caviidae, originario del Sud America, nella Panama orientale, Colombia nordoccidentale e nel Venezuela occidentale.
Hydrochoerus isthmius, ook wel kleine capibara genoemd, is een zoogdier uit de familie van de cavia-achtigen (Caviidae). De wetenschappelijke naam werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Goldman in 1912, aanvankelijk als ondersoort van Capibara (Hydrochoerus hydrochaeris). In 1991 werd Hydrochoerus isthmius een zelfstandige soort.
Hydrochoerus isthmius is kleiner dan de gewone capibara en onderscheidt zich verder van zijn verwant door een stompere kop en een vacht die donkerder en korter is. De lichaamslengte is ongeveer 80 cm tot een meter, met een gewicht van 20 tot 45 kg en een schouderhoogte van 50 tot 60 cm. Net als de gewone capibara leeft Hydrochoerus isthmius in groepen en worden bladeren en grassen gegeten.[2]
Hydrochoerus isthmius leeft in gebieden nabij water in oostelijk Panama, het noordwesten van Colombia en het westen van Venezuela. Onder meer moerassen en rivieroevers worden bewoond door deze soort. In Panama is Hydrochoerus isthmius algemeen, terwijl hij in Venezuela ongewoon is. De status in Colombia is onduidelijk.
Vanaf de jaren veertig van de twintigste eeuw breidde Hydrochoerus isthmius zijn verspreidingsgebied in westelijke richting uit tot in het bekken van het Panamakanaal. Het dier komt onder meer voor langs de Chagres en op eilanden in het Gatúnmeer. Inmiddels loopt het verspreidingsgebied van Hydrochoerus isthmius aan de Caraïbische zijde van Panama tot voorbij het Panamakanaal en komt dit knaagdier ook voor in Colón tot aan de Índio en de Miguel de la Borda.[3]
Bronnen, noten en/of referentiesHydrochoerus isthmius, ook wel kleine capibara genoemd, is een zoogdier uit de familie van de cavia-achtigen (Caviidae). De wetenschappelijke naam werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Goldman in 1912, aanvankelijk als ondersoort van Capibara (Hydrochoerus hydrochaeris). In 1991 werd Hydrochoerus isthmius een zelfstandige soort.
Kapibara mała[4] (Hydrochoerus isthmius) – gatunek gryzonia z rodziny kawiowatych (Caviidae). Wyodrębniony do rangi gatunku z H. hydrocharis[5]. Występuje od Panamy do zachodniej Wenezueli i zachodniej Kolumbii[3][2]. Zamieszkuje bagna, ujścia rzek, wzdłuż rzek i strumieni[3]. W zależności od siedliska występuje w grupach lub pojedynczo[3]. Prowadzi dzienny lub nocny tryb życia, który zależy od pożywienia lub pór roku[3]. Ciąża u samic trwa około 120 dni, po którym rodzi się 1- 7 młodych (średnio 3,5)[6]. Kariotyp wynosi 2n=64 and FN=104[2]. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii DD (brak danych)[3]. Gatunek ten jest powszechny w Panamie oraz rzadki w Wenezueli[3]. Stan populacji w Kolumbii nieznany[3]. Zagrożeniami dla tego ssaka jest wylesianie i ekspansja rolnictwa. W Kolumbii intensywnie poławiany[3] jak również jest niszczony habitat tego gryzonia, poprzez osuszanie bagien w ujściu rzeki Magdalena[3].
Kapibara mała (Hydrochoerus isthmius) – gatunek gryzonia z rodziny kawiowatych (Caviidae). Wyodrębniony do rangi gatunku z H. hydrocharis. Występuje od Panamy do zachodniej Wenezueli i zachodniej Kolumbii. Zamieszkuje bagna, ujścia rzek, wzdłuż rzek i strumieni. W zależności od siedliska występuje w grupach lub pojedynczo. Prowadzi dzienny lub nocny tryb życia, który zależy od pożywienia lub pór roku. Ciąża u samic trwa około 120 dni, po którym rodzi się 1- 7 młodych (średnio 3,5). Kariotyp wynosi 2n=64 and FN=104. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii DD (brak danych). Gatunek ten jest powszechny w Panamie oraz rzadki w Wenezueli. Stan populacji w Kolumbii nieznany. Zagrożeniami dla tego ssaka jest wylesianie i ekspansja rolnictwa. W Kolumbii intensywnie poławiany jak również jest niszczony habitat tego gryzonia, poprzez osuszanie bagien w ujściu rzeki Magdalena.
Hydrochoerus isthmius, conhecido por Capivara menor ou Capivara-do-istmo é uma espécie de roedor da família Caviidae. É um grande roedor semiaquático encontrado no leste do Panamá, noroeste da Colômbia e oeste da Venezuela. Foi reconhecida como uma subespécie distinta em 1912, e foi elevada ao status de espécie em 1991. Reproduz-se o ano inteiro, podem ser diurnas ou notívagas e solitárias ou sociais dependendo da estação, do habitat e da pressão da caça. Esta espécie é relatada como comum no Panamá e na Colômbia, mas rara na Venezuela.
Hydrochoerus isthmius, conhecido por Capivara menor ou Capivara-do-istmo é uma espécie de roedor da família Caviidae. É um grande roedor semiaquático encontrado no leste do Panamá, noroeste da Colômbia e oeste da Venezuela. Foi reconhecida como uma subespécie distinta em 1912, e foi elevada ao status de espécie em 1991. Reproduz-se o ano inteiro, podem ser diurnas ou notívagas e solitárias ou sociais dependendo da estação, do habitat e da pressão da caça. Esta espécie é relatada como comum no Panamá e na Colômbia, mas rara na Venezuela.
Hydrochoerus isthmius är en gnagare som förekommer i norra Sydamerika och i Panama. Populationen listades en längre tid som underart eller synonym till kapybaran. Nyare taxonomiska avhandlingar och IUCN godkänner den som art.[2][1]
Arten har med en kroppslängd (huvud och bål) av 0,8 till 1,0 meter, en mankhöjd av 0,5 till 0,6 meter och en vikt mellan 25 och 45 kg ungefär samma storlek som kapybaran. Svansen förekommer bara rudimentär och den är gömd i pälsen. Kroppen är täckt av blek orange- till rödbrun päls. Liksom hos kapybaran är huvudet ungefär fyrkantig. Hydrochoerus isthmius har fyra fingrar vid framtassarna och tre tår vid bakfötterna. Hydrochoerus isthmius har simhud mellan tårna.[3]
Utbredningsområdet sträcker sig från centrala Panama till nordvästra Venezuela och norra Colombia. Arten vistas alltid nära vattenansamlingar som förgreningar av vattendrag, insjöar, träskmarker eller laguner.[1]
Individerna kan vara aktiva på dagen och på natten. De lever ensam eller i flockar. Honor kan bli brunstiga under alla årstider. Efter dräktigheten som varar 104 till 111 dagar föds 2 till 8 ungar.[1] Ungarna är vid födelsen bra utvecklade och de kan efter kort tid följa modern.[3]
Hydrochoerus isthmius äter huvudsakligen gräs och vattenväxter men den tar även grönsaker och betraktas därför av bönder som skadedjur. Den har ett skällande varningsrop och den gömmer sig i vattnet när den hotas.[3]
Hydrochoerus isthmius jagas intensiv för köttets skull. Det största hotet är däremot habitatförstöring genom vattenreglering eller genom föroreningar. Å andra sidan lever arten i några naturskyddsområden. IUCN listar hela beståndet med kunskapsbrist (DD).[1]
Hydrochoerus isthmius är en gnagare som förekommer i norra Sydamerika och i Panama. Populationen listades en längre tid som underart eller synonym till kapybaran. Nyare taxonomiska avhandlingar och IUCN godkänner den som art.
Проживає від Панами до північої Колумбії і західної Венесуели. Живе тільки близько до води, включаючи болота, естуарії, береги річок і струмків.
Довжина голови й тіла: 0.8–1.0 м, вага: 25–45 кг. Гризун з кремезним тілом, великою прямокутною головою, і округлим крупом. Шерсть тьмяно-помаранчева або червонувато-коричнева. Блиск очей помірний, червонуватий. Хвіст крихітний, не помітний. Ноги перетинчасті, з 4 пальцями на передніх ногах і 3 — на задніх. Каріотип: 2n = 64 and FN = 104.
У місцевостях де на них не заведене полювання проявляють активність і вдень і вночі, але при відчутному тиску полювання стає нічним. Під час відпочинку цей гризун сидить на своїх задніх лапах подібно до собаки, або ж лежить на боці. Коли його потривожити він прогавкує сигнал тривоги й стрибає у воду з гучним сплеском. Дуже добре плаває і повністю занурюється під воду при переслідуванні. Харчується в основному травою та водною рослинністю, але може увійти в сільськогосподарські райони вночі, щоб поїсти рослин сої або інших культур. У залежності від умов середовища проживання і тиску полювання живе як поодинці так і групами. Невеликі групи 2–6 осіб займають лісові регіони, великі групи 20 або більше знаходяться у більш відкритих місцях проживання.
Парування відбувається у воді в будь-який час року, але зазвичай є один цикл розмноження. Вагітність триває до 120 днів, після чого народжується в середньому 3,5 дитинча (діапазон: 1–7). Потомство народжуються добре розвинене і подорожує разом з матір'ю.
Основні загрози: вирубка лісів, екстенсивне сільське господарство, осушення боліт, полювання задля їжі (особливо в Колумбії). Вид проживає в кількох природоохоронних зонах.
Chuột lang nước nhỏ (danh pháp hai phần: Hydrochoerus isthmius)[3] là một loài động vật có vú trong họ Caviidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Goldman mô tả năm 1912.[2] Loài này được tìm thấy ở miền đông Panama, tây bắc Colombia và miền tây Venezuela.[4] Nó đã được công nhận là một phân loài riêng biệt của capybara vào năm 1912, và đã được nâng lên thành trạng thái loài vào năm 1991. Nó sinh sản quanh năm, với một kích cỡ trung bình là 3.5. Cá thể có thể là ban ngày hoặc đêm và đơn độc hoặc xã hội tùy thuộc vào mùa, môi trường sống và áp lực săn bắn. [1] Loài này được báo cáo là phổ biến ở Panama nhưng hiếm ở Venezuela.[4] Nó đang bị đe doạ bởi săn bắn tự cung tự cấp, sự tàn phá của các khu rừng trong hồ và thoát nước đầm lầy, đặc biệt là việc thoát nước đầm lầy của sông Magdalena.[4] Karyotype của nó có 2n = 64 và FN = 104.
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chuột lang nước nhỏ (danh pháp hai phần: Hydrochoerus isthmius) là một loài động vật có vú trong họ Caviidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Goldman mô tả năm 1912. Loài này được tìm thấy ở miền đông Panama, tây bắc Colombia và miền tây Venezuela. Nó đã được công nhận là một phân loài riêng biệt của capybara vào năm 1912, và đã được nâng lên thành trạng thái loài vào năm 1991. Nó sinh sản quanh năm, với một kích cỡ trung bình là 3.5. Cá thể có thể là ban ngày hoặc đêm và đơn độc hoặc xã hội tùy thuộc vào mùa, môi trường sống và áp lực săn bắn. [1] Loài này được báo cáo là phổ biến ở Panama nhưng hiếm ở Venezuela. Nó đang bị đe doạ bởi săn bắn tự cung tự cấp, sự tàn phá của các khu rừng trong hồ và thoát nước đầm lầy, đặc biệt là việc thoát nước đầm lầy của sông Magdalena. Karyotype của nó có 2n = 64 và FN = 104.
작은카피바라(Hydrochoerus isthmius)는 천축서과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 파나마 동부와 콜롬비아 북서부 그리고 베네수엘라 서부 지역에서 발견되는 대형 반수생 동물이다.[3] 1912년 카피바라의 아종으로 기재되었고, 1991년 별도의 종으로 승격되었다. 연중 번식을 하며, 평균 3.5마리의 새끼를 낳는다.[1] 계절과 서식지 그리고 사냥에 노출되는 정도에 따라 주행성 또는 야행성 동물이 되거나 독거(獨居)성 동물 또는 집단형 동물이 된다.[1] 파나마에서 흔하게 발견되는 종이지만, 베네수엘라에서는 드물다.[1] 사냥과 대상림의 파괴 그리고 습지 고갈 특히 마그달레나 강의 습지 파괴에 의해 위협을 받고 있다.[1] 핵형은 2n=64와 FN=104를 가진다.[3]
