nomes no trilho de navegação
Lusefluer (Hippoboscidae, også kaldet lusfluer) er en familie af fluer hvis levevis og udseende minder om lus.[1] Der findes omkring 200 arter over hele verden som snylter på fugle og pattedyr. Omkring tre fjerdedele af arterne snylter på fugle.[2]
Lusefluer er tætbyggede, flade, 1,5-12 mm lange fluer. De har en kort sugesnabel og kraftige ben med stærke kløer som kan holde fluen fast i hår eller fjer.[2] Nogle arter har stærkt reducerede vinger og kan ikke flyve. De har en krabbeagtig gangart.[1]
Lusefluer lever af blod fra pattedyr eller fugle.[2] De sidder på værtsdyrene, men kan også findes i rederne. Mens trækfugle er væk om vinteren, overvintrer lusefluernes pupper i reden.[1] Lusefluens larver udvikles inde i hunnen, og fødes fuldt udviklede hvorefter de straks forpupper sig.[2]
Fåreflue (hun og puppe)
Lusefluer (Hippoboscidae, også kaldet lusfluer) er en familie af fluer hvis levevis og udseende minder om lus. Der findes omkring 200 arter over hele verden som snylter på fugle og pattedyr. Omkring tre fjerdedele af arterne snylter på fugle.
Lausfliegen (Hippoboscidae) stellen eine Familie der Zweiflügler (Diptera) dar. Innerhalb dieser werden sie den Fliegen (Brachycera) zugeordnet.
Die Lausfliegen sind kleine, extrem flache, braune und meist abgeplattete Außenparasiten, die bei Säugetieren und Vögeln Blut saugen. Es gibt sowohl geflügelte als auch ungeflügelte Arten, wobei die Lausfliegen wie alle Fliegen nur ein Flügelpaar haben. Normale, lange Flügel haben dabei etwa die Pferdelausfliege (Hippobosca equina). Die der Mauerseglerlausfliege (Crataerhina pallida) sind dagegen stummelförmig verkleinert. Die Schaflausfliege (Melophagus ovinus) besitzt gar keine Flügel. Einige Arten werfen ihre Flügel auch nach Erreichen des Wirtes ab, wie etwa die Hirschlausfliege (Lipoptena cervi). Die zu Schwingkölbchen (Halteren) umgewandelten Hinterflügel sind allerdings bei fast allen Arten zu finden, eine Ausnahme bildet auch hier die Schaflausfliege. Die Ausgestaltung der Augen steht mit der der Flügel im Einklang. So haben langflügelige Arten große Augen, flügellose Arten nur wenig entwickelte Augen.
Lausfliegen leben ektoparasitisch an Säugetieren und Vögeln. Dabei halten sie sich mit ihren kräftigen Krallen im Haar- oder Federkleid ihrer Wirte fest. Die Wirtsfindung erfolgt bei Arten mit Flügeln optisch, bei flügellosen Arten durch Körperkontakt zweier Wirtstiere, etwa zwischen Beutetier und Greifvogel oder Individuen einer Tierherde. Die Wirtsspezifität ist sehr unterschiedlich. Sie ist besonders stark bei flugunfähigen Säugetierparasiten und sehr gering bei flugfähigen Vogelparasiten ausgeprägt. Menschen werden von vielen Arten angeflogen, meist jedoch schnell wieder verlassen.
Die Paarung der Lausfliegen findet in der Regel auf dem Wirt statt, wobei sie manchmal mit ausgeprägten Flugspielen verbunden ist, wie zum Beispiel bei der Pferdelausfliege.
Ein wesentliches Kennzeichen der Lausfliegen ist die Viviparie. Die Weibchen bringen also lebende Jungtiere zu Welt, in diesem Fall verpuppungsreife Larven.[1][2] In einigen heute veralteten Taxonomien wurde daher diese Insektengruppe (inklusive einiger verwandter Familien, die dasselbe Verhalten zeigen) als Pupipara bezeichnet, da die Weibchen Junge als Larven im Spätstadium (sogenannte Prepuparien) zur Welt bringen (immer nur eines).[3] Für die Art Pseudolynchia canariensis und andere Lausfliegen ist die Fortpflanzung unglaublich energieaufwendig. Die Larven ernähren sich von „Milchdrüsen“ der weiblichen Fliege, bevor sie geboren werden. Einzelne Nachkommen (Puppen) können mehr wiegen als eine schlecht ernährte erwachsene Fliege, da die Puppenhülle in das Puppengewicht mit eingeht und die Fliegen nach der ersten Blutmahlzeit nach der Häutung oft an Masse bedeutend zunehmen.[4]
Die Arten der nördlichen Regionen inklusive Mitteleuropa bilden meist nur eine Generation pro Jahr. Die Larven und die Puppen leben meist am Boden, im Fall der Schaflausfliege auch im Fell des Wirtes.
Früher wurden die Hippoboscidae als Lausfliegen im eigentlichen Sinne mit den Streblidae und den Fledermausfliegen (Nycteribiidae) zu den Lausfliegen im weiteren Sinne (Pupipara) zusammengefasst. Alle drei Gruppen bringen Larven zur Welt, die sich bereits direkt nach der Geburt verpuppen. Dies ist auch bei den Tsetsefliegen der Fall, mit denen sie heute meist zu Überfamilie Hippoboscoidea zusammengefasst werden.
Insgesamt sind etwa 100 Arten dieser Tiere bekannt, 30 Arten sind auch in Europa verbreitet.[5]
Lausfliegen (Hippoboscidae) stellen eine Familie der Zweiflügler (Diptera) dar. Innerhalb dieser werden sie den Fliegen (Brachycera) zugeordnet.
Hippoboscidae, the louse flies or keds, are obligate parasites of mammals and birds. In this family, the winged species can fly at least reasonably well, though others with vestigial or no wings are flightless and highly apomorphic. As usual in their superfamily Hippoboscoidea, most of the larval development takes place within the mother's body, and pupation occurs almost immediately.[2]
The sheep ked, Melophagus ovinus, is a wingless, reddish-brown fly that parasitizes sheep. The Neotropical deer ked, Lipoptena mazamae, is a common ectoparasite of white-tailed deer (Odocoileus virginianus) in the southeastern United States. Both winged and wingless forms may be seen. A common winged species is Hippobosca equina, called "the louse fly" among riders. Species in other genera are found on birds; for example, Ornithomya bequaerti has been collected from birds in Alaska. Two species of the Hippoboscidae – Ornithoica (Ornithoica) podargi and Ornithomya fuscipennis are also common parasites of the tawny frogmouth (Podargus strigoides) of Australia.
Pseudolynchia canariensis is commonly found on pigeons and doves, and can serve as the vector of "pigeon malaria". Louse flies of birds may transmit other parasites such as those in the genus Plasmodium or other Haemoproteus parasites. Some evidence indicates that other Hippoboscidae can serve as vectors of disease agents to mammals. For example, a louse fly of the species Icosta americana was found with West Nile Virus infection from an American Kestrel.[3]
In some obsolete taxonomies, the name Hippoboscidae is applied to the group properly known as Pupipara, i.e. the present family plus the bat flies (Nycteribiidae and "Streblidae"). They are called pupipara because the females birth live young, one at a time, that are deposited as late stage larvae called a prepuparium that pupate immediately at birth.[4][5][6] For the species Pseudolynchia canariensis, as well as other louse flies, reproduction is energetically expensive. Larvae feed on milk glands within the female fly prior to being deposited. Single offspring (pupae) can weigh more than an unfed emerged adult fly since the pupal casing is included in the pupal weight and teneral flies often put on mass after their first few blood meals.[7] Two of the three traditional subfamilies (Hippoboscinae and Lipopteninae) have been shown to be good monophyletic groups at least overall. According to cladistic analysis of several DNA sequences, to make the Ornithomyinae monophyletic, their tribe Olfersini deserves to be recognized as a full family, too.[8][9]
Hippoboscidae, the louse flies or keds, are obligate parasites of mammals and birds. In this family, the winged species can fly at least reasonably well, though others with vestigial or no wings are flightless and highly apomorphic. As usual in their superfamily Hippoboscoidea, most of the larval development takes place within the mother's body, and pupation occurs almost immediately.
The winged Pseudolynchia canariensis The sheep ked, Melophagus ovinus, is a wingless, reddish-brown fly that parasitizes sheep. The Neotropical deer ked, Lipoptena mazamae, is a common ectoparasite of white-tailed deer (Odocoileus virginianus) in the southeastern United States. Both winged and wingless forms may be seen. A common winged species is Hippobosca equina, called "the louse fly" among riders. Species in other genera are found on birds; for example, Ornithomya bequaerti has been collected from birds in Alaska. Two species of the Hippoboscidae – Ornithoica (Ornithoica) podargi and Ornithomya fuscipennis are also common parasites of the tawny frogmouth (Podargus strigoides) of Australia.
Pseudolynchia canariensis is commonly found on pigeons and doves, and can serve as the vector of "pigeon malaria". Louse flies of birds may transmit other parasites such as those in the genus Plasmodium or other Haemoproteus parasites. Some evidence indicates that other Hippoboscidae can serve as vectors of disease agents to mammals. For example, a louse fly of the species Icosta americana was found with West Nile Virus infection from an American Kestrel.
Hipoboscedoj aŭ en latina scienca nomo Hippoboscidae, nome laŭsmuŝoj estas necesaj parazitoj de mamuloj kaj birdoj. En tiu familio estas flugilhavantaj specioj kiuj povas flugi almenaŭ iom bone, same kiel aliaj kun nur vestigiaj aŭ tute ne flugiloj kiuj estas neflugkapablaj kaj tre apomorfaj. Kiel kutime ĉe sia superfamilio "Hippoboscoidea", plej el la disvolviĝo de larvoj okzas ene de la patrina korpo, kaj pupado okazas tuj poste.[1]
La ŝafo laŭsmuŝo, Melophagus ovinus, estas nefluga, ruĝecbruna muŝo kiu parazitas ŝafojn. La novtropika cervolaŭsmuŝo, Lipoptena mazamae, estas komuna ektoparazito de la Blankavosta cervo (Odocoileus virginianus) en sudorienta Usono. Aliaj specioj atakas birdojn aŭ ĉevalojn.
Hipoboscedoj aŭ en latina scienca nomo Hippoboscidae, nome laŭsmuŝoj estas necesaj parazitoj de mamuloj kaj birdoj. En tiu familio estas flugilhavantaj specioj kiuj povas flugi almenaŭ iom bone, same kiel aliaj kun nur vestigiaj aŭ tute ne flugiloj kiuj estas neflugkapablaj kaj tre apomorfaj. Kiel kutime ĉe sia superfamilio "Hippoboscoidea", plej el la disvolviĝo de larvoj okzas ene de la patrina korpo, kaj pupado okazas tuj poste.
La ŝafo laŭsmuŝo, Melophagus ovinus, estas nefluga, ruĝecbruna muŝo kiu parazitas ŝafojn. La novtropika cervolaŭsmuŝo, Lipoptena mazamae, estas komuna ektoparazito de la Blankavosta cervo (Odocoileus virginianus) en sudorienta Usono. Aliaj specioj atakas birdojn aŭ ĉevalojn.
Los hipobóscidos (Hippoboscidae) son una familia de dípteros braquíceros del infraorden Schzophora. Son parásitos obligados de mamíferos y aves. Las especies aladas de esta familia pueden volar relativamente bien, otras tienen alas vestigiales y no vuelan. La mayor parte del desarrollo larvario tiene lugar dentro del cuerpo de la madre y se transforman en pupas casi inmediatamente después de nacer.[2]
En algunas taxonomías obsoletas el grupo es denominado Pupipara, en referencia a que las hembras paren larvas ya desarrolladas listas para entrar en el estadio de pupa.[3][4][5][6]
Los hipobóscidos (Hippoboscidae) son una familia de dípteros braquíceros del infraorden Schzophora. Son parásitos obligados de mamíferos y aves. Las especies aladas de esta familia pueden volar relativamente bien, otras tienen alas vestigiales y no vuelan. La mayor parte del desarrollo larvario tiene lugar dentro del cuerpo de la madre y se transforman en pupas casi inmediatamente después de nacer.
Raudkärblased (Hippoboscidae) on väike umbes 100-liigiline sugukond äärmiselt spetsialiseerunud imetajate ja lindude ektoparasiite. Eestis kohatavaid raudkärblaste liike on kümmekond.
Raudkärblase keha on lai ja lame, tiivad on tihedalt keha vastu surutud või puuduvad hoopis. Kehakatted on raudkärblastel väga tugevad. Pikad hambuliste küünistega varustatud jalad aitavad putukal liibuda kindlalt karvadesse, sulestikku või nahale, et seal siis verd imeda. Raudkärblased toituvad ainult peremehe verest. Vastsejärk on raudkärblastel praktiliselt olematu, vastne teeb kogu arengu läbi emaslooma kehas ja nukkub kohe pärast sünnitamist. Vastsed sünnivad ükshaaval, seetõttu pole raudkärbeste viljakus eriti suur.
Lindudel parasiteerivad liigid võivad edukalt elada mitmel linnuliigil, imetajatel elavad liigid aga on tavaliselt monofaagsed. Nii elab hobuse-raudkärbes (Hippobosca equina) ainult hobustel, lamba-raudkärbes (Melophagus ovinus) vaid lammastel. Raudkärblaste hulka kuulub ka põdrakärbes (Lipoptena cervi), keda võib eriti suve lõpul Eesti metsades palju kohata.
Hipoboszido (Hippoboscidae) dipteroen ordenako izen bereko familiako intsektuez esaten da. Ezpainetako palpoetan giltzadura bakarra dute eta antenetan, aldiz, hiru. Buruaren ezker-eskuinetako aldeak lotzen dituen giltzadura agerikoa izaten dute, eta hoa ziztatzailea eta xurgatzailea.[2]
Hona hemen egun onarturiko sailkapena:[3][4]
Hipoboszido (Hippoboscidae) dipteroen ordenako izen bereko familiako intsektuez esaten da. Ezpainetako palpoetan giltzadura bakarra dute eta antenetan, aldiz, hiru. Buruaren ezker-eskuinetako aldeak lotzen dituen giltzadura agerikoa izaten dute, eta hoa ziztatzailea eta xurgatzailea.
Täikärpäsiin (Hippoboscidae) kuuluu Suomessa 9 lajia. Ne ovat litteitä sitkeänahkaisia 6–8 millimetrin mittaisia verenimijöitä. Naaraat synnyttävät kerrallaan yhden täysikasvuisen koteloitumisvalmiin toukan. Täikärpäset ovat kaikki lämminveristen eläinten loisia, jotka ovat sopeutuneet elämään tietyllä isäntäeläimellä. Lintujen täikärpäsiä on Suomessa useita lajeja. Hevosen täikärpänen (Hippobosca equina) oli Suomessa ennen yleinen, mutta kuuluu nykyään uhanalaisiin eläimiin. Lampaalla esiintyy lampaan täikärpänen (Melophagus ovinus). Ihmistäkin häiritsemässä muiden isäntien kärpäslajit saattavat vierailla satunnaisesti, mutta poistuvat pian havaittuaan virheensä. Tosin hirvikärpänen saattaa pistää ihmistäkin kipeästi ja voi aiheuttaa pitkällisiä tulehtuneita paukamia.
Alaheimon Hippoboscinae täikärpäsiä on tavattu Suomessa kaikkiaan kymmenen lajia[1] [2]
Alaheimossa Nycteribiinae on erikoisia lepakoiden loisia. Näistä Suomessa on tavattu kaksi lajia.
Täikärpäsiin (Hippoboscidae) kuuluu Suomessa 9 lajia. Ne ovat litteitä sitkeänahkaisia 6–8 millimetrin mittaisia verenimijöitä. Naaraat synnyttävät kerrallaan yhden täysikasvuisen koteloitumisvalmiin toukan. Täikärpäset ovat kaikki lämminveristen eläinten loisia, jotka ovat sopeutuneet elämään tietyllä isäntäeläimellä. Lintujen täikärpäsiä on Suomessa useita lajeja. Hevosen täikärpänen (Hippobosca equina) oli Suomessa ennen yleinen, mutta kuuluu nykyään uhanalaisiin eläimiin. Lampaalla esiintyy lampaan täikärpänen (Melophagus ovinus). Ihmistäkin häiritsemässä muiden isäntien kärpäslajit saattavat vierailla satunnaisesti, mutta poistuvat pian havaittuaan virheensä. Tosin hirvikärpänen saattaa pistää ihmistäkin kipeästi ja voi aiheuttaa pitkällisiä tulehtuneita paukamia.
Alaheimon Hippoboscinae täikärpäsiä on tavattu Suomessa kaikkiaan kymmenen lajia
Ornithomyia avicularia – petolinnuntäikärpänen Ornithomyia chloropus – rastaantäikärpänen Ornithomyia fringillina – tiaisentäikärpänen Ornithophila metallica – "afrikantäikärpänen" Olfersia fumipennis – sääksentäikärpänen Crataerina pallida – tervapääskyntäikärpänen Stenepteryx hirundinis – pääskyntäikärpänen Hippobosca equina – hevosentäikärpänen Lipoptena cervi – hirvikärpänen Melophagus ovinus – lampaantäikärpänenAlaheimossa Nycteribiinae on erikoisia lepakoiden loisia. Näistä Suomessa on tavattu kaksi lajia.
Nycteribia kolenatii Penicillidia monocerosLes hippoboscidés (Hippoboscidae) forment une nombreuse famille d'insectes diptères piqueurs et hématophages, ailés ou aptères, qui parasitent les oiseaux ou les mammifères. Cette famille comporte plus de 200 espèces.
Certaines de ces mouches transportent des maladies comme la malaria du pigeon.
Selon Catalogue of Life (18 oct. 2012)[1] :
Les hippoboscidés (Hippoboscidae) forment une nombreuse famille d'insectes diptères piqueurs et hématophages, ailés ou aptères, qui parasitent les oiseaux ou les mammifères. Cette famille comporte plus de 200 espèces.
Certaines de ces mouches transportent des maladies comme la malaria du pigeon.
Luisvliegen (Hippoboscidae) zijn een familie van insecten uit de orde vliegen en muggen of tweevleugeligen (Diptera). Wereldwijd zijn er 786 soorten bekend (census 2011).[1]
Dit bruine insect heeft een plomp, plat en harig lichaam, een korte steeksnuit en poten met klauwtjes. Sommige soorten hebben ontwikkelde vleugels, bij weer anderen zijn deze gereduceerd of zelfs helemaal verdwenen.
De luisvliegen zijn een afwijkende groep van vliegen vanwege hun aparte bouw en bijzondere levenswijze. De luisvliegen zijn parasitair en leven van het bloed van andere dieren zoals vogels. Luisvliegen kunnen net als teken het achterlijf vol zuigen met bloed, vooral de zwangere vrouwtjes, waardoor ze duidelijk opzwellen.
Een bekende soort is de gierzwaluwluisvlieg (Crataerina pallida) die leeft van het bloed van de gierzwaluw. Sommige luisvliegen zijn zó klein dat ze op andere insecten parasiteren. Een voorbeeld is de bijenluis (Braula coeca), die een belangrijke plaag is van de honingbij (Apis mellifera).
De larve die wordt geboren, is volgroeid. Tijdens de ontwikkeling in het moederlichaam neemt de larve voedzame stoffen op uit speciale klieren.
Deze familie komt wereldwijd voor in (sub)tropische gebieden als ectoparasiet op vogels en zoogdieren.
Luisvliegen (Hippoboscidae) zijn een familie van insecten uit de orde vliegen en muggen of tweevleugeligen (Diptera). Wereldwijd zijn er 786 soorten bekend (census 2011).
Lusfluer (Hippoboscidae), er en gruppe (familie) av fluene (Brachycera), som sammen med mygg (Nematocera) utgjør tovingene (Diptera). Lusfluer er parasitter og lever av blod fra virveldyr, og er en litt spesiell familie av fluer og som skiller seg ut fra alle de andre fluer. De snylter på fugler og pattedyr, fem av artene er parasitter på fugl. De tre andre artene på pattedyr. Navnene sauelusflue, hestelusflue og hjortelusflue forteller om hvilke vertsdyr lusfluen er parasitt på. Begge kjønn suger blod. De lever i nærheten av skog. Det er 8 norske arter.
Kroppen er flat, med sprikende, utstående bein, som har kraftige klamreføtter. Huden er kraftig og fargen er brunlig og noen ganger litt grønn.
Antennene ligger i en grop foran på det flate hodet og har bare ett eller to ledd med minst tre hårbørster.
Munnen kan trekkes inn i hodet, men den er framoverrettet og lang for at den skal kunne trenge gjennom huden til vertsdyret. Noen små palper (mandibler) finnes like ved munnen.
Vingene har sterke årer foran og svakere lengre bak. Sauelusfluen mangler helt vinger. Svalelusfluer har reduserte vinger, ubrukelige til å fly med. Hestelusfluen, Hjortelusfluen og de andre fuglelusfluene har velutviklede vinger og er flyvedyktige.
Larveutviklingen hos lusfluer er inne i bakkroppen til hunnen (falsk placenta). Bare èn larve utvikles om gangen, den er rund og ikke særlig langstrakt. Når den er fullvokst, «fødes» den og faller da ned på bakken eller i fuglereiret. Den forpupper seg etter fødselen og overvintrer i puppestadiet. Neste sommer klekkes puppen. Alle lusfluer gjennomgår en fullstendig forvandling.
Det er 8 norske arter.
Lusfluer (Hippoboscidae), er en gruppe (familie) av fluene (Brachycera), som sammen med mygg (Nematocera) utgjør tovingene (Diptera). Lusfluer er parasitter og lever av blod fra virveldyr, og er en litt spesiell familie av fluer og som skiller seg ut fra alle de andre fluer. De snylter på fugler og pattedyr, fem av artene er parasitter på fugl. De tre andre artene på pattedyr. Navnene sauelusflue, hestelusflue og hjortelusflue forteller om hvilke vertsdyr lusfluen er parasitt på. Begge kjønn suger blod. De lever i nærheten av skog. Det er 8 norske arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Narzępikowate, wpleszczowate[2] (Hippoboscidae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich. Obejmuje blisko 800 gatunków, od w pełni uskrzydlonych do całkiem bezskrzydłych. Są hematofagicznymi ektopasożytami ssaków i ptaków. Charakteryzuje je larworodność. Większość rozwoju larwalnego ma miejsce w organizmie matki. Larwa po jego opuszczeniu natychmiast zmienia się w poczwarkę.
Takson ten wprowadził w 1819 roku George Samouelle. W węższym ujęciu rodzina ta obejmuje 213 gatunków, zgrupowanych w 21 rodzajach i 3 podrodzinach: Ornithomyinae, Hippoboscinae i Lipopteninae[3]. W pracy sumaryzującej systematykę muchówek Thomasa Pape i współpracowników z 2011 roku[4] oraz w bazie ITIS zastosowano szersze ujęcie rodziny, jako obejmującej trzy następujące podrodziny: Hippoboscinae, Nycteribiinae i Streblinae[1]. W takim przypadku do narzepikowatych należą 782 gatunki, zgrupowane w 68 rodzajach[4]. Tak definiowana rodzina odpowiada dawnemu taksonowi muchówek poczwarkorodnych (Pupipara)[5].
Ciało od przypominającego muchę po silnie zmodyfikowane celem przemieszczania się wśród futra lub piór żywiciela[5]. Skrzydła w pełni rozwinięte, różnie zredukowane do całkiem nieobecnych. Przezmianki występują lub nie. Aparat gębowy kłujący. Wewnątrz kłujki leży połączone z gruczołami ślinowymi podgębie[2].
Wszystkie gatunki są obligatoryjnymi, krwiopijnymi ektopasożytami zwierząt stałocieplnych. Żywicielami Nycteribiinae i Streblinae są nietoperze, natomiast Hippoboscinae pasożytują na ptakach i ssakach, głównie parzystokopytnych[5].
Rozród zachodzi na ciele gospodarza. Niekiedy samiec jest uczepiony samicy przez dłużej niż jeden dzień. Niektóre samice mogą przechowywać spermę i używać jej do kilku zapłodnień. Wszystkie gatunki są larworodne i rodzą po jednej larwie naraz. Larwa rozwija się w macicy, gdzie jest karmiona wydzieliną gruczołów mlecznych. Początkowo jest ona połączona z samicą układem tchawkowym, z czasem wykształca własny układ. Po urodzeniu larwa natychmiast się przepoczwarcza[5]. Poczwarka ma postać bobówki, która bądź opada na glebę, bądź do gniazda żywiciela, bądź pozostaje przyklejona do jego ciała, bądź jest przez pewien czas noszona przez samicę[2]. Stadium to może zimować, w przeciwnym wypadku trwa co najmniej 20 dni[5].
Hippoboscinae i Nycteribiinae są kosmopolityczne, natomiast Streblinae głównie tropikalne[5].
Narzępikowate, wpleszczowate (Hippoboscidae) – rodzina muchówek z podrzędu krótkoczułkich. Obejmuje blisko 800 gatunków, od w pełni uskrzydlonych do całkiem bezskrzydłych. Są hematofagicznymi ektopasożytami ssaków i ptaków. Charakteryzuje je larworodność. Większość rozwoju larwalnego ma miejsce w organizmie matki. Larwa po jego opuszczeniu natychmiast zmienia się w poczwarkę.
Hippoboscidae Samouelle, 1819 é uma família de moscas (Diptera) constituída por espécies que são parasitas obrigatórios de diversas espécies de mamíferos e aves. A família inclui espécies aladas, com boa ou razoável capacidade de voo, e espécies com asas vestigiais ou mesmo ausentes, incapazes de voar e com forte apomorfia. Como é comum entre os restantes membros da superfamília Hippoboscoidea, a maior parte do desenvolvimentos das larvas ocorre no interior do corpo materno, com a pupação a ocorrer quase de imediato.[2]
A família Hippoboscidae inclui espécies com características morfológicas muito diferenciadas, reflexo da adaptação aos diversos hospedeiros, já que todas as espécies são ectoparasitas obrigatórios hematófagos de mamíferos e aves.
A espécie Melophagus ovinus (Linnaeus), que parasita ovelhas, é áptera (sem asas), com coloração castanho avermelhada. A espécie neotropical Lipoptena mazamae (Rondani), é um ectoparasita comum do gamo Odocoileus virginianus no sueste dos Estados Unidos.
No grupo coexistem espécies aladas e ápteras. Um espécie alada comum é Hippobosca equina, uma mosca que parasita equinos, comum em cavalos domésticos. Algumas espécies são parasitas comuns de aves, como por exemplo Ornithomya bequaerti Maa que foi recolhida em aves do Alaska. Duas espécies de Hippoboscidae – Ornithoica (Ornithoica) podargi e Ornithomya fuscipennis são parasitas frequentes de Podargus strigoides, da Austrália.
Pseudolynchia canariensis (Macquart) parasita frequentemente pombos e rolas, podendo servir de vector da malária dos pombos. Existem indícios que apontam para os Hippoboscidae como vectores de doenças dos mamíferos.
O nome Hippoboscidae foi aplicado ao grupo actualmente conhecido por Pupipara, que corresponde à delimitação presentemente aceite para a família, mas largada aos grupos Nycteribiidae e "Streblidae" (moscas parasitas de morcegos). Apesar dessa delimitação estar obsoleta face aos conhecimentos taxonómicos disponíveis, continua a ser utilizada em algumas obras. Foi demonstrado que duas das três subfamílias tradicionalmente consideradas, as subfamílias Hippoboscinae e Lipopteninae, eram agrupamentos monofiléticos, pelo menos quando considerados de forma alargada. A análise cladística de várias sequências de DNA mostrou que para fazer o agrupamento Ornithomyinae monofilético, a tribo Olfersini deve ser também considerada como uma família de pleno direito.[3][4] Com base nessas considerações, a família Hippoboscidae assume a seguinte delimitação:
Hippoboscidae Samouelle, 1819 é uma família de moscas (Diptera) constituída por espécies que são parasitas obrigatórios de diversas espécies de mamíferos e aves. A família inclui espécies aladas, com boa ou razoável capacidade de voo, e espécies com asas vestigiais ou mesmo ausentes, incapazes de voar e com forte apomorfia. Como é comum entre os restantes membros da superfamília Hippoboscoidea, a maior parte do desenvolvimentos das larvas ocorre no interior do corpo materno, com a pupação a ocorrer quase de imediato.
Lusflugor (Hippoboscidae) är en familj inom insektsordningen tvåvingar som innehåller omkring 200 arter världen över. De fullbildade insekterna är ektoparasiter som suger blod från varmblodiga djur, det vill säga däggdjur eller fåglar.
Till utseendet är lusflugor platta, ofta gråbrunaktiga insekter med kraftiga ben och tarser som är försedda med klor som ger ett bra grepp på hud, päls eller fjädrar. Storleken varierar mellan olika arter, men många har en längd på cirka 4-7 millimeter. De har en kort sugsnabel vars vassa spets de använder för att komma igenom huden på sitt värddjur. Hos en del arter är vingarna bara rudimentärt utvecklade eller saknas helt. De arter som har flygdugliga vingar bryter av dem efter att de hittat ett värddjur.
Lusflugor genomgår fullständig förvandling, vilket innefattar utvecklingsstadierna ägg, larv, puppa och imago. Hos lusflugor behåller honan de befruktade äggen inne i sin kropp och även larvutvecklingen sker inne i honans kropp. Larven får näring genom speciella körtlar och föds fram av honan när den är fullväxt. Förpuppningen sker kort därefter. Övervintring sker som puppa i marken.
Då lusflugornas födovanor är ensidiga, de fullbildade individerna lever uteslutande på blod, så har de för att täcka behovet av vitaminer särskilda mikroorganismer som producerar sådana i sin tarm.[1]
Wikimedia Commons har media som rör lusflugor.
Lusflugor (Hippoboscidae) är en familj inom insektsordningen tvåvingar som innehåller omkring 200 arter världen över. De fullbildade insekterna är ektoparasiter som suger blod från varmblodiga djur, det vill säga däggdjur eller fåglar.
Hippoboscidae là mộ họ ruồi ký sinh trong bộ Ruồi.[2]
Bài viết liên quan đến thành viên của dòng côn trùng Bộ Hai cánh (ruồi thật) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Кровососки[1] (лат. Hippoboscidae) — семейство двукрылых насекомых. Распространены всесветно. Специализированные кровососущие паразиты теплокровных. Включает 778 видов[2].
В половозрелой фазе паразитируют на птицах и млекопитающих. Самки обладают истинным живорождением — рождают несколько созревших для окукливания личинок. Кровососка Crataerina pallida паразитирует на стрижах. В роде Hippobosca на лошадях и мулах паразитирует Hippobosca equina, на коровах — Hippobosca variegata, на верблюдах — Hippobosca camelina, на собаках — Hippobosca longipennis. Паразиты домашних животных; сильно вредят им.
Обладают плоским и широким телом (6—8 мм) с очень цепкими ногами, приспособленными к движению в шерсти животных и перьях птиц. Летают плохо, многие — бескрылы.
Состоит из трёх подсемейств: Ornithomyinae, Hippoboscinae, Lipopteninae[3][4]. В некоторых устаревших работах, название Hippoboscidae применено к группе, известной как «Куколкородные» (Pupipara), то есть семейство Hippoboscidae и два семейства кровососок летучих мышей (Nycteribiidae и Streblidae). В таком широком объёме вышеназванным подсемействам присваивается статус триб (Hippoboscini, Lipoptenini, Ornithomyini)[5].
Кровососки (лат. Hippoboscidae) — семейство двукрылых насекомых. Распространены всесветно. Специализированные кровососущие паразиты теплокровных. Включает 778 видов.
Hypoboscidae (lapsus)
英名 louse fliesシラミバエは、ハエ目（双翅目）シラミバエ科（Hippoboscidae）の昆虫の総称。哺乳類や鳥類の絶対寄生者として知られる。世界に3亜科21属213種が知られる[2]。
成虫の体型は扁平。シラミバエは様々な哺乳類や鳥類を寄主として利用する。例えば翅をもたない赤茶色の種である Melophagus ovinus は、ヒツジに寄生することが知られている。また、同じく翅をもたない Lipoptena mazamae は、オジロジカの外部寄生者としてアメリカ南東部で普通に見られる。一方、翅のあるウマジラミバエ Hippobosca equina はウマに寄生するほか、 Ornithoica podargi や Ornithomya fuscipennis はオーストラリアガマグチヨタカ (Podargus strigoides) の外部寄生者としてオーストラリアで普通に見られる。このようにシラミバエは哺乳類や鳥類などに寄生するため、感染症の媒介者 (ベクター) となることがある。例えば Pseudolynchia canariensis はハトの仲間に寄生し、ハトに感染するマラリアの媒介者となる。
他のシラミバエ上科の種と同様に、ほとんどのシラミバエの幼虫は母親の体内で成長し、体外に出てすぐに蛹化する[3]。
以下のように分類される。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
.jpeg)
