nomes no trilho de navegação
Callicebus, coneguts amb el nom vulgar de titís,[2] són un gènere de primats platirins originaris de Sud-amèrica, on viuen a Colòmbia, el Brasil, el Perú, Bolívia i el nord del Paraguai. El cos mesura 23–46 cm, amb una cua més llarga que mesura 26–56 cm. Les espècies d'aquest gènere són de colors molt variats, però també presenten moltes semblances físiques. Tenen el pelatge llarg i suau, de color vermellós, marró, gris o negrenc. Algunes espècies tenen el front negrenc o blanc, mentre que el clade torquatus presenta una banda blanca al coll.[3] La cua sempre és peluda i no és prènsil.
Família Pitheciidae
Callicebus, coneguts amb el nom vulgar de titís, són un gènere de primats platirins originaris de Sud-amèrica, on viuen a Colòmbia, el Brasil, el Perú, Bolívia i el nord del Paraguai. El cos mesura 23–46 cm, amb una cua més llarga que mesura 26–56 cm. Les espècies d'aquest gènere són de colors molt variats, però també presenten moltes semblances físiques. Tenen el pelatge llarg i suau, de color vermellós, marró, gris o negrenc. Algunes espècies tenen el front negrenc o blanc, mentre que el clade torquatus presenta una banda blanca al coll. La cua sempre és peluda i no és prènsil.
Springaber er en gruppe af små primater i familien Pitheciidae, der lever i Sydamerika. Navnet skyldes, at de meget smidigt er i stand til at springe fra gren til gren. Alle de omkring 30 arter er traditionelt blevet henført til slægten Callicebus.
Kropslængden er 23 til 46 centimeter alt afhængig af arten, halen er længere end kroppen og måler 26 til 56 centimeter. Vægten er omkring 0,5 til 1,5 kilogram. Halen kan ikke anvendes som gribehale.
De fleste arter lever i amazonbassinet, men nogle få lever adskilt fra de andre i det sydøstlige Brasilien.
Springaber er territoriale dyr. De lever i familiegrupper på to til syv individer, der består af en han og en hun og deres fælles afkom. Magerne lever monogamt og forbliver ofte sammen hele livet. Føden består hovedsageligt af frugt.
Hunnen føder efter fem til seks måneder en enkelt unge. Faren overtager størstedelen af ansvaret for ungen og bringer den kun til moren, når den skal die. Ungen fravænnes efter fem måneder og er efter et år voksen. Efter to til tre år forlader den sin familiegruppe for at grundlægge sin egen.
Springaber har hidtil været placeret i en enkelt slægt Callicebus, men muligvis bør de opdeles i flere slægter.[1][2] Kun få arter har danske navne.
Springaber er en gruppe af små primater i familien Pitheciidae, der lever i Sydamerika. Navnet skyldes, at de meget smidigt er i stand til at springe fra gren til gren. Alle de omkring 30 arter er traditionelt blevet henført til slægten Callicebus.
Callicebus ist eine Affengattung aus der Unterfamilie der Springaffen (Callicebinae). Der wissenschaftliche Name setzt sich aus “Calli” (Gr.: “kalos” = schön) und “Cebus” (früher allgemein für langschwänzige südamerikanische Affen verwendeter Gattungsname) zusammen.
Im Vergleich zu anderen Springaffenarten sind die Callicebus-Arten relativ groß. Es sind meist graue, hellbraune oder ockerfarbene Tiere mit dunklem Gesicht, Ohren und dunklen Händen und Füßen. Die Schwanz hat die Farbe des übrigen Körpers oder ist rötlich. Das Rückenhaar ist zottig und wollig und oft agutiähnlich durch zwei bis vier dunkle Bänder geringelt. Dadurch kann der Rücken ein streifiges Erscheinungsbild haben. Die Oberfläche der oberen Backenzähne ist sehr uneben und haben unter allen Springaffenbackenzähnen die größte Anzahl von Höckern.
Callicebus-Arten leben ausschließlich im östlichen Brasilien, im Atlantischen Regenwald und in Waldinseln im Caatinga südlich des Rio São Francisco. Das Verbreitungsgebiet liegt in den Bundesstaaten Bahia, Espírito Santo, Minas Gerais, Rio de Janeiro und São Paulo. Westlich reicht es bis zum Oberlauf des Río Paraná.
Die Gattung Callicebus wurde 1903 durch den britischen Zoologen Oldfield Thomas eingeführt. Ursprünglich gehörten alle Springaffenarten zu dieser Gattung. Im März 2016 wurden zwei weitere Gattungen für die amazonischen Springaffenarten eingeführt, Cheracebus und Plecturocebus. Die Gattung Callicebus umfasst heute nur noch die ehemalige C. personatus-Gruppe. Sie leben als einzige Springaffen in Ost- und Südostbrasilien. Die Trennung der drei Springaffengattungen erfolgte im mittleren und späten Miozän.
Zur Gattung Callicebus gehören fünf Arten.
Callicebus ist eine Affengattung aus der Unterfamilie der Springaffen (Callicebinae). Der wissenschaftliche Name setzt sich aus “Calli” (Gr.: “kalos” = schön) und “Cebus” (früher allgemein für langschwänzige südamerikanische Affen verwendeter Gattungsname) zusammen.
Japusa (karaiñe'ẽ: Huicocos) ha'e peteĩ ka'i jueheguaty, mymba kuéra okambúva oiko Ñembyamérikape, oĩ Kolombia retãme, Pindorama, Perũ, Volivia ha Paraguái retã yvatére.
Japusa hete 23 gotyo 46 cm ipukukuére ha huguái, pukuve hetére, 26 gotyo 56 cm. Japusa juehegua oguereko heta sa'y, hákatu, oguereko hete ojoguáva. Japusa hague puku ha apesỹi, pytã, marrõ, hũngy térã hũ.[1] Japusa huguái oguereko tague mantere.
Ku mymba okambúva opyta tenda hekorendýva, ka'aguy orekóva y.
Japusa ho'u mante yva, ikatu ho'u avei yvyra hogue, yvoty, mymba michĩ ha guyra rupi'a.[2]
Juehepehẽ Pitheciidae
Japusa (karaiñe'ẽ: Huicocos) ha'e peteĩ ka'i jueheguaty, mymba kuéra okambúva oiko Ñembyamérikape, oĩ Kolombia retãme, Pindorama, Perũ, Volivia ha Paraguái retã yvatére.
Japusa hete 23 gotyo 46 cm ipukukuére ha huguái, pukuve hetére, 26 gotyo 56 cm. Japusa juehegua oguereko heta sa'y, hákatu, oguereko hete ojoguáva. Japusa hague puku ha apesỹi, pytã, marrõ, hũngy térã hũ. Japusa huguái oguereko tague mantere.
Ku mymba okambúva opyta tenda hekorendýva, ka'aguy orekóva y.
Japusa ho'u mante yva, ikatu ho'u avei yvyra hogue, yvoty, mymba michĩ ha guyra rupi'a.
Sunku-sunku[1][2][3] (genus Callicebus) nisqakunaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Sunku-sunku.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Sunku-sunku
Sunku-sunku (genus Callicebus) nisqakunaqa huk Uralan Abya Yalap paray sach'a-sach'ankunapi k'allmakunapi kawsaq k'usillukunam.
துள்ளுகுரங்குகள் அல்லது தித்திகள் என்பன தென்னமெரிக்க சிறுகுரங்குகள். தென்னமெரிக்கக் குரங்குகள் அணில்கள் போலும் சிறியனவாக இருப்பதால் அரிங்குகள் என்றும் அழைக்கப்படும். இத்துள்ளுகுரங்குகள் தென் அமெரிக்காவில் கொலம்பியா முதல் பிரேசில் வரையிலும், வடக்கே பெரு முதல் தெற்கே பராகுவே வரையிலும் காணப்ப்படுகின்றன. இவை அமேசான் காட்டில் பெரும்பாலும் காணப்படுகின்றன. இவ்வகை அரிங்குகள் அல்லது குரங்குகளின் உயிரினப் பெயர் காலிசெபசு (Callicebus) என்பதாகும். காலிசெபெனே (Callicebinae) என்னும் துணைக்குடும்பத்தில் இவை ஒன்றே இன்று உயிர்வாழும் உயிரினம். இத்துள்ளுகுரங்கு அல்லது தித்தி வகையில் இனத்துக்கு இனம் உடல் அளவு சிறிது மாறுபடும். தலையும் உடலும் சேர்ந்து 23-46 செ.மீ (9-18 அங்.) அளவே இருக்கும். இதன் வால்கள் தலை-உடலைவிட நீளமானதாகும். ஏறத்தாழ 26-56 செ.மீ (10-22 அங்.) இருக்கும்.[2] இதன் உடல் மயிர் சற்று நீளமானதாகவும் மென்மையானதாகவும் இருக்கும். சிவப்பும் பழுப்பும் கலந்த நிறத்திலோ, சாம்பல், கருஞ்சாம்பல் நிறத்திலோ இருக்கும். இதன் வாலில் நிறைய முடி இருக்கும், ஆனால் இப்பகுதியைச் சேர்ந்த பிற குரங்குகளை (அரிங்குகளைப்) போல பற்றுவால் கொண்டவை அல்ல (வாலில், அடிப்பகுதி வலுவாக பற்றிக்கொள்ளும் தன்மை உடையவற்றைப் பற்றுவால் (prehensile) என்பர்). இவை கிளைக்குக் கிளை துள்ளித் தாவுவதால் துள்ளுகுரங்கு என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இடாய்ச்சு மொழியில் இதனை Springaffen (குதிக்கும் குரங்குகள்) என்றே அழைக்கின்றனர்.
துள்ளுகுரங்குகள் அடர்ந்த காடுகளில் நீர் நிலைகளுக்குப் பக்கத்தில் பெரும்பாலும் வாழ்வன. பகலில் உணவு தேடி இரவில் உறங்கும் உயிரினம் என்பதால் இவற்றைப் பகலாடிகள் என்பார்கள். இவற்றின் உணவு பெரும்பாலும் பழங்கள் என்பதால் இவற்றைப் பழந்தின்னிகள் எனலாம், ஆனால் இவை இலைகள், பூக்கள், சிறுபூச்சிகளையும் உண்னும். பறவைகளின் முட்டைகள்ளையும், சிறு முதுகெலும்பு உயிரிகளையும் உண்ணும்.[2]
துள்ளுகுரங்குகள் அல்லது தித்திகள் ஒரே ஆணும் பெண்ணுமாக வாழ்நாள் முழுவதும் உறவுகொள்கின்றன. சிறு குடும்பமாக, ஏறத்தாழ 7 உறுப்பினர்கள் கொண்ட குழுக்களாக வாழ்கின்றன. இவை ஒன்றை ஒன்று வருடிக்கொண்டும், இணைகள் ஒன்றோடு ஒன்று வாலை முறுக்கிக்கொண்டு உறங்கிக்கொண்டும் இருப்பதைப் பார்க்கலாம். இவை தங்கள் வாழிடத்தை தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருக்கப் போராடுகின்றன.
இவ்வினத்தின் இனப்பெருக்கத்தில், பெண் அரிங்குகள் சினையாக இருக்கும் காலம் ஐந்து மாதாம் ஆகும். பெரும்பாலும் ஒற்றைக் குட்டியையே ஈனுகின்றன, ஆனால் மிகச்சிறுபான்மையான அளவில் (1.4%) இரட்டைகளும் பிறக்கின்றன (காலிசெபசு மொலொக் (C. moloch) என்னும் இனத்தில் காட்டப்பட்டது.)[3] இரண்டாவது குட்டி பெரும்பாலும் உயிர்பிழைப்பது இல்லை என்றாலும், அந்த இரண்டாம் குட்டியை அருகில் உள்ள மற்றொரு குடும்பம், வளர்க்க எடுத்துக்கொள்வது காணப்படுகின்றது என்று கண்டுள்ளார்கள்.[4] இந்த அரிங்கு இனத்தில் ஆண் அரிங்கே பெரும்பாலும் குட்டி வளர்ப்பில் பங்குகொள்கின்றது. குட்டிகள் தாய்ப்பால் குடிப்பதை ஐந்து மாதத்திற்குப் பிறகு விட்டு விடுகின்றன. அதன் பின் அவை ஏறத்தாழ இரண்டு ஆண்டுகள் ஆனபின் முழுவளர்ச்சி அடைந்த அரிங்காக மாறிவிடுகின்றன. மூன்று ஆண்டுகள் அல்லது அதற்கு மேல் ஆன பிறகு தன் துணையயைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்காக குடும்பத்தில் இருந்து பிரிந்து செல்கின்றன. இவற்றின் வாழநாள் எவ்வளவு என்று துல்லியமாகத் தெரியாவிட்டாலும், டார்க்குவாட்டசு (Torquatus) என்னும் உள்ளினம் 12 ஆண்டுகள் வரை இயற்கையில் வாழ்வதாகக் கணித்துள்ளனர்.[5] ஆனால் காலிசெபசு மோலொக் (C. moloch) என்னும் வகை உயிர்க்காட்சியகங்களில் 25 ஆண்டுகள் வரை வாழ்வதாகக் கண்டுள்ளனர்.[2]
துள்ளுகுரங்குகள் அல்லது தித்திகள் என்பன தென்னமெரிக்க சிறுகுரங்குகள். தென்னமெரிக்கக் குரங்குகள் அணில்கள் போலும் சிறியனவாக இருப்பதால் அரிங்குகள் என்றும் அழைக்கப்படும். இத்துள்ளுகுரங்குகள் தென் அமெரிக்காவில் கொலம்பியா முதல் பிரேசில் வரையிலும், வடக்கே பெரு முதல் தெற்கே பராகுவே வரையிலும் காணப்ப்படுகின்றன. இவை அமேசான் காட்டில் பெரும்பாலும் காணப்படுகின்றன. இவ்வகை அரிங்குகள் அல்லது குரங்குகளின் உயிரினப் பெயர் காலிசெபசு (Callicebus) என்பதாகும். காலிசெபெனே (Callicebinae) என்னும் துணைக்குடும்பத்தில் இவை ஒன்றே இன்று உயிர்வாழும் உயிரினம். இத்துள்ளுகுரங்கு அல்லது தித்தி வகையில் இனத்துக்கு இனம் உடல் அளவு சிறிது மாறுபடும். தலையும் உடலும் சேர்ந்து 23-46 செ.மீ (9-18 அங்.) அளவே இருக்கும். இதன் வால்கள் தலை-உடலைவிட நீளமானதாகும். ஏறத்தாழ 26-56 செ.மீ (10-22 அங்.) இருக்கும். இதன் உடல் மயிர் சற்று நீளமானதாகவும் மென்மையானதாகவும் இருக்கும். சிவப்பும் பழுப்பும் கலந்த நிறத்திலோ, சாம்பல், கருஞ்சாம்பல் நிறத்திலோ இருக்கும். இதன் வாலில் நிறைய முடி இருக்கும், ஆனால் இப்பகுதியைச் சேர்ந்த பிற குரங்குகளை (அரிங்குகளைப்) போல பற்றுவால் கொண்டவை அல்ல (வாலில், அடிப்பகுதி வலுவாக பற்றிக்கொள்ளும் தன்மை உடையவற்றைப் பற்றுவால் (prehensile) என்பர்). இவை கிளைக்குக் கிளை துள்ளித் தாவுவதால் துள்ளுகுரங்கு என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இடாய்ச்சு மொழியில் இதனை Springaffen (குதிக்கும் குரங்குகள்) என்றே அழைக்கின்றனர்.
துள்ளுகுரங்குகள் அடர்ந்த காடுகளில் நீர் நிலைகளுக்குப் பக்கத்தில் பெரும்பாலும் வாழ்வன. பகலில் உணவு தேடி இரவில் உறங்கும் உயிரினம் என்பதால் இவற்றைப் பகலாடிகள் என்பார்கள். இவற்றின் உணவு பெரும்பாலும் பழங்கள் என்பதால் இவற்றைப் பழந்தின்னிகள் எனலாம், ஆனால் இவை இலைகள், பூக்கள், சிறுபூச்சிகளையும் உண்னும். பறவைகளின் முட்டைகள்ளையும், சிறு முதுகெலும்பு உயிரிகளையும் உண்ணும்.
துள்ளுகுரங்குகள் அல்லது தித்திகள் ஒரே ஆணும் பெண்ணுமாக வாழ்நாள் முழுவதும் உறவுகொள்கின்றன. சிறு குடும்பமாக, ஏறத்தாழ 7 உறுப்பினர்கள் கொண்ட குழுக்களாக வாழ்கின்றன. இவை ஒன்றை ஒன்று வருடிக்கொண்டும், இணைகள் ஒன்றோடு ஒன்று வாலை முறுக்கிக்கொண்டு உறங்கிக்கொண்டும் இருப்பதைப் பார்க்கலாம். இவை தங்கள் வாழிடத்தை தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருக்கப் போராடுகின்றன.
இவ்வினத்தின் இனப்பெருக்கத்தில், பெண் அரிங்குகள் சினையாக இருக்கும் காலம் ஐந்து மாதாம் ஆகும். பெரும்பாலும் ஒற்றைக் குட்டியையே ஈனுகின்றன, ஆனால் மிகச்சிறுபான்மையான அளவில் (1.4%) இரட்டைகளும் பிறக்கின்றன (காலிசெபசு மொலொக் (C. moloch) என்னும் இனத்தில் காட்டப்பட்டது.) இரண்டாவது குட்டி பெரும்பாலும் உயிர்பிழைப்பது இல்லை என்றாலும், அந்த இரண்டாம் குட்டியை அருகில் உள்ள மற்றொரு குடும்பம், வளர்க்க எடுத்துக்கொள்வது காணப்படுகின்றது என்று கண்டுள்ளார்கள். இந்த அரிங்கு இனத்தில் ஆண் அரிங்கே பெரும்பாலும் குட்டி வளர்ப்பில் பங்குகொள்கின்றது. குட்டிகள் தாய்ப்பால் குடிப்பதை ஐந்து மாதத்திற்குப் பிறகு விட்டு விடுகின்றன. அதன் பின் அவை ஏறத்தாழ இரண்டு ஆண்டுகள் ஆனபின் முழுவளர்ச்சி அடைந்த அரிங்காக மாறிவிடுகின்றன. மூன்று ஆண்டுகள் அல்லது அதற்கு மேல் ஆன பிறகு தன் துணையயைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்காக குடும்பத்தில் இருந்து பிரிந்து செல்கின்றன. இவற்றின் வாழநாள் எவ்வளவு என்று துல்லியமாகத் தெரியாவிட்டாலும், டார்க்குவாட்டசு (Torquatus) என்னும் உள்ளினம் 12 ஆண்டுகள் வரை இயற்கையில் வாழ்வதாகக் கணித்துள்ளனர். ஆனால் காலிசெபசு மோலொக் (C. moloch) என்னும் வகை உயிர்க்காட்சியகங்களில் 25 ஆண்டுகள் வரை வாழ்வதாகக் கண்டுள்ளனர்.
Callicebus is a genus of monkeys known as titi monkeys.
Historically, titis were monogeneric, comprising only the genus Callicebus Thomas, 1903. Owing to the great diversity found across titi monkey species, a new genus-level taxonomy was recently proposed that recognises three genera within the subfamily Callicebinae; Cheracebus Byrne et al., 2016 for the species of the torquatus group (Widow titis); Plecturocebus Byrne et al., 2016 for the Amazonian and Chaco titis of the moloch and donacophilus groups; and Callicebus Thomas, 1903 sensu stricto, for species of the Atlantic Forest personatus group.[1]
In 2014, a previously unknown orange Callicebus was spotted in the Peruvian Amazon; it has not been determined whether this constitutes a color variant or a new species.[2]
There are 5 species in this genus:
Callicebus is a genus of monkeys known as titi monkeys.
Historically, titis were monogeneric, comprising only the genus Callicebus Thomas, 1903. Owing to the great diversity found across titi monkey species, a new genus-level taxonomy was recently proposed that recognises three genera within the subfamily Callicebinae; Cheracebus Byrne et al., 2016 for the species of the torquatus group (Widow titis); Plecturocebus Byrne et al., 2016 for the Amazonian and Chaco titis of the moloch and donacophilus groups; and Callicebus Thomas, 1903 sensu stricto, for species of the Atlantic Forest personatus group.
In 2014, a previously unknown orange Callicebus was spotted in the Peruvian Amazon; it has not been determined whether this constitutes a color variant or a new species.
Callicebus es un género de primates platirrinos nativos del este de Sudamérica, que habitan de manera endémica el oriente de Brasil y son conocidos con el nombre de titís.
Las especies varían considerablemente de coloración, pero se parecen en muchos aspectos físicos. El pelaje es largo y suave. La cola siempre es peluda y no es prensil.
Son diurnos y arbóreos, prefieren el bosque denso cerca del agua. Fácilmente saltan de rama y duermen en la noche, además de tomar una siesta a mediodía. Son territoriales. Viven en grupos familiares de padres e hijos, de dos a siete animales en total. Defienden su territorio con gritos y persiguiendo a los intrusos, pero rara vez participan en una verdadera lucha. Su arreglo personal y la comunicación son importantes para la cooperación en el grupo. Por lo general se puede ver a las parejas sentarse y dormir con las colas entrelazadas. Su dieta consiste principalmente de frutas, aunque también comen hojas, flores, insectos, pequeños vertebrados y huevos de aves.[1]
Son monógamos, se emparejan de por vida. La hembra tiene una sola cría después de una gestación de cinco meses; los mellizos son muy poco frecuentes. En estos casos para que el segundo bebé sobreviva debe ser adoptado, lo cual es posible en ciertas circunstancias.[2] Generalmente es el padre que cuida a los pequeños y los entrega a la madre sólo para la lactancia. Son destetados después de 5 meses y se desarrollan completamente después de dos años. A los tres o más años, dejan su grupo familiar con el fin de encontrar a una pareja.
Anteriormente, todas las especies vivientes de la subfamilia Callicebinae eran incluidas en el género Callicebus, del cual se reconocieron varios grupos de especies o subgéneros, según la época. Como resultado de un análisis genético publicado en el año 2016 por Hazel Byrne, Anthony B. Rylands, Jeferson C. Carneiro, Jessica W. Lynch Alfaro, Fabricio Bertuol, Maria N. F. da Silva, Mariluce Messias, Colin P. Groves, Russell A. Mittermeier, Izeni Farias, Tomas Hrbek, Horacio Schneider, Iracilda Sampaio y Jean P. Boubli, se propuso que el género Callicebus quede limitado únicamente a las especies del grupo de especies Callicebus personatus, endémicas del centro-este de Brasil. Con los integrantes del grupo de especies C. torquatus se constituyó un nuevo género: Cheracebus, mientras, que se creó otro nuevo género, Plecturocebus, para que acoja a los componentes de los grupos de especies C. donacophilus y C. moloch (incluyendo en este último grupo a todas las especies del antiguo grupo C. cupreus).[3]
Hace 10,2 Ma, el sistema Pebas aisló el linaje de Cheracebus (que quedó en el norte) del que contenía a los linajes de Callicebus y Plecturocebus (que quedó en el sur). Posteriormente, los linajes de Callicebus y Plecturocebus se separaron hace 8,1 Ma, evolucionando alopátricamente desde entonces (el primero en la mata atlántica del oriente brasileño y el segundo en las cuencas amazónica y del río Paraguay), estando actualmente distanciados por más de 500 km de hábitats semiáridos desfavorables.[4]
Familia Pitheciidae
Callicebus es un género de primates platirrinos nativos del este de Sudamérica, que habitan de manera endémica el oriente de Brasil y son conocidos con el nombre de titís.
Callicebus Hego Amerikako tximino taldea da, Platyrrhini taldekoa eta Cebidae familiakoa. Hego Amerikan bakarrik aurki daitezke. Gehienbat Brasilen bizi dira, baina Kolonbiatik Peru eta Paraguaira aurki daitezke.
Callicebus Hego Amerikako tximino taldea da, Platyrrhini taldekoa eta Cebidae familiakoa. Hego Amerikan bakarrik aurki daitezke. Gehienbat Brasilen bizi dira, baina Kolonbiatik Peru eta Paraguaira aurki daitezke.
Callicebus est un genre de Primates de la famille des Pitheciidae. Ce sont des petits singes du singes du Nouveau Monde (Platyrrhini) plus communément appelés des titis ou callicèbes[1].
Historiquement, Callicebus était considéré comme l'unique genre non éteint de la sous-famille des Callicebinae, mais, une révision taxinomique publiée en 2016 a proposé de répartir dans trois genres distincts : Callicebus, Cheracebus et Plecturocebus[2]. Le genre Callicebus ne comprendrait ainsi plus que les espèces dites du groupe de Callicebus personatus.
Les différentes espèces de titis varient considérablement en termes de couleurs, mais se ressemblent toutes d'un point de vue morphologique. Ils ont une longue fourrure tirant généralement sur le rouge, le marron, le gris ou encore sur le noir. Quelques espèces ont un front noir ou blanc contrastant avec le reste du visage et/ou du corps. La queue est toujours très velue et n'est pas préhensile.
Ce genre a été décrit pour la première fois en 1903 par Michael Rogers Oldfield Thomas, par le mammalogiste anglais (1858-1929).
Il a été un temps considéré comme étant le seul genre non éteint de la sous-famille des Callicebinae, subdivisé en deux sous-genres : Callicebus (Callicebus) et Callicebus (Torquatus)[3]. Des travaux publiés en 2016-2017 par Byrne & al. ont démontré qu'il était plus approprié de répartir les espèces dans trois genres distincts : Callicebus, Cheracebus et Plecturocebus[4].
Callicebus est un genre de Primates de la famille des Pitheciidae. Ce sont des petits singes du singes du Nouveau Monde (Platyrrhini) plus communément appelés des titis ou callicèbes.
Historiquement, Callicebus était considéré comme l'unique genre non éteint de la sous-famille des Callicebinae, mais, une révision taxinomique publiée en 2016 a proposé de répartir dans trois genres distincts : Callicebus, Cheracebus et Plecturocebus. Le genre Callicebus ne comprendrait ainsi plus que les espèces dites du groupe de Callicebus personatus.
Callicebus Thomas, 1903 è un genere di scimmie sudamericane appartenente alla famiglia Pitheciidae, unico genere della sottofamiglia Callicebinae[1].
Al genere vengono ascritti gli animali conosciuti col nome comune complessivo di callicebi o tití: essi vivono prevalentemente nella foresta pluviale amazzonica di Colombia meridionale, Perù, Brasile e Paraguay settentrionale.
Si tratta di animali di medie dimensioni (lunghezza totale compresa fra il mezzo metro ed i 90 cm), per un peso che raramente supera il chilogrammo: le varie specie sono piuttosto simili fra loro morfologicamente, ma presentano colori differenti. Generalmente, il pelo, lungo e soffice al tatto, tende a schiarirsi nella zona ventrale, mentre alcune specie presentano disegni scuri o chiari, contrastanti col colore del resto del mantello, sulla fronte. Gli esemplari ascritti al sottogenere Torquatus presentano un collare bianco attorno al collo. La coda, semiprensile, è più lunga del corpo e ricoperta di pelo.
Si tratta di animali diurni ed arboricoli, molto agili ed attivi, che utilizzano le zampe posteriori, leggermente più lunghe di quelle anteriori, per saltellare di ramo in ramo (il loro nome in tedesco è Springaffen, "scimmie saltatrici"), che prediligono le zone di foresta densa nei pressi di fonti d'acqua permanenti: di notte si riposano assieme in cavità dei tronchi d'albero, ma anche nelle ore più torride della giornata possono rifugiarsi nella vegetazione più fitta per sfuggire al calore in stato di torpore.
Vivono in gruppi familiari, formati da una coppia riproduttrice coi propri cuccioli di età differenti, per un totale di 2-7 individui per gruppo: ciascun gruppo delimita tramite vocalizzazioni e secreti di una ghiandola posta sul mento un proprio territorio, il quale viene difeso accanitamente da eventuali intrusi. Gli appartenenti allo stesso gruppo sono assai sociali fra loro: non è raro osservare questi animali, nei momenti di relax, intrecciare le proprie code oppure effettuare il grooming reciproco.
Si nutrono principalmente di frutta matura, anche se non disdegnano mangiare altro materiale di origine vegetale (foglie, fiori) ed animale (invertebrati, piccoli vertebrati e le loro uova)[2].
I titi formano coppie monogame e durature: la gestazione dura circa cinque mesi, al termine dei quali la femmina dà alla luce un unico cucciolo ed assai raramente (meno del 2% dei parti totali[3]) dei gemelli. In questo caso, spesso la madre abbandona uno dei cuccioli, spesso l'ultimo nato: quest'ultimo può tuttavia venire adottato da esemplari dei gruppi vicini, attratti dai suoi richiami[4].
I cuccioli, curati principalmente dal padre, vengono svezzati attorno ai cinque mesi d'età ed a due anni raggiungono la taglia definitiva: non si allontanano tuttavia dal proprio gruppo familiare prima di aver compiuto almeno tre anni.
In cattività, esemplari della specie Callicebus moloch sono vissuti per oltre 25 anni: in natura, la speranza di vita di questi animali è stimata attorno ai 13 anni: le specie del sottogenere Torquatus vivono invece attorno ai 12 anni allo stato brado[5].
In passato i generi Callicebus e Torquatus venivano ambedue ascritti alla famiglia Callitrichidae, attualmente considerata una sottofamiglia dei Cebidi; in seguito, i due generi vennero piazzati in una famiglia a sé stante (Callicebidae). Attualmente il genere Callicebus, comprendente i sottogeneri Callicebus e Torquatus, è considerato l'unico genere della sottofamiglia Callicebinae (famiglia Pitheciidae).
Sino al 1963 al genere Callicebus venivano ascritte solo due specie: Callicebus moloch, con 7 sottospecie, e Callicebus torquatus, con 3 sottospecie[6].
Nei decenni successivi il numero di specie ascritte al genere è notevolmente aumentato. Tale fenomeno è dovuto a due fattori: la scoperta di nuove specie, a seguito di nuove spedizioni in territori inesplorati o scarsamente conosciuti del bacino amazzonico, e la tendenza di molti studiosi odierni allo scorporo delle sottospecie dalle specie nominali, in accordo col concetto di specie ecologica piuttosto che biologica.
Una revisione sistematica del 1990 portava a 13 le specie riconosciute, con complessivi 25 taxa suddivisi in quattro gruppi (gruppo C. modestus, gruppo C. donacophilus, gruppo C. moloch e gruppo C. torquatus).[7]
Nel 2002, una revione di van Roosmalen et al. ha portato a 28 il numero delle specie note, suddividendole in cinque cladi[8]:
Tale classificazione è sostanzialmente adottata anche da Wilson nella terza edizione dell'opera Mammal species of the World (2005) che riconosce per l'appunto 28 specie[9]. Successivamente alla pubblicazione dell'opera sono state descritte altre 5 nuove specie: Callicebus aureipalatii[10], Callicebus caquetensis[11], Callicebus vieirai[12], Callicebus miltoni[13], Callicebus urubambensis[14].
Pertanto al 2015 le specie riconosciute sono 33, così suddivise:[8][9][10][11][12][13][14]
Callicebus Thomas, 1903 è un genere di scimmie sudamericane appartenente alla famiglia Pitheciidae, unico genere della sottofamiglia Callicebinae.
Al genere vengono ascritti gli animali conosciuti col nome comune complessivo di callicebi o tití: essi vivono prevalentemente nella foresta pluviale amazzonica di Colombia meridionale, Perù, Brasile e Paraguay settentrionale.
De springaapjes (Callicebus), ook wel titi's genoemd, is een geslacht van de Zuid-Amerikaanse familie sakiachtigen (Pitheciidae).
Het zijn vrij kleine apen, met een gewicht van 1 tot 2 kilo en een kop-romplengte van 270 tot 450 mm. Ze bewegen zich voort door lopen, klimmen en springen.[1]
In de laatste jaren is het aantal soorten van het geslacht zeer sterk toegenomen: in een artikel uit 1963 werden slechts twee soorten onderscheiden (overeenkomend met de huidige ondergeslachten, waarvan nooit twee soorten op dezelfde plaats voorkomen), maar tegen 1990 waren er 13 soorten en in 2001 nam dat aantal nog toe tot 15, maar in 2002 kwam de grote toename, toen een artikel van Marc van Roosmalen e.a. het aantal soorten deed toenemen tot 28.[1] In 2006 werd nog een soort beschreven, C. aureipalatii uit Bolivia.[2] In 2010 werd C. caquetensis voor het eerst beschreven.[3] In 2012 werd C. vieirai beschreven.[4]
Deze soort komt voor in de Amazonebekken en aangrenzende delen van Venezuela, Colombia, Peru, Bolivia, Paraguay en Brazilië en met een aparte groep soorten (de C. personatus-groep) in het Atlantisch Woud van Zuidoost-Brazilië.[5]
Dit geslacht omvat de volgende soorten, verdeeld in ondergeslachten en soortengroepen:[1][5]
De springaapjes (Callicebus), ook wel titi's genoemd, is een geslacht van de Zuid-Amerikaanse familie sakiachtigen (Pitheciidae).
Guigó, japuçá,[2] saá, uaiapuçá, uapuçá, sauá, boca-d'água, zogó, zogue-zogue[3][4] ou calicebo[5] (Callicebus) é um gênero de primatas da subfamília Callicebinae, da família dos piteciídeos (Pitheciidae). Possuem costeletas, laterais do pescoço, garganta, face interior dos membros e partes inferiores do corpo uniformemente avermelhadas, contrastando com a coloração marrom-amarelado aguti do dorso, partes externas do tronco, base da cauda e coroa. Fronte em forma de coroa com coloração marrom-avermelhado aguti, bordeada por vibrissas superciliares pretas.
Tais primatas chegam a medir até 60 cm de comprimento, cauda longa, pelagem longa, macia e de coloração avermelhada, amarelada ou preta. Também são conhecidos pelos nomes de guigó, sauá, titi ou zogue-zogue.[4][6]
Eles vivem no biomas sul-americanos da floresta Amazônica e na Mata Atlântica, nos estados brasileiros de Rondônia, Amazonas, Acre, São Paulo, Rio de Janeiro e Minas Gerais, mas também na Colômbia, Peru e norte do Paraguai.
O número de espécies conhecidas do gênero tem aumentado nos últimos anos, com quatro, C. stephennashi, C. bernhardi, C. caquetensis, e C. aureipalatii, sendo descritas na bacia amazônica desde 2000. Ademais, a mais recente revisão usa o conceito filogenético de espécie (desse modo, não reconhecendo subespécies) em detrimento do conceito tradicional de espécie.[7] A classificação apresentada aqui, é portanto, muito diferente da usada vinte anos atrás.[7] Em 2016, Byrne e colaboradores propuseram a divisão do gênero Callicebus em três gêneros, com Plecturocebus e Cheracebus sendo utilizados para as espécies amazônicas e do chaco e pantanal.[8] No entanto, taxonomistas e mastozoólogos sugeriram utilizar Plecturocebus e Cheracebus como subgênero de Callicebus.[9][10][11] Os autores citados alegam que a categoria de subgênero evita uma mudança no binômio e ainda transmite a informação que os três clados de sauás e guigós são monofiléticos e proximamente relacionados.
Guigó, japuçá, saá, uaiapuçá, uapuçá, sauá, boca-d'água, zogó, zogue-zogue ou calicebo (Callicebus) é um gênero de primatas da subfamília Callicebinae, da família dos piteciídeos (Pitheciidae). Possuem costeletas, laterais do pescoço, garganta, face interior dos membros e partes inferiores do corpo uniformemente avermelhadas, contrastando com a coloração marrom-amarelado aguti do dorso, partes externas do tronco, base da cauda e coroa. Fronte em forma de coroa com coloração marrom-avermelhado aguti, bordeada por vibrissas superciliares pretas.
Tais primatas chegam a medir até 60 cm de comprimento, cauda longa, pelagem longa, macia e de coloração avermelhada, amarelada ou preta. Também são conhecidos pelos nomes de guigó, sauá, titi ou zogue-zogue.
Eles vivem no biomas sul-americanos da floresta Amazônica e na Mata Atlântica, nos estados brasileiros de Rondônia, Amazonas, Acre, São Paulo, Rio de Janeiro e Minas Gerais, mas também na Colômbia, Peru e norte do Paraguai.
Springapor eller titiapor (Callicebus) är ett släkte av primater som tillhör familjen Pitheciidae. I släktet finns omkring 30 arter beroende på auktoritet.
Dessa djur lever i Sydamerika i Colombia, Brasilien, Peru och norra Paraguay.
Kroppslängden från huvudet till svansroten varierar mellan 23 och 46 cm och svansen är med 26 till 56 cm något längre än övriga kroppen.[1]
De enskilda arterna skiljer sig mycket i storlek och pälsfärg men liknar varandra i kroppens uppbyggnad. Pälsen är oftast lång och mjuk med rödaktig, brunaktig eller svart färg. Buken är oftast ljusare. Några arter har ett ljust band runt halsen eller svarta remsor på huvudet. Svansen är helt täckt med päls och används inte som gripverktyg.
Springapor är aktiva på dagen och lever i träd i täta skogar som ligger nära ett vattendrag. Sitt namn fick dessa primater på grund av deras bra förmåga att hoppa till bredvidliggande träd. Under natten sover de i täta ansamlingar av kvistar och även på dagen tar de ibland en siesta.
Dessa primater lever i grupper med upp till sju individer som består av ett föräldrapar och deras avkomna. Sitt territorium försvarar de med vrål och genom att jaga bort andra springapor. För gruppens kommunikation är olika slags ljud och pälsvård viktig.[1]
Den huvudsakliga födan består av frukter. Dessutom tar springapor även blad, insekter, fågelägg och mindre ryggradsdjur.[1]
Springapor lever monogamt. Efter dräktigheten som tar ungefär fem till sex månader föder honan ett ungdjur. Efter födelsen ger honan bara di åt ungen, annars är det hannen som tar hand om ungdjuret. Efter fem månader (12 till 16 veckor) sluter honan att ge di och efter två till tre år lämnar ungdjuret familjen för att starta en egen familj. Vilda springapor kan bli upp till 12 år gamla.[2] En individ i fångenskap blev till och med 25 år gammal.[1]
Den största faran för springapor är förstörelsen av deras levnadsområde. IUCN listar 29 arter, däribland 2 som akut hotade (critically endangered), 3 som starkt hotade (endangered), 4 som sårbara (vulnerable), en som nära hotad (near threatened) och en med kunskapsbrist (data deficient).[3]
Antalet arter i detta släkte är omdebatterat. Några zoologer hävdar att det bara finns tre arter med olika underarter och andra zoologer räknar upp till 30 arter till släktet.
Den följande listan är främst enligt Wilson & Reeder (2005) och förtecknar även två nyupptäckta arter. Wilson & Reeder delar släktet i två undersläkten med tillsammans 28 arter.[4]
Springapor eller titiapor (Callicebus) är ett släkte av primater som tillhör familjen Pitheciidae. I släktet finns omkring 30 arter beroende på auktoritet.
Тіті досягають довжини голови й тіла від 23 до 46 сантиметрів, хвіст довший тіла, 26-56 сантиметрів. Вага 0,5—1,5 кг, статевий диморфізм є слабким. Окремі види сильно розрізняються за розмірами і забарвленням шерсті, але схожі статурою. Хутро довге і м'яке, як правило, червонувате, коричневе або чорне, світліше в нижній частині. Хвіст волохатий повністю і не можуть бути використаний для захоплення. Задні ноги витягнуті як адаптація до пересування стрибками, голова мала і кругла.
Тіті живуть в Південній Америці, вони мають площу розподілу дворівневу. Більшість видів живуть в басейні Амазонки на півдні Колумбії і східному Еквадорі, в західній та центральній Бразилії до Болівії й північного Парагваю. Друга група географічно ізольована на південному сході Бразилії. Середовище проживання цих тварин в основному ліси, де вони можуть жити в різних типах лісу в залежності від виду.
Рід денний і деревний. На додаток до нічної фази сну, для якої вони приховуються в густому підліску, вони також мають сієсту. Це територіальні тварини. Вони живуть в сімейних групах, що складаються з одного самця, одної самиця й спільного потомства і можуть включати в себе 2—7 тварин. Обидва партнери моногамні, вони часто залишаються протягом усього їхнього спільного життя. Оселище має розмір 3-24 га. Зранку дорослі тварини співом мітять свою територію. Ці пісні займають до 10 хвилин і на них відповідають сусідні пар. При необхідності, область захищається агресивно по відношенню до зловмисників. Догляд та спілкування з різними звуками важливі для згуртування групи. Часто також можна побачити пари, які сидять з переплетеними хвостами або сплять разом. Основна їжа складається з фруктів. Крім того, вони також споживають листя, насіння та інші частини рослин і комах та інших дрібні тварини на додачу.
Самиця народжує після вагітності близько 5—6 місяців, одне дитинча. Батько бере головну турботу за дитинчам, він піклується про нього, і приносить матері тільки смоктання, яке триває п'ять місяців, у близько й рік молодь повністю самостійна і у 2—3 роки вони залишають сімейну групу, щоб почати свою власну. У зоопарку ці тварини можуть досягати віку більше 25 років.
Основною загрозою для роду є руйнування їх місця існування. Види, які живуть в прибережних атлантичних лісів Бразилії потерпають у більшій мірі, оскільки ці ліси вже вирубані значною мірою. У меншій мірі, на деякі види ведеться полювання.
Callicebus là một chi động vật có vú trong họ Pitheciidae, bộ Linh trưởng. Chi này được Thomas miêu tả năm 1903.[1] Loài điển hình của chi này là Simia personatus É. Geoffroy, 1812.
Chi này gồm các loài:
Phương tiện liên quan tới Callicebus tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Callicebus là một chi động vật có vú trong họ Pitheciidae, bộ Linh trưởng. Chi này được Thomas miêu tả năm 1903. Loài điển hình của chi này là Simia personatus É. Geoffroy, 1812.
Прыгуны[1] (лат. Callicebus) — род обезьян семейства саковых (Pitheciidae), один из трёх современных родов подсемейства Callicebinae. Обитают в Южной Америке, на территории восточной Бразилии[2].
Являются самыми маленькими представителями семейства саковых, в длину составляют 23—46 см, длина хвоста превышает длину остального тела[3]. Шерсть длинная, мягкая, обычно имеет красный, коричневый, серый или чёрный оттенок. Нижняя часть тела светлее, чем верхняя. Прыгуны — дневные животные, обитающие вблизи воды. Живут небольшими семейными группами до 7 особей, состоящими из родителей и их потомства[3]. Основная пища — фрукты, однако также едят листья, цветы, насекомых, птичьи яйца и небольших беспозвоночных. Моногамны, создают пары на всю жизнь. Беременность длится пять месяцев, в приплоде обычно один, редко два детёныша[4].
С 2016 года в род включают следующие современные виды[2]:
До 2016 года род прыгунов состоял из более чем 30 видов[5], но после проведённых в том году молекулярно-филогенетических исследований его разделили на три рода, и в кладе, содержащей типовой вид старого рода, оказалось только 5 видов[2].
Прыгуны (лат. Callicebus) — род обезьян семейства саковых (Pitheciidae), один из трёх современных родов подсемейства Callicebinae. Обитают в Южной Америке, на территории восточной Бразилии.
伶猴屬（学名：Callicebus），也叫美猴屬，靈長目僧面猴科的一屬，共分28种。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
