nomes no trilho de navegação
Marmota ye un xéneru de royedores esciuromorfos de la familia Sciuridae, conocíos comúnmente como marmotes, d'onde tomen el nome científicu. Anque tán estrechamente emparentaes coles esguils, les marmotes superar llargamente en tamañu, y son de vezos terrestres. La mayoría viven en zones montascoses de Eurasia y Norteamérica (atopar nos Alpes centrales y occidentales, depués fueron introducíes nos Pirineos). Tán bien afeches al fríu gracies a los sos cuerpos gordosos, trupu pelo, oreyes amenorgaes y gran cola.
Viven en families constituyíes por una pareya y les sos críes, en llurigues qu'elles mesmes constrúin. Suelen pesar 8 kg, midir 55 cm, y 18 cm d'altu y viven alredor de quince años.
Son herbívoros, polo que s'alimenten de yerbes, tales como les gramínees, les bagues monteses, raigaños, etc. Cuando tienen dos años, algamen el so maduror sexual. Y en lo referío a la so reproducción, el so tiempu de xestación ronda los cinco meses y el partu ye d'ente cuatro y cinco críes.
Les marmotes son animales bien sociables qu'usen una gran variedá de soníos pa comunicase ente elles, sobremanera cuando traten d'alvertise d'un peligru. Los sos principales enemigos son aves, tales como'l cuervu, el búho o la águila real. Almacenen comida, y enviernen nes sos llurigues mientres el iviernu alredor de siete meses.
El xéneru Marmota inclúi catorce especies partíes en dos subxéneros.[1]
Subxéneru Marmota
Subxéneru Petromarmota
Marmota ye un xéneru de royedores esciuromorfos de la familia Sciuridae, conocíos comúnmente como marmotes, d'onde tomen el nome científicu. Anque tán estrechamente emparentaes coles esguils, les marmotes superar llargamente en tamañu, y son de vezos terrestres. La mayoría viven en zones montascoses de Eurasia y Norteamérica (atopar nos Alpes centrales y occidentales, depués fueron introducíes nos Pirineos). Tán bien afeches al fríu gracies a los sos cuerpos gordosos, trupu pelo, oreyes amenorgaes y gran cola.
Viven en families constituyíes por una pareya y les sos críes, en llurigues qu'elles mesmes constrúin. Suelen pesar 8 kg, midir 55 cm, y 18 cm d'altu y viven alredor de quince años.
Son herbívoros, polo que s'alimenten de yerbes, tales como les gramínees, les bagues monteses, raigaños, etc. Cuando tienen dos años, algamen el so maduror sexual. Y en lo referío a la so reproducción, el so tiempu de xestación ronda los cinco meses y el partu ye d'ente cuatro y cinco críes.
Les marmotes son animales bien sociables qu'usen una gran variedá de soníos pa comunicase ente elles, sobremanera cuando traten d'alvertise d'un peligru. Los sos principales enemigos son aves, tales como'l cuervu, el búho o la águila real. Almacenen comida, y enviernen nes sos llurigues mientres el iviernu alredor de siete meses.
Marmot (lat. Marmota) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan cinsi.
Marmotun 15 növü var.
Alp marmotu
Sarıqarın marmot
Bozqır marmotu
Marmot (lat. Marmota) — gəmiricilər dəstəsinin sincablar fəsiləsinə aid məməli heyvan cinsi.
Ar moreganed, pe huneganed-menez, eo ar bronneged a ya d'ober ar genad Marmota.
14 spesad moreganed a zo:
Isgenad Marmota
Isgenad Petromarmota
Les marmotes (Marmota) són un gènere de mamífers de la família dels esciúrids.[1] Viuen a l'alta muntanya a l'hemisferi nord. Són uns mamífers rosegadors de mida mitjana, una mica més grans que els gats domèstics, de potes curtes i cos ample que els proporcionen un aspecte força rabassut.
Són animals colonials de costums diürns, estretament emparentats amb els esquirols però que viuen a terra. S'amaguen en galeries o entre els rocs. S'alimenten d'herbes, baies, líquens, molsa, rels i flors.[2]
En l'actualitat, n'existeixen 14 espècies diferents, totes distribuïdes únicament en l'hemisferi nord. Les que es poden veure avui dia al Pirineu corresponen a l'espècie Marmota marmota, anomenada comunament marmota alpina, probablement perquè és dels Alps des d'on les portaren al Pirineu.[1]
Les marmotes són un plat apreciat a la gastronomia de Mongòlia.[3]
La marmota s'havia extingit dels Pirineus fa 15.000 anys, però fou repoblada a mitjans del segle passat, amb 400 exemplars de marmota alpina provinents de la zona de la Vanoise i d'altres de la zona de Maljasset.[4]
Avui en dia les poblacions pirinenques han arribat als 10.000 exemplars, malgrat el teòric problema de la baixa diversitat genètica que tenen.
S'han trobat fòssils de les marmotes següents:
Marmota flaviventris
Marmota caligata), Mt. Rainier National Park
Marmota bobak
Marmota olympus
Marmota camtschatica
Marmota caudata, Pakistan
Marmota himalayanus, Bhutan
Les marmotes (Marmota) són un gènere de mamífers de la família dels esciúrids. Viuen a l'alta muntanya a l'hemisferi nord. Són uns mamífers rosegadors de mida mitjana, una mica més grans que els gats domèstics, de potes curtes i cos ample que els proporcionen un aspecte força rabassut.
Svišť (Marmota) je rod větších hlodavců z čeledi veverkovití. Žijí většinou ve skupinách. Jejich pravlastí je Amerika.[zdroj?] V Evropě žijí svišti například v Alpách nebo ve slovenských Tatrách, kde se jim říká kromě svišť také hvizdák (podle jeho typického hvizdu).
Svišti jsou ve většině případů býložravci: Živí se různým jetelem, travami, semeny, květy a ovocem. Někteří však nepohrdnou ani sarančaty či hlemýždi.
Většina svišťů žije ve skupinách či koloniích, které jsou tvořeny obvykle jedním samcem a několika samicemi. Mláďata, kterých se v jednom vrhu rodí až osm, jsou ze skupiny vyhnána samcem po 20 až 30 dnech od narození. Ve skupinách některých jedinců se najde jisté zajímavé chování. Například svišť žlutobřichý-když kolonie přijde pozdě odpoledne z lovu, v doupěti si svišti vzájemně čistí srst. Jsou ale i svišti, kteří nežijí pořád ve skupině, ale někdy i samostatně (jejich sociální jednotka je variabilní). Na jaře dochází dokonce i k agresi mezi jednotlivými zástupci jednoho druhu a to převážně při bojích o území či samičku. Svišť lesní brání své doupě s obloukovitě nahrbeným hřbetem, mrská napruženým ocasem, vyskakuje a klepe vyceněnými zuby.
Mezi druhy tohoto rodu patří:
2. února se v Severní Americe slaví Den svišťů (Groundhog Day), protože prý ten den svišťové lesní po zimním spánku poprvé vylézají ze svých nor a svým chováním předpovídají počasí. Pokud se prý svišť poleká svého stínu a hned se vrátí do nory, zima ještě potrvá. V Mongolsku a Kyrgyzstánu se místní druhy jako svišt tarbagan loví pro maso, které je pokládáno za pochoutku. Sádlo svišťů se v minulosti v Tatrách i v Alpách používalo pro výrobu léčivých mastí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu svišť ve Wikimedia Commons
Svišť (Marmota) je rod větších hlodavců z čeledi veverkovití. Žijí většinou ve skupinách. Jejich pravlastí je Amerika.[zdroj?] V Evropě žijí svišti například v Alpách nebo ve slovenských Tatrách, kde se jim říká kromě svišť také hvizdák (podle jeho typického hvizdu).
Et murmeldyr er et pattedyr af gnaverordenen. Det tilhører egernfamilien.
Den mest kendte slags i Europa er alpemurmeldyret, Marmota marmota som lever i bjergene, for eksempel i Alperne. Men i Nordamerika er det Marmota monax (groundhog på engelsk), der er mest almindelig.
Slægt: Marmota
Et murmeldyr er et pattedyr af gnaverordenen. Det tilhører egernfamilien.
Den mest kendte slags i Europa er alpemurmeldyret, Marmota marmota som lever i bjergene, for eksempel i Alperne. Men i Nordamerika er det Marmota monax (groundhog på engelsk), der er mest almindelig.
Die Murmeltiere (Marmota), in der Schweiz auch Munggen, in Oberbayern und dem benachbarten Salzburg auch Mankei genannt, sind eine aus vierzehn Arten bestehende Gattung bis zu 50 Zentimeter langer Echter Erdhörnchen (Marmotini), die in Eurasien und Nordamerika verbreitet sind. Bei den Murmeltierarten handelt es sich primär um Bewohner kalter Steppen. Das heute nur noch in Gebirgslagen jenseits der Baumgrenze lebende Alpenmurmeltier kam während der pleistozänen Eiszeitalter im europäischen Tiefland von den Pyrenäen bis zur Ukraine vor. Es fehlte dagegen in den mit einer dicken Eisschicht bedeckten Alpen. Mit dem Ende der Eiszeit boten nur noch die hochalpinen Lagen der Alpen dieser Art geeigneten Lebensraum (Eiszeitrelikt). Murmeltiere können bis zu 15 Jahre alt werden.
Für Nagetiere sind Murmeltiere sehr groß: Sie haben je nach Art eine Kopf-Rumpf-Länge von 30 bis 60 Zentimeter, hinzu kommt ein 10 bis 25 Zentimeter langer Schwanz. Das Gewicht liegt zwischen drei und sieben Kilogramm. Die Farbe des Murmeltierfells unterscheidet sich von Art zu Art, ist aber meistens bräunlich. Der Körper der Tiere ist gedrungen mit einem kurzen Schwanz und kurzen, abgerundeten Ohren. Die Beine sind ebenfalls kurz und gedrungen. Die Vorderbeine besitzen nur vier Zehen und der Daumen ist vollständig reduziert, der mittlere Finger ist der längste Finger und die Krallen sind lang und zum Graben ausgebildet. Die hinteren Extremitäten besitzen fünf Zehen. Die Weibchen besitzen fünf Zitzenpaare.[1]
Der Schädel ist kräftig und flach, dabei fast dreieckig ausgebildet. Die Augenhöhlen sind lang, der postorbitale Fortsatz ist kräftig und nach unten leicht auswärts gebogen. Der Sagittalkamm ist gut ausgebildet und der vordere Bereich verzweigt sich und verbindet ihn mit dem postorbitalen Fortsatz. Der occipitale Anteil ist deutlich verlängert. Der knöcherne Gaumen ist länger als die Hälfte der Gesamtlänge des Schädels. Die Art besitzt in jeder Kieferhälfte je einen zu einem Nagezahn umgebildeten Schneidezahn (Incisivus), darauf folgt ein Diastema sowie im Oberkiefer zwei und im Unterkiefer je ein Prämolar sowie drei Molaren. Die Nagezähne sind kräftig und auf der Vorderseite mit gelbem Schmelz bedeckt. Der erste Prämolar des Oberkiefers ist sehr kräftig und fast doppelt so groß wie der folgende zweite Prämolar. Unter den Molaren des Oberkiefers ist der dritte der größte, die unteren Molare besitzen je zwei seitliche Spitzen.[1]
Wie die Ziesel (Gattung Spermophilus) besitzen auch die Murmeltiere einen Penisknochen, der fast S-förmig ausgebildet ist. Die Spitze besitzt seitlich unregelmäßige Dentikel.[1]
In Mitteleuropa sind Murmeltiere im Hochgebirge heimisch; auch in Asien haben sich einige Arten an ein Leben in alpinen Höhen angepasst. Typischer für die Gattung der Murmeltiere sind jedoch die Arten, die Grassteppen bewohnen, zum Beispiel das Steppenmurmeltier (Marmota bobak), das im Osten Polens vorkommt.
Das Verbreitungsgebiet ist relativ geschlossen von Osteuropa über Nord- und Zentralasien bis Ostsibirien und Xinjiang. In Mitteleuropa gibt es nur in den Alpen, den Karpaten und der Hohen Tatra wildlebende Murmeltiere sowie eingeführte in den Pyrenäen. In Nordamerika leben die meisten Arten in subarktischen Breiten Kanadas; das Waldmurmeltier ist in der gesamten Nordhälfte der Vereinigten Staaten sowie den südlichen Teilen Kanadas[2] verbreitet. Alle Murmeltiere leben in gemäßigten und arktischen Breiten der Nordhalbkugel und fehlen in wärmeren Regionen.
Murmeltiere sind ober- und unterirdisch lebende Hörnchen. Sie sind tagaktiv und alle Arten halten einen Winterschlaf.[1]
Murmeltiere bauen sehr ausgedehnte Gangsysteme, welche aus Fluchtröhren und separatem Dauerbau bestehen können. Oftmals ist es schwierig, diese zu unterscheiden, da nicht jeder Bau fertiggestellt und genutzt wird, zumal auch tote Gänge, die „Toiletten“, vorhanden sind. Die Gänge können eine Länge von 10 bis 70 Meter haben; der bisher gemessene Rekord war ein Tunnel von 113 Meter Länge.
Am Tage verlassen die Murmeltiere ihre Baue. Sie sind vorwiegend am Boden aktiv und können kaum klettern. Ihre Nahrung sind Gräser und Kräuter, seltener Früchte, Samen und Insekten.
Die Murmeltiere verfügen über nur wenige Schweißdrüsen und hecheln nicht. Verschiedene Untersuchungen weisen darauf hin, dass Murmeltiere hohe Temperaturen schlecht vertragen und leicht in Hitzestress geraten.[3] Das amerikanische Gelbbauchmurmeltier zeigt Symptome von Hitzestress bereits ab einer Umgebungstemperatur von 20 °C. Alpenmurmeltiere können jedoch beobachtet werden, wie sie sich auf Felsen oder vor ihren Bauen sonnen, sie liegen dabei meist flach ausgestreckt auf dem Boden.[3] Dieses Verhalten dient jedoch der Parasitenabwehr. Ihr sonstiges Aktivitätsmuster weist darauf hin, dass auch Alpenmurmeltiere die Wärme meiden. An heißen Tagen sind sie außerhalb ihrer Baue nur in den kühleren Randzeiten zu beobachten.[3]
Das Sozialverhalten der Murmeltiere unterscheidet sich erheblich von Art zu Art. Das Waldmurmeltier ist ein Einzelgänger, das seinen Bau gegen Artgenossen verteidigt. Beim Gelbbauchmurmeltier (Marmota flaviventris) lebt ein einzelnes Männchen mit verwandten Weibchen zusammen; auch hier sind die Männchen aggressiv gegen Geschlechtsgenossen, die sie nicht in die Nähe des Baus gelangen lassen.
Die Mehrzahl der Murmeltiere lebt aber wie das Alpenmurmeltier (Marmota marmota) in Kolonien, die aus einem dominanten Paar sowie deren jüngeren Verwandten bestehen. Murmeltiere begrüßen sich, indem sie die Nasen aneinander reiben und die Köpfe zusammenstecken. Nach etwa zwei Jahren verlassen die ausgewachsenen Murmeltiere die Kolonie; danach können sie versuchen, die Führung einer fremden Kolonie zu gewinnen, wofür sie das dortige dominante Männchen vertreiben und dessen Nachwuchs töten. Murmeltiere verständigen sich untereinander durch im Kehlkopf erzeugte Schreie, die vom Menschen als Pfeiftöne wahrgenommen und leicht mit Vogelstimmen verwechselt werden können. Die Schreie werden auch zur Ankündigung von Gefahr ausgestoßen, wobei je nach sozialem Rang des Rufers Flucht bis Reaktionslosigkeit die Folge sind. Es wurde beobachtet, dass sie je nachdem, ob die Gefahr aus der Luft droht (Greifvögel) oder von einem Landlebewesen (Raubtiere), unterschiedliche Pfeifftöne ausstoßen, anhand derer die Artgenossen die Gefahrenquelle zuordnen können.[4]
Nach einer Tragzeit von dreißig Tagen bringen Murmeltiere zwei bis fünf Junge zur Welt, wobei die einzelgängerischen Arten größere Würfe als die kolonienbildenden haben.
Murmeltiere halten einen ausgedehnten Winterschlaf, der zwischen sechs und sieben, aber auch bis zu neun Monate dauern kann. Der Schlafkessel wird dafür mit weichem Gras ausgepolstert, in dem sich die Tiere zusammenrollen. Für diese lange Ruhezeit fressen sie sich während der wenigen Sommermonate große Fettreserven an. In der saisonalen Ruhephase können sich Darm und Magen energiesparend um die Hälfte verkleinern. Während des Winterschlafs sinkt die Atmung auf etwa zwei Züge pro Minute und der Herzschlag von 200 auf 20 Schläge pro Minute. Der Energieverbrauch sinkt auf weniger als zehn Prozent. Um die 1200 Gramm Körperfett reichen so für den Winter. Sobald die Nahrung im Herbst nicht mehr ausreichend Energie liefert und die Fettspeicherzellen maximal gefüllt sind, begeben sich die Murmeltiere in den Winterschlaf. Dieser Zeitpunkt fällt oft mit der ersten Kältewelle oder dem ersten Schneefall zusammen. Das Erwachen wird über die Außentemperatur ausgelöst.
Antilopenziesel (Ammospermophilus)
Murmeltiere (Marmota)
Ziesel (Spermophilus)
Franklin-Ziesel (Poliocitellus franklinii)
Präriehunde (Cynomys)
Die Murmeltiere sind eine Gattung der Hörnchen, wo sie den Erdhörnchen (Xerinae) und darin den Echten Erdhörnchen (Xerini) zugeordnet werden. Die wissenschaftliche Erstbeschreibung der Gattung erfolgte durch Johann Friedrich Blumenbach im Jahr 1779, allerdings wurden das Alpenmurmeltier (M. marmota) und das Waldmurmeltier (M. monax) bereits durch Carl von Linné 1758 in seiner 10. Auflage der Systema Naturae beschrieben und dort den Mäusen in der Gattung Mus zugeordnet.[6]
Die Murmeltiere wurden 2004 in einer molekularbiologischen Untersuchung als monophyletische Gruppe bestätigt und als Schwestergruppe der gesamten Marmotini mit Ausnahme der Antilopenziesel (Ammospermophilus) sowie der ursprünglich den Zieseln zugeordneten Gattungen Notocitellus, Otospermophilus und Callospermophilus identifiziert.[5]
Murmeltiere sind fossil seit dem Miozän (vor 23,03 bis vor 5,33 Millionen Jahren) aus Nordamerika belegt. Ihnen gelang mehrmals der Übergang nach Eurasien: im späten Miozän, im Pliozän (vor 5,33 bis vor 1,8 Millionen Jahren) und zuletzt im Pleistozän (vor 1,8 Millionen bis vor 11.500 Jahren).
Waldmurmeltier (M. monax)
Alaska-Murmeltier (M. broweri)
Menzbiers Murmeltier (M. menzbieri)
Langschwanzmurmeltier (M. caudata)
Himalaya-Murmeltier (M. himalayana)
Schwarzhut-Murmeltier (M. camtschatica)
Sibirisches Murmeltier (M. sibirica)
Steppenmurmeltier (M. bobak)
Graues Murmeltier (M. baibacina)
Waldsteppenmurmeltier (Marmota kastschenkoi )
Alpenmurmeltier (M. marmota)
Gelbbauchmurmeltier (M. flaviventris)
Olympisches Murmeltier (M. olympus)
Eisgraues Murmeltier (M. caligata)
Vancouver-Murmeltier (M. vancouverensis)
Innerhalb der Murmeltiere werden aktuell fünfzehn Arten unterschieden, die je nach Systematik nochmals in zwei Untergattungen gestellt werden. Dabei werden die nordamerikanischen Arten Eisgraue Murmeltier (M. caligata), das Gelbbauchmurmeltier (M. flaviventris), das Olympische Murmeltier (M. olympus) und das Vancouver-Murmeltier (M. vancouverensis) als Petromarmota allen anderen Arten gegenübergestellt, die in der Untergattung Marmota eingeordnet werden. Phylogenetische Untersuchen bestätigen die nähere Verwandtschaft der Marmota Petromarmota-Arten als ein Taxon innerhalb der Murmeltiere, dass den restlichen Arten gegenüber steht.[7][8] Trotz einiger Unsicherheiten innerhalb des Kladogramms bestätigt dieses auch den Ursprung der Murmeltiere in Nordamerika sowie ein gemeinsames Taxon der Arten, die in Europa und Asien leben.[7]
Innerhalb der Murmeltiere werden aktuell die folgenden Arten unterschieden:[9]
Vor allem die asiatischen Arten sind in ihrer Abgrenzung nicht unumstritten. So werden Graues, Himalaya- und Sibirisches Murmeltier gelegentlich als Unterarten des Steppenmurmeltiers geführt und auch das Waldsteppenmurmeltier taucht in älteren Systematiken nicht als eigenständige Art auf.
Die Bestandsentwicklung der Arten ist sehr unterschiedlich. Das Waldmurmeltier ist in Nordamerika in den letzten Jahrzehnten immer häufiger geworden. Die Abholzung der Wälder kam seinen Beständen zugute. In Teilen der Vereinigten Staaten gilt es inzwischen als Schädling, da es Getreide frisst und seine Gänge so dicht unter der Oberfläche verlaufen, dass Vieh und landwirtschaftliche Maschinen regelmäßig einbrechen.
Die anderen Arten sind viel seltener. Das Alpenmurmeltier ist aus zahlreichen Gebirgen Europas im Laufe der letzten Jahrhunderte verschwunden. Murmeltierfelle werden auch zu Pelzen verarbeitet, das Steppenmurmeltier war deshalb in den 1920er-Jahren kurz vor der Ausrottung; seine Bestände konnten sich aber wieder erholen.
Zwei Arten werden von der IUCN als schutzwürdig geführt: das Menzbier-Murmeltier im Status „gefährdet“ (vulnerable)[11] und das Vancouver-Murmeltier im Status „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered).[12] Von letzterem leben nur etwa 130 Exemplare, davon nur etwa 35 in Freiheit.
Das Alpenmurmeltier zählt in Österreich und in der Schweiz zum jagbaren Wild und wird aktiv bejagt. In Deutschland unterliegt es dem Jagdrecht, wird aber ganzjährig geschont.
Murmelfleisch wurde früher häufig in der Küche verwendet. Auch wenn dies heute selten geworden ist, finden sich im Internet eine Reihe von Rezepten. Auch die offizielle Webseite des österreichischen Bundeslandes Tirol (Seitenüberschrift „Murmeltiere – so süüüüß! Und lecker!“) warb bis etwa 2011 noch mit einem Kochrezept um Touristen: „Murmeltierfleisch ist sehr zu empfehlen! Gut zubereitet ist es eine Delikatesse.“[13] Dem Aufwand bei der Zubereitung dürfte zu verdanken sein, dass das Murmeltier heute nicht mehr in den Kochbüchern steht. „Frischem Fleische haftet ein so starker erdiger Wildgeschmack an, daß es dem an diese Speise nicht Gewöhnten Ekel verursacht“, heißt es in Brehms Tierleben.[14] Vor allem das Fettgewebe gilt als kaum genießbar. Das aus diesem Grunde gut entfettete Tier wurde deshalb vor dem Braten zusätzlich geräuchert oder gekocht und das Kochwasser weggeschüttet.
Das Fett gilt in der Volksmedizin als wirksam gegen Husten, Magenleiden, Übelkeit, zur Blutreinigung oder allgemein zur Stärkung; äußerlich (Murmeltiersalbe) gegen Gliederschmerzen, Frostbeulen oder Sehnenzerrung.
Der Name „Murmeltier“ hat etymologisch nichts mit der Murmel oder dem Verb „murmeln“ zu tun. Er geht auf das althochdeutsche „murmunto“ zurück, das wiederum aus dem lateinischen Mus montis („Bergmaus“) entlehnt ist. Das weibliche Murmeltier wird manchmal „Katze“, das männliche „Bär“ und Jungtiere „Affe“ oder „Äffchen“ bezeichnet. In der Schweiz werden Murmeltiere auch Munggen (Singular: Mungg) genannt.[15][16]
Die Murmeltiere (Marmota), in der Schweiz auch Munggen, in Oberbayern und dem benachbarten Salzburg auch Mankei genannt, sind eine aus vierzehn Arten bestehende Gattung bis zu 50 Zentimeter langer Echter Erdhörnchen (Marmotini), die in Eurasien und Nordamerika verbreitet sind. Bei den Murmeltierarten handelt es sich primär um Bewohner kalter Steppen. Das heute nur noch in Gebirgslagen jenseits der Baumgrenze lebende Alpenmurmeltier kam während der pleistozänen Eiszeitalter im europäischen Tiefland von den Pyrenäen bis zur Ukraine vor. Es fehlte dagegen in den mit einer dicken Eisschicht bedeckten Alpen. Mit dem Ende der Eiszeit boten nur noch die hochalpinen Lagen der Alpen dieser Art geeigneten Lebensraum (Eiszeitrelikt). Murmeltiere können bis zu 15 Jahre alt werden.
Anguja kerana (karaiñe'ẽ: Marmota) ha'e peteĩ mymba okambúva ha oñapi'ũva, oĩ Yvateamérika, Europa ha Asia.
De echte marmotten of echte bargemotten (wittenskiplike namme: Marmota) foarmje in ûnderskaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e grûniikhoarntsjes en Afrikaanske beamiikhoarntsjes (Xerinae), de tûke fan 'e grûniikhoarntsjes (Marmotini), de ûndertûke fan 'e marmoteftigen (Marmotina) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota). Ta dit ûnderskaai hearre 11 soarten marmotten út Jeraazje en Noard-Amearika, wêrûnder de bekendste marmottesoarte, de Alpenmarmot (Marmota marmota).
De echte marmotten of echte bargemotten (wittenskiplike namme: Marmota) foarmje in ûnderskaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e grûniikhoarntsjes en Afrikaanske beamiikhoarntsjes (Xerinae), de tûke fan 'e grûniikhoarntsjes (Marmotini), de ûndertûke fan 'e marmoteftigen (Marmotina) en it skaai fan 'e marmotten (Marmota). Ta dit ûnderskaai hearre 11 soarten marmotten út Jeraazje en Noard-Amearika, wêrûnder de bekendste marmottesoarte, de Alpenmarmot (Marmota marmota).
Marmot nyaéta sato nu asup kana Génus Marmotta, kulawarga Bajing (Sciuridae).[1] Ieu sato patali kénéh jeung bajing nu bisa ngapung, bajing tangkal, bajing taneuh, jeung anjing sampalan.[2] Marmot mangrupa ngaran umum pikeun bajing darat nu pangawakanana busekel, sukuna pendék, diurnal, jeung biasana buluna parondok.[2] Sato nu kaasup anggota marmot biasa hirup di daérah pagunungan kawas Rockies jeung Sierra Nevada di Amerika Sarikat, Alpen Eropa, jeung Kanada beulah kalér.[2] Kitu ogé,Groundhog Amérika kalér atawa woodchuck (Marmota monax) kaasup kana marmot ogé.[2]
Saperti lolobana kulawarga bajing, ieu sato miboga huntu hareup nu gedé jeung otot-otot rahang nu kuat jeung mekar .[2] Umumna, suku tukangna leuwih panjang tibatan suku hareup jeung boga opat atawa lima ramo dina unggal sukuna.[2]
Marmot nyaéta sato nu asup kana Génus Marmotta, kulawarga Bajing (Sciuridae). Ieu sato patali kénéh jeung bajing nu bisa ngapung, bajing tangkal, bajing taneuh, jeung anjing sampalan. Marmot mangrupa ngaran umum pikeun bajing darat nu pangawakanana busekel, sukuna pendék, diurnal, jeung biasana buluna parondok. Sato nu kaasup anggota marmot biasa hirup di daérah pagunungan kawas Rockies jeung Sierra Nevada di Amerika Sarikat, Alpen Eropa, jeung Kanada beulah kalér. Kitu ogé,Groundhog Amérika kalér atawa woodchuck (Marmota monax) kaasup kana marmot ogé.
Saperti lolobana kulawarga bajing, ieu sato miboga huntu hareup nu gedé jeung otot-otot rahang nu kuat jeung mekar . Umumna, suku tukangna leuwih panjang tibatan suku hareup jeung boga opat atawa lima ramo dina unggal sukuna.
Ang mga marmot ay malalaking mga iskuwirel na panlupa na nasa saring Marmota, na kinabibilangan ng 15 mga espesye. Ang mga madalas na tukuyin bilang mga marmot ay may gawi na manirahan sa mga pook na bulubundukin, katulad ng Alps (Kaalpahan), hilagang Bulubunduking Apennine, mga kapatagan ng Eurasya, Bulubunduking Carpathiano, Bulubundukin ng Tatra, Pyrenees sa Europa at hilaga-kanlurang Asya; Rocky Mountains, Black Hills, Cascades, at Sierra Nevada sa Hilagang Amerika; sa Talampas ng Deosai sa Pakistan at Ladakh sa India. Subalit ang groundhog ("baboy na panglupa") ay paminsan-minsan ding tinatawag bilang "marmot", samantalang ang kasinlaki nito't mas palakaibigang prairie dog ("aso ng kaparangan") ay hindi inuuri sa genus ng Marmota bagkus ay sa kaugnay na saring Cynomys.
Kabilang sa mga dagang mapagngatngat, ang mga marmot ay karaniwang naninirahan sa loob ng mga lungga (na kadalasang nasa loob ng mga kakimpalan ng mga bato, partikular na sa kaso ng marmot na dilaw ang tiyan), at nagsasagawa ng hibernasyon doon sa buong panahon ng taglamig. Ang karamihan sa mga marmot ay napaka mapagkapwa at gumagamit na malalakas na mga sipol upang makipag-ugnayan sa isa't isa, natatangi na kapag nakadama ng panganib.
Ang mga marmot ay pangunahing kumakain ng mga halamang lunti at maraming mga uri ng mga damo, mga beri, mga lumot (mga lichen at moss), mga ugat at mga bulaklak.
Maraming mga manunulat ng kasaysayan ang nagmumungkahi na ang mga marmot, sa halip na malalaking mga daga, ang tagapagdala ng mga epidemiko ng salot na buboniko noong Gitnang Kapanahunan.
Ang mga sumusunod ay isang tala ng lahat ng mga espesye ng Marmota na kinikilala nina Thorington at Hoffman[1]pati ang kamakailang inilarawang M. kastschenkoi.[2] Hinahati nila ang mga marmot sa dalawang mga subsari (subhenera).
Bilang karagdagan, apat na hindi na umiiral na mga espesye ng marmot ang kinikilala mula sa mga rekord ng fossil:
Ang mga marmot ay nakikilala na magmula pa noong panahon ng sinaunang kasaysayan. Ang pananaliksik na ginawa ng Pranses na etnologong si Michel Peissel ay umangkin ng kuwento ng mga "mga langgam na humuhukay ng ginto" na inulat ng Sinaunang Griyegong manunulat ng kasaysayan na si Herodotus, na namuhay noong ika-5 daantaon BK, na ipinagtibay ng pagkakaroon ng ginintuang marmot na Himalayano ng Talampas ng Deosai at ang gawi ng katutubong mga tribong katulad ng Minaro upang magtipon ng alikabok ng ginto na nahukay mula sa kanilang mga lungga.[3]
Hindi matiyak ang etimolohiya o pinagmulan ng katagang "marmot". Maaaring lumitaw ito mula sa Gallo-Romanseng unlapi na marm-, na nangangahulugang "bumulong", "umungot", "lumagaslas", "umanas", "umungol", o "umaliw-iw" (isang halimbawa ng onomatopoeia). Ang isa pang maaaring pinagmulan ay ang salitang Latin na mus montanus pagkalipas ng panahong klasikal, na nangangahulugang "bubwit ng bundok".[4]
Simula noong 2010, ipinagdiriwang na ng Alaska tuwing Pebrero 2 ang "Araw ng Marmot", isang araw na pangilin na nilalayong alalahanin ang pagkamalaganap ng mga marmot sa estadong iyon at humalili sa Araw ng Baboy na Panlupa (Groundhog Day).[5]
Ang mga marmot ay malalaking mga iskuwirel na panlupa na nasa saring Marmota, na kinabibilangan ng 15 mga espesye. Ang mga madalas na tukuyin bilang mga marmot ay may gawi na manirahan sa mga pook na bulubundukin, katulad ng Alps (Kaalpahan), hilagang Bulubunduking Apennine, mga kapatagan ng Eurasya, Bulubunduking Carpathiano, Bulubundukin ng Tatra, Pyrenees sa Europa at hilaga-kanlurang Asya; Rocky Mountains, Black Hills, Cascades, at Sierra Nevada sa Hilagang Amerika; sa Talampas ng Deosai sa Pakistan at Ladakh sa India. Subalit ang groundhog ("baboy na panglupa") ay paminsan-minsan ding tinatawag bilang "marmot", samantalang ang kasinlaki nito't mas palakaibigang prairie dog ("aso ng kaparangan") ay hindi inuuri sa genus ng Marmota bagkus ay sa kaugnay na saring Cynomys.
Kabilang sa mga dagang mapagngatngat, ang mga marmot ay karaniwang naninirahan sa loob ng mga lungga (na kadalasang nasa loob ng mga kakimpalan ng mga bato, partikular na sa kaso ng marmot na dilaw ang tiyan), at nagsasagawa ng hibernasyon doon sa buong panahon ng taglamig. Ang karamihan sa mga marmot ay napaka mapagkapwa at gumagamit na malalakas na mga sipol upang makipag-ugnayan sa isa't isa, natatangi na kapag nakadama ng panganib.
Ang mga marmot ay pangunahing kumakain ng mga halamang lunti at maraming mga uri ng mga damo, mga beri, mga lumot (mga lichen at moss), mga ugat at mga bulaklak.
Maraming mga manunulat ng kasaysayan ang nagmumungkahi na ang mga marmot, sa halip na malalaking mga daga, ang tagapagdala ng mga epidemiko ng salot na buboniko noong Gitnang Kapanahunan.
De marmotten of bargemotten (wittenskiplike namme: Marmota), foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e grûniikhoarntsjes en Afrikaanske beamiikhoarntsjes (Xerinae), de tûke fan 'e grûniikhoarntsjes (Marmotini) en de ûndertûke fan 'e marmoteftigen (Marmotina). Ta dit skaai hearre 19 libbene soarten út Jeraazje en Noard-Amearika.
Marmotten binne grutte herbivoare grûniikhoarntsjes dy't almeast yn bercheftige kriten foarkomme, dêr't se ûndergrûnske hoalen oanlizze foar beskûl en om by 't winter har wintersliep yn troch te bringen. De measte marmottesoarten binne tige sosjale bisten dy't yn famyljegroepen libje en inoar foar ûnrie warskôgje mei lûde fluittoanen.
De marmotten of bargemotten (wittenskiplike namme: Marmota), foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e grûniikhoarntsjes en Afrikaanske beamiikhoarntsjes (Xerinae), de tûke fan 'e grûniikhoarntsjes (Marmotini) en de ûndertûke fan 'e marmoteftigen (Marmotina). Ta dit skaai hearre 19 libbene soarten út Jeraazje en Noard-Amearika.
Marmotten binne grutte herbivoare grûniikhoarntsjes dy't almeast yn bercheftige kriten foarkomme, dêr't se ûndergrûnske hoalen oanlizze foar beskûl en om by 't winter har wintersliep yn troch te bringen. De measte marmottesoarten binne tige sosjale bisten dy't yn famyljegroepen libje en inoar foar ûnrie warskôgje mei lûde fluittoanen.
Marmut ya iku jinisé kéwan pengerat saka famili Sciuridae (bajing) kanthi génus Marmota.[1]
Marmut lumrahé urip ing tlatah pagunungan, kaya ta Alpen utawa Pirenia ing Èropah, Pegunungan Rocky utawa Sierra Nevada ing Amérikah Sarékat, lan Kanada ing pérangan lor.[1] Marmut lumrahé nggawé omah ing njero lemah lan nglakokaké hibernasi nalika mangsa adem.[1] Marmut hibernasi wiwit sasi Oktober nganti sasi Mèi.[2] Marmut kagolongaké dadi kéwan sosial awit marmut komunikasi karo marmut liyané kanthi swara anyul kang banter mligi nalika ana bebaya.[1]
Jeneng marmut asalé saka basa latin mures monti ("tikus gunung"), saka basa Latin Klasik mures alpini ("tikus Alpen").[2] Kéwan liyané kang mirib kaya marmut lan nduwéni sipat sosial ya iku asu prairi, kéwan iki ora digolongaké ing génus Marmota, nanging kalebu génus Cynomys.[2] Saliyané iku ing basa Indonésia ana kéwan kang diarani tikus Walanda (guinea pig) uga kena diarani marmut, sanajan kéwan pengerat iki asalé saka famili kang béda.[2] Pakanané marmut ya iku tuwuhan kaya ta suket-suketan, woh beri, lumut kerak, lumut godhong, oyot tuwuhan lan kembang.[2]
Jinisé marmut warna-warna.[2] Iki bisa dideleng saka ukuran awaké lan warna wulune kang warna-warna.[2] Ana marmut kang wuluné putih, klawu, coklat rada abang.[2] Marmut mirib kaya kelinci nanging kupingé luwih cendhek tinimbang kelinci.[2]
Marmut ya iku jinisé kéwan pengerat saka famili Sciuridae (bajing) kanthi génus Marmota.
Marmut lumrahé urip ing tlatah pagunungan, kaya ta Alpen utawa Pirenia ing Èropah, Pegunungan Rocky utawa Sierra Nevada ing Amérikah Sarékat, lan Kanada ing pérangan lor. Marmut lumrahé nggawé omah ing njero lemah lan nglakokaké hibernasi nalika mangsa adem. Marmut hibernasi wiwit sasi Oktober nganti sasi Mèi. Marmut kagolongaké dadi kéwan sosial awit marmut komunikasi karo marmut liyané kanthi swara anyul kang banter mligi nalika ana bebaya.
Jeneng marmut asalé saka basa latin mures monti ("tikus gunung"), saka basa Latin Klasik mures alpini ("tikus Alpen"). Kéwan liyané kang mirib kaya marmut lan nduwéni sipat sosial ya iku asu prairi, kéwan iki ora digolongaké ing génus Marmota, nanging kalebu génus Cynomys. Saliyané iku ing basa Indonésia ana kéwan kang diarani tikus Walanda (guinea pig) uga kena diarani marmut, sanajan kéwan pengerat iki asalé saka famili kang béda. Pakanané marmut ya iku tuwuhan kaya ta suket-suketan, woh beri, lumut kerak, lumut godhong, oyot tuwuhan lan kembang.
Jinisé marmut warna-warna. Iki bisa dideleng saka ukuran awaké lan warna wulune kang warna-warna. Ana marmut kang wuluné putih, klawu, coklat rada abang. Marmut mirib kaya kelinci nanging kupingé luwih cendhek tinimbang kelinci.
Las marmòtas (Marmota) forman un genre de mamifèr escavaire de l'òrdre dels rosegaires.
L'espècia mai coneguda en Euròpa es la marmòta vivent pels monts (Marmota marmota), alara qu'en Amerique del Nòrd, es la Marmota monax,.
Lo pèl de la marmòta es burèl, negre o castanh. Son còrs es trapet, las aurelhas redondas. Sos membres son corts e poderoses amb una longa coa. Sa talha es de 46 a 66 cm per un pes de 2 a 9 kg. Viu de 4 a 10 ans en captiviat e de 4 a 8 ans en libertat.
Unas espècias de marmòta vivon pels monts entre 1 300 e 3 000 mètres d'altitud. Aquela amplitud altitudinala piriá èsser degut a la frescor ivernala que cerca, e tanben a la pression exercida per l'òme sus l'espècia. D'autras espècias, coma aquelas d'America del Nòrd e de las estepas eurasianas, preferisson las granda planas rufas.
Los paleontològs avián ja al sègle XIX trobèron d'ossadas de marmòtas fins a las grandas planas d'Euròpa de l'Oèst (dins lo bacin parisenc[1][2],[3] e fins a Peitau-Charanta[4]) mas tanben pus al nòrd en Belgica (al Paleolithic mejan segon los fossils de la cròta Walou de Trooz per exemple[5]). Los primièrs paleontològs foguèron surpreses de descobrir que la marmòta costejava en Belgica los nòstre aujòls preistorics, mas tanben l'elefant, lo rinoceròs, l'ipopotam, la ièna, lo leon e lo rangièr, lo gloton, le rainal argentat, l'isard[6].
La marmòta desaparéis de gaireben totas las regions d'Euròpa a partir la Preïstòria, benlèu a causa d'una pression de caça excessiva, l'espècia podent nóiser als primièrs ensags d'agricultura e constituissent una font de proteïnas e de lipids pro aisit d'accès en ivèrn (sufisís de marcar las tutas a la devalada per la tornar trobar dins la nèu).
La presència ara pas que montanhòla de la marmòta poiriá donc èsser pas que la consequéncia de l'accion de l'òme, lo qual pasmens comencèt a ensejar de melhorar l'astre de l'espècia la torna introduire dins de massisses montanoses. Pasmens, lo fèble efectiu d'unas d'aquelas populacions novèlas, e lor isolament al respècte dels autres, pausa le problèma de lor fragilitat e de lor consanguinitat.
Las marmòtas s'acoblan al mes de mai. La gestacion dura 33 o 34 jorns e una portada pòt comptar de 3 à 5 pichons[7].
Las marmòtas jovas naisson a la fin de mai, començament de junh. A la naissença, los pichons mesuran pas que 3 cm e pesan gaireben 30 g. An los uèlhs barrats e an pas encara de pèls. Los pichons demoran un a dos meses dins lor tuta abans de'n sortir al mes de julhet.
La marmòta est cecotròfa, es a dire que digerís dos còps sos aliments ingerissent unas de las sieunas cagarèlas.
Las marmòtas dels Alps se noirissent de vegetals erbacèus, de granas e pichons invertebrats (insèctes, aranhas, vèrms). Preferisson los joves brots e mantenon leor noirritura amb lors membres anteriors.
La marmòta ivèrna pendent 5 meses e mièg. A la davalda, manja fòrça per constituir las resèrvas de grassas que permetràn de subrevire. Per las utilizar pas tròp lèu, viu au ralentit. Sa temperatura corporala cai a 7 gras e son còr ralentit, amb gaireben 4 o 5 pulsacions per minuta. Se desrevelha gaireben totas las quatre setmanas per far sos besonhs. Se fa mens de 3 3 °C jos tèrra, la marmòta deu se desrevelhar e se mòure per pas morir de freg.
Sembla que l'ivernacion sociala (en grops familhals, dins l’hibernaculum, amb d'ndividús edats amb mai d'experiéncia), estudiada per la Marmota marmota, s'es un factor de risc ecoepidemiologic a causa de la promiscuitat, pòsba tanben donar d'avantatges en tèrmes de subrevida ivernala[8].
Du latin mus montis, « mirga del mont ».
La marmòta èra caçada per sa fourrure, sa carn, sa grassa. La caça es encara autirizada en França mas fòrça estrictament reglementada. Es enebida dins los Pirenèus e lo Massís central[9]. En America del Nòrd, la caça de la marmòta es liura, que l'espècai i es fòrça espandida e classificat coma noisibla. La forradura de las marmòtad d'Asia e d'America del Nòrd es encara utilizada jol nom de murmel. Los montanhòls emigrats dins las grandas vilas presentavan d'ndividús dreçats coma atraccion de fièra.
Ara, venguèt un dels simbòls màger dels Alps e dels Pirenèus. Se trapa fòrça representacions o evocacions de l'espècia sus de produchs avent gaire pas pus de ligam amb ela, almens l'origina montanòlas.
L'espècia gausís d'una imatge fòrça positiva près d'un larg public a causa de son aparéncia e de son caractèr inoffensiu. Es pas rare, dins las vals frequentadas en estiu, que de marmòtas vengan quistar de manjar al caminaires.
Las marmòtas (Marmota) forman un genre de mamifèr escavaire de l'òrdre dels rosegaires.
L'espècia mai coneguda en Euròpa es la marmòta vivent pels monts (Marmota marmota), alara qu'en Amerique del Nòrd, es la Marmota monax,.
As Murmandl oda Meaml, aa Mankerl oda Mankei (Marmota marmota) is a bis 50 cm grouss Nogeviech, des wo zmoast im Gebiag lebt, voa oim in die Oipn. Es lebt unta da Eadn und hoit an langa Wintaschlof.
Murmandl san a Eiszeitrelikt. Friaa homs in da Steppn glebt. Se braucha oba de Kejtn, mit Hitzn kemans ned zrecht; deswegn hom sa si heit bei uns heit in Hochoipmgegendn zruckzogn.
Murmandl san friaa oft gessn worn. As Kocha is oba recht aufwändig, wei de Fettn graisle schmeckt und deswegn zeascht wegdoa wean muass.
De Fettn vom Murmandl wead aa ois Soibm gnutzt, de wo gengas Rheima und andane Krangadn hejffa sui.
Es gibt an Hauffa vaschiedane Murmandl-Artn, oans davo is des Oipmmurmandl.
Gejbbauchmurmandl (M. flaviventris)
Woidmurmandl (M. monax)
Oipmmurmandl (M. marmota)
A Woidmurmandl aus Wyoming
As Murmandl oda Meaml, aa Mankerl oda Mankei (Marmota marmota) is a bis 50 cm grouss Nogeviech, des wo zmoast im Gebiag lebt, voa oim in die Oipn. Es lebt unta da Eadn und hoit an langa Wintaschlof.
Murmandl san a Eiszeitrelikt. Friaa homs in da Steppn glebt. Se braucha oba de Kejtn, mit Hitzn kemans ned zrecht; deswegn hom sa si heit bei uns heit in Hochoipmgegendn zruckzogn.
D Murmeli, au Murmeldier oder Mungg, (Marmota; alemannischi Näme) si e Gattig vo bis zu 50 Santimeter lange Ächte Ärdhörnli (Marmotini), wo us vierzäh Arte bestoht und in Eurasie und Nordamerika verbreitet si. Bi de Murmeldierarte handlet s sich primär um Bewohner vo chalte Steppe. S Alpemurmeldier, wo hüte nume no in Gebirgslage über dr Baumgränze läbt, isch währed de pleistozäne Iisziite im europäische Diefland vo de Pyrenäe bis zur Ukraine vorcho. Es het aber nit in de Alpe gläbt, wo denn mit ere dicke Iisschicht bedeckt gsi si. Mit em Ändi vo dr Iisziit hai nume no die hochalpine Lage vo de Alpe dere Art e geignete Läbensruum bote (Iisziitrelikt).
Für Nagedier si d Murmeli ehnder gross: Si hai je noch dr Art e Chopf-Rumpf-Lengi vo 30 bis 60 Santimeter, drzue chunnt e 10 bis 25 Santimeter lange Schwanz. S Gwicht lit zwüsche drei und siibe Kilogramm. D Farb vom Fäll underscheidet sich vo Art zu Art, isch aber meistens e Bruundon; s Vancouver-Murmeldier (M. vancouverensis) isch eifarbig schwarz. Murmeldier wärde bis zu 15 Johr alt.
In Mitteleuropa si d Murmeldier Bewohner vo de Hochgebirg; au in Asie hai sich e baar Arte an e Läbe in alpine Höchene abasst. Typischer si für d Gattig aber die Arte vo Murmeldier, wo Grassteppe bewohne, zum Bispil s Steppemurmeldier (M. bobak), wo im Oste vo Pole vorchunnt.
S Verbreitigsgebiet isch relativ gschlosse vo Osteuropa über Nord- und Zentralasie bis Ostsibirie und Xinjiang. In Mitteleuropa git s nume in de Alpe, de Karpate und der Hoche Tatra wildläbendi Murmeli und igfüehrti in de Pyreneä. In Nordamerika läbe die meiste Arte in de subarktische Breitigrad vo Kanada und s Waldmurmeldier isch in dr ganze Nordhelfti vo de Vereinigte Staate verbreitet. Alli Murmeli läbe in gmässigte und arktische Breitigrad vo der Nordhalbchugele und fehle in wermere Regione.
Murmeldier baue sehr usdehnti Gangsystem, wo chönne us Fluchtröhre und eme separate Duurbau bestoh. Hüfig isch s schwiirig, die zu underscheide, wil nit jede Bau fertiggmacht und benutzt wird, und au doti Gäng, d „Toilette“, vorhande si. D Gäng chönne e Lengi vo 10 bis 70 Meter ha; dr lengst Dunnel, wo me gmässe het, isch 113 Meter lang gsi.
Am Dag verlöön d Murmeli ihri Baute. Si si vor allem am Bode aktiv und chönne kuum chlättere. Ihri Nahrig si Greser und Chrüter, sältener Frücht, Same und Insekte.
Murmeli hai nume wenig Schweissdrüese und hächle nit. Verschiideni Undersuechige wiise druf aane, ass Murmeldier mit hoche Wermigrad nume sehr schlächt zrächtchömme und sehr rasch in Hitzstress grote.[1] S amerikanische Gälbuuchmurmeldier zeigt Symptom vo Hitzstress scho von ere Umgäbigstämpratur vo 20 Grad aa. Alpemurmeli chönne zwar drbii beobachtet wärde, wie si sech uf Felse oder vor ihre Baute sünnele. Das Verhalte dient aber dr Parasitenabwehr. Si lige drbii meistens flach usgstreckt uf em Bode, für zum sech dur e grossflechige Kontakt mit em chüehle Undergrund abzchüehle.[1]
S Sozialverhalte vo de Murmeli unterscheidet sich erheblig vo Art zu Art. S Waldmurmeldier isch en Einzelgänger, wo si Bau gegen Artsgenosse verdeidigt. Bim Gälbuuchmurmeldier (M. flaviventris) läbt en einzelns Männli mit eme Harem us verwandte Wiibli zsämme; au do si d Männli aggressiv gegen Gschlächtsgenosse, wo si nit lön in d Nöchi vom Bau cho.
D Mehrzahl vo de Murmeldier läbt aber wie s Alpemurmeldier (M. marmota) in Kolonie, wo us eme dominante Bäärli und däm siine jüngere Verwandte bestöhn. Für zum sich z begrüesse, riibe Murmeldier d Nase anenander und stecke d Chöpf zämme. Noch öbbe zwei Johr verlöön die Junge, wo sidder ufgwachse si, d Kolonii; drnoch chönne si brobiere, d Füehrig von ere fremde Kolonii z gwünne, indäm si s dominante Männli dört verdriibe und däm si Nochwuchs döde. Murmeldier verständige sich underenander mit Pfifdön, wo liecht mit Vogelstimme verwächslet wärde. Die Pfiff wärden als Warnig vor Gfohre usgstosse, wobii je nach em soziale Rang vo däm wo rüeft Flucht bis Reaktionslosigkeit d Folg si.
Noch ere Dragziit vo drissig Däg bringe Murmeli zwei bis fümf Jungi uf d Wält, wobii die einzelgängerischen Arte grösseri Würf hai as die wo Kolonie bilde.
Im Winter halte d Murmeldier en usdehnte Winterschloof, wo zwüsche sächs und siibe, aber au bis zu nüün Möned cha duure. Dr Schloofkessel wird mit weichem Gras uspolsteret, wo sich d Dier drin zsämmerolle. Für die langi Ruheziit frässe si sech währed de churze Summermönet grossi Fettresärve aa. Währed dr saisonale Ruhephase chönne dr Darm und dr Mage vo Murmeldier uf d Helfti verchliineret wärde für zum Energii z spare. Währed em Winterschloof singgt s Schnuufe uf öbbe zwei Züg pro Minute und dr Härzschlag vo 200 auf 20 Schleg pro Minute. Dr Energiiverbruuch singgt uf weniger as zäh Prozänt. Öbbe 1200 Gramm Körperfett länge so für e Winter. Sobald d Nahrig im Herbst nüme gnueg Energii lieferet und d Fettspiicherzälle maximal gfüllt si, fönge d Murmeldier ihre Winterschloof aa. Dä Ziitpunggt lit hüfig e baar Wuche vor em eigentlige Winteriibruch. S Erwache wird vo dr Ussetämpratur usglöst.
D Bestandsentwicklig vo de Arte isch sehr underschiidlig. S Waldmurmeldier isch in Nordamerika in de letzte Johrzähnt immer hüfiger worde. D Abholzig vo de Wälder isch siine Beständ zguet cho. In Deil vo de Vereinigte Staate zelt s hützudags as Schädling, wil s Getreide frisst und siini Gäng so dicht under dr Oberflächi verlaufe, ass s Veh und landwirtschaftligi Maschine regelmässig ibräche.
Die anderen Arte si vil sältener. S Alpemurmeldier isch us zahlriiche Gebirg vo Europa im Lauf vo de letzte Johrhundert verschwunde. Wil Murmeldierfäll au zu Belz verarbeitet wärde, isch s Steppemurmeldier in de 1920er-Johr churz vor dr Usrottig gstande; siini Beständ hai sech aber wider chönne erhole.
Zwei Arte wärde vo dr IUCN as schutzwürdig gführt: s Menzbier-Murmeldier im Status „gfährdet“ (vulnerable)[2] und s Vancouver-Murmeldier im Status „vom Usstärbe bedroht“ (critically endangered).[3] Vom letztere läbe nume no öbbe 130 Exemplar, drvo nume öbbe 35 in Freiheit.
Gälbuuchmurmeldier, (M. flaviventris)
Waldmurmeldier, (M. monax)
Waldmurmeldier, (M. monax)
Alpemurmeldierschädel
Me underscheidet vierzäh Arte:
Vor allem die asiatische Arte si in ihrer Abgrenzig nit unumstritte. So wärde s Graue, s Himalaya- und s Sibirische Murmeldier gelägentlig as Underarte vom Steppemurmeldier aagluegt.
Murmeldier si fossil sit em Miozän (23,03 bis 5,33 Mio. Johr) us Nordamerika beleit. Erst währed em Pleistozän (1,8 Mio. bis 11.500 Johr) hai si dr Übergang noch Eurasie gschafft.
Dr Name „Murmeldier“ het etymologisch nüt mit „murmle“ z due. Er goht uf s althochdütsche „murmunto“ zrugg, wo siinersiits us em latiinische „mus montis“ („Bärgmuus“) entlehnt isch. Em wiiblige Murmeldier sait me mänggisch „Chatz“, em männlige „Bär“ und de Jungdier „Affe“ oder „Äffli“.
D Murmeli, au Murmeldier oder Mungg, (Marmota; alemannischi Näme) si e Gattig vo bis zu 50 Santimeter lange Ächte Ärdhörnli (Marmotini), wo us vierzäh Arte bestoht und in Eurasie und Nordamerika verbreitet si. Bi de Murmeldierarte handlet s sich primär um Bewohner vo chalte Steppe. S Alpemurmeldier, wo hüte nume no in Gebirgslage über dr Baumgränze läbt, isch währed de pleistozäne Iisziite im europäische Diefland vo de Pyrenäe bis zur Ukraine vorcho. Es het aber nit in de Alpe gläbt, wo denn mit ere dicke Iisschicht bedeckt gsi si. Mit em Ändi vo dr Iisziit hai nume no die hochalpine Lage vo de Alpe dere Art e geignete Läbensruum bote (Iisziitrelikt).
Sugʻurlar (Marmota) — tiyinlar oilasiga mansub kemiruvchilar urugʻi. 15 turi bor. Tanasining uz. 60 sm cha, dumi 20 sm cha, ogʻirligi 2,5—9 kg . Boʻyni kalta, koʻzi katta, quloq suprasi kichik. Junlari kalin va uzun. Yevrosiyo va Shimoliy Amerikada tarqalgan. Oʻzbekistonda uzun dumli (kizil) S. va koʻk S. uchraydi. Togʻ hamda pasttekisliklardagi oʻtloklarda yashaydi. 1 — 6 ta kirishchikish teshikli murakkab uyalar (3 m cha chukurlikda, 8 m cha uzunlikda) qaziydi. Qishda uyquga kiradi. Oila boʻlib hayot kechiradi. Koloniya xreil qiladi. May oyida bolalaydi. Bolalari iyun—iyul oylarida uyasidan chiqadi. 2 yidda jinsiy voyaga yetadi. Har xil oʻtlar (asosan, boshokli), baʼzan chuvalchang , mollyuska va hasharotlar bilan oziqlanadi. Yogʻi va moʻynasi uchun ovlanadi. Koʻk S. Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi roʻyxatiga va Oʻzbekiston Respublikasi Qizil kitobiga kiritilgan.
Η μαρμότα (Marmota) είναι γένος τρωκτικών αποτελούμενο από δεκατέσσερα είδη του γένους Marmotini, που συναντώνται στην Ευρασία και τη Βόρεια Αμερική. Τα διάφορα είδη των μαρμοτών είναι ως επί το πλείστον κάτοικοι κρύων στεπών. Η μαρμότα των Άλπεων, που ζει σήμερα μόνο στα ορεινά αυτής της οροσειράς πέραν του μέγιστου υψόμετρου δενδροφυΐας, απαντούσε κατά τη διάρκεια των εποχών των παγετώνων του Πλειστόκαινου στις πεδιάδες της Ευρώπης από τα Πυρηναία έως την Ουκρανία. Έλειπε όμως από την περιοχή των Άλπεων, που τότε καλυπτόταν από ένα παχύ στρώμα πάγου. Με το τέλος της εποχής των παγετώνων μόνο τα ορεινά των Άλπεων προσέφεραν τον κατάλληλο βιότοπο για αυτό το είδος.
Οι μαρμότες έχουν αρκετά μεγάλο μέγεθος για τρωκτικά. Ανάλογα με το είδος έχουν μήκος 30 έως 60 cm (κεφάλι-κορμός) και ουρά 10 έως 25 cm μακριά. Το βάρος τους κυμαίνεται μεταξύ 3 και 7 κιλά. Το χρώμα του δέρματός τους διαφέρει από είδος σε είδος, είναι όμως συνήθως μια απόχρωση του καστανού. Μια εξαίρεση αποτελεί η Marmota vancouverensis, της οποίας το τρίχωμα είναι μαύρο. Οι μαρμότες ζουν μέχρι και 15 έτη.
Οι μαρμότες της κεντρικής Ευρώπης ζουν στις υψηλές οροσειρές. Και στην Ασία προσαρμόστηκαν ορισμένες μαρμότες σε μια ζωή σε μεγάλο υψόμετρο, όμως τα περισσότερα είδη της Ασίας κατοικούν σε στέπες, όπως π.χ. η Marmota bobak, που απαντά και στην ανατολική Πολωνία.
Η περιοχή εξάπλωσής τους είναι σχετικά συνεχής από την ανατολική Ευρώπη μέσω βόρειας και κεντρικής Ασίας έως την ανατολική Σιβηρία και τη Σιντζιάνγκ. Στην κεντρική Ευρώπη υπάρχουν μόνο στις Άλπεις, τα Καρπάθια Όρη, τα όρη Τάτρα και τα Πυρηναία, όπου επαναφέρθηκαν μαρμότες στην άγρια φύση. Στη Βόρεια Αμερική ζουν τα περισσότερα είδη στην περιοχή ηπειρωτικού κλίματος του Καναδά. Η Marmota monax, κάτοικος των δασών της Βόρειας Αμερικής, ζει σε όλο το βόρειο ήμισυ των Η.Π.Α. καθώς επίσης σε νότιες περιοχές του Καναδά[1]. Όλες οι μαρμότες ζουν σε περιοχές ηπειρωτικού και πολικού κλίματος του βόρειου ημισφαιρίου και λείπουν από τις πιο θερμές περιοχές.
Οι μαρμότες φτιάχνουν εκτεταμένα συστήματα στοών, οι οποίες μπορεί να συνίστανται από σήραγγες φυγής, ένα ξεχωριστό χώρο ενδιαίτησης και στοές που χρησιμεύουν μόνο ως αποχωρητήρια. Το μήκος των στοών κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 10 και 70 μ., αλλά έχει μετρηθεί και μήκος μεγαλύτερο των 100 μ. Την ημέρα βγαίνουν από τις τρύπες τους παραμένοντας στο έδαφος μη δυνάμενες σχεδόν καθόλου να σκαρφαλώνουν. Η τροφή τους αποτελείται από χόρτα και βότανα, σπανιότερα από καρπούς, σπόρους και έντομα.
Οι μαρμότες διαθέτουν μόνο λίγους ιδρωτοποιούς αδένες και δεν λαχανιάζουν (όπως ο σκύλος λ.χ.) για να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία του σώματός τους. Διάφορες έρευνες δείχνουν πως οι μαρμότες έχουν δυσκολία να αντεπεξέρχονται στις υψηλές θερμοκρασίες και υποφέρουν γρήγορα από θερμική καταπόνηση σε περίπτωση που αναγκαστούν να τις αντιμετωπίσουν.[2] Η αμερικανική Marmota flaviventris δείχνει συμπτώματα θερμικής καταπόνησης ήδη από θερμοκρασία περιβάλλοντος των 20 °C. Τις μαρμότες των Άλπεων μπορεί κανείς να τις παρατηρήσει μεν να λιάζονται πάνω σε βράχους μπροστά από τις τρύπες τους, όμως αυτή η συμπεριφορά υπηρετεί την άμυνα κατά των παρασίτων. Έτσι ξαπλώνουν με απλωμένα τα άκρα τους για να μεγαλώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την επιφάνεια επαφής με το υπέδαφος που τους δροσίζει. Ο τρόπος που δραστηριοποιούνται δείχνει επίσης ότι αποφεύγουν τη ζέστη. Τις ζεστές μέρες βγαίνουν μόνο τις ώρες που κάνει δροσιά δηλ. το πρωί και αργά το απόγευμα.[2]
Η κοινωνική συμπεριφορά των μαρμοτών διαφέρει σημαντικά από είδος σε είδος. Η Marmota monax ζει μοναχικά και υπερασπίζει την τρύπα της κατά ζώων του ίδιου είδους. Τα αρσενικά των Marmota flaviventris ζούνε με ένα χαρέμι συγγενικών θηλυκών και αντιδρούν επιθετικά απέναντι σε αντιπροσώπους του ίδιου φύλου.
Η πλειοψηφία των μαρμοτών ζούνε όμως όπως η μαρμότα των Άλπεων (Marmota marmota) σε αποικίες που αποτελούνται από ένα κυρίαρχο ζευγάρι και τους νεώτερους συγγενείς τους. Οι μαρμότες χαιρετιούνται τρίβοντας τις μύτες τους και ενώνοντας τα κεφάλια τους. Έπειτα από δύο χρόνια περίπου, εγκαταλείπουν τα πλέον ενήλικα ζώα την αποικία τους, και ίσως να προσπαθήσουν να αναλάβουν την ηγεμονία μιας ξένης αποικίας διώχνοντας το εκεί κυρίαρχο αρσενικό και σκοτώνοντας τους απογόνους του. Μαρμότες επικοινωνούν μεταξύ τους με κραυγές που παράγουν με το λαρύγγι τους και ακούγονται σαν σφυρίγματα. Τέτοιες κραυγές μπορεί να προειδοποιούν σε περίπτωση κινδύνου. Ανάλογα με την κοινωνική θέση του ζώου που κραύγασε τα άλλα είτε τρέπονται σε φυγή είτε δεν αντιδρούν καθόλου.
Έπειτα από κυοφορία τριάντα ημερών γεννιούνται δύο έως πέντε μικρά. Είδη που ζουν μοναχικά γεννούν συνήθως περισσότερα μικρά από άλλα είδη που ζουν σε αποικίες.
Οι μαρμότες πέφτουν το χειμώνα σε χειμερία νάρκη που διαρκεί έξη με εφτά μήνες, σε ορισμένες περιπτώσεις όμως μέχρι και εννιά μήνες. Για αυτό το σκοπό γεμίζουν τη φωλιά τους με μαλακό χόρτο και κουλουριάζονται σ’ αυτήν. Για να είναι έτοιμες για αυτό το μακρό χρονικό διάστημα αδράνειας, καταναλώνουν στο βραχύ καλοκαίρι μεγάλες ποσότητες τροφής, και αποθηκεύουν μεγάλα αποθέματα λίπους στο κορμί τους. Για να εξοικονομηθεί ενέργεια μπορεί το έντερο και το στομάχι τους να μικρύνουν κατά το ήμισυ. Η αναπνοή πέφτει στις δύο αναπνοές το λεπτό και ο σφυγμός από τους 200 στους 20 χτύπους το λεπτό. Η κατανάλωση ενέργειας πέφτει στα 10%. Περίπου 1200 γρ. λίπος φτάνουν έτσι για να περάσουν το χειμώνα. Οι μαρμότες πέφτουν το φθινόπωρο σε χειμερία νάρκη, μόλις η τροφή δεν τους παρέχει πλέον αρκετή ενέργεια, και τα αποθέματα λίπους στο κορμί τους έχουν φτάσει το μέγιστο δυνατό όριο. Αυτό συμβαίνει συνήθως μερικές βδομάδες πριν ν’ αρχίσει ο χειμώνας. Από τη νάρκη ξυπνάνε όταν η εξωτερική θερμοκρασία ξεπεράσει κάποιο όριο.
Ξεχωρίζουν δεκαπέντε είδη:
Ο διαχωρισμός κυρίως των ασιατικών ειδών δεν είναι αδιαφιλονίκητος. Οι Μ. baibacina, M. himalayana και M. sibirica π.χ. θεωρούνται από άλλους ως υποείδη της M. bobak.
Η εξέλιξη του πληθυσμού διαφέρει αρκετά από είδος σε είδος. Ο πληθυσμός της M. monax λ.χ. αυξήθηκε ολοένα τις τελευταίες δεκαετίες. Η αποψίλωση των δασών την ωφέλησαν. Σε μέρη των Η.Π.Α. θεωρείται πλέον βλαβερό ζώο, μιας και τρώει τα σιτηρά και φτιάχνει τις στοές του τόσο επιφανειακά ώστε ζώα και αγροτικές μηχανές να πέφτουν συχνά μέσα σ’ αυτές.
Τα άλλα είδη είναι πολύ πιο σπάνια. Η μαρμότα των Άλπεων εξαφανίστηκε από πολλές οροσειρές της Ευρώπης τους τελευταίους αιώνες. Το δέρμα της μαρμότας μπορεί να υποστεί επεξεργασία για γούνες. Κάτι που στάθηκε αιτία να εξαφανιστεί παραλίγο η M. bobak τη δεκαετία του 1920. Ο πληθυσμός της μπόρεσε όμως να ανακάμψει.
Δύο είδη θεωρούνται από τη IUCN (Διεθνή Ένωση Προστασίας της Φύσης) άξια προστασίας: η M. menzbieri που φέρεται «τρωτή» (vulnerable)[4], και η M. vancouverensis που φέρεται άκρως κινδυνεύουσα (critically endangered)[5], δηλ. κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Ο πληθυσμός του τελευταίου είδους περιορίζεται στα 130 άτομα περίπου, εκ των οποίων 35 άτομα περίπου ζουν ελεύθερα στην άγρια φύση.
Ενώ στην Αυστρία επιτρέπεται το κυνήγι της μαρμότας, στη Γερμανία είναι προστατευόμενο είδος.
Παλιά χρησιμοποιούταν το κρέας της μαρμότας συχνά στην κουζίνα της κεντρικής Ευρώπης. Παρ’ όλο που σήμερα το κρέας της μαγειρεύεται σπάνια, μπορεί κανείς να βρει μια πληθώρα συνταγών στο διαδίκτυο. Η κοπιαστική παρασκευή του κρέατος στάθηκε μάλλον αιτία για την εξαφάνιση του κρέατος της μαρμότας από τα βιβλία μαγειρικής. «Το φρέσκο κρέας της μαρμότας έχει μια τόσο έντονη γήινη γεύση άγριου ζώου, ώστε να προκαλεί αηδία σ’ όποιον δεν έχει συνηθίσει αυτό το φαΐ», γράφει ο Alfred Brehm στο βιβλίο του «Brehms Thierleben. Allgemeine Kunde des Thierreichs, Zweiter Band, Erste Abtheilung: Säugethiere, Dritter Band: Hufthiere, Seesäugethiere. Leipzig: Verlag des Bibliographischen Instituts, 1883, S. 300-305»[6]. Το λίπος της μαρμότας χρησιμοποιούταν στη λαϊκή ιατρική κατά του βήχα, των παθήσεων του στομάχου, της αδιαθεσίας, για το καθάρισμα του αίματος, γενικά ως δυναμωτικό, εξωτερικά κατά του πόνου των αρθρώσεων, των χιονιστρών, της διάτασης τενόντων.
Έχουν βρεθεί απολιθώματα μαρμοτών από την εποχή του Μειόκαινου (23,03 έως 5,33 εκατομμύρια χρόνια) από την βόρεια Αμερική. Κατάφεραν επανειλημμένα να περάσουν στην Ευρασία: στα τέλη του μειόκαινου, στο Πλειόκαινο (5,33 έως 1,8 εκατομμύρια χρόνια) και τελευταία στο Πλειστόκαινο (1,8 εκατομμύρια έως 11500 χρόνια).
Η μαρμότα (Marmota) είναι γένος τρωκτικών αποτελούμενο από δεκατέσσερα είδη του γένους Marmotini, που συναντώνται στην Ευρασία και τη Βόρεια Αμερική. Τα διάφορα είδη των μαρμοτών είναι ως επί το πλείστον κάτοικοι κρύων στεπών. Η μαρμότα των Άλπεων, που ζει σήμερα μόνο στα ορεινά αυτής της οροσειράς πέραν του μέγιστου υψόμετρου δενδροφυΐας, απαντούσε κατά τη διάρκεια των εποχών των παγετώνων του Πλειστόκαινου στις πεδιάδες της Ευρώπης από τα Πυρηναία έως την Ουκρανία. Έλειπε όμως από την περιοχή των Άλπεων, που τότε καλυπτόταν από ένα παχύ στρώμα πάγου. Με το τέλος της εποχής των παγετώνων μόνο τα ορεινά των Άλπεων προσέφεραν τον κατάλληλο βιότοπο για αυτό το είδος.
Сăвăр (лат. Marmota) — сĕт çитерекен пакша евĕрлĕ кăшлакан чĕрчун. Сăвăр кĕлетки тăршшĕ 50-58 сантиметр, йывăрăшĕ 4-6 килограмм пулать. Сăвăрсем çемьепе шăтăкра пурнаççĕ. Шăтăк тарăнăшĕ 2-3 метра çитет, тăршшĕ вара 10 метртан та иртме пултарать. Кĕркунне шăтăкне питĕрсе çывăрма выртаççĕ. Çуркунне вăрансах чупаççĕ. Сăвăр ами 40-42 кунран 3-5 çура тăвать. 26 кунран çурасем курăк çиме тытăнаççĕ. Наркăмăшлă курăксемсĕр пуçне нимĕнле ÿсен-тăрана та тиркемеççĕ. Сăвăрсем 10-12 çул пурнаççĕ. Пирĕн патăрта вĕсем ĕлек пайтах пулнă. Хальхи вăхăтра сăвар ятарласа килсе янă хыççăн кăна тепĕр хут ĕрчеме пуçланă. Паянхи куна сăвăр колонийĕсем Патăрьел тата Çĕрпÿ районĕсенче пур.
1886 çултан АПШра нарăсăн 2-мĕшĕнче Сăвăр кунĕ паллă тăваççĕ.Çак куна сăвăр шăтăкĕнчен тухнине сăнаса хĕл тăршшĕне пĕлеççĕ.
Сăвăр (лат. Marmota) — сĕт çитерекен пакша евĕрлĕ кăшлакан чĕрчун. Сăвăр кĕлетки тăршшĕ 50-58 сантиметр, йывăрăшĕ 4-6 килограмм пулать. Сăвăрсем çемьепе шăтăкра пурнаççĕ. Шăтăк тарăнăшĕ 2-3 метра çитет, тăршшĕ вара 10 метртан та иртме пултарать. Кĕркунне шăтăкне питĕрсе çывăрма выртаççĕ. Çуркунне вăрансах чупаççĕ. Сăвăр ами 40-42 кунран 3-5 çура тăвать. 26 кунран çурасем курăк çиме тытăнаççĕ. Наркăмăшлă курăксемсĕр пуçне нимĕнле ÿсен-тăрана та тиркемеççĕ. Сăвăрсем 10-12 çул пурнаççĕ. Пирĕн патăрта вĕсем ĕлек пайтах пулнă. Хальхи вăхăтра сăвар ятарласа килсе янă хыççăн кăна тепĕр хут ĕрчеме пуçланă. Паянхи куна сăвăр колонийĕсем Патăрьел тата Çĕрпÿ районĕсенче пур.
Сураэпаш (эрс: Сурки, лат: Marmota) — дакхадийнаташ да, царгаш-йIаьха дийнатий (Rodentia) бIарашдуарга (Sciuridae) яхача дезала викалаш ба[2].
Сураэпаш (эрс: Сурки, лат: Marmota) — дакхадийнаташ да, царгаш-йIаьха дийнатий (Rodentia) бIарашдуарга (Sciuridae) яхача дезала викалаш ба.
Тарвага (Marmota) нь Хэрэмнийхэн овгийн мэрэгч юм. Тарваганы төрөлд нийт 14 зүйлийн тарвага багтана. Эдгээрээс Монгол Улсад Алтайн тарвага (Marmota baibacina) буюу хар тарвага, хээрийн тарвага (Marmota sibirica) буюу шар тарвага гэсэн хоёр зүйлийн тарвага байдаг. Цаг агаарын хүнд хомс байдлыг ичиж өнгөрөөнө. Ичээндээ голдуу бүлээрээ байдаг. Тарвага нь Монгол орны ойт хээр, уулын хээр, тал хээрт түгээмэл тархсан, мах, арьсны үнэт үслэг ан юм. Биеийн урт 47—58 см, жин 3—5 кг. Гуужилт III—VI сард эхэлж, VIII—XI сард үс хөрс бүрэн гүйцдэг. Ороо хөөцөө ичээнээс гарсны дараа III—IV сард болж 35 хоногийн дараа 3—8, заримдаа 12 мөндөл гаргана. Мөндөл 30-40 грамм жинтэй төрөөд, эхийгээ сар шахам хөхөж байж өвсөн хоолонд орно. Тарвага өдрийн идэвхтэй амьтан. Хавар өглөөнөөс орой болтол өдөржин идээшлэх ба зуны дунд сар буюу тарга тэвээрэг авсан үедээ нарнаар гарч идээшлээд үдэд нүхэндээ орж нар баруунаа хэлбийхээс нар жаргатал идэвхтэй идээшлэдэг.
Алтайн тарвага буюу хар тарвага биеэр арай том, тархац нь Монгол орны баруун хэсэг Ховд аймагт голчлон байдаг. Хээрийн тарвага буюу шар тарвага нь биеийн урт 47—58 см, жин 3—5 кг, тархац нь илүү өргөн.
4-с дээш насны үржлийн насанд хүрнэ.
Тарваган тахал өвчний талаар холбоосоор орж дэлгэрэнгүй уншина уу.
Тарвага (Marmota) нь Хэрэмнийхэн овгийн мэрэгч юм. Тарваганы төрөлд нийт 14 зүйлийн тарвага багтана. Эдгээрээс Монгол Улсад Алтайн тарвага (Marmota baibacina) буюу хар тарвага, хээрийн тарвага (Marmota sibirica) буюу шар тарвага гэсэн хоёр зүйлийн тарвага байдаг. Цаг агаарын хүнд хомс байдлыг ичиж өнгөрөөнө. Ичээндээ голдуу бүлээрээ байдаг. Тарвага нь Монгол орны ойт хээр, уулын хээр, тал хээрт түгээмэл тархсан, мах, арьсны үнэт үслэг ан юм. Биеийн урт 47—58 см, жин 3—5 кг. Гуужилт III—VI сард эхэлж, VIII—XI сард үс хөрс бүрэн гүйцдэг. Ороо хөөцөө ичээнээс гарсны дараа III—IV сард болж 35 хоногийн дараа 3—8, заримдаа 12 мөндөл гаргана. Мөндөл 30-40 грамм жинтэй төрөөд, эхийгээ сар шахам хөхөж байж өвсөн хоолонд орно. Тарвага өдрийн идэвхтэй амьтан. Хавар өглөөнөөс орой болтол өдөржин идээшлэх ба зуны дунд сар буюу тарга тэвээрэг авсан үедээ нарнаар гарч идээшлээд үдэд нүхэндээ орж нар баруунаа хэлбийхээс нар жаргатал идэвхтэй идээшлэдэг.
फीया या मारमोट (marmot) एक प्रकार की बड़ी गिलहरी होती है। इसकी १५ जातियाँ ज्ञात हैं जो सभी मारमोटा (marmota) जीववैज्ञानिक गण में आती हैं। कुछ जातियाँ पहाड़ी क्षेत्रों में रहती हैं, जैसे कि भारतीय उपमहाद्वीप के हिमालय, लद्दाख़ और देओसाई पठार; तिब्बत; यूरोप के ऐल्प्स पर्वत, कारपैथी पर्वत, पिरिनी पर्वत और अन्य क्षेत्र; उत्तर अमेरिका के रॉकी पर्वत, कास्केड पर्वत और अन्य क्षेत्र, इत्यादि। कुछ जातियाँ घासभूमि पसंद करती हैं और उत्तर अमेरिका की प्रेरी घासभूमि और एशिया व यूरोप की स्तेपी घासभूमि में निवास करती हैं। ध्यान दें कि उत्तर अमेरिका में मिलने वाला प्रेरी डॉग (prairie dog) देखने में इस से मिलता जुलता है लेकिन वह मारमोटा गण में शामिल नहीं और जीववैज्ञानिक दृष्टि से फीया नहीं माना जाता।[1]
भारत में फीया की दो जातियाँ मिलती हैं:
फीया ज़मीन में बने बिलों में रहना का आदि हैं हालांकि कुछ जातियाँ पत्थर के ढेरों में भी रहते हैं। फीये सर्दियों में शीतनिष्क्रियता (हाईबर्नेशन) दिखाते हैं। फीये आपस में सीटियों से एक-दूसरे से बात करते हैं और अक्सर एक-दूसरे को समीपी ख़तरों से सावधान करते रहते हैं। मुख्य रूप से फीये शाकाहारी हैं और घास, बेरियाँ, लाइकन, हरिता (मॉस), जड़ें और फूल खाते हैं।
फीया या मारमोट (marmot) एक प्रकार की बड़ी गिलहरी होती है। इसकी १५ जातियाँ ज्ञात हैं जो सभी मारमोटा (marmota) जीववैज्ञानिक गण में आती हैं। कुछ जातियाँ पहाड़ी क्षेत्रों में रहती हैं, जैसे कि भारतीय उपमहाद्वीप के हिमालय, लद्दाख़ और देओसाई पठार; तिब्बत; यूरोप के ऐल्प्स पर्वत, कारपैथी पर्वत, पिरिनी पर्वत और अन्य क्षेत्र; उत्तर अमेरिका के रॉकी पर्वत, कास्केड पर्वत और अन्य क्षेत्र, इत्यादि। कुछ जातियाँ घासभूमि पसंद करती हैं और उत्तर अमेरिका की प्रेरी घासभूमि और एशिया व यूरोप की स्तेपी घासभूमि में निवास करती हैं। ध्यान दें कि उत्तर अमेरिका में मिलने वाला प्रेरी डॉग (prairie dog) देखने में इस से मिलता जुलता है लेकिन वह मारमोटा गण में शामिल नहीं और जीववैज्ञानिक दृष्टि से फीया नहीं माना जाता।
मार्मट (अङ्ग्रेजी: Marmot), लोखर्के जस्तै मार्मोटा (Marmota) प्रजाति अंतर्गत पर्ने १४ प्रजातिका जनावर मध्य एक हो। सामान्य अर्थमा मार्मट ठूला जमीनी लोखर्के हुन।
पाकिस्तानमा पाईने सुनौलो मार्मट (Marmota caudata),
भुटानमा पाईने हिमाली मार्मट (Marmota himalayanus)
मार्मट (अङ्ग्रेजी: Marmot), लोखर्के जस्तै मार्मोटा (Marmota) प्रजाति अंतर्गत पर्ने १४ प्रजातिका जनावर मध्य एक हो। सामान्य अर्थमा मार्मट ठूला जमीनी लोखर्के हुन।
மர்மோட் (Marmot) என்பவை மர்மோட் பேரினத்தில் கொறிணி இனத்தைச் சேர்ந்த பெரிய அணில் ஆகும். இவ்வினத்தில் 15 வகைகள் உள்ளன.[1] இவற்றுள் சில மலைப்பகுதிகளில் குறிப்பாக ஆல்ப்ஸ் மலை, வட அபென்னைன் மலை, கார்பத்தீய மலைகள், தத்ரா மலைகள் மற்றும் ஐரோப்பா மற்றும் வடமேற்கு ஆசியாவில் பைரெனீசு மலைகளிலும் காணப்படுகின்றன. மேலும் சில வகைகள் வட அமெரிக்காவின் ராக்கி மலைத்தொடர், கருமலைகள், காஸ்கேடு மலைகள், பசிபிக் மலைகள் மற்றும் சியெரா நெவடா ஆகிய பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன. இந்தியாவின் லடாக் பகுதியிலும் பாக்கிஸ்தானின் தியோசாய் தேசியப்பூங்காவிலும் சில வகைகள் காணப்படுகின்றன. சில வட அமெரிக்கப் புல்வெளிப் பிரதேசங்களிலும் யுரேசியப் புல்வெளிகளிலும் பரவி வாழ்கின்றன. இதே போன்ற அளவு மற்றும் உருவ ஒற்றுமையுள்ள ஓர் உயிரினம் தரை நாய் ஆகும். ஆனால் அது மர்மோட் இனத்தைச் சேர்ந்ததல்ல.
பொதுவாக மர்மோட்டுகள் புதர்களிலும் தரைகளில் வளை அமைத்து வாழும் விலங்காகும். மஞ்சள் வயிற்று மர்மோட்டுகள் பாறைக்குவியல்களுக்கிடையேயும் வாழும். இவை குளிர்காலங்களில் மூன்று மாதங்கள் நீண்ட துயிலுக்கு ஆட்படும். மர்மோட்டுகள் சமூகமாகக் கூடி வாழும் விலங்குகள் ஆகும். ஆபத்துகள் ஏதேனும் தென்படின் இவை தங்களுக்கிடையே ஒலி எழுப்பி மற்ற மர்மோட்டுகளை எச்சரிக்கும். இவை புற்கள், பழங்கள், மரப்பாசிகள், பாசிகள், வேர்கள் மற்றும் பூக்களை உண்ணும் தாவர உண்ணிகளாகும்.
இவ்வகைக் கொறிணிகள் வகைக்கேற்ப நீண்டும் பளுவானதாயும் இருக்கும். சாதாரணமாக இவற்றின் எடை 3 முதல் 7 கி.கி வரை(6.6 முதல் 15.4 பவுண்டுகள்) இருக்கும். இவை குளிர் பிரதேசங்களுக்கேற்ற வாழ் தகவமைப்பு கொண்டவை. உடல் மற்றும் காது முழுவதும் மயிர் மூடிக் காணப்படும். இவற்றின் சிறிய கால்கள் மற்றும் வலுவான நகங்கள் வளை தோண்டுவதற்கு உதவும். முழு உடலும் 30 முதல் 60 செ. மீ (11.8 டொ 23. 6 அங்குலம்) நீளம் கொண்டவை. இதன் வால் மட்டும் 10 செ.மீ முதல் 25 செ.மீ வரை இருக்கும். இதன் உடல் முழுதும் உள்ள நீண்ட அடர்ந்த மயிரானது நீண்ட நார் போன்று மஞ்சள் கலந்த பழுப்பு நிறத்தில் காணப்படும். பழுப்பு, செம்பழுப்பு, கருப்பு மற்றும் சாம்பலும் வெண்மையும் கலந்த நிறங்களிலும் இருக்கும்.[2]
மர்மோட் (Marmot) என்பவை மர்மோட் பேரினத்தில் கொறிணி இனத்தைச் சேர்ந்த பெரிய அணில் ஆகும். இவ்வினத்தில் 15 வகைகள் உள்ளன. இவற்றுள் சில மலைப்பகுதிகளில் குறிப்பாக ஆல்ப்ஸ் மலை, வட அபென்னைன் மலை, கார்பத்தீய மலைகள், தத்ரா மலைகள் மற்றும் ஐரோப்பா மற்றும் வடமேற்கு ஆசியாவில் பைரெனீசு மலைகளிலும் காணப்படுகின்றன. மேலும் சில வகைகள் வட அமெரிக்காவின் ராக்கி மலைத்தொடர், கருமலைகள், காஸ்கேடு மலைகள், பசிபிக் மலைகள் மற்றும் சியெரா நெவடா ஆகிய பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன. இந்தியாவின் லடாக் பகுதியிலும் பாக்கிஸ்தானின் தியோசாய் தேசியப்பூங்காவிலும் சில வகைகள் காணப்படுகின்றன. சில வட அமெரிக்கப் புல்வெளிப் பிரதேசங்களிலும் யுரேசியப் புல்வெளிகளிலும் பரவி வாழ்கின்றன. இதே போன்ற அளவு மற்றும் உருவ ஒற்றுமையுள்ள ஓர் உயிரினம் தரை நாய் ஆகும். ஆனால் அது மர்மோட் இனத்தைச் சேர்ந்ததல்ல.
Ła marmota ła xe un mamìfero roditore (Marmota marmota) ke vive in alta montagna fra i 1500 e i 3000 metri de quota. El nome todesco xe Murmeltier, keło inglexe marmot e keło taljan marmotta. Ła xe longa dai 30 ai 60 cm e ła ga na coa de 10 — 25 cm. El peło xe de cołor maron. Ła se trova 'nteł'emisfero boreałe (Eoropa, Axia, Nord America) e ła pol vivere fin a 15 ani. In inverno ła va in letargo drento ła so cucia soto tera, coła tenperatura del corpo ke ła va a meno 5, con na frequensa cardiaca de 15 batiti al minuto, consumando el graso ke ła ga meso su in istà.
El genare Marmota comprende łe spece ke vien drio:
Łe marmote łe xe bestie ke vive in cołonie e łe se difende dai predatori tegnendoghine senpre una de guardia. Sta qua ła sta drita sułe sate de drio a vardar tutintorno e quando ke ła se inacorxe de un pericoło ła fis-cia forte un ałarme par tuta ła cołonia, cusì ke tuti i scapa drento le so cuce soto tera. Ste cuce łe xe fate de buxi longhi anca 10-70 metri, con diverse entrade. Łe marmote łe magna erba, raixe, semense e baùti.
I predatori dełe marmote xe el gavinel, ł'aquila real, ła pojana, el corvo inperial, ła volpe, el bero, ła łinçe.
Marmotta. Mamiferu rotzigadore (Arctomis Marmota). Su corpu est cobertu de pilos, vivet in montagna alta, in logos pedrosos, afacca a sos ghiacciaos. Est animale de unos 40 cm de longaria, de colore grigiu, ancas curtzas e ungias fortes; coa bastante longa. Iscavat tanas sutaterra. Mandigat erva e fenu e in s'ijerru andat in letargu. Animale prudente e cando b'at perigulu faghet unu frulciu e curret, e currene, a si remunire in sa tana. Est presente in sa zona alpina.
Marmots are large ground squirrels in the genus Marmota, with 15 species living in Asia, Europe, and North America. These herbivores are active during the summer, when they can often be found in groups, but are not seen during the winter, when they hibernate underground. They are the heaviest members of the squirrel family.[1]
Marmots are large rodents with characteristically short but robust legs, enlarged claws which are well adapted to digging, stout bodies, and large heads and incisors to quickly process a variety of vegetation. While most species are various forms of earthen-hued brown, marmots vary in fur coloration based roughly on their surroundings. Species in more open habitat are more likely to have a paler color, while those sometimes found in well-forested regions tend to be darker.[2][3] Marmots are the heaviest members of the squirrel family. Total length varies typically from about 42 to 72 cm (17 to 28 in) and body mass averages about 2 kg (4+1⁄2 lb) in spring in the smaller species and 8 kg (18 lb) in autumn, at times exceeding 11 kg (24 lb), in the larger species.[4][5][6] The largest and smallest species are not clearly known.[3][4] In North America, on the basis of mean linear dimensions and body masses through the year, the smallest species appears to be the Alaska marmot and the largest is the Olympic marmot.[5][7][8][6] Some species, such as the Himalayan marmot and Tarbagan marmot in Asia, appear to attain roughly similar body masses to the Olympic marmot, but are not known to reach as high a total length as the Olympic species.[9][10] In the traditional definition of hibernation, the largest marmots are considered the largest "true hibernators" (since larger "hibernators" such as bears do not have the same physiological characteristics as obligate hibernating animals such as assorted rodents, bats and insectivores).[11][12]
Some species live in mountainous areas, such as the Alps, northern Apennines, Carpathians, Tatras, and Pyrenees in Europe; northwestern Asia; the Rocky Mountains, Black Hills, the Cascade and Pacific Ranges, and the Sierra Nevada in North America; and the Deosai Plateau in Pakistan and Ladakh in India. Other species prefer rough grassland and can be found widely across North America and the Eurasian Steppe. The slightly smaller and more social prairie dog is not classified in the genus Marmota, but in the related genus Cynomys.
Marmots typically live in burrows (often within rockpiles, particularly in the case of the yellow-bellied marmot), and hibernate there through the winter. Most marmots are highly social and use loud whistles to communicate with one another, especially when alarmed.
Marmots mainly eat greens and many types of grasses, berries, lichens, mosses, roots, and flowers.
The following is a list of all Marmota species recognized by Thorington and Hoffman[13] plus the recently defined M. kastschenkoi.[14] They divide marmots into two subgenera.
Additionally, four extinct species of marmots are recognized from the fossil record:
Marmots have been known since antiquity. Research by the French ethnologist Michel Peissel claimed the story of the "Gold-digging ant" reported by the Ancient Greek historian Herodotus, who lived in the fifth century BCE, was founded on the golden Himalayan marmot of the Deosai Plateau and the habit of local tribes such as the Brokpa to collect the gold dust excavated from their burrows.[19] Some historians believe that Strabo's λέων μύρμηξ and Agatharchides's μυρμηκολέων, most probably are the marmot.[20]
An anatomically accurate image of a marmot was printed and distributed as early as 1605 by Jacopo Ligozzi, who was noted for his images of flora and fauna.
The etymology of the term "marmot" is uncertain. It may have arisen from the Gallo-Romance prefix marm-, meaning to mumble or murmur (an example of onomatopoeia). Another possible origin is postclassical Latin, mus montanus, meaning "mountain mouse".[21]
Beginning in 2010, Alaska celebrates February 2 as "Marmot Day", a holiday intended to observe the prevalence of marmots in that state and take the place of Groundhog Day.[22]
A number of historians and paleogeneticists have postulated that the Yersinia pestis variant that caused the pandemic that struck Eurasia in the 14th century originated from a variant for which marmots in China were the natural reservoir species.[23][24]
,_Yosemite_NP_-_Diliff.jpg)
Yellow-bellied marmot (Marmota flaviventris, Tuolumne Meadows, Yosemite National Park
Yellow-bellied marmot, near Princeton, British Columbia
Olympic marmot (Marmota olympus)
Hoary marmot (Marmota caligata), Mount Rainier National Park
Black-capped marmot (Marmota camtschatica)
Long-tailed marmot (Marmota caudata), Kashmir
Himalayan marmot (Marmota himalayanus), Bhutan
Gray marmot (Marmota baibacina), Altai Mountains, Kazakhstan
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
Tarbagan marmot (Marmota sibirica), Russia and Mongolia
Drawing of bobak marmot (Marmota bobak)
Marmots are large ground squirrels in the genus Marmota, with 15 species living in Asia, Europe, and North America. These herbivores are active during the summer, when they can often be found in groups, but are not seen during the winter, when they hibernate underground. They are the heaviest members of the squirrel family.
Marmoto (Marmota) estas holarktisa genro de mamuloj el la ordo de ronĝuloj, familio sciuredoj. Entute oni agnoskas 15 speciojn en la genro. Arealoj de la plej konataj specioj inkluzivas plejparte montarajn areojn kiel Alpoj, Karpatoj, Tatroj, Pireneoj kaj nordaj Apeninoj en Eŭropo, Roka Montaro, Kaskada Montaro, Nigraj Montetoj kaj Sierra Nevada en Norda Ameriko, Deosai-plato en Pakistano kaj Ladako en Barato. Krome marmotoj troveblas en vastaj kaj sekaj Eŭraziaj stepoj. La arbara marmoto (Marmota monax) troveblas en arbaraj regionoj tra plejparto de Usono kaj Kanado, ekde sudokcidenta Georgio ĝis Alasko. La prerihundo aŭ cinomuso, kiu troveblas en preriaj regionoj de Usono, Kanado, kaj Meksikio, ankaŭ estis iam konsiderata marmoto, sed nun zoologiistoj apartenigis ĝin en apartan genron Cynomys.
Marmotoj plej kutime vivas en ternestoj aŭ en piloj de falintaj rokoj. En malvarmaj regionoj ili hiberniĝas dum vintro. Plimulto de marmotoj estas tre sociaj kaj kunekzistas en grandaj grupoj. Ili uzas laŭtajn fajfojn kiel signalojn por komunikado, aparte en danĝero.
Dieto de marmotoj plejparte konsistas je plantaj partoj kiel herboj, beroj, likenoj, muskoj, radikoj kaj floroj.
Ĉi-sekvas la listo de ĉiuj specioj de genro Marmota kiel agnoskita fare de Thorington kaj Hoffman[1] kun aldono de nova specio M. kastschenkoi, difnita en jaro 2003.[2] Oni dividas la genron je du subgenrojn.
Krome, fosiliaj datumoj sugestas ekziston de almenaŭ kvar formortintaj specioj de marmotoj:
Homoj konis marmotojn ekde antikvaj tempoj. La plej frua mencio de marmoto en skola verko estas la priskribo de "or-fosantaj formikoj" el raporto de antikva greka historiisto Herodoto de -5-a jarcento, Laŭ esploroj de franca entologiisto Michel Peissel fakte temis pri himalaja marmoto en Deosai-plato kaj emo de lokaj triboj kiel brokpoj ellavi oran polvon en marmotaj ternestoj.[3]
La etimologio de vorto 'marmot' estas neklara. Unu el teorioj estas ke ĝi devenas de gaŭla-latinida prefikso marm-, signifanta "murmuro" (ekzemplo de onomatopeo). Alia ebla deveno estas de post-klasika latina mus montanus, t.e. "monta muso".[4]
La marmota tago (Groundhog day) je 2-a de februaro estas tradicia festo en multaj lokoj de Usono kaj Kanado. Oni festas ĝin ĉiujare ekde 1887 en Pensilvanio, kvankam rekordoj pri eĉ pli fruaj festoj ekzistas. Ekde 2010 en Alasko oni nomas la feston Marmot day, ĉar alaska kaj griza marmoto estas pli kutimaj en la ŝtato ol la arbara marmoto (groundhog).[5]
Flavventra marmoto (Marmota flaviventris), apud Princeton, Brita Kolumbio
Arbara marmoto, (Marmota monax), Ottawa, Ontario
Griza marmoto (Marmota caligata), Mt. Rainier National Park
Alpa marmoto en Massif des Écrins, suda Francio
Desegnaĵo pri Azia marmoto (Marmota bobak)
Olimpa marmoto (Marmota olympus)
Nigrokapa marmoto (Marmota camtschatica)
Longvosta marmoto (Marmota caudata), Pakistano
Himalaja marmoto (Marmota himalayanus), Butano
Altaja marmoto (Marmota baibacina) en altaja regiono de Kazaĥio
Siberia marmoto (Marmota sibirica), Rusio
Marmoto en Aŭstrio
Marmoto (Marmota) estas holarktisa genro de mamuloj el la ordo de ronĝuloj, familio sciuredoj. Entute oni agnoskas 15 speciojn en la genro. Arealoj de la plej konataj specioj inkluzivas plejparte montarajn areojn kiel Alpoj, Karpatoj, Tatroj, Pireneoj kaj nordaj Apeninoj en Eŭropo, Roka Montaro, Kaskada Montaro, Nigraj Montetoj kaj Sierra Nevada en Norda Ameriko, Deosai-plato en Pakistano kaj Ladako en Barato. Krome marmotoj troveblas en vastaj kaj sekaj Eŭraziaj stepoj. La arbara marmoto (Marmota monax) troveblas en arbaraj regionoj tra plejparto de Usono kaj Kanado, ekde sudokcidenta Georgio ĝis Alasko. La prerihundo aŭ cinomuso, kiu troveblas en preriaj regionoj de Usono, Kanado, kaj Meksikio, ankaŭ estis iam konsiderata marmoto, sed nun zoologiistoj apartenigis ĝin en apartan genron Cynomys.
Marmotoj plej kutime vivas en ternestoj aŭ en piloj de falintaj rokoj. En malvarmaj regionoj ili hiberniĝas dum vintro. Plimulto de marmotoj estas tre sociaj kaj kunekzistas en grandaj grupoj. Ili uzas laŭtajn fajfojn kiel signalojn por komunikado, aparte en danĝero.
Dieto de marmotoj plejparte konsistas je plantaj partoj kiel herboj, beroj, likenoj, muskoj, radikoj kaj floroj.
Marmota es un género de roedores esciuromorfos de la familia Sciuridae, conocidos comúnmente como marmotas, de donde toman el nombre científico. Aunque están estrechamente emparentadas con las ardillas, las marmotas las superan ampliamente en tamaño, y son de hábitos terrestres. La mayoría viven en zonas montañosas de Eurasia y Norteamérica (se encuentran en los Alpes centrales y occidentales, luego fueron introducidas en los Pirineos). Están bien adaptadas al frío gracias a sus cuerpos rechonchos, denso pelo, orejas reducidas y gran cola.
Viven en familias constituidas por una pareja y sus crías, en madrigueras que ellas mismas construyen. Suelen pesar 8 kg, medir 55 cm, y 18 cm de alto y viven alrededor de quince años. Aunque vivan en zonas montañas, las marmotas no suelen ir a sitios elevados. Es común encontrarlas en zonas boscosas y con temperaturas muy bajas.
Son herbívoros, por lo que se alimentan de hierbas, tales como las gramíneas, las bayas silvestres, raíces, etc. Cuando tienen dos años, alcanzan su madurez sexual. Y en lo referido a su reproducción, su tiempo de gestación ronda los cinco meses y el parto es de entre cuatro y cinco crías.
Las Marmotas son animales muy sociables que usan una gran variedad de sonidos para comunicarse entre ellas, sobre todo cuando tratan de advertirse de un peligro. Sus principales enemigos son aves, tales como el cuervo, el búho o el águila real. Almacenan comida, e hibernan en sus madrigueras durante el invierno alrededor de siete meses.
El género Marmota incluye catorce especies repartidas en dos subgéneros.[1]
Subgénero Marmota
Subgénero Petromarmota
Marmota es un género de roedores esciuromorfos de la familia Sciuridae, conocidos comúnmente como marmotas, de donde toman el nombre científico. Aunque están estrechamente emparentadas con las ardillas, las marmotas las superan ampliamente en tamaño, y son de hábitos terrestres. La mayoría viven en zonas montañosas de Eurasia y Norteamérica (se encuentran en los Alpes centrales y occidentales, luego fueron introducidas en los Pirineos). Están bien adaptadas al frío gracias a sus cuerpos rechonchos, denso pelo, orejas reducidas y gran cola.
Viven en familias constituidas por una pareja y sus crías, en madrigueras que ellas mismas construyen. Suelen pesar 8 kg, medir 55 cm, y 18 cm de alto y viven alrededor de quince años. Aunque vivan en zonas montañas, las marmotas no suelen ir a sitios elevados. Es común encontrarlas en zonas boscosas y con temperaturas muy bajas.
Son herbívoros, por lo que se alimentan de hierbas, tales como las gramíneas, las bayas silvestres, raíces, etc. Cuando tienen dos años, alcanzan su madurez sexual. Y en lo referido a su reproducción, su tiempo de gestación ronda los cinco meses y el parto es de entre cuatro y cinco crías.
Las Marmotas son animales muy sociables que usan una gran variedad de sonidos para comunicarse entre ellas, sobre todo cuando tratan de advertirse de un peligro. Sus principales enemigos son aves, tales como el cuervo, el búho o el águila real. Almacenan comida, e hibernan en sus madrigueras durante el invierno alrededor de siete meses.
Marmota (Marmota generoa) karraskari handia da. Sciuridae familian sailkaturik dago katagorriekin batera, baina bai itxura eta baita portaera aldetik ere, ez dute animalia hauekiko antz handirik. 8 kilo inguru pisatzen dute, 55 cm luze izaten dira, eta 18 cm garai. Eguneko ugaztuna da, eta belarjalea. Marmotaren ernaldia 5 hilabetekoa da.
Lehenengo marmotak 1948an sartu ziren Pirinioetan, Alpetatik ekarritako aleez kolonia bat antolatu zenean. Orduz gero marmoten kopurua handitzen ari da, eta kolonia berriak aurkitzen dituzte etengabe.
Marmotek Pirinioetan harrapari espezifikorik ez dutenez eta oso moldagarriak direnez, beldurgarri heda daitezke eta arazo ekologiko larriak sor ditzakete.
Hauek dira marmotaren harrapari nagusiak:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Marmota (Marmota generoa) karraskari handia da. Sciuridae familian sailkaturik dago katagorriekin batera, baina bai itxura eta baita portaera aldetik ere, ez dute animalia hauekiko antz handirik. 8 kilo inguru pisatzen dute, 55 cm luze izaten dira, eta 18 cm garai. Eguneko ugaztuna da, eta belarjalea. Marmotaren ernaldia 5 hilabetekoa da.
Murmelit (Marmota) ovat oravien heimon suku, jonka lajit elävät yleensä yhdyskunnittain maan sisään kaivamissaan käytävissä ja vaipuvat talvella horrokseen. Sukuun kuuluu viisitoista lajia. Murmelin nähdessä vaaran se ”viheltää” varoittaakseen muita eläimiä.
Murmelit ovat isokokoisia jyrsijöitä, ne painavat 3–7 kg. Pituus on 30–60 cm, ja lisäksi häntä on 10–25 cm pitkä. Murmelit ovat aktiivisia päiväsaikaan ja syövät lähes yksinomaan kasviravintoa.[1]
Kaikilla murmelilajeilla ei ole ollut suomenkielistä nimeä – tähdellä merkityt ovat nimistötoimikunnan ehdotuksia.[2]
Murmeleita tavataan kaikkialla pohjoisella lauhkealla vyöhykkeellä vuoristoissa ja avoimilla tasangoilla. Euroopassa murmeleita on Alppien alueella, Karpaattien ja Pyreneiden vuoristoniityillä. Murmeli elää myös kaikkialla Aasian pohjoisosissa ja Pohjois-Amerikan länsiosissa. Vain yksi laji, amerikkalainen metsämurmeli, viihtyy metsämaastossa. Yhdyskunnan käytäväverkostot ovat syviä, jopa useiden metrien syvyisiä. Pesän pääsisäänkäynti on helposti huomattava hiekkakumpu, mutta pesässä on muitakin huomaamattomampia kulkuaukkoja. Murmelit syövät mielellään myös viljaa eivätkä säiky ihmistä naapurinaan. Ne aiheuttavat vahinkoa kaivamalla käytäviään viljelyksillä, ja koska niiden liha on maukasta, niitä myös metsästetään. Itä-Euroopan aroalueilla murmeli ei ole sopeutunut maanviljelyn lisääntymiseen ja on sieltä hävinnyt. Murmelit saavat 2–4 poikasta vuosittain keväällä. Poikaset kasvavat hitaasti ja tulevat sukukypsiksi vasta 2–3 vuoden kuluttua.[3]
Murmelit (Marmota) ovat oravien heimon suku, jonka lajit elävät yleensä yhdyskunnittain maan sisään kaivamissaan käytävissä ja vaipuvat talvella horrokseen. Sukuun kuuluu viisitoista lajia. Murmelin nähdessä vaaran se ”viheltää” varoittaakseen muita eläimiä.
Murmelit ovat isokokoisia jyrsijöitä, ne painavat 3–7 kg. Pituus on 30–60 cm, ja lisäksi häntä on 10–25 cm pitkä. Murmelit ovat aktiivisia päiväsaikaan ja syövät lähes yksinomaan kasviravintoa.
Marmota
Les marmottes (Marmota) forment un genre de mammifères fouisseurs de l'ordre des rongeurs.
Du latin mus montis, « souris de la montagne ».
D'après Émile Littré, auteur du Dictionnaire de la Langue Française, Marmontain est l'un des anciens noms français de la marmotte ; espagnol et portugais : marmota ; italien : marmotta, marmotto ; pays de Coire : murmont ; ancien haut allemand : muremanto, muremunti ; du latin murem montanum ou murem montis : rat de montagne[1].
La marmotte est appelée siffleux en Amérique du Nord, car, quand il y a un danger, elle émet un cri (son d'origine laryngée) puissant pour donner l'alerte d'un danger aux autres marmottes, qui vont alors se réfugier dans leur terrier. L'animal peut aussi être appelé bonhomme couèche, du micmac moonumkweck[2]. Les anglophones la nomment groundhog (littéralement : « cochon de terre ») ; en allemand, c'est Murmeltier : littéralement l'« animal qui marmonne, marmotte ».
Le poil de la marmotte est brun, noir ou marron. Elle a un corps trapu, les oreilles rondes. Ses membres sont courts et puissants avec une longue queue. Sa taille est de 46 à 66 cm pour un poids de 2 à 9 kg. Elle vit de 4 à 10 ans en captivité et de 4 à 8 ans en liberté.
Certaines espèces de marmotte vivent dans les montagnes entre 1 300 et 3 000 mètres d'altitude. Cette amplitude altitudinale pourrait être due à la fraîcheur hivernale qu'elle recherche, ainsi qu'à la pression exercée par l'homme sur l'espèce. D'autres espèces, comme celles d'Amérique du Nord et des steppes eurasiennes, préfèrent les prairies naturelles.
Les paléontologues avaient déjà au XIXe siècle trouvé des ossements de marmotte jusque dans les grandes plaines d'Europe de l'Ouest (dont en France[3], dans le bassin parisien y compris[4],[5] et plus à l'ouest en Poitou-Charentes[6]) mais également plus au nord en Belgique (au Paléolithique moyen selon les fossiles de la grotte Walou de Trooz par exemple[7]). Les premiers paléontologues ont été surpris de découvrir que la marmotte côtoyait autrefois en Belgique nos ancêtres préhistoriques, mais aussi l'éléphant, le rhinocéros, l'hippopotame, la hyène, le lion (qui ne survivent aujourd'hui qu'en zone tropicale) et le renne, le glouton, le renard argenté, le chamois (aujourd'hui réfugiés en montagne ou dans les zones circumpolaires)[8].
La marmotte disparaît de la plupart des régions d'Europe dès la Préhistoire, sans doute en raison d'une pression de chasse excessive, l'espèce pouvant nuire aux premiers essais d'agriculture et constituant une source de protéines et de lipides relativement facile d'accès en hiver (il suffit de baliser les terriers à l'automne pour les retrouver dans la neige).
La présence actuellement exclusivement montagnarde de la marmotte pourrait donc n'être que la conséquence de l'action de l'homme, lequel a cependant commencé à tenter d'améliorer le sort de l'espèce en la réintroduisant dans divers massifs montagneux (notamment en France). Toutefois, le faible effectif de certaines de ces populations nouvelles, et leur isolement par rapport aux autres, pose le problème de leur fragilité et de leur consanguinité.
Les marmottes s'accouplent au mois de mai. La gestation dure 33 ou 34 jours et une portée peut compter de 3 à 5 petits[9].
Les marmottons naissent fin mai à début juin. À la naissance, les marmottons mesurent 3 cm et pèsent environ 30 g. Ils ont les yeux fermés et n'ont pas encore de poils. Les petits restent un à deux mois dans leur terrier.
La marmotte est cæcotrophe, c’est-à-dire qu'elle digère deux fois ses aliments en ingérant certaines de ses propres selles.
Les marmottes des Alpes se nourrissent de végétaux herbacés, de graines et de petits invertébrés (insectes, araignées, vers). Elles préfèrent les jeunes pousses et maintiennent leur nourriture avec leurs membres antérieurs.
La marmotte hiberne pendant cinq mois et demi. En automne, elle mange énormément pour constituer les réserves de graisse qui lui permettront de survivre. Pour ne pas brûler ses réserves trop vite, elle vit au ralenti. Sa température corporelle chute à 7 °C et son cœur ralentit, aux alentours de 4 ou 5 pulsations par minute. Elle se réveille environ toutes les quatre semaines pour faire ses besoins. S'il fait moins de 3 °C sous terre, la marmotte doit se réveiller et bouger pour ne pas mourir de froid.
Il semble que l'hibernation sociale (en groupes familiaux, dans l’hibernaculum, avec des individus âgés plus expérimentés), étudiée chez Marmota marmota, si elle est un facteur de risque éco-épidémiologique à cause de la promiscuité, puisse aussi procurer des avantages en ce qui a trait à la survie hivernale[10].
L'espèce la plus connue en Europe est la marmotte vivant dans les montagnes (Marmota marmota). En Amérique du Nord, la Marmota monax, appelée familièrement « siffleux » au Québec, constitue l'espèce la plus courante.
Bien que la population de marmottes dans le monde ait connu une forte diminution depuis ces dix dernières années, et que sa présence reste très discrète, certains pays connaissent une population de marmottes relativement importante. C'est notamment le cas du Canada, de la Suisse et dans une moindre mesure, de la France où cependant, plusieurs populations sont isolées du noyau principal, ce qui interdit tout brassage génétique. Actuellement, on peut comptabiliser environ 16 000 marmottes en France[réf. nécessaire].
En France, l'espèce était éteinte, probablement depuis des millénaires, dans le massif des Pyrénées. Il est possible que cette disparition ait été consécutive à une pression de chasse trop importante. L'espèce a été réintroduite après la Seconde Guerre mondiale et la population ainsi formée est désormais pérenne, elle s'étend d'ailleurs progressivement et elle finira probablement par occuper la totalité du massif pyrénéen. Une réintroduction réussie a également été menée dans le Vercors et dans le Massif central. L'implantation de l'espèce a été envisagée dans les massifs où elle est absente, sans suite à ce jour[réf. souhaitée].
Autrefois[Quand ?], la marmotte était chassée pour sa fourrure, sa chair, sa graisse. Aujourd'hui[Quand ?], la chasse est toujours autorisée en France[11],[12], mais son colportage, sa mise en vente, sa vente et l'achat de spécimens morts sont interdits[13]. En Amérique du Nord, la chasse de la marmotte est libre, car l'espèce y est répandue et est classée comme nuisible. La fourrure des marmottes d'Asie et d'Amérique du Nord est toujours utilisée sous le nom de murmel. Les montagnards émigrés dans les grandes villes présentaient aussi des individus dressés comme attraction foraine.
De nos jours, elle est devenue un des symboles majeurs des Alpes. On trouve de nombreuses représentations ou évocations de l'espèce sur des produits n'ayant d'ailleurs aucun lien avec elle, si ce n'est l'origine montagnarde (bonbons, gâteaux, fromages, etc.), ou sur des hébergements (dont l'on vante la qualité en convoquant la réputation de bonne dormeuse de la marmotte, et son goût pour un habitat confortable et sûr). La marmotte en peluche, et sa version capable de siffler, voire équipée d'un détecteur de mouvement qui provoque le sifflement, est devenue l'un des classiques des boutiques pour touristes dans les Alpes et les Pyrénées.
L'espèce jouit d'une image très positive auprès d'un large public en raison de son apparence de petit ours en peluche et de son caractère inoffensif. Il n'est pas rare, dans les vallées très fréquentées en été, que des marmottes viennent quémander des friandises auprès des randonneurs, parfois avec une certaine effronterie, et ceci contribue également à la popularité de l'espèce.
La marmotte est consommée pour sa viande en Mongolie, dans un plat appelé « boodog »[14], variante du « khorkhog », qui est lui généralement à base de mouton. C'est un des plats phares de la cuisine mongole. C'est un plat de fête consommé principalement pendant l'été[15].
La marmotte américaine est sujet d'une tradition célébrée par les Nord-Américains (Américains et Canadiens) chaque année le 2 février, appelée le « jour de la marmotte » (groundhog day) ; selon que celle-ci voit ou non son ombre, cela annoncera un printemps tardif ou précoce.
On utilise l'expression « dormir comme une marmotte » quand une personne dort paisiblement et profondément. Voir l'article consacré aux idiotismes animaliers.
En France, l'expression « et la marmotte elle met le chocolat dans le papier d'alu » est une référence à une publicité des années 1990 pour les chocolats Milka, qui est utilisée pour parler d'une histoire invraisemblable.
Depuis 2015, la chaîne de télévision France 3 utilise des marmottes dans son habillage d'antenne estival. Créés en images de synthèse, les rongeurs sont placés dans des situations anthropomorphiques, qui évoluent au fil des ans. Ainsi, les marmottes ont tour à tour parodié des groupes et styles musicaux, des scènes cultes du cinéma, et depuis 2020 des compétitions sportives[16]. Fin 2021, la chaîne les remplacent par de nouveaux personnages animaliers : des poules soie[17].
Marmota
Les marmottes (Marmota) forment un genre de mammifères fouisseurs de l'ordre des rongeurs.
Iora rua mór a chónaíonn ar an talamh, dúchasach don Eoraip, an Áise agus Meiriceá Thuaidh. Timpeall 75 cm ar fhad. Áitríonn sí an tír oscailte agus maireann i bpoill. Codlaíonn sí suas le 9 mí sa gheimhreadh. Itheann sí fásra is feithidí.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Marmota é un xénero de roedores esciuromorfos da familia Sciuridae, coñecidos vulgarmente como marmotas, de onde toman o nome científico. Aínda que están estreitamente emparentadas cos esquíos, as marmotas supéranos amplamente en tamaño e son de hábitos terrestres. A maioría viven en zonas montañosas de Eurasia e Norteamérica e están ben adaptadas ao frío grazas aos seus corpos repoludos, densa pelaxe, pequenas orellas e gran cola.
As marmotas son animais moi sociables que usan unha gran variedade de sons para comunicarse entre elas, sobre todo cando tratan de advertirse dun perigo. Almacenan comida e hibernan nos seus tobos durante o inverno.
O xénero Marmota inclúe catorce especies repartidas en dous subxéneros.[1]
Subxénero Marmota
Subxénero Petromarmota
Marmota é un xénero de roedores esciuromorfos da familia Sciuridae, coñecidos vulgarmente como marmotas, de onde toman o nome científico. Aínda que están estreitamente emparentadas cos esquíos, as marmotas supéranos amplamente en tamaño e son de hábitos terrestres. A maioría viven en zonas montañosas de Eurasia e Norteamérica e están ben adaptadas ao frío grazas aos seus corpos repoludos, densa pelaxe, pequenas orellas e gran cola.
As marmotas son animais moi sociables que usan unha gran variedade de sons para comunicarse entre elas, sobre todo cando tratan de advertirse dun perigo. Almacenan comida e hibernan nos seus tobos durante o inverno.
Svisci su rod glodavaca koji obitava na Sjevernoj zemljinoj polutci, na prostoru od Sjeverne Amerike preko Sibira pa sve do Himalaje.
Živi u jazbinama koje kopa u zemlji na dubine do 4 metra neodređene dužine međusobno povezanih sa više ulaza zbog bijega od grabežljivaca koji ga love. Naraste do veličine manjeg psa pa ga često zamjenjuju za slične životinje, npr. dabra. Smatra se da je bio jedan od nositelja kuge, jedne od najvećih svjetskih pošasti.
Svisci se hrane pretežno travama, korijenjem, lišajevima, gomoljima biljaka i cvijećem. Spavaju zimski san.
Svisci su rod glodavaca koji obitava na Sjevernoj zemljinoj polutci, na prostoru od Sjeverne Amerike preko Sibira pa sve do Himalaje.
Živi u jazbinama koje kopa u zemlji na dubine do 4 metra neodređene dužine međusobno povezanih sa više ulaza zbog bijega od grabežljivaca koji ga love. Naraste do veličine manjeg psa pa ga često zamjenjuju za slične životinje, npr. dabra. Smatra se da je bio jedan od nositelja kuge, jedne od najvećih svjetskih pošasti.
Svisci se hrane pretežno travama, korijenjem, lišajevima, gomoljima biljaka i cvijećem. Spavaju zimski san.
Marmot adalah sejenis hewan pengerat yang tergolong familia Sciuridae (bajing) dengan genus Marmota.
Marmot umumnya hidup di daerah pegunungan, seperti Alpen atau Pirenia di Eropa, Pegunungan Rocky atau Sierra Nevada di Amerika Serikat, dan Kanada bagian utara. Marmot umumnya membuat sarang di dalam tanah dan melakukan hibernasi selama musim dingin. Kebanyakan marmot tergolong hewan sosial; marmot berkomunikasi satu sama lain dengan siulan nyaring, terutama jika merasa ada bahaya.
Nama marmot berasal dari bahasa Latin mures monti ("tikus gunung"), dari bahasa Latin Klasik mures alpini ("tikus Alpen").
Hewan lain yang berukuran serupa tetapi lebih bersifat sosial, anjing prairi, tidak digolongkan dalam genus Marmota, tetapi dalam genus Cynomys. Sementara itu, dalam bahasa Indonesia, tikus belanda (guinea pig) sering disebut juga sebagai marmot, walaupun sebenarnya hewan pengerat tersebut berasal yang tergolong familia yang berbeda.
Makanan utama marmot ialah tumbuh-tumbuhan, misalnya rumput-rumputan, buah beri, lumut kerak, lumut daun, akar-akaran, dan bunga.
Marmota flaviventris dari Kanada barat daya dan Amerika Serikat bagian barat
Marmot tanah, Marmota monax dari Amerika Utara
Marmota caligata dari Amerika Utara bagian barat laut
Marmota olympus dari Semenanjung Olympic, Washington, A.S.
Video seekor marmot bersiul di Gothic, Colorado, A.S.
Marmota in Austria
Nama ilmiah dari spesies umum ini adalah Cavia porcellus, dengan porcellus yang menjadi bahasa Latin untuk "babi kecil". Cavia adalah bahasa Latin Baru; yang berasal dari cabiai, nama binatang-binatang dalam bahasa suku Galibi yang dulu berasal dari Guyana Prancis.[1] Cabiai mungkin merupakan adaptasi dari çavia Portugis (sekarang savia), yang berasal dari kata Tupi saujá, yang berarti tikus.[2] Babi Guinea yang disebut quwi atau jaca di Quechua dan cuy atau cuyo(cuyes jamak, cuyos) di Spanyol Ekuador, Peru, dan Bolivia.[3] Ironisnya, para peternak cenderung menggunakan "cavy" yang lebih formal untuk mendeskripsikan hewan, sementara dalam konteks ilmiah dan laboratorium, sejauh ini lebih sering disebut "kelinci percobaan" yang lebih kolokial. [4]
Bagaimana hewan-hewan itu bisa disebut "babi" sampai saat ini belum jelas. Mereka berbentuk seperti babi, dengan kepala yang relatif lebih besar daripada tubuh mereka, leher yang kekar, dan pantat bulat tanpa ekor konsekuensi apapun; beberapa suara yang mereka keluarkan sangat mirip dengan suara yang dibuat oleh babi, dan mereka juga lebih banyak menghabiskan waktu untuk makan. [4][5] Mereka dapat bertahan hidup untuk waktu yang lama di tempat yang kecil, seperti 'kandang babi', dan dengan begitu lebih mudah diangkut dengan kapal ke Eropa. [4]
Nama binatang ini mengacu ke babi dalam banyak bahasa Eropa. Kata dalam bahasa Jerman untuk mereka adalah Meerschweinchen, yang secara harfiah berarti "babi laut kecil", yang telah diterjemahkan ke dalam bahasa Polandia sebagai świnka morska, ke dalam bahasa Hongaria sebagai tengerimalac, dan menjadi bahasa Rusia sebagai морская свинка. Ini berasal dari nama kaum menengah Jerman Tengah merswin. Ini awalnya memiliki arti "lumba-lumba" dan digunakan karena suara mendengus binatang (yang dianggap mirip).[6] Banyak penjelasan lainnya, yang mungkin kurang berbasis ilmiah dari nama Jerman yang ada. Sebagai contoh, kapal layar yang berhenti untuk melakukan reprovisioning di Dunia Baru akan mengambil toko-toko babi guinea, yang menyediakan sumber daging segar dan mudah dipindahkan. Istilah Prancisnya adalah cochon d'Inde (babi India) atau cobaye; orang Belanda menyebutnya Guinees biggetje (babi Guinean) atau cavia (sementara itu dalam beberapa dialek Belanda disebut tikus Spaanse); dan dalam bahasa Portugis, kelinci percobaan ini secara beragam disebut sebagai cobaia, dari kata Tupi melalui Latinisasi, atau sebagai porquinho da Índia (babi India kecil). Ini memang tidak universal; misalnya, kata umum dalam bahasa Spanyol adalah conejillo de Indias (kelinci kecil Hindia).[7] Orang Cina menyebut mereka sebagai 豚鼠 (túnshǔ, 'tikus babi'), dan kadang-kadang sebagai babi Belanda (荷蘭 豬, hélánzhū) atau tikus India (天竺鼠, tiānzhúshǔ). Kata Jepang untuk babi guinea adalah "モ ル モ ッ ト" (morumotto), yang berasal dari nama hewan pengerat gunung lainnya, marmot; ini adalah apa yang disebut sebagai babi guinea oleh pedagang Belanda yang pertama kalinya membawa mereka ke Nagasaki pada tahun 1843.
Asal usul "guinea" dalam "kelinci percobaan" lebih sulit dijelaskan. Salah satu penjelasan yang diajukan adalah bahwa hewan tersebut dibawa ke Eropa melalui Guinea, membuat orang-orang berpikir bahwa mereka berasal dari sana. [4] "Guinea" juga sering digunakan dalam bahasa Inggris untuk mengacu secara umum ke negara yang jauh dan tidak dikenal, sehingga namanya kemungkinan hanya menjadi referensi warna-warni untuk daya tarik eksotis hewan.[8][9] Hipotesis lain menunjukkan "guinea" adalah nama korupsi dari "Guiana", sebuah wilayah yang berada di Amerika Selatan.[10][11] Kesalahpahaman yang paling umum adalah bahwa mereka dinamai demikian karena mereka dijual dengan harga sebuah koin; hipotesis ini tidak dapat dipertahankan, karena guinea pertama kali diserang di Inggris pada 1663, dan William Harvey menggunakan istilah "Ginny-babi" pada awal 1653.[12] Yang lainnya percaya bahwa "guinea" mungkin merupakan perubahan dari kata coney (kelinci); babi guinea juga disebut sebagai "pig coneys" dalam risalah 1607 Edward Topsell pada hewan berkaki empat. [4]
Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Cavy". Encyclopædia Britannica (edisi ke-11). Cambridge University Press. Marmot adalah sejenis hewan pengerat yang tergolong familia Sciuridae (bajing) dengan genus Marmota.
Marmot umumnya hidup di daerah pegunungan, seperti Alpen atau Pirenia di Eropa, Pegunungan Rocky atau Sierra Nevada di Amerika Serikat, dan Kanada bagian utara. Marmot umumnya membuat sarang di dalam tanah dan melakukan hibernasi selama musim dingin. Kebanyakan marmot tergolong hewan sosial; marmot berkomunikasi satu sama lain dengan siulan nyaring, terutama jika merasa ada bahaya.
Nama marmot berasal dari bahasa Latin mures monti ("tikus gunung"), dari bahasa Latin Klasik mures alpini ("tikus Alpen").
Hewan lain yang berukuran serupa tetapi lebih bersifat sosial, anjing prairi, tidak digolongkan dalam genus Marmota, tetapi dalam genus Cynomys. Sementara itu, dalam bahasa Indonesia, tikus belanda (guinea pig) sering disebut juga sebagai marmot, walaupun sebenarnya hewan pengerat tersebut berasal yang tergolong familia yang berbeda.
Makanan utama marmot ialah tumbuh-tumbuhan, misalnya rumput-rumputan, buah beri, lumut kerak, lumut daun, akar-akaran, dan bunga.
Múrmeldýr eru stórir íkornar af ættinni Marmota en innan þeirrar ættar eru 15 tegundir. Þær tegundir sem oftast er átt við þegar múrmeldýr eru nefnt eru tegundir sem búa á fjallasvæðum. Norður-ameríska múrmeldýrið (e. groundhog) er einnig stundum kallað múrmeldýr og einnig sléttuhundar sem þó eru ekki af tegundinni Marmota heldur af skyldri tegund Cynomys.
Múrmeldýr búa venjulega í holum í jörðinni og leggjast í dvala á veturna. Flest múrmeldýr eru félagslynd og flauta hátt til að hafa samskipti sín á milli og þá einkum til að vara við hættu. Múrmeldýr éta ýmis konar jurtir svo sem grös, ber, fléttur, mosa, rætur og blóm.
Marmota flaviventris
Marmota flaviventris
Marmota olympus
Norður-amerískt múrmeldýr, (Marmota monax)
Marmota caligata
Alpafjallamúrmeldýr (Alpine marmot)
Marmota camtschatica
Marmota caudata
Marmota himalayanus
Marmota baibacina
Marmota sibirica
Mynd af Marmota bobak
Múrmeldýr eru stórir íkornar af ættinni Marmota en innan þeirrar ættar eru 15 tegundir. Þær tegundir sem oftast er átt við þegar múrmeldýr eru nefnt eru tegundir sem búa á fjallasvæðum. Norður-ameríska múrmeldýrið (e. groundhog) er einnig stundum kallað múrmeldýr og einnig sléttuhundar sem þó eru ekki af tegundinni Marmota heldur af skyldri tegund Cynomys.
Kvikmynd af múrmeldýri að blístraMúrmeldýr búa venjulega í holum í jörðinni og leggjast í dvala á veturna. Flest múrmeldýr eru félagslynd og flauta hátt til að hafa samskipti sín á milli og þá einkum til að vara við hættu. Múrmeldýr éta ýmis konar jurtir svo sem grös, ber, fléttur, mosa, rætur og blóm.
Marmota Blumenbach, 1779 è il genere dell'ordine dei Roditori (Rodentia) cui appartengono le quindici specie di marmotte, scoiattoli di terra (Marmotini) lunghi fino a 50 centimetri diffusi in Eurasia e in America del Nord. Sono principalmente abitanti delle steppe fredde. La marmotta delle Alpi, che oggi vive solo nelle zone montuose al di sopra della linea degli alberi, durante l'era glaciale del Pleistocene si incontrava in tutte le pianure europee dai Pirenei all'Ucraina. Era invece assente dalle Alpi, che erano ricoperte da uno spesso strato di ghiaccio. Tuttavia, con la fine dell'era glaciale, solo i luoghi d'alta montagna delle Alpi hanno offerto a questa specie un habitat adatto (si parla pertanto di relitto glaciale). Le marmotte possono vivere fino a 15 anni.
Le marmotte hanno dimensioni considerevoli per dei Roditori: a seconda della specie, presentano una lunghezza testa-corpo di 30-60 centimetri, ai quali va aggiunta una coda di 10-25 centimetri. Il peso è compreso tra tre e sette chilogrammi. Il colore della pelliccia varia da una specie all'altra, ma è prevalentemente brunastro. Questi animali hanno un corpo tozzo con coda corta e orecchie corte e arrotondate. Anche le zampe sono corte e tozze. Quelle anteriori hanno solo quattro dita - il pollice è completamente ridotto e il medio è il dito più lungo - munite di lunghi artigli progettati per scavare. Le zampe posteriori, invece, hanno cinque dita. Le femmine hanno cinque paia di capezzoli.[1]
3 2 0 1 1 0 2 3 3 1 0 1 1 0 1 3 Totale: 22Il cranio è forte e appiattito, di forma quasi triangolare. Le cavità orbitali sono allungate, il processo postorbitale è spesso e leggermente curvato verso l'esterno e verso il basso. La cresta sagittale è ben sviluppata e la porzione anteriore si ramifica e si collega ai processi postorbitali. La porzione occipitale è significativamente allungata. L'osso palatino è più lungo della metà della lunghezza totale del cranio. Tutte le specie hanno un incisivo in ciascuna metà della mascella, seguito da un diastema e due premolari nella mascella superiore e uno in quella inferiore e tre molari. Gli incisivi sono forti e ricoperti di smalto giallo sul davanti. Il primo premolare della mascella superiore è molto forte e grande quasi il doppio del secondo premolare successivo. Tra i molari della mascella superiore, il terzo è il più grande; i molari inferiori hanno ciascuno due cuspidi laterali.[1]
Come i citelli (genere Spermophilus), anche le marmotte hanno un osso penico quasi a forma di S. La punta presenta dei dentelli laterali irregolari.[1]
Nell'Europa centrale le marmotte sono esclusive delle zone di alta montagna; anche in Asia alcune specie si sono adattate a vivere in habitat alpini. Tuttavia, all'interno del genere sono più comuni le specie che abitano le steppe erbose, come la marmotta bobak (Marmota bobak), che vive nell'Europa orientale.
L'areale del genere è relativamente continuo dall'Europa orientale, attraverso l'Asia settentrionale e centrale, fino alla Siberia orientale e allo Xinjiang. Nell'Europa centrale le marmotte vivono allo stato selvatico solamente sulle Alpi, sui Carpazi e sugli Alti Tatra, e sono state introdotte sui Pirenei. In America del Nord la maggior parte delle specie vive nelle regioni subartiche del Canada; la marmotta monax è diffusa in tutta la metà settentrionale degli Stati Uniti e nelle parti meridionali del Canada. Tutte le specie vivono alle latitudini temperate e polari dell'emisfero boreale e sono assenti dalle regioni più calde.
Le marmotte sono Sciuridi che vivono sia sopra che sotto terra. Sono animali diurni e tutte le specie cadono in letargo durante l'inverno.[1]
Le marmotte costruiscono sistemi di gallerie molto estesi, che possono consistere in tane semplici dove trovare rifugio e in strutture permanenti separate. Spesso è difficile fare una distinzione tra i due tipi, in quanto non tutte le strutture vengono completate e utilizzate, tanto più che vi sono anche dei corridoi ciechi, le «latrine». I corridoi possono avere una lunghezza compresa tra 10 e 70 metri; la più lunga mai registrata misurava 113 metri.
Durante il giorno le marmotte lasciano le loro tane. Vivono principalmente sul terreno e riescono ad arrampicarsi solo con difficoltà. La loro dieta è costituita da graminacee e altre piante erbacee e viene raramente integrata con frutta, semi e insetti.
Le marmotte hanno solo poche ghiandole sudoripare e non ansimano. Vari studi indicano che non tollerano bene le alte temperature e che sono soggette a stress da calore.[2] La marmotta dal ventre giallo, una specie americana, inizia a mostrare sintomi da stress da calore quando la temperatura ambientale raggiunge i 20 °C. Tuttavia, le marmotte delle Alpi possono essere viste prendere il sole sulle rocce o davanti alle loro tane, per lo più sdraiate a terra.[2] Tuttavia, questo comportamento serve a difendersi dai parassiti. Il loro schema comportamentale indica che anche loro evitano il calore: nelle giornate calde, ad esempio, possono essere viste fuori dalle tane solo durante le ore più fresche.[2]
Il comportamento sociale delle marmotte varia notevolmente da specie a specie. La marmotta monax è una creatura solitaria che difende la sua tana dai conspecifici. Tra le marmotte dal ventre giallo (M. flaviventris) un solo maschio convive con più femmine imparentate; anche in questo caso i maschi sono aggressivi verso i membri dello stesso sesso e non permettono loro di avvicinarsi alla tana.
Tuttavia, ed è il caso della marmotta delle Alpi (M. marmota), la maggior parte delle specie vive in colonie composte da una coppia dominante e dai loro parenti più giovani. Le marmotte si salutano strofinandosi il naso e unendo le teste. Dopo circa due anni gli esemplari adulti lasciano la colonia; dopodiché, possono provare a ottenere il comando di un'altra colonia, scacciando il maschio dominante e uccidendone la prole. Le marmotte comunicano tra loro con richiami prodotti dalla laringe, che gli esseri umani percepiscono come fischi e possono essere facilmente confusi con i richiami degli uccelli. I richiami vengono anche utilizzati per annunciare un pericolo e, a seconda del rango sociale di chi li ha emessi, la risposta può essere sia di fuga che di inazione. Si è visto che, a seconda che il pericolo provenga dall'alto (uccelli rapaci) o da terra (mammiferi carnivori), vengono emessi tipi diversi di fischi, che i conspecifici possono utilizzare per identificare la fonte del pericolo.[3]
Dopo un periodo di gestazione di trenta giorni, le marmotte danno alla luce da due a cinque piccoli; le specie solitarie hanno in genere cucciolate più numerose di quelle che vivono in colonie.
Le marmotte vanno in letargo per un un periodo molto lungo, che può durare da sei a sette mesi, ma in alcuni casi fino a nove. La camera invernale viene imbottita con erba soffice, sulla quale gli animali si rannicchiano. Per prepararsi a questo lungo periodo di riposo, accumulano grandi riserve di grasso durante i pochi mesi estivi. Nella fase di riposo stagionale, le dimensioni dell'intestino e dello stomaco possono ridursi della metà per risparmiare energia. Durante l'ibernazione, la respirazione rallenta a circa due respiri al minuto e la frequenza cardiaca scende da 200 a 20 battiti al minuto. Il consumo di energia scende a meno del dieci per cento. Per superare l'inverno sono sufficienti circa 1200 grammi di grasso corporeo. In autunno, non appena le fonti di cibo non forniscono più energia sufficiente e le cellule in cui viene accumulato il grasso sono completamente riempite, le marmotte vanno in letargo. Questo evento coincide spesso con la prima ondata di freddo o la prima nevicata. Il risveglio è innescato dall'aumento della temperatura esterna.
Citelli antilope (Ammospermophilus)
Marmotte (Marmota)
Citelli (Spermophilus)
Citello di Franklin (Poliocitellus franklinii)
Cani della prateria (Cynomys)
Le marmotte costituiscono un genere della famiglia degli Sciuridi (Sciuridae) assegnato alla sottofamiglia degli scoiattoli di terra (Xerinae) e alla tribù degli scoiattoli di terra propriamente detti (Marmotini). Il genere venne istituito per la prima volta da Johann Friedrich Blumenbach nel 1779, ma la marmotta delle Alpi (M. marmota) e la marmotta monax (M. monax) erano già state descritte nel 1758 da Linneo nella sua decima edizione del Systema Naturae, sebbene assegnate allo stesso genere dei topi, Mus.[5]
Nel 2004 uno studio di biologia molecolare ha confermato che le marmotte formano un gruppo monofiletico identificato come sister group di tutti gli altri Marmotini ad eccezione dei citelli antilope (Ammospermophilus) e dei citelli appartenenti ai generi Notocitellus, Otospermophilus e Callospermophilus, che venivano raggruppati originariamente nel genere Spermophilus.[4]
I più antichi fossili di marmotta sono stati rinvenuti in America del Nord e risalgono al Miocene (da 23,03 a 5,33 milioni di anni fa). Da qui raggiunsero l'Eurasia diverse volte: nel Miocene superiore, nel Pliocene (da 5,33 a 1,8 milioni di anni fa) e più recentemente nel Pleistocene (da 1,8 a 11500 anni fa).
Filogenesi del genere MarmotaMarmotta monax (M. monax)
Marmotta dell'Alaska (M. broweri)
Specie eurasiaticheMarmotta di Menzbier (M. menzbieri)
Marmotta dalla coda lunga (M. caudata)
Marmotta dell'Himalaya (M. himalayana)
Marmotta dalla testa nera (M. camtschatica)
Marmotta della Siberia (M. sibirica)
Marmotta bobak (M. bobak)
Marmotta grigia (M. baibacina)
Marmotta della steppa boscosa (M. kastschenkoi)
Marmotta delle Alpi (M. marmota)
(Petromarmota)Marmotta dal ventre giallo (M. flaviventris)
Marmotta del monte Olympic (M. olympus)
Marmotta delle Montagne Rocciose (M. caligata)
Marmotta di Vancouver (M. vancouverensis)
All'interno del genere vengono attualmente riconosciute quindici specie di marmotte, ripartite in due sottogeneri. Alcune specie nordamericane, vale a dire la marmotta delle Montagne Rocciose (M. caligata), la marmotta dal ventre giallo (M. flaviventris), la marmotta del monte Olympic (M. olympus) e la marmotta di Vancouver (M. vancouverensis), vengono raggruppate in Petromarmota, mentre tutte le altre appartengono al sottogenere Marmota. Gli studi filogenetici hanno confermato lo stretto rapporto di parentela che lega i taxa del sottogenere Petromarmota rispetto alle altre specie.[6][7] Nonostante alcune incertezze, il cladogramma conferma anche l'origine delle marmotte in America del Nord e l'appartenenza ad un clade comune delle specie che vivono in Europa e in Asia.[6]
All'interno del genere vengono riconosciute attualmente le seguenti specie:[8]
La classificazione delle specie asiatiche è piuttosto controversa. In alcuni casi la marmotta grigia, la marmotta dell'Himalaya e la marmotta della Siberia vengono trattate come sottospecie della marmotta bobak e nemmeno la marmotta della steppa boscosa compare come specie a sé nelle classificazioni meno recenti.
Lo stato di conservazione delle varie specie è molto variabile. La marmotta monax, ad esempio, è diventata sempre più comune in America del Nord negli ultimi decenni: la deforestazione, infatti, ha notevolmente favorito la specie, che è riuscita a colonizzare un territorio molto più esteso. Oggi è considerata una specie nociva in alcune parti degli Stati Uniti, perché, oltre a nutrirsi di cereali, le sue tane sono così vicine alla superficie che il loro crollo danneggia regolarmente il bestiame e le macchine agricole.
Le altre specie sono molto più rare. La marmotta delle Alpi è scomparsa da numerose catene montuose europee negli ultimi secoli. La richiesta di pelli, che venivano trasformate in pellicce, spinse la marmotta bobak sull'orlo dell'estinzione negli anni '20, ma da allora la popolazione è stata in grado di riprendersi.
Tre specie vengono considerate minacciate dalla IUCN: la marmotta di Menzbier («vulnerabile»),[10] la marmotta della Siberia («in pericolo»)[11] e la marmotta di Vancouver («in pericolo critico»).[12] Di quest'ultima rimangono appena 150 esemplari circa, di cui solo 35 circa in natura.
In Austria e Svizzera la marmotta delle Alpi non è protetta e viene regolarmente cacciata. In Germania, invece, è una specie protetta.
In passato la carne di marmotta veniva spesso utilizzata in cucina. Sebbene il suo consumo sia oggi divenuto molto raro, è ancora possibile trovare un certo numero di ricette su Internet. Una pagina del sito ufficiale dello stato austriaco del Tirolo (il cui titolo era «Marmotte – così dolci! E deliziose!») pubblicizzava così una ricetta per i turisti fino al 2011 circa: «La carne di marmotta è altamente raccomandata! Ben preparata, è una prelibatezza».[13] È probabilmente a causa del lungo processo di preparazione che la carne di marmotta non compare più nei libri di cucina. «La carne fresca serba un forte sapore di selvatico e di terra, che dà nausee a chi non vi è avvezzo», dice Brehm nella sua Vita degli Animali.[14] Il tessuto adiposo in particolare era considerato difficilmente commestibile. L'animale, che per questo era ben sgrassato, veniva quindi ulteriormente affumicato o bollito prima di essere arrostito e l'acqua di cottura veniva gettata via.
Nella medicina popolare, il grasso era considerato efficace contro tosse, problemi di stomaco e nausea, e utile per purificare il sangue o, in generale, per rafforzare; applicato esternamente («unguento di marmotta») curava dolori muscolari, geloni o tendini tesi.
La marmotta delle Alpi è nota all'uomo fin dai tempi più antichi. Già Plinio, il celebre naturalista romano, ricordava questo animale, chiamandolo Mus alpinus («topo delle Alpi») e descrivendolo come «uso a vivere in cattività e a fischiare come un topo». Nei secoli successivi, la specie ricevette nomi diversi nelle varie regioni europee, alcuni dei quali si sono conservati fino ai nostri giorni, come lo svizzero Murmeli o il francese Marmotte: a proposito di questo ultimo termine, nel 1909 Keller osservò che esso significava semplicemente «topo dei monti», e quindi non differiva molto dall'antico Mus alpinus di Plinio. Nel Medioevo, la vivacità di questo animale, la sua destrezza e la sua capacità di rimanere in posizione eretta riscuotevano molto successo nelle fiere e nei mercati di paese.
I rapporti tra l'uomo e la sua cugina americana, la marmotta monax, sono anch'essi molto antichi. Uno dei suoi nomi anglosassoni, woodchuck, viene infatti da nomi indiani, otcheck, in cree, o otchig, in chippewa, che si riferiscono peraltro a un animale carnivoro: la martora di Pennant. Inutile cercare di tradurre woodchuck per trovarvi un rapporto qualunque con la marmotta. Uno scioglilingua, tuttavia, ha reso famoso l'animale nel mondo intero: «How much wood would a woodchuck chuck if a woodchuck could chuck wood», che si potrebbe tradurre con: «quanto legno masticherebbe una marmotta che potesse masticare legno».[15]
Da sempre presente nelle anguste aree alpine, e spesso avvistata dall'uomo, la marmotta fin dall'antichità ha assunto per le culture pagane e non solo forti significati e simbolismi, stimolando credenze e leggende sul suo conto. La sua simbologia è legata alla luce, e vede questo animale come portatore di serenità e buon auspicio, grazie alla sua capacità di sopravvivere ad un lunghissimo letargo e di risvegliarsi quando la stagione torna ad essere bella e luminosa. In questo senso questo animale simboleggia una rinascita, proprio come la primavera. Nell'immaginario esoterico, dunque, questo animale incarna alla perfezione il ciclo di morte-vita-rinascita, portando con sé gli ideali di un nuovo inizio, del rinnovamento e della luce ritrovata. Questo animale, infatti è strettamente legato al passare delle stagioni ed in particolare all'incombere della primavera.[16] Per la loro abilità di scavare nel terreno per creare tane, le marmotte sono anche simbolo di introspezione e di profondità spirituale, della necessità di inoltrarsi nel buio per poter finalmente trovare la luce. A questo concetto si lega quello della tenacia e della perseveranza, doti che ben descrivono questo animale, da sempre oggetto di attenzione nei culti pagani di tutto il mondo: dall'Europa fino allo sciamanesimo dell'America del Nord, in cui la marmotta si configura come uno dei totem animali guida. In diverse credenze pagane e popolari, tra cui nel Nord Italia, incrociare una marmotta è simbolo di buona fortuna e di benedizione, ma anche che l'amore sta arrivando nella vita di chi la vede.[17]
A rafforzare l'idea della marmotta come animale simbolo di luce vi è una tradizione americana e canadese, ovvero il Giorno della marmotta (Groundhog Day) che cade il 2 febbraio, la Candelora della tradizione cristiana, appunto il giorno in cui si festeggia la luce. La tradizione, particolarmente sentita nello stato della Pennsylvania, risale agli anni che vanno dalla fine del XVII alla fine del XVIII secolo. In quei decenni la Pennsylvania fu meta prediletta di molti emigrati che arrivavano dalla Germania sud-occidentale e in misura minore da Paesi Bassi, Svizzera e Alsazia. Un insieme di persone che vennero identificate come i Pennsylvania Dutch, termine ancora oggi utilizzato in riferimento ai loro discendenti. Si ritiene che i primi immigrati abbiano portato con loro le credenze legate alla possibilità di prevedere la durata della stagione invernale in base al tempo atmosferico del 2 febbraio. Adattandole al Nuovo Mondo, affidarono la predizione del futuro prossimo a un animale particolarmente diffuso in America del Nord, la marmotta monax, una scelta che si spiega con il fatto che questa marmotta ha somiglianze con i tassi, che le antiche popolazioni tedesche consideravano animali predittori. La tradizione impone di osservare una marmotta il 2 febbraio e attendere che esca dalla sua tana: se, vedendo la sua ombra stagliarsi sul terreno, si spaventa e ritorna a nascondersi nella tana, l'inverno durerà a lungo. Se invece il cielo è coperto e rimane a passeggiare in superficie, le belle giornate sono vicine. Nella cittadina di Punxsutawney, in Pennsylvania, questo rituale è celebrato in un evento pubblico alla presenza di tutta la popolazione.[18][19] La tradizione è stata resa celebre e seguitissima in tutto il mondo dal film Ricomincio da capo (titolo originale Groundhog Day, appunto) del 1993, nel quale Bill Murray rimane intrappolato in un loop temporale e rivive all'infinito sempre la medesima giornata, quella appunto nella quale ci si rivolge a un roditore per avere auspici su quanto ancora durerà l'inverno prima di cedere il passo alla primavera. La ricorrenza è oggi seguitissima dall'opinione pubblica di tutto il mondo: l'attuale marmotta di Punxsutawney viene chiamata simpaticamente Phil, in omaggio al Principe Filippo d'Inghilterra, coniuge della Regina Elisabetta.[20]
Marmota Blumenbach, 1779 è il genere dell'ordine dei Roditori (Rodentia) cui appartengono le quindici specie di marmotte, scoiattoli di terra (Marmotini) lunghi fino a 50 centimetri diffusi in Eurasia e in America del Nord. Sono principalmente abitanti delle steppe fredde. La marmotta delle Alpi, che oggi vive solo nelle zone montuose al di sopra della linea degli alberi, durante l'era glaciale del Pleistocene si incontrava in tutte le pianure europee dai Pirenei all'Ucraina. Era invece assente dalle Alpi, che erano ricoperte da uno spesso strato di ghiaccio. Tuttavia, con la fine dell'era glaciale, solo i luoghi d'alta montagna delle Alpi hanno offerto a questa specie un habitat adatto (si parla pertanto di relitto glaciale). Le marmotte possono vivere fino a 15 anni.
Marmota est genus Sciuridarum cui sunt quindecim species, aliis montes, aliis campos per orbem terrarum incolentibus. Plerumque in cuniculis habitant, et per hiemem hibernant. Pleraeque facile congregantur, et magnis sibilis signa inter se communicantur, praecipue quandocumque terrentur.
Plerumque herbas, gramina, bacas, lichenes, muscos, radices, floresque edunt.
Hic est index omnium Marmotarum a Thorington et Hoffman[1] agnotarum, M. kastschenkoi nuper definitá[2] additá, qui eas in duo subgenera dividuntur.
Etiam quattuor species exstinctae ex fossilibus agnoscuntur:
Marmota est genus Sciuridarum cui sunt quindecim species, aliis montes, aliis campos per orbem terrarum incolentibus. Plerumque in cuniculis habitant, et per hiemem hibernant. Pleraeque facile congregantur, et magnis sibilis signa inter se communicantur, praecipue quandocumque terrentur.
Plerumque herbas, gramina, bacas, lichenes, muscos, radices, floresque edunt.
Švilpikai (lot. Marmota, angl. Marmots, Woodchucks, vok. Murmeltiere) – voverinių (Sciuridae) šeimos graužikų gentis.
Gentyje 14 rūšių, paplitusių Eurazijos ir Šiaurės Amerikos stepių ir kalnuotuose plotuose:
Murkšķi, murkšķu ģints (Marmota) ir viena no vāveru dzimtas (Sciuridae) ģintīm, kas pieder zemes vāveru apakšdzimtai (Xerinae). Murkšķu ģintī ir 14 sugas, kas iedalās divās apakšģintīs: Marmota un Petromarmota.[1]
Murkšķi ir lielākās zemes vāveres. Tie dzīvo gan Eiropā, gan Ziemeļamerikā, gan Āzijā. Visbiežāk murkšķis dzīvo kalnainos apvidos, piemēram, Eiropā tie dzīvo Alpos, Karpatos, Tatros un Pirenejos, Ziemeļamerikā tie ir sastopami Sjerranevadā ASV un Kanādas ziemeļdaļā.
Murkšķim ir raksturīgs apaļīgas formas ķermenis, īss purns, īsas ausis, īsa, kupla aste un īsas kājas.[2] Un kā visi murkšķu cilts grauzēji tas var ilgstoši sēdēt vertikāli un justies ērti, vērojot apkārtni. Tas dzīvo alās, un pa ziemu guļ ziemas miegu. Lielākā daļa murkšķu ir sabiedriski, dzīvo kolonijās un savā starpā sazinās ar svilpieniem. Murkšķis barojas ar augiem, dažādiem zālaugiem, ogām, ķērpjiem, sūnām, saknēm un ziediem.
Murkšķi, murkšķu ģints (Marmota) ir viena no vāveru dzimtas (Sciuridae) ģintīm, kas pieder zemes vāveru apakšdzimtai (Xerinae). Murkšķu ģintī ir 14 sugas, kas iedalās divās apakšģintīs: Marmota un Petromarmota.
Murkšķi ir lielākās zemes vāveres. Tie dzīvo gan Eiropā, gan Ziemeļamerikā, gan Āzijā. Visbiežāk murkšķis dzīvo kalnainos apvidos, piemēram, Eiropā tie dzīvo Alpos, Karpatos, Tatros un Pirenejos, Ziemeļamerikā tie ir sastopami Sjerranevadā ASV un Kanādas ziemeļdaļā.
Marmotten (Marmota) zijn een geslacht uit de familie der eekhoorns (Sciuridae). De naam marmot wordt ook wel gebruikt voor de als huisdier veel gebruikelijkere cavia, maar dit knaagdier is geen marmot. Marmotten komen in Azië, Europa en Noord-Amerika voor.
Tot het geslacht worden de volgende soorten gerekend:
Marmotten (Marmota) zijn een geslacht uit de familie der eekhoorns (Sciuridae). De naam marmot wordt ook wel gebruikt voor de als huisdier veel gebruikelijkere cavia, maar dit knaagdier is geen marmot. Marmotten komen in Azië, Europa en Noord-Amerika voor.
Murmeldyr (Marmota) er ei gruppe gnagarar i ekornfamilien.
Det er 15 ulike artar innanfor slekta, og dei har ein kraftig kropp med korte, kraftige bein, ein kort buska hale og korte øyro. Storleiken deira kan samanliknast med kattar, frå 30 til 60 cm og med ei vekt på opp til 7 kilogram.
Utbreiingsområdet deira strekkjer seg frå Nord-Amerika over Alpane i Europa og til Asia over til Himalaya-området.
Murmeldyr oppheld seg i gangar i jorda, som dei grev sjølv. Murmeldyra lever i flokkar, og er kjende for den karakteristiske, plystrande lyden dei lagar.
Den engelske tungekrøllen «How much wood would a woodchuck chuck if a woodchuck could chuck wood» viser til skogmurmeldyret (Marmota monax nemnd), som held til i Nord-Amerika.
Dei nolevande artane i murmeldyrslekta blir delte inn i to underslekter med til saman 15 arter.
Systematikken er delvis omstridd. Nokre artar som lever i Asia blir av visse zoologar rekna som underartar av steppemurmeldyr.
I tillegg er fire utdøydde murmeldyr-artar skildra frå fossil.
Dei eldste fossila funne av murmeldyr er frå miocen-epoken (frå 23 til 5,3 millionar år sidan), funne i Nord-Amerika. Først i pleistocen-epoken (1,8 millionar til 11 500 år sidan) kom artar av murmeldyrslekta til Eurasia.
Murmeldyr (Marmota) er ei gruppe gnagarar i ekornfamilien.
Det er 15 ulike artar innanfor slekta, og dei har ein kraftig kropp med korte, kraftige bein, ein kort buska hale og korte øyro. Storleiken deira kan samanliknast med kattar, frå 30 til 60 cm og med ei vekt på opp til 7 kilogram.
Utbreiingsområdet deira strekkjer seg frå Nord-Amerika over Alpane i Europa og til Asia over til Himalaya-området.
Murmeldyr oppheld seg i gangar i jorda, som dei grev sjølv. Murmeldyra lever i flokkar, og er kjende for den karakteristiske, plystrande lyden dei lagar.
Murmeldyr (Marmota) er en gruppe gnagere i ekornfamilien.
Det er 15 ulike arter innenfor slekten, og de har en kraftig kropp med korte, kraftige ben, en kort buskete hale og korte ører. Størrelsen deres kan sammenliknes omtrent med katter, fra 30 til 60 cm og med en vekt opp til 7 kilogram. Utbredelsesområdet deres strekker seg fra Nord-Amerika over Alpene og til Asia over til Himalaya-området.
Murmeldyr oppholder seg i ganger i jorden, som de graver selv. Murmeldyrene lever i flokker, og er kjent for den karakteristiske, plystrende lyden de lager.
I den engelske tungekrøllen "How much wood would a woodchuck chuck if a woodchuck could chuck wood" nevnes Skogmurmeldyret, eller Marmota monax, som holder til i Nord-Amerika.
De nålevende artene i murmeldyrslekten deles inn to underslekter med til sammen 15 arter.
Systematikken er delvis omstridt; noen arter som lever i Asia regnes av visse zoologer som underarter av steppemurmeldyr.
I tillegg er fire utdødde murmeldyr-arter beskrevet fra fossiler.
De eldste fossiler funnet av murmeldyr er fra miocen-epoken (fra 23 til 5,3 millioner år siden), funnet i Nord-Amerika. Først i pleistocen-epoken (1,8 millioner til 11 500 år siden) kom arter av murmeldyrslekten til Eurasia.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Murmeldyr (Marmota) er en gruppe gnagere i ekornfamilien.
Det er 15 ulike arter innenfor slekten, og de har en kraftig kropp med korte, kraftige ben, en kort buskete hale og korte ører. Størrelsen deres kan sammenliknes omtrent med katter, fra 30 til 60 cm og med en vekt opp til 7 kilogram. Utbredelsesområdet deres strekker seg fra Nord-Amerika over Alpene og til Asia over til Himalaya-området.
Murmeldyr oppholder seg i ganger i jorden, som de graver selv. Murmeldyrene lever i flokker, og er kjent for den karakteristiske, plystrende lyden de lager.
Le marmòte (Marmòta marmòta (Linnaeus, 1758)) a son na specie ëd rusiàire dla famijia Scioridae.
Ël géner Marmòta a comprend vàire specie: cola ch'as treuva an Piemont a l'é la Marmòta alpin-a * Marmota marmota , ch' i trovoma tra ij 1500 e ij 3000 méter d'autëssa.
Dagià che l'invern ën montagna a l'é per gnente simpàtich, d'otogn le marmòte as ritiro ant le tan-e e a s'andeurmo: soa temperadura a cala da +35° a -5°, ël cheur a passa da 130 a 15 colp a la minuta e la respirassion as fà tant cita da nen vëddla. Antant ch' a deurmo, le marmòte a consumo le scòrte 'd grass ch'a l'han ant ël còrp. Passé l'invern a l'é bin dificil.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Świstak[8] (Marmota) – rodzaj ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae). Rodzaj Marmota powstał w Ameryce Północnej. Przypuszcza się, że gatunkiem najbardziej podobnym do formy wyjściowej jest Marmota olympus. Polskie nazwy zwyczajowe większości gatunków nawiązują do dźwięków, jakie zwierzęta te wydają nawołując się lub w chwili zagrożenia (świstak, świszcz).
Przedstawiciele rodzaju Marmota zamieszkują Amerykę Północną, Europę i Azję[9][8]. Duża część to zwierzęta typowo górskie.
Długość ciała bez ogona 30-60 cm, długość ogona 10-25 cm; masa ciała 3-7,5 kg. Sierść jest gruba, szorstka, w różnych odcieniach brązu i szarości. Sylwetka krępa, uszy małe, kończyny krótkie, o silnych stopach przystosowanych do kopania w ziemi.
Do rodzaju należą dwa podrodzaje z następującymi gatunkami[8][9]:
Podrodzaj: Marmota Blumenbach, 1779
Podrodzaj: Petromarmota Steppan, Akhverdyan, Lyapunova, Fraser, Vorontsov, Hoffmann & Braun, 1999[15]
Świstak (Marmota) – rodzaj ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae). Rodzaj Marmota powstał w Ameryce Północnej. Przypuszcza się, że gatunkiem najbardziej podobnym do formy wyjściowej jest Marmota olympus. Polskie nazwy zwyczajowe większości gatunków nawiązują do dźwięków, jakie zwierzęta te wydają nawołując się lub w chwili zagrożenia (świstak, świszcz).
As marmotas são roedores, membros do género Marmota, existindo 15 espécies com habitat na Ásia, Europa e América do Norte. São animais herbívoros e ativos durante o verão, quando são frequentemente encontrados em grupos, mas não são vistos durante o inverno, quando hibernam no subsolo. Eles são os membros mais pesados da família dos esquilos.
As marmotas são grandes roedores com pernas caracteristicamente curtas, mas robustas, garras alargadas que são bem adaptadas à escavação, corpos robustos e cabeças e incisivos grandes para processar rapidamente uma variedade de vegetação. Enquanto a maioria das espécies tem várias formas de marrom-terra, as marmotas variam na coloração do pelo com base aproximadamente em seus arredores. As espécies em habitats mais abertos têm maior probabilidade de ter uma cor mais pálida, enquanto aquelas às vezes encontradas em regiões bem florestadas tendem a ser mais escuras. As marmotas são os membros mais pesados da família dos esquilos. O comprimento total varia normalmente de cerca de 42 a 72 cm e as médias de massa corporal cerca de 2 kg na primavera nas espécies menores e 8 kg no outono, às vezes excedendo 11 kg, nas espécies maiores. As espécies maiores e menores não são claramente conhecidas. Na América do Norte, com base nas dimensões lineares médias e massas corporais ao longo do ano, a menor espécie parece ser a marmota-do-alasca e a maior é a marmota-olímpica. Algumas espécies, como a marmota-himalaia e a marmota-sibirica na Ásia, parecem atingir massas corporais aproximadamente semelhantes às da marmota olímpica, mas não são conhecidas por atingir um comprimento total tão alto quanto as espécies olímpicas. Na definição tradicional de hibernação, as maiores marmotas são consideradas os maiores "hibernadores verdadeiros" (uma vez que "hibernadores" maiores, como os ursos, não têm as mesmas características fisiológicas que os animais hibernantes obrigatórios, como diversos roedores, morcegos e insetívoros).São animais extremamente sociais e utilizam vocalizações ruidosas como meio de comunicação, especialmente quando sentem uma ameaça. Normalmente vivem em pequenas colônias ou famílias. A marmota é uma das presas preferidas das grandes aves de rapina, e por isso todos os componentes do grupo revezam-se em uma vigilância constante. Levantando a parte anterior do seu corpo, ganham altura e podem se prevenir de qualquer imprevisto.
Algumas espécies vivem em áreas montanhosas, como os Alpes, Apeninos do norte, Cárpatos, Tatras e Pirenéus na Europa; noroeste da Ásia; as Montanhas Rochosas, Black Hills, Cordilheira das Cascatas, Cordilheira do Pacífico e Sierra Nevada na América do Norte; e o Planalto Deosai no Paquistão e Ladakh na Índia. Outras espécies preferem pastagens acidentadas e podem ser encontradas amplamente na América do Norte e na estepe da Eurásia . O cão da pradaria um pouco menor e mais social não é classificada no gênero Marmota , mas no gênero relacionado Cynomys .
As marmotas normalmente vivem em tocas (geralmente dentro de pilhas de rochas, especialmente no caso da Marmota-de-ventre-amarelo ) e hibernam lá durante o inverno. A maioria das marmotas é altamente sociável e usa assobios altos para se comunicarem, especialmente quando estão alarmadas.
As marmotas comem principalmente verduras e muitos tipos de gramíneas, frutos, líquenes, musgos, raízes e flores.
A seguir está uma lista de todas as espécies de Marmota reconhecidas por Thorington e Hoffman mais o recentemente definido M. kastschenkoi . Eles dividem as marmotas em dois subgêneros.
Além disso, quatro espécies extintas de marmotas são reconhecidas a partir do registro fóssil:
As marmotas são conhecidas desde a antiguidade. Uma pesquisa do etnólogo francês Michel Peissel afirmou que a história da " formiga cavadora de ouro " relatada pelo historiador da Grécia Antiga Heródoto, que viveu no século V a.C., foi fundada na Marmota-himalaia do Planalto Deosai e o hábito de tribos como os Brokpa para coletar o pó de ouro escavado em suas tocas.
Uma imagem anatomicamente precisa de uma marmota foi impressa e distribuída já em 1605 por Jacopo Ligozzi , que se destacou por suas imagens da flora e da fauna.
A etimologia do termo "marmota" é incerta. Pode ter surgido do prefixo Gallo-Romance marm- , que significa resmungar ou murmurar (um exemplo de onomatopeia ). Outra origem possível é o latim pós-clássico mus montanus, que significa "rato da montanha".
Desde 2010 o Alasca comemora 2 de fevereiro como o "Dia da Marmota", feriado que visa observar a prevalência das marmotas naquele estado e substituir o Dia da Marmota.
Vários historiadores e paleogeneticistas postularam que a variante de Yersinia pestis que causou a pandemia que atingiu a Eurásia no século XIV se originou de uma variante da qual as marmotas na China eram as espécies reservatórios naturais .
https://doi.org/10.2307%2F1383202
https://en.wikipedia.org/wiki/Marmot
As marmotas são roedores, membros do género Marmota, existindo 15 espécies com habitat na Ásia, Europa e América do Norte. São animais herbívoros e ativos durante o verão, quando são frequentemente encontrados em grupos, mas não são vistos durante o inverno, quando hibernam no subsolo. Eles são os membros mais pesados da família dos esquilos.
Marmotele (Marmota) sunt un gen de mamifere rozătoare plantigrade galericole din familia sciuride (Sciuridae) de talie relativ mare (30-60 cm lungime și o greutate de 3-7,5 kg), cu corp greoi, membre scurte, coada ușor comprimată și acoperită de peri lungi. Au un cap masiv, urechile mici și rotunjite. Grosimea blănii lor este influențată de condițiile climatice, iar culoarea variază după specie, de la cafeniu-gălbui, la cafeniu-roșcat sau cafeniu închis pe spate și flancuri.
Marmotele sunt animale diurne, bune săpătoare, dar se pot cățăra și în arbori. Galeriile sunt săpate în soluri afânate sau printre pietre și au o structură complicată cu mai multe ieșiri, iar pe traiectul lor se găsește camera principală, mare, unde se odihnește întreaga familie. Galeria de iarnă este mai mare și mai profundă decât cea de vară. Când sunt în pericol marmotele emit șuierături puternice și se retrag în galerii. Sunt animale puțin sprintene, greoaie, cu sărituri scurte. În timpul mersului îndepărtează membrele, lăsând impresia că se clatină. Trăiesc în colonii sau sunt solitare. Hibernează în sezonul rece. Hrana este de natură vegetală, graminee, buruieni, rădăcini nu numai în stare verde, ci și uscată. Ocazional consumă și insecte. Își aleg loc pentru galerii aproape de sursa de hrană pentru ca la nevoie să se poată refugia în adăpostul său. Dușmanii cei mai mari sunt acvila de munte, vulpea și câinele ciobănesc lăsat liber. Maturitatea sexuală este atinsă la vârsta de 2-3 ani. Se împerechează în aprilie-mai. Durata sarcinii este de 33-42 zile. Femelele nasc o singură dată pe an 2-10 (de obicei 4-5) pui golași și cu pleoapele lipite.
Genul cuprinde 14 specii răspândite în regiunile palearctice și nearctice. Se întâlnesc în Europa, Asia septentrională și centrală, Canada, Statele Unite (cu excepția părților sudice), regiunile muntoase din Alaska. În Europa marmotele trăiesc în Alpi, Pirinei, Tatra, Carpații românești. Pe verticală urcă până la altitudini de 1.600 - 3.000 m. În România viețuiește marmota alpină, în Munții Rodnei, Făgăraș și Retezat, iar în prezent își extinde continuu arealul.
Marmotele sunt apreciate atât pentru blană și carne, cât și pentru grăsimea lor, folosită în medicina tradițională pentru tratarea afecțiunilor reumatice, respiratorii, și a colicilor etc.
Specia cea mai cunoscută în Europa este marmota alpină (Marmota marmota) care trăiește în munți, în timp ce în America de Nord, e cunoscută Marmota monax, denumită în mod obișnuit în Canada francofonă siffleux („fluieraș”).
Termenul românesc marmotă este un împrumut din limbile franceză, marmotte și italiană, marmotta.[1]
Părul marmotei este brun, negru sau maro. Are corpul bondoc, urechile rotunde. Membrele marmotei sunt scurte și puternice, iar coada este lungă. Talia este de la 46 la 66 cm, cu o greutate cuprinsă între 2 și 9 kg. Trăiește între 4 și 10 ani în captivitate și între 4 și 8 ani în libertate. Este denumită „fluieraș” întrucât atunci când este în pericol, ea fluieră pentru a alerta celelalte marmote, care se vor refugia în vizuină.
Marmota trăiește în munți la altitudini cuprinse între 1.300 și 3.000 de metri. Această amplitudine altitudinală ar putea fi explicată prin răcoarea hibernală pe care o caută cât și prin presiunea exercitată de om asupra speciei.
Paleontologii au găsit deja în secolul al XIX-lea oseminte de marmotă pe marile câmpii ale Europei de Vest (între care în Franța [2], bazinul parizian inclusiv[3][4] și mai la vest în Poitou-Charentes[5]) sau mai la nord în Belgia (în Paleoliticul mijlociu potrivit fosilelor din peștera Walou de la Trooz de exemplu[6]) unde primii paleontologi au fost surprinși să descopere că marmota viețuia altădată, pe teritoriul Belgiei de azi, alături de oamenii preistorici, dar și elefantul, rinocerul, hipopotamul, hiena, leul (care nu au supraviețuit astăzi decât în zona tropicală) și renul, glutonul, vulpea argintie, capra-neagră (astăzi refugiate în munți sau în zone circumpolare)[7] înainte să dispară din cea mai mare parte a Europei, începând din Preistorie, fără îndoială ca urmare a vânătorii excesive, specia putând să dăuneze primelor încercări de agricultură și constituind o sursă de proteine și de lipide relativ ușor accesibilă iarna (era suficientă balizarea vizuinilor toamna pentru a le găsi iarna sub zăpadă).
Prezența exclusivă în zonele muntoase a marmotei ar putea, prin urmare, să nu fie decât consecința acțiunii omului, care, mai târziu, a început totuși să încerce să amelioreze soarta speciei reintroducând-o în diferite masive muntoase (de exemplu în Franța și în România). Totuși micul efectiv al unor populații noi și izolarea în raport cu celelalte pun problema fragilității și consangvinității lor.
Marmotele trăiesc în colonii stabile sau solitar. Spațiul vital al familiei este de 2.000-20.000 m2, și este marcat cu secreții odorante produse de glandele jugale. Sunt foarte legate de locul de trai și nu se depărtează mult de vizuini.
Marmotele o activitate exclusiv diurnă, fiind active îndeosebi dimineața, mai puțin după-amiaza. În orele călduroase se adăpostesc în galerii. Sunt bune săpătoare, dar se pot cățăra și în arbori.
Marmotele sunt animale puțin sprintene, se deplasează greoi, cu sărituri scurte. În timpul mersului au mersul oarecum legănat, datorită faptului că își depărtează picioarele alternativ și lateral, lăsând impresia că se clatină.
Sunt animale extrem de atente, dotate cu simțuri excelente, dintre care auzul și văzul sunt pe primul loc, iar mirosul este slab. Adesea, se ridică în poziție verticală pe labele dinapoi și rămân nemișcate un timp oarecare, în care inspectează amănunțit împrejurimile. În caz de pericol scot țipete sau șuierături ascuțite și puternice, de alarmă, după care toată colonia se refugiază în galerii. În perioada împerecherii își modulează glasul, care devine asemănător unui mieunat.
Marmota are nevoie de foarte multă liniște în teren, nu suportă activitățile omenești în apropiere și cel mai mult o deranjează oile și câinii de la stânele din zonă.
Ca adăpost servesc galeriile adânci, pentru o întreagă colonie, pe care marmotele le sapă singur în soluri afânate sau printre pietre și care au o structură complicată cu mai multe intrări. Marmotele își sapă două feluri de galerii în funcție de sezon: galeriile de vară și galeriile de iarnă (hibernaculum). Solul aruncat din galerii formează o movilă în jurul galeriei, care uneori ajunge (de ex. la bobac) la un diametru de până la 20-25 m și o înălțime mai mare de 0,5 m, uneori până la 1-1,5 m.
Galeriile de vară cu numeroase ramuri laterale au o lungimea de până la 15-20 m, diametrul de 0,2-0,3 m și o adâncime de 2,5-3 m, și chiar mai mult. Galeriile de vară converg spre un cuib central (camera principală sau culcușul) mare, unde se odihnește întreaga familie, inclusiv și noaptea. Această cameră principală este căptușită cu ierburi uscate. Galeriile de vară au în general mai multe ieșiri (până la 3, 4 sau chiar 7), în funcție de vârsta galeriei. La capătul unei galerii laterale, marmota își amenajează o încăpere mai mică în diametru, cu rol de latrină. În afară de camera principală există camere mai mici, construite simplu, pentru hrană sau pentru apărare; în ele marmotele se ascund în timpul hrănirii, când există un pericol în afară.
Galeriile de iarnă (hibernaculum) sunt mai mari și au o adâncimea mai mare, cu mai puține ieșiri, față de cea de vară, iar orificiile de acces sunt închise cu pământ și pietre înainte ca marmota să intre în hibernare. Galeriile de iarnă converg spre un cuib (camera de iernare) care atinge 1 m diametru, căptușit cu ierburi uscate.
Marmota hibernează 5 luni și jumătate. Toamna ea mănâncă enorm de mult pentru a-și constitui rezervele de grăsime care îi vor permite să supraviețuiască. Pentru a nu-și arde rezervele prea repede, ea trăiește „la ralanti”. Temperatura corporală scade la 7°C, iar bătăile inimii încetinesc, la circa 4 sau 5 pulsații pe minut. Marmota se trezește la fiecare patru săptămâni pentru a-și face nevoile. Dacă temperatura din vizuină scade sub 3°C, marmota trebuie să se trezească și să se miște pentru a nu muri de frig.
Se pare că hibernarea socială (în grup familial, în hibernaculum, împreună cu indivizi în vârstă, mai experimentați), studiată la Marmota marmota, deși este un factor de risc eco-epidemiologic din cauza promiscuității, poate și să procure avantaje pentru supraviețuirea hibernală.[8]
Marmota este cecotrofă, adică ea își digeră de două ori alimentele ingerându-și unele din propriile balegi / crotine.
Marmotele alpine se hrănesc cu vegetale erbacee, semințe și mici nevertebrate (insecte, păianjeni, viermi). Ele preferă mlădițe fragede și își țin hrana cu membrele anterioare.
Împerecherea marmotelor are loc în aprilie - mai, aproape imediat după ce acestea apar la suprafața pământului după hibernare. Uneori împerecherea are loc probabil și până la ieșirea lor din galeriile de hibernare.
Gestația durează circa 33-42 zile. Femela naște o singură dată pe an, la începutul verii (pe la sfârșitul lui mai sau la începutul lui iunie) 2-10 (de obicei 4-5) pui golași (fără blană) și cu pleoapele lipite. Nou-născuții au numai 3 cm lungime și cântăresc în jur de 26-30 de grame. Puii încep să vadă după 26-27 zile. Alăptarea durează 6 săptămâni, dar puii rămân în galeria părinților până în primăvara următoare. După aproximativ o lună după nașterea (prin luna iulie) puii ies la suprafață din galerii și trec la hrana vegetariană. [9]
Maturitatea sexuală este atinsă la vârsta de 3 ani (la Marmota monax la 2 ani).[9]
Marmotele au o importanță economică semnificativă: grăsimea și carnea lor sunt consumate de către oameni, iar blana lor este valoroasă. Numărul mic de indivizi al populațiilor de marmote alpine din țara noastră nu pune problema industrializării acestora.[9][10]
Local marmotele pot dăuna culturilor agricole, însă pagubele sunt de obicei nesemnificative. Marmotele sunt implicate în epizootia ciumei în natură. [10]
Genul Marmota include 14 specii actuale:[11]
În plus, patru specii dispărute de marmotă sunt cunoscute ca fosile:
În România trăiește o singură specie în Carpați:
În trecut în România a trăit și bobacul sau marmota de stepă (Marmota bobak)
După Bielz (1888), citat de Călinescu (1931), marmota alpină ar fi trăit până în secolul XIX și în Carpații românești, pe vârfurile înalte din Făgăraș, Retezat, și Rodnei, dar a dispărut din fauna României, la sfârșitul secolului al 19-lea. După mai multe eșecuri în reintroducerea acesteia, numai în anul 1972-1973 s-a reușit repopulare cu marmote importate din Franța și Austria în trei masive muntoase: Făgăraș și Retezat din Carpații Meridionali și Caliman din Carpații Orientali. [12]
Marmota bobak Bobacul, Marmota de stepă Stepele de estul Europei, la est din Belarus, Ucraina și Rusia până în nordul și centrul Kazahstanului.
Marmota broweri Marmota de Alaska Munții Brooks din Alaska (SUA) de la coasta mării Ciukotsk până la frontieră dintre Alaska șiYukon; probabil și în nordul Yukonului (Canada). Marmota camtschatica Marmota de Kamceatka Estul Siberiei din Transbaikalia până în Ciukotka și Kamceatka (Rusia), în mai multe populații izolate geografic Marmota caudata Marmota cu coadă lungă Din vestul munților Tian-Șan prin Pamir (Kârgâzstan, Tadjikistan) până în Hindukuș (Afganistan), Pakistan, Cașmir (India), și munții din extremitatea vestică a Regiunii Autonome Xinjiang și Regiunii Autonome Tibet (China). Marmota himalayana Marmota de Himalaia, Marmota himalaiană Regiunile montane din vestul Chinei, Nepal și nordul Indiei până în Ladak. Marmota marmota Marmota alpină Alpii elvețieni, italieni, și francezi; vestul Austriei; sudul Germaniei; munții Carpați (România) și Tatra (Republica Cehă, Polonia); introdusă în Pirineii francezi, estul Austriei și nordul Serbiei și Muntenegrului. Marmota menzbieri Marmota lui Menzbier Vestul munților Tian-Șan, în sudul Kazahstanului și nord-vestul Kârgâzstanului. 
Marmota monax Marmota fluierătoare, Marmota comună Din Alaska (SUA) prin sudul Canadei și sudul Labradorului până în nord-estul și sud-centrul SUA; la sud în Munții Stâncoși, posibil și în nordul statului Idaho. Marmota sibirica Marmota siberiană, Tarbaganul Sud-vestul Siberiei, Tuva, Transbaikalia (Rusia); nordul și vestul Mongoliei; Heilongjiang și Mongolia Interioară (China). 
Marmota caligata Marmota căruntă, Marmota lui Rocheuses Din centrul statului Alaska (SUA), Yukon și Teritoriile de Nordvest (Canada) spre sud până în vestul și nord-estul statului Washington, centrul statului Idaho și vestul statului Montana (SUA). Marmota flaviventris Marmota cu abdomenul galben Din sud-centrul provinciei Columbia Britanică și sudul provinciei Alberta (Canada) spre sud până în nordul statului New Mexico, sudul statului Utah, Nevada și California (SUA). Marmota olympus Marmota olimpică Munții Olimpic din vestul statului Washington (SUA). Marmota vancouverensis Marmota de Vancouver Munții din insula Vancouver (Columbia Britanică, Canada). 
Începând din 2010, Alaska sărbătorește la 2 februarie „Ziua marmotei”, o sărbătoare menită să respecte prevalența marmotei, care să-i ia locul Zilei cârtiței (în engleză: Groundhog Day).
Marmotele (Marmota) sunt un gen de mamifere rozătoare plantigrade galericole din familia sciuride (Sciuridae) de talie relativ mare (30-60 cm lungime și o greutate de 3-7,5 kg), cu corp greoi, membre scurte, coada ușor comprimată și acoperită de peri lungi. Au un cap masiv, urechile mici și rotunjite. Grosimea blănii lor este influențată de condițiile climatice, iar culoarea variază după specie, de la cafeniu-gălbui, la cafeniu-roșcat sau cafeniu închis pe spate și flancuri.
Marmotele sunt animale diurne, bune săpătoare, dar se pot cățăra și în arbori. Galeriile sunt săpate în soluri afânate sau printre pietre și au o structură complicată cu mai multe ieșiri, iar pe traiectul lor se găsește camera principală, mare, unde se odihnește întreaga familie. Galeria de iarnă este mai mare și mai profundă decât cea de vară. Când sunt în pericol marmotele emit șuierături puternice și se retrag în galerii. Sunt animale puțin sprintene, greoaie, cu sărituri scurte. În timpul mersului îndepărtează membrele, lăsând impresia că se clatină. Trăiesc în colonii sau sunt solitare. Hibernează în sezonul rece. Hrana este de natură vegetală, graminee, buruieni, rădăcini nu numai în stare verde, ci și uscată. Ocazional consumă și insecte. Își aleg loc pentru galerii aproape de sursa de hrană pentru ca la nevoie să se poată refugia în adăpostul său. Dușmanii cei mai mari sunt acvila de munte, vulpea și câinele ciobănesc lăsat liber. Maturitatea sexuală este atinsă la vârsta de 2-3 ani. Se împerechează în aprilie-mai. Durata sarcinii este de 33-42 zile. Femelele nasc o singură dată pe an 2-10 (de obicei 4-5) pui golași și cu pleoapele lipite.
Genul cuprinde 14 specii răspândite în regiunile palearctice și nearctice. Se întâlnesc în Europa, Asia septentrională și centrală, Canada, Statele Unite (cu excepția părților sudice), regiunile muntoase din Alaska. În Europa marmotele trăiesc în Alpi, Pirinei, Tatra, Carpații românești. Pe verticală urcă până la altitudini de 1.600 - 3.000 m. În România viețuiește marmota alpină, în Munții Rodnei, Făgăraș și Retezat, iar în prezent își extinde continuu arealul.
Marmotele sunt apreciate atât pentru blană și carne, cât și pentru grăsimea lor, folosită în medicina tradițională pentru tratarea afecțiunilor reumatice, respiratorii, și a colicilor etc.
Specia cea mai cunoscută în Europa este marmota alpină (Marmota marmota) care trăiește în munți, în timp ce în America de Nord, e cunoscută Marmota monax, denumită în mod obișnuit în Canada francofonă siffleux („fluieraș”).
Murmeldjur (Marmota) är ett släkte inom ekorrfamiljen (Sciuridae), som i sin tur är en undergrupp i ordningen gnagare.[1] Murmeldjur är ett lånord från tyskan som i sin tur är bildat av de latinska orden mus montis (bergsmus).[2]
Med en kroppslängd mellan 30 och 60 centimeter är murmeldjur jämförelsevis stora gnagare. Därtill kommer en 10 till 25 centimeter lång svans. Vikten ligger mellan tre och sju och en halv kilogram. Pälsens färg är beroende på art men är vanligen brunaktig. Arten Marmota vancouverensis är helt svart. Hos Marmota olympus blir den bruna pälsen under våren och tidiga sommaren blekare och i augusti är den gulaktig.[3]
Kroppen är undersätsig och kindpåsar saknas. Öronen är mycket små och pupillen rund. Tummen är bara rudimentär, med ofullständig klo. Tredje framtån är längst och svansen kort och yvig.
I Europa lever murmeldjur i alpina bergstrakter (till exempel Alperna, Karpaterna och Pyrenéerna). Även i Asien finns murmeldjur som har anpassat sig till höga bergsområden men vanligast är där att murmeldjuren lever på stäpper. I Amerika finns de flesta arterna i subarktiska regioner. Skogsmurmeldjuret förekommer i stora delar av centrala och nordöstra Nordamerika. Murmeldjur finns alltså bara i tempererade och kalla regioner av norra halvklotet och saknas i varma områden.[3]
Murmeldjur skapar komplexa tunnelsystem under jorden. Det finns permanenta gångar, tunnlar som används för tillfällig flykt och "döda gångar". Gångarna kan vara mellan 10 och 70 meter långa, men den längsta uppmätta tunneln hade en längd av 113 meter. Under sommaren ligger boets djupaste delar cirka en meter under markytan och som används för vinterdvalan kan vara 5 till 7 meter djupa.[3]
Arterna är aktiva på dagen och vistas huvudsakligen på marken. Deras förmåga att klättra i träd och buskar är mindre bra utvecklad. Födan utgörs främst av gräs och örter men de äter även frukter, frön och insekter. Murmeldjurens simförmåga varierar mellan arterna. Ett skogsmurmeldjur iakttogs när det korsade en 1 km bred flod.[3]
Angående deras sociala beteende finns större skillnader mellan de olika arterna. Skogsmurmeldjuret lever ensamt och försvarar sitt bo mot artfränder. Hos gulbukigt murmeldjur lever en hanne tillsammans med flera honor. Hannen är aggressiv mot artfränder av samma kön och jagar bort andra hannar när de visar sig för nära boet. Ungdjur av hankön får stanna cirka två år i föräldrarnas revir.[3]
De flesta murmeldjur lever liksom alpmurmeldjuret (M. marmota) i kolonier som bildas av ett alfapar och deras yngre släktingar. Två år efter födelsen lämnar vuxna individer kolonin.[3] Hannar provar att etablera en egen koloni genom att driva bort alfahannen från en existerande koloni. Sedan dödas alla främmande ungar i kolonin. För att kommunicera har murmeldjur olika läten som påminner om fågelläten.
De flesta murmeldjur parar sig kort efter vinterdvalan. Dräktigheten varar i cirka 30 dagar och sedan föder honan två till fem ungar åt gången. Honor av arter som lever ensamma har vanligen fler ungar än honor i kolonier. Hos några arter som Marmota olympus har honor bara vartannat år en kull. Nyfödda ungar väger ungefär 30 g och de stannar allmänt en månad i boet. Efter ytterligare två veckor slutar honan med digivning. Könsmognaden infaller efter två till tre år. Alpmurmeldjur kan under goda förhållanden leva 13 till 15 år.[3]
Arterna i släktet håller allmänt lång vinterdvala som oftast varar mellan 6 och 7 månader, ibland upp till 9 månader. Däremot går sydliga populationer av skogsmurmeldjuret bara 6 till 8 veckor i ide.[3] Bon polstras med gräs och individerna rullar ihop sig. Före övervintringen äter de mycket och skapar fettreserver. Under vinterdvalan andas de bara två gånger per minut och hjärtat slår bara 20 gånger per minut (istället för 200 gånger under den vakna tiden). Energiförbrukningen är 90 % mindre och därför behövs bara 1 200 gram fett för att klara sig över vintern. Vinterdvalan påbörjas när maten på hösten blir näringsfattig samt när fettcellerna är uppfyllda. På så sätt somnar de några veckor före den egentliga vintern. De vaknar när yttertemperaturen är tillräckligt varm.
Det finns 14 arter som lever på norra halvklotet.[4]
Systematiken är delvis omstridd, och några arter som lever i Asien räknas av vissa zoologer som underarter till stäppmurmeldjuret.
De äldsta fossilen från murmeldjur finns från miocen (för 23 till 5,3 miljoner år sedan) och dessa individer levde i Nordamerika. Först under pleistocen (för 1,8 miljoner till 11 500 år sedan) kom arter av släktet till Eurasien.
Grått murmeldjur (Marmota caligata)
Skalle av murmeldjur
Alpmurmeldjur i Österrike
Människans aktiviteter orsakar olika populationsutvecklingar hos murmeldjur. Skogsmurmeldjuret gynnas genom skogsröjning då den inte föredrar täta skogar. I vissa delar av USA betraktas arten idag som skadedjur. Den äter sädesväxter och tunnlarna förstör markens struktur så att betesdjur och jordbruksmaskiner bryter genom.[3]
Andra arter minskar däremot i beståndet. Alpmurmeldjuret har försvunnit från delar av utbredningsområdet. Päls av murmeldjur används för kläder. Stäppmurmeldjuret var därför nästan utdött omkring 1920 men beståndet återhämtade sig.
IUCN listar Marmota menzbieri som sårbar (VU) och Marmota vancouverensis som akut hotad (CR).[4]
Wikimedia Commons har media som rör Murmeldjur.
Murmeldjur (Marmota) är ett släkte inom ekorrfamiljen (Sciuridae), som i sin tur är en undergrupp i ordningen gnagare. Murmeldjur är ett lånord från tyskan som i sin tur är bildat av de latinska orden mus montis (bergsmus).
Marmot (Marmota), sincapgiller (Sciuridae) familyasının yer sincapları oymağından kemirgen memeli cinsi.
Yakın akrabaları olan gelengilerden (Spermophilus) çok daha tombul olan marmotlar, en büyük yer sincaplarıdır. Kuzey Amerika'daki çayır köpeği marmotlara benzer.
Sosyaldirler. Çok kalabalık koloniler oluşturular. Alarm olarak yüksek sesle ıslıksı ses çıkarırlar. Kış uykusuna yatarlar.
Ana besin maddesi çayır otları, böğürtlensi meyveler, liken, yosun, kök ve çiçeklerdir.
Kürkü için avlanırlar. Ayrıca etleri Moğol ve Sibirya Türklerince yenilmektedir.
Avrasya ve Amerika'da yayılım gösterirler.
Marmota flaviventris
Marmota monax
Marmota caligata
Marmota marmota
Marmota in Austria
Marmota bobak
Marmota olympus
Marmota camtschatica
Marmota caudata
Marmota himalayana
Marmot (Marmota), sincapgiller (Sciuridae) familyasının yer sincapları oymağından kemirgen memeli cinsi.
Yakın akrabaları olan gelengilerden (Spermophilus) çok daha tombul olan marmotlar, en büyük yer sincaplarıdır. Kuzey Amerika'daki çayır köpeği marmotlara benzer.
Marmota походить з ретороманского murmont, що перекладається як «гірська миша»[2].
Систематики розрізняють 14 видів бабака з двох підродів [1].
Бабак альпійський
(Marmota marmota')
Бабак лісовий
(Marmota monax)
Бабак жовточеревий
(Marmota flaviventris)
В Україні мешкало два види бабака, з яких до наших днів дожив лише один:
Бабак степовий є в Україні мисливським видом.
Бабаків в усіх частинах родового ареалу завжди промишляли і промишляють заради м'яса, жиру і хутра. Найціннішим є бабаковий жир, який, як у всіх зимосплячих ссавців (також напр. борсук, ведмідь), має лікувальні властивості.
Розвиток, нарівні з промислом і полюванням, спортивного полювання на бабаків та інших дрібних тварин, так званий «вармінтинг» (наприклад, [2]), тобто демонстрація технічних характеристик нарізної зброї на живих мішенях [3] [4], є нічим не виправданою «розвагою», оскільки поранені тварини часто встигають піти в нору і там гинуть.
Полювання-змагання організовуються також підпільно: варвари-мисливці сідають на стільці на високій кручі та з нарізних рушниць з оптичним прицілом наввипередки вбивають бабаків, які вилазять з нір з відстані у сотні метрів. Колись бабаків було значно більше. Жителі сіл, прилеглих до Двурічанського національного парку, кажуть, що сьогодні бабаків лишилось хіба що десята частина від того, що було 10-15 років тому. Тисячі бабаків потрапляють до браконьєрських петель. Обережний звір є дуже ласою здобиччю для браконьєра: у нього смачне м'ясо, гарне хутро і дорогий товар чорного ринку — бабачий жир. Літр жиру, який можна натопити з одного бабака, коштує до 1600 гривень. Злочинним полюванням займаються як правило не місцеві жителі, а приїжджі — ті, хто працює для налагодженого ринку бабачого жиру. Наслідки цього трагічні — за роки незалежності України чисельність бабака катастрофічно зменшилась. Найменшою вона була у 2011 році. З 2012 року його популяція почала відновлювати чисельність[3].
Бабаки завжди були символом степових просторів. Бабак степовий є на гербі Луганщини та гербі Міловського району цієї області[5], на території якої розташовані найбільші популяції цього виду мисливських звірів в Україні[6]. Також він присутній на гербах Куп'янська, Великого Бурлука та Мілового[4]
Бабак на гербі Луганщини
Бабак на гербі Міловського району
Бабак на золотій монеті України (2 грн.)
Бабак став прообразом степових кам'яних баб[7] [8], які стоять на степу зі скіфських та половецьких часів. Олжас Сулейменов, розглядаючи докладно такі питання, у своїй книжці «Аз и Я» з численними етимологічними розвідками пише: «Первыми материалистами, складывавшими погребальный обряд из наблюдений за смертью природы. Человек — дитя природы — уподоблялся другим ее сынам. Поиск бессмертия привел его к мысли спасительной: смерть это сон. Старость это осень. Засыпает сурок в норе, набив ее припасами. Раскапывая зимой норы, древний брат мой видел сурка, свернувшегося клубком в земном жилище, усыпанном зернами. Пригреет солнце, и выходит сурок, похудевший, заспанный — живой. Эти наблюдения над жизнью и смертью растений и животных (в особенности землеройных) легли в основу важного обряда: „уснувшего“ человека отныне клали в „нору“, в позе спящего сурка и посыпали зерном или багрово-желтой охрой, краской осени. … Люди разного происхождения и погребались по разным обрядам. Дети земли — как сурки в норе (скрюченность, охра, зерна. Для них цвета траура — багрово-жёлтый). Дети неба, как угасшее солнце. Цвет их траура — чёрный.» [9]. (також щодо тюркських «сурок» та Сури" див. Ю. Е. Березкин. Тематическая классификация и распределение фольклорно-мифологических мотивов по ареалам Як і «сура»/«сурок», слова «баба»/«бабак» — тюркського походження, і пов'язані як з віруваннями і пращурами, з одного боку, так і степовими мешканцями, які схоронювалися під землю і здаля нагадували силуети людей, з іншого боку. Аналізуючи пам'ятки у формі кам'яних баб, Селейменов також зазначає: «Що відрізняє головну ідею Тенгріанства від ідей пізніших релігій? Віра в буквальне воскресіння, у продовження життя на землі в тому ж образі людському. Пройдеш через сон і прокинешся 1) як бабак і трава (якщо ти син землі), 2) як сонце (якщо ти син Неба).» [http://www.litru.ru/br/?b=92624&p=59.
Такі статуї тепер зберігаються в багатьох музеях і колекціях статуй просто неба, зокрема біля Історичного музею в Києві, біля Харківського, Луганського і Донецького університетів.
Скіфське каменерізне мистецтво
Хронологія половецького каменерізного мистецтва
Половецька баба (Харків)
Парк-музей половецьких баб (Луганськ)
Л. Бетховен написав пісню «Бабак» («Marmotte», op. 52 № 7) на слова Гете, що закріпилася у навчальному репертуарі музичних шкіл і стала широко відомою як фортепіанна п'єса. Героєм цієї пісні є один з тих жебраків, що приручали собі цих гризунів і ходили жебрати разом із ними. Українською мовою романс перекладали М. Рильський[5][6] та Ю.Отрошенко[7]
Бабака згадують на свято святої Явдохи (14 березня). У цей день прокидався бабак, свистів тричі, перевертався на інший бік і спав аж до Благовіщення. Давні українці виходили в поля, щоб почути його свист.
Marmota là một chi động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Chi này được Blumenbach miêu tả năm 1779.[1] Loài điển hình của chi này là Marmota marmota Linnaeus, 1758.
Chi này gồm 15 loài. Danh sách các loài trong chi Marmota được công nhận bởi Thorington và Hoffman[2] cộng với loài được xác định gần đây M. kastschenkoi.[3] Chúng được chia thành hai phân chi.
Ngoài ra còn có bốn loài tuyệt chủng được công nhận từ hóa thạch:
Marmota là một chi động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Chi này được Blumenbach miêu tả năm 1779. Loài điển hình của chi này là Marmota marmota Linnaeus, 1758.
Marmota Blumenbach, 1779
Синонимы
Сурки (лат. Marmota) — млекопитающие, представители отряда грызунов (Rodentia) семейства беличьи (Sciuridae)[2].
Сурки образуют отчётливо выраженную группу из 14 или 15 видов (статус лесостепного сурка как отдельного вида является предметом обсуждения), в рамках семейства беличьих. Это относительно крупные, весом в несколько килограммов, животные, обитающие в открытых ландшафтах, в сооружаемых самостоятельно норах. Прародина сурков — Северная Америка, откуда они распространились через Берингию в Азию, и дальше — в Европу. В Евразии большинство исследователей выделяет 8 видов сурков: три или четыре вида, объединяемых в группу bobak (степной сурок, лесостепной сурок, серый сурок и монгольский сурок), населяющие широкую полосу степей и гор от Украины на западе до северо-западного Китая на востоке, единственный чисто европейский вид — альпийский сурок, три вида гор Центральной Азии — сурок Мензбира, длиннохвостый, или красный сурок и гималайский сурок и обособленный северо-восточный вид — черношапочный сурок. Разные виды сурков обособились в различных географических зонах и отличаются друг от друга особенностями поведения, но сохранили внешнее сходство и необходимость впадать в зимнюю спячку. Все сурки травоядны, селятся в норах, имеют тёплый мех и почти все живут колониями. Различаются равнинные сурки (байбаки) и сурки горные, живущие в суровых условиях альпийских гор, куда летнее тепло приходит поздно, а зима является рано.
Сурки являются естественными переносчиками бубонной чумы.[6]
Marmota in Austria
Сурки (лат. Marmota) — млекопитающие, представители отряда грызунов (Rodentia) семейства беличьи (Sciuridae).
旱獺屬是一種松鼠科的屬，常稱為土撥鼠屬，包含15個物種，常見物種為旱獺。部份物種居於山區，如歐洲的阿爾卑斯山、北美洲的黑山、印度的拉達克等。牠們正常會自挖洞作為藏生居所，牠們在冬天會冬眠。草原犬鼠是另一種同被稱為土撥鼠但不納入本屬的動物，不過兩種動物有很多相似之處。
以下旱獺屬種列表參考自 Thorington 與 Hoffman[1]，加上之後發現的 M. kastschenkoi[2]。兩位科學家將旱獺屬分做兩個亞屬。
另外，從化石紀錄中共辨識出 4 種已滅絕種：
旱獺屬是一種松鼠科的屬，常稱為土撥鼠屬，包含15個物種，常見物種為旱獺。部份物種居於山區，如歐洲的阿爾卑斯山、北美洲的黑山、印度的拉達克等。牠們正常會自挖洞作為藏生居所，牠們在冬天會冬眠。草原犬鼠是另一種同被稱為土撥鼠但不納入本屬的動物，不過兩種動物有很多相似之處。
この項目では、哺乳動物の一種について説明しています。その他の用法については「マーモット (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
サル目の哺乳類の「マーモセット」とは異なります。 
Arctomys Schreber, 1780[1]
Glis Erxleben, 1777[1]
Lagomys Storr, 1780[1]
Lipura Storr, 1780[1]
Marmotops Pocock, 1922[1]
Petromarmota Steppen et al, 1999[1]
マーモットは、齧歯目リス科マーモット属 (Marmota) に分類される動物の総称。
主にアルプス山脈、カルパチア山脈、タトラ山脈、ピレネー山脈、ロッキー山脈、シェラネバダ山脈、ヒマラヤ山脈などの山岳地帯に生息している。ただし、中国東北部からモンゴルにかけての草原に生息するシベリアマーモット、北米大陸に広く生息するウッドチャックなど、平野部に生息する種もいくつか存在する。
一般に巣穴の中で生活しており、冬季は冬眠する。大部分のマーモットは社会性の高度に発達した動物で、危険が迫るとホイッスルのような警戒音でお互いに知らせ合う。
食性は主に草食性である。草、果実、コケ、木の根、花などを食する。
以下の分類および英名は脚注のない限りMammal Species of the World(3rd ed.)に従うものとする[1]。和名は今泉（1986）に従う[2]。
これに加え、化石から4種の絶滅したマーモットの存在が知られている。
M. baibacina
ステップマーモット
M. bobak
シラガマーモット
M. caligata
ズグロマーモット
M. camtschatica
オナガマーモット
M. caudata
キバラマーモット
M. flaviventris
ヒマラヤマーモット
M. himalayana
ウッドチャック
M. monax
オリンピアマーモット
M. olympus
シベリアマーモット
M. sibirica
オックスフォード英語辞典によれば、marmot の直接の語源は近代フランス語の marmotte であり、スペイン語、ポルトガル語、イタリア語などのマーモットを指す言葉 (marmota, marmotta) もフランス語由来である。さらに語源をたどるとロマンシュ語の murmont を経て、ラテン語の murem montis (「山のネズミ」を意味するmus montisの対格）にたどりつく。murmont が marmotte に語形変化したのはおそらくマーモセットを表す古フランス語 marmotte ないし marmot に引きずられたものと思われる。ラテン語の murem montis は他方でドイツ語の murmeltier をはじめ、ゲルマン系言語におけるマーモットにあたる言葉の起源ともなっている。英語における古い用例として、オックスフォード英語辞典では1607年の用例（ある男がアルプスネズミのことをフランス風に Marmot と呼んでいた、という文脈）を紹介している。18世紀ごろに次第に英語での用例がふえ、定着した様子が伺える。
ただし、他の辞書類ではフランス語の「ぶつぶつ言う、もぐもぐ言う」の意味の動詞 marmotter からの派生語といった、別の語源を提示している場合もある[4]。
日本ではなじみの薄い動物であるが、マーモット類は古くよりその存在を人間に知られてきた。古い記録としては、紀元前5世紀のヘロドトスの『歴史』の第三巻においてインドに住む「黄金を掘るアリ」として記述された生物がヒマラヤマーモットではないかと言われている。そこでは黄金を掘るアリは犬よりは小さいが狐よりは大きく、ギリシャのアリとそっくりの巣穴を作る、といった特徴が記されている[5]。
紀元77年のプリニウスの博物誌では、「アルプスネズミ」Mus alpinus という名前でアルプスマーモットを紹介している。「アルプスネズミはテンくらいの大きさだが、やはり冬眠する。ただ彼らは前もって秣を穴ぐらに運んで蓄えておく。ある人の言うところでは、雄と雌とが交互に仰向けに寝て、根元から噛みちぎった草の束を抱いていると、いま一匹がその尾をくわえて引っ張るというふうに、つながって自分たちの穴におりていく。その結果この季節には彼らの背中に擦れた跡があるという」[6]。この Mus alpinus は近代に至るまでアルプスマーモットの正式な名称として使われており、英語でも marmot が定着する以前は alpine mouse という表現が用いられていたようである[7]。
マルコ・ポーロも『東方見聞録』の中でタルタール人について「この辺り至る所の原野に数多いファラオ・ネズミも捕まえて食料に給する」とのべており、この「ファラオ・ネズミ」はおそらくシベリアマーモットだと考えられている[8][9]。
上記のマルコポーロの記述にもあるように、マーモット類は古くからアジアで食用として利用されてきた。しかし、近年はそうした習慣がペストなど人獣共通感染症の発生の原因となっており、問題化している。
フランスサヴォワ地方ではアルプスマーモットに芸をしこんで旅をする風習がある。ゲーテがそうした旅芸人を題材とした詩をつくり、さらにルートヴィヒ・ヴァン・ベートーヴェンがゲーテの詩に曲をつけた歌曲「マーモット（旅芸人）」がある[10]。
北米ではマーモット類は親しみある生物となっている。グラウンドホッグデー（2月2日に行われる、ウッドチャックを用いた、春の訪れを予想する天気占い）やマーモット・デー（同じく2月2日にマーモット類の保全を祝うアラスカの祝日）が祝われる。マーモットをマスコットとするアイスホッケーチームも存在する（ビクトリアロイヤルズ（英語版）のマーティー）。 バンクーバーオリンピック では「サイドキック」（マスコットの応援団）としてバンクーバーマーモットの「マクマク」がキャラクター化された。
日本にはマーモットは生息しておらず、それも一因となって長らくテンジクネズミ（モルモット）と混同されてきた。オランダ語ではmarmotという語がかつてはマーモットとテンジクネズミの両方を指す言葉として用いられており[11]、天保14年(1843年)にオランダ人がテンジクネズミを連れてきた際にも「モルモット」と呼んでいたようである[12]。明治から大正期にかけては本来のマーモットを指す言葉としても「モルモット」が使われた例があり、両者が別個の生き物であることが当時まだ認識されていなかった可能性がある[13]。戦後になって、『アルプスの少女ハイジ』や『山ねずみロッキーチャック』といったアニメで紹介されることでマーモット類の日本における認知度は若干高まったとは思われるが、なじみの薄い動物であることには変わりがない。
マーモットを含むネズミ目は、ペストをはじめとした伝染病の媒介者となることがあり、モンゴルと中国では、マーモットを捕獲する夏と秋にかけてペストのアウトブレイクが発生することがある。中国では、2008年にチベット自治区で肺ペストの死亡者2人が、2009年には青海省で肺ペストの死亡者3人が出ている[14]。
マーモットは、齧歯目リス科マーモット属 (Marmota) に分類される動物の総称。
主にアルプス山脈、カルパチア山脈、タトラ山脈、ピレネー山脈、ロッキー山脈、シェラネバダ山脈、ヒマラヤ山脈などの山岳地帯に生息している。ただし、中国東北部からモンゴルにかけての草原に生息するシベリアマーモット、北米大陸に広く生息するウッドチャックなど、平野部に生息する種もいくつか存在する。
一般に巣穴の中で生活しており、冬季は冬眠する。大部分のマーモットは社会性の高度に発達した動物で、危険が迫るとホイッスルのような警戒音でお互いに知らせ合う。
食性は主に草食性である。草、果実、コケ、木の根、花などを食する。
마멋(영어: marmot), 마르모트(프랑스어: marmotte)는 다람쥣과 마멋속의 포유류를 통틀어 이르는 말이다. 마못, 마모트라고도 한다.
유럽과 북서 아시아에서 알프스 산맥, 북 아펜니노 산맥, 유라시아 스텝, 카르파티아 산맥, 타트리 산맥, 피레네 산맥, 북아메리카에서 로키 산맥, 블랙힐스 산지, 캐스케이드 산맥, 시에라네바다 산맥 (미국), 파키스탄 데오사이 평원과 인도 라다크 지방 등 산악지역에 15 종이 살고 있다.
초식동물인 마멋은 보통 굴을 파거나 바위 틈에서 살고, 겨울에는 겨울잠을 잔다. 서로 친하게 지내며 위험이 닥치면 큰 휘파람 소리로 동족에게 신호를 보낸다.
다음은 2009년 헬겐(Helgen) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
마멋족 마멋속
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
.JPG)
,_Yosemite_NP_-_Diliff.jpg)
2.png)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
.jpg)
.JPG)
,_Yosemite_NP_-_Diliff.jpg)
,_Yosemite_NP_-_Diliff.jpg)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
,_Yosemite_NP_-_Diliff.jpg)
.jpg)
_-_Rochers-de-Naye,_Switzerland,_2009.JPG)
