nomes no trilho de navegação
Tamiasciurus a zo ur genad e rummatadur ar bronneged.
3 spesad gwiñvered norzhamerikan zo ennañ:
Tamiasciurus és un gènere de rosegadors esciüromorfs de la família Sciuridae. Inclou a dues espècies d'esquirols autòctons dels boscos de Nord-amèrica.
Se'n coneixen tres espècies.
Tamiasciurus és un gènere de rosegadors esciüromorfs de la família Sciuridae. Inclou a dues espècies d'esquirols autòctons dels boscos de Nord-amèrica.
Die Rothörnchen (Tamiasciurus), in den USA auch als Chickarees bekannt, sind eine Gattung der Hörnchen, die heute zu den Baumhörnchen gerechnet werden.
Trotz des Namens sind die Rothörnchen nicht rot. Sie sind sehr variabel gefärbt, die Oberseite ist beigebraun, olivbraun oder schwarzbraun; oft wird sie im Winter dunkler als im Sommer. Die Unterseite ist weiß beim Gemeinen Rothörnchen und braun beim Douglas-Hörnchen. Entlang der Flanke verläuft ein schwärzlicher Längsstreifen, der sich aber bei vielen Individuen kaum von der darunterliegenden Fellfarbe abhebt und dann unsichtbar ist. Die Kopfrumpflänge beträgt 20 cm, hinzu kommen etwa 12 cm Schwanz. Das Gewicht beträgt 150 bis 300 Gramm.
Am häufigsten finden sich Rothörnchen in Nadelwäldern, wo sie zu den häufigsten Säugetieren gehören. Seltener sind sie in den von Grauhörnchen dominierten Laub- und Mischwäldern. Rothörnchen sind tagaktiv und bewegen sich häufiger als Eichhörnchen am Boden. Sie bauen verschiedene Nester: Im Sommer reicht ihnen ein Nest in einer Astgabel, während sie für den Winter ein Loch in einem Baumstamm auszupolstern pflegen – oft halten verlassene Spechthöhlen für diesen Zweck her. In kälteren Teilen ihres Verbreitungsgebiets leben sie auch in Tunneln unter der Erde, in denen sie den Winter verbringen; hierbei übernehmen sie die Gangsysteme von Zieseln und Stummelschwanzhörnchen. Rothörnchen halten keinen Winterschlaf, bleiben bei sehr kaltem Wetter aber manchmal mehrere Tage in ihren Höhlen, die dafür mit Nahrungsvorräten ausgestattet sind.
Die Hauptnahrung der Rothörnchen sind die Zapfen der Nadelbäume. Diese werden vom Baum gelöst und in die Vorratskammern gebracht. Manche dieser Vorratskammern können bis zu 160 Zapfen fassen. Neben Zapfen fressen Rothörnchen alle möglichen tierischen und pflanzlichen Stoffe, unter anderem Nüsse, Früchte, Rinde, Pilze, Vogeleier und Jungvögel.
Rothörnchen leben einzelgängerisch und verteidigen ein Revier, das in ihren Vorratskammern zentriert ist. Paare kommen nur kurz zur Paarung zusammen. Dies geschieht im Spätwinter; in den wärmeren Teilen des Verbreitungsgebiets gibt es auch noch eine zweite Paarungszeit im Sommer. Die Weibchen bringen nach einer Tragzeit von 35 Tagen vier bis sechs Junge zur Welt. Diese werden bis zu acht Wochen gesäugt und machen sich nach 18 Wochen selbständig. Die Lebensdauer der Rothörnchen beträgt in der Wildnis bis zu sieben Jahre.
Die Rothörnchen scheinen eine große Rolle bei der Ausbreitung der Nadelbäume zu spielen, indem sie die Samenschuppen der Zapfen weit umhertragen. Da das Gemeine Rothörnchen so häufig ist, wird es auch durch die Pelzjagd kaum bedroht. In Kanada werden jährlich etwa 2 Millionen Rothörnchen getötet, um ihr Fell der Pelzverarbeitung zuzuführen. Schlecht steht es allerdings um eine Unterart des Gemeinen Rothörnchens, das Mount-Graham-Rothörnchen (Tamiasciurus hudsonicus grahamensis), das isoliert von den übrigen Populationen in Arizona lebt. Es gibt von dieser Unterart nur noch 200 Individuen, weshalb sie von der IUCN im Status "stark bedroht" geführt wird.
Die Stellung der Rothörnchen innerhalb der Hörnchen war stets problematisch. Zunächst wurden sie aufgrund von Ähnlichkeiten der äußeren Geschlechtsteile mit den Chinesischen Rothörnchen in einer gemeinsamen Tribus vereint. Die Verwandtschaft zwischen beiden Gruppen wurde aber schon früh bezweifelt. Verschiedene Autoren stellten die Rothörnchen aufgrund anderer morphologischer Merkmale in die Nähe der Borstenhörnchen und der Erdhörnchen. Seit 2003 haben die kladistischen Analysen von Mercer und Roth sowie Herron, Castoe und Parkinson ergeben, dass die Rothörnchen den Baumhörnchen sehr nahestehen. Carleton und Musser ordnen sie dementsprechend in diese Tribus ein.
Die Art- und Unterartzuordnung kann je nach Quelle variieren, unterschieden werden in der Regel drei Arten:[1]
Das Mearns-Hörnchen (Tamiasciurus mearnsi) aus dem nördlichen Niederkalifornien wird teilweise ebenfalls als eigenständige Art betrachtet, nach aktueller Systematik stellt es allerdings eine Unterart des Douglas-Hörnchens dar.[1] Das Südwestliche Rothörnchen wurde in älteren Darstellungen meist als Unterart des Gemeinen Rothörnchens betrachtet, gilt heute jedoch als eigenständige Art.[1]
Die Bezeichnung „Rothörnchen“ kann zu Verwirrung führen, da es auch noch die Chinesischen Rothörnchen sowie die zur Gattung der Eichhörnchen gehörenden Amazonischen Rothörnchen gibt. Außerdem ist das Eurasische Eichhörnchen im Englischen als red squirrel bekannt; in den USA ist damit allerdings das Gemeine Rothörnchen gemeint.
Die Rothörnchen (Tamiasciurus), in den USA auch als Chickarees bekannt, sind eine Gattung der Hörnchen, die heute zu den Baumhörnchen gerechnet werden.
De Noardamerikaanske reade iikhoarntsjes (Latynske namme: Tamiasciurus) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae) en de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini). Ta dit skaai hearre trije soarten iikhoarntsjes dy't foarkomme yn Noard- en Midden-Amearika. It binne sûnder útsûndering beambewenners mei plomsturten.
De Noardamerikaanske reade iikhoarntsjes (Latynske namme: Tamiasciurus) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae) en de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini). Ta dit skaai hearre trije soarten iikhoarntsjes dy't foarkomme yn Noard- en Midden-Amearika. It binne sûnder útsûndering beambewenners mei plomsturten.
Pine squirrels are squirrels of the genus Tamiasciurus, in the Sciurini tribe, of the large family Sciuridae.
This genus includes three species:[2]
All three species are native to North America. Pine squirrels can be found in the northern and western United States, most of Canada, Alaska, and northwestern Mexico.
Pine squirrels, Tamiasciurus species, are small tree squirrels with bushy tails. Along with members of the genus Sciurus, they are members of the Sciurini tribe.
The name Tamiasciurus comes from the Greek "Ταμίας" "Σκίουρος" for "hoarder squirrel".
The American red squirrel should not be confused with the Eurasian red squirrel (Sciurus vulgaris) — both are usually just referred to as the "red squirrel" in their home continents.
Pine squirrels rely on a variety of food sources including fungi, plants, arthropods and tree seed.[4]
Pine squirrels are squirrels of the genus Tamiasciurus, in the Sciurini tribe, of the large family Sciuridae.
Tamiasciurus es un género de roedores esciuromorfos de la familia Sciuridae. Incluye a dos especies de ardillas autóctonas de los bosques de América del Norte.
Se conocen tres especies.[1]
Datos: Q935907
Multimedia:
Especies: Tamiasciurus
Tamiasciurus es un género de roedores esciuromorfos de la familia Sciuridae. Incluye a dos especies de ardillas autóctonas de los bosques de América del Norte.
Tamiasciurus Sciuridae animalia familiako generoa da[1], karraskarien barruan sailkatua.
Tamiasciurus Sciuridae animalia familiako generoa da, karraskarien barruan sailkatua.
Tamiasciurus est un genre de rongeurs de la famille des Sciuridés. Ces écureuils sont originaires d'Amérique du Nord.
T. douglasii et T. hudsonicus sont présentes au Canada et aux États-Unis tandis que T. mearnsi est endémique du Mexique.
Selon ITIS (3 août 2017)[1] et Mammal Species of the World (version 3, 2005) (3 août 2017)[2] :
Tamiasciurus est un genre de rongeurs de la famille des Sciuridés. Ces écureuils sont originaires d'Amérique du Nord.
Tamiasciurus Trouessart, 1880 è un genere di roditori della famiglia degli Sciuridi che comprende tre specie di scoiattoli arboricoli originarie del Nordamerica, note collettivamente come scoiattoli rossi o con il nome di chickaree[1].
Il corpo dei chickaree misura 16,5-23 cm e la coda 9-16 cm; il peso, a seconda delle specie, si aggira sui 141-312 g. Il colore delle regioni superiori varia dal tenné al marroncino o al marrone-oliva, ma in inverno si fa più scialbo. Il mantello estivo solitamente presenta una linea nerastra sui fianchi, che spesso può non essere presente nei giovani e, d'inverno, negli esemplari adulti. Le regioni inferiori sono bianche, o quasi, nello scoiattolo rosso e di colore più rossiccio nello scoiattolo di Douglas e in quello di Mearns. La coda è costituita da peli color tenné, giallo o bianco.
Lo scoiattolo rosso, la specie più diffusa del genere Tamiasciurus, vive in Alaska, in Canada, nella regione delle Montagne Rocciose degli Stati Uniti occidentali, negli Stati Uniti orientali e sugli Appalachi; lo scoiattolo di Douglas, invece, occupa un areale più limitato, esteso dalla Columbia Britannica sud-occidentale alla California centrale; il raro scoiattolo di Mearns, al contrario, è ristretto solamente alla regione settentrionale della Bassa California.
I chickaree sono caratteristici abitanti delle foreste di conifere, ma si incontrano anche in quelle decidue e miste. Sebbene siano prevalentemente arboricoli, trascorrono gran parte del tempo al suolo. Di solito ciascun esemplare ha più nidi; essi sono di tre tipi: una rozza struttura costruita sugli alberi, utilizzata soprattutto durante la stagione calda; una cavità nel tronco degli alberi, che serve da rifugio invernale; e un nido invernale alternativo sotto forma di una struttura impermeabile situata tra il fitto fogliame degli alberi. Talvolta vengono costruite tane sotto cumuli di pietre o tronchi caduti. Banfield notò che nelle regioni settentrionali dell'areale i chickaree trascorrono l'inverno in gallerie sotterranee con riserve di cibo immagazzinate[2]. Essi sono generalmente diurni, ma possono essere attivi anche nelle calde notti di luna piena. Nel Québec, Ferron osservò due periodi di attività intensa, uno appena dopo l'alba e un altro nel tardo pomeriggio in estate e verso mezzogiorno in inverno[3]. I chickaree non vanno in letargo, ma talvolta rimangono nelle proprie tane per alcuni giorni quando il tempo è inclemente. Ogni tanto effettuano anche piccole migrazioni, limitandosi però ad allontanarsi da una zona dove il cibo è divenuto scarso. Sono in grado di nuotare piuttosto bene ed entrano di propria volontà in acqua per raggiungere la riva opposta.
I chickaree si nutrono di una vasta gamma di cibi, tra i quali noci, gemme, frutta, corteccia, funghi, linfa, semi, uova di uccelli, nidiacei, topi e piccoli di coniglio[2]. Il nocciolo della dieta, tuttavia, è costituito solitamente dai semi prelevati dalle pigne di pini e pecci. Le pigne vengono staccate dai rami e immagazzinate in grandi cumuli. In autunno lo scoiattolo di Douglas recide le verdi pigne non ancora aperte di alcune specie di conifere. Esse vengono trasportate o trascinate verso piccoli torrenti o luoghi umidi sotto i tronchi caduti o nelle cavità degli alberi, dove si possono accumulare fino a 160 pigne o più. L'umidità impedisce alle pigne di schiudersi fino a che esse non verranno aperte dagli scoiattoli. Sui monti della Sierra Nevada, in California, questi scoiattoli sono stati visti scavare attraverso tre o quattro metri di neve per raggiungere le scorte immagazzinate. Heinrich riporta che nel Maine, durante l'inverno, gli scoiattoli rossi raccolgono sistematicamente lo zucchero d'acero mordendo la corteccia del tronco e lasciando colare la linfa, per tornare poi, successivamente, a consumare lo sciroppo concentrato[4].
Rusch e Reeder riscontrarono, nell'Alberta, una densità di 685 scoiattoli rossi in 100 ha di foresta mista di pecci[5]. Banfield riportò una densità di 0,7-4,6/ha e territori estesi per circa 1-2,4 ha[2]. Kemp e Keith sostengono che ciascun esemplare difende sia un'area di foraggiamento durante l'inverno che un'area di circa 0,4-0,8 ha di habitat principale durante tutto l'anno[6]. Rusch e Reeder scoprirono che l'attività territoriale si intensifica quando i giovani esemplari si disperdono durante l'estate e che l'area difesa varia da 0,19 a 0,76 ha a seconda della disponibilità alimentare[5]. In uno studio condotto nello Yukon, Price e Boutin videro che alcune femmine adulte abbandonano i propri territori dopo aver svezzato la nidiata, lasciando in effetti «in eredità» l'area ai propri piccoli[7]. I vocalizzi delle specie di Tamiasciurus si possono raggruppare in cinque tipi principali: tintinnio, strillo, ringhio, ronzio, tutti associati al comportamento territoriale, e cinguettio, caratteristico richiamo d'allarme quando viene avvistato un predatore.
In alcune aree vi sono due stagioni riproduttive all'anno, con accoppiamenti in febbraio-marzo e giugno-luglio, ma in Canada viene partorita un'unica nidiata all'anno[2]. Le femmine vanno in estro per un unico giorno, e la gestazione dura 33-35 giorni. Alla nascita i piccoli, da uno a otto, ma generalmente da quattro a sei, pesano 5-8 g. Essi vengono svezzati a 7-8 settimane e si disperdono a circa 18 settimane; sono in grado di riprodursi entro un anno di età. Alcuni esemplari in natura sono vissuti fino ad almeno 7 anni[5], e un esemplare in cattività ha raggiunto i 10 anni[2].
Il genere comprende le seguenti specie[1]:
Lo scoiattolo rosso può danneggiare, talvolta, le piantagioni di giovani alberi, saccheggiare campi di mais, o uccidere il pollame, ma la sua opera di dispersione e seppellimento dei semi risulta molto importante ai fini del rimboschimento[2]. In Canada, ogni anno, ne vengono abbattuti 1-3 milioni di esemplari per la loro pelliccia, per un giro di affari annuo stimato a più di un milione di dollari. La sottospecie T. h. grahamensis, isolata sui monti Graham, nel sud-est dell'Arizona, è inserita tra le specie in pericolo critico dalla IUCN e tra quelle in pericolo dal Servizio della pesca e della fauna selvatica degli Stati Uniti. Ridotta a circa 150 esemplari dalla deforestazione e da altri sconvolgimenti ambientali, la popolazione rimasta è ora compromessa dalla costruzione di un complesso di osservatori proprio nel cuore del suo areale. Manipolazioni politiche all'interno delle agenzie federali e del Congresso hanno consentito la costruzione di questa struttura senza valutare prima i danni che essa avrebbe potuto apportare agli scoiattoli, così come prevede l'Endangered Species Act. I costi delle controversie e delle negoziazioni che ne sono conseguite sono stati stimati sui 10-12 milioni di dollari.
Tamiasciurus Trouessart, 1880 è un genere di roditori della famiglia degli Sciuridi che comprende tre specie di scoiattoli arboricoli originarie del Nordamerica, note collettivamente come scoiattoli rossi o con il nome di chickaree.
Raudonosios voverės (Tamiasciurus) – voverinių (Sciuridae) šeimos graužikų gentis. Paplitusios Šiaurės Amerikoje nuo Aliaskos iki Kalifornijos.
Nepaisant pavadinimo raudonosios voverės nėra raudonos spalvos. Kailiukas gali būti gana skirtingų spalvų, viršutinė dalis šviesiai rusva, alyvų rusvos spalvos arba juodai ruda; dažnai žiemą spalva tamsesnė nei vasarą.
Gentyje dvi rūšys:
Tamiasciurus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae).
Tamiasciurus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae).
Multimedia w Wikimedia Commons Sosnowiórka[2] (Tamiasciurus) – rodzaj gryzoni z rodziny wiewiórkowatych, obejmujący gatunki występujące w Ameryce Północnej[3].
Gatunki sosnowiórek[2]:
Sosnowiórka (Tamiasciurus) – rodzaj gryzoni z rodziny wiewiórkowatych, obejmujący gatunki występujące w Ameryce Północnej.
Gatunki sosnowiórek:
sosnowiórka szara (Tamiasciurus douglasii) sosnowiórka czerwona (Tamiasciurus hudsonicus) sosnowiórka meksykańska (Tamiasciurus mearnsi)Tamiasciurus é um gênero de roedores da família Sciuridae a qual pertencem duas espécies de esquilos norte-americanos.
Tamiasciurus é um gênero de roedores da família Sciuridae a qual pertencem duas espécies de esquilos norte-americanos.
Tamiasciurus är ett släkte i familjen ekorrar med tre arter som förekommer i Nordamerika. I USA kallas arterna ofta för "chickarees" eller "red squirrels". På grund av den senare beteckningen förväxlas de ibland med europeisk röd ekorre.
Arterna är:
Trots namnet red squirrels är de inte röda. Pälsens färg på ovansidan varierar mellan ljusbrun, olivbrun och svartbrun, vinterpälsen är vanligen mörkare än sommarpälsen. Undersidan är hos amerikansk röd ekorre vitaktig och hos T. douglasii brun. På varje sida finns en längsgående svartaktig strimma men ofta syns den inte då den kringliggande pälsen är nästan lika mörk. Kroppslängden ligger vid 20 centimeter och därtill kommer en 12 centimeter lång svans. Vikten varierar mellan 150 och 300 gram.
Vanligen hittas dessa ekorrar i barrskogar och där tillhör de dem talrikaste däggdjursgrupperna. Mera sällsynt är de i löv- och blandskogar som domineras av grå ekorre. Arterna är aktiva på dagen och vistas mera på marken än den europeiska röda ekorren. De bygger olika slags bon. På sommaren byggs bon ofta bland trädens kvistar och under vintern uppsöker de trädens håligheter som polstras med växtdelar. Ofta använder de bon som lämnads av hackspettar. I kyligare regioner av utbredningsområdet lever de även i tunnlar under marken. Där brukar de mest gångsystem som skapades av sislar och ekorrbäver. Dessa ekorrar håller ingen vinterdvala. Däremot stannar de under den kalla årstiden länge i bon och de samlar därför större mängder föda.
Födan utgörs främst av barrträdens kottar. Ibland samlar de upp till 160 kottar i bon. Förutom kottar äter de olika slags animaliska och vegetabiliska ämnen som nötter, frön, bark, svampar, fågelägg och ungfåglar.
Individerna lever utanför parningstiden ensamma. De har revir som försvaras mot artfränder. Parningen sker under senare vintern, i varma regioner äger en andra parning under sommaren rum. Efter dräktigheten som varar cirka 35 dagar föder honan 4 till 6 ungar. Ungdjuren dias ungefär 8 veckor och efter cirka 18 veckor är ungarna självständiga. Livslängden i naturen går upp till sju år.
Arterna spelar troligen en betydande roll för barrträdens spridning. De flyttar kottarna och samtidig frön längre bort från det ursprungliga trädet.
Amerikansk röd ekorre är inte sällsynt och även om den jagas för pälsens skull är den inte hotade. I Kanada dödas varje år 2000 individer och pälsen förarbetas till olika slags kläder. En underart till amerikansk röd ekorre, Tamiasciurus hudsonicus grahamensis, listas av IUCN däremot som stark hotad. Den lever isolerad från de andra populationerna i Arizona. Beståndet av underarten uppskattas med 200 individer.[1]
Släktets position i systematiken var länge omstridd. På grund av likheter i konstruktionen av de yttre könsdelarna listades Tamiasciurus tidigare i en släktgrupp (tribus) tillsammans med släktet Sciurotamias. Andra zoologer räknade Tamiasciurus till följd av andra morfologiska egenskaper till tribus Xerini eller åtminstone till underfamiljen Xerinae. Kladistiska undersökningar som utfördes 2003 av Mercer och Roth samt av Herron, Castoe och Parkinson visade att Tamiasciurus är nära släkt med trädekorrar (Sciurus). Wilson & Reeder listar de därför till tribus Sciurini.[2]
Tamiasciurus är ett släkte i familjen ekorrar med tre arter som förekommer i Nordamerika. I USA kallas arterna ofta för "chickarees" eller "red squirrels". På grund av den senare beteckningen förväxlas de ibland med europeisk röd ekorre.
Arterna är:
Amerikansk röd ekorre (Tamiasciurus hudsonicus), Kanada, Alaska, Klippiga bergen, nordöstra USA Douglasekorre (Tamiasciurus douglasii), Kaskadbergen och Sierra Nevada Tamiasciurus mearnsi, norra Baja Californiaгрец. Ταμίας — «той хто запасає їжу», грец. σκιά — «тінь», грец. οὐρά — «хвіст».
Голова й тулуб довжиною 165—230 мм, хвіст довжиною 90—160 мм, вага 141—312 гр. Хутро зверху від рудувато-коричневого до оливково-коричневого чи коричнюватого кольору, сірувате взимку. На літньому хутрі зазвичай бувають чорнуваті смуги на боках, але їх важче розрізнити на зимовому хутрі і в молоді. Черево біле чи близько того у T. hudsonicus і рудувате у інших двох видів. Хвіст із рудувато-коричневою, жовтою чи білою облямівкою.
Поширений від Канади через США до північно-західної Мексики. Представники роду населяють хвойні ліси, але також можуть бути знайдені в листяних і мішаних лісах.
Ведуть денний спосіб життя. Хоча вони деревні, але проводять багато часу на ґрунті. Одна особина зазвичай використовує кілька гнізд. Вони здебільшого трьох видів: просто сконструйовані гнізда на розгалуженні гілок, які використовуються при спекотній погоді, дупла в деревах, які використовуються як зимові гнізда і альтернативні зимові гнізда у найгустішому листі дерев. Іноді також риє нори під каменями чи пнями. Представники північних популяцій проводять зиму в підземних тунелях, де є запас провіанту. Не впадають у сплячку. Основною їжею є шишки хвойних дерев. Крім того, Tamiasciurus можуть споживати горіхи, фрукти, кору, гриби, яйця і молодих птахів. Живуть поодинці й захищають територію, де знаходиться їх комора.
Пари збираються разом ненадовго для спарювання в кінці зими, а в тепліших частинах ареалу і у другий сезон спарювання в літній час. Самиці народжують після періоду вагітності 35 днів 4—6 дитинчат. Вони вигодовуються до восьми тижнів і стають незалежними після 18 тижнів. Тривалість життя в дикій природі становить до семи років.
Tamiasciurus là một chi động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Chi này được Trouessart miêu tả năm 1880.[1] Loài điển hình của chi này là [Sciurus vulgaris] hudsonicus Erxleben, 1777.
Chi này gồm các loài:
Tamiasciurus là một chi động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Chi này được Trouessart miêu tả năm 1880. Loài điển hình của chi này là [Sciurus vulgaris] hudsonicus Erxleben, 1777.
Tamiasciurus Trouessart, 1880
Кра́сные бе́лки[1][2], или бурундуко́вые бе́лки[2] (Tamiasciurus, от Tamias и Sciurus, «бурундукобелка») — род млекопитающих семейства беличьих. Род включает три вида:
Все три вида возникли и обитают в Северной Америке: на севере и западе США, в том числе на Аляске, на большей части территории Канады и на северо-западе Мексики.
Красные белки — небольшие древесные белки с пушистыми хвостами. Вместе с обычными белками (род Sciurus) составляет трибу Sciurini. Род Tamiasciurus выделил в 1880 г. Эдуард Луи Труэссар.
Английское название типичного представителя рода, красной белки (англ. Red squirrel), приводит к путанице с представителем другого рода, белкой обыкновенной.
Зверьки могут приступить к повторному размножению в то время, когда ещё кормят молоком предыдущий выводок, но происходит это только в годы изобилия семян хвойных растений[3][4].
Кра́сные бе́лки, или бурундуко́вые бе́лки (Tamiasciurus, от Tamias и Sciurus, «бурундукобелка») — род млекопитающих семейства беличьих. Род включает три вида:
Tamiasciurus hudsonicus — красная белка, Tamiasciurus douglasii — белка Дугласа, Tamiasciurus mearnsi — белка Мирнса.Все три вида возникли и обитают в Северной Америке: на севере и западе США, в том числе на Аляске, на большей части территории Канады и на северо-западе Мексики.
美洲紅松鼠是一個與松鼠科相關的小作品。你可以通过編輯或修訂擴充其內容。
타미아스키우루스속 또는 소나무청서속, 다람쥐청서속(Tamiasciurus)은 다람쥐과에 속하는 설치류 속의 하나이다.[1] 3종으로 이루어져 있다.
3종 모두 북아메리카의 토착종이다. 미국 북부와 서부, 캐나다 대부분 지역, 멕시코 북서부 지역에서 발견된다.
다음은 2003년 머서(Mercer)와 로스(Roth), 2004년 스테판(Steppan) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2]
다람쥐과 청서아과 청서족.jpg)
