nomes no trilho de navegação
Yonca kök yumrusu uzunburunu (lat. Sitona Longulus) - Buğumayaqlılar tipinin Sərtqanadlılar dəstəsinin Uzunburun böcəklər fəsiləsinə aid olan növ.
Yonca kök yumrusu uzunburun böcəyi 3-6 mm uzunluqdadır. Qısa, yoğun xortuma malikdir. Böcəyi uzunsov ovalvarıdır. Əksər hallarda bədənləri kül rəngindədir. Yumurtası ovalvarı olub, açıqsarı rənglidir. Uzunluğu 0,4 mm, eni təxminən 0,3 mm-dir. Sürfəsi ağ və ya çirkli-ağ rəngdə olub. Başı qonurdur. Ayağı yoxdur. Bədəninin üzərində seyrək tükcüklər vardır. Uzunluğu 5-6 mm-dir. Pupu sarımtıl, yaxud çirkli-ağ rəngdədir. Sərbəstdir. İnkişafının axırında gözləri və çənələri tünd rəngdə olur. [1]
Böcək yetkin halda yonca köklərinin dibində, torpağın üst səthində kəsəklər altında, və torpaq yarıqlarında qışlayır. Erkən yazda-martın axırlarında onlar qış yuxusundan oyanır və hələ yonca cücərməmiş sahələrə yayılır. Böcəklər yoncanın ilk vegetasiya dövründən başlayaraq onun cücərtiləri ilə qidalanır. Bəzən onun yerüstü hissəsini tamamilə yeyə bilir. Adi hallarda yoncanın uc hissələri və yarpaqları ilə qidalanır.[2] Bir az keçdikdən sonra erkək böcəklərlə dişi böcəklər cütləşir və sonra dişi fərdlər yumurta qoymağa başlayır. Yumurtalar yonca bitkisinin kök boğazı yanına qoyulur. Hər bir dişi böcək 1500-ə qədər yumurta qoya bilir. Böcəklərin məhsuldarlığı qidalnma şəraitindən, havanın temperaturundan və rütubətlindən xeyli asılıdır. Ümumiyyətlə Sitona cinsinin nümayəndələri quraqlıq sevən həşəratdır. Yumurtalar qoyulduqdan 2-3 gün sonra qaralmağa başlayır və bir müddətdən sonra onlardan kiçik sürfələr çıxır. Yenicə çıxan sürfələr çox mütəhərrikdir. Onlar dərhal torpağa girir, yoncanın kökünü, kök yumrusunu və əmici telləri gəmirir. Bu zaman çökəkciklər və şırımlar əmələ gəlir. Bir sürfə bir kök yumrusunu yedikdən sonra başqasına keçir. Beləliklə o, yaşadığı müddət ərzində bir neçə kök yumrusu ilə qidalanır. İri yaşlı sürfələr kök yumrularını tamamilə yeyə bilir. Sürfələr əsasən torpağın 10-20 sm dərinliyində olur. Bəzən onlara 50 sm dərinlikdə də təsadüf edilir. Sürfələrin inkişafı 30-40 günə başa çatır. Sonra onlar torpaq içərisndə puplaşmağa başlayır. Pup 8-12 gün müddətində inkişafını bitirir. Pupdan çıxan cavan böcəklər bir müddət torpaq altında sakit halda qaldıqdan sonra torpağın üstünə çıxır və bitkilərin yarpaqlarını, qönçələrini və böyümə nöqtələrini gəmirir.Yonca kök yumrusu uzunburun böcəyi sürfələrinin fəaliyyəti nəticəsində azotla zəngin olan kök yumruları zədələnir və məhv olur. Bu isə yoncada yaşıl kütlənin əmələ gəlməsini zəiflədir və məhsulun azalmasına səbəb olur. Kök yumrularının kütləvi məhv olması nəticəsində pambıq növbəli əkinində yonca bitkisi öz əhəmiyyətini itirir.[3].
Rusiya (Tümen, Kurqan, Omsk, Tomsk, Novosibirsk, Kemerovsk vilayəti, Altay), Qafqaz, Orta Asiya, Qazaxıstan,[4] Mərkəzi və Şimal-Şərqi Avropada[5], Azərbaycanda isə yonca bitkisi əkilən bütün rayonlarda yayılıb.
Yonca kök yumrusu uzunburunu (lat. Sitona Longulus) - Buğumayaqlılar tipinin Sərtqanadlılar dəstəsinin Uzunburun böcəklər fəsiləsinə aid olan növ.
Die Blattrandkäfer, auch Graurüssler (Sitona) bilden eine Gattung in der Familie der Rüsselkäfer (Curculionidae).
Es handelt sich um vier bis acht Millimeter lange, grau bis braungraue Käfer, die besonders die Blätter von Ackerbohnen,[1] Erbsen, Klee, Luzerne und Lupine fressen. Die beinlosen Larven fressen an Wurzeln oder Wurzelknöllchen.
In den letzten Jahren wurden mehrere Arten aus der Gattung Sitona in die Gattungen Charagmus, Andrion und Coelositona ausgelagert.[2]
Die Gattung Sitona ist (Stand 2018) in Europa mit 54 Arten vertreten.[2]
Die Blattrandkäfer, auch Graurüssler (Sitona) bilden eine Gattung in der Familie der Rüsselkäfer (Curculionidae).
Sitona is a large genus of weevils in the family Curculionidae native to the Nearctic and Palaearctic regions. Over 100 species have been described.[2] Sitona is easily distinguished from related genera by flat, recumbent scales on the mandibles, by the absence of an oval scar on the mandibles, by short and broad rostrum with a deep, longitudinal, median groove, and by dense scales on the body.[3]
Sitona specialize on legumes, plants of the family Fabaceae. The larvae eat the root nodules[4] and the adults eat the leaves. Several species of Sitona are important agricultural pests of legumes, especially in its native regions and introduced populations in South Africa, Australia and New Zealand.[2]
Species include:
Wikimedia Commons has media related to Sitona. Sitona is a large genus of weevils in the family Curculionidae native to the Nearctic and Palaearctic regions. Over 100 species have been described. Sitona is easily distinguished from related genera by flat, recumbent scales on the mandibles, by the absence of an oval scar on the mandibles, by short and broad rostrum with a deep, longitudinal, median groove, and by dense scales on the body.
Sitona specialize on legumes, plants of the family Fabaceae. The larvae eat the root nodules and the adults eat the leaves. Several species of Sitona are important agricultural pests of legumes, especially in its native regions and introduced populations in South Africa, Australia and New Zealand.
Species include:
Sitona aliceae Sitona aquilonius Sitona bicolor Sitona brucki Sitona californius Sitona concavirostris Sitona crinitus Sitona cylindricollis Sitona demoflysi Sitona desertus Sitona discoideus Gyllenhal Sitona fairmairei Allard, 1869 Sitona flavescens Sitona fronto Sitona hispidulus Sitona lepidus Gyllenhal – clover root weevil Sitona lineatus – pea leaf weevil Sitona lineellus Sitona maroccanus Sitona planifrons Sitona puncticollis Sitona sulcifrons Sitona syriacus Sitona tanneri Sitona vittatus Sitona volkovitshi Sitona wahrmaniHernekärsäkkäät (Sitona) on kovakuoriaisten lahkoon kuuluva kärsäkässuku, joita monta toisiaan muistuttavaa lajia. Hernekärsäkkäät ovat väriltään rusehtavia ja niiden kärsä on tylppä ja lyhyt. Ne ovat kooltaan 3,5-4,5 mm. Aikuiset kuoriaiset syövät hernekasvien taimia ja munivat taimien tyvelle, jonka jälkeen munista kuoriutuvat toukat kaivautuvat maahan. Toukat elävät herneen juuristossa vioittaen typpeä sitovia juurinystyröitä ja heikentäen siten kasvin kasvua. Hernekärsäkkäät talvehtivat aikuisina pientareilla ja muissa monivuotisissa heinäkasvustoissa.lähde? Hernekärsäkkäiden aiheuttamaa tuhoa voidaan rajoittaa heti kylvön jälkeen laitettavilla harsoilla tai verkoilla. Kemiallisessa torjunnassa tehoaineina voidaan käyttää esimerkiksi esfenvaleraattia, tau-fluvalinaattia ja alfa-sypermetriinia sisältäviä torjunta-aineita.lähde?
Hernekärsäkkäät (Sitona) on kovakuoriaisten lahkoon kuuluva kärsäkässuku, joita monta toisiaan muistuttavaa lajia. Hernekärsäkkäät ovat väriltään rusehtavia ja niiden kärsä on tylppä ja lyhyt. Ne ovat kooltaan 3,5-4,5 mm. Aikuiset kuoriaiset syövät hernekasvien taimia ja munivat taimien tyvelle, jonka jälkeen munista kuoriutuvat toukat kaivautuvat maahan. Toukat elävät herneen juuristossa vioittaen typpeä sitovia juurinystyröitä ja heikentäen siten kasvin kasvua. Hernekärsäkkäät talvehtivat aikuisina pientareilla ja muissa monivuotisissa heinäkasvustoissa.lähde? Hernekärsäkkäiden aiheuttamaa tuhoa voidaan rajoittaa heti kylvön jälkeen laitettavilla harsoilla tai verkoilla. Kemiallisessa torjunnassa tehoaineina voidaan käyttää esimerkiksi esfenvaleraattia, tau-fluvalinaattia ja alfa-sypermetriinia sisältäviä torjunta-aineita.lähde?
Sitona est un genre d'insectes de l'ordre des coléoptères[1] appartenant à la famille des Curculionidae. Le nom de ce genre de petits charançons provient du grec σῖτος. Ils s'attaquent en général aux légumineuses. Il en existe 75 espèces en Europe sur la centaine de la région paléarctique.
Ces espèces ont un tropisme qui les guide vers les légumineuses. Il a été montré que les larves de certaines espèces classées parmi les bioagresseurs en agriculture sont dépendantes des nodules riches en azote de légumineuses (ex Sitona lepidus qui profite des nodules du trèfle blanc[2]. Le génotype des individus-hôtes de la plante ciblée par l'insecte (de même que sa richesse en nodules racinaires) a aussi une grande importance pour la survie des larves et la croissance de l'insecte[3].
Certaines espèces peuvent être source de dégâts dans les jardins potagers et surtout dans les champs, où si le génotype de la plante leur est favorable (la plante se défend mal contre eux) et qu'un champ est peu diversifié l'insecte trouve les conditions idéales d'une pullulation (par exemple pour Sitona lineatus L. dans une grande monoculture de pois proteagineux (Pisum sativum L.)[4]), surtout en l'absence de leurs prédateurs naturels (oiseux insectivores, reptiles et amphibiens et micromammifères tels que la musaraigne). Leurs populations sont aussi naturellement limitées par des champignons parasites ou entomopathogènes[5] et/ou des insectes microparasitoïdes, dont par exemple des hyménoptères Braconidae tels que Microctonus aethiops (Nees) auctt. et Perilitus rutilus (Nees) en Europe [6] ou encore Microctonus aethiopoides [7], ou Dinocampus rutilus Nees[8], ces derniers pouvant toutefois être victimes des insecticides à large spectre. Les espèces Microctonus spp. semblent être de bons candidats pour la lutte biologique contre les sitones posant problème en agriculture[9]
Des phéromones d'agrégation (sécrétées par le mâle[10]) renforcent leur capacité à pulluler sur une zone d'intérêt pour eux. Une telle phéromone a par exemple été découverte dans les années 1980 pour S. lineatus [11]. Elle pourrait peut-être permettre de produire des pièges à phéromones.
Ils sont capables de distinguer celles des plantes qui s'adaptent naturellement en produisant des alcaloïdes répulsifs[12].
Certaines espèces introduites hors de leur milieu naturel peuvent devenir des pestes agricoles[13].
Selon Catalogue of Life (27 oct. 2013)[14] :
Selon ITIS (27 oct. 2013)[15] :
Selon NCBI (27 oct. 2013)[16] :
Sitona est un genre d'insectes de l'ordre des coléoptères appartenant à la famille des Curculionidae. Le nom de ce genre de petits charançons provient du grec σῖτος. Ils s'attaquent en général aux légumineuses. Il en existe 75 espèces en Europe sur la centaine de la région paléarctique.
Sitona là một chi lớn bọ cánh cứng trong họ Curculionidae.[2][3]
Bài viết liên quan đến họ côn trùng Curculionidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Sitona là một chi lớn bọ cánh cứng trong họ Curculionidae.
Sitona Germar, 1824
Синонимы
Долгоносики клубеньковые[1] (лат. Sitona) — род жуков из семейства долгоносиков.
В палеарктическом регионе распространены свыше ста видов[2]. В Европе распространены 75 видов этого рода[3].
Тело продолговато-овальной формы, покрыто чешуйками и, кроме того, в кротких или реже в длинных волосках и щетинках, очень редко верхняя часть тела бывает без щетинок. Верхняя часть тела тонко-волосистая. Голова с крупными круглыми более или менее выпуклыми глазами[4]. Головотрубка короткая, толстая, широкая[5], большей частью длина её равна ширине. Левая верхняя челюсть с зазубренным режущим краем, и выделяется только вершинный зубец[6]. Прекоксальная часть переднегруди не длиннее посткоксальной, простернальная выемка и заглазничные лопасти отсутствуют. Эпистом очень короткий, его задняя граница не чёткая. Птеригии отсутствуют. Переднеспинка у большинства слабопоперечная, с закруглёнными, редко параллельными, боками. Надкрылья продолговато-овальной формы, в основании с выраженными плечевыми бугорками. Бёдра часто булавовидные. Коготки свободные, каждый при основании с добавочным щетинковидным коготком[4]. Третий сегмент лапок значительно шире первого. Корзиноки задних голеней открытые[6]. Передние ноги иногда увеличены[5].
Развиваются личинки исключительно на бобовых (Fabaceae), причём личинки первой стадии питаются в клубеньках на корнях, позже переходят на корни. Взрослые жуки объедают точки роста и листья[6].
Некоторые виды серьёзно вредят бобовым культурам[6], особенно в тех регионах откуда они родом, то есть в Южной Африке, Австралии и Новой Зеландии[2].
Некоторые виды рода[7]:
Долгоносики клубеньковые (лат. Sitona) — род жуков из семейства долгоносиков.
