nomes no trilho de navegação
Nocturnal bat. Insectivorous, feeding on moths. Lives in colonies of around 50 individuals. Flying high and fast, more than 30 km. The European free-tailed bat uses echolocation (at a quasi- constant-frequency calls with an end-frequency 9 to14 kHz) by emitting ultrasound from nose-leaf to detect prey. The breeding season of the European free-tailed bat takes place in January and female gives birth to a single young each year in June after a gestation period of six to seven weeks and reaches sexual maturity after one year.
European free-tailed bat is a large strong bat. Fur on the upperparts of the body dense, soft, plush-like, long on neck, and paler on the underparts. Hairs extend onto wings and base of flight membrane. Ears large, rounded and broad. The inner sides of ear directed downwards, close to each other but tips disconnected. Wings very long, narrow, but not broad, vary in color from grayish-brown to black. Face distinctive with long, wrinkled muzzle. Upper lip with vertical fissures interspersed with short hairs. Tragus square with rounded angles and large antitragus. Feet strong, as long as half the tibia length. Tail long and extends beyond the flight membrane.
Narrow (Cairo and Sinai).
The European free-tailed bat prefers open habitats like grassland and rocky places, especially limestone. It roosts colonially in narrow gaps between rocks in winter where temperature is ca. 10°C and artificial structures such as bridges and old buildings.
Body length 122–139 mm, forearm 54.7–69.9 mm, 5th digit 55-59 mm, 3rd digit 102-115 mm.
Native, resident.
4 (BTMİ-nin 2.3 (1994-cü il) və 3.1 (2010-cu il) variantlarına əsasən LR/lc). Azərbaycan Respublikasının Qırmızı Kitabının I nəşrinə “məhdud arealı olan çox nadir növ” statusu ilə daxil edilib. Bern Konvensiyasına əsasən mühafizə olunur (Əlavə II). Qafqazda “məlumat azlığı” (DD) kimi qiymətləndirilib.
Arealı Aralıq dənizinin şimal və cənub hissələrini, Qafqazı, Qazağıstanı, Elbrus, Kopetdağ və Pamir dağlarını əhatə edir. Ərəbistan yarımadasından və İranın cənubundan tək-tək tapıntılar var. Qafqazda cəmi bir neçə dəfə tapılıb. Azərbaycanda birinci dəfə 1938-ci ildə Dağlıq Qarabağın ərazisində Şuşa dərəsində N.Qubarev tərəfindən, 1939-cu ildə həmin yerdə A.Kuzyakin tərəfindən aşkar olunub. Sonralar Azərbaycanda aşkar edilməyib.
Meşə, çəmən, çöl, yarımsəhra, dağ landşaftlarında rast gəlinir. Bu növ əsasən qayalıq, dərin dərələr olan ərazilərdə aşkar ediliblər. Qafqazda 1500 – 2000 m d.s.h. qədər yüksəlir. Qayalarda, daş binaların yarıqlarında, ağacların qabığının altında özlərinə sığınacaq tapırlar. Qayaların çıxıntılarında kiçik koloniyalar (5-50 dişi fərd, nadir hallarda daha çox) yerləşir. İyun ayında bir bala doğurlar. Qida axtarışında sığınacaqlarından uzaq məsafəyə uçurlar. Avropada 100 km qədər uçuşlar qeydə alınıb. Qafqazda Bükükdodaq enliqulağın qışlaması aşkar edilməyib.
Areal boyu koloniyaların sayı 100 fərddən çox olmayıb.
Əksər sığınacaqları insan üçün əlçatmaz ərazilərdə yerləşir və orada məskunlaşan koloniya təsadüfən narahat edilə bilər. Ekspertlərin fikrincə, bütün ölkələrdə əsas mənfi təsir antropogen təsir nəticəsində yaşayış mühitinin keyfiyyətinin itirilməsi nəticəsində yarana bilər.
Növ aşkar olunan ərazidə Daşaltı Dövlət Təbiət Yasaqlığı yaradılıb. Qanunla Qırmızı Kitaba daxil edilmiş növ kimi qorunur. Dağlıq Qarabağın işğal altında olması səbəbindən mühafizə tədbirlərini həyata keçirmək mümkün deyil. Faydalı mühafizə üçün Tadarida teniotis tərəfindən istifadə olunan əraziləri müəyyən etmək və radiometriya metodu vasitəsilə ərazinin istifadə xüsusiyyətini öyrənmək.
Molos Cestoni (Tadarida teniotis) a zo un askell-groc'hen hag a vev en Europa hag Azia.
Molos Cestoni (Tadarida teniotis) a zo un askell-groc'hen hag a vev en Europa hag Azia.
El ratpenat cuallarg europeu[1] (Tadarida teniotis) és, després del nòctul gegant, el ratpenat més gran dels Països Catalans i també el més fàcil d'identificar, ja que, a diferència dels altres, la meitat de la cua sobresurt del patagi i d'això li ve el nom.
Són molt característiques les seves orelles: grans i amples, es projecten cap endavant fins a gairebé tapar els ulls i, semblantment a com ocorre en les ratapinyades orelludes i en la de bosc, queden unides a nivell de la base. Com que es disposen mig replegades, vistes de perfil semblen allargades, però si s'estenen es veu que en realitat tenen forma arrodonida. Van proveïdes d'un tragus petit i quadrangular, difícil de veure.
El llavi superior, gros i carnós, és solcat per arrugues profundes disposades verticalment.
Les ales són llargues i estretes, formades per una membrana gruixuda i als dits dels peus hi té uns pèls rígids.
El pelatge és curt i suau, de color gris negrós amb reflexos marronosos, més clar per la part ventral que per la dorsal. Les orelles i la membrana alar tenen una tonalitat molt semblant.
Dimensions corporals: cap + cos (80 - 92 mm), cua (44 -57 mm), avantbraç (57 -65 mm) i envergadura alar (410 -450 mm).
Pes: 25 - 50 g
Qualsevol lloc on pugui trobar un amagatall adequat entre les esquerdes de les roques en cingles, espadats, coves i altres llocs inaccessibles, o bé entre els blocs de pedra de les construccions humanes i, més rarament, en els forats dels arbres.
Viu a la península Ibèrica, França, Marroc, Algèria, Tunísia, Líbia, Israel, Jordània, Aràbia Saudita, Iran, Iraq, Azerbaidjan, Turkmenistan, Tadjikistan, Kirguizistan, Afganistan, Índia, Xina (Yunnan), Indonèsia, Madeira i les Illes Canàries.[2]
Normalment en cada esquerda es refugien entre un i cinc individus, però en alguna ocasió se n'han vist fins a una vintena, sempre separats els uns dels altres, mai en contacte.
Quan ja és fosc, surt a caçar en espais oberts, amb un vol alt, ràpid i rectilini.
No entra en letargia, però els dies més freds de l'hivern pot optar per no sortir del seu amagatall en tota la nit.
Aquest ratpenat és un animal robust capaç de suportar l'escassesa d'aigua i d'aliments i les temperatures extremes.
La cua que sobresurt considerablement del patagi i les orelles grosses i carnoses la fan clarament identificable entre les altres espècies de ratpenat.
El ratpenat cuallarg europeu (Tadarida teniotis) és, després del nòctul gegant, el ratpenat més gran dels Països Catalans i també el més fàcil d'identificar, ja que, a diferència dels altres, la meitat de la cua sobresurt del patagi i d'això li ve el nom.
Tadarida evropská (Tadarida teniotis) je netopýr z čeledi tadaridovitých.
Vyskytuje se v Evropě (Itálie, Francie, Španělsko, Portugalsko) a postupně se rozšířila i do Asie (Čína, Izrael, Tunis).
Váží kolem 50 g. Všechny tadaridy patří k nejlepším letcům, mezi netopýry, jelikož mají úzká křídla s kterými dobře manévrují. Dokáží vyletět i do značných výšek až 2000 m n. m. Živí se hmyzem. Žijí ve velkých společenstvích, jako jediní mezi netopýry nosí své mladé do odstavu na zádech (jiné druhy je odkládají nebo nosí na břiše). Délka březosti trvá cca 80 dní.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tadarida evropská ve Wikimedia Commons
Tadarida evropská (Tadarida teniotis) je netopýr z čeledi tadaridovitých.
Die Europäische Bulldoggfledermaus (Tadarida teniotis) ist die einzige in Europa heimische Art aus der Familie der Bulldoggfledermäuse (Molossidae). Sie ist in Südeuropa und Nordafrika rund um das Mittelmeer sowie auf den Kanarischen Inseln verbreitet. Sie bevorzugt gebirgige Regionen mit Schluchten und Felswänden, kommt aber auch in Ortschaften vor. In den französischen Alpen findet man sie bis zu einer Höhe von 1923 Meter NN.
Mit einer Körpergröße von 81 bis 92 Millimeter und einem Gewicht von 25 bis 50 Gramm gehört die Europäische Bulldoggfledermaus zu den größten Fledermäusen Europas. Das Fell der Tiere ist sehr kurz und weich, in der Farbe bräunlich schwarzgrau bis rauchgrau, unterseits etwas heller. Die Ohren, die Schnauze und die Flughäute sind schwarz bis schwarzgrau. Die Jungtiere sind etwas heller gefärbt als die ausgewachsenen Fledermäuse. Aufgrund ihrer großen Ohren, die nach vorn die Augen und das Gesicht überragen, sowie der 5-faltigen Oberlippe, die ihnen den Namen eingebracht haben, ist sie unverwechselbar. Der hintere Ohrrand ist verbreitert und in Augenhöhe mit einem fast viereckigen und auffallenden Antitragus ausgestattet. Die Nasenlöcher weisen nach vorn.
Die Flügel der Art sind sehr schmal und lang ausgebildet, die Spannweite beträgt etwa 410 mm. Die Armflughaut reicht bis zur Ferse und setzt dort an. Der 44 bis 57 mm lange Schwanz ragt zu einem Drittel bis zur Hälfte aus der kurzen Schwanzflughaut hervor und wird zum Tasten genutzt. Der Sporn besitzt kein Epiblema. Die Beine sind kräftig und können zum Laufen und Klettern eingesetzt werden.
Auffällig ist der Geruch der Tiere; sie riechen intensiv nach einer Mischung aus Lavendel und Bisam.
Das Verbreitungsgebiet der Europäischen Bulldoggfledermaus umfasst Südeuropa von der Iberischen Halbinsel über Südfrankreich, Italien und den Balkan bis in die Türkei und von dort weiter bis auf die Arabische Halbinsel. Außerdem kommt sie an großen Teilen der nordafrikanischen Mittelmeerküste von Marokko bis Ägypten und auf den meisten Mittelmeerinseln vor. Neuerdings wurde sie auch in einer Grotte bei Zirl in Tirol entdeckt.[1]
Die Fledermaus ist vor allem in felsigen Lebensräumen im Gebirge oder im Bereich von Uferfelsen zu finden, kommt aber auch in Ortschaften vor. Die höchsten Nachweise lagen in den französischen Alpen in einer Höhe von 1923 Metern am Col de Bretolet. Die Sommerquartiere finden die Tiere in Felsspalten, an Höhlendecken oder in Spalten an Gebäuden. Auch die Winterquartiere liegen in Höhlen und Felsspalten.
Die Europäische Bulldoggfledermaus ist die einzige europäische Art der Bulldoggfledermäuse (Molossidae) und der Gattung Tadarida, von der in tropischen Gebieten weitere sieben Arten existieren. Dabei kommt in Europa nur die Nominatform Tadarida teniotis teniotis vor, während auf der Arabischen Halbinsel und in Ägypten die Unterart Tadarida teniotis rueppellii verbreitet ist.
Die Europäische Bulldoggfledermaus (Tadarida teniotis) ist die einzige in Europa heimische Art aus der Familie der Bulldoggfledermäuse (Molossidae). Sie ist in Südeuropa und Nordafrika rund um das Mittelmeer sowie auf den Kanarischen Inseln verbreitet. Sie bevorzugt gebirgige Regionen mit Schluchten und Felswänden, kommt aber auch in Ortschaften vor. In den französischen Alpen findet man sie bis zu einer Höhe von 1923 Meter NN.
Tadarida teniotis is ne Oard fon Fläddermuus juu dät in doo Middelmeer-Regione fon Europa un Afrikoa bit Japan, Taiwan, Madeira un doo Kanariske Ailounde rakt. Die Wietenskupper YOSHIYUKI kwad 1989, dät juu japaniske Foarm ne oaine Oard is un Tadarida insignis hat, man dät is unner doo Biologen noch striedich.
Tadarida teniotis is ne Oard fon Fläddermuus juu dät in doo Middelmeer-Regione fon Europa un Afrikoa bit Japan, Taiwan, Madeira un doo Kanariske Ailounde rakt. Die Wietenskupper YOSHIYUKI kwad 1989, dät juu japaniske Foarm ne oaine Oard is un Tadarida insignis hat, man dät is unner doo Biologen noch striedich.
Кош эрин жарганаты (лат. Tadarida teniotis, Rafinesque, 1814):
Евразиянын, Түндүк Африканын тоолуу аймактары. Орто Азия өлкөлөрүнүн бардыгында жана Казахстанда кездешет, бардык жерде сейрек кездешүүчү түр катары эсептелет. Мурда Ош шаарынын тегерегинде үңкүрлөрдө гана кездешет деген пикир тараган. Акыркы изилдөөлөр көрсөткөндөй, бул түр Кыргызстандын территориясы боюнча дээрлик бардык жерде кездешет.
Жапыз жана орто тоолордун аскалуу аймактарында (кээде деңиз деңгээлинен 3000 м бийиктикке чейин) жашайт, аскалардын жаракаларында жана үңкүрлөрдө жайгашат.
1992-жылы Кыргызстандын бардык территориясы боюнча жүргүзүлгөн Швейцар - Чех - Кыргыз экспедициясынын жыйынтыгы боюнча изилденген 44 ландшафттык өзөндүн ичинен кош эрин жарганаты 22синде 700 м бийиктиктен 2500 м, бир жолу 3000 м ге жакын бийиктикке чейинки диапазондо кездешкен. Ысыккөл облусунун Тоң районунун бир жеринде жана Ош облусунун Араван районунун 3 өзөнүндө бул жаныбардын көп сандаган чакырыктары түнү бою угулуп турган. Изилденген территориялардын сегизинде чакырык регулярдуу түрдө, ал эми он аймакта кээде гана угулган. Торго кармалган жарганаттардын ичинен кош эрин жарганаты тутулуу боюнча экинчи орунга ээ болгон да, 81 кош эрин жарганат кармалган. Арашан дарыясынын жана анын аскалуу жээктеринин үстүндө учуп жүргөн жүздөн ашык особ (1992-жылы 21 сентябрда) байкалган.
Өзгөчө ареалынын түндүгүндө келгин түр. Кыргызстандын үңкүрлөрүнүн биринде майдын аягынан августтун ортосуна чейин кездешкен. Көбөйүү биологиясы начар изилденген, ургаачылары июнң айында бирди тууй тургандыгы белгилүү. Бир нече ургаачы жана бир эркеги бар чоң колониялар менен жашайт. Аңчылыкка 20 км ден алыс аралыкка учушу мүмкүн.
Адамдардын үңкүрлөргө тез барып турушу, балким, колонияларга жакын жайгашкан айыл-чарбада гербициддерди жана пестициддерди колдонуу.
Маалымат жок.
1975-жылдан бери өзгөчө коргоого алынган түрлөрдүн тизмесине киргизилген, Кыргыз ССРинин Кызыл Китебине (1985), ошондой эле Казахстан, Узбекистан, Тажикистан жана Туркмениянын Кызыл Китептерине киргизилген.
Үңкүрлөрдү жана жашоого ылайыктуу аймактарды коргоо. Жергиликтүү жашоочулардын арасында түшүндүрүү иш-аракеттерин жүргүзүү.
VII категория, Lower Risk/least concerned, LR/lc.
The European free-tailed bat (Tadarida teniotis, sometimes given as Tadarida insignis) is a species of free-tailed bat found in the Old World.[2] Other common names include the bulldog bat and the mastiff bat because of the presence of wrinkling on the snout. This bat is found in the Mediterranean region of Europe and in scattered locations across Asia at altitudes from sea level to 3100 m.[1] The range of distribution is from the Canary Islands and Madeira through the whole Mediterranean area, Asia Minor, the Caucasus and the Middle East. In the north to southern France, southern Germany, Switzerland, Croatia and Bulgaria.[3] It was reported from Korea in 1931, but has not been sighted on the Korean Peninsula since then. Populations in Japan, Taiwan and Korea are now considered to be a separate species Tadarida insignis.[4]
The European free-tailed bat has large, broad ears, each with a very small tragus, a backward-pointing projection which helps direct sound into the ear. Its muzzle has wrinkled lips, which gives its face a similarity to a dog's face and is the origin for its common names of bulldog or mastiff bat. Its tail is fleshy and robust, and the rear third is not connected to any membranes. Its fur is short and even, the dorsal (upper) surface is greyish-black, with a brownish shine, while the ventral (under) surface is paler. Its ears, wing and tail membranes are black and it has an unpleasant smell. This bat's head and body length is about 3.5 inches (89 mm), its tail about 2 inches (51 mm) and its weight from 1 to 2 ounces (28 to 57 g).[5]
The European free-tailed bat roosts by day in crevices in cliffs, in rocky gorges, under overhangs, in holes in tall buildings, under roof tiles or under stone bridges. It emerges at dusk and flies at a great height with a swift direct flight, not exhibiting the sudden twists and turns shown by many other bat species. It feeds on insects caught in flight and seldom needs to drink. When it does drink, it scoops up water from a pond or river while flying low over the surface. Before leaving the roost it makes a rattling sound and it often emits a characteristic "tsick-tsick" in flight, enabling it to be recognised by sound.[5]
European free-tailed bats generally live solitary lives but small groups of females come together to breed. The gestation period is about eighty days and a single youngster is born in some dark, concealed location. The juvenile opens its eyes when about a week old, can fly by four weeks and is independent by seven weeks. It matures at a year old and the lifespan is about ten years.[5]
The European free-tailed bat is included by the IUCN in its Red List of Threatened Species as being of "Least Concern". The threats it faces include the use of pesticides, deforestation, the loss of roosts in some buildings and possible injury from wind turbines, however it is felt that none of these is a particularly serious threat. The population trend is not known but it is a common species in suitable habitats and bats in general receive protection in a number of European Union member states.[4]
The European free-tailed bat (Tadarida teniotis, sometimes given as Tadarida insignis) is a species of free-tailed bat found in the Old World. Other common names include the bulldog bat and the mastiff bat because of the presence of wrinkling on the snout. This bat is found in the Mediterranean region of Europe and in scattered locations across Asia at altitudes from sea level to 3100 m. The range of distribution is from the Canary Islands and Madeira through the whole Mediterranean area, Asia Minor, the Caucasus and the Middle East. In the north to southern France, southern Germany, Switzerland, Croatia and Bulgaria. It was reported from Korea in 1931, but has not been sighted on the Korean Peninsula since then. Populations in Japan, Taiwan and Korea are now considered to be a separate species Tadarida insignis.
El murciélago rabudo (Tadarida teniotis) es una especie de murciélago microquiróptero la familia Molossidae. Es uno de los quiróptedos canarios de mayor tamaño con una longitud de 12 cm aproximadamente y alas largas y estrechas, con la cabeza típica del género Tadarida, con orejas rígidas orientadas hacia delante. La cola sobresale por fuera de la membrana caudal y se retrae en el uropatagio cuando está en vuelo. Las hembras de esta especie son de mayor tamaño que los machos.
El color del pelo es muy variable desde el pardo al gris claro. Su característica más reconocible y de la que deriva su nombre vulgar. Algunos ejemplares presentan áreas canosas. Miden entre 57 y 64 milímetros y su peso se encuentra entre los 22 a 54 gramos. Su fórmula dentaria es 1.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{3.1.2.3}}} 
Muestran una gran variedad de llamadas sociales, tanto desde los refugios como en vuelo, con exhibiciones sonoras de los machos dominantes y fuertes emisiones durante las persecuciones aéreas. Emite entre 9 y 15 [kHZ], siendo audible para el oído humano. Poseen una dieta insectívora.
Ocupa una estrecha franja latitudinal circunmediterránea, que abarca el sur de Europa y norte de África, Afganistán, China y Corea, llegando hasta Japón y Flores (Indonesia). En Europa se distribuye por la región Mediterránea, España, sureste de Francia, sur de Suiza, Italia y costas adriáticas hasta Grecia, incluyendo Madeira, Canarias y las islas mediterráneas.
Los refugios se localizan en farallones rocosos, acantilados marinos y estructuras artificiales como puentes o edificios. Se alimentan por encima de núcleos habitados y espacios abiertos en un amplio rango altitud, se les ha observado alimentándose a gran altura (de 200 a 300 metros) en las ciudades. Se le encuentra desde el nivel del mar hasta los 2300 m de altitud. su dieta es principalmente de insectos.
Como ocurre a buena parte de los quirópteros y según los hábitats que ocupan, las molestias causadas a los vecinos de las construcciones que habitan, provocan la expulsión o fumigación de las colonias, así como la reparación de estos edificios taponando las fisuras donde anidan. El descenso en las poblaciones de lepidópteros nocturnos, que constituyen su alimento más importante, también afecta a la especie. Su vuelo alto y veloz, con grandes desplazamientos en busca de alimento, le hacen candidato al choque con las palas de los parques eólicos.
El murciélago rabudo está calificado como Casi Amenazado (NT) en el Atlas y Libro Rojo de los Mamíferos Terrestres de España, así como De Interés Especial en el Catálogo Nacional de Especies Amenazadas y como Vulnerable en el Catálogo de Especies Amenazadas de Canarias.
El murciélago rabudo (Tadarida teniotis) es una especie de murciélago microquiróptero la familia Molossidae. Es uno de los quiróptedos canarios de mayor tamaño con una longitud de 12 cm aproximadamente y alas largas y estrechas, con la cabeza típica del género Tadarida, con orejas rígidas orientadas hacia delante. La cola sobresale por fuera de la membrana caudal y se retrae en el uropatagio cuando está en vuelo. Las hembras de esta especie son de mayor tamaño que los machos.
El color del pelo es muy variable desde el pardo al gris claro. Su característica más reconocible y de la que deriva su nombre vulgar. Algunos ejemplares presentan áreas canosas. Miden entre 57 y 64 milímetros y su peso se encuentra entre los 22 a 54 gramos. Su fórmula dentaria es 1.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Muestran una gran variedad de llamadas sociales, tanto desde los refugios como en vuelo, con exhibiciones sonoras de los machos dominantes y fuertes emisiones durante las persecuciones aéreas. Emite entre 9 y 15 [kHZ], siendo audible para el oído humano. Poseen una dieta insectívora.
Saguzar buztanluzea (Tadarida teniotis) molossidae familiako saguzarra da, Eurasia osoan, tartean Euskal Herrian, bizi dena[1].
Euskal Herriko isurialde mediterranearrean aurki daitekeen saguzar hau Europako handienetariko bat da gau-saguzar handiarekin (Nyctalus lasiopterus) batera. Orain gutxi arte espezie arraroa zela uste zen arren, azken urteotako ikerketek mediterraneo inguruan nahiko ohikoa dela adierazi dute. Izan ere, irisgarritasun eskaseko inguruetan aurkitu ohi baita.
8,4 - 9,4 cm inguruko luzera eta 5,7 - 6,4 cm-ko hego-luzera duen saguzar honek, 4,8 - 5,6 cm inguruko buztan luzearen ondorioz jaso du izena. Belarri zabal eta luzeak ditu, barne-ertzaren bidez oinarrian loturik daudenak eta, aurrealderantz bota ditzake begiak eta aurpegia estaliz. Goiko ezpainean ildaska nabarmenak bereiz daitezke. Ilajea leun eta dentsoa da, ile motzez osatua. Kolore gris-arrea izan ohi du eta tripa aldean kolore argiagoak bereizten zaizkio. Hegoak luze eta estuak ditu eta plagiopatagioa orkatilan txertatzen da. Uropatagio motza du eta buztana aske gelditzen da bere luzeraren erdialdetik aurrera. Hankak motz eta sendoak ditu eta oinetan molosidoen familiako bereizgarria den zurda batzuk ditu.
Bere hortz-formula honakoa da: 1.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Iparraldeko Afrikan, Europa eta Asia hegoaldean, Taiwanen eta Japonian aurki daitekeen saguzarra da. Europan mediterraneo inguruan bizi da, Espainia, Frantzia hegoaldea, Suitza hegoaldea, Italia, Balkanak, Grezia, Albania eta Bulgarian. Mediterraneoko ia irla guztietan ere aurki daiteke, eta baita Atlantikoko Madeira eta Kanariar uharteetan ere. Iberiar penintsula ia guztian aurki daiteke, baina askoz ere ohikoagoa da hegoaldean.
Euskal Herrian mediterranear isurialdean aurki daiteke, batez ere, Araba eta Nafarroako lurretan.
Iristeko zailak diren inguruetan bizi ohi den animalia da, oso ingurune malkarretan. Harkaitzetako arrakaletan egiten du habia, normalean, baina kobazulo, eraikuntza eta zuhaitzetan ere aurkitu izan da. Altitudeari dagokionez, 300 metrotik hasi eta 1.200 metro bitarteko altueran aurkitu izan da Euskal Herrian, nahiz eta itsas mailatik 2.400 metroko altueraraino aurkitu izan den beste hainbat lekutan. Gehienak, ordea, 500 - 600 metro inguruan aurkitu izan dira.
Ingurune oso ezberdinetan ikusi dira espezie honetako banakoak intsektu ehizan. Hiriguneetan argiak erakarritako sitsez elikatzen da, batez ere. Basoetan adaburuen gainetik ehizatu ohi dute eta ingurune bertsuak erabili ohi dituzte ehizarako. Bakarka edo talde txikitan ehizatzen dute eta espeziekideei intsektuen berri emateko oihuak jaurtitzen dituzte. Elikatzeko, koloniak 30 km-ko erradioan mugi daitezke, nahiz eta, normalean ez diren 5 km baino gehiago urruntzen. 50 km/h abiaduraz mugi daitezke eta 10 ordu luzez hegan ibili gelditu gabe.
Lepidopteroez elikatzen dira, batez ere, baina neuroptero eta koleopteroak ere ehizatzen dituzte.
Aktibitate sexualak gaina jotzen du udaberrian eta abuztuaren ondoren, edoskitzaroaren ostean harenak berriz ere batzen direnean. Erditze garaia ekaina eta uztaila aldera izan ohi da baina aldaketa handiak behatu dira koloniatik koloniara. Kumeak jaio eta hiru hilabetera hasten dira hegan.
Molossidae familiako saguzarren artean bizi-luzetasun handiena dutenak dira, 13 urteko banakoak aurkitu izan baitira. Orohar, ordea, molosidoak gainerako saguzarrak baino bizitza laburragoa izan ohi dute. Oso garai jakinetan hibernatzen du, eta denbora motzez. Baliteke aldaketa fisiologiko hau izatea molosidoek gainerako saguzarrek baino bizitza laburragoak izatearen arrazoia. Sexuen arteko nagusitasuna ez dago batere argi, nahiz eta harrapatutako banako gehienak arrak izan. Izan ere, baliteke lurraldea zaintzeko hegaldiak arren esku egotearen ondorio izatea harrapaketa desproportzionatuaren zergatia. Araldian, gauez hegan egiten dute lurraldea kontrolatzeko eta eguna hastearekin batera itzultzen dira koloniara.
Autore batzuek migratzaileak direla aipatu duten arren, beste batzuek sedentarioak direla diote. Behaketa gehienak apirila eta urria bitartean egin direnez, ez da batere ziurra espezie honetako animalien portaera.
Kolonien egitura konplexua dela uste dute adituek. Normalean, ar bat eta hainbat emez osaturiko harenak sortzen dituzte eta arrek sutsuki defendatzen dute beren lurraldea. Apioaren antzeko usaina jariatzen dute arrek, ziurrenik, beren lurraldea markatzeko eta, udaberri eta udazkenean ar dominatzaileek oihu sozialak egiten dituzte emeak erakartzeko.
Saguzar arrunt (Pipistellus pipistrellus), baratze-saguzar (Eptesicus serotinus) eta sorbeltz arruntekin (Apus apus) eraikuntza bera partekatu dezaketela ikusi da, nahiz eta bizileku zehatza ez den bera izaten.
Hegazti harrapari askoren harrapakina da. Belatz handia (Falco peregrinus) eta belatz gorriaren (Falco tinnunculus) harrapakina da, baita hontz zuria (Tyto alba) eta urubiarena (Strix aluco) ere.
Ez da espezie batere parasitatua, nahiz eta akaro, arkakuso eta zorriak aurkitu izan zaizkien.
Saguzar buztanluzea (Tadarida teniotis) molossidae familiako saguzarra da, Eurasia osoan, tartean Euskal Herrian, bizi dena.
Euskal Herriko isurialde mediterranearrean aurki daitekeen saguzar hau Europako handienetariko bat da gau-saguzar handiarekin (Nyctalus lasiopterus) batera. Orain gutxi arte espezie arraroa zela uste zen arren, azken urteotako ikerketek mediterraneo inguruan nahiko ohikoa dela adierazi dute. Izan ere, irisgarritasun eskaseko inguruetan aurkitu ohi baita.
Doggilepakko eli euroopandoggilepakko (Tadarida teniotis)[3] on lähinnä Välimeren ympäristön valtioissa ja Kauko-Idässä esiintyvä lepakkolaji, joka kuuluu doggilepakoiden heimoon. Yhdyskunnat koostuvat 5-100 yksilöstä, mutta myös 300-400 yksilön yhdyskuntia on tavattu. Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto on arvioinut lajin elinvoimaiseksi.[1]
Populaatiot Japanissa, Taiwanissa ja Koreassa on nykyään luokiteltu omaksi lajikseen Tadarida insignis.[1]
Doggilepakko eli euroopandoggilepakko (Tadarida teniotis) on lähinnä Välimeren ympäristön valtioissa ja Kauko-Idässä esiintyvä lepakkolaji, joka kuuluu doggilepakoiden heimoon. Yhdyskunnat koostuvat 5-100 yksilöstä, mutta myös 300-400 yksilön yhdyskuntia on tavattu. Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto on arvioinut lajin elinvoimaiseksi.
Populaatiot Japanissa, Taiwanissa ja Koreassa on nykyään luokiteltu omaksi lajikseen Tadarida insignis.
Tadarida teniotis
Le Molosse de Cestoni (Tadarida teniotis) est une espèce de chauve-souris de la famille des Molossidae. C'est le seul représentant du genre Tadarida en Europe.
Le Molosse de Cestoni est présent des îles Canaries jusqu'en Indonésie en passant par tout le pourtour méditerranéen, l'Asie mineure, l'Inde et le Sud de la Chine. En France, on le trouve dans les régions du sud, des Pyrénées au Nord des Alpes. C'est une espèce sociale qui affectionne les gîtes dans les fissures étroites. Dans la nature on le trouve essentiellement dans les grandes falaises inaccessibles. En milieu urbain cette espèce se loge dans les joints de dilatation des immeubles et des grands ponts. La ville de Nice semble abriter la plus grande population de Molosses de Cestoni en France.
Les ailes, longues et étroites, sont caractéristiques de cette espèce. La queue dépasse nettement de l'uropatagium, ce qui rend l'espèce facilement identifiable en France. La tête, fort semblable à celle d'un dogue, vaut son nom au Molosse de Cestoni. Les lèvres supérieures sont parcourues de plis qui serviraient de garde manger provisoire lors de la chasse.
Les grandes ailes étroites permettent au Molosse de voler à une grande altitude (jusqu'à 300 m de haut). Cependant le décollage doit systématiquement s'effectuer en hauteur de façon que la chute donne un élan suffisant au démarrage. Ainsi, la seule chance de repartir pour un individu tombé au sol est de trouver une paroi sur laquelle grimper, souvent un arbre, de façon à pouvoir se relancer dans le vide. On suspecte que cette espèce n'hiberne quasiment pas, et ce serait pourquoi sa répartition se limite aux zones comportant des hivers doux. Aussi, on peut les observer dans le ciel par des températures proches de 0 °C.
Chez les chauves-souris européennes, c'est le Molosse de Cestoni qui émet les cris à la fréquence la plus basse (jusqu'à 9 kHz). Ainsi, il est audible même pour une oreille vieillissante[Information douteuse]. Les soirs d'été on le reconnait aisément, en ville et en campagne, à ses tsik tsik caractéristiques, émis à raison d'un à deux par seconde selon le type d'activité.
Les individus s'accouplent en automne mais aussi au printemps, contrairement à la majorité des chauves-souris européennes. Les petits naissent de fin juin à début juillet. Les mâles s'occupent de harems[Information douteuse] pouvant compter jusqu'à neuf femelles.
Cette espèce se nourrit à forte proportion de lépidoptères, mais aussi de diptères, coléoptères, névroptères et hyménoptères.
Les colonies étudiées en Espagne et en Suisse étaient fidèles à leur gîte toute l'année, cependant on pense que certains individus pourraient être sujets à la migration, ce qui reste à prouver.
L'âge maximal de cette espèce est estimé à 13 ans.
Le Molosse de Cestoni est particulièrement vulnérable en ville, où il loge dans les fissures des bâtiments et dans les caissons de stores et volets roulants. Que ce soit par ignorance ou par négligence, les travaux de rénovation détruisent régulièrement des gîtes qui contiennent parfois encore les individus. Ainsi, fin juillet 2009, près de 2 000 cadavres de Molosses de Cestoni, principalement des femelles accompagnées de leurs petits, furent trouvés dans une gouttière d'un immeuble de Nice à la suite de travaux[1],[2].
Comme toutes les chauves-souris, cette espèce est en régression sur la plupart de son aire naturelle de répartition. C'est une espèce strictement protégée (en tout temps et tous lieux en France, en vertu de la loi sur la protection de la Nature de juillet 1976). Il est rigoureusement interdit de détruire les individus ou leur habitat, ou de les déranger.
Tadarida teniotis
Le Molosse de Cestoni (Tadarida teniotis) est une espèce de chauve-souris de la famille des Molossidae. C'est le seul représentant du genre Tadarida en Europe.
O morcego rabudo (Tadarida teniotis) é unha especie de morcego microquiróptero da familia Molossidae.
É un morcego de gran tamaño e ás longas e estreitas, coa cabeza típica do xénero Tadarida, con orellas ríxidas proxectadas cara adiante. A cola sobresae por fóra da membrana caudal e se retrae no uropataxio cando está en voo.
A cor do pelo é moi variable dende o pardo ao gris claro, algúns exemplares presentan áreas canosas. As femias son lixeiramente máis grandes. Miden entre 57 e 64 milímetros e o seu peso atópase entre os 22 a 54 gramos. A súa fórmula dentaria é 1.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Mostran unha gran variedade de chamadas sociais, tanto dende os refuxios como en voo, con exhibicións sonoras dos machos dominantes e fortes emisións durante as persecucións aéreas. Emite entre 9 e 15 kHZ, sendo audible para o oído humano.
Ocupa unha estreita franxa latitudinal circunmediterránea, que abrangue o sur de Europa e norte de África, Afganistán, China e Corea, chegando até Xapón e a illa de Flores (Indonesia). En Europa distribúese pola rexión Mediterránea, España, sueste de Francia, sur de Suíza, Italia e costas adriáticas até Grecia, incluíndo Madeira, Canarias e as illas mediterráneas.
Os refuxios localízanse en farallóns rochosos, cantís mariños e estruturas artificiais como pontes ou edificios. Aliméntanse por riba de núcleos habitados e espazos abertos nun amplo rango altitudeinal, observóuselles alimentándose a grande altura (de 200 a 300 metros) nas cidades. Atópase dende o nivel do mar até os 2.300 m de altitude.
Como ocorre a boa parte dos quirópteros e segundo os hábitats que ocupan, as molestias causadas aos veciños das construcións que habitan, provocan a expulsión ou fumigación das colonias, así como a reparación destes edificios taponando as fisuras onde aniñan. O descenso nas poboacións de lepidópteros nocturnos, que constitúen o seu alimento máis importante, tamén afecta á especie. O seu voo alto e veloz, con grandes desprazamentos en busca de alimento, fanlle candidato ao choque coas pas dos parques eólicos.
O morcego rabudo (Tadarida teniotis) é unha especie de morcego microquiróptero da familia Molossidae.
É un morcego de gran tamaño e ás longas e estreitas, coa cabeza típica do xénero Tadarida, con orellas ríxidas proxectadas cara adiante. A cola sobresae por fóra da membrana caudal e se retrae no uropataxio cando está en voo.
A cor do pelo é moi variable dende o pardo ao gris claro, algúns exemplares presentan áreas canosas. As femias son lixeiramente máis grandes. Miden entre 57 e 64 milímetros e o seu peso atópase entre os 22 a 54 gramos. A súa fórmula dentaria é 1.1.2.3 3.1.2.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{3.1.2.3}}}
Mostran unha gran variedade de chamadas sociais, tanto dende os refuxios como en voo, con exhibicións sonoras dos machos dominantes e fortes emisións durante as persecucións aéreas. Emite entre 9 e 15 kHZ, sendo audible para o oído humano.
Il molosso di Cestoni (Tadarida teniotis Rafinesque, 1814) è un pipistrello della famiglia dei Molossidi diffuso nella Regione paleartica.[1][2]
Il nome comune è dedicato al naturalista Diacinto Cestoni.
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 74 e 92 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 57 e 64 mm, la lunghezza della coda tra 37 e 57 mm, la lunghezza del piede tra 9 e 12,1 mm, la lunghezza delle orecchie tra 25 e 32 mm, un'apertura alare fino a 45 cm e un peso fino a 54 g.[3]
La pelliccia è corta, fine, soffice e densa. Le parti dorsali sono grigio cenere o grigio-brunastre con la base dei peli biancastra, mentre le parti ventrali sono più chiare. Il muso è lungo, troncato, con il labbro superiore che si estende ben oltre quello inferiore e ricoperto da 4 pliche cutanee e da piccole setole spatolate. Le orecchie sono grandi, nerastre, triangolari ed unite anteriormente alla base. Il trago è corto e nascosto dietro l'antitrago, il quale è grande e rettangolare. Le membrane alari sono nerastre e attaccate posteriormente sopra le caviglie. I piedi sono piccoli con un cuscinetto sulla pianta. La coda è lunga, tozza e si estende per più della metà oltre l'uropatagio. Il cariotipo è 2n=48 FNa=76.
Emette ultrasuoni sotto forma di impulsi a frequenza quasi costante di 11-12 kHz, udibili anche dall'orecchio umano.
Si rifugia nelle fessure rocciose dove forma gruppi tra 5 e 400 individui. In estate forma vivai fino a 160 femmine. Entra in ibernazione nei periodi più freddi, tuttavia non raggiunge uno stato di profonda letargia ma piuttosto un torpore che lo induce al risveglio quando il clima tende temporaneamente a migliorare. Il volo è veloce, rettilineo ed effettuato a circa 10-20 metri di quota. L'attività predatoria inizia con il buio o al crepuscolo e di solito prosegue anche con il cattivo tempo. È una specie sedentaria, eccetto probabilmente le popolazioni del Nord Africa.
Si nutre di insetti, particolarmente falene, coleotteri, ditteri e neurotteri, catturati a circa 10-50 metri dal suolo.
Le femmine raggiungono la maturità sessuale nel primo anno e danno alla luce un solo piccolo all'anno, tra giugno e luglio. L'aspettativa di vita supera i 10 anni.
Questa specie è diffusa dall'Europa meridionale ed Africa settentrionale attraverso il Vicino oriente e la Penisola arabica fino all'Asia centrale e la Birmania settentrionale.
Vive in ambienti semi-aridi e zone più umide, fenditure rocciose, ambienti urbani, strutture artificiali come edifici e ponti fino a 3.100 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 2 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, classifica T. teniotis come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il molosso di Cestoni (Tadarida teniotis Rafinesque, 1814) è un pipistrello della famiglia dei Molossidi diffuso nella Regione paleartica.
De Europese bulvleermuis (Tadarida teniotis) is een vleermuis behorende tot de familie van bulvleermuizen (Molossidae).
Het dier kan 81 tot 92 millimeter lang worden en 25 tot 50 gram zwaar. De onderarm is tussen de 57 en de 64 mm lang, waarvan circa de helft voor de bevestiging van de vlieghuid dient. De spanwijdte is gemiddeld 41 centimeter. Hij heeft een korte, zachte vacht. De bovenzijde is zwartgrijs tot rookgrijs van kleur, met een bruine glans. De onderzijde is lichter van kleur. De neus, oren en vleugels zijn zwartgrijs. De oren zijn breed en groot en zijn naar voren gericht, voorbij de ogen. Ook de snuit is lang. De bovenlip is geplooid, er zitten vijf plooien in. Zoals alle bulvleermuizen is er geen neusblad aanwezig. De tragus, een bot in het oor, is vierkant. De Europese bulvleermuis heeft korte, sterke poten, waarmee hij goed kan lopen en kruipen. Hij heeft een sterke geur, die zich laat beschrijven als een mengsel tussen lavendel en muskus.
De Europese bulvleermuis is een nachtdier. Een enkele keer vliegen ze ook vroeg in de schemering uit, maar meestal komen ze pas na zonsondergang tevoorschijn. De vlucht van de bulvleermuis is snel, recht en hoog. Hij jaagt in de open lucht, of cirkelend boven het water. Zijn voornaamste voedsel zijn vliegende insecten, vooral vlinders, maar ook tweevleugeligen worden gegrepen.
Ze verblijven in rotsspleten, 's winters ook in grotten. Regelmatig onderbreekt de Europese bulvleermuis de winterslaap om te jagen.
De kraamkamers bevinden zich in rotsspleten en in gebouwen. Meestal leven ze in kleine kolonies. De bulvleermuis krijgt één jong, dat na zes tot zeven weken onafhankelijk is. Juveniele dieren zijn grijzer dan volwassen dieren. Vrouwtjes worden in het eerste jaar geslachtsrijp. De Europese bulvleermuis wordt maximaal 10 jaar oud.
Bulvleermuizen komen algemeen voor in Zuid-Europa. Ook komen ze voor in de mediterrane kust van Marokko, Algerije en Egypte, de Canarische Eilanden, en vanaf Klein-Azië oostwaarts tot Afghanistan en de Himalaya. Ook leven ze in Oost-China, Korea en Japan. Er is een geïsoleerde populatie op het Indonesische eiland Flores. Ze leven voornamelijk in gebergten met hoge kliffen en rotswanden en in ravijnen, in steden, in oude gebouwen als torens. In Zwitserland zijn ze tot 1920 meter hoogte aangetroffen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Europese bulvleermuis (Tadarida teniotis) is een vleermuis behorende tot de familie van bulvleermuizen (Molossidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Molosek europejski[3], molos europejski (Tadarida teniotis) – gatunek ssaka z rodziny molosowatych (Molossidae).
Długość ciała wynosi 8,2-8,7 cm, ogona 4,5-5,5 cm, a rozpiętość skrzydeł wynosi około 40 cm. Masa ciała to 25-50 g. Futerko ciemnoszare do szarobrązowego. Pysk, uszy i błony lotne czarnoszare. Uszy duże, stykające się na środku czoła. Koziołek mały. Skrzydła długie, bardzo wąskie. Ok. 1/3 ogona sterczy z błony lotnej[4].
Molos europejski występuje w południowej Europie, ograniczając swój zasięg do strefy śródziemnomorskiej.
Aktywny o zmierzchu i nocy. Lot prostolijny, szybki, wysoki[4]. Posługuje się sygnałami echolokacyjnymi o bardzo niskiej częstotliwości (9-11 kHz), doskonale słyszalnymi dla człowieka nieuzbrojonym uchem. Jego kryjówkami dziennymi są szczeliny w wysokich ścianach skalnych.
Występuje najczęściej na terenach skalistych, wybrzeżach klifowych, mostach[4].
Pokarm stanowią głównie motyle nocne.
Okres godowy trwa jesienią i wiosną. Po 75-85 dniach ciąży rodzi się jedno nagie, ślepe młode, które po 3-4 tygodniach jest zdolne do lotu, a po 7-8 tygodniach ssania jest samodzielne[4].
Molosek europejski, molos europejski (Tadarida teniotis) – gatunek ssaka z rodziny molosowatych (Molossidae).
Tadarida teniotis é uma espécie de morcego da família Molossidae. Pode ser encontrada na Europa, Norte da África, Ásia Menor e Ásia Central. Ocorre também nas Ilhas Canárias e em muitas ilhas mediterrâneas.
Tadarida teniotis é uma espécie de morcego da família Molossidae. Pode ser encontrada na Europa, Norte da África, Ásia Menor e Ásia Central. Ocorre também nas Ilhas Canárias e em muitas ilhas mediterrâneas.
Veckläppad fladdermus (Tadarida teniotis[2]) är en fladdermusart i familjen Veckläppade fladdermöss.[3][4]
Veckläppad fladdermus är en stor fladdermus som känns igen på de skrynkliga läpparna och den långa svansen som inte är omgiven av flyghud. Den har en kroppslängd mellan 8,2 och 8,7 cm, en svanslängd mellan 4,6 och 5,7 cm och en vikt på 20–50 g. Den har stora, framåtriktade, hängande öron.[5] Djurets underarmar är 5,6 till 6,4 cm långa och vingspannet är cirka 41 cm samt ibland upp till 45 cm.[6][7]
Den mjuka och täta pälsen på ovansidan bildas av hår som är gråa nära roten och sedan likaså grå eller gråbrun. På undersidan är den gråa pälsen lite ljusare. Det finns inga strimmor, fläckar eller andra mönster i pälsen. Några andra släktmedlemmar har under vissa årstider en orange päls men inte Tadarida teniotis. Hos veckläppad fladdermus är vingarna och svansflyghuden svartaktiga.[6]
Arten flyger ut sent, först när det är helt mörkt, och kan sedan flyga hela natten i en snabb flykt[8] på mellan 10 och 50 meters höjd där den fångar olika insekter, bland annat nattflygande fjärilar och nätvingar. Den föredrar klippområden upp till 3 100 meters höjd, där den gärna kan gömma sig i klippskrevor, grottor och gruvor, både i samband med daglegan och under vintersömnen. Det förekommer även att den använder byggnader.[1] Den kan dock vara aktiv även under milda vintrar. Den flyger ofta tillsammans med tornseglare[5].
Den är sällskaplig, men bildar inte stora kolonier, vanligtvis inte mer än ett 100-tal djur, och som mest 300-400[1]. Individerna håller under den varma årstiden lite avstånd från varandra och favoritplatsen försvaras med höga läten.[6]
Arten jagar med hjälp av ekolokalisering och ljudet kan höras av människor. Lätet har en frekvens mellan 13 och 10,7 kHz och blev beskriven som ett "tsick". Den använder svansens fria del som ett känselorgan när den kryper i bergssprickor. Veckläppad fladdermus har ingen långvarig vinterdvala utan den intar över upp till 8 dagar ett stelt tillstånd (torpor). Den kan anpassa sin kroppstemperatur till lufttemperaturen i gömstället men inte lägre än 6,5 till 10 °C. Under kalla vinterdagar sitter individerna ofta tät intill varandra för att spara värme.[6]
Under jakten uppsäker arten ett område som vanligen har en diameter av 5 till 15 km och ibland registreras den 30 km från gömstället. Fortplantningssättet är nästan okänt. Honor föder en unge per kull. Vid norra och östra Medelhavet sker födelsen vanligen i juni. Det äldsta kända exemplaret levde 13 år. Veckläppad fladdermus faller ibland offer för rovlevande fåglar.[6]
Den veckläppade fladdermusen finns framför allt i Sydeuropa, Nordafrika och mellersta Asien. Dess utbredningsområde sträcker sig från Iberiska halvön, Sydfrankrike och Italien över Balkan till Turkiet, Israel, Palestina, Jordanien och Syrien, vidare delar av Georgien och sydvästligaste Ryssland, fläckvis i Kazakstan, Kirgizistan, Iran, Afghanistan, Indien, Bhutan och Nepal. Det nordafrikanska utbredningsområdet omfattar Marocko, Algeriet, Tunisien, Libyen och Egypten. Tidigare har även Japan, Taiwan och Korea inkluderats i utbredningsområdet, men det anses numera att den populationen utgör en egen art, T. insignis.[1]
Arten är vanligast i regioner med Medelhavsvegetation[6] men den hittas även i andra halvtorra områden, i kulturlandskap och begränsad i fuktiga landskap. Veckläppad fladdermus når i bergstrakter 3100 meter över havet.[1]
Den veckläppade fladdermusen är globalt livskraftig ("LC"). Lokal begränsad kan skogsavverkningar, användning av pesticider och etablering av vindkraftverk påverka beståndet negativ.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Veckläppad fladdermus.
Veckläppad fladdermus (Tadarida teniotis) är en fladdermusart i familjen Veckläppade fladdermöss.
Країни проживання: Афганістан, Албанія, Алжир, Андорра, Вірменія, Азербайджан, Бангладеш, Бутан, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Хорватія, Кіпр, Єгипет, Франція, Грузія, Гібралтар, Греція, Ватикан, Індія, Іран, Ірак, Ізраїль, Італія, Йорданія, Казахстан, Киргизстан, Ліван, Лівія, Північна Македонія, Мальта, Монако, Чорногорія, Марокко, М'янма, Непал, Португалія, Росія, Сан-Марино, Саудівська Аравія, Сербія, Іспанія, Швейцарія, Сирія, Таджикистан, Туніс, Туреччина, Туркменістан, Узбекистан. Населення Японії, Тайваню і Кореї в даний час розглядається як окремий вид, Tadarida insignis. Висотний діапазон поширення: від рівня моря до 3100 м.
2009 року в двох місцях на Кримському п-ві зафіксовані ехолокаційні сигнали, ідентифіковані як такі, що належать T. teniotis'[1].
Літні та зимові колоній зазвичай містять 5-100 осіб, хоча були зареєстровані колонії до 300-400 тварин. Ймовірно, веде малорухливий спосіб життя, хоча в деяких районах є сезонною (наприклад, Мальта). Зазвичай харчується комахами на висоті від 10 до 50 м над землею, у від помірних до напівпустельних місцях проживання, хоча також зустрічається у вологих місцях проживання в деяких районах (наприклад, Туреччина). Знаходить сховки у тріщинах й порожнечах у виходах скельних порід, кар'єрах і скелях. Загальні в деяких міських районах, селячись в штучних спорудах, включаючи мости та будівлі. У Північній Африці надає перевагу скелястим місцям проживання і не селиться в печерах.
Доросла Тадарида європейська має довжину тіла 8.4-9.4 см, хвоста 4.8-5.6 см, довжина крил 5,7-6,5 см, вага від 25 до 50 грамів.
Хутро тварин дуже коротке і м'яке, коричневого кольору з від сірого до чорного димкою, руки дещо світліші.
Tadarida teniotis là một loài động vật có vú trong họ Dơi thò đuôi, bộ Dơi. Loài này được Rafinesque mô tả năm 1814.[2]
Phương tiện liên quan tới Tadarida teniotis tại Wikimedia Commons
Tadarida teniotis là một loài động vật có vú trong họ Dơi thò đuôi, bộ Dơi. Loài này được Rafinesque mô tả năm 1814.
Широкоухий складчатогуб[1] (лат. Tadarida teniotis) — вид летучих мышей семейства складчатогубых.
Широкоухий складчатогуб длиной от 81 до 92 мм, длина хвоста составляет от 48 до 56 мм, длина крыльев — 57—65 мм, вес — от 25 до 50 г. Мех животных очень короткий и мягкий, от коричневато-серого до дымчато-чёрного цвета, на брюхе немного светлее. Уши, морда и кожная перепонка от чёрного до чёрно-серого цвета. Молодые животные окрашены светлее чем взрослые особи. Запах животных напоминает смесь лаванды и мускуса.
Область распространения вида охватывает южную Европу от Пиренейского полуострова через юг Франции, Италию и Балканский полуостров до Турции и оттуда дальше до Аравийского полуострова. Кроме того, он обитает на североафриканском побережье Средиземного моря от Марокко до Египта и на большинстве островов Средиземного моря.
На территории России добывался на Северном Кавказе в окрестностях Кисловодска, на основании чего включен в фауны страны[2]. Известен из Нагорного Карабаха, откуда из Шуши описан отдельный подвид Tadarida teniotis cinerea[3]. Был добыт в Узбекистане (окрестности Бухары), в Таджикистане (г. Душанбе, хребет Баба-таг) и Киргизии (окрестности города Ош)[2]. К середине 1980-х в южном Казахстане было всего 4 находки: в верховьях реки Пскем один зверёк был обнаружен М. Н. Кореловым в желудке серой неясыти, дважды этот вид ловили на перевале Чокпак на стыке Таласского Алатау и Каратау, также он был пойман в пещере Ак-Мечеть в 100 км севернее Чимкента[4]
Летучую мышь можно встретить, прежде всего, в гористых ландшафтах и прибрежных скалах. Наивысшая точка местообитания находится на перевале Коль-де-Бретоле[en] во французских Альпах на высоте 1923 м. Летом животные обитают в расщелинах скал, пещерах или в расщелинах кладки в зданиях. Зимой — в пещерах и расщелинах скал.
Колонии насчитывают от 5 до 100 особей, хотя были зарегистрированы колонии численностью до 300—400 животных. Обычно животные питаются насекомыми на высоте от 10 до 50 м над землёй.
Широкоухий складчатогуб (лат. Tadarida teniotis) — вид летучих мышей семейства складчатогубых.
宽耳犬吻蝠（学名：Tadarida teniotis）为犬吻蝠科犬吻蝠属的动物。分布于欧亚大陆各地，包括台湾岛以及中国大陆的安徽、云南、河北、四川、海南、福建等地。该物种的模式产地在意大利西西里岛。[2]
유럽자유꼬리박쥐 또는 북방큰귀박쥐(Tadarida teniotis)는 큰귀박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다.[2] 구대륙에서 발견되는 자유꼬리박쥐류이다. 주둥이의 주름 때문에 "불독박쥐" 또는 "사냥개박쥐"로도 불린다. 유럽 지중해 지역과 아시아의 여러 흩어진 지역의 해수면과 해발 3100m 사이의 고도에서 발견된다. 1931년 한국에서 보고되었지만, 이후 한반도에서는 관찰되지 않았다.[1] 일본과 타이완, 한국의 개체군은 이제 별도의 종 큰귀박쥐로 분류하고 있다.[1]
.jpg){kind=small}
