nomes no trilho de navegação
İtiqulaq gecə şəbpərəsi (lat. Myotis blythii) — Şəbpərə cinsinə aid olan yarasa növüdür.
Onların çəkisi 15—30 q, bədəninin uzunluğu 58–77 mm, quyruğu isə 45–60 mm, qanadlar arasında məsafə 38-40 sm təşkil edir. Qulaqları orta ölçüyə malik olurlar. Qanadları böyük və enlidir. Bel nahiyəsində boz və açıq boz rəngdə olur.
Avropanın Aralıq dənizi hövzəsi, qərbi Ukrayna, Moldova, Krım, Qafqaz, Şimali Afrikan, Ön, Kiçik və Mərkəzi Asiyan, İran, Əfqanıstan, Mərkəzi Çinə qədər şimal-qərbi Altay və Himalay dağlarına qədər olan ərazilərdə yayılmışdır. Azərbaycanda isə bu növ daha geniş şəkildə Kiçik Qafqaz dağları bölgəsində yayılmışdır.
İtiqulaq gecə şəbpərəsi aran zonasında, həm də 2350 metrə qədər hündürlükdə yerləşən dağlarda (Dağlıq Qarabağın İstisu ətrafında) (alp çəmənlərindən başqa) qeydə alınmışdır. Müxtəlif landşaftlarda məskunlaşa bilsələrdə, dağ meşələrində və dağətəyi çöllərdə sayı daha çoxdur. Ayrı-ayrı yay toplaşmalarında bu kiçik heyvanların sayı onlarla, yüzlərlə fərd təşkil edir, bəzi hallarda hətta sayı iki minə çatır (Tərtərçay dərəsi, Daşaltı kanyonu, Azıx mağarası, «Yarasa yuvası» mağarası, Zəngəzur MP Paraqaçay dərəsi). İtiqulaq gecə şəbpərəsi oturaq növ olub iri və nisbətən isti, süni yeraltı mağaralarla yaşayırlar. Eyni zamanda bu növ zirzəmilərdə, çardaqlarda, istifadəsiz tikililərdə və xarabalıqlarda, qayaların çatlarında gizlənirlər və koloniyalar əmələ gətirirlər. Qışlama yerlərinə mövsümi miqrasiyalar edirlər. Eyni növlü və qarışıq növlərdən ibarət olan (nalburun və adi uzunqanad) koloniyalar əmələ gətirirlər. Geniş çardaqlarda və isti iri mağaralarda məskunlaşan balalama koloniyaları divarlardan və tavandan asılaraq sıx kütlə əmələ gətirir. Qidasını əsasən sərtqanadlılar, kəpənəklər, az miqdarda ikiqanadlılar təşkil edir.
Bala vermə mayın sonu iyunun əvvəllərində təsadüf edir və dişi fərd bir bala doğur. Avqust ayının axırlarında balalama koloniyası dağılır və çütləşmə dönəmi başlayır. Balalama koloniyası çox vaxt özündə 200-500, bəzən də bir neçə minədək yetkin fərdi birləşdirərək sıx kütlələr əmələ gətirir. Böyük toplaşmalar Azıx mağarasında (DQMV), Bilav mağarası «Yarasa yuvası» (Zəngəzur MP). Yayda, erkək fərdlərə tərkibində 5 - 20, bəzən 200-ə qədər fərd olan qruplar şəklində rast gəlinir. Cəmi 3 iri qrup topası (500 - 2000 yetkin erkək fərd) məlumdur ki, bunlara da əsasən Kiçik Qafqaz ərazisində və Zaqafqaziya yaylasında rast gəlinir.
Ar c'housperell skouarnek vihan (Myotis blythii) a zo un askell-groc'hen eus Eurazia.
El ratpenat de musell agut (Myotis blythii) és un ratpenat amb la forma del musell, allargat i cònic.
L'orella fa entre 23 i 26 mm de llargada i va proveïda d'un tragus llarg i puntegut, en forma de llanceta, que arriba gairebé a la meitat del pavelló. L'esperó ocupa la meitat de la distància entre el peu i la cua. Fa de 54 a 76 mm −sense comptar la cua, que per ella sola pot fer fins a 59 mm− i fa uns 390 mm d'envergadura. Pot pesar des de 15 a 28 g.
Pelatge curt, de color gris amb tons bruns pel dors i blanc grisós pel ventre. Sovint presenta un floc de pèls blanquinosos al front. El musell, les orelles i el patagi són de color marró grisós clar i el tragus, blanc grogós.
Regions amb arbres i arbustos poc frondosos, on s'amaga en coves i altres cavitats subterrànies i, amb menys freqüència, en construccions humanes abandonades. També se'l pot trobar en poblacions.
Es troba a l'Afganistan, Albània, Algèria, Andorra, Angola, Armènia, Àustria, l'Azerbaidjan, Bangladesh, Bhutan, Bòsnia i Hercegovina, Bulgària, la Xina, Croàcia, Xipre, la República Txeca, França, Geòrgia, Alemanya, Gibraltar, Grècia, el Vaticà, Hongria, l'Índia, l'Iran, l'Irak, Israel, Itàlia, Jordània, el Kazakhstan, el Kirguizistan, el Líban, Líbia, Macedònia, Moldàvia, Mònaco, Mongòlia, Montenegro, el Marroc, el Nepal, el Pakistan, Polònia, Portugal, Romania, Rússia, San Marino, Sèrbia, Eslovàquia, Eslovènia, Espanya, Suïssa, Síria, el Tadjikistan, Turquia, el Turkmenistan i Ucraïna.[2]
Surt a caçar quan es comença a fer fosc o bé quan ja és de nit i emprèn un vol lent i regular.
Sovint comparteix el refugi amb altres ratpenats típicament cavernícoles, com ara els ratpenats de ferradura, el ratpenat de musell llarg i el ratpenat de cova.
El ratpenat de musell llarg és una mica més gros, té les orelles més llargues (d'entre 26 i 28 mm) i no presenta mai un floc de pèls blanquinosos al front.
El ratpenat de musell agut (Myotis blythii) és un ratpenat amb la forma del musell, allargat i cònic.
Netopýr východní nebo netopýr ostrouchý (Myotis blythii) je druh netopýra z čeledi netopýrovitých.
Obývá Jižní Evropu a Asii. Na Slovensku se vyskytuje na celém území ale zejména na východě a jihovýchodě.[2][3] Obývá podkroví a jeskyně.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Netopier ostrouchý na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr východní ve Wikimedia Commons
Netopýr východní nebo netopýr ostrouchý (Myotis blythii) je druh netopýra z čeledi netopýrovitých.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Das Kleine Mausohr (Myotis blythii, Syn.: Myotis oxygnathus)[1] ist eine Fledermaus-Art aus der Gattung der Mausohren, die 1857 von Robert Fisher Tomes erstmals beschrieben wurde.
Das Kleine Mausohr ähnelt sehr dem etwas größeren Großen Mausohr. Es erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 62 bis 71 (selten ab 54, bzw. bis 76) Millimeter und ein Gewicht von 15 bis 28 Gramm. Die Spannweite beträgt 380 bis 400 Millimeter, die Condylobasallänge 17,2 bis 18,5 Millimeter. Der Schwanz ist 53 bis 59 (maximal 60) Millimeter lang, die Ohren 19,8 bis 23,5 (maximal 26) Millimeter und der Unterarm 52,5 bis 59 (maximal 62,5) Millimeter. Die Ohren sind schmal und kürzer als die des Großen Mausohrs. Der Vorderrand der Ohren ist nicht so stark nach hinten gekrümmt, und die Ohren laufen spitzer zu. Der Tragus ist an der Basis schmaler, lanzettförmig und wird fast halb so lang wie das Ohr. Der Außenrand des Ohres weist 5 bis 6 Querfalten auf. Die Schnauze ist im Vergleich zum Großen Langohr schmaler und spitzer, wodurch sie länger wirkt. Das Fell ist kurz, und die Haarbasis ist dunkelgrau. Die Oberseite ist grau mit einer bräunlichen Tönung, die Unterseite dagegen ist grauweiß. Ohren, Schnauze und Flughäute sind hell graubraun. Der Tragus ist hell gelblich weiß. Die Flughaut der Arme setzt an der Basis der Zehen an. Der Sporn wird ungefähr halb so lang wie die Schwanzflughaut und weist einen schmalen Hautsaum auf. In der Schweiz gefundene Tiere haben meist einen hellen Fleck zwischen den Ohren.[2] Weitere Anomalien bezüglich der Färbung sind bislang nicht bekannt.
Das europäische Verbreitungsgebiet des Kleinen Mausohrs umfasst Südeuropa und den europäischen Mittelmeerraum, die Art fehlt aber auf den Inseln Korsika, Sardinien und Malta. Im Norden ist die Art bis Spanien, Südost-Frankreich, Schweiz, Österreich, Slowakei, Ungarn, Rumänien und Moldawien anzutreffen. In Deutschland kommt sie nicht vor. In der Schweiz und in Österreich gab es bisher nur vereinzelte Funde. In Kleinasien ist sie weit verbreitet, sie kommt auch auf den Inseln Zypern und Kreta vor. Ihr Verbreitungsgebiet reicht in Asien vom Nahen Osten über den Kaukasus bis nach Zentralasien.[3]
Das Kleine Mausohr kommt in wärmebegünstigten Gebieten in lockeren Baum- und Buschbeständen, Parks, Karstgebieten, aber auch in Ortschaften vor. Die Art wurde bis in Höhenlagen von 1000 Meter nachgewiesen.
Die Wochenstuben befinden sich hauptsächlich in warmen Höhlen, es werden aber auch Dachböden angenommen. Sie umfassen bis zu 5000 Tiere. Die Quartiere werden häufig mit Langflügelfledermäusen und Hufeisennasen geteilt, gelegentlich auch mit dem Großen Mausohr.[2] Selten sind Einzeltiere auch in Baumhöhlen zu finden. Die Winterquartiere sind Höhlen und Stollen, in denen bei 6 bis 12 °C überwiegend frei hängend überwintert wird. Das Kleine Mausohr ist eine wanderfähige Art, die weiteste nachgewiesene Wanderung ging 600 km weit.
Die Paarungszeit beginnt im Herbst und dauert wahrscheinlich bis ins Frühjahr. Männchen können einen Harem aus mehreren Weibchen haben. Die Weibchen bringen ein Junges zu Welt.
Kleine Mausohren werden bis zu 13 Jahre alt. Sie jagen in der Dunkelheit oder der späten Dämmerung. Ihr Flug ist gleichmäßig und langsam, sie sind auf engem Raum wendiger als das Große Mausohr. Nahrung wird vermutlich auch vom Boden aufgenommen. Erbeutet werden Käfer und Nachtfalter.
Das Kleine Mausohr wird von der Europäischen Union in den Anhängen II und IV der FFH-Richtlinie geführt und gilt somit als streng zu schützende Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhalt besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Das Kleine Mausohr (Myotis blythii, Syn.: Myotis oxygnathus) ist eine Fledermaus-Art aus der Gattung der Mausohren, die 1857 von Robert Fisher Tomes erstmals beschrieben wurde.
Lo Pichon murin es una espècia de murins, de ratapenadas del genre Myotis e de la familha dels Vespertilionidae.
Es una espècia de ratapenadas presenta en Euròpa mediterranèa e en Orient Mejan. Es activa sonque de nuèch, frequenta de bòsques amb d'espacis degatjats a proximitat de luòcs per s'abritar, grands edificis o caunas. Es activa sonque per temps doç. S'associa sovent al grand murin per formar de colonias gròssas.
De biologia comparabla al grand murin, es coma son nom o indica un pauc mai pichona. En França, se rencontra pas que dins las regions mediterranèas, la val de Ròse e remonta al nòrd fins a la Franca Comtat.
Lo Pichon murin es una espècia de murins, de ratapenadas del genre Myotis e de la familha dels Vespertilionidae.
The lesser mouse-eared bat or lesser mouse-eared myotis (Myotis blythii) is a species of insectivorous bat in the family Vespertilionidae.
Lesser mouse-eared bats can be found in the following countries: Afghanistan, Albania, Austria, Bangladesh, Bulgaria,[2] China, Croatia, France, Georgia, Germany, Greece, Hungary, India, Iran, Iraq, Israel, Italy, Jordan, Kazakhstan, Lebanon, Mongolia, Pakistan, Portugal, Romania, Russia, Slovenia, Spain, Switzerland, Syria, Turkmenistan, and Ukraine.
The species is decreasing in population due to the pollution and changes in land management. Construction noise has disturbed populations in southern Spain; the population in Andalusia decreased from 30,000 to 14,000 between 1994 and 2002. Herders in Syria and Turkey light fires at cave mouths for their livestock disturbing the bats.[1]
It is protected in most of Europe by Bonn and Berne Convention on the Conservation of European Wildlife and Natural Habitats. The species requires special measures including construction of designated areas, which are provided by Special Areas for Conservation. Natura 2000 is also protecting the species. In some European countries, the caves are closed with fences so that visitors do not disturb them.[1]
These large-sized bats are around 62–70 millimetres (2.4–2.8 in) long and weigh around 16–26 grams (0.56–0.92 oz).[3]
The lesser mouse-eared bat or lesser mouse-eared myotis (Myotis blythii) is a species of insectivorous bat in the family Vespertilionidae.
El murciélago ratonero mediano (Myotis blythii) es una especie de quiróptero de la familia Vespertilionidae.
Se confunde habitualmente con Myotis m. y con M. punicus, aunque es más esbelto y con un hocico más fino; la mancha blanca en el pelaje frontal también ayuda a diferenciarlo.
Habita desde Portugal en todas las penínsulas mediterráneas europeas. También en el sur y en el centro de Francia, en Suiza, en la cuenca del Danubio, en el sur de Ucrania, y, por oriente, hasta el norte de la India y hasta Manchuria.
La población ibérica se estima en unos 20.000 ejemplares. La población en Andalucía es de unos 5.680 ejemplares, más del 40 % de la población peninsular. La especie presenta una tendencia poblacional regresiva en Andalucía.[2]
Es una especie típica de estepas y praderas que se ha extendido usando los prados de siega y los pastizales artificiales. Utiliza como refugios cavidades subterráneas y en menor medida desvanes de edificios, aljibes y búnkeres. En época de cría forman grandes colonias, que se disgregan a finales de agosto, siendo similar a las costumbres de M. myotis. Se alimenta de ortópteros, posados en los tallos altos, también sobre los árboles y en las hojas de estos.
Especialmente las derivadas de la destrucción o molestias en refugios, ya sea por intrusión de personas o restauración de edificios; al criar en grandes colonias la mortalidad, por mala gestión de accesos a sus refugios, sobre todo de cría, es habitualmente muy elevada.
El murciélago ratonero mediano (Myotis blythii) es una especie de quiróptero de la familia Vespertilionidae.
Se confunde habitualmente con Myotis m. y con M. punicus, aunque es más esbelto y con un hocico más fino; la mancha blanca en el pelaje frontal también ayuda a diferenciarlo.
Arratoi-belarri ertaina (Myotis blythii) vespertilionidae familiako saguzarra da, Eurasian bizi dena[1].
Tamaina handiko saguzarra da, Myotis myotis generokidearen oso antzekoa, kopetako orban zuririk ez duen kasuetan, batez ere. Banaketa zabala du baina ez da oso ugaria, eta Euskal Herrian ez dira kolonia asko aurkitu[2]. Iberiar penintsulan 50 kumatze-kolonia ezagutzen dira eta zaurgarri kontsideraturiko espeziea da. Urte luzetan zehar zenbait autorek M. myotis espeziearen subespezie kontsideratu dute, M. myotis oxygnathus izenarekin.
Arratoi-belarri handiaren (M. myotis) oso antzeko espeziea da, baina tamaina apur bat txikiagoa du. Besaurrearen luzera 50,5–62 mm bitartekoa da, eta pisua 18,0–29,5 gramo bitartekoa. Bi ezaugarrietako balioak M. myotisenarekin gainezartzen dira, eta ondorioz, beste ezaugarri batzuetara jotzea ezinbestekoa da identifikazioa burutzeko. Saguzar arratoi-belarri ertainen %95ek, gutxi gorabehera, orban zuri bat ageri ohi du kopetan. Gainerakoan, kolorean zein kranioaren egituran oso antzekoa denez, orbanik ez duten aleekin identifikazioa asko zailtzen da.
Europan Mediterraneo inguru guztian eta erdialdeko Asian hedaturik dagoen espeziea da. Hegoaldeko muga Mediterraneo itsasoak, Arabiako basamortuak eta Himalaia mendikateak jartzen dute. Iparraldean, berriz, Suitza, Austria, Eslovakia, Kaukaso mendikateak eta Gobi basamortuak mugatzen dute. Ekialdeko muga Txina eta Kaxmirren du.
Iberiar penintsulan duen banaketa ez da guztiz ziurra, urte luzetan zehar identifikazioarekin izandako arazoek asko zaildu baitute espeziearen egoera zehatza zein den jakitea. Euskal Herrian Araba eta Nafarroan aurkitu izan dira kolonia ugarienak, baina Bizkaian[3], Gorbeiako mendigunean[4], Arratia-Nerbioien, Durangaldean, Enkarterrian, Gernikan, Bermeon, Plentzian eta Mungian; eta Gipuzkoan[5], Aizkorrin, Deba Garaian, Goierrin, Tolosaldean eta Urola Kostan ere ikusi da (Balcells, 1971).
Estepa eta larreetako espeziea da, sekundarioki segalarre eta larre artifizialetara hedatu dena. Gordeleku gisa lurpeko zuloak erabiltzen ditu, leizeak nagusiki. Kumatze-kolonia gehienak 600 metrotik behera aurkitu izan diren arren, Espainiako Erdialdeko Sisteman 1.380 metrora aurkitu da bat. Ale bakanak 2.100 metroko altueraraino behatu dira, Sierra Nevadan.
M. myotis generokideak ez bezala, saguzar arratoi-belarri ertainak ortopteroz elikatzen dira –matxinsalto eta kilkerrak-, batik bat. Hauen ehizarako gleaning teknika erabiltzen du, landare-hostoen gainean pausaturik dauden intsektuak harrapatuz. Kakalardoak ere espezie honen dietaren parte dira, eta hauek ehizatzeko hawking teknika darabilte, zuhaitzen adaburuak baino gorago ehizatuz.
Kumatze-kolonia handiak eratzen ditu, abuztu bukaeran sakabanatzen direnak. Hala ere, ez da oso ondo ezagutzen arratoi-belarri ertainaren fenologia, baina uste da Myotis myotisenaren antzekoa izango dela.
Arratoi-belarri handien emeak taldekoiak dira eta milakako taldetan batzen dira kumatze garaian. Esan bezala, abuztuan bost emerainoko harenak sortzen dira, kumeak babesteko. Garai honetan zehar, ez dira babeslekuetatik gehiegi aldentzen. Deskribatu den biziraupen maximoa 13 urteetakoa da.
Europan eta Asian aldizkako migratzailetzat hartzen den arren, Iberiar penintsulan ez da horrelako portaerarik behatu. Espezie honen ohiturak nahiko ezezagunak dira, baina arratoi-belarri handiarenaren antzekoak direla pentsatu ohi da. Hala ere, inguru askotan nitxo ekologiko berberak betetzen dituztenez, pentsatzekoa da lehia ekiditeko diferentzia garrantzitsuak izango dituztela, elikadurarena esaterako.
Kumatze garaian, maiz Rhinolophus ferrumequinum, Myotis myotis edota Miniopterus schreibersii saguzarrekin batera ikus daitezke arratoi-belarri emeak.
Bere predatzaile nagusien artean Coluber hippocreppis sugea, eta hontz zuria daude.
Azkenik, arratoi-belarri ertainaren zenbait parasito deskribatu dira: Ixodes vespertilionis kaparra, Ischnopsyllus sp. arkakusoak, Penicillidia dufori dipteroa eta Molinostrongilus alatus nematodoa. Ez da amorru kasurik deskribatu espezie honetan.
Myotis myotis: Kopetan orban zuririk ez dutenen kasuan, belarria eta tragoaren biometriak hartzea beharrezkoa da identifikazio zuzena egiteko. Saguzar arratoi-belarri handiren belarria eta tragoaren oinarria, arratoi-belarri ertainarena baino handiagoak dira. M. blythiiren kasuan belarriak 16 mm zabal x 24,5 mm luze baino txikiagoak izan ohi dira, eta M. myotisen kasuan handiagoak.
Identifikazioa burutzeko besaurrearen eta belarriaren luzeraren arteko erlazioa ezartzen duen ekuazio hau erabili ohi da: Z = 0,433 · besaurrea + 3,709 · belarria. Z < 0,3 den kasuan M. blythii espeziea kontsideratzen da, eta Z> 0,3 denean berriz, M. myotis. Honez gain, goiko hortzeria-zerrendaren luzera ere neur daiteke. CM3 < 9,4 mmbada, M. blythii, eta CM3> 9,4 mm bada, M. myotis. Hala ere, bi espezie hauen arteko identifikazio zuzena egiteko Dietz & Helversenen Europako saguzarren gakora jotzea gomendatzen da[6].
Arratoi-belarri ertaina EAEko espezie mehatxatuen katalogoan 'Kaltebera' kategorian sailkatuta dago[7] eta Nafarroakoan 'Galzorian' kategorian. Bere populazioen tamaina Euskal Herrian ezezaguna da, baina oso txikia dirudi[8].
Iberiar penintsulan ugaritasun ertaineko espeziea da; hori, ordea, identifikatzeko duen zailtasunaren ondorio izan daiteke [9]. Iberiar Penintsulako populaziorik garrantzitsuenak Cadizeko kostaldean aurkitzen dira, eta hauetan egin dira jarraipen gehienak. Azken urteotan, populazio hauen tamaina %80 murriztu da eta egun Iberiar Penintsulan 50 kolonia ugaltzaile baino ez dira ezagutzen, denetara 20.000 ale inguru daudela estimatzen delarik[10].
Espezie honen mehatxurik handienak babeslekuetan eragindako eragozpenak dira, bereziki handitzen ari den espeleoturismoaren ondorioz. Gainera, zenbait babesleku desagertu egiten dira, hauen itxiera desegokiak direla eta, edo meategien kasuan, segurtasun neurriengatik. Oso espezie taldekoia dela eta, populazioen tamainan ematen den edozein murrizketa gainditzea zaila suertatzen zaio arratoi-belarri ertainari. Azkenik, bere harrapakinak diren ortopteroen kontra erabilitako pestizidek osasun arazo garrantzitsuak eragiten dizkiete.
Arratoi-belarri ertaina (Myotis blythii) vespertilionidae familiako saguzarra da, Eurasian bizi dena.
Tamaina handiko saguzarra da, Myotis myotis generokidearen oso antzekoa, kopetako orban zuririk ez duen kasuetan, batez ere. Banaketa zabala du baina ez da oso ugaria, eta Euskal Herrian ez dira kolonia asko aurkitu. Iberiar penintsulan 50 kumatze-kolonia ezagutzen dira eta zaurgarri kontsideraturiko espeziea da. Urte luzetan zehar zenbait autorek M. myotis espeziearen subespezie kontsideratu dute, M. myotis oxygnathus izenarekin.
Myotis blythii
Le Petit Murin (Myotis blythii) est une espèce de murins, des chauves-souris du genre Myotis et de la famille des Vespertilionidae.
Le Petit Murin est l'une des plus grandes chauves-souris d'Europe. Le pelage est gris-brun sur le dos, blanc pur à jaunâtre sur le ventre. Le museau et les oreilles sont caramel clair à rosé. Il est quasi identique au Grand Murin, une clé de détermination est nécessaire pour les différencier. Il est également très semblable au Murin du Maghreb présent uniquement en Corse, mais les aires géographiques ne se chevauchent pas.
Vers le Nord peu répandu au-delà du lac de Constance. Présences au Sud de l'Allemagne.
Il fréquente les paysages ouverts soumis à un climat chaud : pâtures, prairies, steppes, paysages agricoles extensifs, milieux boisés, garrigues. Régions relativement chaudes avec bosquets dispersés, régions karstiques, steppes sèches, parcs et zones faiblement peuplées. Ses milieux de prédilection sont les steppes herbacées comme les milieux prairiaux, il évite les milieux trop fermés et les massifs forestiers. Peut aussi former des colonies avec les Grands murins. Il chasse à quelques kilomètres, voire quelques dizaines de kilomètres de son gîte, qu'il quitte en général une demi-heure après le coucher du soleil. Quartiers d'été dans des grottes ou des combles chaudes. Son régime alimentaire est principalement constitué d'Orthoptères, surtout des sauterelles et des grillons, mais aussi de Tipulidés, de Coléoptères, voire de Mantes. Le Petit murin sort chasser avant la tombée de la nuit ou dans l'obscurité. Sa technique de chasse consiste à repérer et à capturer ses proies au sol grâce à un vol stationnaire. Son vol est lent mais apparemment plus précis que celui du Grand murin. Pour l'hibernation, il est cavernicole, préférant les gîtes souterrains frais et humides, dans lesquels il forme des essaims de plusieurs centaines d'individus. Il chasse de gros insectes qu'il capture généralement sur des pelouses denses ou qu'il glane sur des herbes et des branches. En été, les colonies de parturition s'installent dans les charpentes (au Nord de son aire de distribution) ou dans les grottes et cavités naturelles diverses (au Sud). Les colonies comptent habituellement de 50 à 500 femelles, le plus souvent en mixité avec d'autres espèces comme le Grand Murin. Les naissances ont lieu de mi-juin à mi-juillet, il n'y a pas de cas de gémellité connu. Les juvéniles sont aptes au vol un mois après la naissance. Les accouplements débutent en août, les mâles forment des harems de quelques femelles. L'espèce est considérée comme sédentaire. La longévité maximale connue est de 33 ans et l'espérance de vie moyenne se situe entre 14 et 16 ans.
C'est une espèce de chauve-souris présente en Europe méditerranéenne et au Moyen-Orient Elle n'est active que la nuit, fréquente des lieux boisés mais présentant des espaces dégagés à proximité de lieux pour s'abriter, grands édifices ou grottes. Elle n'est active que par temps doux. S'associe souvent au grand murin pour former de grosses colonies.
De biologie comparable au grand murin, elle est comme son nom l'indique un peu plus petite. En France elle ne se rencontre que dans les régions méditerranéennes, la vallée du Rhône et remonte au nord jusqu'en Franche Comté.
Le petit murin est sensible à la pollution. Au sud de l'Espagne, les colonies sont perturbées par la pollution sonore lors des constructions. En Andalousie, le nombre de petits murins est passé de 30 000 à 14 000 entre 1994 et 2002. Certains éleveurs de Syrie et de Turquie mettent leur bétail dans les grottes. Ils allument parfois un feu, ce qui peut perturber les chauves-souris présentes dans la grotte[1].
Le petit murin est protégé dans presque toute l'Europe par la convention de Berne et de Bonn. Dans certains pays, les grottes sont fermées pour que les chauves-souris ne soient pas dérangées[1].
Myotis blythii
Le Petit Murin (Myotis blythii) est une espèce de murins, des chauves-souris du genre Myotis et de la famille des Vespertilionidae.
Il vespertilio di Blyth (Myotis blythii Tomes, 1857) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Eurasia.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 65 e 80 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 55,5 e 61,4 mm, la lunghezza della coda tra 53 e 68 mm, la lunghezza del piede tra 11 e 17 mm, la lunghezza delle orecchie tra 19 e 26 mm.[3]
La pelliccia è corta. Le parti dorsali sono bruno-nerastre con la base dei peli grigia, mentre le parti ventrali sono grigio-brunastre con le punte dei peli grigie. Il muso è stretto. Le orecchie sono lunghe e strette, con 5-6 pliche longitudinali sulla superficie interna del padiglione auricolare e con un piccolo lobo rotondo alla base del margine esterno. Il trago è sottile e lanceolato. Le ali sono attaccate posteriormente sulle caviglie. I piedi sono grandi. Il calcar è lungo e privo di carenatura. Il cranio è lungo e stretto, con una cresta sagittale ben sviluppata. Il primo e secondo premolare superiore sono disposti lungo la linea alveolare. Il cariotipo è 2n=44 FNa=50-52.
Si rifugia in gruppi numerosi all'interno di grotte, fessure rocciose, attici di edifici e più raramente nelle cavità degli alberi, spesso insieme al vespertilio maggiore. Le femmine formano vivai durante il periodo di allattamento, mentre i maschi vivono solitariamente.
Si nutre di insetti di dimensioni medie o grandi inclusi scarafaggi e falene, catturati in volo e talvolta raccolti al suolo.
Danno alla luce un piccolo, più raramente due, una volta all'anno. Vengono svezzati dopo 6-7 settimane. L'aspettativa di vita è di circa 13 anni.
Questa specie è diffusa in Europa meridionale, compresa l'Italia, nella parte meridionale dell'Europa centrale, in Asia minore, nella regione del Caucaso, nel Medio oriente, estendosi in Asia sino al Kashmir, ai monti Altai, al Nepal e alla Cina centrale e nord-orientale.[1][4]
Il vespertilio maghrebino (Myotis punicus) e il vespertilio di Monticelli (Myotis oxygnathus) sono stati recentemente elevati al rango di specie distinte.
Vive in ambienti disturbati fino a 1.700 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 4 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato che si tratta di una specie abbondante e abbastanza stabile, nonostante siano stati osservati diminuzioni nella popolazione in alcune parti dell'areale, classifica M.blythii come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il vespertilio di Blyth (Myotis blythii Tomes, 1857) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Eurasia.
De kleine vale vleermuis (Myotis blythii synoniem: Myotis oxygnathus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij is nauw verwant aan de vale vleermuis, en de op-één-na-grootste soort van het geslacht Myotis. Waarschijnlijk splitsten de twee soorten zo'n 2,5 miljoen jaar geleden. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Tomes in 1857.
De kleine vale vleermuis lijkt qua uiterlijk veel op de vale vleermuis. Hij is echter kleiner en de snuit is een stuk smaller. Ook de oren zijn smaller. De kleine vale vleermuis heeft een bruingrijze vacht, met een grijswitte onderzijde. De meeste kleine vale vleermuizen uit Zwitserland hebben een lichte vlek tussen de oren. De kleine vale vleermuis wordt 59 tot 74 millimeter lang, de staart is 46 tot 60 millimeter lang en de spanwijdte is 300 tot 400 millimeter. Kleine vale vleermuizen wegen 15 tot 28 gram.
De kleine vale vleermuis komt vooral voor in warmere streken met begroeiing van bomen en struiken. Hij wordt aangetroffen in karstgebieden en droge steppen, maar ook in parken en steden, tot op 1000 meter hoogte. Hij komt voor in Zuid-Europa en het Middellandse Zeegebied (van Portugal tot Oekraïne, niet aangetroffen ten noorden van de Alpen), Turkije en Centraal-Azië tot China en Mongolië.
Door zijn formaat is hij in begrensde gebieden wendbaarder dan de vale vleermuis. De kleine vale vleermuis is een trage vlieger. Laat in de avond en 's nachts komt hij tevoorschijn. Hij jaagt vooral op sabelsprinkhanen, meikevers en motten, die hij waarschijnlijk zowel in de lucht als van de grond grijpt, maar vooral van de vegetatie plukt. Ook eet hij rupsen en bidsprinkhanen.
Kraamkolonies bevinden zich in warme grotten en zolders, een enkele keer in een boomholte. De kraamkolonies worden vaak gedeeld met hoefijzerneuzen, vale vleermuis en langvleugelvleermuis en kunnen zo'n vijfduizend dieren bevatten. Hij overwintert in grotten en mijngangen. De paartijd begint in de herfst. De kleine vale vleermuis krijgt één jong. Het dier kan dertig jaar oud worden, maar wordt gemiddeld een jaar of drie.
Er zijn vier ondersoorten:
De kleine vale vleermuis (Myotis blythii synoniem: Myotis oxygnathus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij is nauw verwant aan de vale vleermuis, en de op-één-na-grootste soort van het geslacht Myotis. Waarschijnlijk splitsten de twee soorten zo'n 2,5 miljoen jaar geleden. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Tomes in 1857.
Multimedia w Wikimedia Commons Nocek wschodni[3] (dawniej: nocek ostrouchy[4]) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z rodziny mroczkowatych. W krajowej literaturze nazwa ta przypisana była tradycyjnie do taksonu Myotis blythii, do którego należały dwa podgatunki - Myotis blythii blythii oraz Myotis blythii oxygnathus. Wszystkie europejskie osobniki nocka wschodniego zaliczano do tego drugiego podgatunku. Obecnie uważa się je za dwa odrębne gatunki - Myotis blythii[5] (występujący w Azji Środkowej) oraz Myotis oxygnathus[6] (występujący m.in. w Europie i na Bliskim Wschodzie, do niego należałoby zaliczyć również osobniki stwierdzone dotychczas w Polsce). Stąd obecnie nazwę "nocek ostrouszny" łączy się w krajowej literaturze z naukową nazwą Myotis oxygnathus[3][7]
Morfologicznie bardzo podobny do nocka dużego, lecz nieznacznie od niego mniejszy. Krótszy pyszczek, ogon dłuższy, i krótsze wąskie uszy.
Wymiary:
Długość głowy wraz z tułowiem: 6,3—7,8 cm,
Ogon: 4,6—6,1 cm,
Waga: 19,7—28 g.
Południowa i środkowa Europa oraz południowo-zachodnia Azja. Północna granica zasięgu występowania w Europie sięga do północnej Ukrainy i Słowacji oraz administracyjnych granic Polski. Do niedawna jego skrajnie północne stanowisko znajdowało się w Jaskini Bielskiej (Tatry Bielskie), 6 km od granicy z Polską. Pierwszego w Polsce stwierdzenia tego nietoperza dokonano 12 października 2005, kiedy to w otworze Jaskini Czarnej (Tatry Zachodnie) dr Krzysztof Piksa z Akademii Pedagogicznej w Krakowie złowił w rozstawioną tam sieć dorosłego samca nocka wschodniego[8].
Zamieszkuje głównie w osiedlach ludzkich, latem kryjąc się na dużych strychach, wieżach kościelnych i w innych budowlach. Zimuje w piwnicach, opuszczonych kopalniach, w jaskiniach. Wybiera miejsca, gdzie temperatura nie spada w zimie powyżej kilku stopni Celsjusza. Sen zimowy trwa od września (lub października, gdy jesień jest ciepła) do kwietnia. Na południu Europy podziemia są wykorzystywane również jako kryjówki letnie. Miejscami żerowania nocka wschodniego są najczęściej łąki i murawy z wysoką trawą, jak również inne tereny otwarte.
Często tworzy kolonie (niekiedy wspólnie z nockiem dużym), przy czym zwykle są to kolonie samic, samce żyją samotnie. Żywi się owadami, głównie prostoskrzydłymi z rodziny pasikonikowatych, które zbiera ze źdźbeł traw, oraz liści i pędów innych roślin zielnych. Na polowanie wylatuje nocą, po zapadnięciu ciemności. Polując lata wolno i dosyć nisko, najczęściej nad łąkami i murawami.
Samica rodzi 1 młode, po ciąży trwającej około 5-6 tygodni. Rodzi się one ślepe.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.[9]
Nocek wschodni (dawniej: nocek ostrouchy) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z rodziny mroczkowatych. W krajowej literaturze nazwa ta przypisana była tradycyjnie do taksonu Myotis blythii, do którego należały dwa podgatunki - Myotis blythii blythii oraz Myotis blythii oxygnathus. Wszystkie europejskie osobniki nocka wschodniego zaliczano do tego drugiego podgatunku. Obecnie uważa się je za dwa odrębne gatunki - Myotis blythii (występujący w Azji Środkowej) oraz Myotis oxygnathus (występujący m.in. w Europie i na Bliskim Wschodzie, do niego należałoby zaliczyć również osobniki stwierdzone dotychczas w Polsce). Stąd obecnie nazwę "nocek ostrouszny" łączy się w krajowej literaturze z naukową nazwą Myotis oxygnathus
Netopier Blythov (iné názvy: netopier ostrouchý[2], netopier východný; lat. Myotis blythii) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Obýva Južnú Európu a Áziu. Na Slovensku sa vyskytuje na celom území ale najmä na východe a juhovýchode.[3][4] Obýva podkrovia a jaskyne.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Netopier Blythov
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Netopier Blythov
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Netopier Blythov (iné názvy: netopier ostrouchý, netopier východný; lat. Myotis blythii) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Obýva Južnú Európu a Áziu. Na Slovensku sa vyskytuje na celom území ale najmä na východe a juhovýchode. Obýva podkrovia a jaskyne.
Litet musöra (Myotis blythii) är en fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Lilla musörat är en stor fladdermus som är mycket lik stort musöra. Den har en kroppslängd mellan 5,9 och 7,4 cm och vikt upp till 30 g.[3] Dessa värden överlappar de för stort musöra, och för att säkert skilja arterna åt måste man titta på anatomiska detaljer; litet musöra har smalare öron, som är kortare än 26,5 mm. Skallen är också kortare, under 23 mm.[4]
Pälsen är mellanbrun på ovansidan, ljusgrå under.[4] Den kallas även mindre musöra och lilla musörat[3].
Lilla musörat är en sällskaplig art, som kan bilda kolonier på upp till 500 individer under övervintring och födande[1]. Den bildar gärna kolonier med stort musöra och Schreibers fladdermus[3]. Vinterdvalan sker i underjordiska utrymmen som grottor och gamla gruvor, men även i byggnader, detta senare framför allt i Centraleuropa. Födosöket sker på grässlätter, ängar, buskmark och odlad mark som åkrar och trädgårdar.[1]
Arten finns i Sydeuropa och södra Centraleuropa, österut via Turkiet och Mellanöstern till Kazakhstan och norra Pakistan samt norra Indien. Spridda förekomster finns även i Ryssland, Mongoliet och Kina.[1]
Lilla musörat är globalt livskraftig ("LC"). Den är dock på nedgående, även om de sydasiatiska populationerna anses stabila.[1].
Litet musöra (Myotis blythii) är en fladdermusart i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Країни проживання: Афганістан, Албанія, Алжир, Андорра, Ангола, Вірменія, Австрія, Азербайджан, Бангладеш, Бутан, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Китай, Хорватія, Кіпр, Чеська Республіка, Франція, Грузія, Німеччина, Гібралтар, Греція, Ватикан, Угорщина, Індія, Іран, Ірак, Ізраїль, Італія, Йорданія, Казахстан, Киргизстан, Ліван, Лівія, Північна Македонія, Молдова, Монако, Монголія, Чорногорія, Марокко, Непал, Пакистан, Польща, Португалія, Румунія, Росія, Сан-Марино, Сербія, Словаччина, Словенія, Іспанія, Швейцарія, Сирія, Таджикистан, Туреччина, Туркменістан, Україна. Знайдений взимку на висотах до 2100 м на півдні Іспанії.
Стадний вид, створює колонії до 500 осіб. Харчується у чагарникових та лучних місцях, у тому числі сільськогосподарських угіддях та садах. Материнські колоній зазвичай знаходяться в підземних місцях проживання, таких як печери і шахти, а іноді і на горищах будинків (зокрема, в Центральній Європі). У Туреччині та Сирії материнські колонії знайдені в печерах і в дуже старих будинках (замки, готелі і т.д.). Зимує в підземних порожнинах з відносно постійною температурою 6-12 ° С. Мігрує дуже рідко.
Довжина голови і тулуба: 6,3-7,8 см, хвіст: 4,6-6,1 см, вага: 19,7-28 гр.
Myotis blythii là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Tomes mô tả năm 1857.[2]
Phương tiện liên quan tới Myotis blythii tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myotis blythii là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Tomes mô tả năm 1857.
Остроухая ночница[1] (лат. Myotis blythii) — небольшая летучая мышь рода ночниц. Видовое название дано в честь английского зоолога Эдварда Блита (1810—1873)[2].
Масса их тела обычно составляет 15—30 г, длина тела 58—77 мм, длина хвоста 45—60 мм, длина предплечья 53—63 мм, размах крыльев 38—40 см. Уши средней длины, маска почти голая, с розоватой кожей; ступня с когтями примерно равна половине голени. Крылья большие, широкие. Крыловая перепонка крепится к основанию внешнего пальца ступни. Эпиблема неразвита. Мех длинный, неровный, волосы с темными основаниями. Окрас спины от серого и серо-палевого до светло-бурого, брюха — серовато-белёсая.
От Средиземноморья через Кавказ, Переднюю и Центральную Азию в том числе и северный Таджикистан до Южного Казахстана, Алтай, Северный Китай.
Населяет лесные и аридные ландшафты. Убежища — пещеры, гроты и постройки человека. Вылетает на охоту поздно, полет спокойный, маневренный. Охотится обычно в открытых ландшафтах, в воздухе или собирая с земли прямокрылых и др. насекомых. Эхолокационные сигналы в диапазоне 90—30 кГц, с максимальной амплитудой около 32—33 кГц. Размножается в начале лета, выводковые колонии до нескольких тысяч особей, самцы обычно вместе с самками, часто совместно с другими видами летучих мышей. Оседла, на севере ареала зимует в различных подземных убежищах. Спаривание после окончания лактации или на зимовках. Роды в конце мая — июне, в выводке 1 детёныш, беременность около 60 дней, лактация около 30 дней.
Остроухая ночница (лат. Myotis blythii) — небольшая летучая мышь рода ночниц. Видовое название дано в честь английского зоолога Эдварда Блита (1810—1873).
狭耳鼠耳蝠（学名：Myotis blythi）为蝙蝠科鼠耳蝠属的动物。在中国大陆，分布于广西、陕西、新疆、内蒙古等地。该物种的模式产地在印度。[1]
작은생쥐귀박쥐 (Myotis blythii)는 애기박쥐과 윗수염박쥐속에 속하는 박쥐이다.
대형 크기의 박쥐로 몸길이는 약 62~70mm이고 몸무게는 약 16~26g이다.[2]
작은생쥐귀박쥐는 아프가니스탄과 알바니아, 오스트리아, 불가리아, 중국, 프랑스, 조지아, 독일, 헝가리, 인도, 이란, 이라크, 이탈리아, 요르단, 카자흐스탄, 레바논, 몽골, 파키스탄, 포르투갈, 루마니아, 러시아, 슬로베니아, 스페인, 스위스, 시리아, 투르크메니스탄, 우크라이나에서 발견된다.
오염과 서식지의 경작지 변환 때문에 개체수가 감소하고 있다. 소음 공해 때문에 스페인 남부 안달루시아 지방에서 개체군 교란이 일어나 1994년과 2002년 사이에 개체수가 3만 마리에서 만 4천 마리로 줄어들었다.[3] 시리아와 터키에서 양치기들이 가축을 위해 박쥐를 쫓으려고 동굴 입구에서 불을 비춘다.[3] 본 협약과 베른 협약을 통해 유럽 대부분의 지역에서 보호되고 있다.
다음은 윗수염박쥐속의 계통 분류이다.[4]
윗수염박쥐속 구대륙 분류군 clade III clade II술라웨시윗수염박쥐 (M. m. browni)
clade IV 에티오피아신대륙 분류군
.jpg){kind=small}
