nomes no trilho de navegação
Has an excellent sense of smell.
Perception Channels: tactile ; chemical
Common and widespread.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
None known.
Important disperser for many plants. Bats eat up to around 35 fruits of the genus Piper per night, which translates to 350-2,500 seeds dispersed per night per individual. Also may be an important pollinator to many plant species.
Generalist, feeding on a least 50 different species of fruit. Also pollen and insects. Generally forage close to the ground.
Central and South America: S, Mexico to Bolivia, Paraguay, and SE Brazil; to 2,400 m elevation.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Found in the moist evergreen and dry deciduous forests, usually below 1,000m but up to 1,500m.
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
Average lifespan
Status: captivity: 12.4 years.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 15 g.
Average basal metabolic rate: 0.24 W.
Two reproductive periods. The larger one coincides with peak fruit productions, (June-August) and the other with the blooming of flowers at the end of the dry season (Feb.-May.) Gestation is 115-120 days. Newborns weigh about 5g.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 5 g.
Average gestation period: 95 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 258 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 258 days.
Una hembra capturada en julio tenía un embrión de 18mm. de longitud.
Las hembras preñadas tienden a alimentarse en áreas ricas en Piper spp..
En la estación lluviosa, la mayoría de los individuos forrajean en una circunferencia de 1.5km. de su dormidero y visitan de una a cuatro áreas de alimentación, por extensos periodos (algunas semanas).
Un individuo visita en una noche dos de estas áreas y se mueven entre ellas cada 1-2 horas.
Dentro de las áreas de alimentación, los frutos son tomados de los árboles o arbustos, y son comidos en refugios nocturnos (enramadas a 30-60m. de distancia del recurso alimenticio). Las semillas pasan rápidamente por el intestino (menos de 20 minutos) y la mayoría son depositadas cerca de la planta productora de frutos.
En la estación lluviosa, vuelan distancias hasta de 5km.
Las hembras preñadas tienden a alimentarse en áreas ricas en Piper spp..
Los individuos forrajean todas la noches, considerando las condiciones del clima.
De acuerdo con los conteos de la pulpa de frutos caídos debajo de los refugios nocturnos, comen la mayor parte de la pulpa de cerca de 35 frutos de Piper amalago, en una noche.
El ratpenat cuacurt de Seba (Carollia perspicillata) és una espècie pròpia de Sud-amèrica i Amèrica Central.[1]
El ratpenat cuacurt de Seba (Carollia perspicillata) és una espècie pròpia de Sud-amèrica i Amèrica Central.
Die Brillenblattnase (Carollia perspicillata) ist eine Fledermausart aus der Familie der Blattnasen (Phyllostomidae), welche in Zentral- und Südamerika beheimatet ist.
Die Brillenblattnase unterscheidet sich von anderen Arten der Gattung Carollia durch ihre Größe, den wenig behaarten Füßen, sowie der Länge der Tibia. Sie ist im Schnitt 18,5 g schwer und hat eine Flügelspannweite von 30 cm. Die Ohren sind relativ kurz und spitz, das Nasenblatt ebenfalls kurz und dreieckig. Die Unterlippe ist V-förmig mit kleinen Warzen versehen. Die Haare sind mit 8 mm relativ lang und dreifarbig, mit einer dunklen Basis, einem hellen Mittelstück und einer wiederum dunklen Spitze. Die Haare am Bauch sind hingegen meist einfarbig. Die Fellfarbe der Tiere variiert zwischen dunkelbraun, zimtfarben und grau.
Der lateinische Artname perspicillata bezieht sich eigentlich auf das Vorhandensein von hellen Streifen im Gesicht, was jedoch bei der Brillenblattnase nicht der Fall ist. Wahrscheinlich stammt der missverständliche Artname von der früheren Artbezeichnung Vespertilio perspicillatum, welche drei Arten unterschiedlicher Gattungen einschloss, unter anderem eine mit Gesichtsstreifen.
Die Brillenblattnase ist eine der häufigsten in Bodennetzen gefangenen Fledermausarten in ihrem Verbreitungsgebiet und damit auch einer der besterforschten neotropischen Arten. Kolonien findet man hauptsächlich in hohlen Bäumen und Höhlen, jedoch auch in Gebäuden und anderen menschengemachten Strukturen. Die Kolonien können über 100 Individuen umfassen. Blattnasen sind sehr soziale Tiere, welche auch gegenseitige Fellpflege betreiben und ein hohes Repertoire an Sozialrufen zeigen. Gruppen sind in Harems organisiert, welche aus einem Männchen und bis zu 5 Weibchen bestehen. Die Männchen locken die Weibchen aktiv durch Rufe und Schwebflüge in ihr Harem, weswegen man von einer aktiven Weibchenwahl (engl. female choice) ausgeht. Im Schnitt wechseln die Weibchen dabei alle 17 Tage den Harem. Somit stammen auch rund 25 % der Jungtiere eines Harems nicht vom Haremshalter. Männchen ohne Harem und junge Männchen, welche noch nicht geschlechtsreif sind, bilden sogenannte Bachelorgruppen.[1]
Als Fressfeinde bekannt sind Reptilien wie die Abgottschlange, Vögel wie die Schleiereule, der Sprenkelkauz, der Brillenkauz und der Kappenwaldfalke (Micrastur semitorquatus), baumbewohnende Säugetiere wie das Opossums und Wickelbären, aber auch andere, große Fledermäuse wie die Große Spießblattnase.
Brillenblattnasen können bis zu zwölf Jahre alt werden. Eine in Gefangenschaft gehaltene Kolonie kann man unter anderem in der Zitadelle Spandau in Berlin besichtigen. Mit acht deutschen Haltern ist sie, nach dem Nilflughund, das häufigste Fledertier der deutschen Zoolandschaft. Mit Abstand erfolgreichster Züchter in Europa ist Frankfurt.[2]
Die Brillenblattnase frisst hauptsächlich ballaststoffarme Früchte mit einem hohen Proteingehalt. Sie ist wie alle Vertreter der Gattung Carollia auf die Früchte von Pfeffergewächsen (Piper) spezialisiert. Dank ihres ausgezeichneten Geruchssinns findet die Brillenblattnase reife Früchte, welche sie abbricht und zu einem Fressplatz trägt. Dabei frisst ein einziges Tier bis zu 35 Früchte pro Nacht, was die Brillenblattnase zu einem effizienten und damit wichtigen Samenverbreiter macht. Die Brillenblattnase gilt als der wichtigste Samenverbreiter von Piper amalago.
Trächtige und säugende Weibchen besuchen im Amazonasbecken häufig Mineralleckstellen, wahrscheinlich um über die Aufnahme von Mineralien schädliche sekundäre Pflanzenstoffe abzupuffern.[3] Neben Früchten frisst die Brillenblattnase gelegentlich auch Insekten, Nektar und Pollen, speziell während der Trockenzeit, in der das Vorkommen von Früchten limitiert ist, jedoch die Hauptblütezeit der meisten Pflanzen stattfindet. Wenn die Nahrung rar ist, kann die Brillenblattnase auch für kurze Zeit in Torpor gehen.
Weibchen der Brillenblattnase können zweimal pro Jahr trächtig werden. Während der Tragezeit von 115 bis 120 Tagen nimmt das Gewicht der Weibchen um etwa 30 % zu. Nach der Geburt frisst das Weibchen die Nachgeburt und leckt das Junge sauber. Die Jungen sind Nestflüchter und werden mit offenen Augen und Ohren geboren. Am Rücken ist das Fell bereits gut ausgebildet. Neugeborene wiegen etwa 5 g und wachsen sehr schnell. Nach 6 Wochen erreichen sie die Größe und nach 10–13 Wochen das Gewicht eines ausgewachsenen Tieres. Während der ersten 23 Tage nach der Geburt wird das Jungtier von der Mutter herumgetragen. Die Jungen haben dafür extra ausgebildete Zähne, mit denen sie sich an den Brustwarzen der Mutter festbeißen. Später wird das Jungtier in während der Futtersuchflüge der Mutter in der Kolonie zurückgelassen, wo es vom Haremsmännchen bewacht wird[4]. Nach 3–4 Wochen beginnen die Jungtiere mit den ersten Flugversuchen. Nach etwa 2 Monaten werden die Jungen entwöhnt. Etwa 42 % der Weibchen und 11 % der Männchen suchen sich danach eine neue Kolonie, der sie sich anschließen können, während die anderen Tiere der neuen Generation in der Mutterkolonie verbleiben. Nach einem Jahr sind die Weibchen geschlechtsreif, Männchen nach 1–2 Jahren.[5]
Museumsstück, Bauchansicht, weiblich
Gleiche Museumsstück, Rückansicht, weiblich
Museumsstück, Bauchansicht, Juvenile
Gleiche Museumsstück, Rückansicht, Juvenile
Die Verbreitung der Brillenblattnase reicht von Mexiko bis Argentinien. Ihr Bestand wird von der IUCN dank der weiten Verbreitung und wahrscheinlich großen Populationen als stabil und ungefährdet eingestuft.[6]
Die Brillenblattnase (Carollia perspicillata) ist eine Fledermausart aus der Familie der Blattnasen (Phyllostomidae), welche in Zentral- und Südamerika beheimatet ist.
Seba's short-tailed bat (Carollia perspicillata) is a common and widespread bat species in the family Phyllostomidae.[3] They are found in Central America, the northern parts of South America, and in the Antilles islands.[3]
C. perspicillata is a small to medium-sized bat with relatively short ears, and a short, triangular noseleaf.[3] They have fur that is dense and soft, and can be a variety of colors, ranging from black to brown to gray, with both albino and orange individuals found in certain areas.[3] Sexual dimorphism varies in C. perspicillata based on geography.[3] In Colombia, there are no differences in size and color between sexes, but in the West Indies females are usually larger, and males are larger everywhere else this species is found.[3]
C. perspicillata has a very good sense of smell, good visual acuity, and they show less specialization in their auditory apparatus as opposed to insectivorous bats. However, they still employ echolocation as a primary method of orientation.[3] They use calls that originate in their mouths or nostrils, which are intense, and have been shown to be the most directional sonar beams in any species of echolocating bat.[3][4]
C. perspicillata is primarily found in Mexico, Bolivia, Paraguay, Brazil, Trinidad, and Tobago.[3] They are mostly found in forests, both deciduous and evergreen.[3] It is usually found near stagnant water, in areas with a large amount of free internal space, usually below elevations of 1000 meters.[3] As a result, this bat is among the most common that are caught at ground level, based on their foraging habits.[3]
C. perspicillata is known to eat a large variety of fruit, with a strong preference for the genus Piper (Piperaceae),[5] as well as nectar, pollen, and insects.[3] This bat is a generalist, eating a wide variety of fruits that are characterized by being high in protein and low in fiber.[3] During times when fruit isn't plentiful, these bats supplement their diets using nectar and pollen from flowers, which also opens up the possibility for them being pollinators for the flowers they eat.[3]
Groups of C. perspicillata will roost in numbers from 10-100, in caves, hollow trees, and in tunnels.[3] They will usually roost during the day, and will forage at night.[3] There are two different types of roosts found in these bats, harems and bachelor roosts.[3] In a harem roost, there is a single male, some females and their offspring.[3] Bachelor roosts are used by males without harems, with females joining seasonally.[3]
Males are territorial of their roosts, and will often fight other intruding males by means of boxing.[3] Males follow a pattern of behavioral stages before fighting.[3] This entails ear movements, head lifts, neck craning, wing unfolding, punch mimicking, and finally boxing with each other.[3] Even though this is aggressive behavior, either male is allowed to stop fighting and leave the conflict, and injuries usually aren't worse than a few scrapes and bruises.[3] It is also shown that males use distinct vocalizations during conflicts, which might be used to determine the identity of the competitor, and based on that information, parts of the pre-fighting stages can be skipped, and the animals will begin boxing.[3]
Males will actively try to recruit females to mate with for their harems through the use of vocalization and hovering.[3] It has been shown that there are two different reproductive periods in the year, one being from June–August, and the other from February to May.[3] The June–August period coincides with a period of high fruit production, and the February–May period with a large amounts of flowers.[3]
Gestation periods are about 120 days, and young are born precocial.[3] Newborns grow quickly, and reach full adult body weight after about 10–13 weeks, and will usually leave the parental harem after about 16 weeks.[3] All females will reach sexual maturity by the time they're one year old, and males will reach sexual maturity within the first two years of being born.[3]
Mothers will communicate with their offspring though vocalization, and it has even been shown that a mother can discriminate between the calls of its offspring and the offspring of other females.[6] They exhibit more maternal approach behaviors when hearing the calls of their own offspring, and more experienced mothers show more approach behavior as opposed to new mothers.[6] However, this behavior isn't the same in males, who instead take a different approach to hearing the calls of their offspring.[3][6] They will harass the mothers until they go to take care of the young, but won't go to attend to the young themselves.[6]
As with other bats, the metabolism of these bats follows a U-shape during flight.[7] This means that they use the most energy when flying at low and high airspeeds, and use less energy at moderate speeds.[7] Most of their flights to find food are relatively close, because they can bring back smaller fruit to their roosts, but just still eat bigger fruits at the tree.[3]
Like many bat species, C. perspicillata has a long lifespan, being able to live up to ten years.[3] Mortality rates for bats is 53% in the first two years of life, but that goes down to 22% in the following years.[3] In this species, there doesn't seem to be a difference in the average lifespans of males as opposed to females.[3]
Several zoos, such as the Central Park Zoo keep colonies of these bats. These bats are relatively easy to breed and are the most common bat species found in zoos today. The bats at the Central Park Zoo can be found at the Tropic Zone building.
Museum specimen, belly view 
Same museum specimen, back view Seba's short-tailed bat (Carollia perspicillata) is a common and widespread bat species in the family Phyllostomidae. They are found in Central America, the northern parts of South America, and in the Antilles islands.
Murciélago frutero común (Carollia perspicillata), es una especie de murciélago común y situado en América del Sur y América Central.
C. perspicillata habita en perennes húmedos y los bosques secos de hojas caducas, por lo general por debajo de 1000 metros de altitud, suele posarse en grupos de 10 a 100 murciélagos en las cuevas, árboles huecos, túneles y alcantarillas de las carreteras. Se alimenta de un mínimo de 50 especies diferentes de frutas, así como el polen y los insectos.
Espécimen de museo, vista del vientre
Espécimen de museo mismos, vista posterior
Murciélago frutero común (Carollia perspicillata), es una especie de murciélago común y situado en América del Sur y América Central.
C. perspicillata habita en perennes húmedos y los bosques secos de hojas caducas, por lo general por debajo de 1000 metros de altitud, suele posarse en grupos de 10 a 100 murciélagos en las cuevas, árboles huecos, túneles y alcantarillas de las carreteras. Se alimenta de un mínimo de 50 especies diferentes de frutas, así como el polen y los insectos.
Carollia perspicillata Carollia generoko animalia da. Chiropteraren barruko Carolliinae azpifamilia eta Phyllostomidae familian sailkatuta dago
Carollia perspicillata Carollia generoko animalia da. Chiropteraren barruko Carolliinae azpifamilia eta Phyllostomidae familian sailkatuta dago
Carollia perspicillata (Linnaeus, 1758) è un Pipistrello della famiglia dei Fillostomidi diffuso nell'America centrale e meridionale.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 48 e 70 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 41 e 45 mm, la lunghezza della coda tra 8 e 16 mm, la lunghezza del piede tra 12 e 17 mm, la lunghezza delle orecchie tra 12 e 22 mm e un peso fino a 25 g.[3]
La pelliccia è corta e si estende leggermente fino alla base degli avambracci. I peli sono ovunque tricolori. Le parti dorsali sono bruno-grigiastre, marroni opache o arancio brillante, mentre le parti ventrali sono leggermente più chiare. Il muso è allungato e conico. La foglia nasale è ben sviluppata, lanceolata, con la porzione inferiore saldata al labbro superiore mentre i bordi laterali sono ben separati. Sul mento è presente una grossa verruca circondata da altre più piccole disposte a U. Le orecchie sono di normali dimensioni, triangolari e appuntite. Le ali sono attaccate posteriormente sulle caviglie. La coda è corta, circa un terzo della profondità dell'uropatagio, il quale è privo di peli. La tibia è relativamente lunga. Il calcar è corto. Il cariotipo è 2n=20-21 FNa=36.
Si rifugia all'interno di grotte, cavità di alberi, tunnel, canali d'irrigazione e meno frequentemente tra rocce, sotto grandi foglie e in edifici. Forma gruppi da 10 a 100 individui. Le attività di nutrimento iniziano subito dopo il tramonto
Si nutre di frutta, in particolare del genere Piper e Solanum. È un importante disseminatore. Talvolta integra la dieta con nettare e polline, particolarmente nella stagione secca quando la disponibilità di frutta è scarsa mentre la produzione floreale è massima ed anche con qualche insetto.
Femmine gravide sono state osservate tra giugno e agosto e tra febbraio e maggio, quando la produzione di frutta raggiunge il massimo.
Questa specie è diffusa in America centrale dal Messico meridionale attraverso il Belize, Guatemala, Honduras, Nicaragua, El Salvador, Costa Rica, Panama fino alla Colombia, Venezuela, Guyana, Suriname, Guyana francese, Ecuador, Perù, Bolivia, Paraguay e tutto il Brasile eccetto l'estrema parte sud-orientale. È presente anche sulle isole di Trinidad, Tobago e Grenada.
Vive nelle foreste umide sempreverdi, foreste decidue secche e foreste secondarie fino a 2.150 metri di altitudine.
La IUCN Red List, considerato il vasto areale, la popolazione presumibilmente numerosa e la presenza in diverse aree protette, classifica C.perspicillata come specie a rischio minimo (LC).[1]
Carollia perspicillata (Linnaeus, 1758) è un Pipistrello della famiglia dei Fillostomidi diffuso nell'America centrale e meridionale.
De brilbladneusvleermuis (Carollia perspicillata) is een vleermuis uit de familie Bladneusvleermuizen van de Nieuwe Wereld (Phyllostomidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Vespertilio perspicillatus door Carl Linnaeus gepubliceerd.[2] De typelocatie is Suriname. De soort komt voor van Oaxaca, Veracruz en Yucatán in Mexico tot Bolivia, Paraguay en Zuidoost-Brazilië; daarnaast op Trinidad en Tobago, en mogelijk Jamaica en de noordelijke Kleine Antillen. Op Grenada komt hij echter waarschijnlijk niet voor.[3] Hoewel er geen ondersoorten worden onderscheiden, bestaan er mogelijk wel enkele.[4]
De brilbladneusvleermuis heeft een donkerbruine tot roestige kleur. De kop-romplengte is ongeveer 5 tot 6,5 centimeter[5] en het gewicht 10 tot 20 gram. Hun armlengte is 35 tot 45 millimeter. Een bijzonder kenmerk dat in 2013 ontdekt werd, zijn de rekbare pezen van biceps en triceps. Om op te stijgen, spannen ze die aan. Uit berekeningen blijkt dat de manier waarop de vliegspieren in deze dieren bewegen alleen niet voldoende kracht levert om van de grond te komen. Voorheen werd gedacht dat de pezen van kleine zoogdieren te stijf en te dik zijn om te rekken. Het is niet onderzocht of dit kenmerk ook bij andere vleermuizen voorkomt.[6]
De brilbladneusvleermuis gaat in één nacht op verschillende plekken op zoek naar voedsel. Ze jagen in zwermen van een paar honderd vleermuizen. Bij zonsondergang vliegen ze uit en gaan op zoek naar fruit in een gebied tot ongeveer 1,5 kilometer afstand van hun slaapplaats. De brilbladneusvleermuis eet voornamelijk fruit zoals piper, banaan en zaadjes, mango, koffie, amandel, guava en pitten van vruchten. Als dit voedsel schaars is, eten ze ook nectar van planten of insecten, om hun dieet aan te vullen.
De brilbladneusvleermuis leeft met zo'n honderd tot duizenden in grotten, holle bomen of tunnels. In hun verblijfplaats leven de vleermuizen in goed verdeelde groepjes. De meeste mannetjes leven in aparte "vrijgezellengroepjes". De vrouwtjes leven in groepjes, ook wel harems genoemd, van 10 tot 20 vrouwtjes. Iedere harem heeft 1 volwassen mannetje, dat de harem overdag beschermt tegen indringers of andere mannetjes. 's Nachts blijven de mannetjes hun harem beschermen als de vrouwtjes en de vrijgezelle mannetjes naar eten aan het zoeken zijn. De beschermende mannetjes maken de tijd dat ze weg zijn van hun harem zo kort mogelijk door van planten te eten die vlak bij hun verblijfplaats zijn te vinden.
Als beloning van hun continue bescherming, hebben de beschermende mannetjes exclusieve rechten bij het paren met de vrouwtjes van hun eigen harem. Het paren gebeurt zo’n twee keer per jaar. De eerste periode is van juni tot augustus, als de fruitproductie het hoogst is. De tweede periode is van februari tot mei, als de bloemen beginnen te bloeien na het droge seizoen. Na een zwangerschapsperiode van 115 tot 120 dagen bevallen de vrouwtjes van één jong. Eenmaal in de lente en eenmaal in de zomer. De jongen zijn ongeveer 5 gram bij hun geboorte. De eerste weken na de bevalling dragen de vrouwtjes hun jong tijdens de jacht. Als de jongen te groot worden om te dragen, blijven ze 's nachts in hun hol voor de rest van de zes weken, tot ze gespeend worden.
De vrouwtjes zijn binnen een jaar geslachtsrijp, waardoor ze op hun eerste verjaardag al zwanger zijn. De mannetjes zijn geslachtsrijp in hun tweede jaar, maar om te kunnen voortplanten moeten ze eerst toegang krijgen tot een groep met vrouwtjes en dat duurt meestal een paar jaar.
Er worden meestal 2 keer zo veel mannetjes geboren als vrouwtjes, maar omdat de levensduur van de vrouwtjes langer is dan die van de mannetjes blijft de verhouding 1:1.
De brilbladneusvleermuis leeft in tropische loofbossen, matig regenwoud en matige bossen van vochtig groen of droge loofbomen. Ze hebben de voorkeur voor een woonhoogte van 1000 tot 1500 m boven de zeespiegel, maar ze leven ook in bossen die gaan tot een hoogte van 2400 m. De brilbladneusvleermuis kan maximaal 9 jaar oud worden in het wild en 19 jaar als het in gevangenschap leeft. Deze soort is op sommige plaatsen extreem algemeen: zo werden er in Paracou 1142 exemplaren gevangen.[4]
Cloutier & Thomas (1992) onderscheiden geen ondersoorten, Gardner (2007) doet dat wel. Afhankelijk van die opvatting zijn Carollia azteca en Hemiderma tricolor ofwel ondersoorten, ofwel synoniemen.
De brilbladneusvleermuis (Carollia perspicillata) is een vleermuis uit de familie Bladneusvleermuizen van de Nieuwe Wereld (Phyllostomidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Vespertilio perspicillatus door Carl Linnaeus gepubliceerd. De typelocatie is Suriname. De soort komt voor van Oaxaca, Veracruz en Yucatán in Mexico tot Bolivia, Paraguay en Zuidoost-Brazilië; daarnaast op Trinidad en Tobago, en mogelijk Jamaica en de noordelijke Kleine Antillen. Op Grenada komt hij echter waarschijnlijk niet voor. Hoewel er geen ondersoorten worden onderscheiden, bestaan er mogelijk wel enkele.
Multimedia w Wikimedia Commons Karolia okularowa[3] (Carollia perspicillata) – gatunek ssaka z rodziny liścionosowatych[4].
Występuje w lasach i na plantacjach od południowego Meksyku do Brazylii.
Karolia okularowa żywi się tylko i wyłącznie owocami, takimi jak banany, gruszle, figi, których zapach go przyciąga.
Nietoperz ten nie ma ściśle określonej pory roku na rozród. Samice rodzą młode niezależnie od pór roku.
Karolia okularowa (Carollia perspicillata) – gatunek ssaka z rodziny liścionosowatych.
Carollia perspicillata é uma espécie de morcego da família Phyllostomidae. Pode ser encontrada na América Central e na América do Sul.[3]
C. perspicillata é um morcego de porte pequeno a médio, com orelhas relativamente curtas e uma folha nasal curta e triangular.[3] Possuem pelos densos e macios, e podem ter várias cores, variando do preto ao marrom e cinza, além de morcegos albinos e alaranjados encontrados em certas áreas.[3] Seu dimorfismo sexual varia de acordo com sua localização geográfica.[3] Na Colômbia, não há diferenças de tamanho e cor entre os sexos, mas nas Índias Ocidentais as fêmeas são geralmente maiores, e os machos são maiores em todos os outros lugares onde esta espécie é encontrada.[3]
C. perspicillata tem um olfato muito bom, boa acuidade visual e mostra menos especialização em seu aparelho auditivo em comparação com os morcegos insetívoros. No entanto, ainda empregam a ecolocalização como método principal de orientação.[3] A espécie usa sons que se originam em suas bocas ou narinas, que são intensos e têm se mostrado os feixes de sonar mais direcionais em qualquer espécie de morcego ecolocalização.[3][4]
C. perspicillata é encontrada principalmente no México, Bolívia, Paraguai, Brasil, Trinidade e Tobago.[3] Outros países incluem Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicarágua, Costa Rica, Panamá, Colômbia, Venezuela, Guiana, Suriname, Guiana Francesa, Equador, Peru e Paraguai.[2] São encontrados principalmente em florestas, tanto decíduas quanto perenes.[3] É geralmente encontrado perto de água paradas, em áreas com uma grande quantidade de espaço interno livre, geralmente abaixo de altitudes de 1000 metros.[3] Como resultado, é uma das espécies mais geralmente capturadas no nível do solo, com base em seus hábitos de forrageamento.[3]
C. perspicillata é conhecido por comer uma grande variedade de frutas, com forte preferência pelo gênero Piper (Piperaceae),[5] bem como néctar, pólen e insetos.[3] É um morcego generalista, comendo uma grande variedade de frutas que se caracterizam por serem ricas em proteínas e pobres em fibras.[3] Em épocas em que as frutas não são abundantes, complementam suas dietas com néctar e pólen das flores, o que também abre a possibilidade de serem polinizadores das flores que comem.[3]
C. perspicillata empoleira-se em grupos com 10 a 100 membros em cavernas, árvores ocas e em túneis.[3] Geralmente ficam empoleirados durante o dia e se alimentam à noite.[3] Existem dois tipos diferentes de poleiros utilizados por esta espécie: haréns e poleiros de "solteiros".[3] Nos haréns, há um único macho, algumas fêmeas e seus descendentes.[3] Já os poleiros de "solteiros" são habitados por machos que não possuem haréns, com as fêmeas juntando-se sazonalmente.[3]
Os machos são territoriais em relação a seus poleiros e muitas vezes lutam contra outros machos intrusos.[3][6] Os machos seguem um padrão de estágios de comportamento antes de lutar.[6] Isso envolve movimentos da orelha, levantamento da cabeça, esticamento do pescoço, desdobramento da asa, imitação de socos e, finalmente, desferimento de socos.[6] Mesmo que este seja um comportamento agressivo, qualquer macho pode parar de lutar e sair do conflito, e os ferimentos geralmente não são piores do que alguns arranhões e hematomas.[6] Também foi demonstrado que os machos usam vocalizações distintas durante os conflitos, que podem ser usadas para determinar a identidade do competidor e, com base nessas informações, partes das etapas da "pré-luta" podem ser puladas e os animais começam a lutar.[6]
Os machos tentarão ativamente recrutar fêmeas para acasalar em seus haréns por meio do uso de vocalização e pairando.[3] Foi demonstrado que existem dois períodos reprodutivos diferentes no ano, sendo um de junho a agosto e o outro de fevereiro a maio.[3] O período de junho a agosto coincide com um período de alta produção de frutos e o período de fevereiro a maio com grande quantidade de flores.[3]
Os períodos de gestação são de cerca de 120 dias e os jovens nascem precoces.[3] Os recém-nascidos crescem rapidamente e atingem o peso corporal total de adulto após cerca de 10–13 semanas, e geralmente deixam o harém dos pais após cerca de 16 semanas.[3] Todas as mulheres atingirão a maturidade sexual com um ano de idade, e os machos atingirão a maturidade sexual nos primeiros dois anos após o nascimento.[3]
As mães se comunicam com seus filhos por meio da vocalização, e até foi demonstrado que uma mãe pode discriminar entre os chamados de seus filhos e os de outras fêmeas.[7] Elas exibem mais comportamentos de abordagem maternal ao ouvir os chamados de seus próprios filhos, e mães mais experientes mostram mais comportamento de abordagem se comparado às novas mães.[7] No entanto, esse comportamento não é o mesmo nos machos, que, em vez disso, adotam uma abordagem diferente para ouvir os chamados de seus descendentes.[3][7] Os machos perseguirão as mães até que elas vão cuidar dos filhotes, mas não irão cuidar dos filhos eles próprios.[7]
Tal como acontece com outros morcegos, o metabolismo desses morcegos segue uma forma de "u" durante o voo.[8] Isso significa que eles usam mais energia ao voar em velocidades no ar baixas e altas e usam menos energia em velocidades moderadas.[8] A maioria de seus voos para encontrar comida são relativamente próximos, o que possibilita que levem frutas menores para seus poleiros, mas ainda assim comem frutas maiores na árvore.[3]
Como muitas espécies de morcegos, C. perspicillata tem uma longa vida útil, podendo viver até dez anos.[3] As taxas de mortalidade para morcegos são de 53% nos primeiros dois anos de vida, mas caem para 22% nos anos seguintes.[3] Nesta espécie, não parece haver uma diferença na média de vida dos machos em comparação com as fêmeas.[3]
Vários zoológicos, como o Zoológico do Central Park, mantêm colônias desses morcegos.[9]
Carollia perspicillata é uma espécie de morcego da família Phyllostomidae. Pode ser encontrada na América Central e na América do Sul.
Carollia perspicillata[2][3][4] är en däggdjursart som först beskrevs av Carl von Linné 1758. Carollia perspicillata ingår i släktet Carollia och familjen bladnäsor.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5]
Artepitet i det vetenskapliga namnet syftar egentligen på ljusa strimmor i ansiktet men de saknas hos denna art. När Linné bildade artens vetenskapliga namn 1758 använde han texter som även beskrev andra arter från andra släkten. Denna misstolkning upptäcktes senare.[7]
Arten når en absolut kroppslängd av 66 till 95 mm, inklusive en 11 till 14 mm lång svans. Den har cirka 42 mm långa underarmar, 17 till 22 mm långa öron och en vikt omkring 18,5 g. Den del av flygmembranen som ligger mellan bakbenen är naken. Hos de flesta exemplar har pälsen en svart- , brun- eller gråaktig färg. Enskilda individer kan vara orangebrun eller vit (albino). I ansiktet finns en trekantig hudflik på näsan (bladet) och en V-formig underläpp med en stor vårta i mitten samt mindre vårtor omkring. Carollia perspicillata har inga vita strimmor i ansiktet. I varje käkhalva finns 2 framtänder, en hörntand, 2 premolarer och 3 molarer.[7]
Denna fladdermus förekommer i Central- och Sydamerika från Mexiko till Bolivia och Brasilien. Den hittas även på olika västindiska öar. Arten vistas i många olika habitat.[1]
Individerna äter främst frukter som kompletteras med nektar, pollen och insekter. Vid viloplatsen bildar de små flockar eller mindre kolonier med några hundra medlemmar. Fortplantningen är vanligen kopplad till tider med bra tillgång till föda.[1]
De flesta exemplar dör under sina först två levnadsår. Individer som klarade denna tid kan leva 10 år. Fladdermusen böjar sin aktivitet under skymningen och den är tillbaka vid viloplatsen före gryningen. Födan upptäcks främst med hjälp av luktsinnet och synen.[7]
Efter parningen är honan 115 till 120 dagar dräktig och sedan föds en bra utvecklad unge. Den har päls, öppna ögon, öppna öron och en vikt av cirka 5 g. Ungen håller sig fast i moderns päls och följer med under flyget. I sällsynta fall diar en hona en främmande unge. Ungen får flygförmåga efter 2,5 till 4 veckor och efter ungefär 2 månader slutar honan med digivning. Könsmognaden infaller efter ett år för honor samt efter ett till två år för hannar.[7]
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Carollia perspicillata.
Wikispecies har information om Carollia perspicillata.
Carollia perspicillata är en däggdjursart som först beskrevs av Carl von Linné 1758. Carollia perspicillata ingår i släktet Carollia och familjen bladnäsor. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Artepitet i det vetenskapliga namnet syftar egentligen på ljusa strimmor i ansiktet men de saknas hos denna art. När Linné bildade artens vetenskapliga namn 1758 använde han texter som även beskrev andra arter från andra släkten. Denna misstolkning upptäcktes senare.
Carollia perspicillata — вид родини Листконосові (Phyllostomidae), ссавець ряду Лиликоподібні (Vespertilioniformes, seu Chiroptera).
Країни проживання: Беліз, Болівія, Багатонаціональне Штатів; Бразилії, Колумбії, Коста-Риці, Еквадор, Сальвадор, Французька Гвіана, Гватемала, Гаяна, Гондурас, Мексика, Нікарагуа, Панама, Парагвай, Перу, Сент-Кітс і Невіс, Суринам, Тринідад і Тобаго. Перебуває як у вологих вічнозелених так і сухих листопадних лісах, як правило, нижче 1000 м над рівнем моря, зазвичай спить в групах по 10-100 кажанів в печерах, дуплах дерев, тунелях, водопропускних трубах. Харчується принаймні 50 різними видами фруктів, а також пилком, комахами.
Carollia perspicillata — вид родини Листконосові (Phyllostomidae), ссавець ряду Лиликоподібні (Vespertilioniformes, seu Chiroptera).
Carollia perspicillata là một loài động vật có vú trong họ Dơi mũi lá, bộ Dơi. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]
.jpg)
Carollia perspicillata là một loài động vật có vú trong họ Dơi mũi lá, bộ Dơi. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.
Очковый листонос[1] (лат. Carollia perspicillata) — обычный, широко распространённый вид летучих мышей в Южной и Центральной Америке. Населяет влажные вечнозелёные и сухие смешанные леса, встречается на высоте до 1 000 м. Собирается в группы по 10-100 особей в пещерах, дуплах деревьев и тоннелях. Листонос очень прожорлив, за ночь съедает в 1,5-3 раза больше себя. В поисках пищи пролетает до 5 километров, останавливаясь в 2-6 местах. Питается в основном фруктами (бананы, финики, гуава), реже насекомыми. Часто пьют нектар, как колибри.
Отличительной чертой листоноса является «носовой листок» — уплотнение верхней части кожи носа. Получается нечто, похожее на «рог» носорога[2]
Очковый листонос использует тактику «двух касаний» при приземлении на горизонтальные поверхности вниз головой[3].
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Очковый листонос (лат. Carollia perspicillata) — обычный, широко распространённый вид летучих мышей в Южной и Центральной Америке. Населяет влажные вечнозелёные и сухие смешанные леса, встречается на высоте до 1 000 м. Собирается в группы по 10-100 особей в пещерах, дуплах деревьев и тоннелях. Листонос очень прожорлив, за ночь съедает в 1,5-3 раза больше себя. В поисках пищи пролетает до 5 километров, останавливаясь в 2-6 местах. Питается в основном фруктами (бананы, финики, гуава), реже насекомыми. Часто пьют нектар, как колибри.
Отличительной чертой листоноса является «носовой листок» — уплотнение верхней части кожи носа. Получается нечто, похожее на «рог» носорога
Очковый листонос использует тактику «двух касаний» при приземлении на горизонтальные поверхности вниз головой.
세바짧은꼬리박쥐(Carollia perspicillata)는 주걱박쥐과(신세계잎코박쥐류)에 속하는 박쥐의 일종이다. 중앙아메리카와 남아메리카 북부 지역 일부 그리고 앤틸리스 제도에서 발견된다.[3]
세바짧은꼬리박쥐는 소형 또는 중형 박쥐로 비교적 짧은 귀와 짧은 삼각형 코잎(비엽)을 갖고 있다.[3] 털은 부드럽고 숱이 많으며 검은색부터 갈색과 회색까지 다양한 색깔을 띠고, 일부 지역에서 발견되는 종은 백피증을 보이거나 오렌지색을 띠기도 한다.[3] 지역에 따라서 다양한 성적 이형성을 보인다.[3] 콜롬비아에서는 종들 사이에 크기와 색깔이 차이가 없지만, 서인도 제도는 보통 암컷이 크고, 다른 지역에서는 수컷이 크다.[3]
세바짧은꼬리박쥐는 후각이 아주 뛰어나며 시각적 민첩성이 좋고, 식충성 박쥐류와 대조적으로 청각기관이 덜 특수화되어 있다. 그러나 둥지로 돌아오는 주된 방법의 하나로써 아직 반향정위를 사용한다.[3]
.jpg){kind=small}
