nomes no trilho de navegação
Populations are declining due to hunting by local peoples.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Mountain viscachas are hunted for both meat and fur.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
Mountain viscachas are reputed to eat just about any plant they encounter. Their diet is principally composed of grasses, mosses and lichens.
Primary Diet: herbivore (Folivore )
The mountain viscacha is found in the extreme southern portion of Peru, Western and Central Bolivia, Northern and Central Chile, and in Western Argentina.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Viscachas inhabit rugged, rocky mountanous country with sparse vegetation.
Terrestrial Biomes: mountains
Average lifespan
Status: captivity: 19.5 years.
Like all members of this family, viscachas have thick, soft pelage, except on their tails where it is coarse. They have pale yellow or grey upper parts, and a black tail tip. Overall, viscachas look like rabbits. They have long, fur covered ears, edged with a fringe of white fur. All feet have four digits. The enamal of the incisors is not colored.
Range mass: 3.000 (high) kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Mating occurs from October through December. After a gestation of 120-140 days, a female gives birth to a single, precocious young. The young are born fully furred, with their eyes open, and are able to eat solid food on their first day of life. Nursing continues for eight weeks. Females are remarkable for the large number of ova they ovulate (around 300) during each estrus period.
Range number of offspring: 1.000 to 2.000.
Range gestation period: 120 to 135 days.
Range weaning age: 56 (high) days.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 260 g.
Average number of offspring: 1.5.
Parental Investment: precocial
La vizcacha de la sierra, vizcacha montanera, o chinchillón (Lagidium viscacia) ye una especie de royedor histricomorfo de la familia Chinchillidae. Ta emparentáu cola vizcacha de les pampes (Lagostomus maximus) y les chinchillas. Alcuéntrase nel estremu sur del Perú, na rexón central de Bolivia, a lo llargo de casi tou Chile y na rexón occidental de la Arxentina.
El nome vulgar chinchillón (daqué según: «chinchilla xigante») ye'l más fayadizu, biológicamente falando, pos esta especie ta más emparentada coles chinchillas, (comparte con elles la subfamilia Chinchillinae) que cola vizcacha de les pampes, perteneciente a otra subfamilia (Lagostominae).
Al igual que'l restu de vizcaches, tienen una pelame grueso y nidio, sacante na cola onde ye dura. El so parte cimeru son marielles o grises, y la punta de la cola negra. Polo xeneral les vizcaches asemeyense a los coneyos. Tien oreyes llargues cubiertes de pelo, bordiaes con un flequillu de pelame blanca. Toles pates tienen 4 deos.
Les vizcaches montañeres viven en rexones predreses montascoses con escasa vexetación. Tienen un periodu de xestación de 120 a 135 díes.
.La vizcacha de la sierra, vizcacha montanera, o chinchillón (Lagidium viscacia) ye una especie de royedor histricomorfo de la familia Chinchillidae. Ta emparentáu cola vizcacha de les pampes (Lagostomus maximus) y les chinchillas. Alcuéntrase nel estremu sur del Perú, na rexón central de Bolivia, a lo llargo de casi tou Chile y na rexón occidental de la Arxentina.
La viscatxa (Lagidium viscacia) és una espècie de rosegador de la família Chinchillidae. Es troba a la regió sud extrema del Perú, a la regió central de Bolívia, a la regió Nord i Central de Xile i la regió occidental de l'Argentina.
La viscatxa (Lagidium viscacia) és una espècie de rosegador de la família Chinchillidae. Es troba a la regió sud extrema del Perú, a la regió central de Bolívia, a la regió Nord i Central de Xile i la regió occidental de l'Argentina.
De cuvierfyskatsja of Cuviers fyskatsja (Latynske namme: Lagidium viscacia) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wolmûzen (Chinchillidae) en it skaai fan 'e berchfyskatsja's (Lagidium), dat yn westlik-sintraal Súd-Amearika foarkomt. Mei syn lange earen en efterpoaten hat dit bist sterk wei fan in knyn of in hazze, mar de lange plomsturt bedjert dy likenis.
Cuvierfyskatsja's binne lânseigen yn 'e bercheftige (en faak ek woastinige) dielen fan westlik Argentynje, noardlik en sintraal Sily, westlik en sintraal Bolivia en súdlik Perû. Se libje yn en mank rotsspjalten en rotsblokken yn it Andesberchtme, dêr't mar krap planten groeie. Dizze bisten komme foar fan likernôch 2.500 oant 5.100 m boppe seenivo.
De cuvierfyskatsja is op 'e rêch en de fangen giel-grizich, mei in blekere bealch en in lange swartpuntige plomsturt dy't like lang is as de rest fan it lichem. It hier op it lichem is lang en sêft, wylst dat fan 'e sturt stiif en boarstelich is. De lange, mei hier oerdutsen earen hawwe in wite franje en sawol oan 'e koartere foarpoaten as de langere efterpoaten hat de cuvierfyskatsja fjouwer teannen. Op 'e soallen hat er fleizige kjessentsjes, dy't soargje dat er grip hat op glêde rotsgrûn. It gewicht fan in folgroeide cuvierfyskatsja berint sa'n 3 kg.
Cuvierfyskatsja's binne sosjale bisten, dy't yn lytse groepkes libje. Se hâlde gjin wintersliep en binne koart nei de moarnsdage en op 'e jûn it aktyfst. Dan komme se foar 't ljocht om har kostje byinoar te foerazjearjen, dat fierhinne bestiet út gerzen en moas, oanfolle mei koarstmoas. In diel fan 'e dei bringe se troch mei sinnebaaien, wêrby't se rjochtop op in rots sitte en har om-en-by skerp yn 'e rekken hâlde. Se bejouwe har nea fier fan 'e rotsen, sadat se by driigjend gefaar daliks fuortdûke kinne yn in rotsspjalt. Harren wichtichste natuerlike fijân is de berchkat (Leopardus jacobitus), in lytsere kateftige dy't foarkomt yn 'e Andes.
De peartiid falt by de cuvierfyskatsja yn 'e perioade fan oktober oant desimber, as it op it súdlik healrûn maityd is. Nei in draachtiid fan likernôch 130 dagen smyt it wyfke dan ornaris 1 jong (of soms 2), dat mei iepen eachjes en in folslein oangroeide pels te wrâld komt. By de berte weaget sa'n jong likernôch 260 g en is it frijwol daliks by steat en yt fêst fretten. Lykwols drinkt it dochs noch by de mem, oant it mei 8 wiken ôfwûn wurdt. Yn finzenskip kinne cuvierfyskatsja's njoggentjin jier âld wurde; har libbensferwachting yn it wyld is ûnbekend, mar dy sil grif in stik koarter wêze.
De cuvierfyskatsja hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen. Wol is it sa dat de populaasjegrutte geregeldwei grutte op- en delgongen fertoant, wat gearhinget mei de waarsomstannichheden yn it ferspriedingsgebiet. Dit bist wurdt troch de minske bejage foar it fleis, mar net sa'n soad dat dat in wichtige ynfloed hat op 'e populaasjegrutte.
De cuvierfyskatsja of Cuviers fyskatsja (Latynske namme: Lagidium viscacia) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wolmûzen (Chinchillidae) en it skaai fan 'e berchfyskatsja's (Lagidium), dat yn westlik-sintraal Súd-Amearika foarkomt. Mei syn lange earen en efterpoaten hat dit bist sterk wei fan in knyn of in hazze, mar de lange plomsturt bedjert dy likenis.
The southern viscacha (Lagidium viscacia) is a species of viscacha, a rodent in the family Chinchillidae found in Argentina, Bolivia, Chile, and Peru. It is a colonial animal living in small groups in rocky mountain areas. It has long ears and hind legs and resembles a rabbit in appearance apart from its long, bushy tail, but is not a lagomorph.
The southern viscacha has yellowish-grey upperparts, paler underparts, and a black-tipped, bushy tail. The body fur is long and soft, while that on the tail is coarse. The long, fur-covered ears have a white fringe and both the short front legs and longer hind legs have four digits on the feet. The soles of the feet have fleshy pads called "pallipes" and they can move about with agility over rocky surfaces. The weight of an adult southern viscacha is about 3 kg (6.6 lb).[2][3]
The southern viscacha is native to the mountainous parts of western Argentina, southern Peru, western and central Bolivia, and northern and central Chile. It lives among rocks and around crags where the vegetation is sparse.[2] Its elevation range is about 700 to 5,100 m (2,300 to 16,700 ft) above sea level.[1]
The southern viscacha does not hibernate and is mostly active soon after dawn and again in the evening. At these times, it emerges from its underground hiding place to feed on what plant material is available, which is mostly grasses and moss, and it also eats lichens. Part of the day is spent perched on a rock sunbathing, grooming, or resting. Southern viscachas are a colonial species and do not venture far from rocks so that they can plunge underground if danger threatens. They use various calls to communicate with each other.[2][3] They are preyed on by the Andean mountain cat (Leopardus jacobitus) and they form a substantial part of its diet.[4]
Breeding starts in the last quarter of the year when mating takes place. The gestation period is about 130 days and a single precocial pup (or sometimes two) is born which has its eyes open and is fully clad in fur at birth. It suckles for about eight weeks, but is able to supplement the milk with solid food within hours of its birth. The average lifespan is unknown, but one individual survived for 19 years in captivity.[2]
The southern viscacha is a common species and locally abundant, but it is prone to wide swings in population due to adverse weather conditions. It is hunted for its flesh and its fur, but not to such an extent as to reduce its numbers significantly. The IUCN lists it as being of Least Concern.[1]
The southern viscacha (Lagidium viscacia) is a species of viscacha, a rodent in the family Chinchillidae found in Argentina, Bolivia, Chile, and Peru. It is a colonial animal living in small groups in rocky mountain areas. It has long ears and hind legs and resembles a rabbit in appearance apart from its long, bushy tail, but is not a lagomorph.
La vizcacha de la sierra o vizcacha montañera (Lagidium viscacia) es una especie de roedor histricomorfo de la familia Chinchillidae que habita en Sudamérica. Está emparentado con la vizcacha de las pampas (Lagostomus maximus) y las chinchillas.
Se encuentra en Ecuador Cariamanga, Loja, Cerro el Ahuaca, en el sur del Perú, en la región central de Bolivia, a lo largo de casi todo Chile y en la región occidental de Argentina.
Vizcacha es una palabra de origen quechua[3] (Wisk'acha).[4]
Al igual que el resto de las vizcachas, tiene un pelaje grueso y suave, excepto en la cola, donde es duro. Su parte superior es amarilla o gris y la punta de la cola es negra. En general la vizcacha se asemeja a los conejos. Tiene orejas largas cubiertas de pelo, bordeadas con un flequillo de pelaje blanco. Todas las patas tienen cuatro dedos. La alimentación de la vizcacha es en base al ichu. Mide entre 60 cm hasta 80 cm.
Las vizcachas montañeras viven en regiones rocosas agrestes con escasa vegetación. Tienen un periodo de gestación de 120 a 135 días.
La vizcacha de la sierra o vizcacha montañera (Lagidium viscacia) es una especie de roedor histricomorfo de la familia Chinchillidae que habita en Sudamérica. Está emparentado con la vizcacha de las pampas (Lagostomus maximus) y las chinchillas.
Lagidium viscacia Lagidium generoko animalia da. Karraskarien barruko Chinchillidae familian sailkatuta dago.
Lagidium viscacia Lagidium generoko animalia da. Karraskarien barruko Chinchillidae familian sailkatuta dago.
Le Lagidium viscacia ou viscache[1] est un mammifère rongeur de la famille des Chinchillidés. C'est une viscache des montagnes d'Amérique du Sud, appelée pour cette raison souvent viscache des montagnes pour la distinguer de la viscache des plaines (Lagostomus maximus). Elle est parfois confondue de loin avec le chinchilla dont elle occupe le même type de territoire mais, contrairement à ce dernier qui est menacé de disparition, elle y est encore relativement abondante.
Sites de référence taxinomiques :
Le Lagidium viscacia ou viscache est un mammifère rongeur de la famille des Chinchillidés. C'est une viscache des montagnes d'Amérique du Sud, appelée pour cette raison souvent viscache des montagnes pour la distinguer de la viscache des plaines (Lagostomus maximus). Elle est parfois confondue de loin avec le chinchilla dont elle occupe le même type de territoire mais, contrairement à ce dernier qui est menacé de disparition, elle y est encore relativement abondante.
La viscaccia boliviana (Lagidium viscacia) è una specie di roditore della famiglia Chinchillidae, diffuso in Argentina, Bolivia, Cile, e Perù.
La viscaccia boliviana (Lagidium viscacia) è una specie di roditore della famiglia Chinchillidae, diffuso in Argentina, Bolivia, Cile, e Perù.
De Cuvierhaasmuis (Lagidium viscacia) is een zoogdier dat weliswaar op een konijn lijkt maar in werkelijkheid tot de wolmuizen behoort. Deze komt voor in de hoger gelegen, vooral woestijnachtige delen, van het Andesgebergte. Van het zuiden van Peru tot het midden van Chili en Argentinië.
Deze dieren zijn herbivoor en leven van gras, mos en korstmossen. Ze zijn overdag actief maar brengen een groot deel van de dag zonnend door. De cuvierhaasmuis houdt geen winterslaap.[1]
De cuvierhaasmuizen zijn geen bedreigde soort, ondanks dat er wel op gejaagd wordt. Dit vanwege het vlees en vanwege het bont.
De muis heeft een dikke vacht en weegt zo'n drie kilo. Het dier is geel of lichtgrijs, behalve bij de staart want die is zwart.[1]
Het paren gebeurt in de periode van oktober t/m december, wanneer het daar lente is.
De zwangerschap duurt 120 tot 140 dagen. Een Cuvierhaasmuis werpt één of twee jongen per keer. De jongen worden met vacht geboren en wegen dan gemiddeld 260 gram. Ze kunnen vanaf de geboorte al zien en zijn meteen in staat om vast voedsel te eten. Ze blijven nog zo'n acht weken bij hun moeder.[1]
De Cuvierhaasmuis (Lagidium viscacia) is een zoogdier dat weliswaar op een konijn lijkt maar in werkelijkheid tot de wolmuizen behoort. Deze komt voor in de hoger gelegen, vooral woestijnachtige delen, van het Andesgebergte. Van het zuiden van Peru tot het midden van Chili en Argentinië.
Deze dieren zijn herbivoor en leven van gras, mos en korstmossen. Ze zijn overdag actief maar brengen een groot deel van de dag zonnend door. De cuvierhaasmuis houdt geen winterslaap.
De cuvierhaasmuizen zijn geen bedreigde soort, ondanks dat er wel op gejaagd wordt. Dit vanwege het vlees en vanwege het bont.
Wiskacza górska[3] (Lagidium viscacia) – gatunek ssaka z rodziny szynszylowatych występujący w Ameryce Południowej, w Peru, Boliwii, Chile i Argentynie.
Żyją na skalistych terenach pokrytych rzadką roślinnością.
Masa ciała ok. 3 kg. Zwierzę podobne do królika, o miękkim, żółtym lub szarym futrze. Koniec ogona czarny. Długie uszy zakończone kępkami białej sierści.
Dzienny tryb życia, najbardziej aktywny o wschodzie i zachodzie słońca. Roślinożerny, zjada każdą roślinność, jaką uda mu się znaleźć.
Okres godowy trwa od października do grudnia. Po 120-140 dniach ciąży samica rodzi jedno młode. Matka karmi młode mlekiem przez 8 tygodni, chociaż już od pierwszego dnia życia może ono jeść pokarm stały.
Gatunek nie jest bezpośrednio zagrożony wyginięciem, ale liczba osobników spada, ponieważ ludzie polują na niego dla mięsa i skóry.
Wiskacza górska (Lagidium viscacia) – gatunek ssaka z rodziny szynszylowatych występujący w Ameryce Południowej, w Peru, Boliwii, Chile i Argentynie.
Lagidium viscacia é uma espécie de roedor da família Chinchillidae.
Pode ser encontrada na Argentina, Bolívia, Chile e Peru.
Lagidium viscacia é uma espécie de roedor da família Chinchillidae.
Lagidium viscacia[2] är en däggdjursart som först beskrevs av Molina 1782. Lagidium viscacia ingår i släktet bergsviscachor och familjen harmöss.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade.[3] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 13 underarter.[2]
Denna gnagare förekommer i Anderna i södra Peru, västra Bolivia, Chile och Argentina. Arten vistas i regioner som ligger 2000 till 5100 meter över havet. Habitatet utgörs av bergsängar och stäpper med många stenar och klippor. Lagidium viscacia äter olika växtdelar.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Lagidium viscacia.
Lagidium viscacia är en däggdjursart som först beskrevs av Molina 1782. Lagidium viscacia ingår i släktet bergsviscachor och familjen harmöss. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 13 underarter.
Denna gnagare förekommer i Anderna i södra Peru, västra Bolivia, Chile och Argentina. Arten vistas i regioner som ligger 2000 till 5100 meter över havet. Habitatet utgörs av bergsängar och stäpper med många stenar och klippor. Lagidium viscacia äter olika växtdelar.
Вид має відносно широкий ареал; полюбляє скелисті місцевості, де він колонізує ущелини. Зустрічається в південному Перу, південній та західній Болівії, на півночі Чилі та на заході Аргентини. Висотний ареал над рівнем моря: 2.500 м. — 5100 м.
Як і всі члени цієї родини, віскачі мають товсте, м'яке хутро, за винятком хвостів, де шерсть груба. Вони блідо-жовті або сірі зверху, кінчик хвоста чорний; колір хутра варіює зі зміною сезону і з віком. Вуха довгі, вкриті хутром. Всі ступні чотирипалі. Маса 3 кг.
Їхня дієта в основному складається з трав, мохів та лишайників. Пік активності — біля сходу й заходу сонця. Полюбляють день проводити на виступах скель, купаючись у сонячному теплі. Парування відбувається в період з жовтня по грудень. Після вагітності, 120—140 днів, самиця народжує одного малюка. Дитинча народжується добре опушене з відкритими очима і здатне вживати тверду їжу в перший же день свого життя. Матір доглядає дитинча близько 8 тижнів.
Lagidium viscacia là một loài động vật có vú trong họ Chinchillidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Molina mô tả năm 1782.[2] Loài này được tìm thấy ở Argentina, Peru, Chile, Bolivia. Chúng sinh sống thành bầy nhỏ trong các núi đá.
.png)
_001.jpg)
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lagidium viscacia là một loài động vật có vú trong họ Chinchillidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Molina mô tả năm 1782. Loài này được tìm thấy ở Argentina, Peru, Chile, Bolivia. Chúng sinh sống thành bầy nhỏ trong các núi đá.
Lagidium viscacia
(Molina, 1782)
Горная вискаша[1], или южная вискача[2] (лат. Lagidium viscacia) — вид млекопитающих из отряда грызунов (Rodentia), семейства шиншилловых (Chinchillidae). Обитает в Аргентине, Боливии, Чили и Перу.
Живут в горных местностях с редкой растительностью. На высотах 2400—5000 метров.
Сезон спаривания вискаш с октября по декабрь. Вынашивает детёнышей в течение 120—140 дней, чаще вынашивает одного детёныша. После рождения в первый их день они уже могут питаться твёрдой пищей. Вес взрослых особей — до 3 кг.
Вискаша ведёт дневной образ жизни наиболее активные вблизи восхода и заката. Питаются травой, мхами и лишайниками.
Люди охотятся на вискаш из-за их меха и мяса. Вследствие охоты численность вискаш сокращается.
Горная вискаша, или южная вискача (лат. Lagidium viscacia) — вид млекопитающих из отряда грызунов (Rodentia), семейства шиншилловых (Chinchillidae). Обитает в Аргентине, Боливии, Чили и Перу.
Живут в горных местностях с редкой растительностью. На высотах 2400—5000 метров.
Сезон спаривания вискаш с октября по декабрь. Вынашивает детёнышей в течение 120—140 дней, чаще вынашивает одного детёныша. После рождения в первый их день они уже могут питаться твёрдой пищей. Вес взрослых особей — до 3 кг.
Вискаша ведёт дневной образ жизни наиболее активные вблизи восхода и заката. Питаются травой, мхами и лишайниками.
Люди охотятся на вискаш из-за их меха и мяса. Вследствие охоты численность вискаш сокращается.
퀴비에비스카차 또는 남부비스카차(Lagidium viscacia)는 친칠라과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 아르헨티나와 볼리비아, 칠레 그리고 페루에서 발견된다. 작은 집단 속에서 생활하는 군집성 동물로 바위 산악 지역에서 서식한다. 긴 귀와 뒷 발을 갖고 있으며, 길고 덤불 모양의 꼬리를 제외하고 래빗을 닮았다.
,_Desierto_de_Siloli,_Bolivia,_2016-02-03,_DD_33.JPG)
