nomes no trilho de navegação
T. swinderianus are herbivores and their natural diet is mainly grasses and cane. Sometimes they also eat bark, fallen fruits, nuts and many different kinds of cultivated crops. Some of the cultivated crop fields that T. swinderianus invade are sugar cane, maize, millet, cassava, roundnuts, sweet potatoes, and pumpkins (Fitzinger, 1997). Great Cane Rats’ favorite food is elephant grass and sweet potatoes (National Research Council, 1991). They prefer plants with lots of moisture and soluble carbohydrates (Agbelusi, 1997).
T. swinderianus cut the grasses and other foods with their incisors, producing a chattering sound that is relatively loud and very distinguishable (Mills, 1997).
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Perception Channels: tactile ; chemical
T. swinderianus population is not threatened by extinction, although individual populations may be extinct locally due primarily to over hunting (National Research Council, 1991).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
T. swinderianus are considered to be great pests of many cultivated crops and can do great economical harm to farmers (Merwe, 2000).
Negative Impacts: crop pest
T. swinderianus is one of the most preferred meats in Africa and it can be more expensive than lamb, chicken, beef, or pork (National Research Council, 1991). It has been sold in Ghana markets for almost twice as much as beef and pork. In one African market, about 200,000 kg, which is worth about $220,000 U.S., was sold in a year’s time (Fitzinger, 1997). Asibey (1999) believes that if more research was done to find the most efficient way to breed T. swinderianus, then these animals would be the solution to Africa's protein shortage.
Positive Impacts: food
Thryonomys swinderianus is common in Africa, south of the Sahara. It ranges from Gambia to southern Sudan and from south to north Namibia and South Africa. Its range does not include the southwest portion of South Africa (Fritzinger, 1997).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
T. swinderianus is found naturally near marshes and river banks (Mills, 1997). Populations can also reach very high densities in plantations of cultivated crops (Merwe, 2000). Its habitat is expanding due to farmers turning once undesirable forest land into farmland (Asibey,1999).
Habitat Regions: tropical
Terrestrial Biomes: forest
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: agricultural
Fritzinger (1997) desribed a T. swinderianus that lived in captivity for four years and four months.
Average lifespan
Status: captivity: 4.3 years.
Average lifespan
Status: wild: 4.3 years.
The body length of T. swinderianus is usually 350-610 mm, and their tail reaches 65- 260 mm in length (Fitzinger,1997). Great Cane Rats’ heavyset bodies have an average weight in males of 4.5 kg and 3.5 kg in females (Merwe, 2000). They have a rounded nose, short ears, and incisors that grow continuously (Mills, 1997). The pelage is coarse, with flattened bristle like hairs that grow in groups of five or six. The upper parts are a yellowish brown color and the underside is a much lighter gray. Great Cane Rats have no under fur (Fitzinger, 1997). The forefeet are smaller than the hind feet and have three well developed middle digits with the first and fifth digits greatly reduced. The hind feet have no first digit and all digits have heavy claws (Fitzinger, 1997). The dental formula for T. swinderianus is 1/1, 0/0, 1/1, 3/3 (Maerwe, 2000).
Range mass: 3 to 9 kg.
Average mass: 3.5-4.5 kg.
Range length: 350 to 610 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
T. swinderianus live in groups of males and females during the breeding season. When the dry season comes males separate from the group and live by themselves. The females continue to live together (Fitzinger, 1997).
The breeding time depends on which part of Africa the animal is found and seems to depend on the weather (Fitzinger, 1997). The wet season of the year is the usual breeding season. Females generally have two litters per year with usually 4 offspring (Mills, 1997). Great Cane Rats estrous cycle usually lasts 6.62 days and they have a gestation period of 137- 172 days (Fitzinger, 1997). Offspring weigh about 129 grams and are relatively well developed. Their eyes are open, they are covered in hair and can run. T. swinderianus become sexually mature at about a year old (Fitzinger, 1997).
Range number of offspring: 1 to 6.
Average number of offspring: 4.
Range gestation period: 137 to 172 days.
Average gestation period: 155 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 129 g.
Average number of offspring: 4.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Parental Investment: precocial
Die Grootrietrot (Thryonomys swinderianus) is 'n knaagdier wat voorkom aan die oostelike kusstreke van Suid-Afrika vanaf Oos-Londen, die Limpopo provinsie, Zimbabwe, Mosambiek en die Okavango Delta in Botswana. Die Grootrietrot is nie 'n ware rot nie; slegs knaagdiere wat aan die genus Rattus behoort word beskou as rotte.
Die soogdier het growwe, stekelrige hare en 'n kort stert. Die rot is gespikkeld bruin oor die algemeen terwyl die onderkante 'n ligter grysbruin is. Die ken en keel is wit en die ore is byna toe onder die hare. Die snoet is verleng en die neus vorm 'n vlesige kussing wat in stampgevegte gebruik word. Die dier is groter as die Kleinrietrot. Die mannetjies (3.5 kg - 5.2 kg) is groter as die wyfies (3.4 kg - 3.8 kg).
Hulle woon in rietbeddings en dele met lang gras naby permanente riviere en vleie. Die rot eet graag wortels, stingels en lote van grasse en riete. Hulle natuurlike vyande is die Tierboskat en die luislang. Hulle lewe in groepies van 8-10 maar loop gewoonlik alleen rond en is hoofsaaklik naglewend. Bedags rus hulle in digte plantegroei of in gate in die rivierwal. Die dier kan goed swem en vlug soms in die water in. Vier tot agt kleintjies word vanaf Augustus tot Desember gebore.
Die Grootrietrot (Thryonomys swinderianus) is 'n knaagdier wat voorkom aan die oostelike kusstreke van Suid-Afrika vanaf Oos-Londen, die Limpopo provinsie, Zimbabwe, Mosambiek en die Okavango Delta in Botswana. Die Grootrietrot is nie 'n ware rot nie; slegs knaagdiere wat aan die genus Rattus behoort word beskou as rotte.
La aguarón cortapasto[ensin referencies] (Thryonomys swinderianus) ye una especie de rucador histricomorfo de la familia Thryonomyidae.
Alcuéntrase n'África al sur del Sahara y vive nos ríos ente los carrizos. Anguaño son criaos en xaules pa la doma y ye utilizada como carne pa consumu humanu.
.La aguarón cortapasto[ensin referencies] (Thryonomys swinderianus) ye una especie de rucador histricomorfo de la familia Thryonomyidae.
Ar razh-korz bras (Thryonomys swinderianus) a zo ur bronneg krigner hag a vev en Afrika issahara.
La rata de canyar de Swinder (Thryonomys swinderianus) és una espècie de rosegador de la família dels trionòmids. Viu al Benín, Botswana, Burundi, el Camerun, el Congo, la República Democràtica del Congo, Costa d'Ivori, Guinea Equatorial, Gabon, Gàmbia, Ghana, Guinea, Kenya, Libèria, Malawi, Moçambic, Namíbia, Nigèria, Ruanda, el Senegal, Sud-àfrica, el Sudan del Sud, Swazilàndia, Tanzània, Uganda, Zàmbia i Zimbabwe. Es tracta d'un animal majoritàriament nocturn. Els seus hàbitats naturals són les jonqueres i les zones amb herba alta i espessa amb canyes. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie, encara que sovint se la caça com a aliment.[1]
La rata de canyar de Swinder (Thryonomys swinderianus) és una espècie de rosegador de la família dels trionòmids. Viu al Benín, Botswana, Burundi, el Camerun, el Congo, la República Democràtica del Congo, Costa d'Ivori, Guinea Equatorial, Gabon, Gàmbia, Ghana, Guinea, Kenya, Libèria, Malawi, Moçambic, Namíbia, Nigèria, Ruanda, el Senegal, Sud-àfrica, el Sudan del Sud, Swazilàndia, Tanzània, Uganda, Zàmbia i Zimbabwe. Es tracta d'un animal majoritàriament nocturn. Els seus hàbitats naturals són les jonqueres i les zones amb herba alta i espessa amb canyes. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie, encara que sovint se la caça com a aliment.
Die Große Rohrratte (Thryonomys swinderianus) ist eine der beiden Arten der Rohrratten innerhalb der Stachelschweinverwandten. Sie ist in großen Teilen Afrikas südlich der Sahara verbreitet und gehört neben den Stachelschweinen und den Springhasen zu den größten Nagetieren Afrikas.
Die Große Rohrratte ist eines der größten Nagetiere Afrikas und wird dort nur von den Arten der Stachelschweine (Hystrix) und der Springhasen (Pedetes) übertroffen. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 67 bis 79 Zentimeter bei den Männchen und 65 bis 67 Zentimeter bei den Weibchen mit einem Gewicht von etwa 3 bis 5 Kilogramm. Der Schwanz erreicht eine Länge von 16,5 bis 19,5 Zentimeter und ist damit im Verhältnis relativ kurz. Die Hinterfußlänge beträgt 80 bis 100 Millimeter, die Ohrlänge 30 bis 45 Millimeter. Prinzipiell sind die Männchen etwas größer und schwerer als die Weibchen.[1]
Die Tiere haben einen gedrungenen und kräftigen Körperbau mit einem kurzen und flachen Kopf. Das Fell ist dicht und rau, es ist braun bis rehbraun mit gelben und schwarzen Flecken; teilweise kann es am Rücken und der Stirn dunkler bis fast schwarz sein. Die Haare sind weitgehend braun mit einem gelblichen Ring nahe dem terminalen Ende und einer schwarzen Haarspitze. Die Flanken sind ebenfalls braun und gehen in die weiß-graue Färbung der Bauchseite über. Der Kopf ist kurz mit breiter und stumpfer Schnauze. Die Augen sind klein, das Maul liegt ventral und wird von der vergrößerten Nasenregion überdeckt. Die ebenfalls kleinen und gerundeten Ohren liegen eng am Kopf an, sie sind mit kurzen Haaren besetzt und häufig von der langen Wangenbehaarung verdeckt.[1]
Die Vorder- und Hinterbeine sind kurz und sehr kräftig gebaut, sie besitzen kräftige Krallen. Die Vorderfüße besitzen fünf Zehen, von denen der erste vergleichsweise kurz und der fünfte nur rudimentär ausgebildet ist. Die Hinterfüße haben nur vier Zehen, der erste fehlt und der fünfte ist sehr klein; die Unterseite der Füße ist behaart. Der Schwanz ist kurz und nur am Ansatz dicht behaart, der übrige Teil ist mit kleinen Schuppen bedeckt. Er hat einen dicken Ansatz und verjüngt sich zum Ende.[1]
Die Weibchen besitzen drei Paar Zitzen in der Leistengegend.[1]
Der Schädel der Tiere ist kräftig gebaut und erreicht eine Gesamtlänge von 86,5 bis 95 Millimetern. Die Breite im Bereich der Jochbögen beträgt 55,6 bis 61,3 Millimeter und die Zahnreihe vom ersten Prämolaren bis zum letzten Molaren (M3) beträgt 18 bis 19,5 Millimeter.[1] In der Seitenansicht ist der vordere Schädelbereich bogenförmig, die Jochbögen beginnen an der Schädeloberseite und stehen weit ab. Die Tiere besitzen zudem gut ausgeprägte Knochenkämme über den Augen. Die oberen Schneidezähne sind breit und an der Außenseite mit einer dicken orangefarbenen Schicht Dentin besetzt. Beide Zähne besitzen auf der Außenseite drei Längsrillen, wobei sich die äußere Rille etwa in der Mitte des Zahnes befindet. Die Prämolaren und Molaren weisen ein komplexes Faltmuster des Zahnschmelzes mit jeweils zwei Falten an der Außenseite und einer an der Innenseite auf. In der Individualentwicklung bricht der dritte Molar erst deutlich später aus dem Kiefer durch als die anderen Backenzähne.[1]
Das Verbreitungsgebiet der Großen Rohrratte umfasst einen großen Teil Afrika südlich der Sahara. Es reicht von Senegal, Gambia und Guinea in Westafrika über Zentralafrika bis Kenia, Uganda und Tansania in Ostafrika sowie von dort nach Süden bis in den Osten von Südafrika. Die verfügbaren Lebensräume sind dabei teilweise fragmentiert und fleckenhaft, sie kommt also nicht im gesamten Gebiet vor. In den Regenwaldgebieten Zentralafrikas sowie in trockenen Wüsten und Halbwüstengebieten in Namibia, Angola und Südafrika ist die Art dagegen nicht anzutreffen.[1][2] Die Höhenverbreitung reicht bis maximal 1.800 Meter auf dem Kilimanjaro.[2]
Sie leben in dicht bewachsenen Gras- und Savannengebieten in der Nähe von Feuchtgebieten und Sümpfen mit Schilfbestand sowie den Ufern von Flüssen und Seen, dabei auch in Restflächen gerodeter Regenwälder. Daneben kommen sie auch auf landwirtschaftlich genutzten Flächen wie Maisfeldern, Zuckerrohrplantagen sowie in Randbereichen von Städten und Siedlungen vor. Auch in Erdnussfeldern, Palmölplantagen und anderen Agrarflächen kommen sie vor und können dort erhebliche Schäden anrichten, weshalb sie lokal als Schädlinge bekämpft werden.[2]
Die Tiere sind nachtaktiv, in geschützten Bereichen können sie jedoch auch tagsüber anzutreffen sein. Bei Störungen sind sie in der Lage, schnell zu laufen und verfallen nach längeren Laufstrecken nicht selten in eine Starre, um sich besser zu verstecken. Dabei nutzen sie Laufstrecken in der dichten Vegetation. Sie sind zudem gute Schwimmer. Tagsüber halten sie sich in flachen Gruben auf in der Vegetation auf, die häufig von Wällen aus Gras- und Schilfstengeln umgeben sind. Zudem nutzen sie Spalten und verlassene Erdbauten anderer Tiere wie Erdferkel- oder Stachelschwein-Höhlen.[1]
Die Große Rohrratte ernährt sich herbivor von Pflanzenmaterial, wobei sie vor allem die Stängel von Gräsern und Riedgräsern frisst. Sie fressen dabei vor allem die dickeren Stängel, wobei sie in der Regel ihren Kopf seitlich an den Stängel legen und diese mit den Außenseite der oberen Schneidezähne in einem Winkel von etwa 45° abbeißen können. Das abgebissene Stück wird dann mit dem Mund aufgenommen und mit den Zähnen gespalten. Die zerteilten Stücken werden dann mit den Vorderfüßen festgehalten und zum Fressen in den Mund geführt. Mit den Schneidezähnen teilen sie die Stücke weiter und beißen Spähen ab, die sie dann mit den Backenzähnen mit typischen Kaubewegungen zerkauen. Die samentragenden Spitzen werden vollständig in den Mund geschoben und die Samen mit den Zähnen abgeschabt.[1]
In landwirtschaftlichen Flächen ernähren sich die Tiere von Mais, Zuckerrohr und Hirse. Die Frasstellen sind durch die in Stapeln liegenden Stengelstücke gekennzeichnet. Sie hinterlassen an diesen Stellen zudem typische Kotpillen.[1]
Die Paarung findet von April bis Juni statt. Nach einer Tragzeit von 2–3 Monaten kommen 2 bis 4 weit entwickelte Junge zur Welt. Diese werden in einer mit Gräsern ausgepolsterten ausgehobenen Erdmulde abgelegt. Sie öffnen die Augen gleich nach der Geburt und können bereits nach kurzer Zeit mit den Eltern umherziehen. Im Alter von einem Jahr sind die Jungen geschlechtsreif.
Zu den natürlichen Fressfeinden der Großen Rohrratte zählen verschiedene Raubtiere wie der Leopard, der Serval, Wildhunde und andere. Hinzu kommen Schlangen wie der Python und verschiedene Greifvögel. Unter den Ektoparasiten sind vor allem Zecken verbreitet, zudem sind verschiedene Fadenwürmer und Bandwürmer nachgewiesen.[1]
Die Große Rohrratte ist eine eigenständige Art der Rohrratten (Thryonomys) innerhalb der Stachelschweinverwandten (Hystricomorpha), die neben ihr nur noch die Kleine Rohrratte (T. gregorianus) enthalten.[3] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Coenraad Jacob Temminck, der sie 1827 als Aulacodus swinderianus aus Sierra Leone beschrieb.[3]
Innerhalb der Art werden aktuell keine Unterarten unterschieden.[3]
Die Große Rohrratte wird in fast allen Regionen, in denen sie lebt, als Fleischlieferant genutzt und bejagt. In Teilen von Afrika sind sie eine beliebte Fleischquelle und werden als Bushmeat gejagt, verkauft und verzehrt. Die Jagd ist in der Regel legal möglich und hat wahrscheinlich nur geringen Einfluss auf die Populationen. Dabei gehört sie neben dem Afrikanischen Quastenstachler zu den am meisten bejagten und gehandelten Bushmeat-Arten West- und Zentralafrikas. Zur Jagd werden Jagdhunde genutzt oder die Tiere werden durch Brände aufgescheucht und geschossen oder mit Fallen gefangen. Regional, etwa im Süden Nigerias, stellen sie 20 bis 35 % der als Bushmeat genutzten Tiere dar und sind die häufigsten oder zweithäufigsten Tiere, die auf den lokalen Fleischmärkten angeboten werden. Auf den Märkten in Accra in Ghana wurden Anfang der 1970er Jahre über das Jahr etwa 110.000 Kilogramm verkauft, was etwa 40.000 bis 55.000 Tieren entspricht.[1]
Obwohl die Menschen sie wegen ihres Fleisches bejagen, ist diese Art noch relativ häufig und kommt auch in Schutzgebieten vor, zudem weist sie ein sehr großes Verbreitungsgebiet auf. Daher wird sie von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern, LC) eingestuft.[2]
Die Große Rohrratte (Thryonomys swinderianus) ist eine der beiden Arten der Rohrratten innerhalb der Stachelschweinverwandten. Sie ist in großen Teilen Afrikas südlich der Sahara verbreitet und gehört neben den Stachelschweinen und den Springhasen zu den größten Nagetieren Afrikas.
Nsímbiliki (Thryonomys swinderianus o latɛ́) ezalí nyama ya mabɛ́lɛ o libóta lya mpóko.
The greater cane rat (Thryonomys swinderianus), also known as the grasscutter (in Ghana, Nigeria and other regions of West Africa), is one of two species of cane rats, a small family of African hystricognath rodents.[2] It lives by reed-beds and riverbanks in Sub-Saharan Africa.
Greater cane rats can measure in head-and-body length from 43 to 60 cm (17 to 24 in) with the tail measuring 16 to 19.5 cm (6.3 to 7.7 in). Typical weight is 3.2 to 5.2 kg (7.1 to 11.5 lb), in males averaging some 4.5 kg (9.9 lb), and females at 3.4 to 3.8 kg (7.5 to 8.4 lb). In some cases, greater cane rats can weigh to approximately 7 to 9 kg (15 to 20 lb). They are considered one of the largest rodents in Africa, behind only the Hystrix porcupines.[3][4][5] It has rounded ears, a short nose, and coarse bristly hair. Its forefeet are smaller than its hind feet, each with three toes.
Cane rats live in small groups led by a single male. They are nocturnal and make nests from grasses or burrow underground. Individuals of the species may live in excess of four years. If frightened, they grunt and run towards water.
As humans expanded into the cane rat's native habitats, the cane rats likewise expanded from their native reeds into the plantations, particularly the sugar cane plantations from which they derive their name. Their tendency to adopt plantations as habitat, where they feed on agricultural crops such as maize, wheat, sugar-cane and cassava, often earns them the label of agricultural pest. However, the peoples of the region also utilize the cane rat as a food source (as bushmeat), considering the meat a delicacy. Consequently, these rats are beginning to be raised in cages for sale.[6]
The greater cane rat (Thryonomys swinderianus), also known as the grasscutter (in Ghana, Nigeria and other regions of West Africa), is one of two species of cane rats, a small family of African hystricognath rodents. It lives by reed-beds and riverbanks in Sub-Saharan Africa.
El aulácodo[2] (Thryonomys swinderianus) es una especie de roedor histricomorfo de la familia Thryonomyidae.[3] Se encuentra en África al sur del Sahara[4] y vive en los ríos entre los carrizos. Hoy en día son criados en jaulas para la domesticación y es utilizada como carne para consumo humano.
El aulácodo (Thryonomys swinderianus) es una especie de roedor histricomorfo de la familia Thryonomyidae. Se encuentra en África al sur del Sahara y vive en los ríos entre los carrizos. Hoy en día son criados en jaulas para la domesticación y es utilizada como carne para consumo humano.
Thryonomys swinderianus Thryonomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Thryonomyidae familian sailkatuta dago.
Thryonomys swinderianus Thryonomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Thryonomyidae familian sailkatuta dago.
Isoruokorotta (Thryonomys swinderianus) on suurikokoinen Afrikassa elävä jyrsijä.
Isoruokorotan vartalo kasvaa 35–60 cm pitkäksi, ja häntä tuo eläimelle 6–25 cm lisää pituutta. Koiraiden keskipaino on 4,5 kg, naaraiden 3,5 kg. Isoruokorotan kuono on pyöreä, korvat lyhyet ja karva karkeaa.[2]
Isoruokorottia tavataan yleisesti Saharan eteläpuolisessa Afrikassa. Sen levinäisyysalue ulottuu Guineanlahden pohjoisrannalta koko mantereen poikki itään ja sieltä Afrikan itäosia pitkin aina Etelä-Afrikan Itä-Kapin provinssiin.[1]
Isoruokorotan tyypillistä elinympäristöä ovat ruovikot tai muut tiheää ruohoa kasvavat paikat, usein jokivarressa. Niitä tavataan harvoin kaukana vesialueista. Maanviljelys on luonut uusia niille sopivia elinympäristöjä kuten maissi- ja sokeriruokopellot.[1]
Laji on aktiivinen yöaikaan. Vuodessa syntyy kaksi poikuetta, yhteensä jopa kaksitoista poikasta.[1]
Ghanassa isoruokorottia pidetään arvostettuna pikkuriistalajina (bushmeat). Niitä on alettu kasvattaa häkissä ravintoeläimiksi.[3]
Isoruokorotta (Thryonomys swinderianus) on suurikokoinen Afrikassa elävä jyrsijä.
Isoruokorotan vartalo kasvaa 35–60 cm pitkäksi, ja häntä tuo eläimelle 6–25 cm lisää pituutta. Koiraiden keskipaino on 4,5 kg, naaraiden 3,5 kg. Isoruokorotan kuono on pyöreä, korvat lyhyet ja karva karkeaa.
Isoruokorottia tavataan yleisesti Saharan eteläpuolisessa Afrikassa. Sen levinäisyysalue ulottuu Guineanlahden pohjoisrannalta koko mantereen poikki itään ja sieltä Afrikan itäosia pitkin aina Etelä-Afrikan Itä-Kapin provinssiin.
Isoruokorotan tyypillistä elinympäristöä ovat ruovikot tai muut tiheää ruohoa kasvavat paikat, usein jokivarressa. Niitä tavataan harvoin kaukana vesialueista. Maanviljelys on luonut uusia niille sopivia elinympäristöjä kuten maissi- ja sokeriruokopellot.
Laji on aktiivinen yöaikaan. Vuodessa syntyy kaksi poikuetta, yhteensä jopa kaksitoista poikasta.
Ghanassa isoruokorottia pidetään arvostettuna pikkuriistalajina (bushmeat). Niitä on alettu kasvattaa häkissä ravintoeläimiksi.
Le Grand aulacode (Thryonomys swinderianus), appelé aussi en Afrique aulacode tout court, « agouti » (Afrique de l'ouest), « hérisson » (en Afrique Centrale) ou encore « rat des roseaux » et « sibissi » (en République Centrafricaine) [1], est une espèce de la famille des Thryonomyidae. De taille comparable à celle d'un très gros lapin, ce gros rongeur fournit une viande très prisée en Afrique et l'espèce est en voie de domestication dans les élevages qui se font de plus en plus nombreux. On appelle aulacodiculture[2] l'élevage de ces animaux. Il existe aussi un petit aulacode, que l'on retrouve en Afrique plutôt centrale.
L'aulacode possède une forme trapue, son pelage brun foncé est formé de poils raides et durs, subépineux (d'où son surnom de hérisson). La partie inférieure du corps est plus claire que le dos. La tête massive se termine par un large museau à lèvre supérieure fendue (caractéristique de tous les rongeurs). Les oreilles sont petites, presque cachées dans le pelage, peu poilues. Il possède de longues moustaches (vibrisses) bien visibles qui lui permettent de se repérer dans son environnement. Les puissantes incisives de couleur orangée ont une croissance continue comme chez tous les rongeurs. Trois sillons divisent chaque incisive supérieure, les inférieures étant lisses. Chaque demi-mâchoire possède 4 molaires. Ses membres sont courts. Les pattes arrières, très puissantes lui permettent de faire des bonds de plus d'un mètre cinquante de haut. Les pattes arrière possèdent 4 doigts tandis que les pattes avant en ont 5 dont un pouce réduit. Tous sont terminés par des griffes.
Le mâle adulte atteint 6 à 7 kg en élevage et peut atteindre 10 kg en milieu naturel. Il peut mesurer jusqu'à 50 cm entre le museau et le bout de la queue. La femelle adulte atteint 4 kg en élevage et 6 kg en milieu naturel. La femelle est appelée aulacodine.
La femelle peut mettre bas 2 fois par an et avoir jusqu'à 10 petits (aulacodeaux) avec une moyenne de 5 par portée. La maturité sexuelle intervient dès l'âge de 6 mois. Après 5 mois de gestation, les petits naissent avec des yeux ouverts, des poils et 4 incisives. Le sevrage des petits se fait 1 mois après la mise bas. géant
Ses habitats naturels sont la savane herbeuse, les clairières et les zones humides ou marécageuses, les zones déboisées. Actuellement étant donné la déforestation croissante en Afrique, la population d'aulacodes est en expansion. On parle écologiquement d'un animal synanthrope, c'est-à-dire qu'il profite de manière assez durable de la présence de l'Homme auprès duquel il évolue. Il est très mal apprécié des agriculteurs car c'est un ravageur des cultures. Il est actif la nuit, en groupes pouvant atteindre une dizaine d'individus. La journée, il reste caché, souvent sous les herbes et les buissons.
L'aulacode est le plus gros rongeur en cours de domestication en Afrique[3]. Le grand aulacode est élevé et consommé par la population locale, servi avec de la sauce claire, de la sauce graine ou bien sous forme de kédjénou. La demande locale explique en partie le développement de son élevage. Entre autres, cet animal est aussi assez facile à reproduire, et à garder en captivité. Il est relativement chassé traditionnellement, pour sa viande, commune sous l'appellation de viande de brousse ou Agouti (surnom local subsaharien) .
Le Grand aulacode (Thryonomys swinderianus), appelé aussi en Afrique aulacode tout court, « agouti » (Afrique de l'ouest), « hérisson » (en Afrique Centrale) ou encore « rat des roseaux » et « sibissi » (en République Centrafricaine) , est une espèce de la famille des Thryonomyidae. De taille comparable à celle d'un très gros lapin, ce gros rongeur fournit une viande très prisée en Afrique et l'espèce est en voie de domestication dans les élevages qui se font de plus en plus nombreux. On appelle aulacodiculture l'élevage de ces animaux. Il existe aussi un petit aulacode, que l'on retrouve en Afrique plutôt centrale.
De grote rietrat (Thryonomys swinderianus) is een zoogdier uit de familie van de rietratten (Thryonomyidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Temminck in 1827.
De soort komt voor in Afrika ten zuiden van de Sahara. In Ghana en andere West-Afrikaanse landen wordt het dier grascutter genoemd en veel gegeten als delicatesse.'
Bronnen, noten en/of referentiesDe grote rietrat (Thryonomys swinderianus) is een zoogdier uit de familie van de rietratten (Thryonomyidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Temminck in 1827.
Multimedia w Wikimedia Commons Szczeciniec większy[6] dawn. szczeciniec[7] (Thryonomys swinderianus) – gatunek afrykańskiego gryzonia z rodziny szczecińcowatych (Thryonomyidae) z rodzaju szczeciniec (Thryonomys)[4][6]. Jest drugim pod względem wielkości po jeżozwierzu afrykańskim gryzoniem żyjącym współcześnie w Afryce[8]. W wielu krajach Afryki Środkowej prowadzi się jego intensywną hodowlę ukierunkowaną na produkcję mięsa, promowaną przez wiele rządów[9] i instytucji międzynarodowych – między innymi przez FAO – jako zapewniającą źródło wysokobiałkowej żywności dla ubogich państw afrykańskich[10][11][12].
Szczeciniec większy należy do parworzędu Phiomorpha – afrykańskiego odpowiednika taksonu Caviomorpha grupującego południowoamerykańskie gryzonie infrarzędu jeżozwierzokształtne (Hystricognathi)[13]. Do rodzaju szczeciniec (Thryonomys) należy także szczeciniec mniejszy (Thryonomys gregorianus)[6].
Nazwa rodzajowa Thryonomys pochodzi od greckich słów: thryon (Θρύον) oznaczającego trzcinę oraz mys (μυς) znaczącego „mysz” i jest prawdopodobnie aluzją do życia wśród trzcin[15]. W literaturze spotykana jest także synonimiczna nazwa gatunku – Aulacodus swinderianus.
W anglojęzycznych krajach Afryki funkcjonują nazwy: Marsh cane rat[16], Great cane rat, Greater cane rat, Grasscutter lub Cutting grass[2]. Dwie ostatnie nawiązują do specyficznego sposobu odgryzania łodyg i wyjadania tylko najsmaczniejszych części. Pozostałe fragmenty roślin zostają na ziemi niczym po skoszeniu kosiarką[15]. Inna nazwa: Reed-rat[17] nawiązuje do żerowania w trzcinach (ang. reed = trzcina). W francuskojęzycznych krajach Afryki używa się określenia Le grand aulacode[18].
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano polską nazwę szczeciniec większy, rezerwując nazwę szczeciniec dla rodzaju tych gryzoni[6].
Szczeciniec większy jest gryzoniem o masywnej sylwetce. Długość ciała wynosi 40–60 cm, zaś samego ogona: 20–25 cm[16]. Inne źródła[2] podają wymiary ciała 25–70 cm (średnio 48 cm).
Przy mocnej budowie ciała głowa jest stosunkowo mała. Nos jest owalny[2]. Uszy są małe, krótkie i szerokie. Pokrywa je w całości sierść. Szorstka sierść tułowia ma barwę żółto-brązową przechodzącą szaro-brązową. Pysk, podbródek i gardło są zazwyczaj białe. Niżej w kierunku brzucha sierść przechodzi w brąz nakrapiany białym kolorem. Drogą mutacji genetycznych otrzymano osobniki o jednolitych barwach: czarnej, pomarańczowo-beżowej czy białej[2]. Skóra szczecińca większego jest biała, delikatna, podatna na uszkodzenia, lecz łatwo się gojąca. Ciemnobrązowy ogon zwęża się ku końcowi, pokrywa go krótka szczeciniasta sierść. Przy łapaniu zwierzęcia za ogon łatwo go urwać, jest on kruchy. U dorosłych osobników obszary genitalne mają kolor pomarańczowy. Łapy są mocne, stopy wypłaszczone. Przednie, nieco mniejsze od tylnych, mają dobrze ukształtowane trzy środkowe palce. Pierwszy i piąty są zredukowane[2]. Tylne łapy są wyposażone w cztery mocne palce, zaś piąty jest mały. Pazury są mocne, proste[15].
W zależności od badanej populacji podaje się różne przeciętne przedziały masy dorosłych osobników: od 4300 g do 6832 g[19] (według van der Merve[15] 3,4–6,5 kg). Przeciętna waga samic wynosi 3 kg, a samców 4,5 kg[20], a maksymalna waga samców może dochodzić do 10 kg [11]. Opara[2] określa maksymalną masę samców na 12 kg.
Szczeciniec większy rodzi się z czterema siekaczami[8], których nie wymienia w czasie dojrzewania. Zęby są w kolorze żółtym lub pomarańczowym. Jak u wszystkich gryzoni, siekacze rosną przez całe życie[2], co powoduje konieczność ciągłego ich ścierania. Uzębienie jest uznawane za raczej kruche[16]. Wzór zębowy: 1013 1013 {displaystyle { frac {1013}{1013}}} 
W celu rozróżniania płci osobników hodowcy najczęściej porównują długość ciała lub wielkość czaszki[22], lub odległość między zewnętrznymi narządami płciowymi a odbytem[9]. Odległość u nowo narodzonych samców wynosi 10 mm, a u samic poniżej 5 mm. U dorosłych osobników: samce 38 mm, a samice 12 mm[16]. Inne źródła[9] podają nieco inne wymiary – samce 20–30 mm, samice 7 mm – ale zasada pozostaje potwierdzona. Charakterystyczną cechą samców jest ciemnobrązowe wybarwienie dookoła strefy genitalnej[2]. Hodowcy rozróżniają płeć także po charakterystycznych dźwiękach wydawanych przez osobniki obu płci. Sutki samic, rozmieszczone w rzędach po 3 sztuki po bokach, ujawniają się w okolicy terminu porodu[2].
Na wolności T. swinderianus prowadzi nocny tryb życia[15]. Dobrze biega, co pozwala mu na szybką ucieczkę w czasie zagrożenia, potrafi także pływać. Nie skacze na wysokość większą niż 1 metr[2].
Dojrzałość płciową samice osiągają w wieku 5 miesięcy, zaś samce w wieku 6 miesięcy[2]. Cykl jajeczkowania u samic nie jest dokładnie udokumentowany – wiadomo tylko, że trwa przeciętnie przez 6,62 dnia. Zoolodzy[23][2] zaznaczają, że owulacja u T. swinderianus ma charakter spontaniczny – jak u pozostałych jeżozwierzowców (Hystricomorpha) i jest indukowana obecnością samca[24]. Samica może rodzić przez cały rok, a aktywność seksualna oraz cykl są zmienne. Samica rodzi po raz pierwszy po osiągnięciu wieku 12-18 miesięcy[18]. Najkrótsza odnotowana ciąża trwała 148 dni, a najdłuższa 170 dni[24], więc możliwe jest zajście przez samicę w ciążę dwukrotnie w ciągu roku. W badanej populacji[18] odnotowano liczniejsze porody w okresach styczeń-marzec oraz lipiec-sierpień.
Przez ostatnie 3 dni przed porodem samica chodzi tylko na tylnych łapach[24]. W takiej pozycji dokonuje się także poród. Trwa on około 40-57 minut. Czekając na pojawienie się kolejnego dziecka, samica zjada łożysko. Zwykle rodzi 2-6 młodych[8] (przeciętnie 4[24]), choć stwierdzono także liczniejsze mioty – w przedziale 6-8 sztuk. Młode bezpośrednio po urodzeniu podążają za matką[11]. Są pokryte futrem, mają otwarte oczy i ważą 70-130 g. Pod opieką matki pozostają przez pierwszy miesiąc życia. Po 5 miesiącach życia osiągają wagę około 1 kg.
Przeciętna długość życia szczecińca większego w niewoli wynosi 7–9 lat. Maksymalnie 12 lat[2]. Niektóre źródła podają krótszy okres – 4 lata[25].
Są z natury samotnikami, choć w okresach rozrodu, które często przypadają na porę deszczową, łączą się w niewielkie grupy[2]. Na wolności w tym okresie stado składa się zazwyczaj z samca i dwóch lub trzech samic[26]. Grupa liczy zazwyczaj do dwunastu osobników[15]. W okresach suchych samce oddzielają się od stada i wiodą samotniczy tryb życia[2].
Szczecińce większe komunikują się między sobą za pomocą rozbudowanego systemu dźwięków. Badacze wyodrębnili pięć kategorii dźwięków głosowych, a także dźwięk tupania tylnymi łapami i zgrzytania zębami. Niektóre z sygnałów są stosowane przez te gryzonie dość powszechnie w zróżnicowanych sytuacjach, ale część z nich łatwo skojarzyć z konkretnymi zachowaniami. Między innymi piski wydawane przez samice w kierunku swych dzieci wyrażają troskę o bezpieczeństwo i przywołują młode do powrotu z oddalenia. Inne dźwięki są używane przez młode w wieku od jednego do kilku tygodni życia, te gdy się zgubią i wzywają pomocy w odnalezieniu drogi. Jeszcze inne dźwięki są wydawane przez dominujące samce w celu odstraszenia rywala lub wroga[27].
W sytuacji zagrożenia T. swinderianus podnosi alarm charakterystycznym gwizdem i tupotem tylnymi łapami. Na ten znak stado ucieka, by powrócić po chwili w celu sprawdzenia, czy zagrożenie minęło[28]. Zgrzytanie zębami nie ma pierwotnej roli komunikacyjnej, ale jest związane z żerowaniem. Pełni wtórną funkcję jako znak, który pozwala na zsynchronizowanie pory jedzenia w stadzie. Wydawane odgłosy pozwalają także na lokalizowanie się wzajemnie zwierząt podczas nocnej aktywności[27].
Drugim istotnym zmysłem pomagającym szczecińcom większym w komunikacji jest dobrze rozwinięty węch[16].
Gatunek pospolicie występuje w Afryce na południe od Sahary. Zestawienie informacji o rozmieszczeniu geograficznym ma wiele białych plam. Wynika to z braku udokumentowanych opisów występowania. Potwierdzone informacje mówią o zamieszkiwaniu gatunku od Senegalu, Gambii, Gwinei przez północne tereny Konga, południe Sudanu oraz we wschodniej Afryce: Uganda i Kenia, południe Tanzanii, Zambia, Malawi, Zimbabwe południowy Mozambik, po południowo-wschodnie krańce Afryki Południowej[5].
Przodkowie gatunków rodzaju Thryonomys mieszkali w rejonie środkowej Sahary w epoce plejstocenu[29]. Poszczególni badacze wskazywali na różne lokalizacje i nazwy: Alfred Romer i Paul Nesbitt pisali o śladach T. logani znalezionych około 800 km od rzeki Niger[29], a Dorothy Bate opisywała ślady T. arkelli odnalezione w Sudanie[30]. Brakuje jednak badań, czy byli to bezpośredni przodkowie T. swinderianus, czy też gatunki spokrewnione.
T. swinderianus jest roślinożercą o szerokim spektrum składników wyżywienia. Motorem trawienia jest fermentacja bakteryjna w kątnicy[15]. Podstawowym elementem diety są trawy o wysokiej zawartości włókna[16], zasobne w wilgoć i węglowodany[18]. Zwierzę żywi się liśmi i korą, toleruje glikozydy zawarte w zielonej kukurydzy, sorgo i manioku[18]. Gryzoń chętnie zjada opadłe owoce, orzechy[31]. Szczeciniec większy żeruje w sposób selektywny. Łodygi wybranych traw ścina siekaczami w taki sposób, by zjeść tylko interesujące go smakowite części. Resztę łodygi pozostawia na ziemi[18]. Kiedy jednak zachodzi konieczność, potrafi dość szybko zaadaptować się do zmienionej diety. T. swinderianus wykazuje także skłonność do koprofagii[15]. Kanibalizm jest przez badaczy wykluczany[19].
Zazwyczaj w skład menu wchodzą[22]: maniok jadalny, Megathyrsus maximus, Pennisetum purpureum, Heteropogon contortus, banan zwyczajny, kukurydza zwyczajna, orzech ziemny, łzawnica ogrodowa (Coix lacryma – jobi), Centrosema pubescens, Euphorbia heterophylla, Ficus exasperata, wilec ziemniaczany, Eynodon nlemfuensis, trzcina cukrowa, olejowiec gwinejski, pochrzyn, mango indyjskie, ananas jadalny, kaczany, otręby, chleb, odpady kuchenne[16].
Mięso T. swinderianus należy do jednych z najbardziej poszukiwanych i najdroższych w zachodniej Afryce[20][32]. Jest dla miejscowej ludności cennym źródłem białka[33][10].
Na T. swinderianus pasożytują: nicienie Paralibyostrongylus hebrenicutus[34], Paralibyostrongylus vondevei, Longistriata spira, Trachypharynx natalensis oraz przedstawiciele rodzajów: Ascaris i Trichuris, przywra krwi[16], tasiemce z rodzaju Taenia[34] oraz Furhmanella transvaalensis, Raillietina mahone[16], a także kleszcze z rodzajów: Dermocentor, Rhipicephalus (m.in. Rhipicephalus simpsoni), Haemaphysalis (Haemaphysalis permata), Ixodes (m.in. Ixodes aulacodi)[16].
Gryzonie te żyją na podmokłych, trawiastych terenach. Lubią lasy sawanny[11], bagna i brzegi rzek[35]. Czasami zamieszkują pola uprawne i zjadają plony. Szczecińce większe nie budują nor[19], ale chętnie zamieszkują w gotowych, wykopanych przez inne gatunki ziemnych schronieniach[11]. Niektórzy badacze twierdzą jednak, że T.swinderianus także kopie własne schronienia, a zajmowanie cudzych nor jest okazjonalne[2].
W Afryce powstaje coraz więcej farm hodujących szczecińce większe[20]. Intensywna produkcja jest prowadzona między innymi w Beninie, Togo, Kamerunie, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Gabonie, Ghanie, Nigerii, Senegalu i Demokratycznej Republice Konga. Powodem są walory smakowe mięsa, niskie koszty i łatwość założenia hodowli[36] oraz duża jej opłacalność. Hodowle są prowadzone na terenach wiejskich i podmiejskich. Ze względu na fakt, że Thryonomys swinderianus nie ma instynktu kopania w ziemi, hodowla jest możliwa nie tylko w klatkach, ale także na otwartej przestrzeni ogrodzonej murem z gliny[11]. W takich hodowlach możliwe jest utrzymywanie samców i samic we wspólnej przestrzeni.
Hodowla szczecińców większych spotyka się z zachętą rządów poszczególnych państw afrykańskich, które upatrują w niej jeden ze sposobów zapewnienia wyżywienia lokalnej ludności[12][11]. Według danych z 2010 roku rocznie na rynek lokalny Afryki Subsaharyjskiej trafia ponad 73 tony mięsa tych zwierząt, pochodzącego z uboju ponad 15 000 sztuk[2]. Mięso szczecińców większych może zdominować lokalny handel mięsny. Jest ono delikatne, zawiera dużo białka i mniej tłuszczu[37] niż wołowina, baranina, a nawet koźlęcina.
T. swinderianus jest także hodowany w laboratoriach dla celów badawczych[32].
Populacja szczecińców większych jest dość intensywnie przetrzebiana[32][38] − głównie ze względu na poszukiwane mięso, ale także jako szkodniki niszczące uprawy, w tym szczególnie trzciny cukrowej[26]. Dużym zagrożeniem dla gatunku są także wielkie pożary buszu[32].
Szczeciniec większy dawn. szczeciniec (Thryonomys swinderianus) – gatunek afrykańskiego gryzonia z rodziny szczecińcowatych (Thryonomyidae) z rodzaju szczeciniec (Thryonomys). Jest drugim pod względem wielkości po jeżozwierzu afrykańskim gryzoniem żyjącym współcześnie w Afryce. W wielu krajach Afryki Środkowej prowadzi się jego intensywną hodowlę ukierunkowaną na produkcję mięsa, promowaną przez wiele rządów i instytucji międzynarodowych – między innymi przez FAO – jako zapewniającą źródło wysokobiałkowej żywności dla ubogich państw afrykańskich.
A ratazana-do-capim ou farfana (Thryonomys swinderianus) é uma espécie de roedor da família Bathyergidae.
Pode ser encontrado na Gâmbia, Senegal, Guiné, Libéria, Costa do Marfim, Benin, Gana, Togo, Nigéria, Camarões, Congo, Guiné Equatorial, Gabão, República Democrática do Congo, Uganda, Sudão, Quênia, Ruanda, Burundi, Tanzânia, Zâmbia, Maláui, Moçambique, Zimbábue, Botsuana, Namíbia, África do Sul e Essuatíni.
Habita, geralmente, áreas pantanosas, e é responsável por grandes prejuízos à cultura de cana-de-açúcar. Na Guiné-Bissau também é conhecida pelo nome de farfana. En inglês é chamado grasscutter.
A ratazana-do-capim ou farfana (Thryonomys swinderianus) é uma espécie de roedor da família Bathyergidae.
Pode ser encontrado na Gâmbia, Senegal, Guiné, Libéria, Costa do Marfim, Benin, Gana, Togo, Nigéria, Camarões, Congo, Guiné Equatorial, Gabão, República Democrática do Congo, Uganda, Sudão, Quênia, Ruanda, Burundi, Tanzânia, Zâmbia, Maláui, Moçambique, Zimbábue, Botsuana, Namíbia, África do Sul e Essuatíni.
Habita, geralmente, áreas pantanosas, e é responsável por grandes prejuízos à cultura de cana-de-açúcar. Na Guiné-Bissau também é conhecida pelo nome de farfana. En inglês é chamado grasscutter.
Thryonomys swinderianus[2] är en däggdjursart som först beskrevs av Coenraad Jacob Temminck 1827. Thryonomys swinderianus ingår i släktet rörråttor, och familjen Thryonomyidae.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3] Det svenska trivialnamnet sockerrörsråtta förekommer för arten.[5]
Arten är en stor gnagare med en kroppslängd (huvud och bål) av 35 till 61 cm, en svanslängd av 6,5 till 26 cm och en vikt mellan 3,5 och 4,5 kg. Hanar är allmänt större än honor. Den borstiga pälsen har på ovansidan en brun till gulbrun färg och undersidan är täckt av ljusgrå päls. Huvudet kännetecknas av en avrundad nos och korta öron. Vid framtassarna är den första och femte tån förminskad. Bakfötterna saknar stortån och alla andra tår är utrustade med kraftiga klor. Artens tandformel är I 1/1 C 0/0 P 1/1 M 3/3, alltså 20 tänder.[6]
Denna gnagare förekommer i Afrika söder om Sahara. Utbredningsområdet sträcker sig från Senegal till Kenya och sedan söderut till Sydafrika. Arten saknas i Kongobäckenets centrala delar samt i sydvästra Afrika. Thryonomys swinderianus når i bergstrakter 1800 meter över havet. Habitatet utgörs av gräsmarker och jordbruksmark, ofta nära vattenansamlingar.[1]
Individerna är främst aktiva på natten.[1] En hane, några honor och deras ungar bildar en flock. Bara under den torra perioden lever vuxna hanar ensamma. Boet är en plats med nertrampat gräs och dessutom gräver individerna jordhålor som gömställen. Arten har bra förmåga att simma och dyka och den söker ofta skydd i vattnet.[6]
Födan utgörs främst av gräs och andra gröna växtdelar. Dessutom äter Thryonomys swinderianus grönsaker, frukter, bark och rotfrukter. Fortplantningen sker under regntiderna, och honor kan föda två kullar per år. Dräktigheten varar 137 till 172 dagar och sedan föds oftast 4 ungar, ibland upp till 6 ungar. Ungarna väger vid födelsen cirka 130 g och de har redan hår och öppna ögon. Könsmognaden infaller efter ungefär ett år.[6]
Med människans vård kan Thryonomys swinderianus leva lite längre än fyra år.[6]
Kött från arten är mycket vanligt på afrikanska marknader. Över hela året 1997 såldes på en marknad i Ghana 200 000 kg kött av Thryonomys swinderianus.[6] Jakten sker vanligen med hjälp av hundar. Flera undersökningar har gjorts för att utreda hur arten kan hållas i fångenskap på ett effektivt sätt.[1]
Denna rörråtta är ett skadedjur på odlade växter.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Thryonomys swinderianus.
Wikispecies har information om Thryonomys swinderianus.
Thryonomys swinderianus är en däggdjursart som först beskrevs av Coenraad Jacob Temminck 1827. Thryonomys swinderianus ingår i släktet rörråttor, och familjen Thryonomyidae. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Det svenska trivialnamnet sockerrörsråtta förekommer för arten.
Довжина голови й тіла 350—610 (-720) мм і хвіст 65–260 мм в довжину. Середня вага самців 4,5 кг і 3,5 кг у самиць. Максимальна вага 9 кг. Тварини мають закруглений ніс, короткі вуха і різці, які ростуть безперервно. T. swinderianus вкритий грубою щетиною яка росте в групах по п'ять або шість; підшерстя відсутнє. Верхні частини тіла жовтувато-коричневого кольору, низ — набагато світлішого сірого кольору. Передні ступні менші ніж задні й мають три добре розвинені середні пальці, натомість перший і п'ятий пальці нерозвинені. Задні ступні не мають першого пальця і всі пальці мають важкі кігті.
Два виводки до дванадцяти щуренят можуть народжуватись щорічно. Середній період вагітності 155 днів. Новонароджені важать близько 129 грамів, покриті волоссям, їхні очі відкриті й незабаром вони можуть бігати. Статева зрілість настає приблизно через рік. У неволі тварини можуть жити понад чотири роки.
Вид був зареєстрований на висоті 1800 м над рівнем моря. Живе у заростях очерету або в районах щільної, високої трави з товстими як в очерета стеблами, типовий для річок та інших подібних місць проживання. Рідко зустрічаються далеко від води. Сільськогосподарські культури (такі, як кукурудза, пшениця, цукрова тростина, арахіс) значно покращили проживання цього виду, так що вони стали сільськогосподарськими шкідниками в деяких регіонах, і часто несуть відповідальність за заподіяння шкоди культурам маніоки, і, в Західній Африці, плантаціям олійної пальми.
Т. swinderianus зазвичай можна знайти в групах, що складаються з одного самця, кількох самиць, і молоді з більш ніж одного покоління. Вони ведуть нічний спосіб життя і створюють стежки через траву та очерет, які ведуть від укриття до живильних та водних об'єктів. Вони нахиляють вниз високу траву, щоб зробити гнізда, а також зробити неглибокі нори для укриття. Вони хороші плавці і нирці. Спостерігалося як самці борються, штовхаючи один одного носами.
Т. swinderianus є травоїдними і їх дієта в основному складається трави й очерету. Іноді вони також їдять кору, фрукти й горіхи, що впали і багато різних видів просапних культур (цукрова тростина, кукурудза, просо, маніок, арахіс, солодка картопля і гарбуз).
Т. swinderianus є одним з найбільш бажаних видів м'яса в Африці, і може коштувати дорожче, ніж баранина, курка, яловичина або свинина.
Thryonomys swinderianus là một loài động vật có vú trong họ Thryonomyidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Temminck mô tả năm 1827.[2]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Thryonomys swinderianus là một loài động vật có vú trong họ Thryonomyidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Temminck mô tả năm 1827.
Большая тростниковая крыса[1] (лат. Thryonomys swinderianus) — обычна в Африке южнее Сахары — от Гамбии до Южного Судана, и к югу вплоть до северной Намибии и ЮАР (исключая её юго-западную часть). Она населяет густые заросли по берегам водоёмов, а также болотистые места. По мере освоения подобных территорий людьми, тростниковые крысы также приспособились к жизни на плантациях и возделанных землях.
Большая тростниковая крыса ведёт полуводный образ жизни, хорошо плавает и ныряет. В прибрежных зарослях прокладывает тропы, ведущие от мест кормления к травяному гнезду или неглубокой норе. Образ жизни ночной; образует группы, состоящие из одного самца, нескольких самок и молодняка. В сухой сезон самки объединяются отдельно большими группами, а самцы живут поодиночке. Большая тростниковая крыса травоядна (поедает зелень, тростник, упавшие плоды, орехи); является вредителем полей и плантаций сахарного тростника, кукурузы, проса, маниоки, тыквы. Излюбленным лакомством является ямс и слоновая трава (Pennisetum purpureum). Тростниковые крысы служат излюбленной добычей крупных змей, мангустов; их поедают также леопарды и пернатые хищники. Для охраны от них плантаций в некоторых районах выпускают питонов и мангустов.
Брачный период наступает во влажный сезон: в Южной Африке это июнь-август, в Западной Африке — с октября по январь. В году обычно бывает 2 помёта в среднем по 4 детёныша. Беременность длится 137—172 дней. Детёныши рождаются хорошо развитыми, с открытыми глазами, вскоре после рождения уже способны бегать. Половозрелость у большой тростниковой крысы наступает в годовалом возрасте; продолжительность жизни в природе, видимо, не превышает 3 года, хотя в неволе крысы доживают до 4 лет.
Мясо большой тростниковой крысы съедобно и пользуется большой популярностью в странах Африки.
Большая тростниковая крыса (лат. Thryonomys swinderianus) — обычна в Африке южнее Сахары — от Гамбии до Южного Судана, и к югу вплоть до северной Намибии и ЮАР (исключая её юго-западную часть). Она населяет густые заросли по берегам водоёмов, а также болотистые места. По мере освоения подобных территорий людьми, тростниковые крысы также приспособились к жизни на плантациях и возделанных землях.
Большая тростниковая крыса ведёт полуводный образ жизни, хорошо плавает и ныряет. В прибрежных зарослях прокладывает тропы, ведущие от мест кормления к травяному гнезду или неглубокой норе. Образ жизни ночной; образует группы, состоящие из одного самца, нескольких самок и молодняка. В сухой сезон самки объединяются отдельно большими группами, а самцы живут поодиночке. Большая тростниковая крыса травоядна (поедает зелень, тростник, упавшие плоды, орехи); является вредителем полей и плантаций сахарного тростника, кукурузы, проса, маниоки, тыквы. Излюбленным лакомством является ямс и слоновая трава (Pennisetum purpureum). Тростниковые крысы служат излюбленной добычей крупных змей, мангустов; их поедают также леопарды и пернатые хищники. Для охраны от них плантаций в некоторых районах выпускают питонов и мангустов.
Брачный период наступает во влажный сезон: в Южной Африке это июнь-август, в Западной Африке — с октября по январь. В году обычно бывает 2 помёта в среднем по 4 детёныша. Беременность длится 137—172 дней. Детёныши рождаются хорошо развитыми, с открытыми глазами, вскоре после рождения уже способны бегать. Половозрелость у большой тростниковой крысы наступает в годовалом возрасте; продолжительность жизни в природе, видимо, не превышает 3 года, хотя в неволе крысы доживают до 4 лет.
Мясо большой тростниковой крысы съедобно и пользуется большой популярностью в странах Африки.
큰사탕수수쥐(Thryonomys swinderianus)는 사탕수수쥐과에 속하는 2종의 아프리카 호저아목 설치류의 하나이다.[2][3] 사하라 이남 아프리카의 갈대밭과 강둑에서 서식한다. 큰사탕수수쥐는 거의 0.6m까지 자라며, 몸무게는 최대 8.6kg이다. 둥근 귀와 짧은 코 그리고 거칠고 억센 털을 갖고 있다. 앞발은 뒷발보다 작고 3개의 발가락이 있다. 그리고 수컷 한 마리가 이끄는 작은 집단 속에서 생활한다. 야행성 동물이고, 풀 속 또는 굴 아래에 둥지를 만든다. 수명은 4년 이상으로 추정된다. 두려워하면, 꿀꿀거리며 물 속으로 달려간다. 지금까지 보전 상태는 "낮은 위험"이다.
