nomes no trilho de navegação
Demospongiae of gewone sponse vorm die grootste klas van die stam van sponsdiere (Porifera).
Hul liggaam bestaan uit kieselnaalde of sponginevesels, of 'n kombinasie van albei, maar nooit uit kalknaalde. Die naalde is meestal 4-stralig, maar nooit 6-stralig. Die liggaamsvorm is baie veranderlik, en loop van vaas- of kussingvorme tot korsvormige plakke. Hierdie sponse kan ruim 1 meter hoog en breed word en is dikwels pragtig gekleurd. Hulle kan dikwels hele onderwatertuine vorm.
Hierdie sponse kom wêreldwyd voor, sowel in vlak as diep water, op die bodem en andere vaste oppervlakke.
Hooper en Van Soest (sien verwysings) gee die volgende indeling van Demospongiae:
Subklasse:
Demospongiae of gewone sponse vorm die grootste klas van die stam van sponsdiere (Porifera).
Adi süngərlər (lat. Demospongiae) — süngərlər tipinə aid sinif.
Heyvanlar aləminin yarımaləm, tip və bəzi sinifləriParazoylar Süngərlər (Kirəcli süngərlər, Adi süngərlər, Altışüalı süngərlər) • Lövhəcikkimilər (Trichoplax)Mezozoylar Ortonektidlər • DisiemidlərEumetazoylar
Daraqlılar • Dalayıcılar (Mərcan polipləri, Hidroidlər, Sifoidlər, Yumrumeduzlar, Saçaqlı meduzlar, Myxozoa)
Cycloneuralia: Scalidophora (Kinorinxlər, Lorisiferlər, Priapulidlər) • Nematoida (Yumru qurdlar, Qılqurdlar)Els demospongis (Demospongiae) són la classe més gran de l'embrancament dels porífers. Els seus "esquelets" es componen d'espícules fets de fibres de la proteïna espongina, el mineral silici, o ambdós. Contenen el 90% de totes les espècies d'esponges de mar i la seva estructura és predominantment del tipus leucònid.
Aquesta classe comprèn molts ordres diversos, incloent-hi totes les esponges grans. La majoria són animals marins, però alguns viuen en medis d'aigua dolça. Algunes espècies tenen una coloració brillant, i la seva forma corporal és molt variada. Es reprodueixen tant sexualment com asexualment.
Hooper i Van Soest donen la següent classificació en ordres dels demospongis:[1]
Tanmateix, les proves moleculars indiquen que els homoscleromorfs podrien no pertànyer a aquesta classe i que altres classificacions podrien necessitar una revisió.[2]
Els demospongis (Demospongiae) són la classe més gran de l'embrancament dels porífers. Els seus "esquelets" es componen d'espícules fets de fibres de la proteïna espongina, el mineral silici, o ambdós. Contenen el 90% de totes les espècies d'esponges de mar i la seva estructura és predominantment del tipus leucònid.
Aquesta classe comprèn molts ordres diversos, incloent-hi totes les esponges grans. La majoria són animals marins, però alguns viuen en medis d'aigua dolça. Algunes espècies tenen una coloració brillant, i la seva forma corporal és molt variada. Es reprodueixen tant sexualment com asexualment.
Rohovití (Demospongiae) mají křemité jehlice stejně jako křemití (ale jen čtyř a jednočetné), které jsou doplněny nebo zcela nahrazeny kolagenními vlákny (spongin). Do této skupiny patří většina známých žijících druhů hub a má nejširší ekologickou valenci: vyskytují se ve všech hloubkách moří, v ústích řek i ve sladkých vodách. V této skupině se vyskytuje výhradně leukonový typ těla a sladkovodní druhy vytváří na zimu gemule. Larvy jsou všech typů. Tato skupina je patrně polyfyletická, což mimo jiné naznačuje i to, že některé druhy mají v kostře i CaCO3.
Má kostru pouze ze sponginu, žije v mořích od mělčin po hloubku 250 m. Dorůstá 25 cm a je rozšířena v celém severním mírném až subtropickém pásu. Její sponginová kostra vyčištěná od ostatních organických částí se používá jako houba na mytí těla. Za tímto účelem je i pěstována. Vzrostlý jedinec je rozkrájen na několik kusů, které za několik let dorostou do tržní velikosti.
Je to 15 cm vysoká mořská houba, která tvoří úzké komínky. Žije ve skupinách na skalnatém podkladu do hloubky 15 m v Atlantickém oceánu po Biskajský záliv a ve Středomoří. Má zářivě žloutou barvu, kterou však při vytažení na vzduch rychle ztrácí (nejprve zezelená a posléze zčerná). I tento druh má kostru pouze ze sponginu.
Může dorůstat velikosti až 100 cm, ale obvykle je menší. Porosty těchto hub jsou na ponořených částech rákosu, na potopených kusech dřeva i na technickém zařízení rybníků. Těmito houbami se živí larvy vodnářek. Pokud na ně dopadá světlo jsou zelené, což způsobují symbiotické řasy. Na zastíněných místech mají žlutavou nebo šedou barvu.
Tvoří spíše ploché, málo členité porosty na ponořených předmětech. Je rozšířena v řekách Evropy a u ústí řek, kde není voda příliš slaná, proniká i do Baltského moře. Stejně jako u houby rybniční se její zbarvení mění podle intenzity osvětlení. Jednotlivé druhy hub z řek se dají rozeznávat pouze podle mikroskopické struktury jehlic v gemulích.
Rohovití (Demospongiae) mají křemité jehlice stejně jako křemití (ale jen čtyř a jednočetné), které jsou doplněny nebo zcela nahrazeny kolagenními vlákny (spongin). Do této skupiny patří většina známých žijících druhů hub a má nejširší ekologickou valenci: vyskytují se ve všech hloubkách moří, v ústích řek i ve sladkých vodách. V této skupině se vyskytuje výhradně leukonový typ těla a sladkovodní druhy vytváří na zimu gemule. Larvy jsou všech typů. Tato skupina je patrně polyfyletická, což mimo jiné naznačuje i to, že některé druhy mají v kostře i CaCO3.
Die Hornkieselschwämme (Demospongiae, deutsch: Volksschwämme) bilden eine Klasse aus dem Stamm der Schwämme (Porifera). Mit etwa 5000 rezenten Arten in 600 Gattungen, darunter drei Süßwasserarten, gehören diesem Taxon etwa 85 % aller rezenten Arten der Schwämme an.
Das Skelett enthält das Protein Spongin und Spicula (Skelettnadeln), die aus Siliziumdioxid bestehen. Diese Art der Skelettnadeln werden auch als Kieselspicula bezeichnet. Bekannt sind auch einige Arten, deren Skelette entweder nur aus Spongin oder nur aus Spicula bestehen. Durch das Spongin werden die Spicula zusammengehalten. Wenn keine Spicula vorhanden sind, wird das Skelett durch stark verflochtenes Spongin gebildet. Die Hornkieselschwämme sind die einzige Gruppe der Schwämme, welche Spongin bilden.
Aus einigen Arten wie z. B. Hippospongia equina (Pferdeschwamm) und Spongia officinalis (Gewöhnlicher Badeschwamm) aus der Unterklasse Ceractinomorpha und Ordnung Dictyoceratida werden Badeschwämme (Naturschwämme) gewonnen. Heute wird jedoch der größte Teil der Badeschwämme künstlich hergestellt.
Die Hornkieselschwämme werden in drei Unterklassen und folgenden Ordnungen gegliedert[1]:
Phakellia sp.
(Halichondrida)
Die Hornkieselschwämme (Demospongiae, deutsch: Volksschwämme) bilden eine Klasse aus dem Stamm der Schwämme (Porifera). Mit etwa 5000 rezenten Arten in 600 Gattungen, darunter drei Süßwasserarten, gehören diesem Taxon etwa 85 % aller rezenten Arten der Schwämme an.
Demospongiae es un classe de Cellularia, Porifera.
Demospongiae ya iku kéwan renik saka kelas salah sijiné kéwan kang ora duwé balung kang kagolong ing filum Porifera. Golongan iki namung duwé balung yang amoh, amarga ora duwé balung sajati. Ana uga kang duwé balung kang kasusun saka serabut-serabut spongin karo spikula saka zat kersik. Tuladhané kaya ta kéwan saka kelas iki ya iku Euspongia sp., Spongila sp., Callyspongia sp., Phyllospongia sp. [1]
Demospongiae ya iku kéwan renik saka kelas salah sijiné kéwan kang ora duwé balung kang kagolong ing filum Porifera. Golongan iki namung duwé balung yang amoh, amarga ora duwé balung sajati. Ana uga kang duwé balung kang kasusun saka serabut-serabut spongin karo spikula saka zat kersik. Tuladhané kaya ta kéwan saka kelas iki ya iku Euspongia sp., Spongila sp., Callyspongia sp., Phyllospongia sp.
Demosponges (Demospongiae) are the most diverse class in the phylum Porifera. They include 76.2% of all species of sponges with nearly 8,800 species worldwide (World Porifera Database).[3] They are sponges with a soft body that covers a hard, often massive skeleton made of calcium carbonate, either aragonite or calcite. They are predominantly leuconoid in structure. Their "skeletons" are made of spicules consisting of fibers of the protein spongin, the mineral silica, or both. Where spicules of silica are present, they have a different shape from those in the otherwise similar glass sponges.[4] Some species, in particular from the Antarctic, obtain the silica for spicule building from the ingestion of siliceous diatoms. [5]
The many diverse orders in this class include all of the large sponges. Most are marine dwellers, but one order (Spongillida) live in freshwater environments. Some species are brightly colored, with great variety in body shape; the largest species are over 1 m (3.3 ft) across.[4] They reproduce both sexually and asexually. They are the only extant organisms that methylate sterols at the 26-position, a fact used to identify the presence of demosponges before their first known unambiguous fossils.[6][7]
Because of many species' long life span (500–1,000 years) it is thought that analysis of the aragonite skeletons of these sponges could extend data regarding ocean temperature, salinity, and other variables farther into the past than has been previously possible. Their dense skeletons are deposited in an organized chronological manner, in concentric layers or bands. The layered skeletons look similar to reef corals. Therefore, demosponges are also called coralline sponges.
The Demospongiae have an ancient history. The first demosponges may have appeared during the Precambrian deposits at the end of the Cryogenian "Snowball Earth" period. Their presence has been indirectly detected by fossilized steroids, called steranes, hydrocarbon markers characteristic of the cell membranes of the sponges, rather than from direct fossils of the sponges themselves. They represent a continuous chemical fossil record of demosponges through the end of the Neoproterozoic.[8] The earliest Demospongiae fossil was discovered in the lower Cambrian (Series 2, Stage 3; approximately 515 Ma) of the Sirius Passet Biota of North Greenland:[9] this single specimen had a spicule assemblage similar to that found in the subclass Heteroscleromorpha. The earliest sponge-bearing reefs date to the Early Cambrian (they are the earliest known reef structure built by animals), exemplified by a small bioherm constructed by archaeocyathids and calcified microbes at the start of the Tommotian stage about 530 Ma, found in southeast Siberia.[10] A major radiation occurred in the Lower Cambrian and further major radiations in the Ordovician possibly from the middle Cambrian.[11]
The Systema Porifera (2002) book (2 volumes)[1] was the result of a collaboration of 45 researchers from 17 countries led by editors J. N. A. Hooper and R. W. M. van Soest. This milestone publication provided an updated comprehensive overview of sponge systematics, the largest revision of this group (from genera, subfamilies, families, suborders, orders and class) since the start of spongiology in the mid-19th century. In this large revision, the extant Demospongiae were organized into 14 orders that encompassed 88 families and 500 genera. Hooper and van Soest (2002) gave the following classification of demosponges into orders:
However, molecular and morphological evidence show that the Homoscleromorpha do not belong in this class. The Homoscleromorpha was therefore officially taken out of the Demospongiae in 2012, and became the fourth class of phylum Porifera.[12]
Morrow & Cárdenas (2015)[13] propose a revision of the Demospongiae higher taxa classification, essentially based on molecular data of the last ten years. Some demosponge subclasses and orders are actually polyphyletic or should be included in other orders, so that Morrow and Cárdenas (2015) officially propose to abandon certain names: these are the Ceractinomorpha, Tetractinomorpha, Halisarcida, Verticillitida, Lithistida, Halichondrida and Hadromerida. Instead, they recommend the use of three subclasses: Verongimorpha, Keratosa and Heteroscleromorpha. They retain seven (Agelasida, Chondrosiida, Dendroceratida, Dictyoceratida, Haplosclerida, Poecilosclerida, Verongiida) of the 13 orders from Systema Porifera. They recommend to resurrect or upgrade six order names (Axinellida, Merliida, Spongillida, Sphaerocladina, Suberitida, Tetractinellida). Finally, they create seven new orders (Bubarida, Desmacellida, Polymastiida, Scopalinida, Clionaida, Tethyida, Trachycladida). These added to the recently created orders (Biemnida and Chondrillida) make a total of 22 orders in the revised classification. These changes are now implemented in the World Porifera Database[14] part of the World Register of Marine Species.
Sclerosponges were first proposed as a class of sponges, Sclerospongiae, in 1970 by Hartman and Goreau.[15] However, it was later found by Vacelet that sclerosponges occur in different classes of Porifera.[16] That means that sclerosponges are not a closely related (taxonomic) group of sponges and are considered to be a polyphyletic grouping and contained within the Demospongiae. Like bats and birds that independently developed the ability to fly, different sponges developed the ability to build a calcareous skeleton independently and at different times in Earth's history. Fossil sclerosponges are already known from the Cambrian period.[17]
Chaetetids, more formally called "chaetetid hyper-calcified demosponges" (West, 2011), are common calcareous fossils composed of fused tubules. They were previously classified as extinct corals, bryozoans, algae, stromatoporoids and sclerosponges. The chaetetid skeleton has now been shown to be of polyphyletic origin and with little systematic value. Extant chaetetids are also described. This skeleton is now known from three demosponge orders (Hadromerida, Poecilosclerida, and Agelasida). Fossil chaetetid hyper-calcified demosponges can only be classified with information on their spicule forms and the original mineralogy of their skeletons (West, 2011).
Fossil chaetetid from the Bird Spring Formation (Upper Carboniferous) of southern Nevada.
Cross-section of a fossil chaetetid (Bird Spring Formation, Upper Carboniferous, Nevada.
Spermatocytes develop from the transformation of choanocytes and oocytes arise from archeocytes. Repeated cleavage of the zygote egg takes place in the mesohyl and forms a parenchymella larva with a mass of larger internal cells surrounded by small, externally flagellated cells. The resulting swimming larva enters a canal of the central cavity and is expelled with the exhalant current.
Methods of asexual reproduction include both budding and the formation of gemmules. In budding, aggregates of cells differentiate into small sponges that are released superficially or expelled through the oscula. Gemmules are found in the freshwater family Spongillidae. They are produced in the mesohyl as clumps of archeocytes, are surrounded with a hard layer secreted by other amoebocytes. Gemmules are released when the parent body breaks down, and are capable of surviving harsh conditions. In a favorable situation, an opening called the micropyle appears and releases amoebocytes, which differentiate into cells of all the other types.
The most economically important group of demospongians to human are the bath sponges. These are harvested by divers and can also be grown commercially. They are bleached and marketed; the spongin gives the sponge its softness.
The carnivorous ping-pong tree sponge, Chondrocladia lampadiglobus .jpg)
Monanchora arbuscula (Poecilosclerida) 
Geodia barretti (Tetractinellida) 
Chondrosia reniformis (Chondrosiida) 
Spongia officinalis (Dictyoceratida) 
Spongilla lacustris (Spongillida) Demosponges (Demospongiae) are the most diverse class in the phylum Porifera. They include 76.2% of all species of sponges with nearly 8,800 species worldwide (World Porifera Database). They are sponges with a soft body that covers a hard, often massive skeleton made of calcium carbonate, either aragonite or calcite. They are predominantly leuconoid in structure. Their "skeletons" are made of spicules consisting of fibers of the protein spongin, the mineral silica, or both. Where spicules of silica are present, they have a different shape from those in the otherwise similar glass sponges. Some species, in particular from the Antarctic, obtain the silica for spicule building from the ingestion of siliceous diatoms.
The many diverse orders in this class include all of the large sponges. Most are marine dwellers, but one order (Spongillida) live in freshwater environments. Some species are brightly colored, with great variety in body shape; the largest species are over 1 m (3.3 ft) across. They reproduce both sexually and asexually. They are the only extant organisms that methylate sterols at the 26-position, a fact used to identify the presence of demosponges before their first known unambiguous fossils.
Because of many species' long life span (500–1,000 years) it is thought that analysis of the aragonite skeletons of these sponges could extend data regarding ocean temperature, salinity, and other variables farther into the past than has been previously possible. Their dense skeletons are deposited in an organized chronological manner, in concentric layers or bands. The layered skeletons look similar to reef corals. Therefore, demosponges are also called coralline sponges.
Demosponguloj aŭ Demospongiae estas klaso de la filumo Porifera. Ĝia skeleto estas formita de silikaj spiketoj kaj spongina proteino-fibroj; kvankam iuj ordoj de demosponguloj perdis siajn spiketojn. La klaso inkludas 90% de ĉiuj spongaj specioj. Plejpartaj maraj spongoj kaj preskaŭ ĉiuj dolĉaj spongoj apartenas al ĉi tiu klaso.[1] La plej abunda tipo de strukturo estas leuconoide.[2][3]
La demosponguloj okupas grandan varion de niĉoj. Ili estas eĉ en la maro en grandaj profundoj. Kelkaj el ili estas tre koloraj, ili prezentas grandan varion de formoj kaj grandecoj, malsamaj vivaj kutimoj, malsamaj tipoj de reproduktado kaj diversaj defendaj mekanismoj.
La farmacia industrio konsideras ilin ebla fonto por la esplorado de novaj aktivaj ingrediencoj por kuraciloj.
Hooper kaj Van Soest proponis klasifikon en subklasojn kaj ordojn de la demosponguloj.[2] Tamen, molekula evidenteco sugestas ke tia propono povus inkluzivi iun eraron kaj ke ĝi bezonus revizion.[4][5]
Demosponguloj aŭ Demospongiae estas klaso de la filumo Porifera. Ĝia skeleto estas formita de silikaj spiketoj kaj spongina proteino-fibroj; kvankam iuj ordoj de demosponguloj perdis siajn spiketojn. La klaso inkludas 90% de ĉiuj spongaj specioj. Plejpartaj maraj spongoj kaj preskaŭ ĉiuj dolĉaj spongoj apartenas al ĉi tiu klaso. La plej abunda tipo de strukturo estas leuconoide.
La demosponguloj okupas grandan varion de niĉoj. Ili estas eĉ en la maro en grandaj profundoj. Kelkaj el ili estas tre koloraj, ili prezentas grandan varion de formoj kaj grandecoj, malsamaj vivaj kutimoj, malsamaj tipoj de reproduktado kaj diversaj defendaj mekanismoj.
La farmacia industrio konsideras ilin ebla fonto por la esplorado de novaj aktivaj ingrediencoj por kuraciloj.
Las demosponjas (Demospongiae) son una clase del filo Porifera. Su esqueleto está compuesto por espículas de sílice y fibras de la proteína espongina; algunos órdenes de demosponjas han perdido sus espículas. La clase contiene el 90 % de todas las especies de esponjas y la mayoría presentan el grado estructural leuconoide.
La mayoría de esponjas marinas y casi todas las dulceacuícolas pertenecen a esta clase, incluyendo a casi todas las esponjas de arrecife de gran tamaño. Ocupan nichos en todas las profundidades marinas, algunas de ellas son muy coloridas, presentan gran variedad de formas, hábitos de vida, reproducción y mecanismos de defensa. La industria farmacéutica las considera una fuente potencial para la exploración de nuevos principios activos para medicamentos.
Morrow y Cárdenas (2015)[1] dan la siguiente clasificación de las demosponjas en subclases y órdenes:
Phakellia sp.
(Halichondrida)
Esponja roja volcán (Acarnus erithacus)
Hooper y van Soest daban la siguiente clasificación de las demosponjas:[2]
Homoscleromorpha es ahora una clase reconocida de poríferos.
Las demosponjas (Demospongiae) son una clase del filo Porifera. Su esqueleto está compuesto por espículas de sílice y fibras de la proteína espongina; algunos órdenes de demosponjas han perdido sus espículas. La clase contiene el 90 % de todas las especies de esponjas y la mayoría presentan el grado estructural leuconoide.
La mayoría de esponjas marinas y casi todas las dulceacuícolas pertenecen a esta clase, incluyendo a casi todas las esponjas de arrecife de gran tamaño. Ocupan nichos en todas las profundidades marinas, algunas de ellas son muy coloridas, presentan gran variedad de formas, hábitos de vida, reproducción y mecanismos de defensa. La industria farmacéutica las considera una fuente potencial para la exploración de nuevos principios activos para medicamentos.
Demospongiae Poriferaren barruan sailkatzen den animalia klasea bat da. Belaki herzudurak, espikulak dituzte, silizio dioxido eginak.
Demospongiae Poriferaren barruan sailkatzen den animalia klasea bat da. Belaki herzudurak, espikulak dituzte, silizio dioxido eginak.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});Sarveispiisienet (Demospongiae) on suurin kolmesta nykyisestä sienieläinten luokasta. Niiden tukiranka koostuu pienistä neulasista ja piikeistä, joiden materiaalina on pii.
Luokkaan kuuluu noin 95 % kaikista tunnetuista nykyisin elävistä sienieläimistä, noin 5 000 lajia ja 600 sukua. Suurin osa elää meressä, mutta muutamat ovat sopeutuneet elämään makeissa vesissä. Sarveispiisienien ruumiin muoto ja väritys vaihtelee hyvin paljon. Pienimmät ovat parimillisiä, suurimmat yli kaksi metriä pitkiä.[2]
Sarveispiisienet (Demospongiae) on suurin kolmesta nykyisestä sienieläinten luokasta. Niiden tukiranka koostuu pienistä neulasista ja piikeistä, joiden materiaalina on pii.
Luokkaan kuuluu noin 95 % kaikista tunnetuista nykyisin elävistä sienieläimistä, noin 5 000 lajia ja 600 sukua. Suurin osa elää meressä, mutta muutamat ovat sopeutuneet elämään makeissa vesissä. Sarveispiisienien ruumiin muoto ja väritys vaihtelee hyvin paljon. Pienimmät ovat parimillisiä, suurimmat yli kaksi metriä pitkiä.
Les démosponges (Demospongiae ou Demospongea, du grec dēmos 'peuple' et spoggiá 'éponge') sont des organismes métazoaires, d'organisation très simple. Elles ne sont pas organisées en feuillets. Elles n'ont pas de tissus car pas d'adhésion cellulaire. On les appelle également silicosponges. Elles appartiennent à l'embranchement des spongiaires, éponges ou Porifera, aujourd'hui éclaté en quatre classes : les démosponges, les hexactinellides, les éponges calcaires et les homoscléromorphes. Des données phylogénétiques moléculaires ont en effet montré que les homoscléromorphes ne sont pas des démosponges, les homoscléromorphes forment donc une quatrième classe d'éponges[1].
Les démosponges occupent tous les environnements aquatiques de la Terre, des plaines abyssales aux eaux douces. Les organismes adultes sont fixés. En revanche, les larves sont mobiles, ce qui facilite leur dissémination.
Des traces fossiles bioindicatrices d'éponges sont enregistrées par les sédiments marins (et notamment le 24-isopropylcholestanes, hydrocarbure issu des stérols C30 (supposé uniquement produit par les démosponges marines primitives et contemporaines car trouvé dans les démosponges modernes, mais pas chez les choanoflagellés, les éponges calcaires (Calcarea), les éponges siliceuses (Hexactinellida) ni chez les eumétazoaires[2]) laissent penser que les démosponges étaient déjà abondamment présentes il y a plus de 600 ou 700 millions d'années y compris dans les mers durant la période glaciaire du Néoprotérozoïque (1,000–542 millions d'années avant nos jours)[3].
Cependant, curieusement aucun fossile de spicules ou de démosponges entiers n'a été trouvé dans le Néoprotérozoïque et on ne trouve pas de fossiles convaincants d'éponges dans les couches plus anciennes que celles du Cambrien: le fossile de démosponge le plus ancien a été trouvé au Groenland, il date d'environ 515 millions d'années (Cambrien série 2, étage 3) et semble appartenir aux Heteroscleromorpha[4].
Cette disparité temporelle freine la compréhension de l'enregistrement fossile préhistorique :
Résoudre ce dilemme implique de mieux comprendre la position phylogénétique d'un autre groupe ; celui des éponges hexactinellides qui non seulement produit une spicule jugée comparable à celles des démosponges, mais semble apparu à la même époque (autour de la limite précambrienne/cambrienne).
Après deux approches analytiques indépendantes et l'étude de jeux de données incluant des analyses phylogénétiques moléculaires classiques, ainsi que les études de présence/absence de gènes spécifiques (microARN) Sperling et ses collègues ont conclu en 2010 que les démosponges sont un groupe monophylétique et que les hexactinellidés sont leur groupe sœur (formant conjointement le silicea). Ainsi, les spicules doivent avoir évolué avant le dernier ancêtre commun de tous les siliceans vivants, ce qui suggère la présence d'un écart important dans le bilan fossile spicule silicean. Les estimations de la divergence moléculaire datent de l'origine de ce dernier ancêtre commun bien au sein du Cryogenien, conformément au record du biomarqueur[2].
Toutes les démosponges sont de type leucon et raghon (le type le plus complexe d'Éponges). Le squelette plus ou moins rigide est constitué de spicules tétractines de nature siliceuse ou de spongine. Certaines spicules peuvent être de grande taille (mégasclères). Elles sont indispensables à la structure de l'animal. D'autres, plus petites, les microsclères, sont noyées dans le parenchyme.
Les choanocytes des chambres choanocytaires créent un courant d'eau grâce au battement de leur flagelle. Le dioxygène et les particules alimentaires (dinoflagellés, bactéries, particules organiques détritiques…) sont capturés par ces mêmes choanocytes. La digestion est intracellulaire. Certaines espèces vivant à de grandes profondeurs sont carnivores, comme Cladorhiza abissicola. Elles ne possèdent alors pas de système aquifère permettant un courant d'eau; le dioxygène diffuse simplement à travers l'organisme. Les déchets sont évacués au niveau de pores exhalants.
La plupart des espèces de démosponges sont hermaphrodites. Les spermatozoïdes sont émis au niveau de pores exhalants et nagent librement jusqu'au pore inhalant d'un autre individu. La fécondation a lieu dans l'éponge réceptrice. Il peut y avoir formation d'œufs, voire développement d'embryons dans l'éponge mère. Les larves sont ensuite libérées et nagent jusqu'à un support sur lequel elles se fixent.
Avec le développement de la systématique moléculaire, il a été possible de vérifier les hypothèses sur l'homologie morphologique et les hypothèses évolutives qui en découlent. Plusieurs d'espèces de Demospongiae ont été séquencées pour un fragment de l'ADNr 28S. Celles qui ont été examinées dans les Astrophorida présentaient de nombreuses particularités morphologiques et certains de ces caractères ont pu être réévalués d'après les données moléculaires. Les résultats sont en contradiction avec la classification historique. La classification est donc bouleversée[5].
Auparavant, la classification classique était, selon le World Porifera Database du World Register of Marine Species (24 juin 2014)[6] :
Plus récemment, Morrow & Cárdenas (2015)[7] proposent une révision en profondeur des Demospongiae, prenant en compte les résultats de phylogénie moléculaire de ces vingt dernières années. Morrow & Cárdenas (2015)[7] proposent de regrouper les ordres dans trois sous-classes: Heteroscleromorpha, Verongimorpha et Keratosa. De 13 ordres auparavant (voir ci-dessus), on passe à 22 ordres: Morrow & Cárdenas (2015)[7] proposent l'abandon de cinq ordres, considérés comme polyphylétiques (Hadromerida, Halichondrida, Halisarcida, "Lithistida", Verticillitida). Ils ressuscitent ou élèvent six ordres supplémentaires (Axinellida, Merliida, Spongillida, Sphaerocladina, Suberitida, Tetractinellida). Enfin, ils créent sept nouveaux ordres (Bubarida, Desmacellida, Polymastiida, Scopalinida, Clionaida, Tethyida, Trachycladida). Ces propositions ont été rapidement adoptées par le World Porifera Database du World Register of Marine Species (2 août 2015)[8] :
Sous-classe Heteroscleromorpha Cárdenas, Pérez, Boury-Esnault, 2012
Sous-classe Verongimorpha Erpenbeck et al., 2012
Sous-classe Keratosa Grant, 1861
Depuis des siècles, certaines éponges ont été récoltées et traitées pour les soins corporels.
Les éponges marines sont étudiées pour leurs capacité de filtration et à produire des substances antibiotiques, qui pourraient inspirer des solutions biomimétiques.
Parce qu'elles sont de puissant filtres (« une éponge de la taille d'un ballon de football peut filtrer presque une piscine en une journée », et parce qu'à la différence de la plupart des autres animaux, elles ne font pas de discrimination dans la nourriture et les particules qu'elles absorbent, les éponges pourraient aussi servir de capteurs d'ADN environnemental pour, par des méthodes de métabarcoding mieux inventorier la biodiversité sous-marine et suivre la santé des océans, en complément des suivi utilisant l'imagerie ou les analyses physicochimiques de l'eau. Elles concentrent du matériel génétique dispersé dans l'eau de mer, ADN qui signale (via des analyses utilisant des sondes moléculaires) la présence dans leur environnement de végétaux, animaux, champignons, bactéries, archées et virus[9]. Stefano Mariani, écologue spécialiste des milieux marins a fait de premiers tests à l'Université de Salford ; à partir de quelques spécimens d'éponges, il a isolé l'ADN de 31 types d'organismes, dont phoque de Weddell, manchot à jugulaire et morue[9]. Inversement en étudiant l'ADN environnemental qu'elle contient, il sera possible de savoir d'où provient une éponge par exemple trouvé dans un chalut. Les éponges ne vivent pas en haute mer ni dans la colonne d'eau, mais de telles éponges pourraient être fixées sur des bouées, des ROV ou autres véhicules subaquatiques pour des campagnes d'inventaire de la biodiversité, et un simple citoyen pourrait participer à des campagnes de science participatives en collectant de petits morceaux d'éponge pour une étude[9]. Une limite est que différentes espèces d'éponges filtrent l’eau à des vitesses différentes (de même selon l'âge de l'individu et le contexte) ce qui ne permet pas de comparer des collections d’ADN venant d'éponges différentes. Paul Hebert (écologue à l'Université de Guelph au Canada), imagine des techno-éponges (biomimétisme) sillonnant les mers ou fixées pour collecter de la donnée environnementale[9]
Phakellia sp.
(Axinellidae)
Spongilla lacustris U.S.A.
(Spongillida)
Les démosponges (Demospongiae ou Demospongea, du grec dēmos 'peuple' et spoggiá 'éponge') sont des organismes métazoaires, d'organisation très simple. Elles ne sont pas organisées en feuillets. Elles n'ont pas de tissus car pas d'adhésion cellulaire. On les appelle également silicosponges. Elles appartiennent à l'embranchement des spongiaires, éponges ou Porifera, aujourd'hui éclaté en quatre classes : les démosponges, les hexactinellides, les éponges calcaires et les homoscléromorphes. Des données phylogénétiques moléculaires ont en effet montré que les homoscléromorphes ne sont pas des démosponges, les homoscléromorphes forment donc une quatrième classe d'éponges.
Les démosponges occupent tous les environnements aquatiques de la Terre, des plaines abyssales aux eaux douces. Les organismes adultes sont fixés. En revanche, les larves sont mobiles, ce qui facilite leur dissémination.
As desmosponxas, esponxas silíceas ou esponxas córneas é a clase máis numerosa do filo Porifera (esponxas) e é a que contén a maior variedade destas espoxas. Diferénciase por posuír un esqueleto de fibras de esponxina, unha substancia exclusiva destes animais ou de mineral sílice ou de ámbolos dous.
Megascleras e microscleras diferenciables e xamais con seis radios. Xeralmente as pequenas espículas atópanse nas partes brandas e aparecen grandes espículas esqueléticas. Todas as Demosponxas son da tipoloxía leuconoide, e a maioría é irregular, porén existen todos os tipos de patróns de crecemento. Algunhas son incrustantes; outras teñen un aspecto de ramificacións ascendentes ou plataformas irregulares; outras teñen formas de cordón ou son foliáceas. A maioría son mariñas, aínda que tamén existen especies de auga doce (Familia Spongillidae). Este grupo de esponxas varían na súa distribución dende augas rasas a grandes profundidades. A reprodución neste grupo pode ser tanto sexual como asexual.
Hooper e van Soest fixeron a seguinte clasificación;
Porén, evidencias moleculares suxiren que debería ser revisada a clasificación da sublcase Homoscleromorpha.
As desmosponxas, esponxas silíceas ou esponxas córneas é a clase máis numerosa do filo Porifera (esponxas) e é a que contén a maior variedade destas espoxas. Diferénciase por posuír un esqueleto de fibras de esponxina, unha substancia exclusiva destes animais ou de mineral sílice ou de ámbolos dous.
Kremenorožnjače (Demospongiae) su razred spužvi. Fosili datiraju od kambrija. Spikule (iglice) su im često izolirane, te su fosili dosta rijetki.
Hooper i van Soest daju sljedeću klasifikaciju u redove:[1]
Molekularni dokazi pokazuju da Homoscleromorpha možda ne pripada u ovaj razred.[2]
Kremenorožnjače (Demospongiae) su razred spužvi. Fosili datiraju od kambrija. Spikule (iglice) su im često izolirane, te su fosili dosta rijetki.
Demospongiae adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Porifera. Golongan ini bertulang lunak karena tidak memiliki rangka. Ada beberapa yang memiliki rangka yang tersusun dari serabut-serabut spongin dengan spikula dari zat kersik. Demospongiae mencakup 90% dari semua spesies spons dan strukturnya didominasi leukonoid.
Banyak ordo dalam kelas ini mencakup semua spons besar. Kebanyakan spons adalah penghuni laut, tetapi beberapa hidup di lingkungan air tawar. Beberapa spesies berwarna cerah, dengan banyak variasi dalam bentuk tubuh; spesies terbesar mencapai panjang lebih dari 1 m (3,3 ft).[1] Mereka bereproduksi dengan seksual dan aseksual.
.jpg)
|frst= yang tidak diketahui akan diabaikan (bantuan) Demospongiae adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Porifera. Golongan ini bertulang lunak karena tidak memiliki rangka. Ada beberapa yang memiliki rangka yang tersusun dari serabut-serabut spongin dengan spikula dari zat kersik. Demospongiae mencakup 90% dari semua spesies spons dan strukturnya didominasi leukonoid.
Banyak ordo dalam kelas ini mencakup semua spons besar. Kebanyakan spons adalah penghuni laut, tetapi beberapa hidup di lingkungan air tawar. Beberapa spesies berwarna cerah, dengan banyak variasi dalam bentuk tubuh; spesies terbesar mencapai panjang lebih dari 1 m (3,3 ft). Mereka bereproduksi dengan seksual dan aseksual.
Le Demospongiae (Sollas, 1885) dette anche spugne silicee o spugne cornee, rappresentano la classe più vasta del phylum Porifera, comprendendo il 95% delle specie note, tra cui le familiari spugne da bagno.
Diffuse in tutti i mari ed a tutte le profondità (esiste anche una famiglia d'acqua dolce), presentano spicole silicee a 1 o 4 raggi (mai 6), oppure combinazioni reticolate di spicole silicee e spongina, oppure complessi fibrosi di sola spongina. Le spicole silicee costituiscono delle vere e proprie fibre ottiche naturali, il che fa ipotizzare un ruolo di queste strutture nel successo evolutivo delle spugne silicee rispetto a quelle calcaree.
Molto variabili nella forma del corpo, si presentano tuttavia solo nel modello strutturale leucon, il più complicato, spesso cilindrico o irregolare. Le dimensioni possono variare da pochi mm sino ai 2 m di diametro degli esemplari più grandi.
Molte specie possiedono cellule ameboidi specializzate nell'attacco chimico, secernenti sostanze erosive che sciolgono il calcare, permettendo alle cellule dell'animale di penetrare nelle rocce o sulle conchiglie ancorandosi saldamente.
Si riproducono per gemmazione e per via sessuale, producendo una larva completamente cigliata nota come parenchimella (l'anfiblastula è più rara).
In passato le Demospongie venivano suddivise in 3 sottoclassi: Ceractinomorpha, con macrosclere monassone e microsclere variabili, mai stellate, con abbondante spongina, Tetractinomorpha, con macrosclere tetrassone e monassone e microsclere spesso stellate, ed Homoscleromorpha.
Le tre sottoclassi sono risultate in realtà dei raggruppamenti parafiletici e pertanto oggi non vengono più considerate valide.
Fanno parte della classe Demospongiae i seguenti ordini:
Phakellia sp.
(Halichondrida)
Le Demospongiae (Sollas, 1885) dette anche spugne silicee o spugne cornee, rappresentano la classe più vasta del phylum Porifera, comprendendo il 95% delle specie note, tra cui le familiari spugne da bagno.
Demospongiae (nomen a Gulielmo Sollas anno 1885 inventum) sunt maxima classis phyli poriferorum, quarum structura adminiculatoria ("ossa") consistit in proteini spongini, silicae mineralis, aut amborum spiculis fibrae similibus. Complectuntur 90 centesimas omnium specierum spongiarum, et plerumque sunt structuralis leuconidi gradus.
Hac in classi sunt multi ordines diversi, qui omnes magnas spongias comprehendunt. Plerumque mare habitant, sed nonnulli insulsas aquas habitant. Nonnullae species coloribus splendescunt et corporum forma late variant. Et sexualiter et asexualiter augescunt.
Vide "Demospongiae" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad zoologiam spectat. Amplifica, si potes! Taxinomia et Latinitas huius stipulae dubiae suntDemospongiae (nomen a Gulielmo Sollas anno 1885 inventum) sunt maxima classis phyli poriferorum, quarum structura adminiculatoria ("ossa") consistit in proteini spongini, silicae mineralis, aut amborum spiculis fibrae similibus. Complectuntur 90 centesimas omnium specierum spongiarum, et plerumque sunt structuralis leuconidi gradus.
Hac in classi sunt multi ordines diversi, qui omnes magnas spongias comprehendunt. Plerumque mare habitant, sed nonnulli insulsas aquas habitant. Nonnullae species coloribus splendescunt et corporum forma late variant. Et sexualiter et asexualiter augescunt.
Tikrosios pintys (lot. Demospongiae) – bestuburių gyvūnų klasė. Šios pintys sudaro apie 90 procentų visų pinčių rūšių. Daugelis jų yra kauburėlio arba žiauberės formos. Kai kurios smulkios pintys įsigręžia į moliuskų kriaukles ir šios tampa išvarpytos smeigtuko dydžio kiaurymių. Tikrosios pintys gali siekti daugiau kaip 1 m aukščio arba skersmens. Jos dažnai ryškiai spalvotos ir sudaro povandeninius „sodus“, kurie savo akinančiomis spalvomis varžosi su koralais. Paplitusios sekliuose vandenyse ir gelmėse ant įvairių kietų substratų.
Ši klasė gana gausi rūšių skaičiumi – maždaug 9500 rūšių.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Tikrosios pintys (lot. Demospongiae) – bestuburių gyvūnų klasė. Šios pintys sudaro apie 90 procentų visų pinčių rūšių. Daugelis jų yra kauburėlio arba žiauberės formos. Kai kurios smulkios pintys įsigręžia į moliuskų kriaukles ir šios tampa išvarpytos smeigtuko dydžio kiaurymių. Tikrosios pintys gali siekti daugiau kaip 1 m aukščio arba skersmens. Jos dažnai ryškiai spalvotos ir sudaro povandeninius „sodus“, kurie savo akinančiomis spalvomis varžosi su koralais. Paplitusios sekliuose vandenyse ir gelmėse ant įvairių kietų substratų.
Ši klasė gana gausi rūšių skaičiumi – maždaug 9500 rūšių.
Graikinė pintis. Jos populiacija šiuo metu kenčia dėl pernelyg intensyvaus rinkimo.Demospongiae of gewone sponzen vormen de grootste klasse van de stam van Sponsdieren (Porifera).
Hun lichaam bestaat uit kiezelnaalden of sponginevezels, of een combinatie van beide, maar nooit uit kalknaalden. De naalden zijn meestal 4-stralig, maar nooit 6-stralig. De lichaamsvorm is zeer variabel, en loopt van vaas- of kussenvormen tot korstvormige plakken. Deze sponzen kunnen ruim 1 meter hoog en breed worden en zijn vaak prachtig gekleurd. Ze kunnen dikwijls hele onderwatertuinen vormen.
Er is meestal geen grote centrale holte, maar een of meer kanalen die het water naar een uitstroomopening toevoeren. Deze klasse bevat veel verschillende ordes, waarvan sommigen ook in zoet water voorkomen.
Deze sponzen komen wereldwijd voor, zowel in ondiep als diep water, op de bodem en andere vaste oppervlakken.
Hooper en van Soest (zie referenties) geven de volgende indeling van Demospongiae:
Onderklassen:
Phakellia sp.
(Halichondrida)
Demospongiae of gewone sponzen vormen de grootste klasse van de stam van Sponsdieren (Porifera).
Multimedia w Wikimedia Commons Gąbki pospolite, gąbki zwyczajne, gąbki różnoszkieletowe, gąbki niewapienne (Demospongiae) – gromada gąbek obejmująca większość obecnie żyjących przedstawicieli tej gromady. Zasiedlają wszystkie wody oceaniczne i słodkowodne Ziemi. Występują w różnorodnych środowiskach na wszystkich głębokościach, jednak najczęściej w strefach płytkich. Prowadzą na ogół kolonijny tryb życia. Kolonie mogą osiągać ogromne rozmiary. Zwartość kolonii jest tak duża, że zanikają w niej indywidualne cechy osobnicze. Typem larwy charakterystycznej dla tej gromady jest parenchymula lub amfiblastula. Osobnik dojrzały ma budowę typu leukon. Niewielka część gatunków jest bezszkieletowa, jednak większość gatunków ma szkielet zbudowany z igieł krzemionkowych i włókien białkowych, tworzących czasem złożoną sieć. Białkiem tym jest spongina. U kilku rzędów oprócz igieł sponginowych występują też igły zbudowane z krzemionki.
Najbardziej znanym przedstawicielem tej grupy jest gąbka szlachetna (Euspongia officinalis) żyjąca w Morzu Śródziemnym. W Polsce pospolicie występuje nadecznik stawowy (Spongilla lacustris).
Gąbki pospolite pojawiły się w kambrze. W stanie kopalnym spotyka się przede wszystkim Demospongiae o szkielecie sponginowo-krzemionkowym, natomiast gatunki o szkielecie organicznym, a tym bardziej bezszkieletowe są spotykane sporadycznie.
Dawniej wykorzystywane były jako delikatny materiał ścierny w jubilerstwie i optyce.
Demospongiae dzielone są na następujące rzędy[2]:
Gąbki pospolite, gąbki zwyczajne, gąbki różnoszkieletowe, gąbki niewapienne (Demospongiae) – gromada gąbek obejmująca większość obecnie żyjących przedstawicieli tej gromady. Zasiedlają wszystkie wody oceaniczne i słodkowodne Ziemi. Występują w różnorodnych środowiskach na wszystkich głębokościach, jednak najczęściej w strefach płytkich. Prowadzą na ogół kolonijny tryb życia. Kolonie mogą osiągać ogromne rozmiary. Zwartość kolonii jest tak duża, że zanikają w niej indywidualne cechy osobnicze. Typem larwy charakterystycznej dla tej gromady jest parenchymula lub amfiblastula. Osobnik dojrzały ma budowę typu leukon. Niewielka część gatunków jest bezszkieletowa, jednak większość gatunków ma szkielet zbudowany z igieł krzemionkowych i włókien białkowych, tworzących czasem złożoną sieć. Białkiem tym jest spongina. U kilku rzędów oprócz igieł sponginowych występują też igły zbudowane z krzemionki.
Najbardziej znanym przedstawicielem tej grupy jest gąbka szlachetna (Euspongia officinalis) żyjąca w Morzu Śródziemnym. W Polsce pospolicie występuje nadecznik stawowy (Spongilla lacustris).
Gąbki pospolite pojawiły się w kambrze. W stanie kopalnym spotyka się przede wszystkim Demospongiae o szkielecie sponginowo-krzemionkowym, natomiast gatunki o szkielecie organicznym, a tym bardziej bezszkieletowe są spotykane sporadycznie.
Dawniej wykorzystywane były jako delikatny materiał ścierny w jubilerstwie i optyce.
Desmospongiae (do grego demos, povo + spongos, esponja) é uma classe do filo Porifera que inclui a maior variedade das esponjas modernas. Diferenciam-se por possuirem um esqueleto de fibras de espongina, uma substância exclusiva destes animais.
Todas as Demospongiae são leuconóides e a maioria é irregular, mas existem todos os tipos de padrões de crescimento. Algumas são incrustantes, outras têm um aspecto de ramificações ascendentes ou plataformas irregulares e outras ainda têm formas de cordão ou são foliáceas.
São encontradas em ambientes marinhos desde a zona de maré até profundidades de cerca de 9 000 m, assim como em ambientes transicionais e aquáticos de águas doces.
A classificação do grupo a nível de ordem é baseada na composição do esqueleto, forma e comportamento das espículas, se fusionadas ou não.
Hooper e van Soest descreverem a seguinte classificação das demosponjas (a nível de ordem) [1]:
Phakellia sp.
(Halichondrida)
Desmospongiae (do grego demos, povo + spongos, esponja) é uma classe do filo Porifera que inclui a maior variedade das esponjas modernas. Diferenciam-se por possuirem um esqueleto de fibras de espongina, uma substância exclusiva destes animais.
Todas as Demospongiae são leuconóides e a maioria é irregular, mas existem todos os tipos de padrões de crescimento. Algumas são incrustantes, outras têm um aspecto de ramificações ascendentes ou plataformas irregulares e outras ainda têm formas de cordão ou são foliáceas.
São encontradas em ambientes marinhos desde a zona de maré até profundidades de cerca de 9 000 m, assim como em ambientes transicionais e aquáticos de águas doces.
Kremenice (Demospongia) sú trieda hubiek. Sú to leukónové hubky s dosť zložitou stavbou. Spikuly sú štvorosové, kremičitanové, no niekedy (najmä u druhov so spongínovými vláknami) sú druhotne zjednodušené, jednoosové.
Hooper a van Soest v roku 2002 publikovali túto klasifikáciu kremeníc do radov:
Kremenice (Demospongia) sú trieda hubiek. Sú to leukónové hubky s dosť zložitou stavbou. Spikuly sú štvorosové, kremičitanové, no niekedy (najmä u druhov so spongínovými vláknami) sú druhotne zjednodušené, jednoosové.
Horn- och kiselsvampar (Demospongiae)[1] är den största klassen svampdjur där ungefär 90% av de nu levande svampdjuren ingår. Alla sötvattenlevande svampdjur ingår i klassen. Skelettet består av proteinet sponging eller kisel eller en kombination utom för några arter där skelett saknas helt. Hornsvampar och badsvampar, även kallade tvättsvampar, finns inom klassen. De äldsta fossilerna av horn- och kiselsvampar är kända från kambrium.[2]
.jpg)
.jpg)
Kladogram enligt Catalogue of Life[1] och Dyntaxa[3]:
svampdjur Demospongiae
Wikimedia Commons har media som rör Horn- och kiselsvampar.
Wikispecies har information om Demospongiae.
Для всіх звичайних губок характерна канальна система лейконоидного типу. Скелет представлений волокнами білка спонгіну або скріпленими спонгіном спікулами з діоксиду кремнію. Спікули, якщо присутні, володіють одноосьовим або чотирипроменевою будовою. У дуже невеликого числа представників розвинені додаткові базальні скелетні утворення з карбонату кальцію.
Морські губки віддають перевагу тропічним і субтропічним мілководдям, проте губка бодяга і морська свердляча губка зустрічаються у водоймах України. Також губку бадягу використовують в медицині як засіб від синців. Це засіб, що містить кремнезем, карбонади і фосфати, сприяє активізації кровообігу, регенерації шкіри, бодяга надає розсмоктуючий і знезаражувальний вплив.
Многие обыкновенные губки являются типичными пассивно-ядовитыми животными, использующими для зашиты от врагов свои токсичные метаболиты[18], включая природные галоалкалоиды[19]. Первым токсином, выделенным из губок (Suberites domuncula[en]) стало вещество, получившее название суберитин[18]. Токсины группы бромфакелинов впервые были выделены из губки Phakellia flabelata[sv]; токсин, близкий по структуре дибромизофакелину обнаружен в губке Acanthella carteri[sv][19]. Пиррольные алкалоиды широко встречаются среди губок, особенно представителей семейства Agelasidae[en][19].
Токсины, выделяемые обыкновенными губками, могут быть направлены также против других сидячих организмов (например, мшанок и асцидий), чтобы они не поселялись на губках и в непосредственной близости от них, благодаря чему губки могут успешно завоёвывать новые площади для жизни. Примерами таких токсинов могут служить агелиферин[en] и дибромагеласпонгин, синтезируемые губками из рода Agelas[en]. Карибская губка Chondrilla nucula[en] выделяет токсины, которые убивают коралловые полипы, и губка растёт на их скелетах. Органические соединения, похожие по своей структуре на гимениалдисины, а также 2-бромалдизин, характеризующиеся умеренным противомикробным действием, найдены в различных видах губок[19].
Многие обыкновенные губки обладают сильным запахом, например, «чесночная» губка Lissodendoryx isodictyalis[sv]. Некоторые виды могут вызывать у человека дерматиты при непосредственном контакте[18]. Например, прикосновение к карибской «огненной» губке Tedania ignis[sv] может вызвать сильное раздражение кожи[20].
Карибские обыкновенные губки рода Aplysina[en] страдают от особого заболевания, известного как «синдром красных полос». На телах больных губок образуется одна или несколько полос ржавого цвета, иногда окружённые полосами мёртвых тканей. Тело губки может быть целиком окружено такими поражениями. Болезнь, по-видимому, является заразной, и на Багамских рифах заражены около 10 % особей Aplysina cauliformis[21]. Яркий цвет полосы имеют из-за цианобактерии, однако неизвестно, ответственна ли она за возникновение болезни[21][22].
В последнее время, благодаря применению методов молекулярного анализа, классификация обыкновенных губок была значительно пересмотрена. Ниже представлена классификация Demospongia по состоянию на 2018 год[23].
Многие обыкновенные губки являются типичными пассивно-ядовитыми животными, использующими для зашиты от врагов свои токсичные метаболиты, включая природные галоалкалоиды. Первым токсином, выделенным из губок (Suberites domuncula[en]) стало вещество, получившее название суберитин. Токсины группы бромфакелинов впервые были выделены из губки Phakellia flabelata[sv]; токсин, близкий по структуре дибромизофакелину обнаружен в губке Acanthella carteri[sv]. Пиррольные алкалоиды широко встречаются среди губок, особенно представителей семейства Agelasidae[en].
Токсины, выделяемые обыкновенными губками, могут быть направлены также против других сидячих организмов (например, мшанок и асцидий), чтобы они не поселялись на губках и в непосредственной близости от них, благодаря чему губки могут успешно завоёвывать новые площади для жизни. Примерами таких токсинов могут служить агелиферин[en] и дибромагеласпонгин, синтезируемые губками из рода Agelas[en]. Карибская губка Chondrilla nucula[en] выделяет токсины, которые убивают коралловые полипы, и губка растёт на их скелетах. Органические соединения, похожие по своей структуре на гимениалдисины, а также 2-бромалдизин, характеризующиеся умеренным противомикробным действием, найдены в различных видах губок.
Многие обыкновенные губки обладают сильным запахом, например, «чесночная» губка Lissodendoryx isodictyalis[sv]. Некоторые виды могут вызывать у человека дерматиты при непосредственном контакте. Например, прикосновение к карибской «огненной» губке Tedania ignis[sv] может вызвать сильное раздражение кожи.
Карибские обыкновенные губки рода Aplysina[en] страдают от особого заболевания, известного как «синдром красных полос». На телах больных губок образуется одна или несколько полос ржавого цвета, иногда окружённые полосами мёртвых тканей. Тело губки может быть целиком окружено такими поражениями. Болезнь, по-видимому, является заразной, и на Багамских рифах заражены около 10 % особей Aplysina cauliformis. Яркий цвет полосы имеют из-за цианобактерии, однако неизвестно, ответственна ли она за возникновение болезни.
寻常海绵纲(学名：Demospongiae)是多孔动物门中最大的一綱，全世界大約有7000種以上；多数海产，僅少部分屬於淡水種，大約150種；有些種類體型可以長到2公尺長。都是群体；呈块状。
有些种类有骨针，骨针为硅质，针与针之间借助海绵质互相粘着，海绵质是一种类似蚕丝的物质；某些种类的骨针包裹在海绵质内部，而另外一些的骨针则完全消失，只有海绵质的纤维错综交互构成骨胳网。
寻常海绵纲(学名：Demospongiae)是多孔动物门中最大的一綱，全世界大約有7000種以上；多数海产，僅少部分屬於淡水種，大約150種；有些種類體型可以長到2公尺長。都是群体；呈块状。
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 海綿動物門 Porifera 綱 : 普通海綿綱 Demospongiae普通海綿綱（ふつうかいめんこう、学名: Demospongiae）は、海綿動物門で最も大きな綱である。尋常海綿綱とも呼ばれる。骨格は、タンパク質スポンジンと鉱物シリカの一方あるいは両方の繊維で構成される針状体（英語版）で作られている。シリカの針状体は、六放海綿綱のものとは異なる形状をしている[1]。普通海綿綱は海綿の全ての種のうち90%を含んでおり、構造は主にロイコン型（leuconoid）である。
普通海綿綱には、大型の海綿の全てを含む多くの多様な目がある。ほとんどは海洋性であるが、一部には淡水環境で生きるものもある。一部の種は鮮やかな色をしており、形状も多様性がある。最も大型の種は幅1メートル (3.3 ft)を越える[1]。有性と無性の両方で生殖を行う。
普通海綿には古くからの歴史があり、普通海綿の化石はキオゲニアン「スノーボールアース」期末の先カンブリア時代堆積層に初めて現われる。その存在は、海綿そのものの直接的な化石よりも、海綿の細胞膜に特徴的な炭化水素マーカーであるステランと呼ばれる化石化ステロイドによって検出される。新原生代末に至るまで普通海綿の化学的な化石記録は、1億年に渡って連続して見られる[2]。最も初期の海綿を有する礁（英語版）はカンブリア紀初期から始まり、シベリア南東部で見られるトモティア階（英語版）（約530-535 Ma）の始まりにおける古杯動物（英語版）および石灰化微生物で構築された小さなバイオハームによって実証されている[3]。大規模な放散はカンブリア紀前期に起こり、更なる大規模な放散がおそらくカンブリア紀中期からオルドビス紀に起こった。
現生普通海綿綱は、14の目、88の科、500の属、8000を越える記載種に体系化されている。
Hooperおよびvan Soestは以下に示すように普通海綿を目に分類した[4]。
しかしながら、分子的証拠は同骨海綿亜綱 (Homosclromorpha) がこの分類には属さないこと、その他の分類も改訂が必要であることを示唆している[5]。
普通海綿分類学は活発な研究領域であり、学ぶべきものがまだ多くある。しかしながら、基本的な概略を作ることはできる。普通海綿綱の基礎クレード（分岐群）は同骨海綿亜綱 (Homoscleromorpha) である。同骨海綿亜綱は、普通海綿綱の残りよりも石灰海綿綱 (Calcarea) により似ている幼生を有していることによって特徴付けられる。同骨海綿亜綱以外の普通海綿は、四放海綿亜綱 (Tetractinomorpha) と角質海綿亜綱 (Ceractinomorpha) の2つの主要な群に分かれる。これら2つの群は、独特の幼生型やスポンジンの存在といった共通の系統を示す特徴を共有している。現在、2つの群はそれぞれにのみ生じる徴小骨片のタイプによって特徴付けられている。それぞれの群の化石はカンブリア紀から知られており、普通海綿の主要なクレードの初期放散を示唆している。化石普通海綿の多くが分類されるイシカイメン目 (Liithistida) は、四放海綿亜綱と角質海綿亜綱に属するものと間違いなく多系的である。
ミトコンドリアゲノムの分子的研究から、普通海綿綱には5つの主要なクレードが存在することが示唆されている[6]。
分岐順序は、 ( Homoscleromorpha, ( Keratosa, Myxospongiae )( Haplosclerida [海洋種], 残りの普通海綿) ) であるように見える。
精母細胞は襟細胞の転換から発達し、卵母細胞は原始細胞から生じる。受精卵の分裂は中膠（英語版）で起こり、外部の小さな鞭毛細胞で覆われたより大きな内部細胞の集団からなるパレンキメラ（英語版）幼生が形成される。遊泳幼生は海綿腔の管に入り、出水管の水流によって放出される。
無性生殖の方法としては、出芽と芽球（英語版）の形成がある。出芽では、細胞の集積体が小さな海綿に分化し、表面あるいは小孔から放出される。芽球はタンスイカイメン科で見られる。芽球は中膠において原始細胞の塊として作られ、その他の変形細胞によって分泌された硬い層で覆われている。芽球は、母体が崩壊した時に放出され、苛酷な条件でも生存することができる。好ましい条件では、卵門 (micropyle) と呼ばれる穴が現われ、全ての種類の細胞に分化する変形細胞を放出する。
ヒトにとって最も経済的重要性を持つのは浴用スポンジとなる普通海綿である。これらは、潜水士によって採取されたり、商業的に育てることもできる。これらの海綿は漂白され市販される。スポンジンが、天然スポンジの柔らかさと吸収性を与えている。
普通海綿綱（ふつうかいめんこう、学名: Demospongiae）は、海綿動物門で最も大きな綱である。尋常海綿綱とも呼ばれる。骨格は、タンパク質スポンジンと鉱物シリカの一方あるいは両方の繊維で構成される針状体（英語版）で作られている。シリカの針状体は、六放海綿綱のものとは異なる形状をしている。普通海綿綱は海綿の全ての種のうち90%を含んでおり、構造は主にロイコン型（leuconoid）である。
普通海綿綱には、大型の海綿の全てを含む多くの多様な目がある。ほとんどは海洋性であるが、一部には淡水環境で生きるものもある。一部の種は鮮やかな色をしており、形状も多様性がある。最も大型の種は幅1メートル (3.3 ft)を越える。有性と無性の両方で生殖を行う。
보통해면류는 해면동물문에 속하는 보통해면강(Demospongiae) 동물의 총칭이다. 약 7,000여 종을 포함하고 있다.[1]
규질의 골편을 가지고 있으나 없는 종류도 있으며, 대부분 얕은 바다나 호수에서 산다. 해면동물 중 가장 많은 종을 포함하고 있는데, 한국에서는 약 114종 정도가 알려져 있다. 목욕해면·보라해면·민물해면·화산해면·꼭지해면·그물눈해면·해로동굴해면 등이 이에 속한다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
