nomes no trilho de navegação
Due to domestication, some authorities use Bubalus arnee or Bubalus arni to refer to true wild water buffalo, and Bubalus bubalis to refer to domesticated buffalo. Furthermore, some authorities divide domesticated buffalo into two subspecies: swamp buffalo, Bubalus bubalis carabanesis, and the river buffalo, Bubalus bubalis bubalis. This report follows authorities that use Bubalus bubalis to refer to Asian water buffalo, whether wild or domesticated.
In general, bovids communicate through posture and movement. Herds often grunt and snort to each other as they travel, while bellowing is rare. Bulls often snort and stamp the ground before charging. Charging may occur as a means of defense, or as an aggressive display of dominance, as seen in mate competition. Bubalus bubalis has a well developed sense of smell, and checmical cues seem to be important, at least in mating. These animals also have acute hearing. Water buffalo are not highly dependent on sight. Although physical aggression is rare, some tactile communication occurs between mates, as well as between mothers and their young.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although domesticated water buffalo are thriving and are distributed well beyond their native range, true wild water buffalo are in jeopardy. It may be that no true wild water buffalo exist, but have been lost to interbreeding with domesticated or feral buffalo. It is difficult to distinguish between wild water buffalo, feral, domesticated, and their hybrids, thus making their actual status uncertain. They are currently listed as endangered under the IUCN Red List of Threatened Species, and it is estimated that there are less than 1,000 wild water buffalo remaining. These suspected wild individuals reside in small parts of India, Bhutan, Nepal, and Thailand. The possibility of extinction of wild populations is quite real.
The major threats to the species include continued habitat destruction and fragmentation as agricultural land use expands; hunting; and interbreeding with domestic and feral buffalo. Other serious threats include competition with domestic livestock, and diseases carried by domestic livestock.
Wild water buffalo are legally protected in Bhutan, Nepal, India, and Thailand on nature reserves, and are listed in CITES under Appendix III (Nepal). Conservation programs are focusing on preserving their habitat, which is becoming increasingly difficult as human populations expand.
US Federal List: no special status
CITES: appendix iii
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Water buffalo are determined animals, and they are very large. They may break into fields and consume produce. They are known to damage rice paddys and other growing crops. Wild bulls have been known to invade domesticated herds, killing the less capable domesticated bull, and breeding with receptive females. Therefore, loss is incurred through the death of the tame bull. Furthermore, the resulting offspring are less docile and possibly too large to fit a farmer's equipment. Occasionally, wild bulls not only invade tame herds, but also take over and drive off owners, keeping the herd for themselves. Lastly, wild or feral water buffalo are dangerous animals. Females with young can be very defensive and are known to charge and to injure humans. Bulls that are wounded are extremely dangerous and have been known to kill humans that are stalking them.
Negative Impacts: injures humans; crop pest
The domestication of water buffalo 5,000 years ago has made them economically important animals. They provide more than 5% of the world’s milk supply. Their milk is exceedingly rich, having less water and more fat, lactose, and protein than cow milk. It is used to make butter, butter oil (ghee), high quality cheeses, and various other products. Their meat is very tender and palatable and is difficult to differentiate from beef. Their hides also are of significant importance in that they make superb leather products. They are a noteworthy beast of burden throughout much of their range. Water buffalo are equivalent to tractors in Southeast Asia, providing 20% to 30% of farm power; they also serve as means of transportation, and their dung is collected and used as fertilizer. Lastly, water buffalo are also important for some hunting businesses.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material; produces fertilizer
Bubalus bubalis is preyed upon by tigers, thus providing a food source for top predators. Remains of dead water buffalo are also fed upon by various scavengers. Large herds have been shown to impact the nesting sites of some birds such as magpie geese. Water buffalo have proven destructive to caimans and their nesting sites in Brazil, adversely affecting the caimans' productivity and long-term density. Large herds of water buffalo also may damage certain flora, either directly by trampling or grazing, or indirectly by soil compaction. Water buffalo have been blamed for exacerbating the spread of exotic weeds in northern Australia. Finally, their excrement provides fertilizer for various flora.
Bubalus bubalis is a ruminant and is predominately a grazer on grasses. It also eats herbs, aquatic plants, leaves, agricultural crops, and various other vegetation that grows in or along rivers and streams.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; macroalgae
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Asian water buffalo, Bubalus bubalis, has been heavily domesticated and thus is now widespread. The suspected native domain of B. bubalis was from Central India to southern Nepal in the west to Vietnam and Malaysia in the east. It is believed that true wild populations still survive in parts of India, Nepal, Bhutan, and Thailand. Domesticated and or feral populations are very widespread. River buffalo (a domesticated variety) are found more in the west and reside in Indochina, the Mediterranean, and parts of South and Central America. Swamp buffalo (another variety under domestication) are more easterly in distribution and inhabit Indochina and Southeast Asia as well as Australia.
Biogeographic Regions: palearctic (Introduced ); oriental (Native ); neotropical (Introduced ); australian (Introduced )
In the wild, water buffalo are found in tropical and subtropical forests as well as wet grasslands. They are considered terrestrial but are heavily dependent on water and spend a majority of time wallowing in rivers or mud holes. Thus, B. bubalis is found in wet habitats ranging from riverine forests and grasslands, to marshes and swamps. These habitats are a mixture of tall grasses, rivers and streams, and a scattering of trees and forests. Such an environment provides B. bubalis with adequate water for drinking and wallowing, abundant food, and dense cover.
In general, water buffalo are found in lower elevations, but in Nepal, swamp buffalo can commonly be found at elevations of 2,800 m. Domesticated animals are widespread, and therefore are found in a wide variety of habitats. The majority of the domesticated water buffalo are found in agricultural communities, but they can also be found in many cities.
Range elevation: 0 to 2800 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; temporary pools
Wetlands: marsh ; swamp
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian
Water buffalo are known to have a life of up to 25 years in the wild, and a longevity of up to 29 years in captivity.
Range lifespan
Status: wild: 25 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 29 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 34.9 years.
Bubalus bubalis is a large animal. Individuals stand 1.5 to 1.9 m in height at the shoulder, and have large feet with splayed hooves. The face is long and narrow, with rather small ears and large horns. The horns of this species have the widest spread found in any bovid. Unlike African buffalo, in which the bases of the horns almost meet at the forehead, the bases of the horns in Asian water buffalo are far apart. Both sexes bear horns, although those of the female are smaller than those of the male. Horns of both sexes are heavy set at the base, ribbed, and are triangular in cross-section.
Bubalus bubalis has a body length of 240 to 300 cm and a tail length of 60 to 100 cm. Wild male water buffalo weigh up to 1,200 kg, and females can weigh up to 800 kg. Domesticated water buffalo range from 250 to 550 kg.
Water buffalo have sparse hair that is long and ashy gray to black. Their relatively long tail is bushy at the tip. Their legs are often dirty white up to the knees. Adult buffalo are almost hairless and their skin color varies with weather conditions, though it is difficult to ascertain the skin color, as these animals are usually covered with mud. When not mud covered and dry, the skin is dark grey; however, when moist (and not mud covered), the skin is dark brown to black. Swamp buffalo (a variety of B. bubalis under domestication) are more ashy gray in color, has a drooping neck, and horns that are swept back and out, whereas river buffalo (the other domesticated variety) are more black and have tightly curled horns.
A closely related species found in the Philippines is Bubalus mindorensis, or tamaraw. It is smaller than B. bubalis, weighing 300 kg and standing 100 cm at the shoulder. Tamaraws have more hair than Asian water buffalo, are dark brown to black, and have shorter horns.
Range mass: 250 to 1200 kg.
Range length: 240 to 300 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; ornamentation
In general, the horns of bovids are effective anti-predator deterrents. Humans have been a significant threat to water buffalo, both through hunting and through habitat encroachment and fragmentation. Tigers are the only other predator on water buffalo, though water buffalo are challenging prey even to so large a cat. When confronted by a tiger, water buffalo often stand together as a herd and charge together in a line. They are usually successful at driving tigers off, and water buffalo have been known to kill tigers with their horns. Tigers often have their success stalking single animals and focusing on juveniles.
Known Predators:
Mating is typically polygynous. Maternal groups exist in a large, loosely structured herds year round. During the wet season, adult males (from bachelor groups or solitary) enter the female groups, and mate with, but do not control, the receptive females who are in estrus for 11 to 72 hours. After mating, males are driven off. Male bovids in general display dominance by posture and movement, and few conflicts escalate to levels of serious injury. Bulls determine estrus by sniffing a cow’s urine and genitals.
Mating System: polygynous
Timing of reproduction in this species is somewhat variable. In some areas, breeding is seasonally dependent, whereas in other areas it is seasonally independent. Where seasonally dependent, breeding often occurs after the rainy season and calves are born the following year near the beginning of the rainy season. Where seasonally independent, calves may be born year round.
The estrus cycle is 21 days. Of female bovids, water buffalo have the longest gestation period: 300 to 340 days. Females usually have one calf, but they may have twins. A female typically produces an average of one calf every two years. Calves are born weighing 35 to 40 kg, and are red to yellow brown. Nursing lasts 6 to 9 months.
Females reach sexual maturity at approximately 1.5 years of age and remain in a maternal group within a larger herd. Males reach sexual maturity at the age of 3 years, at which point they leave the female group and often join bachelor groups.
Breeding interval: Females are capable of producing one calf every two years.
Breeding season: Most breeding in seasonal populatons occurs in October and November. However, some populations can breed year round.
Range number of offspring: 1 to 2.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 300 to 340 days.
Range weaning age: 6 to 9 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1.5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 37500 g.
Average number of offspring: 1.375.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 502 days.
Males only exhibit mating effort, and after impregnating the females show no further parental investment. Females exhibit all parental care of the young. Females nurse their calves from 6 to 9 months. Before independence, females also protect their calves and can be aggressive. At age 3 males leave maternal group. Females remain in their maternal group, and inherit the loose territory of the larger female herd which is composed of multiple maternal groups.
Parental Investment: no parental involvement; precocial ; female parental care ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female); post-independence association with parents; inherits maternal/paternal territory
El búbalo, búfalu d'agua o arni (Bubalus bubalis) ye un gran bóvidu procedente del sudeste asiáticu. Na actualidá atópase tantu n'estáu selvaxe como domésticu, y foi introducíu en munchos otros llugares.
Escontra l'añu 600 foi introducíu n'Oriente Próximu y el norte d'África; mientres les Cruzaes o, más probablemente, na dómina del Imperiu otomanu, en Bulgaria ya Italia; y nel sieglu XIX facer nel norte d'Australia, onde s'amontesó y desenvolvió delles diferencies nel so aspeutu al respective de los sos antepasaos d'Indonesia, y amás foi introducíu n'América. Sicasí, Asia sigui acoyendo al 95 % de la población mundial d'esti animal anguaño.
Tratar d'un bóvidu bastante grande, de 1,8 m d'altor a la cruz y qu'algama escepcionalmente los 1.200 kg de pesu nel casu de los machos. Les femes son más pequeñes y nunca superen los 1.000 kg. Gran parte del cuerpu ta desprovistu de pelo o lu presenta ríxidu y en bien curtiu llargor, siendo'l so color variable dende'l blancu hasta'l negru. Los cuernos tán esplanaos y se curvan escontra tras, coles puntes bien separaes, llegando a 1,2 m de separación máxima ente una punta y otra.
L'apellativu de "búfalu acuáticu" o "búfalu d'agua" vien de la so preferencia peles árees encharcadas o pantanoses, onde se somorguia parcialmente y camina sobre la folla del fondu ensin dificultá, gracies a les sos anches pezuñes que-y torguen fundir se por demás. Puede ser peligrosu n'estáu selvaxe, pero ye un animal bien dondu cuando foi adomáu.
Dende tiempos antiguos usóse-y nel sudeste asiáticu preferentemente pa tirar del aráu, sobremanera nos arrozales, onde la so capacidá pa movese en zones encharcadas resulta bien útil y pollo ye preferíu a otros bovíns domésticos, como'l cebú, el gayal o'l banteng. N'Europa (y especialmente n'Italia) tamién cumple esta función, amás de producir la lleche pal quesu mozzarella usáu nes pizces. Coles mesmes aprovéchense la carne y la piel (últimamente, con bastante frecuencia pa forrar los cascos de motociclistas).
La especie nun se considera en peligru (envalórase que tien d'haber unos 141 millones de búfalos domésticos solu nel continente asiáticu), pero la so esistencia como animal selvaxe apeligra acaldía más por cuenta de la desapaición del monte tropical. En llibertá, los búfalos mover en menaes d'escasu tamañu y solo cunten col tigre como depredador frecuente. Más raramente, los búfalos cayen víctimes del cocodrilu marín y les menaes de cuones que siempres tán fadiando a les críes.
Esiste cierta división d'opiniones ente los zoólogos no que se refier a les subespecies del búfalu indiu. Dalgunos reconocen solu dos:[ensin referencies] el búfalu indiu de ríu o común (B. b. bubalis) distribuyíu por India, China y bona parte del sureste asiáticu, y el carabao, búfalu de ríu o filipín (B. b. carabanensis), presente nes islles Filipines. Estos dos animales tienen un númberu de cromosomes distintos (50 nel casu del búfalu de ríu y 48 nel de banzáu), pero'l fechu de que nos dos casos sían númberos pares produz que los cruzamientos sían fértiles. Tampoco se reparen grandes diferencies esternes ente unu y otru.
En Filipines, amás, vive'l tamarao o búfalu nanu, de solu 1,1 m d'altor, que ye una especie distinta, Bubalus mindorensis.
== Subespecies conocen seis subespecies de Bubalus bubalis:[2]
El búbalo, búfalu d'agua o arni (Bubalus bubalis) ye un gran bóvidu procedente del sudeste asiáticu. Na actualidá atópase tantu n'estáu selvaxe como domésticu, y foi introducíu en munchos otros llugares.
Asiya camışı, Hindistan camışı və ya Su camışı (lat. Bubalus bubalis - Boşbuynuzlular fəsiləsinin Öküzlər yarımfəsiləsinə aid heyvan növü.Hind vəhşi camışı – arni (Bos arnee) cənubi Asiyada Himalay dağlarından Benqaliyədək, Assam cınqıllarında, Birma və Siamda, habelə Seylon adasında yaşayır. Keçmişdə Beynəlnəhreyndə (Mesopatamiyada) və bəzi müəlliflərin yazdığına görə, şimali Afrikada da yaşayırmış. Hind camışı 200 sm hündürlükdə və 1500 kq ağırlığında olur. Assam ölkəsində olanlar Borneo və Seylon adalarında olanlara nisbətən uzunbuynuzludurlar. Vəhşi hind camışı ev camışına çox oxşayır, bu səbəbdən onu ev camışının mənşəyi hesab edirlər.
El búfal aquàtic o búfal indi (Bubalus bubalis) és un gran ungulat, membre de la subfamília dels bovins que es troba tant en estat domèstic com silvestre. És el segon bòvid més gran, només el gaur el supera en la mida. El búfal aquàtic silvestre a vegades es considera una espècia diferent, el Bubalus arnee, i l'antecessor del búfal domèstic. Aquest es tracta d'una espècie amenaçada que sobreviu a l'Índia, Nepal, Bhutan, Myanmar i Tailàndia. El búfal aquàtic silvestre ja s'ha extingit a Pakistan, Bangladesh, Laos i Vietnam. Hi ha búfals aquàtics ferals al nord d'Austràlia també.
La llista vermella UICN d'espècies amenaçades classifica el búfal aquàtic silvestre (Bubalus arnee) com espècie amenaçada.[1] El nombre total de búfals aquàtics silvestres és menor de 4.000 cosa que implica que el nombre d'individus madurs ha de ser menor de 2.500 i en declivi continuat de com a mínim el 20% en 14 anys (prop de dues generacions) i amenaçat per la hibridació amb els búfals domesticats.[1][2]
El búfal aquàtic domèstic (Bubalus bubalis) deriva del búfal aquàtic silvestre com a producte de milers d'anys de cria selectiva. Amb la llet de les femelles d'aquesta espècie domèstica es fa tradicionalment la mozzarella però majoritàriament es fa amb llet de vaca.
El búfal africà o búfal del Cap (Syncerus caffer) és lleugerament menor i no pertany al gènere del búfal aquàtic.
El nom de Bubalus bubalis fou aplicat originalment al búfal aquàtic domesticat, però alguns especialistes no consideren aquest nom vàlid per a la població de búfals aquàtics silvestres i per a ells utilitzen el nom específic de arnee, seguint aquest criteri el búfal aquàtic silvestre es considera una espècie amb el nom de Bubalus bubalis diferent del búfal aquàtic domèstic. Altres especialistes en canvi considerarien que el búfals aquàtics silvestres serien una subespècie amb el nom de Bubalus bubalis arnee.[3]
Els búfals aquàtics silvestres adults poden arribar a pesar 1.200 kg mentre que les femelles pesen dues terceres parts d'aquest valor.[4] Els búfals aquàtics domesticats pesen entre 400 i 900 kg. Els búfals aquàtics silvestres fan 2 metres d'alt i 3 metres de llargada.
El búfal aquàtic o búfal indi (Bubalus bubalis) és un gran ungulat, membre de la subfamília dels bovins que es troba tant en estat domèstic com silvestre. És el segon bòvid més gran, només el gaur el supera en la mida. El búfal aquàtic silvestre a vegades es considera una espècia diferent, el Bubalus arnee, i l'antecessor del búfal domèstic. Aquest es tracta d'una espècie amenaçada que sobreviu a l'Índia, Nepal, Bhutan, Myanmar i Tailàndia. El búfal aquàtic silvestre ja s'ha extingit a Pakistan, Bangladesh, Laos i Vietnam. Hi ha búfals aquàtics ferals al nord d'Austràlia també.
La llista vermella UICN d'espècies amenaçades classifica el búfal aquàtic silvestre (Bubalus arnee) com espècie amenaçada. El nombre total de búfals aquàtics silvestres és menor de 4.000 cosa que implica que el nombre d'individus madurs ha de ser menor de 2.500 i en declivi continuat de com a mínim el 20% en 14 anys (prop de dues generacions) i amenaçat per la hibridació amb els búfals domesticats.
El búfal aquàtic domèstic (Bubalus bubalis) deriva del búfal aquàtic silvestre com a producte de milers d'anys de cria selectiva. Amb la llet de les femelles d'aquesta espècie domèstica es fa tradicionalment la mozzarella però majoritàriament es fa amb llet de vaca.
El búfal africà o búfal del Cap (Syncerus caffer) és lleugerament menor i no pertany al gènere del búfal aquàtic.
Mamal dof mawr o deulu'r Bovidae yw'r Byfflo Dŵr (Bubalus bubalis). Mae'n gyffredin yn ne a de-ddwyrain Asia, ac fe'i defnyddir hefyd yn Ne America, de Ewrop a Gogledd Affrica. Ceir poblogaeth wyllt gymharol fychan yn India, Bangladesh, Pacistan, Nepal, Bhutan, a Gwlad Tai.
Fe'i defnyddir ar gyfer aredig, ac ar gyfer cig a llaeth.
Buvol domácí (Bubalus arnee f. bubalis), známý též jako kerbau či nepřesně nazývaný vodní buvol, je domestikovaná forma buvola arni. Patří mezi nejdůležitější domácí zvířata tropů a subtropů.
Buvol domácí je mohutný tur, dosahující hmotnosti 400-900 kg, délky těla 300-320 cm a výšky v kohoutku 135-55 cm. Má protáhlé tělo, poměrně nízké nohy a masivní hlavu. Kůže buvolů je téměř lysá, pokrytá jen řídkou, štětinovitou srstí, nejčastěji tmavě šedé nebo černé barvy, u severněji žijících populací (Maďarsko, Rumunsko, Ukrajina) je srst hustší. Zřídkakdy se vyskytují světle šedí, bílí, nebo naopak černí buvoli, ne však strakatí. Oči a nozdry má buvol posazeny vysoko na hlavě, nápadné jsou velké, odstávající boltce, lemované dlouhými chlupy. Obě pohlaví buvolů mají dlouhé, půlměsíčité rohy, které mohou mít délku až 150 cm. Rohy jsou výrazně vrubované, na průřezu ploše trojúhelníkové a mají světle šedou barvu.
K jeho domestikaci došlo asi 3000 let př.n.l. v oblasti Přední Indie, kde se dochovala jeho vyobrazení na pečetidlech a soškách z období Harappské kultury. Přibližně v téže době nebo o málo později byl buvol zdomácněn také na území jižní Číny a rovněž u Sumerů v Mezopotámii. Již ve starověku se rozšířil po celé jihovýchodní Asii včetně Indonésie, Filipín a Japonska. V 7. století jej Arabové přivedli do Egypta, kde se dokonale adaptoval, a asi v 9. století do jižní Itálie. V době expanze Osmanů ve 14.-16. století se dostal do jihovýchodní Evropy, kde je dodnes chován hlavně v Severní Makedonii, Rumunsku a Maďarsku. Vyskytuje se také na jižní Ukrajině a v oblasti Kavkazu. Kolem roku 1825 byli buvoli přivezeni také do Austrálie a koncem 19. století do Jižní Ameriky, kde jsou chováni zvláště v Brazílii, např. na ostrově Marajó v bažinaté oblasti delty Amazonky. V poslední době jsou buvoli chováni pro mléko také v USA a dokonce na jihu Kanady. V Austrálii domácí buvoli později zdivočeli a především v Severním teritoriu a Queenslandu tvoří početnou ferální populaci.
Plemena buvolů se od sebe liší většinou jen málo, jedná se spíše o geograficky vymezené, místní rasy. Obecně se domácí buvoli dělí do dvou skupin, na buvoly říční a buvoly bažinné. Říční buvoli jsou chováni především v Indii, Pákistánu a Egyptě, vyznačují se menší velikostí, řídkou srstí, kratšími, často silně zahnutými a nebo dokonce chybějícími rohy. Chovají se především pro mléko. Do této skupiny patří indická plemena jafarabadi, nili-ravi nebo murrah, které vynikají dobrou dojivostí. Bahenní buvoli, známí také pod malajským názvem kerbau, se chovají hlavně v jihovýchodní Asii a Číně, mají delší rohy a více připomínají divokého arniho. Chovají se hlavně jako tažná a pracovní zvířata.
Buvolům se nejlépe daří v bažinatých oblastech nebo na březích řek, méně často se chovají na horských pastvinách (např. v Rumunsku, Nepálu, Číně). Nutnou podmínkou jeho chovu je dostatek vody a mírné nebo tropické klima, nesnáší silné mrazy. Buvol výborně plave, dokáže se i potápět a velmi rád se válí v bahně, přičemž si pomocí rohů nahazuje bahno na celé tělo. Jeho potravu tvoří různé bahenní a vodní rostliny včetně ostřic, rákosu a sítin, odpad při sklizni zemědělských plodin, tráva aj, dokáže strávit i velmi hrubou a nekvalitní píci. Březost trvá asi 10 měsíců, samice rodí jen jedno, výjimečně i dvě telata. Buvol se ozývá hrubým bučením, bručením, chrochtáním a frkáním. Mláďata bučí podobě jako telata domácího skotu. Buvol domácí je velmi inteligentní, k lidem, které zná, se chová velmi mírně a dobrácky, takže o něj mohou pečovat i malé děti. Naproti tomu k neznámým lidem je nedůvěřivý a může na ně i zaútočit. Především vodící krávy a staří býci bývají agresívní. Buvol přesně zná svou "pracovní dobu" a pokud mu není včas umožněno jít se napít a vyválet do bahna, často se rozběhne k vodě nebo k bažině i s nákladem nebo s vozem, do kterého je zapřažený.
Buvoli slouží především k tahu, jízdě a nošení břemen. V Asii ho používají k orbě, zejména na rýžovištích, zapřahují ho do vozů, kár, a dokonce i do člunů. V Indii a v Egyptě je používán k pohánění vodních kol nebo žentourů při mletí obilí. Jako tahoun je buvol sice pomalý, ale silný a spolehlivý. Místy ho používají i k jízdě, hlavně v bažinatých oblastech. Buvolí krávy poskytují vynikající mléko, které obsahuje až 8 % tuku a více bílkovin než kravské mléko, dojivost je obecně nižší než u domácích krav, přesto některá indická plemena dojí až 2 700 litrů ročně. V Indii se z něj vyrábí máslo ghí a v Itálii sýr Mozzarella. Buvolí maso obsahuje málo tuku, ale má dost hrubá vlákna, je tuhé a může mít nepříjemný bahenní až dehtovitý pach, maso mladých buvolů je ale poměrně chutné, nevýhodou jsou ale nízké váhové přírůstky a pozdní vyspívání. Pro maso se buvoli chovají především v Indii, kde není požíváno hovězí maso. Buvolí kůže, která je velmi tuhá a pevná, se používá k výrobě měchů, oblečení, řemenů a různého nářadí, v Číně slouží jako potah bubnu na dračí lodi, v Turecku se z ní zhotovují kalhoty pro zápasníky. Užitečnost buvola zvyšuje jeho skromnost, nenáročnost na potravu, síla a vytrvalost. Je také velmi odolný vůči chorobám, jako je např. mor skotu, slintavka a kulhavka, tuberkulóza nebo nagana.
V indické, indonéské, čínské i japonské kultuře hraje buvol významnou roli. V hinduismu je černý buvol jízdním zvířetem boha Jamy, pána podsvětí a soudce zemřelých. Další z postav indické mytologie byl buvolí démon Mahiša, který připomínal antického Minotaura. Byl to vládce démonů, který se pokusil ovládnout svět, zabila ho však bohyně Durga. Připomínkou boje Durgy s Mahišou je obřad Durgapúdža, který se na podzim slaví především ve východní Indii. V některých oblastech Indie, Vietnamu a na indonéských ostrovech Sulawesi a Sumba jsou buvoli dodnes obětováni bohům nebo zemřelým předkům. Toradžové z ostrova Sulawesi zdobí rohy obětovaných buvolů své domy. V Thajsku, Malajsii, jižní Číně nebo na japonském ostrově Okinawa se pořádají zápasy buvolích býků proti sobě navzájem. Na jihu Indie nebo indonéském ostrově Bali jsou oblíbené závody buvolích spřežení nebo dostihy jezdců na buvolech. Na Filipínách a ve Vietnamu má buvol postavení národního symbolu. V čínské kultuře je buvol spojen s plodností, protože lidé s jeho pomocí obdělávají rýžová pole. Je druhým zvířetem čínského zvěrokruhu a lidem, narozeným v roce buvola, se připisuje rozvaha, trpělivost a umíněnost. V období dynastií Šang a Čou používali staří Číňané buvolí lopatky při věštění. Zakladatel taoismu Lao-c’ podle legendy na sklonku života odjel na buvolu z Číny do západních hor, proto bývá nejčastěji zobrazován jako stařec, jedoucí na buvolu. V čínském a japonském zenovém buddhismu je oblíbenou meditačních pomůckou deset obrázků pasení buvola, kde jednotlivé obrázky buvola a jeho pasáčka představují vývoj stavů lidské mysli v průběhu meditace a probuzení.
Buvol domácí (Bubalus arnee f. bubalis), známý též jako kerbau či nepřesně nazývaný vodní buvol, je domestikovaná forma buvola arni. Patří mezi nejdůležitější domácí zvířata tropů a subtropů.
Vandbøflen (Bubalus bubalis) er en stor bøffelart inden for de skedehornede pattedyr, der stammer fra Sydasien, Sydøstasien og Kina. I dag er den et husdyr i de samme områder og desuden i Europa, Australien og nogle lande i Amerika.[1] Den asiatiske vandbøffel (Bubalus arnee), som er hjemmehørende i Sydøstasien, betragtes som en selvstændig art, men repræsenterer sandsynligvis en forløber for den domesticerede vandbøffel.[2]
Baseret på morfologiske og adfærdsmæssige kriterier er der to varianter af vandbøflen: Den ene findes i Sydasien og vestpå til Balkanhalvøen, Egypten og Italien, mens den anden findes fra Assam og østpå over Sydøstasien til Yangtze-dalen.[1] Oprindelsen for de to varianter er omdiskuteret, men en fylogenetisk undersøgelse peger på, at den østlige variant kan stamme fra Kina, hvor den blev domesticeret for 4.000 år siden, mens den vestlige type kan stamme fra Indien, hvor den blev domesticeret for 5.000 år siden.[3] Vandbøflen indgik i handelen fra Induskulturen til Mesopotamien i nutidens Irak omkring 2.500 f.v.t. af meluhhaerne.[4] Seglet for en skriver ansat af en akkadisk konge viser ofringen af en vandbøffel.[5]
Der findes minimum 130 millioner vandbøfler, og flere mennesker er afhængige af den end af noget andet husdyr. De er især velegnede til pløjning af rismarker, og deres mælk er mere protein- og fedtrig end mælken fra malkekvæg.
.jpg)
|access-date= kræver at |url= også er angivet (hjælp) |access-date= kræver at |url= også er angivet (hjælp) 
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Vandbøffel Vandbøflen (Bubalus bubalis) er en stor bøffelart inden for de skedehornede pattedyr, der stammer fra Sydasien, Sydøstasien og Kina. I dag er den et husdyr i de samme områder og desuden i Europa, Australien og nogle lande i Amerika. Den asiatiske vandbøffel (Bubalus arnee), som er hjemmehørende i Sydøstasien, betragtes som en selvstændig art, men repræsenterer sandsynligvis en forløber for den domesticerede vandbøffel.
Baseret på morfologiske og adfærdsmæssige kriterier er der to varianter af vandbøflen: Den ene findes i Sydasien og vestpå til Balkanhalvøen, Egypten og Italien, mens den anden findes fra Assam og østpå over Sydøstasien til Yangtze-dalen. Oprindelsen for de to varianter er omdiskuteret, men en fylogenetisk undersøgelse peger på, at den østlige variant kan stamme fra Kina, hvor den blev domesticeret for 4.000 år siden, mens den vestlige type kan stamme fra Indien, hvor den blev domesticeret for 5.000 år siden. Vandbøflen indgik i handelen fra Induskulturen til Mesopotamien i nutidens Irak omkring 2.500 f.v.t. af meluhhaerne. Seglet for en skriver ansat af en akkadisk konge viser ofringen af en vandbøffel.
Der findes minimum 130 millioner vandbøfler, og flere mennesker er afhængige af den end af noget andet husdyr. De er især velegnede til pløjning af rismarker, og deres mælk er mere protein- og fedtrig end mælken fra malkekvæg.
Der Wasserbüffel (Bubalus arnee) gehört zu den Rindern (Bovinae) und ist die am weitesten verbreitete und bekannteste Art der Asiatischen Büffel (Bubalus). Er ist vielerorts zum Haustier geworden, wilde Wasserbüffel hingegen sind heute eine Seltenheit. Für wilde Büffel wird oft die indische Bezeichnung Arni verwendet; damit werden sowohl echte Wild- als auch verwilderte Hausbüffel bezeichnet.
Ursprünglich wurde der wilde Wasserbüffel als Bubalus arnee, der Hausbüffel aber als Bubalus bubalis geführt. Heute werden sie zu einer Art zusammengefasst, laut Entscheidung der International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN) Opinion 2027[1] ist arnee der gültige Name.
Umstritten ist allerdings, ob wirklich alle Wasserbüffel einer Art angehören. So sehen manche in den chinesischen Büffeln, deren wilde Vorfahren vor etwa 3500 Jahren ausstarben, eine eigene Art Bubalus mephistopheles. Als Unterart des Wasserbüffels wird gelegentlich der philippinische Tamarau geführt, der heute häufig den Rang einer eigenständigen Art erhält.
Ein Wasserbüffel bringt es auf eine Kopf-Rumpf-Länge von fast 3 Metern, eine Schulterhöhe von 180 Zentimetern und ein Gewicht von mehr als einer Tonne. Diese Maße werden fast nur von wilden Büffeln erreicht. Die domestizierten Exemplare sind für gewöhnlich sehr viel kleiner und selten schwerer als 500 Kilogramm. Die Farbe der wilden Tiere ist grau, braun oder schwarz. Bei domestizierten Büffeln gibt es auch schwarz-weiß gescheckte oder ganz weiße Tiere.
Der Rumpf ist rindertypisch tonnenförmig, der etwa 60 bis 80 Zentimeter lange Schwanz hat eine Endquaste. Die weit auseinander gespreizten Hufe geben den Tieren in ihrem sumpfigen Lebensraum sicheren Halt.
Der Kopf ist meist lang und nach vorne hin verhältnismäßig schmal, die Ohren sind vergleichsweise klein. Beide Geschlechter tragen Hörner, die entweder geradlinig zur Seite weisen oder sich halbkreisförmig nach innen krümmen. Sie erreichen eine Spannweite von 2 Metern, mehr als bei jedem anderen lebenden Paarhufer; die Hörner der Weibchen sind allerdings meist etwas kürzer. Daneben existieren aber auch Büffelrassen mit kleineren Hörnern.
Die Lebensdauer eines wilden Wasserbüffels beträgt 25 Jahre; in der Obhut des Menschen werden Wasserbüffel noch einige Jahre älter.
Den Lebensraum des Wasserbüffels bilden offene Feuchtgebiete, Sumpfwälder und dicht bewachsene Flusstäler. Zum Schutz vor Insekten und zur Abkühlung hält er sich oft im Wasser oder im Schlamm auf. Anschließend ist die Haut von einer dichten Schlammschicht bedeckt, die kein blutsaugendes Insekt durchdringen kann.
Da es in Asien fast nur noch domestizierte Wasserbüffel gibt, hat man das Verhalten dieser Tiere vor allem bei ausgewilderten Büffeln im Norden Australiens studiert. Wie weit dies dem ursprünglichen Verhalten entspricht, ist unbekannt. Wasserbüffel leben hier in Familiengruppen von dreißig Individuen, die von einer alten Kuh angeführt werden. Die Herden bestehen aus Weibchen und ihren Jungen. Junge Weibchen bleiben für gewöhnlich bei der Herde; jüngere Männchen werden dagegen im Alter von zwei Jahren aus der Herde vertrieben.
Die Bullen werden nach einer Übergangszeit in Junggesellenverbänden, die jeweils etwa zehn Individuen umfassen, zu temporären Einzelgängern, schließen sich aber alljährlich zur Paarungszeit (in Nordindien im Oktober, weiter südlich zu keiner festgelegten Jahreszeit) einer Herde an. Die dominante Kuh behält auch in dieser Zeit die Führung der Gruppe und jagt nach dem Ende der Paarungszeit die Bullen davon. Alte Bullen, die sich nicht mehr paaren können, leben bis zu ihrem Tod als dauerhafte Einzelgänger. Meistens sondern sie sich freiwillig ab, gelegentlich werden sie von einem jüngeren Bullen gewaltsam vertrieben.
Eine Kuh trägt etwa alle zwei Jahre ein Junges aus. Dies wird nach einer Tragzeit von 333 Tagen geboren und wiegt zunächst etwa 40 Kilogramm. Es wird etwa ein halbes Jahr gesäugt, ehe es selbständig grasen kann. Im Alter von zwei bis drei Jahren erlangen die Tiere die Geschlechtsreife.
Die Nahrung des Wasserbüffels sind in erster Linie Gräser, daneben auch fast jede Art von Ufervegetation. Neben dem Menschen sind Tiger, Warane und Krokodile die einzigen Fressfeinde des Wasserbüffels. Tiger attackieren bevorzugt Jungtiere oder Einzelgänger, da eine geschlossene Herde durch koordiniertes Vorgehen oft in der Lage ist, die Raubkatzen zu vertreiben oder in Einzelfällen durch den Einsatz der Hörner sogar zu töten.
Das Verbreitungsgebiet des wilden Wasserbüffels ist seit der Eiszeit kontinuierlich geschrumpft. Noch im späten Pleistozän gab es Wasserbüffel auch in Nordafrika. Zur Zeit der frühen Hochkulturen waren sie weit verbreitet: von Mesopotamien über Indien bis nach China und Südostasien.
Der wilde Wasserbüffel wird von der International Union for Conservation of Nature (IUCN) in der Roten Liste gefährdeter Arten als „stark gefährdete“ Art (Endangered)[2] geführt. Es ist heute jedoch bei den meisten Beständen schwierig zu bestimmen, welche Wasserbüffel echte Wildbüffel und welche bloß Nachkommen verwilderter Hausbüffel sind. Die Bestandsangaben schwanken deshalb zwischen 200 und 4000 Exemplaren.
Indien beherbergt heute mit über 3000 Exemplaren die meisten wilden Wasserbüffel. Aber ihre Reinblütigkeit steht fast überall im Zweifel. Sie kommen nur noch in kleinen Gruppen in wenigen Reservaten vor:
Die einzige Population in Nepal lebt im Kosi-Tappu-Wildreservat im Südosten des Landes und besteht aus etwa 150 Tieren.[2]
In Südostasien existieren darüber hinaus nur noch winzige, versprengte Restbestände. Die einzige Population wilder Wasserbüffel in Thailand lebt im Huai-Kha-Kaeng-Reservat und besteht aus etwa 50 Tieren, die mit Hauswasserbüffeln vermischt sein könnten. Einige Dutzend halten sich in Kambodscha im Osten der Provinz Mondulkiri. In Vietnam und Laos sind die letzten Bestände erloschen. Für Myanmar liegen keine aktuellen Schätzungen vor.[2]
Die wildlebenden Wasserbüffel Sri Lankas tragen wahrscheinlich ein hohes Maß an Hausbüffelgenen in sich, da die Bestände in der jüngeren Vergangenheit durch den Ausbruch der Rinderpest am Ende des 19. Jahrhunderts stark zusammengeschmolzen sind und sich die überlebenden Populationen vor ihrer Erholung mit Hausbüffeln gekreuzt haben dürften.[2]
Weltweit gibt es 150 Millionen domestizierte Wasserbüffel (Hausbüffel). Aufgrund der Umstellung auf maschinelles Pflügen ist der Einsatz und damit auch die Zahl dieser Arbeitstiere in den letzten ca. 25 Jahren drastisch zurückgegangen (besonders z. B. in Thailand).
Wann der Wasserbüffel domestiziert wurde, ist umstritten, da sich die Knochen wilder und domestizierter Tiere nicht unterscheiden lassen. Eine genetische Studie aus dem Jahr 2008 deutet darauf hin, dass die erste Domestikation nicht in China stattfand. Wahrscheinlich wurden der Flussbüffel und der Sumpfbüffel – die beiden wichtigsten Typen der Wasserbüffel – unabhängig voneinander domestiziert: zuerst der Flussbüffel in Indien vor etwa 5000 Jahren, dann der Sumpfbüffel in China vor etwa 4000 Jahren.[3]
In der Indus-Kultur wurden Wasserbüffelknochen teilweise in großer Zahl gefunden (zum Beispiel an der Fundstätte Dholavira in Gujarat), man nimmt daher eine Herdenhaltung und die Nutzung für den Ackerbau an. Vom Industal aus kamen Hausbüffel nach Mesopotamien, von Indien und China gelangten sie nach Südostasien. Schon lange vor der Zeitenwende gab es in diesem gesamten Verbreitungsgebiet domestizierte Büffel. Heute ist Indien das Land mit den meisten Hausbüffeln, gefolgt von Pakistan und China.
In historisch jüngerer Zeit gelangten Wasserbüffel auch in andere Regionen: In Nordafrika (vor allem Ägypten), Südamerika (vor allem Brasilien), Süd- und Mitteleuropa, Mauritius, Australien, Hawaii und Japan werden heute in unterschiedlichem Maße Wasserbüffel gehalten. In Europa werden Büffel in Italien, Rumänien und Bulgarien in größerem Stil genutzt. In Ungarn leben noch etwa 200 Büffel, ein kleiner Restbestand von ehemals 100.000 Büffeln (siehe Büffelreservat am Kis-Balaton). In Australien, wo die Büffelhaltung weitgehend aufgegeben wurde, verwilderten die Tiere und besiedelten den Norden, wo sie heute in etwa 200.000 Exemplaren vorkommen. Verwilderte Wasserbüffel gibt es in kleinerer Zahl auch in anderen Ländern (siehe unten).
Domestizierte Büffel verhalten sich gegenüber Menschen friedlich und lassen sich sogar von Kindern dirigieren, während wilde Büffel in der Regel die Flucht vor dem Menschen ergreifen. Allerdings werden die einzelgängerischen alten Bullen gelegentlich sehr aggressiv und greifen dann Menschen und selbst Elefanten an. Sie sollen gelegentlich durch die Farben Gelb und Orange provoziert werden, weshalb z. B. die thailändischen Mönche mit ihrer orangen Robe oft einen größeren Bogen um sie machen.
Wasserbüffel werden zum Pflügen von Reisfeldern und als Lasttiere verwendet. Milch, Fleisch und Leder werden ebenfalls genutzt. Ein weiterer Vorteil des Wasserbüffels liegt darin, dass er von BSE nicht betroffen ist; Büffel in China erkranken gelegentlich an der Maul- und Klauenseuche.
Mit den heutigen Hausrindern können Wasserbüffel bei der Menge von Fleisch und Milch je Tier noch nicht mithalten. Büffelmilch hat verglichen mit Kuhmilch einen doppelt so hohen Fettgehalt (8 %) und längere Haltbarkeit. Jährlich werden in Asien 45 Millionen Tonnen Büffelmilch gewonnen. Durch gezielte Zucht immer ergiebigerer Büffelrassen konnte die Milchproduktion je Tier in den letzten Jahrzehnten beträchtlich gesteigert werden. Noch 1970 wurde ein Wert von 3000 Litern je Tier und Laktationsperiode (etwa 300 Tage) für einen Rekord gehalten; heute gibt es hochgezüchtete Büffelrassen, die 5000 Liter Milch im gleichen Zeitraum abgeben. Der Murrah gilt als die Büffelrasse, die in der Milchwirtschaft am vielversprechendsten ist; Züchter gehen davon aus, in naher Zukunft mit Wasserbüffeln ebenso viel Milch produzieren zu können wie mit Milchkühen.
2015 hatte die Büffelmilch, mit 110 Milliarden Kilo, einen Anteil von 13 % an der weltweiten Milchproduktion.[4]
Büffelmilch enthält je Gramm 0,19 mg Cholesterin (Rindermilch: 0,14 mg).[5] Sie ist außerdem reicher an Kalzium, Eisen, Phosphor und Vitamin A.
Mozzarella wurde ursprünglich aus Büffelmilch gewonnen – heute wird meistens aus Rindermilch hergestellter Mozzarella verkauft, der geschmacksärmer und von anderer Konsistenz ist. Echter Büffelmozzarella wird weiterhin aus Wasserbüffelmilch hergestellt.
Büffelfleisch ist in Europa bisher kaum bekannt, in Asien und Nordafrika dagegen jedoch traditioneller Bestandteil der Ernährung. Die globale Produktion von Büffelfleisch nahm zwischen 1970 und 2006 von 1.322.000 Tonnen auf 3.181.000 Tonnen um 140,8 % zu. Unter den führenden Ländern sind beispielsweise Indien, China, Ägypten, Nepal oder Indonesien.[6]
Büffelfleisch weist nicht nur verhältnismäßig geringe Fett- und Cholesterinwerte auf, sondern enthält auch überproportional viel Eisen und Protein.[7]
Zudem wurde in wissenschaftlichen Analysen durch das Institut für Lebensmittelhygiene Leipzig und das argentinische Institut für Lebensmitteltechnologie des nationalen Landwirtschaftstechnologieinsitutes (INTA) ein sehr gutes Verhältnis von Omega 3 zu Omega 6 Fettsäuren festgestellt.[8] Büffelfleisch enthält durchschnittlich im Muskelfleisch auf 100 Gramm 24 % Protein, 1,5 % Fett, 35 mg Cholesterin, 2 % Eisen sowie 110 Kilokalorien.
Ein Beispiel aus dem Landkreis Mühldorf (Bayern) zeigt, wie Wasserbüffel als Habitatkonstrukteure wirken. Dort wurde eine seit 1996 mit Rindern beweidete Feuchtbrache 2011 zusätzlich mit Wasserbüffeln besetzt und die Raumnutzung sowie das Verhalten der Wasserbüffel untersucht sowie die Amphibienfauna beobachtet. Durch die Beweidung entwickelte sich die ursprünglich dichte und hohe Vegetation aus Hochstauden und Schilfröhricht zu einem Mosaik aus Weiderasen sowie höheren Gras- und Staudenbeständen. Röhricht in Gewässern wurde stark reduziert und die Besonnung der Uferzonen nahm zu. Im Gebiet hat der Bestand des Grasfroschs (Rana temporaria) seit Projektbeginn deutlich zugenommen. Auch bei der Gelbbauchunke (Bombina variegata) deutet sich ein Bestandsanstieg an. Sie laicht in den von Weidetieren offengehaltenen Uferbereichen eines Tümpels und seit 2011 in den von Wasserbüffeln neu geschaffenen Gewässern. Durch Suhlen, und indem die Büffel in nassen Bereichen der Weide Pfade bahnten, entstanden vegetationsfreie, besonnte Kleingewässer in zuvor dichter Vegetation. Es deutet sich an, dass eine Beweidung mit Wasserbüffeln eine Alternative zur maschinellen Entlandung oder Neuschaffung solcher Gewässer darstellen kann.[9][10]
74 Rassen von Hausbüffeln sind bekannt. Sie werden grob in Sumpf- und Flussbüffel unterteilt:
Wichtige Rassen bei den Arbeitstieren sind:
Zu den Milchrassen gehören:
Es gibt auch Rassen mit gemischter Nutzung, zum Beispiel Saidi in Oberägypten und Baladi in Unterägypten. Inzwischen wird die Zucht auch in Nordamerika und Europa fortgesetzt.
Es gibt einige Höfe, auf denen Wasserbüffel gezüchtet werden. Zum Beispiel eine Büffelzucht mit ca. 290 Tieren (Stand 2014)[11] in Hohenstein-Meidelstetten auf der Schwäbischen Alb.[12] Im Jahr 2008 lebten etwa 1800 Wasserbüffel in Deutschland.[13] Anfang März 2010 waren es nach Angaben des Deutschen Büffelverbandes e. V. mit 2362 Büffel fast viermal so viele wie im Jahr 2000.[14] Im September 2018 war in Bayern und Baden-Württemberg noch ein Züchter mit 20 Herdbuchkühen erfasst[15], in Sachsen im Februar 2020 noch ein Züchter mit zwei Bullen und 64 Kühen[16] und in Sachsen-Anhalt gab es 2017 noch vier Haltungen mit insgesamt 34 Tieren[17].
Im Norden Australiens entstand gegen Ende des 19. Jahrhunderts eine sehr große verwilderte Population. Kleinere verwilderte Populationen existieren in Neuguinea, Tunesien[18] und im Nordosten Argentiniens. Verwilderte Herden gibt es ferner in Kolumbien, Guyana, Suriname, Brasilien und Uruguay sowie auf den Inseln Neubritannien und Neuirland.[19]
Zwischen 1823 und 1840 wurden durch den Menschen 80 Wasserbüffel zur Fleischproduktion im Northern Territory in Australien eingeführt. Einzelne Tiere und Herden verwilderten und vermehrten sich unter ihren neuen Lebensbedingungen so schnell, dass nach Schätzungen der australischen Regierung zwischen 1880 und 1970 insgesamt 700.000 Tiere erlegt werden mussten. 1985 lebten mit einem Bestand von 350.000 Tieren mehr als die Hälfte der weltweit nicht als Haustiere gehaltenen Wasserbüffel in Australien.
Die verwilderten Wasserbüffel stellten in den Marschregionen an Australiens Nordküste ein gravierendes ökologisches Problem dar. Sie verstärkten durch ihre Trampelpfade und ihr Suhlen die Bodenerosion, veränderten durch ihr Fressverhalten die Zusammensetzung der lokalen Flora und erleichterten durch ihr Suhlen das Eindringen von Salzwasser in Süßwasserhabitate. Sie veränderten damit ihren Lebensraum so nachhaltig, dass die Anzahl der dort lebenden Australien-Krokodile, des australischen Süßwasserfisches Barramundi und ähnlicher einheimischer Arten drastisch zurückging. Zu diesen gravierenden ökologischen Auswirkungen trug wesentlich bei, dass sich in den Trockenzeiten auf einem Quadratkilometer Marschland bis zu 35 Tiere aufhielten.
Wasserbüffel sind außerdem Überträger von Rinderkrankheiten wie der Tuberkulose und der Rinderbrucellose. Besonders Letztere hat dazu beigetragen, dass der Wasserbüffelbestand sowohl von der Regierung als auch von der Mehrheit der australischen Bevölkerung als zu bekämpfende Plage angesehen wird.
Von 1979 bis 1997 wurde von der australischen Regierung ein Programm zum Abschuss verwilderter Wasserbüffel durchgeführt, wobei die Tiere, die im unzugänglichen Marschland lebten, zum Teil vom Helikopter aus abgeschossen wurden. Die Anzahl der verwilderten Wasserbüffel ist seitdem deutlich zurückgegangen. In dem zum Weltnaturerbe gehörenden Kakadu-Nationalpark beispielsweise wurde die Anzahl der dort lebenden Tiere von 20.000 im Jahre 1988 auf 250 im Jahre 1996 reduziert und damit erreicht, dass die Bestände einheimischer Pflanzen wie bestimmte Eukalyptus-Arten und die Rote Wasserlilie sich wieder erholten.
Ein so eng mit dem Menschen verbundenes Tier wie der Wasserbüffel taucht naturgemäß in vielen Märchen und Sagen der mit ihm assoziierten Völker auf.
In der indischen Mythologie verkörpert der Wasserbüffel unter anderem den Dämon Mahishasura, ein Mischwesen aus Büffel und Mensch, das von keinem der Götter besiegt werden konnte, bis die Kriegsgöttin Durga ihn zuletzt doch niederrang. Im Hinduismus erinnern das bengalische Durgapuja sowie das nepalesische Dashain-Fest an diesen Kampf zwischen Gut und Böse. In Nepal ist es ein staatlicher Feiertag. Zu diesem Fest wird in einer Prozession ein Büffelkopf durch die Straßen getragen, der Mahishasura symbolisieren soll.
Der Büffel taucht noch in einer anderen, ebenfalls nicht sehr positiven Rolle auf: Yama, im Hinduismus der Herr der Unterwelt, wird oft auf einem Wasserbüffel reitend dargestellt. Zu bestimmten Gelegenheiten nimmt der Gott selbst die Gestalt eines Büffels an.
Der chinesische Philosoph Laozi wird meistens auf einem Wasserbüffel reitend dargestellt. In der chinesischen Astrologie ist der Büffel eines der zwölf Sternzeichen. 2021 ist das nächste Jahr des Büffels.
In Osttimor ist der Wasserbüffel ein Symbol von Macht. Seinen Hörnern ist die Kaibauk, eine Art Krone und Herrschaftssymbol, nachempfunden. Obwohl die Bevölkerung nahezu vollständig katholisch ist, werden nach animistischer Tradition neben Kreuzen auch Büffelhörner und -schädel auf Gräbern aufgestellt.
In dem berühmten Dschungelbuch von Rudyard Kipling wird Mogli nach seiner Rückkehr zu den Menschen zu einem Büffelhirten. Die Büffel sind es, die letztlich den bösartigen Tiger Shere Khan zu Tode trampeln.
„Büffel“ (khwaai) ist in Thailand eine der abfälligsten Bezeichnungen zur Charakterisierung eines Menschen, auch im Sinne einer Beleidigung, und in der Ausdrucksstärke vergleichbar mit „Schwein“ im Deutschen. Gemeint ist damit jemand, der stur, dumm, lernunfähig, stumpf oder unbeweglich ist.
Aufgrund ihrer Wasserkühlung und einer starken Leistung von bis zu 67 PS erhielt das Motorrad Suzuki GT 750 in den 1970er-Jahren schnell im deutschsprachigen Raum den Szenenamen „Wasserbüffel“, unter dem es heute noch bekannt ist.
Der Wasserbüffel (Bubalus arnee) gehört zu den Rindern (Bovinae) und ist die am weitesten verbreitete und bekannteste Art der Asiatischen Büffel (Bubalus). Er ist vielerorts zum Haustier geworden, wilde Wasserbüffel hingegen sind heute eine Seltenheit. Für wilde Büffel wird oft die indische Bezeichnung Arni verwendet; damit werden sowohl echte Wild- als auch verwilderte Hausbüffel bezeichnet.
Amugay n waman (Assaɣ ussnan: Bubalus bulalis) d talmest yeṭṭafaren adu-twacult n tfunasin seg tfesna n tmestuga, Talmest-a tettidir deg kra n tmura n Tefriqt d Asya am: Miẓra d Lhend.
Buallica kafshë shtëpiake. Është një lloj gjedhi që jeton në zona me ujë e në moçalishte. Ato përdoreshin dikur për transport pasi nuk tërhiqeshin edhe kur rrugët ishin me ujë apo baltë. Ndërkohë, edhe qumështi i tyre është i veçantë dhe pa kolesterol dhe mishi është mjaft cilësor, me shumë proteina e pa yndyrat të këqija. Buallica është femra e buallit.
Buallica kafshë shtëpiake. Është një lloj gjedhi që jeton në zona me ujë e në moçalishte. Ato përdoreshin dikur për transport pasi nuk tërhiqeshin edhe kur rrugët ishin me ujë apo baltë. Ndërkohë, edhe qumështi i tyre është i veçantë dhe pa kolesterol dhe mishi është mjaft cilësor, me shumë proteina e pa yndyrat të këqija. Buallica është femra e buallit.
Bubalus arnee
Lo bufle domestic es un bovid de granda talha, l'espècia tipica del genre Bubalus, que compren diferentas autras espècias endemicas d'Asia tropicala.
Es tanben conegut coma bufle d'Asia, (B. b. bubalis) e bufle dels rius (B. b. kerabau). Selon las raças e païses, pòrta tanben los noms : arni, karbau, kerabaü...
A l'estat salvatge, lo bufle d'Asia es una espècia en dangièr, que l'abitat tipic es los paluns d'Asia del Sud e del Sud-Èst. Sota sa forma domesticada, es un animal corrent en China, dins lo soscontinent indian e en Asia del Sud-Èst, subretot agradat per son lach e coma animal de bast e de laurada.
La bufla es tanben elevada en Euròpa per son lach en Romania e en Itàlia, subretot en Campània, per la producccion de la mozzarella. I a de rèstes arqueologics d’òs atestant la preséncia del bufle domestic dempuèi l'epòca arcaïca, a l'alba de l'Antiquitat, dins los Balcans, en Anatolia, Siria, Mesopotamia e Pèrsa o Itàlia.
Bufle de rodetas, joguina. Terralha, Granda Grècia (Itàlia del Sud), epòca arcaïca.
Bufle, per Pisanello (vèrs 1420-1440)
Csordás (« boièrs ») en Ongria al sègle XIX.
Coma pel buòu domestic, existís diferentas raças, qu’unas foguèron exportadas luènh de lors tèrras d'origina: uèi, lo bufle es elevat en Tunisia, mas tanben al Brasil, ont foguèt introduch sus l’illa de Marajó, e dins lo nòrd de l'Austràlia, ont de bèstias escapadas dels elevatges vengèron de bèstias per caçar.
En Occitània una bòrdas fermes n’elevan per la carn e lo lach e dins los Nauts-de-França un tropèl es utilizat per gerir lo palun de Sacy[1]. Una populacion liura foguèt introducha als Païses Basses, dins lo poldèr d'Overdiepse[2].
La populacion salvatge que comptariá mens de 3 500 individús maturs es subretot espandida en Índia, al Nepal, al Botan e en Tailàndia. Una desena d'individús demoran al Cambòtja, en Birmania e en Malaisia peninsulària. La populacion de Bornèo seriá un crosament amb d’individus fèrs, es lo mèsme al Sri Lanka.
Las principalas menaças pels bufles es lo braconatge, l’ibridacion amb la populacion domestica, las malautiás, la destruccion de lor ecosistèma, lo trocejment de lor abitat e las catastròfas naturalas.
Los bufles vivon subretot dins los paluns, la jungle e la savana arborada del sud e del sud-èst asiatic. Mai sovent, los bufles salvatges vivon en tropèls d'un trentenat d'individús que se noirisson subretot d'èrbas, de plantas aquaticas veire de fruchs e de fuèlhas d'arbre. Las predators màger del bufle son lo tigre, l'òme e lo crocodil pels buflons. Lo bufle es lo segond mai grand buòu salvatge après lo gaur e pèsa de 700 a 1 200 kg, ten las mai grandas banas pels romiants: pòdon mesurar dos mètres.
Buflon, Índia.
L’estatut dels bufles salvatges fa debat al Sri Lanka, aquí al Pargue nacional de Yala
Bufles domestics en Romania
.jpg)
url » mancante paramètre « titre » mancant Bubalus bubalis ye una especie asiatica de bovín que se mueve facilment por terrenos paulencos u buralencos. En estato salvache se considera especie amenazata pero como animal domestico no corre periglo de desaparición.
Encara que no se trobe como animal domestico introdueito en a Peninsula Iberica, bi ha textos medievals aragoneses on ye mencionata esta especie referindo-se a países d'Asia. As denominacions pueden ser adaptacions dreitament dende o latín clasico BUBALUS u tener relación con o catalán brúfol u con l'occitán y francés bufle/buffle. D'entre totas ye a forma brúfol a més estendillata en aragonés medieval,[1] visible en o lexico comercial d'o sieglo XV en Zaragoza, Chaca y Monzón.
En o "Libro d'el Trasoro" los mencionan como una clase de bueis propia d'a India:
En o "Libro de Marco Polo" tamién en parlan:
En "La Flor de las Ystorias d'Orient" parlan de bufles saluages en l'aria d'o Caucas y a Mar Caspia, pero talment se refieran a la subespecie caucasiana d'o Bison bonasus
En "La Grant Cronica d'Espanya" parlan d'a introducción d'esta especie en o norte d'Italia como animal domestico y los denominan bubalos, adaptando-lo dreitament dende o latín:
Tamién en a "Cronica de los Conquiridors":
Lu bufalu è n'erbivuru ca pò viviri ô statu naturali o addivatu di l'omunu. Nti l'Italia dû Sud è prisenti di l'èbbica preistorica. Estintu n'èbbica classica fu appoi rintruduciutu dî Longobbardi. Lu latti dâ bufala è usatu pi fari la mozzarella di bufala.
Ang Bupalong tubig or Domestikadong Asyanong Bupalong Tubig (Bubalus bubalis) ay isang malaking wangis-baka na hayop na ginagamit sa agrikultura sa Timog Asya, Timog Amerika Timog Europa, Hilagang Aprika at iba pang bahagi ng mundo.
May kaugnay na midya ang Wikimedia Commons ukol sa artikulong: 
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Bubalus arnee
Lo bufle domestic es un bovid de granda talha, l'espècia tipica del genre Bubalus, que compren diferentas autras espècias endemicas d'Asia tropicala.
Es tanben conegut coma bufle d'Asia, (B. b. bubalis) e bufle dels rius (B. b. kerabau). Selon las raças e païses, pòrta tanben los noms : arni, karbau, kerabaü...
A l'estat salvatge, lo bufle d'Asia es una espècia en dangièr, que l'abitat tipic es los paluns d'Asia del Sud e del Sud-Èst. Sota sa forma domesticada, es un animal corrent en China, dins lo soscontinent indian e en Asia del Sud-Èst, subretot agradat per son lach e coma animal de bast e de laurada.
La bufla es tanben elevada en Euròpa per son lach en Romania e en Itàlia, subretot en Campània, per la producccion de la mozzarella. I a de rèstes arqueologics d’òs atestant la preséncia del bufle domestic dempuèi l'epòca arcaïca, a l'alba de l'Antiquitat, dins los Balcans, en Anatolia, Siria, Mesopotamia e Pèrsa o Itàlia.
Bufle de terralha, 2300 AbC, Lopburi, Tailàndia
Bufle de rodetas, joguina. Terralha, Granda Grècia (Itàlia del Sud), epòca arcaïca.
Bufle, per Pisanello (vèrs 1420-1440)
Csordás (« boièrs ») en Ongria al sègle XIX.
Coma pel buòu domestic, existís diferentas raças, qu’unas foguèron exportadas luènh de lors tèrras d'origina: uèi, lo bufle es elevat en Tunisia, mas tanben al Brasil, ont foguèt introduch sus l’illa de Marajó, e dins lo nòrd de l'Austràlia, ont de bèstias escapadas dels elevatges vengèron de bèstias per caçar.
En Occitània una bòrdas fermes n’elevan per la carn e lo lach e dins los Nauts-de-França un tropèl es utilizat per gerir lo palun de Sacy. Una populacion liura foguèt introducha als Païses Basses, dins lo poldèr d'Overdiepse.
Bubalus bubalis ye una especie asiatica de bovín que se mueve facilment por terrenos paulencos u buralencos. En estato salvache se considera especie amenazata pero como animal domestico no corre periglo de desaparición.
Buyvollar (Bubalus) — quvushshoxlilar oilasiga mansub juft tuyoqlilar urugʻi. Tanasining uz. 100—290 sm, dumi 15—90 sm, boʻyi 62—180 sm, ogʻirligi 150—1200 kg . Gavdasi yoʻgʻon, boʻyni va oyoklari kalta va kuchli. Juni kalta va siyrak, dumining uchida shokila hosil qiladi. Buqasining boʻyni ostida terisi osilib turadi. 3 turi: anoa, Osiyo buyvoli va Afrika buyvoli bor (baʼzan 3 ta har xil urugʻga kiritiladi). Osiyo, yaʼni Hind buyvoli (V. arinee) shoxining uz. 2 m gacha, oʻroqqa oʻxshash egilgan; asosi kengaygan; Osiyo (Hindiston, Myanma, Xitoyningjan. da, Hindixitoy ya.o., Kalimantano) va Filippinning Mindanao o.da (mindanao kenja turi) tarqalgan. Baʼzan Mindanao buyvoli alohida tur (V. mindorensis)ra kiritiladi. Afrika buyvoli (V. caffer) Sahroi Kabirdan jan. roqda tarqalgan B. oʻrmonlar va chakalakzorlarda, payettekislik va togʻli hududlarda yashaydi. Bitta, baʼzan 2 ta bola tugʻadi. Osiyo buyvoli xonakilashtirilgan, Jan. Osiyo, Afrika, Jan. Yevropa va Kavkazda suti uchun, baʼzan ishchi hayvon sifatida boqiladi. Osiyo buyvoli baʼzan arni yoki Hindiston buyvoli, Afrika buyvoli esa kaffer yoki qora buyvol deb ham ataladi. Filippin va Osiyo B. Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga kiritilgan.
Buyvollar (Bubalus) — quvushshoxlilar oilasiga mansub juft tuyoqlilar urugʻi. Tanasining uz. 100—290 sm, dumi 15—90 sm, boʻyi 62—180 sm, ogʻirligi 150—1200 kg . Gavdasi yoʻgʻon, boʻyni va oyoklari kalta va kuchli. Juni kalta va siyrak, dumining uchida shokila hosil qiladi. Buqasining boʻyni ostida terisi osilib turadi. 3 turi: anoa, Osiyo buyvoli va Afrika buyvoli bor (baʼzan 3 ta har xil urugʻga kiritiladi). Osiyo, yaʼni Hind buyvoli (V. arinee) shoxining uz. 2 m gacha, oʻroqqa oʻxshash egilgan; asosi kengaygan; Osiyo (Hindiston, Myanma, Xitoyningjan. da, Hindixitoy ya.o., Kalimantano) va Filippinning Mindanao o.da (mindanao kenja turi) tarqalgan. Baʼzan Mindanao buyvoli alohida tur (V. mindorensis)ra kiritiladi. Afrika buyvoli (V. caffer) Sahroi Kabirdan jan. roqda tarqalgan B. oʻrmonlar va chakalakzorlarda, payettekislik va togʻli hududlarda yashaydi. Bitta, baʼzan 2 ta bola tugʻadi. Osiyo buyvoli xonakilashtirilgan, Jan. Osiyo, Afrika, Jan. Yevropa va Kavkazda suti uchun, baʼzan ishchi hayvon sifatida boqiladi. Osiyo buyvoli baʼzan arni yoki Hindiston buyvoli, Afrika buyvoli esa kaffer yoki qora buyvol deb ham ataladi. Filippin va Osiyo B. Tabiatni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga kiritilgan.
Chúi-gû (ha̍k-miâ: Bubalus arnee) sī 1 khoán tōa-hêng ê ū-tê-tōng-bu̍t (ungulate). Tī A-chiu, Lâm Bí-chiu, Pak Hui-chiu kap Au-chiu lóng hông chò cheng-seⁿ chhī; iá-seng--ê tī Ìn-tō͘, Bhutan, Thài-kok ū tè chhōe.
Chúi-gû hèng tī lo̍k-thô·-moâi lāi-bīn noà.
Kebo, maésa (mésa, mingsa), munding utawa kebo cumbon iku kéwan saka famili Bovidae kang asli Asiah Kidul, Asiah Kidul-wétan, lan Cina. Dinané iki, kéwan iki uga bisa diprangguli ing Éropah, Ostrali, Amérikah Kidul, lan sawenèh nagara ing Afrikah.[1] Kebo alas utawa danu (Bubalus arnee arnee), kéwan asli Asiah Kidul-wétan, dianggep spésies kang séjé, nanging dinuga minangka leluriné (ancestor) kebo-kebo cumbon (domestic) lumrahé.[2]
Manéka warna jinis kebo cumbon bisa katitik saka badan wadhag lan solahé – kebo kali (Bubalus arnee bubalis) tinemu ing Asiah Kidul tekan Balkan, Mesir, lan Itali, lan kebo rawa (Bubalus arnee carabanesis), tinemu ing Assam uga Asiah Kidul-wétan tekan Lembah Yangtze ing Cina.[1][3] Asalé jinis kebo-kebo cumbon iki isih dadi rembug ing panalitèn, sanadyan wis ana kajian filogènètik kang nélakaké yèn kebo rawa bokmanawa asalé saka Cina lan dicumbonaké (domesticated) watara 4.000 taun kapungkur, déné kebo kali bokmanawa asalé saka Indhi lan dicumbonaké watara 5.000 taun kapungkur.[4] Kebo cumbon dadi kéwan dol-dolan ing Kabudayan Lembah Indhus tekan Mésopotamiah, saiki dunungé nagara Irak, nalika taun 2500 SM déning Meluhha.[5] Cap kang dienggo déning cariking ratu ing Akkadhi mahyakaké pangurbaning kebo.[6]
Saorané dinané iki ana watara 130 yuta kebo cumbon, lan sangsaya akèh wong kang gumantung kebo cumbon tinimbang sato cumbon liyané.[7] Kebo cumbon mligi dienggo ngluku sawah, déné puhané sugih lemak lan protèin katimbang sapi puhan (dairy cattle). Grombolan gedhé kebo dikukuhaké minangka kéwan umbaran ing alam Ostrali iring lor nalika abad ping 19, lan grombrolan cilik ing Niu Géniah, Tunis, lan Argèntinah iring lor.[1] Gegrombolan umbaran (feral herds) uga ana ing New Britain, New Ireland, Irian Jaya, Niu Géniah, Colombia, Guyana, Surinam, Brazil, lan Uruguay.[8]
andanu, andanukalamurti, andhanu, arbwita, badhagas, banjaran, danuka, esa, gomi, gopaka, iwaka, jantaka, karbwita, maesa, maisa, mandhanu, mawwa, misa, miswa, moga, mundhing, sayana, sêtyaka, sityaka, srawana, trêbayan
Kebo, maésa (mésa, mingsa), munding utawa kebo cumbon iku kéwan saka famili Bovidae kang asli Asiah Kidul, Asiah Kidul-wétan, lan Cina. Dinané iki, kéwan iki uga bisa diprangguli ing Éropah, Ostrali, Amérikah Kidul, lan sawenèh nagara ing Afrikah. Kebo alas utawa danu (Bubalus arnee arnee), kéwan asli Asiah Kidul-wétan, dianggep spésies kang séjé, nanging dinuga minangka leluriné (ancestor) kebo-kebo cumbon (domestic) lumrahé.
Manéka warna jinis kebo cumbon bisa katitik saka badan wadhag lan solahé – kebo kali (Bubalus arnee bubalis) tinemu ing Asiah Kidul tekan Balkan, Mesir, lan Itali, lan kebo rawa (Bubalus arnee carabanesis), tinemu ing Assam uga Asiah Kidul-wétan tekan Lembah Yangtze ing Cina. Asalé jinis kebo-kebo cumbon iki isih dadi rembug ing panalitèn, sanadyan wis ana kajian filogènètik kang nélakaké yèn kebo rawa bokmanawa asalé saka Cina lan dicumbonaké (domesticated) watara 4.000 taun kapungkur, déné kebo kali bokmanawa asalé saka Indhi lan dicumbonaké watara 5.000 taun kapungkur. Kebo cumbon dadi kéwan dol-dolan ing Kabudayan Lembah Indhus tekan Mésopotamiah, saiki dunungé nagara Irak, nalika taun 2500 SM déning Meluhha. Cap kang dienggo déning cariking ratu ing Akkadhi mahyakaké pangurbaning kebo.
Saorané dinané iki ana watara 130 yuta kebo cumbon, lan sangsaya akèh wong kang gumantung kebo cumbon tinimbang sato cumbon liyané. Kebo cumbon mligi dienggo ngluku sawah, déné puhané sugih lemak lan protèin katimbang sapi puhan (dairy cattle). Grombolan gedhé kebo dikukuhaké minangka kéwan umbaran ing alam Ostrali iring lor nalika abad ping 19, lan grombrolan cilik ing Niu Géniah, Tunis, lan Argèntinah iring lor. Gegrombolan umbaran (feral herds) uga ana ing New Britain, New Ireland, Irian Jaya, Niu Géniah, Colombia, Guyana, Surinam, Brazil, lan Uruguay.
Munding mangrupa sato tandukan badag. Di India, Bangladés, Népal, Butan, Viétnam jeung Muangtai mah aya kénéh nu liar, sedengkeun salaku sato ingon mah sumebar di Asia, Amérika Kidul, Afrika Kalér jeung Éropa.[1] Nu geus sawawa beuratna antara 300–1200 kg; nu bikang rata-rata 750 kg, sedengkeun nu jalu leuwih ti 1000 kg. Alatan isolasi génétik, beuratna ieu jadi béda-béda, biasana mah jadi leuwih leutik. Sigana mah munding téh asalna ti Asia Kidul, antara Pakistan jeung India nepi ka Indocina.
Can aya kajinekan ngeunaan klasifikasi munding. Aya nu nyebut mangrupa hiji spésiés tunggal Bubalus arnee nu ngawengku dua subspésiés, Munding Walungan (River Buffalo, B. arnee bubalis) jeung Munding Ranca (Swamp Buffalo, B. arnee carabanesis); lian ti éta mah dianggap dulur nu béda spésiés. Munding Ranca nu boga 48 kromosom utamana aya di Asia bagian wétan, sedengkeun Munding Walungan nu boga 50 kromosom lolobana aya di Asia bagian kulon. Nu dua ieu bisa kawin ngahasilkeun turunan nu subur.
Susu munding bisa sarta geus ilahar diinum ku manusa, malah mah sacara tradisional geus dipaké bahan baku kiju mozzarella jeung curd sabab loba ngandung lemak. Daging munding, di Kulon mah katelahna "Carabeef", pikeun India (nu boga populasi munding panglobana sadunya) mah mangrupa komoditas ékspor. Anapon kulitna sok dipaké nyieun sapatu atawa ngalapis hélem motor.
Asia mangrupa "lemah cai" pikeun munding mah, kira kana 95% ti populasi sadunya. Lian ti diala pikeun bahan katuangan, tanagana ogé sok dipaké pikeun tatanén. Taun 1992, populasi munding di Asia kira 141 juta. Lemak nu dikandung dina susu munding téh panglobana ti antara rupa-rupa sato ingon. Lemak ieu di sababaraha wewengkon di Asia mah sok dipaké bahan baku ghee. Lobana mangpaat nu sok diala ti munding di Asia nunjukkeun yén munding téh sumebar sarta geus dalit jeung masarakat Asia. Munding Walungan bisa hirup di pagunungan nu luhurna 2.800 m lbl di Népal, sedengkeun Munding Ranca ilahar aya di palandeuhan/dataran handap tropis. Hasil ieu teu leupas ti watek munding nu teu "ogo", teu hésé marabanana, bisa diala tanagana pikeun tatanén (ngagaru sawah), bari ajén ékonomisna luhur.
Di alam liar, populasi munding mah teu loba. Munding liar atawa Bison India ukur aya di India, Népal, jeung Muangtai. Tanduk munding ieu kaasup nu pangbadagna ti sato mana baé nu aya kénéh. Lébarna bisa nepi ka saméter, malah nu ditémbak taun 1955 mah tandukna téh nepi ka 4,24 m ti tungtung ka tungtung.
Munding atawa Carabao (baca: karabaw, kerbau-Ind.) mangrupa sato nasional Pilipina.
Munding mimiti aya di Australia nalika diasupkeun ka wewengkon Northern Territory awal abad ka-19. Ti harita, munding ieu téh statusna diantepkeun salaku sato liar. Alatan statusna ieu, munding sok diboro, misalna di Pulo Melville, nu populasina nepi ka opat rébu.
Munding Australia ieu ilaharna liar di sabudeureun walungan jeung billabong (ranca/rawa téa), sarta bisa sumebar ka wewengkon nu lega dina usum hujan. ku sabab isolasi lingkungan nu cukup lila, munding Australia katémbong béda jeung munding karuhunna ti Indonésia.
Munding mimiti dibawa ka Afrika Kalér jeung Asia Wétan abad ka-6. Ti Tatar Arab ieu, munding dibawa ka Éropa ku perjurit Perang Salib nu mulang (kiwari bisa dipanggihan di Bulgaria jeung Itali).
Munding mangrupa sato tandukan badag. Di India, Bangladés, Népal, Butan, Viétnam jeung Muangtai mah aya kénéh nu liar, sedengkeun salaku sato ingon mah sumebar di Asia, Amérika Kidul, Afrika Kalér jeung Éropa. Nu geus sawawa beuratna antara 300–1200 kg; nu bikang rata-rata 750 kg, sedengkeun nu jalu leuwih ti 1000 kg. Alatan isolasi génétik, beuratna ieu jadi béda-béda, biasana mah jadi leuwih leutik. Sigana mah munding téh asalna ti Asia Kidul, antara Pakistan jeung India nepi ka Indocina.
Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru
Nyati-maji ni mnyama mkubwa anayejulikana sana, aliye wa spishi Bubalus bubalis katika nusufamilia Bovinae. Spishi hii ina nususpishi tano ndani yake:
Nyati-maji katika Uthai
Albino wa nyati-maji
Nyati-maji hupendelea kuweko majini
Nyati-maji anayevingirika matopeni
Ndama wa nyati-maji katika Uhindi
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru
Nyati-maji ni mnyama mkubwa anayejulikana sana, aliye wa spishi Bubalus bubalis katika nusufamilia Bovinae. Spishi hii ina nususpishi tano ndani yake:
B. b. bubalis (Nyati-maji) B. b. fulvus B. b. kerabau B. b. migona B. b. theerapati'O vufero inniano (Bubalus bubalis) è n'anemale d"a crasse de' mammifere, l'origgene soja vene d''e riggione asiatiche attravierzo l'Asie sud-occidentale e 'a Sicilia.
'E vufere taliane songo cuncentrate 'int'a Campania int'e ppruvince 'e Salierno e Caserta. 'A latte d''a vufera se ausa 'int'â pruduzzione d''a muzzarella 'e vufera.
'O vufero inniano (Bubalus bubalis) è n'anemale d"a crasse de' mammifere, l'origgene soja vene d''e riggione asiatiche attravierzo l'Asie sud-occidentale e 'a Sicilia.
De Waasserbüffel (Bubalus arnee) gehéiert zu de Ranner (Bovinae) an ass déi am meeschte verbreet a bekannt Aart vun den Asiatesche Büffelen (Bubalus). Op ville Plazen ass et en Hausdéier ginn, so datt wëll Waasserbüffelen haut eng Raritéit sinn. Déi wëll Forme vum Waasserbüffel ginn och alt Arni genannt.
De Waasserbüffel gëtt vu Kapp bis Hënner bal 3 Meter laang, op Schëllerhéicht ronn 180 Zentimeter grouss an huet e Gewiicht vu méi wéi enger Tonn. Déi domestizéiert Exemplare si gewéinlech däitlech méi kleng a méi liicht, a weien hallef sou vill. Déi wëll Exemplare si gro, brong oder schwaarz, bei deenen domestizéierte gëtt et och schwaarz-wäiss gefleckt oder ganz wäiss Béischten.
De Kapp ass laang an no vir hi relativ schmuel; d'Ouere si vergläichweis kleng. Männlech wéi weiblech Exemplaren hunn Haren, déi entweder riichtewech no bausse stinn, oder an engem Hallefkrees no banne gekrëmt sinn. Hir Spëtzte kënne bis zu 2 Meter ausernee leien, méi wéi bei allen anere Ranner. Bei de Kéi, an och bei verschiddene geziichte Rassen, si se méi kleng.
Waasserbüffele ginn an der fräier Natur eng 25 Joer al, wa se vum Mënsch versuergt ginn, och alt e Strapp méi.
Den Habitat vu wëlle Waasserbüffelen sinn oppe Fiichtgebitter, suppeg Bëscher an dicht bewuesse Flossdäller. Fir manner vu Gedéiesch geplot ze sinn, a fir sech ofzekillen, si se gär am Waasser oder am Bulli. Déi gedréchent Bulliscouche schützt se dono virun Insekten, déi picken.
Si liewen an Träpp vu ronn 30 Béischten, déi vun enger aler Kou ugefouert ginn. Sou en Trapp besteet aus Kéi mat hire Kaalwer. D'Stéiere ginn, wa se bis 2 Joer hunn, aus dem Trapp verdriwwen. Si schléisse sech dann zu hirer 10 a sougenannte Jonggeselleverbänn zesummen. Temporär si s'och Eenzelgänger, ma an der Zäit wann d'Kéi uesseg sinn, siche s'Uschloss un en Trapp. Déi al Kou behält awer do de Komando, a verjot de Stéier, wann e säi Soll erfëllt huet.
Eng Kou kritt ongeféier all zwee Joer e Kallef. Dat gëtt no enger Truecht vun 333 Deeg gebuer a weit dann eng 40 Kilo. Et gëtt en halleft Joer laang geniert, bis et grouss genuch ass fir selwer Gras ze friessen. Mat zwee bis dräi Joer si se geschlechtsräif.
Zanter der Äiszäit geet den Territoire vum wëlle Waasserbüffel kontinuéierlech zréck. Nach am spéide Pleistozen ass en an Nordafrika virkomm. Zu der Zäit vun de fréien Héichkulture waren se vu Mesopotamien iwwer Indien bis a China an a Südostasien verbreet.
Haut ass de wëlle Waasserbüffel vun der IUCN op der Rouder Lëscht vun den Aarten a Gefor als "staark a Gefor" (Endangered) klasséiert. Well et schwéier ass z'ënnerscheeden, wat "echt" wëll Waasserbüffele sinn, a wat verwëlderter, sinn d'Schätzunge vun hirem Bestand tëscht 200 bis 4000 Stéck. Déi meescht dovu liewen an Indien. Déi aner sinn op kleng Bestänn a Südostasien verspreet: 150 am Nepal, eng 50 an Thailand, e puer Dosen am Kambodscha.
Domestizéiert Waasserbüffele gëtt et dergéint ronn 150 Milliounen uechtert d'Welt. Ma hir Zuel hëlt of, well se als Zuchdéiere fir de Plou ëmmer méi vu Maschinnen ersat ginn. Och a Süditalien gi se gehalen, aus hirer Mëllech gëtt Mozzarella gemaach.
De Waasserbüffel (Bubalus arnee) gehéiert zu de Ranner (Bovinae) an ass déi am meeschte verbreet a bekannt Aart vun den Asiatesche Büffelen (Bubalus). Op ville Plazen ass et en Hausdéier ginn, so datt wëll Waasserbüffelen haut eng Raritéit sinn. Déi wëll Forme vum Waasserbüffel ginn och alt Arni genannt.
Tekst üüb Öömrang Di weederbüfel (Bubalus arnee) as en hurndiart an di best bekäänd slach faan a asiaatisk büfler (Bubalus). Hi as tu en hüsdiart wurden.
A hüsdiarten wurd uk üs aanj slach uunsen: Bubalus bubalis of Bubalus mephistopheles.
Faan a weederbüfler wurd 74 rasen diarefter iindiald, huar's för aptaanj san:
En Carabao
Murrah
Ferwilagt weederbüfel
Di weederbüfel (Bubalus arnee) as en hurndiart an di best bekäänd slach faan a asiaatisk büfler (Bubalus). Hi as tu en hüsdiart wurden.
A hüsdiarten wurd uk üs aanj slach uunsen: Bubalus bubalis of Bubalus mephistopheles.
Азиэ хыв (лат-бз. Bubalus bubalis) — лӀэужъыгъуэ азиэ хывхэм ящыщу. Унагъуэ гухэм яхэт псэушъхьэхэм и нэхъ ин. Псэушъхьэ зэфӀэувам и кӀыхьэгъыр метрэ 3 фӀэкӀыу щытыфыну. И лъэгагъыр метрэ 2 носыр, и хьэлъагъыр кг. 1000 нос, макӀыу 1200 хъуи щыӀэхэ, нэхъыбэм гу зэфӀэувам и хьэлъагъыр кг 900 хуэдиз. Бжъакъуэхэм я инагъыр м 2 носыр, гъэчауэ зэгуэкӀху, кӀыбымкӀэ гъэзаху щытхэ, пӀакӀэху. Джэмхэм я бжъакъуэхэр цӀыкӀуху щыт иэ я теткъым.
Мы Ӏэсу хывхэр здэпсохэр Индиэм, Непалым, Бутаным, Таилэндым, Лаосым, Камбоджам, Шри-Ланкам джоуэ. ХХ лъэхъэнэм и кум нэс Малайзиэми щыпсоуахэ, ауэ джыпсту хыв мы Ӏэрысу къыщынэжьакъым. Хы тӀыгу Миндором (Филиппинхэм) специал хъумакӀуэ Иглит зицӀэм щыпсоуа хывцӀыкӀу лӀэужъыгъуэцӀыкӀу (В. b. mindorensis). Гукъэуэ, ауэ зэрыгугъэмкӀэ а лӀэужъыгъуэцӀыкӀур дунем къытенэжьакъым.
ТхыдэмкӀэ хывхэм я шӀыналъэр инышху щыт. Ди лъэхъэнэм и япэрей миным и кӀэдзэгъуэм азиэ хывым шӀыпӀэшхуэр иубыдт Месопотамиэм щыкӀэдзауэ Китайм ипшъэ лъэныкъуэм нэс.
Езы псэушъхьэхэри цӀыхухэм яхуэсэжьа шъхьэкӀ, нэхъыбэм джыпсту здэпсо шӀыпӀэхэр хъумакӀу щытхэ. Азиэ хывыр XIX лъэхъэнэм Аустралиэм ирачахэ, яужым абым и ишъхъэрэ лъэныкъуэм куэду зэхэкӀахэ.
Азиэ къэралхэм азиэ хывхэм я шӀыпӀэмрэ я бжыгъэмрэ зэкӀэлъыпыту нэхъ цӀыкӀу мэхъу. Абы лажьэ зиӀэр я шӀыпӀэ яубыдыра, яву, губгъуэ яшъху, къуаджэхэр тӀысху. ШӀыпӀэ хуиту здэпсоуфынхэр нэхъри нэхъ макӀэ мэхъухэр. ФактхэмкӀэ Индиэмрэ Шри-Ланкамрэ хывхэр хуиту здэпсоуфын шӀыпӀу къэнэжьахэр къэралхэм я паркхэм (цӀэрыӀуэ къэрал парк Казиранга индиэ штат Ассамым де хыв гуп щопсо 1000 хуэдиз я бжыгъэр хъууэ). Непалымрэ Бутанымрэ я Ӏохур тӀэкӀу нэхъыфӀу щыт.
ПэмыкӀыу зэран яхуэхъур зэкӀэлъыпыту унагъуэ хывхэм зэрпыхьэхэр, я лъыр абым зэӀэгъэхьэр. КӀэлъыплъын абым гугъу Ӏэуэ къыкӀокӀыр хывхэм я гъунэгъу цӀыхухэр зэрыпсом шъхьэкӀэ я унагъуэ хывхэр шъхьэхуиту хъупӀэхэм дагъэкӀыу.
Азиэ хывым и гъашъэр псым епхауэ щыт, псы хому ежэхым иэ псыхъурехэм. Пщэджыжьымрэ бджэхьэшъхьэмрэ шӀэӀэтауэ щыщытым дежь хывхэр хъупӀэхэм хэтхэ, икӀи псыудзхэр зэзэмызэкӀэ я Ӏусым и 70 %-у щыт, махуэм и хуабэгъуэр я шъхьэм нэхъ къыхэмыщу ятӀэ цӀынэм хотӀысхьэхэри хэсхэ.
Псэушъхьэ куэдхэм я гъунэгъуху ядопсохэ индиэ пэрфэбырхэм (къыздэнэжьахэм де - къэрал парк Казиранга Индиэм, парк Читуан Непалым). Абдежым хывым яуж ихьэр псыхэуэ хужьхэмрэ пэмыкӀ бзухэмрэ, я шъхьэхэмрэ я кӀыбхэмрэ тетӀысхьэху цӀэхэр къыхаху. Апхуэдэ къабзэ псыалыркъэчми ешъыр. Хывым и вэнвер сэбэпэгъуэ мэхъур, псы хывхэр зыхэсхэм хэхуа яуж удз къэкӀыгъуэм къышъхьэпу.
Нэхъыбэм хывхэр гуп мы ину зэхэтхэ, абыхэм зы гуужъ, гукӀэ зытӀущ, джэм зытӀущ шкӀэхэр ядэкӀыгъу хэтху. Зэхэтын хабзэ яӀэми абым и пылъыным яуж итхэкъым нэхъыбэм. Гуужъыр нэхъыбэм лъэныкъу зеӀыгъыр адрей псэушъхьэхэм я хэмыхьу, згуэрэ къатеу ешӀыпхъуахэмэ, гупым якӀэлъоплъ, джэм гуэрэхэр хэкӀауэ щытмэ и бжьакъуэмкӀэ еуэкӀыурэ гупым хехуэжьыр. Щежьэхэм идежь хабзу яхэлъ зэпамыуду: джэмыжъхэр ипэм иту макӀуэхэ, шкӀэхэр икум итхэ, икӀэм итхэр гукӀэхэмрэ джэмыкӀэхэмрэ. Згуэрэ къакӀалъежьэмэ гупыр пабжъэхэм холъадэ, хъурей-хъурейуэ жэжу, яужым къоувыӀэхэри я лъэужхэм тету яуж къыхьам йожэхэ.
Гуужъхэр апхуэдизымкӀэ бзаджэ мэхъухэр я шэнкӀэ, нэхъыбэм гупым хокӀхэри язакъу мэпсохэ. Апхуэдэ хывыжъхэм хуэсакъу яхущытын хуэй, зэзэмызэкӀэ лажьи имыӀу цӀыхухэми ятоуэхэр.
Тропик лъэныкъуэм щыщ псэушъхьэхэм я нэхъыбэм хуэдуи азиэ хывхэм я зэпыхьэнымрэ лъхуэнымрэ гъэм и зэманым елъытакъым. Псэфу зэрщытыр махуэ 300-340 хуэдиз, яужым джэмым зы шкӀэ къэлъхур. ШкӀэм и цыр гъуэплъ-гъуэжьыфу щыт. Быдзычэм мазэ 6-9 хуэдиз кӀэс.
Псэушъхьэ зхуэсакъын хуэуэ куэд иӀэкъым хывым. къаплъэнымрэ щомышъымрэ зытеуэфхэр джэмыкӀэхэмрэ шкӀэхэмрэ, гу зэфэувар къаплъэнми и къэру къыхьынукъым. Абым емылъытауэ шкӀэхэм я нэхъыбэр зэхьыр хуэбэгъуэмрэ узхэмрэ.
Азиэ хывыр пэсырей зэман дыдэхэм къыщыкӀэдзауэ Ӏэсэ яшъат. Ӏэсэ хывыр нэхъ хому щыт и шэнымкӀэ мэз хывым елъытамэ, и бжъакъуэхэр нэхъ кӀэкӀ, и ӀэплъэпкъымкӀи емыхьчу щыт, нэхъ ныбэфу щыт мэз хывыр нэхъ зэкӀэшта и пкъымкӀэ.
Ӏэсэ хывыр Ипшъэ-КъуэкӀыпӀэ Азиэм нэхъыбу яӀыгъ унагъуэ былымхэм ящыщ Индиэм, Ипшъэ Китайм Малазиэ хы тӀыгухэм ядежь. Ӏэрысэ хыв куэд Ипшъэ Еуропэм щаӀыгъ, Урымым нэхъ бэуэ, лъэхъэнэ VIII-IX хьэрыпхэм ирачауэ хъун. Ӏэрысэ хывыр абым пэмыкӀыуи Японым, Гавайхэм, Америкэ Латиным ирачахэ. Пэсырей лъандэрэ хывхэр Къэукъаз лъэныкъуэхэми ягъэӀэсэ.
Куэду хывхэр лэжьыгъэ ӀохухэмкӀэ ягъэсэбэпхэр, нэхъыбэм прундж губгъуэлэжьыгъэхэм, пэмыкӀыуэ и шэм шъхьэкӀэ, ауэ хывым щанэк э нэхъ макӀэ шэуэ къыкӀэкӀыр жэмым нэхърэ. Абым емылъытауэ хывым и шэр нэхъ маеу щыт жэмышэм нэхърэ. Хывым и лыр шкӀэрами шабэкъым, абым шъхьэкӀэ шхыным макӀыу ягъэсэбэр.
Мы Ӏэсэ хывхэм яшъэкӀуэныр къадэкъым макӀыу къызэрнахэм шъхьэкӀэ. Аустралиэ къуэдем щымыхъукӀэ, уӀэгъэ хъуа хывыр къэрууншэкъым, куэду хуэсакъын хуэй уӀэгъэм нэхъри къызэкӀегъастэ псэушъхьэр.
Бивол или домашен азиски бивол (науч. Bubalus bubalis) — големо говедо со потекло од јужна Азија, југоисточна Азија и Кина. Денес се среќава во Европа, Австралија и некои земји во Америка.[1] Дивиот бивол (Bubalus arnee) од југоисточна Азија се смета за различен вид, но најверојатно е предокот на домашниот бивол.[2]
Според морфолошките и етолошките критериуми, разликуваме два типа на биволи — речен (од јужна Азија, па на запад до Балканот, во Египет и Италија) и блатен (од Асам на запад, преку југоисточна Азија до долината Јангцекјанг во Кина на исток).[1][3] Потеклото на овие два типа е спорно, но филогенетските истражувања укажуваат дека блатниот тип е со потекло до Кина, припитомен пред 4.000 години, додека пак речниот тип е од Индија, припитомен пред околу 5.000 години.[4] Со биволи се тргувало во Индската цивилизација (во денешен Пакистан) до Месопотамија (во денешен Ирак), околу 2500 г. пр. н. е.[5] Печатот на писарот на акадскиот крал има претстава на жртвување на биволи.[6]
Биволите се особено погодни за орање на оризарниците, а нивното млеко е побогато со масти и белковини од она на другите млекодајни говеда. Големите подивени населенија во северна Австралија се установиле кон крајот на XIX век, а мали подивени стада има и во Нова Гвинеја, Тунис и североисточна Аргентина.[1] Денес има барем 130 милиони домашни биволи, и од нив за издршка зависат повеќе луѓе отколку од били кое друго домашно животно.[7]
Ова животно одамна се одгледува во Македонија. Според едни, биволот е доведен од Александар Македонски по неговите освојувања во денешна Индија и Пакистан[8], додека според други, животното е донесено од османлиите. За разлика од поранешната бројност, во последните 60 години биволот бележи голем пад поради помасовната индустријализација. Така, во 40-тите и 50-тите години на XX век имало оиколу 5000 грла биволи во разни делови од земјата, додека пак денес нивниот број и географска распределеност се е многу ограничени. Во 2007 г. е направен посебен конзерваторски напор, со кој е обновен бројот на биволи во с. Дебреште, Прилепско, со оплодување на биволиците со мажјак донесен од Швајцарија по иницијатива на битолската организација „Биосфера“, од кои денес се произведува моцарела.[8] Со цел застапување на ова животно е создадена невладината организација „Брешко“.[9]
Примероци од животното можат да се видат во скопската[10] и битолската зоолошка градина[11].
Речните биволи имаат црна кожа, но неки примероци имаат боја на темен шркилец. Блатните се раѓаат со сива кожа, а со време стануваат шрилесто сини. Речните имаат издолжени глави, помали се по обем, и имаат поголеми нозе од блатните. Грпката им е подолга и се смалува попостепено. Роговите одат надолу и наназад, па потоа се извиткуваат нагоре, во завој. Блатниот бивол е подебел, потежок и понабиен; има кратко тело и голем стомак. Челото е рамно, очите се истакнати, лицето му е кусо, а муцката е широка. Вратот е споредбено долг, а грпката и задникот се истакнати. Грбниот срт е издолжен наназад и нагло завршува веднаш пред крајот на градите. Роговите излегуваат нанадвор, па се свиваат во полукруг, но секогаш остануваат на иста рамнина со челото. Опашката е куса и доаѓа само до скочните зглобови. Бисината се движи од 129 до 133 см кај мажјаците и 120 до 127 см кај женките. Тешки се 300-550 кг, но забележани се и примероци тешки преку 1000 кг.[1]
Блатниот бивол има 48 хромозоми, а речниот има 50. Меѓусебно потешко се размножуваат, но сепак може да се добие плоден пород. Биволот не може да се вкрсти со другите говеда, односно зародишот не може да се развие.[12]
Бурагот на биволот значајно се разликува од оној на другите преживари.[13] Содржи голем број бактерии, особено од целулозен тип, нижи праживотни и виши габи зооспори. Покрај ова, утврдени се повисоки количества на амонијак азот (NH4-N) и поголема pH-вредност во споредба со останатата стока.[14]
Речните биволи претпочитаат подлабока вода. Блатните сакаат да се валкаат во дупки со кал, кои ги копаат со роговите. Валкајќи се, добиваат дебела облога од кал.[1] Обата типа се добро прилагодени на топла и влажна клима, на температура од 0 °C во зима до 30 °C и повеќе лете. Во топлите краишта, пристапот до вода е од големо значење, бидејќи ова е начин на кој вршат терморегулација. Некои раси се приспособени за солен песоклив терен кај море.[15]
Биволите се хранат со разни видови водни растенија. Во услови на поплава, ги нурнуваат главите под вода, откинуваат растенија и излегуваат на површина за да ги однесат. Јадат трски, италијански трски, острика, воден зумбул и мочуришни треви. Некои од овие растенија имаат голема вредност за месното население, додека пак други, како водниот зумбул, претставуваат голем проблем во тропските долини и исхраната на биволите со нив се смета за корисна работа.
На биволите им се дава зелена крма со цел да се засили млекодајноста и кога се товат. Многу сточни култури се прибираат во облик на сено, плева или како каша. Меѓу нив се луцерката, листовите и дршките од бананата, касавата, сточната репка, халфата, белоглавата мимоза и конопниот хибискус (кенаф), пченката, овеспт, сунѓерот Pandaros, кикиритките, сиракот, соините зрна, шеќерната трска, багасата и трупките. Можат да јадат и На некои места им се дава и каша од отпадочен материјал од агруми и ананас. Во Египет, на млекодајните биволици им се даваат цели урми, сочинувајќи до 25% од исхраната.[1]
Блатниот бивол достигнува полова зрелост подоцна од речниот. Младите мажјаци во Египет, Индија и Пакистан се парат на возраст од 3–3,5 години, но во Италија ги парат и на возраст од 2 години. Животното престанува да биде плодно на возраст од 12 години или подоцна. Добар речен бивол може да оплоди 100 биволици годишно. Врз размножувањето влијае и годишното време; високите температури го намалуваат либидото кај животното.[1]
Стапката на зачнување и отелување кај женките исто така зависи од годишното време.[16] Младите биволици добиваат нагон за парење на возраст од 13–33 месеци, но парењето на ваква возраст обично не дава плод, поради што се чека додека не наполнат 3 години. Бременоста трае 281–334 дена, но највеќето наоди укажуваат на 300 до 320 дена. Блатните биволици се отелуваат 1-2 недели подоцна од речните. И покрај неплодноста по извесен број години, биволите продолжуваат да бидат работоспособни до возраст од 30 и повеќе години.[1]
Начинот на чување и одгледување на биволите зависи од целта за која се користат. Највеќето биволи работат во поединечни домаќинства, живеат блиску до стопанот и најчесто се најголемото капитално средство во домашното стопанство. Женските членови на семејството се грижат за млекодајните биволици, додека пак машките ги чуваат и работат со биволите за орање. Ова е најдоброто животно за работа во длабоката кал на оризарници поради големите копита и свитливоста на глуждовите. Поради ова се нарекуваат „жив трактор на истокот“ и со нив се ора подлабоко отколку со волови и коњи. Биволот претставува најсиплатлив начин на обработка на помали ниви. Во највеќето оризопроизведувачи земји, биволот се користи и за вршење, како и за превоз на снопови при бербата на ориз. Воедно, животното се користи за вртење вители на гмечалки за маслодајна репка, шеќерна трска и направи за вадење на вода. Во Индија и Пакистан се ставаат поголеми групи биволи кога има потреба од тешка влеча. При освојувањето на Европа, осмалиите со нив влечеле опсадни овни. Изметот се користи како ѓубриво, а кога ќе се исуши, и како гориво.[1]
Биволите имаат удел од 72 милиони тони млеко и три милиони тони месо годишно во светот, од кои највеќе во подрачја подложни на неурамнотеженост во исхраната. Во Индија, речниот бивол се чува предежно за молзење и превоз, а блатниот служи за работа.[17]
Млекото на биволот има поинакви физиохемиски особености од она на другите преживари, како сразмерно пвоеќе масни киселини и белковини.[18] Исто така, постои разлика помеѓу млекото на водниот и она на блатниот бивол.[19] Биволското млеко има повеќе вкупни цврсти материи, сирова белковина, масти, калциум, фосфор и малку повеќе лактоза во споредба со кравјото млеко. Поради густината, ваквото млеко е особено погодно за преработка во најразлични млечни производи. Количеството на соединета линолна киселина се движи од 4,4 мг/г масленост во септември 7,6 мг/г масленост во јуни. Составот на млекото на водниот бивол зависи и од наследните чинители, како и од годишното време.[20]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|accessdate= (помош) |accessdate= (помош) Бивол или домашен азиски бивол (науч. Bubalus bubalis) — големо говедо со потекло од јужна Азија, југоисточна Азија и Кина. Денес се среќава во Европа, Австралија и некои земји во Америка. Дивиот бивол (Bubalus arnee) од југоисточна Азија се смета за различен вид, но најверојатно е предокот на домашниот бивол.
Според морфолошките и етолошките критериуми, разликуваме два типа на биволи — речен (од јужна Азија, па на запад до Балканот, во Египет и Италија) и блатен (од Асам на запад, преку југоисточна Азија до долината Јангцекјанг во Кина на исток). Потеклото на овие два типа е спорно, но филогенетските истражувања укажуваат дека блатниот тип е со потекло до Кина, припитомен пред 4.000 години, додека пак речниот тип е од Индија, припитомен пред околу 5.000 години. Со биволи се тргувало во Индската цивилизација (во денешен Пакистан) до Месопотамија (во денешен Ирак), околу 2500 г. пр. н. е. Печатот на писарот на акадскиот крал има претстава на жртвување на биволи.
Биволите се особено погодни за орање на оризарниците, а нивното млеко е побогато со масти и белковини од она на другите млекодајни говеда. Големите подивени населенија во северна Австралија се установиле кон крајот на XIX век, а мали подивени стада има и во Нова Гвинеја, Тунис и североисточна Аргентина. Денес има барем 130 милиони домашни биволи, и од нив за издршка зависат повеќе луѓе отколку од били кое друго домашно животно.
Буйвол - ача туяктуулар түркүмүнө кирүүчү, сүт эмүүчү жаныбарлардын бир түрү.
Буйвол салмактуу, мойну жана буту кыска, жазы маңдай, буквенный моюн-көкүрөк териси салбырак, мүйүзү үч кырдуу, куйругу узун-Өңү кара, боюнун бийиктиги 130 см, тулкусунун уз. 135 см, инек Буйволдун салм. 460 кг, букасы 800 кг га чейин. 12 ай көтөрүп, жалкы тууйт. Анын З тукуму, 4 түрү белгилүү. Африка, Азия жана Тынч океандагы аралдарда кездешет. Буйвол б. з-дан 3-4 миң жыл мурда колго үйрөтүлгөн.
Азербайжан, Грузия, Арменияда Индия буйволу өстүрүлөт. Буйвол кеч жетилет. Саан Буйвол 1400-1600 кг сүт берет; сүтүнүн майлуулугу 8-8, 8%.
Буйвол - ача туяктуулар түркүмүнө кирүүчү, сүт эмүүчү жаныбарлардын бир түрү.
Буйвол салмактуу, мойну жана буту кыска, жазы маңдай, буквенный моюн-көкүрөк териси салбырак, мүйүзү үч кырдуу, куйругу узун-Өңү кара, боюнун бийиктиги 130 см, тулкусунун уз. 135 см, инек Буйволдун салм. 460 кг, букасы 800 кг га чейин. 12 ай көтөрүп, жалкы тууйт. Анын З тукуму, 4 түрү белгилүү. Африка, Азия жана Тынч океандагы аралдарда кездешет. Буйвол б. з-дан 3-4 миң жыл мурда колго үйрөтүлгөн.
Азербайжан, Грузия, Арменияда Индия буйволу өстүрүлөт. Буйвол кеч жетилет. Саан Буйвол 1400-1600 кг сүт берет; сүтүнүн майлуулугу 8-8, 8%.
বনৰীয়া ম'হ (ইংৰাজী: Asiatic water buffalo, বৈজ্ঞানিক নাম-Bubalus arnee)এটা ডাঙৰ আকাৰৰ ম'হৰ প্ৰজাতি৷ ই সমগ্ৰ দক্ষিণ-পূব এছিয়াত স্থানীয় প্ৰজাতি৷ আই.ইউ.চি. এনৰ ৰঙা তালিকাত এই প্ৰাণীবিধক সংকটগ্ৰস্ত ( endangered species)বুলি স্বীকৃতি দিয়া হৈছে৷ বৰ্তমান ইয়াৰ জনসংখ্যা ৪,০০০ তকৈও কম বুলি ধাৰণা কৰা হৈছে৷ [1] সমগ্ৰ বিশ্বত ইয়াৰ প্ৰায় ৩,৪০০ টা প্ৰাণী জীয়াই আছেগৈ৷ তাৰে ৩,১০০ (৯১%) ভাৰতবৰ্ষত বিশেষকৈ অসমত আছে৷.[2]
বনৰীয়া ম'হ পোহনীয়া ম'হতকৈ আকাৰত ডাঙৰ আৰু ইয়াৰ ওজনো অধিক৷ ইহঁতৰ ওজন সাধাৰণতে ৭০০-১২০০ কিলোগ্ৰাম হয়৷ মূৰৰ পৰা দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ২৪০-৩০০ ছে:মি: আৰু নেজৰ দৈৰ্ঘ্য ৬০-১০০ ছে:মি: হয়৷ মতা আৰু মাইকী উভয়ৰে শিং থাকে৷ বনৰীয়া ম'হৰ ছালৰ বৰণ গাঢ় মুগা বা ক'লা হয়৷ ইয়াৰ কপালত এটা সৰু চুলিৰ কোঁচা থকা দেখা যায়৷ ইয়াৰ কাণ দুখণ তুলনামূলকভাৱে সৰু৷ ইয়াৰ নেজৰ আগটোত একোঁচা চুলি থাকে৷ [3]
কেৰলাছ লিনিয়াছে পোণপ্ৰথমে ১৭৫৮ চনত Bos bubalis হিচাপে পোহনীয়া ম'হৰ বৈজ্ঞানিক নামকৰণ কৰে৷ ১৭৯২ চনত ৰবাৰ্ট কেৰ (Robert Kerr) এ বনৰীয়া ম'হক Bos arnee আখ্যা দিয়ে৷ [4][5][6]
বনৰীয়া ম'হ প্ৰধানকৈ ভাৰত, নেপাল, বাংলাদেশ, ভূটান, থাইলেণ্ড আৰু কম্বোডিয়াত দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ এই প্ৰাণীবিধ পাকিস্তান, বাংলাদেশ, লাওছ আৰু ভিয়েটনামৰ পৰা ইতিমধ্যে বিলুপ্ত হৈছে বুলি জনা গৈছে৷ [1][2] এই প্ৰাণীবিধে প্ৰধানকৈ পানীপূৰ্ণ ঘাঁহনি, বিল আৰু নৈৰ উপত্যকা অঞ্চলত দেখা যায়৷[3]
ভাৰতবৰ্ষত বনৰীয়া ম'হ প্ৰধানকৈ অসমৰ বিভিন্ন সংৰক্ষিত বনাঞ্চল যেনে কাজিৰঙা, মানস, ডিব্ৰু ছৈখোৱা, লাওখোৱা আৰু বুঢ়াচাপৰি অভয়াৰণ্য আদিত বিস্তৃত হৈ আছে৷ তাৰোপৰি অৰুণাচল প্ৰদেশৰ 'D'Ering Memorial Wildlife Sanctuary' তো ইয়াক দেখা যায়৷ ইয়াৰ বাহিৰে পশ্চিমবংগৰ বাক্সা ব্যাঘ্ৰ্য প্ৰকল্প, মেঘালয়ৰ বালপাকৰাম (Balpakram ) ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান আদিতো বনৰীয়া ম'হ সৰু সৰু গোটত বিস্তৃত হৈ আছে৷[2] নব্বৈ শতিকাৰ প্ৰধমভাগত অসম আৰু দাঁতিকাষৰীয়া অঞ্চলসমূহতো প্ৰায় ৩,৩০০-৩,৫০০ মান বনৰীয়া ম'হ আছিল বুলি জনা যায়৷[7] কিন্তু বিভিন্ন কাৰণত এই জনসংখ্যা হ্ৰাস পাই ১৯৯৭ চনত কেৱল ১,৫০০ হৈ পৰে৷[1]
নেপালত কেৱল Koshi Tappu Wildlife Reserveত বনৰীয়া ম'হ দেখা যায়৷ ১৯৭৬ চনত ইয়াৰ জনসংখ্যা ৬৩ টাৰ পৰা ২০০৯ চনত ২১৯ টালৈ বৃদ্ধি পালে৷[8][9] ভূটানৰ ৰয়েল মানাহ ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানৰ আশে পাশে সৰু সৰু গোটত বনৰীয়া ম'হ দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ ই প্ৰকৃততে অসমৰ মানাহ ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানৰ সৈতে একেটা বৃহৎ গোটৰ অংশ৷[2] ম্যানমাৰৰ Hukaung Valley Tiger Reserveতো কিছুসংখ্যক বনৰীয়া ম'হ দেখা যায়৷[1]
থাইলেণ্ডত, ৪০ টাতকৈ সৰু সৰু গোটত কিছু বনৰীয়া ম'হ বিস্তৃত হৈ আছে৷ Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuary ত প্ৰায় ২৫-৩০ টা মান বনৰীয়া ম'হৰ গোট এটা থকাৰ তথ্য পোৱা গৈছে৷ কিন্তু যোৱা ১৫ বছৰ মান ধৰি এই গোটটোত বনৰীয়া ম'হৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পোৱা নাই৷[10]
তেনেদৰে কম্বোডিয়াতো 'Mondulkiri' আৰু Ratanakiri Provinces ত কেইডজনমান বনৰীয়া ম'হ বিস্তৃত হৈ আছে৷[11]
বনৰীয়া ম'হ দিন আৰু ৰাতি সমানে সক্ৰিয় হৈ থাকে৷ পূৰ্ণবয়স্ক মাইকী ম'হ আৰু পোৱালিয়ে মিলি ৩০ টা পৰ্যন্ত প্ৰাণীৰ স্থায়ী গোট ( clans) গঠন কৰে৷ এনে গোট একোটাই প্ৰায় ১৭০-১০০০ হেক্টৰ পৰ্যন্ত এলেকা অধিকাৰ কৰি ৰাখে৷ এনে গোটসমূহ সাধাৰণতে . পূৰ্ণবয়স্ক ম'হে নেতৃত্ব দিয়ে৷ এনে কেইবাটাও সৰু গোট লগ হৈ একোটা বৃহৎ দল (herd) গঠন হয়৷ এনে দলত ৩০-৫০০ টামান বনৰীয়া ম'হ থাকে৷ পূৰ্ণবয়স্ক মতা ম'হে 'bachelor group' গঠন কৰে নাইবা অকলশৰীয়াকৈ থাকে৷
বনৰীবা ম'হে ঋতু অনুযায়ী প্ৰজনন কৰে৷ সাধাৰণতে অক্টোবৰৰ পৰা নৱেম্বৰ পৰ্যন্ত ইহঁত প্ৰজননত লিপ্ত হয়৷ অৱশ্যে কিছু কিছু অঞ্চলত ই বছৰ জুৰি প্ৰজনন কৰাৰো তথ্য পোৱা যায়৷
মাইকী বনৰীয়া ম'হে ১০-১১ মাহ গৰ্ভধাৰণ কৰাৰ পিছত একোটাকৈ পোৱালিৰ জন্ম দিয়ে৷ মতা ম'হে ১৮ মাহত আৰু মাইকী ম'হে তিনিবছৰৰ বয়সত প্ৰজননৰ বাবে উপযুক্ত হৈ উঠে৷ বনৰীয়া ম'হৰ এতিয়ালৈকে জানিব পৰা মতে সৰ্বাধিক আয়ুসকাল হ'ল ২৫ বছৰ৷ [3]
বনৰীয়া ম'হে সাধাৰণতে উদ্ভিদ খাই জীয়াই থাকে৷ ই খেতি পথাৰত বিশেষকৈ ধান, কুঁহিয়াৰ, মৰাপাট আদিও খায়৷ [12]
শেহতীয়াকৈ বনৰীয়া ম'হৰ প্ৰায় ৫০% পৰ্যন্ত জনসংখ্যা হ্ৰাস পাইছে৷ এই প্ৰাণীবিধে সন্মুখীন হোৱা প্ৰধান সমস্যাবোৰ হৈছে- [1]
Bubalus arnee ক ইতিমধ্যে CITES Appendix III ৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে আৰু ভূটান,ভাৰত, নেপাল আৰু থাইলেণ্ডত আইনী সংৰক্ষণ প্ৰদান কৰা হৈছে৷ [1]
বনৰীয়া ম'হ (ইংৰাজী: Asiatic water buffalo, বৈজ্ঞানিক নাম-Bubalus arnee)এটা ডাঙৰ আকাৰৰ ম'হৰ প্ৰজাতি৷ ই সমগ্ৰ দক্ষিণ-পূব এছিয়াত স্থানীয় প্ৰজাতি৷ আই.ইউ.চি. এনৰ ৰঙা তালিকাত এই প্ৰাণীবিধক সংকটগ্ৰস্ত ( endangered species)বুলি স্বীকৃতি দিয়া হৈছে৷ বৰ্তমান ইয়াৰ জনসংখ্যা ৪,০০০ তকৈও কম বুলি ধাৰণা কৰা হৈছে৷ সমগ্ৰ বিশ্বত ইয়াৰ প্ৰায় ৩,৪০০ টা প্ৰাণী জীয়াই আছেগৈ৷ তাৰে ৩,১০০ (৯১%) ভাৰতবৰ্ষত বিশেষকৈ অসমত আছে৷.
ਮੱਝ ਇੱਕ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਪਸ਼ੂ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਮੱਝ (ਬੂਬਲਸ ਬੁਬਲਿਸ) ਜਾਂ ਘਰੇਲੂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਬੋਵਿਡ ਹੈ ਜੋ ਕਿਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ, ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ, ਇਹ ਯੂਰਪ, ਆਸਟਰੇਲੀਆ, ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ, ਦੱਖਣੀ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਅਫਰੀਕੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੰਗਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੱਝ (ਬੁਬਲਸ ਅਰਨੀ) ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੀ ਇਕ ਵੱਖਰੀ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸੰਭਾਵਤ ਘਰੇਲੂ ਪਾਣੀ ਮੱਝ ਦੇ ਪੂਰਵਜ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮੱਝ ਦੀ ਚਮੜੀ ਕਾਲੀ ਹੈ, ਪਰ ਕੁਝ ਮੱਝਾਂ ਦੀ ਚਮੜੀ ਸ਼ਾਹ ਕਾਲੀ, ਸਲੇਟ ਰੰਗ ਦੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੱਝ ਜਨਮ ਵੇਲੇ ਸਲੇਟੀ ਚਮੜੀ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਸਲੇਟੀ ਨੀਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਐਲਬਿਨੋਇਡ ਕੁਝ ਅਬਾਦੀ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹਨ। ਨਦੀ ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਤੁਲਨਾਤਮਕ ਤੌਰ ਤੇ ਲੰਬੇ ਚਿਹਰੇ, ਛੋਟਾ ਘੇਰਾ ਅਤੇ ਦਲਦਲ ਮੱਝਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡੇ ਅੰਗ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀਆਂ ਪਰਦਾ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਟੇਪ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿੰਗ ਹੇਠਾਂ ਅਤੇ ਪਿਛਾਂਹ ਵਧਦੇ ਹਨ, ਫਿਰ ਇਕ ਚੱਕਰ ਵਿਚ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਕਰਵ
ਮੱਝ ਦਾ ਦੁੱਧ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਰਸਾਇਣਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦੂਸਰੀਆਂ ਪੇੜ੍ਹੀਆਂ ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਫੈਟੀ ਐਸਿਡ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਟੀਨ ਦੀ ਉੱਚ ਸਮੱਗਰੀ। ਦਲਦਲ ਅਤੇ ਨਦੀ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮੱਝ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਸਰੀਰਕ ਅਤੇ ਰਸਾਇਣਕ ਮਾਪਦੰਡ ਵੱਖਰੇ ਹਨ। ਪਾਣੀ ਦੇ ਮੱਝ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਕੁੱਲ ਘੋਲ, ਕੱਚੇ ਪ੍ਰੋਟੀਨ, ਚਰਬੀ, ਕੈਲਸ਼ੀਅਮ, ਅਤੇ ਫਾਸਫੋਰਸ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਲੈक्टोज ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੁੱਲ ਘੋਲ ਦਾ ਉੱਚ ਪੱਧਰੀ ਪਾਣੀ ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਪਦਾਰਥਾਂ ਵਰਗੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਡੇਅਰੀ ਉਤਪਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋਸੈਸ ਕਰਨ ਲਈ ਆਦਰਸ਼ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਦੁੱਧ ਵਿਚ ਕੰਜੁਗੇਟਿਡ ਲਿਨੋਲਿਕ ਐਸਿਡ (ਸੀਐਲਏ) ਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਸਤੰਬਰ ਵਿਚ 4.4 ਮਿਲੀਗ੍ਰਾਮ / ਜੀ ਫੈਟ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਜੂਨ ਵਿਚ 7.6 ਮਿਲੀਗ੍ਰਾਮ / ਜੀ ਫੈਟ ਤੱਕ ਸੀ। ਮੌਸਮ ਅਤੇ ਜੈਨੇਟਿਕਸ ਸੀ ਐਲ ਐਲ ਦੇ ਪੱਧਰ ਦੀ ਭਿੰਨਤਾ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮੱਝ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਕੁੱਲ ਰਚਨਾ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲੀ ਕਰਨ ਵਿਚ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਮੱਝ ਇੱਕ ਦੁੱਧ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਪਸ਼ੂ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਮੱਝ (ਬੂਬਲਸ ਬੁਬਲਿਸ) ਜਾਂ ਘਰੇਲੂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਬੋਵਿਡ ਹੈ ਜੋ ਕਿਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ, ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਚੀਨ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅੱਜ, ਇਹ ਯੂਰਪ, ਆਸਟਰੇਲੀਆ, ਉੱਤਰੀ ਅਮਰੀਕਾ, ਦੱਖਣੀ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਅਫਰੀਕੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੰਗਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੱਝ (ਬੁਬਲਸ ਅਰਨੀ) ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਦੀ ਇਕ ਵੱਖਰੀ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸੰਭਾਵਤ ਘਰੇਲੂ ਪਾਣੀ ਮੱਝ ਦੇ ਪੂਰਵਜ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।
எருமை அல்லது நீர் எருமை (ஆங்கிலம்: buffalo) என்ற விலங்கு, பாலூட்டிகளில் ஒன்றாகும். இவற்றிடையே பேரின, சிற்றின வேறுபாடுகள் உண்டு. இருப்பினும், எருமை என்ற சொல் பொதுவாக வீடுகளில் வளர்க்கப்படும் எருமையையே (ஆங்கிலம்:Water buffalo)க் குறிக்கிறது. இந்த எருமையின் தாயகம் இந்தியா என பெரும்பான்மையான பரிணாம மரபியல் ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.[1] இவ்விலங்கின் கொழுப்பு நிறைந்த பாலுக்காகவும், உழவுக்கும், போக்குவரவுக்கும் இவ்விலங்கினம், மிகவும் உதவிகரமாக இருக்கிறது. அனைவரும் ஏற்றுக் கொள்ளத்தக்க உயிரியல் வகைப்பாடு இல்லை. இருப்பினும் பெரும்பாலோனோர், வலப்பக்கமுள்ள பெட்டியின் குறிப்புகளை ஏற்றுக்கொள்கின்றனர்.
எருமையானது கன்றை ஈன்றவுடன் சீம்பால் சுரக்கும். கன்று ஈன்ற முதல் மூன்று நாட்களில் எருமையானது சீம்பாலைச் சுரக்கும். இதில் கன்றுக்கு அவசியமான இம்யூனோ குளோபுலின் நோய் எதிர்ப்பொருளும், சாதாரண பாலில் உள்ளதை விட தாமிரம், இரும்புச்சத்துக்கள் அதிக அளவிலும் உள்ளன. பின்பு, சாதரணப்பால் சுரக்க ஆரம்பிக்கிறது. முதல் ஓரிரு வாரங்களில் கறக்கும் பாலிலிருந்து அந்த எருமையின் பாலின் தன்மையை அறிந்து கொள்ளலாம். 5-6 வாரங்களில் அதிக அளவு பால் தரும். இந்த அளவு சில வாரங்களில் வரை தொடர்ந்து, பின் குறைய ஆரம்பிக்கும். பின்பு கறவையின் பால் வற்ற ஆரம்பித்துவிடும்.
எருமைகள் நான்காவது கன்று ஈனும் போது அதன் பால் உற்பத்தி அதிகமாக இருக்கும். பின்பு குறைந்து விடும். பால் கறக்கும் கால அளவு தீவனம், பராமரிப்பு, பால் கறக்கும் இடைவெளி, நோய்த்தாக்கம் போன்ற காரணிகளைப் பொறுத்தது. பல்வேறு இன எருமைகளின் கறவைக்காலம் வேறுபடுகின்றன. முர்ரா இன எருமைகளில் பால் உற்பத்திக் காலம் 262-295 நாட்கள் வரை ஆகும்.
கன்றை சிறிது நேரம் பால் ஊட்ட விடுவதன் மூலமோ அல்லது கையினால் காம்பினைத் தடவி விட்டோ காம்பானது பால் சுரப்பிற்குத் தூண்டிவிடப்படுகிறது. ஏனெனில் இவ்வாறு காம்பைத் தடவி விடுவதால் மடியின் கீழேயுள்ள ஆக்ஸிடோசின் ஹார்மோனைச் சுரக்கும் நாளங்கள் தூண்டப்பட்டு, பால் சுரப்பு அதிகரிக்கிறது. இந்த ஹார்மோன் ஆனது இரத்தத்தின் வழியாக மெமரி (Memory) சுரப்பிற்குக் கடத்தப்படுகிறது. ஏனெனில் ஹார்மோனும், நரம்பு நாளங்களும் பாலை வெளித் தள்ளுவதில் ஈடுபடுகின்றன. எனவே இவை நரம்பு ‘உட்சுரப்பு செயல்’ எனப்படுகிறது. ஆக்ஸிடோசின் ஆல்வியோலை குழாயை சுருங்கி விரியச்செய்கிறது. இதனால் குழாயிலுள்ள பால் வெளித்தள்ளப்பட்டு காம்பை வந்தடைகிறது.
இவ்வாறு அல்வியோலை வழியே வரும் பால் சுரப்பு குறைவாகவே இருக்கும். கன்றுக்குப் பாலூட்டும் போது மடியில் முட்டி மோதும் போதும், கையினால் மசாஜ் செய்வது போல் தடவும் போதும் இந்த ஹார்மோன் சுரப்பு அதிகமாக இருக்கும். அப்போது தான் பால் சுரப்பும் அதிகரிக்கும்.மேலும் கால்நடைகளில் பால்கறப்பதற்கு முன்பு அடர் தீவனமளிப்பது பால் சுரப்பையும், பால் தரும் நேரத்தையும் அதிகரிப்பதாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.
எருமையின் மடி, கால்நடையின் மடியை ஒத்திருந்தாலும் காம்புகள் அளவில் சற்று பெரியவை. நான்கிற்கும் மேற்பட்ட காம்புகள் இருப்பின் கன்று பிறந்த, ஓரிரு வாரங்களுக்குள் நீக்கிவிடவேண்டும். உருளை வடிவக் காம்புகளே பெரும்பாலும் முர்ரா இன மாடுகளில் காணப்படுகின்றன. முன் இரு காம்புகள் 5-8 செ.மீ, 6.4 செ.மீ வரை நீளமும் அதன் சுற்றளவு 2.5-2.6 செ.மீ வரையும் இருக்கும். இதே போன்று பின் இரு காம்புகளும் 6-9 - 7.8 செ.மீ மற்றும் 2.6 - 2.8 செ.மீ அளவு கொண்டுள்ளன.முன்பக்க மடியை விட பின்பக்கமானது சற்று அளவில் பெரியது. பாலும் இதில் அதிக அளவில் இருக்கும். கால்நடை அளவீட்டின் படி 60:40 என்ற அளவில் பின் மடி மற்றும் முன்மடியில் முறையே பால் அளவு இருக்கும். பால் அதிகம் இருப்பதால் பின்பாகத்தைக் கறந்து முடிக்க அதிக நேரம் ஆகும்.
எருமையின் காம்புகளில் பால் வரும் துளையைச் சுற்றியுள்ள தசைகளும், எபிதீலியத் திசுக்களும் சற்று தடிமனானவை. எனவே எருமையில் பால் கறக்க, மாட்டை விட சற்று அதிக விசையுடன் அழுத்தவேண்டும். கன்று ஊட்டிய பின்னர் இநத அழுத்தத்தின் அளவு சற்று குறையும். மாடுகளில் அல்வியோலை என்ற தொகுக்கப்பட்ட பாலானது குழாய் போன்ற வெளியேற்றும் அமைப்புகளிலும், மெமரி (Memory) சுரப்பிகள் மற்றும் காம்புகளில் சேகரித்து வைக்கப்படுகிறது. ஆனால் எருமைகளில் அவ்வாறில்லாமல் பீய்ச்சும் போது உள்ளிருந்து வெளித்தள்ளப்படுகிறது. சீனாவின் மஞ்சள் மாடுகள் மற்றும் எருதுகளில் இவ்வாறு பாய்ச்சப்படுகிறது.எருமைகளில் குழாய் அமைப்புகளில் சேகரித்து வைக்கப்படாததால் காம்புகள் பால் கறக்கும் தருணத்தில் தளர்ச்சியாகவும், மென்மையாகவும் இருக்கும். ஆனால் மாடுகளில் அப்படி இருப்பதில்லை.
எருமைகள் பொதுவாகவே சுற்றுச்சூழல் மாற்றத்தைப் பொறுத்து எளிதில் பாதிப்படையக்கூடியவை. இவை பயந்தாலோ, ஏதேனும் வலி, மன அழுத்தம் ஏற்பட்டாலோ உடனே பால் சுரப்பு குறையும். ஏனெனில் மேற்கண்ட சூழ்நிலைகளின் போது அட்ரினலின் என்ற ஹார்மோன் சுரக்கும். இது இரத்த நாளங்களைச் சுருங்கச் செய்து மடிக்குச் செல்லும் ஆக்ஸிஜன் அளவைக் குறைக்கிறது. மேலும் இந்த அட்ரினல் ஆனது அல்வியோலையின் மையோஎபிதீலியல் செல்களின் மீது செயல்புரிந்து, அவை ஆக்ஸிடோசினை எடுத்துக் கொள்ள முடியாமல் அடைத்து விடுகிறது. இதனால் பால் சுரப்பு தடைபடுகிறது. எனவே வலி, மனஅழுத்தம் ஏற்படா வண்ணம் எருமைகளை நன்கு கண்காணித்து சிகிச்சை அளித்தல்வேண்டும். பால் கறக்கும் நேரத்தை மாற்றிக் கொண்டே இருத்தல், தவறான கறக்கும் முறையைக் கையாளுதல், பால் கறக்கும் எந்திரத்தை சரியாகப் பொறுத்தாமை போன்றவையும் பால் சுரப்புக் குறைவுக்குக் காரணங்களாகும்.
மாட்டுடன் ஒப்பிடும் போது எருமையில் பால் கறப்பது கடினமான, மெதுவாகச் செய்யக்கூடிய செயலாகும். இதில் காம்புகள் சற்று தடிமனாக இருப்பதால் அதிக அழுத்தம் தேவைப்படுகிறது. பால் கறக்க எருமையில் ஆகும் நேரம் 2-10 நிமிடங்கள் ஆகும்.இதற்கு பல காரணங்கள் இருக்கின்றன. எருமையில் காம்பின் துளை சிறியது. அதிக ஆற்றல் செலுத்த வேண்டி இருக்கும். மாடுகளைப் போல் பால் முதலிலேயே குழாயில் சேகரித்து வைக்கப்பட்டிருக்காது. எனவே கறக்கும் போது தான் சிறிது சிறிதாக வெளிவரும்.
பால் கறக்கும்போது கொடுக்கும் அழுத்தமானது சிறிது சிறிதாக அதிகரித்து பின்பு மெதுவாகக் குறைய வேண்டும். இந்த அழுத்தமானது கால்நடையைப் பொறுத்தும் பால் கறப்பவரைப் பொறுத்தும் வேறுபடுகிறது.சுரக்கும் பாலின் அளவு அதிகமாக இருக்கும் போது கறக்கும் வேகமும் அதிகரிக்கிறது. எனவே எருமை மாடுகள் வாங்கும் போது மடி, காம்பின் தன்மை போன்றவற்றைப் பார்த்து, கவனித்து வாங்குதல் வேண்டும்.
மாட்டுடன் ஒப்பிடும் போது எருமையில் காம்புகள் சற்று வித்தியாசமானவை. எனவே, எருமையில் பால் கறக்க கொத்தாக உள்ள அதிக விசையுடன் கூடிய இயந்திரம் தேவை. இதன் எடை அதிகம். இந்தியாவில் இதன் தொகுப்பு எடையைக் குறைக்க ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன.
பால் கறந்து முடித்த பின்பு, ஏதேனும் தொற்றி நீக்கி கலந்த நீரினால் மடியை சுத்தம் செய்யவெண்டும். காம்பின் துளையானது பால் கறந்து சில நிமிடங்கள் வரை மூடாமல் இருக்கும். அந்த நேரத்தில் ஏதேனும் பாக்டீரியா, வைரஸ் போன்ற நுண்ணுயிரிகள் உட்புகுந்து விடலாம். இதைத் தடுக்கவே தொற்று நீக்கிகளைப் பயன்படுத்துகிறோம். இது காம்பை சுத்தப்படுத்துவதோடு அதன் துளை மூடும் வரை அதில் அடைத்து நுண்ணுயிரிகள் உட்புகாமல் காக்கிறது. இந்தக் கரைசலில் ஏதேனும் எண்ணெய் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். சில நேரங்களில், இந்தத் துளையானது அரைமணி நேரம் வரை மூடாமல் இருக்கும். அப்போது எருமை கீழே படுக்காமல் இருக்கத் தீவனம் அளிக்கவேண்டும். பால் கறக்க பயன்படுத்திய பாத்திரங்களை உடனக்குடனே நீரில் கழுவி உட்புறம், வெளிப்புறம் இரண்டும் சுத்தமாக இருக்குமாறு துடைத்து வைக்கவும். கை, மடிகளைக் கழுவப் பயன்படுத்தும் துணிகளும் ஒவ்வொரு முறையும் நன்கு துவைத்துக் காயவைத்த பின்னரே, மறு முறை பயன்படுத்தவேண்டும். இவைகளை கழுவக் குளோரின் கலந்த நீரைப் பயன்படுத்தலாம்.
நீர் எருமைகளை இந்திய நீர் எருமை மற்றும் சைனா நீர்காட்டு எருமை என இரு வகைகளாகக் பிரிக்கின்றனர்.இதில் இந்திய நீர் எருமைகள் 5000 வருடங்களாக இந்தியாவில் உள்ளன எனவும். சைனாவின் நீர்காட்டு எருமைகள் 4000 வருடங்களாக சைனாவில் உள்ளன என்றும் அறிவியலாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.[1]
உலகம் முழுவதும் 172 மில்லியன் நீர் எருமைகள் இருப்பதாக கணக்கெடுப்புகள் கூறுகின்றன.[2]. அவற்றில் 95.8 சதவீதம் ஆசியாவில் காணப்படுகின்றன.[3]
விவசாயம் மற்றும் பால் தவிர இவற்றின் கொம்புகளும் எலும்புகளும் அணிகலன்கள் செய்யப் பயன்படுகின்றன.
கீழ்கண்ட நோய்கள் வீட்டு எருமைகளை அதிகம் தாக்குகின்றன என ஆய்வுகள் கூறுகிறது.[5]
எருமை அல்லது நீர் எருமை (ஆங்கிலம்: buffalo) என்ற விலங்கு, பாலூட்டிகளில் ஒன்றாகும். இவற்றிடையே பேரின, சிற்றின வேறுபாடுகள் உண்டு. இருப்பினும், எருமை என்ற சொல் பொதுவாக வீடுகளில் வளர்க்கப்படும் எருமையையே (ஆங்கிலம்:Water buffalo)க் குறிக்கிறது. இந்த எருமையின் தாயகம் இந்தியா என பெரும்பான்மையான பரிணாம மரபியல் ஆய்வுகள் கூறுகின்றன. இவ்விலங்கின் கொழுப்பு நிறைந்த பாலுக்காகவும், உழவுக்கும், போக்குவரவுக்கும் இவ்விலங்கினம், மிகவும் உதவிகரமாக இருக்கிறது. அனைவரும் ஏற்றுக் கொள்ளத்தக்க உயிரியல் வகைப்பாடு இல்லை. இருப்பினும் பெரும்பாலோனோர், வலப்பக்கமுள்ள பெட்டியின் குறிப்புகளை ஏற்றுக்கொள்கின்றனர்.
గేదె (ఆంగ్లం Buffalo) మనిషి మచ్చిక చేసుకొని వాడుకొను ఒక జంతువు.
జెరిచి/సూరవరపుపలె/
ಎಮ್ಮೆ ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾ, ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ, ದಕ್ಷಿಣ ಯೂರೋಪ್, ಉತ್ತರ ಆಫ಼್ರಿಕಾ, ಮತ್ತು ಇತರೆಡೆ ಜಾನುವಾರಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ದನದ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪ್ರಾಣಿ. ಅದು ಸೀಳುಗೊರಸುಳ್ಳ, ಮೆಲಕು ಹಾಕುವ, ಸಸ್ತನಿಗಳಾದ ಆರ್ಟಿಯೊಡ್ಯಾಕ್ಟೈಲ¯ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಏಷ್ಯದ ಎಮ್ಮೆಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು ಬ್ಯುಬೇಲಸ್ ಬ್ಯುಬಾಲಿಸ್. ಇದರ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಈಜಿಪ್ಟಿನಿಂದ ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್ ವರೆಗೆ. ಎಮ್ಮೆಗಳ ಮೂಲ ವಾಸಸ್ಥಾನ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕದ ಉತ್ತರ ಪ್ರಧೇಶಗಳು. ಕ್ರಿ. ಶ. 600ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಇಟಲಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಎಮ್ಮೆಗಳು ರವಾನೆಯಾದವು. ಈಗ ಫ್ರಾನ್ಸ್, ಹಂಗೆರಿ, ಸ್ಪೇನ್ ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಇವು ನೆಲೆಸಿವೆ. ಭಾರತದ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಗಳು, ಕೇರಳ, ಬಂಗಾಳ, ಅಸ್ಸಾಂ, ಒರಿಸ್ಸ, ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ, ನೇಪಾಳಗಳಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲು ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕಾಡುಪ್ರದೇಶಗಳು ಕಾಡೆಮ್ಮೆಗಳ ವಾಸಸ್ಥಳ. ಸಿಂಹಳ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಪಳಗಿದ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಪುನಃ ಕಾಡನ್ನು ಸೇರಿ ಕಾಡೆಮ್ಮೆಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಂಡಿವೆ. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಮನುಷ್ಯನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಸಾಕು ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿವೆ.
ಎಮ್ಮೆಯ ಶರೀರ ಸ್ಥೂಲ, ಸುಮಾರು 2.5 ರಿಂದ 3 ಮೀಟರಿನಷ್ಟು ಉದ್ದ. 1.5 ರಿಂದ 1.8 ಮೀ. ಎತ್ರ. ಭಾರ 700 ರಿಂದ 800 ಕಿ. ಗ್ರಾಂ. ಚರ್ಮ ದಪ್ಪ, ಕೂದಲು ವಿರಳ. ಮೈ ಬಣ್ಣ ಬೂದು ಅಥವಾ ಕಪ್ಪು. 0.5 ರಿಂದ 1ಮೀ ಉದ್ದವಾದ ಬಾಲದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಬಿರುಸಾದ ಕೂದಲಿನ ಗೊಂಡೆ ಇದೆ. ತಲೆಯ ಮೇಲಿನ ಕೊಂಬುಗಳು ಬುಡದಲ್ಲಿ ಅಗಲವಾಗಿದ್ದು ಹಿಮ್ಮೊಗವಾಗಿ ಒಳಗಡೆ ಬಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅಡ್ಡ ಸೀಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇವು ತ್ರಿಕೋನಾಕಾರವಾಗಿವೆ. ಕೋಣದ ಕೊಂಬುಗಳು ಎಮ್ಮೆಯ ಕೊಂಬುಗಳಿಗಿಂತ ಭಾರವಾಗಿವೆ. ಕೊಂಬುಗಳ ಮೇಲೆ ಅಡ್ಡವಾದ ಸುಕ್ಕುಗಳಿವೆ. ಕಾಲಿನ ಗೊರಸುಗಳು ಪಸರಿಸಿರುವುದರಿಂದ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಕೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ಓಡಾಡಬಲ್ಲವು. ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುವುದು ಮತ್ತು ಕೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಳಾಡುವುದೆಂದರೆ ಇವುಗಳಿಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟ: ಕೆಸರು ಮೈಗೆ ಅಂಟಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ನೊಣವೇ ಮುಂತಾದ ಕೀಟಗಳ ಬಾಧೆ ತಪ್ಪುತ್ತದೆ.
ಹುಲ್ಲು ಎಮ್ಮೆಗಳ ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ. ಸೊಪ್ಪು, ಎಲೆ ಮುಂತಾದವೂ ಆಗಬಹುದು. ಮೆಲಕು ಹಾಕಿ ಅಗಿದು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತೆ ಜಠರದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಭಾಗಗಳಿವೆ. ಎಮ್ಮೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಆಹಾರವನ್ನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸಾಯಂಕಾಲ ಅಥವಾ ರಾತ್ರಿ ಮೇದು ಹಗಲಿನ ಬಹುವೇಳೆ ಮೆಲಕು ಹಾಕುತ್ತ ಅಥವಾ ನಿದ್ರಿಸುತ್ತ ಕಾಲಕಳೆಯುತ್ತವೆ. ಋತು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಣ ಹಲವಾರು ಎಮ್ಮೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸಂಸಾರವನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ತಿಂಗಳ ಅನಂತರ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಕರುಗಳು ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಹುಟ್ಟಿದ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲೇ ಕರು ತಾಯನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತದೆ. ಎಮ್ಮೆಯ ಜೀವಿತ ಕಾಲ ಸುಮಾರು ಹದಿನೆಂಟು ವರ್ಷಗಳು. ಹಾಲುಕರೆಯುವ ಎಮ್ಮೆಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಕರುಗಳ ಮೇಲೆ ತುಂಬ ಮಮತೆ; ತಮ್ಮನ್ನು ಸಾಕುವ ಯಜಮಾನರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನೆಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ; ಹಾಲುಕರೆಯುವ ಆಳು ಬದಲಾದಾಗ, ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಕ್ರಮರಾಹಿತ್ಯ ತಲೆದೋರಿದರೆ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಜೊತೆಯ ಪ್ರಾಣಿ ಕಾಣದಾದಾಗ ಕರೆಯುವ ಎಮ್ಮೆಯ ಹಾಲು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುವುದುಂಟು ; ಅದಕ್ಕೆ ಮೈಸ್ವಸ್ಥವಿಲ್ಲದಾಗಲೂ ಈ ಪರಿಣಾಮವಾಗುವುದುಂಟು ; ಈ ಎಲ್ಲ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಎಮ್ಮೆಯ ಸಾಕಾಣಿಕೆ ತುಂಬ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ರೀತಿಯ ಕಸಬೆಂದು ಹೇಳುವುದುಂಟು.
ಎಮ್ಮೆಗಳು ಭಾರವಾದ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಹೊರುತ್ತವೆ. ನೇಗಿಲು ಎಳೆಯುತ್ತವೆ. ಈ ಶ್ರಮದ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿಯೂ ತೊಗಲು, ಹಾಲು, ಮಾಂಸಗಳಿಗಾಗಿಯೂ ಇವನ್ನು ಸಾಕುತ್ತಾರೆ. ತೊಗಲಿನಿಂದ ಚರ್ಮದ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನೂ ಕೊಂಬಿನಿಂದ ಬಾಚಣಿಗೆ ಮೊದಲಾದುವನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಚೌಗು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಎತ್ತುಗಳೂ ಒಗ್ಗದ ಕಾರಣ, ಎಮ್ಮೆಗಳು ವ್ಯವಸಾಯಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬತ್ತವನ್ನು ಬೆಳೆಯುವ ಗದ್ದೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಗೆ ಬಂದಿವೆ. ಇಂಡೊನೇಷ್ಯ, ಮಲಯ, ಚೀನ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಗದ್ದೆ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಒದಗಿವೆ.
೨೦೦೦ರಲ್ಲಿ, ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಕೃಷಿ ಸಂಘಟನೆ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೧೫೮ ಮಿಲಿಯ ಎಮ್ಮೆಗಳಿದ್ದವೆಂದು, ಮತ್ತು ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ ೯೭ರಷ್ಟು (ಸುಮಾರು ೧೫೩ ಮಿಲಿಯ ಪ್ರಾಣಿಗಳು) ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿದ್ದವೆಂದು ಅಂದಾಜಿಸಿತು. ಉತ್ತರ ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮಾಣೀಕರಿಸಲಾದ ಪಳಗಿಲ್ಲದ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿವೆ, ಆದರೆ ನಶಿಸುತ್ತಿರುವ ನೈಜ ಕಾಡು ಎಮ್ಮೆಗಳು ಭಾರತ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ, ನೇಪಾಳ, ಭೂತಾನ್, ಮತ್ತು ಥೈಲೆಂಡ್ನಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆಯೆಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ.
ಆಫ್ರಿಕದ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಏಷ್ಯದ ಎಮ್ಮೆಗಳಿಗಿಂತ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡವು. ಹುಲ್ಲು ಮತ್ತು ಜೊಂಡು ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆದು, ಅಡಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಮರೆಯನ್ನು ಕೊಡುವಂಥ ಮತ್ತು ನೀರಿನ ವಸತಿ ದೊರಕುವಂಥ ಸಹರ ಮರುಭೂಮಿಯ ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಡು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಹಿಂಡುಹಿಂಡಾಗಿ ಸ್ವೇಚ್ಛೆಯಾಗಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಆಫ್ರಿಕದ ಎಮ್ಮೆಗಳನ್ನು ಪಳಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಹಿಂಡಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತಾರು ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು. ನೂರಾರು ಪ್ರಾಣಿಗಳಿರಬಹುದು. ವಯಸ್ಸಾದ ಹೆಣ್ಣು ಎಮ್ಮೆ ಹಿಂಡಿನ ಮುಂದಾಳು. ಬೇಟೆಗೀಡಾಗಿರುವ ಅತ್ಯಂತ ಭಾರಿ ಮತ್ತು ಭಯಂಕರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಫ್ರಿಕದ ಕಾಡೆಮ್ಮೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಬೇಟೆ ಬಹಳ ಪ್ರಯಾಸಕರ ಮತ್ತು ಅಪಾಯಕಾರಿ. ಗಾಯಹೊಂದಿದ ಅಥವಾ ರೇಗಿದ ಕಾಡೆಮ್ಮೆ ಯಾವ ಸೂಚನೆಯನ್ನೂ ಕೊಡದೆ ಹೊಂಚು ಹಾಕಿ ಬೇಟೆಗಾರರ ಮೈಮೇಲೆ ರಭಸದಿಂದ ನುಗ್ಗಿ ಆಕ್ರಮಿಸುತ್ತದೆ. ಆಕ್ರಮಣ ಫಲಪ್ರದವಾಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಬೇಟೆಗಾರರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ವೈರ ಸಾಧಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಗಂಟೆಗೆ 57 ಕಿ. ಮೀ. ವೇಗವಾಗಿ ಓಡಬಲ್ಲದು. ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಸಿಂಹವೊಂದೇ ತನ್ನ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಇದರ ಬೇಟೆಯಾಡುತ್ತದೆ. ಸೆಲಿಬಸ್ ದ್ವೀಪಗಳಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳು ಜಾತಿಯ ಎಮ್ಮೆಗಳಿವೆ. ನೀರಿನ ವಸತಿಯಿರುವ ಮತ್ತು ಬಿದಿರು ಮೆಳೆಗಳಿರುವ ಕಾಡು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಇವು ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ದೇಹ ಗುಂಡು ಗುಂಡಾಗಿದ್ದು, ಕಾಲು, ಬಾಲ ಕೊಂಬುಗಳು ಮೊಟಕಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಚರ್ಮ, ಕೊಂಬು ಮತ್ತು ಮಾಂಸಕ್ಕಾಗಿ ಇವುಗಳ ಬೇಟೆ ಅತಿಯಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಇವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಾಗರಿಕತೆ ಮತ್ತು ಜನರ ಒತ್ತಡ ಹೆಚ್ಚುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಇವುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತ ಬಂದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಉತ್ತರ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಐರೋಪ್ಯರು ವಲಸೆ ಹೋದಾಗ ಸುಮಾರು 6 ಕೋಟಿ ಕಾಡೆಮ್ಮೆಗಳು ಇದ್ದುದಾಗಿಯೂ ವಲಸೆ ಹೋದ ಐರೋಪ್ಯರು ಈ ಎಮ್ಮೆಗಳನ್ನು ನಾಶಮಾಡಿದರೆಂದೂ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆಗಳನ್ನು ಅನೇಕ ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಪಳಗಿಸಿ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುವ ಹಾಲಿನ ಅರ್ಧ ಭಾಗದಷ್ಟು ಎಮ್ಮೆಗಳಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ. ಪರದೇಶದ ಎಮ್ಮೆಗಳಿಗಿಂತ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾದವು. ಪ್ರಪಂಚದ ಎಮ್ಮೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಮತ್ತು ಹಂಚಿಕೆ
.jpg)
ಎಮ್ಮೆ ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾ, ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾ, ದಕ್ಷಿಣ ಯೂರೋಪ್, ಉತ್ತರ ಆಫ಼್ರಿಕಾ, ಮತ್ತು ಇತರೆಡೆ ಜಾನುವಾರಾಗಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ದನದ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪ್ರಾಣಿ. ಅದು ಸೀಳುಗೊರಸುಳ್ಳ, ಮೆಲಕು ಹಾಕುವ, ಸಸ್ತನಿಗಳಾದ ಆರ್ಟಿಯೊಡ್ಯಾಕ್ಟೈಲ¯ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಏಷ್ಯದ ಎಮ್ಮೆಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು ಬ್ಯುಬೇಲಸ್ ಬ್ಯುಬಾಲಿಸ್. ಇದರ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ಈಜಿಪ್ಟಿನಿಂದ ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್ ವರೆಗೆ. ಎಮ್ಮೆಗಳ ಮೂಲ ವಾಸಸ್ಥಾನ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕದ ಉತ್ತರ ಪ್ರಧೇಶಗಳು. ಕ್ರಿ. ಶ. 600ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಇಟಲಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಎಮ್ಮೆಗಳು ರವಾನೆಯಾದವು. ಈಗ ಫ್ರಾನ್ಸ್, ಹಂಗೆರಿ, ಸ್ಪೇನ್ ದೇಶಗಳಲ್ಲೂ ಇವು ನೆಲೆಸಿವೆ. ಭಾರತದ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಗಳು, ಕೇರಳ, ಬಂಗಾಳ, ಅಸ್ಸಾಂ, ಒರಿಸ್ಸ, ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ, ನೇಪಾಳಗಳಲ್ಲಿ ಹುಲ್ಲು ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕಾಡುಪ್ರದೇಶಗಳು ಕಾಡೆಮ್ಮೆಗಳ ವಾಸಸ್ಥಳ. ಸಿಂಹಳ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಪಳಗಿದ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಪುನಃ ಕಾಡನ್ನು ಸೇರಿ ಕಾಡೆಮ್ಮೆಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆಗೊಂಡಿವೆ. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಮನುಷ್ಯನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಎಮ್ಮೆಗಳು ಸಾಕು ಪ್ರಾಣಿಗಳಾಗಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಿವೆ.
මී හරකා යනු සතෙකි. කකුල් සතරකි. මඩේ ලගින්නය කැමතිය.අං දෙකක් ඇත.මී ගවයන් ලෙසද හදුන්වයි.තණකොළ කයි.සුප්රකට ස්වීඩන් ජාතික විද්යාඥයකු වන ලීනියස් විසින් 1758 වර්ෂයේදී හීලෑ වීගවයින්ට බියුබලස් බියුවලිස් (Bubalus bubalis) විද්යාත්මක නාමය දෙනු ලැබීය.[1]
ကျွဲ (English: Domestic Water Buffalo or Domestic Asian Water buffalo) (Scientific: Bubalus bubalis) သည် အာရှတွင် အလွန်ပေါများသော သတ္တဝါဖြစ်ပြီး တောင်အမေရိက၊ ဥရောပတောင်ပိုင်း နှင့် အခြားဒေသများတွင် လည်း ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးပြုကြသည်။ ကျွဲသည် ungulate ခေါ် ကြီးမားပြီး ခွာတပ်ခံရသော သတ္တဝါအမျိုးအစားတွင် ပါဝင်ပြီး bovine မျိုးရင်းသေးတွင်လည်း ပါဝင်သည်။ ဩစတြေးလျ မြောက်ဖက်ပိုင်းတွင် feral ခေါ် အယဉ်မှ အရိုင်းပြန်ဖြစ်သွားသော ကျွဲများ အခြေတကျနေထိုင်နေကြပြီး အရှေ့တောင်အာရှတွင်မူ ကျွဲရိုင်းအမြောက်အများရှိသေးသည်။ ယဉ်ပါးသော ကျွဲအမျိုးမျိုးတို့သည် တူညီသော ဘိုးဘွားများမှ ဆင်းသက်လာကြပြီး ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက်တွင် အခုအခါ မျိုးတုံးပျောက်ကွယ်လုနီး ဖြစ်နေသော ကျွဲရိုင်း(wild Asian water buffalo) အပါအဝင် ဖြစ်သည်။
ထို့ပြင် ကျွဲသည် ရွံ့ညွန်ရေကွက်တွင် လူးတတ်သောခြေလေးချောင်း တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်သည်။ ကျွဲသည် စားမြုံ့ပြန်နေတတ်သည်။ ကျွဲသည် နွားထက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ထွားကြိုင်း၍ ခွန်အားဗလ ပိုမိုကြီးမားသည်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံနှင့် မြန်မာနိုင်ငံတို့တွင် လယ်ထွန်ယက်ရာ၌ လည်းကောင်း၊ လေးလံသော သစ်လုံးကြီးများကို ဆွဲရာ၌ လည်းကောင်း ကျွဲယဉ်ကို အသုံးပြုကြသည်။ ကျွဲယဉ်များကို ခိုင်းစေလျက် ရှိနေကြပြီ ဖြစ်သော်လည်း အာဖရိကတိုက်၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံနှင့် မြန်မာနိုင်ငံတို့ရှိ တောနက်များတွင် ကျွဲရိုင်းအုပ်များကို ယနေ့တိုင် တွေ့မြင်ကြရသေးသည်။
အာဖရိကတိုက်၌ရှိသော အာဖရိကကျွဲရိုင်းတို့သည် အလွန်သန်စွမ်း ရဲရင့်ကြသဖြင့် မည်သည့်တိရစ္ဆာန်ကိုမျှ မကြောက်ရွံ့ချေ။ အာဖရိကတိုက်သို့ သွားရောက်၍ တိရစ္တာန်များကို အပျော်လိုက်လံ ပစ်ခတ်သူတို့ပင် ဤကျွဲရိုင်းများကို သေနတ်အားကိုးနှင့် မထီလေးစား မပြုလုပ်ရဲကြပေ။ ယင်းတို့ကို မြင်းပေါ်မှဖြစ်စေ၊ သစ်ပင်ထက်မှ ဖြစ်စေ၊ ပစ်ခတ်မှသာလျှင် အသက်ဘေးအတွက် စိတ်ချရသည်။ အဆိုပါ ကျွဲရိုင်းသည် တစ်ကောင်တည်းဖြစ်စေကာမူ ခြင်္သေ့ ၂ကောင် ၃ကောင်တို့နှင့် ဖက်ပြိုင်ရန်ပြုဝံ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခြင်္သေ့တို့သည် ကျွဲရိုင်းအထီးများကို ရန်မူလေ့ မရှိကြချေ။ ကျွဲရိုင်းတို့သည် အနံ့ခံကောင်း၍ နားကင်းလည်း ပါးကြသည်။ ယင်းတို့သည် အုပ်စုဖွဲ့၍ နေတတ်ကြရာ အုပ်ထဲမှ ကွဲထွက်သွားသော ကျွဲတကောင်တလေကိုသာ ခြင်္သေ့တို့ သတ်ဖြတ် စားသောက်နိုင်ကြသည်။ ကျွဲရိုင်း၏ သားရေမှာ အလွန်ခိုင်မာသည့်အလျောက် အာဖရိကတိုင်းရင်းသား ကက်ဖာလူမျိုးတို့သည် ထိုကျွဲသားရေဖြင့် ဒိုင်းလွှားများ ပြုလုပ်ကြသည်။
အိန္ဒိယနိုင်ငံနှင့် မြန်မာနိုင်ငံတို့တွင် ရှိသော ကျွဲရိုင်းများသည် အာဖရိကတိုက် တောင်ပိုင်း၌ တွေ့ရသော ကျွဲရိုင်းများကဲ့သို့ပင် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည်။ ကျွဲသိုးကြီးများသည် ၆ ပေမျှ မြင့်၍ ဦးချိုများသည် ၆ ပေခန့်ပင်ရှည်လျားသည်။ ကျားများပင် ထိုကျွဲသိုးတို့ကို ရှောင်သွားတတ်ကြသည်။ ကျွဲယဉ်တို့သည် နွားတို့ထက် ခွန်အားပိုကြီးသည် မှန်သော်လည်း နွားတို့ကဲ့သို့ ကျိုးကျိုးနွံနွံ မရှိလှချေ။ ဝန်စည်ကို သယ်ဆောင်စေကာမူ ရေအိုင်မြင်လျှင် အတင်းဆင်းသွားတတ်သည်။
မြန်မာနိုင်ငံနှင့် အိန္ဒိယတို့တွင် နို့စားကျွဲမများကို မွေးမြူထားကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ဗင်္ဂလားကျွဲခေါ် ချိုလိမ်ကျွဲများကို နို့စားရန်အတွက် မွေးမြူကြသည်။ ကျွဲသားရေကို ကျိုသော် ကျွဲကော်ရသည်။ ကျွဲ၏မစင်ကို မြေဩဇာအဖြစ် သုံးလေ့ရှိကြပြီး ခြောက်သွေ့သွားသောအခါတွင် လောင်စာအဖြစ်သုံးကြသည်။ ထိုင်းနိုင်ငံ ချောင်ဘူရီ (Chonburi, Thailand) နှင့် အိန္ဒိယနိုင်ငံ ကရာလာနယ် မလာဘာတောင်ပိုင်း (South Malabar Region in Kerala, India) ဒေသတို့တွင် နှစ်စဉ် ကျွဲပြိုင်ပွဲများရှိသည်။ အချို့သော ကျွဲများကို ဝန်တင်ကျွဲအဖြစ် အသုံးပြုကြသည်မှာ အထူးတပ်ဖွဲ့များပင် အပါအဝင်ဖြစ်သည်။[၁]
ကျွဲ (English: Domestic Water Buffalo or Domestic Asian Water buffalo) (Scientific: Bubalus bubalis) သည် အာရှတွင် အလွန်ပေါများသော သတ္တဝါဖြစ်ပြီး တောင်အမေရိက၊ ဥရောပတောင်ပိုင်း နှင့် အခြားဒေသများတွင် လည်း ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးပြုကြသည်။ ကျွဲသည် ungulate ခေါ် ကြီးမားပြီး ခွာတပ်ခံရသော သတ္တဝါအမျိုးအစားတွင် ပါဝင်ပြီး bovine မျိုးရင်းသေးတွင်လည်း ပါဝင်သည်။ ဩစတြေးလျ မြောက်ဖက်ပိုင်းတွင် feral ခေါ် အယဉ်မှ အရိုင်းပြန်ဖြစ်သွားသော ကျွဲများ အခြေတကျနေထိုင်နေကြပြီး အရှေ့တောင်အာရှတွင်မူ ကျွဲရိုင်းအမြောက်အများရှိသေးသည်။ ယဉ်ပါးသော ကျွဲအမျိုးမျိုးတို့သည် တူညီသော ဘိုးဘွားများမှ ဆင်းသက်လာကြပြီး ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက်တွင် အခုအခါ မျိုးတုံးပျောက်ကွယ်လုနီး ဖြစ်နေသော ကျွဲရိုင်း(wild Asian water buffalo) အပါအဝင် ဖြစ်သည်။
Gaê Asya (Bubalus bubalis), ya zi be namey Gaê awe, Asya de yew cınsê gayano.
Hadangan (BH)[1]/Adangan(BK)[1] (Barunay: Karabau), ngaran satua nang tamasuk mamarina bovinae. Hadangan liar, atawa arni, masih ada di Pakistan, India, Bangladesh, Népal, Bhutan, Viétnam, Cina, Pilipina, Taiwan, Indunisia, wan Thailand. Hadangan sudah lawas diharagu manusia di Asia, Amirika Salatan, Aprika Utara, wan Irupa. Hadangan liar banyak hidup di Asia Tanggara. Asal muasalnya nang pasti, baluman katahuan. Hadangan liar di Asia sasain badikit, dudi-dudi bisa kadada lagi. Hadangan nang sudah tuha baratnya matan 300 kilu sampai 600 kilu. Hadangan liar, barat lagi. Nang bini, baratnya bisa 800 kilu, nang laki 1.200 kilu. Rata-rata, barat hadangan laki 900 kilu, tinggi balukuknya kikira 1,7 dapa. Hadangan inguan, parutnya tabulat. Nang ngaran sudah takambuh, barat hadangan inguan wan hadangan liar, kada sama. Asal muasal hadangan kikira matan banua Asia Selatan.
Hadangan (BH)/Adangan(BK) (Barunay: Karabau), ngaran satua nang tamasuk mamarina bovinae. Hadangan liar, atawa arni, masih ada di Pakistan, India, Bangladesh, Népal, Bhutan, Viétnam, Cina, Pilipina, Taiwan, Indunisia, wan Thailand. Hadangan sudah lawas diharagu manusia di Asia, Amirika Salatan, Aprika Utara, wan Irupa. Hadangan liar banyak hidup di Asia Tanggara. Asal muasalnya nang pasti, baluman katahuan. Hadangan liar di Asia sasain badikit, dudi-dudi bisa kadada lagi. Hadangan nang sudah tuha baratnya matan 300 kilu sampai 600 kilu. Hadangan liar, barat lagi. Nang bini, baratnya bisa 800 kilu, nang laki 1.200 kilu. Rata-rata, barat hadangan laki 900 kilu, tinggi balukuknya kikira 1,7 dapa. Hadangan inguan, parutnya tabulat. Nang ngaran sudah takambuh, barat hadangan inguan wan hadangan liar, kada sama. Asal muasal hadangan kikira matan banua Asia Selatan.
Kebo inggih punika silih sinunggil soroh beburon sané mabatis patpat. Kebo pateh sakadi sampi, nanging awak miwah tanduk keboné agengan tekén sampi. Amah-amahan keboné inggih punika padang-padangan. Panak kebo madan bedigal. Kebo demen pesan makipu di enduté. Sawiréh madué awak sané ageng tur kuat, kebo taled kaanggén matekap ring carik olih kramané. Kebo mawarna selem. Wénten kebo sané mawarna putih, kawastanin Misa.
Kebo inggih punika silih sinunggil soroh beburon sané mabatis patpat. Kebo pateh sakadi sampi, nanging awak miwah tanduk keboné agengan tekén sampi. Amah-amahan keboné inggih punika padang-padangan. Panak kebo madan bedigal. Kebo demen pesan makipu di enduté. Sawiréh madué awak sané ageng tur kuat, kebo taled kaanggén matekap ring carik olih kramané. Kebo mawarna selem. Wénten kebo sané mawarna putih, kawastanin Misa.
Keubeuë (Bubalus bubalis) saboh jeunèh meunatang nyang geupeulara, meunatang teureunak. Le teumpat na tareumpok keubeuë, ladôm na teuikat atawa teukurông, na cit nyang teupeulheuëh jimeurabé lam-lam glé.
Keubeuë karap saban lagèë leumo, cuma nyang na meubida bak wareuna ngön lungkèëjih. Wareuna keubeuë le nyang itam atawa putéh jagat, meunyoë leumo le nyang mirah meujampu itam/suklat. Na cit itam meujampu mirah. Lungkèë keubeuë leubèh panyang nibak leumo.
Yôh away-away dilèë keubeuë geupeuguna untôk tarék nok jak meu'u lam blang, na nyang geupasang geurubak. Na cit geusië geucok asoëjih. Kulétjih geupeugèt keu keureupuk, geupeunan keureupuk kulét keubeuë.
Vaiz dwg cungj doenghduz youdaez, youq Yacouh. Meijcouh bujbienq lai.
The water buffalo (Bubalus bubalis), also called the domestic water buffalo or Asian water buffalo, is a large bovid originating in the Indian subcontinent and Southeast Asia. Today, it is also found in Europe, Australia, North America, South America and some African countries.[1] Two extant types of water buffalo are recognized, based on morphological and behavioural criteria: the river buffalo of the Indian subcontinent and further west to the Balkans, Egypt and Italy and the swamp buffalo, found from Assam in the west through Southeast Asia to the Yangtze valley of China in the east.[1][2]
The wild water buffalo (Bubalus arnee) most likely represents the ancestor of the domestic water buffalo.[3] Results of a phylogenetic study indicate that the river-type water buffalo probably originated in western India and was domesticated about 6,300 years ago, whereas the swamp-type originated independently from Mainland Southeast Asia and was domesticated about 3,000 to 7,000 years ago.[4] The river buffalo dispersed west as far as Egypt, the Balkans, and Italy; while swamp buffalo dispersed to the rest of Southeast Asia and up to the Yangtze River valley.[4][5][6]
Water buffaloes were traded from the Indus Valley civilisation to Mesopotamia, in modern Iraq, in 2500 BC by the Meluhhas.[7] The seal of a scribe employed by an Akkadian king shows the sacrifice of water buffaloes.[8]
Water buffaloes are especially suitable for tilling rice fields, and their milk is richer in fat and protein than that of dairy cattle. A large feral population became established in northern Australia in the late 19th century, and there are smaller feral herds in Papua New Guinea, Tunisia and northeastern Argentina.[1] Feral herds are also present in New Britain, New Ireland, Irian Jaya, Colombia, Guyana, Suriname, Brazil, and Uruguay.[9]
Carl Linnaeus first described the genus Bos and the water buffalo under the binomial Bos bubalis in 1758; the species was known to occur in Asia and was held as a domestic form in Italy.[10] Ellerman and Morrison-Scott treated the wild and domestic forms of the water buffalo as conspecifics,[11] whereas others treated them as different species.[12] The nomenclatorial treatment of the wild and domestic forms has been inconsistent and varies between authors and even within the works of single authors.[13]
In March 2003, the International Commission on Zoological Nomenclature achieved consistency in the naming of the wild and domestic water buffaloes by ruling that the scientific name Bubalus arnee is valid for the wild form.[14] B. bubalis continues to be valid for the domestic form and applies also to feral populations.[15]
The skin of the river buffalo is black, but some specimens may have dark, slate-coloured skin. Swamp buffaloes have a grey skin at birth, which becomes slate blue later. Albinoids are present in some populations. River buffaloes have longer faces, smaller girths, and bigger limbs than swamp buffaloes. Their dorsal ridges extend further back and taper off more gradually. Their horns grow downward and backward, then curve upward in a spiral. Swamp buffaloes are heavy-bodied and stockily built; the body is short and the belly large. The forehead is flat, the eyes prominent, the face short, and the muzzle wide. The neck is comparatively long, and the withers and croup are prominent. A dorsal ridge extends backward and ends abruptly just before the end of the chest. Their horns grow outward, and curve in a semicircle, but always remain more or less on the plane of the forehead. The tail is short, reaching only to the hocks. Body the size and shape of horns may vary greatly among breeds. Height at the withers is 129–133 cm (51–52 in) for bulls, and 120–127 cm (47–50 in) for cows, but large individuals may attain 160 cm (63 in). Head-lump length at maturity typically ranges from 240–300 cm (94–118 in) with a 60–100 cm (24–39 in) long tail.[16] They range in weight from 300–550 kg (660–1,210 lb), but weights of over 1,000 kg (2,200 lb) have also been observed.[1]
Tedong bonga is a piebald water buffalo featuring a unique black and white colouration that is favoured by the Toraja of Sulawesi.[17]
The swamp buffalo has 48 chromosomes; the river buffalo has 50 chromosomes. The two types do not readily interbreed, but fertile offspring can occur. Water buffalo-cattle hybrids have not been observed to occur, but the embryos of such hybrids reach maturity in laboratory experiments, albeit at lower rates than non-hybrids.[18]
The rumen of the water buffalo differs from the rumen of other ruminants.[19] It contains a larger population of bacteria, particularly the cellulolytic bacteria, lower protozoa, and higher fungi zoospores. In addition, higher rumen ammonia nitrogen (NH4-N) and higher pH have been found, compared to those in cattle.[20]
River buffaloes prefer deep water. Swamp buffaloes prefer to wallow in mudholes, which they make with their horns. During wallowing, they acquire a thick coating of mud.[1] Both are well-adapted to a hot and humid climate with temperatures ranging from 0 °C (32 °F) in the winter to 30 °C (86 °F) and greater in the summer. Water availability is important in hot climates, since they need wallows, rivers, or splashing water to assist in thermoregulation. Some water buffalo breeds are adapted to saline seaside shores and saline sandy terrain.[21]
Water buffaloes thrive on many aquatic plants. During floods, they graze submerged, raising their heads above the water and carrying quantities of edible plants. Water buffaloes eat reeds, Arundo donax, a kind of Cyperaceae, Eichhornia crassipes, and Juncaceae. Some of these plants are of great value to local peoples. Others, such as E. crassipes and A. donax, are a major problem in some tropical valleys and by eating them, the water buffaloes may help control these invasive plants.
Green fodders are used widely for intensive milk production and for fattening. Many fodder crops are conserved as hay, chaffed, or pulped. Fodders include alfalfa, the leaves, stems or trimmings of banana, cassava, Mangelwurzel, esparto, Leucaena leucocephala and kenaf, maize, oats, Pandanus, peanut, sorghum, soybean, sugarcane, bagasse, and turnips. Citrus pulp and pineapple wastes have been fed safely to buffalo. In Egypt, whole sun-dried dates are fed to milk buffalo up to 25% of the standard feed mixture.[1]
Swamp buffaloes generally become reproductive at an older age than river breeds. Young males in Egypt, India, and Pakistan are first mated around 3.0–3.5 years of age, but in Italy, they may be used as early as 2 years of age. Successful mating behaviour may continue until the animal is 12 years or even older. A good river buffalo male can impregnate 100 females in a year. A strong seasonal influence on mating occurs. Heat stress reduces libido.[1]
Although water buffaloes are polyoestrous, their reproductive efficiency shows wide variation throughout the year. The cows exhibit a distinct seasonal change in displaying oestrus, conception rate, and calving rate.[22] The age at the first oestrus of heifers varies between breeds from 13 to 33 months, but mating at the first oestrus is often infertile and usually deferred until they are 3 years old. Gestation lasts from 281 to 334 days, but most reports give a range between 300 and 320 days. Swamp buffaloes carry their calves for one or two weeks longer than river buffaloes. Finding water buffaloes that continue to work well at the age of 30 is not uncommon, and instances of a working life of 40 years have been recorded.[1]
The most likely ancestor of domesticated water buffaloes is the wild water buffalo (Bubalus arnee), which is native to the Indian subcontinent and Southeast Asia.[23] Two types of domesticated water buffaloes are recognized, based on morphological and behavioural criteria – the river buffalo of the western Indian subcontinent and further west to the Balkans and Italy; and the swamp buffalo, found from Assam in the west through Southeast Asia to the Yangtze valley of China in the east.[2]
River and swamp-type water buffaloes are believed to have been domesticated independently. Results of a phylogenetic study indicate that the river-type water buffalo probably originated in western India and was domesticated about 6,300 years ago, whereas the swamp-type originated independently from Mainland Southeast Asia and was domesticated about 3,000 to 7,000 years ago.[4] The river buffalo dispersed west as far as Egypt, the Balkans, and Italy; while swamp buffalo dispersed to the rest of Southeast Asia and up to the Yangtze River valley.[4][5][6]
Swamp-type water buffaloes entered Island Southeast Asia from at least 2,500 years ago, through the northern Philippines where butchered remains of domesticated water buffalos have been recovered from the Neolithic Nagsabaran site (part of the Lal-lo and Gattaran Shell Middens, c. 2200 BCE to 400 CE). These became the ancestors of the distinct swamp-type carabao breed of the Philippines, which in turn spread to Malaysia, Indonesia, and Guam.[24][25]
The present-day river buffalo is the result of complex domestication processes involving more than one maternal lineage and a significant maternal gene flow from wild populations after the initial domestication events.[26] Twenty-two breeds of the river buffalo are known, including the Murrah, NiliRavi, Surti, Carabao, Anatolian, Mediterranean, and Egyptian buffaloes.[27] China has a huge variety of water buffalo genetic resources, with 16 local swamp buffalo breeds in various regions.[21]
Results of mitochondrial DNA analyses indicate that the two types were domesticated independently.[28] Sequencing of cytochrome b genes of Bubalus species implies that the water buffalo originated from at least two populations, and that the river-type and the swamp-type have differentiated at the full species level. The genetic distance between the two types is so large that a divergence time of about 1.7 million years has been suggested. The swamp-type was noticed to have the closest relationship with the tamaraw of the northern Philippines.[29]
A 2008 DNA analysis of Neolithic water buffalo remains in northern China (previously used as evidence of a Chinese domestication origin) found that the remains were of the extinct Bubalus mephistopheles and are not genetically related to modern domesticated water buffaloes. Another study in 2004 also concluded that the remains were from wild specimens. Both indicate that water buffaloes were first domesticated outside of China.[5][6] Analyses of mitochondrial DNA and single-nucleotide polymorphism indicate that swamp and river buffaloes were crossbred in China.[30]
An analysis of the genomes of 91 swamp and 30 river buffaloes showed that they separated already before domestication about 0.23 million years ago.[31]
There have been many attempts at creating hybrids between domestic cattle and domestic water buffaloes, however, to date, none have been successful; the embryos usually only get to the 8th cell stage before failing.[32]
By 2011, the global water buffalo population was about 172 million.[33] The estimated global population of water buffalo is 208,098,759 head distributed in 77 countries in five continents.[34]
More than 95.8% of the world population of water buffaloes are kept in Asia, including both the river-type and the swamp-type.[21] The water buffalo population in India numbered over 97.9 million head in 2003, representing 56.5% of the world population. They are primarily of the river type, with 10 well-defined breeds: the Bhadawari, Banni, Jafarabadi, Marathwadi, Mehsana, Murrah, Nagpuri, Nili-Ravi, Pandharpuri, Surti, and Toda buffaloes. Swamp buffaloes occur only in small areas in northeastern India and are not distinguished into breeds.[35]
In 2003, the second-largest population lived in China, with 22.76 million head, all of the swamp-type, with many breeds kept only in the lowlands, and other breeds kept only in the mountains; as of 2003, 3.2 million swamp-type carabao buffaloes were in the Philippines, nearly 3 million swamp buffaloes were in Vietnam, and roughly 773,000 buffaloes were in Bangladesh. About 750,000 head were estimated in Sri Lanka in 1997.[21] In Japan, the water buffalo was used as a domestic animal throughout the Ryukyu Islands or Okinawa prefecture, however it is almost extinct now and mainly used as a tourist attraction.[36] Per a 2015 report, about 836,500 water buffaloes were in Nepal.[37]
The water buffalo is the main dairy animal in Pakistan, with 23.47 million head in 2010.[38] Of these, 76% are kept in the Punjab. The rest are mostly kept in the province of Sindh. The water buffalo breeds used are the Nili-Ravi, Kundi, and Azi Kheli.[39] Karachi alone has upwards of 400,000 head of water buffalo in 2021, which provide dairy as well as meat to the local poulation.[40][41]
In Thailand, the number of water buffaloes dropped from more than 3 million head in 1996 to less than 1.24 million head in 2011.[42] Slightly over 75% of them are kept in the country's northeastern region. By the beginning of 2012, less than one million were in the country, partly as a result of illegal shipments to neighbouring countries where sales prices are higher than in Thailand.
Water buffaloes are also present in the southern region of Iraq in the Mesopotamian Marshes. The draining of the Mesopotamian Marshes by Saddam Hussein was an attempt to punish the south for the 1991 Iraqi uprisings. After 2003 and the Firdos Square statue destruction, these lands were reflooded and a 2007 report on Maysan and Dhi Qar shows a steady increase in the number of water buffaloes. The report puts the number at 40,008 head in those two provinces.[43]
Water buffaloes were probably introduced to Europe from India or other eastern sources. In Italy, the Longobard King Agilulf is said to have received water buffaloes around 600 AD. These were probably a present from the Khan of the Avars, a Turkic nomadic tribe that dwelt near the Danube River at the time. Sir H. Johnston knew of a herd of water buffaloes presented by a King of Naples to the Bey of Tunis in the mid-19th century that had resumed the feral state in northern Tunis.[44]
European water buffaloes are all of the river-type and considered to be of the same breed named the Mediterranean buffalo. In Italy, the Mediterranean type was particularly selected and is called the Mediterranea Italiana buffalo to distinguish it from other European breeds, which differ genetically. Mediterranean buffalo are also kept in Romania, Bulgaria, Greece, Serbia, Albania, Kosovo, and North Macedonia, with a few hundred in the United Kingdom, Germany, the Netherlands, Switzerland, and Hungary. Little exchange of breeding water buffaloes has occurred among countries, so each population has its own phenotypic features and performances. In Bulgaria, they were crossbred with the Indian Murrah breed, and in Romania, some were crossbred with Bulgarian Murrah.[21] As of 2016, about 13,000 buffaloes were in Romania, down from 289,000 in 1989.[45]
Populations in Turkey are of the Anatolian buffalo breed.[27]
Between 1824 and 1849,[46] swamp buffaloes[47] were introduced into the Northern Territory from Timor, Kisar, and probably other islands in the Indonesian archipelago.[46] When the third attempt at settlement by the British on the Cobourg Peninsula (east of present-day Darwin) was abandoned in 1849, the buffaloes were released.[48] A few river buffaloes were imported from India in the 1880s[47] for milking, brought from India to Darwin. Water buffalo have been the main grazing animals on the subcoastal plains and river basins between Darwin and Arnhem Land (the "Top End") since the 1880s.[46][47] They became feral and caused significant environmental damage. Their only natural predators in Australia are crocodiles and dingoes, which can only prey on the younger animals. As a result, they were hunted in the Top End from 1885 until 1980.[49]
In the early 1960s, an estimated population of 150,000 to 200,000 water buffaloes was living in the plains and nearby areas.[46] The commencement of the brucellosis and tuberculosis campaign (BTEC) resulted in a huge culling program to reduce water buffalo herds to a fraction of the numbers that were reached in the 1980s. The BTEC was finished when the Northern Territory was declared free of the disease in 1997. Numbers dropped dramatically as a result of the campaign, but had recovered to an estimated 150,000 animals across northern Australia in 2008,[49] and up to an estimated 200,000 by 2022.[48] Both swamp and river buffaloes exist in feral populations,[49] but swamp buffaloes are more prevalent than river buffaloes.[47]
"Nganabbarru" is the Bininj Kunwok word for buffalo, which are represented in rock art paintings at Djabidjbakalloi. The buffalo left behind after the failed British attempt at settlement became a threat to the local Aboriginal peoples, as they had no guns at that time. As the herds expanded across into Arnhem Land, some local people seized the chance to hunt the animals for their hides in the 1880s, as they did not belong to anyone, unlike sheep and cattle. The industry continues to provide employment opportunities and income for traditional owners.[48]
During the 1950s, water buffaloes were hunted for their skins and meat, which was exported and used in the local trade. In the late 1970s, live exports were made to Cuba and continued later into other countries. Swamp buffaloes are now crossed with river buffaloes in artificial insemination programs, and are kept in many areas of Australia. Some of these crossbreeds are used for milk production. Melville Island is a popular hunting location, where a steady population up to 4,000 individuals exists. Safari outfits are run from Darwin to Melville Island and other locations in the Top End, often with the use of bush pilots; buffalo horns, which can measure up to a record of 3.1 m (10 ft) tip-to-tip, are prized hunting trophies.[50]
Water buffaloes were exported live to Indonesia until 2011, at a rate of about 3,000 per year. After the live export ban that year, the exports dropped to zero, and had not resumed as of June 2013.[51] Tom Dawkins, CEO of NT Buffalo Industry Council, said in May 2022 that culling should be a last resort, given the flourishing and growing live export trade and economic benefits for Aboriginal people.[48] By the end of 2021, cattle exports to Indonesia had dropped to the lowest level since 2012, while demand for buffalo was growing both in Australia and in Southeast Asia.[52]
Water buffaloes were introduced into the Amazon River basin in 1895. They are now extensively used there for meat and dairy production. In 2005, the water buffalo herd in the Brazilian Amazon stood at roughly 1.6 million head, of which 460,000 were located in the lower Amazon floodplains.[53] The breeds used include the Mediterranean from Italy, the Murrah and Jafarabadi from India, and the carabao from the Philippines. The official Brazilian herd number in 2019 is 1.39 million head.[34]
During the 1970s, small herds were imported to Costa Rica, Ecuador, Cayenne, Panama, Suriname, Guyana, and Venezuela.[54]
In Argentina, many game ranches raise water buffaloes for commercial hunting.[55]
Other important herds in South America are Colombia (>300.000), Argentina (>100.000) and Venezuela with unconfirmed reports ranging from 200 to 500 thousand head.[34]
In 1974, four water buffaloes were imported to the United States from Guam to be studied at the University of Florida. In February 1978, the first herd arrived for commercial farming. Until 2002, only one commercial breeder was in the United States. Water buffalo meat is imported from Australia.[54] Until 2011, water buffaloes were raised in Gainesville, Florida, from young obtained from zoo overflow. They were used primarily for meat production, and frequently sold as hamburger.[56] Other U.S. ranchers use them for production of high-quality mozzarella cheese.[57][58][59][60] Water buffaloes are also kept in the Caribbean, specifically in Trinidad and Tobago and Cuba.[61]
The husbandry system of water buffaloes depends on the purpose for which they are bred and maintained. Most of them are kept by people who work on small farms in family units. Their water buffaloes live in close association with them, and are often their greatest capital asset. The women and girls in India generally look after the milking buffaloes, while the men and boys are concerned with the working animals. Throughout Asia, they are commonly tended by children who are often seen leading or riding their charges to wallows. Water buffaloes are the ideal animals for work in the deep mud of paddy fields because of their large hooves and flexible foot joints. They are often referred to as "the living tractor of the East". They are the most efficient and economical means of cultivation of small fields. In most rice-producing countries, they are used for threshing and for transporting the sheaves during the rice harvest. They provide power for oilseed mills, sugarcane presses, and devices for raising water. They are widely used as pack animals, and in India and Pakistan, for heavy haulage, also. In their invasions of Europe, the Turks used water buffaloes for hauling heavy battering rams. Their dung is used as a fertilizer, and as a fuel when dried.[1]
Around 26 million water buffaloes are slaughtered each year for meat worldwide.[62] They contribute 72 million tonnes of milk and three million tonnes of meat annually to world food, much of it in areas that are prone to nutritional imbalances. In India, river buffaloes are kept mainly for milk production and for transport, whereas swamp buffaloes are kept mainly for work and a small amount of milk.[35]
Water buffalo milk presents physicochemical features different from those of other ruminant species, such as a higher content of fatty acids and proteins.[63] The physical and chemical parameters of swamp-type and river-type water buffalo milk differ.[64] Water buffalo milk contains higher levels of total solids, crude protein, fat, calcium, and phosphorus, and slightly higher content of lactose compared with those of cow milk. The high level of total solids makes water buffalo milk ideal for processing into value-added dairy products such as cheese. The conjugated linoleic acid content in water buffalo milk ranged from 4.4 mg/g fat in September to 7.6 mg/g fat in June. Seasons and genetics may play a role in variation of CLA level and changes in gross composition of water buffalo milk.[65]
Water buffalo milk is processed into a large variety of dairy products, including:
Water buffalo meat, sometimes called "carabeef", is often passed off as beef in certain regions, and is also a major source of export revenue for India. In many Asian regions, water buffalo meat is less preferred due to its toughness; however, recipes have evolved (rendang, for example) where the slow cooking process and spices not only make the meat palatable, but also preserve it, an important factor in hot climates where refrigeration is not always available.
Their hides provide tough and useful leather, often used for shoes.
The bones and horns are often made into jewellery, especially earrings. Horns are used for the embouchure of musical instruments, such as ney and kaval.[68]
Wildlife conservation scientists have started to recommend and use introduced populations of feral water buffaloes in far-away lands to manage uncontrolled vegetation growth in and around natural wetlands. Introduced water buffaloes at home in such environs provide cheap service by regularly grazing the uncontrolled vegetation and opening up clogged water bodies for waterfowl, wetland birds, and other wildlife.[69][70] Grazing water buffaloes are sometimes used in Great Britain for conservation grazing, such as in the Chippenham Fen National Nature Reserve. The water buffaloes can better adapt to wet conditions and poor-quality vegetation than cattle.[71]
In uncontrolled circumstances, though, water buffaloes can cause environmental damage, such as trampling vegetation, disturbing bird and reptile nesting sites, and spreading exotic weeds.[72]
In 2007, the development of Southeast Asia's first cloned water buffalo was announced in the Philippines. The Department of Agriculture's Philippine Carabao Center implemented cloning through somatic cell nuclear transfer as a tool for genetic improvement in water buffaloes to produce "super buffalo calves" by multiplying existing germplasms, but without modifying or altering genetic material.[73]
In January 2008, the Philippine Carabao Center in Nueva Ecija, per Filipino scientists, initiated a study to breed a super water buffalo that could produce 4 to 18 litres of milk per day, using gene-based technology. Also, the first in vitro river buffalo was born there in 2004 from an in vitro-produced, vitrified embryo, named "Glory" after President Gloria Macapagal Arroyo. Joseph Estrada's most successful project as an opposition senator, the PCC was created through Republic Act 3707, the Carabao Act of 1992.[74]
Indian scientists from the National Dairy Research Institute, Karnal developed a cloned water buffalo in 2010. The water buffalo calf was named Samrupa. The calf did not survive more than a week, due to genetic defects. A few months later, a second cloned calf named Garima was successfully born.[75] The Central Institute for Research on Buffaloes, India's premier research institute on water buffaloes, also became the second institute in the world to successfully clone the water buffalo in 2016.[76]
.jpg)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)CS1 maint: date format (link) The water buffalo (Bubalus bubalis), also called the domestic water buffalo or Asian water buffalo, is a large bovid originating in the Indian subcontinent and Southeast Asia. Today, it is also found in Europe, Australia, North America, South America and some African countries. Two extant types of water buffalo are recognized, based on morphological and behavioural criteria: the river buffalo of the Indian subcontinent and further west to the Balkans, Egypt and Italy and the swamp buffalo, found from Assam in the west through Southeast Asia to the Yangtze valley of China in the east.
The wild water buffalo (Bubalus arnee) most likely represents the ancestor of the domestic water buffalo. Results of a phylogenetic study indicate that the river-type water buffalo probably originated in western India and was domesticated about 6,300 years ago, whereas the swamp-type originated independently from Mainland Southeast Asia and was domesticated about 3,000 to 7,000 years ago. The river buffalo dispersed west as far as Egypt, the Balkans, and Italy; while swamp buffalo dispersed to the rest of Southeast Asia and up to the Yangtze River valley.
Water buffaloes were traded from the Indus Valley civilisation to Mesopotamia, in modern Iraq, in 2500 BC by the Meluhhas. The seal of a scribe employed by an Akkadian king shows the sacrifice of water buffaloes.
Water buffaloes are especially suitable for tilling rice fields, and their milk is richer in fat and protein than that of dairy cattle. A large feral population became established in northern Australia in the late 19th century, and there are smaller feral herds in Papua New Guinea, Tunisia and northeastern Argentina. Feral herds are also present in New Britain, New Ireland, Irian Jaya, Colombia, Guyana, Suriname, Brazil, and Uruguay.
La akvobubalo (Bubalus bubalis) estas orientalisa specio. Ĝi vivas sovaĝe en Hindio, Nepalo, Butano kaj Tajlando, endomigita en Azio, Sudameriko, Nord-Afriko kaj Eŭropo.
La klasifikado de akvobubalo estas debutita. Kelkaj aŭtoroj priskribas unu specion Bubalus arnee kun du subspecioj, la rivera (B. arnee bubalis) kaj la marĉa (B. arnee carabanesis) akvobubalo; multaj taksas ilin proksimaj parencaj, sed diversaj specioj.
La lakto de akvobubalo servas por la vera mocarelo.
Jen listo de la subspecioj: specio : akvobubalo - Bubalus (Bubalus) arnee
La akvobubalo (Bubalus bubalis) estas orientalisa specio. Ĝi vivas sovaĝe en Hindio, Nepalo, Butano kaj Tajlando, endomigita en Azio, Sudameriko, Nord-Afriko kaj Eŭropo.
La klasifikado de akvobubalo estas debutita. Kelkaj aŭtoroj priskribas unu specion Bubalus arnee kun du subspecioj, la rivera (B. arnee bubalis) kaj la marĉa (B. arnee carabanesis) akvobubalo; multaj taksas ilin proksimaj parencaj, sed diversaj specioj.
La lakto de akvobubalo servas por la vera mocarelo.
Jen listo de la subspecioj: specio : akvobubalo - Bubalus (Bubalus) arnee
Azia bubalo aŭ natura akvobubalo (Bubalus arnee), nomata ankaŭ kiel Azia akvobubalo subspecio : bubalo (bubalo) arnio hindia - Bubalus (Bubalus) arnee arnee - subspecio : bubalo (bubalo) arnio cejlona - Bubalus (Bubalus) arnee migona subspecio : bubalo (bubalo) arnio asama - Bubalus (Bubalus) arnee fulvus subspecio : bubalo (bubalo) arnio bornea - Bubalus (Bubalus) arnee hosei subspecio : bubalo (bubalo) arnio mindora - Bubalus (Bubalus) arnee mindorensisEl búfalo silvestre, búfalo indio, búfalo de agua, búfalo asiático o arni (Bubalus bubalis) es un gran bóvido procedente del sudeste asiático. En la actualidad se encuentra tanto en estado salvaje como doméstico, y ha sido introducido en muchos otros lugares.
Se trata de un bóvido bastante grande, de 1,8 m de altura a la cruz y que alcanza excepcionalmente los 1200 kg de peso en el caso de los machos. Las hembras son más pequeñas y nunca superan los 1000 kg. Gran parte del cuerpo está desprovisto de pelo o lo presenta rígido y en muy corta longitud, siendo su color variable desde el blanco hasta el negro. Los cuernos están aplanados y se curvan hacia atrás, con las puntas muy separadas, llegando a 1,2 m de separación máxima entre una punta y otra.
El apelativo de «búfalo acuático» o «búfalo de agua» procede de su preferencia por las áreas encharcadas o pantanosas, donde se sumerge parcialmente y camina sobre el lodo del fondo sin dificultad, gracias a sus anchas pezuñas que le impiden hundirse en exceso.
Puede ser peligroso en estado salvaje, pero es un animal muy dócil cuando ha sido domesticado. El búfalo de río es un excelente productor de leche, mientras que el de pantano a menudo se cría para carne y transporte.
Carl Linnaeus describió por primera vez el género Bos y el búfalo de agua bajo la nomenclatura binomial binomial Bos bubalis en 1758; se sabía que la especie se encontraba en Asia y se mantuvo como una forma doméstica en Italia.[2] Ellerman y Morrison-Scott trataron las formas salvajes y domésticas del búfalo de agua como conespecíficos, [3] mientras que otros los trató como especies diferentes. [4] El tratamiento de nomenclatura binomial de las formas silvestres y domésticas ha sido inconsistente y varía entre autores e incluso dentro de las obras de autores individuales. [5]
En marzo de 2003, la Comisión Internacional de Nomenclatura Zoológica logró coherencia en la denominación de los búfalos de agua domésticos y salvajes al dictaminar que el nombre científico Bubalus arnee es válido para la forma salvaje. [6] B. bubalis sigue siendo válida para la forma doméstica y se aplica también a las poblaciones salvajes. [7]
Se conocen seis subespecies de Bubalus bubalis:[8]
Existe cierta división de opiniones entre los zoólogos en lo que se refiere a las subespecies del búfalo indio. Algunos reconocen solo dos:[cita requerida] el búfalo indio de río o común (B. b. bubalis) distribuido por India, Pakistán, China y el Cercano Oriente, y el carabao, búfalo de pantano o filipino (B. b. carabanensis), presente en Indochina, Malasia, Borneo, Taiwán y las islas Filipinas. Estas dos subespecies tienen un número de cromosomas distinto (50 en el caso del búfalo de río y 48 en el de pantano), pero el hecho de que en los dos casos sean números pares produce que los cruzamientos sean fértiles. Tampoco se observan grandes diferencias externas entre uno y otro. En el búfalo de río existe un sinnúmero de razas, como el Mediterráneo de Italia, el Nili-Ravi de la India y el Trinitario o buffalypso caribeño, mientras que el búfalo de pantano sólo tiene una raza en común.
En Filipinas, además, vive el tamarao o búfalo enano de Mindoro (Bubalus mindorensis), de solo 1,1 m de altura, que es una especie diferente.
Los búfalos de río prefieren aguas profundas. Los búfalos de pantano prefieren revolcarse en lodazales, que hacen con sus cuernos. Al revolcarse, adquieren una gruesa capa de barro. [9] Ambos están bien adaptados a un clima cálido y húmedo con temperaturas que oscilan entre 0 °C (32,0 °F; 32,0 °F) en el invierno a 30 °C (86,0 °F; 86,0 °F) y mayor en el verano. La disponibilidad de agua es importante en climas cálidos, ya que necesitan revolcaderos, ríos o salpicaduras de agua para ayudar en la termorregulación. Algunas razas de búfalos de agua están adaptadas al agua salina de las costas y a terreno arenoso salino. [10]
Los búfalos de agua consumen muchas plantas acuáticas. Durante las inundaciones, pastan sumergidos, levantando la cabeza por encima del agua y llevando cantidades de plantas comestibles. Los búfalos de agua comen plantas como cañas, Arundo donax , una especie de Cyperaceae, Eichhornia crassipes , y Juncaceae. Algunas de estas plantas son de gran valor para la población local. Otroa, como E. crassipes y A. donax , son un problema importante en algunos valles tropicales y al comerlos, los búfalos de agua pueden ayudar a controlar estas plantas invasoras.
Los forrajes verdes se utilizan ampliamente para la producción intensiva de leche y para el engorde. Muchos cultivos forrajeros se conservan como heno, paja o pulpa. Los forrajes incluyen alfalfa, las hojas, tallos o recortes de plátano, yuca, Mangelwurzel, esparto, Leucaena leucocephala y [[kenaf] ], maíz, avena s, Pandanus , maní, sorgo, soja, caña de azúcar, bagazo, y nabos. Se ha dado a búfulos de forma segura pulpa de cítricos y desechos de piña. En Egipto, se alimenta a las búfalas lecheras con dátiles enteros secados al sol en hasta un 25 % de la mezcla de alimento estándar. [9]
Los búfalos de pantano generalmente llegan a ser capaces de reproducción a una edad más avanzada que las razas de río. Los machos jóvenes en Egipto, India y Pakistán se aparean por primera vez alrededor de los 3,0 a 3,5 años de edad, pero en Italia, se pueden usar desde los 2 años de edad. El comportamiento de apareamiento exitoso puede continuar hasta que el animal tenga 12 años o incluso más. Un buen macho de búfalo de río puede fecundar 100 hembras en un año. Se produce una fuerte influencia estacional en el apareamiento. El estrés por calor reduce la libido. [9]
Aunque los búfalos de agua son poliestros, su eficiencia reproductiva muestra una amplia variación a lo largo del año. Las búfalas exhiben un cambio estacional distinto en cuanto al estro, la tasa de concepción y la tasa de parto. [11] La edad del primer estro de una novilla varía entre razas de 13 a 33 meses, pero el apareamiento en el primer celo suele ser infértil y por lo general se posterga hasta los 3 años. La gestación dura de 281 a 334 días, pero la mayoría de los informes dan un rango entre 300 y 320 días. Los búfalos de pantano portan a sus crías una o dos semanas más que los búfalos de río. No es raro encontrar búfalos de agua que continúan trabajando bien a la edad de 30 años, y se han registrado casos de una vida de trabajo de 40 años. [9]
Desde tiempos antiguos se le ha usado en el sudeste asiático preferentemente para tirar del arado, sobre todo en los arrozales, donde su capacidad para moverse en zonas encharcadas resulta muy útil y por ello es preferido a otros bovinos domésticos, como el cebú, el gayal o el banteng. En Europa (y especialmente en Italia meridional) también cumple esta función, además de producir la leche para el queso mozzarella usado en las pizzas. Asimismo se aprovechan la carne y la piel (últimamente, con bastante frecuencia para forrar los cascos de motociclistas).
Se cree que el búfalo fue domesticado en Harappa (Pakistán) antes del 1500 a. C. Hacia el año 600 fue introducido en Oriente Próximo y en Egipto; durante las Cruzadas o, más probablemente, en la época del Imperio otomano, en Bulgaria e Italia meridional; y en el siglo XIX lo hizo en el norte de Australia, donde se ha asilvestrado y desarrollado algunas diferencias en su aspecto respecto a sus antepasados de Indonesia, y además fue introducido en América. No obstante, Asia sigue acogiendo al 95 % de la población mundial de este animal en la actualidad.
En 2011, la población mundial de búfalos de agua era de unos 172 millones [12] La población mundial estimada de búfalos de agua es de 208 098 759 cabezas distribuidas en 77 países de los cinco continentes. [13]
Hay presencia en Asia, en Europa y el Mediterráneo, en África, en Norteamérica y en Oceanía.
Los búfalos de agua se introdujeron en la cuenca del río Amazonas en 1895. Ahora se utilizan ampliamente allí para la producción de carne y lácteos. En 2005, la manada de búfalos de agua en la Amazonía brasileña ascendía a aproximadamente 1,6 millones de cabezas, de las cuales 460.000 estaban ubicadas en las llanuras aluviales del bajo Amazonas. [14] Las razas utilizadas incluyen el Mediterráneo de Italia, Murrah y Jafarabadi de India, y el carabao de Filipinas. El número oficial de rebaños brasileños en 2019 es de 1,39 millones de cabezas. [13]
Durante la década de 1970, se importaron pequeños rebaños en Costa Rica, Ecuador, Cayena, Panamá, Surinam, Guyana y Venezuela . [15]
En Argentina, muchos ranchos de caza crían búfalos de agua para la caza comercial. [cita requerida]
Otros rebaños importantes en América del Sur son Colombia (> 300.000), Argentina (> 100.000) y Venezuela con informes no confirmados que van desde 200 a 500 mil cabezas [13]
La especie no se considera en peligro (se estima que debe haber unos 141 millones de búfalos domésticos solo en el continente asiático), pero su existencia como animal salvaje peligra cada día más debido a la desaparición del bosque tropical. En libertad, los búfalos se mueven en manadas de escaso tamaño y solo cuentan con el tigre como depredador frecuente. Más raramente, los búfalos caen víctimas del cocodrilo marino, los leopardos y las manadas de cuones que siempre están molestando a las crías. En Indonesia y las islas adyacentes, los búfalos son a menudo devorados, lenta y parcialmente, por los dragones de Komodo.
El búfalo indio se considera el animal nacional de Filipinas y Vietnam.
La leche de búfala de agua presenta características fisicoquímicas diferentes a las de otras especies de rumiantes, como un mayor contenido de ácidos grasoss y proteínass.[16] Los parámetros físicos y químicos de la leche de búfala de agua de tipo pantanoso y de río difieren.[17] La leche de búfala de agua contiene niveles más altos de sólidos totales, proteína cruda, grasa de leche, calcio y fósforo, y un contenido ligeramente más alto de lactosa en comparación con con los de leche de vaca. El alto nivel de sólidos totales hace que la leche de búfala de agua sea ideal para procesarla en productos lácteos de valor agregado como el queso. El contenido de ácido linoleico conjugado (CLA)en la leche de búfala de agua osciló entre 4,4 mg/g de grasa en septiembre y 7,6 mg/g de grasa en junio. Las estaciones y la genética pueden desempeñar un papel en la variación del nivel de CLA y los cambios en la composición bruta de la leche de búfala de agua.[18]
La leche de búfala de agua se procesa en una gran variedad de productos lácteos.
El búfalo silvestre, búfalo indio, búfalo de agua, búfalo asiático o arni (Bubalus bubalis) es un gran bóvido procedente del sudeste asiático. En la actualidad se encuentra tanto en estado salvaje como doméstico, y ha sido introducido en muchos otros lugares.
Asiar bufaloa (Bubalus bubalis) Bubalus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Bovinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago. Desagertzeko arriskuan dagoen Bubalis arnee espeziea du arbaso. Etxekoturiko animalia da eta esnerako eta arroz zelaietan lanerako erabiltzen da.
Asiar bufaloak sei azpiespezie ditu:[2]
Asiar bufaloa (Bubalus bubalis) Bubalus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Bovinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago. Desagertzeko arriskuan dagoen Bubalis arnee espeziea du arbaso. Etxekoturiko animalia da eta esnerako eta arroz zelaietan lanerako erabiltzen da.
Vesipuhveli eli arnee[2] (Bubalus bubalis tai Bubalus arnee)[1] on suurikokoinen nautaeläinten alaheimoon kuuluva maanisäkäs. Sitä pidetään kotieläimenä laajoilla alueilla.
Vesipuhvelilla on suuret sarvet, jotka kaartuvat tyvestä taakse- ja ulospäin sekä kärjestään vähitellen sisäänpäin. Vesipuhveli on isokokoinen ja voimakas eläin, jota ihmiset ovat pitäneet kotieläimenä tuhansia vuosia, ja siitä on haarautunut erillinen kesy vesipuhveli, joka on villinä luonnossa elävää pienikokoisempi. Kesystä vesipuhvelista on jalostettu päärodut jokipuhveli ja suopuhveli. Kesy ja villi vesipuhveli voivat lisääntyä keskenään. Aikuisen kotieläimenä pidetyn vesipuhvelin paino voi vaihdella 300–600 kg:n välillä. Villinä luonnossa elävän puhvelilehmän paino voi olla jopa 800 kg ja sonnin 1 200 kg. Villinä luonnossa elävän vesipuhvelisonnin keskimääräinen paino on 900 kg, pituus 2,4–3 metriä ja korkeus hartioiden kohdalta 1,7 metriä.
Suo- ja jokipuhvelin kromosomiluku on erilainen: suopuhvelilla 48 ja jokipuhvelilla 50, kun taas naudalla ja biisonilla se on 60.[3]
Vesipuhvelit syövät ravinnokseen ruohokasveja ja muita puuvarrettomia maa- ja vesikasveja. Vesipuhvelin luontaista elinaluetta on Aasia, jossa elää 95 % populaatiosta, mutta niitä voi tavata puolivilleinä myös Pohjois-Afrikasta, Lähi-idästä ja Euroopasta, jonne ihmiset ovat niitä aikojen saatossa siirtäneet. Australian Pohjoisterritoriossa elää luonnonvaraisina satoja tuhansia vesipuhveleita, joiden esi-isät jätettiin alueelle villiytymään paikallisten varuskuntien lähdettyä pois 1800-luvulla.[4] Vesipuhvelit voivat elää luonnossa noin 25-vuotiaiksi ja vankeudessa 29-vuotiaiksi.
Vesipuhvelit elävät 10–20 yksilön laumoissa, jotka toisinaan liittyvät isommiksi laidunlaumoiksi. Ne yrittävät välttää kuumuutta ja ruokailevat mieluusti varhain aamusta ja illalla. Niillä on tapana vilvoitella keskipäivällä vedessä tai mudassa. Villit vesipuhvelit elävät korkearuohoisissa tiheiköissä ja viidakoissa soiden lähettyvillä. Etelämpänä ne asustavat jokseenkin kovaperäisemmällä maalla.
Vesipuhvelit saavuttavat sukukypsyyden noin 3–3,5 vuoden iässä, ja kantoaika voi vaihdella 300–340 päivän välillä. Pariutuminen tapahtuu yleensä sadekauden lopulla, ja ne saavat yleensä yhden vasikan noin kahden vuoden välein maalis–toukokuussa.
Vesipuhvelin fossiileja on löydetty Euroopasta pleistoseeniajalta. Ilmaston muutoksen myötä laji katosi pitkäksi aikaa, kunnes se omaksuttiin kotieläimenä jälleen. Sen katsotaan levinneen muun muassa Mesopotamian kautta Kaakkois-Aasiasta. Leviämisreiteistä on vaihtelevia käsityksiä: On esimerkiksi esitetty, että hunnit olisivat tuoneet lajin Pannonian kautta. Tätä vastaan on tosiasia, että Euroopassa on jokityypin eläimiä eikä kiinalaisia suopuhveleita, joita on todettu hunneilta. Toisaalta esitetään, että laji olisi levinnyt arabien välityksellä Lähi-idän kautta. Puhveleja on kasvatettu perinteisesti eräissä Balkanin maissa, mutta merkittävimmin Italiassa.[3]
Vesipuhveli eli arnee (Bubalus bubalis tai Bubalus arnee) on suurikokoinen nautaeläinten alaheimoon kuuluva maanisäkäs. Sitä pidetään kotieläimenä laajoilla alueilla.
Bubalus arnee
Le Buffle domestique (Bubalus bubalis) est un bovin de grande taille rattaché au milieu aquatique, espèce type du genre Bubalus, qui comprend plusieurs autres espèces endémiques d'Asie tropicale. On distingue habituellement deux sous-espèces de buffles : le Buffle des marais (B. b. bubalis) et le Buffle des rivières (B. b. kerabau). Du fait de ses caractéristiques, il est largement utilisé en Asie pour les travaux agricoles dans les rizières. Son homologue sauvage porte le nom scientifique Bubalus arnee.
Il est connu en français sous les noms de buffle d'Asie. La femelle est la bufflonne, le petit, le bufflon. En d'autres langues, et selon les races et les pays, il a plusieurs noms : arni, karbau, kerabaü...
L'appellation pour cette espèce de « buffle d'eau », traduction littérale de l'anglais water buffalo que l'on rencontre parfois, est un pléonasme en français, mais pas en anglais, où elle sert à distinguer le buffle du bison et du Buffle d'Afrique, également appelés buffalo. Le buffle à l'état sauvage est accoutumé aux milieux humides et reste très attiré par les zones aquatiques, ce qui peut justifier cette appellation de « buffle d'eau ». Cependant, il n'existe pas de « buffle de terre », à moins d'appeler ainsi l'espèce sauvage africaine Syncerus sp., qui forme un autre genre à la morphologie différente.
Le buffle d'Asie est le second plus grand bœuf sauvage après le gaur : il mesure jusqu'à 3 m de long, a une hauteur au garrot de 1,3 à 1,7 m et pèse de 700 à 1 200 kg. Il possède les plus grandes cornes chez les ruminants : elles peuvent mesurer deux mètres. Sa robe est gris cendré, son museau est allongé et ses oreilles étroites. Ses grands sabots évasés lui permettent de marcher dans les terrains marécageux. Il aime passer beaucoup de temps à se baigner dans les rivières et dans la boue pour se protéger des piqûres d'insectes[1].
Les buffles vivent principalement dans les marais, la jungle et la savane arborée du sud et du sud-est asiatique. En général, les buffles sauvages vivent en troupeaux d'une trentaine d'individus qui se nourrissent principalement d'herbes, de plantes aquatiques voire de fruits et de feuilles d'arbre. Les principaux prédateurs du buffle sont le tigre, l'Homme et le crocodile pour les bufflons.
À l'état sauvage, le buffle d'Asie est une espèce en danger, dont l'habitat typique est les marais d'Asie du Sud et du Sud-Est. Sous sa forme domestiquée, c'est un animal courant en Chine, dans le sous-continent indien et en Asie du Sud-Est, particulièrement apprécié pour son lait et en tant qu'animal de bât et de labour. Cependant, les buffles domestiques disparaissent peu à peu des rizières, victimes de la mécanisation de l'agriculture : par exemple, en Thaïlande, la population de buffles a chuté de 26 à 40 % en dix ans, de 1998 à 2008[2]; le vice-ministre de l’Agriculture Thaïlandais, Arkhom Engchuan, mentionne aussi comme cause de ce déclin la consommation de viande de buffle[3], moins chère que la viande de bœuf[4].
La buffle est aussi élevé en Europe. En Roumanie et en Italie, les bufflonnes sont élevées pour leur lait, notamment en Campanie, pour la production de la mozzarella. Des fouilles archéologiques attestent la présence du buffle domestique en Europe et Asie de l'Ouest dès l'époque archaïque, à l'aube de l'Antiquité, tant dans les Balkans, en Anatolie, Syrie, Mésopotamie et Perse qu'en Italie.
Buffle à roulettes, jouet d'enfant. Terre cuite, Grande Grèce (Italie du Sud), époque archaïque.
Buffles, par Pisanello (vers 1420-1440).
Csordás (« bouviers ») en Hongrie au XIXe siècle.
Comme chez le bœuf domestique, il existe plusieurs races, dont certaines ont été exportées loin de leurs terres d'origine. Ainsi, aujourd'hui, le buffle est élevé en Italie méridionale, en Tunisie, mais aussi au Brésil, où il a été introduit sur l'île de Marajó, et dans le nord de l'Australie, où des bêtes échappées des élevages ont eu tendance à proliférer et sont devenues du gibier.
Trois buffles d'Asie (Bubalus bubalis) se baignant dans le Mékong à Don An (Si Phan Don, Laos) avec leurs têtes au-dessus de l'eau. Ces buffles se rafraîchissent souvent dans l'eau (ou dans la boue), quand il fait chaud. Ces animaux de labour ont une corde infiltrée entre les narines pour faciliter leur maîtrise, bien qu'ici en mars ils ne soient pas attachés, et sont donc libres de circuler partout sur l'île, allant même parfois jusqu'à traverser la rivière.
Deux Bubalus bubalis (buffles d'Asie) se baignant dans une mare de Don Det (Si Phan Don, Laos) levant haut leurs museaux et fixant l'observateur.
Réflexion dans l'eau d'un buffle d'Asie se baignant près de l'île de Don Det (Si Phan Don, Laos).
Bubalus bubalis (buffle d'Asie) veau fixant l'observateur, les pieds dans une mare, à Don Det (Si Phan Don, Laos).
Bubalus bubalis (buffle d'Asie) se baignant dans une mare couleur rouille, et fixant l'observateur, la tête au-dessus de l'eau, à Don Det (Si Phan Don, Laos).
Deux Bubalus bubalis se baignent dans une mare de Don Det, Si Phan Don, Laos. Ces buffles se rafraîchissent souvent dans l'eau (ou dans la boue), quand il fait chaud. Novembre 2021.
Dans le Midi de la France, quelques fermes en élèvent pour la viande et le lait, tandis que dans les Hauts-de-France, un troupeau est utilisé pour gérer le marais de Sacy[5]. Des populations libres ont été introduites aux Pays-Bas, dans le polder d'Overdiepse[6], ainsi que dans le delta du Danube. L'espèce est en effet un bon candidat pour les projets de réensauvagement qui visent à restaurer la mégafaune herbivore européenne.
La population sauvage qui compterait moins de 3 500 individus matures est principalement répartie en Inde, au Népal, au Bhoutan et en Thaïlande. Quelques dizaines d'individus subsistent au Cambodge, en Birmanie et en Malaisie péninsulaire. La population de Bornéo pourrait être croisée avec des individus marrons, il en va de même pour la population du Sri Lanka.
Les principales menaces qui pèsent sur les buffles sont le braconnage, l’hybridation avec la population domestique, les maladies, la destruction de leur écosystème, le morcellement de leur habitat et les catastrophes naturelles.
Bufflon en Inde.
Le statut des buffles sauvages fait débat au Sri Lanka, ici au parc national de Yala.
Buffles domestiques en Roumanie.
Bubalus arnee
Le Buffle domestique (Bubalus bubalis) est un bovin de grande taille rattaché au milieu aquatique, espèce type du genre Bubalus, qui comprend plusieurs autres espèces endémiques d'Asie tropicale. On distingue habituellement deux sous-espèces de buffles : le Buffle des marais (B. b. bubalis) et le Buffle des rivières (B. b. kerabau). Du fait de ses caractéristiques, il est largement utilisé en Asie pour les travaux agricoles dans les rizières. Son homologue sauvage porte le nom scientifique Bubalus arnee.
Ball de chlann na n-eallach ó oirdheisceart na hÁise. Maireann sé gar don uisce, agus iomlascann ann go minic. Gaolmhar leis an anua tearc. Dhá fhoirm ann: an buabhall uisce Áiseach (an buabhall uisce fiáin, an buabhall Áiseach, an carabú nó an t-arnaí atá ceansaithe), agus an tamará.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
O búfalo, búfalo acuático ou búfalo da India (Bubalus bubalis) é un gran bóvido orixinario do sueste asiático, que na actualidade se encontra tanto en estado salvaxe como doméstico, e que foi introducido en moitos lugares.
Trátase dun bóvido bastante grande, de 1,8 m de altura na cruz e que acada excepcionalmente os 1 200 kg de peso no caso dos machos. As femias son máis pequenas e nunca superan os 1 000 kg. O tronco é robusto e alongado, co pescozo curto, e sen papada. Gran parte do corpo está desprovisto de pelo, ou o presenta ríxido e de moi curta lonxitude. A coloración é en xeral agrisada, pero pode variar desde a branca até a negra. Os cornos están aplanados e curvados cara a atrás, coas puntas moi separadas, chegando a alcanzar 1,2 m de envergadura máxima entre punta e punta.
O apelativo de "búfalo acuático" (o "búfalo de agua", que din algúns[quen?]) provén da preferencia que ten o animal polas zonas encharcadas ou pantanosas, onde se somerxe parcialmente e camiña sobre a lama do fondo sen dificultade grazas aos seus largos pezuños que impiden que afunda en exceso.
Os búfalos poden ser perigosos en estado salvaxe, pero os domésticos son animais moi dóciles.
En estado salvaxe distribúese pola India, Ceilán e Indonesia, sendo na actualidade moi escaso.
Domesticado ao redor de 4.500 anos a.C., contra o ano 600 foi introducido no Oriente medio e no norte de África.
Durante as Cruzadas ou, máis probabelmente, na época do Imperio otomán, en Bulgaria e en Italia.
No século XIX, no norte de Australia, onde algúns individuos asilvestráronse desenvolvendo algunhas diferenzas no seu aspecto respecto aos seus antepasados de Indonesia.[2]
En Sudamérica introducíronse os búfalos acuáticos na conca do Amazonas en 1895, e en 2005 na Amazonia brasileira criábanse aproximadamente 1,6 millóns de cabezas, destinadas á produción de leite e carne.[3]
En Venezuela o búfalo introduciuse en 1940, desaparecendo nos anos 1940; pero volveu introducirse en 1962, comenzado a súa explotación a grande escala nos anos 1990.[4]
En Norteamérica hai pequenos rabaños comerciais de búfalos para a produción de iogur e queixo. Un profesor da Universidade de Florida criou búfalos aproveitando os excedentes de efectivos do zoolóxico, que utilizou principalmente para a produción de carne para hamburguesas, e outros rancheiros do país utilízanos para a produción de mozzarella.[5]
Porén, Asia segue acollendo ao 95 % da poboación mundial deste animal na actualidade.
O búfalo usouse, no sueste asiático, desde a máis remota Antigüidade preferentemente para tirar do arado, sobre todo nos arrozais, onde a súa capacidade para moverse en zonas encharcadas resulta moi útil e por iso preferiuse a outros bovinos domésticos, como o cebú, o gaur ou o banteng.
No sur de Europa (e especialmente en Italia) tamén cumpre esta función, ademais de utilizarse o leite para a fabricación do queixo mozzarella usado nas pizzas e outros pratos da cociña italiana.
Tamén se aproveitan a súa carne e a súa pel (ultimamente, usada con bastante frecuencia para forrar os cascos de motociclista).
A especie doméstica non se considera en perigo (estímase que debe haber uns 141 millóns de búfalos domésticos só no continente asiático, o animal doméstico do que máis persoas dependen), pero a súa existencia como animal salvaxe periga cada día máis debido á desaparición do bosque tropical. Só quedan uns 3500 exemplares no sueste asiático, probablemente extinto en Vietnam. No subcontinente indio a especie están practicamente extinta. Hai mandas de exemplares salvaxes naturalizadas no norte de Australia.
En liberdade, os búfalos móvense en mandas de escaso poucos individuos e só contan co tigre como depredador frecuente. Máis raramente, os búfalos caen vítimas do crocodilo mariño e as mandas de cuóns, que sempre andan molestando ás crías.
A clasificación dos búfalos acuáticos é incerta. Algunhas autoridades mencionan unha soa especie, Bubalus bubalis, con tres subespecies:[6]
Outros consideran que son especies estreitamente relacionadas, pero independentes, Bubalus bubalis, Bubalus carabanensis e Bubalus arnee, respectivamente.[7]
En 2003, a Comisión Internacional de Nomenclatura Zoolóxica (ICZN) dictaminou a favor de manter reunidos os búfalos acuáticos de pantano, e considerar un taxon separado para os búfalos de río, denominado Bubalus arnee, aínda que o uso antigo é aínda aceptábel para autores que o consideran conespecífico.
O búfalo acuático de pantano ten 48 cromosomas, mentres que o búfalo de río ten 50. Os dous tipos reprodúcense entre si, aínda que non facilmente, e poden producir descendencia fértil. Non se observou que se produzan híbridos con búfalos domésticos, e os embrións destes híbridos obtidos en laboratorio, non alcanzan a madureza.
O búfalo, búfalo acuático ou búfalo da India (Bubalus bubalis) é un gran bóvido orixinario do sueste asiático, que na actualidade se encontra tanto en estado salvaxe como doméstico, e que foi introducido en moitos lugares.
Vodeni bivol ili azijski vodeni bivol je krupni papkar i član porodice goveda. Krupniji je i opasniji od svog rođaka, afričkog bivola. Arni ili vodeni bivol može se pronaći u divljini u: Pakistanu, Indiji, Bangladešu, Nepalu, Butanu, Vijetnamu i Tajlandu. Pripitomljeni bivoli prilično su rašireni po Aziji, Južnoj Americi, Sjevernoj Africi i Europa. Također su postali divlji u sjevernoj Australiji.
Divlje populacije također žive u Jugoistočnoj Aziji, ali je njihovo porijeklo nepoznato. Nagađa se, da potječu od divljih vodenih bivola, nekoć pripitomljenih pa opet podivljalih ili njihovog križanja. U Aziji je populacija divljih vodenih bivola postala rijetka, te se strahuje, da danas nema čistih divljih vodenih bivola.
Odrasli vodeni bivol naraste od 300 kg do 600 kg težine kod pripitomljenih primjeraka, ali primjerci u divljini mogu biti još krupniji. Odrasle ženke dobiju težinu do oko 800 kg, a mužjaci do oko 1200 kg. Prosječna težina odraslog mužjaka je oko 900 kg, a prosječna visina ramena oko 1,7 m.
Razlika između divljih i pripitomljenih primnjeraka je u tome što divlji primjerci nemaju zaokružen trbuh koji imaju pripitomljene životinje. Zbog križanja s drugim divljim i pripitomljenim vrstama, težina može prilično varirati čak i kod populacija koje žive u neposrednoj blizini. Križanje s pripitomljenim bivolima smatra se glavnim uzrokom izumiranja divljih bivola.
Smatra se, da su se bivoli razvili u južnoj Aziji.
Kerbau adalah binatang memamah biak yang menjadi ternak bagi banyak bangsa di dunia, terutama Asia. Hewan ini adalah domestikasi dari kerbau liar (orang India menyebutnya arni) yang masih dapat ditemukan di daerah-daerah Pakistan, India, Bangladesh, Nepal, Bhutan, Vietnam, China, Filipina, Taiwan, Indonesia, dan Thailand.
Saat ini populasi kerbau liar di Asia mulai menurun dan dikhawatirkan pada masa yang akan datang tidak akan ada lagi populasi kerbau liar yang dapat ditemukan. Kerbau dewasa dapat memiliki berat sekitar 300 kg hingga 600 kg. Kerbau liar dapat memiliki berat yang lebih, kerbau liar betina dapat mencapai berat hingga 800 kg dan kerbau liar jantan dapat mencapai berat hingga 1200 kg. Berat rata-rata kerbau jantan adalah 900 kg dan tinggi rata-rata di bagian pundak kerbau adalah 1,7 meter.
Salah satu ciri yang membedakan kerbau liar dari kerbau peliharaan adalah bahwa kerbau peliharaan memiliki perut yang bulat. Dengan adanya percampuran keturunan antara kerbau-kerbau antara populasi yang berbeda, berat badan kerbau dapat bervariasi.
Klasifikasi kerbau masih belum pasti, tetapi Bubalus bubalis biasa dikelompokkan menjadi tiga anak jenis:
Moyang kerbau rawa tidak lagi ditemukan secara liar, tetapi diketahui bahwa genom kerbau rawa terdiri dari 24 pasang kromosom, sedangkan kerbau sungai memiliki 25 pasang kromosom. Keturunan persilangan dari dua anak jenis ini dapat ditemukan dan mereka dapat menghasilkan keturunan (fertil). Kerbau tidak dapat berkawin silang dengan sapi yang memiliki 60 kromosom, meskipun masih termasuk dalam anak suku yang sama Bovinae.
Susu dari kerbau banyak digunakan oleh manusia. Contohnya sebagai bahan keju Mozzarella. Daging kerbau juga merupakan hasil ekspor utama di India. Meskipun demikian daging kerbau kurang disukai di Asia karena kekerasannya. Kulit kerbau sering digunakan juga sebagai bahan sepatu, wayang kulit, dan helm sepeda motor.
Asia adalah tempat asal kerbau. 95% dari populasi kerbau di dunia terdapat di Asia. Banyak negara-negara Asia yang tergantung pada spesies ini, baik untuk daging, susu atau tenaga kerjanya.
Pada tahun 1992, populasi kerbau di Asia diperkirakan mencapai 141 juta ekor. Kadar lemak dari susu kerbau sangatlah tinggi. Ada dua subspesies yang hidup di Asia yaitu kerbau sungai yang dapat ditemukan di Nepal hingga di ketinggian 2.800 m, dan kerbau rawa yang hidup di dataran rendah.
Kerbau dapat hidup dengan efisien dalam masa-masa kekurangan pakan, yang menyebabkan hewan itu tahan hidup. Kerbau rawa biasa digunakan untuk membajak sawah, karena mereka dapat bergerak di atas lumpur jauh lebih baik daripada sapi.
Di alam liar hanya sedikit populasi kerbau liar yang masih hidup. Kerbau liar India dapat ditemukan di India, Pakistan, Bangladesh, Nepal, Bhutan dan Thailand. Kerbau ini memiliki tanduk yang sangat besar dengan rata-rata 1 m ukurannya. Walau demikian seekor kerbau yang ditembak pada tahun 1955 memiliki tanduk yang ukurannya dari ujung ke ujung mencapai 4,24 m. Ini juga salah satu sebab kerbau jarang diserang oleh hewan pemakan daging.
Harimau adalah salah satu hewan pemakan daging yang dapat membunuh kerbau yang beratnya mencapai 1000 hingga 1200 kg. Dan hanya harimau yang berpengalaman akan menyerang kerbau di bagian kaki terlebih dahulu. Jika diserang kerbau akan menghadang harimau dengan tanduk dan hidungnya serta membentuk barisan. Kerbau juga dikenal sebagai hewan yang sering menyerang walau tanpa diprovokasi. Ini menyebabkan kerbau masih menjadi hewan yang bisa berbahaya bagi manusia.
Saat ini populasi kerbau liar diperkirakan mencapai 4000. Walaupun dalam jumlah ini juga termasuk jenis campuran dan kerbau liar yang telah didomestikasi. Diperkirakan juga bahwa hampir tidak ada lagi kerbau liar yang hidup di alam liar. Kerbau juga merupakan hewan nasional Filipina.
Kerbau pertama kali diperkenalkan di kawasan utara Australia yang kemudian lolos dari domestikasi. Status ini menyebabkan kerbau di Australia menjadi hewan buruan. Di pulau Melville kerbau sering dijadikan objek buruan, di tempat ini terdapat sekitar 4000 ekor populasi kerbau. Kerbau juga hidup di Arnhem Land.
Kerbau hidup terutama di bagian yang berair dan di musim hujan kerbau dapat menyebar dalam kawasan besar. Kerbau di Australia dapat memiliki bentuk yang berbeda dari kerbau di Indonesia, darimana mereka berasal.
Kerbau diperkenalkan di Afrika Utara dan Timur Tengah pada sekitar tahun 600 Masehi. Pada zaman pertengahan, kerbau dibawa ke Eropa dan saat ini dapat ditemukan di Bulgaria dan Italia. Seperti di Asia, kerbau di sini juga hidup di lapangan terbuka yang vegetasinya jarang. Mereka menjadi bahan pangan, serta bahan investasi bagi keluarga. Di beberapa daerah mereka juga menjadi bagian dari festival tahunan. Jenis yang hidup di sini umumnya adalah kerbau sungai, karena isolasi genetis mereka dapat memiliki bentuk yang berbeda. Susu kerbau ini juga digunakan sebagai bahan keju Mozzarella.
Kerbau adalah hewan pekerja yang tangguh, dan sampai sekarang masih dipakai sebagai hewan penarik pedati maupun bajak di beberapa tempat di Asia.
Kerbau menghasilkan susu dan daging yang dapat dikonsumsi manusia. Di Minangkabau, Sumatra Barat, susu kerbau juga diolah menjadi dadiah (sejenis yoghurt). Masyarakat kota Kudus di Jawa Tengah memiliki larangan adat untuk mengonsumsi sapi dan menggantikannya dengan kerbau.
Tanduk kerbau digunakan sebagai hiasan rumah di beberapa suku bangsa Nusantara.[1] Selain itu, tanduk kerbau dapat menjadi bahan baku kerajinan, seperti pipa rokok (congklang), penggaruk, penjepit wayang kulit, serta hulu keris.
Kotoran kerbau dapat digunakan sebagai pupuk serta bahan bakar jika dikeringkan.
Kerbau adalah binatang memamah biak yang menjadi ternak bagi banyak bangsa di dunia, terutama Asia. Hewan ini adalah domestikasi dari kerbau liar (orang India menyebutnya arni) yang masih dapat ditemukan di daerah-daerah Pakistan, India, Bangladesh, Nepal, Bhutan, Vietnam, China, Filipina, Taiwan, Indonesia, dan Thailand.
Saat ini populasi kerbau liar di Asia mulai menurun dan dikhawatirkan pada masa yang akan datang tidak akan ada lagi populasi kerbau liar yang dapat ditemukan. Kerbau dewasa dapat memiliki berat sekitar 300 kg hingga 600 kg. Kerbau liar dapat memiliki berat yang lebih, kerbau liar betina dapat mencapai berat hingga 800 kg dan kerbau liar jantan dapat mencapai berat hingga 1200 kg. Berat rata-rata kerbau jantan adalah 900 kg dan tinggi rata-rata di bagian pundak kerbau adalah 1,7 meter.
Salah satu ciri yang membedakan kerbau liar dari kerbau peliharaan adalah bahwa kerbau peliharaan memiliki perut yang bulat. Dengan adanya percampuran keturunan antara kerbau-kerbau antara populasi yang berbeda, berat badan kerbau dapat bervariasi.
Klasifikasi kerbau masih belum pasti, tetapi Bubalus bubalis biasa dikelompokkan menjadi tiga anak jenis:
Kerbau liar (B. bubalis arnee), moyang bagi kerbau sungai Kerbau sungai (B. bubalis bubalis) yang berasal dari Asia Selatan. Kerbau rawa (B. bubalis carabauesis) yang berasal dari Asia Tenggara.Moyang kerbau rawa tidak lagi ditemukan secara liar, tetapi diketahui bahwa genom kerbau rawa terdiri dari 24 pasang kromosom, sedangkan kerbau sungai memiliki 25 pasang kromosom. Keturunan persilangan dari dua anak jenis ini dapat ditemukan dan mereka dapat menghasilkan keturunan (fertil). Kerbau tidak dapat berkawin silang dengan sapi yang memiliki 60 kromosom, meskipun masih termasuk dalam anak suku yang sama Bovinae.
Susu dari kerbau banyak digunakan oleh manusia. Contohnya sebagai bahan keju Mozzarella. Daging kerbau juga merupakan hasil ekspor utama di India. Meskipun demikian daging kerbau kurang disukai di Asia karena kekerasannya. Kulit kerbau sering digunakan juga sebagai bahan sepatu, wayang kulit, dan helm sepeda motor.
Vatnabuffall[1] (fræðiheiti: Bubalus bubalis) er taminn asískur nautgripur sem er einnig vinsæll búpeningur í Suður-Ameríku, Suður-Evrópu, Norður-Afríku og víða annars staðar.
Vatnabuffall (fræðiheiti: Bubalus bubalis) er taminn asískur nautgripur sem er einnig vinsæll búpeningur í Suður-Ameríku, Suður-Evrópu, Norður-Afríku og víða annars staðar.
Il bufalo d'acqua (Bubalus bubalis Linnaeus, 1758), chiamato anche bufalo d'acqua domestico o bufalo d'acqua asiatico, è un grosso bovino domestico originario del subcontinente indiano e del sud-est asiatico, sebbene sia stato introdotto anche in Europa, Australia, Nord America, Sud America e alcuni paesi africani.[1] In base a criteri morfologici e comportamentali, si possono distinguere due tipi di bufalo d'acqua: il bufalo di fiume trovabile nel subcontinente indiano fino ai Balcani, Egitto e Italia, e il bufalo di palude, diffuso dall'Assam a ovest attraverso il sud-est asiatico fino alla valle del fiume Azzurro nella Cina a est.[1][2]
Il bufalo d'acqua selvatico (Bubalus arnee) rappresenta il probabile antenato del bufalo d'acqua domestico.[3] I risultati di uno studio filogenetico indicano che il bufalo d'acqua di tipo fluviale probabilmente ha avuto origine nell'India occidentale ed è stato addomesticato circa 6.300 anni fa, mentre il tipo di palude ha avuto origine indipendentemente dal sud-est asiatico continentale ed è stato addomesticato tra i 3.000 e i 7.000 anni fa.[4] Il bufalo di fiume si disperse a occidente fino all'Egitto, ai Balcani e all'Italia; mentre il bufalo di palude si è disperso nel resto del sud-est asiatico e fino alla valle del fiume Azzurro.[4][5][6]
I bufali d'acqua furono addomesticati dalle civiltà della valle dell'Indo e della Mesopotamia, nell'odierno Iraq, nel 2500 a.C. dai Melukhkha.[7] Il sigillo di uno scriba impiegato da un re accadico mostra il sacrificio di bufali d'acqua.[8]
Esistono almeno 130 milioni di bufali d'acqua e più persone dipendono da loro che da qualsiasi altro animale domestico.[9] Sono particolarmente adatti per l'aratura delle risaie, e il loro latte è più ricco di grassi e proteine di quello delle vacche da latte. Purtroppo, la richiesta di questo animale oltreoceano ha portato alla sua dispersione in vari continenti, dove alcune popolazioni si sono rinselvatichite. Una grande popolazione ferale si stabilì nell'Australia settentrionale alla fine del 19º secolo, e ci sono mandrie di esemplari ferali più piccole anche in Papua Nuova Guinea, Tunisia e Argentina nordorientale.[1] Mandrie ferali sono presenti anche in Nuova Britannia, Nuova Irlanda, Nuova Guinea Occidentale, Colombia, Guyana, Suriname, Brasile e Uruguay.[10]
Carl Linneus descrisse per primo il genere Bos e il bufalo d'acqua sotto il binomio Bos bubalis, nel 1758; la specie era nota per essere originaria dell'Asia ed era considerata una forma domestica in Italia.[11] Ellerman e Morrison-Scott trattarono le forme selvatiche e domestiche del bufalo d'acqua come conspecifici,[12] mentre altri autori le trattarono come specie diverse.[13] Il trattamento nomenclatorio delle forme selvatiche e domestiche è stato incoerente e varia tra gli autori e anche all'interno delle opere dei singoli autori.[14]
Nel marzo 2003, la Commissione Internazionale per la Nomenclatura Zoologica riuscì a raggiungere una coerenza nella denominazione dei bufali d'acqua selvatici e domestici stabilendo che il nome scientifico Bubalus arnee è valido per la forma selvatica.[15] B. bubalis continua ad essere valido per la forma domestica e si applica anche alle popolazioni ferali.[16]
Un bufalo indiano adulto può pesare fra i 300 ed i 600 kg; la specie selvatica pesa di norma il doppio, ossia fra i 600 kg per le femmine (che sono più piccole) fino a 1200 kg per i maschi, con un'altezza al garrese fino a 1,7 m. Un'altra differenza fra le due specie sta nel fatto che il bufalo d'acqua domestico presenta un ventre arrotondato, che di solito manca nella forma selvatica pura, ed ha corna più corte e spesse e meno arcuate in dentro.
Il bufalo indiano invece è molto diffuso in tutta l'Asia meridionale. Nel corso dei secoli il B. bubalis è stato introdotto in numerose aree tra cui il Brasile, il Medio Oriente, la Tunisia e l'Italia meridionale, dove, secondo importanti studiosi, esisteva in tempi preistorici, poi si era estinto in epoca classica e fu reintrodotto dai Longobardi. Più recentemente è stato introdotto in Australia (precisamente nel Territorio del Nord) ove alcuni esemplari sfuggiti dagli allevamenti hanno iniziato a riprodursi allo stato brado dando luogo a popolazioni selvatiche. Più incerto è lo status delle popolazioni selvatiche del Sud-est asiatico: si ritiene che siano frutto di incroci fra individui domestici sfuggiti alla cattività ed individui selvatici.
Si pensa che ci siano all'incirca 160 milioni di bufali domestici nel mondo, concentrati in Asia (95% del totale). Le minacce per le popolazioni selvatiche, più che dai predatori, provengono dalla riduzione dell'habitat e dall'incrocio con i bufali domestici.
La femmina dà alla luce un solo piccolo per volta, dopo una gestazione di circa 10 mesi.[17]
Grazie alla sua resistenza in ambienti umidi il bufalo indiano (molto più adatto del bue a muoversi in zone umide e fangose) è stato scelto dall'esercito brasiliano come animale da soma per missioni nella foresta amazzonica. Anche in Asia i bufali sono diffusissimi come animali da soma; inoltre dal loro sterco si ricavano mattoni per le abitazioni, fertilizzanti ed addirittura combustibile per il fuoco. Dalla loro pelle si ricava cuoio di buona qualità. Vengono anche usati come animali da corsa nelle gare chiamate Kambala che si svolgono principalmente nella regione indiana del Karnataka.
Le corna del bufalo indiano sono molto usate nella produzione di bottoni, alamari, fibbie ed altri accessori per vestiti e moda in generale. Le corna del bufalo indiano ed africano sono molto usate per la produzione di manici per coltelli (soprattutto in Italia), biro ed oggettistica in generale. Le corna del bufalo indiano sono più lunghe e più pratiche da lavorare di quelle del bufalo africano, che invece sono corte e spesso con molte crepe all'interno della parte piena (punta), determinando un notevole aumento degli scarti, ma vantano dei colori molto più belli.
Il bufalo indiano è da sempre considerato, a ragione, un animale molto irritabile e scontroso, che può attaccare anche senza motivo (fama questa che condivide col bufalo africano e l'anoa). Un maschio adulto può difendersi con successo perfino dall'attacco di una tigre o di un leone, riuscendo in alcuni casi ad uccidere l'aggressore.
Da secoli questo animale viene allevato per il suo latte, utilizzato per fare mozzarella oppure ricotta o yogurt: per questi scopi è stata selezionata una razza di bufalo da latte, chiamata murrah. La razza selezionata a tal fine in Italia ha ricevuto la denominazione di bufala mediterranea italiana.
La carne di bufalo ha qualità nutrizionali di gran lunga superiori ad altri tipi di carne; il suo contenuto calorico è inferiore a quello dei bovini, così come il contenuto di grassi. La carne di bufalo è una carne rossa molto tenera e succosa grazie alla sua maggiore capacità di ritenzione idrica rispetto ad altre carni. Ma la sua caratteristica principale è un bassissimo contenuto di grassi saturi a fronte di un elevato livello proteico e di una consistente percentuale di ferro. La sua digeribilità, il suo ottimo sapore ed il basso tenore di colesterolo ne fanno un alimento adatto a tutti e soprattutto a bambini ed anziani e sportivi. I numerosi prodotti di carne bufalina sono tutti gustosi e sani a partire dai tagli di carne fresca fino agli insaccati più tradizionali e si prestano ad essere cucinati in ogni modo, dalle ricette di tutti i giorni fino ai piatti di alta cucina senza perdere la loro tenerezza ed i loro pregi nutrizionali.
Il latte viene usato sia fresco come alimento che lavorato sotto forma di ghee.
Il bufalo d'acqua (Bubalus bubalis Linnaeus, 1758), chiamato anche bufalo d'acqua domestico o bufalo d'acqua asiatico, è un grosso bovino domestico originario del subcontinente indiano e del sud-est asiatico, sebbene sia stato introdotto anche in Europa, Australia, Nord America, Sud America e alcuni paesi africani. In base a criteri morfologici e comportamentali, si possono distinguere due tipi di bufalo d'acqua: il bufalo di fiume trovabile nel subcontinente indiano fino ai Balcani, Egitto e Italia, e il bufalo di palude, diffuso dall'Assam a ovest attraverso il sud-est asiatico fino alla valle del fiume Azzurro nella Cina a est.
Il bufalo d'acqua selvatico (Bubalus arnee) rappresenta il probabile antenato del bufalo d'acqua domestico. I risultati di uno studio filogenetico indicano che il bufalo d'acqua di tipo fluviale probabilmente ha avuto origine nell'India occidentale ed è stato addomesticato circa 6.300 anni fa, mentre il tipo di palude ha avuto origine indipendentemente dal sud-est asiatico continentale ed è stato addomesticato tra i 3.000 e i 7.000 anni fa. Il bufalo di fiume si disperse a occidente fino all'Egitto, ai Balcani e all'Italia; mentre il bufalo di palude si è disperso nel resto del sud-est asiatico e fino alla valle del fiume Azzurro.
I bufali d'acqua furono addomesticati dalle civiltà della valle dell'Indo e della Mesopotamia, nell'odierno Iraq, nel 2500 a.C. dai Melukhkha. Il sigillo di uno scriba impiegato da un re accadico mostra il sacrificio di bufali d'acqua.
Esistono almeno 130 milioni di bufali d'acqua e più persone dipendono da loro che da qualsiasi altro animale domestico. Sono particolarmente adatti per l'aratura delle risaie, e il loro latte è più ricco di grassi e proteine di quello delle vacche da latte. Purtroppo, la richiesta di questo animale oltreoceano ha portato alla sua dispersione in vari continenti, dove alcune popolazioni si sono rinselvatichite. Una grande popolazione ferale si stabilì nell'Australia settentrionale alla fine del 19º secolo, e ci sono mandrie di esemplari ferali più piccole anche in Papua Nuova Guinea, Tunisia e Argentina nordorientale. Mandrie ferali sono presenti anche in Nuova Britannia, Nuova Irlanda, Nuova Guinea Occidentale, Colombia, Guyana, Suriname, Brasile e Uruguay.
Azijinis buivolas, arba vandeninis buivolas, arnis (lot. Bubalus bubalis (sin. lot. Bubalus arnee, angl. Water Buffalo, Asiatic Buffalo, Indian Buffalo, vok. Wasserbüffel, Asiaticher Wasserbüffel) – jaučių (Bovinae) pošeimio dykaraginis žinduolis.
Stambūs buivolai - kūno aukštis 150-190 cm, sveria 700-1200 kg. Patinai ir patelės su dideliais plačiai išskėstais ragais. Patinų ragai ilgi (iki 2 m), plokšti su aštria vidine briauna. Patelių ragai mažesni. Kailis tamsiai rudas, plaukai reti ir šiurkštūs. Ant uodegos galo yra ilgesnių plaukų kuokštas.
Paplitęs izoliuotose teritorijose Tunise, Indijoje, Šri Lankoje, Nepale, Mianmare, Tailande, Pietų Kinijoje, Kambodžoje, Laose ir Vietname. Gyvena džiunglėse prie vandens, krūmais apaugusiuose upių slėniuose. Gerai plaukioja. Laikosi nedideliais būriais, kuriuos sudaro senas patinas, patelė su jaunikliais ir jauni patinai. Minta vandens, pelkių ir vandens telkinių pakrančių augalais. Poruojasi įvairiu metų laiku, nėštumas trunka 300-340 dienų. Gimsta 1 jauniklis.
Retas, įrašyta į Tarptautinę raudonąją knygą.
Domestikuota forma smulkesnė, plačiai veisiama pietryčių Azijoje. Prijaukintas III tūkstantmetyje prieš mūsų erą. Naudojamas įvairiems darbams, auginamas mėsai, pienui. Naminiai buivolai išplito P. Europoje, Japonijoje, Havajuose, Centrinėje ir Pietų Amerikoje, Australijoje. Kai kuriose Australijos vietovėse yra sulaukėjusių buivolų, kurie medžiojami. Azijiniai buivolai laikomi ir medžioklės fermose JAV ir Pietų Afrikos Respublikoje.
Azijinis buivolas, arba vandeninis buivolas, arnis (lot. Bubalus bubalis (sin. lot. Bubalus arnee, angl. Water Buffalo, Asiatic Buffalo, Indian Buffalo, vok. Wasserbüffel, Asiaticher Wasserbüffel) – jaučių (Bovinae) pošeimio dykaraginis žinduolis.
Stambūs buivolai - kūno aukštis 150-190 cm, sveria 700-1200 kg. Patinai ir patelės su dideliais plačiai išskėstais ragais. Patinų ragai ilgi (iki 2 m), plokšti su aštria vidine briauna. Patelių ragai mažesni. Kailis tamsiai rudas, plaukai reti ir šiurkštūs. Ant uodegos galo yra ilgesnių plaukų kuokštas.
Paplitęs izoliuotose teritorijose Tunise, Indijoje, Šri Lankoje, Nepale, Mianmare, Tailande, Pietų Kinijoje, Kambodžoje, Laose ir Vietname. Gyvena džiunglėse prie vandens, krūmais apaugusiuose upių slėniuose. Gerai plaukioja. Laikosi nedideliais būriais, kuriuos sudaro senas patinas, patelė su jaunikliais ir jauni patinai. Minta vandens, pelkių ir vandens telkinių pakrančių augalais. Poruojasi įvairiu metų laiku, nėštumas trunka 300-340 dienų. Gimsta 1 jauniklis.
Retas, įrašyta į Tarptautinę raudonąją knygą.
Domestikuota forma smulkesnė, plačiai veisiama pietryčių Azijoje. Prijaukintas III tūkstantmetyje prieš mūsų erą. Naudojamas įvairiems darbams, auginamas mėsai, pienui. Naminiai buivolai išplito P. Europoje, Japonijoje, Havajuose, Centrinėje ir Pietų Amerikoje, Australijoje. Kai kuriose Australijos vietovėse yra sulaukėjusių buivolų, kurie medžiojami. Azijiniai buivolai laikomi ir medžioklės fermose JAV ir Pietų Afrikos Respublikoje.
Ūdens bifelis jeb domesticētais Āzijas ūdens bifelis (Bubalus bubalis) ir liela auguma dobradžu dzimtas (Bovidae) mājdzīvnieks, kas pieder pie bifeļu ģints (Bubalus). Izšķir divas mājas ūdens bifeļu pasugas: upes bifeli (Bubalus bubalis bubalis) un purva bifeli (Bubalus bubalis carabanesis).
Upes bifeļus audzē Āzijā, Dienvidamerikā, Centrālamerikā, Dienvideiropā un Ziemeļāfrikā. Arī dažos ASV štatos audzē ūdens bifeļus. Purva bifeli pamatā audzē Dienvidaustrumāzijā un Austrālijā.[1]
Ūdens bifelis ir domesticēts pirms apmēram 5000 gadiem. Lielai pasaules daļai tas ir kļuvis par nozīmīgu mājdzīvnieku. Bifeļus izmanto, lai iegūtu pienu, gaļu, ādu, tos izmanto kā darba dzīvniekus zemes apstrādāšanai un kā nastu nesējus. To mēslus mēdz izmantot mēslojumam un apkurei. No visa pasaules piena vairāk nekā 5% iegūst no ūdens bifeļiem, toties kā Āzijas zemnieku saimniecību galvenais darba dzīvnieks tas ir 20—30% saimniecību.[1]
Pēc 2000. gada datiem, pasaulē ir 158 miljoni ūdensbifeļu, no kuriem 97% tiek audzēti Āzijā. No bifeļu piena ražo pasaulē iecienīto mocarellas sieru. Piena tauku saturs ūdens bifelim ir augstāks nekā govs pienam. Pasaulē ir vairākas ūdens bifeļu šķirnes, kas selekcionētas atkarībā no tā, kam bifelis ir paredzēts. Ir šķirnes, kas paredzētas tikai darbam, un šķirnes, kas paredzētas tikai piena ieguvei vai gaļai.
Ūdens bifelim šobrīd tiek izdalītas divas pasugas: upes bifelis (B. bubalis bubalis), kas ir izplatīts Āzijas rietumos un citur pasaulē, un purva bifelis (B. bubalis carabanesis), kuru kā mājdzīvnieku audzē Dienvidaustrumāzijā un Filipīnās. Reizēm kā trešo pasugu sistematizē savvaļas Āzijas ūdens bifelis (B. bubalis arnee), kuru pieņemts uzskatīt par visu domesticēto ūdens bifeļu priekšteci. Tomēr visbiežāk savvaļas ūdens bifeli un domesticēto ūdens bifeli sistematizē kā divas atšķirīgas sugas. Pēdējo gadu DNS pētījumos ir atklāts, ka purva bifelis un upes bifelis ir daudz tālāki radinieki, nekā zinātnieki līdz šim bija pieņēmuši. Ģenētiskās analīzes pierāda, ka abas pasugas viena no otras ir nodalījušās pirms 1,7 miljoniem gadu. Turklāt purva bifelis ir tuvāk radniecīgs Mindoras bifelim, jo abi viens no otra nodalījušies pirms 1,5 miljoniem gadu.[2] Zinātnieki uzskata, ka purva bifelis būtu jāizdala kā atsevišķa suga.[2]
Pieaudzis ūdens bifelis sver apmēram 1 tonnu, tā ķermeņa garums ir 2,4—3 m, augstums skaustā 1,5—1,9 m.[3] Tēviņi ir par 1/3 daļu lielāki nekā mātītes.[4] Tas ir masīvs un spēcīgs dzīvnieks ar platiem, lieliem, sirpveidīgiem ragiem. Ragi ir abiem dzimumiem, bet tēviņiem tie ir lielāki nekā mātītēm. Reizēm ragi var sasnegt 2 metru garumu.[5] Salīdzinājumā ar citiem dobradžiem ūdens bifelim ragu pamatnes ir novietotas visplatāk un tālāk no visiem.[1] Ūdens bifelim ir platas pēdas, kas piemērotas staigāšanai pa dūksnainu pamatu. Tam ir samērā garš, asspalvains matojums, kas ir pelnu pelēks vai melns. Kājas līdz ceļgaliem ir gaišas. Tā aste salīdzinājumā ar citiem vēršiem ir gara, un astes galā ir pušķis. Tās garums ir 60—100 cm. Pakaklē ūdens bifelim ir gaiša "V" veida zīme.[5]
Ūdens bifeļi ir sociāli dzīvnieki. Tie veido barus, kas sastāv no 10—20 dzīvniekiem, bet barā var būt arī 100 bifeļu. Bifelis uzturas vietās, kur ir iespēja gan baroties, gan padzerties, gan iegulties ūdenī un atpūsties. Grupas līdere parasti ir vecākā govs. Kad tēviņi sasniedz 3 gadu vecumu, tie pamet govju baru. Tēviņi veido buļļu barus, kuros ir apmēram 10 indivīdu. Vecāki un nobriedušāki buļļi parasti ir vientuļnieki, kas bieži uzturas govju bara tuvumā. Ūdens bifelis var būt aktīvs gan dienā, gan naktī. Tas ir ļoti jūtīgs pret karstumu, jo tam ir mazāk attīstīta svīšana nekā citiem vēršu cilts dzīvniekiem. Lai atvēsinātos, tas vārtās dubļos un ūdenī. Dubļi, lai atvēsinātos, ir daudz efektīvāki, jo izžūst lēnāk nekā ūdens. Dubļi bifeli arī sargā no kukaiņu dzēlieniem.[1]
Visbiežāk ūdens bifelis ganās agri no rīta un vēlu vakaros. Tas barojas ar sulīgu un mīkstu zāli un dažādiem ūdensaugiem.[5] Dienas vidū, kad laiks kļūst karsts, bifelis atpūšas dubļos vai ūdenī. Bieži no ūdens laukā ir tikai nāsis un acis. Ja bifelim nav pieejama kāda peļķe, tas meklē ēnu, lai izbēgtu no karstuma. Tam ir ļoti labi attīstīta dzirde un oža, bet redzei ir mazāka nozīme.[1]
Dzimumbriedumi mātītes sasniedz 1,5 gadu vecumā, bet tēviņi 3 gadu vecumā. Riests ūdens bifeļiem sākas lietus sezonā. Kā visus mājdzīvniekus, to pārošanos pamatā regulē cilvēks. Bet, ja bifeļi dzīvo pussavvaļas apstākļos, tad šajā laikā govju barus apciemo buļļi, bet tiem nav sociāla ietekme uz govju baru. Pēc sapārošanās tie no govju bara tiek padzīti. Buļļi cenšas uzturēties govju tuvumā, un reizēm starp tiem izceļas riesta cīņas, kurās viens otru var nopietni savainot.[1] Mazuļi dzimst tikai katru otro gadu. Parasti piedzimst 1 teļš, bet reizēm var piedzimt 2 teļi.[1] Grūsnības periods ilgst 300—340 dienas. Tas ir garākais grūsnības periods no visiem dobradžiem.[5] Jaundzimušais teļš sver 35—40 kg.[1] Mātes teļus zīda ar pienu 6—9 mēnešus. Bifeļu dzīves ilgums ir apmēram 12 gadi.[5]
Ūdens bifelis jeb domesticētais Āzijas ūdens bifelis (Bubalus bubalis) ir liela auguma dobradžu dzimtas (Bovidae) mājdzīvnieks, kas pieder pie bifeļu ģints (Bubalus). Izšķir divas mājas ūdens bifeļu pasugas: upes bifeli (Bubalus bubalis bubalis) un purva bifeli (Bubalus bubalis carabanesis).
Upes bifeļus audzē Āzijā, Dienvidamerikā, Centrālamerikā, Dienvideiropā un Ziemeļāfrikā. Arī dažos ASV štatos audzē ūdens bifeļus. Purva bifeli pamatā audzē Dienvidaustrumāzijā un Austrālijā.
Kabau adolah binatang nan manjadi taranak bagi banyak urang di dunia, utamonyo di Asia. Binatang ko adolah domestikasi dari kabau lia nan masih dapek ditamukan di daerah-daerah Pakistan, India, Bangladesh, Nepal, Bhutan, Vietnam, Tiongkok, Filipina, Taiwan, Indonesia, jo Thailand.
Kini populasi kabau lia di Asia lah makin manurun nan dicamehan di maso nan ka datang tiadonyo populasi kabau lia nan dapek ditamukan. Kabau dewasa dapek mampunyoi barek sakitar 300 kg inggo 600 kg. Kabau lia dapek mampunyoi barek nan labiah, kabau lia batino dapek mancapai barek 800 kg jo kabau lia jantan dapek mancapai barek inggo 1200 kg. Barek rato-rato kabau jantan iolah 900 kg sarato tinggi rato-rato di pundaknyo mancapai 1,7 meter.
Salah satu ciri nan mambedakan kabau lia d.ari kabau piaroan adolah baso kabau piaroan mampunyoi paruik bulek. Dek adonyo pancampuran katurunan antaro kabau-kabau antaro populasi nan babeda, barek badan kabau dapek baragam.
Klasifikasi kabau masih alun pasti, tetapi Bubalus bubalis biaso dikalompokkan manjadi tigo anak jinih:
Muyang kabau rawo indak lai basobok sacaro lia, tetapi dikatahui baso genom kabau rawo tadiri dari 24 pasang kromosom, sadangkan kabau sungai mampunyoi 25 pasang kromosom. Katurunan pasilangan dari duo anak jinih ko dapek ditamukan jo dapek mangasiakan katurunan (fertil). Kabau indak dapek bakawin silang jo jawi nan mampunyoi 60 kromosom, walaupun masih tamasuak dalam anak suku nan samo Bovinae.
Susu dari kabau banyak digunokan dek manusia. Contohnyo sabagai bahan keju Mozzarella jo dadiah. Dagiang kabau juo marupokan hasia ekspor utamo di India. Walaupun baitu dagiang kabau kurang disukoi di Asia dek karehnyo. Kulik kabau acok digunokan juo subagai bahan sapatu, wayang kulik, jo helm sapeda motor.
Kabau adolah binatang nan manjadi taranak bagi banyak urang di dunia, utamonyo di Asia. Binatang ko adolah domestikasi dari kabau lia nan masih dapek ditamukan di daerah-daerah Pakistan, India, Bangladesh, Nepal, Bhutan, Vietnam, Tiongkok, Filipina, Taiwan, Indonesia, jo Thailand.
Kini populasi kabau lia di Asia lah makin manurun nan dicamehan di maso nan ka datang tiadonyo populasi kabau lia nan dapek ditamukan. Kabau dewasa dapek mampunyoi barek sakitar 300 kg inggo 600 kg. Kabau lia dapek mampunyoi barek nan labiah, kabau lia batino dapek mancapai barek 800 kg jo kabau lia jantan dapek mancapai barek inggo 1200 kg. Barek rato-rato kabau jantan iolah 900 kg sarato tinggi rato-rato di pundaknyo mancapai 1,7 meter.
Salah satu ciri nan mambedakan kabau lia d.ari kabau piaroan adolah baso kabau piaroan mampunyoi paruik bulek. Dek adonyo pancampuran katurunan antaro kabau-kabau antaro populasi nan babeda, barek badan kabau dapek baragam.
Klasifikasi kabau masih alun pasti, tetapi Bubalus bubalis biaso dikalompokkan manjadi tigo anak jinih:
Kabau lia (B. bubalis arnee), muyang dek kabau sungai Kabau sungai (B. bubalis bubalis) nan barasa dari Asia Selatan. Kabau rawo (B. bubalis carabauesis) nan barasa dari Asia Tenggara.Muyang kabau rawo indak lai basobok sacaro lia, tetapi dikatahui baso genom kabau rawo tadiri dari 24 pasang kromosom, sadangkan kabau sungai mampunyoi 25 pasang kromosom. Katurunan pasilangan dari duo anak jinih ko dapek ditamukan jo dapek mangasiakan katurunan (fertil). Kabau indak dapek bakawin silang jo jawi nan mampunyoi 60 kromosom, walaupun masih tamasuak dalam anak suku nan samo Bovinae.
Susu dari kabau banyak digunokan dek manusia. Contohnyo sabagai bahan keju Mozzarella jo dadiah. Dagiang kabau juo marupokan hasia ekspor utamo di India. Walaupun baitu dagiang kabau kurang disukoi di Asia dek karehnyo. Kulik kabau acok digunokan juo subagai bahan sapatu, wayang kulik, jo helm sapeda motor.
Kerbau atau secara lebih tepatnya kerbau bela jinak Asia (Bubalus bubalis) merupakan sejenis haiwan bovid besar yang berasal dari Asia Selatan, Asia Tenggara, dan China. Kini spesies ini juga ditemui di Eropah, Australia, Amerika Utara, Amerika Selatan dan beberapa buah negara Afrika. Kerbau liar (Bubalus arnee) yang juga berasal dari Asia Tenggara dikira spesies berbeza, tetapi paling berkemungkinan mewakili leluhur kepada kerbau ternakan.
Dikenalpastinya dua jenis kerbau ekstan berasaskan kriteria morfologi dan kelakuan, iaitu kerbau sungai dari Asia Selatan ke barat hingga rantau Balkan, Mesir, dan Itali, dan kerbau paya yang ditemui dari Assam di barat melalui Asia Tenggara hingga Lembah Yangtze, China di timur. Dibahaskan asal-usul setiap jenis kerbau, namun hasil kajian filogenetik menunjukkan bahawa jenis paya mungkin berasal dari China dan dibela jinak kira-kira 4,000 tahun dahulu, sedangkan jenis sungai mungkin berasal dari India dan dibela jinak kira-kira 5,000 tahun dahulu. Kerbau diperdagangkan dari Tamadun lembah Indus ke Mesopotamia, di Iraq moden, oleh suku Meluhha pada 2500 SM. Mohor katib upahan raja Akkad memaparkan upacara pengorbanan kerbau.
Wujud sekurang-kurangnya 130 juta ekor kerbau bela jinak, dan lebih ramai orang yang bergantung pada kerbau daripada mana-mana haiwan bela jinak yang lain. Kerbau sesuai khusus untuk membajak sawah, dan susunya lebih kaya dengan lemak dan protein daripada lembu susu. Terjadinya kawanan kerbau jalang di Australia Utara sejak abad ke-19, malah juga terdapat kawanan jalang lain di New Guinea, Tunisia, dan Amerika Selatan.
Kerbau hitam kulitnya, tetapi ada yang kulitnya berwarna biru loh tua. Kerbau paya kelabu ketika lahir tetapi tumbuh menjadi kulit biru loh. Juga terdapat kerbau balar.
Kerbau sungai panjang muka, kecil lilitan, dan besar kakinya berbanding kerbau paya. Rabung belakangnya menjangkau jauh ke belakang dan menirus dengan lebih beransur-ansur. Tanduknya tumbuh menurun dan ke belakang, kemudian melengkung ke atas secara pilin.
Kerbau paya berbadan berat dan sasa; badannya pendek dan perutnya besar. Dahinya rata, matanya menonjol, mukanya pendek, dan muncungnya lebar. Lehernya agak panjang, sementara kelasa dan punggungnya cembung. Rabung belakangnya menjangkau ke belakang dan berakhir dengan mendadak hampir di hujung dada. Tanduknya tumbuh ke luar dan melengkung menjadi separuh bulatan, tetapi sentiasa kekal dalam lingkungan satah dahi.
Ekornya pendek, hanya sampai di keting. Tinggi kelasanya 129–133 cm (51–52 in) untuk jantan, dan 120–127 cm (47–50 in) untuk betina. Beratnya dalam julat 300–550 kg (660–1,210 lb), tetapi juga pernah dicatatkan berat melebihi 1,000 kg (2,200 lb).
Tedong bonga merupakan kerbau berwarna hitam putih yang digemari oleh kaum Toraja di Sulawesi.
Kerbau paya ada 48 kromosom; kerbau sungai pula 50 kromosom. Kedua-dua jenis tidak mudah saling membiak kacuk, tetapi boleh jadi anak subur. Tidak pernah diperhatikan jadinya kerbau-lembu, tetapi embrio bagi kacukan sedemikian mencapai kematangan di ujikaji makmal, itupun pada kadar yang rendah daripada bukan kacukan.
Rumen kerbau ketara bezanya daripada haiwan-haiwan ruminan yang lain kerana terdapat lebih banyak bakteria, terutamanya yang selulolitik, kurangnya protozoa, dan lebihnya zoospora kulat. Selain itu, terdapat ammonia nitrogen (NH4-N) rumen dan pH yang lebih tinggi berbanding lembu.
Kerbau sungai menggemari air dalam. Kerbau paya pula lebih suka berendam dalam kubang lumpur yang digali sendiri dengan tanduknya. Ketika berkubang, ia memakai selaput lumpur yang tebal. Kedua-dua jenis cukup sesuai untuk hidup di iklim panas dan lembap dengan suhu dari 0 °C (32 °F) pada musim sejuk hingga 30 °C (86 °F) ke atas pada musim panas. Di iklim-iklim yang panas mesti ada air kerana kerbau memerlukan kubang, sungai atau air percik untuk membantu mengawal suhu badan. Sesetengah baka tersesuai untuk pinggir pantai air masin dan rupa bumi berpasir masin.
Kerbau hidup dengan pelbagai tumbuhan air ketika banjir dengan meragut sambil menyelam, lalu mendongak ke luar air sambil menggondol secukup tumbuhan yang boleh dimakan. Kerbau makan mensiang, keladi bunting, Arundo donax, (sejenis Cyperaceae) dan Juncaceae. Sesetengah tumbuhan ini amat bernilai bagi orang tempatan. Yang lain seperti keladi bunting menyusahkan di sesetengah lembah tropika dan kerbau boleh digunakan untuk mengemaskan jalan air.
Foder hijau meluas digunakan untuk pengeluaran susu intensif serta penggemukan. Banyak tanaman foder yang disimpan sebagai rumput kering, dicencang atau dilenyek. Foder termasuk alfalfa, daun, batang atau reja-reja pisang, ubi kayu, petai belalang dengan kenaf, jagung, oat, pandan, kacang tanah, betari, kacang soya, tebu, dan sebagainya. Pupla limau dan sisa nenas dapat selamat disuapkan kepada kerbau. Di Mesir, buah kurma jemur penuh disuapkan kepada kerbau susu sebanyak 25% daripada campuran suapan piawai.
Kerbau paya pada umumnya mula dapat membiak lebih lewat daripada kerbau sungai. Jantan muda di Mesir, India, dan Pakistan mula-mula dikawankan dalam umur 3.0–3.5 tahun, tetapi di Itali ia boleh digunakan seawal umur dua tahun. Kelakuan mengawan yang berhasil boleh berterusan sehingga kerbau itu menecah umur 12 tahun. Seekor kerbau sungai jantan yang bagus dapat membuntingkan 100 ekor betina dalam setahun. Terdapat pengaruh bermusim yang kuat terhadap pengawanan. Tekanan haba mengurangkan libido.
Biarpun kerbau poliestrus, namun keefisienan pembiakannya amatlah berbagai-bagai sepanjang tahun. Kerbau betina menunjukkan perubahan musim yang ketara dalam estrus, kadar penyuburan dan kelahiran anak. Umur betina pada estrus pertama berbeza-beza antara baka dalam 13–33 bulan, tetapi mengawan pada estrus pertama selalunya tidak subur dan selalunya tertangguh hingga usia tiga tahun. Gestasi dalam 281–334 hari. Kerbau paya mengandungi anak seminggu dua lebih lama daripada kerbau sungai. Tidak jarang ditemui kerbau yang bekerja baik sehingga umur 30 tahun, malah tercatatnya juga kerbau yang 40 tahun bekerja.
Carl Linnaeus mula-mula memerikan genus Bos dan kerbau di bawah binomial Bos bubalis pada 1758; diketahui spesiesnya wujud di Asia lalu dibela jinak di Itali. Ellerman dan Morrison-Scott melayan kerbau liar dan jinak sebagai "konspesifik", sedangkan yang lain menganggapnya dua spesies berbeza. Layanan tatanama bagi kerbau liar dan jinak adalah tidak konsisten dan berbagai-bagai bukan sahaja sesama pengarang bahkan juga sesama karya-karya yang sama pengarang.
Pada Mac 2003, Suruhanjaya Tatanama Zoologi Antarabangsa mencapai ketekalan bagi menamakan kerbau liar dan jinak dengan memutuskan bahawa nama saintifik Bubalus arnee sah untuk kerbau liar. B. bubalis pula kekal sah bagi kerbau jinak dan termasuk juga kerbau jalang.
Kerbau mula dibela jinak di kawasan India kira-kira 5000 tahun dahulu, dan seterusnya di China kira-kira 4000 tahun dahulu. Dikenalpastinya dua jenis kerbau ekstan berasaskan kriteria morfologi dan kelakuan, iaitu kerbau sungai dari Asia Selatan ke barat hingga rantau Balkan, Mesir, dan Itali, dan kerbau paya yang ditemui dari Assam di barat melalui Asia Tenggara hingga Lembah Yangtze, China di timur. Kerbau sungai moden adalah hasil daripada proses pembelajinakan rumit yang melibatkan berbilang zuriat maternal dan aliran gen maternal yang besar daripada populasi liar selepas peristiwa pembelajinakan terdahulu. Dikenalinya 22 baka kerbau sungai, termasuk kerbau Murrah, NiliRavi, Surti, Jafarabadi, Anatolia, Mediterranean, dan Mesir. China ada banyak jenis sumber genetik kerbau, terdiri daripada 16 baka kerbau paya tempatan di pelbagai rantau.
Hasil analisis DNA mitokondria menunjukkan bahawa kedua-dua jenis telah dibela jinak secara berasingan. Penjujukan gen-gen cytochrome b bagi spesies Bubalus membayangkan bahawa kerbau jinak berasal darti sekurang-kurangnya dua populasi, malah jenis sungai dan paya telah dibezakan pada tahap spesies penuh. Jarak genetik antara dua jenis ini begitu besar hingga diusulkan tempoh pencapahan kira-kira 1.7 juta tahun. Jenis paya didapati paling rapat dengan tamaraw.
Jumlah kerbau sedunia adalah kira-kira 172 juta ekor.
Lebih 95.8% daripada populasi kerbau sedunia terdapat Asia, termasuklah jenis sungai dan paya. Populasi kerbau di India berbilang lebih 97.9 juta ekor pada 2003, iaitu 56.5% daripada jumlah dunia. Kerbau India rata-ratanya jenis sungai dengan 10 baka yang cukup tertakrif iaitu Badhawari, Murrah, Nili-Ravi, Jafarabadi, Marathwada, Mehsana, Nagpuri, Pandharpuri, Toda, dan Surti. Kerbau paya hanya terdapat di segelintir kawasan timur laut India dan tidak terbahagi kepada baka.
Pada 2003, populasi kedua terbesar hidup di China dengan 22.76 juta ekor, kesemuanya jenis paya yang terbahagi kepada baka-baka tanah pamah dan baka-baka tanah tinggi. Setakat 2003, terdapat 3.2 juta ekor kerbau paya di Filipina, hampir 3 juta ekor di Vietnam, dan kira-kira 773 ribu ekor di Bangladesh. Sekitar 750,000 ekor dianggarkan di Sri Lanka pada 1997.
Kerbau merupakan haiwan susu utama di Pakistan, dengan 23.47 juta ekor setakat 2010. 76% daripadanya dibela di Punjab. Yang lain pula tertumpu di wilayah Sindh. Baka-baka yang digunakan ialah NiliRavi, Kundi, dan Azi Kheli.
Di Thailand, jumlah kerbau merosot dari lebih 3 juta ekor pada 1996 kepada kurang 1.24 juta ekor pada 2011. Sedikit lebih 75% daripadanya dibela di kawasan timur laut negara berkenaan.
Kerbau juga terdapat di rantau selatan Iraq di Tanah Rawang Mesopotamia. Penyaliran tanah rawang tersebut oleh Saddam Hussein merupakan cubaan untuk menghukum rantau selatan atas pemberontakan 1991. Selepas Saddam digulingkan pada 2003, tanah-tanah ini dibanjiri semula dan laporan 2007 mengenai Maysan dan Dhi Qar menunjukkan pertambahan jumlah kerbau pada 40,008 ekor di kedua-dua wilayah.
Barangkali kerbau diperkenalkan ke Eropah dari India atau negara Timur lain. Di Itali, dikhabarkan bahawa Raja Longobard Agilulf menerima kerbau sekitar tahun 600. Ini mungkin hantaran daripada Khan (penghulu) Avar, sebuah suku nomad Turkik yang tinggal berdekatan Sungai Danube ketika itu. Sir H. Johnston tahu akan sekawan kerbau yang dihadiahkan oleh seorang Raja Naples kepada Bey Tunis pada pertengahan abad ke-19 yang menjadikan kerbau jalang di Tunis utara.
Kerbau Eropah semuanya jenis sungai dan dianggap sama baka di bawah nama kerbau Mediterranean. Di Itali, daripada baka ini jadilah cabang baka Itali Mediterranean melalui pembiakbakaan terpilih yang mempunyai perbezaan genetik daripada kerbau Mediterranean yang lain. Kerbau Mediterranean juga terdapat di Romania, Bulgaria, Greece, Albania, Kosovo, dan Republik Macedonia, serta beberapa ratus di United Kingdom, Jerman, Belanda, Switzerland, dan Hungary. Kurangnya pertukaran kerbau membiak antara negara, maka setiap populasi mempunyai ciri-ciri fenotip dan prestasi tersendiri. Di Bulgaria, kerbaunya dikacukkan dengan baka Murrah India, sementara di Romania, ada yang dikacukkan dengan Murrah Bulgaria. Populasi kerbau di Turki datang dari baka Anatolia.
Antara 1824 dan 1849, kerbau dibawa masuk ke Northern Territory dari Timor, Kisar, dan lain-lain pulau di kepulauan Indonesia. Pada 1886, beberapa jenis kerbau susu dibawa dari India ke Darwin. Kerbau menjadi haiwan peragut utama di kawasan dataran tepi pantai dan lembangan sungai di antara Darwin dan Arnhem Land sejak 1880-an. Pada awal 1960-an, dianggarkan dalam 150,000 hingga 200,000 ekor kerbau tinggal di dataran dan kawasan sekitar.
Kerbau ini sudah jadi jalang dan banyak mendatangkan mudarat kepada alam sekitar. Oleh itu, ia diburu dari 1885 hingga 1980. Bermulanya kempen bruselosis dan tuberkulosis (BTEC) menyebabkan program penakaian besar-besaran untuk mengurangkan bilangan kerbau. BTEC selesai apabila Northern Territory diisytiharkan bebas penyakit pada 1997. Bilangan kerbau turun mendadak ekoran kempen, tetapi sejak itu naik kembali kepada kira-kira 150,000 ekor di seluruh Australia utara pada 2008.
Kerbau diperkenalkan ke lembangan Sungai Amazon pada 1895. Kini kerbau digunakan secara meluas di situ untuk pengeluaran daging dan susu. Pada 2005, jumlah kerbau di Amazon Brazil kira-kira 1.6 juta ekor, 460,000 daripadanya terletak di dataran banjir hilir Amazon. Antara bakanya ialah Mediterranean dari Itali, Murrah dan Jafarabadi dari India, dan Carabao dari Filipina.
Pada 1970-an, kerbau diimport kecil-kecilan ke Costa Rica, Ecuador, Cayenne, Panama, Surinam, Guyana, dan Venezuela.
Pada 1974, empat ekor kerbau diimport dari Guam ke Amerika Syarikat untuk dikaji di Universiti Florida. Pada Februari 1978, tibanya kawanan ternak komersial pertama. Hingga 2002, hanya sebuah penternak kerbau komersial terdapat di AS. Daging kerbau diimport dari Australia. Hingga 2011, kerbau dibela di Gainesville, Florida, daripada anak kerbau yang diperoleh daripada lebihan zoo, digunakan khas untuk pengeluaran daging yang sering dijual sebagai hamburger. Penternak AS lain menggunakan kerbau untuk pengeluaran keju mozzarella bermutu tinggi.
Kerbau diternak mengikut tujuan pembelaannya. Kebanyakannya dibela oleh orang yang mengusahakan ladang kecil-kecilan. Maka kerbau hidup rapat sekali dengan tuannya dan sering dijadikan aset modal paling utama. Di India, kaum perempuan menjaga kerbau susu sementara lelaki menjaga kerbau kerja. Di seluruh Asia, kerbau sering dijaga oleh kanak-kanak yang selalu memimpin atau menunggang kerbau ke tempat kubang.
Kerbau sesuai untuk kerja di lumpur dalam sawah kerana telapuknya besar serta sendi paha yang fleksibel. Kerbau bergelar "traktor hidup rantau timur". Boleh jadi kerbau membajak lebih dalam daripada lembu mahupun kuda. Kerbaulah kaedah pembajakan sawah kecil yang paling cekap dan murah. Di kebanyakan negara pengeluar beras, kerbau digunakan untuk membanting dan mengangkut gelendong takal sewaktu musim menuai.
Kerbau menjana tenaga untuk kilang biji minyak, pemerah tebu, dan alat-alat mengangkat air. Kerbau sering dijadikan haiwan pengangkut, apatah lagi di India dan Pakistan untuk mengangkut berat-berat. Ketika menyerang Eropah, Turki zaman dahulu menggunakan kerbau untuk mengangkut kayu pelantak yang berat-berat. Tahinya dijadikan baja, bahkan bahan api apabila dijemur.
Kerbau menyumbangkan 72 juta tan susu dan 3 juta ton daging setahun kepada makanan dunia, dan kebanyakan daripada itu di tempat-tempat yang sering mengalami ketakseimbangan zat. Di India, kerbau sungai dibela khas untuk pengeluaran susu daripada pengangkutan, sementara kerbau paya dibela khas untuk pengangkutan daripada susu.
Susu kerbau mengandungi ciri-ciri fizikokimia yang berbeza daripada spesies ruminan lain, seperti kandungan asid lemak dan protein yang lebih tinggi. Susu kerbau paya dan sungai ada bezanya dari segi fizikal dan kimia. Susu kerbau lebih tinggi kandungan jumlah pepejal, protein mentah, lemak, kalsium, dan fosforus, serta kandungan laktosa yang lebih tinggi sedikit daripada susu lembu. Tahap jumlah pepejal yang tinggi menjadikan susu kerbau sesuai untuk diproses kepada hasil tenusu tambah nilai seperti keju. Kandungan asid linoleik berkonjugat (CLA) dalam susu antara 4.4 mg/g lemak pada bulan September hingga 7.6 mg/g lemak pada bulan Jun. Perubahan musim dan genetik mungkin mempengaruhi variasi tahap CLA dan perubahan dalam komposisi kasar susu kerbau.
Susu kerbau diolah menjadi pelbagai jenis hasil tenusu:
Daging kerbau sering dijual sebagai daging lembu di sesetengah negara, bahkan juga merupakan satu sumber rezeki eksport utama bagi India. Di kebanyakan rantau Asia, daging kerbau kurang digemari kerana keras, namun adanya resipi (contohnya, rendang) di mana proses masak perlahan dan rempah-ratus bukan sahaja menyedapkan daging, bahkan juga mengawetnya.[petikan diperlukan]
Kulitnya cukup tahan lasak, sering digunakan untuk membuat kasut.[petikan diperlukan]
Tulang dan tanduk kerbau sering dijadikan barang kemas, terutamanya subang. Tanduknya digunakan untuk embusur alat muzik, seperti ney dan kaval.
Para saintis pemuliharaan hidupan liar telah mula mencadangkan supaya kerbau jalang digunakan untuk membendung pertumbuhan tumbuhan yang tidak terkawal di dalam dan sekitar tanah lembap. Kerbau yang ditempatkan di persekitaran sedemikian menawarkan perkhidmatan murah dengan kerap meragut tumbuhan lebihan dan justeru membersihkan air tersumbat bagi unggas air, burung tanah lembap, dan lain-lain hidupan liar. Ada kalanya kerbau meragut digunakan di Great Britain untuk tujuan pemuliharaan, seperti di Chippenham Fen National Nature Reserve. Kerbau lebih senang menyesuaikan diri dengan keadaan lembap dan dedaun yang rendah zat berbanding lembu.
Akan tetapi jika tidak terkawal, kerbau sendiri boleh menyebabkan kemusnahan alam seperti memijak-mijak tumbuhan, mengganggu sarang burung dan reptilia serta menyebarkan rumpai eksotik.
Pada 2007, diumumkannya pembangunan kerbau klon pertama Asia Tenggara di Filipina. Pusat Kerbau Filipina di bawah Jabatan Pertanian melaksanakan pengklonan melalui pemindahan nuklear sel somatik sebagai alat untuk penambahbaikan genetik dalam kerbau untuk melahirkan "anak kerbau super" dengan melipat ganda plasma germa yang sedia ada tetapi tanpa mengubah suai atau meminda bahan-bahan genetik.
Pada Januari 2008, Pusat Kerbau Filipina (Philippine Carabao Center) di Nueva Ecija, menurut saintis-saintis Filipina, telah memulakan kajian untuk membiak baka sejenis kerbau super yang mampu mengeluarkan 4 hingga 18 liter susu sehari dengan menggunakan teknologi berasaskan gen. Di samping itu, kerbau sungai in vitro pertama dilahirkan di situ pada 2004 daripada embrio vitrifikasi hasilan in vitro, dinamakan "Glory" sempena Presiden Gloria Macapagal-Arroyo. Pusat Kerbau Filipina iaitu projek paling berjaya Joseph Estrada sebagai senator pembangkang, dicipta menerusi Akta Republik 3707, Akta Kerbau 1992.
Saintis-saintis India daripada Institut Penyelidikan Tenusu Negara, Karnal pula membangunkan kerbau klon 2010. Anak kerbau itu diberi nama Samrupa, tetapi tidak hidup lebih dari seminggu akibat gangguna genetik. Beberapa bulan kemudian, seekor anak kerbau kedua berjaya dilahirkan, diberi nama Garima. Institut Penyelidikan Pusat tentang Kerbau, iaitu institut penyelidikan kerbau terulung di India, turut menjadi institut kedua di dunia yang berjaya mengklonkan kerbau pada 2016.
Kerbau atau secara lebih tepatnya kerbau bela jinak Asia (Bubalus bubalis) merupakan sejenis haiwan bovid besar yang berasal dari Asia Selatan, Asia Tenggara, dan China. Kini spesies ini juga ditemui di Eropah, Australia, Amerika Utara, Amerika Selatan dan beberapa buah negara Afrika. Kerbau liar (Bubalus arnee) yang juga berasal dari Asia Tenggara dikira spesies berbeza, tetapi paling berkemungkinan mewakili leluhur kepada kerbau ternakan.
Dikenalpastinya dua jenis kerbau ekstan berasaskan kriteria morfologi dan kelakuan, iaitu kerbau sungai dari Asia Selatan ke barat hingga rantau Balkan, Mesir, dan Itali, dan kerbau paya yang ditemui dari Assam di barat melalui Asia Tenggara hingga Lembah Yangtze, China di timur. Dibahaskan asal-usul setiap jenis kerbau, namun hasil kajian filogenetik menunjukkan bahawa jenis paya mungkin berasal dari China dan dibela jinak kira-kira 4,000 tahun dahulu, sedangkan jenis sungai mungkin berasal dari India dan dibela jinak kira-kira 5,000 tahun dahulu. Kerbau diperdagangkan dari Tamadun lembah Indus ke Mesopotamia, di Iraq moden, oleh suku Meluhha pada 2500 SM. Mohor katib upahan raja Akkad memaparkan upacara pengorbanan kerbau.
Wujud sekurang-kurangnya 130 juta ekor kerbau bela jinak, dan lebih ramai orang yang bergantung pada kerbau daripada mana-mana haiwan bela jinak yang lain. Kerbau sesuai khusus untuk membajak sawah, dan susunya lebih kaya dengan lemak dan protein daripada lembu susu. Terjadinya kawanan kerbau jalang di Australia Utara sejak abad ke-19, malah juga terdapat kawanan jalang lain di New Guinea, Tunisia, dan Amerika Selatan.
De waterbuffel of karbouw (karbauw) (Bubalus arnee bubalis) is een zoogdier uit de familie van de holhoornigen (Bovidae). De wetenschappelijke naam van dit rund werd als Bos bubalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[1] Het is de gedomesticeerde ondersoort van de wilde waterbuffel (Bubalus arnee). Wanneer de waterbuffel, zoals hier, wordt opgevat als de gedomesticeerde vorm van de wilde waterbuffel, dan moet op grond van ICZN Opinion 2027 de soortnaam Bubalus arnee worden gebruikt, en is bubalis de naam van de ondersoort. Karbouw is de benaming voor gedomesticeerde waterbuffels.
De waterbuffel heeft een schofthoogte van 1,5 tot 1,9 meter en een lengte van 2,40 tot 3 meter. De staart is 60 tot 100 centimeter lang en borstelig op het uiteinde. Hij heeft een grijszwarte, dunne vacht met lange haren. Het onderste deel van de poten is soms vaalwit tot op de knieën. Volwassen dieren zijn echter bijna naakt. De huid is donkergrijs. De stieren hebben grote hoorns die maanvormig naar achteren buigen. De hoorns hebben diepe groeven en kunnen tot twee meter overspannen. De koeien zijn kleiner dan de stieren. Ook hun hoorns zijn kleiner.[2][3] Volwassenen dieren kunnen 300 tot 1200 kg zwaar worden; meestal zijn de stieren zwaarder dan de koeien, die tot circa 800 kg zwaar kunnen worden.[3] Als gevolg van genetische isolatie varieert het gewicht zeer, afhankelijk van het gebied.
De karbouw wordt veel als werkdier gehouden, bijvoorbeeld voor het ploegen van een sawah, met name in Azië, Zuid-Amerika, Noord-Afrika en Europa. De voorouders van gedomesticeerde waterbuffels leefden waarschijnlijk in Zuid-Azië, van India tot Indochina. De wilde waterbuffel is bedreigd en komt maar in een beperkt aantal beschermde gebieden voor. Het kruisen met gedomesticeerde soortgenoten vormt een bedreiging voor het voortbestaan van deze populaties.[2]
Waterbuffels leven van gras en bladrijke watervegetatie. Ze grazen 's morgens en 's avonds, af en toe ook 's nachts. In het heetste deel van de dag zoeken ze modder op om af te koelen en zich te beschermen tegen insecten.[3] Waterbuffels hebben geen territorium. Koeien en hun kalveren leven in kuddes van ongeveer dertig buffels. Jonge stieren blijven ongeveer tot hun derde jaar bij de kudde. Daarna vormen ze groepen van circa tien exemplaren met andere jonge stieren.[2][3]
In trekkende kuddes maken buffels knorrige en snuivende geluiden; loeien is zeldzaam. De stieren snuiven en stampen op de grond voordat ze een aanval inzetten, wat ze doen om zich te verdedigen of hun dominantie aan te tonen. Waterbuffels horen en ruiken ook goed. Waarschijnlijk hebben geuren een belangrijke rol bij de communicatie, minstens bij het paren.
Stieren paren met meerdere koeien. De koeien krijgen ongeveer om de twee jaar een kalf. De dracht duurt negen à elf maanden. Het zogen duurt zes tot negen maanden. Koeien zijn ongeveer na anderhalf jaar geslachtsrijp, stieren na drie jaar. De stieren verlaten de kudde op die leeftijd.[2][3] De voortplanting is in sommige streken seizoensgebonden, namelijk na het regenseizoen. In Thailand vindt deze plaats tussen oktober en november.[3]
In het wild kunnen waterbuffels zo'n 25 jaar oud worden en in gevangenschap werd de langstlevende waterbuffel 29 jaar.[4]
De waterbuffel kent maar weinig natuurlijke vijanden: de hoorns zijn een geducht wapen. Alleen tijgers nemen het soms op tegen de buffel. Om zich daartegen te verdedigen troepen buffels vaak samen, vallen in lijn de aanvallende tijger aan en krijgen dan meestal de overhand. Tijgers concentreren zich dan ook meer op afgescheiden of jonge dieren.[3] Mensen vormen ook een belangrijke bedreiging voor de buffels door de jacht en het vernietigen van zijn habitat. Daarnaast vormen ziekten van gedomesticeerde buffels een dreiging voor de wilde.[3]
Waterbuffels worden al ongeveer vijfduizend jaar gedomesticeerd.[2] De karbouw wordt vaak gebruikt als trekdier, bijvoorbeeld voor de ploeg in rijstplantages, maar ook voor karren en wagens. Daardoor staat hij bekend als de levende tractor van het Oosten.[2] Een karbouw kan door zijn verzorgers bereden worden. In Vietnam vinden evenementen plaats waar stieren onder publieke belangstelling hun krachten kunnen meten.
De melk van de karbouw kan worden gedronken en heeft een hoog vetgehalte. De melkproductie van sommige rassen is zo hoog dat deze de productie van melkkoeien benadert. De gestremde melk is de traditionele grondstof voor de Italiaanse mozzarella di bufala (buffelmozzarella). Circa 5% van de melk in de wereld is afkomstig van waterbuffels.[3]
Het vlees van dit rund kan gegeten worden. Problemen met BSE zijn niet bekend. De huid levert de grondstof voor taai en nuttig leer.
Melkcompositieanalyse, per 100 gram[5]
Bestandsdelen Eenheden Koe Geit Schaap Buffel Water g 87,8 88,9 83,0 81,1 Eiwitten g 3,2 3,1 5,4 4,5 Vetten g 3,9 3,5 6,0 8,0 Koolhydraten g 4,8 4,4 5,1 4,9 Energiewaarden kCal 66 60 95 110 kJ 275 253 396 463 Suikers (lactose) g 4,8 4,4 5,1 4,9 Vetzuren Verzadigd g 2,4 2,3 3,8 4,2 Enkelvoudig onverzadigd g 1,1 0,8 1,5 1,7 Meervoudig onverzadigd g 0,1 0,1 0,3 0,2 Cholesterol mg 14 10 11 8 Calcium iu 120 100 170 195Karbouw in Thailand
Karbouw voor de ploeg
Buffelgevecht in Vietnam
Badende karbouw in India
Karbouwen in een nationaalpark in Sri Lanka
Karbouw voor de ploeg in Laos
Karbouw voor een transportslee, 1899
Bereden karbouw in Vietnam
Een in Trinidad gefokte waterbuffel ('Buffalypso')
Karbouw in Flores, (collectie Tropenmuseum)
Ploegende boeren met karbauen bij Kawangkoan in Minahasa Noord-Celebes, 1949
Een waterbuffelkalf in India.
Bos Bubalis - 1700-1880; Iconographia Zoologica
Waterbuffels in De Biesbos
De waterbuffel of karbouw (karbauw) (Bubalus arnee bubalis) is een zoogdier uit de familie van de holhoornigen (Bovidae). De wetenschappelijke naam van dit rund werd als Bos bubalis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Het is de gedomesticeerde ondersoort van de wilde waterbuffel (Bubalus arnee). Wanneer de waterbuffel, zoals hier, wordt opgevat als de gedomesticeerde vorm van de wilde waterbuffel, dan moet op grond van ICZN Opinion 2027 de soortnaam Bubalus arnee worden gebruikt, en is bubalis de naam van de ondersoort. Karbouw is de benaming voor gedomesticeerde waterbuffels.
Vannbøffel, også kalt asiatisk bøffel og indisk bøffel (Bubalus bubalis) er en type okse som tilhører underfamilien oksedyr.
Vannbøffelen kan bli opp til 3 m lang og nesten 2 m høy, men pleier å være mye mindre. Dyrets horn er svingt utover og bakover og avstanden mellom hornspissene kan være over 1 m.
Det finnes omtrent 4 000 dyr igjen av den ville vannbøffelen. Den er rangert som sterkt truet på IUCNs rødliste. Det finnes over 150 millioner dyr til sammen. Arten ble tidlig i det 19. arhundre introdusert i Australia og har nå etablert seg i den nordlige delen av landet.
Vannbøffelen livnærer seg først og fremst på ferskt gress og lever i vill tilstand i fuktige gressområder, sumper og lignende terreng.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Vannbøffel, også kalt asiatisk bøffel og indisk bøffel (Bubalus bubalis) er en type okse som tilhører underfamilien oksedyr.
Vannbøffelen kan bli opp til 3 m lang og nesten 2 m høy, men pleier å være mye mindre. Dyrets horn er svingt utover og bakover og avstanden mellom hornspissene kan være over 1 m.
Det finnes omtrent 4 000 dyr igjen av den ville vannbøffelen. Den er rangert som sterkt truet på IUCNs rødliste. Det finnes over 150 millioner dyr til sammen. Arten ble tidlig i det 19. arhundre introdusert i Australia og har nå etablert seg i den nordlige delen av landet.
Vannbøffelen livnærer seg først og fremst på ferskt gress og lever i vill tilstand i fuktige gressområder, sumper og lignende terreng.
Multimedia w Wikimedia Commons Wół domowy[2] (Bubalus bubalis[3]) – ssak krętorogi zaliczany do bydła.
Hodowany powszechnie w południowo-wschodniej Azji, a także w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Południowej, Australii, a nawet na południu Europy.
Udomowienie nastąpiło prawdopodobnie 4 000-3 000 lat p.n.e.
Wół domowy został opisany przez Linneusza w 1758 roku pod nazwą Bubalus bubalis, a bawół indyjski – w 1872 (Kerr) jako Bubalus arnee. Naukowa nazwa woła domowego to Bubalus arnee f. bubalis (udomowiona forma bawoła indyjskiego). Nazwa Bubalus bubalis została jednak przyjęta jako powszechnie stosowana[3]. Taką też zastosowano w Mammal Species of the World (2005)[4] oraz Polskim nazewnictwie ssaków świata (2015)[2]. W języku angielskim istnieje rozróżnienie na river buffalo i swamp buffalo, formalnie opisane jako dwa różne podgatunki[5]: pierwszy nominatywny, B. b. bubalis, drugi – B. b. carabanesis[6]. Autorzy Mammal Species of the World nie uznają B. b. carabanesis[4].
Opisano następujące podgatunki[4][2]:
Długość ciała około 3 m u samców[5], ogona 60-100 cm; wysokość w kłębie około 200 cm u samców. Masa ciała 400-900 kg, zależnie od rasy[5] (według innego źródła 250–550 kg u udomowionych); dzikie bawoły są cięższe, osiągają masę 700–1200 kg[7]. Budowa bardzo krępa, masywna, nogi silne, zakończone szerokimi racicami. Osobniki obojga płci mają potężne rogi, rowkowane, a na przekroju trójkątne. Zależnie od rasy mogą mieć różny kształt i rozmiar, od niewielkich i skręconych po długie i proste u dzikich bawołów[8]. U części ras rogi w zaniku[5]. Ciało jest pokryte rzadkimi włosami, u młodych osobników gęstymi. W strefach umiarkowanych lub na dużych wysokościach woły mogą wykształcać gęstą okrywę włosową. Przeważnie sierść i skóra mają barwę od łupkowoszarej do czarnej[8]. Bardzo szerokie i znacznie rozstawione racice są ważnym przystosowaniem do życia w bagniskach[5], na mokradłach i na przybrzeżnych płyciznach.
Pierwotnie występował w Indiach i Azji Południowo-Wschodniej. Stamtąd w czasach historycznych został sprowadzony do Europy, Afryki, Ameryki, Australii i Japonii[5].
Środowiskiem życia dzikich wołów domowych pierwotnie były rosnące w strefie tropikalnej i subtropikalnej nadrzeczne lasy, podmokłe tereny trawiaste i mokradła. Współcześnie dzikie woły ograniczone są do bagnistych terenów trawiastych i szuwarów, zmniejszył się również ich zasięg występowania[7]. Woły najchętniej przebywają w miejscach zacienionych i częściowo nawodnionych[8]. W porównaniu do dzikich bawołów wyróżniają się mniej agresywnym i uleglejszym zachowaniem[7]. Zdziczałe woły żyją w stadach liczących do 30 osobników[5].
Ciąża trwa 10–11 miesięcy. Rodzi się jedno młode[5]. Cielę po narodzinach waży 32–58 kg u samców i 27–45 u samic. Do pierwszego wycielenia dochodzi w wieku 30–57 miesięcy (dane dla dwóch z pakistańskich ras)[9].
W 2005 na całym świecie trzymano około 168 mln wołów domowych, głównie w Azji[9]. Dzikie bawoły służą wyłącznie jako źródło mięsa. Woły domowe hoduje się jako zwierzęta pociągowe oraz dla mięsa i mleka. Zawiera ono blisko 8% tłuszczu mlecznego[5], zależnie od rasy średnio 6,8–8,6% (u ras indyjskich)[9]. Dzikie bawoły nie są pożądane na terenach wiejskich, jako że niszczą uprawy i zabijają udomowione byki, by pokryć krowy. Powstające mieszańce cechuje nieposłuszne zachowanie i niepożądane z punktu widzenia zwierząt pociągowych duże rozmiary ciała, które dodatkowo mogą prowadzić do komplikacji okołoporodowych[7].
Wół domowy (Bubalus bubalis) – ssak krętorogi zaliczany do bydła.
Hodowany powszechnie w południowo-wschodniej Azji, a także w północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Południowej, Australii, a nawet na południu Europy.
Udomowienie nastąpiło prawdopodobnie 4 000-3 000 lat p.n.e.
Búfalo (Bubalus bubalis) ou búfalo-d'água (water buffalo) é um búfalo originário da Ásia e atualmente distribuído por todo o mundo, devido à domesticação.
Tais búfalos chegam a pesar até 1.200 quilos e podem ter de 2,4 a 3 metros de comprimento. Foram domesticados há mais de 5.000 anos fornecendo leite, carne e couro. Seu leite é mais rico em gordura e proteína do que o leite de gado. A carne de búfalo é frequentemente vendida como carne bovina em certas regiões devido ao sua aparência e sabor muito parecidos, no entanto a carne de búfalo possui 40% menos colesterol, 12 vezes menos gordura, 55% menos calorias, 11% mais proteínas e 10% mais minerais do que a bovina, sendo que o consumo de carne de búfalo parece estar associado a vários efeitos benéficos no perfil de risco cardiovascular.[1]
Quando o dia fica muito quente os búfalos-asiáticos tomam banho de lama, para se refrescar e afastar insetos.
Não são animais territorialistas, vivem em rebanhos de fêmeas com filhotes, lideradas pela fêmea mais velha, a matriarca.
Passam grande parte do dia debaixo de água, seus cascos são bastante palmados, e isso lhes permite caminhar em locais de muita lama. Esses pântanos lhes proporcionam uma quantidade muito grande de plantas aquáticas como alimento, porém, preferem pastar.
É um animal nativo do sudeste da Ásia, porém tem sido fortemente domesticado no Norte de África e no Oriente Médio, bem como a Austrália, Brasil e América Central. Os búfalos fortemente selvagens são encontrados na Índia, Nepal, Tailândia, Butão, Filipinas, Indonésia, Austrália, Camboja, Laos e Myanmar.
Manada de búfalos-asiáticos no Parque Nacional de Kaziranga em Assam, Índia
Búfalo-asiático na água
Crânio de um búfalo-asiático (Bubalus bubalis).
Búfalo (Bubalus bubalis) ou búfalo-d'água (water buffalo) é um búfalo originário da Ásia e atualmente distribuído por todo o mundo, devido à domesticação.
Tais búfalos chegam a pesar até 1.200 quilos e podem ter de 2,4 a 3 metros de comprimento. Foram domesticados há mais de 5.000 anos fornecendo leite, carne e couro. Seu leite é mais rico em gordura e proteína do que o leite de gado. A carne de búfalo é frequentemente vendida como carne bovina em certas regiões devido ao sua aparência e sabor muito parecidos, no entanto a carne de búfalo possui 40% menos colesterol, 12 vezes menos gordura, 55% menos calorias, 11% mais proteínas e 10% mais minerais do que a bovina, sendo que o consumo de carne de búfalo parece estar associado a vários efeitos benéficos no perfil de risco cardiovascular.
Quando o dia fica muito quente os búfalos-asiáticos tomam banho de lama, para se refrescar e afastar insetos.
Não são animais territorialistas, vivem em rebanhos de fêmeas com filhotes, lideradas pela fêmea mais velha, a matriarca.
Passam grande parte do dia debaixo de água, seus cascos são bastante palmados, e isso lhes permite caminhar em locais de muita lama. Esses pântanos lhes proporcionam uma quantidade muito grande de plantas aquáticas como alimento, porém, preferem pastar.
É um animal nativo do sudeste da Ásia, porém tem sido fortemente domesticado no Norte de África e no Oriente Médio, bem como a Austrália, Brasil e América Central. Os búfalos fortemente selvagens são encontrados na Índia, Nepal, Tailândia, Butão, Filipinas, Indonésia, Austrália, Camboja, Laos e Myanmar.
Bivolul indian, arni, sau bivolul de apă (Bubalus bubalus) este o specie sălbatică de bivol, întâlnită în sud - estul Asiei. Specia poate fi și astăzi prinsă și ușor domesticită. Face parte din familia Bovidae. Ajunge la umeri la o înățime de 1,8 m. Blana este de culoare neagră-cenușie. Prezintă coarne bine dezvoltate care pot ajunge la o lungime de peste 1,9 m, la exemplarele adulte. Forma lor este de semilună, subțiindu-se de la bază spre vârf. Este considerat strămoșul bivolului domestic. Din această specie s-au format diferite rase geografice răspândite în Europă (până în Ungaria) și nordul Africii.
Specia se întâlnește în regiunile mlăștinoase și în imediata vecinătate a apelor din sud-estul Asiei.
După Brehm, 1964 După Feider et. all 1976 The IUCN Red List 2007[1] Denumire științifică Bos bubalis Bubalus bubalus Bubalus bubalis Denumire populară Arni sau bivolul-indian Bivolul indian ASIAN BUFFALO (E)ASIATIC BUFFALO (E)
INDIAN BUFFALO (E)
WATER BUFFALO (E)
WILD WATER BUFFALO (E)
BUFFLE D'EAU (F)
BUFFLE DE L'INDE (F)
BUFALO ARNI (S)
Bivolul indian, arni, sau bivolul de apă (Bubalus bubalus) este o specie sălbatică de bivol, întâlnită în sud - estul Asiei. Specia poate fi și astăzi prinsă și ușor domesticită. Face parte din familia Bovidae. Ajunge la umeri la o înățime de 1,8 m. Blana este de culoare neagră-cenușie. Prezintă coarne bine dezvoltate care pot ajunge la o lungime de peste 1,9 m, la exemplarele adulte. Forma lor este de semilună, subțiindu-se de la bază spre vârf. Este considerat strămoșul bivolului domestic. Din această specie s-au format diferite rase geografice răspândite în Europă (până în Ungaria) și nordul Africii.
Byvol arni (iné názvy: arni, byvol vodný, byvol riečny, byvol divý, byvol ázijský, byvol indický; lat. Bubalus arnee, Bubalus arni, Bubalus bubalis, staršie Bubalus buffelus, Bubalus indicus a. i.) je druh z čeľade turovité.
Niektorí autori považujú domestikovanú formu tohto druhu za samostatný druh. Divý druh sa v takom prípade niekedy označuje ako Bubalus arnee/arni (v užšom zmysle; po slovensky byvol arni, arni, byvol divý v užšom zmysle) a domáci druh ako Bubalus bubalis (v užšom zmysle; po slovensky byvol domáci alebo byvol riečny v užšom zmysle). Jeden z typov domestikovanej formy – a niekedy aj celá domestikovaná forma – sa označuje aj ako karaban[1] alebo carabao[2] alebo keraban[3].
Divé a domestikované formy byvola je dnes veľmi ťažké od seba odlíšiť, lebo stáda domácich byvolov sa miešajú s divými byvolmi a často aj znova zdivejú.
Voľne v prírode žije v Indii a v susedných krajinách. Domáca forma je typická pre Filipíny. Byvol sa veľa používa pri prácach na poli, napríklad pri oraní pôdy. Dospelé zvieratá môžu dosiahnuť aj vyše 1 000 kg. V prírode sa môže byvol dožiť okolo 25 rokov. Prvých byvolov priviedli do Európy vo včasnom stredoveku. V Európe sa vyskytujú v juhovýchodnej Európe, Maďarsku a Taliansku.
Ich mlieko má vysoký obsah tuku. Tradične sa z byvolieho mlieka vyrába talianska mozzarella.
Vnútorná systematika je veľmi sporná. Wilson and Reeder 2005 [4] rozlišuje tieto poddruhy (domáca a divá forma tvoria jeden druh, pričom prvé dva poddruhy v zozname nezodpovedajú domácej a divej forme):
Iné zdroje často rozlišujú buď iba domácu formu/domáci druh a divú formu/divý druh alebo ešte podrobnejšie napríklad nasledovne [5]:
Iné zdroje rozlišujú až 74 plemien domáceho byvola.
Byvola vodného chová ZOO Košice.
Byvoly v Indi
Byvoly na Sumatre, Indonézia
Byvol v Japonsku
Byvol v Trinidade
Byvol arni (iné názvy: arni, byvol vodný, byvol riečny, byvol divý, byvol ázijský, byvol indický; lat. Bubalus arnee, Bubalus arni, Bubalus bubalis, staršie Bubalus buffelus, Bubalus indicus a. i.) je druh z čeľade turovité.
Niektorí autori považujú domestikovanú formu tohto druhu za samostatný druh. Divý druh sa v takom prípade niekedy označuje ako Bubalus arnee/arni (v užšom zmysle; po slovensky byvol arni, arni, byvol divý v užšom zmysle) a domáci druh ako Bubalus bubalis (v užšom zmysle; po slovensky byvol domáci alebo byvol riečny v užšom zmysle). Jeden z typov domestikovanej formy – a niekedy aj celá domestikovaná forma – sa označuje aj ako karaban alebo carabao alebo keraban.
Vattenbuffel eller asiatisk buffel[2] (Bubalus arnee) är ett slidhornsdjur som tillhör underfamiljen oxdjur. Vattenbuffeln domesticerades för cirka 4000 år sedan och är sällsynt i det vilda. Den används som dragdjur och hålls även för mjölk och kött.
Den vilda vattenbuffeln kan bli upp till 3 meter lång och 150–190 centimeter hög, men de domesticerade brukar vara betydligt mindre.[3] Signifikant för djuret är den välvda pannan och de jämförelsevis små öronen. Vattenbuffelns horn är svängda utåt och bakåt och avståndet mellan hornens spetsar kan överstiga en meter. Hornen är vid basen vitt skilda och de är något längre hos tjuren än hos kon.[3]
Ko med kalv.
Förvildad vattenbuffel i Australien.
Vattenbuffeln beskrev vetenskapligt första gången 1758 av Carl von Linné under det vetenskapliga namnet Bos bubalis, men utgick då ifrån den domesticerade formen. 1792 beskrev Robert Kerr den vilda formen under namnet Bos arnee. Under en period placerades vattenbuffeln i endera tre släkten: Bos, Bubalus eller Buffelus.[4]
2003 beslutade International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN) att korrekt vetenskapligt namn för den vilda populationen är Bubalus arnee.[5] Flertalet auktoriteter har accepterat detta binomialnamn för taxonet.[6]
Endast ett fåtal DNA-sekvenser finns tillgängliga från de vilda populationerna av vattenbuffel.[7] Den vilda vattenbufflen anses vara ursprunget till dagens domesticerade vattenbufflar men den genetiska variationen inom B. arnee är inte utrett, och hur den är besläktad med de domesticerade formerna är också oklart.[8]
I vilt tillstånd finns endast något tusental djur i små spridda populationer i Indien, södra Nepal och Sydostasien.[1] Ursprungligen förekom den i ett bälte mellan nuvarande Malaysia och Indonesien. Tama vattenbufflar är vanliga i Sydostasien och finns även på andra håll i världen.
Under 1800-talet introducerades vattenbuffeln till Australien för jakt och köttets skull och ett förvildat bestånd kom att etablera sig i den norra delen av landet. På 1970-talet hade antalet vattenbufflar i Australien blivit så många att de utgjorde ett hot mot flera våtmarker. Att de var bärare av sjukdomar som skulle kunna sprida sig till tamboskap utgjorde en annan fara, varför åtgärder vidtogs för att hålla beståndet nere och begränsa skadorna.[9]
Groves (1996) delar upp den vilda vattenbuffeln i tre underarter:[1]
Den vilda vattenbuffeln lever i hjordar. Den lever i fuktiga gräsområden, våtmarker och liknande habitat. Vattenbuffeln livnär sig i första hand på färskt gräs. I det vilda kan de bli upp till 25 år.[3][1] I fångenskap har individer blivit 29 år gamla.[3]
Vattenbuffeln används som dragdjur och hålls även för mjölk och kött. Även dyngan används torkad, bland annat för att elda med. Den italienska osten mozzarella ystas traditionellt på mjölk från vattenbuffel. Vissa exklusiva bilmodeller har vattenbuffelns skinn som klädsel och inredning som tillval.
Vattenbufflar plöjer ett risfält på centrala Java i Indonesien.
Pojke plöjer med vattenbuffel i Laos.
Mjölkprodukter från vattenbuffel.
Den vilda vattenbuffeln är fredad i Bhutan, Indien, Nepal och Thailand. IUCN kategoriserar den som akut hotad (EN).[1]
Wikimedia Commons har media som rör vattenbuffel.
Vattenbuffel eller asiatisk buffel (Bubalus arnee) är ett slidhornsdjur som tillhör underfamiljen oxdjur. Vattenbuffeln domesticerades för cirka 4000 år sedan och är sällsynt i det vilda. Den används som dragdjur och hålls även för mjölk och kött.
Asya mandası (Bubalus bubalis), camış olarak da bilinir, Türkiye'de camız, camış, kömüş, dombay adları ile de anılır. Yavrusuna malak denir. Boynuzlugiller (Bovidae) famiyasının sığırlar (Bovinae) alt familyasına ait bir tür. Çoğunlukla evcil hayvan olarak tanınır. Yabani mandaların sayıları çok azalmıştır. Türkiye'de evcil hayvan olarak yetiştirilen mandaların sayısı 1982 yılında 1.002.000 iken, 2011 yılında 85.000 'e kadar düşmüştür [Water buffalo". Mandalar hava sıcaklığı 30 santigrad derecenin üzerine çıktığında ter bezleri sığırınkine göre %10 daha az olduğundan yeterince vücut ısısını ter yoluyla atamazlar. Bu durum, onların metabolizmalarının bozulmasına neden olur. Bu olumsuzluğu önlemek ve serinlemek için günde birkaç kez suya girmeleri gerekir. Bu yüzden fazla kurak iklimli bölgelerde, yapay bir göl ya da duş sistemi yapılmazsa manda yetiştirilemez.
Manda sıcağa karşı duyarlı olduğu gibi soğuğa karşı da oldukça duyarlıdır. Ortam sıcaklığı 5 santigrad derecenin altına düşerse ve uzun süre sıfır derecenin altındaki sıcaklıklara maruz kalırsa üşür ve bunu titreyerek belli eder. Sürekli düşük sıcaklığa maruz kalırlarsa, ölmeseler bile kuyruk uçları donarak kangren olur ve düşer. Daha önemlisi üşümeye bir de yetersiz beslenme sonucu enerji noksanlığı eklenirse, metabolizmaları bozularak karaciğer ve böbrek yetmezlikleri gelişebilir ve ölürler.
Manda 180 cm boyuna, 3 metre uzunluğa ve 1 ton ağırlığa kadar varabilir. Ama bu en büyük ölçüleri neredeyse sadece yabani mandalarda görülmüştür. Ev hayvanı olarak tutulan mandalar daha küçük olurlar ve ağırlıkları 500 kilodan fazla olanlara zor rastlanır. Vücutları sığırlar için tipik olan fıçı şekline sahiptir. Yabani mandaların rengi gri, kahverengi ya da siyah olur. Evcil mandalarda bu renklerin yanında, siyah-beyaz alacalıları ve hatta tamamen beyazları da bulunur.
Mandalarda sadece erkeklerin değil dişilerin de boynuzları vardır. Bu boynuzları bazı soylarda dümdüz yanlara doğru uzanır, diğerlerinde ise yuvarlağımsı bir biçimde arkaya doğru uzanır. Boynuzların uzunlukları bir metreye kadar varabilir. Dişilerin boynuzları erkeklerinkinden biraz daha kısa olur. Ayrıca daha kısa boynuzları olan manda soyları vardır. Tırnaklarını birbirlerinden epey ayırabilmesi, yaşadığı bataklıklarda daha rahat yürüyebilmesini sağlar. Mandalar boynuz şekillerine göre gruplara ayrılır. Bunlar, Murrah, Akdeniz, Jaffarabadi ve Bataklık mandasıdır. Murrah gruptaki mandaların boynuzları küçüktür ve daire şeklinde kıvrıktır. Akdeniz grubundaki mandalarda boynuzlar yukarıdan aşağıya ve sonra geriye yönelmiştir. Jaffarabadi'de ise boynuzlar aşağıya doğru uzun şekilde yönelir sonra yukarı yönelerek ucundan daire şeklinde kıvrılır. Bataklık mandlarında boynuzlar hem kalın ve hem de oldukça uzundur.
Mandaların yaşadığı coğrafya son buz-çağından bu yana hiç durmaksızın daralmıştır. Pleistosende Kuzey Afrika'da bile mandaların yaşamış oldukları bilinmektedir. Çin, Hindistan ve Güneydoğu Asya'nın yanında, Mezopotamya'nın eski yüksek kültürleri çağında Mezopotamya'da da çok yaygınlarmış[
Günümüzde hangi mandaların hakiki yabani manda ve hangilerinin sonradan tekrar yabanileşmiş olan evcil manda soyu olduğunu kesin olarak belirlemek zor olmuştur. Kamboçya, Laos ve Vietnam'da artık hakiki yaban mandaları bulunmadığı düşünülür. Birkaç hakiki yabani manda sürüleri dağınık şekilde Nepal, Bhutan ve Hindistan'ın Assam, Madhya Pradesh, Meghalaya ve Arunaçhal Pradesh illerinde yaşamaktadırlar. Tayland'ın batısında ve Sri Lanka'da yaşayan mandaların hakiki yaban mandası olup olmadığı konusu hala tartışılmaktadır.
Mandalar yaşam bölgesi olarak geniş sulak bölgeleri, bataklıkları ve ırmak vadilerini tercih ederler. Mandaların derisi, hem çok kalın hem de koyu renk olduğu için, çabuk sıcaklar ve serinlemek için suya girmesi gerekir. Serinlemek ve böcek/sineklerden kurtulmak için her gün saatlerce suya veya çamura girerler. Çamurdan çıktıklarından sonra üzerlerinde kuruyup kalan çamur da onları bir süre kan emici sineklere karşı korur.
Asya'da artık neredeyse sadece evcil mandalar ya da "tekrar yabanileşmiş" mandalar bulunduğu için mandaların davranışları daha çok uzun zamandır yabani olarak yaşadıkları Avustralya'da incelenmektedir. Mandalar 30 hayvandan oluşan sürüler oluştururlar, ve bu sürünün başında tecrübeli bir dişi bulunur. Genç dişiler sürüde kalırlar ama genç erkek hayvanlar 2 yaşına vardıklarında sürüden kovulurlar. Erkek mandalar kendi aralarında 10 hayvandan oluşan bekar sürüleri oluştururlar. Çiftleşme zamanında (Eylül ayında) erkek mandalar, dişi sürülerinin peşine takılırlar. Çiftleşme zamanı sona erince, dişilerden ve yavrulardan oluşan sürünün başı olan yaşlı dişi, erkek mandaları tekrar sürüden kovar. Yaşlılıktan dolayı artık çiftleşemeyen erkekler gönüllü olarak sürülerden uzaklaşıp yalnız yaşamaya başlarlar. Bazen ama daha genç bir erkek manda tarafından sürüden kovulurlar.
Dişiler her 2 yılda bir gebe olurlar. 320 gün süren bir gebelikten sonra 40 kilo ağırlığında bir yavru dünyaya getirirler. Yavrular yarım sene boyunca sütle beslendikten sonra kendileri otlamaya başlarlar. 2-3 yıl sonra kendileri üreyebilecek yaşa varırlar. Yabani mandaların ömürü 25 yıl kadardır. Ama evcil mandalarda daha uzun ömürleri olanlarıda vardır.
Mandalar otlar ve su kenarlarında büyüyen bitkiler ile beslenirler. Doğal düşmanı kaplandır. Kaplanlar özellikle yavru mandalara ve yalnız gezen mandalara saldırırlar, sağlıklı bir sürüye yaklaşamazlar. Bir manda sürüsü, bir kaplanı rahatlıkla korkutup kovar ve büyük mandalar kaplanları boynuzları ile hatta öldürebilirler.
Dünyada 150 milyon evcil manda olduğu tahmin edilir. Mandanın ilk kez ne zaman evcilleştirildiğini söylemek zordur. Çünkü evcil ve yabani mandaların iskeletlerinde herhangi bir fark yoktur. Tarihte birbirinden bağlantısı olmayarak farklı bölgelerde evcilleştirilmeye başlandığı düşünülür.
Evcilleştirilmelerin en eski kanıtları MÖ 400'de Hindistan'da Harappa-Kültüründe bulunur. Dolavira ve Shikapur bölgelerinde çok sayıda bulunan kemiklerin, orada sürü halinde tutulduklarını kanıtlamaktadır. Bu kalıntılardan az daha genç olan kalıntılar Mezopotamya'da bulunmuştur. En eski kalıntıları Hindistan'da olmak üzere, Mezopotamya'ya, Çin'e ve Güneydoğu Asya'ya doğru evcil mandaların kalıntıları bulunur.
Son birkaç yüzyıl içerisinde evcil mandalar insanlar tarafından daha uzak bölgelere yayılmışlardır; Güneydoğu Avrupa, Kuzey ve Doğu Afrika, Avustralya, Mauritius, Hawaii, Güney Amerika ve Japonya. Avrupa'da özellikle İtalya'da, Romanya'da ve Bulgaristan'da büyük kapsamlı bir şekilde yetiştirilmektedirler. Gemilerle Avustralya'ya götürülmüş olan mandaların yetiştirilmeleri bir süre sonra boş verilmiş ve mandalar yabanileşmişlerdir. Bu yabanileşen mandalar Avustralya'nın sulak bölgelerinde çok fazla türeyip bir sorun olmaya başlamışlardır. Avustralya hükümeti sayıları 200.000 olarak tahmin edilen mandaların sayılarını azaltmak için manda avını desteklemeye başlamıştır. Yeni Guinea, Arjantin ve Tunus'ta da yabanileşmiş manda sürülerine rastlamak mümkündür.
Mandalar insanlara karşı sakindir ve hatta çocuklar bile onları rahatlıkla yönlendirebilirler. Yabanî mandalar genelde insanlardan uzak durur ve insanlardan kaçarlar. Sadece yalnız yaşayan yaşlı boğalar saldırgan ve tehlikeli olabilirler ve sadece insanlara değil hatta bir File bile saldırabilirler. Asya'da mandaların sarı ve kavuniçi rengini görünce derhal saldırdıkları söylenir. Bu yüzden kavuniçi renkli mintanlar giyen Buddha-rahipleri daima mandalardan uzak dururlar.
Mandalar pirinç tarlalarında çalıştırılırlar ve yük hayvanı olarak kullanılırlar. Sütü, eti ve deriside kullanılır. Mandanın diğer bir özelliği de, diğer sığır türlerinin yakalandığı tipik hastalıklara karşı daha dayanıklı olmasıdır.
Mandalardan, diğer evcil sığırlardaki kadar fazla süt ve et elde edilemez. Ama zamanla geliştirilmeye devam eden yeni manda soyları biraz daha fazla süt verebilirler. 1979 senesine kadar bir yıl içerisinde bir mandanın verdiği en fazla süt miktarı 3000 litre olarak bilinmekteydi. Daha modern manda soyları ile bu miktar 5000 litreye kadar yükseltilebildi. Manda sütü, inek sütünden iki kat daha fazla yağlıdır ve daha uzun zaman bozulmadan saklanabilir. Sütteki kolesterol içeriği ise aksine yaklaşık 2,5 kat daha düşüktür.Manda yetiştiricileri, aynı diğer evcil sığırlar kadar süt verebilecek manda soylarının yetiştirilmesinin mümkün olduğuna inanmaktadırlar.
İtalya'ya özgü mozzarella peyniri manda sütü ile üretilmektedir.
Mandaların 74 ayrı soyları tanılmaktadır. Bu soylar kabaca, Bataklık mandaları ve Irmak mandaları diye ikiye ayrılır. Bataklık mandaları yük hayvanları ve ırmak mandaları et ve süt elde edilen mandalardır.
Bataklık mandaları özellikle Çin'de ve Güneydoğu Asya'da bulunurlar. Pirinç tarlalarını sürmekte kullanılan bu mandalar yaşlanınca kesilip yenilirler. Bu tür mandalar süt üretimi için uygun değillerdir.
Irmak mandaları süt ve et elde etmek için yetiştirilirler. Bu tür mandaların memleketi hiç şüphesiz Hindistan'dır. Hindistan'da en fazla, ve en çok ticari anlamda elverişli manda soyları bulunur. Bunun en önemli sebebi Hindistan'da inek eti yasa dışı olduğu için manda etinin tüketilmesidir. Son zamanlarda manda soyları geliştirmesi daha çok Avrupa'da ve Amerika'da devam etmektedir.
En önemli manda soyları:
Mandaların eski sınıflandırmalarında yabani mandalar Bubalus arnee ve evcil mandalar Bubalus bubalis diye adlandırılıyorlardı. Ama bunların ikisi de aynı türe ait oldukları için bugünkü modern sınıflandırmalarında artık sırf Bubalus bubalis adı kullanılmaktadır. Ama bu türün yanında diğer türlerin var olması bilimcilerin arasında hala tartışma konusu olmaya devam etmektedir. Bazı bilimciler, atasının soyu 3500 yıl evvel tükenmiş olan Çin mandasını ayrı bir tür olarak görüp Bubalus mephistopheles adını kullanırlar. Filipinler'de bulunan Tamarau mandasıda, bazı bilimciler tarafından alt tür olarak kabul edilir. Günümüzde mandalar Syncerus ve Bubalus olarak iki ayrıcinse aittir. Syncerus cinsinin tüm türleri yabani olarak Afrika kıtasında yaşarlar. Syncerus caffer caffer (Cape mandası)belgesel filmlerde en çok gösterilen mandadır.
Berlin/Hayvanat bahçesinde mandalar.
Berlin/Hayvanat bahçesi.
Honkong-Lantan sahili/denizde serinleyen mandalar.
.jpg)
Asya mandası (Bubalus bubalis), camış olarak da bilinir, Türkiye'de camız, camış, kömüş, dombay adları ile de anılır. Yavrusuna malak denir. Boynuzlugiller (Bovidae) famiyasının sığırlar (Bovinae) alt familyasına ait bir tür. Çoğunlukla evcil hayvan olarak tanınır. Yabani mandaların sayıları çok azalmıştır. Türkiye'de evcil hayvan olarak yetiştirilen mandaların sayısı 1982 yılında 1.002.000 iken, 2011 yılında 85.000 'e kadar düşmüştür [kaynak belirtilmeli].
Çoğu diğer dillerde suya bağımlı yaşama şeklini ifade eden isimleri vardır; örneğin: "Water buffalo". Mandalar hava sıcaklığı 30 santigrad derecenin üzerine çıktığında ter bezleri sığırınkine göre %10 daha az olduğundan yeterince vücut ısısını ter yoluyla atamazlar. Bu durum, onların metabolizmalarının bozulmasına neden olur. Bu olumsuzluğu önlemek ve serinlemek için günde birkaç kez suya girmeleri gerekir. Bu yüzden fazla kurak iklimli bölgelerde, yapay bir göl ya da duş sistemi yapılmazsa manda yetiştirilemez.
Manda sıcağa karşı duyarlı olduğu gibi soğuğa karşı da oldukça duyarlıdır. Ortam sıcaklığı 5 santigrad derecenin altına düşerse ve uzun süre sıfır derecenin altındaki sıcaklıklara maruz kalırsa üşür ve bunu titreyerek belli eder. Sürekli düşük sıcaklığa maruz kalırlarsa, ölmeseler bile kuyruk uçları donarak kangren olur ve düşer. Daha önemlisi üşümeye bir de yetersiz beslenme sonucu enerji noksanlığı eklenirse, metabolizmaları bozularak karaciğer ve böbrek yetmezlikleri gelişebilir ve ölürler.
Trâu (miền Trung gọi là tru) là một loài động vật thuộc họ Trâu bò (Bovidae). Chúng sống hoang dã ở Nam Á (Pakistan, Ấn Độ, Bangladesh, Nepal, Bhutan) Đông Nam Á, miền bắc Úc.[2] Trâu thuần dưỡng, tức trâu nhà được nuôi phổ biến nhất ở vùng nhiệt đới châu Á. Một số nhỏ có mặt ở Nam Mỹ và Bắc Phi châu.[3]
Tuy trâu rừng vẫn còn tồn tại trong thiên nhiên song số lượng trâu hoang dã không còn nhiều. Giới khoa học lo rằng trâu rừng thuần chủng không còn nữa vì đã bị lai với trâu nhà. Riêng tại Việt Nam số lượng trâu rừng còn rất ít, chủ yếu phân bố dọc dãy Trường Sơn, trong đó có khu vực miền tây Thanh Hóa giáp với Lào. Nhiều đàn trâu đã được thuần dưỡng và lai với trâu nhà.
Trâu trưởng thành nặng khoảng từ 200 đến 800 kg. Loài trâu rừng hoang dã lớn hơn thế rất nhiều; con cái có thể nặng 500 kg, con đực lên tới 800 kg, và cao tới khoảng 1,7 m. Trâu rừng châu Á có cặp sừng dài nhất trong số các loài thú có sừng trên thế giới. Mới đây, tại Việt Nam, một bộ sừng trâu rừng lớn chưa từng thấy đã được phát hiện, ước đoán to hơn trâu rừng hiện nay rất nhiều.[4]
Họ Trâu bò được biết đến trong các mẫu hóa thạch từ Tiền Miocen, khoảng 20 Ma. Các loài dạng bò sớm nhất, như Eotragus, là các động vật nhỏ, hơi tương tự như linh dương Gazelle ngày nay và có lẽ đã sống trong môi trường đồng rừng. Số lượng loài họ Trâu bò gia tăng mạnh vào Hậu Miocen, khi nhiều loài thích nghi với môi trường đồng cỏ và thoáng đãng hơn.[5]
Số lượng lớn nhất về số loài hiện tại là họ Trâu bò thuộc về châu Phi nhưng họ trâu bò thuộc về châu Á và Bắc Mỹ lại ít đa dạng hơn. Người ta cho rằng nhiều loài họ này đã tiến hóa ở châu Á nhưng không thể sống sót do sự săn bắt của các loài người đến từ châu Phi vào cuối thế Pleistocen. Ngược lại, các loài châu Phi có nhiều nghìn hay vài triệu năm để thích nghi với sự phát triển dần dần trong kĩ năng săn bắn của con người. Tuy nhiên, nhiều loài trong họ này được thuần hóa lại có nguồn gốc châu Á (dê, cừu, trâu và bò TâyTạng). Điều này có thể là do các loài này ít e ngại con người hơn và dễ sai bảo hơn.
Một lượng nhỏ các loài hiện đại trong họ Trâu bò thuộc châu Mỹ là tương đối gần đây theo đường cầu đất liền Bering, nhưng chúng vẫn đến khu vực này trước khi con người đặt chân tới đây.
Trên thế giới có hai nhóm trâu: trâu rừng châu Phi (Cape buffalo) và trâu châu Á, tức trâu nước. Đây là hai loài riêng biệt thuộc chi Syncerus (trâu châu Phi) và Bubalus (trâu châu Á) ở hai vùng địa lý cách biệt.
Về trâu châu Á, các nhà chuyên môn chưa nhất trí về cách sắp xếp phân loài. Có người thì cho là trâu chỉ có một loài Bubalus bubalis với ba phân loài, tiếng Anh gọi là "river buffalo", trâu sông (B. bubalus bubalis) ở Nam Á, "swamp buffalo", trâu đầm (B. bubalis carabanesis) ở Đông Nam Á, và trâu rừng Á châu (B. bubalis arnee). Có người thì cho rằng cả ba là ba loài riêng biệt tuy cận chủng.
Trâu đầm có 48 nhiễm sắc thể trong khi trâu sông lại có 50 nhiễm sắc thể và hai loài này khó lai giống, nhưng cũng có trường hợp thế hệ thứ nhất sanh đẻ được. Loài trâu và loài bò thì không thể lai giống được. Thí nghiệm khoa học cho ta biết phôi thai của trâu lai bò không phát triển để trưởng thành được.
Châu Á là bản địa của loài trâu với 95% tổng số trâu trên thế giới. Khoảng phân nửa số này sống ở Ấn Độ. Tính đến năm 1992 Á châu có 141 triệu con trâu. Trâu được nuôi lấy sức cày ruộng, lấy thịt và sữa. Sữa trâu có lượng mỡ béo cao nhất trong các loại sữa gia súc. Cả hai phân loài trâu nhà có mặt tại Á châu: trâu sông và trâu đầm. Trâu sông sống ở vùng cao như Nepal còn trâu đầm phổ biến khắp miền nhiệt đới.
Loài trâu sinh sống thành công vì có thể tận dụng thức ăn kém chất dinh dưỡng mà lại có sức sản xuất cao. Về việc đồng áng cày bừa thì trâu kéo cày khỏe hơn bò (Bos taurus) nhất là ở những vùng ruộng sâu nên ở Việt Nam có câu tục ngữ: yếu trâu hơn khỏe bò.
Cấu Tạo
Trâu là một loài động vật thuộc lớp thú. Có 2 sừng cứng và là loài động vật guốc chẵn. Có 4 chân.
Trâu húc nhau
Trâu ở Indonesia
Trâu ở Nam Định, Việt Nam
Trâu (miền Trung gọi là tru) là một loài động vật thuộc họ Trâu bò (Bovidae). Chúng sống hoang dã ở Nam Á (Pakistan, Ấn Độ, Bangladesh, Nepal, Bhutan) Đông Nam Á, miền bắc Úc. Trâu thuần dưỡng, tức trâu nhà được nuôi phổ biến nhất ở vùng nhiệt đới châu Á. Một số nhỏ có mặt ở Nam Mỹ và Bắc Phi châu.
Tuy trâu rừng vẫn còn tồn tại trong thiên nhiên song số lượng trâu hoang dã không còn nhiều. Giới khoa học lo rằng trâu rừng thuần chủng không còn nữa vì đã bị lai với trâu nhà. Riêng tại Việt Nam số lượng trâu rừng còn rất ít, chủ yếu phân bố dọc dãy Trường Sơn, trong đó có khu vực miền tây Thanh Hóa giáp với Lào. Nhiều đàn trâu đã được thuần dưỡng và lai với trâu nhà.
Trâu trưởng thành nặng khoảng từ 200 đến 800 kg. Loài trâu rừng hoang dã lớn hơn thế rất nhiều; con cái có thể nặng 500 kg, con đực lên tới 800 kg, và cao tới khoảng 1,7 m. Trâu rừng châu Á có cặp sừng dài nhất trong số các loài thú có sừng trên thế giới. Mới đây, tại Việt Nam, một bộ sừng trâu rừng lớn chưa từng thấy đã được phát hiện, ước đoán to hơn trâu rừng hiện nay rất nhiều.
При этом они часто соседствуют с индийскими носорогами там, где носороги ещё остались (Казиранга, парк Читван в Непале). В это время буйволы становятся объектом пристального внимания белых цапель и других птиц, которые, садясь на спину и голову животного, вытаскивают из его шкуры клещей и других паразитов. То же самое делают водяные черепахи. Навоз буйволов играет роль естественного удобрения, благодаря которому в водоёмах, облюбованных буйволами, поддерживается интенсивное развитие растений.
Буйволы держатся обычно небольшими стадами, в состав которых входит старый бык, два-три молодых быка и несколько коров с телятами. Иерархия подчинения в стаде если и соблюдается, то не слишком строго. Старый бык чаще держится несколько в стороне от остальных животных, но при бегстве от опасности он следит за стадом и ударами рогов возвращает отбившихся коров. При движении соблюдается определённый порядок: старые самки идут в голове, телята — в середине, а арьергард составляют молодые быки и коровы. В случае опасности стадо обычно скрывается в зарослях, описывает полукруг и, остановившись, ожидает преследователя на своих собственных следах.
Очень старые быки становятся настолько неуживчивыми, что часто держатся в одиночку. Такие одиночные дикие буйволы могут быть опасны — они иногда бросаются на человека без видимой причины.
Как у большинства обитателей тропического пояса, периоды гона и отёла у индийских буйволов не связаны с определённым сезоном. Беременность длится 300—340 дней, после чего самка приносит лишь одного телёнка. Новорождённый буйвол одет пушистым жёлто-бурым мехом. Период молочного кормления длится 6—9 месяцев.
Естественных врагов у буйвола немного. Многие хищники, такие как красные волки и леопарды могут нападать на телят, молодняк или самок, но взрослый бык, как правило, является непосильной добычей для большинства хищников. Только тигры, болотные и гребнистые крокодилы способны охотиться на крупных буйволов. На некоторых Индонезийских островах буйволы любых возрастов также подвергаются нападениям комодских варанов, которые буквально поедают их живьём, разорвав сухожилия. Много телят, впрочем, гибнет также от жары и разных заболеваний.
Различают до 6 форм азиатского буйвола, которым разные исследователи придают разный систематический ранг. В настоящее время чаще всего выделяют 4 подвида дикого азиатского буйвола Bubalus arnee, а одомашненную форму рассматривают как отдельный вид Bubalus bubalis с одной генетически отличной от номинативной разновидностью[7][8][9]:
Индийский буйвол одомашнен с глубокой древности. Домашний буйвол отличается от дикого более спокойным нравом, более короткими (как правило) рогами, а также телосложением — брюхо у него сильно выпуклое, провисающее, в то время, как дикий буйвол гораздо более поджарый.
Домашний буйвол — одно из основных сельскохозяйственных животных в странах Юго-Восточной Азии, Индии, южном Китае, островах Малайского архипелага. Много домашних буйволов в странах Южной Европы, особенно Италии, куда они попали, видимо, с арабами в VIII—IX веках. Домашний буйвол завезён в Японию, на Гавайи, в Латинскую Америку. Очень много домашних буйволов в Судане и других странах Восточной Африки и на острове Мадагаскар. Издавна культивируют буйвола в Закавказье. Также буйволов разводят в Закарпатской области и Львовской области на Украине.
Используют буйвола в основном как тягловую силу, особенно при обработке рисовых полей, а также как молочный скот, хотя продуктивность буйволиц в несколько раз ниже, чем молочных коров. Однако молоко буйволиц жирнее коровьего. Мясо буйволов, даже телят, очень жёсткое, поэтому нечасто употребляется в пищу.
Крупный дикий буйвол-бык, с большими рогами — желанный трофей для охотника. Однако в большинстве стран, где сохранились дикие буйволы, охота на них или запрещена, или строго ограничена. Исключение лишь Австралия, где буйвол — важный охотничий зверь. Буйвол крепок на рану, а будучи ранен — весьма опасен. Поэтому для охоты используется оружие крупного калибра, обычно не меньше, чем .375 Н&Н Magnum или .416 Rigby.
Наиболее рослых быков задолго готовят к состязаниям, обучают и откармливают специальным образом. Бой происходит без участия человека — быки выводятся на площадку один против другого и бодаются, пока один не бежит с поля боя или не проявит несомненных признаков поражения (например, упадёт к ногам победителя). Схватка очень редко бывает кровавой — обычно буйволы не наносят друг другу каких-то серьёзных повреждений. В последние десятилетия бои буйволов стали также популярным зрелищем на потребу туристам.
При этом они часто соседствуют с индийскими носорогами там, где носороги ещё остались (Казиранга, парк Читван в Непале). В это время буйволы становятся объектом пристального внимания белых цапель и других птиц, которые, садясь на спину и голову животного, вытаскивают из его шкуры клещей и других паразитов. То же самое делают водяные черепахи. Навоз буйволов играет роль естественного удобрения, благодаря которому в водоёмах, облюбованных буйволами, поддерживается интенсивное развитие растений.
Буйволы держатся обычно небольшими стадами, в состав которых входит старый бык, два-три молодых быка и несколько коров с телятами. Иерархия подчинения в стаде если и соблюдается, то не слишком строго. Старый бык чаще держится несколько в стороне от остальных животных, но при бегстве от опасности он следит за стадом и ударами рогов возвращает отбившихся коров. При движении соблюдается определённый порядок: старые самки идут в голове, телята — в середине, а арьергард составляют молодые быки и коровы. В случае опасности стадо обычно скрывается в зарослях, описывает полукруг и, остановившись, ожидает преследователя на своих собственных следах.
Очень старые быки становятся настолько неуживчивыми, что часто держатся в одиночку. Такие одиночные дикие буйволы могут быть опасны — они иногда бросаются на человека без видимой причины.
Как у большинства обитателей тропического пояса, периоды гона и отёла у индийских буйволов не связаны с определённым сезоном. Беременность длится 300—340 дней, после чего самка приносит лишь одного телёнка. Новорождённый буйвол одет пушистым жёлто-бурым мехом. Период молочного кормления длится 6—9 месяцев.
Естественных врагов у буйвола немного. Многие хищники, такие как красные волки и леопарды могут нападать на телят, молодняк или самок, но взрослый бык, как правило, является непосильной добычей для большинства хищников. Только тигры, болотные и гребнистые крокодилы способны охотиться на крупных буйволов. На некоторых Индонезийских островах буйволы любых возрастов также подвергаются нападениям комодских варанов, которые буквально поедают их живьём, разорвав сухожилия. Много телят, впрочем, гибнет также от жары и разных заболеваний.
提示：本条目的主题不是非洲水牛。水牛（學名：Bubalus bubalis），也叫亚洲水牛（参考水牛的英文条目），是一种大的偶蹄动物，驯养的水牛在亚洲非常普遍。
水牛体格粗壮，被毛稀疏，多为灰黑色；角粗大而扁，并向后方弯曲；皮厚、汗腺极不发达，热时需要浸水散热，所以得名水牛；腿短蹄大，适合耕作；役力、泌乳量和耐粗性都比黄牛高；乳脂率8%左右，乳脂白；肉质较粗。
在亚洲，水牛主要用来作为劳动力；在欧洲的意大利、罗马尼亚和保加利亚它被用做奶牛或食用牛。今天在印度、尼泊尔、不丹和泰国还有野生水牛，澳大利亚北部也有野生的水牛。在东南亚的野生水牛的来历不是很清楚，它们可能是又变野的驯养的水牛的后代，也可能是本地原来就有的野生水牛的后代，或是两者的交配产物。今天野生的水牛已经相当少了。另外，美洲野牛在部份中文翻譯為水牛，但並非水牛。
水牛的分类还有争议，Mac Greger於1941年认为水牛只有一种，下分两个亚种：B. bubalus arnee（河水牛）和B. bubalus carabanesis（沼泽水牛）。其他专家将两者分为相互的独立的种。
水牛奶较牛奶的含脂量高，因此比较容易保存。意大利著名的马苏里拉奶酪及流行於珠江三角洲的特产雙皮奶就是用水牛奶製成的。
不像黄牛，水牛在印度教文化代表邪惡，是祭女神的供品；目前印度是全球最大的牛肉出口國，而出口的就是水牛肉（但印度教徒本身多不食用）。
泰國的水牛
泰國的水牛
泰國的水牛
印度的水牛
蘇門答臘的水牛
提示：本条目的主题不是非洲水牛。 水牛（學名：Bubalus bubalis），也叫亚洲水牛（参考水牛的英文条目），是一种大的偶蹄动物，驯养的水牛在亚洲非常普遍。
水牛体格粗壮，被毛稀疏，多为灰黑色；角粗大而扁，并向后方弯曲；皮厚、汗腺极不发达，热时需要浸水散热，所以得名水牛；腿短蹄大，适合耕作；役力、泌乳量和耐粗性都比黄牛高；乳脂率8%左右，乳脂白；肉质较粗。
在亚洲，水牛主要用来作为劳动力；在欧洲的意大利、罗马尼亚和保加利亚它被用做奶牛或食用牛。今天在印度、尼泊尔、不丹和泰国还有野生水牛，澳大利亚北部也有野生的水牛。在东南亚的野生水牛的来历不是很清楚，它们可能是又变野的驯养的水牛的后代，也可能是本地原来就有的野生水牛的后代，或是两者的交配产物。今天野生的水牛已经相当少了。另外，美洲野牛在部份中文翻譯為水牛，但並非水牛。
水牛的分类还有争议，Mac Greger於1941年认为水牛只有一种，下分两个亚种：B. bubalus arnee（河水牛）和B. bubalus carabanesis（沼泽水牛）。其他专家将两者分为相互的独立的种。
水牛奶较牛奶的含脂量高，因此比较容易保存。意大利著名的马苏里拉奶酪及流行於珠江三角洲的特产雙皮奶就是用水牛奶製成的。
不像黄牛，水牛在印度教文化代表邪惡，是祭女神的供品；目前印度是全球最大的牛肉出口國，而出口的就是水牛肉（但印度教徒本身多不食用）。
保全状況評価[a 1][a 2] ENDANGERED
ワシントン条約附属書III類
スイギュウ（水牛、Bubalus arnee）は、哺乳綱ウシ目（偶蹄目）ウシ科アジアスイギュウ属に分類される偶蹄類。
同じウシ族で水辺を好むアフリカスイギュウなどと区別するため、アジアスイギュウ、インドスイギュウともいう。
インド、タイ、ネパール、バングラデシュ、ミャンマーに自然分布[1][2] 。家畜と交雑したと考えられている個体群がインド、インドネシア、カンボジア、スリランカ、タイ、バングラデシュ、ベトナム、マレーシア、ミャンマー、ラオスに分布[2]。家畜が野生化した個体群がアルゼンチン、オーストラリア（ノーザンテリトリー）、チュニジア、ヨーロッパなどに分布[1][2]。
有史以前はアフリカ大陸北部から黄河周辺にかけて分布していたと考えられている[2]。
体長240-300センチメートル[2]。尾長60-100センチメートル[2]。肩高150-190センチメートル[2]。体重700-1,200キログラム[2]。喉から胸部にかけて垂れ下がった皮膚はなく、また肩から背中にかけて隆起しない[2]。頸部腹面に三日月状の白色斑が入るが[1]、個体変異や地域変異が大きい[2]。四肢下部の体毛は白い[1][2]。
最大角長194センチメートル[2]。角の断面は三角形[2]。
スイギュウは成長すると体重 最大1200kg になり、一般的にオスは 1000kg 前後、メスは 750kg 前後であるが、体重は近縁にあっても大きく変動する。 「沼沢型」のスイギュウはアジアの東半分で主に見られ、48本の染色体をもつ。「河川型」はアジアの西半分でよく見られ、50本の染色体をもつ。この2タイプ間では一代雑種を儲けられる[3]。60本の染色体をもつ家畜のウシとの交雑では受精卵の卵割が開始されることもあるが、妊娠まで至った報告は無い[4]。
河畔林、草原、沼沢地、河川やその周辺などに生息する[1][2]。1-2頭のオスと複数頭のメスで10-30頭からなる群れを形成して生活するが、100頭以上に達する大規模な群れを形成することもある[2]。オスの若獣のみで約10頭の群れを形成する[2]。水浴びを行い、また避暑や虫除けに泥浴びも行う[1][2]。
植物食の反芻動物で、主に草を食べるが木の葉も食べる[2]。ウシと比べて1回の採食量が少なく、採食回数が多く、反芻時間が長い。家畜のスイギュウは、道端の雑草や作物残渣のような難消化性で栄養価の低い飼料のみを与えられることも多いが、同様の飼料で育てた場合はウシより肥育状況が良いとされる[3]。
繁殖形態は胎生。妊娠期間は300-340日[2]。1回に1頭の幼獣を産む[2]。授乳期間は6-9か月[2]。生後2年で性成熟する[2]。
開発による生息地の破壊、角目的や食用の乱獲、家畜との競合や交雑などにより生息数は減少している[2]。
中華人民共和国では8,000-9,000年前から家畜化されていたとされる[2]。
スイギュウは粗末な食べ物で成長して肉や乳を得られるだけでなく、ウシよりも沼地での行動に適応しているため水田での労働力としても有用であり、経済的に非常に優れた動物である。また、日本の沖縄県の由布島や竹富島では観光用に水牛車として用いられている。
野生種は現在主に東南アジアに生息しているが、原産地は明らかでない。現在の野生種がもともとの野生種の末裔であるか、それとも以前家畜化されていたものが野生化したのかははっきりせず、あるいはそれらの混血であることも考えられる。
アジアはスイギュウの原産地であり、現在でも世界の95%が生息している。多くのアジアの国でスイギュウは最も生息数の多いウシ科の動物であり、1992年時点でのアジア全体でのスイギュウの数は1億4100万頭と見積もられている。内、インドが最も多く、中華人民共和国では、2300万頭程度と見積もられる。
野生のスイギュウが生息する地域はほとんどなく、少数がインド、ネパール、ブータン、タイで見られる。ふつう草原や沼沢地にて群で行動している。 スイギュウの持つ角は平均1mほどで、生き物の中では最も長く、1955年に射殺されたスイギュウは4.24mもある角を有していた。このような、大きな角を持つ野生のスイギュウは怒りだすと極めて危険な存在となり、成長した雄牛にはトラなどの捕食者も滅多に襲いかからない。 スイギュウ (Carabao) はフィリピンの国の動物とされている。
インドなどで信仰されているヒンドゥー教では、コブウシが神聖な動物として崇拝の対象となっていることは有名である。しかし、スイギュウに関しては、ヒンドゥーの教義上、通常の牛とは明確に区別され、崇められていない。よってその肉は、非ベジタリアンには食用にも用いられる。そのため、スイギュウから採れた牛肉は様々な分野で利用され、輸出もされている。インド産水牛の肉の輸出先は、主に中東やアフリカ、東南アジアである。2012年には、世界有数の牛肉輸出国のブラジルやオーストラリアを抜いて、インドが世界一の輸出量となる見通し。ただし、ヒンドゥー教としては問題なくとも、インド国民においては、水牛の殺生についても拒絶反応が非常に強く、市民団体などは輸出増に懸念を示している[5]。
スイギュウは19世紀初頭に荷物運搬用としてノーザンテリトリーに持ち込まれたが、すぐに逃げ出して野生化した。これらは狩猟の対象となり、狩猟地として有名なメルビル島には4000頭ほどの個体が生息している。スイギュウはアーネムランド半島やノーザンテリトリー北部でも見られる。ダーウィンからメルビル島や他のノーザンテリトリー北部へ飛行機を使っての狩猟旅行がよく行われている。政府は何度か根絶を試みたが成功していない。
スイギュウは主に淡水の沼や水路に住み着いており、雨季には生息域が非常に広範囲となる。また、遺伝的に孤立しているため、外見はインドネシアの原種とは変わりつつある。
スイギュウは北アフリカと近東には紀元600年ごろに持ち込まれた。ヨーロッパには十字軍の帰還と共にもたらされ、群はブルガリアやイタリアで見ることができる。アジアと同じように、中東や欧州のスイギュウは辺境の農村地で草を食べて生活している。スイギュウはタンパク源や役蓄、または家族の財産としての経済的役割をもっている。地域によっては毎年スイギュウのレースが開催されている。
スイギュウの乳は、分布地で多くの人々が飲用や加工用に利用しており、脂肪分が8％程度と家畜の中で最も多く、ギー（インドなどで料理に使われるバター状のもの）の主要な原料となる。鉄分、ビタミン類、乳糖なども、一般に、ウシの乳よりも豊富に含まれている。
また、タンパク質も、チーズなどの伝統的な材料となっている。南イタリアカンパニア州のサレルノやカゼルタの周辺は水牛乳で作るフレッシュチーズ、モッツァレッラ・ディ・ブーファラ（Mozzarella di Bufala）の産地となっている。また、中国雲南省のフレッシュチーズルービン（乳餅）や板状に干したルーシャン（乳扇）、フィリピンのケソンプティにも用いられる。
中華人民共和国の南部では、水牛は重要な役畜であるが、水牛乳を大良牛乳、牛乳プリン、ホワイトクリームなど、さまざまに加工して利用する順徳料理のような例もある。
スイギュウの肉（carabeef と呼ばれることもある）は地域によっては牛肉として流通しており、最も多くのスイギュウを飼育しているインドでは主要な輸出品目となっている。中国でも広東料理などでは、水牛の肉もよく利用してきたが、肉質が堅いのが難点であり、煮込み料理に適する。インドでは一般にヒンドゥー教では牛を神聖視すると言われているが、これは瘤牛のことであり、水牛は家畜として使役され、その肉も食肉として流通している。ヒンドゥー教においては水牛は悪魔マヒシャの化身のひとつであり、死者の王ヤマの乗り物とされているため、コブ牛との扱いに大差がある。インド国内での水牛肉の消費は主にイスラム教徒向けや日本人を含む外人向けレストランなどで多く消費されている [6]。
スイギュウの革は強靭で利用しやすく、靴やオートバイのヘルメットに使われている。
角は、印鑑、三味線の駒、櫛、和包丁の柄、ボタン、置物などの角細工に使われる。また、犀角同様に酒器が作られることもある。日本刀の外装(拵)の各部の部材としても広く用いられた。
アフリカからアジアにかけて燃料とする例が多い。ワラを混ぜ乾燥させた糞が燃料として使われている。アフリカなどでは虫除けに土で作る家の材料とする例もある。
물소(영어: Bubalus bubalis)는 소과의 동물이다. 남아시아와 동남아시아 그리고 중국에서 주로 발견된다.
몸높이는 1.5-1.8m, 몸무게 720-800kg 정도이다. 머리는 비교적 길고 앞머리 부분이 높다. 일부는 가축화하여 농사에 이용한다. 뿔은 암수 모두 가지고 있으며 바깥쪽과 뒤쪽은 구부러져 거의 원을 이룬다. 뿔의 단면은 삼각형이고 윗면은 편평하고 뚜렷한 가로융기가 있다. 뿔의 길이는 2m 정도로 수평이다. 털은 매우 적고 짧으며 거칠다.
호수나 늪이 있는 초원에서 큰 무리를 지어 살며 주로 이른 아침이나 저녁에 먹이를 찾아다니고 낮에는 풀이 무성한 곳에서 되새김질을 하며 지낸다. 또한 외부 기생충 등을 방지하기 위해 자주 진흙 목욕을 한다. 무리는 암컷과 새끼들이 중심이 되고,수컷은 단독 또는 작은 무리를 지어 주변을 배회한다. 야생물소는 사나워서 큰 사자나 호랑이와 대적할 정도이다. 아시아물소는 오랜 옛날부터 논농사에 이용되었고, 아시아에서 대규모의 벼농사를 가능하게 해주었다.
번식기에는 수컷이 많은 암컷을 거느린다. 임신기간은 10-11개월이며, 한배에 한 마리의 새끼를 낳는다. 야생물소는 현재 무자비한 포획으로 그 수가 급격히 감소하였고 오래전부터 가축화되어 각지에서 사육되고 있다. 또 오스트레일리아 등지에서는 가축물소가 다시 야생화하여 약 20만 마리의 물소가 살고 있으나 사람들이 스포츠로, 또는 가죽과 물소고기를 목적으로 한 살육이 극심한 상황이다. 물소의 털가죽은 질기고 두꺼워서 좋은 가죽으로 사용된다. 또한 젖은 영양분이 풍부해서 가축소의 젖보다 지방이 많다. 물소의 천적은 호랑이, 아시아사자, 들개, 바다악어, 코모도왕도마뱀 등이다. 야생종은 네팔·아삼 등지이 분포한다.[1]
물소(영어: Bubalus bubalis)는 소과의 동물이다. 남아시아와 동남아시아 그리고 중국에서 주로 발견된다.
몸높이는 1.5-1.8m, 몸무게 720-800kg 정도이다. 머리는 비교적 길고 앞머리 부분이 높다. 일부는 가축화하여 농사에 이용한다. 뿔은 암수 모두 가지고 있으며 바깥쪽과 뒤쪽은 구부러져 거의 원을 이룬다. 뿔의 단면은 삼각형이고 윗면은 편평하고 뚜렷한 가로융기가 있다. 뿔의 길이는 2m 정도로 수평이다. 털은 매우 적고 짧으며 거칠다.
호수나 늪이 있는 초원에서 큰 무리를 지어 살며 주로 이른 아침이나 저녁에 먹이를 찾아다니고 낮에는 풀이 무성한 곳에서 되새김질을 하며 지낸다. 또한 외부 기생충 등을 방지하기 위해 자주 진흙 목욕을 한다. 무리는 암컷과 새끼들이 중심이 되고,수컷은 단독 또는 작은 무리를 지어 주변을 배회한다. 야생물소는 사나워서 큰 사자나 호랑이와 대적할 정도이다. 아시아물소는 오랜 옛날부터 논농사에 이용되었고, 아시아에서 대규모의 벼농사를 가능하게 해주었다.
번식기에는 수컷이 많은 암컷을 거느린다. 임신기간은 10-11개월이며, 한배에 한 마리의 새끼를 낳는다. 야생물소는 현재 무자비한 포획으로 그 수가 급격히 감소하였고 오래전부터 가축화되어 각지에서 사육되고 있다. 또 오스트레일리아 등지에서는 가축물소가 다시 야생화하여 약 20만 마리의 물소가 살고 있으나 사람들이 스포츠로, 또는 가죽과 물소고기를 목적으로 한 살육이 극심한 상황이다. 물소의 털가죽은 질기고 두꺼워서 좋은 가죽으로 사용된다. 또한 젖은 영양분이 풍부해서 가축소의 젖보다 지방이 많다. 물소의 천적은 호랑이, 아시아사자, 들개, 바다악어, 코모도왕도마뱀 등이다. 야생종은 네팔·아삼 등지이 분포한다.
.jpg)
_calf,_looking_at_the_viewer,_the_feet_in_a_pond,_in_Laos.jpg)
_bathing_in_a_rust-colored_pond_and_looking_at_viewer,_head_above_water,_Don_Det,_Laos.jpg)
_Yala.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
