Multimedia w Wikimedia Commons Jeleniak bagienny[3], jeleń bagienny[4] (Blastocerus dichotomus) – gatunek przeżuwacza z rodziny jeleniowatych (Cervidae), największy z południowoamerykańskich jeleniowatych.
Systematyka
Takson po raz pierwszy opisany przez J. Iligera w 1815 roku pod nazwą Cervus dichotomus[5]. Autor opisu taksonu nie wskazał miejsca typowego i określił je za F. Azarą jako „Gouazoupoukou”[5]. W 1961 roku A. Cabrera ograniczył miejsce typowe do jeziora Ypoá na południe od Asunción w Paragwaju[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju jeleniak (Blastocerus) utworzonego przez J. A. Wagnera w 1844 roku[7].
Występowanie
Ameryka Południowa – Brazylia, Boliwia, Peru, Paragwaj i Argentyna[6]. Na terenie Urugwaju prawdopodobnie wyginął. Zasiedla gęsto porośnięte tereny podmokłe.
Charakterystyka ogólna
Podstawowe dane Długość ciała 180-195 cm Wysokość w kłębie 110-120 cm Długość ogona 10-15 cm Masa ciała 70-150 kg Ciąża 270 dni Liczba młodych
w miocie 1 Liczba chromosomów 66
Ciało ubarwione czerwono-brązowo, kończyny czarne, poroże żółte z 4-5, czasami więcej odgałęzieniami, z licznymi perłami. Ciąża trwa zwykle 270 dni, ale może przedłużyć się nawet do roku. Samica rodzi zwykle 1 młode. U młodych cętki nie występują.
Jelenie bagienne żywią się trawami, ziołami i roślinnością wodną. Żerują samotnie lub w małych grupach.
Zagrożenia i ochrona
Głównym zagrożeniem jeleni bagiennych jest utrata siedlisk. Ich główni naturalni wrogowie – jaguar i puma – występują na tyle nielicznie, że przestały stanowić bezpośrednie zagrożenie dla istnienia gatunku.
Przypisy
-
↑ Blastocerus dichotomus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
-
↑ Duarte, J.M.B., Varela, D., Piovezan, U., Beccaceci, M.D. & Garcia, J.E. 2008, Blastocerus dichotomus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-02] (ang.).
-
↑ Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171. ISBN 978-83-88147-15-9.
-
↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 115, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
-
↑ a b J. K. W. Illiger. Ueberblick der Säugthiere nach ihrer Vertheilung über die Welttheile. „Abhandlungen der physikalischen Klasse der Königlich-Preussischen Akademie der Wissenschaften”. zza rok 1804-1811, s. 117, 1815 (niem.).
-
↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Blastocerus dichotomus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-09-02]
-
↑ J. A. Wagner: Supplementband. W: J. C. D. von Schreber: Die Säugthiere. T. 4. Erlangen: Wolfgang Walther, 1844, s. 366. (niem.)
Bibliografia
- Komosińska Halina, Podsiadło Elżbieta: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
- Epps, C. 2000.: Blastocerus dichotomus (On-line), Animal Diversity Web. (pol.). [dostęp 18 listopada 2007].
