Syngonium /sɪŋˈɡoʊniəm/[3] is a genus of flowering plants in the family Araceae, native to tropical rainforests in southern Mexico, the West Indies, Central and South America.[2] They are woody vines growing to heights of 10–20 m or more in trees. They have leaves that change shape according to the plant's stage of growth, and adult leaf forms are often much more lobed than the juvenile forms usually seen on small house plants. The scientific name of the genus comes from the Greek words σύν ( syn - plus, z) and γονή ( gone - gonada) and refers to the fused ovaries of female flowers.
Syngonium species are often grown as house plants, usually only in the juvenile foliage stages. Syngonium podophyllum is the most commonly cultivated species, and is often referred to simply as Syngonium. For successful growth, a winter minimum temperature 16 °C to 18 °C (60 to 65°F) must be maintained, rising to 20 °C to 30 °C (68 to 86 °F) during the growing season. They require high humidity, including misting the leaves regularly, and good light, but not direct sunlight; they will tolerate low light levels. Water freely from spring to autumn, sparingly in winter. Feed regularly in spring and summer. If juvenile foliage is preferred, cut off all the climbing stems that develop — the plant will remain bushy, rather than climb, and the leaves will be more arrow-shaped. Repot every second spring. Propagation is by cuttings or air layering.
Syngonium species generally inhabit tropical rainforests, subtropical forests, ruderal areas, thickets, urban areas, and wetlands. Invasive species are also troublesome weeds, e.g. banana crops.
Syngonium species are native to tropical America, where they are found from Mexico to Brazil. The center of diversity of genus is in Costa Rica and Panama, where there are a total of 16 species (13 in Costa Rica and 11 in Panama). The second place for the diversity of species is Mexico, where 8 species are present. The most widespread species is S. podophyllum, which ranges from Mexico to Brazil. It is believed that the Mexican and Costa Rican populations of Syngonium have long been separated, which translates into morphological differences in the representatives of the same species (eg S. podophyllum and S. macrophyllum).
S. stopowowa was introduced as an ornamental groundcover in American Samoa, Australia, Micronesia, French Polynesia, New Caledonia, Niue, Puerto Rico, Singapore, South Africa, Florida, Hawaii, the Bahamas, Easter Island, Rota, Solomon Islands, and on Christmas Island. In each of these locations, it is widespread, invasive and displaces native vegetation. Similarly, S. angustatum is an invasive species on many Pacific islands and the Chagos Archipelago in the Indian Ocean.
It is an elongated, climbing or creeping herbaceous evergreen plant that reaches a height of 10–20 m with a sympodial growth type, lacking branches (branches off only after damage to the apical meristem), cylindrical to oval in cross-section. After the inflorescences have risen from the top of the stem, it stops growing, and from the side bud, placed two nodes below the top of the stem, a new main shoot is formed.
The stem reaches several millimeters in diameter in juvenile plants and up to 6 cm in diameter (average of 1–2 cm) in mature plants. In juvenile plants, the stem is green and performs photosynthesis, but with age the plant cells stem lose chlorophyll. The climbing stalks have elongated internodes and are elastic to some extent, however, after bending the stem's skin often breaks and peels off, turning brown or yellowish. The stem in section shows a distinct layer of the plant directly under the skin of the stem. The border between the collenchyma and stem stem is poorly scratched. In the parenchyma, starch grains are randomly distributed. The tissue of the stem also contains idioblasts with calcium oxalate crystals and drusen. The stem also contains secretory cells, containing tannins and milk juice, which solidifies in the air.
Just below each node there are two types of adventitious roots: a bundle of sticky roots and a single root, whose function is to supply the plant with nutrients. Twisting foliage with divergence 2/25, sometimes disturbed by slight twisting of the stem. Leaf petioles always form a distinct, wide vagina, with a length reaching from the middle to almost the top of the tail. The top of the vagina often ends slowly, it is pointed to the rounded. The petiole of species belonging to the informal oblongatum section is widened and extends beyond the base of the plaque. There are many intercellular air chambers in the tissues of the petioles, which makes them soft and brittle. In cross-section, the petioles are rounded on the axial side and individually ribbed on the axial side. The tails of juvenile leaves are often grooved. The leaf blades of the twigs are diverse on juveniles, transient and mature, differing in the shape of the plaque. Plants often begin flowering before the emergence of mature leaves, which led to misleading description of new types of twigs.
Primitive pinnate pincers, converging to from 3 to 5 separate conductive beams. The marginal line located furthest from the edge of the plaque is the largest, formed by the lowest side veins. Further, smaller marginal lines are formed by higher, smaller primary veins or secondary veins. Often, the fourth and fifth marginal bundles are not visible to the naked eye. The use of the distal order creates retinal nerve.
The shape of leaf blades is a feature dividing the genus into informal groups:
Mono-flowering plants, forming from 1 to 11 inflorescences, the type of flask. Inflorescences are always formed at the top of the main shoot. They accompany peduncles that are almost always raised and triangular or almost cylindrical in cross-section, with an open rib on one side. Peduncles are relatively short, but they prolong after fertilization of flowers and bend to the ground under the weight of ripening fruit.
During flowering the inflorescence stretches out, creating a more or less spherical "cup" on the back of the vagina. The inside of the vagina is generally white or creamy-white in the upper part, at the chamber level often with a red or violet color. For some species (e.g. S. neglectum) the vagina deflects backwards, revealing the butt completely. After fading, the sheath closes and the upper part dries up. The inflorescence flask, which is much shorter than the vagina, is divided into three sections: the lowest one, covered with greenish or light orange female flowers, reaching a length of 7 to 48 mm, a central aperture, sometimes broad, covered with staminaria and a peak fragment, widened, covered with white male flowers.
Each female flower consists of two (rarely three) fused carpel. Staphylococci are usually the size of fertile male flowers, but more irregular in shape. Male flowers consist of 4, almost sitting heads of rods, joined to a greater or lesser extent in the synandrium, with a truncated apex and rhomboid, pentagonal or hexagonal edges, rarely serrated. Anthers are connected with a thick connector, they open by a short gap below the connector.
The fruit is an ovoid, multigire fruit compound, surrounded by a vaginal inflorescence chamber, which sometimes breaks and curls up, revealing fruit that is usually brownish and very aromatic (seeds shed by mammals) or white (in S. mauroanum, S. triphyllum and S. wendlandii, seeds spread by birds). Each fruit contains from 50 to 100 seeds, which are usually ovate or cylindrical, with dimensions 5-10 × 3–6 mm, with rounded ends. The seed husks are black or brown, thin, shiny. Seeds lose their ability to germinate after drying.
Representatives of the genus philodendron, from which the twins differ mainly in the conjugated, 1-3-chamber ovaries (in the case of the genus philodendron, ovaries are free and multi-chambered) and seeds without endosperms. In the non-blossoming state, Syngonium can be distinguished from philodendrons on non- cattalyllable leaves and clearly visible submarginal monofilament located 3–10 mm from the edge of the leaf.
Syngonium is easy to propagate and its propagation can be easily done in water or soil through cutting.Simply get a perfect or suitable cutting and plant it in water or soil and provide best care conditions.
Perennial, evergreen climbers and hemieiphytes. Sometimes plants, e.g. after breaking the stem, become epiphytes. After germination of the seeds, which always takes place in the ground, the plant remains for some time at the stage of the rosette, with a slender stalk with very short internodes. Leaves, first ovate, after some time become cordate at the base. Then the stem rapidly grows to length, creeping in places with the highest shading. After reaching the trunk of the tree, the stem begins to climb rapidly towards the light, and the plant begins to form larger leaf blades. After reaching the appropriate height, the plants form mature leaf blades and bloom. After the growth cone is damaged, the usually unbranched plant begins to form lateral shoots. In the event of loss of contact with the support by the top part of the stem, the plant begins to produce narrower and longer internodes and smaller leaves. The flowers of the twins are protogous.
In the process of flowering plants use the mechanism of thermogenesis. Plants bloom for 3 days. Around noon on the first day of the cycle the scabbard inflorescence opens up to ½ to ⅔ of its length, allowing the insects to access the female flowers. The markings of the bars become moist and the temperature of the flask slightly rises above the ambient level. On the morning of the second day of the cycle, the temperature of the flask rapidly increases (to about 12 °C above the environment), and the flowers begin to give off a sharp aroma, attracting insects. This condition lasts for about 12 hours, after which the inflorescence temperature drops, but remains at about 2 °C above the external conditions. On the third day the temperature of the flask again increases slightly, and the sheath curls up on the stretch of staminodes and female flowers, which stop taking pollen at the same time. Then the male flowers open, letting out long threads of pollen, which falls into the chamber formed by the lower part of the vagina. At the same time, the temperature of the flask drops to the ambient level. Beetles are the primary insects that pollinate the flowers, especially those in the subfamilies Rutelinae and Dynastiniae. Syngonium podophyllum predominantly reproduces vegetatively, contributing to its invasiveness.
The twig tissues contain sharp crystals of calcium oxalate. Contact with the plant, especially its accidental damage, can cause inflammation of the skin, manifested by itching, burning, and the appearance of efflorescence and blisters. Getting the juice of the plant into the eye causes burning and tearing. Contact plants from the mucous membranes of the mouth causes them severe irritation, seen as a sharp, searing pain and swelling. Ingestion of the plant causes inflammation of the gastrointestinal mucosa.
Syngonium /sɪŋˈɡoʊniəm/ is a genus of flowering plants in the family Araceae, native to tropical rainforests in southern Mexico, the West Indies, Central and South America. They are woody vines growing to heights of 10–20 m or more in trees. They have leaves that change shape according to the plant's stage of growth, and adult leaf forms are often much more lobed than the juvenile forms usually seen on small house plants. The scientific name of the genus comes from the Greek words σύν ( syn - plus, z) and γονή ( gone - gonada) and refers to the fused ovaries of female flowers.
Syngonium es un género con 60 especies de plantas con flores de la familia Araceae. es originario de México y América tropical.[1]
Son cepas leñosas de crecimiento que alcanza alturas de 10-20 metros o más en los árboles. Tienen hojas que cambian de forma según la fase de crecimiento de la planta, las formas de las hojas en los adultos son a menudo mucho más lobuladas que las formas juveniles. Plantas usadas como remedio antiinflamatorio presentan propiedades anticancerígenas. ... Tanto Schlechtendalii Aracea Anthurium como Syngonium podophyllum son especies utilizadas como remedios tradicionales para el tratamiento de enfermedades inflamatorias graves y crónicas.3 nov. 2009
El género fue descrito por Heinrich Wilhelm Schott y publicado en Wiener Zeitschrift für Kunst, Litteratur, Theater und Mode 1829(3): 780. 1829.[2] La especie tipo es: Syngonium auritum
Syngonium es un género con 60 especies de plantas con flores de la familia Araceae. es originario de México y América tropical.
Singonis (Syngonium) – aroninių (Araceae) šeimos Aroideae pošeimio augalų gentis.
Paplitusios Pietų ir Centrinės Amerikos, drėgnuose tropiniuose miškuose.
Yra apie 33 rūšis:
Singonis (Syngonium) – aroninių (Araceae) šeimos Aroideae pošeimio augalų gentis.
Paplitusios Pietų ir Centrinės Amerikos, drėgnuose tropiniuose miškuose.
Zroślicha (Syngonium Schott) – rodzaj wiecznie zielonych, hemiepifitycznych pnączy z rodziny obrazkowatych, obejmujący 34 gatunki występujące głównie w lasach deszczowych tropikalnych regionów Ameryki. Jeden z gatunków zroślichy został introdukowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Europy. Charakterystyczną cechą morfologiczną roślin z tego rodzaju jest występowanie w kolejnych stadiach rozwojowych różnych form liści właściwych. Wiele gatunków zroślich, a szczególnie zroślicha stopowcowa, stało się popularnymi roślinami ozdobnymi.
Zroślichy pochodzą z tropikalnej Ameryki, gdzie występują od Meksyku do Brazylii[3]. Centrum różnorodności rodzaju jest w Kostaryce i Panamie, gdzie występuje w sumie 16 gatunków (13 w Kostaryce i 11 w Panamie). Drugim miejscem różnorodności zroślich jest Meksyk, gdzie obecnych jest 8 gatunków. Najszerzej rozpowszechnionym gatunkiem jest zroślicha stopowcowa, której zasięg występowania obejmuje obszar od Meksyku do Brazylii. Gatunki S. glaucopetiolatum, S. gentryanum, S. hastifolium, S. laterinervium, S. llanoense, S. occidentale, S. sagittatum, S. sparreorum i S. steyermarkii są endemitami, izolowanymi geograficznie. 11 gatunków jest endemicznych dla Ameryki Południowej. Uważa się, że meksykańskie i kostarykańsko-panamskie populacje Syngonium są od dawna odseparowane, co przekłada się na powstanie różnic morfologicznych u przedstawicieli tych samych gatunków (np. S. podophyllum i S. macrophyllum)[4].
Zroślicha stopowcowa została introdukowana jako ozdobna roślina okrywowa[5] w Samoa Amerykańskim, Australii, Mikronezji, Polinezji Francuskiej, Nowej Kaledonii, Niue, Portoryko, Singapurze, południowej Afryce, na Florydzie, Hawajach, Bahamach, Wyspie Wielkanocnej, Rocie, Wyspach Salomona, Wyspach Dziewiczych[6] oraz na Wyspie Bożego Narodzenia[5]. Wszędzie tam łatwo dziczeje, jest inwazyjna i wypiera roślinność rodzimą[6]. Podobnie gatunkiem inwazyjnym na wielu wyspach Pacyfiku oraz archipelagu Czagos na Oceanie Indyjskim jest Syngonium angustatum[7].
Trzy gatunki zroślich znajdują się w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych:
Kategoria: CR (krytycznie zagrożony) A2c, B1ab(iii) wersja 3.1
Rok oceny: 2003
Główne zagrożenie: Niszczenie siedlisk (endemiczny gatunek Ekwadoru, znana jest 1 populacja, w prowincji Pichincha).
Kategoria: VU (narażony) D2, wersja 3.1
Rok oceny: 2003
Główne zagrożenie: Niszczenie siedlisk (endemiczny gatunek Ekwadoru, znana jest 1 populacja, w prowincji Pastaza).
Kategoria: VU (narażony) D2, wersja 3.1
Rok oceny: 2003
Główne zagrożenie: Niszczenie siedlisk (endemiczny gatunek Ekwadoru, znana jest 1 populacja, w prowincji Cotopaxi).
Zroślicha (Syngonium Schott) – rodzaj wiecznie zielonych, hemiepifitycznych pnączy z rodziny obrazkowatych, obejmujący 34 gatunki występujące głównie w lasach deszczowych tropikalnych regionów Ameryki. Jeden z gatunków zroślichy został introdukowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Europy. Charakterystyczną cechą morfologiczną roślin z tego rodzaju jest występowanie w kolejnych stadiach rozwojowych różnych form liści właściwych. Wiele gatunków zroślich, a szczególnie zroślicha stopowcowa, stało się popularnymi roślinami ozdobnymi.
Pilspetsrankesläktet (Syngonium) är ett växtsläkte ur familjen kallaväxter (Araceae) som består av cirka 30 arter från tropiska Amerika. Några arter odlas som krukväxter i Sverige.
Pilspetsrankesläktet (Syngonium) är ett växtsläkte ur familjen kallaväxter (Araceae) som består av cirka 30 arter från tropiska Amerika. Några arter odlas som krukväxter i Sverige.
Syngonium là một chi thực vật có hoa trong họ Ráy[2]
Chi này gồm các loài sau:
Syngonium là một chi thực vật có hoa trong họ Ráy
Листья сингониумов всегда снабжены влагалищами (они служат для защиты молодых листьев и соцветий). Влагалища очень широкие, особенно в основании, черешки всегда заметно вложены во влагалища примерно от середины до верхушки влагалищ или, по крайней мере, от середины до верхней 4⁄5 черешка. Верхушка влагалищ часто свободная, от острой до закруглённой. Верхушка влагалищ секции Oblongatum отличается тем, что она пропорционально более широкая и выходит за пределы листовой пластинки. У черешков сингониумов эпидерма имеет многочисленные межклетные пространства, а сосудистые связки беспорядочно рассеяны по всем фундаментальным тканям, поэтому черешки сингониумов мягкие и чаще повреждаются по сравнению с другими ароидными, например, антуриумами.
Хотя большинство сингониумов характеризуются ровной нижней поверхностью листовой пластинки, у большинства есть единственная более-менее заметная жилка на верхней поверхности, она изменяется от почти отсутствующей, как у Syngonium chiapense, Syngonium neglectum, Syngonium auritum до весьма заметной, как у Syngonium podophyllum var. peliocladum, Syngonium macrophyllum, Syngonium salvadorense и заметно острой, как у Syngonium angustatum, Syngonium triphyllum, Syngonium wendlandii и Syngonium hoffmannii. У некоторых видов боковые жилки на краях черешков также ребристые. Они заметны у Syngonium hoffmannii, Syngonium wendlandii и особенно у Syngonium triphyllum. Черешки молодых листьев отличаются наличием продольных бороздок, в то время как у взрослых листьев они ребристые.
Как и у других ароидных, форма и размер листовых пластинок сингониумовочень разнообразны. Растения часто начинают цвести раньше, чем у них появятся взрослые листья. Молодые листья могут быть меньше листочков взрослых листьев. По этой причине виды описывались как новые, потому что взрослые листья не были похожи на листья, описанных раньше растений. Листья легко делятся на четыре основных типа, и по этому признаку род подразделяется на секции. У рассады листовые пластинки в основном овальные или эллиптические и слабо-перистые. Листья междоузлий взбирающихся на опору молодых растений в большей степени перистые. Но именно на этом этапе очень трудно различить, например, некоторые виды секции Syngonium, так как они в это время очень похожи. У некоторых видов можно обнаружить все промежуточные стадии в развитии листа, в то время как у других растение переходит от ювенальных листьев к трёхперистым или трёхлопастным очень быстро, минуя промежуточные стадии.
Жилкование листа брохидодромное. Боковые жилки, не достигнув края листовой пластинки, соединяются в общую жилку, которая тянется к вершине листа примерно параллельно краю. У сингониумов есть всегда 4—5 частей общей жилки. Первая, внешняя и наибольшая часть начинается от самой нижней первичной боковой жилки. Следующие, меньшие части, располагаются на меньших расстояниях от края листовой пластинки и соединяют выше расположенные первичные боковые жилки или даже слабые вторичные боковые жилки, ответвляющиеся от центральной. Часто четвёртая и особенно пятая части общей жилки располагаются так близко к краю, что не могут быть замечены невооружённым глазом. Первичные жилки начинаются по острым углом у основания листовой пластинки и под более тупым ближе к вершине по отношению к центральной жилке, редко эти углы правильные. Характерная особенность сингониумов — наличие сетчатого узора, создаваемого жилками более высокого порядка.
На листовых пластинках хорошо можно различить по два ряда клеток, содержащих млечный сок, расположенных параллельно каждой жилке, иногда до пятого порядка.
Соцветия у сингониумов всегда терминальные и по-видимому, пазушные. Соцветия могут быть одиночными и в числе нескольких, снабжены прицветниками, называемыми брактеолами или профиллами. У многих видов может появиться одновременно от шести до одиннадцати соцветий, у многих два соцветия, а у некоторых только одно соцветие. Соцветия всегда вертикальные.
Цветоножки тупо-трёхгранные или полуцилиндрические с тупым ребром на одной стороне. Цветоножка в период цветения обычно короткая, но существенно удлиняется при созревании плодов и становится загнутой из-за большого их веса.
Нераскрытое покрывало свёрнуто и очень сильно закрывает початок, превышая его по длине на 1⁄6—1⁄3. Покрывало часто имеет перетяжку, отделяющую трубку от остальной части. Во время цветения покрывало разворачивается и образует более-менее полусферическую чашу позади початка. К тому времени, как покрывало полностью раскрыто, оно белое или кремово-белое, по крайней мере внутри пластинки, хотя пластинка и чаще внутрення поверхность трубки могут быть красными или фиолетовыми. У некоторых видов, например у Syngonium neglectum, покрывало может быть отогнуто назад, что служит большему открытию початка. Хотя трубка покрывала очень редко полностью открывается, она открывается достаточно широко, чтобы дать доступ к женским цветкам опылителям растений. Покрывало остаётся открытым в течение 2—3 дней, а затем закрывается снова. Свободная часть покрывала увядает и часто опадает. В других случаях завявшее, высохшее покрывало остаётся до более поздней стадии созревания плодов.
Тычиночные цветки занимают большую часть верхушечной части (4⁄5) и большую часть початка. Самую нижнюю часть початка занимают пестичные цветки. Основания часть тычиночных цветков бесплодная, они могут формировать отдельный сегмент, а могут располагаться вперемешку с репродуктивными цветками. Цветки располагаются в сериях спиралей. Пестичная часть початка немного более узкая, чем тычиночная, зеленоватая, иногда светло-оранжевая, длиной 7—48 мм. Каждый цветок состоит из двух (редко трёх) плодолистиков. Цветки в свою очередь собраны в одну отдельную единицу, из которой потом образуется плод. Каждая завязь состоит из одной семяпочки, иногда из двух. Стерильные тычиночные цветки почти такие же по размеру, что и репродуктивные, но не одинаковые по форме и занимают больше места, иногда неодинаковость по форме является результатом соединения двух цветков. Репродуктивные тычиночные цветки состоят из 4 (редко из 2, 3 или 5) сидячих пыльников. Пыльники соединены в различной степени в синандрий. Синандрий усечённый на вершине и сжат в середине, края синандрия ромбические, пятиугольные, шестиугольные или с различным числом сторон, края иногда зубчатые. Birdsey (1955) разделил пыльцевые зёрна сингониумов на три различных типа: иголчатые, характерные для Syngonium angustatum, Syngonium auritum, Syngonium chiapense и Syngonium podophyllum; гладкие, характерные для Syngonium hoffmannii, Syngonium neglectum, Syngonium salvadorense и Syngonium wendlandii; узловатые, характерный только для Syngonium triphyllum.
Цветки сингониумов явно протогиничны, становясь восприимчивыми к опылению за 1—2 дня до вскрытия пыльников. К этому же времени открывается покрывало, облегчая тем самым доступ к женским цветкам опылителям. Обычно к концу второго дня начинает появляться пыльца, а женские цветки становятся невосприимчивыми. К этому времени трубка покрывала резко сжимается и почти закрывается, вынуждая насекомых-опылителей выползать из неё по покрытомому пыльцой початку. Об опылителях сингониумов из литературных источников ничего не известно.
Плод содержит 50—100 семян. Семена от несколько яйцевидных до цилиндрических, обычно 5—10 мм длиной, 3—6 мм в диаметре, с округлёнными концами. Перикарпий обычно коричневый или чёрный.
В основном плоды сигнониумов не окрашиваются в яркий цвет и поэтому приспособлены больше для распространения животными, например, обезьянами, чем птицами. Животных же привлекает в плодах аромат.
Встречаются в Центральной Америке (Белиз, Коста-Рика, Сальвадор, Панама, Гватемала, Гондурас, Никарагуа, Мексика) и Южной Америке (Французская Гвиана, Гайана, Суринам, Венесуэла, Боливия, Колумбия, Эквадор, Перу, Бразилия), а также в Вест-Индии (Куба, Ямайка, Гаити, Тринидад и Тобаго)[2].
Наибольшего видового разнообразия сингониумы достигли в Коста-Рике и Панаме, где встречаются 16 видов сингониумов: в Коста-Рике — 13, в Панаме — 11. В Мексике встречается 8 видов, в Центральной Америке — 8 видов и в Вест-Индии — единственный вид.
Плоды сингониума ножколистного местными жителями употребляются в пищу.
Род делится на секции по типу листовых пластинок:
Листья сингониумов всегда снабжены влагалищами (они служат для защиты молодых листьев и соцветий). Влагалища очень широкие, особенно в основании, черешки всегда заметно вложены во влагалища примерно от середины до верхушки влагалищ или, по крайней мере, от середины до верхней 4⁄5 черешка. Верхушка влагалищ часто свободная, от острой до закруглённой. Верхушка влагалищ секции Oblongatum отличается тем, что она пропорционально более широкая и выходит за пределы листовой пластинки. У черешков сингониумов эпидерма имеет многочисленные межклетные пространства, а сосудистые связки беспорядочно рассеяны по всем фундаментальным тканям, поэтому черешки сингониумов мягкие и чаще повреждаются по сравнению с другими ароидными, например, антуриумами.
Хотя большинство сингониумов характеризуются ровной нижней поверхностью листовой пластинки, у большинства есть единственная более-менее заметная жилка на верхней поверхности, она изменяется от почти отсутствующей, как у Syngonium chiapense, Syngonium neglectum, Syngonium auritum до весьма заметной, как у Syngonium podophyllum var. peliocladum, Syngonium macrophyllum, Syngonium salvadorense и заметно острой, как у Syngonium angustatum, Syngonium triphyllum, Syngonium wendlandii и Syngonium hoffmannii. У некоторых видов боковые жилки на краях черешков также ребристые. Они заметны у Syngonium hoffmannii, Syngonium wendlandii и особенно у Syngonium triphyllum. Черешки молодых листьев отличаются наличием продольных бороздок, в то время как у взрослых листьев они ребристые.
Как и у других ароидных, форма и размер листовых пластинок сингониумовочень разнообразны. Растения часто начинают цвести раньше, чем у них появятся взрослые листья. Молодые листья могут быть меньше листочков взрослых листьев. По этой причине виды описывались как новые, потому что взрослые листья не были похожи на листья, описанных раньше растений. Листья легко делятся на четыре основных типа, и по этому признаку род подразделяется на секции. У рассады листовые пластинки в основном овальные или эллиптические и слабо-перистые. Листья междоузлий взбирающихся на опору молодых растений в большей степени перистые. Но именно на этом этапе очень трудно различить, например, некоторые виды секции Syngonium, так как они в это время очень похожи. У некоторых видов можно обнаружить все промежуточные стадии в развитии листа, в то время как у других растение переходит от ювенальных листьев к трёхперистым или трёхлопастным очень быстро, минуя промежуточные стадии.
Жилкование листа брохидодромное. Боковые жилки, не достигнув края листовой пластинки, соединяются в общую жилку, которая тянется к вершине листа примерно параллельно краю. У сингониумов есть всегда 4—5 частей общей жилки. Первая, внешняя и наибольшая часть начинается от самой нижней первичной боковой жилки. Следующие, меньшие части, располагаются на меньших расстояниях от края листовой пластинки и соединяют выше расположенные первичные боковые жилки или даже слабые вторичные боковые жилки, ответвляющиеся от центральной. Часто четвёртая и особенно пятая части общей жилки располагаются так близко к краю, что не могут быть замечены невооружённым глазом. Первичные жилки начинаются по острым углом у основания листовой пластинки и под более тупым ближе к вершине по отношению к центральной жилке, редко эти углы правильные. Характерная особенность сингониумов — наличие сетчатого узора, создаваемого жилками более высокого порядка.
На листовых пластинках хорошо можно различить по два ряда клеток, содержащих млечный сок, расположенных параллельно каждой жилке, иногда до пятого порядка.
Соцветие и цветки Соцветие сингониума ножколистногоСоцветия у сингониумов всегда терминальные и по-видимому, пазушные. Соцветия могут быть одиночными и в числе нескольких, снабжены прицветниками, называемыми брактеолами или профиллами. У многих видов может появиться одновременно от шести до одиннадцати соцветий, у многих два соцветия, а у некоторых только одно соцветие. Соцветия всегда вертикальные.
Цветоножки тупо-трёхгранные или полуцилиндрические с тупым ребром на одной стороне. Цветоножка в период цветения обычно короткая, но существенно удлиняется при созревании плодов и становится загнутой из-за большого их веса.
Нераскрытое покрывало свёрнуто и очень сильно закрывает початок, превышая его по длине на 1⁄6—1⁄3. Покрывало часто имеет перетяжку, отделяющую трубку от остальной части. Во время цветения покрывало разворачивается и образует более-менее полусферическую чашу позади початка. К тому времени, как покрывало полностью раскрыто, оно белое или кремово-белое, по крайней мере внутри пластинки, хотя пластинка и чаще внутрення поверхность трубки могут быть красными или фиолетовыми. У некоторых видов, например у Syngonium neglectum, покрывало может быть отогнуто назад, что служит большему открытию початка. Хотя трубка покрывала очень редко полностью открывается, она открывается достаточно широко, чтобы дать доступ к женским цветкам опылителям растений. Покрывало остаётся открытым в течение 2—3 дней, а затем закрывается снова. Свободная часть покрывала увядает и часто опадает. В других случаях завявшее, высохшее покрывало остаётся до более поздней стадии созревания плодов.
Тычиночные цветки занимают большую часть верхушечной части (4⁄5) и большую часть початка. Самую нижнюю часть початка занимают пестичные цветки. Основания часть тычиночных цветков бесплодная, они могут формировать отдельный сегмент, а могут располагаться вперемешку с репродуктивными цветками. Цветки располагаются в сериях спиралей. Пестичная часть початка немного более узкая, чем тычиночная, зеленоватая, иногда светло-оранжевая, длиной 7—48 мм. Каждый цветок состоит из двух (редко трёх) плодолистиков. Цветки в свою очередь собраны в одну отдельную единицу, из которой потом образуется плод. Каждая завязь состоит из одной семяпочки, иногда из двух. Стерильные тычиночные цветки почти такие же по размеру, что и репродуктивные, но не одинаковые по форме и занимают больше места, иногда неодинаковость по форме является результатом соединения двух цветков. Репродуктивные тычиночные цветки состоят из 4 (редко из 2, 3 или 5) сидячих пыльников. Пыльники соединены в различной степени в синандрий. Синандрий усечённый на вершине и сжат в середине, края синандрия ромбические, пятиугольные, шестиугольные или с различным числом сторон, края иногда зубчатые. Birdsey (1955) разделил пыльцевые зёрна сингониумов на три различных типа: иголчатые, характерные для Syngonium angustatum, Syngonium auritum, Syngonium chiapense и Syngonium podophyllum; гладкие, характерные для Syngonium hoffmannii, Syngonium neglectum, Syngonium salvadorense и Syngonium wendlandii; узловатые, характерный только для Syngonium triphyllum.
ОпылениеЦветки сингониумов явно протогиничны, становясь восприимчивыми к опылению за 1—2 дня до вскрытия пыльников. К этому же времени открывается покрывало, облегчая тем самым доступ к женским цветкам опылителям. Обычно к концу второго дня начинает появляться пыльца, а женские цветки становятся невосприимчивыми. К этому времени трубка покрывала резко сжимается и почти закрывается, вынуждая насекомых-опылителей выползать из неё по покрытомому пыльцой початку. Об опылителях сингониумов из литературных источников ничего не известно.
ПлодыПлод содержит 50—100 семян. Семена от несколько яйцевидных до цилиндрических, обычно 5—10 мм длиной, 3—6 мм в диаметре, с округлёнными концами. Перикарпий обычно коричневый или чёрный.
В основном плоды сигнониумов не окрашиваются в яркий цвет и поэтому приспособлены больше для распространения животными, например, обезьянами, чем птицами. Животных же привлекает в плодах аромат.