nomes no trilho de navegação
Stipa capillata ye una especie de la familia de les poacees.
Yerba perenne, d'hasta 90 cm d'altor, erecta y ríxida, amacollada o formando verde. Les espícules son verdoses, de 1,5-2 cm, glumeles como una aguya, lema con pelos, depués una aresta o argaña perllarga, como un pelo, retorcida sobre sí mesma nun trechu de 6-8 cm, aspra y formando curves abiertes o espirales. Hai 2 ó 3 fueyes lliniares, de 1 mm d'anchu o pocu más, envainando al tarmu y retorciéndose sobre les arestes, de color verde claru. Los tarmos bien derechos y redondos. Lo más llamativo d'esta gramínea ye la so melota esplegada en bucles de 20 cm de llargor.[1]
N'España en Castiella y Llión. En terrenes pocu fondos y secos, en pedrizas y camperes de monte, en cuestes soleyeres y barreros secos. Floria a final de primavera.
Usar pa faer escobes fines y alisar la folla de los suelos n'antigües cases rurales, tamién pa enjalbegar les parés. Úsase tamién en decoración en xarrones.
Stipa capillata describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum, Editio Secunda 1: 116. 1762.[2]
Stipa: nome xenéricu que remanez del griegu stupe (estopa, estopa) o stuppeion (fibra), aludiendo a les arestes plumoses de les especies euroasiáticas, o (más probablemente) a la fibra llograda de camperes d'espartu.[3]
capillata: epítetu llatín que significa "peluda".[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Stipa capillata ye una especie de la familia de les poacees.
Stipa capillata és una espècie de la família de les poàcies que habita en terrenys poc profunds i secs, en pedregars i pastures de muntanya, en pendents assolellats i secs. Floreix a final de primavera. Forma una herba perenne, de fins a 90 cm d'alçada, erecta i rígida. Les espícules són verdoses, d'1,5-2 cm, glumel·la com una agulla, lema amb pèls, després una aresta llarguíssima, com un cabell, retorçada sobre si mateixa en un tros de 6-8 cm, aspra i formant corbes obertes o espirals. Hi ha 2 o 3 fulles linears, d'1 mm d'ample o poc més, embeinant a la tija i retorçant sobre les arestes, de color verd clar. Les tiges són molt dretes i rodones. El més cridaner d'aquesta gramínia és la seva cabellera desplegada en bucles de 20 cm de longitud.[1]
Stipa capillata és una espècie de la família de les poàcies que habita en terrenys poc profunds i secs, en pedregars i pastures de muntanya, en pendents assolellats i secs. Floreix a final de primavera. Forma una herba perenne, de fins a 90 cm d'alçada, erecta i rígida. Les espícules són verdoses, d'1,5-2 cm, glumel·la com una agulla, lema amb pèls, després una aresta llarguíssima, com un cabell, retorçada sobre si mateixa en un tros de 6-8 cm, aspra i formant corbes obertes o espirals. Hi ha 2 o 3 fulles linears, d'1 mm d'ample o poc més, embeinant a la tija i retorçant sobre les arestes, de color verd clar. Les tiges són molt dretes i rodones. El més cridaner d'aquesta gramínia és la seva cabellera desplegada en bucles de 20 cm de longitud.
Kavyl vláskovitý (Stipa capillata) je vysoká trsnatá tráva z čeledě lipnicovitých.
Roste ve střední a jižní Evropě, na východě se areál jeho výskytu rozkládá v okolí Kavkazu, ve Střední Asii, v Indii, Pákistánu, na Sibiři, Mongolsku a Číně. Druhotně byl zavlečen do Severní Ameriky. Roste na kamenitých stráních, loukách a hlavně v suchých asijských stepích, kde vyrůstá na velikých plochách.[1][2] V Česku je nejhojnějším druhem z rodu kavyl.
Vytrvalá hustě trsnatá tráva se stébly dlouhými 30 až 100 cm je barvy šedě zelené. Kolénka (nejčastěji 4) má ukryta v pochvách. Pochvy jsou hladké, spodní bývají delší než internodia. Tenké, úzké listy jsou na vnitřní straně hustě chlupaté, na vnější lysé. Čárkovité přízemní listy 30 až 50 cm dlouhé a jen 1,5 mm široké jsou za suchého počasí mnohdy svinuté (aby se snížil odpar vody) a za vlhka se rozevírají. Stébelnaté listy široké 3 až 10 mm jsou podobné listům přízemním, nejhořejší z nich v počátku uzavírá v břichaté pochvě celé květenství, později jen jeho dolejší část.
Řídká jednostranná lata od 10 do 25 cm dlouhá je tvořena oblými, kopinatými, žlutavě zelenými nebo šedými klásky. Jednokvěté klásky dlouhé 2,5 až 3,5 cm, mají dvě úzké, ve vláskové osiny protažené plevy a dvě pluchy kterým z báze vybíhají prohýbané, částečně stočené, lysé nebo jemně chlupaté, 10 až 20 cm dlouhé nepérovité osiny. Mezi úzce kopinatými pluchami o délce asi 15 mm vyrůstá kvítek mající místo okvětí tři kopinaté šupinky, tři tyčinky s prašníky které jsou na vrcholu vousaté a svrchní semeník se dvěma pérovitými bliznami. Stébla přetrvávají přes zimu do příštího roku a mnohdy i s nevypadavými semeny. Kavyl vláskovitý kvete v červenci až srpnu.
Plodem je podlouhlá, v ztvrdlých osinatých pluchách ukrytá obilka. Dlouhé drsné osiny nepravidelně zakroucené jsou silně hydroskopické, změnou vlhkosti se stáčejí a pomáhají tak obilkám hlouběji se zavrtat do půdy. Osiny se také zachycují zvířatům za srst a ta je roznášejí po okolí, jinak semena rozsévá vítr. [1][2][3][4]
V Československé republice si kavyl vláskovitý pro svůj růst vybírá výslunné, suché prostory na úbočí terénních vyvýšenin, hlavně v teplejších polohách Čech i Moravy, místy tam roste až hojně. Přesto v naší republice patří ke vzácnějším rostlinám a v "Černém a červeném seznamu cévnatých rostlin České republiky" je zařazen mezi sice méně ohrožené, ale další pozornost vyžadující druhy (C4a–LR).[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kavyl vláskovitý ve Wikimedia Commons
Galerie kavyl vláskovitý ve Wikimedia CommonsKavyl vláskovitý (Stipa capillata) je vysoká trsnatá tráva z čeledě lipnicovitých.
Hårtotfjergræs eller Thyrsagræs (Stipa capillata) er en græsart med en opret, tueformet vækst. Frøene har lang, gråbrun stak. Arten bruges af og til som prydplante i tørre bede. Navnet skrives også Hårtot-Fjergræs.
Hårtotfjergræs er en staude med en opret og tuedannende vækst. Stråene er hårløse og glatte bortset fra området under græssernes typiske ”knæ”, som kan være dunhårede. Bladene er spredt stillede, linjeformede og indrullede. Oversiden er glat eller svagt ru med korte hår. Undersiden, der altså oftest vender udad, er grålig. Blomstringen foregår i juli-august, og blomsterne er samlet i løse, endestillede aks. De enkelte blomster er stærkt reducerede (som det er almindeligt blandt græsser. Frugterne er nødder med lang stak, som er stiv og grågrøn, senere gråbrun[1].
Rodsystemet er trævlet og både dybtgående og vidt udbredt.
Hårtotfjergræs når en højde mellem 0,40 og 0,80 m (afhængigt af vilkårene på voksestedet). Tuen kan blive 0,25 m i tværmål.
Hårtotfjergræs er naturligt udbredt i Sibirien, Kina, det Indiske subkontinent, Centralasien, Kaukasus og Tyrkiet. I Europa findes den i Middelhavsområdet og Central- og Østeuropa[2]. Arten foretrækker lysåbne voksesteder med en jordbund, der er rig på kalk, som er veldrænet og varm, men fattigt på mineralsk næring. (Plantesamfundet Festucion valesiacae)[1]. I det nordøstlige Bulgarien, hvor klimaet er kontinentalt med varm, tørre somre og hårde vintre, findes steppeområder af samme type, som kan ses i f.eks. Ungarn og Ukraine. Her vokser arten sammen med bl.a. agernigella, almindelig blærebælg, almindelig judastræ, almindelig nældetræ, almindelig parykbusk, almindelig syren, asfaltkløver, asiatisk singrøn, balkanpæon, bjergkortkrone, bjergstenfrø, blå staudeklematis, broget salvie, buskhestesko, dværgmandel, farvegåseurt, foderesparsette, fransk rose, glatbladet tidselkugle, gul læbeløs, hvid diktam, kronelimurt, lav iris, Melica transsilvanica (en art af flitteraks), melittis, opret galtetand, pigget lakrids, Potentilla cinerea (en art af potentil), purpurkongelys, russisk løn, Scabiosa argentea (en art af skabiose), sibirisk klokke, skærmokseøje, slank sternbergia, spinkel kambunke, strandasters, sølvsalvie, sølvbladet pære, Teucrium polium (en art af kortlæbe), uldhåret fingerbøl, våradonis og weichsel[3]
Hårtotfjergræs eller Thyrsagræs (Stipa capillata) er en græsart med en opret, tueformet vækst. Frøene har lang, gråbrun stak. Arten bruges af og til som prydplante i tørre bede. Navnet skrives også Hårtot-Fjergræs.
Das Haar-Pfriemengras (Stipa capillata) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Federgräser (Stipa) innerhalb der Familie der Süßgräser. Sie ist in Eurasien weitverbreitet.
Das Haar-Pfriemengras ist eine ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 40 bis 80 Zentimeter erreicht und in Horsten wächst. Die kahlen, glatten Halme sind unter den Knoten (Nodien) zuweilen anliegend flaumig behaart. Die wechselständigen Laubblätter sind in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Die Blattscheide ist gerieft, glatt, kahl, braun und glänzend. Die Blattspreite ist meist gefaltet, glatt bis rau bis kurz behaart. Das Blatthäutchen (Ligula) ist meist 5 bis 10 (selten bis zu 15) mm lang und zungenförmig.
Die Rispe ist armblütig. Die Ährchen sind einblütig. Die kahle Granne ist 12 bis 20 cm lang und gekniet. Die kahle und raue Deckspelze ist im unteren Teil gedreht. Es werden Karyopsen gebildet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 44, seltener 28 oder 46.[1]
Die Blütezeit liegt zwischen Juli und August.
Die Früchte werden durch den Wind ausgebreitet und bohren sich dann bei Wasseraufnahme durch eine Drehbewegung der Grannen selbst in den Boden, es sind also sogenannte „Bohrfrüchte“.
Das Haar-Pfriemengras gehört zum kontinentalen Florenelement und kommt in Südwest-, Mittel- und Osteuropa sowie in Asien bis ins nördliche China und in den Himalaja vor.[2] Es erreicht im Oberrhein- und Rhonegebiet die Westgrenze seines Areals. In Mitteleuropa kommt es nur an den trockensten und wärmsten Stellen (beispielsweise in der Pfalz, dem Rheintal zwischen Neckar und Mosel, am mittleren Main, in Thüringen und Sachsen-Anhalt, im Wallis und Unterengadin) in schütteren Trockenrasen vor und bildet an seinen Standorten kleine, aber auffällige Bestände. Das Haar-Pfriemengras steigt in warmen, abgeschlossenen Alpentälern der Süd- und Ostalpen in Höhenlagen von bis zu 1000 Meter auf. Insgesamt ist es aber sehr selten zu finden.
Das Haar-Pfriemengras gedeiht auf basenreichen, stickstoffarmen Sand-, Löss- oder Steinböden.[1], die sich im Sommer stark erwärmen; es erträgt die dadurch bedingte Oberflächenaustrocknung gut, da es tief wurzelt. Es ist eine Charakterart des Stipetum capillatae aus dem Verband Festucion valesiacae, kommt aber selten auch in Gesellschaften des Verbands Xerobromion vor.[1]
Das Haar-Pfriemengras steht in Deutschland unter Naturschutz; die Art wurde dort stellenweise ausgerottet, weil sie gewerbsmäßig für Trockenblumen gesammelt wurde.
Das Haar-Pfriemengras (Stipa capillata) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Federgräser (Stipa) innerhalb der Familie der Süßgräser. Sie ist in Eurasien weitverbreitet.
Stipa capillata is a perennial bunchgrass species in the family Poaceae, native to Europe and Asia.
Stipa capillata is a perennial bunchgrass species in the family Poaceae, native to Europe and Asia.
Stipa capillata es una especie de la familia de las poáceas.
Hierba perenne, de hasta 90 cm de altura, erecta y rígida, amacollada o formando césped. Las espículas son verdosas, de 1,5-2 cm, glumelas como una aguja, lema con pelos, luego una arista o argaña larguísima, como un cabello, retorcida sobre sí misma en un trecho de 6-8 cm, áspera y formando curvas abiertas o espirales. Hay 2 o 3 hojas lineares, de 1 mm de ancho o poco más, envainando al tallo y retorciéndose sobre las aristas, de color verde claro. Los tallos muy derechos y redondos. Lo más llamativo de esta gramínea es su cabellera desplegada en bucles de 20 cm de longitud.[1]
En España en Castilla y León. En terrenos poco profundos y secos, en pedrizas y pastos de montaña, en cuestas soleadas y barreros secos. Florece a final de primavera.
Se usó para hacer escobas finas y alisar el barro de los suelos en antiguas casas rurales, también para enjalbegar las paredes. Se usa también en decoración en jarrones.
Stipa capillata fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, Editio Secunda 1: 116. 1762.[2]
Stipa: nombre genérico que deriva del griego stupe (estopa, estopa) o stuppeion (fibra), aludiendo a las aristas plumosas de las especies euroasiáticas, o (más probablemente) a la fibra obtenida de pastos de esparto.[3]
capillata: epíteto latíno que significa "peluda".[4]
Stipa capillata es una especie de la familia de las poáceas.
Włosojta kowjel (Stipa capillata) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Włosojta kowjel ma 10-15 cm dołhe kochty, kotrež njejsu pjeriće kosmate, ale su často do so zahoknjene.
Włosojta kowjel (Stipa capillata) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Il lino delle fate capillare (nome scientifico Stipa capillata L., 1762 è una specie di pianta spermatofita monocotiledone appartenente alla famiglia Poaceae (sottofamiglia Pooideae ex Graminaceae).[1]
L'etimologia del nome generico (Stipa) deriva da una parola greca il cui significato è "stoppa, lino, fibra, cordame" in riferimento alle infiorescenze piumose o plumose di alcune specie di questo genere.[2] L'epiteto specifico (capillata) significa "capelli lunghi".[3]
Il nome scientifico della specie è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum - 2: 116" del 1762.[1]
Queste piante arrivano ad una altezza di 4 - 10 dm. La forma biologica è emicriptofita cespitosa (H caesp), sono piante erbacee densamente cespugliose, perenni, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e presentano ciuffi fitti di foglie che si dipartono dal suolo.[4][5][6][7][8][9][10]
Le radici sono secondarie da rizoma (strisciante).
La parte aerea del fusto è eretta; i culmi sono avvolti da squame brune. I culmi si presentano con 4 nodi più altri inferiori nascosti.
Le foglie lungo il culmo sono disposte in modo alterno, sono distiche e si originano dai vari nodi. Sono composte da una guaina, una ligula e una lamina. Le venature sono parallelinervie. Non sono presenti i pseudopiccioli e, nell'epidermide delle foglia, le papille.
Infiorescenza principale (sinfiorescenza o semplicemente spiga): le infiorescenze sono formate da alcune spighette solitarie ed hanno la forma di una pannocchia lineare, breve e stretta e avvolta più o meno dalla guaina della foglia superiore. La fillotassi dell'inflorescenza inizialmente è a due livelli, anche se le successive ramificazioni la fa apparire a spirale. Lunghezza delle pannocchie: 10 – 25 cm.
Infiorescenza secondaria (o spighetta): le spighette, compresse lateralmente, sottese da due brattee distiche e strettamente sovrapposte chiamate glume (inferiore e superiore), sono formate da solo fiore. Possono essere presenti dei fiori sterili (ridotto ad un corpo clavato); in questo caso sono in posizione distale rispetto a quelli fertili. Alla base di ogni fiore sono presenti due brattee: la palea e il lemma. La disarticolazione avviene con la rottura della rachilla tra i fiori o sotto le glume persistenti. Le spighette terminano con una lunga resta e sono colorate di verde giallastro o grigio-bianco.
I fiori fertili sono attinomorfi formati da 3 verticilli: perianzio ridotto, androceo e gineceo.
I frutti sono del tipo cariosside, ossia sono dei piccoli chicchi indeiscenti, con forme ovoidali, nei quali il pericarpo è formato da una sottile parete che circonda il singolo seme. In particolare il pericarpo è fuso al seme ed è aderente. L'endocarpo non è indurito e l'ilo è lungo e lineare. L'embrione è piccolo e provvisto di epiblasto ha un solo cotiledone altamente modificato (scutello senza fessura) in posizione laterale. I margini embrionali della foglia non si sovrappongono.
Come gran parte delle Poaceae, le specie di questo genere si riproducono per impollinazione anemogama. Gli stigmi più o meno piumosi sono una caratteristica importante per catturare meglio il polline aereo. La dispersione dei semi avviene inizialmente a opera del vento (dispersione anemocora) e una volta giunti a terra grazie all'azione di insetti come le formiche (mirmecoria).
Dal punto di vista fitosociologico alpino la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[12]
Per l'areale completo italiano la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale:[14]
Descrizione: l'alleanza Festucion valesiacae è relativa alle praterie steppiche continentali che crescono sui versanti esposti a sud nelle aree più calde ed aride dell’Europa centrale e delle Alpi. Le specie dominanti per questa alleanza sono quelle dei generi Festuca e Stipa. I suoli preferiti sono quelli calcarei. La distribuzione di questo gruppo è relativa alle regioni (sub-) continentali dell’Europa centrale e orientale. In Italia si rinviene nei settori più caldi delle Alpi.[15]
Alcune specie presenti nell'associazione: Salvia nemorosa, Achillea millefolium, Artemisia campestris, Asperula cynanchica, Carex humilis, Centaurea stoebe, Dianthus carthusianorum, Eryngium campestre, Euphorbia cyparissias, Festuca rupicola, Festuca valesiaca, Iris pumila, Koeleria macrantha, Potentilla arenaria, Stipa pulcherrima e Thymus pannonicus.[14]
Altre alleanze per questa specie sono:[14]
La famiglia di appartenenza di questa specie (Poaceae) comprende circa 650 generi e 9.700 specie (secondo altri Autori 670 generi e 9.500[8]). Con una distribuzione cosmopolita è una delle famiglie più numerose e più importanti del gruppo delle monocotiledoni e di grande interesse economico: tre quarti delle terre coltivate del mondo produce cereali (più del 50% delle calorie umane proviene dalle graminacee). La famiglia è suddivisa in 11 sottofamiglie, il genere Stipa è descritto all'interno della sottofamiglia Pooideae e raccoglie un centinaio di specie distribuite nelle zone temperate in tutto il mondo (soprattutto Asia e Europa).[4][5]
Il genere di questa specie (Stipa) è descritto all'interno della supertribù Stipodae L. Liu, 1980 (tribù Stipeae, Clade I Eurasiatico). La supertribù Stipodae è il quarto nodo della sottofamiglia Pooideae ad essersi evoluto (gli altri tre sono la tribù Brachyelytreae, e le supertribù Nardodae e Melicodae).[16]
Il numero cromosomico di S. capillata è: 2n = 44.[17]
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[1]
Il lino delle fate capillare (nome scientifico Stipa capillata L., 1762 è una specie di pianta spermatofita monocotiledone appartenente alla famiglia Poaceae (sottofamiglia Pooideae ex Graminaceae).
Stipa capillata is een vedergras uit de familie der grassen (Poaceae). De soort komt hoofdzakelijk voor in de steppegordel van Roemenië en Oekraïne oostwaarts tot het zuiden van Rusland, Kazachstan en Daurië. Komt ook voor in Hongarije, het Transsylvanisch Plateau, het oosten van Oostenrijk, het noorden van Italië en delen van Tsjechië en Duitsland. Elders in Centraal- en Zuid-Europa alleen geïsoleerde populaties.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Ostnica włosowata (Stipa capillata L.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Pochodzi z obszarów Azji (Syberia, Chiny, Azja Środkowa, Kaukaz, Indie i Pakistan) oraz środkowej, wschodniej i południowej Europy[3]. W Polsce jest bardzo rzadka. Występuje na Wyżynie Kielecko-Sandomierskiej, Lubelskiej, w Niecce Nidziańskiej i w Pradolinie Toruńsko-Eberswaldzkiej[4].
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od maja do czerwca, jest wiatropylna. Nasiona rozsiewane są przez wiatr (anemochoria) i roznoszone przez zwierzęta (zoochoria). Występuje na murawach, suchych zboczach, wśród skał, na stepie. Jest światłolubna i ciepłolubna, najczęściej rośnie na płytkich, gipsowych i węglanowych rędzinach inicjalnych i właściwych[4]. Gatunek charakterystyczny dla związku Festuco-Stipion i Ass. Potentillo-Stipetum[5]. Liczba chromosomów 2n=44[6].
Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Zagrożeniem dla niej jest zalesianie lub zaorywanie stepowych muraw, a także naturalne ich zarastanie zaroślami i lasem[4]. Wymaga ochrony aktywnej.
Ostnica włosowata umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006, 2016)[7][8] w grupie gatunków narażonych na wymarcie (kategoria zagrożenia: VU).
Ostnica włosowata (Stipa capillata L.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Pochodzi z obszarów Azji (Syberia, Chiny, Azja Środkowa, Kaukaz, Indie i Pakistan) oraz środkowej, wschodniej i południowej Europy. W Polsce jest bardzo rzadka. Występuje na Wyżynie Kielecko-Sandomierskiej, Lubelskiej, w Niecce Nidziańskiej i w Pradolinie Toruńsko-Eberswaldzkiej.
Слово ковила походить прасл. *kovylь, пов'язаного з *kovati («кувати», первісно — «бити», «рубати»), тобто «те, що рубають, косять»[3].
Назва тирса, очевидно, пов'язана з діалектною назвою стоколосу польового дирза[4] (від лит. dirsė) і не має стосунку до «тирса»[5].
Трав'яниста рослина 30-100 см заввишки, утворює щільні дернини. Стебла численні, тонкі, міцні, голі. Листки вузьколінійні, обгортають стебла, всередині опушені, зовні голі.
Суцвіття — багатоколоскова, стиснута, вузька волоть 10-25 см завдовжки. Колоскові луски майже однакові, довгастозагострені, з трьома жилками, нижня квіткова луска з опушеною мозолистою основою. Остюк слабо- або гострошорсткий, злегка звивистий, двічі колінчастозігнутий, 13-23 см завдовжки. Єдина в Україні ковила, остюк у якої не пірчастий, а волосоподібний.
Плід — зернівка.
Число хромосом 2n = 44.
Типовими місцями зростання цього виду є степи, кам'янисті схили, негусті зарості чагарників, рідше — узлісся і галявини. Рослина морозо- та посухостійка, світлолюбна, віддає перевагу плодючим ґрунтам, багатим на карбонати.
Фенологічно відростає цей злак пізніше, ніж пірчасті види, розвивається поволі. Розмножується насінням.
Квітне у липні-серпні, в середземноморських популяціях цвітіння відбувається в травні-червні. Цвітіння припадає на час літньої спеки, коли більшість степових рослин уже утворила насіння і засохла. Викидаючи суцвіття, прикрашені довгими волосоподібними остюками, тирса надає степу блідо-зеленого кольору. В подальшому остюки допомагають зрілому насінню переноситися вітром і «загвинчуватися» в землю. Плодоносить у серпні-вересні. Нерідко сухі стебла з насінням, що не встигло вивільнитися, зберігаються усю зиму до наступного вегетаційного сезону.
Ареал виду охоплює Південну Європу, Малу і Центральну Азію, південь Сибіру, Монголію, передгір'я Гімалаїв. Окремі популяції розпорошені і в Середній Європі, де вони займають найбільш сухі і прогріті місця. В Україні розповсюджений досить широко по лісостепових і степових районах, звичайний в Криму, іноді трапляється на півдні Полісся і в Прикарпатті. В передгір'ях підіймається до висоти 1000 м над рівнем моря.
До цвітіння тирса — чудовий корм для худоби, особливо для коней і овець; сіно, скошене в цей час, має добрі поживні якості. Після достигання плодів тирси пасовища стають небезпечними для овець, бо плоди заплутуються у вовні, вкручуються в шкіру, завдаючи болю тваринам і наносячи їм рани; ушкоджують вони й ротову порожнину худоби.
Завдяки здатності утворювати щільні дернини, ковила волосиста може затримувати часточки ґрунту і захищати його поверхню від розмивання. В місцях масового зростання її можна розглядати як протиерозійну і ґрунтотворну рослину. Крім того, її суцвіття збирають для сухих букетів, а в Іспанії інколи роблять з них віники.
Хоча в цілому популяції цього злаку численні, вони можуть швидко скорочуватись при надмірному випасанні худоби, оранці, терасуванні і залісненні схилів. Вид охороняється у наступних заповідниках і національних парках: «Асканія-Нова», «Святі Гори», «Подільські Товтри», «Медобори», «Єланецький Степ», Канівському, Азово-Сиваському, Опуцькому, Казантипському, Кримському, Луганському, Українському степовому, Дунайському, Чорноморському. Ковилу волосисту культивують у ботанічних садах Донецька, Кривого Рога, Києва.
Stipa capillata là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1762.[1]
.jpg)
Stipa capillata là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1762.
Stipa capillata L.
Ковы́ль-волоса́тик[2][3], или Ковы́ль волоса́тик, или Ковыль волосовидный, или Ты́рса (лат. Stípa capilláta) — многолетнее однодольное травянистое растение; вид рода Ковыль семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae)
Растение со стеблем высотой от 30 до 70 см.
Листья вдоль свёрнутые, 0,7—1 мм в ширину, снизу гладкие или слегка шероховатые, сверху опушённые. Узлы стеблей скрыты влагалищами. Форма листа щитовидная, иногда плоская — размером 2,5 мм в ширину. Встречаются длинные листья, снаружи шероховатые от острых бугорков, изнутри усажены короткими и длинными волосками.
Соцветие сжатое, узкое. Ость 12—18 см в длину, дважды коленчато-согнутая, слегка извилистая, слабо или остро шероховатая.
Ковыль волосатик произрастает в луговых и нагорных степях юга европейской части России, в Закавказье, Западной Сибири, в Средней Азии, Гималаях, Западной Европе, Средиземноморье, Монголии.
Растение занесено в Красные книги Московской, Нижегородской, Рязанской, Тамбовской, Тульской областей, республик Мордовии и Чувашии Российской Федерации, а также ряда областей Украины[4].
Ковы́ль-волоса́тик, или Ковы́ль волоса́тик, или Ковыль волосовидный, или Ты́рса (лат. Stípa capilláta) — многолетнее однодольное травянистое растение; вид рода Ковыль семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae)
针茅（学名：Stipa capillata）是一种禾本科植物。这种植物主要分布于新疆的准噶尔盆地西部山地、天山北坡和阿尔泰山，甘肃也有分布；此外在欧洲、苏联中亚和西伯利亚、蒙古均有分布。[1]
这是一篇早熟禾亚科小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
