nomes no trilho de navegação
Peltigera rufescens, commonly known as the field dog lichen, is a species of terricolous (ground-dwelling), foliose lichen in the family Peltigeraceae. The common and widespread species has a cosmopolitan distribution.
The lichen was first formally described as a variety of Lichen caninus 1770 by Friedrich Wilhelm Weiss. At that time, all lichens were classified in the eponymous genus Lichen, based on Carl Linnaeus' influence. Alexander von Humboldt transferred it to the genus Peltigera and promoted it to the status of species in 1793.[2] A vernacular name for the species is field dog lichen.[3]
The complete mitochondrial genome sequence of Peltigera rufescens was published in 2021. It has 65,199 base pairs and a cytosine+guanine content of 26.7%. Molecular phylogenetic analysis suggests a close relationship with Peltigera membranacea.[4]
Peltigera rufescens has a grey to brown coloured thallus that is often covered with a heavy tomentum (closely matted or fine hairs).[3] It forms rosettes up to 20 cm (8 in) in diameter.[5] The lobes comprising the thallus usually measure 5–10 millimetres (0.2–0.4 in) wide and have edges that are curled upwards. The undersurface of the thallus is strongly veined, dark in colour with a paler margin. Rhizines on the underside affix the lichen to its substrate; near the centre they are so dense so as to form an almost continuous mat. Fruit bodies, or apothecia, are common in this species. They are saddle shaped and dark red brown in colour.[3] The ascospores usually have between 3 and 5 septa and measure 40–70 by 3–5 μm. Conidiomata are sometimes produced by the lichen; the conidia are 7–10 by 2.5–4.5 μm.[5] The photobiont partner of Peltigera rufescens is cyanobacteria from the genus Nostoc.[6]
No lichen products are associated with Peltigera rufescens, and consequently, the expected results of standard lichen spot tests are all negative.[5]
If grown in a metal-polluted environment, Peltigera rufescens will have a reduction in thallus size and in rhizine length, as well as denser growth of the rhizines, veins that are more profusely branched, and an increase in volume of the medulla.[7] When treated with mercury, cadmium, or nickel, P. rufescens chlorophyll α and carotenoid concentrations will also decrease.[8][9] As with other lichens, P. rufescens is a bioaccumulator of heavy metals. This may be due to the thallus having a large surface area in contact with the substrate. P. rufescens also has free amino acid concentrations higher than other lichens in similar polluted habitats, comparable to vascular plants, suggesting that this may play a role in heavy metal tolerance.[10]
Peltigera rufescens is a common and widespread lichen with a cosmopolitan distribution. It is most often encountered in dry, sunny habitats. It prefers more or less basic soils.[5] Individuals that grow in association with mosses tend to grow more robustly and have a higher amount of chlorophyll α then those that do not.[11] Not only does the moss provides a buffer against extremes in temperature variation, the moss-associated thalli have higher photosynthetic rates, and increased protection against desiccation. Additionally, their thalli are thicker, leading to enhanced water retention. Mosses that have been recorded associating with Peltigera rufescens include Racomitrium heterostichum, Campylopus introflexus, Hypnum cupressiforme, and Polytrichum juniperinum.[11] A study of the high-elevation biological soil crust associated with the volcanic tephra in Hawaii's Haleakalā Crater found that Peltigera rufescens was one of the two important components of this crust (the other was the moss Grimmia torquata) and occurred in about a quarter of soil specimens sampled.[12]
Preussia peltigerae,[13] Dinemasporium strigosum, Lichenopenicillus versicolor, Nectriopsis lecanodes, Norrlinia peltigericola,[14] and Scutula didymospora are lichenicolous fungi that use Peltigera rufescens as a host. In the case of Scutula didymospora, the relationship appears to be commensalistic, as the fungus, which develops on the underside of the thallus, does not cause any damage, discolouration or galls.[15]
Laboratory experiments suggest that extracts of Peltigera rufescens have insecticidal activity against the maize weevil (Sitophilus zeamais).[16]
Peltigera rufescens, commonly known as the field dog lichen, is a species of terricolous (ground-dwelling), foliose lichen in the family Peltigeraceae. The common and widespread species has a cosmopolitan distribution.
Ruskonahkajäkälä (Peltigera rufescens) on nahkajäkälien sukuun kuuluva jäkälä. Sen yläpinta on harmaanruskea ja huopakarvainen. Alapinnan suonet ovat tummuvia ja koholla. Liuskat ovat 5–10 millimetriä leveitä ja niiden reunat ovat ylöskääntyneitä. Kasvaa kivennäismaalla kedoilla, sammalikoissa kallioseinillä ja puiden tyvillä. Suosii kalkki- ja ravinnepitoisia paikkoja. Yleinen koko Suomessa.[1]
Ruskonahkajäkälä muistuttaa huopanahkajäkälää. Sen kuitenkin erottaa huopanahkajäkälästä ylöspäinkääntyneistä ja jäykistä liuskoista.[1]
Ruskonahkajäkälä (Peltigera rufescens) on nahkajäkälien sukuun kuuluva jäkälä. Sen yläpinta on harmaanruskea ja huopakarvainen. Alapinnan suonet ovat tummuvia ja koholla. Liuskat ovat 5–10 millimetriä leveitä ja niiden reunat ovat ylöskääntyneitä. Kasvaa kivennäismaalla kedoilla, sammalikoissa kallioseinillä ja puiden tyvillä. Suosii kalkki- ja ravinnepitoisia paikkoja. Yleinen koko Suomessa.
Ruskonahkajäkälä muistuttaa huopanahkajäkälää. Sen kuitenkin erottaa huopanahkajäkälästä ylöspäinkääntyneistä ja jäykistä liuskoista.
Peltigera rufescens est une espèce de lichens de la famille des Peltigeraceae.
Fjallaskóf[2] (fræðiheiti: Peltigera rufescens) er flétta af engjaskófarætt.[1] Fjallaskóf er útbreidd um allt land, bæði á láglendi og hálendi.[2]
Fjallaskóf er með algengustu fléttum sem vaxa innan um hélumosa, í lyngmóum á hálendi, starmóum og rekjuvist.[3]
Fjallaskóf (fræðiheiti: Peltigera rufescens) er flétta af engjaskófarætt. Fjallaskóf er útbreidd um allt land, bæði á láglendi og hálendi.
Fjallaskóf er með algengustu fléttum sem vaxa innan um hélumosa, í lyngmóum á hálendi, starmóum og rekjuvist.
Multimedia w Wikimedia Commons Pawężnica rudawa (Peltigera rufescens (Weiss) Humb.) – gatunek grzybów z rodziny pawężnicowatych (Peltigeraceae)[1]. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peltigera, Peltigeraceae, Peltigerales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisany został w 1770 r. przez Weissa w randze odmiany jako Lichen caninus var. rufescens. Do rangi odrębnego gatunku podniósł go Humboldt w 1793 r.
Nazwa polska według Krytycznej listy porostów i grzybów naporostowych Polski[2].
Duża listkowata, mniej więcej okrągława w zarysie plecha osiągająca szerokość 5-15 cm. Składa się z wielu spłaszczonych i wydłużonych odcinków o szerokości do 1 cm i długości do 5 cm. Dzielą się one dychotomicznie i mają zaokrąglone końce i podwinięte do góry brzegi. Powierzchnia górna ma barwę szarawą lub brązowawą, w stanie suchym czarniawą, w stanie mokrym zielonawą, jest gładka, matowa, często biało oprószona. Brak urwistków i izydiów. Dolna powierzchnia ma barwę od kremowej do jasnobrązowej i brązowe żyłki[4]. Charakterystyczną cechą jest występowanie na niej ciemnych i rozgałęzionych chwytników[5]. Rdzeń plechy jest biały, zbudowany z luźno splątanych strzępek grzyba. Fotobiontem są glony z rodzaju Nostoc. Reakcje barwne porostów: wszystkie negatywne[4].
Apotecja powstają dość często na górnej powierzchni zagiętych końców. Są czerwonobrązowe i siodełkowato wygięte i mają średnicę do 5 mm . Powstają w nich kilkukomórkowe o wrzecionowatym kształcie, bezbarwne, igiełkowate i bardzo wydłużone askospory o rozmiarach 30-70 × 3-5 μm. W jednym worku powstaje po 8 askospor. Mają przegrody poprzeczne[4].
Gatunek kosmopolityczny, występujący niemal na wszystkich kontynentach. Nie występuje tylko na Antarktydzie, ale występuje na należących do Antarktyki wyspach Orkady Południowe i Szetlandy Południowe. Występuje także na wielu innych wyspach na całym świecie. Na półkuli północnej północna granica zasięgu sięga po północne wybrzeża Grenlandii i wyspy Svalbard[6].
W Polsce występuje na obszarze całego kraju. Rośnie na ziemi, głównie na otwartych, dobrze oświetlonych terenach, rzadziej w lesie, czasami także na siedliskach antropogenicznych[2]. Jest dość częsta i nie znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski[7][5]. W Polsce był gatunkiem ściśle chronionym[8], od 9 października 2014 r. został wykreślony z listy gatunków porostów chronionych[9].
Pawężnica rudawa (Peltigera rufescens (Weiss) Humb.) – gatunek grzybów z rodziny pawężnicowatych (Peltigeraceae). Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów.
