nomes no trilho de navegação
Megachile pluto és una abella de la resina que és considerada l'abella més grossa del món. És nativa d'Indonèsia. Fa servir la resina per fer compartiments en el seu niu. Les femelles poden arribar a fer 39 mm de llargada amb una envergadura alar de 63 mm. Els mascles només fan 23 mm de llargada. Megachile pluto va ser descoberta l'any 1858 pel naturalista Alfred Russel Wallace. Es va considerar extinta fins al redescobriment de l'any 1981 per l'entomòleg Adam C. Messer que passà sis mesos a l'illa de Bacan i altres illes properes. Aquesta espècie fa els seus nius en nius de tèrmits cosa que explica que passés desapercebuda pels habitants indígenes.
Megachile pluto és una abella de la resina que és considerada l'abella més grossa del món. És nativa d'Indonèsia. Fa servir la resina per fer compartiments en el seu niu. Les femelles poden arribar a fer 39 mm de llargada amb una envergadura alar de 63 mm. Els mascles només fan 23 mm de llargada. Megachile pluto va ser descoberta l'any 1858 pel naturalista Alfred Russel Wallace. Es va considerar extinta fins al redescobriment de l'any 1981 per l'entomòleg Adam C. Messer que passà sis mesos a l'illa de Bacan i altres illes properes. Aquesta espècie fa els seus nius en nius de tèrmits cosa que explica que passés desapercebuda pels habitants indígenes.
Megachile pluto je druh včely žijící na souostroví Moluky. Objevil ho roku 1859 při své cestě po Indonésii Alfred Russel Wallace, proto bývá v angličtině nazýván také Wallace's giant bee (Wallaceova obří včela). Pak včela nebyla dlouho pozorována a soudilo se, že vyhynula, až roku 1981 podal americký entomolog Adam Messer zprávu o setkání s tímto druhem. Mezinárodní svaz ochrany přírody ji hodnotí jako zranitelný druh.[2]
Včela se vědecky jmenuje Megachile pluto a české jméno dosud nemá, nicméně rod Megachile patří mezi tzv. včely čalounice.[3] Místní domorodci včelu nazývají „raja ofu“ neboli „král včel“.[4]
Včelu Megachile pluto objevil Brit Alfred Russel Wallace roku 1858 na indonéském ostrově Bacan. Poté ji spatřila až britská vědecká expedice v roce 1981. Na třech indonéských ostrovech ji tehdy studoval Američan Adam Messer. Následně se ji pokusilo najít několik dalších vědeckých expedic, ale kvůli jejímu skrytému způsobu života se jim to nepodařilo a tak už se vědci začali domnívat, že definitivně vyhynula. Nicméně v únoru roku 2019 se podařilo najít mezinárodnímu týmu samici na indonéských Severních Molukách.[4]
Megachile pluto je největším známým druhem včely.[5] Samice dosahují délky těla 38 až 39 milimetrů a rozpětí křídel 63 milimetrů. Samci jsou menší, bývají dlouzí okolo 23 milimetrů. Na hlavě má včela výrazně prodloužená kusadla. Je porostlá lesklým hnědým až černým chmýřím, na zadečku má příčný bílý pruh.[6][7]
Vzhledem k nepočetné populaci a skrytému způsobu životu je život tohoto druhu málo zmapován. Včela je endemitem, obývajícím nížinné lesy ostrovů Bacan, Halmahera a Tidore.[2] Živí se pylem. Velké čelisti jí slouží ke sběru pryskyřice dvojkřídláčovitých stromů. Pryskyřici mísí s dřevěnými vlákny a vytváří směs, z níž si staví hnízda (buňky a tunely). Do hnízda naklade vajíčko a k němu umístí kuličku tvořenou směsí pylu a nektaru. Hnízda mohou obsahovat několik až mnoho desítek komůrek. Úroveň sociálního chování včel není známa. Obvykle jich žije několik pospolu, ale navzájem si nevypomáhají. Včely obývají vnitřek termitišť stromového druhu Microcerotermes amboinensis, nicméně jejich komůrky se s tunely termitů neprotínají. Důvod, proč včely žijí v termitištích, není znám. Zřejmě se v nich může nacházet vhodné mikroklima, vyloučit se rovněž nedá ochrana před predátory a parazity. [6]
Megachile pluto je druh včely žijící na souostroví Moluky. Objevil ho roku 1859 při své cestě po Indonésii Alfred Russel Wallace, proto bývá v angličtině nazýván také Wallace's giant bee (Wallaceova obří včela). Pak včela nebyla dlouho pozorována a soudilo se, že vyhynula, až roku 1981 podal americký entomolog Adam Messer zprávu o setkání s tímto druhem. Mezinárodní svaz ochrany přírody ji hodnotí jako zranitelný druh.
Megachile pluto (Synonym Chalicodoma pluto) ist eine Art aus der Gattung Megachile (Mörtel- und Blattschneiderbienen) aus der Ordnung der Hautflügler. Die nach ihrem Entdecker Alfred Russel Wallace auch als Wallace’s Giant Bee („Wallace-Riesenbiene“) bezeichnete Biene gilt als größte Bienenart der Welt.
Die Weibchen sind von intensiver schwarzer Farbe und haben eine Körperlänge von mehr als 23 mm. Die größten aufgefundenen Exemplare erreichten 39 mm und eine Flügelspannweite bis 63 mm. Ihr massiver Kopf ist mit 13 mm eher breiter als der Thorax und trägt übergroße vorstehende, am Ende dreizähnige Mandibeln. Die Stirnplatte ist dreizähnig und schwarz glänzend. Das Labrum ist vergrößert und mit dünn gestreuten aufrechten starren Haaren besetzt. Der Thorax ist dicht mit schwarzen kurzen Haaren bedeckt. Die Flügel sind bräunlich und glänzend. Die Beine sind kräftig, die Tibiae sehr robust. Das Abdomen ist oben mit kurzen schwarzen, unten mit anliegenden starren Haaren bedeckt.[1]
Die Körperlänge der Männchen liegt zwischen 18 und 23 mm.
Alfred Russel Wallace fand 1859 ein einzelnes weibliches Exemplar auf der Insel Bacan im nördlichen Bereich der Molukken.[2] Erst 1981 entdeckte der amerikanische Biologe Adam Messer auf den Bacaninseln (Inseln Bacan, Halmahera, Tidore) insgesamt sechs Nester. Die seltenen Bienen waren den Einheimischen nicht bekannt.[3]
Nachdem es seit 1981 keine neuen Sichtungen gegeben hatte, gab es Befürchtungen, dass die Art ausgestorben sei, bis eine Expedition im Januar 2019 auf den nördlichen Molukken erneut einige Exemplare entdeckte.[4][5][6]
Alle aufgefundenen Nester befanden sich innerhalb von bewohnten Termitennestern der Gattung Microcerotermes, die die Termiten in Ästen und Stämmen von Bäumen angelegt hatten. Jedes Nest wurde von bis zu sechs Weibchen gemeinsam genutzt. Aus Holzfasern und Harz bauen die Tiere eine vertikale Hauptröhre in das Termitennest, von der aus sie Brutzellen und eine horizontale Zugangsröhre anlegen. Das Harz-Holzfaser-Gemisch härtet zu einem schwarzen wasserfesten Material aus, das den Termiten den Zugang zum Bienennest verwehrt. Das Harz gewinnen die Weibchen, indem sie mit den Spitzen ihrer großen Mandibeln kleine Brocken von den Bäumen kratzen, die sie danach durch Schaben mit dem Labrum zu Kugeln bis 10 mm Durchmesser formen.[7]
Im größten von Adam Messer vorgefundenen Nest waren 25 von 157 Brutzellen belegt. Die genutzten Zellen besitzen einen stechenden harzigen Geruch, der beim Aushärten des Materials verloren geht. Die Bienen überziehen die Zellen mehrfach mit neuen Schichten des aromatischen Harzes von Flügelfruchtgewächsen. Möglicherweise nutzen die Tiere die fungiziden Eigenschaften des Harzes, um ihre Nester gegen mit Pollen eingeschleppte Pilzsporen zu schützen.[8]
Megachile pluto (Synonym Chalicodoma pluto) ist eine Art aus der Gattung Megachile (Mörtel- und Blattschneiderbienen) aus der Ordnung der Hautflügler. Die nach ihrem Entdecker Alfred Russel Wallace auch als Wallace’s Giant Bee („Wallace-Riesenbiene“) bezeichnete Biene gilt als größte Bienenart der Welt.
H Megachile pluto, επίσης γνωστή ως γιγαντιαία μέλισσα, Nihan ή raja nihan / rotu ofu (βασιλιάς / βασίλισσα των μελισσών στη Βεγγαλική γλώσσα),[2] είναι μια πολύ μεγάλων διαστάσεων μέλισσα ρητίνης[Σημ. 1] από την Ινδονησία. Είναι το μεγαλύτερο γνωστό ζωντανό είδος μέλισσας. Εθεωρείτο ότι ήταν εξαφανισμένη, μέχρι που το 1981, ανακαλύφθηκαν από τον Laminal Nihan αρκετά δείγματά της· έκτοτε δεν ξανά υπήρξαν επιβεβαιωμένες εμφανίσεις της, έως το 2018, όταν συλλέχθηκαν και πωλήθηκαν δύο στο eBay.[Σημ. 2][Παρ. Σημ. 1] Το 2019, βρέθηκε μια ζωντανή θηλυκή και για πρώτη φορά, κινηματογραφήθηκε.[3]
H ετυμολογία της επιστημονικής ονομασίας Megachile pluto, η οποία αναφέρεται στο γένος Megachile, μεταφράζεται προχείρως από το αρχαίο ελληνικό (μέγας (μεγάλος) + χείλος)· τα "μεγάλα χείλη" τους και οι ισχυροί σιαγόνες είναι κατάλληλοι για τη συλλογή των υλικών κατασκευής της φωλιάς. Το pluto, παραπέμπει στον θεό Άδη (ή λατ. Πλούτωνα) των Λατίνων (Pluto).
Η γιγαντιαία μέλισσα του Ουάλλας (Wallace’s giant bee) όπως συνήθως ονομάζεται στο δυτικό ημισφαίριο ή ιπτάμενο μπουλντόγκ (flying bulldog)[4] στην Ασία, είναι μια μαύρη μέλισσα ρητίνης με μεγάλους και καλά αναπτυγμένους σιαγόνες, οι οποίοι ομοιάζουν σχεδόν με αυτούς ενός σκαθαριού και τους οποίους χρησιμοποιούν για να απορροφήσουν τη ρητίνη δέντρων, προκειμένου να φτιάξουν τη φωλιά τους.[5]
Το είδος παρουσιάζει έντονο σεξουαλικό διμορφισμό:[Σημ. 3] τα θηλυκά μπορεί να φτάσουν σε μήκος 38 mm (1,5 in),[5] με ένα μήκος ανοίγματος πτερύγων τα 64 mm (2,5 in),[5] ενώ τα αρσενικά δεν υπερβαίνουν σε μήκος τα 25 mm (1,0 in).[6] Μόνο τα θηλυκά έχουν μεγάλους σιαγόνες.[7] Η M. pluto πιστεύεται ότι είναι το μεγαλύτερο ζωντανό είδος μέλισσας[Σημ. 4][Παρ. Σημ. 2][Παρ. Σημ. 3] και παραμένει το μεγαλύτερο από τα υπάρχοντα είδη μελισσών που περιγράφονται.[6] Έχει μήκος "όσο και ο αντίχειρας ενός ενήλικα".[8]
Η γιγαντιαία μέλισσα του Ουάλλας, διακρίνεται εύκολα από τις άλλες μέλισσες, λόγω του μεγάλου μεγέθους και των γνάθων της, αλλά και μιας ευδιάκριτης λευκής ζώνης στη γαστήρα της.[9] Ο ήχος των φτερών της θηλυκής μέλισσας είναι "ένας βαθύς, αργός βόμβος, που θα μπορούσε κάποιος όσο τον ακούει, να τον αισθανθεί".[5] Όπως και οι άλλες μέλισσες, τρέφεται με νέκταρ και γύρη.[5]
Η γιγαντιαία μέλισσα του Ουάλλας όπως και το υπόλοιπο γένος των Megachile μελισσών, δεν παράγουν μέλι αλλά είναι σημαντικοί επικονιαστές καλλιεργειών και άγριων φυτών. Επίσης, οι μέλισσες Megachile pluto όπως και όλες οι μέλισσες του γένους Megachile, δεν είναι επιθετικές, αλλά μπορούν να τσιμπήσουν ευρισκόμενες σε άμυνα. Έχουν ένα ήπιο τσίμπημα, το οποίο είναι κατά πολύ λιγότερο επώδυνο, από εκείνο μιας κοινής μέλισσας.[10]
Όπως στο γένος Megachile, έτσι και η μέλισσα Megachile pluto, είναι μια ομάδα μοναχικών μελισσών. Μάλιστα, το γένος των μελισσών Megachile, είναι ένα από τα πολυαριθμότερα γένη μελισσών, με περισσότερα από 1.500 είδη και τα οποία βρίσκονται διασκορπισμένα σε ολόκληρο τον κόσμο.[10]
Η γιγαντιαία μέλισσα του Ουάλλας, έχει αναφερθεί σε τρία μόνο νησιά, στις Βόρειες Μολούκες της Ινδονησίας: Bacan, Halmahera και Tidore. Πολύ λίγα είναι γνωστά για τις ανάγκες διανομής και οικοτόπων της, αν και εικάζεται ότι περιορίζεται στα πρωτογενή πεδινά δάση. Τα νησιά έχουν γίνει ο τόπος, σε φυτείες φοινικέλαιου, οι οποίες σήμερα, καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος των πρώην ιθαγενών οικοτόπων. Αυτό έχει προκαλέσει τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (International Union for the Conservation of Nature [IUCN]), να χαρακτηρίσει αυτό το είδος ως «Ευάλωτο».[1]
Η γιγαντιαία μέλισσα του Ουάλλας, απειλείται επίσης από την αποψίλωση των δασών και την απώλεια των οικοτόπων. Η έκθεση της ανακάλυψής της, έρχεται λίγο μετά τη δημοσίευση μιας παγκόσμιας μελέτης, η οποία δείχνει ότι σε ολόκληρο τον κόσμο, τα είδη των εντόμων βρίσκονται σε ύφεση.[5]
Το 1858,[11][Σημ. 5][Παρ. Σημ. 4][Παρ. Σημ. 5][Παρ. Σημ. 6] το είδος συλλέχτηκε αρχικά από τον Βρετανό φυσιοδίφη Alfred Russel Wallace και του δόθηκε η κοινή ονομασία «γιγαντιαία μέλισσα του Ουάλλας»· είναι επίσης γνωστή ως «γιγαντιαία μέλισσα κτίστης».
Θεωρείτο εξαφανισμένη, μέχρι που το 1981, ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό εντομολόγο Adam C. Messer, ο οποίος βρήκε έξι φωλιές, στη νήσο Bacan και σε άλλα γειτονικά νησιά.[9] Η μέλισσα συγκαταλέγεται μεταξύ των 25 «πιο επιθυμητών απολεσθέντων» ειδών τα οποία βρίσκονται στο επίκεντρο της πρωτοβουλίας «Αναζήτησις Απολεσθέντων Ειδών» του Global Wildlife Conservation.[12] Μετά το 1981 και για τα επόμενα 37 χρόνια, η μέλισσα δεν παρατηρήθηκε στην άγρια φύση.
Το 2018, συλλέχθηκαν στην Ινδονησία δύο δείγματα. Το πρώτο στη νήσο Bacan τον Φεβρουάριο και το δεύτερο στη νήσο Halmahera τον Σεπτέμβριο και στη συνέχεια πωλήθηκαν στο eBay, υπογραμμίζοντας έτσι την έλλειψη προστασίας που παρέχεται σε αυτό το σπάνιο είδος.[13] Το 2019, βρέθηκε από τον Clay Bolt, ένα μόνο θηλυκό.[14] Ζούσε στην Ινδονησία, μέσα σε μια φωλιά τερμιτών. Πριν απελευθερωθεί αυτό το δείγμα, γυρίστηκε και φωτογραφήθηκε.[8][15][16]
Οι θηλυκές μέλισσες Megachile pluto φτιάχνουν τη φωλιά τους, ανοίγοντας τρύπες στα αναχώματα των τερμιτών Microterotermes amboinensis που κατοικούν στα δέντρα, χρησιμοποιώντας τη μεγάλη γνάθο τους για να συλλέξουν κολλώδη ρητίνη δέντρων, την οποία καλύπτουν εσωτερικώς στη φωλιά τους, για να την προστατεύσουν από τους τερμίτες εισβολείς[11] και όπου περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους κρυμμένες.[17]
Οι γιγάντιες μέλισσες του Ουάλλας, χτίζουν κοινοτικές φωλιές μέσα στις ενεργές φωλιές των τερμιτών, που κατοικούν στα δέντρα και οι οποίες μπορεί να τις έχουν εξυπηρετήσει, να κρύψουν την ύπαρξή τους από τους κατοίκους των νησιών. Η μέλισσα χρησιμοποιεί ρητίνη δέντρου για την κατασκευή θαλάμων μέσα στη φωλιά των τερμιτών, η οποία προστατεύει τα λαγούμια της και όπου το θηλυκό μεγαλώνει τα μικρά της.[5] Οι θηλυκές μέλισσες, εγκαταλείπουν επανειλημμένα τις φωλιές τους για την αναζήτηση ρητίνης, η οποία συχνά προέρχεται από το φυτό Anisoptera thurifera. Οι μεγάλοι σιαγόνες της μέλισσας βοηθούν στη συλλογή ρητίνης: το θηλυκό κατασκευάζει μεγάλες μπάλες από ρητίνη, οι οποίες συγκρατούνται μεταξύ των σιαγόνων. Η συσχέτιση της μέλισσας με τον τερμίτη Microterotermes amboinensis, είναι πιθανό να είναι αναγκαστική.[9][1]
H Megachile pluto, επίσης γνωστή ως γιγαντιαία μέλισσα, Nihan ή raja nihan / rotu ofu (βασιλιάς / βασίλισσα των μελισσών στη Βεγγαλική γλώσσα), είναι μια πολύ μεγάλων διαστάσεων μέλισσα ρητίνης από την Ινδονησία. Είναι το μεγαλύτερο γνωστό ζωντανό είδος μέλισσας. Εθεωρείτο ότι ήταν εξαφανισμένη, μέχρι που το 1981, ανακαλύφθηκαν από τον Laminal Nihan αρκετά δείγματά της· έκτοτε δεν ξανά υπήρξαν επιβεβαιωμένες εμφανίσεις της, έως το 2018, όταν συλλέχθηκαν και πωλήθηκαν δύο στο eBay. Το 2019, βρέθηκε μια ζωντανή θηλυκή και για πρώτη φορά, κινηματογραφήθηκε.
Megachile pluto එසේත් නැත්නම් වොලස්ගේ යෝධ මී මැස්සා යනු විශාල මී මැසි විශේෂයකි.
Megachile pluto, also known as Wallace's giant bee or raja ofu (lit. 'king of the bees'),[2] is a large resin bee found in Indonesia. With a wingspan of 63.5 mm (2.5 in) it is the largest known living bee species. It was believed to be extinct until several specimens were discovered in 1981. No further sightings were confirmed until two specimens were collected and sold on eBay in 2018. A live female was found and filmed for the first time in 2019.[3]
Wallace's giant bee is a black resin bee with well-developed, large jaws. The species exhibits strong sexual dimorphism; females may reach a length of 38 mm (1.5 in), with a wingspan of 63.5 mm (2.5 in), but males only grow to about 23 mm (0.9 in) long. Only females have large jaws.[4] M. pluto is believed to be the largest living bee species, and remains the largest extant bee species described.[5] It is "as long as an adult's thumb".[3] Wallace's giant bee is easily distinguished from other bees due to its large size and jaws, but also a notable white band on the abdomen.[6]
The reports of Wallace's giant bee's existence come only from three islands of the North Moluccas in Indonesia: Bacan, Halmahera, and Tidore. Very little is known about its distribution and habitat requirements, although it is thought to be restricted to primary lowland forests. The islands have become home to oil palm plantations that now occupy much of the former native habitat. This has caused the International Union for Conservation of Nature to label this species as vulnerable.[1]
The species was originally collected by Alfred Russel Wallace in 1858, and given the common name "Wallace's giant bee"; it is also known as the "giant mason bee". It was thought to be extinct until it was rediscovered in 1981 by Adam C. Messer, an American entomologist, who found six nests on the island of Bacan and other nearby islands.[6] The bee is among the 25 "most wanted" lost species that are the focus of Global Wildlife Conservation's "Search for Lost Species" initiative.[7]
The bee had not been spotted for over 37 years. In 2018, two specimens were collected in Indonesia, one on Bacan in February and the other on Halmahera in September. They were subsequently sold on eBay, highlighting the lack of protection that is afforded to the rare species.[8] In 2019, a single female was found by Clay Bolt, living in a termite nest in Indonesia.[9] This specimen was filmed and photographed before being released.[3][10][11]
Wallace's giant bees build communal nests inside active nests of the tree-dwelling termite Microcerotermes amboinensis, which may serve to hide their existence from attackers. The bee uses tree resin to build compartments inside the termite nest, which protects its galleries. Female bees repeatedly leave their nests to forage for resin, frequently gathered from Anisoptera thurifera. The bee's large jaws assist in resin gathering; the female makes large balls of resin, which are held between the jaws. The association of the bee with the termite may be obligate.[6][1]
Megachile pluto, also known as Wallace's giant bee or raja ofu (lit. 'king of the bees'), is a large resin bee found in Indonesia. With a wingspan of 63.5 mm (2.5 in) it is the largest known living bee species. It was believed to be extinct until several specimens were discovered in 1981. No further sightings were confirmed until two specimens were collected and sold on eBay in 2018. A live female was found and filmed for the first time in 2019.
Megachile pluto, konata ankaŭ kiel giganta abelo de Wallace kaj raĝa ofu/rotu ofu (gereĝo de abeloj en Indonezio),[1] estas tre granda rezinabelo de la familio de Megakiledoj en Indonezio. Ĝi estas la plej granda konata vivanta abelspecio. Oni supozis, ke ĝi estas formortinta ĝis kelkaj specimenoj estis malkovritaj en 1981. Ne estis pliaj konfirmitaj vidaĵoj ĝis du estis kolektitaj kaj venditaj per eBay en 2018. Vivanta ino estis trovita kaj filmita por la unua fojo en 2019.[2]
La giganta abelo de Wallace estas nigra rezinabelo kun tre disvolvigitaj kaj grandaj makzeloj. La specio montras fortan seksan dimorfismon: inoj povas atingi longon de 38 mm, kun enverguro de 63.5 mm, sed maskloj kreskas nur ĝis ĉirkaŭ 23 mm. Nur inoj havas grandajn makzelojn.[3] Oni supozas, ke M. pluto estas la plej granda vivanta abelspecio, kaj restas la plej granda vivanta abelspecio iam priskribita.[4] Ĝi estas "tiom longa kiel plenkreska burdo".[5] La giganta abelo de Wallace estas facile distingebla el aliaj abeloj pro siaj grandaj grando kaj makzeloj, sed ankaŭ pro rimarkinda blanka bendo sur la abdomeno.[6]
Megachile pluto, konata ankaŭ kiel giganta abelo de Wallace kaj raĝa ofu/rotu ofu (gereĝo de abeloj en Indonezio), estas tre granda rezinabelo de la familio de Megakiledoj en Indonezio. Ĝi estas la plej granda konata vivanta abelspecio. Oni supozis, ke ĝi estas formortinta ĝis kelkaj specimenoj estis malkovritaj en 1981. Ne estis pliaj konfirmitaj vidaĵoj ĝis du estis kolektitaj kaj venditaj per eBay en 2018. Vivanta ino estis trovita kaj filmita por la unua fojo en 2019.
La abeja de Wallace (Megachile pluto) es una especie de himenóptero considerada la abeja más grande del mundo. En 1859 una abeja fue encontrada en las selvas de Indonesia por el famoso naturalista, Alfred Russel Wallace. No se encontró ningún otro rastro de ésta en los 120 años siguientes y se creía que estaba extinta. Para el asombro de muchos, la abeja de Wallace fue reencontrada y filmada en 2019, después de este largo período.[2][1]
La hembra de Megachile pluto, fue dibujada por el Dr. H. Friese (1911), está cubierta con un vello negro aterciopelado, pero tiene una franja blanca en la parte delantera de su abdomen. Tiene mandíbulas enormes para recoger la resina.
Se la considera en estado vulnerable.[1]
Alfred Russel Wallace pasó ocho años, desde 1854 a 1862, explorando la fauna del archipiélago malayo (13 000 islas que ahora pertenecen a Malasia e Indonesia). El naturalista recogió 125.660 especímenes, incluyendo 83.200 escarabajos. En total 1000 de los especímenes que colectó resultaron ser nuevas especies para la ciencia.
Wallace en 1859 encontró una sola hembra de la abeja más grande del mundo en la isla de Bacan en las islas Molucas del norte, Indonesia. Resultaron tan espectaculares las colecciones de mamíferos, pájaros y de insectos realizadas por Wallace en la región que personalmente no se impresionó con esta notable abeja.
En su libro famoso acerca de su viaje, Viaje al Archipiélago Malayo (1869), registró simplemente su descubrimiento como una avispa negra grande, con las quijadas inmensas como un escarabajo macho. El entomólogo británico, Frederick Smith, del Museo Británico, otorgó una mayor significación al descubrimiento de esta abeja. En su descripción científica de la abeja en 1860 él escribió, esta especie es el gigante del género al cual pertenece, y es la adición más magnífica que Wallace ha hecho a nuestro conocimiento de la familia Apidae.
No hubo otros informes de esta enorme abeja durante los 120 años siguientes. Dada la silvicultura en Bacan, se creyó que la abeja podría llegar a estar extinta antes de que más fueran encontradas. Entonces en 1981 un biólogo americano, Adam Messer, descubrió seis nidos en Bacan e islas colindantes de las Molucas septentrionales (véase J Kansas Soc ent , 1984, 57: 165-168). La abeja era tan rara que los lugareños nunca habían visto los nidos o colmenas con anterioridad.
El 25 de enero de 2019 un grupo de investigadores compuesto por el fotógrafo Clay Bolt, el entomólogo Eli Wyman, el ecólogo del comportamiento Simon Robson y el ornitólogo Glenn Chilton volvieron a "redescubrir" un ejemplar de la especie en el mismo grupo de las islas Molucas, en Indonesia. Se trata de una hembra que localizaron adentro de un nido de termitas y a la cual pudieron fotografiar y tomar video.[3]
Las abejas gigantes de Indonesia del género Megachile (previamente llamadas Chalicodoma) miden 39 mm de largo. La hembra Megachile pluto tiene una envergadura de ala de 63 mm. Su gran cabeza es de 13 mm de ancho y posee enormes mandíbulas. La especie es una variedad de abejas de la resina, y utiliza estas quijadas para recolectar la resina con la que construye sus nidos. Adam Messer descubrió que raspa una bola de la resina con sus quijadas, después la hace rodar a lo largo del tronco del árbol usando una placa alargada especial como la cuchilla de una motoniveladora. Hace rodar la bola hacia adelante y hacia atrás hasta que tiene cerca de 10 mm de ancho. Luego vuela a su colonia con la bola de resina en sus quijadas. Una colonia de abejas dentro de una colonia de termitas en la copa de un árbol.
Todas las colonias de la abeja que Messer encontró estaban ocultas dentro de colonias activas de termitas (Microcerotermes). Estas termitas construyen nidos de un material de madera masticado en los troncos y las ramas de los árboles. Había hasta seis abejas hembras en cada colonia. Messer encontró que las abejas construyen una abertura horizontal al túnel vertical principal cuyo tamaño permite el paso de dos hembras.
Las celdas horizontales para la cría se construyen del túnel principal. La colonia más grande estudiada tenía 157 celdas de cría, aunque solamente 25 estaban en uso. El resto estaba sellado y abandonado. Messer encontró que la abeja hembra recoge fibras de madera para la construcción de la colonia. Construye los túneles y las celdas mezclando partículas de madera con resina. La mezcla endurece transformándose en un material impermeable negro que no permite a las termitas la entrada al nido de la abeja. El zángano es muy pequeño.
El macho de Megachile pluto tiene solamente 23 mm de largo. Messer no encontró ningún macho dentro de las colonias. Los machos estaban posados en vegetación cerca de fuentes de la resina o en cercanías de la colonia, listos para perseguir a una hembra o para perseguir otro macho alejándolo.
La abeja de Wallace (Megachile pluto) es una especie de himenóptero considerada la abeja más grande del mundo. En 1859 una abeja fue encontrada en las selvas de Indonesia por el famoso naturalista, Alfred Russel Wallace. No se encontró ningún otro rastro de ésta en los 120 años siguientes y se creía que estaba extinta. Para el asombro de muchos, la abeja de Wallace fue reencontrada y filmada en 2019, después de este largo período.
La hembra de Megachile pluto, fue dibujada por el Dr. H. Friese (1911), está cubierta con un vello negro aterciopelado, pero tiene una franja blanca en la parte delantera de su abdomen. Tiene mandíbulas enormes para recoger la resina.
Se la considera en estado vulnerable.
Abeille de Wallace
Megachile pluto, l'Abeille de Wallace, est une espèce d'abeilles du genre Megachile endémique des forêts tropicales humides d'Indonésie. La femelle est la plus grosse abeille actuellement décrite, pouvant atteindre la taille d'un pouce humain, d'une envergure de 60 mm, soit trois fois la taille standard d'une abeille domestique. Elle est en outre dotée de mandibules et d'un labium inhabituellement grands qui lui servent à récolter de la résine végétale pour la construction de son nid. En symbiose avec des termites arboricoles, elle nidifie dans les arbres. Très rare, de par sa biologie mais également de par les menaces qui pèsent sur son biotope, elle est classée comme espèce vulnérable par l'UICN.
Il existe un très fort dimorphisme sexuel au sein de M. pluto, au profit des individus féminins. Celles-ci sont des grandes abeilles Megachile noires, dont l'avant de l'abdomen est orné d'une bande de poils blancs. Elles sont munies d'immenses mandibules tridentés à leur sommet, à la manière d'un coléoptère. Leur tête massive, de 13 mm de large est également composée d'un labrum étendu finement saupoudré de poils rigides dressés (une sorte de pelle à l'avant de sa tête) ; caractéristique que l'espèce partage avec le sous-genre Callomegachile[3]. Leurs ailes sont sombres et brillantes. Ces femelles mesurent 39 mm de long pour une envergure de 63 mm. Il s'agit de la plus grande abeille décrite à ce jour. Par comparaison, une ouvrière Abeille domestique mesure en moyenne 12 mm de long pour une envergure de 22 mm. Les mâles, quant à eux, ont une taille de 23 mm de long, et ne présentent aucune des caractéristiques faciales des femelles. L'avant de leur abdomen est orné d'une bande rousse[4],[1].
Femelle Megachile pluto (le labrum n'est pas visible).
Antennes, mandibules et labrum.
Megachile pluto dont les mandibules ouvertes montrent le labrum ; collecté en octobre 1953 au nord-ouest des îles Obi dans les Moluques.
L'espèce est découverte en 1858 par le naturaliste Alfred Russel Wallace lors de son exploration historique de l'Insulinde[5]. Il recolte un exemplaire femelle sur l'île de Bacan et le dépose, en compagnie de très nombreux spécimens d'insectes, au British Museum. L'espèce est ensuite décrite en 1861 par le spécialiste des hyménoptères d'alors : Frederick Smith[1]. En l'honneur de son découvreur, Megachile pluto est appelée en anglais Wallace's giant bee et en français Abeille de Wallace ou Abeille géante de Wallace. Localement, l'abeille est dénommée o ófungu ma kóana ou raja ofu, signifiant roi des abeilles[4],[6].
Malgré la récolte d'une autre femelle en 1953 dans les îles Obi[7], l'espèce est considérée comme étant probablement éteinte durant le XXe siècle[4].
En 1981, plusieurs spécimens sont redécouverts et étudiés par l’entomologiste américain Adam C. Messer[4]. Ce dernier identifie six nids à Bacan, Halmahera et Tidor, des îles montagneuses des Moluques du Nord. En 1991, une autre femelle est récoltée à Halmahera par Desmier de Chenon et déposée au Centre de biodiversité néerlandais Naturalis[8].
En février 2019, l'abeille géante est de nouveau observée et étudiée lors d'une expédition parrainée par le Global Wildlife Conservation visant à retrouver des espèces non revues (et peut-être disparues[9]) dans cette région[6],[10],[11].
Tous les nids de Megachile pluto découverts se situent dans des termitières actives de Microcerotermes amboinensi où ils sont complètement dissimulés. Ces termites arboricoles construisent leur propre nid à partir de fibres de bois mâchées dans les troncs ou les branches d'arbres. L'association de cette espèce avec les termites semble être obligatoire et par définition symbiotique[4],[12].
Munie de ses mandibules, la femelle M. pluto racle de la résine végétale, la ramène devant elle, puis la fait rouler vers l'avant le long du tronc en utilisant la plaque antérieure de sa tête à la manière d'un tractopelle. Elle en constitue une boule d'environ 10 mm de large qu'elle transporte au nid, la boule serrée entre ses mandibules et le labrum, celui-ci appliquant une tension par effet de levier afin de sécuriser le transport durant le vol. Cette résine provient des fissures verticales des troncs d'arbres de la famille Dipterocarpaceae, probablement Anisoptera thurifera, dont le genre représente de grands arbres sempervirent d'Asie du Sud-Est. La femelle M. pluto récolte également des fibres de bois, sous la forme de fagots cylindriques, qu'elle unit avec la résine pour construire des tunnels et des cellules ; ce mélange, durcissant en un matériau imperméable noir, isole le nid d’abeille des termites. De plus, la résine ayant des propriétés fongicides, elle permet de protéger le nid contre les spores fongiques transmises par le pollen. Il y a de une à six femelles dans chaque colonie mais la division du travail et le niveau de sociabilité ne sont pas encore bien établis pour cette espèce. Elles construisent un seul tunnel d'entrée horizontal débouchant dans un tunnel principal vertical suffisamment large pour permettre à deux femelles de se croiser. Les cellules pour le couvain, horizontales, sont construites à partir du tunnel principal[4],[12].
Le plus petit nid étudié contenait quatre cellules de couvain, d'autres 49 et le plus grand nid, 157, bien que seulement 25 aient été utilisées, les autres étant scellées et abandonnées. Les cellules de mâles (15 × 27 mm) sont plus petites que celles des femelles (19 × 41 mm). En effet, chaque cellule est soigneusement aménagée avec de la résine et des fibres de bois pour le couvain femelle, puis souvent réutilisée après un passage de résine sur les résidus de nymphose pour le couvain mâle. De ce fait, les cellules rétrécissent, deviennent trop petites et sont progressivement scellées de résine avant d'être abandonnées. Transportant le pollen sous son ventre et non sur ses pattes, la femelle fabrique du pain d'abeille qu'elle dépose dans chaque cellule avant de pondre un œuf de 9 mm de long. Elle butine le pollen d'un large éventail d'espèces végétales mais semble préférer les Myrtacées[4],[12].
Il n'a été trouvé aucun mâle à l'intérieur des colonies ou récoltant de la résine ou du pollen. Au lieu de cela, ils se perchent sur un poste d'observation tel qu'une plante grimpante, près des sources de résine ou dans le voisinage du nid. Faisant le guet, ils poursuivent les femelles pour les féconder et chassent les mâles intrus[4],[12].
La symbiose entre Megachile pluto et Microcerotermes amboinensi est dite termitophile. Son intérêt pourrait être de l'ordre de la protection contre les prédateurs ou les parasites. Nicher au sein d'une termitière permettrait également d'assainir plus efficacement les galeries et le couvain et de les protéger contre l'humidité. Pour les termites, le coût spatial est probablement élevé mais la mutualisation de leur force, en cas d'agression de la part d'un prédateur, peut être bénéfique.[13]. La termitophilie existe chez d'autres espèces d'abeilles comme certaines Mélipones. Une Apinae, Centris derasa est également en association avec une Microcerotermes d'Amérique du Sud, mais contrairement à M. pluto, elle souffre d'une grande mortalité de son couvain à cause de l'invasion des termites[4],[14].
Megachile pluto n'a été aperçue que sur quatre îles des Moluques du Nord (Bacan, Halmahera, Tidore et Obi) toutes situées à l'est de la ligne de Wallace. Elle vit dans les forêts primaires de plaines de basse altitude de ces îles. Bien que les sites de nidification et les plantes hôtes soient abondants, M. pluto est apparemment rare aux endroits où il a été trouvé[4]. De plus, ces forêts sont abattues au profit de la culture intensive d'huile de palme ; ce qui pousse l'UICN à placer Megachile pluto sur sa liste des espèces vulnérables[2].
En 2018, deux spécimens femelles Megachile pluto collectés à Bacan en février et à Halmahera en septembre 2018 sont apparus sur un site international de vente aux enchères en ligne et ont été vendus des milliers de dollars US à des collectionneurs privés. Malgré son inscription sur la liste rouge de l'UICN, le commerce international de cette espèce n’est actuellement pas prohibé, car elle ne figure pas dans les annexes de la Convention sur le commerce international des espèces menacées d’extinction[15].
Abeille de Wallace
Megachile pluto, l'Abeille de Wallace, est une espèce d'abeilles du genre Megachile endémique des forêts tropicales humides d'Indonésie. La femelle est la plus grosse abeille actuellement décrite, pouvant atteindre la taille d'un pouce humain, d'une envergure de 60 mm, soit trois fois la taille standard d'une abeille domestique. Elle est en outre dotée de mandibules et d'un labium inhabituellement grands qui lui servent à récolter de la résine végétale pour la construction de son nid. En symbiose avec des termites arboricoles, elle nidifie dans les arbres. Très rare, de par sa biologie mais également de par les menaces qui pèsent sur son biotope, elle est classée comme espèce vulnérable par l'UICN.
A abella de Wallace (Megachile pluto) é unha especie de himenóptero considerada a abella máis grande do mundo. En 1859 atopouse unha abella nas selvas de Indonesia polo famoso naturalista, Alfred Russel Wallace. Non se atopou ningún outro rastro desta nos 120 anos seguintes e críase que estaba extinta. Para o asombro de moitos, a abella de Wallace foi reencontrada e filmada en 2019, despois deste longo período.[2]
A femia de Megachile pluto, foi debuxada polo Dr. H. Fritise (1911), está cuberta cun pelo negro aterciopelado, pero ten unha franxa branca na parte dianteira do seu abdome. Ten mandíbulas enormes para recoller a resina.
Considérase en estado vulnerable.
Alfred Russel Wallace pasou oito anos, dende 1854 a 1862, explorando a fauna do arquipélago malaio (13.000 illas que agora pertencen a Malaisia e Indonesia). O naturalista recolleu 125.660 especímenes, incluíndo 83.200 escaravellos. En total 1.000 dos especímenes que recadou resultaron ser novas especies para a ciencia.
Wallace en 1859 atopou unha soa femia da abella máis grande do mundo na illa de Bacan nas illas Molucas do norte, Indonesia. Resultaron tan espectaculares as coleccións de mamíferos, paxaros e de insectos realizadas por Wallace na rexión que persoalmente non se impresionou con esta notable abella.
No seu libro famoso acerca da súa viaxe, O arquipélago malaio (1869), rexistrou simplemente o seu descubrimento como, unha avespa negra grande, coas queixadas inmensas como un escaravello macho. O entomólogo británico, Frederick Smith, do Museo Británico, outorgou unha maior significación ó descubrimento desta abella. Na súa descrición científica da abella en 1860 el escribiu, esta especie é o xigante do xénero ó cal pertence, e é a adición máis magnífica que Wallace fixo ao noso coñecemento da familia Apidae.
Non houbo outros informes desta enorme abella durante os 120 anos seguintes. Dada a silvicultura en Bacan, creuse que a abella podería chegar a estar extinta antes de que máis fosen atopadas. Entón en 1981 un biólogo americano, Adam Messer, descubriu seis niños en Bacan e illas lindeiras das Molucas setentrionais (véxase J Kansas Soc ent , 1984, 57: 165-168). A abella era tan rara que os aldeáns nunca viran os niños ou colmeas con anterioridade.
O 25 xaneiro de 2019 un grupo de investigadores composto polo fotógrafo Clay Bolt, o entomólogo Eli Wyman, o ecólogo do comportamento Simon Robson e o ornitólogo Glenn Chilton volveron "redescubrir" un exemplar da especie no mesmo grupo das illas Molucas, en Indonesia. Trátase dunha femia que localizaron dentro dun niño de térmites e á cal puideron fotografar e tomar vídeo.[3]
A abella de Wallace (Megachile pluto) é unha especie de himenóptero considerada a abella máis grande do mundo. En 1859 atopouse unha abella nas selvas de Indonesia polo famoso naturalista, Alfred Russel Wallace. Non se atopou ningún outro rastro desta nos 120 anos seguintes e críase que estaba extinta. Para o asombro de moitos, a abella de Wallace foi reencontrada e filmada en 2019, despois deste longo período.
A femia de Megachile pluto, foi debuxada polo Dr. H. Fritise (1911), está cuberta cun pelo negro aterciopelado, pero ten unha franxa branca na parte dianteira do seu abdome. Ten mandíbulas enormes para recoller a resina.
Considérase en estado vulnerable.
Megachile pluto atau Chalicodoma pluto, kadang juga disebut Lebah raksasa Wallace atau nama setempat o ofungu ma koana ("raja lebah")[1] adalah sebuah spesies lebah berukuran besar dari Indonesia yang termasuk dalam famili Megachilidae (lebah resin). Saat ini lebah ini merupakan spesies lebah terbesar yang diketahui manusia. Spesies ini sempat dianggap punah, tetapi beberapa spesimen ditemukan pada 1981. Setelah itu, spesies ini tidak lagi pernah diamati hingga pada 2018 dua spesimen dijual di situs lelang online eBay. Pada 2019, seekor lebah betina ditemukan dalam keadaan hidup di Maluku Utara, dan difilmkan untuk pertama kalinya.
Megachile pluto adalah lebah resin (Megachilidae) hitam dengan rahang yang besar. Lebah ini memiliki dimorfisme seksual (perbedaan tampak luar antara jantan dan betina): lebah betina dapat tumbuh hingga panjang 38 mm dan rentang sayap 63,5 mm, tetapi jantannya hanya tumbuh hingga 23 mm. Hanya betinanya memiliki rahang besar.[2] M. pluto adalah spesies lebah terbesar yang pernah dideskripsikan dan masih hidup.[3] Selain ukuran tubuh dan rahangnya yang besar, spesies ini juga dapat dibedakan dari lebah-lebah lainnya melalui adanya pita putih di abdomen.[4]
Lebah ini baru pernah dilaporkan ditemukan di tiga pulau Maluku Utara, Indonesia, yaitu Pulau Bacan, Halmahera, dan Tidore. Tidak banyak yang diketahui tentang distribusi geografinya maupun syarat-syarat habitatnya, tetapi lebah ini dipercaya hanya hidup di hutan primer dataran rendah. Ketiga pulau ini kini telah dipenuhi perkebunan kelapa sawit yang menggantikan habitat alami yang sebelumnya ada. Karena ini Uni Internasional untuk Konservasi Alam mengklasifiksikan spesies ini sebagai spesies rentan.[5]
Spesies ini pertama kali tercatat oleh Alfred Russel Wallace, yang mengumpulkannya pada tahun 1858, dan ketika itu diberi nama "Lebah raksasa Wallace". Setelah itu spesies ini tidak lagi ditemukan dan dianggap punah hingga pada 1981 Adam C. Messer, seorang entomologis Amerika Serikat, menemukan enam sarang Megachile pluto di Pulai Bacan dan sekitarnya.[4] Spesies ini termasuk dalam 25 spesies "hilang dan paling dicari" dalam program "Search for Lost Species" ("Pencarian Spesies Hilang") oleh Global Wildlife Conservation.[6] Setelah 1981, spesies ini tidak pernah diamati dalam kondisi alamiahnya selama 37 tahun. Dua spesimen diperoleh di Indonesia pada 2018, satu di Pulau Bacan pada Februari dan kedua di Halmahera pada September. Kedua spesimen ini dijual di situs lelang eBay dan menimbulkan kekhawatiran akan kurangnya perlindungan terhadap spesies langka ini.[7] Spesimen pertama terjual seharga $9.100 dolar AS (sekitar 125 juta rupiah) dan yang kedua juga terjual beberapa ribu dolar.[8] Seekor M. pluto betina ditemukan hidup dalam sebuah sarang rayap pada 2019 oleh sebuah tim yang salah satu anggotanya adalah fotografer Clay Bolt. Saat itu, spesies ini difoto dan difilmkan dalam keadaan hidup untuk pertama kalinya, sebelum dilepaskan kembali.[8][9]
M. pluto memiliki sarang yang ditinggali berkelompok didalam sarang-sarang rayap Microcerotermes amboinensis yang hidup di pepohonan. Karena sarangnya yang tersembunyi ini, keberadaan lebah ini sering tidak disadari bahkan oleh penduduk setempat. Lebah ini menggunakan resin (getah) pohon untuk membangun "ruangan-ruangan" di dalam sarang rayap. Lebah-lebah betinanya banyak meninggalkan sarangnya untuk mencari getah, yang sering didapat dari tanaman Anisoptera thurifera. Rahangnya yang besar membantu hewan ini mengumpulkan getah, yang oleh M. pluto betina dibentuk sebagai bola-bola besar yang dijepit oleh rahang. Ketergantungan lebah ini terhadap rayap bisa jadi merupakan hubungan simbiosis obligat.[4][5]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
iucn
Megachile pluto atau Chalicodoma pluto, kadang juga disebut Lebah raksasa Wallace atau nama setempat o ofungu ma koana ("raja lebah") adalah sebuah spesies lebah berukuran besar dari Indonesia yang termasuk dalam famili Megachilidae (lebah resin). Saat ini lebah ini merupakan spesies lebah terbesar yang diketahui manusia. Spesies ini sempat dianggap punah, tetapi beberapa spesimen ditemukan pada 1981. Setelah itu, spesies ini tidak lagi pernah diamati hingga pada 2018 dua spesimen dijual di situs lelang online eBay. Pada 2019, seekor lebah betina ditemukan dalam keadaan hidup di Maluku Utara, dan difilmkan untuk pertama kalinya.
Megachile pluto B.Smith ex Wallace, 1869 è un'ape indonesiana della famiglia Megachilidae.
Megachile pluto è considerata l'ape più grande del mondo, tanto da essere chiamata ape gigante di Wallace: le femmine possono essere lunghe fino a 39 mm, con un'apertura alare di 63 mm. I maschi crescono solo fino a 23 mm.
È una tagliatrice di foglie che utilizza la resina per creare i compartimenti del proprio nido. Queste api costruiscono i loro nidi all'interno di termitai attivi, il che spiega perché persino gli abitanti dell'isola non fossero a conoscenza della loro esistenza. Questa caratteristica l'ha resa nota anche come ape muratrice.
La prima scoperta di Megachile pluto avvenne in Indonesia nel 1858 da parte del naturalista Alfred Russel Wallace. La si ritenne successivamente estinta finché non fu "riscoperta" nel 1981 dall'entomologo americano Adam C. Messer, che trovò sei nidi nell'isola di Bacan e altre limitrofe.
Nel gennaio del 2019, a distanza di 38 anni dall'ultimo avvistamento ufficiale, un team di ricercatori guidato da Clay Bolt ed Eli Wyman e finanziato dal Global Wildlife Conservation, è riuscito a filmarne - su un'isola indonesiana delle Molucche del Nord - un esemplare femmina che aveva nidificato all'interno di un termitaio.[2]
Megachile pluto B.Smith ex Wallace, 1869 è un'ape indonesiana della famiglia Megachilidae.
Megachile pluto atau Chalicodoma pluto, kadang disabuik juo Labah raksasa Wallace atau namo satampek o ofungu ma koana ("rajo labah")[2] adolah sabuah spesies labah baukuran gadang dari Indonesia nan tamasuak dalam famili Megachilidae (labah resin). Saaik kini labah iko marupoan spesies labah tagadang nan dikatahui manusia. Spesies iko sempat dianggap punah, namun babarapo spesimen ditamuan pado 1981. Satalah itu, spesies iko indak pernah dicaliak lai hinggo pado 2018 duo spesimen dijua di situs lelang online eBay. Pado 2019, saikua labah batino ditamuan dalam kaadaan hiduik di Maluku Utara, dan difilman untuak partamo kalinyo.
Megachile pluto adolah labah resin (Megachilidae) hitam jo rahang nan gadang. Labah iko mamiliki dimorfisme seksual (pabedaan tampak lua antaro jantan jo batino): labah batino dapek tumbuah hinggo panjang 38 mm jo rantang sayok 63,5 mm, tatapi jantannyo hanyo tumbuah hinggo 23 mm. Hanyo batinonyo mamiliki rahang gadang.[3] M. pluto adolah spesies labah tagadang nan pernah dideskripsian jo masih hiduik.[4] Salain ukuran tubuah jo rahangnyo nan gadang, spesies iko dapek juo dibedaan dari labah-labah lainnyo malalui adonyo pita putiah di abdomen.[5]
Labah iko baru pernah dilaporan ditamuan di tigo pulau Maluku Utara, Indonesia, iyolah Pulau Bacan, Halmahera, jo Tidore. Indak banyak nan dikatahui tantang distribusi geografinyo maupun syaraik-syaraik habitatnyo, tatapi labah iko dipacayo hanyo hiduik di hutan primer dataran randah. Katigo pulau iko kini alah dipanuahi pakeaunan kalapa sawit nan manggantian habitat alami nan sabalunnyo ado. Karena iko Uni Internasional untuak Konservasi Alam mangklasifiksian spesies iko sabagai spesies rentan.[1]
Spesies iko partamo kali tacatat dek Alfred Russel Wallace, nan mangumpuaannyo pado taun 1858, jo katiko itu diagiah namo "Lebah raksasa Wallace". Satalah itu spesies iko indak ditamuan lain jo dianggap punah hinggo pado 1981 Adam C. Messer, saurang entomologis Amerika Sarikat, manamuan anam sarang Megachile pluto di Pulau Bacan jo sakitarnyo.[5] Spesies iko tamasuak dalam 25 spesies "hilang jo paliang dicari" dalam program "Search for Lost Species" ("Pancarian Spesies Hilang") dek Global Wildlife Conservation.[6] Satalah 1981, spesies iko indak pernah diamati dalam kondisi alamiahnyo salamo 37 tahun. Duo spesimen diparoleh di Indonesia pado 2018, ciek di Pulau Bacan pado Februari jo kaduo di Halmahera pado September. Kaduo spesimen iko dijua di situs lelang eBay jo manimbulkan kakhawatiran akan kurangnyo palinduangan tahadap spesies langka iko.[7] Spesimen partamo tajua saharago $9.100 dolar AS (sekitar 125 juta rupiah) jo nan kaduo tajua juo babarapo ribu dolar.[8] Saikua M. pluto batino ditamuan hiduik dalam sabuah sarang rayap pado 2019 dek sabuah tim nan salah satu anggotanyo adolah fotografer Clay Bolt. Saaik itu, spesies iko difoto jo difilmkan dalam kaadaan hiduik untuak partamo kalinyo, sabalun dilapehan baliak.[8][9]
M. pluto mamiliki sarang nan ditinggali bakalompok di dalam sarang-sarang rayap Microcerotermes amboinensis nan hiduik di papohonan. Karano sarangnyo nan tasuruak iko, kabaradaan labah iko acok indak disadari bahkan dek panduduak satampek. Lebah iko manggunaon resin (gatah) pohon untuak mambangun "ruangan-ruangan" di dalam sarang rayap. Labah-labah batininyo banyak maninggaan sarangnyo untuak mancari getah, nan acok didapek dari tanaman Anisoptera thurifera. Rahangnyo nan gadang mambantu hewan iko mangumpuan gatah, nan dek M. pluto batino dibantuak sabagai bola-bola gadang nan disapik dek rahang. Katagantuangan labah iko tahadap rayap dapek jadi marupaon hubuangan simbiosis obligat.[1][5]
Megachile pluto atau Chalicodoma pluto, kadang disabuik juo Labah raksasa Wallace atau namo satampek o ofungu ma koana ("rajo labah") adolah sabuah spesies labah baukuran gadang dari Indonesia nan tamasuak dalam famili Megachilidae (labah resin). Saaik kini labah iko marupoan spesies labah tagadang nan dikatahui manusia. Spesies iko sempat dianggap punah, namun babarapo spesimen ditamuan pado 1981. Satalah itu, spesies iko indak pernah dicaliak lai hinggo pado 2018 duo spesimen dijua di situs lelang online eBay. Pado 2019, saikua labah batino ditamuan dalam kaadaan hiduik di Maluku Utara, dan difilman untuak partamo kalinyo.
Megachile pluto is een vliesvleugelig insect uit de familie Megachilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1860 door Smith.[2]
De soort komt voor in Indonesië.[1] Vanaf 1981 werden er geen waarnemingen gepubliceerd tot op 21 februari 2019 bekend werd dat er weer een waarneming was in de Noord-Molukken in het regentschap Halmahera Selatan in een termietenheuveltje in een boom.[3] [4] [5][6] Dit nadat deze insecten september 2018 werden verkocht op een internationale verkoopwebsite.[7]
Bronnen, noten en/of referenties
Chalicodoma pluto, Megachile pluto ou abelha gigante Wallace[2] é uma espécie de insecto da família Megachilidae. A fêmea desta espécie é a maior abelha do mundo, com sua envergadura chegando a 6 cm de comprimento. Foi descoberta em 1859 pelo naturalista Alfred Russel Wallace.
É endémica das ilhas Molucas na Indonésia.
As fêmeas são de cor preta intensa e têm um comprimento de corpo de mais de 23 mm. Os maiores espécimes encontrados atingiram 39 mm e uma envergadura de 63 mm. Sua cabeça maciça é 13mm mais larga que o tórax e tem mandíbulas salientes e tridentadas enormes no final. A placa da frente é preta tridentada e brilhante. O labrum é aumentado e recoberto por pêlos rígidos eretos finamente espalhados. O tórax é densamente coberto de pêlo curto preto. As asas são acastanhadas e brilhantes. As pernas são fortes, a tíbia muito robusta. O abdômen é coberto no topo com o preto curto, abaixo com o cabelo rígido adjacente.[3]
O comprimento do corpo dos machos é entre 18 e 23 mm.
Alfred Russel Wallace encontrou em 1859 um único espécime feminino na ilha de Bacan, na região norte das Molucas.[4] O biólogo americano Adam Messer descobriu somente em 1981 no arquipélago de Bacan. (ilhas Bacan, Halmahera, Tidore) um total de seis ninhos. As raras abelhas eram desconhecidas para os habitantes locais.[5]
Depois que não houve novos avistamentos desde 1981, houve temores de que a espécie estivesse extinta até que uma expedição em janeiro de 2019 no norte das Molucas descobriu novamente alguns exemplares.[6][7][8][9]
|título= (ajuda) Chalicodoma pluto, Megachile pluto ou abelha gigante Wallace é uma espécie de insecto da família Megachilidae. A fêmea desta espécie é a maior abelha do mundo, com sua envergadura chegando a 6 cm de comprimento. Foi descoberta em 1859 pelo naturalista Alfred Russel Wallace.
É endémica das ilhas Molucas na Indonésia.
Wallaceova orjaška čebela (znanstveno ime Megachile pluto) je vrsta čebele iz družine znosk, razširjena na nekaj indonezijskih otokih in znana kot največja predstavnica čebel na svetu.[2]
Je velika predstavnica znosk, pri čemer se samci in samice občutno razlikujejo. Samice lahko zrastejo 38 mm v dolžino in merijo 63,5 mm prek kril, prepoznavne pa so tudi po ogromnih, naprej štrlečih čeljustih, podobnih rogačevim. Samci so manjši, dolgi do 23 mm in brez vpadljivih čeljusti.[3] S tem je Wallaceova orjaška čebela največja znana predstavnica čebel in verjetno je nobena druga vrsta ne presega.[4] Od drugih čebel se jasno razlikuje po velikosti in čeljustih, pa tudi po črni obarvanosti s prečno belo progo na zadku.[5]
Kolonije gradi v aktivnih kolonijah drevesnih termitov vrste Microcerotermes amboinensis, zaradi česar jo je težko najti. Za zaščito lastnega satja uporablja drevesno smolo, s katero prepreči dostop termitom. Samice uporabljajo velike čeljusti za prenašanje te smole, ki pogosto izvira od tropskega drevesa vrste Anisoptera thurifera iz družine dipterokarpovk. Smolo oblikujejo v kroglice in jih v čeljustih prinašajo za gradnjo gnezda. Pelod zbirajo z različnih vrst rastlin, pri čemer preferirajo mirtovke.[1][5]
Vrsta je znana samo s treh otokov iz severnega dela Moluških otokov v Indoneziji: Bacana, Halmahere in Tidoreja. Vezana naj bi bila na nižinske deževne gozdove, pri čemer zaradi prikritega življenja o njej ni znano skoraj nič. Habitat ogrožajo nasadi palm za pridobivanje palmovega olja, zato je po kriterijih Svetovne zveze za varstvo narave opredeljena kot ranljiva.[1]
Opisana je bila po primerkih, ki jih je sredi 19. stoletja nabral prirodoslovec Alfred Russel Wallace, nato pa več kot sto let ni bila znana nobena druga najdba, zato je veljala za izumrlo. Šele leta 1981 je ameriški entomolog Adam C. Messer našel šest gnezd na Bacanu in bližnjih otokih.[5] Naslednjih nekaj desetletij je spet ni našel nihče, leta 2018 pa sta se dva preparirana primerka pojavila na dražbeni spletni strani eBay, kar je odprlo razpravo o zaščiti vrst na robu izumrtja.[6] Še eno samico je v začetku leta 2019 našel biolog Clay Bolt v koloniji termitov.[2][3][7]
Wallaceova orjaška čebela (znanstveno ime Megachile pluto) je vrsta čebele iz družine znosk, razširjena na nekaj indonezijskih otokih in znana kot največja predstavnica čebel na svetu.
Megachile pluto är en art i insektsordningen steklar som tillhör överfamiljen bin. Arten räknas som världens största bi, honorna kan nå en längd på 39 millimeter och ha ett vingspann på 63 millimeter. Hanarna blir inte lika stora men når ändå en betydande storlek, upp till omkring 23 millimeter. Kroppen är täckt med svart päls, med ett vitt band längst fram på bakkroppen.[3]
Biet upptäcktes av den brittiske naturhistorikern Alfred Russel Wallace 1859 under dennes resor i Indonesien. Wallace noterade upptäckten i anteckningarna över sin resa, men efter detta förekom inga rapporter om biet under mycket lång tid och arten förmodades vara utdöd ända tills den amerikanske entomologen Adam C. Messer 1981 upptäckte sex bon på ön Bacan och angränsande mindre öar i ögruppen Moluckerna.[3] Efter det gjordes inga nya observationer förrän ett nytt bi hittades 2019.[4]
Megachile pluto bygger sitt bo inne i termitbon[3], vilket kan förklara varför inte befolkningen på öarna lade märke till biets existens.
Honorna använder sina enorma käkar till att samla kåda, som används som ett skydd mot termiterna.[3]
Megachile pluto är en art i insektsordningen steklar som tillhör överfamiljen bin. Arten räknas som världens största bi, honorna kan nå en längd på 39 millimeter och ha ett vingspann på 63 millimeter. Hanarna blir inte lika stora men når ändå en betydande storlek, upp till omkring 23 millimeter. Kroppen är täckt med svart päls, med ett vitt band längst fram på bakkroppen.
Biet upptäcktes av den brittiske naturhistorikern Alfred Russel Wallace 1859 under dennes resor i Indonesien. Wallace noterade upptäckten i anteckningarna över sin resa, men efter detta förekom inga rapporter om biet under mycket lång tid och arten förmodades vara utdöd ända tills den amerikanske entomologen Adam C. Messer 1981 upptäckte sex bon på ön Bacan och angränsande mindre öar i ögruppen Moluckerna. Efter det gjordes inga nya observationer förrän ett nytt bi hittades 2019.
Megachile pluto bygger sitt bo inne i termitbon, vilket kan förklara varför inte befolkningen på öarna lade märke till biets existens.
Honorna använder sina enorma käkar till att samla kåda, som används som ett skydd mot termiterna.
Є найбільшою бджолою в світі, сягаючи довжини тіла 39 мм (самиці)[1]. Довжина тіла самців — 23 мм. Самиця бархатисто-чорна зі смугою білого хутра у верхній частині живота й великими щелепами, які використовуються для збору смоли. Розмах її крил — 63 мм[2].
Megachile pluto відомий лише з трьох островів Північних Молуккських островів в Індонезії: Бакан, Халмахера і Тидоре. Вид був знайдений лише в первинному низинному лісі. Вид гніздиться спільно і, мабуть, тільки в населених гніздах деревних термітів Microcerotermes amboinensi. Можливо, асоціація бджоли з термітом є обов'язковою. Для будівництва гнізд використовують смолу первинного диптерокарпового лісу, ймовірно, Anisoptera thurifera. Смолу збирають з тріщин стовбура. Цей вид збирає пилок з широкого спектра різних видів рослин, але, здається, має перевагу для Myrtaceae. М. pluto, мабуть, рідко зустрічається в тих місцях, де він був знайдений[3].
На островах відбувається деградація середовищ існування в межах ареалу виду внаслідок видобутку корисних копалин та впливу інвазивних видів рослин[3].
Для цього виду не було вжито жодних заходів із збереження. Рекомендується зберігати відповідні місця проживання, місця гніздування (гнізда термітів Microcerotermes amboinensis) в межах первинних рівнинних лісів і рослини-господарі цього виду для смоли (дерева Anisoptera thurifera) і збору пилку[3].
Певний час цих комах вважали вимерлими, проте у лютому 2019 року через 38 років після попереднього спостереження, 1 особину було виявлено в Індонезії[4].
Megachile pluto là một loài côn trùng cánh màng trong họ Megachilidae. Loài này được Smith mô tả khoa học năm 1860.[1]
Đây là loài ong sống lớn nhất được biết đến. Nó được cho là đã tuyệt chủng cho đến khi một số mẫu vật được phát hiện lại vào năm 1981; một lần nữa không có xác nhận nào nữa cho đến khi hai chiếc được thu thập và bán trên eBay vào năm 2018. Một cá thể cái còn sống được tìm thấy và quay phim lần đầu tiên vào năm 2019.[2][3][4]
Bài viết tông ong Megachilini này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Megachile pluto là một loài côn trùng cánh màng trong họ Megachilidae. Loài này được Smith mô tả khoa học năm 1860.
Đây là loài ong sống lớn nhất được biết đến. Nó được cho là đã tuyệt chủng cho đến khi một số mẫu vật được phát hiện lại vào năm 1981; một lần nữa không có xác nhận nào nữa cho đến khi hai chiếc được thu thập và bán trên eBay vào năm 2018. Một cá thể cái còn sống được tìm thấy và quay phim lần đầu tiên vào năm 2019.
Megachile pluto (лат.) — вид самых крупных в мире пчёл из семейства мегахилиды. Обитают на Молуккских островах (Индонезия). Иногда рассматривают в составе отдельного рода пчёлы-каменщицы под названием Chalicodoma pluto[1].
Megachile pluto была впервые обнаружена в Индонезии натуралистом Альфредом Уоллесом (Alfred Russel Wallace) в 1859 году. Альфред Уоллес провел в экспедиции восемь лет, с 1854 по 1862, изучая фауну Малайского архипелага (13000 островов, в настоящее время принадлежит Малайзии и Индонезии). Знаменитый натуралист собрал 125660 экземпляров организмов, в том числе 83200 жуков. Из всего его собрания было описано 1000 новых для науки видов, а на пчелу обратил внимание и описал её британский энтомолог Фредерик Смит[1][2]. Вид включали в состав подродовых таксонов Eumegachilana, Callomegachile или Chalicodoma[3].
Эта пчела считалась вымершей до тех пор, пока её не переоткрыли в 1981 году. Это сделал американский энтомолог Адам Мессер (Adam C. Messer), который нашел 6 гнезд на острове Бачан (Bacan, бывший Bachian или Bachan, нид. Batjan) и других близлежащих Молуккских островах в северной части Индонезии[1].
Гнездятся в древесных термитниках, заселенных термитами рода Microcerotermes. Эти термиты строят гнезда из древесного материала в стволах и ветвях деревьев. Самое крупное пчелиное гнездо включало 157 ячеек, горизонтально расходящихся от вертикального туннеля. Полилекты, то есть опыляют растения разных видов. Лабораторный анализ пыльцы из гнёзд показал преобладание Myrtaceae[1].
Самки этих пчёл рассматриваются как самые крупные в мире пчелы. Длина их тела до 39 мм (1.5"), а размах крыльев до 63 мм (2.5"). Эту пчелу также называют Wallace’s Giant Bee. Самцы меньше размером, их длина около 23 мм (0.9"). На крупной голове находятся огромные челюсти для сбора смолы, используемой при постройке гнезд. Откладывают крупные яйца длиной около 9 мм[1].
Внесена под именем Chalicodoma pluto в международную Красную книгу в категорию «Data Deficient» («недостаточно данных») [1].
Megachile pluto (лат.) — вид самых крупных в мире пчёл из семейства мегахилиды. Обитают на Молуккских островах (Индонезия). Иногда рассматривают в составе отдельного рода пчёлы-каменщицы под названием Chalicodoma pluto.
華勒斯巨蜂（學名：Megachile pluto，英语：Wallace's giant bee），是全球已知的體型最大蜜蜂種。原本認為已絕種，直到1981年出現收集標本, 然後又銷聲匿跡到2018年在eBay有人拍賣收集到的標本，2019年首隻活體母蜂被錄影到[2]。
这是一篇與生物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 華勒斯巨蜂（學名：Megachile pluto，英语：Wallace's giant bee），是全球已知的體型最大蜜蜂種。原本認為已絕種，直到1981年出現收集標本, 然後又銷聲匿跡到2018年在eBay有人拍賣收集到的標本，2019年首隻活體母蜂被錄影到。
