nomes no trilho de navegação
Braziliya Üzüm Ağacı (həmçinin Jabuticaba kimi tanınan) — meyvələri böyütmək üçün budaqlardan istifadə etmir. O gövdəsində meyvələrini və çiçəklərini (generativ üzvlər) bilavasitə əlaqəsiz böyüdür. Argentinaya, Paraqvaya və Boliviyaya da da bitir. Meyvələri qırmızımtıl qaradır, ağ lətə malikdir. Bu meyvələr zəhərli deyil və yemək mümkün olur, deyilənlərə görə dadı qara üzümə və qarağata bənzəyir, Şərab və meyvə şirəsi istehsalında əsas xammaldır. Paraqvayda, Quaraninin rəsmi ana dilində "Yvapuru" adlandırılır.
El jabuticaba (Myrciaria cauliflora) és una espècie d'arbre natiu de Bolívia, Brasil i Paraguai que pertany a la família de les mirtàcies.
És una planta nativa de la Mata atlàntica, a Brasil, però es troba també a Paraguai on es coneix amb el nom guaraní de Yva Puru o Yva Hu. També hi ha exemplars natius a Bolívia, on la seva distribució natural correspon al departament de Santa Cruz, en àrees seques o sub-húmedes a baix dels 1.700 msnm. Dintre de Bolívia, va ser reportat científicament en les províncies Andrés Ibáñez, Florida, Chiquitos i Cordillera.
El jabuticaba és un petit arbre d'aspecte tortuós, densament raïmificat, d'escorça llisa que es desprèn. Creix generalment sota l'ombra d'arbres més grans. Els seus fruits produeixen la impressió d'estar pegats al tija i es concentren en el tronc principal i les branques gruixudes. Són hàbitats al principi i negres al madurar.
El jabuticaba (Myrciaria cauliflora) és una espècie d'arbre natiu de Bolívia, Brasil i Paraguai que pertany a la família de les mirtàcies.
Plinia cauliflora oder die Baumstammkirsche, auch Jaboticaba, ist ein kleiner Baum in der Familie der Myrtengewächse aus dem östlichen bis südöstlichen Brasilien bis Argentinien und Paraguay sowie aus Bolivien.
Plinia cauliflora wächst als kleiner, oft mehrstämmiger und immergrüner, langsamwachsender Strauch oder Baum bis etwa 6–10 Meter hoch, selten etwas höher. Die glatte Borke ist abblätternd und orange-braun bis gräulich.
Die einfachen, kurz gestielten, ledrigen Laubblätter sind gegenständig und bis 4–8 Zentimeter lang. Die kurzen Blattstiele sind flaumig behaart. Die kahlen Blätter sind eiförmig bis elliptisch, ganzrandig und spitz bis zugespitzt.
Es werden kleine, stamm- oder astblütige, kurze und wenigblütige, büschelige Blütenstände gebildet. Sie sind von mehreren Tragblättern unterlegt. Die kleinen, zwittrigen Blüten sind vierzählig mit doppelter Blütenhülle. Es sind kleine Vorblätter vorhanden. Die Blüten sind fast sitzend bis kurz gestielt, weißlich und besitzen viele lange Staubblätter (45–60) die an einem becherförmigen Blütenboden sitzen. Der verwachsene Kelch reißt unregelmäßig auf. Die Petalen sind sehr früh abfallend. Der Fruchtknoten ist unterständig.
Es werden kleine, etwa 1,5–3,5 Zentimeter große, rundliche, schwarz-violette und glatte Beeren (Scheinfrucht) mit fester, zäher, feinstwärzlicher sowie glänzender Schale gebildet. Sie enthalten 1–4 Samen und haben leichte Blütenbecher- und Kelchreste an der Spitze. Das leicht durchscheinende Fruchtfleisch ist weißlich, saftig und gelatinös.
Die Erstbeschreibung des Basionyms Myrtus cauliflora erfolgte 1823 durch Carl Friedrich Philipp von Martius in Reise Bras. 1: 285. Die Neukombination zu Plinia cauliflora erfolgte 1956 durch Eberhard Max Leopold Kausel in Arkiv för Botanik (a. s.) 3: 508. Weitere Synonyme sind z. B. Myrciaria cauliflora (Mart.) O.Berg, Myrciaria jaboticaba (Vell.) O.Berg, Myrtus jaboticaba Vell., Plinia jaboticaba (Vell.) Kausel u. a., wobei die Taxonomie umstritten ist.[1][2]
Die Früchte können roh gegessen, zu Gelees, Sirupen, Likör und Konfitüren verarbeitet oder zu Wein vergoren werden.
Plinia cauliflora oder die Baumstammkirsche, auch Jaboticaba, ist ein kleiner Baum in der Familie der Myrtengewächse aus dem östlichen bis südöstlichen Brasilien bis Argentinien und Paraguay sowie aus Bolivien.
Žabutikaba (ʒabutiˈkabɐ ili ʒabutʃiˈkabɐ) (lat. Plinia cauliflora, Myrciaria cauliflora) jest voće iz porodice Myrtaceae koje raste u brazilskim saveznim državama Minas Gerais i São Paulo. Srodne vrste iz roda Myrciaria, često navođene pod istim imenom, rastu u Brazilu, Argentini, Paragvaju, Peruu i Boliviji. Drvo se uzgaja zbog svojih tamnih plodova koji se mogu jesti sirovi ili se koriste za proizvodnju pića i marmeladi. Ova biljka ima i brojna druga imena poput brazilsko grožđe, jabotikaba, jabotica, jabuticabeira, guaperu, guapuru, hivapuru, sabará i Yvapurũ.
Žabutikaba je vrlo sporo rastuće zimzeleno drvo. Mlado lišće joj je svijetle crveno-ružičaste boje, a koje sazrijevnajem postepeno prelazi u zeleno. Drvo uglavnom raste na bogatom, vlažnom i neznatno kiselom tlu. Međutim, mnogi smatraju i da zadovoljavajuće može rasti i na bazičnim, pjeskovitim zemljištima, ako se njeguje i dovoljno zalijeva. Cvjetovi su joj bijeli i rastu direktno iz stabla, što je poznato kao kauliflorija. Kod primjeraka koji nisu kultivirani, drvo može cvjetati i davati plodove samo jednom ili dva puta godišnje, a kod kultiviranih i navodnjavanih žabutikaba ono vrlo često cvjeta, a svježi plodovi mogu narasti tokom cijele godine u tropskim područjima.
Plod je bobica, vrlo debele kore, obično tri do četiri cm u promjeru. Plod je sličan zrnu grožđa sa ljepljivom opnom. On ima debelu, ružičastu koru koja obavija slatko, bijelo do blijedo ružičasto meso ploda. Unutar ploda je jedna ili više (do četiri) velike sjemenke, dosta različite u zavisnosti od vrste i varijeteta.[2] U prodavnicama Brazila ovo voće je uobičajeno. Jedu se obično svježe, a popularnost im se može mjeriti sa grožđem u Evropi ili SAD. Plod počinje fermentirati 3 do 4 dana nakon branja, tako da se često upotrebljava za pravljenje džemova, pekmeza, jakih vina i likera. Zbog takvih osobina, svježe žabutikabe vrlo se rijetko mogu naći na tržištima izvan područjima gdje se uzgajaju. Iz ploda je izolirano i nekoliko snažnih antioksidansa i protivupalnih spojeva.[3] Jedan od tih spojeva, jedinstven za ovu biljku je žabutikabin.
Žabutikaba (ʒabutiˈkabɐ ili ʒabutʃiˈkabɐ) (lat. Plinia cauliflora, Myrciaria cauliflora) jest voće iz porodice Myrtaceae koje raste u brazilskim saveznim državama Minas Gerais i São Paulo. Srodne vrste iz roda Myrciaria, često navođene pod istim imenom, rastu u Brazilu, Argentini, Paragvaju, Peruu i Boliviji. Drvo se uzgaja zbog svojih tamnih plodova koji se mogu jesti sirovi ili se koriste za proizvodnju pića i marmeladi. Ova biljka ima i brojna druga imena poput brazilsko grožđe, jabotikaba, jabotica, jabuticabeira, guaperu, guapuru, hivapuru, sabará i Yvapurũ.
Жабутикаба или Бразилско грозје (науч. Myrciaria cauliflora) — овошје што расте на дрво. Припаѓа на семејството Мирти, а името го добило по бразилскиот град Жабутикаба.[2] Ова растение е едно од најценетите овошни дрва кое го има во Југоисточните делови на Бразил, Боливија, Парагвај и Северна Аргентина.
Жабутикабата претставува вечно зелено дрво. Карактеристично е што ова растение расте на самото стебло. Излегуваат прво жолтеникави цветови кои се шират низ целото стебло и гранките, па тогаш расте како плод околу 3 до 4 цм во дијаматар. Внатре во дебелата кора овошјето е меко и има 4 семки. Плодот е многу вкусен и од него може да се направи вино или ликер. За жал, овошјето не стои долго на дрво, почнува да ферментира за околку 3 или 4 дена.
Дрво
Листови на дрвото
Цвет
Жабутикаба или Бразилско грозје (науч. Myrciaria cauliflora) — овошје што расте на дрво. Припаѓа на семејството Мирти, а името го добило по бразилскиот град Жабутикаба. Ова растение е едно од најценетите овошни дрва кое го има во Југоисточните делови на Бразил, Боливија, Парагвај и Северна Аргентина.
Jabuticaba (Brazilian Portuguese: [ʒabutʃiˈkabɐ]) is the edible fruit of the jabuticabeira (Plinia cauliflora) or Brazilian grapetree. The purplish-black, white-pulped fruit grows directly on the trunk of the tree. It is eaten raw or used to make jellies, jams, juice or wine.[3] The tree, of the family Myrtaceae, is native to the states of Rio de Janeiro, Minas Gerais, Goiás and São Paulo in Brazil.[4][5] Related species in the genus Myrciaria, often referred to by the same common names, are native to Brazil, Argentina, Paraguay, Peru and Bolivia.[6]
The name jabuticaba, derived from the Tupi word îaboti Lusitanized jaboti/jabuti (tortoise) + kaba (place), meaning "the place where tortoises are found";[7] it has also been interpreted to mean 'like turtle fat', referring to the fruit's white pulp.[8][9][10] It could also derive from ïapotï'kaba meaning "fruits in a bud".[11]
The Guarani name is yvapurũ: yva means fruit and the onomatopoeic word purũ, from pururũ,[12] describes the crunching sound the fruit produces when bitten.[13]
The tree is a slow-growing evergreen that can reach a height of 15 meters if not pruned. The leaves are salmon-pink when young, turning green as they mature.[14]
The tree prefers moist, rich, lightly acidic soil. It is widely adaptable, however, and grows satisfactorily even on alkaline beach-sand type soils, so long as it is tended and irrigated. Its flowers are white and grow directly from its trunk in a cauliflorous habit.[15] In its native habitat jaboticabeiras may flower and fruit 5-6 times throughout the year. Jabuticabeira are tropical to subtropical plants and can tolerate mild, brief frosts, not below 26 °F (-3 °C).[8]
The tree has a compact, fibrous root system, that makes it suitable for growing in pots or transplanting.[16]
The fruit is a thick-skinned berry and typically measures 3–4 cm in diameter. The fruit resembles a slip-skin grape. It has a thick, purple, astringent skin that encases a sweet, white or rosy pink gelatinous flesh. Embedded within the flesh are one to four large seeds, which vary in shape depending on the species.[17] Jabuticaba seeds are recalcitrant and they become unviable within 10 days when stored at room temperature.[18]
In Brazil, the fruit of several related species, including Myrciaria tenella and Plinia peruviana, share the same common name.[19]
Jabuticaba has been cultivated in Brazil since pre-Columbian times. Today it is commercial crop in the center and south of the country.[20]
Commercial cultivation of the fruit in the northern hemisphere is more restricted by slow growth and the short shelf-life of fruit than by temperature requirements.[21] Grafted plants may bear fruit in five years, while seed-grown trees may take 10 to 20 years to bear fruit.[18]
Jabuticabeiras are fairly adaptable to various kinds of growing conditions, tolerating sand or rich topsoil. They are intolerant of salty soils or salt spray.[22] They are tolerant of mild drought, though fruit production may be reduced, and irrigation will be required in extended or severe droughts.[19]
Jabuticabeiras are vulnerable to the rust, Austropuccinia psidii.[23] particularly when the tree flowers during heavy rain. Other important diseases that affect jabuticabeiras are canker (Colletotrichum gloeosporioides), dieback (Rosellinia), and fruit rot (Botrytis cinerea).[24]
Common in Brazilian markets, jabuticabas are largely eaten fresh.[25] Fruit may begin to ferment 3 to 4 days after harvest, so it is often used to make jams, tarts, strong wines, and liqueurs. Due to the short shelf-life, fresh jabuticaba is rare in markets outside areas of cultivation.[20]
The fruit has been compared to Muscadine grapes,[16] and in Japan the flavor of jabuticaba has been described as similar to that of Kyoho grapes.[26]
Their slow growth and small size when immature make jabuticabeiras popular as bonsai or container ornamental plants in temperate regions.[27] It is a widely used bonsai species in Taiwan and parts of the Caribbean.[28]
The jabuticabeira appears as a charge on the coat of arms of Contagem, Minas Gerais, Brazil.[29]
In Brazilian politics, and less commonly in everyday speech, "jabuticaba" is a slang that describes a political or legal setting that is considered absurd, unusual, or needlessly complex, among others, that could only exist in a country like Brazil. It is a reference to the popular wisdom that jabuticaba trees can only grow in Brazil.[30][31]
There are a number of similar species of plant in the family Myrtaceae that produce fruit that is known by the common name Jabuticaba.[19][25]
Jabuticaba (Brazilian Portuguese: [ʒabutʃiˈkabɐ]) is the edible fruit of the jabuticabeira (Plinia cauliflora) or Brazilian grapetree. The purplish-black, white-pulped fruit grows directly on the trunk of the tree. It is eaten raw or used to make jellies, jams, juice or wine. The tree, of the family Myrtaceae, is native to the states of Rio de Janeiro, Minas Gerais, Goiás and São Paulo in Brazil. in the genus Myrciaria, often referred to by the same common names, are native to Brazil, Argentina, Paraguay, Peru and Bolivia.
Myrciaria cauliflora aŭ jabotikabo[1] (ĵabutikabo[2]) estas planto el la familio Mirtacoj (Myrtaceae). Ĝi estas unu el la plej okulfrapaj fruktarboj el la tropikoj. La trunko kaj la branĉoj de la radikoj ĝis la krono povas esti kovrataj de malgrandaj trunkfloradaj, blankaj floroj kaj poste beroj. La arboj portas fruktojn ekde la aĝo de ok ĝis dek kvin jaroj.
Ĝi estas ĝis 12 m alta ĉiamverda arbedeca arbo kun ege disbranĉita, larĝa krono kaj skvama arboŝelo. La junaj folioj kaj branĉoj estas haraj. La kontraŭsidaj folioj estas ledaj, brile malhelverdaj, glatrandaj, ovalaj, 1,5-10 × 1-2 cm grandaj kaj sidas sur mallongaj haraj folitigoj. La floroj kreskas unuope aŭ grupe sur mallongaj kaj dikaj branĉoj ĉe la malnova ligno. La floroj havas malgrandajn, blankajn sepalojn kaj unu 5 mm longan petalon kaj ĉ. 60 4 mm longajn anterojn.
La fruktoj estas rondaj aŭ ovalaj, 1,5-4 cm grandaj beroj. En matura stato ili estas violaj ĝis nigraj-violaj beroj. La sepaloj restas ĉe la frukto. La fruktokarno mola, sukoriĉa trece blanka aŭ ruĝeta. Ĝi gustas dolĉe kelktempe acida. La beroj enhavas unu ĝis kvin semojn, kiuj longas ĝis 1,2 cm.
En Sudafriko la fruktoj estas konsumataj freŝe. Oni povas fari el ili ĵeleon kaj marmeladon. En Brazilo estas farataj el la fruktoj suko kaj fruktvino.
La jabotikabo estas indiĝena en Bolivio, Paragvajo, sudorienta Brazilo kaj nordorienta Argentino. Ĝi kreskas tie de la marnivelo ĝis alteco de ĉ. 1000 m en la tropikoj.
Similaj specioj, kiuj estas konataj malpli, estas Myrciaria jaboticaba, Myrciaria trunciflora kaj Myrciaria tenella. Tiuj specioj havas ankaŭ nomon jabotikabo. Ankaŭ ekzistas hibridoj el la tri specioj.
Myrciaria cauliflora aŭ jabotikabo (ĵabutikabo) estas planto el la familio Mirtacoj (Myrtaceae). Ĝi estas unu el la plej okulfrapaj fruktarboj el la tropikoj. La trunko kaj la branĉoj de la radikoj ĝis la krono povas esti kovrataj de malgrandaj trunkfloradaj, blankaj floroj kaj poste beroj. La arboj portas fruktojn ekde la aĝo de ok ĝis dek kvin jaroj.
Ĝi estas ĝis 12 m alta ĉiamverda arbedeca arbo kun ege disbranĉita, larĝa krono kaj skvama arboŝelo. La junaj folioj kaj branĉoj estas haraj. La kontraŭsidaj folioj estas ledaj, brile malhelverdaj, glatrandaj, ovalaj, 1,5-10 × 1-2 cm grandaj kaj sidas sur mallongaj haraj folitigoj. La floroj kreskas unuope aŭ grupe sur mallongaj kaj dikaj branĉoj ĉe la malnova ligno. La floroj havas malgrandajn, blankajn sepalojn kaj unu 5 mm longan petalon kaj ĉ. 60 4 mm longajn anterojn.
La fruktoj estas rondaj aŭ ovalaj, 1,5-4 cm grandaj beroj. En matura stato ili estas violaj ĝis nigraj-violaj beroj. La sepaloj restas ĉe la frukto. La fruktokarno mola, sukoriĉa trece blanka aŭ ruĝeta. Ĝi gustas dolĉe kelktempe acida. La beroj enhavas unu ĝis kvin semojn, kiuj longas ĝis 1,2 cm.
En Sudafriko la fruktoj estas konsumataj freŝe. Oni povas fari el ili ĵeleon kaj marmeladon. En Brazilo estas farataj el la fruktoj suko kaj fruktvino.
La jabotikabo estas indiĝena en Bolivio, Paragvajo, sudorienta Brazilo kaj nordorienta Argentino. Ĝi kreskas tie de la marnivelo ĝis alteco de ĉ. 1000 m en la tropikoj.
Similaj specioj, kiuj estas konataj malpli, estas Myrciaria jaboticaba, Myrciaria trunciflora kaj Myrciaria tenella. Tiuj specioj havas ankaŭ nomon jabotikabo. Ankaŭ ekzistas hibridoj el la tri specioj.
El guapurú, yva purũ, yva hũ, yabuticaba o jabuticaba es un árbol nativo de Brasil, Argentina, Bolivia y Paraguay[1] Pertenece a la familia de las mirtáceas al igual que el guayabo, guabirá, el arrayán y el saguinto. Su nombre científico es Plinia cauliflora.[2] Recibe los nombres de taanumox en chiquitano, jabuticaba en portugués, yvapurũ en avañe'ẽ (guaraní) e ibapumi en pauserna. Es llamado guapurú en Santa Cruz de la Sierra (Bolivia).
El guapurú es un árbol de aspecto tortuoso, con pocas ramas, de corteza gruesa y un poco espinosa. Crece generalmente bajo la sombra de árboles más grandes. Sus frutos producen la impresión de estar pegados al tallo y se concentran en el tronco principal y las ramas gruesas. Son de color morado al principio y negro al madurar.
«Ojitos de guapurú» es una expresión inmortalizada en canciones populares. Constituye un halago y se lo emplea como sinónimo de ojos hermosos, cuando una mujer los tiene grandes, agraciados, vivaces e intensamente negros.
Víctor Manuel Patiño lo registra en su libro sobre las plantas cultivadas en la América equinoccial, reproduciendo palabras de Cobo:
Quiere decir ibapurú, en la lengua de aquella provincia, fruta que suena cuando se come; no nace en el árbol, como la demás frutas, debajo de las hojas, sino en los ramos y troncos del árbol, comenzando desde la tierra, y aun si alguna parte de la raíz está descubierta, también tiene fruta y aun esta tan espesa y apiñada por todo el árbol arriba, que casi no se ve el tronco ni se puede subir por él. Es el ibapurú fruta muy regalada y de muy buen gusto.[3]Cobo
Jabuticaba son plantas adaptadas a clima tropicales a subtropicales, pero pueden tolerar heladas leves y breves, no por debajo de los -3°C (26°F)
Es una planta nativa de Brasil, Paraguay, Bolivia y Argentina.[1] Se le conoce mejor por el nombre en guaraní de yva puru o yva hu. Yvapurũ: yva fruta, purũ palabra onomatopéyica que reproduce el sonido de la fruta al morderla: pururũ. También hay ejemplares nativos en la provincia argentina de Corrientes, Misiones, y en menor medida en el este de Formosa (frontera con el Paraguay). En Bolivia, donde su distribución natural corresponde al departamento de Santa Cruz, en áreas secas o subhúmedas abajo de los 1700 m de altitud. Dentro de Bolivia, fue reportado científicamente en las provincias Andrés Ibáñez, Obispo Santiestevan (provincia), Florida, Chiquitos y Cordillera, también se ha encontrado en Honduras, Colombia y Costa Rica aunque es poco común.
El fruto del guapurú se clasifica como baya y es altamente perecedero.[1] Es de cáscara delgada y lisa, mientras que su pulpa es blanca y jugosa, de sabor agridulce. Se consume directamente como fruta fresca,[1] pero también se preparan refrescos, mermeladas, licores, vinagres caseros y otros. Además, la cáscara del tallo y del fruto es una eficaz medicina contra la diarrea.
Los sinónimos homotípicos de Plinia cauliflora (Mart.) Kausel, Ark. Bot., a.s., 3: 508 (1956). son:[2]
Los sinónimos heterotípicos son:[2]
El guapurú, yva purũ, yva hũ, yabuticaba o jabuticaba es un árbol nativo de Brasil, Argentina, Bolivia y Paraguay Pertenece a la familia de las mirtáceas al igual que el guayabo, guabirá, el arrayán y el saguinto. Su nombre científico es Plinia cauliflora. Recibe los nombres de taanumox en chiquitano, jabuticaba en portugués, yvapurũ en avañe'ẽ (guaraní) e ibapumi en pauserna. Es llamado guapurú en Santa Cruz de la Sierra (Bolivia).
Brasilianrypälemyrtti (Myrciaria cauliflora) on myrttikasvien heimoon kuuluva puu.[1] Brasilianrypälemyrtin hedelmiä kutsutaan nimellä jabuticaba.
Brasilianrypälemyrtti on pienikasvuinen puu, yleensä 3–5 metriä korkea. Sen hedelmät muistuttavat rypäleitä tai viinimarjoja.[2] Ne kasvavat suoraan puun rungosta.[3]
Brasilianrypälemyrtti kasvaa luonnonvaraisena Minas Geraisin osavaltiossa Brasiliassa, ja on levinnyt Boliviaan, Paraguayhin ja Argentiinan pohjoisosiin. Sitä viljellään laajemminkin trooppisessa ja subtrooppisessa ilmastossa.[2]
Brasilianrypälemyrtti (Myrciaria cauliflora) on myrttikasvien heimoon kuuluva puu. Brasilianrypälemyrtin hedelmiä kutsutaan nimellä jabuticaba.
Plinia cauliflora
Le Jaboticaba ou Guapuru (Plinia cauliflora), également appelé Vigne brésilienne, Jabotica, Guaperu, Hivapuru, Sabará ou Ybapuru, est une espèce de petits arbres à fruits natifs de la région du Minas Gerais, dans le sud-est du Brésil. Les fruits de plusieurs espèces partagent le même nom vernaculaire ; il s'agit de Myrciaria jaboticaba (Vell.) O.Berg, M. tenella (DC.) O.Berg, and M. trunciflora O.Berg.
Le nom dérive des vieux termes tupi Jabuti (tortue) et Caba (lieu), ce qui signifie le lieu où on trouve des tortues.
Le jaboticaba est un arbre cauliflore à croissance lente qui préfère les sols humides, faiblement acides. Il s'adapte largement, cependant, et pousse même avec satisfaction sur des sols alcalins type sable de plage, aussi longtemps qu'il est sarclé et irrigué.
Il possède des feuilles couleur saumon quand elles sont jeunes, tirant sur le vert ultérieurement.
Ses fleurs blanches poussent directement sur le tronc. Dans la nature l'espèce ne fleurit et fructifie habituellement qu'une ou deux fois par an, mais lorsqu'elle est continuellement irriguée, elle fleurit fréquemment et des fruits frais peuvent être produits tout au long de l'année dans les régions tropicales.
Le fruit est noir-pourpre, mesure 3-4 cm de diamètre, et contient de un à quatre grosses graines. Il possède une pulpe blanche et sucrée ou rose et gélatineuse.
Commun sur les étals de marché brésilien, le jaboticaba est largement consommé cru. Le fruit frais commence à fermenter 3 ou 4 jours après la cueillette, ainsi il est souvent utilisé pour préparer des confitures, des tartes, des jus, des vins forts, et des liqueurs.
Plusieurs composants potentiellement antioxydants et anti-inflammatoires ont été isolés du fruit[1].
Le fruit du jaboticaba a été utilisé pour le traitement de maladies respiratoires ainsi que l’amygdalite chronique et l’asthme. La jaboticabine, molécule trouvée abondamment dans l’écorce de ses fruits, et le 3,3′-dimethylellagic acid-4-O-sulfate issu de son bois, sont deux molécules polyphénoliques aux propriétés anti-inflammatoires similaires. La jaboticabine a été testée in-vitro pour le traitement de maladie pulmonaire obstructive chronique (MPOC) chez la souris et a démontré des résultats prometteurs. Cependant, les autres polyphénoliques trouvés dans le bois du jaboticaba ne seraient pas aussi actifs que la jaboticabine.[2]
L'arbre est apparu comme une charge dans les armoiries de Contagem, Minas Gerais, Brésil[3].
Plinia cauliflora
Le Jaboticaba ou Guapuru (Plinia cauliflora), également appelé Vigne brésilienne, Jabotica, Guaperu, Hivapuru, Sabará ou Ybapuru, est une espèce de petits arbres à fruits natifs de la région du Minas Gerais, dans le sud-est du Brésil. Les fruits de plusieurs espèces partagent le même nom vernaculaire ; il s'agit de Myrciaria jaboticaba (Vell.) O.Berg, M. tenella (DC.) O.Berg, and M. trunciflora O.Berg.
Le nom dérive des vieux termes tupi Jabuti (tortue) et Caba (lieu), ce qui signifie le lieu où on trouve des tortues.
Plinia cauliflora ((Mart.) Kausel, 1956), comunemente nota come Jabuticaba (ʒabutʃiˈkabɐ), è un albero appartenente della famiglia Myrtaceae che cresce negli stati di Minas Gerais, Espírito Santo e San Paolo nel Brasile sud-orientale[2].
Esistono molte specie simili, che corrispondono al termine comune Jaboticaba o Jabuticaba. Specie simili comprese nel genere Myrciaria sono spesso chiamate con lo stesso nome, crescono in Brasile, Argentina, Paraguay e Bolivia. L'albero viene coltivato per i suoi frutti color nero-viola e dalla polpa bianca, che, in talune specie strette congeneri, sono appiattiti e verdastri; possono essere mangiati crudi o usati per marmellate e bevande (succo semplice o vino). Altri nomi usati comunemente per indicare questo tipo di piante sono Jabotica, Jabuticabeira, Guaperu, Guapuru, Hivapuru, Sabará e Ybapuru (guarani).
Le foglie sono color salmone da giovani e verdi quando maturano; l'albero cresce molto lentamente; preferisce un suolo umido, leggermente acido ma si adatta molto facilmente perfino a substrati alcalino-sabbiosi se curato e irrigato.
Ha fiori bianchi che crescono direttamente sul tronco (caulifloria). Nel suo ambiente di origine fiorisce e fruttifica una o due volte l'anno, ma con abbondante umidità fiorisce di frequente e i frutti possono essere presenti tutto l'anno.
I frutti, di 3–4 cm, con uno o più semi (fino a quattro), crescono direttamente sul tronco principale e sui rami della pianta, conferendo un aspetto caratteristico all'albero. La buccia è spessa, viola o verdastra, astringente e copre una polpa dolce, bianca o rosacea, gelatinosa. I frutti, molto comuni nei mercati brasiliani, sono mangiati soprattutto freschi; la loro popolarità può essere paragonata a quella dell'uva. Non sono tuttavia duraturi: privi di acidità possono fermentare già 3 o 4 giorni dopo il raccolto, quindi spesso sono usati per marmellate, crostate, e data la facilità a fermentare, per vini e liquori; per lo stesso motivo non interessa la grande distribuzione, e si consuma nei luoghi di coltivazione.
Dal frutto sono stati isolate varie sostanze, potenti antiossidanti ed antinfiammatori.[3] Una di queste, la jaboticabina, si trova solo in questo frutto.
Tradizionalmente, la buccia si usa per preparare un decotto astringente, per gli usi comuni antinfiammatori di un tale prodotto, (emottisi, diarrea, e per gargarismi in caso di tonsillite).
In Brasile i frutti di varie specie collegate, precisamente Myrciaria tenella e M. trunciflora, vengono indicate con lo stesso nome comune. Trattandosi della denominazione collettiva "jabuticaba", occorre osservare che alcune specie di jabuticaba sono subtropicali, e possono sopportare gelate miti e brevi, alcune altre specie o varietà, possono essere più sensibili al freddo.
Un altro problema che si collega ad un ambiente particolare, e che limita la coltivazione a pieno campo in distretti non originari, è il fatto che la fioritura è delicata, e necessita di un periodo primaverile fresco, ma anche senza eccessiva umidità.
Nell'emisfero boreale la coltivazione a scopo commerciale di questo frutto è ridotta più per la crescita estremamente lenta e per la deperibilità del frutto, che per le esigenze termiche.
Le piante innestate possono fruttificare dopo 5 anni; quelle da seme possono impiegare da 10 a 20 anni, anche se da giovani, per la crescita lenta e le dimensioni ridotte, sono molto popolari come bonsai o ornamentali da vaso nelle regioni temperate. Le jabuticaba si adattano abbastanza bene a varie condizioni di crescita, sia su sabbia sia su terra molto ricca, ma non sopportano suoli salsi. Tollerano la siccità, ma a scapito della fruttificazione che diviene irrilevante.
Il nome jabuticaba deriva dalla parola Tupi jabuti (tartaruga) + Caba (luogo) e significa "luogo delle tartarughe". Il nome in guarani è "Yvapuru", dove yva significa frutto e la parola onomatopeica purũ indica il rumore che fa il frutto quando viene morso.
Una canzone tradizionale della regione orientale della Bolivia si riferisce a una giovane donna che ha gli "occhi come il guapuru" (per via del colore nero) e una bocca "dolce come l'achachairu."[4]
L'albero della jabuticaba compare sullo stemma di Contagem, Minas Gerais e Brasile,[5] ed è molto usato come specie da bonsai, in particolare a Taiwan e in varie zone dei Caraibi.
In Brasile si usa la parola "jabuticaba" per indicare qualcosa che si pensa essere tipicamente brasiliano, visto che si ritiene che l'albero cresca solo in Brasile. Di solito è un'espressione (auto) denigratoria: la sola cosa veramente brasiliana, ed anche buona, è la jaboticaba.[6][7]
Plinia cauliflora ((Mart.) Kausel, 1956), comunemente nota come Jabuticaba (ʒabutʃiˈkabɐ), è un albero appartenente della famiglia Myrtaceae che cresce negli stati di Minas Gerais, Espírito Santo e San Paolo nel Brasile sud-orientale.
Esistono molte specie simili, che corrispondono al termine comune Jaboticaba o Jabuticaba. Specie simili comprese nel genere Myrciaria sono spesso chiamate con lo stesso nome, crescono in Brasile, Argentina, Paraguay e Bolivia. L'albero viene coltivato per i suoi frutti color nero-viola e dalla polpa bianca, che, in talune specie strette congeneri, sono appiattiti e verdastri; possono essere mangiati crudi o usati per marmellate e bevande (succo semplice o vino). Altri nomi usati comunemente per indicare questo tipo di piante sono Jabotica, Jabuticabeira, Guaperu, Guapuru, Hivapuru, Sabará e Ybapuru (guarani).
Plinia cauliflora (binomen ab Eberhardo Kausel anno 1956 statutum)[1] est arbor fructifera familiae Myrtacearum in Brasilia sponte crescens, ibidem propter fructus edules culta.
Vide "Plinia cauliflora" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Plant Name Index • IUCN Red List Plinia cauliflora (binomen ab Eberhardo Kausel anno 1956 statutum) est arbor fructifera familiae Myrtacearum in Brasilia sponte crescens, ibidem propter fructus edules culta.
Jabuticaba (sebutan dalam bahasa Portugis: [ʒabutiˈkabɐ atau ʒabutʃiˈkabɐ]) (Plinia cauliflora) adalah pokok buah dalam keluarga Myrtaceae berasal dari negeri Minas Gerais dan São Paulo di barat daya Brazil. Spesies yang berkaitan dengan genus Myrciaria, selalunya dipanggali dengan nama umum yang sama, yang berasal dari Brazil, Argentina, Paraguay, Peru dan Bolivia. Pokok ini ditanam untuk buah-buahannya yang berwarna ungu-hitam berisi putih; buah ini boleh dimakan mentah atau digunakan untuk membuat jeli dan minuman (jus biasa atau wain). Nama-nama biasa yang lain termasuk Pokok Anggur Brazil, Jaboticaba, Jabotica, Jabuticabeira, Guaperu, Guapuru, Hivapuru, Sabará dan Ybapuru (Guarani).
Pokok ini adalah malar hijau yang lambat berkembang. Pokok ini mempunyai daun yang berwarna salmon ketika masih dalam bentuk anak pokok, di mana daunnya akan berubah ke warna hijua jika ia matang. Pokok itu lebih suka lembap, kaya mineral, tanah sedikit berasid. Ia secara meluas menyesuaikan diri, bagaimanapun, dan tumbuh dengan baik walaupun pada alkali tanah jenis pantai-pasir, selagi mereka cenderung dan pengairan. Bunga yang berwarna putih dan tumbuh terus daripada yang batang dalam kauliflori kebiasaan. Dalam keadaan tidak diusahakan, pokok itu mungkin berbunga dan berbuah hanya sekali atau dua kali setahun, tetapi apabila ia berterusan diairi bunga dengan kerap, dan buah-buahan segar boleh didapati sepanjang tahun di kawasan tropika.
Buah ini berkulit tebal dan biasanya berukuran 3-4 cm diameter. Buah ini juga menyerupai anggur berkulit licin. Ia mempunyai kulit tebal, ungu, dan astringen yang melitupi isi lembut merah jambu, putih atau cerah. Terbenam dalam isi adalah 1-4 biji yang besar, yang berbeza-beza dalam bentuk bergantung kepada spesies.[2] Biasa di pasaran Brazil, sebahagian besar jabuticaba dimakan segar; populariti buah ini telah disamakan dengan yang anggur di Amerika Syarikat. Buah-buahan segar boleh mula menapai 3 hingga 4 hari selepas dituai, jadi buah ini sering digunakan untuk membuat jem, tart, wain yang kuat, dan likur. Oleh kerana amat hayat simpanan yang pendek, buah-buahan segar jabuticaba adalah sangat jarang berlaku di pasaran di luar kawasan penanaman. Secara tradisinya, jika merebuas kulit astringen yang dikeringkan oleh matahari telah digunakan sebagai rawatan untuk hemoptisis, asma, cirit-birit, dan ubat kumur untuk keradangan tonsil kronik.
Beberapa antioksida dan anti-radang sebatian anti-kanser telah diasingkan daripada buah.[3] Keunikan ini dipunyai oleh buah jaboticabin.
Di Brazil beberapa spesies buah yang berkaitan, iaitu Myrciaria tenella dan M. trunciflora, berkongsi nama biasa yang sama. Walaupun semua spesies jabuticaba adalah subtropika dan boleh bertolak ansur dengan ringan, pembekuan ringkas, beberapa spesies mungkin sedikit lebih tahan sejuk. Penanaman komersial buah-buahan di dalam Hemisfera Utara adalah lebih dihadkan oleh pertumbuhan yang amat perlahan dan hayat simpanan yang pendek daripada dengan keperluan suhu. Tumbuhan dicantumkan boleh membuahkan hasil dalam 5 tahun; benih yang ditanam pokok mungkin mengambil masa 10 hingga 20 tahun untuk membuahkan hasil, walaupun pertumbuhan perlahan dan saiz yang kecil apabila tidak matang menjadikan mereka popular sebagai bonsai atau tanaman hiasan dalam bekas yang di kawasan-kawasan beriklim sederhana. Jabuticaba agak menyesuaikan diri dengan pelbagai jenis keadaan yang semakin meningkat, bertolak ansur dengan pasir atau tanah yan penuh mineral. Pokok ini menyesuaikan diri di tanah masin atau semburan garam. Pokok ini juga toleran kemarau yang sederhana, walaupun pengeluaran buah-buahan boleh dikurangkan, dan pengairan akan diperlukan kemarau panjang atau teruk.
Nama jabuticaba, berasal dari perkataan Tupi Jabuti (kura-kura) + Caba (tempat), bermaksud tempat dimana kamu akan jumpa kura-kura. Nama pokok ini dalam bahasa Guarani adalah "Yvapuru", dimana yva bermaksud buah dan perkataan onomatopeik purũ bermaksud bunyi kerangupan buah itu apabila digigit.
Sebuah lagu tradisional dari rantau timur Bolivia merujuk kepada seorang wanita muda kerana mempunyai "mata seperti guapuru" (kerana kelembutan hitamnya) dan mulut "semanis achachairu."[4]
Pokok jabuticaba, yang muncul sebagai penjaga pada jata Contagem, Minas Gerais, Brazil,[5] telah menjadi satu spesies digunakan secara meluas dalam seni bonsai, terutamanya di Taiwan dan sebahagian di Caribbean.
Di Brazil, ia adalah perkara biasa untuk merujuk kepada sesuatu yang dikatakan unik untuk negara ini sebagai "jabuticaba" kerana kononnya pokok itu hanya tumbuh di Brazil. Ia biasanya ungkapan pejoratif.[6][7]
Jabuticaba (sebutan dalam bahasa Portugis: [ʒabutiˈkabɐ atau ʒabutʃiˈkabɐ]) (Plinia cauliflora) adalah pokok buah dalam keluarga Myrtaceae berasal dari negeri Minas Gerais dan São Paulo di barat daya Brazil. Spesies yang berkaitan dengan genus Myrciaria, selalunya dipanggali dengan nama umum yang sama, yang berasal dari Brazil, Argentina, Paraguay, Peru dan Bolivia. Pokok ini ditanam untuk buah-buahannya yang berwarna ungu-hitam berisi putih; buah ini boleh dimakan mentah atau digunakan untuk membuat jeli dan minuman (jus biasa atau wain). Nama-nama biasa yang lain termasuk Pokok Anggur Brazil, Jaboticaba, Jabotica, Jabuticabeira, Guaperu, Guapuru, Hivapuru, Sabará dan Ybapuru (Guarani).
De jaboticaba (Myrciaria cauliflora) is een plant uit de mirtefamilie (Myrtaceae).
Het is één van de meest opvallende fruitbomen uit de tropen. De stam en de takken kunnen van de wortels tot aan de kroon volledig bedekt zijn met kleine, cauliflore, witte bloemen en later met bessen. De bomen dragen vruchten als ze acht tot vijftien jaar oud zijn.
Het is een tot 12 m hoge groenblijvende, struikachtige boom met een sterk vertakte, brede kroon en een schilferige schors. Jonge bladeren en twijgen zijn behaard. De tegenoverstaande bladeren zijn leerachtig, glanzend donkergroen, gaafrandig, ovaal, 1,5-10 × 1-2 cm groot en hebben een korte, behaarde bladsteel. De bloemen groeien solitair of in groepen van vier op korte dikke stelen aan het oude hout. Ze hebben kleine, witte kelk- en 5 mm lange kroonbladen en circa zestig 4 mm lange meeldraden.
De vruchten zijn ronde of ovale, 1,5-4 cm grote bessen met een gladde, glanzende, rijp violette tot zwartpaarse schil. Aan de onderkant blijven de vier kelkbladen behouden. Het vruchtvlees is zacht, sappig, glazig-wit of roodachtig van kleur en smaakt zoet of soms zuur. De bessen bevatten één tot vijf zaden, die tot 1,2 cm lang worden.
De vruchten worden in Zuid-Amerika als handfruit gegeten. Voor gebruik moeten de vruchten geschild worden omdat de schil veel looistoffen bevat. Ze kunnen worden verwerkt tot gelei en marmelade. In Brazilië wordt van de vruchten sap en vruchtenwijn bereid.
De jaboticaba komt van nature voor in Bolivia, Paraguay, het zuidoosten van Brazilië en het noordoosten van Argentinië. Hij komt voor van zeeniveau tot zo'n 1000 m hoogte in tropisch middelgebergte.
Andere verwante, sterk gelijkende soorten die minder vaak worden gekweekt, zijn Myrciaria jaboticaba, Myrciaria trunciflora en Myrciaria tenella. Deze soorten worden ook wel met de benaming jaboticaba aangeduid. Ook komen hybrides van de vier soorten voor.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Plinia cauliflora – gatunek rośliny z rodziny mirtowatych. Pochodzi z regionu Mata Atlântica, występuje głównie w stanach Minas Gerais, Goiás oraz São Paulo[2] w Brazylii[3].
Pokrój: Wolno rosnący wiecznozielony krzew lub nisko i mocno rozgałęzione drzewo, osiągające do 15 m wysokości. Drzewo wyrastające z nasiona owocuje dopiero po 10–20 latach, ze szczepki po 5 latach.
Plinia cauliflora – gatunek rośliny z rodziny mirtowatych. Pochodzi z regionu Mata Atlântica, występuje głównie w stanach Minas Gerais, Goiás oraz São Paulo w Brazylii.
A jabuticaba-sabará ou jabuticaba-murta (Myrciaria jaboticaba (Vell.) O. Berg) é uma árvore frutífera brasileira nativa da Mata Atlântica.
É a espécie de jabuticabeira mais cultivada no Brasil. Não se conhece sua origem, foi descrita em 1827 a partir de plantas cultivadas.
No Brasil, nos estados de Minas Gerais, São Paulo e Rio de Janeiro[1].
Os frutos são consumidos "in natura" ou em doces e geléias.
A jabuticaba-sabará ou jabuticaba-murta (Myrciaria jaboticaba (Vell.) O. Berg) é uma árvore frutífera brasileira nativa da Mata Atlântica.
É a espécie de jabuticabeira mais cultivada no Brasil. Não se conhece sua origem, foi descrita em 1827 a partir de plantas cultivadas.
Jabuticaba, guapuru , São Paulo’da [1] fruita diye adlandırılmaktadır, jabuticaba ağacının (Portekizce jabuticabeira) bir meyvesidir. Bu ağaç Mirtáceas ailesindendir, 20 yıl sonra meyve verir. Bu meyve 1828 yıllında açıklanmıştır, onun kaynağı bilinmemektedir. Jabuticaba’nın diğer bilinen isimleri şunlardır: jabuticabeira-preta (siyah jabuticaba ağacı), jabuticabeira-rajada (çizgili jabuticaba ağacı), jabuticabeira-rósea (pembe jabuticaba ağacı), jabuticabeira-vermelho-branca (kırmızı-beyaz jabuticaba ağacı), jabuticaba-paulista, jabuticaba-ponhema, jabuticaba-açu.[2]
Myrciaria jaboticaba (Vell.) Berg başka bir jabuticaba çeşididir, jabuticaba-sabará en sık bulunan eyaletler Goiás, Minas Gerais ve São Paulo, Brezilya’da.
“Jabuticaba” Tupi dili kelimeden geliyor, tomurcuk meyvesi demektir[1].
Yaprak dökmeyen bir ağaçtır, yaprakları en fazla 7 santimetre uzunluğundadır, uygun suda ve orta-tam güneş arasında gerektirir. En fazla 10 metre boyuna ulaşır, gövdesinin çapı 40 santimetre açık renklidir lekelidir. İlk baharda ve yazın çiçek ve çok miktar meyve verir. Çiçekleri ve meyveleri gövdesinde ve dallarında aglomerat olarak büyümektedir. Siyah kabuğu bir meyve, onun tek tohum beyaz posasını yapışmaktadır. Doğal, reçel, meyve suyu, likör, cachaça (Brezilya milli içki), şarap ve sirke olarak tüketilmektedir.[2] Brezilya, Portekiz bir sömürgesi zamanından beri meyveli veren ağaçlar en yetiştirlenlerden biri. Jabuticaba ağacı kıralığı bir gelenektir, bunu dolaysıyla bütün meyveler bir süre boyunca tüketilebilmektedir[3]. Sabará şehrinde (Minas Gerais elayedinde, Brezilya) meyve üretici kentin geleneği sürdürmek için, her sene Jabuticaba Festivalı (Festival da Jabuticaba) gerçekleşmektedir[4]. Jabuticaba meyve dağılımı hayvanın tarafından yapılmaktadır. Tohumlar meyvenin posasıyla dikebilmektedir, fakat onların tutumak için meyvelerin posası çıkarması ve tohumlar gölgede kuruması gerektir.
Jabuticaba ağacı
Jabuticabanın posasında demir, fosfor, bir doz niasin, C vitamini ve B vitamini kompleksinden bazısı ( hazmı kolaylaştırır ve toksinlerin ortadan kaldırılmasına yardımcı olur) mevcuttur. Çok demir içerdiği için, birçok yerli Kızılderili kabileleri tarafından, özellikle hamile olanlar, jabuticaba suyu çok tüketmektedirler. Siyah kabuğunda pektin ve peonidin içeriği mevcuttur. Antisyanin jabuticabaya bu rengini vermekte, ve bu kuşları çekmektedir, böylece bu meyvenin tohumu yayılmakta ve türlerin sürekliliği sağlanmaktadır[6]. Tıbba göre, antisyanin güçlü antioksidandır, vücuttan serbest radikallari atmaya yarar ve en son araştırmalara göre, antioksidanların seviyesi diyabet hastalarının kanında şekeri dengelemek için yardımcı olacaktır. Jabuticabanın kabuğunda bu mucize antioksidan olduğu için onun, meyve suyu veya reçel olarak tüketilmesi tavsiye edilir. Bu ağacın gövdesinden yapılan çay astıma karşı kullanılmaktadır. Brezilya’da, su havzalarında ve nehir kenarlarında Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Rio de Janeiro, São Paulo, Espírito Santo, Paraná, Santa Catarina, Goiás ve Rio Grande do Sul elayetlerinde bulunmaktadır.[2]
Peyzajda süs bitkisi olmaya uyngundur . On dokuzuncu yüzyılın sonunda Rio de Janeiro’nun kuzeybatısına gelen İtalyanlar,İtalya’dak şarap yapımında kullandıkları üzümleri bulamadıkları için jabuticaba’dan şarap üretmeye başladılar[7].
Jabuticaba çiçeği
Aşılama yaparak daha fazla ağaç elde edilir böylece ağaç daha erken meyve üretmeye başlamaktadır, fakat onlara daha dikkatli bakım gerekir ve daha az yaşamaktadır. Jabuticabanın tohumlarının çimlenmesi oranı düşüktür, fidan için ilk aylarda orta gölgeli ortam ve nemli toprak gerekir. Hasat almak için bu meyvenin parlak, simsiyah rengini almasını beklemek gerekmektedir, bu siyah renk onun olgunlaştığını gösterir ve olgunlaşınca tadı tatlı olmaktadır.[2]
Festival da Jabuticaba, Sabará (Portekizce)
Jabuticaba, guapuru , São Paulo’da fruita diye adlandırılmaktadır, jabuticaba ağacının (Portekizce jabuticabeira) bir meyvesidir. Bu ağaç Mirtáceas ailesindendir, 20 yıl sonra meyve verir. Bu meyve 1828 yıllında açıklanmıştır, onun kaynağı bilinmemektedir. Jabuticaba’nın diğer bilinen isimleri şunlardır: jabuticabeira-preta (siyah jabuticaba ağacı), jabuticabeira-rajada (çizgili jabuticaba ağacı), jabuticabeira-rósea (pembe jabuticaba ağacı), jabuticabeira-vermelho-branca (kırmızı-beyaz jabuticaba ağacı), jabuticaba-paulista, jabuticaba-ponhema, jabuticaba-açu.
Myrciaria jaboticaba (Vell.) Berg başka bir jabuticaba çeşididir, jabuticaba-sabará en sık bulunan eyaletler Goiás, Minas Gerais ve São Paulo, Brezilya’da.
Жаботикаба — вічнозелене дерево, що повільно росте, висотою від 5 до 12 метрів з овально-ланцетоподібним глянцевим шкірястим листям 2,5-10 см завдовжки і 1,25-2 см шириною . Квітки білі з 4 пелюстками і 60 тичинками по 4 мм кожна. Плід — кругла або еліптична, глянцева темно-бордово-фіолетова, майже чорна, кістянка із залишками чашолистків на кінці і з білою або рожевою желеподібною напівпрозорою соковитою м'якоттю, діаметром 0,6-4 см . Плоди ростуть гронами на стовбурах і головних гілках. Це явище називається кауліфлорія — формування плодів на стовбурі та основних гілках.
Жаботикаба зустрічається як в дикому вигляді, так і в культурі в Південній Бразилії, Болівії, Парагваї та Північній Аргентині. В даний час натуралізована і вирощується також в Уругваї, Колумбії, Панамі, Перу, на Кубі і на Філіппінах.
М'якоть плодів жаботикаби їстівна у свіжому вигляді. З них виготовляються желе, мармелад, соки та алкогольні напої. Відвар висушених шкірок плодів жаботикаби в Бразилії використовується, як засіб від астми, діареї і кривавої діареї.
У Бразилії з жаботікаби роблять відмінне червоне вино. Шкірочка плода злегка гірка завдяки високому вмісту таніну. Її використовують для фарбування в глибокий червоний колір джемів, желе і вин.
Жаботикаба в комерційних масштабах вирощується тільки в Бразилії і в деяких країнах Південної Америки. Повільний ріст дерева, чутливість до заморозків і невеликий термін зберігання плодів заважає комерційному використанню.
Розмножується насінням і щепленням. Зазвичай сіянці прищеплюють для прискорення плодоношення. Якщо прищеплена рослина вступає в плодоношення на 3-4 рік, то на сіянцях перші плоди з'являються тільки через 10-12 років. Насіння довго не зберігається, тому його необхідно саджати відразу після придбання. Використовують легку ґрунтову суміш. Сходи з'являються приблизно через місяць. Перші кілька років сіянці ростуть повільно, підгодовують їх повним мінеральним добривом, що дещо прискорить зростання. Молоде рожеве листя може пошкоджуватися попелицею. Іноді нападає павутинний кліщ.
Plinia cauliflora (tên khác: Jabuticaba,[cần dẫn nguồn] tên Việt Nam: Nho thân gỗ[cần dẫn nguồn]) là một loài thực vật có hoa trong Họ Đào kim nương. Loài này được (Mart.) Kausel miêu tả khoa học đầu tiên năm 1956.[2]
Là loại cây quý hiếm[cần dẫn nguồn], cây lâu năm, thân gỗ, cao khoảng 6m, đường kính cây khoảng 10–30 cm. Cây có nhiều nhánh và có ngọn hướng lên trên. Hoa nhỏ màu trắng, mọc ở thân cây.[cần dẫn nguồn]
Quả có kích thước tương đương với quả mận, mọc chi chít trên thân cây và cành cây. Ban đầu quả có xanh, sau chuyển màu hồng, khi chín thì chuyển dần sang màu tím. Quả có vị nho, nhiều nước và có thể ăn ngay khi vừa hái. Ngoài ra quả cây còn được dùng làm mứt hoặc để lên men làm rượu. Quả cây khô có thể dùng để chữa bệnh hen và tiêu chảy. Trung bình 8-9 năm cây mới cho trái, cây càng già càng cho nhiều trái.[cần dẫn nguồn]
Khí hậu nóng ẩm giúp cây ra sai quả. Trồng cây giống từ 5 tháng tuổi trở lên. Dọn quang gốc cây, không để cỏ dại phát triển. Tưới nước đều cho cây.[cần dẫn nguồn]
.jpg)
_CASA_de_mam%C3%A2,_Sao_Paulo.jpg)
Plinia cauliflora (tên khác: Jabuticaba,[cần dẫn nguồn] tên Việt Nam: Nho thân gỗ[cần dẫn nguồn]) là một loài thực vật có hoa trong Họ Đào kim nương. Loài này được (Mart.) Kausel miêu tả khoa học đầu tiên năm 1956.
Plinia cauliflora (Mart.) Kausel
Жаботикаба[2] (лат. Myrciaria caulifloria, порт. jabuticaba, также известно как рус. джаботикаба или порт. jaboticaba (рус. жабутикаба), или порт. jabuticabeira, а также англ. Brazilian Grape Tree (рус. бразильское виноградное дерево), Jabotica, Guaperu, Guapuru, Hivapuru, Sabará и Ybapuru) — растение семейства Миртовые, вид рода Плиния (Plinia), культивируемое в тропических широтах как плодовая культура.
В синонимику вида входят следующие названия[3]:
Жаботикаба — вечнозелёное медленнорастущее дерево высотой от 5 до 12 метров с овально-ланцетовидными глянцевыми кожистыми листьями 2,5—10 см длиной и 1,25—2 см шириной. Цветки белые с 4 лепестками и 60 тычинками по 4 мм каждая. Плод — круглая или эллиптическая, глянцевая тёмно-бордово-фиолетовая, почти чёрная, костянка с остатками чашелистиков на конце и с белой или розовой желеобразной полупрозрачной сочной мякотью, диаметром 0,6—4 см. Плоды растут гроздьями на стволах и главных ветвях. Это явление называется каулифлория — формирование плодов на стволе и основных ветвях.
Жаботикаба встречается как в диком виде, так и в культуре в Южной Бразилии, Боливии, Парагвае и Северной Аргентине. В настоящее время натурализована и выращивается также в Уругвае, Колумбии, Панаме, Перу, на Кубе и на Филиппинах.
Мякоть плодов жаботикабы съедобна в свежем виде. Из них изготавливаются желе, мармелад, соки и алкогольные напитки. Отвар высушенных кожиц плодов жаботикабы в Бразилии используется как средство от астмы, диареи и дизентерии.
В Бразилии из жаботикабы делают отличное красное вино. Кожица плода слегка горькая благодаря высокому содержанию танина. Её используют для окраски в глубокий красный цвет джемов, желе и вин. Жаботикаба в коммерческих масштабах выращивается только в Бразилии и в некоторых странах Южной Америки. Медленный рост дерева, чувствительность к заморозкам и небольшой срок хранения плодов мешает коммерческому использованию. Размножается семенами и прививкой. Обычно сеянцы прививают для ускорения плодоношения. Если привитое растение вступает в плодоношение на 3-4 год, то на сеянцах первые плоды появляются только через 10-12 лет. Семена долго не хранятся, поэтому их необходимо сажать сразу после приобретения. Используйте легкую почвенную смесь. Всходы появляются примерно через месяц. Первые несколько лет сеянцы растут медленно, подкармливайте их полным минеральным удобрением, что несколько ускорит рост. Молодые розоватые листья могут повреждаться тлей. Иногда нападает паутинный клещ.
Жаботикаба (лат. Myrciaria caulifloria, порт. jabuticaba, также известно как рус. джаботикаба или порт. jaboticaba (рус. жабутикаба), или порт. jabuticabeira, а также англ. Brazilian Grape Tree (рус. бразильское виноградное дерево), Jabotica, Guaperu, Guapuru, Hivapuru, Sabará и Ybapuru) — растение семейства Миртовые, вид рода Плиния (Plinia), культивируемое в тропических широтах как плодовая культура.
拟爱神木（英语：Jabuticaba，学名：Plinia cauliflora），舊學名Myrciaria cauliflora，也叫木葡萄、樹葡萄（可特指其果实）[1]，为热带、亚热带水果，原產地為南美洲巴西米納斯吉拉斯[2]。
抗蟲害和適應環境力強，成熟的果实外表为紫色，内部果肉为白色略透明，裡面有籽，味道清甜、酸溜溜。其含有较丰富的维生素C等营养物质及磷、镁等微量元素。[1]
1.本身品種
樹葡萄到科學分類的「目」為桃金孃目(反而跟番石榴、蓮霧是同目)，而葡萄到科學分類的「目」為葡萄目。
2.生長方式
3.產期
樹葡萄: 春秋(3-4月/8-10月)、產期短約2-3個禮拜且須至少半年至一年才能結果
葡萄:夏冬(主要看品種)
4.口感
樹葡萄:多汁較大，皮比葡萄厚，味似山竹、香芭樂、釋迦、鳳梨等多種風味
葡萄:比較甜而且汁少
5.抗病蟲害
樹葡萄:強
葡萄:弱
拟爱神木的花
結滿果實的嘉寶果
切半的嘉寶果
嘉寶果果實內的種子
拟爱神木（英语：Jabuticaba，学名：Plinia cauliflora），舊學名Myrciaria cauliflora，也叫木葡萄、樹葡萄（可特指其果实），为热带、亚热带水果，原產地為南美洲巴西米納斯吉拉斯。
抗蟲害和適應環境力強，成熟的果实外表为紫色，内部果肉为白色略透明，裡面有籽，味道清甜、酸溜溜。其含有较丰富的维生素C等营养物质及磷、镁等微量元素。
ジャボチカバ（学名: Plinia cauliflora (Mart.) Kausel、英語: Jabuticaba）はフトモモ科の常緑高木。名称はブラジル先住民族トゥピの言葉で「亀のいる地」という意味。別名がいくつもあり、ブラジリアングレープツリー、ジャブチカバ、ジャボチカ、グアペルー、ヒバプルー、イバプルー、サバラなどと呼ばれる。果物として食用に栽培され、ブラジル、アルゼンチン、パラグアイ、ボリビアなどを原産地とする。
幼木期の葉はサーモン色で、成長するにつれて緑に変化していく。成長は非常に遅く、湿度と弱酸性の土壌を好むが、水の管理をきちんと行えばアルカリ性の強い砂浜近くにも適応する。樹高は品種によってまちまちだが、野生のものは15mほどになる。
白色の花は幹に直接開花し、結実するのが大きな特徴で、キブドウ属の名称由来にもなっている。果実は直径3 - 4cmで1 - 4個の種子を含む。濃紫色のやや厚い果皮を持ち、果肉は白色もしくはピンク色をしている。好んで生食され、ブラジルの市場では常に一般的に売られている。果実は日持ちしない為、ゼリー、ジャム、ジュース、ワイン、リキュール等への加工も盛んである。熱帯では四季成りの性質を持ち、時期を選ばずに収穫出来る。
ブラジルでは消費が多く、盛んに経済栽培が行われている。また、カリブ海諸国で広く栽培されている他、アメリカ・テキサス州、カリフォルニア州などでも栽培される。カリフォルニアに持ち込まれたのは100年以上も前で、かなり涼しいサンフランシスコ周辺での露地栽培の記録もある。日本では沖縄県や鹿児島県などで少量の栽培が行われている。
同じキブドウ属にカムカム、ホワイト・ジャボチカバ、ブルー・グレープなどの果樹があるが、カムカム以外は日本ではほとんど知られていない。
乾燥した果皮を煎じて喀血、喘息、下痢、扁桃腺肥大の治療薬として伝統的に使われている。後に抗酸化成分、抗炎症成分、抗癌性成分が果実から分離された[2]。
ブラジル・ミナスジェライス州コンタジェンの市章や市旗にデザインされている[3]。
植木鉢で育てやすいこともあり、熱帯地域では盆栽に広く使用され、特に台湾やカリブ海諸国で人気がある。
日本では小葉系と大葉系と中葉系（大実の成る系統はアッスーと名付けられている）に分類され流通している。種子は多胚なので母樹と同じ遺伝特性を持つが実生栽培では成長が遅い為、沖縄などでは取り木や挿し木で増やされている。
農山漁村文化協会 「熱帯果樹の栽培―完熟果をつくる・楽しむ28種」 米本 仁巳
ジャボチカバ（学名: Plinia cauliflora (Mart.) Kausel、英語: Jabuticaba）はフトモモ科の常緑高木。名称はブラジル先住民族トゥピの言葉で「亀のいる地」という意味。別名がいくつもあり、ブラジリアングレープツリー、ジャブチカバ、ジャボチカ、グアペルー、ヒバプルー、イバプルー、サバラなどと呼ばれる。果物として食用に栽培され、ブラジル、アルゼンチン、パラグアイ、ボリビアなどを原産地とする。
자부치카바(브라질 포르투갈어: jabuticaba, 학명: Plinia cauliflora 플리니아 카울리플로라[*])는 도금양과의 나무이다.
자주빛을 띤 검은 색의 열매가 줄기에서 직접 자란다. 열매의 속살은 반투명한 흰색 또는 옅은 분홍색으로, 포도알과 비슷하다. 생으로 섭취하거나 젤리, 잼, 주스 또는 와인으로 만들어 먹을 수 있다.
잎
꽃
꽃이 핀 나무
열매가 달린 나무
열매
.jpg)
_CASA_de_mam%C3%A2,_Sao_Paulo.jpg)
.jpg)
_CASA_de_mam%C3%A2,_Sao_Paulo.jpg)
.jpg)
.jpg)
_CASA_de_mam%C3%A2,_Sao_Paulo.jpg)
.jpg)
.jpg)
_CASA_de_mam%C3%A2,_Sao_Paulo.jpg)
