Die Helmschnecken (Cassidae) sind eine Familie mariner Schnecken, die in flachen subtropischen und tropischen Meeren auf Weichböden leben. Sie leben räuberisch und fressen fast ausschließlich Stachelhäuter (Echinodermata).
Die Gehäuse sind rechtsgewunden und eiförmig. Sie können trochospiral bis konvolut aufgerollt sein, d. h. die letzten Windungen umgreifen die vorigen Windungen vollständig. Die Mündung kann oval sein, aber auch schlitzartig und sich über die gesamte Länge des Gehäuses erstrecken. Die Adultgröße reicht von etwa 1,7 cm bis zu 40 cm. Der Fuß ist groß und sehr muskulös mit einem großen Propodium. Im Gegensatz zu den verwandten Tonnenschnecken (Tonnidae) besitzen die Helmschnecken hornige Opercula. Die Fortpflanzungsstrategien sind innerhalb der Familie recht unterschiedlich. Bei vielen Arten ist ein Sexualdimorphismus ausgeprägt: Die weiblichen Tiere werden größer als die Männchen. Die Eigelege umfassen zwischen einigen Hundert bis mehrere Zehntausend Eikapseln, die auf einem Hartgrund abgelegt werden. Oft werden die Gelege vom Muttertier bewacht. In diesen Fällen sind die verhältnismäßig wenigen Eier (einige hundert) dotterreich, und es schlüpfen bereits kleine fertige Tierchen. In anderen Fällen können aus den Gelegen mit dotterarmen Eiern bis über 100.000 Veliger-Larven schlüpfen, die sich dann von Plankton ernähren.
Die Vertreter der Familie Cassidae sind in den tropischen und subtropischen Meeren zum Teil weit verbreitet. Zu den im Indopazifik häufigen Arten gehören z. B. Cassis cornuta (Linnaeus, 1758), Cypraecassis rufa (Linnaeus, 1758), Semicassis bisulcata (Schubert & Wagner, 1829), Phalium glaucum (Linnaeus, 1758), Phalium areola (Linnaeus, 1758), Casmaria erinacea (Linnaeus, 1758) und Casmaria ponderosa (Gmelin, 1791). Eine sehr wichtige Rolle als Fressfeinde von Seeigeln im westlichen Atlantik und der Karibik spielen dagegen Cassis tuberosa (Linnaeus, 1758) und Cassis flammea (Linnaeus, 1758).
Cassidae leben vor allem im Gezeiten- und flachen Küstenbereich, können aber auch bis in etwa 1.100 m Meerestiefe vordringen. Sie siedeln in der Regel auf Weichsubstraten, suchen aber zur Eiablage auch Hartgründe auf. Sie leben räuberisch von Stachelhäutern (Echinodermata) wie Seegurken, Schlangensternen, Seesternen und Seeigeln. Kleinere Beute, wie z. B. kleine Seegurken und Schlangensterne werden ganz verschlungen. Seeigel und Seesterne werden angebohrt und ausgefressen oder in Stücken gefressen.
Die Familie wird von Bouchet und Rocroi als Unterfamilie zur jüngeren (= später aufgestellten) Familie Tonnidae gestellt. Dies ist nach den IRZN nicht korrekt. Millard (1997) und Riedel (2000) stellen sie daher in die Überfamilie Cassoidea. Bouchet und Rocroi listen vier Unterfamilien innerhalb der Cassidae auf:
Die Tonnidae (Tonnenschnecken) werden von der Mehrzahl der Autoren jedoch als eigenständige Familie innerhalb der Überfamilie Cassoidea angesehen; daher wird Bouchet und Rocroi in diesem Punkt nicht gefolgt.
Nach Kreipl (1997) ergibt sich folgende Untergliederung:
Dieser systematischen Untergliederung folgt auch Gofas (2011) weitgehend.
Das Fleisch der großen Helmschnecken-Arten wird in vielen Ländern gegessen. Auch unter Schneckensammlern erfreut sich die Familie großer Beliebtheit.
Die Helmschnecken (Cassidae) sind eine Familie mariner Schnecken, die in flachen subtropischen und tropischen Meeren auf Weichböden leben. Sie leben räuberisch und fressen fast ausschließlich Stachelhäuter (Echinodermata).
The Cassidae are a taxonomic family of medium-sized, large, and sometimes very large sea snails commonly called helmet snails or bonnet snails. These are marine gastropod mollusks in the superfamily Tonnoidea and the clade Littorinimorpha.[1]
About 60 species comprise the family Cassidae; an example is Cypraecassis rufa.
Despite its incorrect formation (the correct one would be Cassididae, based on the genitive form of Cassis), the ICZN has placed the name Cassidae Latreille, 1825 on the official list of family names, therefore avoiding homonymy with Cassididae Stephens, 1831 (based on Cassida Linnaeus, 1758, a chrysomelid beetle); Opinion 1023 (1974, Bulletin of Zoological Nomenclature 31: 127-129).[1]
Species of this family occur in tropical and temperate seas from the intertidal zone to depths of 100 m (330 ft), buried in the sand during the day and becoming active at night.
Members of this family are shaped rather like bonnets or helmets, as their common name suggests. The shells are large, thick, subglobular with dextrally coiled, sometimes varicose, whorls, and a short spire. The coiling may be trochospiral or convoluted. The shells of many species have great variability, which has led to many misidentifications, resulting in many synonyms.
Many species have a large and solid shield over the parietal body or beside the thick, plicated columella. Many species show blunt knobs and thickened axial ridges, known as varices. The thin, horny operculum is oval in shape and covers a long aperture. The siphonal canal is straight or slightly curved. The outer lip is somewhat thicker at its margin and toothed on the inside.
These snails have a large mantle and a large, muscular foot. Their large head has an extensible snout. The eyes are at the base of the single pair of tentacles.
Helmet bonnets prey on echinoderms (especially sea urchins), starting by gripping them using the foot. The snail then makes a hole in the urchin through the combined action of a secretion which is rich in sulfuric acid and by rasping with their radula. The acid secretion is provided by two large proboscis glands.[2]
In their taxonomy of the Gastropoda of 2005 Bouchet & Rocroi still listed Cassidae as Cassinae Latreille, 1825, a subfamily of Tonnidae Suter, 1913 (1825), following in this Riedel (1995).[3] In his "Revision of the deep-water Cassidae" however, Beu raised in 2008 Cassinae to the rank of family.[4]
Genera within the family include:
Some helmet shells are carved into cameos, starting in Italy in 1820.
The Cassidae are a taxonomic family of medium-sized, large, and sometimes very large sea snails commonly called helmet snails or bonnet snails. These are marine gastropod mollusks in the superfamily Tonnoidea and the clade Littorinimorpha.
About 60 species comprise the family Cassidae; an example is Cypraecassis rufa.
Los cásidos (Cassidae) son una familia de moluscos gasterópodos creada por Pierre André Latreille (1762-1833) en 1825.
N.B.: Esta lista quizás este incompleta.
Los cásidos (Cassidae) son una familia de moluscos gasterópodos creada por Pierre André Latreille (1762-1833) en 1825.
Les Cassidae sont une famille de mollusques de la classe des gastéropodes et de l'ordre des Littorinimorpha.
Elle a été créée en 1825 par Pierre André Latreille (1762-1833).
Ce sont des mollusques carnivores, équipés d'une pique venimeuse et de nombreuses espèces sont spécialisées dans la prédation d'oursins.
Selon World Register of Marine Species (4 novembre 2018)[2] :
Les Cassidae sont une famille de mollusques de la classe des gastéropodes et de l'ordre des Littorinimorpha.
Elle a été créée en 1825 par Pierre André Latreille (1762-1833).
Ce sont des mollusques carnivores, équipés d'une pique venimeuse et de nombreuses espèces sont spécialisées dans la prédation d'oursins.
Cassidae Latreille, 1825 è una famiglia di molluschi gasteropodi della sottoclasse Caenogastropoda.[1]
La famiglia Cassidae contiene conchiglie di dimensioni medio-grandi che si trovano nei mari tropicali e temperati. Ci sono circa 60 specie, la maggior parte delle quali si trovano nella zona intertidale fino a circa 100 m di profondità. I gusci delle specie adulte hanno dimensioni variabili da 2 a 40 centimetri e sono generalmente caratterizzati da una forma ovoidale, con una grande spirale corporea, una o più varici e uno scudo parietale o columellare ben sviluppato. L'opercolo, presente nella maggior parte degli adulti, è corneo, sottile, semicircolare o a forma di ventaglio e marrone. La radula è taenioglossata, con circa 80-220 file di denti, con ciascuna fila che porta sette denti piuttosto delicati, a forma di piccola cuspide. La proboscide pleurembolica è ritratta all'interno della testa quando non è in uso. Gli occhi sono alla base dei tentacoli moderatamente lunghi e sottili. Le femmine depongono le uova all'interno di piccole capsule in numero notevole, anche alcune centinaia in ogni capsula, ma solo da una minima parte (mediamente una decina) si sviluppano completamente, mentre le altre servono da cibo o "cellule nutrici" per le altre. La lunghezza dello stadio larvale è sconosciuta, ma la presenza di quattro o cinque spirali nel nucleo suggeriscono che potrebbe essere fino a diverse settimane.[2]
La famiglia ha un certo valore economico limitato. Per molti secoli nell'Oceano Indiano le conchiglie sono state utilizzate per scolpire dei cammei. Durante il XIX secolo Cassis madagascariensis e Cassis tuberosa delle Indie occidentali furono utilizzate in misura minore. La carne delle specie più grandi viene consumata in molte parti del mondo.[2]
La famiglia ha avuto origine nell'Eocene inferiore e dal Miocene si è stabilita in tutti i mari caldi e temperati del mondo.[2]
Secondo il World Register of Marine Species la famiglia è composta da due sottofamiglie per complessivi 13 generi di cui 1 estinto:[1]
Cassidae Latreille, 1825 è una famiglia di molluschi gasteropodi della sottoclasse Caenogastropoda.
Helmslakken (Cassidae) vormen een familie van weekdieren die behoort tot de klasse der Gastropoda (buikpotigen of slakken). De familie omvat ongeveer 60 soorten grote tot middelgrote zeeslakken. De familie behoort tot de superfamilie Tonnoidea.[1]
Ze hebben een prachtig gekleurd huisje, dat wel 30 cm hoog kan worden. Het vertoont veel overeenkomsten met een gladiatorenhelm uit het oude Rome. Ze komen voor in tropische zeeën met een zandige bodem, waar ze zich tegoed doen aan andere weekdieren en zee-egels. De huisjes worden vaak verkocht als sieraad en souvenir, maar ook om te bewerken zijn ze zeer geschikt.
Helmslakken (Cassidae) vormen een familie van weekdieren die behoort tot de klasse der Gastropoda (buikpotigen of slakken). De familie omvat ongeveer 60 soorten grote tot middelgrote zeeslakken. De familie behoort tot de superfamilie Tonnoidea.
Cassidae (nomeadas, em inglês, Helmet ou Bonnet -sing.;[2] na tradução para o portuguêsː capacete ou gorro -sing.; sendo a espécie Cassis tuberosa (Linnaeus, 1758) denominada Búzio ou Buzo na região nordeste do Brasil)[5] é uma família de moluscos gastrópodes marinhos predadores, em sua maioria, de equinoides (ouriços-do-mar e bolachas-da-praia);[6] classificada por Pierre André Latreille, em 1825, e pertencente à subclasse Caenogastropoda, na ordem Littorinimorpha.[3] Sua distribuição geográfica abrange principalmente os oceanos tropicais da Terra, em águas rasas e em fundos (bentos) com substrato arenoso.[4]
Compreende, em sua totalidade, caramujos ou búzios de conchas infladas, ovoides ou semi-triangulares - geralmente com dimensões pouco superiores a 5 centímetros, quando desenvolvidas,[2] ou atingindo tamanhos bem grandes (30 centímetros de comprimento em Cassis tuberosa (Linnaeus, 1758);[7] 41 centímetros de comprimento em Cassis cornuta (Linnaeus, 1758))[1] -, sólidas, com espiral baixa e larga volta corporal; com superfície adornada por nódulos, calos, sulcos, ou com superfície reticulada; geralmente apresentando manchas de coloração castanha. Muitas espécies, em sua superfície ventral, possuem um forte calo, bem desenvolvido, que se estende por toda a superfície ventral e é denominado escudo parietal; com várias dobras columelares proeminentes, formando ranhuras e se contrapondo a dentes grossos no lado interno do lábio externo. Canal sifonal curto e curvo para cima, formando uma dobra sifonal. As conchas dos machos podem diferir das conchas das fêmeas. Na subfamília Phaliinae Beu, 1981 a abertura é mais ampla e a concha mais globosa e geralmente menor do que na subfamília Cassinae Latreille, 1825 Podem apresentar varizes ou opérculo, mas não possuem perióstraco, podendo abrigar epibiontes sobre a concha.[2][3][5][6][8][9][10]
Cinco vistas da concha de Cypraecassis rufa (Linnaeus, 1758); espécie do Indo-Pacífico até África Oriental.[2]
Cinco vistas da concha de Cassis cornuta (Linnaeus, 1758); espécie do Indo-Pacífico até África Oriental.[2]
Cinco vistas da concha de Casmaria erinaceus (Linnaeus, 1758); espécie do Indo-Pacífico.[2]
Cinco vistas da concha de Cassis flammea (Linnaeus, 1758); espécie do mar do Caribe, no oceano Atlântico.[2]
Segundo um texto elaborado pela Universidade Estadual de Washington (EUA), espécies de caramujos Cassidae possuem a seguinte maneira de se alimentar de ouriços-do-marː se arrastam lentamente e elevam sua concha bem alto para, em seguida, deixá-la cair, abruptamente, de tal maneira que a presa é completamente engolida. Os espinhos do ouriço-do-mar são cobertos por uma fina "pele" de três camadas, em comunicação com glândulas venenosas que podem liberar rapidamente toxinas, à medida que o espinho penetra no predador. No entanto, o Cassidae primeiro libera uma enzima paralítica, de sua glândula salivar, que o protege das toxinas; para então secretar ácido sulfúrico, suficientemente forte para dissolver a casca do ouriço-do-mar. Em cerca de 10 minutos, uma refeição desta é consumida.[6]
Apesar de sua formação incorreta (a correta seria Cassididae, com base na forma genitiva de Cassis), o Código Internacional de Nomenclatura Zoológica (ICZN) colocou o nome Cassidae Latreille, 1825 na lista oficial de nomes de famílias, evitando assim a homonímia com Cassididae Stephens, 1831 (baseada em Cassida Linnaeus, 1758, um besouro crisomelídeo); Opinion 1023 (1974, Bulletin of Zoological Nomenclature 31: 127-129).[3]
Bouchet & Rocroi (2005) listaram os Cassidae como sinônimo de Tonnidae Suter, 1913 (1825), seguindo Riedel (1995). As duas famílias são mantidas separadas, pelo World Register of Marine Species, após Beu (2008: 272).[3]
Muitas culturas, principalmente as de ilhas coralinas, foram adaptadas ao uso de conchas como ferramentas e utensílios para substituir a falta de metais, argila ou pedras. Da África até a Nova Guiné e Novo Mundo, através do Pacífico, as conchas dos Cassidae, junto com as de Strombidae, por suas dimensões, lhes foram úteis..[11] Eurico Santos cita, em sua obra "Moluscos do Brasil", que preparam a concha de Cassis tuberosa (Linnaeus, 1758) praticando um furo na região de sua protoconcha para soprá-lo, produzindo um som de estridência rouquenha, que se ouve bem de longe;[12] podendo também dar-lhes, a esta espécie, a denominação de Atapu[13] (na página 113 é possível observar a ilustração de um pescador, de chapéu, assoprando uma destas conchas);[14] daí também provindo a denominação Búzio, significando, no latim, bucina, "trombeta".[15] Com a mesma finalidade se pode fazer um furo na concha de Cassis cornuta (Linnaeus, 1758)[16] Outra espécieː Voluta ebraea Linnaeus, 1758, também recebe a denominação, em língua indígena, no Brasil, de Atapu, Guatapi ou Itapu.[17] Esta família é muito utilizada como objeto decorativo;[4] no caso de Cypraecassis rufa (Linnaeus, 1758), tal espécie é conhecida como a principal matéria-prima da qual são confeccionados os camafeus,[18] enviada da África Oriental até a Itália;[2] confeccionados pela propriedade que suas conchas têm de serem engrossadas e resistentes a danos em suas superfícies.[11] O animal pode ser usado para a alimentação humana.[10][19]
Vista inferior da concha de Cassis tuberosa; ilustração retirada de George W. Tryon, Jr.; Manual of Conchology, Structural and Systematic: With Illustrations of the Species (1885). Vol. VII; Cassidae - Plate 2; figure 51.
Ilustração da obra Natural History: Mollusca (1854), de P. H. Gosse, p. 36 - "Cameo cut in a Cassis" = "Camafeu cortado em um Cassis".
De acordo com o World Register of Marine Species, suprimidos os sinônimos e gêneros extintos.[3]
|coautor=
(ajuda) |coautor=
(ajuda) Cassidae (nomeadas, em inglês, Helmet ou Bonnet -sing.; na tradução para o portuguêsː capacete ou gorro -sing.; sendo a espécie Cassis tuberosa (Linnaeus, 1758) denominada Búzio ou Buzo na região nordeste do Brasil) é uma família de moluscos gastrópodes marinhos predadores, em sua maioria, de equinoides (ouriços-do-mar e bolachas-da-praia); classificada por Pierre André Latreille, em 1825, e pertencente à subclasse Caenogastropoda, na ordem Littorinimorpha. Sua distribuição geográfica abrange principalmente os oceanos tropicais da Terra, em águas rasas e em fundos (bentos) com substrato arenoso.
Hjälmsnäckor (Cassidae) är en familj inom blötdjursklassen snäckor som lever i varma tempererade och tropiska hav på sandiga bottnar. Familjens trivialnamn kommer av att det ofta tjocka skalet hos vissa arter till utseendet ansetts påminna om gamla romerska hjälmar. En del hjälmsnäckor insamlas för att deras skal är särskilt vackra och eftertraktade som prydnad eller till konstföremål och smycken som kaméer.
De till gruppen hörande arterna är medelstora till stora havssnäckor. Bland mindre arter finns de som har ett skal som inte mäter mer än cirka 5 centimeter, medan vissa av de största arternas skal kan mäta över 20 centimeter. Den kanske allra största arten är Cassis cornuta som kan mäta upp mot 30 centimeter.
Hjälmsnäckor är rovlevande och deras byten är framförallt tagghudingar, särskilt sjöborrar.
Hjälmsnäckor (Cassidae) är en familj inom blötdjursklassen snäckor som lever i varma tempererade och tropiska hav på sandiga bottnar. Familjens trivialnamn kommer av att det ofta tjocka skalet hos vissa arter till utseendet ansetts påminna om gamla romerska hjälmar. En del hjälmsnäckor insamlas för att deras skal är särskilt vackra och eftertraktade som prydnad eller till konstföremål och smycken som kaméer.
De till gruppen hörande arterna är medelstora till stora havssnäckor. Bland mindre arter finns de som har ett skal som inte mäter mer än cirka 5 centimeter, medan vissa av de största arternas skal kan mäta över 20 centimeter. Den kanske allra största arten är Cassis cornuta som kan mäta upp mot 30 centimeter.
Hjälmsnäckor är rovlevande och deras byten är framförallt tagghudingar, särskilt sjöborrar.
Раковины шлемовидок, особенно крупные, используются как сувениры, являются популярными объектами коллекционирования[1].
Роды шлемовидок по данным World Register of Marine Species[2]:
Раковины шлемовидок, особенно крупные, используются как сувениры, являются популярными объектами коллекционирования.
唐冠螺科(學名:Cassidae)[1]:171,亦作冠螺科,是一個腹足綱軟體動物的科,其物種為中型到大型、甚至很大型的海螺[2]。舊屬中腹足目及異腹足目,今屬玉黍螺類支序鶉螺總科[2][3]。
本科現時有約60個物種,例如:万宝螺(Cypraecassis rufa)。
若按唐冠螺屬的學名來命名,本科的學名應作「Cassididae」,但這樣就會跟另一種甲蟲分類龜金花蟲科 的學名Cassididae Stephens, 1831 (基於Cassida Linnaeus, 1758,金花蟲科物種,但現時已降格成為龜金花蟲亞科)相衝。所以ICZN根據Opinion 1023 (1974, Bulletin of Zoological Nomenclature 31: 127-129),接受了現時的學名,以避免重覆命名的出現[2]。
本科物種分佈於熱帶海域及溫帶的潮間帶,水深可達100米。日間會埋在海底的沙裡,到晚上才出來活動。
本物種螺殼的手性均為右旋。體型通常很大。口蓋(英语:Operculum (gastropod))長圓形,薄而且有尖刺,能完全覆蓋其長長的殼口(英语:aperture (mollusc))。水管溝直或微彎。殼口外唇較厚,內裡有齒。
本科物種的外套膜很大,腹足大而且厚肉。頭部有可伸縮的長鼻,可協助捕食。眼睛在一對觸角的基部。
本科物種以棘皮動物(特別是海膽)為食:冠螺科物種的頭部有長長的口器,連接兩個大大的長鼻腺,可分泌出一種含豐富硫酸的分泌液[4]。冠螺會先用其腹足夾緊海膽,然後再分泌酸液在其外殼融解出一個洞,再從這個洞伸進齒舌去刮食海膽的肉[4]。
在布歇特和洛克羅伊的腹足類分類 (2005年),作者依從Riedel (1995),唐冠螺科仍然被列作鶉螺科(Tonnidae Suter, 1913 (1825))之下的一個亞科(Cassinae Latreille, 1825)[3][5],直到Beu (2008)在他的著作《Revision of the deep-water Cassidae》才將本分類提升到科級層次[6][7]。
本科包括下列各屬:
以下各屬被認為是異名:
Some helmet shells are carved into cameos, starting in Italy in 1820.
唐冠螺科(學名:Cassidae):171,亦作冠螺科,是一個腹足綱軟體動物的科,其物種為中型到大型、甚至很大型的海螺。舊屬中腹足目及異腹足目,今屬玉黍螺類支序鶉螺總科。
本科現時有約60個物種,例如:万宝螺(Cypraecassis rufa)。