nomes no trilho de navegação
Növün adı portuqal dilində petun-"tütün" deməkdir.Bu onunla izah olunur ki, petuniya tütünlə eyni fəsiləyə aiddir və oxşardır.Hazırda dekorativ gülçülükdə əvvəlki növlərin heç birindən istifadə olunmur,növarası hibridlər isə geniş yayılmışdır.Bağ petunyası (P.x.hybrida) hündürlüyü 75 sm-ə çatan budaqlanan bitkidir.Hibrid petuniya Azərbaycanda dekorativ bitki kimi istifadə edilir.Bu bitkinin çoxlu miqdarda mədəni formaları vardır ki, bunlar da 2 qrupa bölünür:1. Çoxçiçəklilər qrupu (P.h.multiflora); 2.İriçiçəklilər qrupu (P.h.grandiflora).İriçiçəklilər qrupu bir neçə yarımqrupa bölünür.Onlardan eyvanlarda kompozisiyaların qurulmasında istifadə olunur.Petuniya göbələk xəstəliyinə həssas olduğu üçün torpağı və bağ avadanlığını tez-tez dezinfeksiya etmək lazımdır.Petuniya çox vaxt qələmlə çoxaldılır,toxum martın axırında şitilliyə əkilir.Torfla qumun qarışığı olan dibçəklərə 2-3 yarpağı olan qələmlər əkilir.Müxtəlif növlü,çoxləçəkli petuniyaları qələmlə çoxaldırlar.
Növün adı portuqal dilində petun-"tütün" deməkdir.Bu onunla izah olunur ki, petuniya tütünlə eyni fəsiləyə aiddir və oxşardır.Hazırda dekorativ gülçülükdə əvvəlki növlərin heç birindən istifadə olunmur,növarası hibridlər isə geniş yayılmışdır.Bağ petunyası (P.x.hybrida) hündürlüyü 75 sm-ə çatan budaqlanan bitkidir.Hibrid petuniya Azərbaycanda dekorativ bitki kimi istifadə edilir.Bu bitkinin çoxlu miqdarda mədəni formaları vardır ki, bunlar da 2 qrupa bölünür:1. Çoxçiçəklilər qrupu (P.h.multiflora); 2.İriçiçəklilər qrupu (P.h.grandiflora).İriçiçəklilər qrupu bir neçə yarımqrupa bölünür.Onlardan eyvanlarda kompozisiyaların qurulmasında istifadə olunur.Petuniya göbələk xəstəliyinə həssas olduğu üçün torpağı və bağ avadanlığını tez-tez dezinfeksiya etmək lazımdır.Petuniya çox vaxt qələmlə çoxaldılır,toxum martın axırında şitilliyə əkilir.Torfla qumun qarışığı olan dibçəklərə 2-3 yarpağı olan qələmlər əkilir.Müxtəlif növlü,çoxləçəkli petuniyaları qələmlə çoxaldırlar.
Petúnia (Petunia) és un gènere de plantes cultivades originàries de l'Amèrica del Sud de la família de les Solanaceae o Solanàcies, que inclou el tabac, les patates i el tomàquet. Les flors tenen forma de trompeta i colors delicats. Les petúnies són flors de jardí molt populars.
El nom d'aquestes flors prové d'una corrupció francesa del mot "petun", que significa "tabac" en tupí-guaraní.
La majoria de les petúnies que hom veu als jardins són híbrides (Petunia x hybrida). L'origen de la P. x hybrida rau en la hibridització entre la P. axillaris (la petúnia gran blanca) i la P. integrifolia (la petúnia lila).
Entre les petúnies hi ha tota mena de variacions de colors i formes tant a les formes híbrides, com a les de pol·linització oberta. Alguns experts inclouen les plantes del gènere Calibrachoa en el gènere Petunia.
Les petúnies són generalment pol·linitzades per insectes, com el borinot gris que mostra una predilecció especial per aquestes flors. La sola excepció és la P. exserta, una espècie de petúnia vermella i rara que és pol·linitzada tan sols pels colibrís. La major part de les petúnies són diploides amb 14 cromosomes i són infèrtils quan es creuen amb altres espècies de petúnia.
Les fulles de Petunia constitueixen l'aliment d'algunes larves de lepidòpters, com les erugues de la papallona nocturna Melanchra persicariae i les del bufaforats Macroglossum stellatarum.
Petúnia (Petunia) és un gènere de plantes cultivades originàries de l'Amèrica del Sud de la família de les Solanaceae o Solanàcies, que inclou el tabac, les patates i el tomàquet. Les flors tenen forma de trompeta i colors delicats. Les petúnies són flors de jardí molt populars.
Petunia er en slægt med ca. 25 arter, som er udbredt i de tempererede og subtropiske dele af Sydamerika, dvs. Brasilien, Uruguay, Argentina, Paraguay og Bolivia.[1]
Petunier er urteagtige (i hjemlandet oftest flerårige) planter med klæbrige hår. Bladene kan være modsatte eller spredtstillede, og de er hele og helrandede. Blomsterne er samlet i løse, endestillede stande. De er 5-tallige og næsten helt regelmæssige med duft og ofte kraftig rødlig, eller blegt blå farve. Kronbladene er tragtformet sammenvoksede med frie lapper. Frugterne er kapsler med to kamre og mange frø.
Her beskrives kun de arter og den hybrid, der bliver dyrket i Danmark.
Beskrevne arter
Die Petunien (Petunia) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Die etwa 16 Arten sind in den gemäßigten bis subtropischen Gebieten Südamerikas verbreitet. Mehrere Arten sind in Brasilien Endemiten. Die Petunien-Arten haben sich auf unterschiedliche Weise an verschiedene Typen von Bestäubern angepasst: an die Bestäubung durch Bienen (Melittophilie), an die Bestäubung durch Schwärmer (Sphingophilie) oder an die Bestäubung durch Kolibris (Ornithophilie). Die Garten-Petunie (Petunia × hybrida) ist eine aus mehreren Arten der Gattung erzeugte Hybride und zählt zu den wichtigsten Zierpflanzen. Die unterschiedlichen Sorten werden traditionell in vier Sortengruppen eingeteilt, von denen ‘Grandiflora’ und ‘Multiflora’ die wichtigsten sind.
Petunien-Arten sind krautige Pflanzen. Die oberirdischen Pflanzenteile sind mit einfachen, oftmals klebrigen Trichomen behaart. Die paarweise oder wechselständig angeordneten Laubblätter können gestielt oder sitzend sein. Die Blattspreiten sind einfach und ganzrandig.
Die Blüten stehen einzeln in eingabeligen zymösen Blütenständen und werden von einem Paar nahezu gleicher Tragblätter begleitet.
Die zwittrigen Blüten sind fünfzählig mit doppelter Blütenhülle, nahezu radiärsymmetrisch und duften je nach Art mehr oder weniger intensiv. Die Knospendeckung ist dachziegelartig (imbrikat).[1] Die fünf Kelchblätter sind nur kurz verwachsen. Die oftmals auffällig gefärbte Krone ist trichterförmig oder becherförmig. Innerhalb der Gattung besitzt nur Petunia axillaris vollständig weiße Kronen, bei allen anderen Arten sind sie rötlich-purpurn, rot oder blass blau.[2] Die Staubbeutel öffnen sich durch Längsschlitze. Der Fruchtknoten besteht aus zwei Fächern.
Die zweifächerigen Kapselfrüchte springen scheidewandspaltig auf und enthalten eine Vielzahl von Samen. Die winzigen Samen sind rund oder gewinkelt. Die Samenschale (Testa) ist netzartig; diese Struktur ist auf senkrecht auf der Samenoberfläche stehende Wände zurückzuführen, die bei allen Arten gewellt sind.[3] Die Samen enthalten einen geraden Embryo, die Keimblätter sind kürzer als der restliche Embryo.
Die Chromosomenzahl bei Petunia s. str. beträgt 2n = 14.[1]
Stängel und Laubblätter enthalten weder Kristallsand noch Drusen (Einlagerungen in Pflanzenzellen), wie es bei einigen anderen Gattungen der Nachtschattengewächse der Fall ist. Das Perizykel ist faserig, jedoch nicht das innere und äußere Phloem. In den Laubblättern und Stängeln wurden Petuniasteroide – von Ergostan abgeleitete C28-Steroide – nachgewiesen. Die Stoffe schützen die Pflanzen vor dem Fraß von Schmetterlingsraupen.[4]
Die Färbungen der Kronen sind auf verschiedene Anthocyanine zurückzuführen.[4]
Die Petunien-Arten haben sich auf unterschiedliche Weise an drei verschiedene Typen von Bestäubern angepasst: An die Bestäubung durch Bienen (Melittophilie) sind die Blüten von Petunia integrifolia und anderen Arten angepasst; sie sind purpurfarben, duften kaum, produzieren wenig Nektar und haben eine breite Kronröhre, in die die Bienen kriechen können, um an Nektar oder Pollen zu gelangen. Die weißen Kronen von Petunia axillaris mit schmalen Kronröhren und reichlich Nektar, die nachts einen starken Duft ausströmen, sie sind an die Bestäubung durch Schwärmer (Sphingophilie) angepasst. An die Bestäubung durch Kolibris (Ornithophilie) sind die Blüten von Petunia exserta angepasst: Die Krone ist rot, die Kronlappen sind zurückgebogen und Staubbeutel und Griffel stehen aus der Blüte heraus. Die Blüten duften kaum, haben jedoch eine lange Kronröhre und bilden reichlich Nektar.[5]
Alle Petunia-Arten sind im gemäßigten bis subtropischen Südamerika beheimatet. Sie kommen in Brasilien, Uruguay, Argentinien, Paraguay und Bolivien vor. Die weiteste Verbreitung besitzt Petunia axillaris, die im südlichen Rio Grande do Sul, in Uruguay, der nördlichen Hälfte Argentiniens, der Mitte Paraguays und im Süden Boliviens zu finden ist.[2]
Eine große Zahl von Arten sind in Brasilien Endemiten: Petunia mantiqueirensis kommt nur im südlichen Minas Gerais, Petunia scheideana, Petunia reitzii sowie Petunia saxicola nur in Santa Catarina, Petunia altiplana sowie Petunia bonjardiensis nur im Hochland von Santa Catarina und den angrenzenden Gebieten in Rio Grande do Sul, Petunia litoralis sowie Petunia integrifolia subsp. depauperata in den östlichen Küstengebieten Santa Catarinas und Rio Grande do Suls, Petunia exserta, Petunia riograndensis sowie Petunia bajeensis kommen im nur im südlichen Rio Grande do Sul vor. Petunia interior sowie Petunia guarapuavensis kommen im Hochland von Paraná und Santa Catarina, aber auch im nordöstlichsten Argentinien, in Misiones vor.[2]
Eine weitere Art, Petunia occidentalis, kommt im nordwestlichen Argentinien und im südlichen Bolivien vor.[2]
Die Gattung Petunia wird innerhalb der Systematik der Nachtschattengewächse klassischerweise in die Tribus Nicotianeae und dort in die Subtribus Nicotianinae eingeordnet.[6] Molekularbiologische Untersuchungen zeigten jedoch, dass die Petunia nicht mit der Gattung Tabak (Nicotiana) in eine gemeinsame Klade eingeordnet werden können. In der Systematik der Familie nach Richard Olmstead aus dem Jahr 2007 wird die Gattung zusammen mit den Bouchetia, Brunfelsia, Calibrachoa, Fabiana, Hunzikeria, Leptoglossis, Nierembergia und Plowmania in eine als Petunieae bezeichnete Klade eingeordnet.[7]
Lange Zeit wurden die Arten der Gattung Calibrachoa ebenfalls zu den Petunia gezählt. Durch Untersuchungen der verwandtschaftlichen Verhältnisse zwischen beiden Gattungen mit morphologischen und molekularbiologischen Methoden konnte festgestellt werden, dass beide Gattungen monophyletisch sind und die Aufteilung der Gattung somit gerechtfertigt ist.[3][8][9]
Innerhalb der Gattung Petunia werden 2009 etwa 14 Arten anerkannt[10]:
Molekularbiologische Untersuchungen innerhalb der Gattung ergaben, dass Petunia axillaris mit allen drei Unterarten, Petunia exserta und Petunia occidentalis zusammen eine monophyletische Gruppe bilden, der die restlichen Arten der Gattung gegenüberstehen.[2]
Folgende Arten wurden nach morphologischen Merkmalen der Gattung Calibrachoa zugeordnet, jedoch 1999 noch nicht nach den Regeln der biologischen Nomenklatur in diese Gattung verschoben[3]:
Die Gattung Petunia wurde im Jahr 1803 durch Antoine-Laurent de Jussieu aufgestellt. Der Gattungsname Petunia leitet sich von Petun, dem Wort der brasilianischen Ureinwohner für Tabak ab.[12] Mit der Gattung zusammen erfolgte durch Jussieu zudem die Erstbeschreibung der beiden Arten Petunia parviflora und Petunia nyctaginiflora. Letztere wurde jedoch bereits 1793 von Jean-Baptiste de Lamarck als Nicotiana axillaris erstbeschrieben, so dass Petunia axillaris der gültige Name dieser Art ist. Die letzte vollständige Revision der Gattung Petunia wurde 1911 von Robert Elias Fries durchgeführt, der insgesamt 27 Arten unterschied, wovon er zu zwölf Arten die Erstbeschreibung veröffentlichte.[13] Die Festlegung der Typusart der Gattung stammt von Nathaniel Lord Britton und Addison Brown, die 1913 die zuerst von Jussieu erwähnte Art, also Petunia parviflora, auswählten.[14][13]
1985 veröffentlichten H. J. W. Wijsman und J. H. de Jong eine Untersuchung, auf deren Grundlage sie innerhalb der Gattung Petunia, wie sie im Sinne Jussieus verstanden wurde, zwei Gruppen definierten und als eigenständige Gattungen vorschlugen. Sie transferierten Arten mit einer Chromosomenzahl von 2n = 14 in die Gattung Stimoryne, ein Name der 1836 von Constantine S. Rafinesque-Schmaltz eingeführt wurde, und beließen die restlichen Arten mit einer Chromosomenzahl von 2n = 18 zusammen mit der damals gültigen Typusart Petunia parviflora in der Gattung Petunia. Dies hätte jedoch zur Folge gehabt, dass die Gartenpetunie Petunia ×hybrida nicht mehr zur Gattung Petunia gehört hätte. Um dieses Problem zu umgehen, schlugen Onno Wijnands et al. 1986 eine Konservierung des Namens Petunia vor, indem die zweite von Jussieu benannte Art als Typusart genutzt wird, obwohl nach den Regeln des ICBN immer die als erstes beschriebene Art als Lectotypus einer Gattung herangezogen werden muss. Als nächster gültiger Name für den restlichen Teil der Gattung im Sinne Jussieus wurde Calibrachoa angegeben, dieser Name wurde 1825 von Pablo de La Llave und Juan José Martinez de Lexarza für Calibrachoa procumbens (heute ein Synonym für Calibrachoa parviflora) verwendet.[13] Auch angesichts der Ungewöhnlichkeit dieser Vorgehensweise wurde der Vorschlag von Wijnands et al. vom Committee for Spermatophyta mit einem Abstimmungsergebnis von 10:1 angenommen.[15]
Die Arbeiten der Forschergruppe um Wijsman ordneten jedoch nur einen Teil der bekannten Arten der einen oder der anderen Gattung zu, so dass zunächst der genaue Umfang der Petunia und Calibrachoa nicht definiert war.[13] Andere Forscher – João Renato Stehmann[1] und William D’Arcy[15] – nahmen diese Zuordnungen in der Folge vor und transferierten weitere Arten in die Gattung Calibrachoa. Fünf Arten, die morphologisch den Calibrachoa zuzuordnen sind und eine Chromosomenzahl von 2n = 18 aufweisen, sind bisher jedoch noch nicht formell der Gattung zugeordnet.
Dies wird auch weiter diskutiert. Aber die formellen Neukombinationen der Calibrachoa-Arten sind erfolgt. Es scheinen einige Arten doch zu Petunia zu gehören.[16][17]
Petunien gehören wegen ihrer großen, offenen Blüten in verschiedenen Farben zu den beliebtesten Zierpflanzen. Die erste in Kultur gezogene Art soll 1823 Petunia axillaris gewesen sein, im Jahr 1825 wurde ein Beitrag über diese Art in Curtis’s Botanical Magazine[18] veröffentlicht. Die zweite kultivierte Art, Petunia integrifolia, blühte im Juli 1831 erstmals im Botanischen Garten Glasgows.[19]
Die heute erhältliche Garten-Petunie (Petunia ×hybrida) ist eine Hybride aus diesen beiden Arten. Die genaue Herkunft der Hybride kann jedoch nicht mehr nachvollzogen werden, eine Ausgabe des Curtis’s Botanical Magazine von 1918 verweist darauf, dass die ursprünglichen Samen 1834 von einem Züchter namens Atkins aus Northampton gekauft worden sind. Zudem wird dem Züchter Ernst Benary aus Erfurt die damals größte Bedeutung als Züchter von Petunien zugesprochen.[20][12] Die unterschiedlichen Sorten werden traditionell in vier Sortengruppen eingeteilt, von denen ‘Grandiflora’ und ‘Multiflora’ die wichtigsten sind.[21]
Die finnische Behörde für Lebensmittelsicherheit wies Anfang 2017 gentechnische Veränderungen in orangeblühenden Petuniensorten nach, deren Anbau und Vermarktung in Europa und USA nicht zugelassen sind.[22] Der Nachweis wurde unter anderem auch in Deutschland durch das Bundesamt für Verbraucherschutz und Lebensmittelsicherheit (BVL) bestätigt.[23] Diese Untersuchungen wiesen Transgene in 46 unterschiedlichen Sorten nach. Eingehende molekularbiologische Untersuchungen zeigten, dass das Transgen aus einer genveränderten Petunie stammt, in die im Max-Planck-Institut für Pflanzenzüchtungsforschung in Köln im Jahr 1986 ein Gen aus dem Mais eingefügt wurde, um Petunien mit orangen Blüten herzustellen. Diese Petunien wurden in verschiedenen Instituten in Zuchtprogramme integriert und auch in Freilandversuchen getestet. Da die Genveränderung in Abhängigkeit von anderen Genen nicht immer an orangen Blüten erkennbar ist, nimmt man an, dass dies eine ungewollte Verbreitung auslösen konnte.[24] Das BVL betont, dass die aktuell verfügbaren Informationen keinen Anlass geben, aus dem Vorkommen von gentechnisch veränderten Petunien auf dem Markt Risiken für die menschliche Gesundheit oder die Umwelt abzuleiten. Da Petunien in der Regel einjährige Zierpflanzen sind und weder die Pflanzen noch das Saatgut winterhart sind, erhofft man, dass die unerlaubten GV-Pflanzen durch die angeordnete Vernichtung der gentechnisch veränderten Petunien verschwinden werden.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Petunien (Petunia) sind eine Pflanzengattung innerhalb der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae). Die etwa 16 Arten sind in den gemäßigten bis subtropischen Gebieten Südamerikas verbreitet. Mehrere Arten sind in Brasilien Endemiten. Die Petunien-Arten haben sich auf unterschiedliche Weise an verschiedene Typen von Bestäubern angepasst: an die Bestäubung durch Bienen (Melittophilie), an die Bestäubung durch Schwärmer (Sphingophilie) oder an die Bestäubung durch Kolibris (Ornithophilie). Die Garten-Petunie (Petunia × hybrida) ist eine aus mehreren Arten der Gattung erzeugte Hybride und zählt zu den wichtigsten Zierpflanzen. Die unterschiedlichen Sorten werden traditionell in vier Sortengruppen eingeteilt, von denen ‘Grandiflora’ und ‘Multiflora’ die wichtigsten sind.
Petunia sawijining génus tetuwuhan ngembang cacah 20[1] saka famili Solanaceae sing kembangé wangun trompèt. Tuwuhan iki asalé saka Amérika Kidul. Sacara fisik, dhuwur tuwuhan iki watara 16–30 cm, kembangé ana sing makuthané tunggal lan ana uga sing makuthané dhobel karo warna sing variasi (upamané abang, putih, kuning pucet, biru, lan ungu tuwa).
Conto spésies petunia ya iku P. axillaris (kembangé putih), P. integrifolia (kembangé ungu), Petunia x hybrida (mbok manawa asil pasilangan antarané P. axillaris lan P. integrifolia), lan P. exserta (kembangé abang).
Petunia lumrahé diserbuki déning gegremet, kejaba P. exserta sing diserbuki manuk kolibri. Lumrahé petunia asifat diploid kanthi 14 kromosom lan ora bisa disilangaké antarspesies.
Petunia sawijining génus tetuwuhan ngembang cacah 20 saka famili Solanaceae sing kembangé wangun trompèt. Tuwuhan iki asalé saka Amérika Kidul. Sacara fisik, dhuwur tuwuhan iki watara 16–30 cm, kembangé ana sing makuthané tunggal lan ana uga sing makuthané dhobel karo warna sing variasi (upamané abang, putih, kuning pucet, biru, lan ungu tuwa).
Conto spésies petunia ya iku P. axillaris (kembangé putih), P. integrifolia (kembangé ungu), Petunia x hybrida (mbok manawa asil pasilangan antarané P. axillaris lan P. integrifolia), lan P. exserta (kembangé abang).
Petunia lumrahé diserbuki déning gegremet, kejaba P. exserta sing diserbuki manuk kolibri. Lumrahé petunia asifat diploid kanthi 14 kromosom lan ora bisa disilangaké antarspesies.
Petuniya, pakana tamakigul (Petunia) — Solanaceae (ituzumdoshlar) oilasiga mansub bir va koʻp yillik oʻsimliklar turkumi. Poyalari past boʻyli, uch kismi koʻtarilib (40—50 sm cha) usadi. Bargi tuxumsimon, yaxlit. Guli yirik, oq, binafsha va qizgʻish, yakka, uzun bandli, novdalarning uchidagi barg qoʻltigʻida joylashgan. Mevasi — koʻsakcha, 14—15 (boshqa maʼlumotlarga koʻra, 40) turi maʼlum. Vatani — Shimoliy Amerikaning janubi va Janubiy Amerika. Duragay P.ning koʻp navlari manzarali oʻsimlik sifatida gulzorlarda oʻstiriladi. Oddiy va baxmalsimon gulli navlari ham bor.[1]
Petuniya, pakana tamakigul (Petunia) — Solanaceae (ituzumdoshlar) oilasiga mansub bir va koʻp yillik oʻsimliklar turkumi. Poyalari past boʻyli, uch kismi koʻtarilib (40—50 sm cha) usadi. Bargi tuxumsimon, yaxlit. Guli yirik, oq, binafsha va qizgʻish, yakka, uzun bandli, novdalarning uchidagi barg qoʻltigʻida joylashgan. Mevasi — koʻsakcha, 14—15 (boshqa maʼlumotlarga koʻra, 40) turi maʼlum. Vatani — Shimoliy Amerikaning janubi va Janubiy Amerika. Duragay P.ning koʻp navlari manzarali oʻsimlik sifatida gulzorlarda oʻstiriladi. Oddiy va baxmalsimon gulli navlari ham bor.
Petuniô (Petunia) – to je szlach roscënów z rodzëznë lilkòwatëch (Solanaceae L.). Òne pòchòdzą z Pôłniowi Americzi.
Petûnya (bi latînî: Petunia), hevnavê malbatekê kulîlkan e.
Navê wê ji zimanê Çermesoran e, di wateya titûnê de ye. Di dema mêtingeriyê de ev nav derbasê Ewropayê bûye. Heger baş li kulîlkê bê nêrîn, bi salan li cihê xwe aj dide. Lê pirranî bo salekê tê heşînkirin.
16 cureyên wê hene, ji başûrê parzemîna Amerîkayê belav bûye. 14 cureyên wê di zanistiyê de hatine tomarkirin, ji heya şaneyan hatine rohnîkirin.
Hin cureyên wê ji aliyê molekûlar ve hatine analîzkirin lê hêj li ser koma jor nehatine hesabkirin. Xebatên biyologan didomin.
Sala 1985 H. J. W. Wijsman û J. H. de Jong lêkolînek dikin li ser vê komê, petûnyayan di binê du binekomê de tomar dikin.
Yekemîn cureyê hatiye çandin bi texmînî Petunia axillaris e. Îro pirranî di baxçeyan de bo xweşikiyê tê çandin.
Petûnya (bi latînî: Petunia), hevnavê malbatekê kulîlkan e.
Navê wê ji zimanê Çermesoran e, di wateya titûnê de ye. Di dema mêtingeriyê de ev nav derbasê Ewropayê bûye. Heger baş li kulîlkê bê nêrîn, bi salan li cihê xwe aj dide. Lê pirranî bo salekê tê heşînkirin.
16 cureyên wê hene, ji başûrê parzemîna Amerîkayê belav bûye. 14 cureyên wê di zanistiyê de hatine tomarkirin, ji heya şaneyan hatine rohnîkirin.
Petunia altiplana T.Ando & Hashim. Petûnyaya pelspî (Petunia axillaris (Lam.) Britton, Sterns & Poggenb.) * Petunia axillaris subsp. axillaris * Petunia axillaris subsp. parodii (Steere) Cabrera * Petunia axillaris subsp. subandina T.Ando Petunia bajeensis T.Ando & Hashim. Petunia bonjardinensis T.Ando & Hashim. Petunia exserta Stehmann Petunia inflata R.E.Fr. Petûnyaya mor (Petunia integrifolia (Hook.) Schinz & Thell.) * Petunia integrifolia subsp. integrifolia * Petunia integrifolia subsp. depauperata R.E.Fr. Petunia interior T.Ando & Hashim. Petunia mantiqueirensis T.Ando & Hashim. Petunia occidentalis R.E.Fr. Petunia reitzii L.B.Sm. & Downs Petunia saxicola L.B.Sm. & Downs Petunia scheideana L.B.Sm. & Downs Petunia secreta Stehmann & SemirHin cureyên wê ji aliyê molekûlar ve hatine analîzkirin lê hêj li ser koma jor nehatine hesabkirin. Xebatên biyologan didomin.
Petunia alpicola L.B.Sm. & Downs Petunia helianthemoides Sendtn. Petunia kleinii L.B.Sm. & Downs Petunia ledifolia Sendtn. Petunia pubescens (Spreng.) R.E.Fr. Petunia variablis R.E.Fr.Sala 1985 H. J. W. Wijsman û J. H. de Jong lêkolînek dikin li ser vê komê, petûnyayan di binê du binekomê de tomar dikin.
Πετούνια ή Petunia hybrida[1] [2] [3] είναι ετήσιο ή πολυετές ανθοφόρο φυτό. Περιλαμβάνει 30 με 40 είδη ποωδών φυτών που είναι ιθαγενή της Νότιας Αμερικής. Ανήκει στο γένος των αγγειόσπερμων δικότυλων φυτών, της οικογένειας των Σολανίδων (Solanaceae). Η οικογένεια αυτή περιλαμβάνει και άλλα γνώριμα στο ευρύ κοινό φυτά όπως η ντομάτα , η πατάτα , ο καπνός και άλλα .Το ύψος της φτάνει τα 15 με 40 εκατοστά με τις κρεμοκλαδείς ποικιλίες της να ξεπερνούν ακόμη και τα 60 εκατοστά. Τα φύλλα της είναι ωοειδή, μεγαλύτερα ή μικρότερα ανάλογα με την ποικιλία και χνουδωτά.
Η Πετούνια καλλιεργείται μέσω του σπόρου. Σπέρνεται σε θερμό σπορείο κατά τα τέλη του χειμώνα, ειδικότερα τον μήνα Φεβρουάριο και βλασταίνει σε 3 έως 20 ημέρες. Για ν' αναπτυχθεί χρειάζεται άφθονο ήλιο, θερμό κλίμα, καλά στραγγιζόμενο, πλούσιο και γόνιμο έδαφος. Η καλλιέργεια της Πετούνιας ευδοκιμεί και σε παραθαλάσσια μέρη.
Ανθοφορεί κυρίως κατά την θερμή περίοδο, από τα τέλη της άνοιξης έως το φθινόπωρο, ενώ με ειδική φροντίδα η ανθοφορία μπορεί να διαρκέσει έως και τις αρχές του χειμώνα. Ανάλογα με την ποικιλία η Πετούνια ανθίζει από 9 έως 12 βδομάδες από την σπορά. Τα άνθη της πετούνιας έχουν μεγάλο μέγεθος. Είναι χοανοειδή (μοιάζουν με χωνιά με δαντελωτές άκρες), αρωματικά απλά ή διπλά με λαμπερά χρώματα, ένα ή δύο σε κάθε άνθος, σε καθαρές σειρές χρωμάτων ή ανάμικτα.
Υπάρχουν αποχρώσεις από άσπρο έως βαθύ μπλε και βαθύ κόκκινο, αλλά και απαλές αποχρώσεις του κίτρινου (πιο σπάνια). Τα άνθη είναι μονόχρωμα ή δίχρωμα. Στην δεύτερη περίπτωση, τα χρώματα μπορεί να σχηματίζουν αστέρι, να δημιουργούν διαφορετική περιφέρεια ή να είναι εντονότερα κατά μήκος των νευρώσεων των πετάλων.
Το μέγεθος τους είναι ανάλογο με την ομάδα που ανήκουν. Τα άνθη της ομάδας Grandiflora έχουν μεγάλο μέγεθος και η διάμετρος τους φτάνει τα 12 εκατοστά, της Floribunda φτάνει τα 8 εκατοστά και της Multiflora φτάνει τα 5 εκατοστά.
Ο πολλαπλασιασμός της πραγματοποιείται σε σπορεία και μεταφυτεύεται όταν φανούν τα πρώτα φύλλα τα νεαρά φυτάρια φθάσουν το ύψος των 10 εκατοστών και αποκτήσουν 3 με 4 φύλλα. Μπορεί ο πολλαπλασιασμός τους να πραγματοποιηθεί και με μοσχεύματα, ιδιαίτερα στις ποικιλίες με διπλά άνθη που δεν δίνουν σπόρους. Χρησιμοποιούνται μοσχεύματα τρυφερών ή νέων βλαστών κατά την διάρκεια ολόκληρου του χρόνου, ειδικότερα όμως την άνοιξη από φυτά διατηρημένα σε θερμοκήπιο.
Οι ποικιλίες της Πετούνιας, διακρίνονται σε ομάδες ανάλογα με το ύψος τους, τα μονά ή τα διπλά άνθη τους, το μέγεθος τους και τους χρωματισμούς τους.
Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες της προήλθαν αποκλειστικά από υβριδισμό διαφόρων ειδών, τα οποία είναι:
Η Πετούνια είναι ένα φυτό με καλλωπιστική αξία. Χρησιμοποιείται σε ανθώνες στην πρώτη σειρά και σε βραχόκηπους. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εδαφοκάλυψη, για τη δημιουργία κηλίδων, για φύτευση σε παρτέρια, για να γεφυρώσει και να δώσει συνέχεια σε διαφορετικά επίπεδα στο χώρο (λόγω της κρεμοκλαδούς της ανάπτυξης).
Πετούνια ή Petunia hybrida είναι ετήσιο ή πολυετές ανθοφόρο φυτό. Περιλαμβάνει 30 με 40 είδη ποωδών φυτών που είναι ιθαγενή της Νότιας Αμερικής. Ανήκει στο γένος των αγγειόσπερμων δικότυλων φυτών, της οικογένειας των Σολανίδων (Solanaceae). Η οικογένεια αυτή περιλαμβάνει και άλλα γνώριμα στο ευρύ κοινό φυτά όπως η ντομάτα , η πατάτα , ο καπνός και άλλα .Το ύψος της φτάνει τα 15 με 40 εκατοστά με τις κρεμοκλαδείς ποικιλίες της να ξεπερνούν ακόμη και τα 60 εκατοστά. Τα φύλλα της είναι ωοειδή, μεγαλύτερα ή μικρότερα ανάλογα με την ποικιλία και χνουδωτά.
पेटुनिया या पिटुनिया, दक्षिण अमेरिकी मूल के पुष्पी-पादपों (फूलों के पौधों) की 20 प्रजातियों का वंश है। पेटुनिया नाम के लोकप्रिय फूल ने अपना यह नाम फ्रांसीसी भाषा के शब्द petun (पेटुन), से लिया है जिसका अर्थ एक तुपी-गुआरानी भाषा में "तंबाकू" होता है। बगीचों में देखी जाने वाली इस एक वार्षिक पादप, की अधिकांश किस्में संकर नस्ल की होती है।
मायन और इंका लोगों का मानना था कि पेटुनिया में पाताललोक के राक्षसों और आत्माओं को दूर (उनकी गंध से) करने या भगाने की शक्ति है। लोककथाओं के अनुसार, पेटुनिया सिर्फ वहाँ ही फलता है जहाँ सकारात्मक ऊर्जा होती है, नकारात्मकता ऊर्जा में यह नहीं पनपता।[1]
यदि पेटुनिया को उपहार के रूप में दिया जाये तो इसके दो अर्थ होते हैं, या तो वो यह इंगित करते हैं कि किसी को "किसी का साथ पसन्द है"[2] या फिर यह किसी के गुस्से या आक्रोश का भी प्रतिनिधित्व करते हैं।[3]
Red Petunia in India,
Petunia, Violet, In NIT Agartala, India
Petunia, Violet, In NIT Agartala, India
Petunia in india
Petunia in india
Petunia in india
Petunia in india
Petunia in india
Flower pot planted with petunias
A form of Petunia axillaris
White Petunia axillaris
A cultivated form
Leaves of Petunia × atkinsiana
A cultivated form
Starry Night, found in Porto Alegre - Brazil.
पेटुनिया या पिटुनिया, दक्षिण अमेरिकी मूल के पुष्पी-पादपों (फूलों के पौधों) की 20 प्रजातियों का वंश है। पेटुनिया नाम के लोकप्रिय फूल ने अपना यह नाम फ्रांसीसी भाषा के शब्द petun (पेटुन), से लिया है जिसका अर्थ एक तुपी-गुआरानी भाषा में "तंबाकू" होता है। बगीचों में देखी जाने वाली इस एक वार्षिक पादप, की अधिकांश किस्में संकर नस्ल की होती है।
Petunia is genus of 20 species[1] of flowering plants of South American origin. The popular flower of the same name derived its epithet from the French, which took the word pétun 'tobacco' from a Tupi–Guarani language. A tender perennial, most of the varieties seen in gardens are hybrids (Petunia × atkinsiana, also known as Petunia × hybrida).
Petunia is a genus in the family Solanaceae, subfamily Petunioideae. Well known members of Solanaceae in other subfamilies include tobacco (subfamily Nicotianoideae), and the cape gooseberry, tomato, potato, deadly nightshade and chili pepper (subfamily Solanoideae).[2] Some botanists place the plants of the genus Calibrachoa in the genus Petunia,[3] but this is not accepted by others.[4][5][6] Petchoa is a hybrid genus derived from crossing Calibrachoa and Petunia.[7]
Species include:[8]
Petunias are generally insect pollinated, with the exception of P. exserta, which is a rare, red-flowered, hummingbird-pollinated species. Most petunias are diploid with 14 chromosomes and are interfertile with other petunia species,[9][10] as well as with Calibrachoa.
The tubular flowers are favoured by some Lepidoptera species, including the Hummingbird hawk moth.[11]
Petunias can tolerate relatively harsh conditions and hot climates, but not frost. They need at least five hours of sunlight every day and flourish in moist soil and conditions of low atmospheric humidity. They are best grown from seed. Watering once a week should be sufficient in most regions. Hanging baskets and other containers need more frequent watering.[12] Maximum growth occurs in late spring. Applying fertilizer monthly or weekly, depending on the variety, will help the plant grow quickly.
In horticulture many terms are used to denote different types of cultivated petunia. These include Grandiflora, Multiflora, Wave (Spreading), Supertunia, Cascadia and Surfinia.
The following is a selection of cultivars which have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:
Many species other than Petunia × atkinsiana are also gaining popularity in the home garden.[23] A wide range of flower colours, sizes, and plant architectures are available in both Petunia × atkinsiana and other species, listed below:[3]
The Maya and Inca believed that the scent of petunias had the power to ward off underworld monsters and spirits. Their flower-buds were bunched together for magical drinks. According to New Age folklore, Petunias will only thrive where there is "positive energy" and will not grow in places where there is "negativity".[24]
When given as a gift, Petunias have (in the language of flowers) two mutually exclusive meanings, symbolising on the one hand being comfortable with someone,[25] and on the other anger and resentment.[26]
.jpg)
Red and White mixed Petunia.
Petunia, Violet, In NIT Agartala, India
A form of Petunia axillaris
White Petunia axillaris
Red Petunia in India
A cultivated form
.JPG)
Leaves of Petunia × atkinsiana
A cultivated form
Starry Night, found in Porto Alegre - Brazil.
Pink Sky Petunia
Black Petunia
Pink Petunia in Holambra - Brazil
African Sunset, an orange petunia created with genetic modification
Petunia double petals
Petunia blue double petals
Petunia is genus of 20 species of flowering plants of South American origin. The popular flower of the same name derived its epithet from the French, which took the word pétun 'tobacco' from a Tupi–Guarani language. A tender perennial, most of the varieties seen in gardens are hybrids (Petunia × atkinsiana, also known as Petunia × hybrida).
Petunio (Petunia) estas genro de familio solanacoj (Solanaceae).
Ili estas ŝatataj plantoj por balkono. Ili havas grandajn malfermajn florojn diverskoloraj. Ekzistas starantaj kaj pendantaj specoj, kiuj floras dum la somero. la planto estas unujara.
Surfinia-petunioj estas novaj specoj el Japanio havas precipe grandajn kaj multajn florojn, sed ili estas iom postulemaj pri la kondiĉoj. La petunioj Million-Bells aŭ Carillion portas dekduojn da malgrandaj, sonorilformaj floroj. La kreskigo estas malfacila. Pro tio oni kutime aĉetas junajn plantojn.
En la libro de Douglas Adams "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" atoma raketo transformiĝas al petunio kun poto.
Petunidino aŭ petunidol estas natura organika komponaĵo el la familio de la antocianidinoj. Ĝi estas vegetala pigmento kiu donas la koloron malhelruĝan al la Malva sylvestris, al kelkaj specioj Schinus Molle kaj al certaj florpetaloj. Ĝia nomo devenas el la komenco de la 20-a jarcento kiam ĝi estis identigita en la floro de la petunio, kiam tri aliaj pigmentoj estis same identigitaj kiel cianidino, malvidino kaj la peonidino.
Petunio (Petunia) estas genro de familio solanacoj (Solanaceae).
Ili estas ŝatataj plantoj por balkono. Ili havas grandajn malfermajn florojn diverskoloraj. Ekzistas starantaj kaj pendantaj specoj, kiuj floras dum la somero. la planto estas unujara.
Surfinia-petunioj estas novaj specoj el Japanio havas precipe grandajn kaj multajn florojn, sed ili estas iom postulemaj pri la kondiĉoj. La petunioj Million-Bells aŭ Carillion portas dekduojn da malgrandaj, sonorilformaj floroj. La kreskigo estas malfacila. Pro tio oni kutime aĉetas junajn plantojn.
El género Petunia, llamado comúnmente también petunia, comprende 23 especies[1] pertenecientes a la familia de las Solanáceas nativas de Sudamérica. La mayoría de las variedades cultivadas son híbridos de Petunia × hybrida, llamada también P. atkinsiana
Son plantas perennes tratadas como anuales de escasa estatura, entre 15 a 60 cm dependiendo de la especie. Las hojas se disponen de forma alterna u opuesta, alargadas o redondeadas y de bordes enteros. Están recubiertas por una vellosidad algo pegajosa. Las flores son solitarias y axilares; surgen en los ápices de las ramas. El cáliz es tubular, con corola en forma de trompeta y muy pedunculadas.[2] La floración es abundante, sin parar desde principios de primavera hasta finales de otoño. Pueden tener cualquier color excepto el naranja y existen variedades bicolores. Aunque son clasificadas como inodoras toda la planta exhala un agradable aroma.
El género, en la subfamilia Petunioideae, está estrechamente emparentado con la planta del tabaco, la uchuva, el tomate, la belladona, la patata (Nicotianoideae) y el pimiento (Solanoideae).[3] Algunos botánicos clasifican las especies del género Calibrachoa en Petunia,[4]Sin embargo, otros no aceptan esta clasificación.[5][6][7]
Las especies de Petunia son polinizadas por insectos, excepto Petunia exserta, rara especie de flores rojas, cuyo polinizador es el colibrí.
Algunas especies de Lepidoptera, incluida la esfinge colibrí, se alimentan de las flores.[8] También constituyen el alimento de las larvas de Helicoverpa zea y de Trichoplusia ni (polilla de la col).[9]
La mayoría de las petunias son diploides, con 14 cromosomas y no se pueden polinizar entre ellas.[10][11]
Fuente de la lista:[12]
Otras muchas especies han adquirido popularidad, además de P. × atkinsiana. Son utilizadas en jardinería mundialmente, debido a la variedad de colores, tamaños y formas de sus flores, su facilidad de cultivo y su largo periodo de floración; en latitudes tropicales se extiende todo el año.[4]
Los miembros de este género toleran condiciones relativamente duras y climas calurosos. Necesitan, al menos, cinco o seis horas de sol directo diariamente. Vegetan bien en sustratos húmedos bien drenados, pero con baja humedad ambiental. En las regiones secas necesitan riego diario.[14] El crecimiento máximo se produce a finales de la primavera y es conveniente aplicar fertilizante una vez al mes para favorecer el desarrollo y la floración.
Se reproducen a partir de semillas.[15] Las petunias pueden ser cultivadas con mucho éxito en macetas o contenedores, mantenidos bajo malla sombra de 50 a 65% que les asegura temperaturas ligeramente más frescas que a pleno sol.
En horticultura se denominan las diferentes variedades como: 'Grandiflora', 'Multiflora', Cubresuelos', 'Supertunia', 'Cascada' y 'Surfinia'.
Su nombre procede del término tupí-guaraní petum o betum, que los indígenas aplicaban a la planta del tabaco Nicotiana tabacum, debido a las semejanzas morfológicas con Petunia nyctaginiflora una de las primeras especies descrita en el siglo XIX, procedente de Brasil e introducida en Europa por una expedición francesa. Por ello ambas especies estuvieron incluidas en el mismo grupo taxonómico hasta principios de la década de 1990, cuando unos estudios filogenéticos revelaron las diferencias.[16]
El género Petunia, llamado comúnmente también petunia, comprende 23 especies pertenecientes a la familia de las Solanáceas nativas de Sudamérica. La mayoría de las variedades cultivadas son híbridos de Petunia × hybrida, llamada también P. atkinsiana
Petunia belar-landare apaingarrien generoa bati (Petunia generoa) ematen zaio izena da, lore moreak, arrosak edo zuriak izaten dituena. 14 bat landare-espezie biltzen dira genero honen barruan. Hego Amerikakoak dira guztiak.
XVII. mendearen hasieran bi petunia-espezie sartu ziren Europan: Petunia axillaris eta Petunia violacea batez ere. Lore zurikoa zen lehenengoa, eta lore gorrixkakoa bigarrena. Horien gurutzaketaz sortuak dira gaur Europan ezagutzen diren beste petunia-barietateak. Oso preziatuak dira lore apaingarri gisa.
Zurtoin iletsua, arrautza edo bihotz-itxurako hostoak, txiki samarrak eta txandaka kokatuak, eta bost hostoko lore ikusgarriak dituzte, malbaren antzekoak. Fruitua kusku egiturakoa dute, hazi asko dituena.
Petunia belar-landare apaingarrien generoa bati (Petunia generoa) ematen zaio izena da, lore moreak, arrosak edo zuriak izaten dituena. 14 bat landare-espezie biltzen dira genero honen barruan. Hego Amerikakoak dira guztiak.
XVII. mendearen hasieran bi petunia-espezie sartu ziren Europan: Petunia axillaris eta Petunia violacea batez ere. Lore zurikoa zen lehenengoa, eta lore gorrixkakoa bigarrena. Horien gurutzaketaz sortuak dira gaur Europan ezagutzen diren beste petunia-barietateak. Oso preziatuak dira lore apaingarri gisa.
Petuniat (Petunia) on suku koisokasvien (Solanaceae) heimossa. Lajit ovat kotoisin Etelä-Amerikasta.[1] Pikkupetuniat (Calibrachoa) on luettu joskus petunioiden sukuun kuuluviksi.
Petuniat (Petunia) on suku koisokasvien (Solanaceae) heimossa. Lajit ovat kotoisin Etelä-Amerikasta. Pikkupetuniat (Calibrachoa) on luettu joskus petunioiden sukuun kuuluviksi.
Petunia est un genre de plantes herbacées vivaces ou annuelles de la famille des Solanaceae, originaires des régions tropicales d'Amérique du Sud. On dénombre une vingtaine d'espèces.
Le terme de "pétunia" de la langue commune renvoie au genre Petunia tel que Jussieu l'avait circonscrit en 1803 avant les révisions taxinomiques de la fin du siècle passé. Le terme scientifique de Petunia traité ici, renvoie au genre Petunia circonscrit par Wijsman[1] en 1990.
Le terme pétunia (ou de petunia en latin scientifique) dérive de mots de langues tupi-guarani indigènes du Brésil : en tupi petyma, petyn, en guarani pety désignent le tabac[2].
Le botaniste Antoine-Laurent de Jussieu établit le genre Petunia sur la base de deux plantes récoltées par Commerson en Uruguay[3]. Il observe que « La corolle, attachée sous l'ovaire, est monopétale, tubulée, rétrécie dans son milieu, évasée par le haut, et à peine divisée en cinq lobes inégaux...Le nombre de cinq étamines les rapproche davantage des Solanées, et on reconnut bientôt qu'elles doivent être placées à côté du Tabac, Nicotiana. Mais leurs fleurs sont solitaires, axillaires, et non en épis terminaux comme dans ce genre...Nous avons cru ces diverses considérations suffisantes pour réunir ces plantes sous un genre nouveau que nous nommerons Petunia, à cause de son affinité avec le tabac, qui est le Petun des Brésiliens. » Et il plaça ce genre dans la famille des Solanées [Solanacées]. Il décrit et dénomme ensuite les deux plantes de l'herbier Commerson : Petunia parviflora a « une corolle très petite, débordant à peine le calice » et Petunia nyctaginiflora a une « corolle environ quatre fois plus longue que le calice, assez semblable pour la forme à cette partie que la plupart des auteurs nomment corolle dans le Nyctage ou Belle-de-nuit ».
Dans sa révision de 1846 des Solanacées d'Amérique du Sud, Miers reconnait 10 espèces de Petunia[4]. En 1911, Fries publie la première monographie du genre Petunia dans laquelle il place 27 espèces. De nombreuses autres espèces furent décrites au cours du XXe siècle.
L'étude des pétunias horticoles, nommés Petunia × hybrida (Hook.) Vilm. joua un rôle décisif lors des révisions taxonomiques suivantes. Les premiers pétunias horticoles hybrides furent obtenus par Atkins en 1834 à Southampton sans que l'on sache comment. Ce n'est qu'un siècle et demi plus tard que Wijsman à l'université d'Amsterdam put établir qu'ils provenaient de seulement deux espèces : une espèce à fleurs blanches (Petunia axillaris (Lam.) Britton et al.) et une autre à fleurs pourpres (P. integrifolia (Hook.) Schinz & Thell.). Il montra aussi que les croisements entre les espèces à n=9 chromosomes (P. calycina, P linearis) et celles à n=7 chromosomes (comme les pétunias horticoles) échouaient systématiquement. Wijsman et de Jong[5] (1985) en conclurent qu'il fallait diviser le genre en deux : les espèces à n=9 chromosomes reliées aux pétunias à petites fleurs Petunia parviflora Juss. rentraient dans le genre Petunia révisé, et celles à n=7 chromosomes étaient transférées dans le genre Stimoryne Rafin..
Cette proposition conforme aux règles de typification, avait pour conséquence que les pétunias horticoles se retrouvaient dans les Stimoryne. Les termes vernaculaires étant définis plutôt par l'usage courant des jardiniers que par les articles scientifiques publiés dans des revues très confidentielles, Wijsman et Bos (1986) puis Wijsman[1] (1990) proposèrent de prendre Petunia nyctaginiflora Juss. (2n=14) à grandes fleurs comme type des Petunia. Cette proposition fut acceptée (Greuter et al. 1994) et les espèces liées à Petunia parviflora (2n=18) furent transférées dans Calibrachoa.
Les Petunia sont des plantes herbacées, généralement annuelles, à poils glanduleux[4]. Elles peuvent faire jusqu'à 1 mètre de haut.
Les feuilles sont alternes, entières, sessiles (ou parfois pétiolées) et simples.
Les fleurs sont solitaires, axillaires et plutôt actinomorphes. Le calice est vert, profondément 5-lobé, avec un tube court. La corolle infundibuliforme[N 1] ou hypocratérimorphe[N 2] possède des couleurs assez vives (pourpres, rouges, roses ou blancs). Les 5 étamines naissent sur la corolle; une d'entre elles est stérile. L'ovaire est biloculaire (à 2 loges) et les ovules nombreux.
Le fruit est une capsule biloculaire contenant de nombreuses très petites graines.
Les Calibrachoa se différencient des Petunia par quelques traits morphologiques comme indiqué dans le tableau :
Morphologie comparéeLes Petunia se répartissent dans les régions tropicales et tempérées d'Amérique du Sud[4]. Les deux espèces mères des cultivars horticoles, P. axillaris et P. integrifolia ont la distribution la plus large. Plusieurs espèces sont des endémiques à des territoires restreints.
GRIN[6] classe dans le genre Petunia les espèces suivantes :
Auxquelles, il faut rajouter plusieurs hybrides dont :
Les pétunias sont largement cultivés pour leurs fleurs. On en retrouve de nombreuses variétés, la plupart des hybrides de Petunia axillaris (blanc) et de Petunia integrifolia (violet). De nouvelles variétés de pétunias ont été créées grâce au recours aux biotechnologies, notamment la transgénèse, l'interférence par ARN (ce mécanisme a d'ailleurs été identifié pour la première fois chez les pétunias) et les nucléases à doigt de zinc[7],[8],[9].
Pour la culture d'hybride horticole, le semis se fait en mars, sous serre, ou plus tard si l'exposition au soleil est bonne. Il est difficile à réaliser car les graines sont très fines (ne pas recouvrir les graines). Il faut ensuite repiquer en pots (une à deux fois). La disposition finale de la plante se fait en sols légers, pas trop riches, avec une exposition mi-ombragée (privilégiée pour les variétés retombantes) à ensoleillée.
Petunia est un genre de plantes herbacées vivaces ou annuelles de la famille des Solanaceae, originaires des régions tropicales d'Amérique du Sud. On dénombre une vingtaine d'espèces.
Le terme de "pétunia" de la langue commune renvoie au genre Petunia tel que Jussieu l'avait circonscrit en 1803 avant les révisions taxinomiques de la fin du siècle passé. Le terme scientifique de Petunia traité ici, renvoie au genre Petunia circonscrit par Wijsman en 1990.
Planda tomach bliantúil saorbhláthaithe atá dúchasach do Mheiriceá Theas, le bláthanna móra tonnadóirchruthacha. Gaolmhar leis an bpráta. Planda an-choitianta gairdín a fhástar ar son na mbláthanna gealdaite, go minic stríocach.
As petunias[1] son plantiñas de flor pertencentes ao xénero Petunia da familia das Solanáceas; en total o xénero comprende 18 especies propias de América do Sur. peamericanas. Son plantas anuais de pouco talle, é dicir, arbustos de 3 a 6 dm, con follas alongadas ou arredondadas e lixeiramente vilosas. A floración é abondosa, sen parar dende principios da primavera deica finais do outono. As flores poden ter calquera cor agás o laranxa, son clasificadas como inodoras aínda que a planta bota un agradábel recendo e existen variedades variegadas. Esta planta caracterízase por ser de forma tubular, moi pedunculadas e solitarias.
Son amplamente utilizadas en xardinaxe, dada a súa variedade de cores e a súa facilidade de cultivo e produción. Son incribelmente útiles en zonas tropicais xa que o seu momento de floración dura todo o ano, e non posúen un talo forte ou espiños no mesmo, son amplamente utilizadas para enfeitar locais de lecer, tales como prazas e parques. Son moi comúns nos xardíns de Galiza.
A Petunia nyctaginiflora fora descuberta por unha expedición francesa ao Brasil en 1823.
Conta cunha flor branca de doce recendo que abre á noite; denominouse Petunia en París, pola súa estreita semellanza coa planta do tabaco chamada petun pola nación tupí-guaraní.
Petunia × hybrida hort. ex E.Vilm.
A súa forma viva de reprodución pode ser sexual ou asexual. A forma máis utilizada para a súa reprodución é por medio de estaquía (asexual), forma na que se utilizan diversos estimulantes para obtermos un enraizamento satisfactorio, o cal é o sino para unha reprodución a grande escala. Tamén se utiliza coma ferramenta para unha boa propagación varios tipos de ambientes artificiais, tales como, o propagador de neboeira e mais o túnel húmido.
Este tipo de petunias ten as flores máis grandes, até 10 cm. de diámetro.
Caracterízanse pola súa baixa altura (polo xeral arredor de 15 cm.), mais unha gran dispersión (de 90 a 120 cm.).
A Multiflora en comparación coas grandiflora tene as flores coa metade do tamaño, menos de 5 cm. de diámetro, non se danan facilmente coa chuvia intensa e pode tolerar moito máis sol.
Milliflora son as petunias máis pequenas, arredor de 2,5 cm. de ancho.
Petunia púrpura
Petunia no Paquistán
Petunia no Paquistán
Petunia no Paquistán
Petunia no Paquistán
Petunia no Paquistán
Petunia no Paquistán
Petunia rosa
Petunia branca
Muñico de petunias
Petunias multicores
Petunia moi florida
Petunias Yellow shock wave
Petunias púrpuras
Unha leira de petunias
Comezo da floración, Floración total, senescencia.
Flores de petunia no Weizmann Institute of Science
Petunia rosa no Weizmann Institute of Science
Arranxo floral de petunias en Columbus, Ohio
Unha petunia rosa en Knoxville, Xeorxia.
As petunias son plantiñas de flor pertencentes ao xénero Petunia da familia das Solanáceas; en total o xénero comprende 18 especies propias de América do Sur. peamericanas. Son plantas anuais de pouco talle, é dicir, arbustos de 3 a 6 dm, con follas alongadas ou arredondadas e lixeiramente vilosas. A floración é abondosa, sen parar dende principios da primavera deica finais do outono. As flores poden ter calquera cor agás o laranxa, son clasificadas como inodoras aínda que a planta bota un agradábel recendo e existen variedades variegadas. Esta planta caracterízase por ser de forma tubular, moi pedunculadas e solitarias.
Son amplamente utilizadas en xardinaxe, dada a súa variedade de cores e a súa facilidade de cultivo e produción. Son incribelmente útiles en zonas tropicais xa que o seu momento de floración dura todo o ano, e non posúen un talo forte ou espiños no mesmo, son amplamente utilizadas para enfeitar locais de lecer, tales como prazas e parques. Son moi comúns nos xardíns de Galiza.
Petunija[1][2] (Petunia) je ród ze swójby wrónidłowych rostlinow (Solanaceae).
Wědomostne mjeno pochadźa z francoskeho słowa zesrjedź 16. lětstotka petun, kotrež pochadźa přez portugalske słowo petum z tupiskeho petyma a guaraniskeho petỹ[3] „tobak“.[4]
Družiny su zelišćowe rostliny. Ćmowozelene łopjena su cyłokromne a kosmate. Kćenja maja formu trubki a móžeja běłe, wioletne, čerwjene, módre, róžojta abo pisane być.
Ród Petunia bu znutřka systematiki wrónidłowych rostlinow klasisce do tribusa Nicotianeae a tam do subtribusa Nicotianinae zarjadowany.[5] Molekularbiologiske přepytowanja pak pokazuja, zo Petunia njemóže so z rodom tobak (Nicotiana) do zhromadnej kladźe zarjadować. W systematice swójby po Richard Olmstead z lěta 2007 so ród hromadźe z Bouchetia, Brunfelsia, Calibrachoa, Fabiana, Hunzikeria, Leptoglossis, Nierembergia a Plowmania do jako Petunieae mjenowaneje klady zarjaduja.[6]
Za dołhim času bu ród Calibrachoa tohorunja k Petunia liči. Dla přepytowanjow přiwuzniskich poměrow mjez woběmaj rodomaj z morfologiskimi a molekularbiologiskimi metodami su zwěsćowali, zo wobaj rodaj stej monofyletiskej a rozdźělenje roda je tohodla woprawnjane.[7][8][9]
Znutřka roda Petunia so tón čas 14 družinow připózna[10]:
Molekularbiologiske přepytowanja znutřka roda su přinjesli, zo Petunia axillaris ze wšěmi třomi poddružinami, Petunia exserta a Petunia occidentalis hromadźe monofyletisku skupinu wutworja, kotrymž wostatne družiny roda napřećo steja.[11]
Sćěhowace družiny buchu po morfologiskich přiznamjenjach rodźe Calibrachoa přirjadowane, ale pak hišće po prawidłach biologiskeje nomenklatury do tutoho roda njepřisunjene[7]:
Wšě družiny su w měrnej hač subtropiskej Južnej Americe domjace. Wone wustupuja w Brazilske, Uruguayju, Argentinskej, Paraguayju a Boliwiskej. Najwjetše rozšěrjenje wobsedźi Petunia axillaris, kotraž so w južnym Rio Grande do Sul, w Uruguayju, sewjernej połojcy Argentinskeje, srjedźišću Paraguayja a w juhu Boliwiskeje namaka.[11]
Wulka ličba družinow je w Brazilskej endemiska: Petunia mantiqueirensis w južnym Minas Gerais, Petunia scheideana, Petunia reitzii a Petunia saxicola w Santa Catarina, Petunia altiplana a Petunia bonjardiensis we wysočinje wot Santa Catarina a napřećiwnych kónčinach w Rio Grande do Sul, Petunia littoralis a Petunia integrifolia subsp. depauperata we wuchodnych pobrjóžnymaj kónčinomaj Santa Catarinas a Rio Grande do Suls, Petunia exserta; Petunia riograndensis a Petunia bajeensis wustupujetej w južnym Rio Grande do Sul. Petunia interior a Petunia guarapuavensis wustupujetej we wysočinje wot Paraná a Santa Catarina, ale tež w sewjerowuchodnej Argentinskej, w Misiones.[11]
Dalša družina, Petunia occidentalis, wustupuje w sewjernej zapadźe Argentinskeje a w juhu Boliwiskeje.[11]
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Petunija (Petunia) je ród ze swójby wrónidłowych rostlinow (Solanaceae).
Petunia adalah suatu genus tumbuhan berbunga dari famili Solanaceae yang bunganya berbentuk trompet. Tumbuhan ini berasal dari Amerika Selatan. Secara fisik, tinggi tanaman ini antara 16–30 cm, bunganya ada yang bermahkota tunggal dan ada pula yang bermahkota ganda dengan warna yang bervariasi (misalnya merah, putih, kuning pucat, biru, dan ungu tua).
Petunia umumnya diserbuki oleh serangga, kecuali Petunia exserta yang diserbuki burung kolibri. Umumnya petunia bersifat diploid dengan 14 kromosom dan tidak dapat disilangkan antarspesies.
Tanaman ini dapat mencapai tinggi 40 cm dan mempunyai cabang yang agak banyak, tetapi cabang-cabangnya ini sangat lemah, sehingga tanaman petunia tidak dapat tumbuh dengan tegak. Ditumbuhi bulu-bulu yang sangat halus, daun-daun dari tanaman ini tumbuh secara berhadap-hadapan. Tangkai daunnya pendek, panjangnya kira-kira bekisar 5–10 cm dengan lebar 4–6 cm. Bunga dari tanaman ini tumbuh di bagian ujung batangnya, kelopak bunganya berwarna hijau kemerah-merahan, daun mahkota bunga bentuknya menyerupai terompet berwarna ungu muda, dan tabung bunga bagian dalam berwarna kuning.
Jenis petunia yang mempunyai bunga berwarna ungu muda ini dinamakan petunia violacea, namun masih banyak lagi jenis-jenis petunia yang mempunyai beraneka ragam warna bunganya, di antaranya ada yang dinamakan petunia hybrida yang merupakan hasil persilangan di antara jenis tanaman petunia.
Tanaman hias yang berbunga ini akan tumbuh dengan subur bila ditanam di tempat-tempat yang tanahnya subur dan mengandung banyak air, serta mendapat sinar matahari yang cukup, seperti halnya tanaman-tanaman hias lainnya. Tanaman ini mempunyai umur yang pendek, masa berbunga dari tanaman ini hanya sekali saja selama hidupnya, maka setelah itu kita harus mengganti dengan tanaman yang baru.
Untuk mengganti tanaman ini tidaklah sulit, karena dengan hanya menyemaikan biji-bijinya kita akan mendapatkan tanaman baru sebagai penggantinya. Biji-biji tanaman ini sangatlah kecil hingga dapat dikatakan bahwa tanaman petunia mempunyai biji yang halus.
Sebagai tanaman hias lainnya, ternyata tanaman petunia yang betina dapat juga ditanam langsung di tanah maupun ditanam di dalam pot. Seperti diketahui bahwa tanaman ini mempunyai batang yang lemah dan tumbuhnya tidak dapat tegak, maka orang-orang lebih suka menanam petunia di dalam pot-pot bunga. Apabila ditanam di dalam pot, maka batang dan daunnya tidak akan terlalu merambat di atas tanah, apa lagi tanah itu banyak digenangi air, maka hal ini akan mempercepat proses pembusukan dari batang serta daunnya itu.
Keindahan bunga petunia bisa dinikmati, baik sebagai elemen taman maupun ditanam dalam pot yang berdiri sendiri. Jika Anda berkunjung ke daerah Cipanas, maka di sepanjang jalan akan banyak Anda dapati pedagang-pedagang tanaman yang menjual petunia dalam pot yang digantung. Karenanya, petunia dalam pot gantung akan lebih pas jika diletakkan di teras atau balkon rumah. Warna bunga yang kontras dan menjuntai ke bawah, membuat tampilan depan rumah menjadi lebih indah dan semarak.
Sebagai elemen dekorasi taman, tampilan petunia tak kalah menariknya. Ini karena Petunia memang jenis tanaman yang tampil cantik jika bergerombol, sehingga banyak desainer lansekap menjadikannya sebagai pusat perhatian (centerpiece) sebuah taman. Taman Bunga Nusantara (TBN) Cipanas misalnya, sering menggunakan tanaman ini di area terbuka dan dibentuk sebagai sebuah “karpet” berwarna.
Bunga Petunia akan mekar secara serempak jika lingkungan tumbuhnya mendukung. Untuk pertumbuhan normal dan berbunga, petunia butuh sinar matahari banyak. Tak heran petunia akan mekar pada musim kemarau. Di negara dengan empat musim, seperti Eropa, bunga petunia mulai bermekaran saat memasuki musim panas.
Sesuai dengan habitat aslinya dari pegunungan Amerika Latin (Brazil), petunia akan tumbuh lebih baik jika ditanam di dataran tinggi, minimal 800 m di atas permukaan laut (dpl) dengan suhu 16—22 0 C. Namun bukan berarti, tanaman ini tidak bisa tumbuh di dataran rendah. Di daerah panas, bunganya akan tumbuh lebih kecil dan warnanya kurang begitu cerah.
Petunia sebetulnya tergolong tanaman yang tidak rewel. Ia dapat tumbuh pada media apa saja. Yang penting media tanamnya harus subur dan porous, sehingga air dapat mengalir dengan lancar dan tidak tergenang saat disiram.
Media tanam yang umum digunakan adalah campuran tanah dan kompos sekam, atau tanah, cocopeat, dan arang sekam. Kalau tak ada tanah bisa memakai gambut, cocopeat, arang sekam.
Pemupukan sebaiknya menggunakan pupuk majemuk dengan perbandingan NPK seimbang, seperti 8-8-8, 10-10-10, atau 15-15-15. Pemberian pupuk cair yang dipalikasikan dengan cara disemprot diberikan seminggu sekali.
Petunia digambarkan sebagai simbolisme yang memiliki 2 sisi, dalam persepsi negatif, bunga ini mewakili kemarahan, kepahitan hati, dan kebencian. Sedangkan dalam persepsi positifnya, bunga ini mewakili pemberian semangat agar tidak putus asa serta serta pernyataan kepadaan seseorang yang kehadirannya menenangkan hati.
Petunia Juss., 1803 è un genere di piante dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Solanacee[1], originarie dell'America Meridionale.
Comprende specie annuali o perenni, alte fino a 1 metro, con molti ibridi e cultivar, anche a forma nana, a fiori imbutiformi doppi o semplici, con generose e prolungate fioriture dalla primavera ai primi geli, in una gamma vastissima di colori dal bianco candido, al rosa, al rosso, al viola più o meno scuro e al rosso-mattone, con corolle increspate e arricciate; tra le specie più conosciute ricordiamo la P. axillaris e la P. violacea da cui sono derivati molti ibridi e cultivar dal portamento vario (nane, compatte, decombenti, etc.).
Il genere comprende le seguenti specie[1]
Negli ultimi anni la Petunia ha conosciuto un notevole successo commerciale, soprattutto grazie agli ibridi a portamento ricadente che hanno invaso il mercato guadagnando una notevole fetta di mercato nell'ambito dei fiori da balcone[2]. In Italia, e in molti altri paesi europei, l'ibrido più conosciuto è la Petunia Surfinia, varietà ricadente propagata a mezzo talea (la pianta è sterile, ovvero produce semi non utilizzabili) di cui esistono molte versioni anche a fiori doppi e mignon.[3] Negli Stati Uniti invece sono maggiormente diffusi diversi ibridi ricadenti propagati via seme, il più conosciuto dei quali è la Petunia Wave.
Vengono coltivate in giardino a portamento eretto. Le petunie si possono anche coltivare in vaso profondo sui terrazzi, sia le forme erette che ricadenti.[4]
Piante facili da coltivare, richiedono una buona esposizione al sole o mezzo-sole, con terreno sciolto e permeabile, abbastanza fertile, privo di ristagno idrico; dopo una copiosa fioritura è da prevedere una drastica potatura dei fusti alla base, per favorire il ricaccio di nuovi steli fioriferi.[5]
La moltiplicazione avviene con la semina invernale sotto vetro e successivo trapianto dopo la fine del periodo freddo, o seminando in pieno campo in primavera nelle zone fredde o in autunno nelle regioni con inverni miti.
Le varietà pregiate, non riproducibili per seme, vengono moltiplicate agamicamente per mezzo di talee fatte svernare sotto vetro.
Delle petunie sono velenose tutte le parti della pianta[6].
Petunia Juss., 1803 è un genere di piante dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Solanacee, originarie dell'America Meridionale.
Petunija (lot. Petunia) – notreliažiedžių (Lamiidae) poklasio bulvinių (Solanaceae) šeimos augalų gentis.
Lietuvoje auginama:
Petunia is de botanische naam van een geslacht van planten in de Nachtschadefamilie (Solanaceae). Veel van de in tuinen voorkomende petuniasoorten zijn hybriden. Het geslacht is nauw verwant aan Nicotiana, de naam zou zelfs van het Braziliaanse woord petun (=tabak) zijn afgeleid. Er is ook een meerjarige plant gekweekt als eenjarige.
De eerste Petunia kwam in 1823 naar Europa. De witbloemige Petunia axillaris was de eerste, later ontstonden de Argentijnse, violette tot karmijnrood bloeiende Petunia violaceae. Deze twee vormden de basis voor talloze hybriden.
Er is geen overeenstemming over wat er al dan niet tot het geslacht hoort: volgens sommigen alleen deze twee soorten plus de hybride. Andere botanici plaatsen hier veel meer soorten, zelfs als de planten die anders het geslacht Calibrachoa vormen buiten beschouwing gelaten worden.
Kwekers, eerst in Engeland, maar sinds lang ook in Frankrijk, België, Duitsland, Zwitserland en Japan, brengen zeer regelmatig nieuwe rassen op de markt. Deze gekweekte rassen vormen vaak dankbare zomerbloeiers in de tuin, waarbij de bloeiperiode bij sommige rassen al vroeg in het voorjaar begint en die van andere doorlopen tot in de late herfst. Hierbij moet aangetekend worden dat de oudere rassen slecht tegen regen kunnen, alhoewel ook deze oudere rassen zich na een regenbui snel herstellen.
Omdat de petunia gemakkelijk te kweken en te hybridiseren is, wordt de plant veel gebruikt in biologisch onderzoek.
Petunia's hebben het liefst een natte bodem. Uitgebloeide bloemen worden best verwijderd, net zoals het stengeltje waaraan de bloem groeide. Hiermee voorkomt men dat de plant sneller verwelkt. Begin augustus kan men het stengeltje laten hangen en hieruit zaad winnen. Men wacht best tot de zaadknopjes open springen. Petunia's worden bij voorkeur in januari-februari (in een kas of serre) gezaaid. Vanaf mei, bij voorkeur na de IJsheiligen, kan men ze in de tuin zetten of in bloembakken en -potten. Het is mogelijk dat er bij het kweken ook planten met lichtere of donkerdere bloemen ontstaan. Deze nieuwe planten groeien sneller en het zaad is ook sneller rijp dan van de voorganger (als men die in de winkel heeft gekocht). Slechts ongeveer de helft van de zaden ontkiemt.
Petunia is de botanische naam van een geslacht van planten in de Nachtschadefamilie (Solanaceae). Veel van de in tuinen voorkomende petuniasoorten zijn hybriden. Het geslacht is nauw verwant aan Nicotiana, de naam zou zelfs van het Braziliaanse woord petun (=tabak) zijn afgeleid. Er is ook een meerjarige plant gekweekt als eenjarige.
De eerste Petunia kwam in 1823 naar Europa. De witbloemige Petunia axillaris was de eerste, later ontstonden de Argentijnse, violette tot karmijnrood bloeiende Petunia violaceae. Deze twee vormden de basis voor talloze hybriden.
Er is geen overeenstemming over wat er al dan niet tot het geslacht hoort: volgens sommigen alleen deze twee soorten plus de hybride. Andere botanici plaatsen hier veel meer soorten, zelfs als de planten die anders het geslacht Calibrachoa vormen buiten beschouwing gelaten worden.
Kwekers, eerst in Engeland, maar sinds lang ook in Frankrijk, België, Duitsland, Zwitserland en Japan, brengen zeer regelmatig nieuwe rassen op de markt. Deze gekweekte rassen vormen vaak dankbare zomerbloeiers in de tuin, waarbij de bloeiperiode bij sommige rassen al vroeg in het voorjaar begint en die van andere doorlopen tot in de late herfst. Hierbij moet aangetekend worden dat de oudere rassen slecht tegen regen kunnen, alhoewel ook deze oudere rassen zich na een regenbui snel herstellen.
Omdat de petunia gemakkelijk te kweken en te hybridiseren is, wordt de plant veel gebruikt in biologisch onderzoek.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Petunia (Petunia Juss.) – rodzaj roślin z rodziny psiankowatych. Obejmuje ok. 35[3]–40[4] gatunków. Rośliny te występują naturalnie w ciepłych obszarach Ameryki Południowej[3][4]. Nazwa petun w języku południowoamerykańskich Indian oznacza tytoń. Gatunki petunii są rzeczywiście z nim spokrewnione i mają również podobne działanie narkotyczne[5]. W naturze rośliny te rosną nad strumieniami na obszarach pustynnych, na otwartych terenach piaszczystych w górach i nad morzem[3]. Mieszańcowego pochodzenia petunie ogrodowe (główne gatunki rodzicielskie to P.axillaris i P. integrifolia) są popularnie uprawiane jako rośliny ozdobne. Wyhodowano ponad 200 ich kultywarów, a obrót nimi w 2005 szacowany był na blisko 100 mln dolarów[4].
Rodzaj z podrodziny Petunioideae w obrębie rodziny psiankowatych (Solanaceae)[6]. Do tego rodzaju bywają też włączane podobne, ale o mniejszych kwiatach rośliny z rodzaju Calibrachoa, z których wyhodowano także popularne w uprawie odmiany takie jak 'Million Bells'[3].
Mieszaniec petunia ogrodowa oraz gatunek Petunia integrifolia są powszechnie uprawiane jako rośliny ozdobne w ogromnej ilości odmian ozdobnych[5]. W Polsce uprawiane są jako rośliny jednoroczne, głównie doniczkowe i wykorzystywane do zdobienia balkonów, werand, parapetów okiennych, pergoli.
Petunia (Petunia Juss.) – rodzaj roślin z rodziny psiankowatych. Obejmuje ok. 35–40 gatunków. Rośliny te występują naturalnie w ciepłych obszarach Ameryki Południowej. Nazwa petun w języku południowoamerykańskich Indian oznacza tytoń. Gatunki petunii są rzeczywiście z nim spokrewnione i mają również podobne działanie narkotyczne. W naturze rośliny te rosną nad strumieniami na obszarach pustynnych, na otwartych terenach piaszczystych w górach i nad morzem. Mieszańcowego pochodzenia petunie ogrodowe (główne gatunki rodzicielskie to P.axillaris i P. integrifolia) są popularnie uprawiane jako rośliny ozdobne. Wyhodowano ponad 200 ich kultywarów, a obrót nimi w 2005 szacowany był na blisko 100 mln dolarów.
Petúnia é um género botânico pertencente à família Solanaceae. A etimologia do nome do gênero botânico 'Petunia remete ao termo tupi-guarani grafado petum ou betum.[1] [2] É originária de locais tropicais e sub-tropicais da América do Sul.
A maioria das petúnias que se encontram em jardins são híbridas. As petúnias são herbáceas anuais (Petunia x hybrida) e atingem 15 a 30 cm de altura. A planta prefere estar exposta ao Sol. Floresce na primavera e verão e podem apresentar-se nas cores: vermelha, azul, rosa, laranja, salmão, púrpura e branca.
Seu principal pigmento é uma antocianida denominada petunidina, que tem seu nome derivado da palavra Petúnia, sendo um corante presente em algumas outras flores e frutas.
Petúnia pode ser um nome próprio de menina. Apesar de existirem muitos livros, revistas e listas de nomes próprios publicados no Brasil indicando que o significado do nome Petúnia em tupi e ou em guarani seria "flor vermelha", múltiplas fontes históricas oferecem explicações que levam ao conceito de "tabaco".[3]
Petunia x hybrida
Petúnia é um género botânico pertencente à família Solanaceae. A etimologia do nome do gênero botânico 'Petunia remete ao termo tupi-guarani grafado petum ou betum. É originária de locais tropicais e sub-tropicais da América do Sul.
A maioria das petúnias que se encontram em jardins são híbridas. As petúnias são herbáceas anuais (Petunia x hybrida) e atingem 15 a 30 cm de altura. A planta prefere estar exposta ao Sol. Floresce na primavera e verão e podem apresentar-se nas cores: vermelha, azul, rosa, laranja, salmão, púrpura e branca.
Seu principal pigmento é uma antocianida denominada petunidina, que tem seu nome derivado da palavra Petúnia, sendo um corante presente em algumas outras flores e frutas.
Petúnia pode ser um nome próprio de menina. Apesar de existirem muitos livros, revistas e listas de nomes próprios publicados no Brasil indicando que o significado do nome Petúnia em tupi e ou em guarani seria "flor vermelha", múltiplas fontes históricas oferecem explicações que levam ao conceito de "tabaco".
Petunia este un gen de plante din familia Solanaceae. Acestea pot fi de mai multe culori și specii.
Petunia este un gen de plante din familia Solanaceae. Acestea pot fi de mai multe culori și specii.
Petuniasläktet (Petunia)[1][2] är ett släkte som ingår i familjen potatisväxter och beskrevs av den franske botanikern Antoine-Laurent de Jussieu 1803.[1] Petuniasläktet har 35 arter[3] från tropiska Amerika.
De är vanligen klibbhåriga örter med hela blad och stora, öppet trattlika blommor, sittande ensamma i bladvecken. En hybrid mellan vitpetunia (med välluktande vita blommor) och violpetunia (med mörkt violblå blomfärg), trädgårdspetunia (P. ×hybrida), är en mycket vanlig ettårig utplanteringsväxt.[4]
Wikimedia Commons har media som rör Petuniasläktet.
Wikispecies har information om Petuniasläktet.
Petuniasläktet (Petunia) är ett släkte som ingår i familjen potatisväxter och beskrevs av den franske botanikern Antoine-Laurent de Jussieu 1803. Petuniasläktet har 35 arter från tropiska Amerika.
De är vanligen klibbhåriga örter med hela blad och stora, öppet trattlika blommor, sittande ensamma i bladvecken. En hybrid mellan vitpetunia (med välluktande vita blommor) och violpetunia (med mörkt violblå blomfärg), trädgårdspetunia (P. ×hybrida), är en mycket vanlig ettårig utplanteringsväxt.
Petunya, patlıcangiller (Solanaceae) familyasından Petunia cinsini oluşturan kültür ortamında çokça yetiştirilen bitki türlerinin ortak adı.
Popüler çiçek ismini Fransızcadan almaktadır. Fransızcada, "petun" kelimesi eskiden "tütün" anlamına gelmekteydi. Fransızlar terimi Amazonlar'daki yerel bir kızılderili lehçesinden almışladır. Bahçelerde görülen birçok çeşidi melezdir. Çiçek rengi ve boyutu açısından geniş bir aralık sunarlar.
Bazı botanikçiler Calibrachoa cinsindeki bitkileri Petunia cinsine eklerler. Botaniksel olarak, tütün bitkileri ve petunyalar ilişkilidir.
Petunyaların yaprakları bazen pul kanatlılardan (Lepidoptera) Macroglossum stellatarum ve Melanchra persicariae dahil bazı larvaları tarafında yenilmektedir.
Şayet petunya büyütülüyorsa, onları doğrudan güneş ışığına bırakmak ve dokununca toprağı kuru olduğunda sulamak gerekmektedir. Petunyalar bir yıllık bitkiler olarak düşünülse de, aslında çok yıllık bitkilerdir. Uygun ortamlar sağlandığında yıllarca yaşamaya devam edebilirler.
Kırmızı Kısa Petunya (ing: Petunia hybrida) petunyagillerden yıllık kırmızı çiçekleri olan kısa boylu bir bitkidir.
Tohumları kış sonundan ilkbahar sonuna kadar ekilebilir. Bitkiler yarı gölge veya güneşli alanlara dikilmelidir. Bitkilerin bol çiçek açması düzenli olarak sulanması gerekmektedir. Tohumları yarı gölge bir yerde torf içinde çimlendirerek dikmek istediğiniz yere göçürebilirsiniz.
Wikimedia Commons'ta Petunya ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Petunya ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Petunya, patlıcangiller (Solanaceae) familyasından Petunia cinsini oluşturan kültür ortamında çokça yetiştirilen bitki türlerinin ortak adı.
Popüler çiçek ismini Fransızcadan almaktadır. Fransızcada, "petun" kelimesi eskiden "tütün" anlamına gelmekteydi. Fransızlar terimi Amazonlar'daki yerel bir kızılderili lehçesinden almışladır. Bahçelerde görülen birçok çeşidi melezdir. Çiçek rengi ve boyutu açısından geniş bir aralık sunarlar.
Bazı botanikçiler Calibrachoa cinsindeki bitkileri Petunia cinsine eklerler. Botaniksel olarak, tütün bitkileri ve petunyalar ilişkilidir.
Petunyaların yaprakları bazen pul kanatlılardan (Lepidoptera) Macroglossum stellatarum ve Melanchra persicariae dahil bazı larvaları tarafında yenilmektedir.
Şayet petunya büyütülüyorsa, onları doğrudan güneş ışığına bırakmak ve dokununca toprağı kuru olduğunda sulamak gerekmektedir. Petunyalar bir yıllık bitkiler olarak düşünülse de, aslında çok yıllık bitkilerdir. Uygun ortamlar sağlandığında yıllarca yaşamaya devam edebilirler.
Однорічна рослина. Широко використовується для оформлення клумб, рабаток, бордюрів, ваз, балконів, груп на газонах, посадок великими масивами. Стебло спочатку тонке прямостійне, а потім сланке, густогіллясте, довжиною 20-75 см, опушене. Цвіте надзвичайно пишно і рясно від червня до пізньої осені.
Квітки петуній — поодинокі прості або махрові, 5-10 см у діаметрі, воронкоподібні, запашні, різного забарвлення, смугасті: від білого до темно-червоного та фіолетового.
За різними даними виділяють від 15 до 40 видів петуній.
Найширше застосування петунії знаходять як декоративні квіти — їх використовують в озелененні.
Розмноження переважно насінням. У домашніх умовах вирощування розсади петунії ускладнюється недостатнім освітленням, тому для посіву потрібно брати насіння з великим запасом. Чим раніш висіяти насіння, тим раніш заквітнуть рослини. Якщо є можливість дати сіянцям підсвічування, то можна сіяти вже в лютому. У звичайних умовах оптимально сіяти в другій половині березня. Важливим фактором також є ґрунт, у який вони будуть поміщені, і підтримка його оптимальної вологості. Для такого насіння потрібна пухка легка і живильна земля, яка легко всмоктує воду. Верхній шар товщиною близько 1 см бажано просіяти, щоб насіння рівномірно лягло на ґрунт. Насінини, змішані із сухим піском, висипають на добре пролитий водою за добу до посіву ґрунт. Потім оприскують, накривають склом і залишають при температурі 20 — 23 °С. Сходи з'являються через 7-10 днів і вимагають особливої уваги. Тепер їх потрібно обприскувати щодня і не менше двох разів у день (ранком і ввечері) перевертати скло. У цей момент сходам потрібна висока вологість, але надлишок вологи в ґрунті викликає їхню загибель від «чорної ніжки». Коли сходи підростуть і з'явиться перший лист, скло можна буде зняти. Якщо сходи починають гинути, їх потрібно присипати сухим піском, зменшити полив і швидше розпікувати. У квітні розсаду переносять у парники. Посадку в ґрунт на постійне місце роблять після закінчення весняних заморозків, витримуючи між рослинами відстань 30-40 см. У балконній шухляді, контейнері або вазі відстань можна зменшити до 15 — 20 см. Пересаджування переносять добре. Краще росте на сонячних ділянках.
Цвітіння петунії настає на 70-75 день після посіву, великі сорти квітів зацвітають на 10-15 днів пізніше. Сорти з махровими квітками при розмноженні насіннями дають тільки 40-50% махрових рослин, тому їх частіше розмножують живцями.
Petunia Juss., 1803, nom. cons.
Синонимы
Пету́ния, или Петунья (лат. Petunia от фр. petun — табак) — род травянистых или полукустарниковых многолетних растений семейства Паслёновые (Solanaceae), высотой от 10 см до 1 метра. Происходит из тропических регионов Южной Америки, главным образом Бразилии, в естественных условиях растёт в Парагвае, Боливии, Аргентине и Уругвае. Один вид, Petunia parviflora Juss.[2] встречается в Северной Америке.
По разным данным насчитывается от 15 до 40 видов.
Ряд видов, относимых ранее к роду Петуния, в настоящее время относят к другим родам, прежде всего к роду Calibrachoa Cerv.[3]
В культуре с XVIII века. Гибриды, появившиеся более ста лет назад, разводятся как однолетние садовые или балконные декоративные растения, применяются обычно для горшечной культуры. Красивые крупные и яркие цветки с разнообразной окраской сделали Петунию популярной среди цветоводов.
Многолетние и однолетние травы и кустарники.
Стебли прямостоячие или стелющиеся густоветвистые, образующие побеги второго и третьего порядков. Встречаются как низкие (20—30 см), так и высокие (60—70 см) виды. Побеги округлые, зелёные, опушённые простыми и железистыми волосками.
Листья сидячие, очередные, разной величины, разнохарактерные по форме и размеру, цельнокрайние, опушённые.
Цветки обычно крупные, часто одиночные, могут обладать неприятным запахом, простые или махровые, на коротких цветоножках, отходящих от пазух листьев. Цветок актиноморфный, с двойным околоцветником, состоящим из чашечки и венчика. Чашечка пятираздельная из пяти чашелистиков, сросшихся у основания на 1⁄5 или 1⁄6 длины. Чашелистики узкие или широкие, зелёные, густоопушённые. Венчик спайнолепестный, воронкообразный, из пяти лепестков, звездчатой или правильной формы. Трубка длинная или короткая, узкая или широкая, сидит свободно на чашечке. Тычинок четыре—пять, которые до половины срослись с трубкой. Пыльники парные, удлинённые, тычиночные нити длинные.
Завязь верхняя, одногнёздная, семяпочек много. Столбик длинный, тонкий, прямой. Рыльце воронкообразное, бугристое, края ровные.
Плод петунии — двустворчатая коробочка, растрескивающаяся при созревании семян. Семена петунии очень мелкие.
Род включает 21 вид[4].
Существует множество декоративных сортов, выращиваемых как однолетники, объединяемых обычно названием Петуния гибридная, или Петуния садовая: Petunia ×hybrida hort. ex E.Vilm. (= Petunia axillaris × Petunia integrifolia).
Известны разные классификации гибридов, включающие множество разновидностей и сортов, которые не могут считаться ботаническими таксонами, и применяются только в коммерческих целях.
По цветкам:
По форме:
В честь Петунии назван астероид (968) Петуния, открытый в 1921 году.
Пету́ния, или Петунья (лат. Petunia от фр. petun — табак) — род травянистых или полукустарниковых многолетних растений семейства Паслёновые (Solanaceae), высотой от 10 см до 1 метра. Происходит из тропических регионов Южной Америки, главным образом Бразилии, в естественных условиях растёт в Парагвае, Боливии, Аргентине и Уругвае. Один вид, Petunia parviflora Juss. встречается в Северной Америке.
По разным данным насчитывается от 15 до 40 видов.
Ряд видов, относимых ранее к роду Петуния, в настоящее время относят к другим родам, прежде всего к роду Calibrachoa Cerv.
В культуре с XVIII века. Гибриды, появившиеся более ста лет назад, разводятся как однолетние садовые или балконные декоративные растения, применяются обычно для горшечной культуры. Красивые крупные и яркие цветки с разнообразной окраской сделали Петунию популярной среди цветоводов.
碧冬茄属是一类原产于南美洲的草本植物，有喇叭形花，类似牵牛花，又稱矮牽牛屬，目前广泛被世界各地引种，作为园艺花卉，存在各色品種及雜交形成的碧冬茄。
作为园艺品种的矮牵牛，是由野生的直立性腋生矮牵牛（P. axillaris）和匍匐性青紫矮牵牛（P. integrifolia）杂交培育的，直立性腋生矮牵牛是夜晚开花，白色，花大，1823年由南美洲引进巴黎。匍匐性青紫矮牵牛的样本是1831年被送到英国的植物园。[1] 杂交的矮牵牛花色多样。
有的植物学家将非洲小花矮牵牛属（Calibrachoa）也合并到这个属中。
碧冬茄属植物一般为虫媒花，只有P. exserta例外，这是一种红花灌木，由蜂鸟授粉。绝大部分碧冬茄属植物为二倍体的，具有14个染色体，在同属种间可以杂交。
碧冬茄属植物生长需要充足的阳光[2]，不需要经常灌溉，在温带地区种植多为一年生，在热带地区可以为多年生植物。[3][4]
碧冬茄属是一类原产于南美洲的草本植物，有喇叭形花，类似牵牛花，又稱矮牽牛屬，目前广泛被世界各地引种，作为园艺花卉，存在各色品種及雜交形成的碧冬茄。
作为园艺品种的矮牵牛，是由野生的直立性腋生矮牵牛（P. axillaris）和匍匐性青紫矮牵牛（P. integrifolia）杂交培育的，直立性腋生矮牵牛是夜晚开花，白色，花大，1823年由南美洲引进巴黎。匍匐性青紫矮牵牛的样本是1831年被送到英国的植物园。 杂交的矮牵牛花色多样。
有的植物学家将非洲小花矮牵牛属（Calibrachoa）也合并到这个属中。
碧冬茄属植物一般为虫媒花，只有P. exserta例外，这是一种红花灌木，由蜂鸟授粉。绝大部分碧冬茄属植物为二倍体的，具有14个染色体，在同属种间可以杂交。
碧冬茄属植物生长需要充足的阳光，不需要经常灌溉，在温带地区种植多为一年生，在热带地区可以为多年生植物。
小惑星については「ペチュニア (小惑星)」をご覧ください。 
本文参照
ペチュニア（Petunia）とは南米原産のナス科ペチュニア属に属する草本の総称。また、同属の種のひとつ、学名Petunia x hybrida（和名：ツクバネアサガオ、衝羽根朝顔）のこと。園芸植物として花が観賞される。
属名のPetuniaは、ブラジル先住民の言語で「たばこ」の意味。ペチュニア属が同じナス科のタバコ属（Nicotiana）と近縁であることによる。種小名のhybridaは「雑種・交配種」の意味。命名者はアントワーヌ・ローラン・ド・ジュシューである。
本記事では、特に断らない限りPetunia x hybridaを説明する。
原産地は南アメリカである。1767年にフランスのコンメルソンがウルグアイで本種の白花を発見したのがヨーロッパに伝わったはじめである。その後、1831年にはブラジルから赤紫の花がヨーロッパにもたらされた。両者は交配され、それが現在のペチュニアの元となった「ペチュニア・ヴィオラセラ」である。
その後、一層に品種改良が加えられ、花の大きさは大輪、中輪、小輪、花の色は赤、赤紫、紫、青紫、白、白黄、白青、桃など多彩で、禹長春によって八重咲きのものが作出されるなど、花容がバラエティに富むものになった。また。当初は草丈が高く、花数が少なかったものも、匍匐性で、花数が多いものになった。
日本には「ツクバネアサガオ」の名称で渡来し、寒さに弱いため専ら一年草として扱われた。雨で育成不良や、枯れる事が多々あることから人気は今ひとつだったが、サントリーが日本の気候に適応できるよう、品種改良した「サフィニア」を出してから、人気が高まり、園芸各社で品種改良の競争が進み、一層の多様性を深めている。現在では、特に日本において、品種改良の競争がもっとも激しいと言われる種である。
葉は茎の上部で対生、下部で互生し、柄は殆どない。
種まきは4月～5月、開花期は4月10月である。咲いた花が枯れた場合は、同じ株の茎に育っている蕾が開花し、株としては4月～10月まで花が咲き続ける。10月～11月に株は枯れる。タネは非常に細かく、指でつまむと潰れてしまうほどなので、5～6寸の浅鉢に培養土を入れ、上の部分は細かいバーミキュライトか川砂にしておく。タネは古いはがきをＶ字形に折り、それにあけて、タネをのせたはがきの下の稜を下から人差し指で軽くたたいて落とすと、まきやすい。覆土はせず、鉢の下に受け皿をあてがって吸水させる。本葉が出てきたらポットに移し、後は様子を見て花壇に定植するか、鉢やプランターに植え付ける。なれない人では種まきがやや難しいが、苗にしてしまえば、今の品種は比較的強健な一代交配種が多いので、比較的育てやすい。
生育初期はアブラムシがつくことがある。樹勢が衰えるので対策を講じるのがよい。 またペチュニアの花は大変雨に弱い。花片が切れたり、酸性雨の影響で咲いている花に染みが出来たり、変色してしまうことがある。 高温多湿の時期は葉が混みいっていると、下の方の葉が枯れたり、最悪の場合株全体が枯れてしまうことがある。 梅雨前に一度切り戻しを行うことで多少発生を減らすことが可能である。
ポータル 植物 プロジェクト 生物 ペチュニア（Petunia）とは南米原産のナス科ペチュニア属に属する草本の総称。また、同属の種のひとつ、学名Petunia x hybrida（和名：ツクバネアサガオ、衝羽根朝顔）のこと。園芸植物として花が観賞される。
属名のPetuniaは、ブラジル先住民の言語で「たばこ」の意味。ペチュニア属が同じナス科のタバコ属（Nicotiana）と近縁であることによる。種小名のhybridaは「雑種・交配種」の意味。命名者はアントワーヌ・ローラン・ド・ジュシューである。
本記事では、特に断らない限りPetunia x hybridaを説明する。
피튜니아(Petunia)는 남아메리카 원산의 원예식물이다. 통모양의 꽃을 피우며, 주로 화단을 장식하기 위해서 관상용으로 키운다. 여름철의 건조한 기후에도 강하여 키우기 쉽다. 사계절 내내 꽃이 피어 봄부터 가을까지 차례로 꽃을 피운다. 분류학적으로는 피튜니아속에 속하며, 원예에서 쓰이는 것은 대부분 교배종(Petunia × hybrida)이다.[1]
씨로 번식하고 자줏빛, 선홍색등의 다양한 색상을 갖고 있다.
농학자 우장춘은 피튜니아를 개량하여 화초로 키울수 있도록 하였다.
일년생 풀 또는 반내한성 여러해살이풀이다. 속명은 브라질의 원주민어인 PETUM(담배)에서 유래되어 피튜니아의 잎을 담배에 섞어 흡입했다고 하는데서 나온 말이다.
.jpg)
.jpg)
_flowers.JPG)
.JPG)
_01.JPG)
_(8411514810).jpg)
