nomes no trilho de navegação
Dasyatinae is primarily a marine subfamily, although some members live in brackish or fresh water. They are most common in shallow tropical waters but can be found in temperate regions as well. For the most part they live on the bottom, usually partially buried in sand or mud, sometimes near coral reefs. They may occupy turbulent intertidal waters, their flat bodies enabling them to hug the bottom, or live demersally (at the bottom) on continental shelves. Some are common in mangrove swamps. Others venture into the open ocean, with one species, the pelagic stingray, living entirely in the open ocean, away from the bottom. The subfamily Potamotrygoninae lives only in fresh water, sometimes found more than 1600 km away from the ocean. They lie buried in sand or mud in backwaters and shallows of rivers. Members of this group only occur in West Africa and the Atlantic drainages of South America. They do not appear in all South American Atlantic-draining river systems, however, and some, like Potamotrygon leopoldi, are only found in a single river. Their restricted habitat renders the group vulnerable to human activities (see Conservation).
Aquatic Biomes: pelagic ; benthic ; reef ; lakes and ponds; rivers and streams; coastal ; brackish water
Other Habitat Features: estuarine ; intertidal or littoral
Cartilaginous fishes in general are important to humans in a number of ways. Australian Aborigines have eaten rays for centuries. They determine whether a seasonal catch is ready to eat by checking a ray’s liver; if it is oily and pinkish white, the ray is suitable for eating. Rays that have two spines, however, are considered inedible. Australian Aborigines, Malayans, tribes in South and Central America, and West Africa, and peoples of the Indo-Pacific have used ray spines for spear tips, daggers, or whips. Rays are considered food fish in Australia, Europe, and parts of Asia, and in some places are among the most highly priced fishes. Like shark fins, fins of some rays are harvested in Asia for soup and as an aphrodisiac. Cartilaginous fishes are used for medical purposes as well. Chondroiten, used as skin replacement for burn victims, is derived from the fishes’ cartilage. Other extracts from cartilage help suppress tumors and may assist cancer treatment. Some large rays are a popular part of public aquarium exhibits. Reportedly there has been an increase in the aquarium trade of fishes in the subfamily Potamotrygoninae as well.
Positive Impacts: pet trade ; food ; source of medicine or drug
Some stingrays, like Dasyatis fluviorum, wreak havoc with oyster farms and cultivated clam beds. They can crush large quantities of this favored prey, which can be costly for the owners of the beds. The most well known negative impact of stingrays is the excruciatingly painful sting they can inflict. Stingrays and river rays frequently bury themselves in the sand or mud in shallow water, which makes it probable that waders will step on them. If stepped on, a ray will thrust its tail forcefully upward into the victim. The serrated, barbed spine not only delivers venom, but also creates a deep wound often worsened by the thrashing of the ray. Fishermen in rivers and coastlines of many parts of the world fear the often large, abundant stingrays. Victims of stings generally recover, but fatalities have occurred. Reportedly, soaking the injured part of the body in hot water (about 50 degrees Celsius) for 30 to 90 minutes can alleviate pain from the venom.
Negative Impacts: injures humans (bites or stings, venomous ); crop pest
The family Dasyatidae includes stingrays, or whiprays, and river stingrays, encompassing nine genera and about 70 species. Like other rays, they have enlarged pectoral fins that form a disc. In this family the disc stretches forward to include the head, and ranges from less than 30 cm to over 2 m in diameter. Stingrays can be found in all tropical and subtropical seas. River rays form a freshwater subfamily of Dasyatidae, and live only in fresh water in parts of South America and Africa. Most stingrays are benthic, burying themselves partially under sand or mud in relatively shallow water. This habit makes them easy to accidentally step on, and the sting they deliver in defense has made stingrays famous. They appear in the writings of Pliny, Homer, and Captain John Smith, and aboriginal peoples from various parts of the world have used stingray spines for spear tips and other weapons. Members of Dasyatidae are viviparous (bear live young), and invest a lot of energy in relatively few young over a lifetime. This reproductive strategy renders them potentially vulnerable to human activity.
Members of the family Dasyatidae, like other rays and their shark relatives, employ a reproductive strategy that involves putting a great investment of energy into relatively few young over a lifetime. Once sexually mature, stingrays have only one litter per year, usually bearing two to six young. Since few young are produced, it is important that they survive, and to this end rays are born at a large size, able to feed and fend for themselves much like an adult. Rays develop from egg to juvenile inside the mother’s uterus, sometimes to almost half their adult size. In this system, called aplacental uterine viviparity, developing embryos receive most of their nutriment from a milky, organically rich substance secreted by the mother’s uterine lining. An embryo absorbs this substance, called histotroph, by ingestion, or through its skin or other specialized structures. Researchers have found that in some stingrays, the stomach and spiral intestine are among the first organs to develop and function, so that the embryo can digest the uterine “milk.” Rays’ eggs are small and insufficient to support the embryos until they are born, although the first stage of development does happen inside tertiary egg envelopes that enclose each egg along with egg jelly. The embryo eventually absorbs the yolk sac and stalk and the histotroph provides it with nutrition. Embryos are so well nourished in the uterus that in Dasyatis americana, for example, the young ray’s net weight increases by 3750% from egg to birth. Development in the uterus usually takes about two to four months. At birth the ray is fully developed and looks like a small adult.
As of 1994 eight species within Dasyatidae were listed as endangered or vulnerable to extinction, with one other species nearing vulnerable status. Five species of river ray were listed as potentially endangered, but there was insufficient data to make a definite determination. However, sharks and rays in general are vulnerable to overfishing. They grow and mature slowly, and the size of the adult population closely determines the number of young produced, due to their “slow” reproductive strategy of investing a great deal of energy in relatively few young over a lifetime.
Rays perceive and interact with their environment using sensory channels common to many vertebrates: sight, hearing, smell, taste and touch. Rays also belong to a group of fishes, the elasmobranchs, whose electrical sensitivity seems to exceed that of all other animals. Elasmobranch fishes are equipped with ampullae of Lorenzini, electroreceptor organs that contain receptor cells and canals leading to pores in the animal’s skin. Sharks and rays can detect the electrical patterns created by nerve conduction, muscular contraction, and even the ionic difference between a body (i.e. of prey) and water. In lab experiments, stingrays changed their feeding location according to artificially induced changes in the electrical field around them. Other experiments have demonstrated that cartilaginous fishes use electrosensory information not only to locate prey, but also for orientation and navigation based on the electrical fields created by the interaction between water currents and the earth’s magnetic field. Although some rays can produce an electric shock to defend themselves or stun prey, members of the family Dasyatidae cannot. They are able, however, to inflict a venomous sting with their tail spine in defense.
Communication Channels: visual ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical ; electric ; magnetic
Dasyatidae is a family of cartilaginous fishes (class Chondrichthyes), the oldest surviving group of jawed vertebrates. This group was the first to bear live young, nourish developing embryos by means of a placenta, and to regulate reproduction and embryonic growth hormonally. Batoids (skates and rays) split off from the sharks in the early Jurassic period. Fossil records of Dasyatidae date back to the upper Cretaceous period.
Stingrays are nearly cosmopolitan in tropical and warm temperate seas, and therefore are a consistent predator on populations of mollusks, crustaceans, worms, and fishes. They, in turn, provide food for sharks and other large fishes. Remoras sometimes accompany adult rays.
Commensal/Parasitic Species:
Stingrays feed on mollusks, worms, crustaceans, fishes, clams, crabs, and shrimps. They uncover buried organisms by scooping the sand or mud with their pectoral fins. For some, turbulent coastal surf provides a constant flow of invertebrates. The pelagic stingray eats squid and jellyfish along with crustaceans and fish.
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats non-insect arthropods, Molluscivore )
Stingrays of the subfamily Dasyatinae can be found in all tropical and subtropical seas. Members of the subfamily Potamotrygoninae are freshwater stingrays that occur only in the Atlantic and Caribbean watersheds of northern and central South America, and in rivers in West Africa.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); australian (Native ); oceanic islands (Native ); indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native ); mediterranean sea (Native )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
Little specific information regarding lifespans in Dasyatidae was found, but in general rays, like their relatives the sharks, grow and mature slowly and are long-lived. Some researchers estimate that the largest sharks and rays may not reach maturity until 20 to 30 years of age, and that they may live to maximum ages of 70 to 100 years or more. The family Dasyatidae does not include the largest rays and may not reach such extremes of longevity.
Stingrays of the family Dasyatidae have expanded pectoral fins that form a circular, oval, or rhomboidal disc. These fins extend forward to the snout, such that the head appears enclosed by the disc. The pectoral disc is no more than 1.3 times as wide as it is long. From the side the ray is relatively flat, and the head is even with the body. The eyes are located on the sides of the top of the head, with the spiracles (respiratory openings) close behind the eyes. Like all rays, they have ventral gill openings. These form five small pairs and the internal gill arches do not have filter plates. Their mouths, which contain fleshy papillae on the floor, are small and located under the end of the snout. Since their mouths are directed downward and often placed against the sand, stingrays use their spiracles rather than their mouths for water intake, and, if the gills are covered with sand, the spiracles are also used for expelling water. Stingrays have small to medium-sized teeth that do not form flat crushing plates. Teeth are arranged in rows, with some members of Potamotrygoninae having over 60 rows of teeth in each jaw, arranged in groups of five. Like other rays, stingrays have a spiral valve in their intestine that increases food absorption, and lack a swim bladder. Along with eagle rays (Myliobatidae), stingrays reportedly have the most complex brains of all elasmobranch fishes.
Their dorsal skin may be smooth, or covered with denticles or thorns. They do not have a dorsal fin. Some also lack a caudal (tail) fin, while in others the caudal fin is reduced to long dorsal and ventral fin folds that may or may not extend to the tip of the tail. The tail is usually longer than the disc and bears one or more long, serrated spines behind the pelvic fins. The spines, which are used only in defense, are modified placoid scales, tipped with barbs. Each spine has grooves on its underside that contain venom-producing soft tissue. Stingrays have been reported to whip their tails with such force that they can drive their spines, which may reach 40 cm long, through the wooden bottom of a boat. The stings are constantly being shed and replaced. Members of the subfamily Dasyatinae range from less than 1 m long to more than 4 m long. In at least one species, Dasyatis centraura, females are reported to be larger than males. Stingrays of the subfamily Potamotrygonidae (river stingrays) tend to be smaller, usually less than 30 cm in diameter and less than 1 m long, although a few may attain 2 m. A unique aspect of river stingrays is their chemical adaptation to fresh water; their blood contains very low concentrations of urea, and their rectal gland (used by fishes for salt secretion) is reduced. Some male river stingrays have more prominent cusps on their teeth than females do. Stingrays tend to have drab coloration, but river stingrays in particular often have various patterns and markings over the brown or gray background.
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry ; venomous
Sexual Dimorphism: sexes alike; female larger
Although rays can grow very large, they are still preyed upon by other large fishes, especially sharks. Stingray spines have been found embedded in the mouths of many sharks. The great hammerhead Sphyrna lewini, in particular, appears to specialize in eating stingrays. It uses its hammer head to knock a ray to the bottom, and then pins the ray, once again with its head, pivoting around to bite the ray’s disc until the ray succumbs and can be eaten. In addition to their defensive venomous sting, most stingrays have drab coloring that blends in with the sand or mud bottom. The color of Dasyatis americana, for example, varies depending on the color of the surface on which it lies.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Only a few species of elasmobranch (subclass including all sharks and rays) fishes have been observed during courtship and mating. However, stingrays have a system that involves internal fertilization, so it can logically be inferred that mating communication between male and female must happen to an extent that allows the male to insert at least one of his two claspers (male reproductive organs that are modifications of the pelvic fins) into the female’s cloaca to deposit sperm. Elasmobranch fishes have relatively complex endocrine (hormonal) systems; based on knowledge of other vertebrates with similar systems, it is likely that females signal to males through chemical or behavioral cues to indicate when their hormonal state is appropriate for mating.
Rays bear young on a yearly cycle, although pregnancy usually lasts only several months, generally spanning some period in the spring, summer, and fall. River rays (subfamily Potamotrygoninae) begin breeding in September or October. The young are usually born in February, but the duration of pregnancy depends on the specific geographic region and altitude. Gestation may take up to 12 months. Within any given group of rays, individuals appear to go through mating, gestation, and parturition (birth) at the same time as all the other females in the group. Stingrays usually bear between two and six young at a time, after nourishing the embryos with milky fluid (histotroph) secreted by the uterus (see Development for a description of this system, called aplacental uterine viviparity). In some groups the epithelium, or wall, of the uterus has evolved to form trophonemata, elongated villi that extend into the uterine cavity to provide greater surface area for respiratory exchange and histotroph excretion. This advanced system of nourishing young inside the uterus can produce offspring that are relatively large at birth (see Development). According to one investigator, a young ray is rolled up like a cigar during birth, which, along with the lubricating histotroph, facilitates the birth of such proportionally large young. The young ray then unrolls and swims away. Likewise, sting-bearing young are able to pass out of the mother’s body without stinging her because their stings are encased in a pliable sheath that sloughs off after birth.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous
No reported evidence of parental care in Dasyatidae was found. After such extended nurturing inside their mothers’ bodies, young rays come into the sea quite able to feed and fend for themselves (see Development and Reproduction).
Parental Investment: no parental involvement
Die Pylsterte (Dasyatidae) is 'n kraakbeenvis-familie wat tot die orde Myliobatiformes behoort. Daar is ses genera met meer as 70 spesies in hierdie familie. Veertien soorte kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor.
Die kop en lywe van hierdie soorte is afgeplat om saam met die pektorale vinne 'n plat skyf te vorm. Die stert is lank en dun en die punt is giftig; hulle verdedig hulle daarmee deur die aanvaller met die stert te steek. Al die visse is ovivivipaar.
Die volgende genera kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor:
Die Pylsterte (Dasyatidae) is 'n kraakbeenvis-familie wat tot die orde Myliobatiformes behoort. Daar is ses genera met meer as 70 spesies in hierdie familie. Veertien soorte kom aan die Suid-Afrikaanse kus voor.
La família dels dasiàtids (Dasyatidae) és constituïda per peixos condrictis de l'ordre dels myliobatiformes.
Per ignorància de la significació originària del mot, els pescadors de Tarragona també apliquen el nom de tòtina a l’escurçana (Dasyatis pastinaca). La confusió de noms entre els dasiàtids i els miliobàtids no és un defecte exclusiu dels pescadors catalans, sinó que també la fan els italians.
Són ovovivípars i les cries neixen completament desenvolupades.[3]
Mengen una àmplia varietat d'organismes bentònics, incloent-hi crancs, gambetes, poliquets, mol·luscs i peixos.[4][5][6][7][8][9]
Encara que les rajades poden créixer molt, segueixen essent presa d'altres peixos de gran mida, com ara els taurons. Així, per exemple, el gran tauró martell sembla que s'especialitza a menjar espècies d'aquesta família.[10]
La majoria d'espècies es troben en aigües costaneres, estuaris, davant de platges i desembocadures de rius i en fons de sorra i fang, tot i que n'hi ha unes poques que viuen als esculls de corall i en aigües dolces.[3][4]
Es troba a les aigües tropicals i subtropicals de l'Atlàntic, l'Índic i el Pacífic.[3][4]
Les rajades són comestibles, especialment llurs ales i el fetge.[11]
A partir de l'any 1994 vuit espècies de dasiàtids van ésser classificades com en perill o vulnerables a l'extinció, i una altra més a punt de ser-ho. Les rajades, com els taurons, són molt vulnerables a la sobrepesca i, a més, creixen i maduren lentament, la qua cosa fa que la mida de la població adulta determini el nombre d'exemplars joves a causa de llur estratègia reproductiva lenta (inverteixen una gran quantitat d'energia i de temps durant tota llur existència per produir poca descendència).[12][13]
La família dels dasiàtids (Dasyatidae) és constituïda per peixos condrictis de l'ordre dels myliobatiformes.
Per ignorància de la significació originària del mot, els pescadors de Tarragona també apliquen el nom de tòtina a l’escurçana (Dasyatis pastinaca). La confusió de noms entre els dasiàtids i els miliobàtids no és un defecte exclusiu dels pescadors catalans, sinó que també la fan els italians.
Trnuchovití (Dasyatidae) je čeleď paryb z řádu pravých rejnoků, která je typická tvarem svého těla a pohybem, zdánlivě připomínajícím ptačí let. Český název získala podle jedovatého trnu na konci ocasu. Čeleď zahrnuje 7 rodů, které obsahují okolo 70 druhů.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Stingray na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu trnuchovití ve Wikimedia Commons
Trnuchovití (Dasyatidae) je čeleď paryb z řádu pravých rejnoků, která je typická tvarem svého těla a pohybem, zdánlivě připomínajícím ptačí let. Český název získala podle jedovatého trnu na konci ocasu. Čeleď zahrnuje 7 rodů, které obsahují okolo 70 druhů.
Pilrokker (Dasyatidae) er en familie, der er medlem af rokkeordenen.
Pilrokker har en bruskagtig barberbladsskarp pig, der kan være med modhager eller være savtakket, der vokser ud fra deres piskeartige hale (som en fingernegl). Denne pig er overtrukket med giftigt slim. Rokker er ikke aggressive og flygter hellere end at angribe. Stik med deres halepig skyldes oftest en refleks på et angreb.
Behandlingen af stik består af en evt. fjernelse af piggen, der kan være brækket af og skylning af såret med varmt vand for at uskadeliggøre rokkens gift.[1]
Familie: Dasyatidae
Pilrokker (Dasyatidae) er en familie, der er medlem af rokkeordenen.
Pilrokker har en bruskagtig barberbladsskarp pig, der kan være med modhager eller være savtakket, der vokser ud fra deres piskeartige hale (som en fingernegl). Denne pig er overtrukket med giftigt slim. Rokker er ikke aggressive og flygter hellere end at angribe. Stik med deres halepig skyldes oftest en refleks på et angreb.
Behandlingen af stik består af en evt. fjernelse af piggen, der kan være brækket af og skylning af såret med varmt vand for at uskadeliggøre rokkens gift.
Die Stech-, Stachel- oder Peitschenschwanzrochen (Dasyatidae) sind eine Familie der Rochen. Die Familie umfasst 19 Gattungen mit etwa 100 Arten.
Je nach Art sind Stechrochen klein bis sehr groß (22 bis 260 cm breit). Die Rückenseite ist einfarbig oder mehr oder weniger stark gemustert und in der Regel dunkler als die Bauchseite. Der Körper ist unterschiedlich stark abgeflacht und zusammen mit den Brustflossen oval, annähernd rund oder rhombisch. Der Kopf ist vollständig in die Körperscheibe integriert. Die Schnauze ist eckig oder stumpf, manchmal auch stark verlängert. Die rockartig um die Nasenöffnungen sitzenden Nasalhäute sind gut entwickelt. Stechrochen haben fünf Kiemenspalten. Der Schwanz kann kurz und kräftig sein aber auch mehr oder weniger lang mit einer schlanken Basis, manchmal auch sehr lang und peitschenartig. Die Rückenseite der Fische ist glatt oder sehr stachlig und trägt dornige Placoidschuppen oder Tuberkeln. Oft findet sich ein mittiges Dornenband. Rücken- und Schwanzflosse fehlen. Der Schwanz trägt einen bis vier Stacheln und mittig an der Unterseite, manchmal auch auf der Oberseite eine unterschiedlich stark entwickelte Hautfalte.[1]
Die Schwanzstacheln sind teilweise mit Widerhaken versehen und von Drüsengewebe umhüllt, das Gift enthält. Wie die Zähne der Rochen werden diese Stachel regelmäßig alle ein bis zwei Jahre ersetzt. Der stachelbewehrte Schwanz wird hauptsächlich zur Verteidigung eingesetzt und wird bei Gefahr nach vorne über den Körper geschlagen.
Das Verbreitungsgebiet der Stechrochen umfasst hauptsächlich den indopazifischen Raum zwischen dem Roten Meer und Ostafrika bis zu den Riffen vor der australischen Küste, aber auch im Atlantik gibt es Vorkommen, wie den Amerikanischen Stechrochen (Dasyatis americana) von den Kanaren bis vor die amerikanischen Küsten zwischen New Jersey und Brasilien oder den Gewöhnlichen Stechrochen (Dasyatis pastinaca) von der Nordsee bis zu den Kanaren. Die meisten Arten leben ausschließlich im Meer.
Anders als bei den Vertretern der Familie der Süßwasserstechrochen, die ausschließlich in Flusssystemen Südamerikas vorkommen, gibt es bei den Stechrochen auch Arten, die vom Meer aus die Flüsse hinauf wandern, wie etwa der Federschwanz-Stechrochen (Pastinachus sephen). Nur wenige Arten, wie der Laos-Stechrochen (Hemitrygon laosensis), leben ausschließlich in Flüssen.
Zu den Stechrochen werden etwa 100 Arten gezählt, die in 19 Gattungen und vier Unterfamilien zusammengefasst werden. Dazu kommen noch einige bekannte aber bisher unbeschriebene Arten.[1]
Die Stech-, Stachel- oder Peitschenschwanzrochen (Dasyatidae) sind eine Familie der Rochen. Die Familie umfasst 19 Gattungen mit etwa 100 Arten.
The whiptail stingrays are a family, the Dasyatidae, of rays in the order Myliobatiformes. They are found worldwide in tropical to temperate marine waters, and a number of species have also penetrated into fresh water in Africa, Asia, and Australia. Members of this family have flattened pectoral fin discs that range from oval to diamond-like in shape. Their common name comes from their whip-like tails, which are much longer than the disc and lack dorsal and caudal fins. All whiptail stingrays, except the porcupine ray (Urogymnus asperrimus), have one or more venomous stings near the base of the tail, which is used in defense. In order to sting their victims, they jerk their tails as the stinger falls off and stays in the wound that they have created. The stinger of a whiptail stingray is pointy, sharp with jagged edges. They range in size from 0.18 to 2.0 m (0.59 to 6.56 ft) or more across in the case of the smalleye stingray and giant freshwater stingray.
The taxonomy of Dasyatidae was revised by Peter Last, Gavin Naylor, and Mabel Manjaji-Matsumoto in 2016, based on morphological and molecular phylogenetic data. The placement of Megatrygon within the family is provisional pending further research, as evidence suggests it may be more closely related to the families Potamotrygonidae and Urotrygonidae than to other dasyatids.[2]
The whiptail stingrays are a family, the Dasyatidae, of rays in the order Myliobatiformes. They are found worldwide in tropical to temperate marine waters, and a number of species have also penetrated into fresh water in Africa, Asia, and Australia. Members of this family have flattened pectoral fin discs that range from oval to diamond-like in shape. Their common name comes from their whip-like tails, which are much longer than the disc and lack dorsal and caudal fins. All whiptail stingrays, except the porcupine ray (Urogymnus asperrimus), have one or more venomous stings near the base of the tail, which is used in defense. In order to sting their victims, they jerk their tails as the stinger falls off and stays in the wound that they have created. The stinger of a whiptail stingray is pointy, sharp with jagged edges. They range in size from 0.18 to 2.0 m (0.59 to 6.56 ft) or more across in the case of the smalleye stingray and giant freshwater stingray.
Los dasiátidos (Dasyatidae) son una familia de elasmobranquios del superorden Batoidea, marinos o dulceacuícolas. Los nombres comunes que se suelen utilizar para referirse a este grupo de peces son rayas látigo y pastinacas.
Tiene representantes en costas tropicales de todo el mundo, y también algunos géneros dulceacuícola en Asia (Himantura ), África, Florida (Dasyatis sabina) y Sudamérica (Potamotrygon motoro). La mayoría de los Dasyatidae están amenazados. Las especies de los géneros Potamotrygon, Paratrygon, y Plesiotrygon son endémicos de Sudamérica.
Se tiene un conocimiento de 50 especies y 17 géneros, viven en mares tropicales y subtropicales, su piel en la parte de arriba está llena de espinas o tubérculos, su cola tiene forma de látigo y es delgada, la cual muchas veces, posee espinas venenosas, son de disco redondo y su cabeza no se puede distinguir fácilmente ya que no está separada de su disco.
Fósil de Heliobatis radians
Los dasiátidos (Dasyatidae) son una familia de elasmobranquios del superorden Batoidea, marinos o dulceacuícolas. Los nombres comunes que se suelen utilizar para referirse a este grupo de peces son rayas látigo y pastinacas.
Tiene representantes en costas tropicales de todo el mundo, y también algunos géneros dulceacuícola en Asia (Himantura ), África, Florida (Dasyatis sabina) y Sudamérica (Potamotrygon motoro). La mayoría de los Dasyatidae están amenazados. Las especies de los géneros Potamotrygon, Paratrygon, y Plesiotrygon son endémicos de Sudamérica.
Bastanga ur gaziko arrain kartilaginosoen familia da, Dasyatidae izenekoa.
Gehienak munduko ur tropikal eta subtropikaletan bizi badira ere, badaude ur epeletan bizi direnak. Euskal Herriko itsasoan bi espezie bizi dira: bastanga arantzadun eta bastanga arrunta.
Stephen Robert “Steve” Irwin, Krokodilo-ehiztaria ezizenez ere ezaguna 2006ko Irailaren 4an, Steve urpeko igeriketan ari zela, bularrean eztena sartu zion Dasyatidae familiako arraia batek, eta hantxe hil zen.
Ondoan zihoan kameralariak grabatu zuen heriotza. Steveren ekoizle John Staintonen arabera, Steve arraiaren gainera igo zen, eta arraiak isatsa jaso, bularrean kolpatu eta bihotza zeharkatu zion.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Bastanga ur gaziko arrain kartilaginosoen familia da, Dasyatidae izenekoa.
Gehienak munduko ur tropikal eta subtropikaletan bizi badira ere, badaude ur epeletan bizi direnak. Euskal Herriko itsasoan bi espezie bizi dira: bastanga arantzadun eta bastanga arrunta.
Keihäsrauskut (Dasyatidae) on rauskuihin kuuluva rustokalojen heimo, jossa on kuusi sukua ja noin 70 lajia. Osa lajeista on uhanalaisia. Osa keihäsrauskulajeista on vain ihmisen kämmenen kokoisia, mutta suurimmilla kuten isokeihäsrauskulla ruumiin läpimitta voi olla 1,8 metriä ja pituus pyrstöineen yli neljä metriä.
Keihäsrauskujen ruoskamaisen pyrstön yläpuoleen on kiinnittynyt kynnen tapaan väkäsekäs myrkkypiikki, "keihäs". Rustokudosta olevaa myrkkypiikkiä rausku käyttää puolustautumiseen. Sen alapuolen uurteissa on voimakasta myrkkyä, joka voi tappaa ihmisen.
Keihäsrauskuja syödään erityisesti Malesiassa ja Singaporessa. Islannissa on perinteenä syödä 23. joulukuuta keihäsrauskua.[1]
Osa keihäsrauskuista saattaa tulla makeaan veteen.
Keihäsrauskut (Dasyatidae) on rauskuihin kuuluva rustokalojen heimo, jossa on kuusi sukua ja noin 70 lajia. Osa lajeista on uhanalaisia. Osa keihäsrauskulajeista on vain ihmisen kämmenen kokoisia, mutta suurimmilla kuten isokeihäsrauskulla ruumiin läpimitta voi olla 1,8 metriä ja pituus pyrstöineen yli neljä metriä.
Keihäsrauskujen ruoskamaisen pyrstön yläpuoleen on kiinnittynyt kynnen tapaan väkäsekäs myrkkypiikki, "keihäs". Rustokudosta olevaa myrkkypiikkiä rausku käyttää puolustautumiseen. Sen alapuolen uurteissa on voimakasta myrkkyä, joka voi tappaa ihmisen.
Keihäsrauskuja syödään erityisesti Malesiassa ja Singaporessa. Islannissa on perinteenä syödä 23. joulukuuta keihäsrauskua.
Osa keihäsrauskuista saattaa tulla makeaan veteen.
Les Dasyatidés (Dasyatidae) sont une famille de raies appartenant en fonction des sources aux ordres Myliobatiformes ou Rajiformes.
Il s'agit d'un type de Chondrichthyens marins ou dulçaquicoles. C'est une famille zoologique qui a des représentants dans toutes les côtes tropicales du monde, et aussi certains genres dulçaquicoles en Asie (Himantura), en Afrique, et en Amérique.
Selon World Register of Marine Species (22 août 2014)[1] :
Raie de Jenkins (Himantura jenkinsii)
Une raie pastenague plumetée (Pastinachus sephen)
Raie à taches noires (Taeniura meyeni)
Une raie porc-épic (Urogymnus asperrimus)
Fossile de Heliobatis radians
Les Dasyatidés (Dasyatidae) sont une famille de raies appartenant en fonction des sources aux ordres Myliobatiformes ou Rajiformes.
Stingskötur (fræðiheiti: Dasyatidae) er ætt brjóskfiska af skötuættbálki og eru því skyldar hákörlum. Þær eru algengar í hitabeltishöfum meðfram ströndum, jafnvel í árósum og ferskvatni. Stofnar flestra tegunda eru heilbrigðir og ekki í útrýmingarhættu. Eins og aðrar skötur eru þær flatar með augun ofan á búknum og því vel aðlagaðar lífi við sjávarbotninn. Flestar stingskötur eru með eitraðan gadd á halanum sem þær nota í árásar– og varnarskyni. Nokkuð algengt er að menn séu stungnir en það er afar sjaldgæft að menn látist af þeim sökum, frá 1969 til 1996 voru aðeins 17 skráð stungutilfelli sem leitt höfðu til dauða. Alvarlegar stungur geta þó orðið til þess að aflima þarf sjúklinginn.
.
I Dasiatidi (Dasyatidae Jordan & Gilbert, 1879) sono una famiglia di pesci cartilaginei dell'ordine Myliobatiformes[1] che comprende specie d'acqua salata e d'acqua dolce comunemente conosciute come pastinache o trigoni.
Sono caratterizzati dal corpo piatto romboidale, con margine laterale del capo che si continua con il margine anteriore delle grandi pinne pettorali a forma di ali. Le specie più grandi raggiungono i 4 m di lunghezza. Gli occhi sono posti sul dorso, la bocca è ventrale. La pinna dorsale è assente o appena abbozzata. La coda è sottile e lunga, ed è dotata di un aculeo velenoso; negli esemplari di maggiori dimensioni, l'aculeo può arrivare fino a 35-40 centimetri di lunghezza, ha un profilo dentellato ed è rivestito da una guaina epiteliale.[2]
Alla radice dell'aculeo si trovano due ghiandole velenifere che secernono una sostanza composta dagli enzimi 5-nucleotidasi e fosfodiesterasi, che distruggono le cellule, e da serotonina, che provoca contrazioni muscolari.[3] L'azione di tale complesso enzimatico è necrotizzante e a questo si unisce la possibilità di infezioni batteriche anche gravi.[4][5]
Se la parte interessata è un organo vitale, il decorso può arrivare a essere mortale (si veda l'esempio del conduttore televisivo Steve Irwin, morto in Australia in seguito a una puntura di trigone in pieno petto il 4 settembre 2006).
Sono animali bentonici che trascorrono gran parte del tempo poggiati sul fondo, coperti dalla sabbia o dal fango.[6]
La dieta dei dasiatidi include molluschi, vermi, crostacei e pesci.[6]
Sono animali ovovivipari, in cui le uova sono incubate e si schiudono nell'organismo materno.[2]
I Dasiatidi sono presenti nelle acque dell'oceano Atlantico, dell'oceano Indiano e del Pacifico.[2] Nel mar Mediterraneo la famiglia è presente con 6 specie: Dasyatis centroura, Dasyatis marmorata, Dasyatis pastinaca, Himantura uarnak (migrante lessepsiana), Pteroplatytrygon violacea e Taeniura grabata.[7]
La maggior parte delle specie vive nell'acqua salata ma esistono anche specie d'acqua dolce e salmastra.[2]
La famiglia comprende i seguenti generi e specie:[1]
Hanno in genere carni commestibili, non particolarmente pregiate.
I Dasiatidi (Dasyatidae Jordan & Gilbert, 1879) sono una famiglia di pesci cartilaginei dell'ordine Myliobatiformes che comprende specie d'acqua salata e d'acqua dolce comunemente conosciute come pastinache o trigoni.
Paprastosios dygliauodegės rajos (lot. Dasyatidae, angl. Stingray, vok. Stechrochen) – rombinių rajožuvių (Rajiformes) šeima. Kūnas plokščias, platus, su rykštės formos uodega. Uodegos nugarinėje pusėje yra nuo vienos iki keleto kietų, pjūkliškai dantytų nuodingų adatų.
Paplitę šiltose jūrose.
Šeimoje 7 gentys, 72 rūšys.
Paprastosios dygliauodegės rajos (lot. Dasyatidae, angl. Stingray, vok. Stechrochen) – rombinių rajožuvių (Rajiformes) šeima. Kūnas plokščias, platus, su rykštės formos uodega. Uodegos nugarinėje pusėje yra nuo vienos iki keleto kietų, pjūkliškai dantytų nuodingų adatų.
Paplitę šiltose jūrose.
Šeimoje 7 gentys, 72 rūšys.
Ikan Pari atau nama saintifiknya Gymura spp./Dasyatis spp. adalah sejenis keluarga ikan yang terdapat di seluruh dunia.
Ikan Pari adalah bersaudara dengan ikan jerung. Tetapi tidak seperti ikan jerung, yang merupakan pemangsa yang menggerunkan dengan rahang yang berkuasa, ikan pari jarang sekali menugut manusia dan mulutnya yang kecil bukanlah ancaman sama sekali.
Berhampiran pangkal ekor ikan pari terdapat taji sekitar 8-inch yang diselitupi dengan bahan yang sama yang membentuk sisik yu, yang dikenali sebagai dermis dentikle (dermal denticles). Hujung ini, yang menjadi keras dan tegang apabila ikan pari merasa terancam, berbentuk seperti pisau daging bergerigi dan memiliki bisa yang mengancam pemangsa.
Sebahagian besar racun itu sendiri adalah toksin berasaskan protein yang menyebabkan kesakitan pada mamalia dan boleh juga mengubah kadar degupan jantung dan pernafasan, mengikut pada Makmal Mote Marine.
Ikan pari jarang menyerang manusia, bagaimanapun sekiranya ia dipijak, ikan pari akan menggunakan tajinya sebagai satu bentuk mempertahankan diri," mengikut Nancy Passarelli dan Andrew Piercy bagi Florida Muzium Sejarah Semulajadi. "Walaupun ditikam oleh ekor ikan pari amat menyakitkan, ia adalah jarang menjadi ancaman kepada nyawa manusia."
Terdapat kira-kira 200 spesies ikan pari. Ia terdapat di kedua-duanya air tawar dan di lautan. Kebanyakannya tidak mempunyai keupayaan untuk menyengat.
Ikan Pari atau nama saintifiknya Gymura spp./Dasyatis spp. adalah sejenis keluarga ikan yang terdapat di seluruh dunia.
Ikan Pari adalah bersaudara dengan ikan jerung. Tetapi tidak seperti ikan jerung, yang merupakan pemangsa yang menggerunkan dengan rahang yang berkuasa, ikan pari jarang sekali menugut manusia dan mulutnya yang kecil bukanlah ancaman sama sekali.
Berhampiran pangkal ekor ikan pari terdapat taji sekitar 8-inch yang diselitupi dengan bahan yang sama yang membentuk sisik yu, yang dikenali sebagai dermis dentikle (dermal denticles). Hujung ini, yang menjadi keras dan tegang apabila ikan pari merasa terancam, berbentuk seperti pisau daging bergerigi dan memiliki bisa yang mengancam pemangsa.
Sebahagian besar racun itu sendiri adalah toksin berasaskan protein yang menyebabkan kesakitan pada mamalia dan boleh juga mengubah kadar degupan jantung dan pernafasan, mengikut pada Makmal Mote Marine.
Ikan pari jarang menyerang manusia, bagaimanapun sekiranya ia dipijak, ikan pari akan menggunakan tajinya sebagai satu bentuk mempertahankan diri," mengikut Nancy Passarelli dan Andrew Piercy bagi Florida Muzium Sejarah Semulajadi. "Walaupun ditikam oleh ekor ikan pari amat menyakitkan, ia adalah jarang menjadi ancaman kepada nyawa manusia."
Terdapat kira-kira 200 spesies ikan pari. Ia terdapat di kedua-duanya air tawar dan di lautan. Kebanyakannya tidak mempunyai keupayaan untuk menyengat.
Pijlstaartroggen (Dasyatidae) zijn een familie van roggen die veelal voorkomen in de tropische kustwateren. Daarnaast zijn er ook soorten bekend die voorkomen in zoete wateren.
De pijlstaartrog staat er niet om bekend dat hij agressief[1] is of zichzelf actief verdedigt. Wanneer het dier zich bedreigd voelt, is wegzwemmen doorgaans de eerste reactie. Wanneer de pijlstaartrog echter wordt aangevallen door een roofdier of iemand op hem stapt wordt de lange staart omhooggezwaaid met aan het eind daarvan een scherpe stekel. Deze actie heeft doorgaans weinig nut als verdediging tegen de belangrijkste vijand van de pijlstaartrog, de haai.
Mensen worden doorgaans in de voet gestoken, of - hoewel de kans aanzienlijk kleiner is - worden per ongeluk gestoken door langs de stekel te vegen. Contact met de stekel veroorzaakt plaatselijk lichamelijk letsel door de snee zelf, pijn en opzwelling door het gif, en mogelijk een infectie door de delen van de stekel die in de wond zijn achtergebleven en van het zeewater dat de wond is binnengekomen.
Fatale gevallen zijn zeldzaam maar kunnen optreden wanneer de steek niet op de juiste manier behandeld wordt, een belangrijke slagader geraakt heeft, of terechtgekomen is in het gebied van de romp of het bekken.
Op 4 september 2006 kwam tv-presentator Steve Irwin, ook bekend als 'the Crocodile Hunter', om het leven door een steek in de hartstreek door een Gladde pijlstaartrog (Dasyatis brevicaudata). Hij was het derde gedocumenteerde slachtoffer van een steek met dodelijke afloop. Eerdere dodelijke slachtoffers waren in 1938 en 1945 gevallen.
Er zijn ongeveer zeventig soorten pijlstaartroggen bekend, verdeeld onder zes geslachten:
Gewone pijlstaartrog, Dasyatis pastinaca
Luipaardpijlstaartrog, Himantura uarnak
Veerpijlstaartrog, Pastinachus sephen
Violette pijlstaartrog, Pteroplaytygron violacea
Blauw gespikkelde pijlstaartrog, Taeniura lymma
Egelpijlstaartrog, Urogymnus asperrimus
Pijlstaartroggen (Dasyatidae) zijn een familie van roggen die veelal voorkomen in de tropische kustwateren. Daarnaast zijn er ook soorten bekend die voorkomen in zoete wateren.
Piggrokker er en familie av rokker som er utbredte i tropiske kyststrøk over hele verden, og det finnes ferskvannsarter i Asia (Himantura), Afrika og Florida (Dasyatis sabina). I Sør-Amerika finnes slektene Potamotrygon, Paratrygon og Plesiotrygon.
Piggrokker svømmer med en «flygende» bevegelse. Den piskelignende halen har en knivskarp, piggete eller serratert giftbrodd som har gitt gruppen sitt navn.
I likhet med andre rokker, føder piggrokkene levende unger, i «klaser» på 5-10.
Piggrokker kan være farlige på grunn av den skarpe brodden, men giften er normalt ikke sterk nok til å drepe et menneske, og det er svært sjelden at noen dør av et stikk. Frem til 1996 var det kjent 17 dødsfall etter stikk fra piggrokke. Den kjente naturverneren Steve Irwin (også kjent som «Krokodillejegeren») døde imidlertid 4. september 2006 da en rokke av arten Dasyatis sabina stakk ham i hjertet.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Piggrokker er en familie av rokker som er utbredte i tropiske kyststrøk over hele verden, og det finnes ferskvannsarter i Asia (Himantura), Afrika og Florida (Dasyatis sabina). I Sør-Amerika finnes slektene Potamotrygon, Paratrygon og Plesiotrygon.
Piggrokker svømmer med en «flygende» bevegelse. Den piskelignende halen har en knivskarp, piggete eller serratert giftbrodd som har gitt gruppen sitt navn.
I likhet med andre rokker, føder piggrokkene levende unger, i «klaser» på 5-10.
Piggrokker kan være farlige på grunn av den skarpe brodden, men giften er normalt ikke sterk nok til å drepe et menneske, og det er svært sjelden at noen dør av et stikk. Frem til 1996 var det kjent 17 dødsfall etter stikk fra piggrokke. Den kjente naturverneren Steve Irwin (også kjent som «Krokodillejegeren») døde imidlertid 4. september 2006 da en rokke av arten Dasyatis sabina stakk ham i hjertet.
Multimedia w Wikimedia Commons Ogończowate[2], ogończe[2] (Dasyatidae) – rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych zaliczana do płaszczek orleniokształtnych (Myliobatiformes), obejmująca ponad 70 gatunków, w tym jadowite. Niektóre są niebezpieczne dla człowieka. Mają niewielkie znaczenie gospodarcze.
Występują w gorących i umiarkowanie ciepłych wodach niemal całego świata. Większość gatunków morskich, niektóre spotykane w wodach słonawych lub słodkich.
Ciało płaskie, w kształcie zbliżonym do rombu lub tarczy o średnicy od 10 cm u Dasyatis acutirostra do 3 m u Dasyatis brevicaudata. Szerokie płetwy piersiowe podobne do skrzydeł, brak płetwy grzbietowej i ogonowej. Przynajmniej jeden ostry, ząbkowany, jadowity kolec na długim ogonie, kolce po wypadnięciu odrastają.
Ogończowate przebywają najczęściej w wodach przybrzeżnych zamaskowane w piasku podłoża. Żerują przeważnie w nocy. Dobrze pływają. Zaatakowane bronią się uderzając napastnika ogonem. Są żyworodne[2], samica rodzi od kilku do kilkunastu młodych.
Jad ogończy może być śmiertelny dla człowieka jeśli dostanie się do krwiobiegu. 4 września 2006 w okolicach Port Douglas w stanie Queensland (Australia) od ukłucia kolcem jadowym ogończy Dasyatis brevicaudata w okolice serca zginął Steve Irwin. Istnieje tylko 17 udokumentowanych przypadków śmierci tego typu na świecie.
Rodzina ogończowatych dzieli się na 4 klady (podrodziny), do których zalicza się 19 rodzajów[3]:
Ogończowate, ogończe (Dasyatidae) – rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych zaliczana do płaszczek orleniokształtnych (Myliobatiformes), obejmująca ponad 70 gatunków, w tym jadowite. Niektóre są niebezpieczne dla człowieka. Mają niewielkie znaczenie gospodarcze.
Dasyatidae ou Dasiatídeos[1] é uma família de raias da ordem Myliobatiformes. Encontram-se nas águas tropicais e subtropicais de todos os oceanos, podendo entrar em estuários viver em água doce.[2]
Quase todas as espécies possuem um ou dois ferrões venenosos, que podem causar vômito, náusea, paralisia e desmaio, entre outros sintomas. Algumas podem até ser fatais para humanos.
São ovovivíparos.
Dão pelos nomes comuns de uje[3] e peixe-rato.[4]
Dasyatidae ou Dasiatídeos é uma família de raias da ordem Myliobatiformes. Encontram-se nas águas tropicais e subtropicais de todos os oceanos, podendo entrar em estuários viver em água doce.
Quase todas as espécies possuem um ou dois ferrões venenosos, que podem causar vômito, náusea, paralisia e desmaio, entre outros sintomas. Algumas podem até ser fatais para humanos.
São ovovivíparos.
Dão pelos nomes comuns de uje e peixe-rato.
Familia Dasiatide (Dasyatidae), în clasificările mai vechi numită trigonide (Trygonidae), este o familie de pești cartilaginoși din mările temperate și sudice, din ordinul Myliobatiformes, care poartă pe înotătoare dorsală unul sau doi spini zimțuiți, prevăzuți cu un canal longitudinal, în care se găsesc glande veninoase.
Dasiatidele sunt pești răspândiți în mări (pe platourile continentale și insulare și pantele superioare, o singură specie oceanică), apele salmastre și dulci din regiunile tropicale și temperate calde ale oceanului Atlantic (inclusiv în Marea Mediterană, Marea Neagră și Marea Azov), Indian, și Pacific.
Corpul de talie mijlocie și mare al acestor pești este golaș, turtit și lățit ca și corpul raidelor. Nările comunică cu gura prin câte un șanț. Înotătoarea codală lipsește. Înotătoarele pectorale sunt unite în tot lungul lor cu trunchiul și cu capul și se unesc una cu alta înaintea rostrului.
Coada lor este foarte alungită și subțiată în formă de bici. Coada este lipsită de regulă de înotătoare codală și poartă cam pe la mijlocul său o înotătoare dorsală, urmată de obicei de unul sau doi solzi placoizi transformați în spini, ce sunt înlocuiți pe măsură ce sunt uzați. Acești spini au pe suprafața lor zimți mărunți îndreptați cu vârful spre baza spinului și un canal longitudinal, în care se găsesc glande, care secretă o substanță veninoasă. Spinul este o armă de atac și de apărare și prin înțepătură introduce în rană venin, care cauzează dureri mari și moartea chiar și la om.
Femela trigonidelor este vivipară ; vilozitățile oviductului său secretă un lichid nutritiv, care este absorbit de embrion prin gură sau prin spiracule.
Trigonidele au lăsat fosile începând din eocen și sunt înrudite cu rinobatidele.
Familia Dasiatide cuprinde 6 genuri cu cel puțin 68 specii.[1]
O singură specie pisica de mare (Dasyatis pastinaca) trăiește pe litoralul românesc al Mării Negre.
Familia Dasiatide (Dasyatidae), în clasificările mai vechi numită trigonide (Trygonidae), este o familie de pești cartilaginoși din mările temperate și sudice, din ordinul Myliobatiformes, care poartă pe înotătoare dorsală unul sau doi spini zimțuiți, prevăzuți cu un canal longitudinal, în care se găsesc glande veninoase.
Spjutrockor (Dasyatidae) är en familj bland överordningen rockor.
Spjutrockan ligger ofta, knappt synlig, på bottnen. Den anses vara en fridfull och passiv fisk som sällan är aggressiv. Dold vid stjärtfenan finns ett sylvasst spjut, en flera decimeter lång gadd kantad med hullingar och full av gift som orsakar vävnadsdöd hos offret. Enbart i Australien finns över 100 olika typer av spjutrockor.
Mindre exemplar hålls ibland som akvariefisk.
Det är sällsynt att människor råkar ut för svåra olyckor i möte med spjutrockor, men dödsfall har inträffat, som det uppmärksammade fallet med Steve Irwin.[1][2]
Dasyatis pastinaca är en art bland spjutrockorna.
En spjutrocka i Melbourne Aquarium.
En Dasyatis brevicaudata utanför Nya Zeelands kust.
Wikimedia Commons har media som rör Spjutrockor.
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Spjutrockor (Dasyatidae) är en familj bland överordningen rockor.
Spjutrockan ligger ofta, knappt synlig, på bottnen. Den anses vara en fridfull och passiv fisk som sällan är aggressiv. Dold vid stjärtfenan finns ett sylvasst spjut, en flera decimeter lång gadd kantad med hullingar och full av gift som orsakar vävnadsdöd hos offret. Enbart i Australien finns över 100 olika typer av spjutrockor.
Mindre exemplar hålls ibland som akvariefisk.
Det är sällsynt att människor råkar ut för svåra olyckor i möte med spjutrockor, men dödsfall har inträffat, som det uppmärksammade fallet med Steve Irwin.
Населяють тропічні та субтропічні води Світового океану, невелика кількість видів мешкає у помірних водах. Деякі види заходять у прісні водойми або постійно живуть у них. В Україні зустрічаються у Чорному та Азовському морях.
Тіло округлої форми, диск дуже широкий, грудні плавці зрослися попереду голови. Шкіра гладенька. Забарвлення черева світле (біле, брудно-біле, жовтувате), спини — чорне, коричневе або темно-сіре, у багатьох видів — з численними кольоровими плямами, смугами або кільцями. Хвіст тонкий, гострий, бічеобразний, без плавців і шкірястих виростів, у більшості видів довгий. Свою назву отримали внаслідок того, що у середній частині хвоста розташовується один або кілька отруйних шипів, їх довжина у деяких видів може досягати 37 см. Шипи використовуються скатами для захисту від хижаків.
Максимальна відома тривалість життя — 25 років. Живуть на мілководдях (від мілководдя до 100 метрів), практично весь час тримаються біля дна, крім одного виду — Dasyatis violacea, що живе у товщі води, далеко від берегів. За природою — одинаки, за винятком сезону розмноження або масових міграцій, характерних для деяких видів, проте не територіальні і не агресивні. Харчуються ракоподібними, молюсками, кільчастими черв'яками та іншими бентосними безхребетними, меншою мірою рибою. Хвостоколові яйцеживородящі. Ембріони, що розвиваються в тілі матері окрім живлення жовтком яйця отримує ще поживну рідину, багату на білки. Ця рідина виділяється спеціальними виростами в стінках матки. Пучки таких виростів проникають у бризкальця ембріонів і рідина потрапляє відразу у їх травний тракт. Вагітність триває близько року. В одному приплоді може бути від 2 до 25 дитинчат. Відразу після народження молодь веде самостійне життя, статевої зрілості досягають на 3 — 4-й рік.
Має деяке промислове значення. Печінка містить до 63% жиру. Можуть становити деяку небезпеку для людини, оскільки отрута їх шипів досить токсична.
Хвостоко́ловые[1][2], или скаты-хвостоколы[1] (лат. Dasyatidae) — семейство хрящевых рыб отряда хвостоколообразных надотряда скатов. Они обитают во всех тропических и субтропических морях. Большинство хвостоколовых ведут донный образ жизни. Они встречаются в мелких прибрежных водах, заплывают в лагуны, мангровые заросли и солоноватые эстуарии рек. Исключением является вид Pteroplatytrygon violacea, который ведёт эпипелагический образ жизни и держится в открытом море.
Размножение происходит путём яйцеживорождения. Эмбрионы развиваются в утробе матери, питаясь желтком и гистотрофом. Это довольно крупные рыбы, ширина диска достигает 2 м и более. Грудные плавники срастаются с головой, образуя ромбовидный или овальный диск. Ширина диска более чем в 1,3 раза превосходит его длину[3][4][5][6].
Название семейства происходит от слова др.-греч. δασύς — «мохнатый», «густой»[7].
Тело скатов-хвостоколов плоское. Края грудных плавников срастаются с боками тела и головой, образуя диск в виде овала или ромба. Мигательная перепонка отсутствует. Спинного, анального и хвостового плавников нет. Тонкий хвост намного длиннее диска. У всех скатов-хвостоколов за исключением Urogymnus asperrimus на хвосте имеется как минимум 1 ядовитый шип. На вентральной стороне шипа или шипов имеются бороздки, соединённые с ядовитыми железами[8]. Шип покрыт тонким слоем кожи, рудиментарной оболочкой, в которой концентрируется яд[9]. Глаза скатов расположены сверху. Позади глаз находятся брызгальца — дыхательные отверстия жабр, необходимые для дыхания в песке. На вентральной стороне диска расположены ноздри, рот и 5 пар жаберных щелей. Между ноздрями имеется бахромчатый кожаный лоскут. Дно ротовой полости покрыто мясистыми отростками[10].
Скаты, как и другие хрящевые рыбы, являются обладателями чувствительных к электрическим полям сенсоров. Эти электрорецепторы позволяют установить местонахождение жертвы и идентифицировать её по специфическим для каждого вида электрическим полям[11]. Зубы скатов образуют толстые пластины, способные вскрыть даже раковины.
Кожа хвостоколов гладкая, почти бархатистая на ощупь. Окраска спины тёмная, коричневатых или серых, иногда грязных тонов. Зачастую спина ската покрыта пятнами, полосами или кольцами. Брюхо светлое[10][12].
Большую часть времени скаты-хвостоколы проводят на дне, зарывшись в грунт. Иногда они держатся в зоне прибоя, поскольку их плоское тело способно сохранять стабильное положение у дна. Рацион состоит в основном из моллюсков, червей, ракообразных и рыб. В свою очередь хвостоколовые могут стать добычей акул.
У скатов, как и у всех хрящевых рыб, внутреннее оплодотворение. Скаты-хвостоколы яйцеживородящие. Копулятивный орган самцов — пара птеригоподиев, каждый из которых является видоизмененной задней частью брюшного плавника. Спаривание многих скатов происходит зимой. Во время спаривания самец находится сверху самки почти вплотную следуя за ней и, прикусив её за край грудного диска, вводит один из птеригоподиев в клоаку самки. Плодовитость скатов невелика, оплодотворённые яйца развиваются в утробе матери и питаются желтком и гистотрофом. Эта жидкость выделяется специальными выростами, расположенными на стенках матки. Такие выросты проникают в брызгальца эмбрионов, и питательная жидкость попадает прямо в пищеварительный тракт. Новорождённые малыши остаются в теле матери до тех пор, пока из них не появятся маленькие скаты. Сразу после рождения опускаются на дно, где в песке откапывают добычу: червей, раков, креветок.
Поскольку большую часть времени хвостоколовые проводят на дне, зарывшись в грунт, на них можно случайно наступить. Они потенциально опасны для человека из-за шипа, расположенного на хвосте, которым обычно пользуются не для нападения, а для защиты. Мясо скатов-хвостоколов съедобно. Их ловят на крючок и бьют гарпуном[13]. Рецепты блюд из мяса скатов присутствуют во многих кухнях мира, наиболее часто используют сушёное мясо. Например, в Сингапуре и Малайзии скатов жарят на углях, а затем подают с острым соусом самбал. В целом больше всего ценятся «крылья», «щёчки» (область вокруг глаз) и печень. Остальные части слишком жёсткие, чтобы быть использоваными в кулинарии[14].
В целом, состояние популяций семейства не вызывает опасений, хотя статус некоторых видов, например Taeniura meyeni, Dasyatis colarensis, Dasyatis garouaensis и Dasyatis laosensis свидетельствует об угрозе.
Во время подводных съемок документального фильма в результате нападения ската-хвостокола погиб известный натуралист и естествоиспытатель Стив Ирвин.
В семействе хвостоколов 8 родов с 88 видами[15]:
Хвостоко́ловые, или скаты-хвостоколы (лат. Dasyatidae) — семейство хрящевых рыб отряда хвостоколообразных надотряда скатов. Они обитают во всех тропических и субтропических морях. Большинство хвостоколовых ведут донный образ жизни. Они встречаются в мелких прибрежных водах, заплывают в лагуны, мангровые заросли и солоноватые эстуарии рек. Исключением является вид Pteroplatytrygon violacea, который ведёт эпипелагический образ жизни и держится в открытом море.
Размножение происходит путём яйцеживорождения. Эмбрионы развиваются в утробе матери, питаясь желтком и гистотрофом. Это довольно крупные рыбы, ширина диска достигает 2 м и более. Грудные плавники срастаются с головой, образуя ромбовидный или овальный диск. Ширина диска более чем в 1,3 раза превосходит его длину.
Название семейства происходит от слова др.-греч. δασύς — «мохнатый», «густой».
關於以此爲名的坦克，請參見「魟魚式輕型坦克」見內文
本科魚類廣泛分布於全球各大洋和淡水流域。
水深3至200公尺以上。
魟科下分11個屬，如下：
魟科鱼和鳐科鱼不同的地方是腰带中轴软骨是弯的，因此体盘中间圆滑的鼓起，不像鳐科鱼中间有一明显的鼓棱。魟科鱼体盘宽小于体盘的长，尾细长，較體常之左右徑為長。尾部上方具有毒強棘1枚，平扁，有向下之鋸齒。口底乳突長短不一。 魟魚尾部的刺有劇毒，一旦被刺傷會有強烈的疼痛，如果患者拖太久沒送醫急救可能會危及生命，在海邊逗魟魚玩不慎被刺傷的話要馬上泡熱水防止毒性導致心臟衰竭，並且趕緊就醫觀察6小時。
本科魚類廣泛分布於全球各大洋,河流。有些具有地域性，大部分為海水魚，有時見於河口，一部分則生活於南美洲、非洲及東南亞淡水水域。活動力差，通常將身體埋於沙泥中，僅露出雙眼和呼吸孔，或利用胸鰭做波浪狀的運動而貼游於底層水域。屬肉食性，以小魚、甲殼類及軟體動物為食。卵胎生。
食用魚，但味道較腥，以紅燒為宜，或當作下雜魚處理。鱼皮可制成各种皮带，皮包等用品。
アカエイ科 Dasyatidae は、トビエイ目の下位分類群のひとつ。多くのエイに共通するように、体は上から押しつぶされたように平たく、座布団のような形をしている。世界中の熱帯から温帯地方の海域に広く分布している。
アカエイ科の魚類は、6属78種ほどが知られる。日本近海には、3属14種が生息している。分類体系はNelson (2006) に従った。
なお、外洋性のカラスエイ Pteroplatytrygon violacea (Bonaparte, 1832)、尾の下面にひだがあるツカエイ Pastinachus sephen (Forsskål, 1775) をアカエイ属に含める見解もある。
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 アカエイ科 Dasyatidae は、トビエイ目の下位分類群のひとつ。多くのエイに共通するように、体は上から押しつぶされたように平たく、座布団のような形をしている。世界中の熱帯から温帯地方の海域に広く分布している。
색가오리과(Dasyatidae)는 매가오리목에 속하는 과의 하나이다.[1] 전세계 열대와 온대 바다에서 발견되며, 상당수 종이 북아메리카와 아프리카, 아시아 그리고 오스트레일리아의 민물에서도 발견된다. 노랑가오리(D. akajei)와 목초색가오리(D. leylandi), 보라색가오리(D. violacea), 주해색가오리(D. annotata), 흑가오리(D. matsubarai), 토시소녀가오리(H. toshi), 범무늬소녀가오리(H. uarnak), 꽁지가오리(Taeniura lymma) 등을 포함하고 있다.
Dasyatis pastinaca
Himantura jenkinsii
Neotrygon kuhlii
Pastinachus sephen
Pteroplatytrygon violacea
Taeniura meyeni
Urogymnus asperrimus
Heliobatis radians 화석
색가오리과(Dasyatidae)는 매가오리목에 속하는 과의 하나이다. 전세계 열대와 온대 바다에서 발견되며, 상당수 종이 북아메리카와 아프리카, 아시아 그리고 오스트레일리아의 민물에서도 발견된다. 노랑가오리(D. akajei)와 목초색가오리(D. leylandi), 보라색가오리(D. violacea), 주해색가오리(D. annotata), 흑가오리(D. matsubarai), 토시소녀가오리(H. toshi), 범무늬소녀가오리(H. uarnak), 꽁지가오리(Taeniura lymma) 등을 포함하고 있다.
.jpg)
