nomes no trilho de navegação
Kozák habrový (Leccinum carpini) je jedlá houba z čeledi hřibovitých.
Roste převážně pod habry, řidčeji i pod jinými listnatými keři a stromy. Většinou koncem června a v červenci, zřídkakdy později. Vyskytuje se v celém mírném pásu severní polokoule.
Kozák habrový je výtečná jedlá houba, má však tu estetickou nevýhodu, že na řezu brzy černá. Ke sběru nejlepší mladé houby ve stadiu než se barva klobouku začíná barvit do tmava. I když při přípravě jídla dužnina zčerná, chuťově nedozná žádnou újmu.
Nedá se zaměnit za jedovaté houby. Mezi kozáky je několik značně si podobných druhů, které se liší jednak vázaností na určitou dřevinu, jednak změnou barvy dužniny na řezu. Nejbližší podobnost má s pod břízami rostoucím kozákem březovým.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kozák habrový ve Wikimedia Commons
Kozák habrový (Leccinum carpini) je jedlá houba z čeledi hřibovitých.
Der Hainbuchen-Raufuß, Hainbuchen-Röhrling oder Grauhederl (Leccinellum pseudoscabrum, Syn.: Leccinellum carpini)[1] ist eine Pilzart aus der Familie der Dickröhrlingsverwandten (Boletaceae).
Der grubig-runzelige Hut ist karamellfarben und dunkler als beim ähnlichen Gemeinen Birkenpilz. Er kann bis 12 cm breit werden und reißt im Alter felderig auf. Das Röhrenpolster ist um den Stiel herum ausgebuchtet, zuerst schmutzig-weißlich, dann grauoliv. Der Stiel ist mit schwarzbräunlichen Schuppen besetzt und ist recht dick und festfleischig. Das Fleisch verfärbt nach Anschnitt grauviolett und wird nach kurzer Zeit schwarz.
Der Hainbuchen-Raufuß ist ein Mykorrhiza-Pilz, der mit der Hainbuche vergesellschaftet ist. Er kommt in Parkanlagen und Wäldern vor.
Der Hainbuchen-Raufuß gilt als ausgezeichneter Speisepilz. Wie alle Arten der Gattung Leccinellum steht der Pilz in Deutschland unter Naturschutz und darf nur in kleinen Mengen für den eigenen Bedarf gesammelt werden.[2]
Der Hainbuchen-Raufuß, Hainbuchen-Röhrling oder Grauhederl (Leccinellum pseudoscabrum, Syn.: Leccinellum carpini) ist eine Pilzart aus der Familie der Dickröhrlingsverwandten (Boletaceae).
Грабовік (па-лацінску: Leccinum carpini) — шапкавы базідыяльны грыб сямейства балетавых.
Расьце ў лісьцевых лясах з грабовым дрэвастоем у чэрвені — верасьні. Шапка дыямэтрам 6—8 см, падушкападобная, гладкая, сьлізістая, аліўкава-бурая. Мякаць белавата-жаўтаватая, мяккая[1], на зломе чарнее. Ножка цыліндрычная, расшыраная каля асновы, суцэльная, уверсе аліўкава-шэрая, унізе бураватая, з лусачкамі. Спажываюць у ежу свежым, марынаваным, сушаным, радзей салёным.
Грабовік (па-лацінску: Leccinum carpini) — шапкавы базідыяльны грыб сямейства балетавых.
Расьце ў лісьцевых лясах з грабовым дрэвастоем у чэрвені — верасьні. Шапка дыямэтрам 6—8 см, падушкападобная, гладкая, сьлізістая, аліўкава-бурая. Мякаць белавата-жаўтаватая, мяккая, на зломе чарнее. Ножка цыліндрычная, расшыраная каля асновы, суцэльная, уверсе аліўкава-шэрая, унізе бураватая, з лусачкамі. Спажываюць у ежу свежым, марынаваным, сушаным, радзей салёным.
Leccinum griseum is a common, edible mushroom in the genus Leccinum. It is found below hornbeam, usually in small groups. Young mushrooms with firm flesh are very palatable.
The cap is convex, usually greyish brown but can be light brown to olive. It grows up to 15 cm in diameter. The stem is pale grey, rather long and slender with longitudinal furrows. The flesh is white, slowly turning grey-violet when cut, particularly in the stem, and it has a mild taste.
Leccinum griseum is a common, edible mushroom in the genus Leccinum. It is found below hornbeam, usually in small groups. Young mushrooms with firm flesh are very palatable.
Leccinum griseum in basket. Ukraine
Leccinellum griseum —sin. Leccinum griseum (Quél.) Singer 1966— es un hongo basidiomiceto de la familia Boletaceae.[1] Crece en los bosques de planifolios sobre distintos tipos de suelos, prefiriendo los abedules, hojaranzos, álamos y encinas. Raramente crece bajo las hayas. Se presenta de julio a octubre. Se encuentra menos frecuentemente que B. scaber, con el cual se confunde a menudo.
Se suele encontrar en sitios húmedos. En el País Vasco, donde en la época otoñal son un producto de alto interés, se pueden encontrar en la zona alavesa de Altube, Cisen la Sierra Salbada, en las campas del Gorbea.[3]
No puede decirse que sea una buena seta comestible, pues sólo se aprovecha el sombrero, ya que la carne del pie es muy fibrosa. Con la cocción se vuelve gris, casi negra.
No es de las más grandes entre las del género; esbelta, con un sombrero muy pequeño en relación al pie. El sombrero puede tener un diámetro de 12 cm y el pie una altura que supera los 15 cm.
Datos: Q937968
Multimedia:
Leccinellum griseum —sin. Leccinum griseum (Quél.) Singer 1966— es un hongo basidiomiceto de la familia Boletaceae. Crece en los bosques de planifolios sobre distintos tipos de suelos, prefiriendo los abedules, hojaranzos, álamos y encinas. Raramente crece bajo las hayas. Se presenta de julio a octubre. Se encuentra menos frecuentemente que B. scaber, con el cual se confunde a menudo.
Se suele encontrar en sitios húmedos. En el País Vasco, donde en la época otoñal son un producto de alto interés, se pueden encontrar en la zona alavesa de Altube, Cisen la Sierra Salbada, en las campas del Gorbea.
Pähkinäntatti (Leccinum griseum) on tammien ja pyökkien seuralaisena viihtyvä tattilaji, joka on Turun alueella yleinen. Sen tunnistaa risaisesta ja mustasta lakista ja aluksi vaaleasta, mutta iän mukana tummuvista jalasta ja pillistöstä. Tatti kelpaa syötäväksi nuorena kun se on kiinteä, mutta ei vanhana sillä se on erittäin pehmeä ja erittäin toukkainen.[2]
Pähkinäntatti (Leccinum griseum) on tammien ja pyökkien seuralaisena viihtyvä tattilaji, joka on Turun alueella yleinen. Sen tunnistaa risaisesta ja mustasta lakista ja aluksi vaaleasta, mutta iän mukana tummuvista jalasta ja pillistöstä. Tatti kelpaa syötäväksi nuorena kun se on kiinteä, mutta ei vanhana sillä se on erittäin pehmeä ja erittäin toukkainen.
Skroblyninis raudonviršis (lot. Leccinum carpini, sin. L. griseum) – baravykinių (Boletaceae) šeimos, raudonviršių (Leccinum) genties grybų rūšis, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Lapuočių miškai, po skroblais, lazdynais, ąžuolais.
Vasara, ruduo.
Vaisiakūniai smulkesni nei kitų raudonviršių, kepurėlė pilkai ruda.
Vaisiakūniai nedideli. Kepurėlė 5–10 cm, retai 15 cm skersmens, matinė, raukšlėta, kartais suskeldėjusi, nešvariai pilkai ruda, žalsvai juosvai ruda. Vamzdeliai pilkšvi, poros balsvos. Kotas 5–15×1–3 cm, baltas, apaugęs baltai rudais plaušeliais, pamatinėje dalyje mėlynai ar žaliai dėmėtas. Trama balta, perpjauta pasidaro violetiškai rudai juoda. Sporos 15–20 (24)×4–7 μm.
Būdingi požymiai: kotas baltas, rudai plaušuotas.
Auga lapuočių, mišriuosiuose miškuose su skroblo priemaiša, pavieniui ar grupelėmis. Mėgsta derlingą, kalkingą dirvą. Valgomas, nedažnas. Saugomas.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, LUTUTĖ, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 65 psl.
Skroblyninis raudonviršis (lot. Leccinum carpini, sin. L. griseum) – baravykinių (Boletaceae) šeimos, raudonviršių (Leccinum) genties grybų rūšis, įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Augimo vietaLapuočių miškai, po skroblais, lazdynais, ąžuolais.
Augimo laikasVasara, ruduo.
Pagrindiniai požymiaiVaisiakūniai smulkesni nei kitų raudonviršių, kepurėlė pilkai ruda.
Vaisiakūniai nedideli. Kepurėlė 5–10 cm, retai 15 cm skersmens, matinė, raukšlėta, kartais suskeldėjusi, nešvariai pilkai ruda, žalsvai juosvai ruda. Vamzdeliai pilkšvi, poros balsvos. Kotas 5–15×1–3 cm, baltas, apaugęs baltai rudais plaušeliais, pamatinėje dalyje mėlynai ar žaliai dėmėtas. Trama balta, perpjauta pasidaro violetiškai rudai juoda. Sporos 15–20 (24)×4–7 μm.
Būdingi požymiai: kotas baltas, rudai plaušuotas.
Auga lapuočių, mišriuosiuose miškuose su skroblo priemaiša, pavieniui ar grupelėmis. Mėgsta derlingą, kalkingą dirvą. Valgomas, nedažnas. Saugomas.
Capel fin a 12 cm., soens cit, da motobin bolà a forma ëd servele, ampess brun, brun dëstiss con tonalità oliva, mon o giaunastre. Tuboj e përtus motobin pansarù, crema giaunastr peui olivae ambrunent. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 3 cm., cita, an-nerenta, con scajëtte pì o men abondante grisastre peui da brun-e a neire, soens a righe. Carn ciàira, reusa-violet prima dë vnì neira.
A chërs sota ij cherpo.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Capel fin a 12 cm., soens cit, da motobin bolà a forma ëd servele, ampess brun, brun dëstiss con tonalità oliva, mon o giaunastre. Tuboj e përtus motobin pansarù, crema giaunastr peui olivae ambrunent. Gamba àuta fin a 15 cm. e larga fin a 3 cm., cita, an-nerenta, con scajëtte pì o men abondante grisastre peui da brun-e a neire, soens a righe. Carn ciàira, reusa-violet prima dë vnì neira.
AmbientA chërs sota ij cherpo.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Koźlarz grabowy (Leccinellum pseudoscabrum (Kallenb.) Mikšik) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Leccinellum, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1929 r. F.J. Kallenbach nadając mu nazwę Boletus pseudoscaber. W 2017 roku został przeniesiony do rodzaju Leccinellum przez czeskiego mykologa Michala Mikšika[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
Nazwę polską podała Alina Skirgiełło w 1960 r. (dla L. duriusculum)[3].
Średnica 7-14 cm, kształt początkowo półkulisty, później płasko rozpostarty, i poduchowaty. Powierzchnia naga, jamista i często pomarszczona, a u starszych okazów popękana na poletka, zwłaszcza przy długotrwałej suchej pogodzie. Barwa w odcieniach brązu: żółtobrązowa, siwobrązowa, oliwkowobrązowa, ciemnobrązowa, czarnobrązowa[4].
Bardzo długie (do 2 cm) i głęboko wykrojone przy trzonie. Początkowo są białawe, później żółtawe, oliwkowożółte i oliwkowosine. Pory okrągłe, na 1 mm mieszczą się 1-2[5]. Po uciśnięciu ciemnieją i zmieniają barwę, początkowo na siwobrązową, później na czarną[4].
Wysokość 5-14 cm, grubość 1-3 cm, kształt mniej więcej walcowaty, górą cieńszy, dołem zgrubiały i pałkowato rozszerzony. Powierzchnia biaława i pokryta czarniawymi, włóknistymi kosmkami lub łuseczkami. W górnej części często bywa pomarszczony. Uciśnięty czernieje[4].
Białawożółty, uszkodzony zmienia barwę na różową, później siwofioletową, a po pewnym czasie czernieje. Smak i zapach przyjemny, grzybowy[4].
Wysyp zarodników: cynamonowobrązowy do brązowego. Zarodniki nieamylodalne, gładkie, o rozmiarach 10-28 × 4-7 μm Podstawki maczugowate z 4 sterygmami. Mają rozmiar 32 × 12 μm. Cystydy wybrzuszone, o rozmiarach 42 × 14 μm[5].
Występuje tylko w Europie[6]. Opisywany bywa też w Ameryce Północnej, jako synonim Leccinellum griseum[5], jednak według Index Fungorum to inny gatunek[7]. Rośnie w lasach liściastych, na ziemi pod grabami i leszczynami. Owocniki pojawiają się od czerwca do października[4]. W Polsce nie jest zagrożony, ale znajduje się na czerwonych listach gatunków zagrożonych w Norwegii i Holandii[3].
Grzyb mikoryzowy[3], grzyb jadalny[4].
Koźlarz grabowy (Leccinellum pseudoscabrum (Kallenb.) Mikšik) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae).
Gabrov ded (znanstveno ime Leccinum carpini) je užitna goba iz rodu Leccinum (dedi, turki), ki ima v Sloveniji mnogo domačih imen, med katerimi so gabrovec, babica, gabrovček in druga.
Gabrovega deda spoznamo po drobno zgubanem od 3-12 cm širokem klobuku, ki je sprva polkrožen nato pa stožčasto izbočen. Pri starih primerkih je lahko skoraj povsem sploščen, nikoli pa povsem blazinast. Barve klobuka so od kostanjevo rjave do oker, klobuk pa v sušnem vremenu rad razpoka. Trosovnica je pri mladih gobah svetla, kasneje pa postane temnejše sive barve. Na pritisk se cevke obarvajo temno rjavo, v njih pa je vretenasti, gladki trosni prah, tobačno rjave barve.
Meso je prijetnega vonja in okusa, na prerezanih mestih pa hitro preide od bele preko rožnate in sive do temno rjave, skoraj črne barve. Mlade gobe imajo čvrsto meso, ki pa s starostjo postaja vse mehkejše in ga radi napadejo črvi. Počrnevanje mesa lahko preprečimo tako, da ga takoj vržemo v vrelo osoljeno vodo.
Bet gobe je valjast, poln in trd, proti dnišču se polagoma širi. Pri starih gobah je močno »olesenel« in skoraj neužiten. Barve beta variirajo od belkaste in sivkaste do okraste. Vedno je hrapavo luskast, pri starih gobah postanejo luskice črnikaste.
Gabrovega deda je skoraj nemogoče zamenjati za kakšno strupeno gobo, lahko pa ga zamenjamo za kakšno drugo užitno vrsto iz rodu dedov in turkov. Je dokaj pogosta goba slovenskih gozdov, raste pa v skupinah pretežno pod gabri, po čemer je tudi dobil slovensko ime. Raje ima redke gozdove in gozdne obronke. Najdemo ga lahko tudi na travnikih in sicer od zgodnjega poletja do pozne jeseni.
Uporablja se ga lahko za vse vrste gobjih jedi, zaradi črne barve in pogoste črvivosti pa ni preveč primeren za sušenje.
Gabrov ded (znanstveno ime Leccinum carpini) je užitna goba iz rodu Leccinum (dedi, turki), ki ima v Sloveniji mnogo domačih imen, med katerimi so gabrovec, babica, gabrovček in druga.
Leccinellum griseum je grzib[4], co go nojprzōd ôpisoł Lucien Quélet, a terŏźnõ nazwã doł mu Bresinsky & Manfr. Binder 2003. Leccinellum griseum nŏleży do zorty Leccinellum i familije Boletaceae.[5][6] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[5]
Leccinellum griseum je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Lucien Quélet, a terŏźnõ nazwã doł mu Bresinsky & Manfr. Binder 2003. Leccinellum griseum nŏleży do zorty Leccinellum i familije Boletaceae. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.
Гра́бовик (лат. Leccinum carpini) — гриб рода Обабок (Leccinum) из семейства Болетовые (Boletaceae).
Русские синонимы:
По признакам плодовых тел похож на подберёзовик обыкновенный (Leccinum scabrum).
Шляпка диаметром 7—14 см, у молодых грибов полушаровидная, с подогнутыми краями, затем становится подушковидной. Поверхность неровная или слегка морщинистая, бархатистая. Кожица сухая, матовая, в сырую погоду блестящая оливково-бурая или различных коричнево-серых оттенков. У старых грибов кожица может съёживаться, обнажая мякоть и трубочки по краю шляпки.
Мякоть белая, мягкая, в ножке волокнистая, у старых грибов жестковатая, на срезе окрашивается в розовато-фиолетовый цвет, затем в серый, до почти чёрного.
Трубчатый слой свободный, выемчатый возле ножки, толщиной 2,5—3 см. Трубочки узкие, мягкие, слегка водянистые. Поры очень мелкие, угловато-округлые, поверхность беловатая или песочно-серая.
Ножка высотой 5—13 см и толщиной до 4 см, цилиндрическая или с булавовидным утолщением в нижней половине. Окраска в верхней части оливково-серая, ниже буроватая, поверхность с чешуйками, которые с возрастом меняют цвет от беловатого до светло-жёлтого, а затем тёмно-бурого.
Споровый порошок бурый, споры 10—20×5—7 мкм, веретеновидные.
Цвет шляпки может быть коричнево-серым, пепельным, охристым, иногда очень светлый, беловатый.
Образует микоризу с грабом, реже с другими лиственными деревьями — берёзой, лещиной, тополем. Встречается в лиственных лесах, преимущественно грабовых. В России известен на Кавказе.
Сезон: июнь — октябрь.
Съедобные:
Съедобный гриб, используется так же, как подберёзовик обыкновенный. Считается менее ценным из-за неплотной мякоти шляпки, непригодной для хранения.
Гра́бовик (лат. Leccinum carpini) — гриб рода Обабок (Leccinum) из семейства Болетовые (Boletaceae).
Boletus scaber var. carpini R. Schulz, 1924 basionym Boletus carpini (R. Schulz) A. Pearson, 1947 Leccinum griseum (Quél.) Singer, 1966 Gyroporus griseus Quél., 1902 Boletus griseus (Quél.) Sacc. & D. Sacc., 1905Русские синонимы:
Подберёзовик серый
.JPG)
