Mycetinis alliaceus (Jacq.) Earle ex A. W. Wilson & Desjardin 2005

Špička cibulová (Marasmius alliaceus, též Agaricus alliaceus Jacq.) je jedlá houba z čeledi špičkovitých.

Špička cibulová je sice jedlá, ale její maso nemá valnou chuť. Díky výrazné česnekové vůni dužniny je možno ji přidávat do jídel pro dodání česnekové chuti, což je vhodné pro osoby alergické na česnek.^[1]

Popis

Klobouk má průměr 5-35 mm, kuželovitý až vyklenutý tvar, často vrásčitou pokožkou a řídce rozmístěné bělavé či našedlé lupeny. Barva klobouku je šedá, šedohnědá, hnědá či béžová, za vlhka může klobouk černat.

Třeň je 15-60 mm vysoký a , 0,5-4mm široký, válcovitého tvaru, s jemně plstnatou pokožkou. Zbarvený je šedohnědě, nahoře světlejší, dole až černý.

Výskyt

Roste jednotlivě nebo ve skupinách od června do listopadu v podhůří a pahorkatinách. Prospívá na tlejícím listí a větvičkách a dřevě buků.

Odkazy

Reference

1. ↑ Marasme à odeur d'ail, marasmius alliaceus [online]. Mycorance.freen.fr [cit. 2012-02-28]. Dostupné online. (francouzsky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu špička cibulová ve Wikimedia Commons
• Atlas hub - špička cibulová [online]. Houbaření.cz [cit. 2012-02-28]. Dostupné online.
• Marasmius alliaceus (špička cibulová) [online]. Biolib.cz [cit. 2012-02-28]. Dostupné online.

Der Langstielige oder Saitenstielige Knoblauchschwindling (Mycetinis alliaceus,^[1] syn. Marasmius alliaceus) ist ein in Mittel- und Westeuropa heimischer Pilz. Er gehört der Familie der Omphalotaceae an^[2].

Merkmale

Der Hut hat einen Durchmesser von 2–4 Zentimeter, ist oft runzelig, creme-, fleisch- bis ockerfarben (ganz jung auch schwarzbraun), der Rand ist fein gerieft. Die Lamellen sind weißlich bis cremefarben, schmal am Stiel angeheftet. Der Stiel ist 4–20 cm lang, 3–5 mm dick, starr, dunkelbraun bis schwarz und matt bereift. Meistens ist er mit einem Wurzelfortsatz im modernden Holz zu finden. Das Fleisch ist dünn, grau-beige, riecht und schmeckt stark nach Knoblauch, scharf. Das Sporenpulver ist weißlich.

Ökologie

Man findet den Pilz auf Laub und totem Buchenholz, vorwiegend auf kalkreichem Boden, von Frühsommer bis Herbst.

Bedeutung

Der Saitenstielige Knoblauchschwindling gilt als ungenießbar oder von nur mäßigem Speisewert. In sehr kleinen Mengen kann er als Würzpilz verwendet werden, ähnlich wie der bevorzugte Kleine Knoblauchschwindling. In größeren Mengen ist er möglicherweise unverträglich.^[3]

Quellen

Literatur

• D. L. Hawksworth u. a.: Ainsworth & Bisby’s Dictionary of the Fungi. volume 8, CAB, Wallingford 1995.
• R. Winkler: 2000 Pilze einfach bestimmen. AT, Aarau 1993.

Einzelnachweise

1. ↑ Henning Knudsen, Jan Vesterholt: Funga Nordica. Agaricoid, boletoid and cyphelloid genera. Nordsvamp, Kopenhagen 2008, ISBN 978-87-983961-3-0 (Neubearbeitung von Nordic Macromycetes vol. 2, zahlreiche Mikroskizzen, inkl. CD „MycoKey 3.1“).
2. ↑ Jadson J. S. Oliveira, Ruby Vargas-Isla, Tiara S. Cabral, Doriane P. Rodrigues, Noemia K. Ishikawa: Progress on the phylogeny of the Omphalotaceae: Gymnopus s. str., Marasmiellus s. str., Paragymnopus gen. nov. and Pusillomyces gen. nov. In: Mycological Progress. Band 18, Nr. 5, Mai 2019, ISSN 1617-416X, S. 713–739, doi:10.1007/s11557-019-01483-5.
3. ↑ Andreas Gminder: Handbuch für Pilzfreunde. 340 Arten Mitteleuropas sicher bestimmen. 1. Auflage. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 2008, ISBN 978-3-440-11472-8, S. 152.

Weblinks

• pilz-baden.ch

Mycetinis alliaceus (syn. Marasmius alliaceus), commonly known as the garlic parachute, is one of the larger mushrooms formerly in the genus Marasmius, having a beige cap of up to 4 cm and a long tough slender stipe. It emanates a strong smell of garlic, and this is the significance of the Latin species name, alliaceus. It is distributed throughout Europe, being fairly common in some areas and quite rare in others.^[1][2]

Description

The species can be described as follows:^[1][3][4]

• The cap is beige, ochre or flesh-coloured and is 2–4 cm in diameter, sometimes wrinkled, somewhat domed in the middle.
• The gills are whitish and narrowly attached to the stem.
• The spore powder is white.
• The tough dark-coloured stem can be 15 cm tall but is only up to 3 mm in diameter.
• The stem is velvety (pruinose) and black below, though it may be brown near the top.

The strong taste and smell of garlic is a product of the separation of γ-glutamyl-marismin.^[4] This mushroom is found in European woods (especially beech woods) from early summer to autumn, growing on fallen leaves and rotting wood.

Related species and naming

This species was originally documented by Nikolaus Joseph Freiherr von Jacquin in 1773 and subsequently it was long known as Marasmius alliaceus, a designation established by Elias Magnus Fries. It gave its name to the section Alliacei of genus Marasmius until following a 2005 paper it was decided to separate this group off into genus Mycetinis (see that page for more details).^[5][2] The most likely species to be confused is the fairly common Mycetinis scorodonius, which is distinguished by a bare shiny red-brown stem. Mycetinis querceus (once wrongly identified with: M. prasiosmus^[6]) has a velvety stem like M. alliaceus, but the colour is purple-brown.^[1][7]

Related garlic-smelling species also occur in America; examples are Marasmius perlongispermus and Mycetinis copelandii.^[8]

Edibility

The cap of M. alliaceus is edible, but of limited culinary value due to its meagre flesh. It can be added to dishes to give a garlic flavour, which could be useful for people who are allergic to real garlic.^[7]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mycetinis_alliaceus&oldid=1085805502"

Mycetinis alliaceus, le Marasme à odeur d'ail ou Marasme alliacé, est un champignon basidiomycète de la famille des Marasmiacées. C'est l'un des plus gros de sa famille. On le trouve du début de l'été à la fin de l'automne.

Synonyme

• Marasmius alliaceus (Jacq.) Fr. 1838

Description

Le chapeau (1-4 cm) est gris-brun foncé, humide. Il pâlit avec l'âge et devient beige. Ce champignon est hygrophane, ses lames sont blanchâtres à gris-blanchâtres. Elles sont adhérentes.

Mycetinis alliaceus présente une forte odeur d'ail ce qui facilite son identification. Le pied est brun à noir, raide et fibreux, très droit et fin, avec présence de pruine.

Ce champignon est trouvé dans les sols calcaires, dans les hêtraies, sur bois mort, sur racines et feuilles en décomposition^[1].

Comestibilité

Non toxique, seul le chapeau peut présenter un relatif intérêt bien qu'étant peu charnu : il peut remplacer l'ail dans un plat destiné aux personnes allergiques à cette plante. Le pied est souvent jugé trop coriace pour être cuisiné. Certains le jugent immangeable et invoquent aussi sa saveur trop brûlante^[1].

Confusions

• Marasmus prasiosmus.
• Marasmus scorodonius^[1].

Références

Juodkotis mažūnis (lot. Marasmius alliaceus) – tai mažūninių šeimos nevalgomas grybas. Dėl savo retumo įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.

Išvaizda

Šio grybo kepurėlė yra 1–4 cm skersmens, plona nemėsinga, iš pradžių varpeliška ar pusiau apvali, vėliau iškili arba paplokščia. Kraštai dažniausiai raukšlėti ir rėvėti. Luobelė lygi ir blizganti. Kotas 4- 15 cm ilgio, laibas, juosvos spalvos, apžėlęs švelniais pūkeliais, tamprios, kaulą primenančios konsistencijos. Lakšteliai siauri ir retoki. Trama plaušinga, skleidžia stiprų česnako kvapą ir turi salsvą arba kartų skonį.

Spalvos kaita: kepurėlės spalva įvairuoja nuo ochros geltonumo, rudos iki pieno baltumo spalvos. Paprastai balti lakšteliai kartais turi rausvą atspalvį.

Panašios rūšys: šį grybą galima supainioti su česnakiniu mažūniu (Marasmius scorodonius) bei šiurkščiakote smirdekle (Micromphale perforans).

Augavietė

Šis grybas auga ant pūvančių medžių.

Sezonas: birželis – spalis.

Literatūra

• Etorė Biels „Grybai“, „Mūsų knyga“, 2004 m., (84 psl.) ISBN 9955-573-65-1

Nuorodos

• Lietuvos raudonoji knyga

De grote knoflooktaailing (Marasmius alliaceus) is een paddenstoel, die behoort tot de familie Marasmiaceae. Deze soort wordt gezien op (begraven) beukentakken in beukenbossen op kalkrijke grond en is een saprofyt. De hoed is gewelfd tot breed klokvormig uitgespreid met een diameter van 1-4 cm. Ze is beige tot bleek- of beigebruin van kleur, met een gegroefd-gestreepte rand. De lamellen zijn wittig tot bleekgeel. De steel is 5-20 cm lang, 3 mm breed en fluwelig met een beigebruine top. De top is bruinzwart tot zwart, met een wortelende basis. Bij de basis is het vlees wittig tot grijs. De geur is knoflookachtig.

Capel fin a 4 cm, bes òcra con ël bòrd ciàir. Lamele crema. Gamba àuta fin a 15 cm e larga fin a 0,3 cm, da brun-a a nèira an bass, povrosa. Odor d'aj motobin fòrt.

Ambient

A chërs sota ij fò.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Marasmius alliaceus (Jacq. : Fr.) Fries

Twardzioszek czosnkowy (Mycetinis alliaceus (Jacq.) Earle ex A.W. Wilson & Desjardin) – gatunek grzybów należący do rodziny Omphalotaceae^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Mycetinis, Omphalotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Gatunek ten po raz pierwszy opisany został w 1773 r. przez Nicolausa Jacquina jako Agaricus alliaceus, w 1838 r. przez Eliasa Friesa przeniesiony do rodzaju Marasmius (twardzioszek). W 2005 r. na podstawie najnowszych ustaleń taksonomicznych przeniesiony został do rodzaju Mycetinis^[2]. Synonimy naukowe^[2]:

Nazwę polską podał Franciszek Błoński w 1889 r^[3], obecnie jest ona niespójna z nazwą naukową.

Morfologia

Kapelusz

Średnica 2–4 cm, kształt początkowo dzwonkowaty, później wypukły, w końcu rozpostarty. Barwa dość zmienna; od jasnoochrowej do ciemnobrunatnej. Powierzchnia matowa, sucha, czasami pomarszczona, brzeg gładki lub rowkowany^[4][5].

Blaszki

Brudnobiaławe lub szarawe, o regularnej tramie^[6].

Trzon

Cienki i długi. Ma wysokość do 10 cm i grubość 1-2 mm. Powierzchnia matowa, czarnobrunatna lub czarna i biało oszroniona (filcowata). Nasada korzeniasta^[4]. Jest twardy, włóknisty, o chrząstkowatej konsystencji i tak elastyczny, że nie daje się złamać^[5].

Miąższ

Cienki, białawy. Ma łagodny smak i silną woń czosnku^[4].

Wysyp zarodników

Biały lub kremowy. Zarodniki o kształcie od szerokoelipsoidalnego do niemal kulistego, gładkie, o rozmiarach 7-11 × 6-8 µm^[5].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Europie^[7]. W Polsce jest niezbyt częsty^[3].

Spotykany jest w lasach liściastych i w parkach, zawsze w obecności buków. Rośnie na ziemi, na szczątkach drewna, zwłaszcza znajdującego się pod ziemią. Owocniki wytwarza od maja do listopada

Znaczenie

Saprotrof. Nie jest trujący, ale z powodu nieprzyjemnego zapachu uważany jest za grzyb niejadalny^[5]. Dawniej jednak dzięki czosnkowemu zapachowi był używany do przyprawiania niektórych potraw^[4].

Gatunki podobne

• twardzioszek czosnaczek (Mycetinis scorodonius). Również ma zapach czosnku, ale jest mniejszy i rośnie w lasach iglastych. Jego trzon nie jest czarny, lecz purpurowobrązowy^[7].

Przypisy

Marasmius alliaceus (Nikolaus Joseph von Jacquin, 1871 ex Elias Magnus Fries, 1838) sin. Mycetinis alliaceus (Nikolaus Joseph von Jacquin, 1871 ex Franklin Sumner Earle, 1909), din încrengătura Basidiomycota, în familia Marasmiaceae și de genul Marasmius,^[1] numit în popor usturoiași,^[2] este o specie saprofită de ciuperci comestibile, epitetul fiind derivat din cuvântul latin (latină allium=usturoi ).^[3] Buretele se poate întâlni în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând în grupuri răsfirate sau compacte, pe soluri bazice, în păduri mixte sau de foioase, numai pe ramuri sau alte resturi de lemn în putrefacție de fagi, adesea îngropate sub pământ, de asemenea prin luminișuri, câteodată ascunse în iarbă, dezvoltându-se în număr foarte mare în special după o ploaie puternică de la câmpie la munte. Timpul apariției este din iunie până în octombrie (noiembrie).^[4][5]

Istoric

Marele om de știință austriac Nikolaus Joseph von Jacquin a descris specia deja în anul 1762 în volumul 1 al lucrării sale Enumeratio stirpium plerarumque, quae sponte crescunt in agro Vindobonensi, montibusque confinibus sub denumirea Agaricus alliaceus.^[6] Apoi savantul suedez Elias Magnus Fries a redenumit soiul în Marasmius alliaceus, de citit în cartea sa Epicrisis systematis mycologici, seu synopsis hymenomycetum din 1838.^[7]

Buretele a mai fost descris de mai multe ori sub alt taxon, cel mai important este cel al micologului american Franklin Sumner Earle (1856-1929) dintr-un articol publicat în jurnalul Bulletin of the New York Botanical Garden din 1909, propunând noul nume generic Mycetinis alliaceus.^[8]

Denumirea lui Fries a fost valabilă până în anii 2000, când din ce în ce mai mulți micologi s-au decis pentru taxonul lui Earle. Totuși trebuie menționat că denumirea lui Fries se găsește în aproape toate cărțile micologice cu prestigiu. Mai departe, Marasmius alliaceus este folosit cu precădere în țări de limbă romană, astfel și în România. De acea denumirea lui Fries este citată taxon și nu sinonim în acest articol.

Descriere

• Pălăria: Ea are o mărime de 1,5-4 cm, este subțire, adesea încrețită, inițial conică, apoi plată, din când în când ușor adâncită, adesea cu un gurgui central, cu caneluri fine spre margine. Cuticula este uscată și netedă. Coloritul este inițial maro-închis, cu maturitatea devine crem sau ocru ca argila până roșiatic ca carnea, la bătrânețe chiar albicios. Zona centrală este nu rar mai închisă la umezeală.
• Lamelele: Ele sunt destul de subțiri și dense, fiind intermediare și incomplete spre margine, strâns atașate de picior și bombate la maturitate precum Coloritul este albicios cu nuanțe de gri-roz.
• Sporii: Ei sunt ovoidali până slab elipsoidali, netezi, sub microscop hialini (translucizi), ne-amilozi, cu o mărime de 7-11 x 6-8 microni. Ei sunt albicioși, pulberea lor fiind de aceiași culoare.
• Piciorul: El este cu o înălțime de până la 20 cm extrem de lung (normal 6-10 cm) și cu o lățime de 0,3-0,5 cm destul de subțire, elastic-fibros, cilindric, format ca o țeavă (adică gol în interior), cu un aspect catifelat, aproape mătăsos, acoperit câteodată de o brumă fină albicioasă. Coloritul este sub pălărie brun închis, în rest negricios. Tija este clar prelungită în/pe lemn în partea de jos, asemănând niște-or rădăcini mici.
• Carnea: Ea este fragilă în partea pălăriei și fibroasă în cea a piciorului, de culoare gri-bej, cu miros foarte intensiv de usturoi și cu un gust ceva iute și amărui.^[4][5][9] Această specie poate, chiar după ce s-a uscat, să se resuscite permanent la contact cu umezeală.^[10]
• Reacții chimice: Buretele nu se decolorează cu reactivi chimici.^[11]

• M. alliaceus, lamele

• M. alliaceus mai tinere

• M. alliaceus bătrân albicios

• M. alliaceus bătrâni

Confuzii

Acest burete poate fi confundat în primul rând cu gemenul său Marasmius scorodonius sin. Mycetinis scorodonius, (burete de condimentare excepțional, crește prin păduri luminoase de conifere, miros plăcut de usturoi),^[12] dacă nu s-ar ține seama de miros (cel mai bine de recunoscut după frământarea între degete), de asemenea cu Collybia dryophyla sin. Gymnopus dryophilus (comestibilă, dar de valoare scăzută),^[13] Collybia peronata sin. Gymnopus peronatus (necomestibilă, foarte iute),^[14] Laccaria proxima (comestibilă),^[15] Marasmius cohaerens (fără valoare, apare pe lemn în putrefacție de conifere, preferă locuri uscate),^[16] Marasmius lupuletorum sin. Marasmius torquescens (necomestibil, cu miros plăcut dar foarte fibros, crește preferat pe bușteni de fagi, piciorul fiind albastru-negricios),^[17] Marasmius rotula (necomestibil, foarte fibros, apare pe lemn în putrefacție de fag, mai rar de molid)^[18] sau Marasmius wynnei (necomestibil, pe trunchiuri în putrefacție, cu tonuri mai violete, gust și miros cam neplăcut de țărână).^[19] Fatală ar fi o confuzie cu letalele Clitocybe dealbata (mortală, cu același habitat, dar albicioasă, cu lamele dense și cu miros de faină)^[20] și Clitocybe rivulosa (mortală, cu același habitat, dar mai deschisă, cu lamele dense și fără miros).^[21]

Specii asemănătoare

• !!!Clitocybe dealbata!!!

• !!!Clitocybe rivulosa!!!

• Collybia dryophila sin. Gymnopus dryophilus

• Collybia peronata sin. Gymnopus peronatus

• Laccaria proxima

• Marasmius cohaerens

• !Marasmius rotula!

• Marasmius scorodonius sin. Mycetinis scorodonius

• !Marasmius lupuletorum sin. torquescens!

• !Marasmius wynnei!

• Micromphale.perforans

Valorificare

Usturoiașii nu sunt astfel de calitativi ca cocârții, dar pot fi valorificați asemănător, chiar împreună cu ultim numiții.^[22]

Note

Bibliografie

• Marcel Bon: „Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
• Bruno Cetto, vol 1-4 (vezi sus)
• Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, ISBN 3-85502-0450
• Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „Pilze”, Editura Silva, Zürich 1986
• Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
• J. E. și M. Lange: „BLV Bestimmungsbuch - Pilze”, Editura BLV Verlagsgesellschaft, München, Berna Viena 1977, ISBN 3-405-11568-2
• Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, p. 180-181, ISBN 978-3-440-14530-2
• Till E. Lohmeyer & Ute Künkele: „Pilze – bestimmen und sammeln”, Editura Parragon Books Ltd., Bath 2014, ISBN 978-1-4454-8404-4
• Meinhard Michael Moser: „Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas” ediția a 4-a, vol. II/b 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1978

Legături externe

• Materiale media legate de Usturoiași la Wikimedia Commons
• Marasmius alliaceus, film în limba italiană

Česnovka (znanstveno ime Marasmius alliaceus)je gliva z užitno gobo, ki spada v družino sehličark.

Opis

Ime je gliva dobila po značilnem vonju po česnu. Klobuk je pri mladih primerkih zvonast, kasneje pa postane izbočen in po večini zvihan^[1]. Klobuk odraslih gob ima premer od 2 do 4 cm in ima tanko kožico. Barva klobuka je okrasta, lahko pa tudi meseno rdečkasta ali celo peščena. Lističi so belkasti, debeli in razmaknjeni. Ob betu so rahlo pritrjeni. Trosni prah je bele barve. Bet je žilav, gol in gladek, dolg pa je lahko do 15 cm in ima premer do 3 mm. Barva beta je svetlo rdeče rjava^[2][3][4].

Razširjenost in uporabnost

Česnovka raste v velikih skupinah, najpogosteje v bukovih gozdovih. Zaradi močnega vonja po česnu se največ uporablja kot začimbna goba. Pojavlja se od zgodnjega poletja do jeseni. Česnovko lahko zamenjamo s sorodno vrsto M. scorodonius, ki pa ima svetleč rdeč bet. Podobna vrsta je rudi M. prasiosmus (synonym: M. querceus) ki ima bet podobne barve kot česnovka, vendar pa ima ta vrsta klobuk bolj škrlatne barve, okus pa je izrazito pekoč.^[2].

Reference

Часничник великий Часничник великий Біологічна класифікація Царство: Гриби (Fungi) Відділ: (Basidiomycota) Клас: Базидіоміцети
(Basidiomycetes) Підклас: (Hymenomycetidae) Порядок: Агарикальні (Agaricales) Родина: Marasmiaceae Рід: Часничник (Marasmius) Вид: Часничник великий
(Marasmius alliaceus)

Часни́чник вели́кий (Marasmius alliaceus (Jacquin.ex Fr.) Fr.) — їстівний гриб з родини Marasmiaceae.

Шапка 2-4(5) см у діаметрі, опуклорозпростерта, з опущеним рубчастим краєм, білувата, коричнювато-кремова або коричнювато-сіра, з віком світлішав, зморшкувата. Пластинки білуваті, рідкі. Спорова маса біла. Спори 7-11,5 Х 6-8 мкм, гладенькі. Ніжка 4-15(20) Х 0,1-0,3 см, порожня, з довгим коренеподібним виростом, коричнево-чорна, трохи рубчаста. М'якуш білуватий, із сильним запахом часнику.

В Україні поширений у Карпатах і Криму. Росте у листяних (переважно букових), зрідка хвойних лісах, на листі, гнилій деревині, ґрунті; у травні — листопаді.

Використовують свіжим, сушеним.

Див. також

• Часничник дрібний
• Часничник дубовий

Джерела

• Зерова М. Я., Єлін Ю. Я., Коз'яков С. М. Гриби: їстівні, умовно їстівні, неїстівні, отруйні. — Київ : Урожай, 1979. — С. 108–109.

Вікісховище має мультимедійні дані за темою: Marasmius alliaceus

Царство: Грибы

Подцарство: Высшие грибы

Отдел: Базидиомицеты

Подотдел: Agaricomycotina

Класс: Агарикомицеты

Подкласс: Агарикомицетовые

Порядок: Агариковые

Семейство: Негниючниковые

Род: Чесночник

Вид: Чесночник большой

• Marasmius alliaceus (Jacq.) Fr., 1838

• 1 Биологическое описание
  • 1.1 Сходные виды
• 2 Ареал и экология
• 3 Систематика
  • 3.1 Синонимы
• 4 Литература

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Чесночник_большой&oldid=88671658