nomes no trilho de navegação
Perception Channels: tactile ; chemical
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Diversity of Living Equids
The mammal families Equidae (horses), Tapiridae (tapirs), and Rhinocerotidae (rhinoceroses) together comprise the order Perissodactyla (the odd-toed ungulates). Equidae includes just seven species, all placed in a single genus, Equus. Zebras (which have stripes) live on the savannas and bush-woodlands of Africa; asses (which are dark on top and pale under the belly) inhabit deserts from the Horn of Africa across the Middle East to the mountains of Asia; and horses (which have mostly uniform coat color) live in the temperate grasslands of North America, Eastern Europe, and Central Asia. These three groups apparently represent clades, but uncertainties in equid phylogeny remain.
The earliest equids are believed to have evolved in North America more than 50 million years ago, but migration brought equids to Europe, South America, and Asia. Based on fossil analysis, equid diversity by the end of the Miocene (~5 million years ago) included more than a dozen genera, but as a result of lineage extinction since then, all extant equids are placed in the single genus Equus. The caballines or ("true horses") include the domesticated and feral horse (E. caballus), which is believed to be derived from the wild Tarpan lineage, and the wild Przewalki's Horse (E. przewalskii). The non-caballines include the (a) hemionines or hemiones (Asiatic Wild Ass, E. hemionus, and Tibetan Wild Ass, E. kiang), (b) African Wild Ass (E. africanus), (c) the ancestor of the domesticated donkey (E. asinus), and (d) the African Zebras (the Plains Zebra, E. quagga, with its many subspecies including the extinct Quagga, E. quagga quagga; the Mountain Zebra, E. zebra; and Grevy's Zebra, E. grevyi). For a phylogenetic analysis of relationships among living equids based on complete mitochondrial DNA (mtDNA) sequences, see Vilstrup (2013). Steiner et al. (2012) came to largely concordant conclusions based on their analysis of partial mtDNA and nuclear DNA sequences. In North America, horses went extinct by around 12,000 years ago--until domestic horses were reintroduced by European explorers; feral descendants of these horses are now well established in parts of the western United States.
Equid Morphology
Horses have long-haired tails and long manes that fall to one side of the neck in domestic horses. A characteristic anatomical feature is the presence of chestnuts (chestnuts are callosities on the inner side of the leg above the knee on the foreleg and, in horses but not in asses and zebras, below the hock on the hindleg.). The three species of zebras have distinct stripe patterns: The stripes of Plains Zebras are broad and touch underneath the belly; the stripes of Grevy's Zebras are thin and do not meet underneath the belly; the stripes of Mountain Zebras are intermediate in width and also do not meet underneath the belly. Grevy's Zebras have a white rump at the base of the tail, whereasMountain Zebras have a "waffle iron" pattern on the back near the base of the tail. The head of Grevy's Zebras is relatively larger than that of other zebras, with an elongated face, and its large rounded ears can be rotated independently in different directions.
Equid Ecology and Behavior
All equids live in open habitats, whether temperate grassland (horses), African savanna (zebras), or hot and sandy or high elevation cold and stony deserts (asses).
Equids are active both during the day and at night and spend a large portion of their time foraging. Equids are mainly grazers. They are able to eat tough, fibrous vegetation, often laden with silica crystals. As hind-gut fermenters, they do not process food as efficiently as ruminants and must therefore consume larger volumes. Equids sleep in short bouts, usually while standing (anatomical innovations in both their front and rear legs allow them to sleep without collapsing).
Equids are gregarious animals with complex social interactions. They form groups ranging from tens to many hundreds of individuals. They are unusual among mammals in that juveniles of both sexes disperse when they mature. There are two basic types of equid social structures. In the first type, which characterizes horses as well as Plains and Mountain Zebras, females and their young offspring live in small family groups with a single male. These groups range widely and mating in these groups involves multiple females mating with a single male. In the second type of social structure, which characterizes Grevy's Zebras as well as African, Asiatic, and Tibetan Wild Asses, associations among adult males and females are transitory, sometimes lasting just a few hours. Males establish resource-based territories that allow them to associate with many females for as long as they remain in the male's exclusive area. In this case, both males and females have multiple mates. For this second type of social system, the only persistent bonds are between females and their young offspring. In both types of social systems, many males are not able to associate with females and form bachelor groups.
Equids and Humans
The relationship between humans and equids goes back thousands of years. Neolithic drawings of horses, some dating back 20,000 years, cover the walls of caves in Italy, France, and northern Spain. When humans reached the New World, the naïve horses there were no match for the humans hunting them and they were eradicated over a period of several hundred years, with entire herds sometimes stampeded over cliffs. European explorers later brought horses back to North America. Feral populations of domestic horses are now present in North and South America, Europe, New Zealand, Australia, and on many oceanic islands. Horses were domesticated by nomads on the Asian Steppe around 4000 years ago, placing them among the first animals domesticated by humans. Over the millenia, hundreds of breeds of horses and donkeys have been bred for various uses (e.g., Belgians and Clydesdales for pulling heavy loads, Percherons to carry knights in heavy armor, Thouroughbreds for racing, Quarter Horses to help herd cattle, and mules [the cross between a female horse and a male donkey] for use as tough and sure-footed pack animals). The domestication of horses made the work of transporting people and goods as well as farming much easier. The domestication of the wild ass and subsequent cross-breeding of donkeys with horses yielded hybrids such as mules that were even stronger and tougher than their progenitors. In addition to make life easier for people, however, the domestication of horses facilitated war and social inequality. Curiously, zebras were never domesticated, although they were sometimes tamed and used to draw chariots and carriages for show. It is possible that zebras exhibit too much aggression in their social interactions to be good candidates for domestication.
Equid Conservation Status
In areas with dense human populations, such as the Near East, North Africa, and Western Europe, wild horses were driven to extinction in early historical times. They persisted until late historical times in many parts of Eastern Europe and western Asia. Forest populations persisted until 1814 in Latvia and until the early 19th century in Poland. Steppe populations persisted a bit longer: the last known wild Tarpan was killed in December 1879 in the Tavrichesky steppe, near Askania-Nova, Ukraine. An individual caught near Kherson lived in the Moscow Zoological Park until the 1880s. Captive-bred animals were maintained on stud farms, but the last Tarpan of wild stock died in 1918.
The Plains Zebra subspecies known as the Quagga, which was once distributed in southern South Africa, was extinct by around 1883. Przewalski's Horse, which likely once roamed the steppes of China and central Asia, became extinct in the wild, with the last known free-roaming individual observed in the Dzungarian Gobi in Mongolia in 1969. Reintroduction efforts using captive bred Przewalski's Horses have met with some success in Mongolia and China. Grevy's Zebra and the African and Asiatic Wild Asses are endangered. Mountain Zebras are vulnerable. The Tibetan Wild Ass—the only equid that typically lives for part of the year above 5000 m—is poorly known, but populations are believed to be stable, as are Plains Zebras over much of their range.
Perdagtiges (Equidae) is 'n familie van onewehoewige soogdiere. Die familie het nog net een lewende genus, naamlik Equus. Al die perde, donkies en sebras behoort aan die genus. Spesies van die genus kan verbaster, maar die nageslag is gewoonlik steriel.
Wilde perdaftiges kom nog op grasvlaktes in oostelike en suidelike Afrika, asook in Sentraal-Asië voor. Verwilderde perde word ook in Amerika en Australië aangetref. Twee spesies, die perd en donkie, is suksesvol gedomestikeer en word wêreldwyd (hoofsaaklik as las- en rydiere) aangehou.
Die huidige spesies is almal medium tot groot herbivore. Hulle het lang pote, elk met 'n enkele hoef, lang nekke en koppe. Die ore is groot en omhoog gerig. Al die spesies het maanhare en 'n lang stert. Hulle kom in 'n verskeidenheid van kleure voor. Die mannetjies is groter as die wyfies.
Perdagtiges leef hoofsaaklik van gras, maar hulle vreet ook ander plantmateriaal, soos blare, takkies en wortels. Hulle is groepsdiere. Sommige spesies (veral die bontkwagga) wei soms in gemengde troppe saam met ander hoefdiere.
Twee perde
'n Donkie
Die uitgestorwe kwagga
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Perdagtiges
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Perdagtiges.Perdagtiges (Equidae) is 'n familie van onewehoewige soogdiere. Die familie het nog net een lewende genus, naamlik Equus. Al die perde, donkies en sebras behoort aan die genus. Spesies van die genus kan verbaster, maar die nageslag is gewoonlik steriel.
Wilde perdaftiges kom nog op grasvlaktes in oostelike en suidelike Afrika, asook in Sentraal-Asië voor. Verwilderde perde word ook in Amerika en Australië aangetref. Twee spesies, die perd en donkie, is suksesvol gedomestikeer en word wêreldwyd (hoofsaaklik as las- en rydiere) aangehou.
Die huidige spesies is almal medium tot groot herbivore. Hulle het lang pote, elk met 'n enkele hoef, lang nekke en koppe. Die ore is groot en omhoog gerig. Al die spesies het maanhare en 'n lang stert. Hulle kom in 'n verskeidenheid van kleure voor. Die mannetjies is groter as die wyfies.
Perdagtiges leef hoofsaaklik van gras, maar hulle vreet ook ander plantmateriaal, soos blare, takkies en wortels. Hulle is groepsdiere. Sommige spesies (veral die bontkwagga) wei soms in gemengde troppe saam met ander hoefdiere.
Los équidos (Equidae) son una familia de mamíferos placentarios del orde Perissodactyla, que contién solo un xéneru viviente, Equus, y numberosos xéneros fósiles. Esti xéneru apaeció mientres el Pleistocenu en América del Norte, dende onde colonizó progresivamente Suramérica, Eurasia y África. Darréu escastóse n'América hasta'l so reintroducción mientres la conquista española.
Los équidos actuales caracterizar pola presencia de dientes de corona alta, aptos pa pastiar yerba en praderíes, estepes y semidesiertos, la presencia d'un únicu deu en cada pata recubiertu de cascu, y un estilu de vida más o menos social, nel qu'una menada con un númberu variable de críes y femes poner a les órdenes d'un machu adultu o semental, que ye l'únicu autorizáu a reproducise.
Los équidos actuales clasifíquense toos nel xéneru Equus qu'inclúi los caballos, los pollinos y les cebres.
El caballu (Equus ferus caballus) ye un animal adomáu dende la Edá del Bronce, que dacuando s'atopa n'estáu selvaxe, de la qu'esisten numberoses races. Foi usada pol home como animal de tiru, de carga y como cabalgadura.
Considérase qu'hai dos especies de pollinos: el pollín selvaxe africanu (Equus africanus) y el pollín selvaxe asiáticu o onagru (Equus hemionus); dambos tán amenaciaos d'estinción. El pollín domésticu foi consideráu mientres enforma tiempu una especie estreme (Equus asinus), pero demostróse que pertenez a la especie Y. africanus (tratar de la subespecie Equus africanus asinus).
Les cebres o zebras son équidos xavazs propios d'África, que la so carauterística más notable ye la so pelame rayada carauterísticu. Les cebres son negres, les rayes que tienen son blanques y non al aviesu como se creía hasta fai bien pocu. Genéticamente el so color ye'l negru, y ellí onde nun se llogra la pigmentación formen les rayes blanques.
Na actualidá esisten tres especies y delles subespecies; la cebra común (Equus quagga), la cebra de Grévy (Equus grevyi) y la cebra de monte (Equus zebra).
La taxonomía de los équidos ye complexa, con innumberables xéneros fósiles, prueba d'un pasáu floreciente, dellos d'ellos probablemente parafiléticos.[1] Conócense unes 350 especies.[2] Toles especies actuales pertenecen al xéneru Equus.
La denomada comúnmente «evolución del caballu» inclúi toles especies de la familia Equidae,[4] a la que pertenez el caballu domésticu, los caballos selvaxes, los pollinos y les cebres, ente otres.
Esta familia surdió d'una diferenciación a los perisodáctilos, de la cual tamién surdieron los rinocerontes y tapires mientres el Eocenu, fai 55 millones d'años. Dempués, los miembros de la caña de los équidos evolucionaron de manera distinta según la rexón onde vivíen y el clima que teníen que soportar.
La so evolución foi influyida pel so mediu y, nos últimos tiempos, bien probablemente pol home. El descubrimientu d'esta hestoria polos científicos dio argumentos sólidos a los defensores de la teoría de la evolución ante'l puntu de vista de los creacionistes.
Nel Cenozoicu los continentes actuales yá taben formaos y ocupaben más o menos la so situación actual, pero Eurasia nun taba en contautu con África. Atopáronse fósiles de los mesmos xéneros en Eurasia y Norteamérica, dalgunos de los cualos a entrambos llaos del estrechu de Bering, onde esistió un pasaxe llamáu Beringia hasta fai unos 11.600 años.
Los caballos más primitivos descubiertos son del xéneru Hyracotherium (conocíu tamién como Eohippus). Dellos autores consideren que nun formen parte de la familia Equidae, y otros considerar como dos xéneros distintos. Presenten carauterístiques de los que más palantre daríen llugar a los caballos modernos. Con cuatro dedos, vivieron nos montes mientres el Eocenu, fai 60 millones d'años, y evolucionaron en Norteamérica, a pesar de que dalgunos migraren al Vieyu Mundu al traviés del estrechu de Bering.[5]
El Hyracotherium yera pequeñu (unos 20 cm) y compactu. Alimentar de fueyes y tenía una vida solitaria nel sotobosque. Evolucionó progresivamente, especializándose al correr, crecer y adquirir un celebru paecíu al de los caballos modernos. Diose'l nome de Orohippus a la etapa evolutiva ente fai 45 y 42 millones d'años, con siete especies descubiertes.
Paez que surdieron otros xéneros. En Norteamérica, el Mesohippus, de la midida d'un perru grande. Vivió nun clima caloroso y seco dende fai 42-33 millones d'años. Paez coesistir mientres un tiempu col Miohippus (40-25 millones d'años), inda más grande que l'anterior. El Miohippus anició dos rama distintos nesti continente, delles especies de les cualos migraron a Eurasia. Estremar pola cara allargada.
Dempués surdió Merychippus fai 20-17 millones d'años, animales de 80 cm d'altor. Los dos últimos deos siguen atrofiándose y ye el primer caballu que solo se nutre de yerba. Estrémense dos tipos d'equinos con calteres morfolóxicos bien distintos, Hipparion y Pliohippus.
Los Hipparion estremar de los équidos modernos polos sos miembros tridáctilos y el dibuxu del esmalte sobre les corones de los molares, ente que los Pliohippus (5-2 Ma) yá tienen solo un deu. Con éses considérase qu'estos postreros comparten un ancestru colos Equus más recién que colos Hipparion. Los Pliohippus vivíen en Suramérica, Norteamérica y Eurasia. De la caña común de Norteamérica surdieron los Equus y Dinohippus.
El xéneru Equus apaeció fai ente 5 y 4 millones d'años. Tien una midida de 125-135 cm. Tien los güeyos a entrambos llaos de la cabeza pa detectar predadores a grandes distancies.
La hestoria recién de los caballos nun se conoz bien. En concretu, nun se sabe cuando tuvo llugar la especiación ente pollinos, caballos selvaxes, cebres y caballos domésticos. Nun se sabe si les especies doméstiques (caballu y pollín) son la resultancia d'una seleición llevada a cabu polos humanos o si surdieron de la seleición natural. Conozse muncho meyor la hestoria del caballu domésticu dende l'antigüedá.
Aun así, la cadarma de caballu más antiguu, Equus stenonis ye de finales del Terciariu n'Europa occidental. Los científicos creen que ye descendiente de Plesippus. Equus stenonis evolucionó darréu en dos rama, una de les cualos yera más pesada que la otra. Equus scotti, una forma similar, foi común n'América, onde dalgunos d'ellos fixeron bien grandes. Estes especies americanes escastáronse fai 11 000 años mientres la estinción de la megafauna americana.
Los équidos (Equidae) son una familia de mamíferos placentarios del orde Perissodactyla, que contién solo un xéneru viviente, Equus, y numberosos xéneros fósiles. Esti xéneru apaeció mientres el Pleistocenu en América del Norte, dende onde colonizó progresivamente Suramérica, Eurasia y África. Darréu escastóse n'América hasta'l so reintroducción mientres la conquista española.
Los équidos actuales caracterizar pola presencia de dientes de corona alta, aptos pa pastiar yerba en praderíes, estepes y semidesiertos, la presencia d'un únicu deu en cada pata recubiertu de cascu, y un estilu de vida más o menos social, nel qu'una menada con un númberu variable de críes y femes poner a les órdenes d'un machu adultu o semental, que ye l'únicu autorizáu a reproducise.
Els èquids (Equidae) formen la família de mamífers que actualment es compon de tres grups d'espècies: cavalls, ases i zebres. Tots són part del gènere Equus. Són perissodàctils (Perissodactyla), és a dir amb un nombre imparell de dits, en aquest cas un sol dit.
Els fòssils més antics coneguts assignats a la família Equidae són de principis de l'Eocè, fa 54 milions d'anys. Solien estar assignats al gènere Hyracotherium, però l'espècie tipus d'aquest gènere ara no es considera membre d'aquesta família. Les altres espècies s'han dividit en diferents gèneres. Aquests primers èquids eren animals de la mida d'un gos amb tres dits dels peus posteriors i quatre als peus frontals. Eren herbívors que vivien en estepes, menjant plantes toves i adaptats per a corre. La complexitat dels seus cervells suggereixen que ja eren animals llestos i intel·ligents.[1] Les espècies posteriors van reduir el nombre de dits dels peus, i van desenvolupar les dents més adequades per tot tipus d'herbes de les planes i altres plantes mes consistents.
Aquesta família es va tornar relativament diversa durant el Miocè, apareixent moltes noves espècies. Per aquesta època, els èquids van evolucionar amb una configuració semblant als cavalls actuals, desenvolupat la forma típica del cos de les espècies modernes.[2] Moltes d'aquestes espècies van tenir el pes principal dels seus cossos en el tercer dit central del peu, mentre que altres el van reduir, i amb prou feines tocaven a terra. L'únic gènere Equus supervivent, va evolucionat a principis del Plistocè i es va estendre ràpidament pet tot el món.[3]
Les espècies salvatges actuals continuen sent objecte de debat entre els autors i encara es discuteix l'estatus d'espècie o subespècie de determinats tàxons. Hi ha 6 o 7 espècies silvestres (segons els autors) encara vives, generalment en perill d'extinció.
Moltes d'aquestes espècies inclouen sub-espècies, algunes de les quals ja s'han extingit, i que van desaparèixer a causa de l'ampla distribució geogràfica d'aquests animals.
Cavalls:
Ases (2 o 3 espècies segons autors):
Zebres (3 espècies):
Existeixen diverses espècies d'èquids ja extintes, probablement des de l'Hyracotherium o Eohippus de l'Era Secundària, que no es classificarien dins de la família dels èquids.
Hi ha dues espècies domèstiques (o subespècie, o fins i tot només varietats, segons els autors), àmpliament diversificada a través dels nombroses races de diferents mides i variants de colors:
No hi ha consens en atribuir l'estatus taxonòmic per aquests grups d'animals. Alguns autors els hi reconeix l'estatus d'espècie, mentre que altres els consideren una única subespècie amb varietats de les espècies salvatges originals.
D'acord amb Ernst Mayr, una espècie és una comunitat reproductiva de poblacions aïllades d'altres comunitats.[4] Les espècies domèstiques es creuen amb la seva espècie relacionada quan tenen ocasió. Les races primitives d'animals domèstics constituirien, en general, una entitat reproductiva amb la seva espècie ancestral si tinguéssin oportunitat. La classificació d'animals domèstics en tant que espècie propera no seria acceptada. Per aquest motiu es definiria com a subespècie.
La nova subespècie rep el nom de l'espècie original, complementada amb el nom de la subespècie (que inclou l'epítet específic).
Nom comú Nom científic tradicional Nom científic revisat Gos domèstic Canis familiaris Canis lupus familiaris Cavall domèstic Equus caballus Equus ferus caballus Ase domèstic Equus asinus Equus africanus asinusAlguns biòlegs són fins i tot reticents a utilitzar la noció de subespècie per a un grup domesticat. Des d'un punt de vista evolutiu, la idea d'una espècie o subespècie està de fet relacionada amb la idea de selecció natural i no de selecció artificial. A causa d'aquesta reticència, des de 1960, s'utilitza cada cop més la forma de designació, abreviada f, que expressa clarament que es tracta d'una forma d'animal domèstic que possiblement pot relacionar-se amb diverses subespècies salvatges:
Els èquids (Equidae) formen la família de mamífers que actualment es compon de tres grups d'espècies: cavalls, ases i zebres. Tots són part del gènere Equus. Són perissodàctils (Perissodactyla), és a dir amb un nombre imparell de dits, en aquest cas un sol dit.
Koňovití (Equidae) jsou jednou ze tří recentních (žijících) čeledí řádu lichokopytníků.
Na rozdíl od ostatních dvou čeledí mají zachován pouze jediný, třetí prst, z druhého a čtvrtého se zachovaly jen rudimenty (bodcové kosti). Prst je chráněn rohovitým kopytem, zvířata našlapují na okraj kopyta (chodí „po nehtu“).
Všichni koňovití jsou stádní, sociální zvířata, která potřebují kontakt s ostatními jedinci svého druhu. Žijí v malých rodinných skupinách, tvořených hřebcem (zřídka dvěma hřebci) a jejich harémem, klisnami a jejich potomky. Tyto rodinné skupiny jsou velmi stálé, jedinci uvnitř skupiny se dobře znají a trvale zůstávají spolu. Hřebec svůj harém brání před jinými samci.
Rodinné skupiny se volně sdružují do větších i velkých stád.
Výjimku tvoří zebra Grévyho a divoký asijský osel, kde jsou hřebci vázáni na určité území, které brání. Páří se se samicemi, které pravidelně migrují přes toto jejich teritorium.
Většina koňovitých je divokých a nelze je zkrotit. Dva druhy se ale člověku podařilo domestikovat: je to osel domácí (Equus africanus f. asinus) a kůň domácí (Equus caballus f. domesticus)
Do čeledi koňovitých patří pouze jeden recentní rod, Equus.
Obrázky, zvuky či videa k tématu koňovití ve Wikimedia Commons
Koňovití (Equidae) jsou jednou ze tří recentních (žijících) čeledí řádu lichokopytníků.
Na rozdíl od ostatních dvou čeledí mají zachován pouze jediný, třetí prst, z druhého a čtvrtého se zachovaly jen rudimenty (bodcové kosti). Prst je chráněn rohovitým kopytem, zvířata našlapují na okraj kopyta (chodí „po nehtu“).
Všichni koňovití jsou stádní, sociální zvířata, která potřebují kontakt s ostatními jedinci svého druhu. Žijí v malých rodinných skupinách, tvořených hřebcem (zřídka dvěma hřebci) a jejich harémem, klisnami a jejich potomky. Tyto rodinné skupiny jsou velmi stálé, jedinci uvnitř skupiny se dobře znají a trvale zůstávají spolu. Hřebec svůj harém brání před jinými samci.
Rodinné skupiny se volně sdružují do větších i velkých stád.
Výjimku tvoří zebra Grévyho a divoký asijský osel, kde jsou hřebci vázáni na určité území, které brání. Páří se se samicemi, které pravidelně migrují přes toto jejich teritorium.
Většina koňovitých je divokých a nelze je zkrotit. Dva druhy se ale člověku podařilo domestikovat: je to osel domácí (Equus africanus f. asinus) a kůň domácí (Equus caballus f. domesticus)
Hestefamilien (Equidae) er den taksonomiske familie, der omfatter heste og beslægtede dyr, det vil sige de nulevende heste, æsler og zebraer samt mange andre arter, der kun er kendt fra fossiler. Alle nulevende arter findes i slægten Equus. Hestefamilien hører til ordenen uparrettåede hovdyr sammen med tapirer og næsehorn.
Hovedartikel: Hestens evolution.De ældst kendte fossiler af Equidae stammer fra den tidlige eocæn, for 54 millioner år siden. De blev tidligere henført til slægten Hyracotherium, men typearten for denne slægt menes nu at tilhøre en anden familie. De øvrige arter er derfor nu i andre slægter. Disse tidlige medlemmer af Equidae var rævestore dyr med tre tæer på bagbenene og fire tæer på forbenene. De var planteædrere, der levede af ret bløde planter, og de var allerede udviklet til løb. Kompleksiteten af deres hjerner antyder, at de allerede var vagtsomme og intelligente dyr.[1] Senere udviklede arter havde færre tæer og tænder, der var bedre egnet til græs og anden hård plantekost.
Familiens medlemmer blev relativt forskelligartede under miocæn, med mange nye arter. På dette tidspunkt var de mere hestelignende med den typiske kropsbygning kendt fra nutiden.[2] Mange af disse arter støttede med hovedparten af deres kropsvægt på deres midterste tå (tredje tå), mens de andre blev reducerede og kun knapt rørte jorden. Den eneste overlevende slægt Equus var kommet til i den tidlige pleistocæn og spredte sig hurtigt til store dele af verden.[3]
† angiver uddøde taxa.
Hestefamilien (Equidae) er den taksonomiske familie, der omfatter heste og beslægtede dyr, det vil sige de nulevende heste, æsler og zebraer samt mange andre arter, der kun er kendt fra fossiler. Alle nulevende arter findes i slægten Equus. Hestefamilien hører til ordenen uparrettåede hovdyr sammen med tapirer og næsehorn.
Die Equidae stellen die Vertreter der Familie der Pferde (teilweise auch Einhufer) innerhalb der Unpaarhufer (Perissodactyla) dar. Diese Familie war ursprünglich sehr umfangreich, umfasst heute aber nur noch die Gattung Pferde (Equus) mit dem Hauspferd und dem Przewalski-Pferd sowie den verschiedenen Esel- und Zebraarten. Die letzte „echte“ Wildpferdeart – der Tarpan – wurde im 18. und 19. Jahrhundert ausgerottet. Die Stammesgeschichte der Familie der Pferde begann schon im frühen Eozän vor rund 56 Millionen Jahren und gehört zu einer der umfangreichsten und am besten überlieferten einer Säugetiergruppe. Die heutigen Pferde stellen auf Grund ihrer Bevorzugung von harter Grasnahrung und ihrer damit verbundenen Lebensweise in offenen Landschaften die gegenwärtig am stärksten spezialisierten Vertreter innerhalb der Ordnung der Unpaarhufer dar.
Die heutigen Pferde umfassen mittelgroße bis große Säugetiere, deren Kopf-Rumpf-Länge von 200 bis 300 cm variiert, während die Schulterhöhe etwa 110 bis 150 cm erreicht. Das Gewicht liegt zwischen 175 und 450 kg. Kennzeichnende Merkmale sind der kräftige Körper, die langen Gliedmaßen und der ebenfalls lange Hals mit dem großen Kopf und den hochkronigen (hypsodont) Backenzähnen. Weiterhin auffällig sind die Halsmähne und der durch die Langhaare schweifartig wirkende und teils über 110 cm lange Schwanz, dessen knöchernes Gerüst aber in der Regel nur die Hälfte an Länge erreicht. Charakteristischstes Merkmal der heutigen Pferde jedoch sind die jeweils nur aus einem Zeh bestehenden Hände und Füße, weswegen die rezenten Vertreter auch als „Einhufer“ bezeichnet werden.[1][2][3] Ausgestorbene Mitglieder der Pferdegruppe konnten durchaus auch größer werden, einige Zuchtformen heutiger Hauspferdrassen übertreffen die Maße der rezenten Wildformen teilweise erheblich.[4]
Stammesgeschichtlich ältere Angehörige der Equidae besaßen allerdings ein deutlich abweichendes Aussehen. Vor allem die frühesten Angehörigen wie Sifrhippus, aber auch die Pferdeartigen Hyracotherium oder Propalaeotherium, alle stammen aus dem frühen bis mittleren Eozän, waren sehr klein und wogen teilweise unter 10 kg.[5] In ihrem Habitus glichen sie dabei mit ihren schlanken Gliedmaßen und der deutlich konvex gekrümmten Wirbelsäule weitgehend den anderen frühen Unpaarhufern. Außerdem besaßen sie an den Vorderfüßen vier, an den Hinterfüßen drei Zehen, ein archaisches Merkmal, das sich bei den heutigen Unpaarhufern einzig noch bei den Tapiren gehalten hat. Die deutlich konvex geformte Wirbelsäule wird weiterhin als Anpassung an eine Lebensweise in einem eher geschlossenen, waldartigen Biotop gedeutet, wo diese Tiere als scheue Buschschlüpfer lebten. Eine Unterscheidung der Gattungen der frühen Pferdevertreter zu anderen basalen Perissodactylen, wie dem gleichzeitig auftretenden frühen Tapirartigen Hyrachyus, ist weitgehend nur anhand der Zähne möglich.[6]
Die Entwicklung zur heutigen Morphologie mit dem charakteristisch gerade verlaufenden Rücken und dem nur einen funktionalen Zeh je Gliedmaße erfolgte schrittweise. Die Zunahme der Beinlänge und des Körpergewichts gingen mit einer Versteifung des hinteren Abschnitts der Rückenwirbelsäule (Lendenwirbel) einher. Daraus entwickelte sich der typisch „steife“ Galopp der heutigen Pferde, der deutlich abweicht von dem „flexiblen“ Sprint anderer schnellläufiger Säugetiere wie etwa des Geparden.[7] Die Reduktion der Zehenanzahl erfolgte von den ersten vierzehigen (tetradactylen) Pferden über dreizehige (tridactyle) hin zu einzehige (monodactyle). Die ersten einzehigen Pferde („Einhufer“) sind im Miozän nachweisbar. Die Reduktion der Zehenanzahl führte dabei auch zur Änderung des Ganges. Traten ursprüngliche Pferde noch mit einem vorderen Teil der Hände und Füße auf (Zehengänger), so berührten spätere Formen nur mit dem letzten Zehenglied den Boden (Zehenspitzengänger). Dies trifft auch auf die heutigen Pferde (Equus) zu. Die Entwicklung der Monodactylie beschränkt sich dabei auf die jüngste Entwicklungsphase der Pferde aus der Tribus der Equini. Die eigentliche Besonderheit des Pferdefußes findet sich daher nicht in der Reduktion der Zehenanzahl und der Ausbildung nur eines funktionalen Zehs je Gliedmaße. Vielmehr stellt die wichtigste Änderung der Übergang von einem eher flachen Fuß der Zehengänger zum steilgestellten Fuß der Zehenspitzengänger dar, was evolutiv weitaus früher stattfand und auch bei tridactylen Pferden nachweisbar ist. Eine der Ursachen für die Monodactylie der heutigen Pferde und ihrer unmittelbaren Nahverwandtschaft wird daher teilweise in einer Veränderung der Ernährungsstrategie hin zu weitschweifenderen Wanderungen in offenen Landschaften vermutet. Als treibender Faktor in den einzelnen Entwicklungsphasen des Pferdefußes war sie allerdings nach Untersuchungen aus dem Jahr 2021 nur bedingt wirksam. Vielmehr spielten umfassendere geologische Ereignisse eine Rolle, wie etwa das Grande Coupure am Übergang vom Eozän zum Oligozän oder der Große Amerikanische Faunenaustausch im Verlauf des Pliozäns, hervorgerufen durch die Entstehung der Landbrücke zwischen und Nord- und Südamerika. Hier passten sich die Pferde entweder durch klimatisch bedingte Naturraumänderungen verbunden mit einer Artenausdünnung oder aber durch zusätzlich erschließbare Lebensräume den jeweils neuen landschaftlichen Gegebenheiten stärker an.[8] Generell reduziert eine verringerte Zehenanzahl die Reibungsenergie zwischen Fuß und Substrat, was vor allem bei höheren Geschwindigkeiten wie Trab und Galopp in offenen Landschaften vorteilhaft ist.[9][10]
Die Transformation des Pferdekörpers schließt darüber hinaus auch weitere Veränderungen im Bewegungsapparat mit ein. An den körperfernen (distalen) Gelenkenden der Metapodien bildete sich bei den Einhufern eine nahezu kreisrunde Gelenkfläche, die beim heutigen Pferd etwa 270° umfasst und mittig einen sagittalen Knochenrücken besitzt. Dies führte zu wesentlich besseren und weit ausladenderen Längsbewegungen und verhindert ein seitliches Ausscheren der dort ansetzenden Zehenknochen. Pferde des frühen Miozäns wie Mesohippus hatten weniger umfangreich ausgebildete Gelenkenden, die nur 150° abdeckten, und einen kaum ausgebildeten mittleren Rücken.[10] Weiterhin gehört der Umbau des Kniegelenks dazu, welches im Laufe der Entwicklung immer asymmetrischer wurde – so nahm die Länge der inneren Gelenkrolle am unteren Ende des Oberschenkelknochens verglichen zur äußeren unverhältnismäßig stark zu. Der Prozess zur Ausbildung eines asymmetrischen Kniegelenks begann vor wenigstens 12 Millionen Jahren und stellt eine Anpassung der Equiden einerseits an die teilweise enorme Körpergrößenzunahme, andererseits und verbunden damit an offene Landschaften und eine schnelle Fortbewegungsart dar.[11][12] Allerdings schränkte die Ausbildung des Sprungbeins (Astragalus oder Talus) die Manövrierfähigkeit in eher geschlossenen Landschaften stark ein, was möglicherweise schon bei sehr frühen Equiden ausgebildet war.[13]
Weitere Veränderungen fanden vor allem am Schädel statt. Dies betrifft neben der allgemeinen Größenzunahme – eingeschlossen der Gehirnkapsel – auch weitgehend den Zahnapparat und den vorderen Gesichtsbereich. Die frühesten Pferdevertreter aus dem Eozän, wie Sifrhippus, besaßen die vollständige Bezahnung der modernen Säugetiere mit drei Schneidezähnen, einem Eckzahn, vier Prämolaren und drei Molaren je Kieferast.[13][14] Während sich die Zahnanzahl der Equiden nur gering veränderte – die heutigen Pferde haben in der Regel nur den Eckzahn und den vordersten Prämolaren reduziert –, kam es allerdings zu einer Vorverlagerung der hinteren Zahnreihe mit den Prämolaren und den Molaren im Bezug auf die Stellung der Orbita und der Symphyse, ohne die Länge der Zahnreihe verhältnismäßig stark anzuheben. Befand sich bei frühen Pferdevertretern die Augenhöhle noch oberhalb des ersten oder zweiten Molaren, liegt sie bei heutigen Pferden oberhalb oder leicht hinter dem letzten Backenzahn. Diese Vorverlagerung des hinteren Gebisses war ein Resultat aus der Umstellung der Ernährung der Pferde von weicher auf harte Pflanzennahrung, die die Entwicklung hochkroniger Zähne begünstigte, was vor allem im Verlauf des Miozän stattfand. Dabei vergrößerten sich auch die Ansatzflächen für die Kaumuskeln durch Veränderungen im vorderen Gesichtsbereich. Bemerkenswert ist aber, dass bei heutigen Hauspferden, abhängig von der Größe der einzelnen Rassen, diese evolutiven Veränderungen nur teilweise nachvollzogen werden können, was möglicherweise ein Ergebnis der unterschiedlichen Abschlussphasen der ontogenetischen Entwicklung innerhalb dieser Rassen darstellt.[15][16]
Eine Besonderheit der Pferde bilden die bereits erwähnten hochkronigen Backenzähne, von denen je Kieferbogen drei bis vier Prämolaren und drei Molaren ausgebildet sind. Bei heutigen Pferden fehlt der vorderste Prämolar aber häufig. Diehochkronigen Zähne nutzen sich durch die starke mechanische Beanspruchung beim Kauen der harten Gräser ab. Prinzipiell ragt nur der oberste Teil des Zahns aus der Alveole, der Rest verbleibt im Zahnfach und wird nach und nach herausgeschoben. Die Wurzel ist kurz sowie offen und schließt sich erst, wenn der Zahn nahezu abgekaut ist. Dabei ist auch eine merkliche Größenzunahme der Wurzel zu verzeichnen. Es wird vermutet, dass der im Zahnfach verbleibende Teil der Zahnkrone als „Ersatzwurzel“ fungiert und die wirkenden Scherkräfte beim Kauen abschwächt. Erst eine nahezu vollständige Abnutzung der Zahnkrone erfordert dann eine größere Zahnwurzel.[17]
Die heutigen Pferde weisen einen nur leichten Sexualdimorphismus auf. Stuten unterscheiden sich durch eine etwas geringere Körpergröße und die Abwesenheit oder deutlich kleinere Ausbildung des Eckzahns von den Hengsten. Bei den frühesten Pferden sind Geschlechtsunterschiede schwer feststellbar. Ab dem Miozän lassen sich aber unter anderem bei Miohippus oder bei Hipparion deutliche Unterschiede bei den Eckzähnen ausmachen, die bei den männlichen Tieren doppelt so lang wurden wie bei den weiblichen. Einige Forscher meinen, dass die Vergrößerung der Eckzähne bei den Hengsten mit der Ausbildung des Rossigkeitsgesichtes einhergeht, eine dem Flehmen ähnliche mimische Ausdrucksform mit hochgezogenen Lippen, angelegten Ohren und vorgestrecktem Kopf und dadurch deutlich sichtbaren Caninen bei paarungswilligen Hengsten. Demnach dürfte dieses Verhalten bis zu 20 Millionen Jahre zurückreichen.[18][10]
Die heutige Verbreitung der Pferde als Wildform erstreckt sich von Eurasien bis nach Afrika und umfasst weitgehend offene Lebensräume von borealen Steppenlandschaften bis hin zu tropischen Savannengebieten. Dabei kommen sie sowohl in Tiefländern als auch gebirgigen Gebieten und Hochländern bis über 4000 m Seehöhe vor. Frühere Pferdevertreter waren wesentlich weiter verbreitet. Der Ursprung der Familie liegt in Nordamerika. Vor allem mit der Anpassung an offene Landschaften entstand eine beispiellose Ausbreitung der Equiden, die allein vom späten Miozän vor fünf Millionen Jahren rund ein Dutzend Gattungen umfasste.[19] Von Nordamerika aus verbreiteten sie sich in ihre heutigen Lebensräume. Dabei erreichten sie Eurasien im unteren Miozän vor rund 20 Millionen Jahren.[20] Afrika wurde erstmals im oberen Miozän vor wenigstens 5 Millionen Jahren betreten,[21] während Südamerika im oberen Pliozän nach der Entstehung des Isthmus von Panama vor ca. drei Millionen Jahren besiedelt wurde.[19] Einzig Ozeanien und Antarktika gehören nicht zum natürlichen Verbreitungsgebiet der Equidae. Dabei besiedelten die Angehörigen der Pferde durchaus unterschiedliche Biotope. Frühe Equiden waren eher in geschlossenen oder halboffenen Waldlandschaften zu finden, erst später entwickelten sie sich zu den heute bekannten, hochspezialisierten Offenlandbewohnern.[22]
Prinzipiell lassen sich zwei verschiedene Modelle im Sozialverhalten unterscheiden. Ein Teil der rezenten Pferde, so das Przewalski-Pferd, das Hauspferd, das Bergzebra und das Steppenzebra, lebt in stabilen Herden oder Gruppenverbänden, die in der Regel von einem dominanten Hengst geführt werden. Diese „Harems“ bestehen aus drei bis sechs Mitgliedern, manchmal auch mehr, in der Regel aber unter zehn Individuen, in hierarchischen Rangstufen. Die Paarung findet hauptsächlich innerhalb der Gruppe statt. Jüngere männliche Tiere bilden partiell „Junggesellengruppen“. In beiden Gruppenverbänden wird die Rangstufung durch Dominanz geregelt. Die Ausdehnung der einzelnen Aktionsräume ist häufig sehr groß und kann 10 km² deutlich überschreiten (bis über 100 km²), die Grenzen und viel begangenen Wege werden vom dominanten männlichen Tier mit Kot und Urin markiert. Solche Herdenverbände existieren weitgehend in trockenen Gebieten mit wechselnden Jahreszeiten und einem schwankenden Nahrungsangebot. Das Grevyzebra, der Afrikanische und Asiatische Esel leben dagegen als territoriale Einzelgänger und verteidigen ihr Revier gegenüber Artgenossen. Herdenbildungen finden zwar manchmal auch statt, diese sind aber sehr instabil. In der Regel existieren nur Stuten-Fohlen-Gruppen. Eine derartige Sozialstruktur kommt in Gebieten mit einem wenig schwankendem Nahrungsangebot und ohne starke Saisonalisierung des Klimas vor. Es wird vermutet, dass diese Lebensweise mit Mutter-Jungtier-Verbänden und solitären Hengsten die eher urtümlichere ist, die bei den frühesten Pferden ebenfalls vorhanden war. Stabile Herdenverbände entwickelten sich möglicherweise erst im Miozän mit dem Aufkommen offener Landschaften.[10][1][2]
Die Tragzeit beträgt zwischen 12 und 13 Monate, wonach in der Regel ein Jungtier zur Welt gebracht wird, das bis zu maximal zwei Jahre gesäugt wird.[2] Diese als k-Strategie bezeichnete Reproduktionsform (lange Tragzeit, singuläre Jungtiere, lange Betreuungsphase) war auch schon bei stammesgeschichtlich alten Pferdevertretern zu beobachten. So finden sich bei einem Fossil einer Stute der ausgestorbenen Gattung Propalaeotherium aus dem Eckfelder Maar (Rheinland-Pfalz) und bei wenigstens acht weiblichen Individuen der ebenfalls fossilen Gattung Eurohippus aus der Grube Messel bei Darmstadt (Hessen) – beide Fundstellen gehören dem mittleren Eozän an – Belege für eine Trächtigkeit der Tiere zum Todeszeitpunkt, wobei jeweils nur ein Fötus ausgebildet war. Damit scheint diese Fortpflanzungsart schon sehr früh bei den Equiden und ihren Verwandten entwickelt gewesen zu sein. Darüber hinaus weist sie darauf hin, dass die sehr frühen Pferdevertreter bereits in engen Sozialverbänden lebten, da diese Form der Reproduktion heute vor allem von pflanzenfressenden Säugetieren bekannt ist, die in engen Sozialverbänden leben.[23][24] Auch bei anderen frühen Pferden, wie Pseudhipparion, konnte dies anhand von Funden aus den Ash-Hollow-Formation in Nebraska nachgewiesen werden. Hier kamen zahlreiche Vertreter dieser Pferdegattung bei einem katastrophalen Vulkanausbruch im späten Miozän ums Leben.[10]
Heutige Pferde werden zwischen 20 und 25 Jahre alt, in Gefangenschaft sind auch Höchstalter von bis zu 40 Jahren bekannt. Da die Lebenserwartung von Säugetieren stark von der Körpergröße abhängt, muss für die kleinen, teilweise weniger als 10 kg wiegenden frühesten Pferde ein entsprechendes kürzeres Höchstalter angenommen werden. Experten nehmen für diese Pferdevertreter etwa drei bis vier Jahre an. Mit dem Anstieg der Körpergröße verlängerte sich dann auch allmählich das Lebensalter. Unklar ist aber, wie die Lebenserwartung bei nachträglich verzwergten fossilen Pferden wie Pseudhipparion anzusetzen ist. Zu den Fressfeinden der heutigen Pferde gehören vor allem die Großkatzen, aber auch Wölfe und Hyänen.[10][1][2]
Alle heutigen Vertreter der Pferde sind auf harte, kieselsäurehaltige Pflanzennahrung spezialisiert und bevorzugen dadurch Gräser als Hauptnahrungsquelle. Ihr überwiegender Lebensraum umfasst deshalb wenig bewaldetes, offenes Gelände, wodurch sie auch zu der am stärksten spezialisierten, rezenten Unpaarhufergruppe gehören.[25] Weil das harte Gras aufgrund seines hohen Kieselsäuregehalts in Form eingelagerter Opalphytolithe die Zähne schnell abnutzt, entwickelten die Pferde hochkronige (hypsodonte) Zähne mit Schmelzfalten auf der Kaufläche und einem hohen Zahnzementanteil. Dieser besondere Aufbau schützt vor einem zu starken Abrieb der Zähne. Außerdem treten an den Zähnen typische horizontale Schleifmuster auf. Anhand der Abrasionsspuren an den Backenzähnen zeigte sich aber auch, dass einige Pferdearten der Gattung Equus, vor allem im Pleistozän, möglicherweise auch an gemischte Pflanzenkost angepasst waren, die neben harter Grasnahrung auch weiches Pflanzenmaterial umfasste.[26]
Die frühesten Pferdevertreter aus dem Eozän waren allerdings eher an fruchthaltige Nahrung angepasst, wie ihre niederkronigen (brachyodont) Backenzähne und der hohe Zahnschmelzanteil sowie die charakteristischen Höcker auf den Kauoberflächen (bunodont) anzeigen. Ihr bevorzugter Lebensraum umfasste eher geschlossene oder halboffene Waldlandschaften. Spätestens im Oligozän entstanden daraus Zähne mit zwar immer noch niedrigen Kronen, aber deutlich erhöhten und quergestellten Schmelzleisten (lophodont), die einen verstärkten Wechsel zu blattreicher Pflanzenkost anzeigen. Die ersten Pferdevertreter mit hochkronigen Backenzähnen sind im frühen Miozän vor wenigstens 18 Millionen Jahren zu verzeichnen und gehören weitgehend zur Linie der moderneren Equinae. Allerdings entwickelten auch einige der stammesgeschichtlich älteren Equiden aus der Unterfamilie der Anchitheriinae Ansätze zu hypsodonten Zähnen. Der Prozess zur Ausbildung hochkroniger Zähne ging mit klimatischen Veränderungen in dieser Zeit zu trockeneren und kühleren Verhältnissen und der gleichzeitigen Ausbreitung offener Savannen- und Steppenlandschaften einher. Verbunden ist er mit der Zunahme des Zahnzementes und der deutlichen Faltung des Zahnschmelzes.[16][27] Allerdings umfasst diese Entwicklung nicht alle frühen Pferdevertreter, einige verblieben bei der weichen, andere spezialisierten sich auf gemischte Pflanzenkost.[28]
Wie alle Unpaarhufer sind Pferde Enddarmfermentierer, die einen Großteil der aufgenommenen Nahrung im Blinddarm und im Grimmdarm unter Beteiligung zahlreicher Mikroorganismen verdauen. Der Darmtrakt ist dadurch extrem groß und kann bei heutigen Pferden bis über 210 Liter fassen.[3] Dass ein derartiges Verdauungssystem durchaus eine sehr alte Entwicklung ist, zeigen ebenfalls Funde aus der Grube Messel aus dem mittleren Eozän. Hier ließen sich bei dem frühen Pferdeartigen Hallensia durch Bakterien verursachte Nachzeichnungen (Bakteriographie) eines Teils der inneren Organe nachweisen, wobei ein sehr großer Blinddarm festgestellt werden konnte. Dies bestätigt die Vermutung, dass wohl schon die frühesten Unpaarhufer eine ähnliche Form der Nahrungsverarbeitung ausübten.[24]
Die Familie der Pferde (Equidae) gehört zur Ordnung der Unpaarhufer. Das Schwestertaxon der Equidae bildet die ausgestorbene Familie der Palaeotheriidae, die in erster Linie aus Europa belegt sind und im Oligozän ausstarben. Die Palaeotherien umfassen unter anderem die Gattungen Palaeotherium, Olagiolophus und Leptolophus. In der Forschung umstritten ist die Zugehörigkeit von Propalaeotherium und Hyracotherium zu den Palaeotherien oder zu den Equiden, in letzterer werden sie teilweise der Unterfamilie Hyracotheriinae zugesprochen.[29][30] Im Gegensatz zu den frühen Vertretern der Pferde weisen die Palaeotherien höhere Zahnkronen an den Backenzähnen, einen größeren Naseninnenraum, längere Wirbelkörper und gegenüber den Mittelfußknochen längere Mittelhandknochen auf. Zudem sind sie stratigraphisch jünger als die frühesten Pferde.[31] Gemeinsam jedoch formen die Equidae und Palaeotheriidae innerhalb der Unpaarhufer die Überfamilie Equioidea (Pferdeartige) und die Unterordnung Hippomorpha (Pferdeverwandte). Letztere bilden das Gegenstück zu den Ceratomorpha mit den heutigen Nashörnern und Tapiren. Die Trennung der Linie der Pferde von den Ceratomorpha erfolgte nach molekulargenetischen Untersuchungen vor 56 Millionen Jahren.[32]
frühe Pferde (Orohippus, Epihippus, Mesohippus, Miohippus)
Klade 1 (Megahippus, Hypohippus, Kalobahippus)
Klade 2 (Archaeohippus, Desmatippus, Parahippus)
Klade 1 (Acritohippus, Pseudhipparion, Neohippus, Merychippus)
Klade 2 (Hipparion, Cormohipparion, Nannihippus)
Klade 1 (Protohippus, Calippus, Scaphohippus)
Klade 2 (Plioparahippus, Pliohippus, Astrohippus, Onohippidion, Dinohippus, Equus)
Die systematische Unterteilung der Pferde wird vielfach diskutiert. Der Ursprung der Familie der Equidae liegt in Nordamerika. Bestimmte Entwicklungslinien der Alten Welt wie etwa Anchitherium oder Hipparion werden häufig nur als „Seitenzweige“ angesehen.[22] Die heutige Untergliederung der Familie Equidae wurde 1989 von Robert L. Evander vorgenommen, der maßgeblich mit Anchitheriinae und Equinae zwei Unterfamilien differenzierte. Eine basale (stammesgeschichtlich alte) Stellung der Unterfamilie Hyracotheriinae innerhalb der Equidae, wie von mitteleuropäischen Forschern häufig angemahnt,[31] wurde dabei nicht berücksichtigt. Die Anchitheriinae zeichnen sich dabei durch drei Zehen an den Gliedmaßen und hochspezialisierte niederkronige Backenzähne aus. Außerdem stellen sie die erste Pferdegruppe mit signifikanten Größenzunahmen dar. Die Equinae wiederum unterteilen sich in die Triben Hipparionini und Equini. Beide Triben besitzen als charakteristisches Merkmal die Zunahme des Zahnzementes in den Backenzähnen aufgrund der Spezialisierung auf Grasnahrung. Sowohl die Hipparionini als auch die frühen Equini haben jeweils drei Zehen, nur die spätesten Pferde weisen singuläre Zehen auf. Ursprünglich wurde von Evander mit Protohippini noch eine dritte Tribus eingeführt,[33] José L. Prado und María T. Alberdi verschoben diese 1996 auf die Ebene einer Subtribus innerhalb der Equini und stellten ihr die moderneren Pliohippina mit den heutigen Pferden gegenüber.[34][35] Eine ähnliche Gliederung hatte 1988 bereits Richard C. Hulbert Jr. vorgeschlagen.[36][10]
Nach heutigem Stand und unter Einbeziehung neuerer Ergebnisse[14][27][5][37] umfasst die Gruppe der Equidae folgende Taxa:[33][30][38][39][40][35][41][42]
Die innerfamiliäre Variabilität der Equiden ist aus genetischer Sicht relativ hoch. Jüngere genetische Untersuchungen an rezenten und ausgestorbenen Arten und Gattungen des Holozän und Pleistozän zeigen mehrere enger oder weiter verwandte Gruppen. Vor allem die heutigen Esel und Zebras, die traditionell als stenonine Gruppe der Gattung Equus aufgefasst werden,[43] besitzen dabei sehr variable Verwandtschaftsverhältnisse. Die Gattung Equus ist aus genetischer Sicht nahe mit Hippidion und Haringtonhippus verwandt,[19][40] aus vergleichender anatomischer Sicht gehört auch Dinohippus in die nächste Verwandtschaft.[27]
Die Stammesgeschichte der Pferde zählt zu den mittels Fossilfunden am besten dokumentierten innerhalb der Säugetiere. Sie gilt als Paradebeispiel für den graduellen evolutionären Wandel und ist charakterisiert durch die Entwicklung von kleinen, mehrzehigen, blätterfressenden Waldbewohnern hin zu langbeinigen, einzehigen Grasfressern. Diese Entwicklung war jedoch keine lineare Folge, sondern führte oft zur Entstehung von Seitenlinien und evolutionären Sackgassen und ist als ein Resultat der zwar sehr umfassenden, aber letztendlich nur ausschnitthaften Fossilüberlieferung anzusehen.[44]
Der Ursprung und ein Großteil der Evolution der Pferde vollzog sich in Nordamerika, doch immer wieder wanderten einzelne Vertreter in andere Kontinentalräume und bildeten dort eigenständige Linien aus. Generelle Evolutionstrends sind neben der allgemeinen Größenentwicklung vor allem die Anpassungen an offene Landschaften mit den damit verbundenen Änderungen der Morphologie des Bewegungsapparates und die Ausbildung hochkroniger Zähne im Zuge der Anpassung an harte Grasnahrung. Vor allem die Entwicklung hochkroniger Zähne bedingte auch weitere Veränderungen im Gesichtsschädel zur Entwicklung einer massiveren Kaumuskulatur. Diese Entwicklungen vollzogen sich in den einzelnen Pferdelinien mehrfach unabhängig.[15][22][12]
Als einer der frühesten und bekanntesten Pferdeartigen gilt Hyracotherium (einst synonym zu Eohippus, dieses wird heute jedoch wieder als eigenständige Gattung der frühesten Pferde anerkannt)[14] aus dem Eozän – ein kleines Waldtier mit einer Schulterhöhe von nur circa 20 Zentimetern, das mit seinen kleinen, vierhöckerigen Backenzähnen Blätter und Früchte zerkaute. Die systematische Stellung von Hyracotherium ist, wie bereits erwähnt, umstritten.
Der älteste eindeutige Vertreter aus der Familie der Pferde ist Sifrhippus, der zu Beginn des Eozäns vor knapp 56 Millionen Jahren in Nordamerika lebte. Er ähnelte noch stark dem Hyracotherium, dem ein Teil der Sifrhippus-Arten ursprünglich zugerechnet wurden. Dieses Urpferd dürfte mit basalen Unpaarhufern wie Hallensia oder ähnlichen Formen eng verwandt sein, die ebenfalls teilweise noch nah zu den Palaeotheriiden stehen. Es lebte in offenen Wäldern und ernährte sich hauptsächlich von weicher Pflanzenkost. Aus ihm ging unter anderem Pliolophus hervor, von dem aber nur wenige Skelettelemente bekannt sind. Ein weiterer Nachfahre war Orohippus, der sich im Bau der Zähne und der Zehen von Pliolophus unterschied und vermutlich schon etwas härtere Pflanzenkost bevorzugte. Die Gattung lebte vor ca. 50 Millionen Jahren in Nordamerika. Sein Nachfahre Epihippus, der vor rund 47 Millionen Jahren lebte, war ebenfalls auf Nordamerika beschränkt.[14]
Nahezu zeitgleich zu den ältesten nordamerikanischen Pferden tritt mit Erihippus auch in Asien ein früher Vertreter auf. Belegt wurde die Form 2018 anhand mehrerer Kieferreste aus der Lingcha-Formation in der chinesischen Provinz Hunan.[42]
Aus frühen hyracotherinen Pferden wie Orohippus und Epihippus entwickelte sich im Oligozän die Unterfamilie der Anchitherinae. Als einer ihrer ersten Vertreter bildete sich bereits im späten Eozän, vor rund 40 Millionen Jahren, in Nordamerika die Gattung Mesohippus heraus. Dieses Pferd hatte eine Schulterhöhe von rund 60 Zentimetern und ein Gewicht von durchschnittlich 42 kg. Der Rücken war nicht mehr so gekrümmt wie bei seinen Vorfahren, und die Beine, der Hals und der Gesichtsschädel waren länger, vor allem der Zwischenkieferknochen verlängerte sich, so dass der Abstand zwischen dem vorderen und hinteren Gebiss (Diastema) weiter wurde. Mesohippus hatte hinten und vorne drei funktionale Zehen, vorne allerdings zusätzlich noch eine rudimentäre vierte Zehe. Das Tier lief wie seine Vorläufer immer noch auf Pfoten. Am Beginn des Oligozäns, vor rund 35 Millionen Jahren, entwickelte sich aus Mesohippus die Gattung Miohippus. Dieses Pferd war mit rund 54 kg größer als Mesohippus und besaß einen etwas längeren Schädel.[45][10]
Im Miozän veränderte sich das Klima grundlegend. Vor allem in Nordamerika wurde es trockener, die Wälder schrumpften, und offene Graslandschaften entstanden. Dies hatte einen bedeutsamen Trend in der Pferdeevolution zur Folge. Die Pferde passten sich nach und nach an die neuen Bedingungen einer Steppenlandschaft an. Sie wurden größer, um sich in der freien Landschaft schneller fortbewegen zu können, und entwickelten, weil sie ihre Ernährung allmählich von Laub auf Gras umstellten, vergrößerte Zahnkronen-Flächen, spätere Vertreter erhöhten auch die Zahnkronen. Allerdings waren die Zähne der Anchitherinae noch nicht so hochkronig wie die späterer Pferdevertreter.
Nach den oligozänen Formen (Mesohippus, Miohippus) lebten im Miozän spätere Gattungen der Anchitherinae in Nordamerika, die eine erste deutliche Zunahme der Körpergröße durchliefen, so erreichte Kalobahippus schon rund 400 kg. Die der Unterfamilie namengebende Gattung Anchitherium gelangte über die Bering-Brücke auch nach Eurasien. Damit war es die erste Gattung der Pferde, die diesen Kontinent nach dem Verschwinden der frühen Pferdeartigen im Eozän wieder besiedelte. Anchitherium war von China bis Spanien verbreitet, dennoch starb seine Linie nachkommenlos aus. Zu den Vorfahren der heutigen Pferde entwickelten sich andere, nordamerikanische Gattungen der Anchitherien wie Parahippus, das vor etwa 23 Millionen Jahren auftauchte. Das Tier besaß noch drei Zehen, hatte aber längere Zähne als seine Vorfahren. Aus ihm entwickelte sich vor 18 Millionen Jahren Merychippus, das bereits zur selben Unterfamilie (Equinae) wie heutige Pferde gerechnet wird. Dieses Pferd war etwa 1 Meter hoch, und der Gesichtsschädel ähnelte schon dem eines modernen Pferdes. Auch Merychippus besaß noch drei Zehen, doch stand das Tier schon völlig auf den Zehenspitzen. Die Zähne hatten hohe Furchen mit einer dicken Zahnschmelzschicht.
Aus Merychippus-ähnlichen Tieren entwickelte sich einerseits der Seitenzweig der Hipparionini, zu dem unter anderen Hipparion und Hippotherium gezählt werden, andererseits die Equini, zu denen die heutigen Arten gehören. Während Merychippus auf Nordamerika beschränkt war, wanderte Hipparion vor etwa 12 Millionen Jahren über die Beringlandbrücke nach Eurasien ein und ersetzte dort Anchitherium. Hipparion erreichte als erste Pferdegattung auch den afrikanischen Kontinent. Die Hipparionini bildeten eine weit verzweigte Gruppe. Anhand verschiedener Spurenfossilien aus Nordamerika und Afrika ließ sich belegen, dass einige Formen wie Hipparion oder Scaphohippus offensichtlich Bewegungsarten wie den Tölt oder den Passgang beherrschten, was heute weitgehend nur von domestizierten Pferden bekannt ist. Dadurch war bei diesen frühen Pferden offensichtlich ein umfangreicheres Spektrum an Gangarten ausgeprägt als es bei heute wildlebenden Pferden der Fall ist.[46][47]
Innerhalb der Equini, die sich währenddessen in Nordamerika weiterentwickelten, verschwanden langsam die seitlichen Zehen. Einer ihrer ältesten Vertreter war Pliohippus, der vor rund 15 Millionen Jahren in Nordamerika lebte. Es sah den modernen Pferden schon sehr ähnlich und war bereits einzehig.[10][22]
Dinohippus aus dem oberen Miozän und dem Pliozän Nordamerikas wird als der Vorläufer der Gattungen Equus, Haringtonhippus und Hippidion angesehen. Die drei Gattungen entstanden im Laufe des Pliozäns beginnend vor etwa 5 Millionen Jahren.[48][49][40] Dinohippus besaß im Gegensatz zu den späteren Pferdegattungen noch die für miozäne Pferde so typischen Schädelgruben vor den Augen, deren Funktion unbekannt ist. Equus gelangte als einziger Vertreter der Pferde im engeren Sinne (Tribus Equini) vor etwa 2,5 bis 3 Millionen Jahren von Nordamerika nach Eurasien. Es handelte sich dabei um Angehörige der ursprünglicheren Equus-Form, der sogenannten stenoninen Pferde, benannt nach der ausgestorbenen altpleistozänen Art Equus stenonis. Diese Pferde verbreiteten sich sehr schnell über Eurasien und hatten bis spätestens vor 2 Millionen Jahren Südafrika erreicht. Mit dem Erscheinen dieser fortschrittlichen Form verschwanden die älteren Hipparionen auch in der Alten Welt, nachdem sie in Nordamerika bereits vorher ausgestorben waren. Aus den stenoninen Formen entwickelten sich die heutigen Zebras und Esel. Vor etwa 1,5 Millionen Jahren oder etwas später erreichten die ersten caballinen Pferde der Gattung Equus (auch Echte Pferde genannt, benannt nach Equus caballus, dem heutigen Hauspferd) von Nordamerika kommend Eurasien und bildeten die Stammform der heutigen halbwilden Pferde und des Hauspferdes. In Amerika starben die Pferde sowohl der Gattung Equus als auch Hippidion und Haringtonhippus im Zuge der Quartären Aussterbewelle spätestens vor 10.000 Jahren aus.[50]
Die Equidae stellen die Vertreter der Familie der Pferde (teilweise auch Einhufer) innerhalb der Unpaarhufer (Perissodactyla) dar. Diese Familie war ursprünglich sehr umfangreich, umfasst heute aber nur noch die Gattung Pferde (Equus) mit dem Hauspferd und dem Przewalski-Pferd sowie den verschiedenen Esel- und Zebraarten. Die letzte „echte“ Wildpferdeart – der Tarpan – wurde im 18. und 19. Jahrhundert ausgerottet. Die Stammesgeschichte der Familie der Pferde begann schon im frühen Eozän vor rund 56 Millionen Jahren und gehört zu einer der umfangreichsten und am besten überlieferten einer Säugetiergruppe. Die heutigen Pferde stellen auf Grund ihrer Bevorzugung von harter Grasnahrung und ihrer damit verbundenen Lebensweise in offenen Landschaften die gegenwärtig am stärksten spezialisierten Vertreter innerhalb der Ordnung der Unpaarhufer dar.
Ekvidi se najčešće dijele na konje, magarce i zebre. Također se ubrajaju i mješanci kao što je mazga, mula i drugi.
Konj (Equus caballus) je veliki kratkodlaki sisar duge grive i repa, pripitomljen od davnina. Koristi se za jahanje ili prijenos tereta. Za ženku konja koristi se naziv kobila.
Najveća je gvejvijeva zebra čija je visina plećke 150 cm, a težina 300 – 400 kg. Ova vrsta vezana je za određenu teritoriju. Sa mladuncima ženke stvaraju krda nezavisno od mužjaka koji ponekad žive usamljeno.
Afrički magarac (Equus asinus) obuhvata tri podvrste:
Ovo su polupustinjske životinje, srednje veličine i težine oko 300 kg. boja im je žučkastosiva. Duž leđa imaju pruge, somalijski ima pruge i na nogama.
Azijski magarac(Equus hemionus) je ugrožena vrsta. Postojbina im se protezala od Bliskog istoka do Tibeta i Mongolije . Anadolijski magarac je istrijebljen.
Ekvidi se najčešće dijele na konje, magarce i zebre. Također se ubrajaju i mješanci kao što je mazga, mula i drugi.
Os equidos (scientificament Equidae) son una familia de mamiferos adintro d'a orden d'os perisodactilos que actualment no enclui sique un chenero vivo; Equus, y qualques altros prehistoricos. Os equidos actuals tienen as dients con coronas altas adaptatas ta paixentar-se d'a hierba d'estepas, praderas y semidesiertos, y as patas rematatas en un solo dido que tien un casco d'ungla firme. Gosan vivir en grupos de diversos eixemplars, por un regular gubernatos por un masclo adulto (lo solo masclo que puede reproducir-se) y diversas fembras con os suyos poltrez.
O chenero apareixó en Norteamerica en o pleistoceno, d'a on surtioron ta colonizar Sudamerica, Eurasia y Africa. Posteriorment, s'estinguioron en America d'o Norte dica la conquiesta d'os espanyols d'o sieglo XVI. Una caracteristica vestichial d'o chenero Equus ye la presencia de rayas en o pelache, que en o caso d'os caballos y somers tienden a mantener-se subliminals, pero que en as zebras se manifiestan amplament visteras.
As zebras son una colla d'especies parafileticament denominadas asinas que, no obstante, diz que no tienen més vinclos cheneticos d'entre ellas que con os somers y caballos. A unica caracteristica per a qual se denominan diferent d'os altros equidos ye la manifestación d'as rayas d'a suya piel. A parola zebra demena d'o portugués y significó orichinalment "fembra d'a Enzebra", zebro en a luenga lusa. As enzebras yeran uns equidos salvaches d'a Peninsula Iberica en l'antiguidat y la edat meya, d'os quals se'n fabla en muitos tractatos medievals de caza, y os quals s'estinguioron enta part d'a vuelta de sieglo d'o XV enta lo XVI. Diz que os primers navegadors portugueses que arriboron enta lo sud d'Africa veyoron uns equidos de caracteristicas y midas parellanas a las fembras d'a enzebra iberica, y d'ixa enchaquia en quitoron o nombre per o qual se conoixe popularment a os equidos rayatos d'Africa.
Equidae esse un taxon.
? (Orohippus, Epihippus, Mesohippus, Miohippus)
clade 1 (Megahippus, Hypohippus, Kalobahippus)
clade 2 (Archaeohippus, Desmahippus, Parahippus)
clade 1 (Acritohippus, Pseudhipparion, Neohippus, Merychippus)
clade 2 (Hipparion, Cormohipparion, Nannihippus)
clade 1 (Protohippus, Calippus, Scaphohippus)
clade 2 (Plioparahippus, Pliohippus, Astrohippus, Onohippidion, Dinohippus, Equus)
Equidae (sok-sok ditepungi minangka kulawarga jaran) iku sawijining taksonomi kulawarga jaran lan kéwan-kéwan kagandhèng, kalebu jaran, kuldi, lan zebra sing isih ana, lan akèh spésies liyané sing mung dikawruhi saka fosil. Kabèh spésies sing isih ana iku ana ing génus Equus. Equidae kalebu ordho Perissodactyla, sing ngambah tapir lan warak sing isih ana, lan isih luwih akèh manèh minangka fosil.
Los equids (Equidae) son los mamifèrs apartenent a la meteissa familha biologica que lo caval, coma los ases e los zèbres. Son de perissodactils, doncas an un nombre impar de dets, en l'occurréncia un.
La categoria dels Equids.
Equidae (sometimes kent as the horse faimily) is the taxonomic faimily o horse an relatit ainimals, includin the extant horse, donkeys, an zebras, an mony ither species kent anly frae fossils.
Los equids (Equidae) son los mamifèrs apartenent a la meteissa familha biologica que lo caval, coma los ases e los zèbres. Son de perissodactils, doncas an un nombre impar de dets, en l'occurréncia un.
Equidae (sok-sok ditepungi minangka kulawarga jaran) iku sawijining taksonomi kulawarga jaran lan kéwan-kéwan kagandhèng, kalebu jaran, kuldi, lan zebra sing isih ana, lan akèh spésies liyané sing mung dikawruhi saka fosil. Kabèh spésies sing isih ana iku ana ing génus Equus. Equidae kalebu ordho Perissodactyla, sing ngambah tapir lan warak sing isih ana, lan isih luwih akèh manèh minangka fosil.
Os equidos (scientificament Equidae) son una familia de mamiferos adintro d'a orden d'os perisodactilos que actualment no enclui sique un chenero vivo; Equus, y qualques altros prehistoricos. Os equidos actuals tienen as dients con coronas altas adaptatas ta paixentar-se d'a hierba d'estepas, praderas y semidesiertos, y as patas rematatas en un solo dido que tien un casco d'ungla firme. Gosan vivir en grupos de diversos eixemplars, por un regular gubernatos por un masclo adulto (lo solo masclo que puede reproducir-se) y diversas fembras con os suyos poltrez.
O chenero apareixó en Norteamerica en o pleistoceno, d'a on surtioron ta colonizar Sudamerica, Eurasia y Africa. Posteriorment, s'estinguioron en America d'o Norte dica la conquiesta d'os espanyols d'o sieglo XVI. Una caracteristica vestichial d'o chenero Equus ye la presencia de rayas en o pelache, que en o caso d'os caballos y somers tienden a mantener-se subliminals, pero que en as zebras se manifiestan amplament visteras.
As zebras son una colla d'especies parafileticament denominadas asinas que, no obstante, diz que no tienen més vinclos cheneticos d'entre ellas que con os somers y caballos. A unica caracteristica per a qual se denominan diferent d'os altros equidos ye la manifestación d'as rayas d'a suya piel. A parola zebra demena d'o portugués y significó orichinalment "fembra d'a Enzebra", zebro en a luenga lusa. As enzebras yeran uns equidos salvaches d'a Peninsula Iberica en l'antiguidat y la edat meya, d'os quals se'n fabla en muitos tractatos medievals de caza, y os quals s'estinguioron enta part d'a vuelta de sieglo d'o XV enta lo XVI. Diz que os primers navegadors portugueses que arriboron enta lo sud d'Africa veyoron uns equidos de caracteristicas y midas parellanas a las fembras d'a enzebra iberica, y d'ixa enchaquia en quitoron o nombre per o qual se conoixe popularment a os equidos rayatos d'Africa.
Equidae (sometimes kent as the horse faimily) is the taxonomic faimily o horse an relatit ainimals, includin the extant horse, donkeys, an zebras, an mony ither species kent anly frae fossils.
Famîleya hespan (Equidae) famîleyek e ajalên guhandar ji koma Perissodactyla ne ku jê hesp û ker gelek navdar in.
Qeltaxên hespan
Protorohippus
Hipparion
Equus (Hespê kovî a Przewalski)
Famîleya hespan (Equidae) famîleyek e ajalên guhandar ji koma Perissodactyla ne ku jê hesp û ker gelek navdar in.
igmariyen neɣ Tigmariyin d yiwen n usismel i tawacult n kra n telmas n wayisen d iɣersiwen yettaken aẓaṛ am weɣyul d imisred d telmas n iden inegren, Tigmariyin ṭṭafaren-t tafesna n tsuffenza
De Peerdechtege (Equidae) zien 'n femilie vaan oonevehovege zoogdiere; neve de neushores en de tapirs ein vaan de drei levende. Peerdechtege versjèlle vaan de aander Oonevehovege doortot ein tien neet allein 't mieste gewiech dreug, meh zelfs allein 'n hoof is goon vörme, dewijl de aander tiene zoe good wie verdwene zien. Daorum woorte ze vreuger in 'n apaarte orde ('Einhovege') ingedeild. Allewijl kinne de Peerdechtege mer ei geslach, naomelek Equus (peerd), meh 't gief nog hiel väöl mie fossiel geslachte. De Peerdechtege splitsde ziech in 't Eoceen (veur 54 mieljoen jaor) aof en höbbe ziech vaan bieste zoe groet wie 'nen hoond oontwikkeld tot de megafauna die ze noe zien. D'n achteroetgaank in diversiteit in de lèste paar mieljoen jaor kump veural door 't succes vaan 't euverlevend geslach Equus.
D'Päerd gehéieren zu der Uerdnung vun de Perissodactyla. Si ëmfaassen nëmmen eng Gattung, d'Equus.
Zu der Famill an der Gattung vum Päerd gehéieren Déiere wéi Ieselen, Zeebraen an d'Hauspäerd.
De Päerd hir Evolutioun ass duerch Fossilie ganz gutt beluecht. D'Urpäerd Hyracotherium hat un de viischte Bee véier an un den hënneschte Been dräi Zéiwen. Dat Déier war sou grouss wéi en Hond an huet virun 55 Millioune Joer gelieft.
D'Päerd sinn un d'séiert Lafe gewinnt an hu sech u Planzekascht ugepasst. Si hunn e laange Kapp an Aen, déi op der Säit leien, mat deene si beim Grasen alles kënne ronderëm gesinn. Si hunn e muskulöse Kierper mat engem laangen Hals. Hir schlank Been hu just eng Zéif, déi en Houf huet. Si hunn ausserdeem grouss Zänn.
D'Päerd gehéieren zu der Uerdnung vun de Perissodactyla. Si ëmfaassen nëmmen eng Gattung, d'Equus.
Zu der Famill an der Gattung vum Päerd gehéieren Déiere wéi Ieselen, Zeebraen an d'Hauspäerd.
Les tchvalidîs[1], c' est ene famile di biesses ås tetes ki comprind les tchvås, les ågnes (ey adon les moulets, avou) eyet les zebes.
_(29242122136).jpg)
Les tchvalidîs, c' est ene famile di biesses ås tetes ki comprind les tchvås, les ågnes (ey adon les moulets, avou) eyet les zebes.
Οι Ιππίδες (Equidae) αποτελούν μία από τις τρεις αρτίγονες οικογένειες των περισσοδακτύλων θηλαστικών και περιλαμβάνουν μονάχα ένα γένος, τον Ίππο (Equus). Στην οικογένεια των ιππιδών ανήκουν τα ζώα που είναι ευρύτερα γνωστά ως άλογα, ζέβρες και όνοι (γαϊδούρια). Ο διαχωρισμός των ειδών είναι μέχρι και σήμερα θέμα συζητήσεων ανάμεσα στους ειδικούς. Στις περισσότερες ταξινομήσεις πάντως αναγνωρίζονται επτά είδη. Μερικά από αυτά θεωρούνται απειλούμενα, άλλα όμως χαίρουν ως εξημερωμένα κατοικίδια παγκόσμιας εξάπλωσης.
Οι ίπποι είναι όλοι ζώα μέσου μεγέθους με λεπτά πόδια και σχετικά μεγάλα κρανία. Το μήκος τους κυμαίνεται μεταξύ 200 cm και 300 cm ενώ το ύψος ακρωμίου φτάνει τα 100 cm ως 160 cm. Το βάρος ενήλικων ίππων είναι 170 kg ως 450 kg. Το σώμα τους καλύπτεται με κοντό και πυκνό τρίχωμα, το οποίο σε μερικά είδη σχηματίζει στην περιοχή του αυχένα χαίτη.
Οι ίπποι είναι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα περισσοδάκτυλα μόνοπλοι (μώνυχοι). Εκ των τριών δακτύλων της οπλής έχουν ατροφήσει τα δύο, με αποτέλεσμα να έχει απομείνει μόνο ένα λειτουργικό δάκτυλο (μονοδακτυλία). Όλοι οι ίπποι είναι δακτυλοβάμονες, στηρίζουν δηλαδή κατά την βάδηση όλο τους το βάρος σ' αυτό το μοναδικό δάκτυλο - οπλή.
Κοιτίδα των ιππιδών θεωρείται η Β. Αμερική. Παρόλα αυτά όμως οι ίπποι εξαφανίστηκαν εντελώς απ' αυτή τη ήπειρο πριν περίπου 10000 χρόνια για ανεξακρίβωτους ακόμα λόγους. Σήμερα ζουν σε άγρια κατάσταση μόνο στην Α. και Ν. Αφρική, καθώς και στην Κεντρική Ασία. Εικάζεται ότι εξαφανίστηκαν από την Β. Αφρική και τη Δ. Ασία στους ιστορικούς χρόνους με ανθρώπινη παρέμβαση. Μόνο μερικές νησίδες Όναγρων (Equus hemionus) έχουν απομείνει στο Ιράκ και στο Ιράν. Στην ανατολική Ευρώπη τα τελευταία άγρια άλογα (Equus przewalskii) εξαφανίστηκαν στις αρχές του 20ο αιώνα. Το είδος διασώθηκε χάρη στις οργανωμένες προσπάθειες ζωολογικών κήπων που φιλοξενούσαν τα τελευταία άτομα, όπως ο ζωολογικός κήπος του Μονάχου.
Το άλογο (Equus caballus) και το γαϊδούρι (Equus asinus) είναι ως κατοικίδια ζώα εξαπλωμένα παγκοσμίως Οι ίπποι προτιμούν τα ανοιχτά πεδία και ενδιαιτούν στις σαβάννες, τις στέππες αλλά ακόμα και σε ερημικές και ημιερημικές εκτάσεις.
Η οικογένεια περιλαμβάνει μόνο ένα γένος τον Ίππο (Equus), στο οποίο ανήκουν επτά είδη:
Οι Ιππίδες (Equidae) αποτελούν μία από τις τρεις αρτίγονες οικογένειες των περισσοδακτύλων θηλαστικών και περιλαμβάνουν μονάχα ένα γένος, τον Ίππο (Equus). Στην οικογένεια των ιππιδών ανήκουν τα ζώα που είναι ευρύτερα γνωστά ως άλογα, ζέβρες και όνοι (γαϊδούρια). Ο διαχωρισμός των ειδών είναι μέχρι και σήμερα θέμα συζητήσεων ανάμεσα στους ειδικούς. Στις περισσότερες ταξινομήσεις πάντως αναγνωρίζονται επτά είδη. Μερικά από αυτά θεωρούνται απειλούμενα, άλλα όμως χαίρουν ως εξημερωμένα κατοικίδια παγκόσμιας εξάπλωσης.
Атсыманнар (лат. Equidae) — тактояклы имезүче хайваннар гаиләлеге. Үзенә бер исән һәм берничә үлеп беткән ыругны берләштерә.
Атсыманнар (лат. Equidae) — тактояклы имезүче хайваннар гаиләлеге. Үзенә бер исән һәм берничә үлеп беткән ыругны берләштерә.
Жылкы сымалдуулар (лат. Equidae) — ай туяктуу айбандардын бир тукуму, мунун кыйла уруусу жана түрү бар, алардын ичинде төмөнкүлөр да кезигет: кадимки жылкы (Equus caballus), жапайы жылкы (Е. przewalskii).
Жылкы сымалдуулар (лат. Equidae) — ай туяктуу айбандардын бир тукуму, мунун кыйла уруусу жана түрү бар, алардын ичинде төмөнкүлөр да кезигет: кадимки жылкы (Equus caballus), жапайы жылкы (Е. przewalskii).
अश्ववंश खुरवाले चौपायों का एक वंश है जिसे लैटिन में इक्विडी (Equidae) कहते हैं। इस वंश के सब सदस्यों में खुरों की संख्या विषम - एक अथवा तीन - रहने से इनको विषमांगुल (पेरिसोडैक्टिल) कहते हैं। अश्ववंश में केवल एक प्रजाति (जीनस) है, जिसमें घोड़े, गदहे और ज़ेबरा हैं। इनके अतिरिक्त इस प्रजाति में वे सब लुप्त जंतु भी हैं जो घोड़े के पूर्वज माने जाते हैं। अन्य विषमांगुल जीवों - गैंडों और टेपिरों - की अपेक्षा अश्ववंश के जंतु अधिक छरहरे और फुर्तीले शरीर के होते हैं।
वैज्ञानिकों का विश्वास है कि आरंभ में घोड़े भी मंदगामी और पत्ती खानेवाले जीव थे। जैसे-जैसे नीची पत्तियों की कमी पड़ती गई वैसे वैसे घोड़े अधिकाधिक घास खाने लगे। तब उनके दाँतों का विकास इस प्रकार हुआ कि वे कड़ी कड़ी घासें अच्छी तरह चबा सकें। इधर भेडिए आदि हिंसक जीवों से बचने के लिए उनके चारों पैरों की अंगुलियों का तथा टांग और सारे शरीर का ऐसा विकास हुआ कि वे वेग से भागकर अपने को बचा सकें। इस प्रकार उनके पैरों की अगल बगलवाली अंगुलियाँ छोटी होती गई और बीच की अंगुली एकल खुर में परिणत हो गई। भूमि में मिले जोवाशमों से इस सिद्धांत का पूरा समर्थन होता है। घोड़े की प्राचीनतम ठटरी जीवाश्म (फ़ॉसिल) के रूप में प्रदिनूतन युग के आरंभ के पत्थरों में मिलती है। तब घोड़े आजकल की लोमड़ी के बराबर होते थे, उनके अगले पैरों में पांच अंगुलियाँ होती थीं, पिछले में तीन। चौभड़ शरीर के आकार के अनुपात में छोटे क्षेत्रफल के होते थे और सामने के दांत भी छोटे और सरल होते थे। प्रादिनूतन काल के आरंभ से आज तक लगभग साढ़े पांच करोड़ वर्ष बीत चुके हैं। इस दीर्घ काल में घोड़ों के अनेक जीवाश्म मिले हैं, जिनसे पता चलता है कि घोड़ों के दांतों में और टांगों में तथा खुरों में किस प्रकार क्रमिक विकास होकर आज का सुंदर, पुष्ट, तीव्रगामी और घास चरनेवाला घोड़ा उत्पन्न हुआ है। मध्यप्रादिनूतन युग में अगले पैर की पांचवीं अंगुली बेकार नहीं हुई थीं, परंतु चौभड़ कुछ चौड़े अवश्य हो गए थे। आदिनूतन युग में चौभड़ के बगलवाले दांत भी चौभड़ की तरह चौड़े हो चले थे। सामने के टांग की अंगुलियों में केवल तीन ही अंगुलियाँ काम कर पाती थीं, अगल बगल की अंगुलियाँ इतनी छोटी हो गई थीं, कि वे भूमि को छू भी नहीं पाती थीं। बीच की अंगुली बहुत मोटी और पुष्ट हो गई थी। मध्यनूतनयुग में दांत पहले से बड़े हो गए और चौभड़ के बगलवाले दांत चौभड़ की तरह हो गए। सामने के पैर की बीचवाली अंगुली खुर में बदल गई और अगल बगल की कोई अंगुली भूमि को नहीं छू पाती थी।
आदिनूतन युग में दांत और लंबे हो गए और उनकी आकृति आधुनिक घोड़ों के दांतों की तरह हो गई। सामने का खुर और भी बड़ा हो गया और अगल बगल की अंगुलियाँ अधिक छोटी और बेकार हो गई।
प्रादिनूतन युग में घोड़ा आधुनिक घोड़े की तरह हो गया। उसके जीवाश्म उस युग के पत्थरों में अमरीका में मिले हैं। इस काल से पीछे के पत्थरों में घोड़े के जीवाश्म भारत तथा एशिया के अन्य भागों और अफ्रीका में बहुतायत से मिले हैं।
जब कि दांतों और खुरों का विकास होता रहा तब तक शरीर के आकार में भी वृद्धि होती रही। ग्रीवा की कशेरूका (रीढ़) और मुख की ओर की खोपड़ी भी बढ़ती गई; इसलिए घोड़े की आकृति भी बदलती गई।
ऊपर के वर्णन में सर्वत्र घोड़ा शब्द प्रयक्त हुआ है, परंतु वैज्ञानिकों ने प्रत्येक युग, या युग के प्रमुख खंड, के अश्ववंशीय जंतु को विशेष नाम दे रखा हैं। विकास के क्रम में कुछ नाम ये हैं: इयोहिपस, ओरोहिपस, एपिहिपस, मेसोहिपस, मायोहिपस, पैराहिपस, प्रोटोहिपस, प्लायोहिपास, प्लेसिपल और ईक्वस। ये नाम विकासक्रम की सरल वंशावली के हैं, जिसके सब सदस्य उत्तरी अमरीका में पाए गए हैं। प्रोटोहिपस की एक शाखा दक्षिण अमरीका पहुँची और दूसरी शाखा एशिया में पहुँची। ये शाखाएँ कुछ समय में समाप्त हो गई। ईक्वस की एक शाखा एशिया में पहुँची जिससे ज़ेबरा, गदहा और घोड़ा विकसित हुए। अमरीका के मूल ईक्वस लुप्त हो गए।
अश्ववंश खुरवाले चौपायों का एक वंश है जिसे लैटिन में इक्विडी (Equidae) कहते हैं। इस वंश के सब सदस्यों में खुरों की संख्या विषम - एक अथवा तीन - रहने से इनको विषमांगुल (पेरिसोडैक्टिल) कहते हैं। अश्ववंश में केवल एक प्रजाति (जीनस) है, जिसमें घोड़े, गदहे और ज़ेबरा हैं। इनके अतिरिक्त इस प्रजाति में वे सब लुप्त जंतु भी हैं जो घोड़े के पूर्वज माने जाते हैं। अन्य विषमांगुल जीवों - गैंडों और टेपिरों - की अपेक्षा अश्ववंश के जंतु अधिक छरहरे और फुर्तीले शरीर के होते हैं।
ఈక్విడే (లాటిన్ Equidae) క్షీరదాలకు చెందిన ఒక జంతువుల కుటుంబం. దీనిలో గుర్రాలు, గాడిదలు, జీబ్రాలు ముఖ్యమైనవి. ఇవన్నీ ఈక్వస్ (Equus) ప్రజాతికి చెందినవి.
Taxonavigaçion
Equidae
Nomme: Equidae
Owen 1848
Mpúnda (boyíké : mpúnda) ezalí nyama ya mabɛ́lɛ eye elíyaka matíti. Ekokí kozala nyama mísáto : farása, mpúnda ya mokɛ́, mpúnda ya mingɔlú (zébélé).
Hémione ou Onagre
Mpúnda (boyíké : mpúnda) ezalí nyama ya mabɛ́lɛ eye elíyaka matíti. Ekokí kozala nyama mísáto : farása, mpúnda ya mokɛ́, mpúnda ya mingɔlú (zébélé).
Equidae (sometimes known as the horse family) is the taxonomic family of horses and related animals, including the extant horses, asses, and zebras, and many other species known only from fossils. The family evolved around 50 million years ago from a small, multi-toed ungulate into larger, single-toed animals. All extant species are in the genus Equus, which originated in North America. Equidae belongs to the order Perissodactyla, which includes the extant tapirs and rhinoceros, and several extinct families.
The term equid refers to any member of this family, including any equine.
The oldest known fossils assigned to Equidae were found in North America, and date from the early Eocene epoch, 54 million years ago. They were once assigned to the genus Hyracotherium, but the type species of that genus is now regarded as a palaeothere. The other species have been split off into different genera. These early equids were fox-sized animals with three toes on the hind feet, and four on the front feet. They were herbivorous browsers on relatively soft plants, and already adapted for running. The complexity of their brains suggest that they already were alert and intelligent animals.[2] Later species reduced the number of toes, and developed teeth more suited for grinding up grasses and other tough plant food.
The equids, like other perissodactyls, are hindgut fermenters. They have evolved specialized teeth that cut and shear tough plant matter to accommodate their fibrous diet.[3] Their seemingly inefficient digestion strategy is a result of their size at the time of its evolution,[4] as they would have already had to be relatively large mammals to be supported on such a strategy.
The family became relatively diverse during the Miocene epoch, with many new species appearing. By this time, equids were more truly horse like, having developed the typical body shape of the modern animals.[5] Many of these species bore the main weight of their bodies on their central third toe, with the others becoming reduced and barely touching the ground, if at all. The sole surviving genus, Equus, had evolved by the early Pleistocene epoch, and spread rapidly through the world.[6]
Equidae (sometimes known as the horse family) is the taxonomic family of horses and related animals, including the extant horses, asses, and zebras, and many other species known only from fossils. The family evolved around 50 million years ago from a small, multi-toed ungulate into larger, single-toed animals. All extant species are in the genus Equus, which originated in North America. Equidae belongs to the order Perissodactyla, which includes the extant tapirs and rhinoceros, and several extinct families.
The term equid refers to any member of this family, including any equine.
Ĉevaledoj[1][2] aŭ ekvedoj[3] (Equidae) estas origine nearktisa familio en la ordo de neparhufuloj kun unu nura videbla fingro sur la kruroj; la plej famaj reprezentantoj estas:
Ĉevalo, azeno kaj zebro ne estas sciencaj, sed popularaj kategorioj. La familio ekvedoj, do, havas nur unu vivantan genron.
Ĉevaledoj aŭ ekvedoj (Equidae) estas origine nearktisa familio en la ordo de neparhufuloj kun unu nura videbla fingro sur la kruroj; la plej famaj reprezentantoj estas:
ĉevalo (ekvo): Equus przewalskii Equus caballus azeno Equus asinus Afrika sovaĝa azeno aŭ Afrika natura azeno Equus africanus Sovaĝazeno Equus hemionus zebro Stepa zebro, Equus quagga Monta zebro, Equus zebra Grevia zebro, Equus grevyiĈevalo, azeno kaj zebro ne estas sciencaj, sed popularaj kategorioj. La familio ekvedoj, do, havas nur unu vivantan genron.
Los équidos o equinos (Equidae) son una familia de mamíferos placentarios del orden Perissodactyla, que contiene solo un género viviente, Equus, y numerosos géneros fósiles.[1] Este género apareció durante el Pleistoceno en América del Norte, desde donde colonizó progresivamente Sudamérica, Eurasia y África. Posteriormente se extinguió en América hasta su reintroducción durante la conquista española.
Los équidos actuales se caracterizan por la presencia de dientes de corona alta, aptos para pastar hierba en praderas, estepas y semidesiertos, la presencia de un único dedo en cada pata recubierto de casco, y un estilo de vida más o menos social, en el que una manada con un número variable de crías y hembras se pone a las órdenes de un macho adulto o semental, que es el único autorizado a reproducirse.
Los équidos actuales se clasifican todos en el género Equus que incluye los caballos, los asnos y las cebras.
El caballo (Equus ferus caballus) es un animal domesticado desde la Edad del Bronce, que a veces se encuentra en estado salvaje, de la que existen numerosas razas. Ha sido usada por el hombre como animal de tiro, de carga y como cabalgadura.[2]
Se considera que hay dos especies de asnos: el asno salvaje africano (Equus africanus) [3] y el asno salvaje asiático u onagro (Equus hemionus);[4] ambos están amenazados de extinción. El asno doméstico fue considerado durante mucho tiempo una especie aparte (Equus asinus),[5] pero se ha demostrado que pertenece a la especie E. africanus (se trata de la subespecie Equus africanus asinus).[6] Equus kiang (asno salvaje del Tíbet). Cercano al Equus hemionus, algunos autores lo consideran una subespecie que puede identificarse como Equus hemionus kiang.[7]
Las cebras o zebras son équidos salvajes propios de África, cuya característica más notable es su pelaje rayado característico. Las cebras son negras, las rayas que tienen son blancas y no al revés como se creía hasta hace muy poco. Genéticamente su color es el negro, y allí donde no se logra la pigmentación se forman las rayas blancas.
En la actualidad existen tres especies y varias subespecies; la cebra común (Equus quagga),[8] la cebra de Grévy (Equus grevyi)[9] y la cebra de montaña (Equus zebra).[10]
La taxonomía de los équidos es compleja, con innumerables géneros fósiles, prueba de un pasado floreciente, varios de ellos probablemente parafiléticos.[11] Se conocen unas 350 especies.[12] Todas las especies actuales pertenecen al género Equus.[13]
La denominada comúnmente «evolución del caballo» incluye todas las especies de la familia Equidae,[16] a la que pertenece el caballo doméstico, los caballos salvajes, los asnos y las cebras, entre otras.
Esta familia surgió de una diferenciación a los perisodáctilos, de la cual también surgieron los rinocerontes y tapires durante el Eoceno, hace 55 millones de años. Después, los miembros de la rama de los équidos evolucionaron de manera diferente según la región donde vivían y el clima que tenían que soportar.
Su evolución fue influida por su medio y, en los últimos tiempos, muy probablemente por el hombre. El descubrimiento de esta historia por los científicos dio argumentos sólidos a los defensores de la teoría de la evolución ante el punto de vista de los creacionistas.
En el Cenozoico los continentes actuales ya estaban formados y ocupaban más o menos su situación actual, pero Eurasia no estaba en contacto con África. Se han encontrado fósiles de los mismos géneros en Eurasia y Norteamérica, algunos de los cuales a ambos lados del estrecho de Bering, donde existió un pasaje llamado Beringia hasta hace unos 11 600 años.
Parece indiscutible su evolución hasta convertirse en una máquina locomotriz muy especializada, adaptada para viajes de largas distancias a velocidades moderadas y con la capacidad adicional de alcanzar velocidades bastantes grandes en distancias cortas.[17]
Los caballos más primitivos descubiertos son del género Hyracotherium (conocido también como Eohippus). Algunos autores consideran que no forman parte de la familia Equidae, y otros los consideran como dos géneros distintos. Presentan características de los que más adelante darían lugar a los caballos modernos. Con cuatro dedos, vivieron en los bosques durante el Eoceno, hace 60 millones de años, y evolucionaron en Norteamérica, a pesar de que algunos migraran al Viejo Mundo a través del estrecho de Bering.[18]
El Hyracotherium era pequeño (unos 20 cm) y compacto. Se alimentaba de hojas y tenía una vida solitaria en el sotobosque. Evolucionó progresivamente, especializándose al correr, crecer y adquirir un cerebro parecido al de los caballos modernos. Se dio el nombre de Orohippus a la etapa evolutiva entre hace 45 y 42 millones de años, con siete especies descubiertas.
Parece que surgieron otros géneros. En Norteamérica, el Mesohippus, de la medida de un perro grande. Vivió en un clima caluroso y seco desde hace 42-33 millones de años. Parece haber coexistido durante un tiempo con el Miohippus (40-25 millones de años), todavía más grande que el anterior. El Miohippus originó dos ramas diferentes en este continente, varias especies de las cuales migraron a Eurasia. Se distinguen por la cara alargada.
Después surgió Merychippus hace 20-17 millones de años, animales de 80 cm de altura. Los dos últimos dedos continúan atrofiándose y es el primer caballo que solo se nutre de hierba. Se distinguen dos tipos de equinos con caracteres morfológicos muy diferentes, Hipparion y Pliohippus.
Los Hipparion se distinguen de los équidos modernos por sus miembros tridáctilos y el dibujo del esmalte sobre las coronas de las molares, mientras que los Pliohippus (5-2 Ma) ya tienen solo un dedo. Así pues, se considera que estos últimos comparten un ancestro con los Equus más recientes que con los Hipparion. Los Pliohippus vivían en Sudamérica, Norteamérica y Eurasia. De la rama común de Norteamérica surgieron los Equus y Dinohippus.
El género Equus surgió en Norteamérica durante el Plioceno. Hace 4,5 millones de años, dicho género se dividió en dos linajes, el "caballino" (del que proceden los actuales caballos) y el "estenoniano" (del que proceden asnos y cebras). El linaje estenoniano cruzó a Asia hace 2,6 m.a y se extendió por el Viejo Mundo. Poco después, hace 2 m.a, las poblaciones africanas divergieron de las asiáticas, dando lugar por una lado a las cebras y por otro a los asnos. Por su parte, el linaje caballino permaneció en América hasta cruzar a Eurasia en algún momento del Pleistoceno.[19][20]
El caballo actual proviene de varias formas salvajes entre ellas del tarpán (Equus ferus ferus) que vivía en estado salvaje en el sur de Rusia y en las estepas de Asia Occidental, pero que se extinguió hacia 1760.[13]
Los équidos o equinos (Equidae) son una familia de mamíferos placentarios del orden Perissodactyla, que contiene solo un género viviente, Equus, y numerosos géneros fósiles. Este género apareció durante el Pleistoceno en América del Norte, desde donde colonizó progresivamente Sudamérica, Eurasia y África. Posteriormente se extinguió en América hasta su reintroducción durante la conquista española.
Los équidos actuales se caracterizan por la presencia de dientes de corona alta, aptos para pastar hierba en praderas, estepas y semidesiertos, la presencia de un único dedo en cada pata recubierto de casco, y un estilo de vida más o menos social, en el que una manada con un número variable de crías y hembras se pone a las órdenes de un macho adulto o semental, que es el único autorizado a reproducirse.
Hobuslased (Equidae) on imetajate klassi kabjaliste seltsi kuuluv sugukond.
Esimesena kirjeldas hobuslaste sugukonda teaduslikult briti zooloog John Edward Gray 1821.
Hobuslased on kiireks ja kestvaks jooksuks kohastunud kabjalised. Neil on ees- ja tagajalgadel ainult üks (kolmas) varvas, külgmistest on säilinud 2. ja 4. varba rudimendid nahaga kaetud tikkelluudena. Hambaid on 40–44. Karvad hoivad tihedalt vastu keha. Kaelal on lakk, saba koosneb pikkadest karvadest – jõhvidest, mis võivad saba otsas moodustada "pintsli"[1]
Hobuslaste suguvõimelist isaslooma nimetatakse täkuks, suguvõimetut isaslooma ruunaks, emaslooma märaks, noorlooma varsaks ja natuke vanemat, kuid veel mitte täiskasvanut looma säluks. Samu termineid kasutatakse ka kaamelite kohta.
Hobuslased tekkisid Põhja-Ameerikas. Seal kulges ka suurem osa nende evolutsioonist. Alles tertsiaaris jõudsid nad Vanasse Maailma.[1]
Hobuse kauget eellast eohippust on leitud Põhja-Ameerikas alameotseenist. Ta oli väheldase koera suurune loom, kellel olid neljavarbalised eesjalad ja kolmevarbalised tagajalad. Tema purihambad olid madalate kroonidega, mille mälumispinnad olid köbrulised. Eohippus elas metsas ja sõi mahlakaid taimi.[1]
Temast kogukam, umbes hurda suurune oli mesohippus, kelle jäänuseid on leitud oligotseeni setteist. Temal oli igal jalal 3 varvast. Külgmised varbad ulatusid veel maha. Temagi purihammaste kroonid olid madalad, mälumispind oli lame ja kurdudega. Nähtavasti elas temagi metsas. Eluviisilt meenutas ta taapireid.[1]
Miotseenis Põhja-Aafrikas elanud protohippusel ja Euraasias laialt levinud hipparionil oli tagajalgade ehitus üldiselt samasugune kui mesohippusel, kuid külgmised varbad ei ulatunud enam maha. Loomad ise olid tunduvalt kogukamad. Hipparion ei ole tänapäeva hobuslaste eellane, vaid evolutsiooni kõrvalharu.[1]
Pliotseeni ja kvaternaari hobuslastel olid juba ühe varbaga jalad ja kõrgete kroonidega purihambad, mille mälumispind oli lame ja kaetud keeruliste kurdudega.[1]
Peale nimetatud hobuslaste on kummaltki poolkeralt teada veel palju fossiilseid liike. Kuid pleistotseeni lõpuks surid kõik Ameerika hobuslased välja ega jõudnud kohtuda inimesega. Alles pärast Ameerika avastamist viisid eurooplased sinna koduhobuse. Osa hobustest pääses inimese käest lahti ja metsistus. Neid loomi hakati nimetama mustangiteks. Mustangid paljunesid kiiresti ja moodustasid hiiglaslikke tabuune, mis hulkusid Ameerika preeriates mitusada aastat, kuni inimene nad taas hävitas. Kuid mustangid ei moodusta omaette liiki, nad on jäänud endistviisi koduhobusteks.[1]
Tänapäeva hobuslaste looduslik levila piirdub Vana Maailmaga, hõlmates Lõuna-Aafrika ning Lõuna- ja Kesk-Aasia. Veel ajaloolisel ajal elas hobuslasi ka Euroopa steppides ja metsasteppides.[1]
Eri autorid käsitlevad nüüdisaegseid hobuslasi erinevalt: ühed paigutavad kõik liigid ühte perekonda Equus hobune, teised eristavad sebrade, eeslite ja hobuste perekonda.[1]
Ristiga † tähistatud liigid ja alamliigid on praeguseks välja surnud.
Kõrbesebrat on liigitatud ka iseseisva (alam) perekonda Dolichohippus. Kvagga suri välja 1883[1].
Hobuslased (Equidae) on imetajate klassi kabjaliste seltsi kuuluv sugukond.
Esimesena kirjeldas hobuslaste sugukonda teaduslikult briti zooloog John Edward Gray 1821.
Hobuslased on kiireks ja kestvaks jooksuks kohastunud kabjalised. Neil on ees- ja tagajalgadel ainult üks (kolmas) varvas, külgmistest on säilinud 2. ja 4. varba rudimendid nahaga kaetud tikkelluudena. Hambaid on 40–44. Karvad hoivad tihedalt vastu keha. Kaelal on lakk, saba koosneb pikkadest karvadest – jõhvidest, mis võivad saba otsas moodustada "pintsli"
Hobuslaste suguvõimelist isaslooma nimetatakse täkuks, suguvõimetut isaslooma ruunaks, emaslooma märaks, noorlooma varsaks ja natuke vanemat, kuid veel mitte täiskasvanut looma säluks. Samu termineid kasutatakse ka kaamelite kohta.
Equidae (izen taxonomikoa) edo ekidoak (batzuetan zaldien familia gisa izendatua) zaldiak, astoak, zebrak eta antzeko animaliak biltzen dituen ugaztun perisodaktilo eta solipedo familia dira. Familia honetan genero bakarra dago, Equus izenekoa. Bere kideak gorputadarraen muturretako behatzetarik bakar baten gainean dabiltza, hirugarrena hain zuzen. Espezie guztiek antzeko hortz kopurua dute: gutxienez 34 hortz eta gehienez 42. Mundu guztian barrena zabaldurik daude.
Familiaren espezie fosil asko ezagutzen dira, genero eta azpifamilia ezberdinetan sailkaturik. Ekido terminoa erabiltzen denean familia honi dagokio, nahiz eta bizirik dagoen Equinae azpifamiliako animalien inguruan hitz egiteko erabiltzen den.
Zaldiaren sorrera duela 50 milioi urte kokatzen da. Eozenoan bazegoen zaldiaren arbasoa izan zen erbiaren tamainiko animalia, Hyracotherium izenekoa. Basoetan bizi omen zen, hostoak janez. Lau behatz zituen aurreko hanketan eta hiru atzekoetan. Hagin eta haginaurreko tuberkulatuak zituen, zementurik gabeak.
Oligozenoan animali haiek migratzen hasi ziren. Beringeko itsasartea gurutzatu zuen eta Ameriketan barrena zabaldu omen ziren. Europan eta Asian geratutakoak paleoteridoen (hau da, Lophiorteriuma zein Palaotheriuma) aurrekoak izan ziren.
Paleoterioen laugarren behatza oso xumea zen. Animali hauek Oligozenoan desagertu omen ziren, duela 36 milioi urte. Bitartean beraien kide amerikarra, Eohippus-a (Ameriketako Hyracotherium-a), Eozenoaren bigarren erdialde osoan zehar bizirik irauteko gai izan zen beste kontinentean. Horretarako basotik Ameriketako larre handietara irteteko gai izan zen.
Oligozenoan Eohippus-a Mesohippus-a bilakatu zen. Mesohippusa txakur baten tamainakoa zen, hiru behatz zeuzkan eta belardietako bizimodura egokitu zen. Abere hori Merychippus-a bilakatu zen Miozenoan. Merychippus hau 120 zentimetro garaiera zuen soingurutzera (poni bat bezalakoa), eta zementodun haginak zituen; haren ondorioz ziurtatu daiteke abere hori bereziki belarrez elikatzen zela.
Miozeno ertainean Merychippusak Anchiterium-a eboluzionatu zuen. Azken honek Eurasiara migratu zuen. Animali hark soilik hirugarren hirugarren behatzaren gainean zebilen, eta beste biak nahiko atrofiaturik zeuzkan.
Abere hauekin batera, Hypohippusak eta gero Hipparionak ere Beringeko itsasartea zeharkatu zuten eta Asiako Ekialdeko estepetan finkatu ziren. Hala ere bi espezie hauek Pliozeno ertainean desargetu omen ziren.
Bere aldetik, Pliohippusak, Ameriketan zein Eurasian iraun egin zuen eta espezie hau izan zen eboluzioaren bidez Equus fossilis-a bilakatu zen. Abere hauek benetako zaldiak ziren jada. Zaldi hark behatz bakarra zuen jada, eta bere garaiera 160 zentimetrokoa zen. Belaze handietan trostan ibiltzeko moldaturik zegoen. Espeziea, hala ere, Laugarren aroaren hasieran desagertu zen Ameriketatik.
Equus generoko lehendabiziko espezie haren bilakaeraren bidez beste espezie guztiak sortuz joan ziren Pleistozenoan zehar: Zebra ezberdinak Afrikan, astoak Ekiade Hurbilean, zein Europan eta hemionak Asian. Bere aldetik aurreneko zaldiak Eurasiako erdialdeko ordeka zabaletan kokatu zen.
Equus generoko espezieak honakoak dira gaur egun:
Equidae familian halako espezie eta generoak desagerturik daude:
Azpifamila Anchitheriinae†
Azpifamilia Equinae
Equidae (izen taxonomikoa) edo ekidoak (batzuetan zaldien familia gisa izendatua) zaldiak, astoak, zebrak eta antzeko animaliak biltzen dituen ugaztun perisodaktilo eta solipedo familia dira. Familia honetan genero bakarra dago, Equus izenekoa. Bere kideak gorputadarraen muturretako behatzetarik bakar baten gainean dabiltza, hirugarrena hain zuzen. Espezie guztiek antzeko hortz kopurua dute: gutxienez 34 hortz eta gehienez 42. Mundu guztian barrena zabaldurik daude.
Familiaren espezie fosil asko ezagutzen dira, genero eta azpifamilia ezberdinetan sailkaturik. Ekido terminoa erabiltzen denean familia honi dagokio, nahiz eta bizirik dagoen Equinae azpifamiliako animalien inguruan hitz egiteko erabiltzen den.
Hevoseläimet[1][2] eli aasit, hevoset ja seeprat[3] (Equidae) on kavioeläimiin kuuluva, hevosen kaltaisten eläinten heimo. Kaikki heimon nykyiset lajit kuuluvat sukuun Equus. Hevoseläimiin kuuluvat sekä luonnonvaraiset että ihmisen kesyttämät hevoset, aasit ja seeprat.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että heimon suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin hevoset.[3]
Hevoseläinten heimoon kuuluu kahdeksan lajia, joilla on lukuisia alalajeja.[4]
Hevoseläimet eli aasit, hevoset ja seeprat (Equidae) on kavioeläimiin kuuluva, hevosen kaltaisten eläinten heimo. Kaikki heimon nykyiset lajit kuuluvat sukuun Equus. Hevoseläimiin kuuluvat sekä luonnonvaraiset että ihmisen kesyttämät hevoset, aasit ja seeprat.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että heimon suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin hevoset.
Équidés
Les Équidés (Equidae) forment une famille de mammifères comptant plusieurs dizaines de genres fossiles, et sept espèces sauvages actuelles appartenant à un seul genre, Equus. Les espèces de cette famille sont les chevaux, ânes et zèbres. Les sept espèces sauvages reconnues sont le Cheval de Przewalski (Equus przewalskii), l'Hémione (E. hemionus), le Kiang (E. kiang), l'Âne sauvage (E. africanus), le Zèbre de Burchell (E. quagga), le Zèbre de Grévy (E. grevyi) et le Zèbre de montagne (E. zebra).
Les Équidés appartiennent à l'ordre des Périssodactyles (Perissodactyla), c'est-à-dire des ongulés ayant un nombre impair de doigts, en l'occurrence un doigt unique protégé par un sabot. Les membres actuels de cette famille sont répartis dans les prairies et savanes du Sud et de l'Est de l'Afrique, dans les zones montagneuses arides ou semi-arides d'Asie, notamment les déserts et terres arbustives xériques, et dans les prairies et steppes de montagne.
Les équidés actuels sont tous de grands mammifères, mesurant entre deux et trois mètres de long, et pesant plusieurs centaines de kilogrammes[2]. Ils ont tous une grosse tête, un museau allongé, avec les yeux situés haut et sur les côtés de la tête[2]. Ce positionnement des yeux leur permet de voir au-dessus des hautes herbes pendant qu'ils se nourrissent, ainsi que de diminuer la pression des molaires sur les globes oculaires lors de la mastication[2]. Leur cou est long, portant une crinière de poils généralement hérissés, ou tombants quand ils sont très longs[2]. Leur corps est cylindrique, bien que plus ou moins élancé selon les espèces, et se termine par une longue queue[2]. Les équidés se déplacent sur leurs quatre pattes très allongées, terminées par un unique doigt protégé par un sabot kératinisé[2].
La morphologie générale des équidés est adaptée à la vie en milieux ouverts et aux grands déplacements sur des surfaces dures et dans des habitats secs[2]. Les pattes des équidés sont robustes et particulièrement adaptées à la course de vitesse, avec l'ulna (ou cubitus) et le radius fusionnés, ainsi que le tibia et la fibula (péroné)[2]. Cette stabilité s'accompagne en revanche de plus grandes difficultés à tourner rapidement, et d'un manque général d'habileté[2]. La denture des équidés est adaptée à leur régime alimentaire exclusivement herbivore[2]. Les incisives sont séparées des molaires par un large espace édenté appelé diastème en zoologie, ou « barre » en hippologie[2]. Cet agencement particulier des dents permet aux équidés de découper la végétation à l'avant de la bouche tout en mâchant en même temps avec les molaires, tout en stockant temporairement de la nourriture entre les deux qu'ils manipulent avec dextérité à l'aide de leur langue et de leurs joues[2]. Les équidés ne ruminent pas et leurs aliments fermentent une fois la digestion effectuée[2]. L'absence de rumination les rend moins performants à extraire l'énergie de leurs aliments que les ruminants pour un volume donné, mais les équidés compensent cela par leur digestion plus rapide et par le fait qu'ils peuvent consommer toutes sortes des végétaux, même de mauvaise qualité tant qu'ils sont abondants[2]. Pour ces raisons, ils n'entrent pas en compétition avec les ruminants avec lesquels ils partagent souvent leurs habitats[2].
Squelette d'âne domestique au Museum of Veterinary Anatomy.
Squelette de zèbre de Grevy au Museum of Veterinary Anatomy.
Squelette de cheval domestique au Museum of Veterinary Anatomy.
Squelette de cheval domestique de race Arabe
Squelette de cheval domestique au galop
Le dimorphisme sexuel est faible chez les équidés, mais les mâles sont en moyenne 10 % plus lourds que les femelles conspécifiques[2]. Les mâles possèdent en outre une canine située sur le diastème séparant les incisives des molaires[2]. Cette canine, ou « crochet », est située à deux ou trois centimètres en arrière de la dernière incisive, et les mâles peuvent l'utiliser pour tenter de sectionner le tendon d'Achille de leurs adversaires lors de combats d'étalons[2].
Les espèces d'équidés actuelles (toutes du genre Equus) se regroupent en trois groupes morphologiques distincts et faciles à distinguer : les chevaux, les ânes et les zèbres. Le premier de ces groupes ne comprend qu'une seule espèce sauvage, le Cheval de Przewalski (E. przewalskii), et une espèce domestique, le Cheval domestique (E. caballus) comptant plusieurs centaines de races différentes. Les chevaux se caractérisent par une queue portant de très longs poils, et par leur importante crinière, tombant sur les côtés du cou chez la plupart des chevaux domestiques. Leur poil aussi est long, spécialement en hiver. Le Cheval de Przewalski a une robe essentiellement beige, avec le bas des pattes sombres ou zébrées[3], quand le Cheval domestique peut présenter des couleurs de robe et des motifs de coloration des plus divers. Les chevaux sont enfin les seuls — à l'exception de quelques races domestiques — à posséder une « châtaigne » sur leurs quatre membres, quand ces callosités situées sur le côté interne des membres, au-dessus de l'articulation, sont absentes des pattes arrières des ânes et des zèbres[2]. Les ânes ont le poil court, avec le dos plus sombre que le ventre, et ont des queues courtes portant des touffes de poils. Les ânes asiatiques — l'Hémione (E. hemionus) et le Kiang (E. kiang) — sont les plus grosses espèces[1], et possèdent une longue raie sombre tout le long du dos formées de poils hérissés. L'Âne sauvage africain (E. africanus), plus petit, possède souvent une fine raie noire perpendiculaire à la crinière sombre, tombant sur les côtés du corps et formant une croix au niveau du garrot[2]. Cette dernière espèce possède également les plus longues oreilles, et les sabots les plus étroits, lui offrant pied assuré mais mal adapté à la course de vitesse[4]. L'Âne domestique (E. asinus), forme domestiquée à partir de cette espèce africaine, lui ressemble fortement mais comprend de nombreuses variations de taille et de robe selon les races. Les ânes domestiques gardent souvent la « raie cruciale » (ou « croix de Saint-André ») formée par la raie dorsale et les scapulaires. Les zèbres, enfin, sont les équidés les plus distinctifs, avec leur robe composée de rayures noires et blanches. Ils ont des crinières dressées de crins très longs, et les pattes avant plus longues que les pattes arrière. Le Zèbre de Burchell (E. quagga) a de larges bandes qui vont jusque sous le ventre où elles se rejoignent, quand les deux autres espèces — Zèbre de Grévy (E. grevyi) et Zèbre de montagne (E. zebra) — ont le ventre blanc. Le Zèbre de Grévy a les bandes les plus fines, avec une bande blanche portant la bande dorsale noire vers la base de la queue, alors que le Zèbre de montagne a des bandes plus épaisses remontant jusqu'en haut de la cuisse, et présente un motif en « moule à gaufres » sur le bas de son dos[2].
La famille des équidés est apparue en Amérique il y a environ 55 millions d'années, où elle a connu l'essentiel de sa radiation évolutive, et ne s'est répandue que tardivement en Eurasie puis en Afrique. Tous les équidés américains ont ensuite disparu à la fin du Miocène, et les chevaux américains actuels (même « sauvages ») sont tous des descendants de chevaux européens[5].
Les espèces sauvages actuelles font toujours l'objet de débats entre auteurs, et le statut d'espèce ou de sous-espèce de certains taxons est toujours discuté. Il existe 6 ou 7 espèces sauvages (selon les auteurs) encore vivantes, généralement très menacées.
Beaucoup de ces espèces ont des sous-espèces, dont certaines ont déjà disparu, et qui sont apparues du fait de la diffusion géographique assez importante de ces animaux.
Chevaux :
Sous-genre Equus :
Ânes (2 ou 3 espèces selon les auteurs) :
Sous-genre Asinus :
Zèbres (3 espèces) :
Sous-genre Dolichohippus
Sous-genre Hippotigris
Hémione ou Onagre
Il a existé plusieurs autres espèces d'équidés aujourd'hui disparues, sans doute issues des Hyracotherium ou Eohippus de l'ère secondaire (lesquels ne sont pas eux-mêmes classés au sein de la famille des équidés).
Selon BioLib (21 septembre 2019)[6] :
Selon Paleobiology Database (21 septembre 2019)[7], les genres suivants sont distingués :
Il existe deux espèces domestiques (ou sous-espèces, ou même simplement variétés, selon les auteurs), largement diversifiées à travers des dizaines de races aux tailles et couleurs variées :
Le statut taxonomique de ces groupes d'animaux ne fait pas consensus, certains auteurs leur reconnaissant un statut d'espèce à part, d'autres considérant qu'il ne s'agit que de sous-espèces, voire de simples variétés des espèces sauvages originelles.
On a donné aux groupes domestiques les noms scientifiques de Equus caballus (pour le cheval domestique) et de Equus asinus (pour l'âne domestique) en 1758, avant le développement de la biologie évolutive. Avec l'apparition de celle-ci, l'étroite relation entre races domestiques et espèces sauvages a été reconnue. À ce titre, le statut scientifique des « espèces » domestiques a été remis en cause et beaucoup de biologistes ne les considèrent plus désormais que comme des formes domestiquées des espèces sauvages originelles.
En effet, selon Ernst Mayr « une espèce est une communauté reproductive de populations (isolée au plan reproductif d'autres communautés)[8] ». Or, les « espèces » domestiques se croisent avec leur espèce parente quand elles en ont l'occasion. Ainsi, « vu que, du moins en ce qui concerne les races d'animaux domestiques primitives, celles-ci constitueraient, en règle générale, une entité de reproduction avec leur espèce ancestrale, si elles en avaient la possibilité, la classification d'animaux domestiques en tant qu'espèces propres n'est pas acceptable. C'est pourquoi on a essayé de les définir comme sous-espèces[9] ».
On donne alors à la nouvelle sous-espèce le nom de l'espèce d'origine, complété par le nom de sous-espèce (qui reprend l'épithète spécifique).
Il semble que les équins, peut-être en partie du fait de leur mode d'alimentation, sont davantage exposés à bioaccumuler le cadmium, élément chimique de type métal lourd particulièrement toxique, que les autres mammifères. Ils concentrent ce cadmium essentiellement dans leurs reins. De ce fait, plus un animal est vieux, plus il est susceptible d'avoir bioaccumulé du cadmium, dans les reins surtout mais aussi dans le foie, ainsi que du plomb, principalement dans les os. Aussi existe-t-il dans certains pays comme la France une législation spécifique concernant les abats des animaux « tardivement abattus »[10].
Des études de teneur en cadmium des abats d'équidés (cheval, âne, mulet, baudet..) ont montré une teneur moyenne de 10 µg/g de cadmium[10] (notation « Cd »). La dose journalière tolérable temporaire, ou « DJTT », ayant été réglementée à la valeur maximale de 1 µg kg−1 j−1 en Cd, toute commercialisation d'abats d'équidés tardivement abattus est interdite[11]. Même si ces abats étaient la seule source alimentaire de cadmium pour les humains, cette interdiction serait justifiée car une consommation moyenne hebdomadaire de seulement 100 g d'abats conduirait à exposer le consommateur à 1 000 µg/semaine, soit pour quelqu'un de 60 kg, plus que le doublement de la DJTT, laquelle le limite à une ingestion de Cd inférieure à 60 µg/jour, soit 420 µg/semaine[10].
Selon l′Encyclopædia Britannica, le cheval est, de tous les animaux, probablement celui qui a le plus marqué l'histoire et les progrès de l'espèce humaine[12].
La culture du cheval est particulièrement importante et diversifiée dans le monde entier, comptant entre autres les différentes déclinaisons de l'équitation western, des pratiques équestres propres à l'espace hispanophone telles que la doma vaquera, de nombreuses unités de police montée, ou encore l'usage de chevaux avec des skis (ski joëring) pour faciliter les déplacements dans la neige[13].
En français, l'âne a une réputation plutôt péjorative, cet animal personnifiant l'ignorance, la bêtise, la folie, la disgrâce, la débauche, l'hébétude et l'entêtement[14]. Comme le note E. Ernout, le cheval est un animal associé au chef dans l'espace indo-européen, tandis que l'âne est méditerranéen et anatolien, ce qui fait du mot pour le désigner un mot nouveau, introduit dans ces régions[15]. La symbolique négative de l'âne par comparaison au cheval apparaît ainsi dès l'Antiquité, parce qu'il s'agit d'un animal de paysans[16].
Équidés
Les Équidés (Equidae) forment une famille de mammifères comptant plusieurs dizaines de genres fossiles, et sept espèces sauvages actuelles appartenant à un seul genre, Equus. Les espèces de cette famille sont les chevaux, ânes et zèbres. Les sept espèces sauvages reconnues sont le Cheval de Przewalski (Equus przewalskii), l'Hémione (E. hemionus), le Kiang (E. kiang), l'Âne sauvage (E. africanus), le Zèbre de Burchell (E. quagga), le Zèbre de Grévy (E. grevyi) et le Zèbre de montagne (E. zebra).
Les Équidés appartiennent à l'ordre des Périssodactyles (Perissodactyla), c'est-à-dire des ongulés ayant un nombre impair de doigts, en l'occurrence un doigt unique protégé par un sabot. Les membres actuels de cette famille sont répartis dans les prairies et savanes du Sud et de l'Est de l'Afrique, dans les zones montagneuses arides ou semi-arides d'Asie, notamment les déserts et terres arbustives xériques, et dans les prairies et steppes de montagne.
Chamamos équidos á familia de animais mamíferos de patas rematadas nun só dedo provisto de casco e pertencentes á orde dos perisodáctilos. De tódolos xeitos, son máis coñecidos por ser da familia dos cabalos cos que se asemellan. De certo, este grupo non só está composto por cabalos, senón que tamén atopamos outros animais semellantes como o asno ou tamén a cebra, todos eles do xénero dos Equus.
Os híbridos máis comúns son:
Chamamos équidos á familia de animais mamíferos de patas rematadas nun só dedo provisto de casco e pertencentes á orde dos perisodáctilos. De tódolos xeitos, son máis coñecidos por ser da familia dos cabalos cos que se asemellan. De certo, este grupo non só está composto por cabalos, senón que tamén atopamos outros animais semellantes como o asno ou tamén a cebra, todos eles do xénero dos Equus.
Konji (lat. Equidae) su porodica sisavaca iz reda neparnoprstaša, u kojoj se danas nalazi samo jedan živući rod, Equus. U ovu porodicu pripadaju životinje, koje se obično nazivaju konjima, magarcima i zebrama. Razgraničenje pojedinih vrsta je još i danas sporno. Domaći konj i domaći magarac, domesticirani oblici divljih konja odnosno afričkih divljih magaraca, i danas imaju važnu ulogu kao jače i tegleće životinje i rasprostranjeni su cijelim svijetom.
Konji su općenito krupne životinje s relativno velikom glavom i dugim ekstremitetima. Veličina i težina variraju; dužina od glave do repa je između 200 i 300 cm, rep je od 30 do 60 cm, a visina u ramenima im je od 100 do 160 cm. Krzno im je gusto i najčešće kratko, a većina vrsta imaju na vratu, tjemenu i repu duže ili čak duge dlake (vidi grivu). Boja krzna većine vrsta s gornje strane je siva ili smeđa, a s donje bjelkasto-siva. Kod više vrsta se mogu pojaviti pruge na ramenima i nogama, a sve tri vrste zebri poznate su upravo po svom upadljivom cno-bijelo prugastom krznu.
Obilježavajuća osobina konja je redukcija broja prstiju. Tako sve danas živuće vrste imaju samo jedan koji koriste (Monodactylie). To je treći prst, dok su se ostali povukli i na skeletu postoje još samo kao rudimenti. Kopita kao cipele "obuvaju" zadnji zglob trećeg prsta. Za takav razvoj bilo je potrebno 50 milijuna godina. Prvi konji koji su bili veličine manjeg psa, imali su stopalo sa četiri prsta na prednjim nogama, i tri na stražnjim.
Prvobitno je boja konjske dlake imala funkciju kamuflaže. Danas se konji uzgajaju u nekoliko boja. Kod nekih se boja nogu, grive i repa razlikuje od boje ostatka tijela. Neki konji imaju bijele mrlje na licu i nogama.
Konj može zasebno micati ušima kako bi prikupio zvukove, a položaj ušiju jasno ukazuje na njegovo raspoloženje. Uši okrenute naprijed znači da ga nešto zanima; jedno uho naprijed, drugo unatrag znači da konj nije siguran; uši unatrag pokazuju agresivnost i strah.
Glava konja je snažna, upadljivo izdužena, a najveći dio je gornja vilica. I međučeljusna kost je izdužena. Nosna kost je duga i uska, a očne duplje su smještene daleko straga i nalazi se iza zubiju. Čeljusni zglob je smješten visoko, a donja čeljust je isto povećana. Oči su smještene bočno na glavi, a uške su im duge i vrlo pokretljive. Konji imaju u svakoj polovici čeljusti tri sjekutića, oblikovanih kao dlijeto. Očnjak u pravilu imaju samo mužjaci, ženke ga uopće nemaju, ili je vrlo malen. Iza njih imaju prazninu, koja se naziva dijastema. U svakoj polovici čeljusti konji imaju najčešće tri pretkutnjaka (četvrti je rijetko prisutan, a kad postoji, uvijek je prvi) i tri kutnjaka. Pretkutnjaci i kutnjaci su vrlo slično građeni i idealno su prilagođeni tvrdoj hrani.
Kao kod svih neparnoprstaša, fermentacija hrane kod konja odvija se tek u crijevima, što znači da se i najveći dio probave odvija u crijevima. Želudac im je, za razliku od preživača, uvijek jednostavno građen sa samo jednom komorom. Fermentacija se odvija u vrlo velikom slijepom crijevu (zapremina slijepog crijeva može biti do 90 litara) i u do 4 metra dugom pravom debelom crijevu (Colon). Ukupno, probavni sustav konja može biti dug do 26 metara.
Divlji oblici danas još živućih vrsta porodice konja žive u istočnim i južnim dijelovima Afrike i u centralnoj Aziji. Tijekom zadnjih tisućljeća područja nastanjena konjima bitno su se smanjila. Sve do kraja pleistocena bili su rasprostranjeni u velikim dijelovima Euroazije, Afrike i u Amerikama. Na američkom kontinentu su iz nejasnih razloga izumrli prije oko 10.000 godina. Naslućuju se razni razlozi: lov novodošlih ljudi, klimatske promjene poslije zadnjeg ledenog doba, neka bolest ili mješavina svih ovih faktora. I u zapadnoj Europi su izumrli vjerojatno prije oko 10.000 godina. U sjevernoj Africi i zapadnoj Aziji istrijebljeni su u razdoblju antike. Do u 20. stoljeće održala se u Iraku i Iranu jedna populacija azijskog polumagarca. U istočnoj Europi, zadnji divlji konji, tarpani, izumrli su u 19. stoljeću.
Kao suprostnost tome, čovjek je domaće konje i domaće magarce proširio cijelim svijetom, a u nekim zemljama danas u prirodi žive potomci populacije obje vrste, odbjegli i podivljali. Veliki broj podivljalih konja i magaraca žive danas u Australiji, no može ih se naći i u SADu i drugim zemljama.
Konji daju prednost otvorenim prostorima kao što su stepe i savane, ali i u suhom okolišu polupustinja i pustinja. Jedino je europski tarpan bio pretežno stanovnik šuma.
Iako se konje može sresti kako pasu i po danu, to su ipak životinje aktivne pretežno u sumrak i noću. Kod nekih vrsta, kao na primjer kod grevijevih zebri i afričkih divljih magaraca, mužjaci zaposjedaju "svoj" teritorij za parenje koji može biti i veći od 10 km², što je najveći poznati teritorij kod svih biljoždera. Iako se neke životinje okupljaju u skupine, kod ovih životinja nema trajnih veza među odraslima. Kod nekih vrsta, (kao, na primjer, pševalskijev konj, brdske i stepske zebre) mužjaci bdiju nad krdom koje predvodi ženka. U tom slučaju može doći do okupljanja većih krda s utvrđenom hijerarhijom. Sporazumijevaju se s drugim jedinkama gestama, načinom kako drže uške, čeljust i rep, ali i glasanjem.
Konji su pravi biljožderi, i jedu prije svega travu, a ponekad, u različitoj količini lišće i druge dijelove bilja. Većina vrsta pije svaki dan, iako mogu izdržati bez vode i duže vrijeme.
Konji imaju čitav niz prirodnih neprijatelja, što su prije svega zvijeri kao što su hijene, vukovi, divlji psi i velike mačke. Kao većina kopitara, i konji imaju vrlo izražen nagon za bijegom. Tijelo konja građeno je za brzo i ustrajno trčanje, pa oni uvijek pokušavaju, ako je to ikako moguće, pobjeći. No, stjerani u kut, konji mogu svojim kopitima i ugrizom napadačima nanijeti ozbiljne i bolne ozljede.
Skotnost kod konja traje između 330 i 410 dana, najduže kod grevijevih zebri, najkraće kod domaćih konja. Na svijet dolazi u pravilu samo jedno mladunče. Ono je relativno teško (dosiže između 9 i 13% težine majke) i vrlo razvijeno, tako da već koji sat nakon dolaska na svijet može slijediti majku. Nakon 0,5 i 1,5 godina mladunče prestaje sisati. Spolna zrelost nastupa u dobi od tri do šest godina, pri čemu se mužjaci, zbog socijalne strukture, mogu razmnožavati u kasnijoj dobi od ženki. U prirodi je najduži životni vijek konja oko 40 godina, dok pod ljudskom skrbi mogu doživjeti gotovo 50 godina.
Najbliži srodnici konja su tapiri i nosorozi, i zajedno čine red neparnoprstaša (Perissodactyla). Tapiti i nosorozi su međusobno bliži srodnici. Iz tog razloga se porodica konja ponekad, zajedno s izumrlim precima svrstava u zaseban podred Hippomorpha.
Broj vrsta konja je još uvijek sporan. Najčešće se razvrstavaju u sedam ili osam vrsta:
Točni srodnički odnosi među pojedinim vrstama ove porodice ni danas nisu razjašnjeni bez ostatka. Sve tri vrste zebri vjerojatno imaju zajedničku liniju predaka, kao i "magarac" (afrički, azijski i kiang). Divlji konj je vjerojatno u najudaljenijem srodstvu od ovih vrsta i vjerojatno se još vrlo rano odvojio od linije zajedničkih predaka "zebra-magarac".
Poznati su i razni hibridi između pojedinih vrsta.
U ljudskoj povijesti su domaći konji i domaći magarci imali važnu ulogu kao jahaće, tegleće i radne životinje. Točno vrijeme domesticiranja obje vrste nije više moguće utvrditi, no procjenjuje se da je magarac domesticiran 4000 godina p. n. e. a konj nešto kasnije.
Čovjek ih je raširio po cijelom svijetu. Motorizacija poljoprivrede kao i širenje automobilskog prometa su snažno potisnuli korištenje konja i magaraca, i danas se u industrijaliziranim zemljama koriste još samo u sportu i kao hobi. U manje razvijenim područjima, konji i magarci se još uvijek intenzivno koriste. Još jedno područje njihovog korištenja je i izvor mesa za ljudsku prehranu. Koristi se i mlijeko kobila i magarica, a i njihova koža se koristi. No, za razliku od drugih domaćih životinja, njihovo korištenje u ove svrhe je drugorazrednog značenja.
Konji (lat. Equidae) su porodica sisavaca iz reda neparnoprstaša, u kojoj se danas nalazi samo jedan živući rod, Equus. U ovu porodicu pripadaju životinje, koje se obično nazivaju konjima, magarcima i zebrama. Razgraničenje pojedinih vrsta je još i danas sporno. Domaći konj i domaći magarac, domesticirani oblici divljih konja odnosno afričkih divljih magaraca, i danas imaju važnu ulogu kao jače i tegleće životinje i rasprostranjeni su cijelim svijetom.
Equidae adalah famili binatang seperti kuda yang masuk ke dalam ordo Perissodactyla. Famili ini kadang-kadang disebut sebagai famili kuda. Contoh hewan yang masuk dalam genus ini adalah keledai, zebra onager. Tiga hewan itu masuk ke dalam genus Equus.
Equidae adalah famili binatang seperti kuda yang masuk ke dalam ordo Perissodactyla. Famili ini kadang-kadang disebut sebagai famili kuda. Contoh hewan yang masuk dalam genus ini adalah keledai, zebra onager. Tiga hewan itu masuk ke dalam genus Equus.
Gli equidi (Equidae) sono una famiglia di mammiferi perissodattili, attualmente rappresentata dal solo genere Equus, che include cavalli, asini e zebre. Nel corso dell'Era Cenozoica la famiglia degli equidi era molto più rappresentata, e includeva numerose forme ormai estinte.
I più antichi fossili assegnati alla famiglia degli equidi datano all'Eocene inferiore, circa 55 milioni di anni fa. Solitamente assegnati al genere Hyracotherium, questi fossili sono stati ridescritti e assegnati ad altri generi, poiché la specie tipo del genere Hyracotherium (H. leporinum) è ora considerata un membro basale della famiglia dei paleoteridi. Questi equidi primitivi (come Sifrhippus, Eohippus e Pliolophus) si diversificarono in una moltitudine di generi. Erano animali della taglia di una volpe con tre dita sugli arti posteriori e quattro su quelli anteriori. Erano erbivori che brucavano fogliame basso e piante tenere, con denti a corona bassa ma con zampe già adattate alla corsa. La complessità dei loro cervelli suggerisce che questi animali fossero già piuttosto attivi e intelligenti.
Le specie successive ridussero il numero di dita, irrobustirono il dito centrale e svilupparono i loro denti, adattandosi a brucare vegetali più duri (l'erba) e a muoversi velocemente su terreni più solidi in spazi aperti (le praterie) che venivano formandosi nel corso dell'Oligocene e successivamente del Miocene. In quest'ultimo periodo la famiglia degli equidi si diversificò notevolmente; molte specie aumentarono le dimensioni e alcune di esse acquisirono l'aspetto degli odierni cavalli. Molte di queste specie irrobustirono ulteriormente il dito centrale, riducendo al contempo quelli laterali fino a che questi non toccarono più il terreno; l'unico membro vivente, Equus, evolutosi nel corso del Pleistocene inferiore, si diffuse in gran parte del mondo (MacFadden, 2005).
MacFadden, B. J. (March 18, 2005). "Fossil Horses--Evidence for Evolution". Science. 307 (5716): 1728–1730. doi:10.1126/science.1105458. PMID 15774746.
Gli equidi (Equidae) sono una famiglia di mammiferi perissodattili, attualmente rappresentata dal solo genere Equus, che include cavalli, asini e zebre. Nel corso dell'Era Cenozoica la famiglia degli equidi era molto più rappresentata, e includeva numerose forme ormai estinte.
Equidae sunt familia animalium equinorum ordinis Perissodactylorum. Omnes species exstantes sunt generis Equi.
Equidae sunt familia animalium equinorum ordinis Perissodactylorum. Omnes species exstantes sunt generis Equi.
Arkliniai (lot. Equidae) – neporakanopių (Perissodactyla) žinduolių šeima, kurioje yra vienintelė arklių (lot. Equus) gentis. Arkliniai gerai pristaikę greitam bėgimui kanopiniai žvėrys. Jie vidutinio dydžio – kūno aukštis 110–160 cm, masė 120–450 kg. Šeimoje tik naminiai arkliai (Equus ferus caballus) išsiskiria labai skirtingomis kūno masės ir ilgio proporcijomis – nedideli, vidutinio dydžio ir labai dideli. Dažniausiai naminiai arkliai yra 380–1000 kg svorio ir 142–183 cm aukščio. Stambiausias naminis arklys buvo šairų veislės vardu „Sampson“, gimęs 1846 m. Bedfordšyro grafystėje (Anglija), ties gogu jis buvo 219 cm aukščio ir svėrė 1,524 kg. Mažiausi naminiai arkliai vadinami miniatiūriniais, 86–97 cm aukščio, nors pasitaiko ir dar gerokai mažesnių, su nanizmo požymiais, tokie mažiausi tik 43 cm aukščio ir 26 kg svorio. Zoologinėje klasifikacijoje naminiai arkliai neretai priskiriami atskirai rūšiai ir tuomet lotyniškai rašomi Equus caballus[1][2].
Priekinių ir užpakalinių galūnių išlikęs tik III pirštas. Jį saugo stiprios kanopos. Po oda slypi tik II ir IV pirštų liekanos. Trečiasis delnakaulis ir slėsnakaulis labai pailgėję. Priekinių kojų sumažėjęs alkūnkaulis suaugęs su stipinkauliu, o užpakalinių kojų blauzdikaulis suaugęs su rudimentiniu šeivakauliu. Raktikaulis išnykęs. Kojos juda tik sagitalinėje plokštumoje. Priekinės kojos su liemeniu jungiasi laisvai, raumenimis ir tai švelnina galūnių smūgius į žemę. Turi 44 dantis, jie gerai pritaikyti pertrinti kietą žolę, kurią nukanda stipriais kandžiais. Skruostiniai dantys aukštais vainikais, turi labai sudėtingą malamąjį paviršių. Arklių kaip ir asilų bei zebrų rega, klausa bei uoslė išsivystę labiau negu žmogaus. Greiti ir ištvermingi bėgiotojai. Prisitaikę gyventi stepėse ir pusdykumėse. Visi arklių genties atstovai minta žole bei krūmokšniais. Būdami labai visuomeniški, jie gyvena šeimyninėmis grupėmis, kurios sudaro bandą. Arkliai, ieškodami maisto bei vandens arba bandydami pasislėpti nuo musių ir moskitų, kankinančių juos per karščius, nukeliauja didelius nuotolius.
Seniausi arklių protėviai gyvenę eocene, buvo šuns didumo eochipai (Eochippus). Jų priekinės galūnės buvo su keturiais pirštais, o užpakalinės – su trim pirštais. Vėliau išsivystė stambūs vienpirščiai dabartiniai arkliai (Equus). Arklių evoliucijos centras Šiaurės Amerika. Iš ten jie kelis kartus buvo pasklidę po Euraziją ir Afriką, o ledynmečio pradžioje buvo patekę ir į Pietų Ameriką. Istoriniais laikais arkliai išliko tik Eurazijoje ir Afrikoje.
Arklių (Equidae) šeima (ir (Equus) gentis) skirstoma į keturias pogentes, kuriose iki šiol yra išlikusios 7 rūšys. Daugumoje rūšių yra išskiriami porūšiai. Išnykę porūšiai pažymėti kryželiu (†)
Pirmieji patikimi duomenys apie arklių prijaukinimą yra iš Ukrainos, kur žmonės prieš 6000 metų augino arklių ir raguočių bandas žolėtose stepėse. Tuo metu senovės Egipte ir Arabijoje buvo prijaukintas afrikinis asilas. Iš pradžių arkliais ir asilais nebuvo jodinėjama, bet jie buvo kinkomi į dvikinkius arba kovinius vežimus. Pirmosios žinios apie arklių panaudojimą žmonijos karuose siekia III tūkstantmetį pr. m. e. pagal istorinius šaltinius, apie 2300 m. pr. m. e. Mesopotamijoje prijaukinti arkliai traukė kovinius vežimus. Vėliau nešė raitelį – atsirado pirmoji kavalerija. Iki mūsų eros pradžios arklius – kaip traukiančiąją ir nešančiąją jėgą – kariniams tikslams pradėjo naudoti ir kitos tautos, kurių gyvenamos vietos sutapo su laukinių arklių arealais. Pirmykščių arklių ūgis neviršijo metro. Teigiama, jog būtent jų panaudojimas karuose, per tūkstantmečius privertė kai kurių veislių arklius išaugti iki dabartinių gabaritų. Iki Homero laikų jojimas asilais ir arkliais tapo įprastu keliavimo būdu, bet kovos vežimai tebebuvo naudojami karuose. Klasikiniu civilizacijos laikotarpiu senovės graikai ir romėnai statė specialias arenas ir tiesė kelius arklių lenktynėms, suteikdavusioms daug išgyvenimų miniai, stebinčiai varžybas, kuriose dalyvaudavo raiteliai, važnyčiotojai ir arkliai.
Arkliniai (lot. Equidae) – neporakanopių (Perissodactyla) žinduolių šeima, kurioje yra vienintelė arklių (lot. Equus) gentis. Arkliniai gerai pristaikę greitam bėgimui kanopiniai žvėrys. Jie vidutinio dydžio – kūno aukštis 110–160 cm, masė 120–450 kg. Šeimoje tik naminiai arkliai (Equus ferus caballus) išsiskiria labai skirtingomis kūno masės ir ilgio proporcijomis – nedideli, vidutinio dydžio ir labai dideli. Dažniausiai naminiai arkliai yra 380–1000 kg svorio ir 142–183 cm aukščio. Stambiausias naminis arklys buvo šairų veislės vardu „Sampson“, gimęs 1846 m. Bedfordšyro grafystėje (Anglija), ties gogu jis buvo 219 cm aukščio ir svėrė 1,524 kg. Mažiausi naminiai arkliai vadinami miniatiūriniais, 86–97 cm aukščio, nors pasitaiko ir dar gerokai mažesnių, su nanizmo požymiais, tokie mažiausi tik 43 cm aukščio ir 26 kg svorio. Zoologinėje klasifikacijoje naminiai arkliai neretai priskiriami atskirai rūšiai ir tuomet lotyniškai rašomi Equus caballus.
Zirgi (Equus) ir zirgu dzimtas (Equidae) vienīgā ģints. Zirgi, ēzeļi un zebras pieder pie zirgu dzimtas. Tos sauc par nepārnadžiem, tāpēc ka viņu ekstremitātēm vislabāk ir attīstīts viens pirksts (trešais). Kopā ar tuvākajiem radiniekiem degunradžiem un tapiriem zirgus ierindo nepārnadžu (Perissodactyla) kārtā. Zirgu dzimtas dzīvnieki barojas ar zāli un krūmiem, dzīvo klajās vietās un ātri skrien, lai varētu aizbēgt no plēsējiem. Visi zirgu dzimtas pārstāvji ir ļoti sabiedriski dzīvnieki, dzīvo ģimenēs un apvienojas baros, dienas laikā veic lielus attālumus, meklēdami barību un ūdeni, vai arī lai paglābtos no kukaiņiem.
Katra zirga pēda noslēdzas ar stipru, cietu raga nagu. Naga apakšpusē atrodas elastīgs spilventiņš, ko sauc par staru. Zirgam skrienot, naga stars mīkstina atsitienu pret zemi, bet ne tikai. Naga kapsula, kad pēda tiek nolikta uz zemes, uzņemot zirga svaru, izplešas, naga stars atspiežas pret zemi un kļūst par mehānisku asins sūkni,[1] tas strādā kā vēl viena sirds.[2][3] Mēdz teikt, ka zirgam ir 5 sirdis. Daba 50 miljonu gadu laikā ir izveidojusi dzīvnieku ar fenomenālām spējām izturēt milzīgas un ilgstošas slodzes.[2]
Ja uz naga ir metāla pakavs, tad naga funkcijas ir traucētas,[4] un tas nepiedalās asins sistēmas uzturēšanā. Mājas zirgs Equus caballus ir ieguvis dažādas nagu slimības,[5][6] kas saistītas ar nebrīves apstākļiem. Šādu nagu slimību nav savvaļas zirgiem[7] un mājas zirgiem, kuri tiek turēti apstākļos, kas tuvināti savvaļas zirgu videi[8] — plašos ganību aplokos ar dažādas cietības seguma takām, piemēram, grants, šķembu, smilšu u.c.[9] Zirgam dienas laikā ir jānoiet vairāki kilometri, lai nags pret dažādiem zemes segumiem varētu nodilt. Par ideālu tiek uzskatīts, ja zirgs varētu atrasties ganībās 24 stundas dienā 7 dienas nedēļā.[10] Diemžēl lielākajai daļai mājas zirgu nav šādas iespējas, tādēļ cilvēkam ir jākopj un jāapgriež zirga nagi.
Cilvēki ir sākuši intensīvi apkalt zirga nagus kopš viduslaikiem.[11][1] Zirgus sāka turēt šauros staļļos un amonjaks sabojāja zirga nagus.[12][2] Vājo nagu problēma tika risināta ar metāla pakaviem, lai saskarē ar cietu ceļa segumu tie nediltu. Zirgam par postu pakavs kļuva par modi un zīmi augstam statusam sabiedrībā, kā arī viduslaikos nebija zinātnes, kas pētītu pakavu lietošanas ietekmi uz zirga veselību. Tikai pēdējos 20 gados veterinārā zinātne, pētot veselīgos un izturīgos savvaļas zirgu nagus, ir atšķetinājusi mājas zirgu nagu un citu veselības problēmu patiesos cēloņus.
Zirgu dzimtas dzīvnieku skelets ir izveidojies tā, lai tas būtu izturīgs un dzīvnieks spētu ātri kustēties. Savvaļas zirgveidīgie klejo pa milzīgām teritorijām un, lai pasargātos no plēsoņām, tie ātri auļo. Lai arī to kauli ir gari un slaidi, tie nav pārāk viegli, citādi tie skriešanas laikā no pārslodzēm lūztu. Zirga galvaskauss ir pagarināts, un uz tā novietota zobu rinda zāles smalcināšanai. Kad piedzimst kumeļš, tas ir bez zobiem, taču drīz tam izšķiļas pirmie piena zobi. Piena zobi nekalpo ilgi un tos nomaina pastāvīgie zobi. Pieaugušam zirgam ir 36—40 zobi (atkarībā no dzimuma). Katrā žokļa pusē ir 6 dzerokļi un 3 griezējzobi. Ērzeļiem ir arī ilkņi, ar kuriem tie cīnās. Diviem ērzeļiem kaujoties, tie ar ilkņiem var nopietni pāršķelt viens otra ādu. Zobi zirgiem aug visu mūžu, tie, ēdot zāli, dilst. Ja mājas zirgs netiek ganīties, lai plūktu zāli, tad zobi izaug gari, sāk dilt nepareizi un ar savām asajām šķautnēm var savainot zirga vaigus no iekšpuses. Tādā gadījumā zirgs sāk slikti un maz ēst, un zobi izaug vēl garāki un nepareizāki. Pie mājas zirga, ja tas pamatā ēd sienu un spēkbarību, divas reizes gadā ir jāaicina veterinārārsts, lai apvīlētu zobus.
Zirgi savā starpā komunicē trīs veidos — ar balsi, ar ķermeņa valodu, ar iekšējo enerģiju, un visi veidi tiek kombinēti savā starpā. Enerģijas ziņas ir tās, kuras tiek nodotas, koncentrējot uzmanību uz kādu konkrētu mērķi vai uzdevumu.[13] Zirgi ir ļoti jutīgi uztvert šādas ziņas. Ja zirgu bars bēg no briesmām, tas, piemēram, pagriežas pa kreisi, visiem zirgiem griežoties vienlaicīgi. Baru parasti vada līderis, kas pieņem lēmumu, kurā virzienā skriet. Pārējie bara locekļi uzticas līderim un tam seko. Komunikācija nenotiek "pa ķēdīti", bars pagriežas vienlaicīgi un uzreiz kopā ar līderi.
Galvenā valoda, ko lieto zirgi, ir ķermeņa valoda. Tā ir viņu ikdienas sazināšanās. Cilvēki vislabāk ir iemācījušies atpazīt ausu zīmes. Ja ausis zirgam ir brīvas, nesaspringtas, nolaidušās nedaudz uz sāniem, zirgs ir mierīgs un apmierināts ar dzīvi. Kad zirgi savā starpā spēlējas, ausis ir nedaudz vērstas atpakaļ, tas nozīmē, ka zirgs ir noskaņots rotaļīgi. Ja ausis ir atglaustas, spēcīgi vērstas atpakaļ, piespiestas pie kakla, zirgs ir dusmīgs, agresīvs. Šādas ausis bieži kombinējas ar zobu atsegšanu un to rādīšanu. Ja ausis ir stāvus saslietas uz priekšu, zirgs ir uzmanīgs un cenšas saprast situāciju. Jo stāvākas ausis, jo spēcīgāk tās saslietas uz priekšu, jo satrauktāks un nervozāks ir zirgs. Bet zirgi runā viens ar otru ne tikai ar ausīm, viņi runā ar visu ķermeni. Atbrīvota viena no pakaļkājām, kakls un galva uz leju — zirgs ir atslābis un mierīgs. Augums saspringts, svars pārnests uz pakaļkājām, galva uzrauta augstu gaisā, acis nemirkšķinās — zirgs ir nobijies un gatavs bēgt vai cīnīties. Zirgi var būt viens pret otru diezgan fiziski rupji, lai ierādītu otram bara loceklim viņa vietu barā un nostiprinātu savas tiesības.[14] Tie savā starpā spārdās, kož un dzenā viens otru.
Zirgi izmanto arī balss saziņas līdzekli. Parasti tas tiek darīts, lai brīdinātu par briesmām, lai izaicinātu sāncensi uz kauju, tomēr balss saziņa tiek lietota arī, lai sasveicinātos no liela attāluma, lai ķēve sasauktu kumeļu.
Bieži cilvēki domā, ka zirgi guļ stāvus. Zirgi tiešām guļ stāvus, bet to gan drīzāk vajadzētu saukt par snaudu. Snaužot zirgs atbrīvo vienu no pakaļkājām, tādējādi svars tiek balstīts uz trim kājām, bet atbrīvotā kāja tiek atpūtināta. Tā acis ir gandrīz aizvērtas. Snaudas laikā zirgs ar dzirdi labi kontrolē apkārtni, un briesmu gadījumā jau pēc dažām sekundēm var mesties bēgt auļos.[14]
Tomēr zirgi mēdz gulties arī zemē un iemigt ciešākā miegā nekā snauda, to acis miega laikā ir ciet. Uz zemes zirgi mēdz gulēt "vieglajā" miegā un "ciešajā" miegā. Zirgs uz zemes atļausies gulēt, tikai esot barā. Kad bars atpūšas, tad vismaz viens vai daļa zirgu paliek stāvot kājās, uzmanot apkārtni. Sargi mēdz snaust, bet tie negulsies zemē. Nakts laikā sargi nomainās. Zirgi nebūs atpūtušies, ja tie nebūs pagulējuši kādu brīdi zemē. Guļot zemē vieglajā miegā, zirga priekškājas un viena pakaļkāja ir pavilktas zem sevis, bet otra pakaļkāja atrodas nedaudz uz sāniem, kakls un galva - uz augšu. Šādā stāvoklī zirgs joprojām seko līdzi trokšņiem, bet tā dzirde un uzmanība ir vairāk vērsta uz zirgiem sargiem, nevis uz trokšņiem ārpus bara atpūtas teritorijas. Lai pamostos, tam ir vajadzīgs nedaudz ilgāks laiks, nekā snaužot stāvus, tomēr salocītās kājas zem ķermeņa dod iespēju diezgan veikli uzlekt kājās un bēgt.[14]
Guļot ciešajā miegā, zirgs ir atgūlies pilnībā zemē, kakls un galva ir uz zemes, acis ir cieši ciet, visas četras tā kājas ir izstieptas uz sāniem. Šādā stāvoklī zirgs ir pilnībā atslēdzies, tā miegs ir tikpat dziļš kā cilvēkam, zirgam paiet kāds brīdis, lai pamostos no miega un pieceltos kājās. Tādēļ zirgi nekad neguļ bez sargiem. Pat stallī, kur zirgi nevar redzēt viens otru, nakts laikā vienmēr viens zirgs stāvēs kājās, kamēr pārējie guļ, un sargs nogulsies tikai tad, kad kāds cits piecelsies. Jaunie kumeļi ļoti daudz guļ ciešajā miegā, bet pieaugušie zirgi ciešajā miegā guļ salīdzinoši īsu brīdi. Ja zirgs ilgstoši nevar atļauties aizmigt ciešajā miegā, tad tas nespēj atpūsties un kļūst nervozs.[14]
Zirgu dzimtas pārstāvji - zirgi, ēzeļi un zebras attīstījās no kopīgiem pirmzirgiem — eohipiem, kas nozīmē rītausmas zirgi. Tie dzīvoja eocēnā, vairāk nekā pirms 54 miljoniem gadu. Mūsu dienās eohipiem ir dots jauns nosaukums hirakotēriji (Hyracotherium). Pirmatnējie zirgi bija ļoti neliela auguma, tikai 35 cm augsti. Šāda dzīvnieka kaulus pirmo reizi 1841. gadā atklāja paleontologs Ričards Ovens. Mazais zirdziņš ar nelielo galvu un sakumpušo muguru dzīvoja mežos un pārtika no lapām un krūmiem. Šī zirga priekškājām bija četri pirksti, bet pakaļkājām — trīs, un viņa pēdas vairāk līdzinājās suņa ķepām nekā mūsdienu zirga pēdām. Tas dzīvoja Ziemeļamerikas teritorijā. Pagāja vairāki miljoni gadu, līdz pirmzirgs attīstījās par zirgu, kura visām kājām bija trīs pirksti (Mesohippus), bet vēlāk tikai viens pirksts. Miocēna beigās pirms 20 miljoniem gadu Ziemeļamerikas mežu vietā radās pļavas. Pielāgojoties jaunajiem vides apstākļiem, senajiem zirgiem attīstījās garākas kājas, samazinājās zemi skarošo pirkstu skaits. Tas ļāva zirgiem ātrāk pārvietoties, meklējot ganības un bēgot no plēsoņām. Pirmais zālēdājs zirgs bija merihips (Merychippus). Tā vietā nāca pliohips (Pliohippus) — pirmais vienpirksta zirgs. No šī zirga pleistocēnā apmēram pirms 2 miljoniem gadu izveidojās Equus ģints.[15][16]
Pliohipi no Ziemeļamerikas ieceļoja Austrumāzijā, tā kā kontinenti bija savienoti ar ledu. Tad tie sasniedza Eiropu un beidzot arī Āfriku. Tā kā beidzās Ledus laikmets, tad ledus tilts starp Ziemeļameriku un Austrumāziju izkusa, izolējot Ziemeļameriku un tās zirgus. Zinātniekiem nav skaidrojuma, kas notika ar zirgiem Amerikas kontinentā, kas bija seno zirgu dzimtene, bet ir zināms, ka tie izzuda apmēram pirms 10 000 gadu. Amerikas kontinentā zirgi atgriezās tikai 16. gadsimtā kopā ar spāņu konkistadoriem.
Zirgu dažādās sugas savā starpā var radīt pēcnācējus, bet lielākā daļa no tiem parasti ir neauglīgi. Ir zināmi šādi hibrīdie krustojumi: mūlis, kas ir krustojums starp mājas ēzeļa tēviņu un mājas zirga ķēvi. Mūļi ir ļoti iecienīti darba dzīvnieki jomās, kur ir nepieciešama izturība, labas darba spējas un drošas gaitas, piemēram, kalnos. Hinniji ir krustojums starp ēzeļmāti un mājas zirga ērzeli. Tiek uzskatīts, ka šāds krustojums ir mazāk izturīgs kā mūļi, parasti tie ir mazāki augumā un mazāk pieticīgi. Zedonks ir krustojums starp ēzeli un zebru. Zonijs — zebra ar poniju. Zebrula — zebras tēviņš ar mājas zirga ķēvi. Jebkurus krustojumus ar zebrām sauc par zebroīdiem.
Zirgu dzimta (Equidae)
(†) — izmirusi organismu grupa
.jpg)
.jpg)
,_Equus_quagga_at_Pilanesberg_National_Park,_Northwest_Province,_South_Africa_(16906289242).jpg)
_(18433410951).jpg)
.jpg)
.jpg)
|titel=; Tukšs vai neesošs |title= Zirgi (Equus) ir zirgu dzimtas (Equidae) vienīgā ģints. Zirgi, ēzeļi un zebras pieder pie zirgu dzimtas. Tos sauc par nepārnadžiem, tāpēc ka viņu ekstremitātēm vislabāk ir attīstīts viens pirksts (trešais). Kopā ar tuvākajiem radiniekiem degunradžiem un tapiriem zirgus ierindo nepārnadžu (Perissodactyla) kārtā. Zirgu dzimtas dzīvnieki barojas ar zāli un krūmiem, dzīvo klajās vietās un ātri skrien, lai varētu aizbēgt no plēsējiem. Visi zirgu dzimtas pārstāvji ir ļoti sabiedriski dzīvnieki, dzīvo ģimenēs un apvienojas baros, dienas laikā veic lielus attālumus, meklēdami barību un ūdeni, vai arī lai paglābtos no kukaiņiem.
Equidae merupakan famili ketaksonomian yang terdiri daripada kuda dan haiwan-haiwan yang berkaitan, termasuk keldai, dan zebra yang masih wujud, serta banyak lagi spesies yang hanya dikenali dari fosil. Kesemua spesies yang wujud tergolong dalam genus Equus. Equidae tergolong dalam order Perissodactyla yang merangkumi tenuk dan badak sumbu yang masih wujud serta banyak lagi contoh fosil.
Equidae merupakan famili ketaksonomian yang terdiri daripada kuda dan haiwan-haiwan yang berkaitan, termasuk keldai, dan zebra yang masih wujud, serta banyak lagi spesies yang hanya dikenali dari fosil. Kesemua spesies yang wujud tergolong dalam genus Equus. Equidae tergolong dalam order Perissodactyla yang merangkumi tenuk dan badak sumbu yang masih wujud serta banyak lagi contoh fosil.
De paardachtigen (Equidae) zijn een familie van onevenhoevige zoogdieren. Tegenwoordig bestaat er nog slechts één geslacht, Equus. Tot de paardachtigen behoren vier groepen: de paarden, ezels, halfezels en zebra's. Wilde paardachtigen leven nog op grasvlakten in oostelijk en zuidelijk Afrika en Centraal-Azië, terwijl verwilderde paarden ook in Amerika en Australië voorkomen. Twee soorten, het paard en de ezel, zijn succesvol gedomesticeerd en worden wereldwijd gehouden, voornamelijk als last- en rijdier.
De huidige soorten zijn allemaal middelgrote tot grote herbivore hoefdieren. Ze hebben lange poten met elk één hoef en lange nekken en koppen. De tanden zijn gericheld. De oren zijn groot en staan omhoog gericht. Alle soorten hebben manen en een lange staart. De mannetjes zijn groter dan de vrouwtjes.
Paardachtigen leven voornamelijk van grassen, maar ze eten ook ander taai plantaardig voedsel als bladeren, knoppen, twijgen en wortelen. Het zijn groepsdieren. Sommige soorten (vooral de steppezebra) leven ook in gemengde groepen met andere soorten hoefdieren.
De evolutie van de paardachtigen is zeer goed bestudeerd. In het vroege Eoceen leefde in de bossen van Noord-Amerika een groep kleine zoogdiertjes, waaronder Eohippus, Protorohippus en Epihippus, soorten die vroeger tot het geslacht Hyracotherium werden gerekend. Deze dieren hadden de grootte van een kleine hond, met drie tenen aan de achterpoten en vier aan de voorpoten. Ze hadden geen hoeven, maar voetkussentjes.
Aan het einde van het Eoceen en het begin van het Oligoceen trokken in Noord-Amerika de bossen weg en ontstonden er open vlakten. De paarden die toen ontstonden, Mesohippus en Miohippus, waren wat groter dan de paardjes van het Eoceen, hadden langere poten en drie tenen aan iedere poot. De tanden van deze paardachtigen waren beter aangepast aan lastiger te verteren materiaal.
In het Vroeg-Mioceen splitsten de paardachtigen in twee onderfamilies: de Anchitheriinae en Equinae. De Anchitheriinae waren miljoenen jaren vrij succesvolle drietenige hoefdieren, die leefden van bladeren en twijgen en ook in de Oude Wereld voorkwamen.
Uit de Equinae ontstonden twee groepen, de kleine Archaeohippus en verwanten en een groep grazende paardachtigen. Deze dieren leefden op de eerste grasvlakten. Gras ontstond namelijk pas in het Mioceen. De grazende paardachtigen hebben gerichelde tanden (die minder snel slijten bij het eten van taai gras) en zijn aangepast aan het leven op de vlakte. Ze waren groter en hadden langere, slanke poten. Twee van de drie overige tenen werden rudimentair, terwijl de derde teen een hoef ontwikkelde.
Uit een van deze paarden, Merychippus, ontstonden drie geslachtengroepen. De hipparions (Hippotheriini) waren een grote, diverse groep paarden, die zich al snel over de continenten verspreidde en verscheidene niches innam. De Protohippini was een groep kleinere paarden. De Equini ten slotte was een groep van grotere paardachtigen, waarvan de twee zijtenen steeds kleiner werd en in enkele geslachten ook uiteindelijk verdwenen, tot er nog maar één teen per poot over was. Rond tien miljoen jaar geleden leefden de grootste aantallen paardachtigen.
In het Plioceen ontstond in Noord-Amerika Equus, een eentenig geslacht. Waarschijnlijk waren de eerste leden van het geslacht gestreept, net als de zebra's. In het begin leefden deze dieren samen met andere soorten paardachtigen. Aan het einde van het Plioceen trokken enkele soorten naar de Oude Wereld. Aan het begin van de ijstijd stierven alle andere geslachten uit, en alleen Equus overleefde. Tot één miljoen jaar geleden kwamen leden van Amerihippus, een ondergeslacht van Equus, in Noord- en Zuid-Amerika voor, maar ook deze stierven uit, samen met het grootste gedeelte van de Amerikaanse megafauna.
ORDE Perissodactyla
Tarpan, (Wild paard)
Przewalskipaard, (Wild paard)
Somalische wilde ezel, (Afrikaanse wilde ezel)
Turkmeense halfezel of Kulan, (Onager)
Quagga, (Steppezebra)
Burchellzebra, (Steppezebra)
Grantzebra, (Steppezebra)
Chapmanzebra, (Steppezebra)
De paardachtigen (Equidae) zijn een familie van onevenhoevige zoogdieren. Tegenwoordig bestaat er nog slechts één geslacht, Equus. Tot de paardachtigen behoren vier groepen: de paarden, ezels, halfezels en zebra's. Wilde paardachtigen leven nog op grasvlakten in oostelijk en zuidelijk Afrika en Centraal-Azië, terwijl verwilderde paarden ook in Amerika en Australië voorkomen. Twee soorten, het paard en de ezel, zijn succesvol gedomesticeerd en worden wereldwijd gehouden, voornamelijk als last- en rijdier.
De huidige soorten zijn allemaal middelgrote tot grote herbivore hoefdieren. Ze hebben lange poten met elk één hoef en lange nekken en koppen. De tanden zijn gericheld. De oren zijn groot en staan omhoog gericht. Alle soorten hebben manen en een lange staart. De mannetjes zijn groter dan de vrouwtjes.
Paardachtigen leven voornamelijk van grassen, maar ze eten ook ander taai plantaardig voedsel als bladeren, knoppen, twijgen en wortelen. Het zijn groepsdieren. Sommige soorten (vooral de steppezebra) leven ook in gemengde groepen met andere soorten hoefdieren.
Hestefamilien er en gruppe som omfatter de nålevende hestedyrene og deres utdødde slektninger. Fossiler av en rekke hesteslekter er kjent, og hestens opprinnelse var en av de første evolusjonshistoriene som ble kartlagt.[1]
Hestefamilien har gått gjennom flere radiasjoner som en konsekvens av endring av landskap og vegetasjon. De første artene var skogtilpasset, senere kom slettedyr, og med overgangen til neogen kom gressetende dyr.[2]
I de første periodene etter dinosaurenes utdøen, særlig i eocen var planeten preget av varme skoger. Hestedyrene oppsto som små skogdyr i Nord-Amerika og spredte seg derfra, via landbruene som oppsto, til både Sør-Amerika, Europa og Asia. Den første hesten man kjenner til er Hyracotherium, eller Eohippus (som betyr morgengry-hest). Den stammer fra tidlig eocen (for cirka 55–45 millioner år siden) og var svært liten i størrelse (omkring 60 cm lang og 20–35 cm høy). Hyracotherium levde i dampende het jungel, i sumplignende områder med store sypresser og mammuttrær. Den spiste trolig løv og skudd fra små trær i et myrlendt terreng. Fossile funn av den er også gjort i Europa, særlig i Messelgruven.
Mesohippus (som betyr mellomhest) var et hestedyr som levde for cirka 37–32 millioner år siden. Som navnet viser til at denne typen hester står midt mellom bygningen til de tidlige urhestene og de nålevende. På den tiden ble klimaet tørrere og floraen endret seg. Skogene trakk seg tilbake og de store sumpområdene tørket inn. De forhistoriske skogene ble erstattet av åpne sletter. Denne endringen favoriserte dyr som kunne løpe fort i det åpne landskapet. Det førte til at sidetærne ble reduserte, mens den midtre tåa utviklet seg i styrke. Mesohippus hadde også tegn på en begynnende hov, men den hadde fortsatt myke tråputer.
Vekster på sletter er gjerne næringsfattige og seige i forhold til skogsvegetasjon. Gjennom oligocen, miocen, og pliocen økte størrelsen på hestedyrene. Den første ekte graseteren blant hestene var Merychippus (som betyr drøvtyggende hest), som levde under miocen (for cirka 17–11 millioner år siden). Før den spiste hester stort sett kun løv og skudd. Disse hestene døde imidlertid ut for omkring 9 millioner år siden. Merychippus hadde tre tær, men bare den midtre hadde bakkekontakt, og var større (omkring 90 cm i skulderhøyde) enn Hyracotherium. Den midtre tåa hadde fått en forstørret hov og tredeputene mangler. På denne tiden tok noen hester seg over landbruen som oppsto mellom Nord-Amerika og Europa.
Pliohippus (Equini = moderne hestedyr), som levde under sen miocen, men er oppkalt etter pliocen, er det eldste beviset man har for hestedyr med kun en tå i bakken. Navnekaoset skyldes at tidsangivelsene har endret seg siden dette dyret ble oppdaget og navngitt. Pliohippus hadde lange lemmer og var tydelig tilpasset et liv på åpne sletter, der fart var nødvendig for å unngå fiender. Slekten spredte seg til både Sør-Amerika, Asia, Europa og Afrika.
Equus oppsto først under pliocen, trolig for omkring 4–4,5 millioner år siden.[3] E. simplicidens, som også kalles Hagermans hest, Hagermans sebra og amerikansk sebra, regnes som en av de første kjente artene i denne slekten. Den levde i Nord-Amerika, under pliocen og pleistocen, og ble først oppdaget i Hagerman, Idaho. Til tross for benevnelsen hest, så var dette dyret trolig nærmere beslektet med sebra. Slekten må ha spredt seg raskt, for tilsvarende gamle fossiler av E. livenzovensis er funnet i Vest-Europa og Russland.
I dag finnes det 7 gjenlevende arter som omfatter alle sebraer, esler og hest.
Hestefamilien er en gruppe som omfatter de nålevende hestedyrene og deres utdødde slektninger. Fossiler av en rekke hesteslekter er kjent, og hestens opprinnelse var en av de første evolusjonshistoriene som ble kartlagt.
Hestefamilien har gått gjennom flere radiasjoner som en konsekvens av endring av landskap og vegetasjon. De første artene var skogtilpasset, senere kom slettedyr, og med overgangen til neogen kom gressetende dyr.
Multimedia w Wikimedia Commons Koniowate (Equidae) − jedyna rodzina koniokształtnych (Hippomorpha) z rzędu ssaków nieparzystokopytnych.
Wszystkie koniowate są dużymi zwierzętami o krótkiej sierści, mają grzywę i ogon pokryty całkowicie bądź częściowo długimi włosami; nogi zakończone przekształconym III palcem, osłoniętym kopytem. U samic występuje para sutków położonych na podbrzuszu. Są roślinożerne, żywią się głównie trawą.
Największe osobniki osiągają do 3 m długości ciała, przy wysokości w kłębie do 180 cm. Maksymalna masa ciała sięga 1200 kg (konie rasy shire). Dziko żyjące koniowate osiągają przeciętnie 200–450 kg.
Pojawiły się w plejstocenie, w Ameryce Północnej, skąd rozprzestrzeniły się na tereny Eurazji i Afryki. Zasiedlają obszary trawiaste. Obecnie większość koniowatych żyje w Afryce, a nieliczne gatunki − w Azji. W Europie wymarłe w stanie dzikim.
Koniowate żyją w małych grupach rodzinnych lub większych stadach. Odpoczywają, stojąc lub leżąc. Samica (klacz) rodzi zwykle jedno młode. Samiec to ogier (kastrowany zaś – wałach). U kilku gatunków stwierdzono terytorializm.
Koniowate są rezerwuarami i nosicielami bakterii chorobotwórczych np.:
Żyjące współcześnie koniowate reprezentowane są przez tylko jeden rodzaj Equus Linnaeus, 1758, jednak wśród systematyków brak jednomyślności w klasyfikacji gatunków i podgatunków. Pomijając szczegóły klasyfikacji biologicznej możemy przyjąć, że do koniowatych należą:
oraz udomowione
Koniowate dają mieszańce takie, jak muł, osłomuł, zebroid i zebryna.
Koniowate (Equidae) − jedyna rodzina koniokształtnych (Hippomorpha) z rzędu ssaków nieparzystokopytnych.
Wszystkie koniowate są dużymi zwierzętami o krótkiej sierści, mają grzywę i ogon pokryty całkowicie bądź częściowo długimi włosami; nogi zakończone przekształconym III palcem, osłoniętym kopytem. U samic występuje para sutków położonych na podbrzuszu. Są roślinożerne, żywią się głównie trawą.
Największe osobniki osiągają do 3 m długości ciała, przy wysokości w kłębie do 180 cm. Maksymalna masa ciała sięga 1200 kg (konie rasy shire). Dziko żyjące koniowate osiągają przeciętnie 200–450 kg.
Pojawiły się w plejstocenie, w Ameryce Północnej, skąd rozprzestrzeniły się na tereny Eurazji i Afryki. Zasiedlają obszary trawiaste. Obecnie większość koniowatych żyje w Afryce, a nieliczne gatunki − w Azji. W Europie wymarłe w stanie dzikim.
Koniowate żyją w małych grupach rodzinnych lub większych stadach. Odpoczywają, stojąc lub leżąc. Samica (klacz) rodzi zwykle jedno młode. Samiec to ogier (kastrowany zaś – wałach). U kilku gatunków stwierdzono terytorializm.
Koniowate są rezerwuarami i nosicielami bakterii chorobotwórczych np.:
Clostridium tetani − laseczka tężca Clostridium perfringens − laseczka zgorzeli gazowej Clostridium botulinium − laseczka jadu kiełbasianegoOs equinos (do latim científico Equidae) constituem uma família de mamíferos perissodáctilos. Esta família abarca apenas o género Equus, onde se classificam o cavalo e o burro, além da zebra.
A família Equidae evoluiu ao longo de vários milhões de anos, desde animais florestais de pequenas dimensões até ao cavalo moderno e seus contemporâneos do género Equus. A sequência evolutiva do grupo foi estudada pelo paleontólogo Othniel Charles Marsh, com base em descobertas realizadas em jazidas fossilíferas da América do Norte, nos anos 1870. Desde então tem sido um dos exemplos mais comuns de sucessão evolutiva de espécies e são animais adaptados para a corrida, de origem africana e asiática. [1] Ao longo da sua evolução, os equídeos foram dimuinuindo o número de dedos e adaptando a dentição para uma alimentação à base de vegetação rasteira.
Do mais antigo para o mais recente, os géneros de equídeos são :
Os equinos (do latim científico Equidae) constituem uma família de mamíferos perissodáctilos. Esta família abarca apenas o género Equus, onde se classificam o cavalo e o burro, além da zebra.
A família Equidae evoluiu ao longo de vários milhões de anos, desde animais florestais de pequenas dimensões até ao cavalo moderno e seus contemporâneos do género Equus. A sequência evolutiva do grupo foi estudada pelo paleontólogo Othniel Charles Marsh, com base em descobertas realizadas em jazidas fossilíferas da América do Norte, nos anos 1870. Desde então tem sido um dos exemplos mais comuns de sucessão evolutiva de espécies e são animais adaptados para a corrida, de origem africana e asiática. Ao longo da sua evolução, os equídeos foram dimuinuindo o número de dedos e adaptando a dentição para uma alimentação à base de vegetação rasteira.
Ecvidee (sg. ecvideu), în latină Equidae de la equus - cal, este o denumire generică pentru o familie de mamifere, nerumegătoare, imparicopitate (cu o singură copită), fără coarne și fără veziculă biliară, care include:
Familia Equidae este încadrată de Faider et al., 1976 în Ordinul Perissodactyla (Mesaxonia).
În Ordinul nr.159 din 12 aprilie 2002 al ministrului agriculturii, alimentației și pădurilor pentru aprobarea Normei sanitare veterinare privind stabilirea condițiilor de sănătate a animalelor, ce reglementează comerțul României cu statele membre ale Uniunii Europene și importul din țările terțe de animale, material seminal, ovule și embrioni de la specii ce nu sunt prevăzute de legislația specifică, apare următoarea definiție:
ecvidee sunt animale sălbatice sau domestice din specia ecvine, incluzând zebra și asinii, precum și produșii rezultați din împerecherea acestora.[1]
Ecvidee (sg. ecvideu), în latină Equidae de la equus - cal, este o denumire generică pentru o familie de mamifere, nerumegătoare, imparicopitate (cu o singură copită), fără coarne și fără veziculă biliară, care include:
calul, măgarul / asinul, bardoul, catârul, zebra...Familia Equidae este încadrată de Faider et al., 1976 în Ordinul Perissodactyla (Mesaxonia).
În Ordinul nr.159 din 12 aprilie 2002 al ministrului agriculturii, alimentației și pădurilor pentru aprobarea Normei sanitare veterinare privind stabilirea condițiilor de sănătate a animalelor, ce reglementează comerțul României cu statele membre ale Uniunii Europene și importul din țările terțe de animale, material seminal, ovule și embrioni de la specii ce nu sunt prevăzute de legislația specifică, apare următoarea definiție:
ecvidee sunt animale sălbatice sau domestice din specia ecvine, incluzând zebra și asinii, precum și produșii rezultați din împerecherea acestora.
Hästdjur (Equidae) är en familj i ordningen uddatåiga hovdjur. Familjens enda idag levande släkte är Equus, men fossil visar på en stor mängd andra utdöda släkten.
Hästdjurens evolution från den skogslevande Hyracotherium, ungefär stor som en räv, fram till den moderna hästen är väl beskrivet.
Hästdjuren tillhör ordningen uddatåiga hovdjur (Perissodactyla) som kännetecknas av hovar och ett udda antal tår på varje fot. De har rörlig överläpp och tänder som med likartad formel. Detta visar att hästdjuren delar en gemensam förfader med tapirer och noshörningar.
De uddatåiga hovdjuren utvecklades under sen paleocen, mindre än 10 miljoner år efter det massutdöende vid slutet av krita. Denna grupp av djur verkar från början ha varit specialiserade för tropiska regnskogar, men medan tapirer, och i viss mån noshörningar, behöll denna anpassning, anpassade sig hästdjuren i stället till ett liv i torrare klimat på stäppen.
Den moderna hästens tidiga förfäder hade flera utspridda tår, en anpassning till den mjuka fuktiga marken i urskogarna. När olika arter av gräs och halvgräs uppstod, och stäpperna bredde ut sig, förändrades hästdjurens diet från lövverk till gräs. Detta resulterade bland annat i att deras tänder blev längre och slitstarkare. Samtidigt resulterade det nya predationstrycket att hästdjuren utvecklades till att bli snabbare för att undkomma större rovdjur. Detta resulterade i längre ben och att några av tårna lyftes upp från marken så att kroppens vikt gradvis i allt större utsträckning kom att ligga på den längsta, tredje, tån.
En rad fossil som upptäcktes i Nordamerika av paleontologen Othniel Charles Marsh under 1870-talet låg till grund för en kedja av arter som ansågs utgöra den utvecklingslinje som ledde fram till den moderna hästen. Kedjan börjar med Hyracotherium och slutar med den moderna hästen (Equus) och populariserades av Thomas Huxley. Denna utvecklingslinje blev en av de mest spridda exemplen på tydlig evolutionär utveckling. Hästens utvecklingslinje inkluderades i många läroböcker i biologi och denna kedja över övergångsfossiler ställdes ut på American Museum of Natural History på ett sätt som framhävde en gradvis rätlinjig utveckling av hästen.
Allteftersom fler fossil av hästdjur har upptäckts, har man fått dra slutsatsen att den faktiska evolutionen från Hyracotherium till Equus är mycket komplexare och mångförgrenad än man från början trodde. Den raka linjen mellan arterna har ersatts av en rikare modell med ett stort antal grenar i olika riktningar, av vilken enbart en leder till den moderna hästen. Man betonar numera att hästen inte är slutmålet för all evolution inom hästdjuren, utan enbart det enda släkte som överlevt till nutid.
Detaljerad information från fossil om nya hästdjurs antal och spridning har också visat att utvecklingen från en art till en annan inte var så jämn och sammanhängande som en gång antogs - även om vissa övergångar, som från Dinohippus till Equus verkligen var gradvisa framsteg - så var ett antal andra, som från Epihippus till Mesohippus relativt sett abrupta och plötsliga, sett ur en geologiskt tidsperspektiv, och förändringen skedde under blott ett par miljoner år. Både anagenes (gradvis förändring av genfrekvensen hos en population) och kladogenes (en population "uppdelas" i två distinkta utvecklingsgrenar) förekom, och många arter levde sida vid sida med den art de utvecklats från. Förändringar i vad som kännetecknade ett hästdjur skedde inte alltid längs en rät linje, vissa särdrag kom och gick och kom tillbaka under olika tidpunkter under utvecklingslinjen, och det är endast från ett historiskt perspektiv som en utvecklingenstrend kan urskiljas.[1]
Hästdjur (Equidae) är en familj i ordningen uddatåiga hovdjur. Familjens enda idag levande släkte är Equus, men fossil visar på en stor mängd andra utdöda släkten.
Equidae, at ve benzeri hayvanları içeren, Tek toynaklılartakımına ait bir ailedir. Aileye ait tek cins Equus'tir.
E. asinus Eşek _at_Disney%27s_Animal_Kingdom_(16-01-2005).jpg)
E. caballus At 
E. ferus 
E. grevyi Grevy zebrası 
E. hemionus Asya yaban eşeği 
E. hydruntinus E. kiang 
E. mulus Katır 
E. onager 
E. quagga Bayağı zebra .jpg)
E. zebra Dağ zebrası 
†E. alaskae - †E. altidens - †E. bressanus - †E. calobatus - †E. complicatus - †E. conversidens - †E. crenidens - †E. cumminsii - †E. enormis - †E. excelsus - †E. francisci - †E. fraternus - †E. fromanius - †E. giganteus - †E. holmesi - †E. idahoensis - †E. jubatus - †E. laurentius - †E. leidyi - †E. litoralis - †E. mosbachensis - †E. nearticus - †E. niobrarensis - †E. occidentalis - †E. pacificus - †E. pectinatus - †E. pseudaltidens - †E. robustus - †E. sanmeniensis - †E. scotti - †E. semiplicatus - †E. simplicidens - †E. stenonis - †E. sussenbornensis - †E. verae -
Memeliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Equidae, at ve benzeri hayvanları içeren, Tek toynaklılartakımına ait bir ailedir. Aileye ait tek cins Equus'tir.
Описи скам'янілостей коневих особливо багаті. Вони, як вважається, зафіксували поступову зміну будови зубів і кінцівок. Перший кінь, Hyracotherium, відомий з раннього еоцену, який, як видається походить від ряду кондиляртри, примітивних унгулят палеоцену й еоцену. Hyracotherium — невелика пальцеходяча тварина з відносно простими чотирикутними зубами. На протязі олігоцену, міоцену і пліоцену коневі збільшилася в розмірах, їх бічні пальці зменшилися і втратили контакт із землею, їх мозок збільшився, а їх моляроподібні зуби стали набагато складнішими. Перші справжні травоїдні, Merychippus, жили в міоценові часи. Три з їх пальців ноги контактували із землею. Перший однопальцевий з коневих Pliohippus жив у кінці міоцену. Рід Equus вперше з'явився в пліоцені. Коневі були колись досить поширені й мешкали на луках, у саванах і степовому середовищі Північної Америки, Азії, Африки та Європи. Північна Америка була центром еволюції коневих. Коневі повністю зникли з цього континенту близько 8000 років тому, але повернулися, коли європейці привезли їх на своїх судах кілька сотень років тому.
Дикі представники родини зараз зустрічаються тільки в Африці, на Близькому Сході, а також у частинах західної й центральної Азії. Крім того, здичавілі домашні коні й віслюки живуть в різних місцях. Мають різноманітні місця проживання від пишних полів і саван до піщаних і кам'янистих пустель. Свійські тварини поширені по всьому світу.
Дикі коневі — великі тварини, розміром тіла від близько 200 до 500 кг. Їх свійські нащадки більш різноманітні, варіюються від менш ніж 140 кг до 1000 кг. Це, як правило, тупоголові тварини з кремезними тілами. Вони густо вкриті шерстю, але довжина волосся є змінною. Більшість видів мають гриву на шиї і пасмо волосся на передній частині голови (чуб). Коневі ходять на кінчиках пальців ніг. На задніх ногах, збільшені гомілкові кістки підтримують вагу, а малогомілкові кістки зменшені й злиті з великими гомілковими кістками. Зубна формула: 3/3, 0-1/0-1, 3-4/3, 3/3 = 36–42. Ікла рудиментарні або відсутній у самиць. Корінні зуби мають складну структуру. Черепи довгі; носові кістки довгі й вузькі. Барабанні булли невеликі.
Більшість видів народжують кожні 2 роки, єдине дитинча після періоду вагітності 11–13 місяців. Відлучення від молока відбувається приблизно через 6–8 місяців і потомство стає статевозрілим у близько 2 роки. Потенційна тривалість життя становить 25–35 років.
Всі коневі відносно швидкі, пильні бігуни і взагалі біжать від небезпеки, а не воюють. Проте, серед свого власного виду або при спробі захисту, вони б'ють задніми ногами, б'ють передніми ногами, а іноді кусаються. Коневі активні й удень і вночі, але в основному сутінкові. Вони повністю травоїдні, які харчуються в основному травою і деякою мірою общипують листя. Більшість п'є воду щодня, хоча вони можуть обходитися без води протягом тривалого періоду часу. Коневі — полігінійні стадні тварини, які зазвичай живуть у великих сімейних групах, що займають великі території на відкритій місцевості. Передача настроїв та іншої інформації відбувається зі змінами позицій вух, рота і хвоста. Крім того, деяке вокальне спілкування через іржання відбувається у коней і зебр.
Họ Ngựa hay Equidae là một họ các động vật tương tự như ngựa, thuộc bộ Perissodactyla. Ngoài ngựa ra, các động vật khác hiện còn sinh tồn trong họ này còn có lừa, ngựa vằn và lừa rừng Trung Á. Tất cả các loài này đều thuộc chi Equus và những con ngựa thực thụ được phân loại trong phân chi Equus (chi Ngựa).
Động vật họ Ngựa là các loài thú kích thước từ trung bình tới lớn, với đầu dài và cổ có bờm. Các chân mảnh dẻ, chỉ có một móng guốc, được bảo vệ bởi một guốc bằng chất sừng. Chúng có đuôi dài và mảnh dẻ, hoặc là kết thúc bằng một chùm lông hoặc là hoàn toàn được che phủ trong chùm lông rủ xuống. Chúng nói chung đã thích nghi với địa hình thoáng đãng, từ các bình nguyên tới các xavan hay các sa mạc hoặc vùng núi.
Loa tai[cần dẫn nguồn] ("tai") của động vật họ Ngựa rất linh động, cho phép chúng dễ dàng định vị nguồn phát ra âm thanh. Chúng có thị giác hai màu. Các mắt của chúng nằm xa về phía sau của đầu, cho phép chúng có góc nhìn lớn, mà không đánh mất hoàn toàn tầm nhìn hai mắt. Động vật họ Ngựa cũng có cơ quan Jacobson, cho phép các con đực có thể sử dụng phản ứng 'uốn môi trên' để đánh giá tình trạng kích dục của các bạn tình tiềm năng.
Động vật họ Ngựa là động vật ăn cỏ, chủ yếu ăn các loại thức ăn thô dạng sợi như cỏ. Khi cần thiết chúng cũng ăn cả các loại thức ăn nguồn gốc thực vật khác, như lá, quả, vỏ cây, nhưng thông thường là động vật gặm cỏ chứ không phải là động vật bứt cành hay lá. Không giống như động vật nhai lại, với hệ thống các dạ dày phức tạp của chúng, động vật họ Ngựa phân rã xenluloza trong "ruột tịt" (cecum), một phần của ruột kết. Công thức bộ răng của chúng gần như hoàn hảo, với các răng cửa có tính năng cắt để gặm thức ăn, và các răng hàm để nghiền thức ăn mọc ở phía sau các khe răng. Công thức bộ răng của chúng là:
3.1.3-4.3 3.1.3.3Động vật họ Ngựa là các động vật sống thành bầy. Ngựa cùng với ngựa vằn đồng bằng và ngựa vằn núi nói chung có bầy mang tính chất lâu bền gồm một con đực và một đàn cái, với các con đực còn lại tạo thành các bầy "độc thân" nhỏ. Các loài khác tạo thành bầy có tính chất tạm bợ, kéo dài chỉ vài tháng, trong đó hoặc là hỗn tạp hoặc là một giới. Trong cả hai trường hợp, tôn ti trật tự rõ ràng được thiết lập giữa các cá thể, thường là con cái thống lĩnh sẽ kiểm soát sự tiếp cận các nguồn thức ăn và nước uống còn con đực đầu đàn sẽ kiểm soát các cơ hội giao phối.
Sự rụng trứng ở các con cái nói chung là một trứng, tuy rằng khoảng 24-26% là nhiều trứng (trong đó 99% là hai trứng). Nói chung, khoảng thời gian giữa các lần rụng trứng là 1 ngày. Nồng độ của progesteron (hoóc môn giới tính duy trì thai) sẽ tăng lên sau lần rụng trứng thứ hai[1]. Sau khi giao phối và mang thai trong khoảng 11 tháng thì các con cái sẽ đẻ, thường là chỉ một con non. Các con non có khả năng đi lại chỉ khoảng 1 giờ sau khi sinh ra và chúng được mẹ cho bú trong khoảng 4 tới 13 tháng (động vật họ Ngựa được thuần hóa nói chung cho con bú ít hơn về mặt thời gian). Phụ thuộc vào loài, điều kiện sống và các yếu tố khác, con cái trong hoang dã sẽ sinh đẻ sau mỗi 1 hay 2 năm[2].
Tại vùng ôn đới, các con cái của động vật họ Ngựa khi không mang thai nói chung có chu kỳ động dục theo mùa, từ đầu mùa xuân tới mùa thu. Phần lớn các con cái sẽ tiến tới trạng thái ngừng động dục trong mùa đông và vì thế không có khả năng thụ thai/đẻ trong thời kỳ này. Chu kỳ sinh sản được kiểm soát bằng chu kỳ chiếu sáng (độ dài thời gian ban ngày), với sự động dục được kích thích khi độ dài thời gian ban ngày dài ra. Ngừng động dục ngăn cản con cái thụ thai trong các tháng mùa đông, do điều đó làm cho khả năng sống sót của con non là rất thấp trong thời gian khắc nghiệt nhất của năm[3]. Tuy nhiên, khi chúng sống gần xích đạo, sự thay đổi về độ dài thời gian ban ngày là không đáng kể thì các con cái không có khoảng thời gian ngừng động dục, ít nhất là về mặt lý thuyết[1]. Ngoài ra, vì các lý do chưa rõ, khoảng 20% ngựa cái đã thuần hóa tại Bắc bán cầu cũng động dục quanh năm, có lẽ là do mất cảm giác đối với melatonin[1].
Các hóa thạch cổ nhất đã biết của động vật dạng ngựa có niên đại từ Tiền Eocen, khoảng 54 triệu năm trước. Loài này, trong chi Hyracotherium (trước đây gọi là Eohippus), là động vật kích thước cỡ con cáo với 3 ngón tại các chân sau và 4 ngón tại các chân trước. Nó là động vật gặm cỏ trên các loại thực vật tương đối mềm và đã thích nghi với việc chạy. Sự phức tạp trong bộ não của nó gợi ý rằng nó là động vật thông minh và luôn cảnh giác[6]. Các loài sau này đã suy giảm số lượng ngón chân và phát triển bộ răng thích hợp hơn với việc nghiền nhỏ cỏ và các thức ăn từ thực vật cứng hơn.
Nhóm này trở nên tương đối to lớn hơn trong thế Miocen, với nhiều loài mới đã xuất hiện. Vào thời gian này, động vật dạng ngựa đã trở thành giống như ngựa thật sự hơn với sự phát triển hình dáng cơ thể điển hình của ngựa hiện đại. Nhiều loài trong số này phân bố trọng lượng chủ yếu của cơ thể chúng trên ngón trung tâm (ngón thứ ba), với những ngón khác đã suy giảm và tiếp xúc xuống mặt đất một cách rõ ràng. Chi sống sót hiện nay, Equus, đã tiến hóa vào đầu thế Pleistocen và phổ biến nhanh chóng trên toàn thế giới[7].
Các loài khác nhau của họ Equidae có thể tạp giao, mặc dù con non sinh ra nói chung là vô sinh. Một số con lai trong họ Equidae là:
Họ Ngựa hay Equidae là một họ các động vật tương tự như ngựa, thuộc bộ Perissodactyla. Ngoài ngựa ra, các động vật khác hiện còn sinh tồn trong họ này còn có lừa, ngựa vằn và lừa rừng Trung Á. Tất cả các loài này đều thuộc chi Equus và những con ngựa thực thụ được phân loại trong phân chi Equus (chi Ngựa).
Прародители лошадиных появились в Америке в промежутке между 35 и 56 млн лет и были размером с терьера, такими как род Sifrhippus. Современная лошадь (род Equus) появилась примерно 4,4—4,5 млн лет назад[1]. Ок. 2,5 млн лет назад представители рода Equus переправились из Америки через Берингию в Евразию. На Ближнем Востоке представители рода Equus стали ослами, онаграми и собственно лошадьми (Equus caballus), в Центральной Африке — зебрами. Те лошадиные, что остались в Северной Америке, вымерли к середине 6 тысячелетия до нашей эры[2].
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Прародители лошадиных появились в Америке в промежутке между 35 и 56 млн лет и были размером с терьера, такими как род Sifrhippus. Современная лошадь (род Equus) появилась примерно 4,4—4,5 млн лет назад. Ок. 2,5 млн лет назад представители рода Equus переправились из Америки через Берингию в Евразию. На Ближнем Востоке представители рода Equus стали ослами, онаграми и собственно лошадьми (Equus caballus), в Центральной Африке — зебрами. Те лошадиные, что остались в Северной Америке, вымерли к середине 6 тысячелетия до нашей эры.
马科（学名：Equidae）是奇蹄目中的一科，史前种类曾经非常繁盛及多样化，现仅存马属一个属。虽然如此，马科动物依然是现存奇蹄目动物中种类数量最多，分布最广，最为人们所熟悉的。史前马科曾广泛分布于美洲、欧亚大陆和非洲，其中，美洲一直被视为马科的演化中心。现代马科分布于欧亚大陆和非洲，成员包括马、驴和斑马，大多数野生种都处于濒危状态。
马科（学名：Equidae）是奇蹄目中的一科，史前种类曾经非常繁盛及多样化，现仅存马属一个属。虽然如此，马科动物依然是现存奇蹄目动物中种类数量最多，分布最广，最为人们所熟悉的。史前马科曾广泛分布于美洲、欧亚大陆和非洲，其中，美洲一直被视为马科的演化中心。现代马科分布于欧亚大陆和非洲，成员包括马、驴和斑马，大多数野生种都处于濒危状态。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 奇蹄目 Perissodactyla 亜目 : ウマ形亜目 Hippomorpha 上科 : ウマ上科 Equoidea 科 : ウマ科 Equidae 学名 Equidae ウマ科（ウマか、Equidae）は、哺乳綱奇蹄目に属する1科。ウマの仲間を含む。
現生のものとしては、ウマのほかに、ロバ、シマウマ、ノロバなどの仲間を含む。これらはすべてウマ属 Equus に分類される。
家畜のウマを除いた最大種はグレビーシマウマ。家畜のウマを除いた最小種はアフリカノロバ。
第3指が発達し残りの指は退化しているため、現生種では蹄の数は1つのみである。
※†は絶滅を示す。
以下のような種間雑種が存在する。
シマウマと他種との種間雑種は、すべてゼブロイド (zebroid) と呼ばれる。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
ウマ科（ウマか、Equidae）は、哺乳綱奇蹄目に属する1科。ウマの仲間を含む。
現生のものとしては、ウマのほかに、ロバ、シマウマ、ノロバなどの仲間を含む。これらはすべてウマ属 Equus に分類される。
말과(Equidae)는 말목에 속하는 한 과로, 말, 당나귀, 얼룩말 등을 포함한다. 현존하는 말과의 동물은 모두 말속(Equus)에 속한다.
.jpg)
.jpg)
