nomes no trilho de navegação
Guidance for identification
Der giftverdächtige Gelbschuppige oder Gelbflockige Wollstiel-Schirmling (Lepiota magnispora, syn. Lepiota ventriosospora) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten (Agaricaceae). Die Art ähnelt sehr dem häufigeren Wolliggestiefelten Schirmling unterscheidet sich aber durch das lebhaft gelb- bis ockerfarbene Velum und die großen, spindelförmigen Sporen. Die Fruchtkörper erscheinen von Juni bis November in Nadel- und Laubmischwäldern.
Der 3–6 (8) cm breite Hut ist anfangs kegelig und oft stumpf gebuckelt und schirmt später auf. Er ist auf ockergelblichem Grunde mit zimtbraunen, konzentrisch angeordneten Schuppen bedeckt. Auch die fast samtig-glatte Hutmitte ist dunkler ockerbraun bis rötlich braun gefärbt, jedoch weniger deutlich abgegrenzt als beim Wolliggestiefelten Schirmling. Der Hutrand ist jung mit einem gelblichen Velum fransig behangen.
Die relativ eng stehenden, dünnen, weißlichen bis blass cremefarbenen Lamellen berühren nicht den Stiel. Das Sporenpulver ist weiß und dextrinoid.
Der 5–8 cm lange und 0,3–0,8 cm breite Stiel ist weißlich, aber unterhalb der undeutlichen ausgebildeten Ringzone von einem gelblichen Velum wollig überzogen und erscheint dadurch gelbzottig. Ein echter Ring fehlt. Im Alter kann der Stiel verkahlen und sich dunkler verfärben, besonders zur Basis hin.
Das dünne, weißlich bis gelbliche Fleisch riecht schwach pilzartig und schmeckt mild, bisweilen aber auch kratzend und widerlich. Der Geruch kann manchmal auch etwas an den Stink-Schirmling oder an Leuchtgas erinnern.[1][2][3]
Die langspindelig, 14,5–17,5 (25) µm langen und 4–5,5 µm breiten Sporen haben eine deutliche Hilardepression, das ist eine kleine Vertiefung vor dem Apiculus.[1][2]
Der Gelbflockige Wollstiel-Schirmling unterscheidet sich vom nahe verwandten Wolliggestiefelten Schirmling (Lepiota clypeolaria) durch sein gelbliches Velum und die größeren Sporen. Ebenfalls sehr ähnlich ist der Weiße Wollstielschirmling (L. alba), der in allen Teilen weiß gefärbt ist und ebenfalls kürzere Sporen hat. Eine gewisse Ähnlichkeit besitzt auch der Beschuhte Schirmling (L. ignivolvata), dessen Stielbasis im Alter rötet.[2][3]
Man findet den saprobiontisch lebenden Gelbflockigen Wollstiel-Schirmling in der Laub- und Nadelstreu von Nadel- oder Laubmischwäldern. Er kommt sowohl auf kalkhaltigen wie auf sauren Böden vor, die Fruchtkörper erscheinen von August bis Oktober. Häufige Begleitbäume sind Rotbuchen, Eichen und besonders Fichten.[1][2][4]
Der Pilz wurde in Nordamerika (Kanada, Mexiko, USA), Asien (Indien, Südkorea, Türkei) und Europa nachgewiesen. Er ist in ganz Nord-, West- und Mitteleuropa verbreitet. Insgesamt ist er in Westeuropa, in den Beneluxstaaten und Großbritannien relativ selten,[6][10][12] in Mitteleuropa ist er weit verbreitet aber ebenfalls nicht sehr häufig, während er im südlichen Skandinavien ziemlich häufig ist. In Norwegen reicht das Verbreitungsgebiet bis zum 69. Breitengrad. Zur östlichen und südöstlichen Verbreitung gibt es nur wenig Angaben.[1][8]
Der Gelbflockige Wollstiel-Schirmling ist giftverdächtig und sollte wie alle kleinen Schirmlinge mit unverschiebbarem Ring, nicht zu Speisezwecken gesammelt werden.[3]
Der giftverdächtige Gelbschuppige oder Gelbflockige Wollstiel-Schirmling (Lepiota magnispora, syn. Lepiota ventriosospora) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten (Agaricaceae). Die Art ähnelt sehr dem häufigeren Wolliggestiefelten Schirmling unterscheidet sich aber durch das lebhaft gelb- bis ockerfarbene Velum und die großen, spindelförmigen Sporen. Die Fruchtkörper erscheinen von Juni bis November in Nadel- und Laubmischwäldern.
Pilvotasporė žvynabudėlė (lot. Lepiota ventriosospora) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, žvynabudėlių (Lepiota) genties grybų rūšis.
Miškai, parkai, tarp žolių.
Vasara, ruduo.
Sporos didelės, verpstiškos, pilvotos, kepurėlė rudai ochrinė.
Vaisiakūniai nedideli. Kepurėlė 4–6 (8) cm skersmens, retai didesnė, varpiška, paplokščia, su lygiu ar suaižėjusiu gūbreliu, ochrinė, rudai ochrinė, viduryje tamsesnė, plaušuota, žvynuota, pakraščiai nulinkę žemyn, kartais suskeldėję. Lakšteliai balti, platūs, minkšti. Kotas 4–10×0,4–1 cm, su draiskanotu žiedu, virš kurio baltas, žemiau jo apaugęs kepurėlės spalvos žvyneliais, plaušeliais. Trama plona, balta, minkšta, malonaus kvapo ir skonio. Sporos verpstiškos, 16–22×4 (5)–6 μm.
Būdingi požymiai: ši rūšis labai panaši į skydinę žvynabudėlę, skiriasi šiek tiek didesniais tamsesnės spalvos vaisiakūniais, didelėmis pilvotomis sporomis.
Auga pavieniui, grupelėmis, panašiai kaip ir skydinė. Valgoma, menkavertė. Nedažna.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, Lututė, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 203 psl.
Pilvotasporė žvynabudėlė (lot. Lepiota ventriosospora) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, žvynabudėlių (Lepiota) genties grybų rūšis.
Augimo vietaMiškai, parkai, tarp žolių.
Augimo laikasVasara, ruduo.
Pagrindiniai požymiaiSporos didelės, verpstiškos, pilvotos, kepurėlė rudai ochrinė.
Vaisiakūniai nedideli. Kepurėlė 4–6 (8) cm skersmens, retai didesnė, varpiška, paplokščia, su lygiu ar suaižėjusiu gūbreliu, ochrinė, rudai ochrinė, viduryje tamsesnė, plaušuota, žvynuota, pakraščiai nulinkę žemyn, kartais suskeldėję. Lakšteliai balti, platūs, minkšti. Kotas 4–10×0,4–1 cm, su draiskanotu žiedu, virš kurio baltas, žemiau jo apaugęs kepurėlės spalvos žvyneliais, plaušeliais. Trama plona, balta, minkšta, malonaus kvapo ir skonio. Sporos verpstiškos, 16–22×4 (5)–6 μm.
Būdingi požymiai: ši rūšis labai panaši į skydinę žvynabudėlę, skiriasi šiek tiek didesniais tamsesnės spalvos vaisiakūniais, didelėmis pilvotomis sporomis.
Auga pavieniui, grupelėmis, panašiai kaip ir skydinė. Valgoma, menkavertė. Nedažna.
Capel fin a 7 cm, con ël disch brunastr, da feltrà a scajos, òcra groson vers ël bòrd. Lamele ciàire. Gamba àuta fin a 12 cm e larga fin a 0,7 cm, fibrilosa-lanosa ëd giàun, sensa anel precis. Carn ciàira.
A chërs ant ij bòsch ëd conìfere, dzortut ëd sapin.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.
Capel fin a 7 cm, con ël disch brunastr, da feltrà a scajos, òcra groson vers ël bòrd. Lamele ciàire. Gamba àuta fin a 12 cm e larga fin a 0,7 cm, fibrilosa-lanosa ëd giàun, sensa anel precis. Carn ciàira.
AmbientA chërs ant ij bòsch ëd conìfere, dzortut ëd sapin.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.
Czubajeczka brzuchatozarodnikowa (Lepiota magnispora Murrill) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepiota, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. (dla synonimu Lepiota ventriosospora)[3].
Średnica 2-6 cm, początkowo dzwonkowaty, potem płaskowypukły. Powierzchnia różowoochrowa do jasnobrązowej, tylko na środku kapelusza czerwonawobrązowa, promieniowo włókienkowata. Brzegi ze zwieszającymi się resztkami osłony[4].
Wolne, gęste, białawe[4].
Wysokość 4-10 cm, grubość 0,3-1 cm, kształt walcowaty, nieco zgrubiały przy podstawie. Powierzchnia włóknista, pokryta takimi samymi włókienkami, jak na kapeluszu. Posiada kłaczkowatą strefę pierścieniową[4] lub pierścień, który często jednak zanika. U podstawy łodygi obfita biała grzybnia[5].
Cienki, o barwie od białej do żółtawobrązowej, bez smaku. Zapach nieprzyjemny[4]. białawy, żółtawobrązowy w trzonie; zapach nieprzyjemny, smak neutralny[4].
Biały[5].
Zarodniki cylindryczno-wrzecionowate i niesymetryczne, hialinowe, amyloidalne, o rozmiarach 13–22 × 4–5 μm. Cheilocystydy o rozmiarach około 30 × 10 μm, butelkowate lub maczugowate, niepozorne i podobne do bazydioli. Pleurocystyd brak. Komórki skórki kapelusza zbudowane ze splątanych strzępek, niektóre z nich mają sprzążki[5].
Czubajeczka brzuchatozarodnikowa znana jest w większości krajów Europy, poza tym odnotowano jej występowanie w Kostaryce oraz Kamerunie i Maroku[6]. W niektórych rejonach Europy jest częsta[4]. Podawane jest jej występowanie także w Ameryce Północnej, ale tutaj jej występowanie jest niepewne, mylona jest bowiem z czubajeczką tarczowatą (Lepiota clypeolaria)[5]. Na terenie Polski do 2003 r. podano 4 stanowiska[3].
Saprotrof. Owocniki wyrastają od lata do jesieni na leśnych ściółkach, pod drzewami liściastymi i iglastymi[5].
Najbardziej podobna jest czubajeczka tarczowata. Jest podobnie strzępiasta, ale czubajeczka brzuchatozarodnikowa odróżnia się bardziej żółtymi kolorami i bardziej kontrastującym środkiem kapelusza[5].
Czubajeczka brzuchatozarodnikowa (Lepiota magnispora Murrill) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
Gulflockig fjällskivling (Lepiota magnispora) är en svampart[5] som beskrevs av Murrill 1912. Gulflockig fjällskivling ingår i släktet Lepiota, och familjen Agaricaceae.[6][7][8] Arten är reproducerande i Sverige.[8] Inga underarter finns listade.[6]
Wikimedia Commons har media som rör Gulflockig fjällskivling.
Gulflockig fjällskivling (Lepiota magnispora) är en svampart som beskrevs av Murrill 1912. Gulflockig fjällskivling ingår i släktet Lepiota, och familjen Agaricaceae. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade.
Lepiota magnispora Murrill, 1912
Лепио́та вздутоспо́ровая, или Чешуйница вздутоспоровая (лат. Lepiota magnispora) — вид грибов, включённый в род Лепиота (Lepiota). Ядовит, может вызвать серьёзные отравления печени.
Шляпка диаметром 3—6 см, сначала полушаровидная или выпуклая, затем уплощённая, с небольшим бугорком в центре, у молодых грибов красно-коричневая, с возрастом растрескивающаяся на чешуйки, между которыми показывается желтоватая мякоть.
Пластинки свободные от ножки, довольно часто расположенные, с ровным краем.
Ножка 3—8 см в высоту и 0,3—0,8 см в толщину, цилиндрической формы, в верхней части белая, ниже — желтоватая, у молодых грибов покрыта охристым хлопьевидным налётом.
Мякоть белая или беловатая. Запах и вкус незаметные.
Споровый отпечаток белый. Споры белые, веретеновидной формы, с гладкими стенками, декстриноидные 18—22×4—5,5 мкм.
Лепиота вздутоспоровая встречается обычно одиночно на земле во влажных лесах. Сапротроф.
Лепио́та вздутоспо́ровая, или Чешуйница вздутоспоровая (лат. Lepiota magnispora) — вид грибов, включённый в род Лепиота (Lepiota). Ядовит, может вызвать серьёзные отравления печени.
