nomes no trilho de navegação
Development - Life Cycle: metamorphosis
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Les xaronques arborícoles comunes (Hylidae) son la familia d'anfibios anuros más diversa (con 688 especies, superando por una centena a la siguiente, los bufónidos), siendo bien variables morfolóxica y ecológicamente. Dalgunes son verdes, magar esiste gran diversidá na so pigmentación. Xeneralmente aliméntense d'inseutos, pero dalgunes cacen pequeños vertebraos. Distribuyir por toa les zones de temperatures nidies d'América, Eurasia paleártica y el norte d'África.
La familia estremóse en siete subfamilies y 48 xéneros:[2]
La subfamilia Hylinae estrémase, según ciertu autores, en cuatro tribus: Cophomantini, Dendropsophini, Hylini y Lophiohylini.[3]
Hasta 2016 esta familia tamién contenía les subfamilies Phyllomedusinae y Pelodryadinae, güei alzaes al rangu de families.
.
Les xaronques arborícoles comunes (Hylidae) son la familia d'anfibios anuros más diversa (con 688 especies, superando por una centena a la siguiente, los bufónidos), siendo bien variables morfolóxica y ecológicamente. Dalgunes son verdes, magar esiste gran diversidá na so pigmentación. Xeneralmente aliméntense d'inseutos, pero dalgunes cacen pequeños vertebraos. Distribuyir por toa les zones de temperatures nidies d'América, Eurasia paleártica y el norte d'África.
Ağacqurbağaları və ya lat. Rhacophoridae — (lat. Hylidae) quyruqsuzlar dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Dünyanın hər yerində olur. Cənubi Amerikanın tropik hissəsində və Avstraliyada daha çoxdur. Əksəriyyəti ağacda yaşayır. Bədənin uz. 2,5-13,5 sm-dir, cinsi və 400-dən çox növü məlumdur. Əksəriyyəti ağacda yaşayır. Ən böyük cinsi - əsl ağac qurbağası (Nula cinsi) 350 növü əhatə edir.Adi ağac qurbağasına Ukraynada və Qafqazda o cümlədən Azərbaycanda təsadüf edilir. Bunların bədəninin uzunluğu 5sm-dir., rəngi ətrafa nəzərən müxtəlif olur.Erkəyinin boğazında səs kisəsi var. Dişisi yazda suya 1 minə qədər yumurta tökür.
Ağacqurbağaları və ya lat. Rhacophoridae — (lat. Hylidae) quyruqsuzlar dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Dünyanın hər yerində olur. Cənubi Amerikanın tropik hissəsində və Avstraliyada daha çoxdur. Əksəriyyəti ağacda yaşayır. Bədənin uz. 2,5-13,5 sm-dir, cinsi və 400-dən çox növü məlumdur. Əksəriyyəti ağacda yaşayır. Ən böyük cinsi - əsl ağac qurbağası (Nula cinsi) 350 növü əhatə edir.Adi ağac qurbağasına Ukraynada və Qafqazda o cümlədən Azərbaycanda təsadüf edilir. Bunların bədəninin uzunluğu 5sm-dir., rəngi ətrafa nəzərən müxtəlif olur.Erkəyinin boğazında səs kisəsi var. Dişisi yazda suya 1 minə qədər yumurta tökür.
Els hílids (Hylidae) són una família d'amfibis anurs molt variables morfològicament i ecològicament. Alguns són verds, tot i que tenen una gran diversitat de pigmentacions. Generalment s'alimenten d'insectes, però algunes cacen petits vertebrats. D'altres, com Cyclorana, s'enterren al fang i es passen bona part de la vida sota terra.
La família dels hílids se subdivideix en les subfamílies i els gèneres següents:
Els hílids (Hylidae) són una família d'amfibis anurs molt variables morfològicament i ecològicament. Alguns són verds, tot i que tenen una gran diversitat de pigmentacions. Generalment s'alimenten d'insectes, però algunes cacen petits vertebrats. D'altres, com Cyclorana, s'enterren al fang i es passen bona part de la vida sota terra.
Rosničkovití (Hylidae) je čeleď žab.
Rosničkovití jsou rozšířeni v Eurasii, severní Africe, Severní a Jižní Americe, Austrálii a na Nové Guineji.
Dosahují délky 1,6 – 9 cm. Mají ploché štíhlé tělo a dlouhé končetiny, často s plavací blanou mezi prsty. Většina druhů má na koncích prstů disky. Zbarvení těla je často zelené nebo hnědé, některé druhy jsou intenzivně skvrnité. Žijí většinou na stromech a v keřích. Většina druhů snáší vejce do vody, některé leží nad vodou. Jiné druhy mají přímý vývoj. U určitých druhů se zaznamenala rodičovská starostlivost.
Rody rosnice a Nyctimystes se někdy řadí do samostatné čeledi Pelodryadidae.
Čeleď rosničkovití je rozdělena do následujících podčeledí a rodů.
Rosničkovití
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Rosničkovité na slovenské Wikipedii a Hylidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rosničkovití ve Wikimedia Commons
Rosničkovití (Hylidae) je čeleď žab.
Løvfrøer (Hylidae) er en familie af Springpadder. Sammenlignet med de ægte frøer Ranidae, er de mindre, mere elegante, mere aktive, og de har klarere farver. De lever af insekter, som de fanger ved at klatre rundt i buske og træer.
De europæiske løvfrøer, fx vores hjemlige løvfrø (Hyla arborea), er almindelige i Mellem- og Sydeuropa. De bliver meget støjende, når et regnvejr nærmer sig, så de kan anvendes som en slags barometer.
Følgende arter af løvfrøer findes (endnu) i Danmark:
Løvfrøfamilien er delt op i 4 underfamilier og 37-39 slægter.
Løvfrøer (Hylidae) er en familie af Springpadder. Sammenlignet med de ægte frøer Ranidae, er de mindre, mere elegante, mere aktive, og de har klarere farver. De lever af insekter, som de fanger ved at klatre rundt i buske og træer.
De europæiske løvfrøer, fx vores hjemlige løvfrø (Hyla arborea), er almindelige i Mellem- og Sydeuropa. De bliver meget støjende, når et regnvejr nærmer sig, så de kan anvendes som en slags barometer.
Følgende arter af løvfrøer findes (endnu) i Danmark:
Løvfrø (Hyla arborea)Die Familie der Laubfrösche (Hylidae) besteht aus überwiegend kletternden Froschlurchen (Anura), deren Arten weltweit verbreitet sind. Die größte Vielfalt erreichen sie in der Neuen Welt. Es sind derzeit etwa 720 Arten bekannt, womit es sich um eine der artenreichsten Familien in der Klasse der Amphibien handelt.
Es besteht eine große Formenfülle; gemeinsame Merkmale zu benennen, ist nicht einfach (zum Knochenbau vergleiche: Neobatrachia). Laubfrösche im weiteren Sinne haben in der Regel eine glatte Haut, recht lange Sprungbeine und leben überwiegend auf Büschen, Bäumen und anderen Pflanzen. Dank ihrer charakteristischen Haftscheiben an den Finger- und Zehenenden können sie ausgezeichnet klettern. Diese Verhaltensweise wird außerdem durch einen Zwischenknorpel vor den Endgliedern der Finger unterstützt, der ihnen Greifbewegungen ermöglicht.
Zum Ablaichen suchen die meisten Arten nachts kleine Weiher oder andere Wasseransammlungen auf und setzen oft sehr kleine Eiklumpen ins Wasser ab; es gibt aber auch abweichende Formen der Laichablage auf Blättern (vergleiche beispielsweise Makifrösche, Rotaugenlaubfrosch) und von Brutpflege. Die Männchen verfügen nicht selten über eine große kehlständige Schallblase, mit der sie laute Paarungsrufe erzeugen. Beim Amplexus klammern sie die Weibchen unmittelbar hinter den Vorderbeinen.
Besonders viele Vertreter dieser Familie bewohnen die tropischen Regenwälder der Erde, speziell auch in Lateinamerika. Im Einzelnen kommen Laubfrösche in Nord- und Südamerika, auf Karibischen Inseln, in Australien und Neuguinea, mit wenigen Arten in den gemäßigten Zonen Eurasiens (von Europa bis zum Japanischen Archipel) und mit lediglich einer Art, dem Mittelmeer-Laubfrosch, am Nordwestrand Afrikas vor. (In den größten Teilen Afrikas fehlt die Familie; stattdessen finden sich hier unter anderem die recht ähnlich aussehenden Ruderfrösche sowie die Riedfrösche.) Auf Pazifikinseln wie Neukaledonien, Vanuatu, Guam sowie auf Neuseeland wurden einzelne Laubfroscharten vom Menschen eingeführt.[1]
Die systematische Zusammenstellung der Familie der Laubfrösche wird kontrovers diskutiert. Je nachdem, ob molekularbiologische oder morphologische Vergleichsmerkmale im Vordergrund stehen, werden von verschiedenen Autoren stark abweichende Übersichten vorgeschlagen. Die umfassendste Revision der letzten Jahre ergab eine Fülle von Umsortierungen und Neubenennungen.[2] Unter anderem wurde die bisherige Unterfamilie Hemiphractinae komplett ausgegliedert und wird inzwischen als eigene Familie Hemiphractidae behandelt, ebenso wurden 2016 die beiden ehemaligen Unterfamilien Greiffrösche (Phyllomedusinae) und Australische Laubfrösche (Pelodryadinae) in den Familienrang erhoben. Die beiden neuen Familien Phyllomedusidae und Pelodryadidae wurden gemeinsam mit den in der ursprünglichen Familie verbleibenden Laubfröschen (ehemalige Unterfamilie Hylinae) zur Gruppe der Arboranae zusammengefasst.[3] Des Weiteren wurden viele neue Gattungen etabliert und Arten innerhalb der Gattungen neu zugeordnet. So blieben in der vormals mit über 300 Arten umfangreichsten Gattung Hyla, der auch der einzige mitteleuropäische Vertreter der Familie, der Europäische Laubfrosch angehört, nur noch 17 Arten übrig. Auch die hier vorgestellte Übersicht[4] stellt keine abschließend „fertige“ Systematik der Familie Hylidae dar.
(Bearbeitungsstand: 7. Juli 2021)
Die Familie der Laubfrösche (Hylidae) besteht aus überwiegend kletternden Froschlurchen (Anura), deren Arten weltweit verbreitet sind. Die größte Vielfalt erreichen sie in der Neuen Welt. Es sind derzeit etwa 720 Arten bekannt, womit es sich um eine der artenreichsten Familien in der Klasse der Amphibien handelt.
Baqaqurilloqlar (Hylidae) -dumsiz amfibiyalar turkumining oilasi. 35 uruqqa boʻlingan, 580 turi bor. Yer yuzining hamma qismida uchraydi, tropik Amerika va Avstraliyada koʻproq tarqalgan. Oʻzbekistonda uchramaydi. B., asosan, daraxtlarda yashaydi. Shuning uchun ular daraxt baqasi deb ham ataladi, barmoqlarining uchidagi disksimon yumshoq bezli plastinkasi B.ning daraxt shoxi va bargiga yopishib turishiga yordam beradi. Xaltachali baqaqurilloq (Notatrema marsupiatum)miHr urgʻochisi 200 tacha tuxumini orqasidagi xaltachada olib yuradi. Tuxumidan chiqqan itbaliqpari metamorfoz davrini suvda tugallaydi. Boshqa bir turi (N. oviferum) baqaga aylangandan ke-yii ona xaltachasidan chiqadi. Temirchi-baqaqurilloq (Hyla faber) tuxumini hasharotlardan saqlash uchun koʻlmak suv yoki nam yerda "qoʻra" yasab, shunga quyadi. Fillomeduza kabi baʼzi turlari suv tepasida osilib turgan oʻsimlik barglarini naycha qilib oʻraydi va uning ichiga yigʻilgan suvga tuxum qoʻyadi. Rossiyaning janubida, Ukraina va Kavkazda oddiy B. yoki daraxt baqasi (Hyla arborea) yashaydi. Daraxt baqasining tanasi 4 — 5 sm cha, rangi koʻm-koʻk boʻlib, oʻzgarib turadi. Yirik bargli daraxtlar va butalar ustida hayot kechiradi. Uvildiriq tashlash uchun suvga tushadi. Uzoq Sharqda yapon baqaqurillogʻi (Hyla japonica) tarqalgan.
Baqaqurilloqlar (Hylidae) -dumsiz amfibiyalar turkumining oilasi. 35 uruqqa boʻlingan, 580 turi bor. Yer yuzining hamma qismida uchraydi, tropik Amerika va Avstraliyada koʻproq tarqalgan. Oʻzbekistonda uchramaydi. B., asosan, daraxtlarda yashaydi. Shuning uchun ular daraxt baqasi deb ham ataladi, barmoqlarining uchidagi disksimon yumshoq bezli plastinkasi B.ning daraxt shoxi va bargiga yopishib turishiga yordam beradi. Xaltachali baqaqurilloq (Notatrema marsupiatum)miHr urgʻochisi 200 tacha tuxumini orqasidagi xaltachada olib yuradi. Tuxumidan chiqqan itbaliqpari metamorfoz davrini suvda tugallaydi. Boshqa bir turi (N. oviferum) baqaga aylangandan ke-yii ona xaltachasidan chiqadi. Temirchi-baqaqurilloq (Hyla faber) tuxumini hasharotlardan saqlash uchun koʻlmak suv yoki nam yerda "qoʻra" yasab, shunga quyadi. Fillomeduza kabi baʼzi turlari suv tepasida osilib turgan oʻsimlik barglarini naycha qilib oʻraydi va uning ichiga yigʻilgan suvga tuxum qoʻyadi. Rossiyaning janubida, Ukraina va Kavkazda oddiy B. yoki daraxt baqasi (Hyla arborea) yashaydi. Daraxt baqasining tanasi 4 — 5 sm cha, rangi koʻm-koʻk boʻlib, oʻzgarib turadi. Yirik bargli daraxtlar va butalar ustida hayot kechiradi. Uvildiriq tashlash uchun suvga tushadi. Uzoq Sharqda yapon baqaqurillogʻi (Hyla japonica) tarqalgan.
Calatl ītōcā in tlālāyōlcatl. [1]
Calatl ītōcā in tlālāyōlcatl. [1]
D'Heckefräschen am breede Sënn (Hylidae) sinn eng Famill vu Fräschelurchen (Anura), deenen hir Aarten op der ganzer Welt verbreet sinn. A Mëttel- a Südamerika an an Ozeanien gëtt et déi meescht Aarten dovun. Am Ganze sinn ongeféier 720 Aarte bekannt, woumat et eng vun de Famille mat de meeschten Aarten an der Klass vun den Amphibien ass.
Well et vill verschidde Variante gëtt, ass et net einfach, gemeinsam Charakteristiken ze beschreiwen. Heckefräschen am breede Sënn hunn an der Reegel eng glat Haut, relativ laang hënnescht Been fir ze sprangen, a se liewe virun allem an Hecken, op Beem a soss Planzen. Charakteristesch sinn d'Haftscheiwen un de Spëtze vun hire Patten, déi hinne beim Kloteren a Festhalen hëllefen. Déi meescht Aarte leeën hir Eeeër nuets a flaach roueg Gewässer, eenzeler awer och op Blieder. D'Männercher hunn dacks eng grouss Schallblos ënnert der Maul, mat där se duerch haart Quake probéieren d'Weibercher unzelackelen.
D'systematesch Andeelung gëtt kontrovers diskutéiert, jee nodeem ob ee molekularbiologeschen oder morphologesche Critèren de Virzock gëtt.
D'Heckefräschen am breede Sënn (Hylidae) sinn eng Famill vu Fräschelurchen (Anura), deenen hir Aarten op der ganzer Welt verbreet sinn. A Mëttel- a Südamerika an an Ozeanien gëtt et déi meescht Aarten dovun. Am Ganze sinn ongeféier 720 Aarte bekannt, woumat et eng vun de Famille mat de meeschten Aarten an der Klass vun den Amphibien ass.
Aquesta familha de granhòtas foguèt creada per Constantine Samuel Rafinesque (1793-1840) en 1815.
Recampa mantuna sosfamilha representadas en America del Nòrd e del Sud, en Eurasia temperada, dins lo nòrd extrèm d'Africa e en Japon. D'espècias son estadas introduchas en Nòva Caledònia, a las Nòvas Ebridas, a Guam e en Nòva Zelanda.
The Hylidae are a wide-rangin faimily o frogs commonly referred tae as "tree frogs an thair allies".
Aquesta familha de granhòtas foguèt creada per Constantine Samuel Rafinesque (1793-1840) en 1815.
Recampa mantuna sosfamilha representadas en America del Nòrd e del Sud, en Eurasia temperada, dins lo nòrd extrèm d'Africa e en Japon. D'espècias son estadas introduchas en Nòva Caledònia, a las Nòvas Ebridas, a Guam e en Nòva Zelanda.
Квакшы (Hylidae) — сямейства бясхвостых земнаводных.
Даўжыня цела складае 2-13,5 см. Афарбоўка квакшаў прыкметна мяняецца ў залежнасьці ад тэмпэратуры і вільготнасьці навакольнага асяродзьдзя. У большасьці відаў кончыкі пальцаў расшыраны на канцы ў дыскі-прысоскі, якія зьяўляюцца прыстасаваньнем да лажаньня па вэртыкальных паверхнях.
Кормяцца квакшы ў асноўным дробнымі казуркамі і іх лічынкамі. Здабычу захопліваюць доўгім языком. Самкі адкладваюць да 1000 ікрынак.
Пашыраны пераважна ў тропіках Амэрыкі і Аўстраліі. Жывуць у асноўным на дрэвах. Актыўныя ўначы.
Сямейства ўключае каля 580 відаў. Найбольшы род — сапраўдныя квакшы (Hyla), каля 450 відаў. На Беларусі адзіны від — квакша звычайная (Hyla arborea, драўнянка).
Жывуць у няволі.
Hyla versicolor, Паўночнаамэрыканская шэрая квакша
Litoria wilcoxi
Hyla japonica, Квакша японская
Hyla sarda, Квакша сардынская
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Hylidae is a wide-ranging family of frogs commonly referred to as "tree frogs and their allies". However, the hylids include a diversity of frog species, many of which do not live in trees, but are terrestrial or semiaquatic.
The earliest known fossils that can be assigned to this family are from the Cretaceous of India and the state of Wyoming in the United States.[1]
The common name of "tree frog" is a popular name for several species of the family Hylidae. However, the name "treefrog" is not unique to this family, also being used for many species in the family Rhacophoridae.
The following genera are recognised in the family Hylidae:[2][3][4][5]
The subfamilies Pelodryadinae and Phyllomedusinae are sometimes classified as distinct families of their own due to their deep divergence and unique evolutionary history (with Pelodryadinae being the sister group to Phyllomedusinae and colonizing Australia during the Eocene via Antarctica, which at the time was not yet frozen over), but are presently retained in the Hylidae.[2][6]
Most hylids show adaptations suitable for an arboreal lifestyle, including forward-facing eyes providing binocular vision, and adhesive pads on the fingers and toes. In the nonarboreal species, these features may be greatly reduced, or absent.
The European tree frog (Hyla arborea) is common in the middle and south of Europe, and its range extends into Asia and North Africa.
North America has many species of the family Hylidae, including the gray tree frog (Hyla versicolor) and the American green tree frog (H. cinerea). The spring peeper (Pseudacris crucifer) is also widespread in the eastern United States and is commonly heard on spring and summer evenings.
Species of the genus Cyclorana are burrowing frogs that spend much of their lives underground.[7]
Hylids lay their eggs in a range of different locations, depending on species. Many use ponds, or puddles that collect in the holes of their trees, while others use bromeliads or other water-holding plants. Other species lay their eggs on the leaves of vegetation hanging over water, allowing the tadpoles to drop into the pond when they hatch.[7]
A few species use fast-flowing streams, attaching the eggs firmly to the substrate. The tadpoles of these species have suckers enabling them to hold on to rocks after they hatch. Another unusual adaptation is found in some South American hylids, which brood the eggs on the back of the female. The tadpoles of most hylid species have laterally placed eyes and broad tails with narrow, filamentous tips.[7]
Hylids mostly feed on insects and other invertebrates, but some larger species can feed on small vertebrates.
Dryophytes versicolor, North American gray tree frog
Hyla japonica, Japanese tree frog
.jpg)
.jpg)
_(15553358765).jpg)
.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Hylidae is a wide-ranging family of frogs commonly referred to as "tree frogs and their allies". However, the hylids include a diversity of frog species, many of which do not live in trees, but are terrestrial or semiaquatic.
La Hiledoj[1] aŭ laŭ latina scienca nomo Hylidae estas ampleksa familio de ranoj (en klaso de amfibioj) ordinare referencata kiel "arboranoj kaj ties familianoj". Tamen, la hiledoj inkludas diversecon de ranospecioj, multaj el kiuj ne loĝas en arboj, sed estas surteraj aŭ duonakvaj.
Plej hiledoj montras adaptaĵojn taŭgajn por arba vivostilo, inklude frontajn okulojn kiuj havigas duokulan vidkapablon, kaj gluecajn kusenetojn ĉe la fingroj. En nearbaj specioj, tiuj trajtoj povas esti tre limigitaj, aŭ eĉ forestaj. La specioj de la genro Cyclorana estas nestotruloĝantaj ranoj kiuj pasas multon de siaj vivoj subgrunde.[2]
Ruĝokula arborano (Agalychnis callidryas) kun membroj kaj piedoj specializitaj por grimpado. La Hiledoj aŭ laŭ latina scienca nomo Hylidae estas ampleksa familio de ranoj (en klaso de amfibioj) ordinare referencata kiel "arboranoj kaj ties familianoj". Tamen, la hiledoj inkludas diversecon de ranospecioj, multaj el kiuj ne loĝas en arboj, sed estas surteraj aŭ duonakvaj.
Plej hiledoj montras adaptaĵojn taŭgajn por arba vivostilo, inklude frontajn okulojn kiuj havigas duokulan vidkapablon, kaj gluecajn kusenetojn ĉe la fingroj. En nearbaj specioj, tiuj trajtoj povas esti tre limigitaj, aŭ eĉ forestaj. La specioj de la genro Cyclorana estas nestotruloĝantaj ranoj kiuj pasas multon de siaj vivoj subgrunde.
Las ranas arborícolas comunes (Hylidae) son una familia de anfibios anuros. Es una de las familias más diversas de ranas ya que incluye 734 especies, algunas no viven en árboles.
Son muy variables morfológica y ecológicamente. Algunas son verdes, si bien existe gran diversidad en su pigmentación. Generalmente se alimentan de insectos, pero algunas cazan pequeños vertebrados. Se distribuyen por toda las zonas de temperaturas suaves de América, Eurasia paleártica y el norte de África.
La familia se ha dividido en siete subfamilias y 45 géneros:[2]
La subfamilia Hylinae se divide, según ciertos autores, en cuatro tribus: Cophomantini, Dendropsophini, Hylini y Lophiohylini.[3]
Hasta 2016 esta familia también contenía las subfamilias Phyllomedusinae y Pelodryadinae, hoy elevadas al rango de familias.
Las ranas arborícolas comunes (Hylidae) son una familia de anfibios anuros. Es una de las familias más diversas de ranas ya que incluye 734 especies, algunas no viven en árboles.
Son muy variables morfológica y ecológicamente. Algunas son verdes, si bien existe gran diversidad en su pigmentación. Generalmente se alimentan de insectos, pero algunas cazan pequeños vertebrados. Se distribuyen por toda las zonas de temperaturas suaves de América, Eurasia paleártica y el norte de África.
Hylidae Anuraren barruko anfibio familia bat da.
Lehtisammakot (Hylidae) on heimo sammakoiden ja konnien lahkossa. Lehtisammakot jaetaan neljään alaheimoon: Pelodryadinae, Phyllomedusinae, Hemiphractinae ja Hylinae, jotka vielä jaetaan useisiin sukuihin. Lehtisammakot ovat levittäytyneet suureen osaa maapalloa, mutta ei Pohjoismaihin.
Lehtisammakot (Hylidae) on heimo sammakoiden ja konnien lahkossa. Lehtisammakot jaetaan neljään alaheimoon: Pelodryadinae, Phyllomedusinae, Hemiphractinae ja Hylinae, jotka vielä jaetaan useisiin sukuihin. Lehtisammakot ovat levittäytyneet suureen osaa maapalloa, mutta ei Pohjoismaihin.
Les Hylidae sont une famille d'amphibiens. Elle a été décrite par Constantine Samuel Rafinesque en 1815.
Les Hylidae se rencontrent en Amérique, en Eurasie tempérée et dans l'extrême Nord de l'Afrique.
La plupart des Hylidae mènent une vie arboricole. Leurs yeux, tournés vers l'avant, leur confèrent le bénéfice de la vision binoculaire. Leurs doigts et orteils sont pourvus de pastilles adhésives ce qui leur permet de grimper aisément sur les végétaux[réf. nécessaire]. Toutefois certaines espèces ont une vie essentiellement terrestre et ne possèdent pas ces particularités[réf. nécessaire].
Leur alimentation est composée d'insectes et autres invertébrés, mais certaines espèces de grande taille peuvent se nourrir de petits vertébrés[réf. nécessaire].
La ponte a lieu dans les mares, étangs ou flaques d'eau mais également dans de petites cavités remplies d'eau comme les trous d'arbres ou le cœur de plantes comme les broméliacées. Mais il existe de nombreux autres modes de reproduction. C'est ainsi que certaines espèces pondent sur la face interne de feuilles surplombant un plan d'eau, les têtards tombant alors dans l'eau lors de l'éclosion. D'autres préfèrent les cours d'eau rapide ; les têtards présentant alors des ventouses leur permettant de se fixer sur les rochers. Plus atypique le cas de certains espèces sud-américaines où la femelle porte les œufs sur son dos, voire disposent d'une poche spécifique (genre Hemiphractus) dans laquelle les œufs se développent[réf. nécessaire].
Selon Amphibian Species of the World (4 juin 2017)[1] :
Cette famille a été redéfinie par Duellman, Marion et Hedges en 2016[2], les Phyllomedusinae et les Pelodryadinae ont été élevées au rang de famille, les Phyllomedusidae et les Pelodryadidae.
Les Hylidae sont une famille d'amphibiens. Elle a été décrite par Constantine Samuel Rafinesque en 1815.
A dos hílidos (Hylidae) é unha familia de anfibios anuros, coñecidos como ras arborícolas comúns, moi variábeis morfolóxica e ecoloxicamente.
Algunhas destas ras son verdes, aínda que existe unha gran diversidade na súa pigmentación.
Xeralmente aliméntanse de insectos, pero algunhas cazan pequenos vertebrados; outras, como as do xénero Cyclorana, entérranse na lama e pasan boa parte da súa vida baixo terra.[1]
O dos hílidos constitúen un grupo de ras moi amplo e de gran éxito, que están presentes en gran parte do mundo tropical e temperado, agás en parte do SE asiático e na maior parte de África.
As tres especies europeas son membro típicos do xénero Hyla que, porén, é un grupo tipicamente americano. Son ras pequenas, repoludas, de pel lisa, con ollos coa pupila horizontal, patas longas e discos adhesivos na punta dos dedos, que se alimentan principalmente de insectos voadores que capturan con gran axilidade.
A reprodución ten lugar na noite, en pozas, lagoas ou en pequenos ríos de curso lento. Os machos desenvolven pequenas calosidades nupciais nos polgares, e abrazan ás femias nun amplexo axilar. Os ovos son depositados en paquetes flotantes, do tamaño dunha noz, que conteñen de 800 a 1 000 ovos. Os cágados, que tenden a seren solitarios, teñen unha profunda aleta caudal que se estende cara a diante até o dorso, e nadan con movementos rápidos similares aos dun peixe.[2][3]
A familia dividíase tradicionalmente en tres subfamilias, con 46 xéneros.[4]
Tres das anteriores subfamilias seguen incluídas en Hylidae, aínda que dúas delas considéranse agora como unha soa porque son monofiléticas.
A subfamilia Hylinae divídese, segundo certos autores, en catro tribos.[5]
O estudo xenético separou da familia Hylidae a subfamilia Hemiphractinae:[5]
Familia Hemiphractidae
Os xéneros Flectonotus e Gastrotheca considéranse parte da familia Amphignathodontidae.
A dos hílidos (Hylidae) é unha familia de anfibios anuros, coñecidos como ras arborícolas comúns, moi variábeis morfolóxica e ecoloxicamente.
Algunhas destas ras son verdes, aínda que existe unha gran diversidade na súa pigmentación.
Xeralmente aliméntanse de insectos, pero algunhas cazan pequenos vertebrados; outras, como as do xénero Cyclorana, entérranse na lama e pasan boa parte da súa vida baixo terra.
Gli Ilidi (Hylidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di anfibi anuri, conosciuti comunemente con il nome di raganelle.
La raganella è un piccolo anuro con colori molto vivaci e con dischi adesivi sulle zampe.
Sono abili arrampicatrici vivendo per lo più sugli alberi o comunque sulla vegetazione e scendono a terra solo durante il periodo riproduttivo. Si nutrono per lo più di insetti volanti che catturano con grande abilità. Le raganelle passano l'inverno tra le foglie morte. Durante la stagione fredda molte di esse muoiono.
Le specie di questa famiglia sono diffuse nelle regioni tropicali e temperate di America, Europa, Nord Africa e Asia. Alcune specie sono state introdotte in Australia.
In Europa la famiglia è rappresentata da sette specie appartenenti al genere Hyla: H. arborea, H. intermedia, H. meridionalis, H. molleri, H. orientalis, H. perrini e H. sarda.
La tassonomia degli Ilidi è stata argomento di una forte discussione negli ultimi anni. Ne è risultato un notevole ridimensionamento nel numero delle specie e delle sottofamiglie. [1] [2]
Comprende 734 specie raggruppate in sette sottofamiglie:
Gli Ilidi (Hylidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di anfibi anuri, conosciuti comunemente con il nome di raganelle.
Hylidae sunt lata anurorum familia saepe ranae arboreae et socii appellata; quae autem varias anurorum species comprehendunt, quarum multae in arboribus non habitant, sed sunt terrestriales aut semiaquaticae. Hylidae plerumque insectis aliisque invertebratis vescuntur, sed nonnullae maiores species parvis vertebratis vesci possunt.
Hyla arborea, quaedam rana arborea Europaea, est typus familiae, qui in Europa Media et Meridiana atque in regionibus Asiae et Africae Septentrionalis reperitur. Singuli strepentes pluvia adveniente aliquando in cavea includuntur quasi barometrum.
Hyla japonica, Iaponia
Phyllomedusa sauvagii
Familia Hylidarum in has subfamilias et genera dividitur:
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • WoRMS: Marine Species • Fossilworks 
Vide "Hylidas" apud Vicispecies. Hylidae sunt lata anurorum familia saepe ranae arboreae et socii appellata; quae autem varias anurorum species comprehendunt, quarum multae in arboribus non habitant, sed sunt terrestriales aut semiaquaticae. Hylidae plerumque insectis aliisque invertebratis vescuntur, sed nonnullae maiores species parvis vertebratis vesci possunt.
Hyla arborea, quaedam rana arborea Europaea, est typus familiae, qui in Europa Media et Meridiana atque in regionibus Asiae et Africae Septentrionalis reperitur. Singuli strepentes pluvia adveniente aliquando in cavea includuntur quasi barometrum.
Medvarlinės (lot. Hylidae, angl. Tree frogs, vok. Laubfrösche) – beuodegių varliagyvių (Anura) šeima. Pirštų galai išsiplėtę į lipnius diskus, todėl gali judėti lygiu vertikaliu paviršiumi.
Dauguma gyvena medžiuose. Šeimoje apie 39 gentys ir 800-1000 rūšių, palitusios daugiausia Pietų ir Centrinėje Amerikoje.
Lietuvoje aptikta viena rūšis – medvarlė (Hyla arborea), kuri įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Medvarlinės (lot. Hylidae, angl. Tree frogs, vok. Laubfrösche) – beuodegių varliagyvių (Anura) šeima. Pirštų galai išsiplėtę į lipnius diskus, todėl gali judėti lygiu vertikaliu paviršiumi.
Dauguma gyvena medžiuose. Šeimoje apie 39 gentys ir 800-1000 rūšių, palitusios daugiausia Pietų ir Centrinėje Amerikoje.
Lietuvoje aptikta viena rūšis – medvarlė (Hyla arborea), kuri įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Kokvaržu dzimta (Hylidae) ir viena no lielākajām un plašākajām bezastaino abinieku (Anura) dzimtām, kas apvieno apmēram 950 mūsdienās dzīvojošas varžu sugas un kas tiek iedalītas 52 ģintīs un 3 apakšdzimtās.[1][2] Lai arī dzimtas nosaukums norāda uz varžu dzīves veidu kokos, tomēr ne visas šīs dzimtas sugas dzīvo kokos.[3] Tās var dzīvot arī uz zemes vai daļēji ūdenī. Kokvaržu dzimtas sugas sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Āfrikā tās mājo tikai pašos ziemeļos. Lielākā sugu dažādība sastopama Amerikā.[4]
Latvijā sastopama viena kokvaržu dzimtas suga — Eiropas kokvarde (Hyla arborea), kura kādu laiku tika uzskatīta par zudušu Latvijas faunai. Tomēr 20. gadsimta 90. gados tika uzsākta sekmīga kokvaržu reintrodukcija, tās mākslīgi inkubējot un pēc paaudzēšanas izlaižot piemērotos biotopos. [5]
Lielākā daļa kokvaržu dzimtas sugu dzīvo kokos un tās ir ļoti labas lēcējas.[3] Tā kā kokvaržu sugām acis novietotas tā, ka tās raugās taisni uz priekšu (līdzīgi kā cilvēkiem), tām ir binokulārā redze. Uz pirkstiem tām ir lipīgi spilventiņi, kas tām palīdz noturēties pie jebkādas virsmas. Sugām, kas nedzīvo kokos, šī īpašība ir vājāk izteikta vai tās nav vispār. Piemēram, atšķirīgs dzīves veids ir Austrālijas vardēm (Cyclorana), kuras lielāko daļu savas dzīves pavada zem zemes.[6] Sausuma periodā uz zemes dzīvojošās vardes ap sevi izveido gļotu kokonu, kas tās pasargā no izžūšanas.[3] Kokvaržu dzimtas vardes atkarībā no sugas var būt gan mazas, gan vidējas, gan lielas (17—140 mm[3]).[4] Visu sugu kurkuļiem ir platas astes ar smailu, tievu kā šķiedra galu.[6]
Kokvaržu dzimtas sugas barojas galvenokārt ar kukaiņiem, kā arī ar citiem bezmugurkaulniekiem. Dažas lielākas sugas barojas arī ar nelieliem mugurkaulniekiem. Kurkuļi barojas, filtrējot ūdeni.[3]
Kokvaržu dzimtas sugas ikrus nērš ļoti dažādās vietās (atkarībā no sugas). Lielākā daļa nārsto stāvošos ūdeņos: dīķos vai koku stumbru peļķēs. Ir sugas, kas nārsto bromēlijās vai citos līdzīgos augos, kas uzkrāj ūdeni. Ir sugas, kas nērš ikrus uz lapām, kas pārliekušās pār ūdens virsmu. Tādējādi, kad no ikriem izšķiļas kurkuļi, tie pa lapu ieslīd ūdenī.[6] Dažas sugas ikru nēršanai izmanto straujus avotus un upītes, šīs sugas ikrus cieši piestiprina pie ūdenstilpju augiem, lai tie neaizpeldētu projām. Kurkuļiem pēc tam ir sūcējtipa mute, ar kurām tie piestiprinās pie upes akmeņiem.
Kokvaržu dzimta (Hylidae) ir viena no lielākajām un plašākajām bezastaino abinieku (Anura) dzimtām, kas apvieno apmēram 950 mūsdienās dzīvojošas varžu sugas un kas tiek iedalītas 52 ģintīs un 3 apakšdzimtās. Lai arī dzimtas nosaukums norāda uz varžu dzīves veidu kokos, tomēr ne visas šīs dzimtas sugas dzīvo kokos. Tās var dzīvot arī uz zemes vai daļēji ūdenī. Kokvaržu dzimtas sugas sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Āfrikā tās mājo tikai pašos ziemeļos. Lielākā sugu dažādība sastopama Amerikā.
Boomkikkers[1] (Hylidae) zijn een familie van de kikkers (Anura).[2] De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz in 1815. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Hylarinia gebruikt.
Boomkikkers komen wereldwijd voor, maar de meeste soorten leven in Amerika. Het is een wat bekendere kikkerfamilie, in Nederland en België komt ook een soort voor; de Europese boomkikker (Hyla arborea). Met deze soort gaat het in Nederland tegenwoordig beter, maar bijna alle andere soorten, met name in de tropen, gaan in aantal en verspreidingsgebied achteruit. Vroeger behoorden de meeste soorten tot het geslacht Hyla, tegenwoordig zijn een groot aantal in andere geslachten ingedeeld. Een voorbeeld zijn de boomkikkers uit Australië, die nu Litoria als geslachtsnaam hebben. De bekendste soort in de Verenigde Staten is de groene boomkikker (Hyla cinerea).
Vrijwel alle soorten hebben zich aangepast aan het leven in bomen en struiken. Boomkikkers hebben vaak hechtschijfjes onder de tenen waardoor ze over bijna alle oppervlakken kunnen lopen. De meeste soorten hebben ook grote, ontwikkelde achterpoten en kunnen goed springen. Slechts enkele soorten zijn bodembewonend of blijven meer in het water. Een voorbeeld zijn de krekelkikkers uit het geslacht Acris, die zich hebben aangepast op een leven in de strooisellaag.
Boomkikkers hebben vaak een groene of bruine kleur, lichtere tot witgrijze buik en een gladde huid. Een aantal soorten heeft echter felle kleuren of een wrattige huid. Veel boomkikkers kunnen ook behoorlijk van kleur veranderen, van licht groengrijs tot donkergroen of -bruin. De lengte ligt vaak tussen de 3 en 5 centimeter, weinig exemplaren bereiken de 10 cm.[3]
Boomkikkers verschillen van andere kikkers doordat de voorste wervels hol zijn, de schoudergordel is beweeglijk en is niet vergroeid. Boomkikkers hebben nooit een orgaan van Bidder. Bij veel soorten bezitten de mannetjes een kwaakblaas. Boomkikkers zetten de eieren meestal af in het water, maar er zijn enkele gevallen van broedzorg bekend waarbij de eieren worden bewaakt of waarbij de larven op de rug worden meegedragen.[1]
Er zijn ongeveer 695 soorten verdeeld over zo'n 50 geslachten en zeven onderfamilies. Tot 2016 waren er slechts drie onderfamilies erkend, zodat in de literatuur vaak een verouderde situatie wordt weergegeven. Een aantal soorten die lange tijd tot de boomkikkers werden gerekend, behoren tegenwoordig tot andere families, een voorbeeld is de buidelkikker (Gastrotheca marsupiata), die onder de familie Amphignathodontidae is ingedeeld. Onderstaand zijn alle huidige onderfamilies en geslachten weergegeven. Monotypische geslachten, die maar door een enkele soort worden vertegenwoordigd, zijn met een (m) aangegeven.
Familie Hylidae
Referenties
Bronnen
Boomkikkers (Hylidae) zijn een familie van de kikkers (Anura). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz in 1815. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Hylarinia gebruikt.
Løvfrosker eller trefrosker er en familie av haleløse padder. De fleste artene lever i busker og trår, men det finnes også bakkelevende og akvatiske arter. Familien finnes i tropiske til tempererte miljøer over hele kloden, men unntak av Afrika sør for Sahara og det indiske subkontinent.
Det finnes ingen representanter for familien i Norge, men europeisk løvfrosk, Hyla aborea finnes i Skåne og sørover i Europa.
De fleste løvfrosker tilpasset et liv i trærne. Mange av dem har øyne som er rettet framover slik at de får samsyn og derved muligheten til å beregne avstand. De fleste har også festeskiver på fingre og tær som hjelper dem å klatre.[2] Hos ikke-klatrende slekter kan disse trekkene være redusert eller mangle helt, slik som hos Cylorana som er gravende og lever nesten hele livet under jorda i Australias ørken.[3] De fleste løvfrosker lever av invertebrater, men noen av de største artene kan ta små virveldyr.
Mange løvfrosker legger eggene sine i små dammer slik det er vanlig hos de fleste frosker, men noen av dem legger eggene sine i trær. Noen regnskogsarter bruker Bromelia og andre planter som danner en liten vannpytt mellom bladene. Andre arter legger eggene direkte i vegetasjonen over dammer og elver, slik at rumpetrollet kan skli ned fra bladet og ned i dammen når de klekker. Noen få arter legger egg i bekker og elver med ganske sterk strøm. Rumpetrollene hos slike arter har en uvanlig tilpasning der munnen fungerer som sugekopp og lar dem feste seg til steiner slik at de ikke skylles ned med strømmen.[4] Flere av artene pisker opp skumreir av et proteinholdig sekret fra kloakken, og legger eggene sine der. Reirene festes til vegetasjon over vann og elver. Etter hvert som rumpetrollene klekker, tar de seg ut av skumreiret og faller ned i vannet under.[5] En uvanlig bruk av slike reir finnes hos enkelte søramerikanske løvfrosker, der hunnen bærer med seg skumreiret med eggene på ryggen til vel etter at rumpetrollene har klekket.[6]
Rumpetrollene til de fleste løvfrosker har øynenen plassert på siden av hodet og en bred hale med frynsete tupp.[2]
Løvfrosker eller trefrosker er en familie av haleløse padder. De fleste artene lever i busker og trår, men det finnes også bakkelevende og akvatiske arter. Familien finnes i tropiske til tempererte miljøer over hele kloden, men unntak av Afrika sør for Sahara og det indiske subkontinent.
Det finnes ingen representanter for familien i Norge, men europeisk løvfrosk, Hyla aborea finnes i Skåne og sørover i Europa.
Multimedia w Wikimedia Commons Rzekotkowate (Hylidae) – rodzina z rzędu płazów bezogonowych licząca około 800 gatunków w 48 rodzajach. Jej przedstawiciele mają szeroki zasięg występowania obejmujący Europę, północną Azję, Afrykę i obie Ameryki[2].
Są to przeważnie płazy małej lub średniej wielkości ciała. Długość ich ciała wynosi od 3 do 13 cm. Kręgi z trzonami przodowklęsłymi i procelicznymi. Krzyżowy krąg łączy się z urostylem za pomocą 2 kłykci. Górna szczęka posiada zęby, w żuchwie brak zębów. Brak żeber. Na palcach wszystkich stóp występuje jeden dodatkowy człon. Ostatnie człony na wszystkich palcach są zagięte dośrodkowo i rozszerzone na końcu. Większość gatunków rzekotkowatych prowadzi nadrzewny tryb życia. Przystosowaniem do tego jest występowanie na wszystkich palcach rozszerzonych przylg, które umożliwiają przyklejanie się do gładkich powierzchni liści, pni, czy innych przedmiotów. Większość rzekotkowatych potrafi chodzić nawet w pozycji wiszącej (grzbietem w dół). Niektóre posiadają dodatkowe przystosowania w postaci przeciwstawnych pierwszych palców na wszystkich kończynach. Posiadają ucho środkowe i błonę bębenkową. Język mają wcięty, duży i nie jest przyrośnięty z tyłu. Nie posiadają narządu Biddera.
Większość gatunków cechuje wspaniała kolorystyka ciała. U niektórych jest to ubarwienie ochronne, które doskonale maskuje je na tle podłoża. U innych zaś bardzo jaskrawe, odstraszające barwy informują o nieprzydatności do spożycia z powodu trujących substancji zawartych w wydzielinach śliny.
Przedstawiciele rodziny rzekotkowatych występują głównie w tropikalnych, wilgotnych dżunglach. Najbogatsza fauna rzekotkowatych występuje w Ameryce Południowej i Środkowej i Australii, a szczególnie w dżungli amazońskiej. Co jednak ciekawe, do tej pory nie znaleziono przedstawicieli tej rodziny w dżunglach Afryki. Występują na Półwyspie Arabskim, w północnej jego części. Na całym świecie do rodziny tej należą 32 rodzaje. Na odpowiadającej europejskiej szerokości geograficznej terenach Ameryki Północnej żyje kilkanaście gatunków tych płazów, natomiast w Europie tylko jeden rodzaj reprezentowany przez dwa gatunki. Na południu rzekotka śródziemnomorska (Hyla meridionalis) i Hyla sarada oraz pospolita na całym kontynencie również w Polsce rzekotka drzewna Hyla arborea. W Polsce jest ona jedynym przedstawicielem tej rodziny.
Ogromna większość rzekotkowatych prowadzi nadrzewny tryb życia. Nieliczne tylko związane są trwale ze zbiornikami wodnymi, lub żyją na lądzie. Większość gatunków jest owadożerna.
Większość gatunków tej rodziny sprawuje opiekę nad potomstwem. Charakterystyczną cechą jest ogromna różnorodność sposobów sprawowania tej opieki. U niektórych gatunków opieka ta sprowadza się tylko do noszenia przyklejonych do skóry samicy jaj, aż do czasu wylęgnięcia się z nich kijanek. Samice niektórych gatunków posiadają na grzbiecie specjalne torby lęgowe, będące wytworami skóry. W czasie ampleksus zostają do nich złożone zapłodnione jaja. U niektórych gatunków rozwój jaj w tych torbach lęgowych trwa do stadium kijanki, u niektórych jeszcze dłużej – aż do przeobrażenia w małe żabki. U niektórych innych gatunków kijanki przysysają się do ciała dorosłych okazów i wraz z nimi są przenoszone z jednego zbiornika do drugiego. Niektóre rzekotkowate budują gniazda, w których jaja i kijanki mają zapewnioną wilgotność i wodę niezbędną do rozwoju. Liczba składanych jaj jest bardzo różna. Wiąże się to ściśle z tym, czy dany gatunek sprawuje, czy też nie opiekę nad potomstwem. U tych gatunków, które opiekują się potomstwem, liczba składanych jaj jest mniejsza, niż u tych, które nie opiekują się potomstwem. Liczba składanych jaj zależy też od formy opieki. U gatunków noszących jaja na grzbiecie wynosi ona kilkadziesiąt, u budujących gniazda kilkaset, zaś u tych, które nie opiekują się potomstwem zwykle kilka tysięcy.
Do rodziny rzekotkowatych zalicza się następujące podrodziny[3]:
Grupy Pelodryadinae i Phyllomedusinae, zaliczane w przeszłości do rzekotkowatych w randze podrodzin, zostały podniesione do rangi odrębnych rodzin przez Duellmana, Marion i Hedgesa (2016)[4].
Rzekotkowate (Hylidae) – rodzina z rzędu płazów bezogonowych licząca około 800 gatunków w 48 rodzajach. Jej przedstawiciele mają szeroki zasięg występowania obejmujący Europę, północną Azję, Afrykę i obie Ameryki.
Hilídeos (Hylidae)[1] é uma família de anfíbios da ordem Anura, cujas espécies podem ser encontradas em todos os continentes, com exceção da Antártida. São popularmente conhecidas como pererecas, relas ou rainetas. Geralmente vivem em árvores, porém algumas espécies habitam lagoas, como as do gênero Pseudis, e outras podem viver em áreas urbanizadas, como as do gênero Scinax.[2]
São características de suas espécies a presença de discos adesivos na ponta dos dedos e a pupila horizontal. Apresentam diversos modos reprodutivos, com todos eles envolvendo metamorfose completa com fase larval aquática, mais conhecida como girino.
O nome da família é baseado no nome do gênero Hyla, que é uma alusão ao Hilas, companheiro de Hércules segundo a mitologia grega.[3]
Seu nome popular "perereca" origina-se do gerúndio do termo tupi pere'reg, "ir aos saltos", enquanto "rela" origina-se do latim ranella, o diminutivo de rana ("rã"). Já "raineta" origina-se do francês rainette, "rã pequena e arborícola".[4]
O tamanho dos indivíduos varia de espécie para espécie, com algumas sendo bem pequenas e outras maiores. Possuem discos adesivos na ponta dos dedos, o que possibilita a sua escalada em superfícies verticais, porém não são desenvolvidos em todas espécies, principalmente nas semiaquáticas. Algumas espécies apresentam membranas interdigitais, com a presença ou o formato variando de gênero para gênero.[5] Sua pupila é horizontal e elíptica, característica essa que permite diferenciar suas espécies das pertencentes à família Phyllomedusidae.[3]
Seus modos reprodutivos são extremamente variados, com a maioria depositando seus ovos diretamente em corpos d'água, e eles sendo envoltos em uma massa gelatinosa. Porém, algumas espécies do gênero Trachycephalus e Osteocephalus costumam depositá-los em buracos nas árvores ou axilas de bromélias com água, respectivamente. Todas passam por metamorfose completa, ou seja, possuem a fase de girino.[5]
A primeira descrição da família como tal ocorreu em 1815 e foi realizada pelo naturalista americano Constantine Samuel Rafinesque, que a chamou de Hylarinia. Porém tal epíteto não é válido e foi baseado em uma correção injustificada no nome do gênero Hyla, fazendo com que ela fosse renomeada para Hylidae posteriormente. Após esta, foram feitas inúmeras outras descrições, que agora são tratadas como sinônimos, além de revisões taxonômicas. A revisão considerada atualmente foi realizada em 2016 pelos pesquisadores William Duelmann, Angela Marion e Blair Hedges e foi baseada em análises genéticas, sendo possível chegar à conclusão de que as subfamílias Phyllomedusinae e Pelodryadinae deveriam ser tratadas como famílias independentes, a Phyllomedusidae e a Pelodryadidae, respectivamente. A subfamília Hylinae também foi dividida em outras sete subfamílias e uma espécie Incertae sedis.[6]
Hilídeos (Hylidae) é uma família de anfíbios da ordem Anura, cujas espécies podem ser encontradas em todos os continentes, com exceção da Antártida. São popularmente conhecidas como pererecas, relas ou rainetas. Geralmente vivem em árvores, porém algumas espécies habitam lagoas, como as do gênero Pseudis, e outras podem viver em áreas urbanizadas, como as do gênero Scinax.
São características de suas espécies a presença de discos adesivos na ponta dos dedos e a pupila horizontal. Apresentam diversos modos reprodutivos, com todos eles envolvendo metamorfose completa com fase larval aquática, mais conhecida como girino.
Hilidele (Hylidae) sau brotăceii este o familie mare de broaște arboricole, înrudite apropiat cu bufonidele, care cuprinde vreo 904 de specii, grupate în 42-46 genuri, răspândite în America de Sud și Centrală, America de Nord, Australia, Noua-Guinee, Eurasia. În Europa trăiește numai genul Hyla din subfamilia Hylinae. În România[1][2][3][4] și Republica Moldova[5] trăiește o singură specie - brotăcelul (Hyla arborea).
Hilidele au o talie mică (20–120 mm). Pe ultima falangă a degetelor se află câte un disc adeziv datorită unei secreții glandulare. Cu ajutorul acestor discuri brotăceii se pot fixa pe frunzele și ramurile arborilor. Centura scapulară este arciferă; maxilarul superior prevăzut cu dinți. Vertebrele sunt procelice, nu au coaste, apofizele transverse ale vertebrelor sacrale sunt dilatate. Cromatoforii din dermă prin mișcările lor amiboidale pot să schimbe într-un timp scurt culoarea animalului, punând-o în armonie cu substratul, astfel brotăcelul (Hyla arborea) pe vegetație are culoarea verde intens, iar pe sol devine verzui-brun-pământiu.
Familia Hylidae este împărțită în 3 subfamilii:[6][7]
Hilidele (Hylidae) sau brotăceii este o familie mare de broaște arboricole, înrudite apropiat cu bufonidele, care cuprinde vreo 904 de specii, grupate în 42-46 genuri, răspândite în America de Sud și Centrală, America de Nord, Australia, Noua-Guinee, Eurasia. În Europa trăiește numai genul Hyla din subfamilia Hylinae. În România și Republica Moldova trăiește o singură specie - brotăcelul (Hyla arborea).
Hilidele au o talie mică (20–120 mm). Pe ultima falangă a degetelor se află câte un disc adeziv datorită unei secreții glandulare. Cu ajutorul acestor discuri brotăceii se pot fixa pe frunzele și ramurile arborilor. Centura scapulară este arciferă; maxilarul superior prevăzut cu dinți. Vertebrele sunt procelice, nu au coaste, apofizele transverse ale vertebrelor sacrale sunt dilatate. Cromatoforii din dermă prin mișcările lor amiboidale pot să schimbe într-un timp scurt culoarea animalului, punând-o în armonie cu substratul, astfel brotăcelul (Hyla arborea) pe vegetație are culoarea verde intens, iar pe sol devine verzui-brun-pământiu.
Lövgrodor (Hylidae) är en familj grodor som är mindre, smalare, starkare färgade och bor i varmare miljöer än äkta grodor (Ranidae). De äter insekter, som de jagar på buskar och träd.
De europeiska lövgrodorna (till exempel lövgroda Hyla arborea) kan hittas i de mellersta och södra delarna av kontinenten och även i Asien och Nordafrika. Arterna kan användas som en sorts barometer, eftersom de går högre före regn.
I Nordamerika finns det många lövgrodarter. Till exempel grå lövgroda (Hyla versicolor), en grå lövgrodeart, och amerikansk lövgroda (Hyla cinerea). Vårpipare (Pseudacris crucifer) är också väl utspridd i östra delarna av USA och kan höras på vår- och sommarkvällar.
Lövgrodornas familj delas upp i 4 underfamiljer och 37-39 släkten.
Wikimedia Commons har media som rör Lövgrodor.
Lövgrodor (Hylidae) är en familj grodor som är mindre, smalare, starkare färgade och bor i varmare miljöer än äkta grodor (Ranidae). De äter insekter, som de jagar på buskar och träd.
De europeiska lövgrodorna (till exempel lövgroda Hyla arborea) kan hittas i de mellersta och södra delarna av kontinenten och även i Asien och Nordafrika. Arterna kan användas som en sorts barometer, eftersom de går högre före regn.
I Nordamerika finns det många lövgrodarter. Till exempel grå lövgroda (Hyla versicolor), en grå lövgrodeart, och amerikansk lövgroda (Hyla cinerea). Vårpipare (Pseudacris crucifer) är också väl utspridd i östra delarna av USA och kan höras på vår- och sommarkvällar.
Ağaç kurbağası, Hylidae (ağaç kurbağaları) familyasını oluşturan kurbağa türlerine verilen ad.
Genellikle küçük, ince yapılı ve uzun bacaklıdırlar. Ön ve arka parmaklarının ucunda, tırmanmaya yarayan emici diskler bulunur. Bazı türler iyi tırmanamadığından su içinde ya da karada yaşar. Çoğu türde dişi kurbağa yumurtalarını suya bırakır.
Kuzey Amerika'nın ılıman iklim bölgelerinde geniş yayılış gösterirler. Ayrıca Papua Yeni Gine ve Avustralya'da da yaygındırlar.
Ağaç kurbağaları 4 alt familya ve 37-39 cinse ayrılır.
Ağaç kurbağası, Hylidae (ağaç kurbağaları) familyasını oluşturan kurbağa türlerine verilen ad.
Genellikle küçük, ince yapılı ve uzun bacaklıdırlar. Ön ve arka parmaklarının ucunda, tırmanmaya yarayan emici diskler bulunur. Bazı türler iyi tırmanamadığından su içinde ya da karada yaşar. Çoğu türde dişi kurbağa yumurtalarını suya bırakır.
Kuzey Amerika'nın ılıman iklim bölgelerinde geniş yayılış gösterirler. Ayrıca Papua Yeni Gine ve Avustralya'da da yaygındırlar.
У фауні Україні родина представлена двома видами, у тому числі типовим видом типового роду:
Родина включає 3 підродини, 47 родів та 907 видів[1]:
Họ Nhái bén (danh pháp khoa học: Hylidae). Có sự khác nhau lớn giữa các loài nhái bén. Nhiều loài thực ra không phải sống trên cây mà sống trên mặt đất và nước, nhiều loài có màu xanh lá cây còn các loài sống trên mặt đất và trong nước thì có màu theo môi trường đó. Chúng ăn côn trùng và các loài không xương sống khác.
Nhái bén có răng hàm và mút ngón chân có vuốt.
Họ Nhái bén nghĩa mới được chia ra thành 3 phân họ và 48 chi.
Họ Nhái bén (danh pháp khoa học: Hylidae). Có sự khác nhau lớn giữa các loài nhái bén. Nhiều loài thực ra không phải sống trên cây mà sống trên mặt đất và nước, nhiều loài có màu xanh lá cây còn các loài sống trên mặt đất và trong nước thì có màu theo môi trường đó. Chúng ăn côn trùng và các loài không xương sống khác.
Nhái bén có răng hàm và mút ngón chân có vuốt.
Квакши[1], или древесные лягушки, или древесницы (лат. Hylidae) — семейство бесхвостых земноводных, одно из самых больших среди амфибий.
Латинское название происходит от персонажа древнегреческой мифологии аргонавта Гиласа (др.-греч. Ὕλας — «лесной»). Зачастую, происхождение названия неверно трактуется производным от греческого ὕλη («лес» или «дерево»)[2].
Русское название «квакши» отражает особенности голосового поведения обыкновенных квакш — они очень громко квакают, причём как самцы, так и самки. Название «древесные лягушки» связано с их образом жизни[3].
Внешний вид представителей семейства разнообразен — для одних видов характерно уплощённое строение тела, другие имеют внешнее сходство с маленькими лягушками, а у третьих туловище обрюзгшее, словно слегка расплывшееся. Длина тела колеблется от 1,6 см (миниатюрная литория) до 13,5 см (длинноногая литория)[3]. Присутствует половой диморфизм — самки в 1,5-2 раза крупнее самцов, и у некоторых видов существует разница в окраске. Глаза большого размера и направлены немного вперёд, что обеспечивает бинокулярное зрение, благодаря которому квакши с высокой точностью определяют расстояние до добычи или соседней ветки и совершают безошибочные прыжки. Для всех квакш характерно наличие зубов на верхней челюсти[4]. Между пальцами — эластичные перепонки, благодаря которым некоторые виды могут планировать на расстояние до двух метров. У самцов многих видов есть горловой мешок[5]. Рёбра у квакш отсутствуют. Кожа, обычно, гладкая и сухая на ощупь. У некоторых видов кожа имеет свойство отражать инфракрасное излучение. Это помогает сохранять тепло и спасает от хищников, способных видеть в инфракрасном диапазоне (в первую очередь — от змей)[6].
.jpg)
Изменение окраски
коралловопалой квакши
под окружающую среду
Расцветка квакш тоже очень разнообразна и зависит от видовой принадлежности. Большинству видов присуща маскирующая окраска в зелёных или коричневатых тонах с различными разводами, помогающая лягушке слиться с окружающей средой. Квакша Гислера маскируется под лишайник, географическая квакша — под сухой лист[3]. Многие квакши, особенно древесные виды, способны подобно хамалеонам менять цвет в зависимости от окружающей их обстановки. Причём, основным фактором для смены окраски являются не столько зрительные, сколько тактильные ощущения. На гладких поверхностях они зеленеют, на шероховатых — коричневеют или сереют, даже если находятся в полной темноте. Связано это с тем, что гладкая поверхность у них ассоциируется с листьями деревьев, а шероховатая — с корой или землёй[7]. Также, окраска квакш может заметно меняться в зависимости от температуры, влажности окружающей среды и даже настроения. Например, бледность обыкновенной квакши свидетельствует о том, что она замерзла, а потемнение — знак того, что она рассержена.
Характерной чертой квакш, присущей практически всем видам, является наличие на кончиках пальцев своеобразных дисков-присосок, выделяющих при надавливании клейкую лимфу. Мышцы пальцев уплощают диски, вытесняя из-под них воздух, за счёт чего происходит прилипание лягушки к любым поверхностям[7]. Присасывающая сила дисков настолько велика, что квакши без усилий могут держаться даже на гладких вертикальных поверхностях (например, на стекле террариума) или вверх брюхом. Также, диски помогают смягчить удар при приземлении. Кроме того, кожа на горле и животе большинства квакш имеет ячеистое строение и снабжена железами, выделяющими такую же липкую жидкость, как и диски. На гладких поверхностях они удерживаются при помощи силы сцепления, на шероховатых — главным образом с помощью лап[8]. Однако, есть квакши и с очень слабо развитыми присосками — филомедузы. Этот недостаток компенсируется тем, что у них один палец на лапке противопоставлен остальным, как у человека. Такой хватательный тип конечности делает этих амфибий похожими на хамелеонов — филломедузы двигаются очень медленно и осторожно. Сила хвата у этих лягушек огромна — оторвать их от ветки не повредив им конечность практически не возможно[3].
Ещё одной особенностью квакш является голосовое поведение — квакают не только самцы, но и самки, благодаря чему они и получили своё название. Однако, не все виды именно квакают. У обыкновенной квакши песня похожа на утиное кряканье, у жемчужной — на мелодичную птичью трель, у гигантской квакши — на собачий лай (в случае опасности — на мяуканье), у стройной квакши — на шлепок веслом по воде, у красной — на скрип ножа по стеклу, а квакша-кузнец названа так за голос, напоминающий удар молотком по металлу. Пение австралийских квакш больше похоже на блеяние, а свистящая квакша свистит[3].
Все квакши в той или иной степени ядовиты. Наиболее токсичны жабовидная и кубинская квакши, но даже их яд безопасен для человека — в худшем случае могут возникнуть неприятные ощущения (в частности — жжение) при попадании ферментов кожи на слизистые оболочки (рот или глаза). Поэтому, после общения с ними желательно мыть руки.
Большинство видов прекрасно приспособлены к древесному образу жизни, но есть наземные (жемчужная квакша) и полуводные формы (золотистая и калифорнийская квакши), встречаются даже виды, обитающие в пустынных условиях. Лопатницы большую часть своей жизни проводят под землей.
Активны, как правило, в ночное время. Прекрасно ориентируются на местности, даже при удаленные на расстояние до километра от своих владений легко находят дорогу домой. В случае опасности или в погоне за добычей могут прыгать на расстояние до 75 см, а чернопятнистая квакша при длине 30 миллиметров совершает прыжки до полутора метров. Некоторые виды в случае опасности опрокидываются брюшком кверху и притворяются мёртвыми[8]. Незадолго до наступления ненастья, связанного с повышением влажности и изменением атмосферного давления, квакши оживляются, выходя из своих укрытий днём. При этом самцы начинают кричать, как в сумерки. Таким образом, по крикам квакш в дневное время, можно с высокой долей вероятности предсказывать приближение дождя[7].
Самые северные представители — обыкновенная, дальневосточная, королевская и свистящая квакши на зиму залегают в спячку. Зимуют в дуплах деревьев, под камнями или толстым слоем опавших листьев, пустотах под конями деревьев и даже в щелях фундаментов строений. Изредка зарываются в илистое дно водоёмов с медленным течением. Длительность спячки зависит от погодных условий, как правило она длится с октября по март. Остальные виды активны круглый год[9].
Питаются насекомыми и другими беспозвоночными, но некоторые крупные виды могут питаться небольшими позвоночными — молодью ящериц, лягушек, мышей. Жертву поджидают в засаде. Мелкую добычу захватывают длинным языком, крупную ловят и заталкивают в рот передними лапами[10].
Живут квакши до пяти лет, в неволе известны случаи доживания до 22 лет[7].
Вне зависимости от образа жизни, в период размножения все виды квакш тесно связаны с водой. Австралийские квакши мечут икру на дне быстротекущих ручьёв и рек, прикрепляя яйца к камням и корням растений. У головастиков этих видов есть присоски, позволяющие им прикрепляться к камням[5]. Некоторые виды (например, банановая квакша) откладывают яйца непосредственно на нависающие над водой листья деревьев и вылупившиеся головастики падают прямо в воду[11]. Икра сонорских квакш в разгар размножения встречается в каждой луже и даже в заполненных дождевой водой колеях просёлочных дорог. Многие виды устраивают гнёзда в пазухах широких листьев и крупных цветов бромелиевых растений, в дуплах, под отставшей корой деревьев — в общем, в любых более-менее пригодных для выращивания головастиков временных водоёмах, регулярно заполняемых водой в сезон дождей[3]. Очень необычна забота о потомстве у квакш Trachycephalus resinifictrix. Самец оплодотворяет икру одной самки, и призывает другую, которая откладывает яйца в том же месте. Но, её икру самец не оплодотворяет — она будет служить кормом для головастиков первой самки[12].
Однако, не все квакши используют естественные водоёмы, некоторые виды сами готовят нерестилища. Самки филломедуз устраивают гнёзда, сворачивая задними лапами вокруг брюха трубку из листьев, куда откладывает яйца, оболочки которых склеивают края листьев. Бразильская квакша подыскивает дупло и обмазывает его смолистыми выделениями, обеспечивающими идеальную водоизоляцию. После начала сезона дождей этот искусственный водоём заполняется водой, и в него откладывается икра. Дупла, уже заполненные водою, квакша игнорирует, так как в них обычно идёт процесс гниения[3]. Несколько видов (леопардовая квакша, квакша-кузнец, квакша Розенберга) создают на дне мелких заводей изолированные бассейны для своего потомства. Лягушка захватывает ил передними лапками, используя присоски в качестве лопаточек, и укладывает вал, разравнивая его изнутри брюхом и подбородком, пока он не поднимется над водой и не отгородится от остального водоёма[13].
У квакш, откладывающих большое количество мелких икринок, развитие головастиков происходит в воде. Головастики большинства видов имеют расположенные по бокам глаза и широкие хвосты с узкими нитевидными кончиками. У видов, откладывающих небольшое количество крупных яиц происходит прямое развитие — метаморфоз заканчивается внутри яйца, из которого вылупляются маленькие копии своих родителей[14].
Известны случаи межвидового скрещивания в природе между пастушьими квакшами и квакшами Андерсона (самки квакш Андерсона спариваются с самцами пастушьих квакш). Гибридное потомство развивается нормально, но оказывается бесплодным[8].
Ареал семейства охватывает умеренный пояс Евразии, Японские острова, северо-западную Африку, Австралийскую зоогеографическую область, Северную и Южную Америки, Карибские острова, квакши интродуцированы на Новой Каледонии, Новых Гебридах (Вануату), Гуаме и в Новой Зеландии[15].
В России встречается всего два вида — обыкновенная квакша и дальневосточная квакша[16].
Благодаря яркой окраске, необычным голосам и интересному поведению квакши очень популярны среди террариумистов, которые любят красиво оформленные террариумы с большим количеством растений. Многие квакши достаточно неприхотливы, быстро привыкают к рукам и безбоязненно берут из них корм. Содержат квакш в террариумах вертикального типа с обилием зелени или коряг и вертикально установленных ветвей, по которым животные могут передвигаться. Живут в неволе квакши очень долго — 15-20 лет, максимальный зарегистрированный возраст обыкновенной квакши 22 года[17].
Систематика квакш до сих пор остаётся спорной. В зависимости от того, выдвинута ли на первый план молекулярная биология или морфологические сравнительные характеристики, разными авторами предлагаются различные варианты таксономии. Самый полный пересмотр последних лет привёл к большому количеству перегруппировок и переименований[18]. Существовавшее ранее подсемейство Hemiphractinae было полностью разгруппировано и теперь рассматривается как отдельное семейство Hemiphractidae. Были созданы новые роды, а некоторые виды перенесены из одних родов в другие. В роде Hyla, который когда-то был самым обширным и содержал более чем 300 видов, осталось только 16 видов. На октябрь 2018 года семейство включает 7 подсемейств, 52 рода и 716 видов[15], но эта систематика не является окончательной[1]:
Acridinae Mivart, 1869
Cophomantinae Hoffman, 1878
Dendropsophinae Fitzinger, 1843
Hylinae Rafinesque, 1815
Lophyohylinae Miranda-Ribeiro, 1926
Pseudinae Fitzinger, 1843
Scinaxinae Duellman, Marion, and Hedges, 2016
Виды incertae sedis
Квакши, или древесные лягушки, или древесницы (лат. Hylidae) — семейство бесхвостых земноводных, одно из самых больших среди амфибий.
雨蛙科（学名：Hylidae）即樹蟾科，通称为雨蛙、樹蟾、树蛙。其類別分別頗大。棲息在樹上的雨蛙多是綠色的，然而在陸地上和水中的種顏色則較為暗淡。牠們大多數是以捕食昆蟲為生，但也有部份較大的種是依靠捕食小型脊椎動物為生。很多的雨蛙都不是棲息於樹上的，而是生長在陸地上或水中。圓蛙屬（Cyclorana）的蛙是較隱蔽的，有時牠們會隱藏在地下多年。
歐洲樹蟾，例如無斑雨蛙（Hyla arborea）是在中南美洲常見的蛙，並分佈在亞洲和非洲北部一帶。當將快下雨時，這種蛙會變得非常吵鬧，因此有時他們會被困著來作為一種晴雨表。
在北美洲有很多種類的樹蟾，包括灰樹蟾（Hyla versicolor），一種灰色的樹蟾，和美國樹蟾（Hyla cinerea），一種綠色的樹蟾。而春雨蛙（spring peeper）則普遍分佈在美國東部，並常會在夏天和春天晚上聽到牠們的聲音。
樹蟾（tree toad）是某些樹蟾科普遍的名稱。灰樹蟾是變色樹蟾，Trachycephalus lichenatus是地衣樹蟾，夜光蠑螺（T. marmoratus）是大理石樹蟾。
.jpg)
.jpg)
6.jpg)
_(15937918991).jpg)
.jpg)
EoR的参考文献提供内容
雨蛙科（学名：Hylidae）即樹蟾科，通称为雨蛙、樹蟾、树蛙。其類別分別頗大。棲息在樹上的雨蛙多是綠色的，然而在陸地上和水中的種顏色則較為暗淡。牠們大多數是以捕食昆蟲為生，但也有部份較大的種是依靠捕食小型脊椎動物為生。很多的雨蛙都不是棲息於樹上的，而是生長在陸地上或水中。圓蛙屬（Cyclorana）的蛙是較隱蔽的，有時牠們會隱藏在地下多年。
アマガエル科（アマガエルか、Hylidae）は、両生綱無尾目に属する科。模式属はアマガエル属。
アフリカ大陸北部、オーストラリア大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、日本、パプアニューギニア
体形が細く、アオガエル科と比較して骨ばっておらず、丸みを帯びている。体色は緑や褐色が基本だが、周囲の環境に合わせて体色を変化させることが可能な種が多い。四肢は発達し、多くの種は指に吸盤と水掻きを持つ。オスの鳴嚢はアオガエル科の多くの種同様、下あごから喉にかけての部分に存在するものが多い。
多くの種が樹上で生活するが、半水棲の種もいる。オーストラリアやアメリカ大陸に生息する種には砂漠やサバンナに生息する乾燥に適応した種がいる。
繁殖形態は日本で一般的に見られるように水場に産卵する種の他に、水場の上の葉に卵を産みつけたりメスが背中にある袋で卵を育てる種等がいる。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
청개구리과(Hylidae)는 개구리목 신와아목 청개구리상과에 속하는 소형 양서류 과이다. 50속 947종으로 이루어져 있다. 그러나 나무 개구리(tree frogs)라는 영어 명칭에도 불구하고, 상당수는 나무에서 살지 않는다. 육상종 또는 반수생종이다. 청개구리 등을 포함하고 있다.
청개구리류는 일반적으로 서식지의 나뭇가지 위에 올라갈 수 있을 정도로 작다.
2014년 현재, 개구리목의 계통 분류는 다음과 같다.[1][2][3]
신와아목 청개구리상과/청개구리과(Hylidae)는 개구리목 신와아목 청개구리상과에 속하는 소형 양서류 과이다. 50속 947종으로 이루어져 있다. 그러나 나무 개구리(tree frogs)라는 영어 명칭에도 불구하고, 상당수는 나무에서 살지 않는다. 육상종 또는 반수생종이다. 청개구리 등을 포함하고 있다.
청개구리류는 일반적으로 서식지의 나뭇가지 위에 올라갈 수 있을 정도로 작다.
