nomes no trilho de navegação
Guidance for identification
Identification of this species is easy with close examination. The fungus grows a shelf like cap similar to many other polypores. The top surface is brown to dark brown with traces of dark orange. The underside is a very clean white bruising easily to dark tan/brown when contacted with mild pressure. Ischnoderma resinosum spores leave an off whitish print. The spores are hyaline and cylindric/sausage like with sizes ranging from 4.5-7 × 1.5-2.5μm. The cap will slowly turn a dark gray/black with application of 3% KOH.
Ischnoderma resinosum is found in moderate hardwood forests throughout North America. It grows primarily on fallen hardwoods. It is generally not found on heavily decayed logs.
Ischnoderma resinosum (Fr.) Karst. is a polypore common in the North American hardwood forests. It is easily identifiable upon a detailed inspection. When fresh, it is a characteristically soft polypore with a notably velvet like texture on the top portion of its cap. The vast majority of specimens are fan shaped on decaying hardwoods with caps that can range from 3-10”. The velvety top surface has notable zones/rings that radiate outward from the point of attachment. Young specimens are distinctly moist and will seep water when crushed. Distinct from other polypores, Ischnoderma resinosum is very fleshy especially when young. The spore bearing underside is white but quickly turns brown and bruises with slight pressure. As the specimen becomes larger and ages, it quickly becomes tough with a leather like texture similar to other polypores.
Common name: Resinous Polypore
Ischnoderma resinosum is restricted to growing on dead hardwoods. Generally this species favors 1-2 year old logs as opposed to freshly fallen trees.
Ischnoderma resinosum is commonly mistaken in Europe with Ischnoderma benzoinus, which is found to grow on conifers. The two are separated by many mycologists with Ischnoderma resinosum’s significantly darker flesh on the top of the fruiting body.
Ischnoderma resinosum currently has no practical industrial use. However it is an important part in the decay of many dead hardwoods, especially ~2 years after their death. It is considered to be inedible by many. However, the younger specimens can be consumed and are enjoyed by some people. For human consumption the younger fungi are chosen simply due to their softer texture.
Smolokorka buková (Ischnoderma resinosum) je nejedlá dřevokazná houba z čeledi hlinákovité.
Galerie Smolokorka buková ve Wikimedia Commons
Smolokorka buková (Ischnoderma resinosum) je nejedlá dřevokazná houba z čeledi hlinákovité.
Ischnoderma resinosum is a species of fungus in the family Fomitopsidaceae. Commonly known as the late fall polypore, resinous polypore, or benzoin bracket, this shelf mushroom is 7–25 cm (3–10 in) across, velvety, dark red/brown, darkening and forming zones in age.[1] Its spongy but tough, sweet-smelling flesh exudes a red liquid when young. This fungus fruits on hardwood logs and stumps in late autumn. A widely distributed species, it has been recorded from Africa, Asia, Europe, and North America.[2]
The species was originally described as Boletus resinosus in 1794 by German botanist Heinrich Schrader. It has acquired an extensive synonymy in its taxonomic history, having been juggled between several genera. Petter Karsten transferred it to Ischnoderma in 1879 to give it the name by which it is currently known.[3] Young, soft specimens may be cooked and eaten, but the species becomes hard and unpalatable later in life.[4]
Ischnoderma benzoinum is similar and has darker flesh.[1]
Ischnoderma resinosum is a species of fungus in the family Fomitopsidaceae. Commonly known as the late fall polypore, resinous polypore, or benzoin bracket, this shelf mushroom is 7–25 cm (3–10 in) across, velvety, dark red/brown, darkening and forming zones in age. Its spongy but tough, sweet-smelling flesh exudes a red liquid when young. This fungus fruits on hardwood logs and stumps in late autumn. A widely distributed species, it has been recorded from Africa, Asia, Europe, and North America.
The species was originally described as Boletus resinosus in 1794 by German botanist Heinrich Schrader. It has acquired an extensive synonymy in its taxonomic history, having been juggled between several genera. Petter Karsten transferred it to Ischnoderma in 1879 to give it the name by which it is currently known. Young, soft specimens may be cooked and eaten, but the species becomes hard and unpalatable later in life.
Ischnoderma benzoinum is similar and has darker flesh.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a bòsch ëd latifeuje, dzortut an dzora a fò.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Ischnoderma resinosum (Schrad.) P. Karst.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a bòsch ëd latifeuje, dzortut an dzora a fò.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Smolucha bukowa (Ischnoderma resinosum (Schrad.) P. Karst.) – gatunek grzybów z rodziny pniarkowatych (Fomitopsidaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Fomitopsidaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1794 r. Schrader nadając mu nazwę Boletus resinosus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1879 r. Karsten, przenosząc go do rodzaju Ischnoderma[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]
Łacińska nazwa ischnoderma oznacza zwiędły lub pomarszczona skóra, resinosum znaczy żywiczny. Polską nazwę nadali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r., wcześniej gatunek ten opisywany był w polskim piśmiennictwie mykologicznym pod nazwą huba żywicowata[3].
Jednoroczna huba do podłoża przyrastająca bokiem.. Pojedynczy owocnik ma kształt konsolowaty lub półkolisty, szerokość 6-15(30) cm i grubość 1-2(3) cm . Brzeg jest gruby, zaokrąglony i jaśniejszej barwy. Powierzchnia górna młodych owocników filcowata, starszych naga, z lekkim połyskiem. Ma barwę od rdzaworudej przez czerwonobrunatną do czarnobrązowej. Starsze owocniki są ciemniejsze. Często na powierzchni występują ciemne krople wydzieliny. Pod skórką znajduje się cienka żywiczna warstwa rdzawego koloru[4].
Wykształca się dopiero w końcowej fazie rozwoju owocnika. Rurki mają długość 10-15 mm, ich pory są drobne (0,15-0,25 mm średnicy), o barwie od białej do ochrowej. Po uciśnięciu zmieniają barwę na czerwonobrązową[4].
Soczysty, mięsisto-włóknisty, kilka razy grubszy od warstwy rurek. Po wysuszeniu staje się korkowaty i kruchy[4].
System strzępkowy dymityczny. Strzępki generatywne ze sprzążkaami. W skórce kapelusza o brązowych i bardzo grubych ścianach, z kilkoma rozproszonymi sprzążkami, średnio rozgałęzione, o szerokości 4-10 μm. Strzępki generatywne w kontekście przeważnie bezbarwne i w środku rozszerzone do 12 μm. Strzępki generatywne w subhymenium o lekko zgęstniałych ścianach szerokości 3-5 μm. Strzępki szkieletowe w kontekście częściowo splątane z generatywnymi, proste lub lekko faliste, bardzo grubościenne, bez odgałęzień, o średnicy 3-10 μm. Strzępki w tramie proste, grubościenne, w dojrzałym owocniku nieco żółtawe, o średnicy 3-10 μm. Podstawki zgrubiałe, 4-sterygmowe, o rozmiarach 12-18 × 4-6 μm, ze sprzążką w podstawie. Zarodniki cylindryczne, bezbarwne, cienkościenne, nieamyloidalne, o rozmiarach 1,5-2× 5-7 μm[5].
Występuje w Ameryce Północnej oraz Europie[6]. W Ameryce Północnej jest szeroko rozprzestrzeniony i dość częsty[5]. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje na obszarze od Hiszpanii do Rosji, ale częściej w południowej części. W Europie Północnej jest rzadki, w Szwecji znany tylko z jednego stanowiska, podobnie w Danii[5]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony na wymarcie[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Niemczech, Danii, Szwecji, Słowacji[3].
Rozwija się na pniach i pniakach martwych drzew liściastych, najczęściej na buku i klonie jaworze, rzadziej na innych gatunkach drzew liściastych; grab, lipa, jarzębina, jabłoń[8] i brzoza[5]. Owocniki pojawiają się od sierpnia do października[3].
Saprotrof wywołujący białą zgniliznę drewna. Gnijące drewno jest żółtawe i wydziela silny zapach anyżu[5]. Grzyb niejadalny[8].
Smolucha bukowa (Ischnoderma resinosum (Schrad.) P. Karst.) – gatunek grzybów z rodziny pniarkowatych (Fomitopsidaceae).
Sydlig sotticka (Ischnoderma resinosum) je grzib[13], co go nojprzōd ôpisoł Heinrich Adolph Schrader, a terŏźnõ nazwã doł mu Petter Adolf Karsten 1879. Podle Catalogue of Life[14][15] nŏleży Sydlig sotticka i zorty Ischnoderma, i familije Fomitopsidaceae,[14][15].
Sydlig sotticka (Ischnoderma resinosum) je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Heinrich Adolph Schrader, a terŏźnõ nazwã doł mu Petter Adolf Karsten 1879. Podle Catalogue of Life nŏleży Sydlig sotticka i zorty Ischnoderma, i familije Fomitopsidaceae,.
Ischnoderma resinosum là một loài nấm trong họ Fomitopsidaceae. Loài nấm này mọc trên cây gỗ cứng. Thân cây xốp nhưng cứng có mùi ngọt phảng phất một chất lỏng màu đỏ khi cây còn non. Điều này trái cây nấm trên các bản ghi gốc cây gỗ cứng và vào cuối mùa thu.
Bài viết liên quan đến Lớp Nấm tán này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Ischnoderma resinosum (Schrad.) P.Karst., 1879
Ишноде́рма смоли́стая (лат. Ischnoderma resinosum) — вид грибов, включённый в род Ишнодерма (Ischnoderma). Типовой вид рода.
Плодовые тела однолетние, половинчатой языковидной формы, иногда с зачаточной ножкой, одиночные, иногда в черепитчатых группах. Молодые грибы мясистые и сочные, взрослые — жёсткие, хрупкие. Шляпка с бархатистой верхней поверхностью, с возрастом шершаво-морщинистой, с блестящей смолистой тёмно-коричневой коркой; край шляпки подвёрнут, беловатый.
Мякоть в молодости мягкая, волокнистая, белая, красновато-кремовая, затем — деревянистая, с возрастом темнеющая до буроватой только близ зачаточной ножки.
Гименофор с беловатыми или красновато-розовыми трубочками, при прикосновении буреющими. Поры округлые или угловатые, до пяти на 1 мм.
Гифальная система димитическая. Генеративные гифы тонкостенные, в корке шляпки утолщённые, с пряжками; скелетные — толстостенные или вовсе сплошные, без пряжек. Базидии четырёхспоровые, 10—18×4—6 мкм. Споры белые в массе, цилиндрические, 5—7×2—2,5 мкм. Цистиды отсутствуют.
Вызывает белую гниль.
Приурочен к лиственным породам, наиболее часто встречается на буке, также на липе, берёзе, реже — на клёне, ольхе, осине.
Широко распространённый в широколиственной зоне Северного полушария вид — произрастает в Европе, Азии и Северной Америке.
Ишнодерма смолистая нередко объединяется с близким видом ишнодермой смолисто-пахучей. Достаточно чёткие отличия между ними — заметно темнеющая к старости мякоть грибов ишнодермы смолисто-пахучей, произрастающей на древесине хвойных, в то время как у смолистой мякоть всегда остаётся кремовой, и приурочен этот вид почти исключительно к лиственным породам.
Ишноде́рма смоли́стая (лат. Ischnoderma resinosum) — вид грибов, включённый в род Ишнодерма (Ischnoderma). Типовой вид рода.
皺皮菌，屬彩孔菌科一種，是木棲腐生的中大型菇類。該菇類生長於如台灣等地之低中海拔林區，生長期間約是在春夏兩季之間。
.jpg)
.jpg)
