nomes no trilho de navegação
The Ostracoda (ostracods) are a group of tiny bivalved(i.e. with a hinged two-part shell) crustaceans that includes both freshwater and marine forms. They are abundant worldwide in virtually all types of aquatic environments and are known to depths of 7,000 m in the sea. Some are commensal on other crustaceans or on echinoderms. Ostracods are mostly between 0.1 and 2.0 mm, but a few are larger (Gigantocypris reaches 32 mm!). Body segmentation is reduced in ostracods relative to most other crustaceans. There are around 13,000 described extant species of ostracods and the group has a rich fossil record going back to the Ordovician (Brusca and Brusca 2003).
Most ostracods are benthic crawlers or burrowers, but many are planktonic suspension-feeders and a few are terrestrial in moist habitats. One species (Sheina orri) is known to be parasitic on fish gills.
(Brusca and Brusca 2003)
Some ostracod species are sexual (producing young from fertilized eggs) and others are asexual (with their offspring developing from unfertlized eggs). Eggs typically are deposited and develop outside the body, but some (especially marine) species have "brood pouches" in which the eggs develop and from which newly hatched nauplii are released. Delorme (2001) provides a detailed account of ostracod biology, with a focus on the freshwater fauna of North America.
Çanaqlı xərçənglər (lat. Ostracoda) — Xərçəngkimilər yarımtipinə aid sinif.
Çanaqlı xərçənglər və ya ostrakodlar yanlardan sıxılmış, ikitaylı çanaqla örtülü, 7 cüt çıxıntıdan (antenna, çənələr və ayaqlar), üst çənədə yerləşən ayağabənzər qısqaclardan, böyük alt çənədən və buğumsuz qısa qarından ibarət canlılardır. Ağız hissə üst dodaq, güclü üst çənədən ibarətdir. Həzm kanalı qida borusu, ön mədə, mədə və bağırsaqdan iarətdir. Bağırsağın sonunda arxa çıxışdəliyi yerləşir. Tənəffüs prosesində bütün bədən iştirak edir. Bu sinifin nümayəndələrinin ayaq hissəsində qəlsəmə kisələri yoxdur. Bəzi Cyprinidae nümayəndələrində kisəvəbənzər ürək vardır. Bəzilərində (məsələn, Cypris) qan dövranı yoxdur.[1]
Ostrakodlar müxtəlifcinsli canlılardır. Erkəklər daha inkişaf etmiş hissiyyat orqanlarına və ətraflara malikdir. Bu dişi fərdləri tutub saxlamaq üçündür.
Erkək cinsiyyət orqanları cüt formada olub hər iki tərəfdə cinsiyyət vəzilərindən ibarət bir neçə kisəcikdən, toxum kanalından və mürəkkəb cütləşmə orqanı yerləşir.Cypris cinsinin nümayəndələrində bu orqanın ölçüləri xeyli böyükdür.
Dişi fərdlərdə abdomenin əsasında 2 yumurtalıq, 2 yumurta borusu, 2 toxum qəbuledicisi, 2 cinsiyyət dəliyi yerləşir. Cypris cinsinin nümayəndələrində partenogenez mövcuddur.[2]
Ostrakodlar, əsasən, yumurta ilə çoxalırlar. Yumurtalar ya suya (su bitkilərinə yapışır) su bitkilərinin qoyulur, ya da ya çıxanadək dişi fərlərin bədənində qalır. Bəzi növlərdə inkişaf prosesi mürəkkəb metamorfozla gedir. Dəniz növlərində inkişaf prosesi sadədir.
Bütün ostrakodlar su canlıları olub, əsasən, ölmüş su heyvanlarının qalıqları ilə qidalanır.
Müasir buğumayaqlıların yarımtip və sinifləri Aləmi: Heyvanlar · Yarımaləm: Eumetazoa · Bölmə: Bilateriallar · Yarımbölmə: İlkağızlılar · Tipüstü: EcdysozoaXeliserlilər yarımtipi Hörümçəkkimilər · Merostomata · PantopodlarÇoxayaqlılar yarımtipi Dodaqayaqlılar · İkicütayaqlılar · Pauropodlar · SimfillərAltıayaqlılar yarımtipi Həşəratlar · GizliçənəlilərXərçəngkimilər yarımtipi Ayaqqəlsəməlilər · Daraqayaqlılar · Sefalokaridlər · Çənəayaqlılar · Çanaqlı xərçənglər · Ali xərçənglər† Trilobitkimilər yarımtipi Trilobitlər† Marellokimilər yarımtipi Açerkostrakalar · Çiklinalar · Marrellinalar · Mimetasteridalar
Çanaqlı xərçənglər (lat. Ostracoda) — Xərçəngkimilər yarımtipinə aid sinif.
Els ostràcodes (Ostracoda), nom que deriva del grec:óstrakon que significa closca és una classe dins Crustacea. S’han identificat unes 65,000 espècies en total (13.000 existents en l’actualitat),[1] agrupades dins diversos ordres.
Els ostràcodes són petits crustacis, típicament amb una mida al voltant d’un mm, però varien des de 0,2 mm a 30 mm en el cas de Gigantocypris. El seu cos està aplanat de banda a banda i protegits per una mena de closca bivalva quitinosa o calcària Aquest grup podria no ser monofilètic];[2] i la seva filogènia molecular roman ambigua.[3]
Tenen una closca bivalva, que depenent de l'espècie pot ser tova o molt calcificada, i en tancar-se cobreix totes les parts toves de l'animal, donant-li l'aspecte d'una diminuta cloïssa. El lligament que uneix les closques tendeix a separar-les mentre que el múscul interior actua en el sentit contrari, per ajuntant-les. D'aquesta forma no es requereix un múscul addicional per a l'obertura de les valves aconseguint-se una major eficiència i una menor despesa energètica.
Algunes de les espècies tenen una obertura en la part inferior, que roman oberta encara que les valves estiguin tancades. Per aquesta obertura l'animal treu les antenes per usar-les com a rems. Són animals de cos poc segmentat, normalment no pas més de vuit segments, i pocs apèndixs, que comprenen les antenes, dos apèndixs bucals i dos d'addicionals. En moltes espècies d'ostracodes aquests últims han desaparegut.
Els ostràcodes mascles tenen dos penis que corresponen a les dues obertures genitals que tenen les femelles (gonospores). L’esperma del mascle és molt gros i pot tenir sis vegades la llargada del cos de l’ostràcode. L’aparellament típicament ocorre quan neden amb un gran nombre de femelles nedant per unir-se als mascles. Algunes espècies són parcialment o totalment partenogenètiques.
En la majoria dels ostràcodes els ous es ponen directament dins l’aigua com a plàncton o s’enganxen a la vegetació o el substrat. Tanmateix en algunes espècies es ponen dins la seva closca i queden protegits.
En néixer, ja tenen la closca formada i el seu desenvolupament sol ser directe. Es poden trobar en hàbitats força variats, tant en aigua dolça com en aigua salada, i en aquest últim hàbitat se'ls troba tant a grans profunditats com en la superfície formant part del plàncton.
Tenen molts depredadors, per exemple alguns Cuspidariidae els detecten amb els cilis i els succionen.[4] Altres animals més complexos també depreden els ostràcodes per exemple alguns amfibis.[5]
Alguns ostràcodes tenen un òrgan lluminós on es produeixen productes químics luminiscents.[6] La majoria fan servir la bioluminiscència com a defensa davant dels depredadors, però d’altres l’usen en l’aparellament (només s’ha observat al Carib). A Malàisia els ostràcodes s’anomena "sorra blava", ja que brillen en la foscor de la nit.
Els ostràcodes són, "de bon tros, els artròpodes més comuns en el registre fòssil"[7] s’han trobat aquests fòssils des del Cambrià fins a l’actualitat.
Els ostràcodes són especialment útils en la bioestratigrafia dels estrats marins a escala regional o local, i són valuosos indicadors de paleoambients per la seva presència estesa, mida petita i closca generalment fàcilment conservable.
Ecològicament, els ostràcodes marins formen part del zooplàncton o (de manera més comuna) són part del bentos, i viuen sobre o dins de la capa superior del sòl marí. Molts ostràcodes, especialment els Podocopida, es troben també en l’aigua dolça o en espais terrestres per exemple en sòls forestals humits de Sud-àfrica, Austrália, Nova Zelanda i Tasmània.[8] Tenen un rang ampli de dietes, i el grup inclou carnívors, herbívors, carronyers i filtradors d’aliment.
Els ostràcodes (Ostracoda), nom que deriva del grec:óstrakon que significa closca és una classe dins Crustacea. S’han identificat unes 65,000 espècies en total (13.000 existents en l’actualitat), agrupades dins diversos ordres.
Lasturnatky (Ostracoda) jsou malí (jen několik mm měřící) korýši. Na Zemi jsou už od kambria, hlavní rozvoj zažili před asi 500 miliony let. Jejich fosilie potvrdily například to, že v Antarktidě v dry valleys kdysi panovalo klima podobné tomu v dnešních tundrových oblastech.[2]. Nedávno byly také převratně objeveny 100 milionů let staré velké lasturnatčí spermie.[3] Lasturnatky žijí u dna, v mořských i sladkých vodách, potrava je různorodá.
Lasturnatky mají tělo pokryté dvouchlopňovou schránkou. Jejich tělní články splývají či jsou úplně redukované. Zadeček je buďto zakrnělý či chybí, hlava je jasně největším článkem s většinou končetin. Na hrudi je jen jeden pár končetin nebo i žádný. K plavání používají dva páry antenul a tří páry hrudních končetin. Mají také pár mandibul a dva páry maxil. Vylučovací soustavu tvoří žlázy na maxilách, anténách, či na obou.[4] Cévní soustava (a s tou i srdce) chybí, krev obíhá mezi chlopněmi na schránce. Lasturnatky dýchají povrchem těla. Předpokládá se, že hlavním smyslem je hmat, protože na těle a končetinách se vyskytují obzvláště citlivé chlupy, i když na hlavě sedí jednoduché naupliové očko a u některých druhů je i pár složených očí.
Většina lasturnatek snáší vajíčka buďto rovnou do vody (jako plankton) či je lepí na rostliny či objekty u dna. Některé druhy však uchovávají vajíčka ve schránce pro větší ochranu. Z vajíčka se vylíhne naupliová larva, od začátku s tvrdou schránkou. Larva se před dospělostí svlékne osmkrát.
Jak už bylo zmíněno, lasturnatky mají velké spermie, někdy dokonce až obřích rozměrů. Protože tak tomu bylo už před 100 miliony let, předpokládá se, že existovala a existuje silná sexuální konkurence mezi samci.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Ostracod na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Lasturnatky ve Wikimedia Commons
Lasturnatky (Ostracoda) jsou malí (jen několik mm měřící) korýši. Na Zemi jsou už od kambria, hlavní rozvoj zažili před asi 500 miliony let. Jejich fosilie potvrdily například to, že v Antarktidě v dry valleys kdysi panovalo klima podobné tomu v dnešních tundrových oblastech.. Nedávno byly také převratně objeveny 100 milionů let staré velké lasturnatčí spermie. Lasturnatky žijí u dna, v mořských i sladkých vodách, potrava je různorodá.
Die Muschelkrebse oder Ostrakoden (Ostracoda) sind kleine Krebstiere, ihre Größe schwankt maximal zwischen 0,2 und 30 mm, die meisten sind zwischen 0,5 und 2 mm groß. Sie besiedeln alle aquatischen Lebensräume vom Meer über das Brackwasser, die Flüsse, die Seen, die Quellen bis zu kleinen Pfützen auf der Wiese, auch das Grundwasser und mit einigen Arten, z. B. Microdarwinula zimmeri,[1] sogar halb-aquatische Lebensräume. Nur in Gewässern der Hochmoore fehlen sie wegen des fehlenden Kalkes und des niedrigen pH-Wertes völlig. An neutrales, aber kalkarmes Wasser angepasst sind nur wenige Arten, z. B. Cryptocandona reducta,[2] nach dem Tod lösen sich die Schalen sehr rasch auf.
Die Muschelkrebse sind Gliederfüßer (Arthropoda) aus dem Unterstamm der Krebstiere (Crustacea), Klasse Ostracoda[3] (von altgriechisch ostrakon „Tonscherbe“). Den deutschen Namen „Muschelkrebse“ verdanken die Krebse den an Muschelschalen erinnernden Hautduplikaturen, die den Weichkörper schützen. Es handelt sich um median-symmetrische Ausfaltungen des Kopfes, deren durch Calciumcarbonat mineralisierte äußere und (seltener) innere Chitinlamelle den Carapax aus zwei Schalenhälften bilden, wodurch sie wie kleine Muscheln aussehen.
Gegenwärtig gibt auf der Erde schätzungsweise 10.000 bis 15.000 Arten von Ostrakoden, die meisten leben in den Meeren und nur etwa 2.000 im Süßwasser und Brackwasser. Fossil sind sie seit dem Altpaläozoikum bekannt. Insgesamt wurden bisher etwa 65.000 rezente und fossile Arten beschrieben, von denen aber wegen Synonymie nur ca. 33.000 gültig sind.[4]
Der komplizierte Weichkörperbau ist Grundlage der taxonomischen Gliederung. Der seitlich abgeflachte Weichkörper ist nicht segmentiert, lediglich durch eine zwischen Kopf (Cephalon) und Rumpf (Thorax) vom Rücken und von den Seiten her eingreifende Furche wird eine Trennung angedeutet. Bei der Ordnung Podocopida befinden sich von den sieben Gliedmaßenpaaren vier am Kopf: Antennula (A1) und Antenne (A2) vor der Mundöffnung sowie Mandibel (Md) und Maxille (Mx1) hinter der Mundöffnung. Das Zusammenspiel von A1 und A2 dient der Steuerung der Fortbewegung und das Vorhandensein sowie die Ausbildung von sogenannten Schwimmborsten an der A2 sind entscheidend für die Schwimmfähigkeit. Der Thorax trägt mindestens drei Beinpaare, die sogenannten Thorakopoden (T1 bis T3) mit einer speziellen Funktionalität. Den Abschluss des Körpers bildet die unpaarige sogenannte Furka. Einzelheiten zum Feinbau der Podocopida, auch des Feinbaues der nicht bei allen Arten vorkommenden Männchen, ist bei W. Klie[5][6] zu finden.
Die meisten Arten der Muschelkrebse bewegen sich kriechend oder gleitend über den Boden der Gewässer. Einige dieser benthischen Arten können sich auch über kurze Strecken schwimmend fortbewegen. Sie ernähren sich von den herabsinkenden abgestorbenen tierischen und pflanzlichen Resten, den Schlamm durchwühlend sorgen sie für die Mineralisation des Detritus. Dadurch spielen sie eine wichtige Rolle im Ökosystem der Gewässer. Einige der im Süßwasser lebenden Ostrakoden haben eine hochspezialisierte Ernährungsweise, so weidet Notodromas monacha[7] die Kahmhaut an der Wasseroberfläche ab. Dauerhaft aktiv schwimmende, also dem Nekton angehörige Arten, z. B. Cypridopsis vidua[8] ernähren sich vorwiegend von Mikroalgen. Einige leben räuberisch, dazu zählt die Gattung Gigantocypris, deren Vertreter sehr kleine Jungfische und Pfeilwürmer fangen. Mit einer Größe bis zu 30 Millimeter sind diese in der Tiefsee lebenden (bathypelagischen) Ostrakoden die größten Muschelkrebse. Auch Kannibalismus ist offensichtlich weit verbreitet, denn abgestorbene Artgenossen werden wie das Aas anderer Tiere verspeist. So wurde beobachtet, dass frisch getötete Exemplare von Cypris pubera[9] unverzüglich massenhaft Artgenossen anlockten. Ostrakoden sollen auch als Kommensalen an anderen Krebsen leben, so haften z. B. Arten der Gattung Entocythere an Kiemen und Gliedmaßen der in Amerika vorkommenden Gattung Cambarus (Klasse Flusskrebse). Auch an Flohkrebsen lassen sich einige Arten der Ostrakoden finden.
Die Lebensdauer der Muschelkrebse beträgt bei einigen Arten nur wenige Wochen. Zu den Arten mit der höchsten Lebensdauer gehört Philomedes globosus, diese marine Art ist erst ab zwei Jahren geschlechtsreif und wird bis zu vier Jahre alt. Die im Meer lebenden Muschelkrebse sind überwiegend Kosmopoliten und nicht selten auch Ubiquisten. Unter den im Süßwasser lebenden Ostrakoden sind aber viele hoch spezialisiert in ihren ökologischen Anforderungen. So entwickeln sich in Mitteleuropa die sogenannten „Frühlingsformen“ innerhalb weniger Wochen aus den Eiern über die Larvenstadien bis zum Frühsommer und sterben nach dem Ablegen der Eier mit dem Austrocknen der Gewässer ab. Andere sind an die klimatischen Bedingungen der arktischen Regionen angepasst, z. B. Fabaeformiscandona harmsworthi.[10][11] Ihr Nachweis in kaltzeitlichen Sedimenten in Mitteleuropa ist ein wichtiger Indikator zur Rekonstruktion von Klimaveränderungen, siehe weiter unten.
Die Muschelkrebse sind stets getrenntgeschlechtlich. Von vielen insbesondere im Süßwasser lebenden Arten sind aber die Männchen nicht bekannt, sie pflanzen sich durch Parthenogenese fort. Diese Art der Fortpflanzung hat den Vorteil, dass sich aus einem einzelnen Ei, das durch den Vogelzug über große Entfernungen verschleppt werden kann, in einem von der Art präferierten Biotop eine neue Population entwickeln kann. Nur so ist das Vorkommen der Art Ilyocypris getica[12] in einem anthropogen entstandenen Gewässer zu erklären.[13] Die Eier werden einzeln oder in kleinen Paketen frei im Wasser abgelegt. Sie sind außerordentlich widerstandsfähig, durch eine doppelte Hülle geschützt überstehen sie bei vielen Arten das vollständige Austrocknen und auch Ausfrieren des Wohngewässers. Einige Arten allerdings, zum Beispiel Darwinula stevensoni,[14] sind lebendgebärend, sie überleben das Durchfrieren des Gewässers nicht. Die Entwicklung beginnt mit einer bereits eine zweiklappige Schale tragenden Nauplius-Larve. Bei dieser sind bereits kleine Mandibeln vorhanden. Es folgen Stadien mit maximal acht Häutungen. Erst beim adulten Tier, das sich nicht mehr häutet, sind alle Merkmale des Weichkörpers und der Schalen voll ausgebildet.
Wie bereits weiter oben erwähnt spielen die Ostrakoden rezent eine große Rolle bei der Destruktion abgestorbener organischer Substanzen in den Gewässern, z. B. der im Herbst eingetragenen Blätter der Laubbäume.
Aufgrund der guten Erhaltung der Schalen in kalkhaltigen Sedimenten, ihrer Kleinheit und massenhaften Vorkommen sowie der evolutionären Kurzlebigkeit werden marine Ostrakodenarten als Leitfossilien bereits seit längerem bei der Prospektion von Erdöl verwendet.
Die an das Süßwasser gebundenen Ostrakoden eignen sich gut für die Untersuchung von Fragestellungen in der Quartärgeologie[15], sowohl zur Milieu-Rekonstruktion bei archäologischen Ausgrabungen als auch zur Untersuchung von Klimaänderungen (Paläoklimatologie), z. B. im Holozän[16] Neuere Untersuchungen in Mitteldeutschland haben ergeben, dass die Süßwasserostrakoden auch für die stratigraphische Gliederung des Quartärs geeignet sind, sowohl zur Unterscheidung der Interglaziale als auch der Kaltzeiten.[17][18][19]
Die Muschelkrebse oder Ostrakoden (Ostracoda) sind kleine Krebstiere, ihre Größe schwankt maximal zwischen 0,2 und 30 mm, die meisten sind zwischen 0,5 und 2 mm groß. Sie besiedeln alle aquatischen Lebensräume vom Meer über das Brackwasser, die Flüsse, die Seen, die Quellen bis zu kleinen Pfützen auf der Wiese, auch das Grundwasser und mit einigen Arten, z. B. Microdarwinula zimmeri, sogar halb-aquatische Lebensräume. Nur in Gewässern der Hochmoore fehlen sie wegen des fehlenden Kalkes und des niedrigen pH-Wertes völlig. An neutrales, aber kalkarmes Wasser angepasst sind nur wenige Arten, z. B. Cryptocandona reducta, nach dem Tod lösen sich die Schalen sehr rasch auf.
Die Muschelkrebse sind Gliederfüßer (Arthropoda) aus dem Unterstamm der Krebstiere (Crustacea), Klasse Ostracoda (von altgriechisch ostrakon „Tonscherbe“). Den deutschen Namen „Muschelkrebse“ verdanken die Krebse den an Muschelschalen erinnernden Hautduplikaturen, die den Weichkörper schützen. Es handelt sich um median-symmetrische Ausfaltungen des Kopfes, deren durch Calciumcarbonat mineralisierte äußere und (seltener) innere Chitinlamelle den Carapax aus zwei Schalenhälften bilden, wodurch sie wie kleine Muscheln aussehen.
Gegenwärtig gibt auf der Erde schätzungsweise 10.000 bis 15.000 Arten von Ostrakoden, die meisten leben in den Meeren und nur etwa 2.000 im Süßwasser und Brackwasser. Fossil sind sie seit dem Altpaläozoikum bekannt. Insgesamt wurden bisher etwa 65.000 rezente und fossile Arten beschrieben, von denen aber wegen Synonymie nur ca. 33.000 gültig sind.
Chigʻanoqlilar, ostrakodalar (Ostracoda) — qisqichbaqasimonlar sinfiga mansub umurtqasiz hayvonlarning kenja sinfi. 2000 ga yaqin turi maʼlum. Tanasi (0,2—23 mm) ohak bilan toʻyingan ikki tavaqali chigʻanoq ichiga joylashgan. 3 juft oyogʻi bor. Koʻpchilik Ch.da bitta oddiy, baʼzilarida bir juft murakkab (fasetkali) koʻzlari boʻladi. Dengiz va chuchuk suvlar tubida yashaydi. Ovlanadigan baliklar uchun oziq. Qazilma Ch. Kembriy davri yotqiziqlaridan topilgan boʻlib, neft va gaz konlarini izlab topishda muhim omil hisoblanadi, stratigrafiyada ham katta ahamiyatga ega.
De moesjelkrieëfte (Letien: Ostracoda) vörmen 'n hieël groeate klas aan krabechtige. Ze bezitte 'n twieëkleppige sjaol en zeen wichtige gidsfossiele.
't Lief van 'ne moesjelkrieëf besteit oet 'ne kop (cephalon) det van 't bórsstök (thorax) is aafgejeie door 'n lichte vernejjing. 't Guuef gein dudelike segmentaasje. 't Achterlief (pleon) is geregresseerdj of zelfs gans eweg. In vólwasse exemplare zeen de gonade verhajingsgewies groeat. Mit inbegrip van 't mennelik copulaasjeorgaan bezitte moesjelkrieëfte zès toet ach paar aanhingsele.
't Meis-oetgespraoke kènmrik vanne moesjelkrieëfte is d'n twieëkleppige carapax. Dezen is hieël wusselendj kwa vorm en versiering (gled, mit pötje, richele, greuf, stekele, en zo wiejer), en in väöl orde is dees chitineus sjaol verkalk. De kleppe kónne waere geslaote door 'n sloetspier.
De meiste saorte zeen tösse de 0,1 en 2,0 mm groeat, meh leje van 't geslech Gigantocypris, det inne zieë laef, kónne toette 32 mm lank waere.
De moesjelkrieëfte (Letien: Ostracoda) vörmen 'n hieël groeate klas aan krabechtige. Ze bezitte 'n twieëkleppige sjaol en zeen wichtige gidsfossiele.
Ostracoda es un classe de Crustacea, Oligostraca.
Ostracoda ya iku saka kelas anggota Avertebrata kang kagolong ning filum Arthropoda, subfilum Crustacea.[1]
Kéwan iki lumrahé cilik, gedhené namung 1 mm, nanging kira-kirané nganti 0,2 – 30 mm. kéwan iki urip ning laut dadi zooplankton. Pirantiné kanggo obah iku kaya ta antena. Ostracoda urip dadi zooplankton, nanging akèh uga jinisé sing urip dadi bentos kang nempel ning dhasar banyu. Anggota Ostracoda kang wis dikenal kira-kira 200 Spesies jinis, misalé Aboilia sp. [2]
|author-link1= (pitulung) |author-link1= (pitulung) Ostracoda ya iku saka kelas anggota Avertebrata kang kagolong ning filum Arthropoda, subfilum Crustacea.
Kéwan iki lumrahé cilik, gedhené namung 1 mm, nanging kira-kirané nganti 0,2 – 30 mm. kéwan iki urip ning laut dadi zooplankton. Pirantiné kanggo obah iku kaya ta antena. Ostracoda urip dadi zooplankton, nanging akèh uga jinisé sing urip dadi bentos kang nempel ning dhasar banyu. Anggota Ostracoda kang wis dikenal kira-kira 200 Spesies jinis, misalé Aboilia sp.
Ostracods, or ostracodes, are a class of the Crustacea (class Ostracoda), sometimes known as seed shrimp. Some 70,000 species (only 13,000 of which are extant) have been identified,[1] grouped into several orders. They are small crustaceans, typically around 1 mm (0.04 in) in size, but varying from 0.2 to 30 mm (0.008 to 1 in) in the case of Gigantocypris. Their bodies are flattened from side to side and protected by a bivalve-like valve or "shell" made of chitin, calcium carbonate and protein. The hinge of the two valves is in the upper (dorsal) region of the body. Ostracods are grouped together based on gross morphology. While early work indicated the group may not be monophyletic[2] and early molecular phylogeny was ambiguous on this front,[3] recent combined analyses of molecular and morphological data found support for monophyly in analyses with broadest taxon sampling.[4]
Ecologically, marine ostracods can be part of the zooplankton or (most commonly) are part of the benthos, living on or inside the upper layer of the sea floor. Ostracods has been found as deep as 9,307 km (genus Krithe).[5] While Myodocopa is restricted to marine environments,[6] the Podocopida are also common in fresh water, and terrestrial species of Mesocypris are known from humid forest soils of South Africa, Australia and New Zealand.[7] But all three major podocopid lineages, Cypridocopina, Darwinulocopina and Cytherocopina, have several representatives living in terrestrial habitats.[8] They have a wide range of diets, and the group includes carnivores, herbivores, scavengers and filter feeders.
As of 2008, around 2000 species and 200 genera of non-marine ostracods are found.[9] However, a large portion of diversity is still undescribed, indicated by undocumented diversity hotspots of temporary habitats in Africa and Australia.[10] Non-marine species have been found to live in sulfidic cave ecosystems, deep groundwaters, hypersaline waters, acidic waters with pH as low as 3.4, phytotelmata in plants like bromeliads, and in temperatures varying from almost freezing to more than 50 °C in hot springs.[11][12] Of the known specific and generic diversity of non-marine ostracods, half (1000 species, 100 genera) belongs to one family (of 13 families), Cyprididae.[10] Many Cyprididae occur in temporary water bodies and have drought-resistant eggs, mixed/parthenogenetic reproduction, and the ability to swim. These biological attributes preadapt them to form successful radiations in these habitats.[13]
Ostracod comes from the Greek óstrakon meaning shell or tile.
Ostracods are "by far the most common arthropods in the fossil record"[14] with fossils being found from the early Ordovician to the present. An outline microfaunal zonal scheme based on both Foraminifera and Ostracoda was compiled by M. B. Hart.[15] Freshwater ostracods have even been found in Baltic amber of Eocene age, having presumably been washed onto trees during floods.[16]
Ostracods have been particularly useful for the biozonation of marine strata on a local or regional scale, and they are invaluable indicators of paleoenvironments because of their widespread occurrence, small size, easily preservable, generally moulted, calcified bivalve carapaces; the valves are a commonly found microfossil.
A find in Queensland, Australia in 2013, announced in May 2014, at the Bicentennary Site in the Riversleigh World Heritage area, revealed both male and female specimens with very well preserved soft tissue. This set the Guinness World Record for the oldest penis.[17] Males had observable sperm that is the oldest yet seen and, when analysed, showed internal structures and has been assessed as being the largest sperm (per body size) of any animal recorded. It was assessed that the fossilisation was achieved within several days, due to phosphorus in the bat droppings of the cave where the ostracods were living.[18]
The body of an ostracod is encased by a carapace originating from the head region, and consists of two valves superficially resembling the shell of a clam. A distinction is made between the valve (hard parts) and the body with its appendages (soft parts).
The body consists of a head and thorax, separated by a slight constriction. Unlike many other crustaceans, the body is not clearly divided into segments. The abdomen is regressed or absent, whereas the adult gonads are relatively large.
The head is the largest part of the body, and bears four pairs of appendages. Two pairs of well-developed antennae are used to swim through the water. In addition, there are a pair of mandibles and a pair of maxillae. The thorax has three primary pairs of appendages. The first of these has different functions in different groups. It can be used for feeding (Cypridoidea) or for walking (Cytheroidea), and in some species it has evolved into a male clasping organ. The second pair is mainly used for locomotion, and the third is used for walking or cleaning, but can also be reduced or absent. In the Myodocopina it is a multisegmented cleaning organ that resembles a worm. Their external genitals seem to originate from the fusion of three to five appendages. The two "rami", or projections, from the tip of the tail point downward and slightly forward from the rear of the shell.[19][20][21]: 40
Podocopa, the largest subclass, have no gills, heart or circulatory system, and blood simply circulates between the valves of the shell. The other subclass of ostracods, the Myodocopa, do have a heart, and the family Cylindroleberididae also have 6-8 lamellar gills. Nitrogenous waste is excreted through glands on the maxillae, antennae, or both.[19][22]
The primary sense of ostracods is likely touch, as they have several sensitive hairs on their bodies and appendages. Compound eyes are only found in Myodocopina within the Myodocopa.[23] The order Halocyprida in the same subclass is eyeless.[24] Podocopid ostracods have just a naupliar eye, although Platycopida don't have eyes at all,[25] consisting of two lateral ocelli and a single ventral ocellus, but the ventral one is absent in some species.[19][26][27]
A new method is in development called mutual ostracod temperature range (MOTR), similar to the mutual climatic range (MCR) used for beetles, which can be used to infer palaeotemperatures.[28] The ratio of oxygen-18 to oxygen-16 (δ18O) and the ratio of magnesium to calcium (Mg/Ca) in the calcite of ostracod valves can be used to infer information about past hydrological regimes, global ice volume and water temperatures.
Male ostracods have two penises, corresponding to two genital openings (gonopores) on the female. The individual sperm are often large, and are coiled up within the testis prior to mating; in some cases, the uncoiled sperm can be up to six times the length of the male ostracod itself. Mating typically occurs during swarming, with large numbers of females swimming to join the males. Some species are partially or wholly parthenogenetic.[19]
In the subclass Myodocopa, all members of the order Myodocopida have brood care, releasing their offspring as first instars, allowing a pelagic lifestyle. In the order Halocyprida the eggs are released directly into the sea, except for a single genus with brood care. In the subclass Podocopa, brood care is only found in Darwinulocopina and some Cytherocopina in the order Podocopida. In the remaining Podocopa it is common to glue the eggs to a firm surface, like vegetation or the substratum. These eggs are often resting eggs, and remain dormant during desiccation and extreme temperatures, only hatching when exposed to more favorable conditions.[29][30] The eggs hatch into nauplius larvae, which already have a hard shell.[19]
A variety of fauna prey upon ostracods in both aquatic and terrestrial environments. An example of predation in the marine environment is the action of certain Cytherocopina in the cuspidariid clams in detecting ostracods with cilia protruding from inhalant structures, thence drawing the ostracod prey in by a violent suction action.[31] Predation from higher animals also occurs; for example, amphibians such as the rough-skinned newt prey upon certain ostracods.[32]
Some ostracods, such as Vargula hilgendorfii, have a light organ in which they produce luminescent chemicals.[33] Most use the light as predation defense, while some, in the Caribbean, use the light for mating. These ostracods are called "blue sand" or "blue tears" and glow blue in the dark. Their bioluminescent properties made them valuable to the Japanese during World War II, when the Japanese army collected large amounts from the ocean to use as a convenient light for reading maps and other papers at night. The light from these ostracods, called umihotaru in Japanese, was sufficient to read by but not bright enough to give away troops' position to enemies.[34]
Ostracods, or ostracodes, are a class of the Crustacea (class Ostracoda), sometimes known as seed shrimp. Some 70,000 species (only 13,000 of which are extant) have been identified, grouped into several orders. They are small crustaceans, typically around 1 mm (0.04 in) in size, but varying from 0.2 to 30 mm (0.008 to 1 in) in the case of Gigantocypris. Their bodies are flattened from side to side and protected by a bivalve-like valve or "shell" made of chitin, calcium carbonate and protein. The hinge of the two valves is in the upper (dorsal) region of the body. Ostracods are grouped together based on gross morphology. While early work indicated the group may not be monophyletic and early molecular phylogeny was ambiguous on this front, recent combined analyses of molecular and morphological data found support for monophyly in analyses with broadest taxon sampling.
Ecologically, marine ostracods can be part of the zooplankton or (most commonly) are part of the benthos, living on or inside the upper layer of the sea floor. Ostracods has been found as deep as 9,307 km (genus Krithe). While Myodocopa is restricted to marine environments, the Podocopida are also common in fresh water, and terrestrial species of Mesocypris are known from humid forest soils of South Africa, Australia and New Zealand. But all three major podocopid lineages, Cypridocopina, Darwinulocopina and Cytherocopina, have several representatives living in terrestrial habitats. They have a wide range of diets, and the group includes carnivores, herbivores, scavengers and filter feeders.
As of 2008, around 2000 species and 200 genera of non-marine ostracods are found. However, a large portion of diversity is still undescribed, indicated by undocumented diversity hotspots of temporary habitats in Africa and Australia. Non-marine species have been found to live in sulfidic cave ecosystems, deep groundwaters, hypersaline waters, acidic waters with pH as low as 3.4, phytotelmata in plants like bromeliads, and in temperatures varying from almost freezing to more than 50 °C in hot springs. Of the known specific and generic diversity of non-marine ostracods, half (1000 species, 100 genera) belongs to one family (of 13 families), Cyprididae. Many Cyprididae occur in temporary water bodies and have drought-resistant eggs, mixed/parthenogenetic reproduction, and the ability to swim. These biological attributes preadapt them to form successful radiations in these habitats.
Ostrakodoj estas klaso de Krustacoj (nome Ostracoda), foje konataj kiel semosalikokoj. Ĉirkaŭ 70,000 specioj (nur 13,000 el kiuj estas vivantaj nuntempe) estis ĝis nun identigitaj,[1] grupigitaj en kelkaj ordoj. Ili estas malgrandaj krustacoj, tipe ĉirkaŭ 1 mm laŭ grando, sed varie el 0.2 al 30 mm en la okazo de Gigantocypris. Ties korpoj estas ebenecaj el flanko al flanko kaj protektitaj de duvalveca, kitineca aŭ kalkenhava valva aŭ "konko". La ĉarniro de la du valvoj estas en la supra (dorsa) regiono de la korpo. Ostrakodoj estas grupigitaj kune baze sur proksimuma morfologio, sed la grupo povas ne esti monofiletika;[2] ties molekula filogenetiko restas ambigua.[3]
Ekologie, maraj ostrakodoj povas esti parto de la zooplanktono aŭ (plej ofte) estas parto de la bentoso, vivanta sur aŭ ene de la supra tavolo de la margrundo. Multaj ostrakodoj, speciale la Podocopida, troviĝas ankaŭ en nesala akvo, kaj oni konas surterajn speciojn de Mesocypris el la malsekaj arbargrundoj de Suda Afriko, Aŭstralio kaj Novzelando.[4] Ili havas ampleksan gamon de dietoj, kaj la grupo inkludas karnovorulojn, herbovorulojn, kadavromanĝantoj kaj filtromanĝantoj.
Je 2008, oni trovis ĉrikaŭ 2000 speciojn kaj 200 genrojn de nemaraj ostrakodoj.[5] Tamen, granda parto de diverseco estas ankoraŭ nepriskribita, indikite de nedokumentataj diversecaj koincidejoj de portempaj habitatoj en Afriko kaj Aŭstralio.[6] El konata specia kaj genra diverseco de nemaraj ostrakodoj, duono (1000 specioj, 100 genroj) apartenas al unu familio (el 13 familioj), nome Cipridedoj aŭ Cyprididae.[7] Multaj Cipridedoj loĝas en portempaj akvejoj kaj havas sekego-rezistajn ovojn, miks/partenogenetikan reproduktadon, kaj la kapablon naĝi. Tiuj biologiaj atributoj antaŭadaptas ilin por formi sukcesan radiadon en tiuj habitatoj.[8]
Ostrakodoj estas klaso de Krustacoj (nome Ostracoda), foje konataj kiel semosalikokoj. Ĉirkaŭ 70,000 specioj (nur 13,000 el kiuj estas vivantaj nuntempe) estis ĝis nun identigitaj, grupigitaj en kelkaj ordoj. Ili estas malgrandaj krustacoj, tipe ĉirkaŭ 1 mm laŭ grando, sed varie el 0.2 al 30 mm en la okazo de Gigantocypris. Ties korpoj estas ebenecaj el flanko al flanko kaj protektitaj de duvalveca, kitineca aŭ kalkenhava valva aŭ "konko". La ĉarniro de la du valvoj estas en la supra (dorsa) regiono de la korpo. Ostrakodoj estas grupigitaj kune baze sur proksimuma morfologio, sed la grupo povas ne esti monofiletika; ties molekula filogenetiko restas ambigua.
Ekologie, maraj ostrakodoj povas esti parto de la zooplanktono aŭ (plej ofte) estas parto de la bentoso, vivanta sur aŭ ene de la supra tavolo de la margrundo. Multaj ostrakodoj, speciale la Podocopida, troviĝas ankaŭ en nesala akvo, kaj oni konas surterajn speciojn de Mesocypris el la malsekaj arbargrundoj de Suda Afriko, Aŭstralio kaj Novzelando. Ili havas ampleksan gamon de dietoj, kaj la grupo inkludas karnovorulojn, herbovorulojn, kadavromanĝantoj kaj filtromanĝantoj.
Je 2008, oni trovis ĉrikaŭ 2000 speciojn kaj 200 genrojn de nemaraj ostrakodoj. Tamen, granda parto de diverseco estas ankoraŭ nepriskribita, indikite de nedokumentataj diversecaj koincidejoj de portempaj habitatoj en Afriko kaj Aŭstralio. El konata specia kaj genra diverseco de nemaraj ostrakodoj, duono (1000 specioj, 100 genroj) apartenas al unu familio (el 13 familioj), nome Cipridedoj aŭ Cyprididae. Multaj Cipridedoj loĝas en portempaj akvejoj kaj havas sekego-rezistajn ovojn, miks/partenogenetikan reproduktadon, kaj la kapablon naĝi. Tiuj biologiaj atributoj antaŭadaptas ilin por formi sukcesan radiadon en tiuj habitatoj.
Los ostrácodos (Ostracoda, del griego όστρακον óstrakon, "concha" y ειδής eidés, "con aspecto de") son una clase de crustáceos de muy reducido tamaño, muchas veces microscópicos (normalmente entre 0,1 y 2 mm). Se conocen unas 13 000 especies actuales y se estima que se han descrito 65.000 especies fósiles (tantas como crustáceos actuales conocidos).[1]
Los ostrácodos son los artrópodos con el registro fósil más abundante gracias a la composición y tamaño de las valvas. El primer registro de ostrácodos corresponde al Ordovícico (hace 500 millones de años aproximadamente) y, dado que son un grupo muy sensible a los cambios ambientales, constituyen una herramienta importante para las reconstrucciones paleoambientales.[2]
El cuerpo de los ostrácodos consiste en un par de valvas con un grado variable de mineralización de carbonato de calcio que encierran una anatomía típica de un crustáceo, con numerosos apéndices y la característica tagmosis.
Las partes blandas del animal constan de una cabeza separada del tórax por una pequeña constricción, de 5 a 7 pares de apéndices con distintas formas y funciones, y una furca (cola).[2] Los 4 pares de apéndices comprenden las antenas, dos apéndices bucales y dos adicionales. En muchas especies de ostrácodos estos últimos han desaparecido.
Cada lado (derecho e izquierdo) del cuerpo secreta un caparazón formado por dos valvas, que dependiendo de la especie puede ser blando o altamente impregnado en carbonato de calcio. Al cerrarse cubre todas las partes blandas del animal, dándole el aspecto de una diminuta almeja. Estas valvas están compuestas por carbonato de calcio en forma de calcita con proporciones variables de magnesio y recubierto externamente por una capa de quitina.[3] La morfología de las valvas está asociada al ambiente que habitan. Por ejemplo, en la formas planctónicas, estas son delgadas y lisas, mientras que en las formas bentónicas son más gruesas y generalmente presentan ornamentación.[2]
Algunas de las especies tienen una abertura en la parte inferior, que permanece abierta aun cuando las valvas estén cerradas. Por esta abertura el animal saca las antenas para usarlas como remos.
El cuerpo se encuentra sujeto al interior de las valvas gracias a los músculos abductores que atraviesan las partes blandas y también se encargan del cierre de las mismas.[2] En el punto de contacto entre cada fibra muscular y el caparazón se forman unas pequeñas hendiduras (impresiones musculares) muy importantes para la sistemática y para determinar la orientación de las valvas.[3]
Al igual que en los moluscos bivalvos, en los ostrácodos se puede diferenciar una valva derecha y otra izquierda con 4 márgenes bien definidos: dorsal, ventral, anterior y posterior. Como regla general, en vista lateral externa, si el borde dorsal se encuentra hacia la parte superior y la región anterior se encuentra hacia la izquierda, se considera la valva izquierda.[3]
En la zona dorsal las valvas se articulan mediante una charnela que también impide el desplazamiento relativo, y se encuentran unidas gracias al ligamento interior elástico que también permite que las valvas permanezcan abiertas. Cada valva está compuesta por 2 lamelas, una externa, que secreta carbonato de calcio en toda su extensión, y una interna que solo se halla calcificada en la zona periférica. A esta zona calcificada de la lamela interna se la suele llamar duplicadura y puede tener desarrollos muy variables, desde muy ancha a muy difícil de percibir, pudiendo estar total o parcialmente fusionada con la lamela externa. A esta zona de fusión se la llama zona marginal. La línea que marca el límite interno se llama margen interno y el espacio que queda entre las dos lamelas se conoce como vestíbulo, donde se encuentran muchos de los órganos y partes blandas del animal. Cuando ambas lamelas están totalmente fusionadas, el vestíbulo está ausente.[3]
En la duplicadura se pueden observar unas pequeñas crestas que actúan como pestañas de encastre llamadas estrías, listas y repliegues, ubicadas paralelas al margen externo de las valvas.[3]
En general, los rasgos externos de las valvas de los ostrácodos son buenos indicadores sistemáticos ya que estos varían mucho entre géneros, además de estar directamente relacionados con el hábitat donde viven.
En algunos géneros se puede observar una estructura que sobresale en la zona cercana al ángulo antero-dorsal y que coincide con la posición del ojo. A esta protuberancia se la conoce como tubérculo ocular.[3]
El tubérculo subcentral que se ubica en la zona antero-mediana y coincide con la zona de inserción de los músculos abductores en la cara interior de la valva.[3]
Además de los tubérculos, existen otros rasgos que modifican el contorno de las valvas, como las expansiones alares, los lóbulos, el velo, etc; pero la presencia de estos rasgos no determina si las valvas son lisas u ornamentadas. Las ornamentaciones constan de costillas, estrías, surcos, reticulaciones, puntas, etc, que pueden estar combinadas entre sí.[3]
Los rasgos internos de estos organismos están conformados por una serie de canales, pequeñas marcas y transparencias que también son muy importantes para la sistemática de estos organismos.
Las impresiones del músculo abductor son pequeñas marcas generadas por el contacto entre las fibras musculares al unirse con la cara interna de la valva y está ubicada en la zona subcentral de la valva. Otras impresiones generadas por la inserción de los músculos con las valvas son los de los músculos mandibulares y las antenas, que generan las impresiones mandibulares y musculares dorsales respectivamente.[3]
Los canales de poros marginales, son una serie de canales que atraviesan la zona de unión entre las 2 lamelas (interior y exterior) , y que dejan proyectar hacia el exterior sedas sensitivas. Estos canales pueden tener distintas morfologías, dependiendo de la distancia que se genera por la fusión de las dos lamela. Si las lamelas no están fusionadas los canales se desarrollan en el borde de la misma valva y pudiendo ser rectos o curvos, simples o bifurcados, etc.[3]
Los poros normales son canales cortos por los cuales se libera la secreción de ciertas glándulas, y también le dejan paso al exterior a sedas sensitivas.[3]
Gracias a la charnela las valvas se pueden articular, ya que está compuesta por un serie de elementos calcificados (barras, surcos, dientes y fosetas) que actúan como bisagra. Estos elementos charnelares en ambas valvas se complementan entre sí, y determinan los 3 tipos básicos de charnela: La charnela adonta que consta de solo un surco o barra que puede o no estas crenulado. La charnela merodonta que está formada por un elemento anterior (un diente o foseta) un elemento mediano alargado (barra o surco) y un elemento posterior (diente o foseta) que pueden estar crenulados o no. La charnela anfidonta que está formada por dientes y fosetas a ambos lados.[2] Puede tener todos los elementos crenulados.[3]
Los ostrácodos tienen sexos separados y fecundación interna con 3 tipos de estrategias reproductivas: reproducción bisexual, que implica la participación de los dos sexos durante la cópula. Reproducción partenogenética, que no necesita del macho para producirse. Reproducción mixta, en la que una especie puede tener los dos tipos de reproducción nombradas anteriormente, dependiendo de las condiciones.[2]
Como los artrópodos, son ovíparos, con huevos muy resistentes a la desecación y al frío, pudiendo sobrevivir a momentos no aptos para la eclosión. Al nacer, ya tienen el caparazón formado y como todos los artrópodos, para poder crecer realizan mudas (ecdisis) que se repiten 8 veces, siendo la novena la del estadio adulto.[2] Este crecimiento por medio de mudas favorece la presencia de valvas en los sedimentos, pudiendo apreciar el cambio de ornamentación y de forma en general.[3]
La mayoría de las especies de ostrácodos se puede reconocer gracias a su morfología externa, sin embargo, en otras se pueden observar variables morfológicas intraespecíficas determinadas por distintos factores:
La plasticidad fenotípica se asocia a condiciones ambientales y se expresa como variaciones en la intensidad de la ornamentación.[3]
La variabilidad ontogenética se produce durante el crecimiento de los individuos y representan las variaciones morfológicas que se producen de un estadio a otro, o sea, entre cada muda. Las diferencias que existen entre adultos y juveniles de una misma especie son, por ejemplo, el tamaño, siendo la de los adultos de mayor tamaño, el engrosamiento de la ornamentación y los patrones de impresiones musculares, ya que estas últimas aumenta en número a medida que el individuo crece.[2]
El dimorfismo sexual es la diferencia morfológica entre machos y hembras de una misma especie. Esta se puede apreciar en el estadio adulto ya que se debe al desarrollo sexual de los individuos.[2]
Los ostrácodos han colonizado todos los medios acuáticos, tanto marinos como de agua dulce, pero cada especie está controlada por distintos factores químicos, físicos y biológicos del sustrato y del agua que los rodea. Gracias a esto, en cada tipo de ambiente va a existir una asociación particular.[2]
El principal factor de distribución es la salinidad y cada especie actual tiene bien definida su tolerancia a esta. Este factor es mucho más estable en ambientes marinos, donde las asociaciones alcanzan el máximo de diversidad. La transición de agua salada a salobre se traduce como una disminución en la diversidad, pero generalmente, con una gran abundancia.[2]
La temperatura es muy importante para la distribución de la mayoría de las especies, pero no afecta directamente a la diversidad y la abundancia. En los ambientes de plataforma, el principal factor que determina las asociaciones faunísticas es el gradiente latitudinal, que determina la temperatura superficial oceánica. Pudiendo limitar así las zonas de especies criofílicas, que prefieren las aguas frías, de las zonas de especies termofílicas, que prefieren aguas cálidas.[2]
La temperatura también determina la distribución vertical, pero también tiene un papel muy importante la concentración de oxígeno en la interfase agua-sedimento. Unos pocos debajo de la interfase, los niveles de oxígeno disminuyen considerablemente, lo que da como resultado, que la mayoría de especies bentónicas se encuentren entre los primeros 2-3 cm del sedimento.[3]
Para las especies bentónicas, un factor determinante para la distribución es el sustrato. La energía del medio, las circulación del agua intersticial, la disponibilidad de materia orgánica, la estabilidad, el tamaño de grano y la porosidad del medio donde viven determinan el tamaño, la forma y la ornamentación de las distintas especies. Por ejemplo: las especies que viven en sustratos de grano fino, suelen tener una superficie ventral aplanada y unas prolongaciones alares, en cambio las especies de medios más turbulentos generalmente tienen caparazón más grueso y con una ornamentación robusta (con espinas o costillas).[2]
Una de las especies más comunes es el Cypris que vive en charcos y riachuelos de agua dulce y nada con gran desenvoltura. En cuanto a las especies marinas, las más comunes pertenecen a las subfamilia Conchoecinae, a los géneros Conchoecia, Conchoecissa, Metaconchoecia, Conchoecilla, Macroconchoecia, Mikroconchoecia, entre otros. Se han hallado algunos que segregan una substancia luminosa que tiene un efecto defensivo.
Los ostrácodos son uno de los grupos de microfósiles más utilizado en Paleontología, tanto como indicadores paleoambientales, como en datación de estratos. Por esto han sido muy utilizados en la búsqueda de combustibles fósiles.
Son conocidos desde el Cámbrico inferior con el orden Archaeocopida, de caparazones poco calcificados. Posteriormente surgen en el Cámbrico superior los Leperditiocópidos, de caparazones más complejos y con mayor calcificación. En el Ordovícico se extinguen los Arqueocópidos y surgen los órdenes Paleocopida, Podocopida y Myodocopida. En el Devónico surgen los primeros ostrácodos de agua dulce, permitiendo una bioestratigrafía de regiones continentales. A finales del Devónico se extinguen los Leperditiocópidos y los Paleocópidos se extinguen en el tránsito del Permo-Trias. Durante la Era Secundaria experimentan una expansión que permite utilizarlos habitualmente para la biodatación de estratos. En el límite Cretácico-Terciario se extinguen multitud de grupos, pero de nuevo en el Cenozoico surge una radiación adaptativa y han llegado hasta nuestros días conquistando prácticamente todos los medios acuáticos.
Los ostrácodos (Ostracoda, del griego όστρακον óstrakon, "concha" y ειδής eidés, "con aspecto de") son una clase de crustáceos de muy reducido tamaño, muchas veces microscópicos (normalmente entre 0,1 y 2 mm). Se conocen unas 13 000 especies actuales y se estima que se han descrito 65.000 especies fósiles (tantas como crustáceos actuales conocidos).
Los ostrácodos son los artrópodos con el registro fósil más abundante gracias a la composición y tamaño de las valvas. El primer registro de ostrácodos corresponde al Ordovícico (hace 500 millones de años aproximadamente) y, dado que son un grupo muy sensible a los cambios ambientales, constituyen una herramienta importante para las reconstrucciones paleoambientales.
Karpvähilised ehk karpvähid ehk ostrakoodid (Ostracoda) on vähkide klassi kuuluvad loomad. Praeguseks on tuvastatud umbes 50 000 väljasurnud või nüüdisaegset liiki, mis jagunevad seitsmesse seltsi. Eestist on leitud 93 liiki karpvähilisi.
Karpvähilised on väikesed vähid, kelle suurus jääb 0,2 ja 30 mm vahele. Enamiku karpvähiliste suurus jääb 1 mm juurde.
Karpvähkide keha on suletud kahepoolmelisse karpi, mille ehitus on liigiti erinev. Karp on tavaliselt kitiinist või lubjast ning selle peamine funktsioon on vähi kaitse. Kõhupoolel asub neil pilu, kust ulatuvad välja jalad, tundlad ja osa tagakehast.
Karpvähilised kuuluvad tavaliselt veekogu zoobentosesse. Mõned liigid elavad ka avavees. Karpvähilised elavad nii mage-, riim- kui ka merevees, üksikuid liike on leitud ka mullast.
Karpvähilised ehk karpvähid ehk ostrakoodid (Ostracoda) on vähkide klassi kuuluvad loomad. Praeguseks on tuvastatud umbes 50 000 väljasurnud või nüüdisaegset liiki, mis jagunevad seitsmesse seltsi. Eestist on leitud 93 liiki karpvähilisi.
Karpvähilised on väikesed vähid, kelle suurus jääb 0,2 ja 30 mm vahele. Enamiku karpvähiliste suurus jääb 1 mm juurde.
Ostrakodoak kaltzitazko bi kuskudun krustazeoak dira. Ostrakodo gehienen tamaina 0,5 eta 2 milimetro tartekoa da, baina salbuespen gisa gaur egun bizi den Gigantocyprisa, 2,5 zentimetro neurtzen dituela. Artropodo talde honen hedapen tenporala Kanbriarretik gaur egun artekoa da.
Ostrakodoei buruzko lehen erreferentzia idatzia Müllerrek egin zuen 1776an, gaur egun bizi diren espezie batzuk deskribatuz. Oskoldun hauek dibertsitate handikoak dira, izan ere gaur 33.000 espezie ezagutzen dira, horietatik 25.000 fosilak eta 8.000 gaur egun bizirik daudenak.
Ostrakodoak ura dagoen edozein lekutan bizi daitezke: itsasoa, lakuak, putzuak, iturriak, kobazuloetako putzuak... honek bere ikerketarako erraztasunak ematen ditu eta erregistro fosilean garrantzi handikoak dira.
Ostrakodoak biguna den gorputz bat daukate eta gogorrak diren kuskuak dituzte. Gaur egun bizi direnez oso ondo ezagutzen dira ezaugarri orokor guztiak.
Animalia bi kuskuen artean sartuta dago, hau bi ataletan bereizi daiteke: burua eta toraxa. Gorputza eta burutik apendizeak ateratzen dira eta hauen kopurua subordenak sailkatzeko irizpide taxonomikoa da. Apendizeak antena, antenula (igeri egiteko eta sentsore organoak), masaila eta maxilula (elikatze, garraiatze eta murtxikatzeko); toraxean hiru apendize (lokomotoreak) eta furka dago, zeinen funtzioa lokomotorea izan daiteken.
Barne organoei dagokionez nahiko sinpleak dira: liseriketa aparatua, arnas-aparatu, zirkulazio sistema eta nerbio sistema dute. Ostrakodo espezie batzuk ere begiak dituzte, baina beste batzuk itsuak dira. Ugalketa organoei dagokionez, dimorfismo sexuala nabaria da, arrek ugaltze organoa oso garatua dute eta helduei tutu seminiferoak ondo ikusten zaie, emeei berriz obiduktuak ikusten zaizkie.
Kuskuari dagokionez bi elementu mota bereizi daitezke: barne elementuak eta kanpo elementuak. Barne elementuen artean gihar aduktoreak utzitako arrastoak daude, gihar arrastoak, gihar aduktoreak kuskuak irekitzeko eta ixteko erabiltzen dira. Beste elementu bat txanga da. Hiru txanga mota bereizten dira: adonta, merodonta eta anfidonta.
Kuskuen barnealdean ikusten diren beste elementu aipagarriak alde marginala, poroak, kanalak, bestibuloa eta duplikatura dira.
Kuskuari kanpokaldean berriz apaindurak (saihetsak, erretikulatuak, fosak, arantzak, tuberkuluak eta punteatuak), poroak, lobuluak, karenak, noduluak, ildoak eta hegoak. Osotasunean maskorraren morfologia begiratuz, sailkapen taxonomikoak egin daiteke espezie mailan. Alboz ikusita maskorraren forma luzatua, subeliptikoa, triangeluarra, biribildua edo subzirkularra izan daiteke. Aurrez ikusita maskorraren forma triangeluarra, lentikularra, karratua edo biribildua izan daiteke.
Espezieen morfologia bizi diren modura eta ingurunetara adaptatuta daude. Ostrakodo espezie gehienetako emeetan kuskuaren atzealdea puztuta dute, izan ere arrautzak bertan gordetzen dituzte denboraldi batez eta hauek gordetzeko lekua behar dute.
Oskolen formak eta kaltzifikazio maila aldatzen da, kosta lerroan edo korrontea dagoen ingurune batean bizi diren espezieak oskola askoz ere kaltzifikatuagoa duteur geldoetan bizi direnak baino. Kaltzifikatuak direnak ere sendotze egiturak izaten dituzte (saihetsak) eta txangak ere sendoagoak izango dituzte.
Espezie planktoniko eta bentonikoen artean ere desberdintasunak nabariak dira, espezie planktonikoen oskolak arinak eta globulotsuak izango dira. Ostrakodo bentonikoak sedimentuaren gainetik ibiltzen direnak, substratua limoa bada hegal bentralak izan dezakete sedimentuaren gainean mantentzeko.
Epibentonikoak, sedimentuaren barnean sartzen direnak, aurretik ikusita forma lentikularra izango dute eta orokorrean igerilariak direnak maskorra globulutsua eta hidrodinamikoa izango dute.
Espezie igerilarietan igeri egiteko erabiltzen diren apendizeak, antena eta antenula, garatuago egongo dira eta zulatzaileak direnak apendize sendoak izango dituzte, eta zuloetan sedimentuaren barnean bizi direnak ez dute begirik izango ez dituztelako behar.
Ostrakodo espezieen deskribapena egiteko ezinbestekoa da ostrakodoaren kuskuak orientatzen jakitea. Gaur egungo ostrakodoa bada eta apendizeak kontserbatzen direnean oso erraza da oskola orientatzea, baina ostrakodoak fosilak direnean, kontserbatzen diren irizpideak edukiko ditugu soilik. Kasu honetan txanga begiratu behar da orientazioa jakiteko. Txanga beti alde dortsalean egongo da. Aurrealdea eta atzealdea ezberdintzeko gihar markak kontuan eduki behar dira, hauek erdialdetik apur bat aurrerago kokatzen dira eta aurreko zona marginala apur bat zabalagoa da. Beraz kuskua deskribatzerakoan alde hauek deskribatuko ditugu:
Aurreko guztiaz gain hidrodinamismoa ere kontutan hartu behar da. Forma hidrodinamikoa bada erresistentzia gutxien ematen duen aldea aurrealdea izango da.
Ostrakodoen biologia gaur egun bizi diren espeziei esker ondo ezagutzen da.
Ostrakodoak edozein ingurune urtarrean bizi daitezke, baita soilik urteko garai konkretu batzuetan ura duten inguruneetan, izan ere ostrakodo espezie batzuen arrautzak eta jubenilak desekazio eta izoztea jasan dezakete eta ingurunea ureztatzen denean hazkundea jarraitzen dute. Ostrakodoak muden bidez azten dira, gorputza hazten zaienean oskolak txiki gelditzen zaie, berri bat prezipitatzen dute eta zaharra askatzen dute, berria prezipitatzeko uretik behar duten kaltzita eskuratuz. Ostrakodo baten bizitzan zehar 8 edo 9 gertatzen da prozesu hau eta ontogenia deitzen zaio.
Beraz ostrakodo nagusi batek bere bizitzan zehar 7 edo 8 kusku pare ekoizten ditu, baina kusku hauek ez dira agertzen sedimentu fosiletan, muda hauek ez baitaude ondo kaltzifikatuta. Hazkunde ontogenikoaren zehar kuskuen forma, apaindurak, eta apendizeak aldatu daitezke, baina oskolaren proportzioa, luzera altuerarekiko, mantendu egiten da.
Morfologiako atalean esan dugun bezala dimorfismo sexuala oso nabaria da espezie batzuen artean, baina espezie guztietan ez dira arrak eta emeak ezagutzen, espezie batzuetako ostrakodo guztiak emeak dira, beraz ez dute ugalketa sexuala, baizik eta partenogenesia, emeek emeak ekoizten dituzte soilik. Ugalketa sexualean, arrak eta emeak daudenean, honen bidez egingo dute eta arrak eta emeak ekoiztuko dituzte. Ugalketa modu hauek orokorrean ezberdinak dira ingurunearen egonkortasunarekin, horrela ingurune egonkor batean, adibidez itsasoan, ugalketa modu nagusia sexuala izango da eta ingurune ezegonkor batean, adibidez kontinental asko, ugalketa partenogenetikoa izango da nagusi.
Ostrakodo espezie berdina ingurune desberdinetan ugalketa partenogenetikoa eta sexuala izan dezake.
Ura modu konstantean ez dagoen lekuetan (putzuak adibidez) ezin dira ostrakodoak modu arruntean iritsi. Bertara beste izaki batzuek garraiatu behar dituzte lokatzean. Horrela garraiatzaile nagusi gisa aipatzen dira igelak (metro batzuk), hegaztiak (kilometro batzuk) eta haizea (ehunka kilometro). Garraiatu ondoren ingurune egokia aurkitzen badute eklosionatu eta ingurunea kolonizatuko dute.
Zenbait baldintza fisiko eta kimikoak ostrakodoen agerpena eta distribuzioa baldintzatzen dute.
Aurretik aipatutako guztiak direla eta, eta Kanbriarretik gaur egunerarte bizi direnez, indikatzaile onak dira paleoekologiari dagokionez. Gaur egungo espezie antzekoak erabili ahal dira iraganeko ekologiaren gaineko ikerketak egiteko. Gainera kuskuek dituzten isotopoek eta euren ontogenian egon denaren inguruko informazioa jaso dezakegu. Kaltzio, Magnesio, Estrontzio, δ18O eta δ13C dira informazioa jasoko dugun elementuak.
Ostrakodoak kaltzitazko bi kuskudun krustazeoak dira. Ostrakodo gehienen tamaina 0,5 eta 2 milimetro tartekoa da, baina salbuespen gisa gaur egun bizi den Gigantocyprisa, 2,5 zentimetro neurtzen dituela. Artropodo talde honen hedapen tenporala Kanbriarretik gaur egun artekoa da.
Ostrakodoei buruzko lehen erreferentzia idatzia Müllerrek egin zuen 1776an, gaur egun bizi diren espezie batzuk deskribatuz. Oskoldun hauek dibertsitate handikoak dira, izan ere gaur 33.000 espezie ezagutzen dira, horietatik 25.000 fosilak eta 8.000 gaur egun bizirik daudenak.
Ostrakodoak ura dagoen edozein lekutan bizi daitezke: itsasoa, lakuak, putzuak, iturriak, kobazuloetako putzuak... honek bere ikerketarako erraztasunak ematen ditu eta erregistro fosilean garrantzi handikoak dira.
Raakkuäyriäiset (Ostracoda) ovat äyriäisiä, joilla on simpukan kuorta muistuttava kaksiosainen suojakuori, jonka mukaan ne ovat saaneet nimensä – ”raakku” on jokihelmisimpukan kansankielinen nimitys. Raakkuäyriäisiä tunnetaan pari tuhatta elävää lajia, fossiiliaineistossa kymmeniä tuhansia.[2]
Raakkuäyriäiset ovat pieniä, tyypillisesti noin millimetrin kokoisia, mutta eri lajien välillä koko vaihtelee 0,2–30 mm. Kaksiosainen kuori on yläreunasta saranoitu ja koostuu kitiinistä. Jotkut lajit muodostavat kitiinikuoren päälle vielä kalkkikerroksen. Raakkuäyriäisillä on vähemmän raajoja kuin millään muulla äyriäisryhmällä; ruumiissa on vain kolme paria raajoja. Ne liikkuvat uimalla tuntosarviensa avulla.[2]
Raakkuäyriäisiä tavataan lähes kaikissa maailman vesistöissä, tropiikista napa-alueille, merten syvänteistä rannikolle ja jokiin, järviin ja osavuotisiin lammikoihin asti.[3]
Raakkuäyriäiset elävät pääasiassa pohjamutaan kaivautuneina. Useimpien lajien ravintoa ovat bakteerit, levät ja jätteet. Järvien rantavesissä raakkuäyriäisiä voi elää jopa 160 000 yksilöä neliömetrillä, yleensä joitakin tuhansia.
Monet raakkuäyriäiset lisääntyvät partenogeneettisesti, joissakin lajeissa esiintyy myös koiraita. Joillakin lajeilla naaraat pitävät munat kuoren välissä, jolloin poikaset syntyvät elävinä.[2]
Raakkuäyriäiset (Ostracoda) ovat äyriäisiä, joilla on simpukan kuorta muistuttava kaksiosainen suojakuori, jonka mukaan ne ovat saaneet nimensä – ”raakku” on jokihelmisimpukan kansankielinen nimitys. Raakkuäyriäisiä tunnetaan pari tuhatta elävää lajia, fossiiliaineistossa kymmeniä tuhansia.
Ostracoda
Les Ostracodes (Ostracoda) sont une classe de crustacés microscopiques. Certaines espèces sont utilisées comme indicateurs de leur environnement actuel ou passé (paléoenvironnement)[1],[2]. Ils ont été testés comme bio-indicateurs de certaines pollutions, dont, en France, en baie de la Slack par exemple[3].
Environ 7 000 espèces actuelles ont été décrites et beaucoup d'autres ont existé et disparu avant elles, ces espèces fossiles étant encore d'excellents indicateurs stratigraphiques.
Le corps des ostracodes est entièrement enfermé dans une carapace constituée de deux valves, le plus souvent calcaires, articulées dorsalement.
Leur taille varie de 0,3 mm à environ 5 cm (0,5–3 mm pour la plupart des espèces).
Seules les extrémités de quelques appendices sortent ventralement de cette carapace quand les animaux se déplacent sur le substrat ou quand ils nagent dans la colonne d'eau.
Les ostracodes occupent tous les milieux marins et d'eau douce. On les trouve des sources[4] aux sédiments profonds.
Leur répartition stratigraphique va de l'Ordovicien supérieur à nos jours. Il n'y a pas de consensus pour les formes du Cambrien (en phosphate).
Un article des Proceedings de la Royal Society mis en ligne le 14 mai 2014[5] a annoncé la découverte, dans des fossiles d'ostracodes, de spermatozoïdes vieux de 17 millions d'années. Les recherches, objet d'une coopération internationale autour d'une équipe de l'université de Nouvelle-Galles du Sud, ont été menées à partir de 66 échantillons trouvés en 1988 sur le site fossilifère de Riversleigh, dans l’État du Queensland (Australie). Elles ont mis en évidence la présence de la structure hélicoïdale typique des organites à l'aide desquelles les spermatozoïdes des ostracodes se déplacent. La membrane nucléaire de ces gamètes est restée visible, bien que l'ADN qu'elle contenait ait disparu. Bien que difficiles à mesurer avec précision, ce sont, comme c'est classiquement le cas pour ces espèces, des spermatozoïdes géants, d'une taille du même ordre de grandeur que celle du corps de l'animal (de 1,2 à 1,3 mm). Les mâles de certaines espèces produisent des spermatozoïdes d'une longueur de 6 mm, soit dix fois leur taille[6]. Sur les femelles ont été relevés des conduits internes d'une longueur pouvant atteindre quatre fois celle du corps de l'animal, également comparable à ce qui peut être observé sur les espèces actuelles. L'ensemble des observations indique un mode de reproduction resté inchangé depuis 17 millions d'années[6]. Le sperme, sans atteindre l'âge de celui d'un spécimen de collembole pris dans l'ambre il y a 40 millions d'années, devient cependant, au moment de sa découverte, le plus ancien jamais trouvé dans un spécimen fossilisé. Riches en phosphore, les fientes de chauves-souris dont le repaire surplombait la mare où vivaient les ostracodes, ont pu jouer un rôle dans la préservation de leurs tissus mous[7].
Certains ostracodes ont un organe bio-luminescent qu'ils utilisent comme défense contre la prédation[6] et, dans quelques cas seulement présents dans les Caraïbes, pour l'accouplement[8].
Selon World Register of Marine Species (10 mars 2017)[9] :
Un ostracode de la famille des Cylindroleberididae (ordre des Myodocopida)
Ostracoda
Les Ostracodes (Ostracoda) sont une classe de crustacés microscopiques. Certaines espèces sont utilisées comme indicateurs de leur environnement actuel ou passé (paléoenvironnement),. Ils ont été testés comme bio-indicateurs de certaines pollutions, dont, en France, en baie de la Slack par exemple.
Environ 7 000 espèces actuelles ont été décrites et beaucoup d'autres ont existé et disparu avant elles, ces espèces fossiles étant encore d'excellents indicateurs stratigraphiques.
Os ostrácodos (Ostracoda), do grego όστρακον, óstrakon, 'cuncha' e ειδής, eidés, 'con aspecto de', son unha clase de crustáceos da que se identificaron unhas 70.000 especies, das cales só 13.000 existen actualmente,[1] agrupadas en varias ordes. Son crustáceos de pequeno tamaño, normalmente de 1 mm de longo, pero poden variar de 0,2 a 30 mm (no caso de Gigantocypris). Os seus corpos son aplanados lateralmente e están protexidos por unha "cuncha" quitinosa ou calcaria de dúas valvas. A bisagra entre as dúas valvas está na parte superior (dorsal) do corpo. Os ostrácodos agrúpanse para a súa clasificación segundo a súa morfoloxía básica, pero os grupos poden non ser monofiléticos,[2] e as súas filoxenias moleculares permanecen ambiguas.[3]
Ecoloxicamente os ostrácodos mariños poden formar parte do zooplancto, pero o máis común é que forman parte do bentos (animais do fondo mariño). Moitos ostrácodos, especialmente os Podocopida, tamén se encontran na auga doce, e coñécense especies terrestres de Mesocypris do solos de bosques húmidos de Suráfrica, Australia e Nova Zelandia.[4] Teñen dietas moi variadas, e o grupo inclúe carnívoros, herbívoros, preeiros e filtradores.
En 2008 coñecíanse unhas 2.000 especies e 200 xéneros de ostrácodos non mariños.[5] Porén, unha gran porción da súa diversidade aínda está por describir, localizada en puntos quentes de biodiversidade non documentados de hábitats acuáticos temporais de África e Australia.[6] Da diversidade específica e xenérica coñecida dos ostrácodos non mariños, a metade (unhas 1.000 especies e 100 xéneros) pertencen a unha familia (de entre un total de 13 familias), a dos Cyprididae.[6] Moitos Cyprididae ocoren en corpos de auga temporais e teñen ovos resistentes á seca, reprodución mixta/partenoxenética, e a capacidade de nadar. Estes atributos biolóxicos preadaptáronos para poder orixinar exitosas radiacións neses hábitats.[7]
Os ostrácodos son "con diferenza os artrópodos máis comúns no rexistro fósil"[8] e os seus fósiles encóntranse desde o Ordovícico temperán ao presente. M. B. Hart realizou un esquema do perfil de microfauna zonal baseado nos foraminíferos e ostrácodos.[9] Atopárose ostrácodos de auga doce en ámbar do Báltico de idade eocena, que presumiblemente foi arrastrado polas augas durante inundacións.[10]
Os ostrácodos foron especialmente útiles para a biozonación de estratos mariños a escala local ou rexional, e son indicadores moi valiosos de paleoambientes a causa da súa abundancia, pequeno tamaño, facilidade de conservación, xeralmente con mudas, caparazóns bivalvos calcificados; as valvas son microfósiles frecuentes.
Un descubrimento feito e 2014 e anunciado en 2014 en Queensland, Australia na área do Riversleigh World Heritage en Australia, revelou espécimes machos e femias con tecidos brandos moi ben preservados, incluído o pene máis antigo conservado.[11] Os machos tiñan espermatozoides observables que é o máis antigo observado e, cando foi analizado, mostrou estruturas internas e foi considerado o espermatozoide máis longo (en relación co tamaño corporal) de todo o reino animal. Estimouse que a fosilización realizouse ao longo de varios días, debido ao fósforo das deposicións de morcegos nas covas onde vivían os ostrácodos.[12]
O corpo dos ostrácodos está encerrado en dúas valvas, que lembran superficialmente ás da cuncha dunha ameixa.
O corpo consta de cabeza e tórax, separadas por unha constrición. A diferenza de moitos outros crustáceos, o corpo non está claramente dividido en segmentos. O abdome está en regresión ou ausente, mentres que as gónadas do adulto son relativamente grandes.
A cabeza é a parte máis grande do corpo, e leva a maior parte dos apéndices. Utilizan dous pares de antenas ben desenvolvidas para nadar. Ademais, teñen un par de mandíbulas e dous pares de maxilas. O tórax tipicamentre ten dous pares de apéndices, pero estes están reducidos a un só par, ou completamente ausentes en moitas especies. Os dous rami ou proxeccións, desde o extremo da cola, apuntan cara atrás e lixeiramente cara a fóra desde a parte posterior da cuncha.[13]
Os ostrácodos non teñen branquias, xa que captan o oxíxeno por medio de placas branquiais situadas na superficie do corpo. A maioría dos ostrácodos non teñen corazón ou sistema circulatorio, e o sangue circula simplemente entre as valvas da cuncha. Os residuos nitroxenados excrétanse por medio de glándulas situadas nas maxilas, antenas, ou en ambas as dúas.[13]
O sentido principal para os ostrácodos é probablemente o tacto, xa que teñen pelos sensitivos no seu corpo e apéndices. Porén, posúen un só ollo naupliar e, nalgúns casos, tamén un par de ollos compostos.[13]
Estase a desenvolver un novo método que se pode usar para inferir as paleotemperaturas chamado rango de temperatura de ostrácodos mutuo (MOTR, do inglés mutual ostracod temperature range), similar ao rango climático mutuo (MCR) usado para os escaravellos.[14] A proporción de oxíxeno-18 respecto ao oxíxeno-16 (δ18O) e a proporción de magnesio respecto ao calcio (Mg/Ca) na calcita das valvas de ostrácodos poden utilizarse para inferir información sobre réximes hidrolóxicos pasados, o volume de xeo global e as temperaturas da auga.
Os ostrácodos macho teñen dous penes, que se corresponden coas dúas aberturas xenitais ou gonóporos das femias. Os espermatozoides adoitan ser grandes e están enrolados dentro dos testículos antes do apareamento; nalgúns casos, os espermatozoides desenrolados poden ter ata seis veces a lonxitude total do corpo do macho. O apareamento ocorre tipicamente durante o enxameamento, cun gran número de femias que nadan para unirse aos machos. Algunhas especies son parcial ou totalmente partenoxenéticas.[13]
Na maioría dos ostrácodos, os ovos libéranse directamente na auga e pasan a formar parte do plancto, ou son adheridos á vexetación ou ao substrato. Porén, nalgunhas especies os ovos son incubados dentro da cuncha, o que lles dá un alto grao de protección. Os ovos eclosionan liberando unha larva nauplius, que xa ten unha cuncha dura.[13]
Os ostrácodos son depredados por unha variedade de fauna nos ambientes acuáticos e terrestres. Un exemplo de depredación nos ambientes mariños é a que realizan certos Cuspidariidae que usan cilios que sobresaen de estruturas inhalantes para detectaren os ostrácodos, cos que arrastran a estes por medio dunha violenta succión.[15] Tamén sofre a depredación por parte de animais superiores; por exemplo, os anfibios, como o tritón Taricha granulosa aliméntanse de certos ostrácodos.[16]
Algúns ostrácodos teñen un órgano luminoso no cal producen substancias químicas luminescentes.[17] A maioría usan a luz como defensa contra a depredación, mentres que algunhas especies caribeñas usan a luz para o apareamento. Estes ostrácodos brillan con luz azul na escuridade da noite. As súas propiedades bioluminescentes fixéronos valiosos para o exército xaponés durante a Segunda Guerra Mundial, que os recollían e utilizaban como iluminación suficiente para ler mapas e papeis pola noite.[18]
Os ostrácodos (Ostracoda), do grego όστρακον, óstrakon, 'cuncha' e ειδής, eidés, 'con aspecto de', son unha clase de crustáceos da que se identificaron unhas 70.000 especies, das cales só 13.000 existen actualmente, agrupadas en varias ordes. Son crustáceos de pequeno tamaño, normalmente de 1 mm de longo, pero poden variar de 0,2 a 30 mm (no caso de Gigantocypris). Os seus corpos son aplanados lateralmente e están protexidos por unha "cuncha" quitinosa ou calcaria de dúas valvas. A bisagra entre as dúas valvas está na parte superior (dorsal) do corpo. Os ostrácodos agrúpanse para a súa clasificación segundo a súa morfoloxía básica, pero os grupos poden non ser monofiléticos, e as súas filoxenias moleculares permanecen ambiguas.
Ecoloxicamente os ostrácodos mariños poden formar parte do zooplancto, pero o máis común é que forman parte do bentos (animais do fondo mariño). Moitos ostrácodos, especialmente os Podocopida, tamén se encontran na auga doce, e coñécense especies terrestres de Mesocypris do solos de bosques húmidos de Suráfrica, Australia e Nova Zelandia. Teñen dietas moi variadas, e o grupo inclúe carnívoros, herbívoros, preeiros e filtradores.
En 2008 coñecíanse unhas 2.000 especies e 200 xéneros de ostrácodos non mariños. Porén, unha gran porción da súa diversidade aínda está por describir, localizada en puntos quentes de biodiversidade non documentados de hábitats acuáticos temporais de África e Australia. Da diversidade específica e xenérica coñecida dos ostrácodos non mariños, a metade (unhas 1.000 especies e 100 xéneros) pertencen a unha familia (de entre un total de 13 familias), a dos Cyprididae. Moitos Cyprididae ocoren en corpos de auga temporais e teñen ovos resistentes á seca, reprodución mixta/partenoxenética, e a capacidade de nadar. Estes atributos biolóxicos preadaptáronos para poder orixinar exitosas radiacións neses hábitats.
Dvoljušturci (lat. Ostracoda), razred rakova u nadrazredu Oligostraca. danas se dijele na 4 živa podrazreda i dva fosilna.[1]
Dvoljušturci (lat. Ostracoda), razred rakova u nadrazredu Oligostraca. danas se dijele na 4 živa podrazreda i dva fosilna.
Ostracoda adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Arthropoda, subfilum Crustacea.[1] Hewan ini umumnya berukuran sekitar 1 mm, tetapi kisarannya mulai dari 0,2 – 30 mm. hewan ini hidup di laut sebagai zooplankton. Alat geraknya berupa antena. Ostracoda hidup sebagai zooplankton, tetapi sebagian besar hidup sebagai bentos yang melekat di dasar perairan. Terdapat 70,000 spesies (hanya 13,000 yang masih hidup) yang sudah diidentifikasi,[2] misalnya Aboilia sp.
|author-link1= (bantuan) Ostracoda adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Arthropoda, subfilum Crustacea. Hewan ini umumnya berukuran sekitar 1 mm, tetapi kisarannya mulai dari 0,2 – 30 mm. hewan ini hidup di laut sebagai zooplankton. Alat geraknya berupa antena. Ostracoda hidup sebagai zooplankton, tetapi sebagian besar hidup sebagai bentos yang melekat di dasar perairan. Terdapat 70,000 spesies (hanya 13,000 yang masih hidup) yang sudah diidentifikasi, misalnya Aboilia sp.
Gli Ostracodi (Ostracoda Latreille, 1802) sono una classe di crostacei. Sono state identificate all'incirca 65 000 specie (delle quali 13 000 ancora esistenti)[1] raggruppate nei rispettivi ordini.
Gli Ostracodi sono piccoli crostacei, tipicamente delle dimensioni di 1 millimetro, ma possono variare tra gli 0,2 mm ed i 30 mm. I loro corpi sono protetti come nei bivalvi da una "conchiglia" in chitina o in calcare. Le due parti della "conchiglia" sono unite tramite una cerniera situata nella parte dorsale del corpo. Gli Ostracodi vengono raggruppati in base alla loro morfologia, ma il loro raggruppamento potrebbe non essere monofiletico,[2] la loro filogenesi molecolare rimane ambigua.[3]
Ecologicamente, gli ostracodi marini possono far parte dello zooplancton, ma, più comunemente, fanno parte del benthos, vivendo a stretto contatto con il fondale marino. La dieta degli ostracodi è molto varia: a seconda dei gruppi possiamo trovarne di carnivori, erbivori, saprofagi o filtratori.
Ostracoda deriva dal greco óstrakon e significa conchiglia o mattonella.
Gli ostracodi sono tra i più antichi e comuni fossili rinvenuti sino ad oggi,[4] le loro prime tracce fossili finora rinvenute appartengono al cambriano. Ostracodi d'acqua dolce sono stati ritrovati in ambra baltica risalente all'Eocene, presumibilmente trasportati sugli alberi da inondazioni. Gli ostracodi sono un importante indicatore per la Biostratigrafia grazie alla loro grande diffusione, alle piccole dimensioni, alla facile conservazione delle mute del loro carapace, per questi motivi le loro valve vengono spesso ritrovate tra i microfossili.
Hanno il corpo di piccole dimensioni, racchiuso in un carapace bivalve con tronco ridotto e capo sviluppato, che porta a una forte somiglianza con i molluschi bivalvi. Possono essere a vita libera o ectoparassiti.
Il corpo è composto da una testa e da un torace, separati da un restringimento. Diversamente dagli altri crostacei, il corpo non è chiaramente suddiviso in segmenti. L'addome è regresso o assente, mentre le gonadi degli esemplari adulti sono relativamente grandi. La testa è la parte più grande del corpo, e sostiene la maggior parte delle appendici. Sono presenti due paia di antenne ben sviluppate, che vengono utilizzate per nuotare nell'acqua. inoltre e presente un paio di mandibole e due paia di mascelle. Il torace presenta due paia di appendici, ma in alcune specie possono essere singole o assenti. Vi sono due "rami", o sporgenze, che dall'estremità della coda si estendono verso il basso e leggermente in avanti dalla parte posteriore del guscio. Tipicamente non possiedono branchie, ma assorbono l'ossigeno attraverso dei pori situati sulla superficie del corpo. La maggior parte degli ostracodi non possiede un cuore o un apparato circolatorio, il sangue circola semplicemente tra le valve della conchiglia. Gli scarti (azoto) vengono espulsi attraverso una ghiandola situata sulla mascella, sulle antenne o su entrambi. Il senso primario degli ostracodi è il tatto, possiedono una peluria sensitiva sul corpo e sulle appendici. Comunque possono possedere un singolo occhio larvare (nauplius), ed in alcuni casi, una vera coppia di occhi composti.[5]
Gli ostracodi di sesso maschile possiedono due peni, corrispondenti a due aperture genitali (gonopore) negli ostracodi di sesso femminile. Nella maggior parte degli ostracodi le uova vengono rilasciate in acqua oppure ancorate alla vegetazione o al substrato. Altri ostracodi tengono le uova nel guscio, offrendo loro una notevole protezione. Una volta schiuse le uova, le larve possiedono già una dura corazza.[5]
Alcuni Ostracodi possiedono un organo che permette loro di produrre chimicamente luce. La maggior parte degli ostracodi utilizza la bioluminescenza come difesa da una predazione, alcune specie caraibiche la utilizzano per l'accoppiamento. In Malaysia vengono chiamati "blue sand" (sabbia blu) per la loro particolarità di emettere luce blu nel buio della notte.
Gli Ostracodi (Ostracoda Latreille, 1802) sono una classe di crostacei. Sono state identificate all'incirca 65 000 specie (delle quali 13 000 ancora esistenti) raggruppate nei rispettivi ordini.
Gli Ostracodi sono piccoli crostacei, tipicamente delle dimensioni di 1 millimetro, ma possono variare tra gli 0,2 mm ed i 30 mm. I loro corpi sono protetti come nei bivalvi da una "conchiglia" in chitina o in calcare. Le due parti della "conchiglia" sono unite tramite una cerniera situata nella parte dorsale del corpo. Gli Ostracodi vengono raggruppati in base alla loro morfologia, ma il loro raggruppamento potrebbe non essere monofiletico, la loro filogenesi molecolare rimane ambigua.
Ecologicamente, gli ostracodi marini possono far parte dello zooplancton, ma, più comunemente, fanno parte del benthos, vivendo a stretto contatto con il fondale marino. La dieta degli ostracodi è molto varia: a seconda dei gruppi possiamo trovarne di carnivori, erbivori, saprofagi o filtratori.
Kiautavėžiai (Ostracoda) – vėžiagyvių (Crustacea) klasė.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Gliemeņvēži jeb ostrakodi (Ostracoda) ir vēžveidīgo apakštipa klase.
Tie ir sīki, dažus milimetrus gari vēži ar īsu, hitīna divvāku čaulas apņemtu ķermeni, kurš ir zaudējis segmentāciju. Čaula var būt caurspīdīga vai iekrāsota ar pigmentu, reizēm pārkaļķota. Uz čaulas virsmas var būt dažādi izciļņi, kas var veidot dažādus ornamentus. Kopējā čaulas forma ir lēcveidīga vai nierveidīga. Priekšējais gals nedaudz biezāks par aizmugurējo. Uz grunts dzīvojošajiem gliemeņvēžiem čaula ir bieza, piesātināta ar kaļķi, bet planktoniskajiem — viegla un plāna. Čaulas mugurdaļā abi čaulas vāciņi savienoti ar elastīgu saiti, kas piedod ārējo līdzību ar gliemenēm. Šī saite nodrošina čaulas atvēršanos; aizvēršanos veic īpaši muskuļi, kas piestiprināti pie čaulas iekšējām sieniņām un iet šķērsām no viena vāciņa līdz otram. Mierīgā stāvoklī gliemeņvēži nedaudz atver čaulas vāciņus un ar antenu palīdzību peld, vai ar kāju palīdzību rāpo, ar dakšas palīdzību atsperoties no dažādiem zemūdens priekšmetiem. Iztraucēti tie sakļauj čaulas vāciņus, krīt uz grunti un nekustīgi guļ. Abi antenu pāri kalpo peldēšanai vai rāpošanai. Dažiem gliemeņvēžiem (Cypridina) pirmais antenu pāris pilda arī ožas funkcijas.
Mute aprīkota ar augšlūpu, spēcīgiem augšžokļiem ar kājveidīgiem taustekļiem un apakšžokļu pāri, reizēm ar lielu ar matiņiem noklātu plāksnīti, kura ar savām svārstībām nodrošina ūdens apmaiņu un kalpo elpošanas procesam. No pārējiem 3 locekļu pāriem pirmie divi ir vai nu žokļu veidā, vai kāju veidā, kas palielina gliemeņvēžu dažādību. Pēdējais pāris vienmēr ir ejkāju veidā. Vēders beidzas ar divzarainu piedēkli — dakšu, vai arī ar dzelkšņiem un āķiem noklātu plāksnīti. Centrālā nervu sistēma sastāv no virsrīkles un zemrīkles mezgla un vēdera ķēdītes, kas reizēm ir saplūdusi. Bez jau minētajiem ožas orgāniem, maņu orgānus veido acis. Ir no divām pusītēm sastāvoša vidējā acs, kuras dažām sugām var būt nošķirtas, un viens salikto fasetacu pāris. Gremošanas kanāls sastāv no barības vada, priekškuņģa, kuņģa ar diviem izaugumiem („aknu maisiņiem”) un zarnas, kas vēdera pamatnē nobeidzas ar anālo atveri. Elpošana notiek ar visu ķermeņa virsmu; žaunu maisiņu uz kājiņām nav, bet dažiem (Cypridinidae) uz muguras pie beidzamā locekļu pāra pamatnes ir divkārša žaunu maisiņu rinda. Dažiem (Cypridina) pārstāvjiem ir maisveida formas sirds, savukārt citiem (Cypris) asinsrites sistēmas vispār nav.
Gliemeņvēži ir šķirtdzimuma dzīvnieki ar vairāk vai mazāk izteiktu dimorfismu. Tēviņiem ir vairāk attīstīti maņu orgāni un specializēti āķīši mātīšu satveršanai. Tiem ir pāra vīrišķie dzimumorgāni, kas sastāv no vairākiem abās pusēs izvietotiem sēklas dziedzeru maisiņiem, sēklvada un sarežģīta kopulācijas orgāna. Cypris sēkla ir īpaši lielos izmēros, lielāka par paša ķermeni. Mātītēm ir 2 olnīcas, kas iespiežas čaulas vāciņos, 2 olvadi, 2 sēklas uztvērēji un divas ārējās dzimumatveres pie abdomena pamatnes.
Cypris pārstāvjiem ir novērojama arī partenoģenēze. Pamatā gliemeņvēži vairojas ar olām. Olas tiek iznērstas ūdenī (Cypris piestiprina pie ūdensaugiem), vai arī paliek starp čaulas vāciņiem, kamēr izšķiļas jaunā paaudze. Cypris attīstība notiek ar diezgan sarežģītu metamorfozi. No olām izšķīlušies īpatņi pēc ekstermitāšu skaita atbilst nauplijiem, bet jau ir pārklāti ar plānu divvāku čauliņu. Jūras gliemeņvēžiem attīstība ir vienkāršāka, un var notikt bez metamorfozes. Atšķirībā no citiem vēžveidīgajiem gliemeņvēži čaulu atkārtoti nemaina. Mūža ilgums no dažiem mēnešiem līdz dažiem gadiem.
Gliemeņvēži dzīvo gan saldūdenī, gan jūras ūdenī uz grunts, kā arī planktonā. Lielākā daļa dzīvo jūrā, reizēm pat līdz 5,5 km. dziļumā. Pārtiek no organisko vielu un audu (detrītu) atliekām, kā arī augiem un to atliekām. Barojas arī ar dzīvnieku barību, īpaši ar ūdensdzīvnieku līķiem. Daži gliemeņvēži ir plēsīgi un barojas ar posmtārpiem un kukaiņu kāpuriem. Gliemeņvēžus, savukārt, barībā izmanto dažādi ūdensdzīvnieki (piemēram spāru kāpuri), kā arī zivju mazuļi.
Saimnieciskā nozīme ir tāda pati, kā citiem vēžveidīgajiem — tie ir zivju barība. Gliemeņvēži piedalās ūdenstilpju bioloģiskās pašattīrīšanās procesos. Daudzas gliemeņvēžu sugas tiek izmantotas kā bioindikatori, ūdens piesārņotības noteikšanai.
Fosilie gliemeņvēži ir bagātīgi sastopami jau kembrija nogulumos, un līdzteku foraminīferām tiem ir liela stratigrāfiska nozīme, izlūkojot naftas slāņus un nosakot to vecumu. Latvijā ir zināmi no ordovika.
Ir zināmas vairāk, kā 2000 mūsdienu un 12 000 izmirušu sugu. Iedalās 2 apakšklasēs. Latvijā konstatētas vairāk nekā 70 mūsdienu sugas. Gliemeņvēžu faunu un ekoloģiju Latvijā pētījis R. Jūrmalietis.
Klase Gliemeņvēži (Ostracoda)
Gliemeņvēži jeb ostrakodi (Ostracoda) ir vēžveidīgo apakštipa klase.
Mosselkreeftjes (Ostracoda) (van het Gr. ostrakoodès = schelpachtig) vormen een zeer grote ondergroep van de kreeftachtigen. Ze bezitten een tweekleppige schaal en zijn belangrijke gidsfossielen.
Het lichaam van een mosselkreeftje bestaat uit een kop (cephalon) dat van het borststuk (thorax) afgescheiden is door een lichte vernauwing. Er is geen duidelijke segmentatie. Het achterlijf (abdomen) is geregresseerd of zelfs helemaal afwezig. In volwassen exemplaren zijn de gonaden verhoudingsgewijs groot. Met inbegrip van het mannelijke copulatieorgaan, bezitten mosselkreeftjes 6 tot 8 paar aanhangsels.[2]
Het meest uitgesproken kenmerk van de Ostracoda is de tweekleppige carapax. Dit is zeer variabel in vorm en versiering (glad, met putjes, richels, groeven, stekels enz.), en in vele orden is deze chitineuze schaal verkalkt. De kleppen kunnen gesloten worden door een sluitspier.
Mosselkreeftje lijken oppervlakkig wel wat op schelpkreeftjes (vroeger ondergebracht bij de Conchostraca), maar deze laatsten bezitten duidelijke groeiringen op hun carapax. En ook wat extremiteiten betreft zijn er aanzienlijke verschillen. Ostracoda hebben het minst aantal aanhangsels van alle groepen kreeftachtigen. De vier tot vijf kopaanhangsels worden gevolgd door één tot drie romppootjes. Op het eerste gezicht ontbreken de tweede maxillen (maxillae) maar dat is slechts schijn daar het vijfde paar aanhangsels in feite sterk gemodifieerde maxillae zijn. Het derde paar rompaanhangsels bevat een gonopore en vormt hiermee het zogenaamde copulatieorgaan.
De meeste soorten zijn tussen 0,1 en 2,0 mm, doch reuzen van het in zee levend geslacht Gigantocypris kunnen tot 32 mm lang worden.
Mosselkreeftjes zijn een van de meest talrijke kreeftachtigen. 13.000 recente[2] en meer dan 65.000 fossiele soorten werden beschreven. De meeste Ostracoda leven in zee en behoren tot het benthos, alhoewel sommige soorten deel uitmaken van het zoöplankton. Gewoonlijk zeven zij voedseldeeltjes uit het water; enkele soorten zijn rovers. Vooral in de orde Podocopida zijn ook zoetwatersoorten te vinden en zelfs een aantal soorten die voorkomen in de vochtige bodem van regenwouden.
In de Europese wateren leven meer dan 370 soorten[3], waaronder
Ostracoda zijn al gekend sedert het Cambrium en de vele fossielen zijn goed gedocumenteerd. Een zonatie schema, gebaseerd op gaatjesdragers en mosselkreeftjes, werd door M. B. Hart[4] samengesteld. Mosselkreeftjes zijn in het bijzonder bruikbaar voor de biozonatie van mariene strata. Ze zijn ook uitstekende indicatoren voor het bestuderen van het paleomilieu, vanwege hun wijdverbreide voorkomen, kleine afmetingen en goede fossiliseerbaarheid.[5]
De klasse is als volgt onderverdeeld:[6][7]
Er is nog onduidelijkheid over de taxonomische indeling van de in beschreven geslachten ('incertae sedis'), Zie: WoRMS - World Register Of Marine Species
Mosselkreeftjes (Ostracoda) (van het Gr. ostrakoodès = schelpachtig) vormen een zeer grote ondergroep van de kreeftachtigen. Ze bezitten een tweekleppige schaal en zijn belangrijke gidsfossielen.
Muslingkreps (Ostracoda) er ei samling småe krepsdyr som lever både i havet og i ferskvatn. Namnet har dei fått frå forma deira, som er so lik på muslingar at dei kan forvekslast utan nærare undersøkingar. Til liks med muslingar har muslingkreps eit todelt kalsifisert skal som kan lukkast ved hjelp av eit kippe tverrgåande musklar og eit hengselsystem på ryggsida. Anatomien er derimot tydeleg frå eit sant krepsdyr, med både bein, munndelar og fleire andre organ som lett kan relaterast til hummar, krabbar og kreps.
13 000 artar muslingkreps er estimerte eller kjende frå saltvatn, medan 2 000 artar er estimerte å finnast i ferskvatn. I Noreg er 232 artar registrerte og 250 artar er estimerte å leva her totalt (per juli 2016 eller tidlegare).
Denne artikkelen nyttar som kjelde og kan innehalda tekst og formuleringar frå artikkelen Muslingkreps - Ostracoda skriven av Markus Lindholm. Artikkelen vart utgjeven av Norsk institutt for vassforskning under lisensen CC BY 3.0. Henta 10. juli 2016.
Muslingkreps (Ostracoda) er ei samling småe krepsdyr som lever både i havet og i ferskvatn. Namnet har dei fått frå forma deira, som er so lik på muslingar at dei kan forvekslast utan nærare undersøkingar. Til liks med muslingar har muslingkreps eit todelt kalsifisert skal som kan lukkast ved hjelp av eit kippe tverrgåande musklar og eit hengselsystem på ryggsida. Anatomien er derimot tydeleg frå eit sant krepsdyr, med både bein, munndelar og fleire andre organ som lett kan relaterast til hummar, krabbar og kreps.
13 000 artar muslingkreps er estimerte eller kjende frå saltvatn, medan 2 000 artar er estimerte å finnast i ferskvatn. I Noreg er 232 artar registrerte og 250 artar er estimerte å leva her totalt (per juli 2016 eller tidlegare).
Muslingkreps er en klasse av små krepsdyr. Det er om lag 13 000 kjente, nålevendte arter av muslingkreps, men det er kjent inntil 50 000 utdødde arter fra de fossile lagene som strekker seg 500 millioner år bakover.[1] Men grunnet omfattende forekomst av synonymer kan det totale antallet utdødde og nålevende arter være så lavt som 33 000.[2] I Norge og i våre farvann lever anslagsvis 200 arter.
Gruppen inneholdt tradisjonelt bare to underklasser med fire ordener, men i nyere taksonomi (2017) er det anerkjent hele seks underklasser, hvorav flere antatt helt utdødde.[3] Taksonomien har vært basert på morfologi snarere enn molekylær analyse, og det er mulig at gruppen er parafyletisk og bør deles opp.[4] Mye av forskningen og beskrivelsen av undergruppene er gjort av den norske marinbiologen og havforskeren Georg Ossian Sars.
Muslingkreps er som regel rundt 1 mm lange, men lengden varierer fra 0,2 mm og opp til 30 mm lengde for slekten Gigantocypris. Kroppen er flattrykt fra siden og helt omgitt av to skjell. Skjellene er bygd opp av kitin og hengslet på oversiden av kroppen (dorsalt). De minner derfor om en liten musling, og skjellene har gitt hele gruppen sitt navn.
Kroppen består et stort hode og en liten thorax, mens bakdelen (abdomen) nesten helt mangler. Det er ingen tydelig inndeling i segmenter. Thorax har som regel to par bein, men beina kan være reduserte, eller mangle helt. Det meste av framdriften når muslingkrepsen svømmer kommer fra to par antenner, som er festet til hodet. Gjeller og hjerte mangler som regel, og blodet sirkulerer fritt mellom skjellene.
Muslingkreps har som regel to kjønn, men det finnes også partenogenetiske arter. Sædcellene er svært store og kan bli opptil seks ganger så lange som selve muslingkrepsen. Eggene gytes ut i vannet der de klekkes til en naupliuslarve.
Skjellene bevares godt i sedimentære bergarter, og muslingkreps er de vanligste fossile leddyrene. De er kjent helt tilbake til kambrium og er viktige ledefossiler.
Noen av artene i underklassen Myodocopida avgir et svakt, blått lys, og kalls i Japan «hav-lusfluer». De finnes også i Karibia og andre steder i varme strøk.
Muslingkreps er vanlige i hav og ferskvann over hele verden. Det finnes noen planktoniske arter, men de fleste lever nær bunnen. De pløyer seg igjennom bunnslammet og eter detritus og alger. En del arter av gruppen Podocopida lever i ferskvann.
Den første terrestriske muslingkrepsen (slekten Mesocypris) ble oppdaget i strølaget i en fuktig skog i Sør-Afrika i 1953. Seinere er terrestriske arter også blitt funnet i New Zealand, Australia, Thailand, Madagaskar, Kurilene, Salomonøyene og Sør-Amerika.[5][6][7][8]
Taksonomien til muslingkrepsene er omstridt og inneholder vanskelig systamiserte grupper. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. En vanlig oppdeling anerkjenner muslingkreps som en av seks ulike klasser av krepsdyr. En tidligere versjon av systematikken gis av Martin and Davis[9]. Oversikten nedenfor følger inndelingen etter databasen World Register of Marine Species (WoRMS) per november 2017.[10] Bare slekter direkte plassert under muslingkreps er tatt med, i andre tilfeller oppgir listen grupper bare ned til familienivået:
Muslingkreps er en klasse av små krepsdyr. Det er om lag 13 000 kjente, nålevendte arter av muslingkreps, men det er kjent inntil 50 000 utdødde arter fra de fossile lagene som strekker seg 500 millioner år bakover. Men grunnet omfattende forekomst av synonymer kan det totale antallet utdødde og nålevende arter være så lavt som 33 000. I Norge og i våre farvann lever anslagsvis 200 arter.
Gruppen inneholdt tradisjonelt bare to underklasser med fire ordener, men i nyere taksonomi (2017) er det anerkjent hele seks underklasser, hvorav flere antatt helt utdødde. Taksonomien har vært basert på morfologi snarere enn molekylær analyse, og det er mulig at gruppen er parafyletisk og bør deles opp. Mye av forskningen og beskrivelsen av undergruppene er gjort av den norske marinbiologen og havforskeren Georg Ossian Sars.
Multimedia w Wikimedia Commons Małżoraczki (Ostracoda) – gromada drobnych skorupiaków (Crustacea) o długości ciała 0,5-5 mm[2]. Największy żyjący obecnie małżoraczek, Gigantocypris agassizi, osiąga 2,3 cm długości[3].
Segmentacja ciała zupełnie zatarta. Okryte całkowicie dwuklapkowym pancerzem przesyconym solami wapnia, przypominającym nieco muszlę małża. Połówki pancerza połączone po stronie grzbietowej więzadłem i zamykane przy pomocy mięśnia zwieracza. Pancerz często pokryty inkrustacjami mającymi znaczenie przy identyfikacji gatunków. Posiadają 6-7 par odnóży (włączając odnóża głowowe), w tym 2 pary czułków, 1 para żuwaczek, 1-2 pary szczęk, 2 pary odnóży tułowiowych krocznych. Ciało zakończone widełkami (furca). Brak narządów oddechowych – wymiana gazowa odbywa się całą powierzchnią ciała (włączając pancerz). Układ nerwowy skondensowany i uproszczony. Oczy złożone lub brak. Oczy naupliusowe (larwalne-proste) również u postaci dorosłych. Rozdzielnopłciowe, ale przeważnie partenogenetyczne. Jajorodne. Larwa – pływik. 5-9 stadiów larwalnych[3].
Małżoraczki odżywiają się detrytusem, szczątkami roślinnymi i zwierzęcymi, glonami (np. okrzemkami). Często filtrujące, niektóre drapieżne[3]. Stanowią składnik pożywienia ryb[2].
Żyją w wodach słodkich i słonych (morza, oceany). Nieliczne lądowe. Większość przydennych, aż do głębokości 400 m. Również na roślinach i na powierzchni ciała innych zwierząt (np. skorupiaków i ryb). Gatunki lądowe żyją w tropikach (np. w lasach południowej Afryki, w wilgotnej ściółce - Mesocypris terrestris). Znane od ordowiku, liczne gatunki kopalne – często ważne skamieniałości przewodnie[3].
U Vargula hilgendorfii występuje niebieska bioluminescencja. W ciele każdego z osobników zawiera się około 1 µg lucyferyn oraz enzymu lucyferazy, katalizującej utlenianie lucyferyn, czego efektem jest luminescencja[4].
Znanych jest około 2000 gatunków[3][2]. Gromada małżoraczków dzieli się na następujące podrzędy i rzędy[5]:
Oraz 5 rodzajów o statusie incertae sedis: Ponticocytheres, Ruggieria, Tandonella, Typhloeucytherura oraz Yassinicythere.
Małżoraczki (Ostracoda) – gromada drobnych skorupiaków (Crustacea) o długości ciała 0,5-5 mm. Największy żyjący obecnie małżoraczek, Gigantocypris agassizi, osiąga 2,3 cm długości.
Os ostracodos[1] ou ostracodes[2] (Ostracoda) são uma classe de pequenos crustáceos, com comprimento variando de 0,1mm a 32mm. Possuem como característica marcante uma concha bivalve composta, na maioria dos casos, por quitina e carbonato de cálcio, servindo-se das antenas como principais meios de locomoção.
A concha os protege do ambiente exterior.[3] São animais com abundante registo fóssil (maior dentre os artrópodes), que remete a cerca de 485 milhões de anos atrás, passando por momentos difíceis da vida na Terra, como as cinco grandes extinções em massa do Fanerozoico.[4] Podem ser encontrados em águas marinhas, como nas regiões profundas do oceano, e também em águas doces[5]. Os ostracodos são componentes fundamentais para os ecossistemas, habitam tanto a epifauna, infauna e coluna d'água. Se alimentam de detritos orgânicos, plantas, algas e alguns outros animais, como jovens anelídeos.[6]Existem aproximadamente 33.000 espécies fósseis e vivas nesta classe, porém certamente existem mais a serem descritas. Estima-se que as espécies vivas sejam em torno de 10.000 a 15.000.[7]
As espécies da fauna atual de Ostracoda apresentam tamanho que varia de 0,1 mm a 32 mm (como, por exemplo, o Gigantocypris).[8] Contudo, considerando um indivíduo adulto, a maioria dos ostracodos medem entre 0,4 mm e 1 mm de comprimento.
Estes micros crustáceos apresentam uma carapaça bivalve, articulada dorsalmente, que recobre todo o corpo (cabeça e tronco) do organismo. A carapaça pode apresentar diversas ornamentações, poros e variações na forma e é fechada por musculatura adutora com fibras transversais localizada na região central das valvas.[9] É composta de quitina e apresenta impregnações de carbonato de cálcio na maioria das espécies. Na região dorsal, há uma faixa de cutícula não calcificada que dá origem a uma linha de dobradiça distinta.[10]Sua carapaça pode, por vezes, lembrar as carapaças dos representantes da ordem Diplostraca, crustáceos da classe Branchiopoda. Contudo há algumas diferenças visíveis entre os grupos a serem listadas a seguir:
Ostracodos apresentam uma cabeça, um tronco e um télson, apresentando furca (ou forquilha caudal). Não há distinção clara entre tórax e abdômen, que pode ser interpretada como um evento de fusão de ambos[9] ou de perda do abdômen[11]. O tronco é reduzido, quando comparado ao de outros crustáceos, e não demonstra evidências de segmentação externa, apesar de ser possível a visualização dos 11 somitos pós-cefálicos em alguns táxons.
Ostracoda é o grupo de crustáceos com menor número de apêndices. Na cabeça, apresentam-se quatro ou cinco pares de apêndices bem desenvolvidos e, no tronco, um a três pares, sendo o terceiro par chamado de órgão copulador por portar os gonóporos.[9] As maxilas (apêndices cefálicos) e os apêndices do tronco podem se encontrar modificados para auxiliar na locomoção, na alimentação ou na limpeza das valvas.[10]
A presença de cerdas sensoriais nos apêndices e na própria carapaça contribui na maior parte da percepção do ambiente pelos ostracodos. Além da existência de cerdas sensoriais, está presente, na maioria dos ostracodos, um olho naupliar (ou naupliano) simples mediano, geralmente chamado de “olho maxilopodiano”. Nas espécies de Myodocopa, aparecem olhos compostos sésseis ligeiramente pedunculados.[10]
Apenas na ordem Myodocopa apresentam-se vasos sanguíneos e um coração. Nas demais ordens, a circulação da hemolinfa ocorre entre as paredes valvares.
Em ostracodos, as brânquias estão ausentes na maioria das espécies, limitando as trocas gasosas ao processo de difusão entre os tecidos e o meio. A partir da movimentação dos apêndices para locomoção e/ou alimentação, geram-se fluxos de água internamente à carapaça do animal, facilitando as trocas gasosas.[10]
Os órgãos excretores podem se apresentar como glândulas maxilares, estruturas grandes que repousam entre as paredes valvares, ou antenais, presentes apenas em algumas espécies de Ostracoda. A maioria dos ostracodos apresenta apenas um tipo de glândula excretora, mas alguns poucos apresentam ambos.[9]
Há três modos distintos de reprodução dentro do grupo Ostracoda. Estes podem ser: exclusivamente sexuado, exclusivamente partenogenético ou misto. A maioria dos ostracodos se reproduz sexuadamente, contudo, algumas espécies não-marinhas (todas pertencentes à subclasse Podocopa), apresentam indícios de realizarem partenogênese. Em minoria, verifica-se que algumas espécies apresentam populações com ambos os modos reprodutivos, mas sem que ambos ocorram concomitantemente.[5]
Os ostracodos são, em sua maioria, animais dioicos que apresentam fecundação interna com transferência direta de gametas. Os dutos espermáticos dos machos se abrem em dois pênis esclerotizados localizados ventralmente no terceiro par de apêndices do tronco. Os gonóporos femininos se localizam no último par de apêndices do tronco em região ventral.
Durante a cópula de algumas espécies de Ostracoda, o macho utiliza as segundas antenas ou o primeiro par de pernas para imobilizar dorsalmente a fêmea. Os pênis são inseridos nos gonóporos femininos e os espermatozoides são transferidos à fêmea.
A partenogênese, em ostracodos, parece estar atrelada à ocorrência em habitats efêmeros de água doce.[10] Em representantes não-marinhos da subclasse Podocopa, especialmente em Cypridoidea, infere-se que algumas espécies sejam capazes de se reproduzir por partenogênese, uma vez que machos destas espécies nunca foram encontrados. Dentre as espécies europeias da família Cyprididae, machos são desconhecidos em 80% dos casos.[12]
Alguns registros demonstram que certas espécies são capazes de alternar entre os modos sexuado e partenogenético. Eucyphs virens, por exemplo, é uma espécie de Cypridoidea que apresenta partenogênese geográfica, ou seja, seu modo reprodutivo varia conforme sua distribuição espacial. Populações de E. virens encontradas em lagoas temporárias pela Europa apresentavam partenogênese, enquanto em certos locais na Espanha, sul da França e Silícia se reproduziam sexuadamente.
Na maioria das espécies, as fêmeas ovipõem, mas algumas espécies incubam os ovos internamente às suas valvas. A oviposição se dá tanto livremente na água quanto associada a algas ou rochas, podendo ser depositados ovos isolados ou agrupamentos dos mesmos. A incubação dos ovos se dá em uma expansão posterior da carapaça da fêmea, podendo conter até 85 crias em alguns taxa. Alguns taxa de Podocopida incubam ovos e juvenis até que realizem a segunda ou terceira, podendo haver crias em diferentes estágios de desenvolvimento dentro da câmara incubadora.[12]
Alguns ostracodos que habitam corpos temporários de água doce produzem ovos de resistência[12][10], que podem permanecer em estado latente por meses ou anos até que o ambiente se torne favorável novamente.[13]
Os ostracodos possuem distribuição diversa, podendo habitar ecossistemas aquáticos, ambientes dulcícolas e marinhos onde possuem grande abundância em bentos, apesar de algumas espécies serem excelentes nadadores, e habitam o interior de plantas emersas e submersas, mas podem habitar até mesmo ambientes semi-terrestres ou terrestres, em que comumente são associados a musgos.[11] Vale lembrar que esses crustáceos possuem adaptações morfofisiológicas a ambientes hostis, como aqueles que têm falta de água. Possuem diferentes hábitos alimentares, podendo ser carnívoros, herbívoros, filtradores, se alimentando de outros pequenos crustáceos, peixes, anelídeos, representantes vegetais, partículas orgânicas suspensas e detritos. Todavia, esses animais são predados por peixes, invertebrados planctônicos ou bentônicos e por algumas aves aquáticas.[14]
Algumas espécies de ostracodos também contribuem para a luminescência dos mares emitindo uma brilhante luz azul.[15] O mecanismo químico para esse fenômeno se baseia na proteína luciferina. Na presença de oxigênio e da enzima luciferinase, essa molécula sofre oxidação e acaba por emitir luz. Este processo ocorre em glândulas e pode tanto culminar no acúmulo destes fatores na carapaça como na secreção para a água. Ocorre majoritariamente nos períodos noturnos e está muitas vezes relacionado a uma corte sexual entre os indivíduos, que pode envolver outros comportamentos, como movimentos ascendentes em espiral e uma pulsação sincronizada entre grupos de animais próximos[16]. A bioluminescência também pode ser útil para evitar a predação. No caso da Vargula sp., quando atacada por um peixe planctívoro, produz uma luminosa nuvem com cerca de alguns centímetros. Mantida por alguns instantes, que duram de segundos a minutos, essa coluna de luz pode incomodar o predador a ponto de ele evadir o local, ou até mesmo atrair um peixe maior que acaba por espantá-lo.
Os primeiros fósseis dos Ostracoda foram reconhecidos em rochas do Período Ordoviciano, cerca de 485 a 443 milhões de anos atrás. Com sua carapaça de calcita, estes animais apresentam um alto potencial de conservação, e combinado com a sua grande diversidade e ampla distribuição nos habitats aquáticos, se tornaram os artrópodes mais preservados no registro fóssil. Esta abundância faz com que os ostracodos sejam uma ferramenta útil aos paleontólogos, tanto na estratigrafia como na reconstituição de paleoambientes (indicadores de profundidade, temperatura e salinidade).[17]
A descoberta de um fóssil da espécie Colymbosathon ecplecticos, em uma rocha de 425 milhões de anos na Grã-Bretanha, anunciou o órgão reprodutor masculino mais antigo já descrito. A morte do crustáceo bivalve foi provocada por cinzas provenientes de uma erupção vulcânica, que preservou o animal e suas partes moles. A reconstituição 3-D do fóssil revelou detalhes das brânquias, cerdas nos membros articulados e dos órgãos reprodutores.[18]
Além de serem muito abundantes e apresentarem uma concha mineralizada, ostracodos apresentam alta sensibilidade a variações do meio, o que os tornam marcadores muito úteis, no registro paleontológico, para indicar variações ambientais ao longo do tempo. Estas variações podem ser tanto de natureza abiótica (como salinidade, temperatura, turbidez, turbulência, profundidade, entre outros) como de natureza biótica (interações intra e interespecíficas ou características intrínsecas aos indivíduos, como a capacidade de mobilidade e a taxa reprodutiva) e se expressam na forma de variações na abundância das espécies, nas distribuições espaciais destas e na morfologia de suas conchas[19].
A formação de nódulos e o grau de reticulação das conchas são exemplos de modificações morfológicas das conchas. Estas modificações podem ter causas genotípicas (sendo utilizadas como critérios taxonômicos)[20] ou fenotípicas (com formação induzida pelas condições do meio).[19] As modificações de causa genotípica constituem um elemento confiável para fins sistemáticos e filogenéticos[20], enquanto as fenotípicas constituem potenciais indicadores paleoambientais.
Em ostracoda, os nódulos fenotípicos se devem à incapacidade dos indivíduos de regular a pressão osmótica eficientemente durante a ecdise em ambientes com salinidade variável. No processo de muda, os indivíduos deixam de apresentar a epicutícula como barreira entre o organismo e o meio. Dependendo da espécie em questão, os nódulos serão formados devido a altas ou baixas concentrações de sais no ambiente. Em Cyprideis torosa, a formação de nódulos é interpretada como resposta a um ambiente que se apresenta hiposmótico em relação ao organismo.[21] Durante a ecdise, há entrada de água no corpo hiperosmótico do ostracoda, aumentando sua pressão interna e criando protuberâncias na carapaça que, ao enrijecer após a muda, tornar-se-ão nódulos. Assim, para Cypideis torosa, um aumento no número de nódulos da concha se dá por diminuição da concentração de sais no ambiente. Já em Theriosynoecum kirtlingtonense, a origem do nódulo é uma resposta ao aumento da salinidade, sendo consequência da maior atividade do sistema excretor do organismo[22]. Assim, indivíduos de valvas lisas seriam oriundos de corpos de água doce enquanto os de valvas com nódulos demonstrariam incrementos na salinidade do meio. Há, ainda, autores que relatam a formação de nódulos como processo resultante de deficiência nutricional.
Conhecendo-se a origem das características de origem fenotípica, é possível a reconstrução das condições ambientais de épocas passadas a partir de registros fósseis.[22]
A classe Ostracoda, dentre as diversas propostas taxonômicas e filogenéticas do grupo, pode ser divida em quatro grandes ordens [23]que apresentarão diferenças tanto morfológicas como de hábitos de vida e ocorrência no ambiente. Além das espécies viventes, estão presentes nestes grupos numerosas espécies fósseis, aproximadamente 50% do número total descrito.[24]
No que diz respeito a origem dos ostracodos, os mais antigos encontrados em depósitos do Ordoviciano (448 a 443 Ma) que se tem conhecimento eram marinhos e provavelmente bentônicos. Lá já estavam presentes as principais linhagens destes crustáceos, sendo que a sua origem filogenética ainda permanece obscura. Dados morfológicos e moleculares sugerem que está classe não constitui um grupo monofilético, e que, provavelmente, a atual subclasse Myodocopa (composta pelas ordens Myodocopida e Halocyprida) surgiu depois da subclasse Podocopa (Platycopida e Podocopida).[25]
Os Myocopoda, uma subclasse dos ostracodos, são majoritariamente marinhos e incluem formas bentônicas, pelágicas e necto bentônicas (que vivem próximas ao fundo do mar ou lago), habitando desde profundezas abissais a superfície do corpo d'água. O hábito alimentar deste grupo é tão variável quanto a sua distribuição. Encontram-se espécies predadoras, detritívoras e filtradoras. As predadoras atacam e consomem presas vivas, como por exemplo copépodes pelágicos. As detritívoras usam as mandíbulas para suspender partículas do fundo e o batimento de brânquias para conduzir o alimento, que será capturado pela maxila. As espécies filtradoras se utilizam de um arranjo de cerdas da maxílula e, com o quinto apêndice, conseguem extrair partículas da corrente de água gerada pelo mesmo mecanismo de batimento.[25]
Apresentam as seguintes ordens:
A ordem Halocyprida agrega a maioria dos ostracodos planctônicos. São característicos pela ausência de olhos evidentes e por apresentarem a antena 2 como membro mais desenvolvido, a qual o musculoso protopodito ocupa metade da carapaça e prove a força para a natação via o exopodito.[26] O sétimo par de apêndices é vestigial e ocupa apenas dois segmentos. O último destes pares apresenta duas setas, uma longa e outra curta, que permanecem em um movimento constante e provavelmente funcionam para manter a superfície interna da carapaça limpa.
A ordem Myodocopida também apresenta seres planctônicos, porém não é a maioria [27]. Possuem um olho lateral composto bem desenvolvido ou, em algumas espécies famosas como do gênero Gigantocypris, o olho é naupliar e central. Os apêndices corpóreos e ornamentações da carapaça são simétricos e, diferentemente dos Halocyprida, o sétimo par de membros é multi segmentado e carrega um conjunto de cerdas.
Esta subclasse apresenta as ordens mais diversas de ostracodos, com espécies habitando virtualmente todos os ambientes aquáticos, sendo eles marinhos, de água doce ou salobro. Os representantes, no que diz respeito aos hábitos de vida, são igualmente diversos como os Myocopoda, apresentando mecanismos de captura de alimento semelhantes. Na morfologia é possível observar duas principais diferenças: o endopodito da segunda antena é mais longo, enquanto nos Myocopoda é o exopodito. No sétimo par de apêndice o presente grupo possui uma grande variedade de formas, mas nunca em um formato cilíndrico, como é típico no outro. As ordens deste grupo são:[25]
A ordem Platycopida é constituída majoritariamente por ostracodos diminutos, com menos de 1 mm. As valvas destes são assimétricas, sendo a direita maior e que acaba circundando a esquerda ao longo de toda a sua margem. Seus apêndices (6 pares) mostram adaptação a uma vida bentônica e escavadora, não sendo capazes de nadar. Uma característica muito utilizada pelos taxonomistas para diferenciar os integrantes deste grupo dos Podocopideos é a presença de feixes de cerdas na maxila 1 e mandíbula.[28]
Grupo dos ostracodos que apresenta maior número de espécies, incluindo todas as que habitam ambientes de águas interiores, tanto salgadas como doces, e outras tantas que são encontradas no mar e zonas estuarinas. Assim como nos Myodocopida, a antena 2 auxilia na locomoção e é frequente a presença de seis grandes cerdas no endopodito, comumente chamadas de cerdas natatórias. Elas são reduzidas nos grupos bentônicos e intersticiais, visto a pouca capacidade de natação no ambiente. As espécies continentais que vivem em áreas de água temporária possuem uma estratégia interessante para contornar este problema: produzem ovos de resistência que podem ficar meses e até anos em estado latente, até que o ambiente se torne novamente favorável.[13]
Listar os representantes de Ostracoda na fauna brasileira ainda é algo incerto, que está sendo trabalhado, já que existem poucos especialistas brasileiros a identificação desses crustáceos é relativamente mais difícil, pois não existem chaves de identificação para isso. Muitos ecossistemas onde habitam ainda não foram estudados, como riachos, lagoas temporárias, ambientes terrestres, além disso, sabe-se pouco a respeito de aspectos da biologia de vários representantes das espécies ostracodos. Porém, de acordo com estudos recentes, no Brasil, são conhecidas 117 espécies representantes de 37 gêneros. Em territórios brasileiros, como nos pantanais da região centro-oeste, podemos encontrar espécies das famílias Cyprididae, Candonidae, Limnocytheridae e Darwinulidae. Há uma preocupação em explorar melhor os representantes de Ostracoda na fauna brasileira, por conta disso em projetos como SISBIOTA/CNPq/Fundação Araucária estão sendo elaborando checklists desses crustáceos em território brasileiro, assim como um atlas de identificação que conta com informações a respeito da biologia geral dos ostracodos.[29]
_(20088437524).jpg)
|primeiro2= at position 8 (ajuda) Os ostracodos ou ostracodes (Ostracoda) são uma classe de pequenos crustáceos, com comprimento variando de 0,1mm a 32mm. Possuem como característica marcante uma concha bivalve composta, na maioria dos casos, por quitina e carbonato de cálcio, servindo-se das antenas como principais meios de locomoção.
A concha os protege do ambiente exterior. São animais com abundante registo fóssil (maior dentre os artrópodes), que remete a cerca de 485 milhões de anos atrás, passando por momentos difíceis da vida na Terra, como as cinco grandes extinções em massa do Fanerozoico. Podem ser encontrados em águas marinhas, como nas regiões profundas do oceano, e também em águas doces. Os ostracodos são componentes fundamentais para os ecossistemas, habitam tanto a epifauna, infauna e coluna d'água. Se alimentam de detritos orgânicos, plantas, algas e alguns outros animais, como jovens anelídeos.Existem aproximadamente 33.000 espécies fósseis e vivas nesta classe, porém certamente existem mais a serem descritas. Estima-se que as espécies vivas sejam em torno de 10.000 a 15.000.
Ostracodele (Ostracoda) (din greaca ostrakon = cochilie ; eidos = înfățișare) sunt o clasă de crustacee inferioare mici, de 1–10 mm, dulcicole sau marine. Au corpul divizat într-un număr mic de segmente și acoperit în întregime cu o carapace (chitinoasă cu impregnări calcaroase) bivalvă, ovalară și simetrică. Au cel mult 7 perechi de apendice (3 perechi de picioare, 2 perechi de antene, 1 pereche de mandibule, 1 pereche de maxilare), care se pot reduce la două sau dispar. Înoată cu antenele. Abdomenul se termină prin două ramuri dispuse în formă de furcă și prevăzute cu gheare. Prezintă importanță, fiindcă pot servi ca hrană naturală a peștilor, iar speciile dulcicole sunt importante ca ecarisatori (curățitori) ai apelor.
Ostracodele (Ostracoda) (din greaca ostrakon = cochilie ; eidos = înfățișare) sunt o clasă de crustacee inferioare mici, de 1–10 mm, dulcicole sau marine. Au corpul divizat într-un număr mic de segmente și acoperit în întregime cu o carapace (chitinoasă cu impregnări calcaroase) bivalvă, ovalară și simetrică. Au cel mult 7 perechi de apendice (3 perechi de picioare, 2 perechi de antene, 1 pereche de mandibule, 1 pereche de maxilare), care se pot reduce la două sau dispar. Înoată cu antenele. Abdomenul se termină prin două ramuri dispuse în formă de furcă și prevăzute cu gheare. Prezintă importanță, fiindcă pot servi ca hrană naturală a peștilor, iar speciile dulcicole sunt importante ca ecarisatori (curățitori) ai apelor.
Dvoklopniki (znanstveno ime Ostracoda, iz grške besede óstrakon - »ploščica« oz. »lupina«) so velik razred rakov, v katerega uvrščamo približno 5650 danes živečih opisanih vrst.
Skupina je dobila ime po značilni obliki karapaksa, ki je grajen iz dveh loput in popolnoma obdaja telo, zaradi česar po mnogih znakih spominjajo na školjke. Loputi sta ovalne oblike, ojačani s kalcijevim karbonatom, povezani na hrbtni strani s tečajem in zapirajo ju mišična vlakna, ki se pripenjajo v sredini vsake od njiju. V splošnem so to majhne živali, dolge po nekaj milimetrov in rjavkasto ali zelenkasto obarvane. Največji znan dvoklopnik zraste 3 cm v dolžino.
Glava zaseda večino prostora znotraj karapaksa, na njej so dobro razvite tipalnice in obustne okončine. Vse vrste imajo na glavi neparno navplijevo oko, sestavljene oči pa imajo le predstavniki skupine Myodocopa. Oprsje je močno reducirano, njegova členjenost je zabrisana in nosi kvečjemu dva para nog, ki so lahko oblikovane kot hodilne, plavalne, grabilne ali čistilne okončine.
Dvoklopniki dihajo skozi telesno površino in nimajo škrg. Mnoge vrste so tudi brez srca in ožilja.
Za dvoklopnike je znano, da privabljajo spolne partnerje z bioluminiscenco. Parjenje poteka tako, da samec zgrabi samico s tipalnicami in izbrizga semensko tekočino med njuni loputi v spolno odprtino. Njihova posebnost so tudi izjemno velike semenčice, ki lahko po dolžini večkrat presegajo samca. Samica oplojena jajčeca izlega posamič v vodo ali jih prilepi na podlago. Pri nekaterih vrstah se jajčeca razvijajo znotraj oklepa samice. Sladkovodne vrste, ki živijo v začasnih vodnih telesih, preživijo sušna obdobja kot jajčeca. Mnoge od teh se lahko razmnožujejo tudi partenogenetsko.
Ličinke so podobne odraslim živalim. Ob vsaki levitvi odvržejo tudi karapaks; po preobrazbi v odraslo žival se nehajo leviti.
Predstavniki skupine živijo po vsem svetu v morjih in vseh vrstah sladkovodnih okolij. Večinoma se zadržujejo pri dnu ali živijo pritrjeni na vodno rastlinje oz. druge potopljene predmete, določene vrste pa so planktonske. Druge živijo pritrjene na večje živali. Tudi prehransko so zelo raznolika skupina, med njimi so rastlinojede, mesojede, mrhovinarske in filtratorske vrste.
Dvoklopniki so starodavna skupina, ki obstaja že od kambrija. Njihovi fosilni ostanki so zaradi trdnega skeleta izredno številčni in fosilni zapis je praktično neprekinjen od takrat. Opisanih je kar 10.000 fosilnih vrst, kar je več od znanih živečih. Taksonomija fosilnih ostankov temelji izključno na morfologiji loputastega karapaksa, saj je to edini ostanek. Zaradi svoje pogostosti so uporabni za datiranje kamnin.
Po ocenah danes živi okrog 12.000 vrst, od tega je opisanih 5650. Slovenska favna še ni temeljito raziskana, zaenkrat je za slovensko ozemlje znanih okrog 50 vrst.
Dvoklopniki (znanstveno ime Ostracoda, iz grške besede óstrakon - »ploščica« oz. »lupina«) so velik razred rakov, v katerega uvrščamo približno 5650 danes živečih opisanih vrst.
Musselkräftor eller ostrakoder (Ostracoda) är en klass bland kräftdjuren. De är små, oftast omkring 1 mm, och förekommer i alla slags vattenmiljöer, både hav och sötvatten. Kroppen är tillplattad från sidorna och omges av ett skal som har formen av ett musselskal, därav namnet. Det vetenskapliga namnet Ostracoda kommer från grekiskans ὀστρακώδης (ostrakodes), lik en skärva (οστράκων, ostrakon, skal eller krukskärva)[1]. Musselkräftor är mycket vanliga som fossil och ett stort antal fossila arter är kända, och de har mycket stor betydelse som ledfossil. Omkring 65 000 arter har beskrivits, men på grund av rikliga synonymer räknas bara 33 000 som giltiga arter. Av dessa är cirka 13 000 nu levande, övriga är fossila.[2]
Kroppen består av huvud och thorax, skilda av en insnörning på ventralsidan. Till skillnad från de flesta kräftdjur har de ingen tydlig segmentering. Storleken är i de flesta fall 0,5–2 mm, men varierar från 0,2 mm till 30 mm. Störst är Gigantocypris-arterna.
Huvudet är den största delen av kroppen och har de flesta bihangen. Det finns två par välutvecklade antenner som djuret använder för att simma genom vattnet. Mundelarna är ett par mandibler (käkar) och två par maxiller.
Thorax (mellankroppen) har typiskt två (i något fall tre) benpar, men dessa är reducerade till ett par eller saknas helt hos många arter. Från svansspetsen utgår två utskott (rami) som är riktade nedåt och lite framåt från skalets bakända.
Abdomen (bakkroppen) är reducerad eller saknas. Gonaderna är relativt stora hos vuxna djur.
Skalet som är typiskt för ostrakoderna och har gett dem namn, är byggt som ett musselskal. Gångjärnet mellan skalhalvorna (valvlerna) finns på ryggsidan. Skalet består av kitin och är mer eller mindre mineraliserat genom kalkinlagring. Det bildas liksom hos musslorna från ett hudveck.
Ostrakoder har typiskt inga gälar utan tar upp syre genom speciella plattor på kroppsytan. De flesta har inget hjärta eller blodkärlssystem utan blodet cirkulerar fritt. Kvävehaltiga restprodukter utsöndras av körtlar vid maxillerna eller antennerna.
Det viktigaste sinnet är troligen känseln, och ostrakoderna har känsliga borst över kroppsytan och extremiteterna. De har dock även ett oparigt naupliusöga, och i några fall också ett par komplexögon.
Musselkräftor förekommer i alla akvatiska miljöer, i både salt och sött vatten (hav, djuphav, bräckvatten, sjöar, floder, grundvatten).
Ostrakoderna rör sig mest krypande på botten eller grävande i slammet. En del arter kan simma under kort tid. Arter som varaktigt lever aktivt simmande är däremot sällsynta och mest marina. En del gräver ner sig i botten och lever som filtrerare.
Några få arter finns i halvakvatiska miljöer. Mesocypris-arter är t.ex. kända från fuktiga skogsjordar, våt mossa, vatten i trädhål o.dyl. i Sydafrika, Australien, Nya Zeeland och Tasmanien.
Näringen är varierad. Det finns detritusätare, asätare, filtrerare och rovdjur. Några betar alger, andra suger på växter. Till rovdjuren hör Gigantocypris som kan fånga små fiskyngel och pilmaskar. De är 30 mm och lever i djuphavet. Till asätarna hör Macrocypris, som påträffats på döda hoppkräftor. Musselkräftor från familjen Cyprinidae uppträder ofta i stora mängder på döda snäckor i sötvatten. Asätare och nedbrytare spelar stor roll i ekosystemen i hav och sötvatten.
De kan också leva som kommensaler på andra kräftdjur. Arter i släktet Entocythere fäster sig t.ex. på gälarna och extremiteterna på amerikanska flodkräftor av familjen Cambaridae. Några arter förekommer också på märlkräftor.
Livslängden är troligen oftast några månader. I sötvatten lever musselkräftorna vanligen från vår till höst och övervintrar som ägg. Längsta kända livslängden har den marina arten Philomedes globosus som blir könsmogen vid 1–2 års ålder och lever upp till 4 år.
Många rovdjur har ostrakoder som byte. Ett exempel från marin miljö är små musslor (fam. Cuspidariidae) som detekterar ostrakoder med hjälp av sinneshår vid andningsorganen och sedan tar in dem genom ett kraftigt sug. Även groddjur kan förtära vissa ostrakoder.
De flesta musselkräftor är skildkönade, men partenogenes förekommer. Parningen sker i typiska fall under svärmning, då stort antal musselkräftor simmar tillsammans. Hanen har två penisar och honan två könsöppningar. Spermierna är ofta mycket stora och hoprullade innan de avges.
Äggen läggs oftast i vattnet som plankton, eller är fästa vid vegetation eller underlaget. I några fall utvecklas äggen innanför skalet, vilket ger större skydd. Från ägget kläcks en naupliuslarv, som redan har ett hårt skal samt mandibler. Den genomgår larvstadier med 6 - 8 hudömsningar och är sedan ett vuxet djur.
Ostrakoder är de vanligaste fossila leddjuren och finns i alla lager från Kambrium till nutid. De finns t.o.m. i baltisk bärnsten från Eocen. De är särskilt viktiga för biostratigrafi och som ledfossil, dels för ålderbestämning av sedimentära bergarter, dels eftersom de ger viktig paleoekologisk information om miljön som de levde i.
De har stor betydelse för paleoklimatologisk forskning. En nyutvecklad metod, kallad "mutual ostracod temperature range" (MOTR), liknande "mutual climatic range" (MCR) för skalbaggar, kan användas för att bestämma paleotemperatur.
Som ledfossil har de också stor betydelse vid oljeletning.
Vissa ostrakoder har ett lysorgan som bildar ljusalstrande kemiska ämnen. Ljuset används ofta som försvar[3], men kan också spela roll vid parningen. Sådana arter, som förekommer i Karibien, avger ett blått ljus på natten ("blue sand").
Musselkräftor eller ostrakoder (Ostracoda) är en klass bland kräftdjuren. De är små, oftast omkring 1 mm, och förekommer i alla slags vattenmiljöer, både hav och sötvatten. Kroppen är tillplattad från sidorna och omges av ett skal som har formen av ett musselskal, därav namnet. Det vetenskapliga namnet Ostracoda kommer från grekiskans ὀστρακώδης (ostrakodes), lik en skärva (οστράκων, ostrakon, skal eller krukskärva). Musselkräftor är mycket vanliga som fossil och ett stort antal fossila arter är kända, och de har mycket stor betydelse som ledfossil. Omkring 65 000 arter har beskrivits, men på grund av rikliga synonymer räknas bara 33 000 som giltiga arter. Av dessa är cirka 13 000 nu levande, övriga är fossila.
Черепашкові раки або Остракоди (лат. Ostracoda) - клас ракоподібних. Дрібні ракоподібні з нечленістим тілом, в основному стислим з боків, одягненим двостулковою раковиною, з сімома парами придатків (антен, щелеп і ніг), з ногообразними щупальцями верхніх щелеп, великими нижніми щелепами і нечленістим коротким черевцем.
Сучасні представники цього загону малі (по великій частині не більше 1-2 мм, лише деякі до 6 мм), копалини (від яких збереглися лише черепашок, починаючи з верхнекембрийских відкладень) частиною значно крупніше (деякі до 9 см). Тіло їх повністю укладена в двостулкову хітинову, іноді з відкладеннями вапна, раковину, прозору або непрозору, поверхня якої в основному покрита виступами, утворюють різні візерунки.
Загальна форма раковини в основному чечевицеобразна або почкообразна, передній кінець часто товщий, чим задній. На спинному боці стулки раковини, надають цим тваринам зовнішню схожість з пластинчатожаберными молюсками (яким і приписували рештки остракод), з'єднані еластичним тяжем, що обумовлює розкриття стулок; змикаються стулки, завдяки дії м'язів (аддукторів), що прикріплюються кінцями до внутрішній стороні стулок і йдуть в поперечному напрямку від однієї стулки до другої. У спокійному стані Остракоды злегка відкривають стулки і плавають за допомогою антен або лазять за допомогою вусиків і ніг, відштовхуючись притому кінцем абдомена, по підводних предметів. Потривожені, вони змикаються стулки, падають на дно і лежать нерухомо. Обидві пари антен служать органами повзання і плавання; у Cypridina перша пара несе також нюхові нитки.
У Cypris і Cythere антени 2-ї пари ногообразні і закінчуються сильними крючкообразной щетинками, у Halocypridae і Cypridinidae вони представляють двуветвисті плавальні ніжки, придаточна гілка яких у самців обладнана гачками для схоплювання самок.
Рот забезпечений верхньою губою, сильними верхніми щелепами з ногообразними щупальцями, парою нижніх щелеп, іноді (у Cypridae і Cytheridae) з великою засадженій волосками платівкою, яка своїми коливаннями сприяє обміну води, що служить для дихання. З інших 3 пар придатків дві перші мають теж форму щелеп, то форму ніжок, представляючи у різних остракод значну різноманітність; остання пара завжди має будову ніжки.
Черепашкові раки або Остракоди (лат. Ostracoda) - клас ракоподібних. Дрібні ракоподібні з нечленістим тілом, в основному стислим з боків, одягненим двостулковою раковиною, з сімома парами придатків (антен, щелеп і ніг), з ногообразними щупальцями верхніх щелеп, великими нижніми щелепами і нечленістим коротким черевцем.
Ostracoda là tên một lớp của loài giáp xác mà đôi khi chúng được gọi là tôm hạt (tên tiếng Anh: Seed shrimp). Có khoảng 70.000 loài (chỉ có 13.000 loài đã được xác định) đã được tìm thấy[1]. Chúng là động vật giáp xác nhỏ, thường có kích thước khoảng 1 mm (0,039 in), nhưng thay đổi từ 0,2 đến 30 mm (0,0079 đến 1,1811 in) trong trường hợp chúng thuộc chi Gigantocypris. Cơ thể của chúng phẳng từ bên này sang bên kia và được bảo vệ bởi vỏ. Bản lề của vỏ ở phần trên (lưng) của cơ thể. Ostracod là nhóm các sinh vật có cùng đặc điểm hình thái học tổng thể, tuy nhiên, hình thái học của chúng không đơn điệu.[2]
Chúng có thể là một phần của động vật phù du hoặc là một phần của sinh vật đáy (phổ biến nhất), chúng thường sống trên hoặc bên trong tầng trên của đáy biển. Nhiều loài thuộc lớp ostracods, đặc biệt là Podocopida có thể sống trong môi trường nước ngọt. Và cũng có một số loài thuộc chi Mesocypris sống trên mặt đất ở những khu vực đất ẩm ướt trong các khu rừng của Nam Phi, Australia và New Zealand[3]. Các loài thuộc lớp này có nhiều thức ăn khác nhau,, một số thì ăn thịt, mốt thì ăn thực vật, một số khác thì ăn đáy và ăn xác thối.
Tính đến năm 2008, khoảng 2000 loài và 200 chi của lớp ostracods sống trên cạn được tìm thấy[4]. Tuy nhiên, một phần lớn các loài này vẫn chưa có mô tả.
Ostracoda là tên một lớp của loài giáp xác mà đôi khi chúng được gọi là tôm hạt (tên tiếng Anh: Seed shrimp). Có khoảng 70.000 loài (chỉ có 13.000 loài đã được xác định) đã được tìm thấy. Chúng là động vật giáp xác nhỏ, thường có kích thước khoảng 1 mm (0,039 in), nhưng thay đổi từ 0,2 đến 30 mm (0,0079 đến 1,1811 in) trong trường hợp chúng thuộc chi Gigantocypris. Cơ thể của chúng phẳng từ bên này sang bên kia và được bảo vệ bởi vỏ. Bản lề của vỏ ở phần trên (lưng) của cơ thể. Ostracod là nhóm các sinh vật có cùng đặc điểm hình thái học tổng thể, tuy nhiên, hình thái học của chúng không đơn điệu.
Chúng có thể là một phần của động vật phù du hoặc là một phần của sinh vật đáy (phổ biến nhất), chúng thường sống trên hoặc bên trong tầng trên của đáy biển. Nhiều loài thuộc lớp ostracods, đặc biệt là Podocopida có thể sống trong môi trường nước ngọt. Và cũng có một số loài thuộc chi Mesocypris sống trên mặt đất ở những khu vực đất ẩm ướt trong các khu rừng của Nam Phi, Australia và New Zealand. Các loài thuộc lớp này có nhiều thức ăn khác nhau,, một số thì ăn thịt, mốt thì ăn thực vật, một số khác thì ăn đáy và ăn xác thối.
Tính đến năm 2008, khoảng 2000 loài và 200 chi của lớp ostracods sống trên cạn được tìm thấy. Tuy nhiên, một phần lớn các loài này vẫn chưa có mô tả.
Раку́шковые, или остракоды[1] (лат. Ostracoda), — класс ракообразных[2]. Мелкие ракообразные с нечленистым телом, в основном сжатым с боков, одетым двустворчатой раковиной, с семью парами придатков (антенн, челюстей и ног), с ногообразными щупальцами верхних челюстей, большими нижними челюстями и нечленистым коротким брюшком.
Современные представители этого отряда малы (по большой части не более 1—2 мм, лишь немногие до 6 мм), ископаемые (от которых сохранились лишь раковинки, начиная с верхнекембрийских отложений) частью значительно крупнее (некоторые до 9 см). Тело их полностью заключено в двустворчатую хитиновую, иногда с отложениями извести, раковину, прозрачную или непрозрачную, поверхность которой в основном покрыта выступами, образующими различные узоры.
Общая форма раковины в основном чечевицеобразная или почкообразная, передний конец часто толще заднего. На спинной стороне створки раковины, придающие этим животным внешнее сходство с пластинчатожаберными моллюсками (которым и приписывали остатки остракод), соединены эластическим тяжем, обусловливающим раскрывание створок; смыкаются створки, благодаря действию мускулов (аддукторов), прикрепляющихся концами к внутренней стороне створок и идущих в поперечном направлении от одной створки к другой. В спокойном состоянии Остракоды слегка приоткрывают створки и плавают с помощью антенн или ползают с помощью усиков и ног, отталкиваясь притом концом абдомена, по подводным предметам. Потревоженные, они смыкают створки, падают на дно и лежат неподвижно. Обе пары антенн служат органами ползания и плавания; у Cypridina первая пара несёт также обонятельные нити.
У Cypris и Cythere антенны 2-й пары ногообразны и оканчиваются сильными крючкообразными щетинками, у Halocypridae и Cypridinidae они представляют двуветвистые плавательные ножки, придаточная ветвь которых у самцов снабжена крючками для схватывания самок.
Рот снабжён верхней губой, сильными верхними челюстями с ногообразными щупальцами, парой нижних челюстей, иногда (у Cypridae и Cytheridae) с большой усаженной волосками пластинкой, которая своими колебаниями содействует обмену воды, служащей для дыхания. Из остальных 3 пар придатков две первые имеют то тоже форму челюстей, то форму ножек, представляя у разных остракод значительное разнообразие; последняя пара всегда имеет строение ножки.
Абдомен или оканчивается двураздельным придатком (вилочкой), или усаженной шипами и крючками пластинкой. Центральная нервная система состоит из надглоточного и подглоточного узла и брюшной цепочки, иногда слитой. Органы чувств (кроме упомянутых обонятельных), глаза, именно один средний глаз, состоящий из двух (иногда отдельных) половин (у Cypris, Cythere), или кроме того 2 сложных парных глаза.
Пищеварительный канал состоит из пищевода, переднего желудка, желудка с 2 вдающимися в толщу створок выростами («печёночными мешками») и кишки, оканчивающейся заднепроходным отверстием у основания абдомена.
Для дыхания служит вся поверхность тела; жаберных мешков на ногах нет, но на спине у некоторых Cypridinidae, у основания задней пары придатков, есть двойной ряд жаберных мешочков.
Сердце у некоторых (Cypridina) есть и имеет мешкообразную форму, у других (например Cypris) органов кровообращения нет.
Остракоды раздельнополы и разнополые особи более или менее существенно различаются. Самцы обладают более развитыми органами чувств и придатками (на 2-й паре антенн или, как у Cypris, на 2-й паре нижних челюстей или, наконец, в виде видоизменённой для этой цели пары конечностей), служащими для схватывания самок.
Мужские половые органы парные и состоят с каждой стороны из нескольких мешочков семенной железы, семяпровода и сложного совокупительного органа. У Cypris семя замечательно необыкновенной величиной (длиннее самого тела) живчиков.
Самки имеют 2 яичника, вдающихся в толщу створок, 2 яйцевода, 2 приёмника семени и два наружных половых отверстия при основании абдомена. У Cypris наблюдается и партеногенез.
В основном остракоды размножаются яйцами. Яйца или откладываются в воду (у Cypris прилепляются к водяным растениям), или остаются между створками до выхода из них молодых животных.
У Cypris развитие происходит довольно сложным метаморфозом; стадия, выходящая из яйца, по числу конечностей соответствует науплиусу, но одета уже тонкой двустворчатой раковиной.
У морских остракод развитие упрощено и может происходить и без метаморфоза.
Все остракоды живут в воде, частью пресной, частью в морской. Питаются преимущественно животными веществами, особенно трупами водных животных.
Значение их для человека такое же, как и у других низших ракообразных, то есть они служат пищей рыб.
Известно более 550 современных и около 500 ископаемых видов ракушковых; большинство живёт в море, некоторые на глубине до 5,5 км.
На декабрь 2018 года в классе выделяют следующие таксоны до подотряда включительно[2]:
Особенно распространён род Cypris, в основном живущий в пресных водах. Глаз непарный, сердца нет, передние антенны в основном 7-члениковые, с длинными щетинками, задние большей частью 6-члениковые; ног 2 пары, из которых задняя заворочена на спину, членики вилочки узки, длинны, с крючкообразными щетинками на конце; семянные железы и яичники вдаются в толщу створок. Представители рода известны уже в силурийских отложениях.
К роду Cypris близок род Notodromus: отдельные глаза, отсутствие жаберного придатка на 2-й паре нижних челюстей; сюда Notodromus monachus — длиной 1 мм, высотой 0,8, бледно-зеленоватого или белого цвета, с большими неправильными пятнами от оливково-зелёного до чёрного цвета; встречается летом и осенью, обыкновенная форма в пресных водах.
Раку́шковые, или остракоды (лат. Ostracoda), — класс ракообразных. Мелкие ракообразные с нечленистым телом, в основном сжатым с боков, одетым двустворчатой раковиной, с семью парами придатков (антенн, челюстей и ног), с ногообразными щупальцами верхних челюстей, большими нижними челюстями и нечленистым коротким брюшком.
介形綱（學名：Ostracoda），在日語或參考自日語的文獻亦作貝虫綱或貝形虫綱，是甲殼亞門之下的一個綱級分類單元，其生物泛稱作介形蟲或种子虾。目前已辨識的介形蟲有約7萬個物種，當中只有約1.3萬個現生種，其餘5萬多個皆為化石種[1]，可分類為多個目。介形蟲是一種小型的甲殻動物，一般約1 mm（0.039英寸）大小，但也有比較極端的巨海螢屬（英语：Gigantocypris）（Gigantocypris（英语：Gigantocypris））物種的尺寸變化從0.2至30 mm（0.008至1.181英寸）。
現今介形綱生物分佈廣泛，大部分為淡水與海水中的水生動物，也有部分品種為潮濕地帶的陸生動物[2]。
介形綱生物均為細小甲殼亞門生物，一般約1毫米（0.04英寸）大，但其大小的差異可以由0.2毫米（0.008英寸）到30毫米（1.2英寸）不等，當中以巨海螢（英语：Gigantocypris）的體型最大。
介形綱（學名：Ostracoda），在日語或參考自日語的文獻亦作貝虫綱或貝形虫綱，是甲殼亞門之下的一個綱級分類單元，其生物泛稱作介形蟲或种子虾。目前已辨識的介形蟲有約7萬個物種，當中只有約1.3萬個現生種，其餘5萬多個皆為化石種，可分類為多個目。介形蟲是一種小型的甲殻動物，一般約1 mm（0.039英寸）大小，但也有比較極端的巨海螢屬（英语：Gigantocypris）（Gigantocypris（英语：Gigantocypris））物種的尺寸變化從0.2至30 mm（0.008至1.181英寸）。
現今介形綱生物分佈廣泛，大部分為淡水與海水中的水生動物，也有部分品種為潮濕地帶的陸生動物。
介形綱生物均為細小甲殼亞門生物，一般約1毫米（0.04英寸）大，但其大小的差異可以由0.2毫米（0.008英寸）到30毫米（1.2英寸）不等，當中以巨海螢（英语：Gigantocypris）的體型最大。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 亜門 : 甲殻亜門 Crustacea 上綱 : オリゴストラカ上綱 Oligostraca 綱 : 貝虫綱 Ostracoda 学名 Ostracoda Latreilla, 1806 和名 貝虫貝虫（かいむし、学名 Ostracoda）は、節足動物門・甲殻亜門・貝虫綱に属す動物の総称である。貝形虫などとも呼ばれる。
外見的には双殻目（ミジンコ類）に似ているが、全身が二枚貝のような殻で覆われている。ウミホタルなどが属する。
外見的には二枚貝類のように、左右に分かれた殻に全身が包まれ、附属肢の一部以外はその外に出てこない。その点で、カイエビ類や様々な化石甲殻類に似たものが多い。またそのために体制や構造がわかりにくいが、実は殻をあけてもわかりにくい。体節の癒合が激しいためである。
見かけではミジンコ類に形と大きさが似るため、淡水産のものはカイミジンコと呼ばれる。ただし一般にミジンコ類が浮遊的な遊泳に特化しているのに対して、カイミジンコ類は匍匐的に底生生活的な活動が可能になっている。
深海には30mmに達するものも知られるが、一般的には0.5–2mm程度の小型の甲殻類である。
外面は完全に二枚の殻に覆われる。これは左右に分かれた背甲で、二枚貝の殻のように開閉できる。殻の背面にはちょうつがいがある。原始的とされるパレオピコダ目では、背甲は完全には分離せず、その幼生では背甲が一枚になっている。殻は程度の差はあるが石灰化している。表面は滑らかなもの、様々な突起や凹凸を持つものと様々である。
それ以外の外部形態は殻の中にあってなかなか見ることが出来ない。ちなみに安易に殻をあけても、殻と体が癒合しているので、細部の区別が難しい。したがって、胴体の形がこんなだ、という説明は難しい。区別できるのは、頭部と、胴部・尾部くらいである。胴部では体節構造がほとんど区別できない。原始的な群ではここに10の体節が区別できる。
頭部にはノープリウス眼があり、複眼を持つものは少ない。第一触角は分枝がなく、第二触角は二叉形。これらは感覚器だけでなく、群によって遊泳用や這う、掘るなどの機能を持ち、その形も様々である。それより後方、胴部の下面には大顎・小顎といくつかの附属肢、あるいはそれに由来する構造があるが、それらが何に相当するのかについては議論があり、意見の一致を見ていない。それらは殻から出て活動に使われるものもあるが、殻の中にあって掃除に使われるものや、性的役割を担う例もある。胴部の後端からは尾部が伸び、その先端は葉状肢となっている。この部分は前後にうごかすことが出来て、殻の外に出て蹴るように使える。
消化管は、口・食道・中腸・終腸・肛門が区別できる。また肝脾嚢がよく発達する。
消化管の背面側に心臓があるが、淡水産の種では欠くことが多い。
特にはっきり区別できる鰓はない。附属肢に薄膜状の外肢があって、これがその役割を担うと見られるものもあるが、多くは体表で呼吸が行われる。
また、二枚貝類の貝柱に似た、閉殻筋があって、左右の殻を閉じるのに使われる。
ポドコパ類では、多くのものが卵を体外に産み落とす。そこから孵化した幼生は、外部を二枚の殻で覆われているが、その内部には第一，第二触角と大顎を持ち、ノープリウス幼生に相当すると考えられている。多くのものでは、このあと次第に附属肢を追加しながら八回の脱皮を行い、成体になる。
ミオドコパ類の場合、胴部の後方に当たる貝殻内に卵は保護され、ここで孵化する。最初の幼生は第五肢までを持つ成体に似た姿で、その後少数回の脱皮を経て成体となる。
世界に広く分布し、淡水から海水に生息する。現生種では淡水域に生息するものの方が多い。深海に生息するものもいる。陸上でも、水を多く含むコケの間に生息するものもある。
一部はプランクトンとして浮遊生活するが、多くは底生に近く、水中を遊泳することも出来て、しかし基盤の上を這い回ることも出来る。水中の懸濁物を食うものから、水底の動物遺体や植物遺体を食うものまで、様々な食性のものがある。淡水中では死んだ魚などに群がる姿がよく見かけられるし、ウミホタルは魚の切り身で採集できる。なお、中生代にアンモナイトの死んだ軟体部に集まって食っていた様子と思われる化石も発見されている。
化石はカンブリア紀から発見され、これは甲殻類の中でも古いものの一つである。
ポドコパは殻が発達しているために化石も多く、微化石としてよく研究され、現在知られている化石種の数は、現生種を大きく上回る。個体密度も高かったため、しばしば化石が石灰岩の地層を形成する。ただし、ウミホタルに代表されるミオドコパの殻は柔らかいため、化石は少ない。
生体と人間との間には、実用的な利害関係はほとんど存在しない。淡水産のカイミジンコは金魚のエサとしても、殻が固くて好まれない。
ポドコパの化石からなる石灰岩層は、直接に石灰石資源にもなるが、しばしば地下に油田が眠っているため、化石貝虫の研究者には油田産業関係者が多い。ただし、地下探査技術の進歩により、化石貝虫の重要性は下がりつつある。
ウミホタルは発光が美しいとして観光資源となり、また発光生物のモデル生物としてよく研究された。
この類は、他の甲殻類とははっきり区別される構造を持ち、古くから一つのまとまった分類群として、また甲殻類の中では比較的原始的なものとして認められてきた。
現生種は世界で約5000種、化石種を合わせると13000種が知られている。日本からは現生種・化石種を合わせて366種が知られているが、研究が十分に進んでいるとは言えず、現在も新種発見が続いている[1]。
現生貝虫はミオドコパとポドコパの2上目（または亜綱）に分類される。形態の証拠はこれらが姉妹群であることを示唆するが、分子系統によればおそらく姉妹群ではなく（つまり貝虫は単系統ではなく）、ポドコパはおそらく鰓尾類に近縁で、ミオドコパはカイアシ類に近縁かもしれない[2]（いずれも顎脚綱）。これらが顎脚綱の中で占める位置づけは不明瞭である。
ミオドコパとポドコパは伝統的には2目ずつの4目（または亜目）に分類されてきたが、ここでは Yamaguchi & Endo (2003)[2]に従い、それとは異なる4目に分類した（ただし Kirkbycopida の名をより一般的な Palaeocopida に代えた）。亜目・上科はほぼ Martin & Davis[3]によるが、Yamaguchi & Endo に従い Punctoidea を独立させた。
ミオドコパは伝統的にはミオドコピダ目と枝柄目 Halocyprida Dana, 1853（新分類のクアドコパ亜目とハロキプリーナ亜目）に分けられるが、枝柄目の単系統性は不確実で、側系統の可能性がある。枝柄目を2目に分割し計3目とする説もあるが、ここではこの3グループをミオドコピダ目にまとめ、その中の3亜目とする。
ポドコパは伝統的にはカイミジンコ目と広義の扁柄目（新分類の扁柄目とパレオコーパ目）に分けられていた。しかし扁柄目とパレオコーパ目の類縁性は薄い。扁柄目はカイミジンコ目と共に単系統をなし、おそらく側系統のカイミジンコ目に内包されるのに対し、パレオコーパ目を加えた単系統性は不確かである[2]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
패충류(貝蟲類, 라틴어: Ostracoda)는 분류학상의 동물 구분 중 하나로, 갑각류에 속한다. 패충류는 패형류(貝形類) 또는 개형류(介形類)라고도 한다. 겉모습은 지각류(물벼룩류)와 유사하지만, 부속지를 감싸고 있는 배갑(Valve 혹은 Carapace)이라고 불리는 석회질의 껍질로 구성되어 있다. 부속지는 제 1촉각(Antennula), 제 2촉각(Antenna), Md(Mandibula), Mxl(Maxillula), First Thoracopod, Second Thoracopod, Third Thoracopod, 성기(Copulatory Organ)으로 총 8쌍으로 이루어져 있으며, 수컷의 성기는 (Hemipenis), 암컷의 성기는(Genital field)라고 불린다. 패충류는 주로 배갑의 형태에 따라 기초적인 분류가 가능하며, 상위 단계의 분류를 하기 위해서는 해부가 필수적이다. 해부를 통해 종(species) 수준의 동정이 가능하다. 부유성(Plankton)과 저서성(Benthos) 패충류로 구분되며, 해수, 담수, 기수역, 비온 후의 고인물 등등 환경조건이 맞으면 부화(Hatching)를 한다. 패충류는 화석종과 현생종으로 구분되며, 현생종의 경우 약 8천여 종이 보고가 되어있고, 화석종은 약 5만여 종이 보고가 되어있다. 국내는 2016년 기준으로 약 75종이 보고가 되었다.
다음은 범절지동물의 계통 분류이다.[1]
범절지동물 Tactopoda 진절지동물 대각류 범갑각류탄툴라쿠스류
빈갑류패충류(貝蟲類, 라틴어: Ostracoda)는 분류학상의 동물 구분 중 하나로, 갑각류에 속한다. 패충류는 패형류(貝形類) 또는 개형류(介形類)라고도 한다. 겉모습은 지각류(물벼룩류)와 유사하지만, 부속지를 감싸고 있는 배갑(Valve 혹은 Carapace)이라고 불리는 석회질의 껍질로 구성되어 있다. 부속지는 제 1촉각(Antennula), 제 2촉각(Antenna), Md(Mandibula), Mxl(Maxillula), First Thoracopod, Second Thoracopod, Third Thoracopod, 성기(Copulatory Organ)으로 총 8쌍으로 이루어져 있으며, 수컷의 성기는 (Hemipenis), 암컷의 성기는(Genital field)라고 불린다. 패충류는 주로 배갑의 형태에 따라 기초적인 분류가 가능하며, 상위 단계의 분류를 하기 위해서는 해부가 필수적이다. 해부를 통해 종(species) 수준의 동정이 가능하다. 부유성(Plankton)과 저서성(Benthos) 패충류로 구분되며, 해수, 담수, 기수역, 비온 후의 고인물 등등 환경조건이 맞으면 부화(Hatching)를 한다. 패충류는 화석종과 현생종으로 구분되며, 현생종의 경우 약 8천여 종이 보고가 되어있고, 화석종은 약 5만여 종이 보고가 되어있다. 국내는 2016년 기준으로 약 75종이 보고가 되었다.
