nomes no trilho de navegação
Beginning in the mid-1980’s, a captive breeding and reintroduction program was started using the two native populations of greater stick-nest rats on the Franklin Islands. In 1997, 8 rats were reintroduced within the Arid Recovery Reserve north of Roxby Downs in northern South Australia. In April 1999, these same eight rats bred and the trial was considered a success. In addition to the Arid Recovery Reserve in Roxby Downs, reintroduced populations of greater stick-nest rats currently reside on Salutation Island, Heirisson Prong (Western Australia), St. Peter Island, Reevesby Island, Venus Bay Conservation Park (South Australia), and The Scotia Sanctuary (New South Wales). Numerous attempts to reintroduce greater stick-nest rats to their native range on the mainland of Australia have been recorded and failed due to predation by native and introduced predators. Causes thought to have triggered the massive decline of greater stick-nest rat populations include severe drought, habitat destruction from introduced domestic stock and European rabbits, and predation by native and introduced predators (e.g. barn owls, feral cats, and foxes).
Existing conservation plans include the Threat Abatement Plan for Predation by European Red Fox and the Arid Recovery Initiative, which facilitates the monitoring and continued research on Greater stick-nest rat populations reintroduced at the reserve in Roxby Downs.
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
State of Michigan List: no special status
Little is known about greater stick-nest rats communications and perceptions.
Perception Channels: tactile ; chemical
Greater stick-nest rats have large ears and a fluffy coat, giving it a rabbit-like appearance leading early European colonists to call it a rabbit-rat. Greater stick-nest rats were once hunted for sport and considered easy prey. Early explorers and native hunters have documented setting the rat’s nests on fire or strategically pulling them apart. As the rats would flee from their nests to escape the attack. Tthey would either be captured by Aborigine dogs or hit with sticks and later eaten. Greater stick-nest rats are the last surviving species from its genus.
Little is known of the negative economic importance that greater stick-nest rats have to humans.
Greater stick-nest rats are a widely accepted candidate species for studying the genetic changes that occur within reintroduced animal populations. Twelve polymorphic loci have been isolated and characterized from greater stick-nest rats. These loci are being used to widen our understanding of population genetics and, more specifically, the genetic differences between captive and reintroduced populations. The conclusions drawn from studying this candidate species may be applied to explain the genetics of other captive and reintroduced populations.
Positive Impacts: research and education
Certain chenopod plant species may become less abundant in the presence of greater stick-nest rats due to their light, but continuous grazing. Also, greater stick-nest rats prefer some female plants to male plants of Atriplex vesicaria) due to a difference in water content, thus skewing the proportion of male to female plants within a population. However, during the eight month monitoring period within the Arid Reserve in Roxby Downs, no plant mortality was observed in any plant species that was grazed upon by the eight resident rats.
Greater stick-nest rats residing in captivity have a widely varied diet of foliage, flowers, seeds, and fruits from a diverse range of arid zone plant species. The leaves and shoots of succulent and semi-succulent shrubs seem to be preferred by the animals. Chenopod and other plant species that contain large amounts of water are also strongly preferred. Specifically, rats in captivity mainly consume common perennial dune species such as bladder saltbush (Atriplex vesicaria), ruby saltbush (Enchylaena tomentosa) and Sturt’s pigface (Gunniopsis quadrifida), the latter being the most heavily browsed. Gunniopsis quadrifida and Calandrinia remota are also commonly grazed upon due to their high water content. On the Franklin Islands, the diet of greater stick-nest rats consist almost entirely of leaves and fruits from succulent plants including Rhagodia crassifolia, Nitraria billardierei, Carpobrotus rossii and Tetragonia implexicoma, as well as a small percentage of grasses.
Greater stick-nest rats are not heavy grazers, typically eating small amounts of tissue from an individual plant at one time, most often at the tips of leaves. In captivity, rats spend much of their time foraging on top of and at the bases of the dunes. They were rarely seen wandering further than 150 m from daytime shelter sites. They most typically forage when they are covered by surrounding brush and normal nocturnal activity was seen in adult males that seemed to be loosely aimed towards foraging efforts. Greater stick-nest rats have been known to be quite resourceful and flexible in their foraging strategies, climbing bushes and pulling down branches to reach the youngest and ripest parts of the plant and rummaging through leaf litter to pick out seeds.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore )
Greater stick-nest rats (Leporillus conditor) once occupied most of the southern arid and semi-arid regions of southern Australia including the local mountain ranges. Though greater stick-nest rats are widely distributed across this region, its distribution is patchy as a result of the patchy distribution of its preferred diet of perennial, semi-succulent shrubs. Between 1860 and 1930, the geographic range of greater stick-nest rats declined drastically due to the die-off of mainland populations of the species. Eventually only two small, isolated populations remained on the East and West Franklin Islands in the Nuyt’s Archipelago off the coast of Southern Australia. In 1860, the first populations disappeared around the area of the Murray-Darling confluence and in the Flinders Ranges region. The die-off then spread, moving from east to west and from south to north. Only 1000 rats on the East and West Franklin Islands are estimated to have survived the 70 year period, limiting the species' current range.
Biogeographic Regions: australian (Introduced , Native )
Other Geographic Terms: island endemic
Greater stick-nest rats prefer dune and dune base habitats in which large communal nests are constructed out of interwoven sticks, stones, straw, leaves, flowers, bones, and scats. Among eight rats monitored for eight months during a reintroduction trial within the Roxby Downs Arid Reserve in Australia, shelters were built mostly in dead Umbrella Wattle (Acacia ligulata) or Narrow-leafed Hopbush (Dodonaea viscosa) shrubs covered in low vegetation. The wild population of greater stick-nest rats on the Franklin Islands use dense shrubs as well as Short-tailed shearwater nests (Puffinus tenuriostris) for their nests. In addition to shrubbery, the rats may use rock crevices for shelter. No matter the material used, cover from predators, especially those that hunt prey from the sky, is a important requirement of the rat’s habitat. On the interior of these nests, the rats create chambers lined with fine sticks and stripped bark that form a series of tunnels that radiate from a central chamber.
Shelters can be built both above and underground, the latter of which typically contain more than one entrance covered with piles of sticks. The above ground shelters measure less than 80 cm in diameter and 50 cm in height. Most of the nest building seems to be done by the adult female. Greater stick-nest rats have also been observed utilizing underground burrows of other species. These large nests are communal and inhabited over multiple successive generations. In captivity, these nests have been documented to house anywhere from 10 to 20 individuals at one time and consist of one adult female, a few of her litters, and usually one adult male. The adult female can often display aggression towards the male, however, in which case the male will often seek shelter away from the main group. While more than one litter may reside in the den at one time, the young generally do not stick around after the next litter is born. If an adult female is seen with an older young, however, it is most likely a female offspring. In some re-introduced populations on offshore islands, female rats may occupy small, relatively stable den areas, while the male rats occupy a wider range of den sites.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune
Greater stick-nest rats may live up to five years.
Range lifespan
Status: wild: 5 (high) years.
Greater stick-nest rats have fluffy yellowish-brown to grey fur. Their bellies are cream colored and their hind feet have distinctive white markings on the upper surfaces. Greater stick-nest rat bodies are compact and accessorized with large ears and a blunt nose. Their incisors are continually growing, which allows them to consume hard seeds and carry sticks for nest building. Greater stick-nest rats can get up to 26 cm long and weigh up to 450 g. The average weight for both male and female adults is 300 g and the average weight for both male and female sub adults is less than 150 g.
Range mass: 450 (high) g.
Average mass: 300 g.
Range length: 26 (high) cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
When populations of greater stick-nest rats first began to decline in 1860, it was believed to be due to habitat destruction and the removal of food sources by large flocks of sheep. This was shortly followed by the drought of 1864-65, after which no greater stick-nest rats were recorded within their natural habitat. Though all current populations of greater stick-nest rats are heavily monitored and live in managed habitats, threats to the population still exist. Some of the threats include introduced feral predators, extensive fire, disease, and severe drought, but predation by native predators remains the largest threat. On the Franklin Islands, greater stick-nest rats make up 91% of barn owls' diets and are also heavily predated by black tiger snakes. On St. Peters Island, the main predators include extant population of black tiger snakes and sand goannas. On the mainland, dingos present the largest threat.
Known Predators:
Greater stick-nest rats mate opportunistically. One study monitored eight rats within the Arid Reserve in Roxby Downs, in which all males were frequently seen following and trying to mate with the same single adult female. Little other information exists on the mating systems of greater stick-nest rats; however old world rats and mice tend to have polyandrous mating systems.
The litter sizes of greater stick-nest rats greatly depends on whether the individual lives in the wild or in captivity. In the wild, they typically give birth to one to two young, whereas in captivity they have upwards of four. The oestrous cycle is 14 days but seems to be very irregular. Based on data collected from only one male greater stick-nest rat, the testes/body mass percentage is 2.14 g and the sperm length is 91 micrometers.
Breeding interval: Greater stick-nest rat populations on the Franklin Islands breed year round.
Range number of offspring: 4 (high) .
Average gestation period: 44 days.
Range weaning age: 30 to 40 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 8 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 8 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Greater stick-nest rat young are born in the nest and are carried around firmly attached to the mother’s teats. The young grow quickly and at two months of age they are up and on their own feet--though they will still get an occasional ride from the mother. As the young grow older, they are carried around less and become more independent.
Parental Investment: female parental care ; pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Leporillus conditor és una espècie de rosegador de la família dels múrids. És endèmic d'Austràlia (Nova Gal·les del Sud i Queensland). El seu hàbitat natural són els matollars de plantes suculentes i semisuculentes perennifòlies. Està amenaçat per la depredació per gats i guineus.[1] El seu nom específic, conditor, significa 'preservador' en llatí.[2]
Leporillus conditor és una espècie de rosegador de la família dels múrids. És endèmic d'Austràlia (Nova Gal·les del Sud i Queensland). El seu hàbitat natural són els matollars de plantes suculentes i semisuculentes perennifòlies. Està amenaçat per la depredació per gats i guineus. El seu nom específic, conditor, significa 'preservador' en llatí.
Die Große Häschenratte (Leporillus conditor), auch Langohr-Häschenratte genannt, ist vermutlich der einzige noch lebende Vertreter der Gattung Australische Häschenratten innerhalb der Unterfamilie der Altweltmäuse (Murinae).
Mit einer Kopfrumpflänge von 17 bis 26 cm, einer Schwanzlänge von 14,5 bis 18 cm und einem Gewicht von 180 bis 450 g ist die Art ein größerer Vertreter der Altweltmäuse. Sie hat 4,0 bis 4,8 cm lange Hinterfüße und 2,8 bis 3,2 cm lange Ohren.[1] Die Tiere haben ein kurzes und dichtes gelbbraunes bis graubraunes Fell, das am Bauch in cremefarben bis weißlich übergeht. Vor dem Übergang treten oft rötliche Schattierungen auf. Der Kopf besitzt eine kurze Schnauze, der übrige Körper eher rundlich geformt. Die Ohren sind länglich und schwarzbraun. Die hinteren Füße sind deutlich länger als die vorderen Pfoten. Sie sind mit Ausnahme eines weißen Flecks oder Strichs auf der Oberseite mit dunklen Haaren bedeckt. Der lange, dünne, behaarte Schwanz ist am Ende gefranst. Er hat eine dunkelbraune Oberseite und eine graue Unterseite. Bei Weibchen kommen zwei Paar Zitzen in der Leistengegend vor.[1]
Diese Art kam ursprünglich in den Bundesstaaten Westaustralien, New South Wales und Südaustralien vor. Dort bewohnte sie die Trockengrasebenen. Heute ist sie nur noch auf vorgelagerten Inseln oder in Schutzgebieten zu finden.
In den 1930er Jahren kam die Art nur noch auf den zirka 5 km² großen Franklin Islands vor, die zu Südaustralien gehören. Der Bestand war in dieser Zeit auf wenige hundert Exemplare geschrumpft. Nach Einrichtung von Aufzuchtprogrammen stieg die Population auf den Franklin Islands wieder auf etwa 1000 Exemplare. Weitere Große Häschenratten wurden auf Saint Peter Island (Südaustralien) und Salutation Island (Westaustralien) angesiedelt, wo die aktuellen Bestände (Stand: 2018) bei 1000 bzw. 600 Individuen liegen. Kleinere Schutzgebiete mit etwa 50 Tieren entstanden auf dem Festland.[2]
Große Häschenratten ernähren sich vorwiegend pflanzlich, vor allem von Sukkulenten, von Blättern von Büschen, Kräutern und von Früchten, die gelegentlich mit Gräsern komplettiert werden.[1] Sie benötigen kaum zusätzliche Flüssigkeitszufuhr.
Die geselligen, nachtaktiven Tiere leben paarweise oder in kleinen Gruppen zusammen. Sie bauen am Boden bis zu 1,50 Meter hohe Bodennester, in denen sie den Tag verschlafen. Die Nester liegen meist im Anschluss an einen Busch oder an einen hohlen Baum. In großen Nestern können sich gelegentlich Familien mit 10 oder selten 20 Exemplaren aufhalten.[1] Die meisten Gruppen bestehen aus 5 oder 6 Individuen.[2] Andererseits wurden ältere Weibchen registriert, die keine anderen Weibchen im Revier akzeptierten. Für die Nahrungssuche entfernen sich die Tiere selten weiter als 150 Meter vom Bau.[1]
Die Fortpflanzung der Tiere kann in allen Jahreszeiten stattfinden, doch die meisten Nachkommen werden im Herbst und Winter geboren. Das Weibchen bringt pro Jahr mehrere Würfe, die aus bis zu vier Jungen bestehen, zur Welt. Davor sind sie etwa 44 Tage trächtig.[1]
Da der Gesamtbestand dieser Tierart auf nur einige 1000 Exemplare geschätzt wird, gilt diese Art als bedroht. Ursachen für den andauernden Bestandsrückgang sind die Verfolgung der Tiere durch eingeschleppte Füchse und verwilderte Hauskatzen und die Zerstörung ihres Lebensraumes durch weidende Schafe und Kaninchen. Zum Schutz der Art wurden Schutzgebiete ausgewiesen, wichtig sind hier vor allem die Franklin-Inseln im Nuyts-Archipelago-Conservation-Park. Des Weiteren erfolgt die Zucht in Gefangenschaft und es laufen mehrere Forschungsprojekte zur Bestandsermittlung und zu Erhaltungsmaßnahmen. Die Art ist im Anhang I (totales Handelsverbot) des Washingtoner Artenschutzabkommen gelistet.
Die Große Häschenratte (Leporillus conditor), auch Langohr-Häschenratte genannt, ist vermutlich der einzige noch lebende Vertreter der Gattung Australische Häschenratten innerhalb der Unterfamilie der Altweltmäuse (Murinae).
The greater stick-nest rat, also known as the house-building rat[4] and wopilkara[5] (Leporillus conditor) is a species of rodent in the family Muridae. They are about the size of a small rabbit and construct large nests of interwoven sticks. Once widespread across southern Australia, the population was reduced after European colonisation to a remnant outpost on South Australia's Franklin Islands. The species has since been reintroduced to a series of protected and monitored areas, with varying levels of success.[6]
A description of the species was given in a report of the explorer Charles Sturt, and published in 1848.[3][7] The species was placed as genus Mus, and later assigned to Leporillus, and so allied to the murid family of rodents. The type was collected in vegetation on the Darling River, around 45 miles from Laidley Ponds, the disposition of this specimen is unknown.[7]
The species has a broad and short head, with wide and rounded ears. The length of the head and body combined in 190 to 260 millimetres, and a tail noticeably shorter than that, measuring from 148 to 180 mm. The weight ranges from 190 to 450 grams. The pelage is a uniform grey-brown colour at the upper-side, the buff to grey beneath is paler and the two colours blend where they meet. The visible parts of the foot are whitish at the inside and greyish brown at the outside, this is from 42 to 48 mm in length. The female possesses four teats, two pairs at the inguinal region.[8]
The behavioural description is of a passive and gentle species, largely active at night, with a herbivorous diet largely composed of succulent leaves. The 'nest' of L. conditor is sited at a cave, rocky outcrop or over a shrub, the construction reaching a metre in height and around two metres in width. The larger part of the nest is tightly woven from sticks, the inner part is built from softer grassy material.[8]
Ownership of nests appears typically to be passed down through relatively sedentary, genetically-related female lines, with males typically distributing throughout the landscape at sexual maturity.[9]
Mainland populations were reported in historical accounts to prefer building nests over slight depressions in the ground or above the burrows of other animals, which were used as escape routes. Some animals were known to weight their nests with small rocks.[10][11][12] Nests were reported to be strong and secure enough to repel dingos and other predators.[12]
Breeding may occur throughout the year, although most often recorded during the austral spring, April to May, and they produce a litter of between one and four young.[8]
The species' natural habitat is dry savanna, with perennial shrubland, especially of succulent and semi-succulent plant species including the chenopod and pig-face genera.[13]
It was formerly widespread in semi-arid habitat on the mainland,[14] where the soils were shallow with calcareous underlying strata.[15] Before the sharp decline in population in the late nineteenth century, the species was found south of a line from Shark Bay to the meeting of the rivers at the Murray–Darling basin and above the 28° southern latitude.
The drastic reduction in the range of this mammal is associated with the collapse of mammalian fauna in Australia between about 1875 and 1925, which is often linked to the decline of aboriginal land management and burning practices, widespread land clearance and agriculture, the introduction of foreign grazing animals including sheep, cattle and rabbits, and invasions by exotic predators like the European red fox and feral cats. The susceptibility of this species to a theorised epizootic event, an unidentified disease spreading from Western Australia, was estimated to be high in modelling of mammal's relative immunity.[16]
The drastic contraction of the distribution range continued until the species could only be found on the Franklin Islands in the Nuyts Archipelago, and from this population the species was reintroduced to protected areas on the mainland and other islands.[8] There are now introduced or reintroduced populations on St Peter Island in the Nuyts Archipelago, Reevesby Island, Salutation Island, and at Arid Recovery, a fenced reserve at Roxby Downs in South Australia.[17]
The longterm success of a series of translocations to the fenced Mount Gibson Sanctuary in Western Australia is as yet undetermined,[6] while reintroduction attempts began at a fenced landscape within NSW's Mallee Cliffs National Park in September 2020.[18] The species was reintroduced to Dirk Hartog Island in May 2021, with early monitoring suggesting ongoing survival.[19][20][21]
Only 40 per cent of reintroduction attempts for the species have been considered successful.[22] Attempts to reintroduce the species failed at Faure Island and Heirisson Prong in Western Australia, at Yookamurra Sanctuary and Venus Bay Conservation Park in South Australia, and at Scotia Sanctuary in NSW.[6] Most failures were blamed on inadequate habitat or release protocols, or excessive predation.[6]
The species is scheduled be translocated to a fenced landscape in NSW's Sturt National Park.[23]
It is currently being bred in captivity at Monarto Safari Park and Adelaide Zoo, with progeny provided to reintroduction projects.[24] Individuals from a captive population at Taronga Zoological Park have been used in research to improve the knowledge of health data of those in captivity.[25]
.png)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The greater stick-nest rat, also known as the house-building rat and wopilkara (Leporillus conditor) is a species of rodent in the family Muridae. They are about the size of a small rabbit and construct large nests of interwoven sticks. Once widespread across southern Australia, the population was reduced after European colonisation to a remnant outpost on South Australia's Franklin Islands. The species has since been reintroduced to a series of protected and monitored areas, with varying levels of success.
La rata arquitecto (Leporillus conditor) es una especie de roedor de la familia Muridae, que habita una porción del hábitat seco del sur de Australia. Su conservación se ha visto amenazada a lo largo de los años, aunque en el año 2016, su estado de peligro pasó de ser vulnerable a casi amenazado.
Se encuentra tan solo en Australia en las islas Franklin y San Pedro en la isla del archipiélago Nuyts, la isla Reevesby, la isla Tratamiento, la isla Faure y Heirisson Prong, y un área cercada en Roxby Downs al sur de Australia.[1] Antiguamente, se podía encontrar en el hábitat semiárido en el continente,[2] donde los suelos eran poco profundoss debido a los estratos subyacentes de calcio.[3]
La rata arquitecto mide de 32 a 44 centímetros de longitud total, con un peso de 180 gramos a 450 g.[1] Su hábitat natural es la sabana seca, con zonas de arbustos perennes, especialmente las de especies suculentas y plantas semi-suculentas incluyendo especies de Chenopodiaceae.[4]
Datos: Q1766328
Multimedia:
Especies: Leporillus conditor
La rata arquitecto (Leporillus conditor) es una especie de roedor de la familia Muridae, que habita una porción del hábitat seco del sur de Australia. Su conservación se ha visto amenazada a lo largo de los años, aunque en el año 2016, su estado de peligro pasó de ser vulnerable a casi amenazado.
Leporillus conditor Leporillus generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Leporillus conditor Leporillus generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Le Rat architecte[1] (Leporillus conditor) est une espèce de rongeurs de la famille des muridés endémique d'Australie.
Il vit dans les zones de savanes sèches.
Le rat architecte ne présente pas de dimorphisme sexuel, l'adulte pèse en moyenne 3 kg[2].
Le Rat architecte (Leporillus conditor) est une espèce de rongeurs de la famille des muridés endémique d'Australie.
Il vit dans les zones de savanes sèches.
Il leporillo costruttore (Leporillus conditor (Sturt, 1848)) è un roditore della famiglia dei Muridi endemico dell'Australia.[1][2]
Roditore di grandi dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 190 e 260 mm, la lunghezza della coda tra 148 e 180 mm, la lunghezza del piede tra 42 e 48 mm, la lunghezza delle orecchie tra 28 e 32 mm e un peso fino a 450 g.[3]
La pelliccia è fine e soffice. Le parti superiori sono bruno-grigiastre con dei riflessi rossicci particolarmente sui fianchi, mentre le parti inferiori sono grigio-giallastro chiaro. Le orecchie sono lunghe e larghe. La testa è corta e larga, il muso è corto, gli occhi sono relativamente grandi. Le zampe sono bruno-grigiastre esternamente e bianche internamente. La coda è più corta della testa e del corpo, è finemente ricoperta di peli ed è marrone sopra e grigia sotto. Il cariotipo è 2n=48 FN=56.
È una specie terricola, gregaria e notturna. Costruisce grandi nidi larghi fino a due metri e profondi uno, con rametti intrecciati intorno ad una base di arbusti, sotto rocce sporgenti od in grotte superficiali. Gli esemplari reintrodotti sulla terraferma vivono in gruppi familiari di 5-6 individui.
Si nutre di foglie di piante succulente.
Le femmine danno alla luce 1-4 piccoli alla volta con picchi tagionali tra marzo ed aprile, dopo una gestazione di 44 giorni.
Questa specie è endemica delle Isole Franklin, nell'Australia Occidentale. In passato era diffusa in gran parte dell'Australia meridionale. Recentemente è stata introdotta sull'Isola St.Peter e reintrodotta sull'Isola Reevesby e in alcune aree dell'Australia Occidentale e del Nuovo Galles del Sud.
Vive in boscaglie di piante succulente.
La IUCN Red List, considerato che solo in 5 delle 8 località dove la popolazione presente è sufficiente per riprodursi, e che le minacce non sono terminate, anche a causa dell'introduzione di predatori, agli incendi, alluvioni e malattie, classifica L. conditor come specie vulnerabile (VU).[1]
La CITES ha inserito questa specie nell'appendice I[4].
Il leporillo costruttore (Leporillus conditor (Sturt, 1848)) è un roditore della famiglia dei Muridi endemico dell'Australia.
De langoorhaasrat (Leporillus conditor) is een knaagdier uit het geslacht Leporillus behorend tot de familie van muizen en ratten van de Oude Wereld. Deze soort komt voor in Australië, waar de langoorhaasrat wordt aangeduid als “greater stick-nest rat” of “wopilkara”.
De langoorhaasrat heeft het formaat van een klein konijn met een korte, brede kop. De zachte vacht is op de rug is grijsbruin, op de flanken roodbruin en aan de onderkant licht grijsbruingeel, met een geleidelijke overgang. De korte staart is van boven donkerbruin en van onder wit. De oren zijn breed, rond en donkergrijsbruin van kleur. De voeten zijn van boven grijsbruin aan de buitenkant, wit aan de binnenkant. De vacht is zacht en fijn. De kop-romplengte bedraagt 170 tot 260 mm, de staartlengte 145 tot 180 mm, de achtervoetlengte 42 tot 48 mm, de oorlengte 28 tot 32 mm en het gewicht 180 tot 450 gram. Vrouwtjes hebben 0+2=4 mammae.[2]
De langoorhaasrat is voornamelijk 's nachts actief, hoewel het dier ook enige activiteit gedurende de dag vertoont. De vriendelijke natuur van de langoorhaasrat maakt het kwetsbaar voor roofdieren als de rode vos (Vulpes vulpes) en de verwilderde kat (Felis catus). Ook uilen, slangen en varanen maken jacht op langoorhaasratten. Het dier eet voornamelijk de bladeren, stengels, zaden en vruchten van vetplanten als de bluebush (geslacht Maireana) en de saltbush (geslacht Atriplex). De langoorhaasrat bouwt grote nesten van gevlochten twijgen en dode bladeren rond de stam van een struik, onder een overhangende rots of in een smalle grot. Deze nesten kunnen tot twee meter breed en één meter hoog zijn. In het midden zit een grasnest. Aan deze typische nesten heeft de langoorhaasrat ook zijn Engelse naam greater stick-nest rats aan te danken. Ook de minder gebruikte namen house-building rat en architect rat verwijzen naar de nesten. In de nesten leeft een paartje of een kleine kolonie van tien tot twintig langoorhaasratten. Per worp worden er bij de langoorhaasrat één tot vier jongen geboren. Hoewel de meeste worpen in maart en april voorkomen, paart het dier het hele jaar door met in totaal twee tot drie worpen per jaar. De draagtijd bedraagt 44 dagen en na twee maanden zijn de jongen zelfstandig.
Het aantal langoorhaasratten in een bepaald gebied is het hoogst gedurende de wintermaanden, gevolgd door een sterftegolf in de zomermaanden ten gevolge van hoge temperaturen. De zomersterfte is afhankelijk van de periode dat de dieren al in het gebied voorkomen en de lokale fauna. Hoe langer langoorhaasratten in een specifiek gebied voorkomen, hoe groter en ontwikkelder hun nesten en daarmee hun bescherming tegen omgevingsinvloeden worden. Bovendien maken langoorhaasratten ook gebruik van verlaten holen van buideldassen en buidelhazen als bescherming tegen de zomerhitte.[3]
Oorspronkelijk was de langoorhaasrat wijdverspreid in de droge delen van zuidelijk Australië. Het verspreidingsgebied liep vanaf Sharkbaai aan de westkust van West-Australië via de Nullarborvlakte en de Flinders Ranges oostelijk tot aan de samengang van de Murray en Darling in het westen van Nieuw-Zuid-Wales en noordelijk tot aan 28 graden zuiderbreedte.
Aan het einde van de negentiende eeuw nam het aantal langoorhaasratten op het vasteland drastisch af als gevolg van vernietiging van leefgebied door de toenemende Europese kolonisatie en de verspreiding van geïntroduceerde herbivoren, in eerste instantie schapen en later konijnen. De effecten van het verlies van leefgebied werden verergerd door de effecten van enkele ernstige droogtes en predatie door geïntroduceerde roofdieren. De laatste bekende populatie langoorhaasratten op het Australische vasteland leefde in de jaren dertig van de twintigste eeuw op de Nullarborvlakte. Toen in de jaren dertig ook deze populatie uitstierf, kwam de soort alleen nog voor op de Franklineilanden, twee eilanden in het Nuyts Archipelago Conservation Park voor de kust van Zuid-Australië.
Later is de langoorhaasrat heringevoerd op verschillende plaatsen in Zuid-Australië, Nieuw-Zuid-Wales en West-Australië. Reïntroductie op verschillende eilanden is succesvol verlopen, maar de reïntroductiepogingen op het vasteland hadden aanvankelijk weinig succes vanwege predatie door vossen en verwilderde katten en een gebrek aan schuilplaatsen om te kunnen ontsnappen aan varanen en uilen. Recentere projecten op het vasteland lijken wel succesvol. Momenteel komt de langoorhaasrat in Zuid-Australië voor op de Franklineilanden, op Saint Petereiland in het Nuyts Archipelago Conservation Park, op Reevesby-eiland in het Sir Joseph Banks Group Conservation Park, in het Arid Recovery Reserve bij Roxby Downs, in Nieuw-Zuid-Wales in het Scotia Wildlife Sanctuary, en in West-Australië in Sharkbaai op Salutationeiland, op Faureeiland en bij Heirisson Prong.
Franklineilanden
West (247 hectare) en East Franklineiland (225 hectare) in het Nuyts Archipelago Conservation Park was de laatste locatie waar de langoorhaasrat vanaf de jaren dertig van de twintigste eeuw nog voorkwam. Het aantal dieren op de Franklineilanden wordt geschat op duizend, ongeveer gelijk verdeeld over de beide eilanden, en is al jaren min of meer stabiel. Gedurende de jaren tachtig van de twintigste eeuw vonden uitgebreide studies plaats naar de leefwijze van de langoorhaasratten op de Franklineilanden met als doel een plan te ontwikkelen om het voortbestaan van de soort veilig te stellen. Vier kernpunten werden geformuleerd: handhaving van de bestaande populatie op de Franklineilanden, opzetten van een populatie op het vasteland, het aantal wilde populaties vergroten van één naar vijf, en het totaal aantal langoorhaasratten vergroten van duizend naar minstens vijfduizend. Een fokprogramma werd opgezet in de Monarto Zoo om voldoende langoorhaasratten te verkrijgen om reïntroductie mogelijk te maken.
Saint Petereiland
Saint Petereiland, dat 4.028 hectare groot is en evenals de Franklineilanden in het Nuyts Archipelago Conservation Park ligt, is altijd vrijgewaard gebleven van geïntroduceerde roofdieren. Wel leven er op het eiland zwarte tijgerslangen (Notechis ater) en zandvaranen (Varanus gouldii), mogelijke predatoren. In juni 1993 werd de eerste groep van twintig langoorhaasratten die in gevangenschap waren gefokt, bestaande uit acht mannelijke en twaalf vrouwelijke dieren, op Saint Petereiland uitgezet. Nog 133 langoorhaasratten, 63 mannelijke en zeventig vrouwelijke dieren, volgden tussen 1993 en 1998. Het aantal langoorhaasratten op het eiland groeide minder snel dan op andere locaties, wat wellicht te maken had met de aanwezige roofdieren en de verspreidheid van de dieren over het eiland. De populatie langoorhaasratten op Saint Petereiland wordt geschat op minstens duizend dieren.
Reevesby-eiland
Op Reevesby-eiland, een 344 hectare groot eiland in het Sir Joseph Banks Group Conservation Park, waren voorafgaand aan de reïntroductie alle verwilderde katten van het eiland verwijderd. Met deze verwijdering werd in 1985 gestart en in maart 1990 werd de laatste verwilderde kat gevangen. In september 1990 werd de eerste groep langoorhaasratten op Reevesby-eiland uitgezet, bestaande uit zeven mannelijke en negen vrouwelijke dieren. Nieuwe groepen volgden in november 1990 en juni en september 1991 en in totaal 101 langoorhaasratten, 51 mannelijke en 50 vrouwelijke dieren, die in gevangenschap waren gefokt werden op Reevesby-eiland uitgezet. Schattingen gaan uit van een huidige populatie van duizend tot vijfduizend langoorhaasratten op Reevesby-eiland.
Yookamurra Sanctuary
Tot tweemaal toe werd in het Yookamurra Sanctuary geprobeerd de eerste populatie langoorhaasratten op het vasteland op te zetten, maar beide keren werd geen succes bereikt. Het 1113 hectare grote reservaat bevindt zich in het oosten van Zuid-Australië aan de zuidoostelijke rand van het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de langoorhaasrat. In oktober 1991 werd een eerste reïntroductiepoging ondernomen met veertien dieren. In november 1992 vond een tweede poging plaats met tien dieren. Beide keren vielen de langoorhaasratten ten prooi aan vossen die het gebied waren binnengedrongen en uilen.
Venus Bay Conservation Park
Het Venus Bay Conservation Park bevindt zich aan de westkust van het Eyre Peninsula tussen de plaatsjes Streaky Bay en Elliston en het heeft een oppervlakte van 1.460 hectare. Het park richt zich op de reïntroductie van verschillende bedreigde diersoorten in het gebied. Vier diersoorten zijn inmiddels gereïntroduceerd in het Venus Bay Conservation Park: de Australische griel (Burhinus grallarius), de borstelstaartratkangoeroe (Bettongia penicillata), de langoorbuideldas (Macrotis lagotis) en de langoorhaasrat. Tussen september 1995 en mei 1996 werden 102 langoorhaasratten uitgezet in het park. Een deel van de dieren was afkomstig uit een fokprogramma van de Monarto Zoo, een ander deel werden vanaf Reevesby-eiland naar het Venus Bay Conservation Park verhuisd. Hoewel enkele dieren al spoedig overleden, overleefden de meeste langoorhaasratten de eerste zes maanden en paringen vonden plaats. Kort na het eerste halfjaar stortte de populatie echter in vanwege predatie door verwilderde katten en de reïntroductie van langoorhaasratten in het Venus Bay Conservation Park werd als mislukt beschouwd. In de toekomst zal een tweede poging worden gewaagd wanneer het gelukt is om verwilderde katten binnen het park uit te roeien.[4]
Arid Recovery Reserve
In september 1998 werd gestart met de reïntroductie van de langoorhaasrat in het 1400 hectare grote Arid Recovery Reserve nabij Roxby Downs. In het omheinde Arid Recovery Reserve waren voorafgaand aan de reïntroductie alle konijnen, vossen en verwilderde katten verwijderd. In eerste instantie werden acht dieren uitgezet in een 8 hectare groot gebied voor een experimenteel proces van acht maanden. Gewicht, activiteit, voortplantingsstatus, habitatkeuze en invloed op de lokale flora werden nagegaan gedurende het proces. De langoorhaasratten namen in gewicht toe en paarden succesvol na het einde van de zomer (april 1999). De plantensoorten Atriplex vesicaria, Enchylaena tomentosa en Gunniopsis quadrifida werden het meest gegeten, maar van overbegrazing was geen sprake. De langoorhaasratten prefeerden zandduinen als leefgebieden en schuilplaatsen werden vooral gemaakt in dode bomen van de soorten Acacia ligulata en Dodonaea viscosa omgeven door lage vegetatie. Ook holen van andere soorten werden gebruikt door de langoorhaasratten. Hoewel extra water werd aangeboden en mogelijk de overleving van de dieren gedurende de hete zomermaanden heeft verzekerd, werd de experimentele reïntroductie als een succes beschouwd.[5] Reïntroductie op grote schaal in het Arid Recovery Reserve startte vervolgens in 1999. In april en juni 1999 werden honderd langoorhaasratten, 52 mannelijke en 48 vrouwelijke dieren, vanaf Reevesby-eiland overgeplaatst naar het reservaat. Korte tijd na de uitzetting verschenen de eerste karakteristieke nesten in het reservaat en vonden de eerste paringen plaats. Hoewel predatie door aanwezige zandvaranen mogelijk de groei van de populatie heeft beperkt, was het aantal langoorhaasratten na twee jaar meer dan verdubbeld. Na de succesvolle reïntroductie van de langoorhaasrat in het Arid Recovery Reserve, volgden de reïntroducties van de Lesueurborstelstaartratkangoeroe (Bettongia lesueur) in 1999, de langoorbuideldas (Macrotis lagotis) in 2000 en de westelijke spitsneusbuideldas (Perameles bougainville) in 2001.[3]
Scotia Wildlife Sanctuary
In april 2006 werden honderd langoorhaasratten uitgezet in het Scotia Wildlife Sanctuary, een 4.000 hectare groot omheind reservaat in het westen van Nieuw-Zuid-Wales. Een derde deel van de uitgezette dieren werd overgeplaatst vanaf Reevesby-eiland, de rest was afkomstig uit fokprogramma's in gevangenschap. Een deel van de langoorhaasratten kregen voor de uitzetting een halsband met een radiozendertje om zodat de dieren gevolgd konden worden. In de eerste twee weken vond een significante sterfte plaats onder de uitgezette dieren, mogelijk ten gevolge van een stressreactie op de uitzetting. Sindsdien lijken de langoorhaasratten zich succesvol in het Scotia Wildlife Sanctuary te hebben gevestigd, wat mede af te leiden is uit de bouw van hun karakteristieke nesten in het gebied.[6]
Salutationeiland
Op Salutationeiland, een 163 hectare groot eiland in de Sharkbaai werden juli 1990 veertig langoorhaasratten, 18 mannelijke en 22 vrouwelijke dieren, die in gevangenschap waren gefokt uitgezet. Binnen drie jaar vertienvoudigde de populatie zich tot circa vierhonderd dieren in 1993.[7] De huidige populatie wordt geschat op negenhonderd tot duizend langoorhaasratten.
Heirisson Prong
In het Heirisson Prong Conservation Reserve aan de Sharkbaai worden verschillende zeldzame en bedreigde zoogdiersoorten die op het Australische vasteland waren uitgestorven gereïntroduceerd. Om dit doel te bereiken zijn vossen en verwilderde katten in het reservaat uitgeroeid om de predatie van de ingevoerde dieren door deze roofdieren te voorkomen. Na de Lesueurborstelstaartratkangoeroe (Bettongia lesueur) in 1992 en de westelijke spitsneusbuideldas (Perameles bougainville) in 1995 werd in 1999 gestart met de herinvoering van de langoorhaasrat. De eerste groep werd in augustus 1999 in het reservaat uitgezet, gevolgd door een tweede groep in oktober 1999 en een derde groep in oktober 2001. In totaal werden 48 dieren uitgezet in het Heirisson Prong Conservation Reserve, afkomstig van het nabijgelegen Salutationeiland. De populatie langoorhaasratten in het reservaat overleefd nog steeds, hoewel in zeer kleine aantallen.[8]
Faure-eiland
In september 2006 werden 22 langoorhaasratten uitgezet in het 6.000 hectare grote Faure Island Wildlife Sanctuary in Sharkbaai. Zestien dieren waren afkomstig uit de populatie op Saint Petereiland en zes dieren kwamen van het nabijgelegen Salutationeiland. Een deel van de langoorhaasratten kregen voor de uitzetting een halsband met een radiozendertje om zodat de dieren gevolgd konden worden. Drie langoorhaasratten stierven kort na de uitzetting door predatie door een roofvogel en stressreacties. De overige dieren verspreidden zich al snel over het eiland. Op Faure-eiland zijn ook vier andere bedreigde zoogdiersoorten uitgezet, te weten de Lesueurborstelstaartratkangoeroe (Bettongia lesueur), de westelijke spitsneusbuideldas (Perameles bougainville), de gestreepte buidelhaas (Lagostrophus fasciatus) en de Shark Bay-muis (Pseudomys praeconis).[6]
De habitat van de langoorhaasrat bestaat tegenwoordig uit kalksteengebieden en zandduingebieden, bedekt met dichte maar lage struiken. Oorspronkelijk kwam de soort in verschillende typen scrubland voor, met de zogenoemde chenopod shrublands als voorkeurshabitat.
Op de Rode Lijst van de IUCN is de soort geclassificeerd als “bedreigd”. Door de Australische autoriteiten is de status van de langoorhaasrat inmiddels in 1998 teruggebracht van “bedreigd” naar “kwetsbaar”.
Langoorhaasratten worden in slechts drie dierentuinen gehouden: Alice Springs Desert Park (Alice Springs, Noordelijk Territorium), Monarto Zoo (Monarto South, Zuid-Australië) en Taronga Zoo (Sydney, Nieuw-Zuid-Wales). Volgens het International Species Information System (ISIS), een systeem dat het dierenbestand van een groot aantal belangrijke dierentuinen bijhoudt, waren er op 9 november 2007 vijftien langoorhaasratten in deze drie dierentuinen. De grootste groep bevond zich in het Alice Springs Desert Park. Twee mannelijke en vijf vrouwelijke dieren leven daar op twee locaties, een groepje in het Nocturnal House en een groepje in de Woodland Aviary. Monarto Zoo, waar door middel van fokprogramma's de basis werd gelegd van enkele reïntroductieprogramma's, heeft vier mannelijke langoorhaasratten en één vrouwelijke dier. Eén mannelijke langoorhaasrat en twee vrouwtjes leven in de Australian Nightlife Exhibit van de Taronga Zoo.[9]
De enige verwant van de langoorhaasrat is Leporillus apicalis. Deze soort wordt als uitgestorven beschouwd nadat het in 1933 voor het laatst werd waargenomen. L. apicalis was slanker gebouwd dan de langoorhaasrat met een langere staart met een opvallend wit uiteinde.
Bronnen, noten en/of referentiesDe langoorhaasrat (Leporillus conditor) is een knaagdier uit het geslacht Leporillus behorend tot de familie van muizen en ratten van de Oude Wereld. Deze soort komt voor in Australië, waar de langoorhaasrat wordt aangeduid als “greater stick-nest rat” of “wopilkara”.
Leporillus conditor é uma espécie de roedor da família Muridae.
Apenas pode ser encontrada na Austrália.
Os seus habitats naturais são: savanas áridas.
Leporillus conditor é uma espécie de roedor da família Muridae.
Apenas pode ser encontrada na Austrália.
Större kvistboråtta (Leporillus conditor), eller bara kvistboråtta, är en gnagare i familjen råttdjur som är endemisk för Australien. Av IUCN är arten rödlistad som sårbar och endast en naturlig population i vilt tillstånd på omkring 1 000 individer finns kvar på Franklin Islands. På fastlandet, där arten tidigare förekom spritt i halvtorra områden i ett band från Western Australias västkust till västra New South Wales, försvann den på grund av habitatförstörelse orsakad av införda betande djur, som får och kaniner, svår torka och införda predatorer som katt och räv. Den har dock introducerats eller återindroducerats i vissa skyddade områden, bland annat ett reservat nära Roxby Downs i South Australia, och på en del skyddade öar, som Salutation Island, Heirisson Bong, St Peter Island och Reevesby Island. Sammanlagt beräknas det finnas omkring 4 000 individer.[1]
Den större kvistboråttan är en av två arter i sitt släkte, Leporillus. Den andra arten i släktet är den mindre kvistboråttan (Leporillus apicalis), som är akut hotad eller möjligen utdöd.[2]
Den större kvistboråttan har en kroppslängd på 17 till 26 centimeter och därtill kommer en 14,5 till 24 centimeter lång svans. Dess vikt är upp till 450 gram. Den har gråbrun päls över ryggen, sidorna och huvudet, medan kroppens undersida är ljusare. Öronen är jämförelsevis stora för att vara ett råttdjur och nosen är mer rundad än spetsig.[3]
Den större kvistboråttan är social och lever i familjegrupper som hos ölevande populationer kan uppgå till 10 till 20 individer. Hos de återintroducerade populationerna på fastlandet består en familjegrupp vanligen av 5 till 6 individer.[1] Som dess trivialnamn antyder bygger arten ett bo av kvistar. Detta bo kan bli påtagligt stort, över en meter i höjd (som högst en och en halv meter).[3] Honorna är dräktiga i 44 dagar och en till tre ungar föds per kull.[1]
Wikimedia Commons har media som rör större kvistboråtta.
Större kvistboråtta (Leporillus conditor), eller bara kvistboråtta, är en gnagare i familjen råttdjur som är endemisk för Australien. Av IUCN är arten rödlistad som sårbar och endast en naturlig population i vilt tillstånd på omkring 1 000 individer finns kvar på Franklin Islands. På fastlandet, där arten tidigare förekom spritt i halvtorra områden i ett band från Western Australias västkust till västra New South Wales, försvann den på grund av habitatförstörelse orsakad av införda betande djur, som får och kaniner, svår torka och införda predatorer som katt och räv. Den har dock introducerats eller återindroducerats i vissa skyddade områden, bland annat ett reservat nära Roxby Downs i South Australia, och på en del skyddade öar, som Salutation Island, Heirisson Bong, St Peter Island och Reevesby Island. Sammanlagt beräknas det finnas omkring 4 000 individer.
Den större kvistboråttan är en av två arter i sitt släkte, Leporillus. Den andra arten i släktet är den mindre kvistboråttan (Leporillus apicalis), som är akut hotad eller möjligen utdöd.
Leporillus conditor là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Sturt mô tả năm 1848.[2]
.png)
Leporillus conditor là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Sturt mô tả năm 1848.
Leporillus conditor Sturt, 1848
Ареал.png)
Большая прутогнёздная крыса[1] (лат. Leporillus conditor) — один из видов грызунов семейства мышиных.
Длина тела от 14 до 20 см, хвоста — 13—18 см, вес — от 180 до 450 г[2]. Мех короткий и густой коричневого цвета переходит на брюхе в белый. Морда длинная и острая, остальная часть тела округлой формы. Задние конечности значительно длиннее передних. Длинный, покрытый волосами хвост с бахромой на конце.
Питается преимущественно растительным кормом, реже мелкими насекомыми. Общественные животные, держатся парами или группами.
Размножение происходит в сезон дождей. Самка рождает от 4 до 6 детёнышей. В год бывает несколько помётов.
Эндемик Австралии[3]. Естественная среда обитания — сухая саванна.
Большая прутогнёздная крыса (лат. Leporillus conditor) — один из видов грызунов семейства мышиных.
Длина тела от 14 до 20 см, хвоста — 13—18 см, вес — от 180 до 450 г. Мех короткий и густой коричневого цвета переходит на брюхе в белый. Морда длинная и острая, остальная часть тела округлой формы. Задние конечности значительно длиннее передних. Длинный, покрытый волосами хвост с бахромой на конце.
Питается преимущественно растительным кормом, реже мелкими насекомыми. Общественные животные, держатся парами или группами.
Размножение происходит в сезон дождей. Самка рождает от 4 до 6 детёнышей. В год бывает несколько помётов.
Эндемик Австралии. Естественная среда обитания — сухая саванна.
刺巢鼠（Leporillus conditor）是刺巢鼠屬的一種。牠們分佈在澳洲的大草原。
.png)
.png)
|access-date=中的日期值 (帮助)
큰나뭇가지둥지쥐(Leporillus conditor)는 쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 오스트레일리아 누이츠 군도의 프랭클린 제도와 생 페터 섬, 리브스비 섬, 살루테이션 섬, 포레 섬, 헤이리슨 프롱 그리고 사우스오스트레일리아주 록스비 다운즈의 울타리를 친 지역에서 발견된다.[3] 이전에는 석회질이 깔린 지층의 대륙의 반건조 서식지에서 널리 분포하였다.[4] 전체 몸길이는 32~44cm이고, 몸무게는 최대 180g이다.[5] 자연 서식지는 다년생 관목 특히 명아주과 종과 번행초과의 주병란속(Disphyma), 카르포브로투스속(Carpobrotus)의 다육과 반다육 식물 종이 포함된 식물이 서식하는 건조 사바나 지역이다.[6] 나뭇가지둥지쥐속의 현존하는 유일종이다.
큰나뭇가지둥지쥐(Leporillus conditor)는 쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 오스트레일리아 누이츠 군도의 프랭클린 제도와 생 페터 섬, 리브스비 섬, 살루테이션 섬, 포레 섬, 헤이리슨 프롱 그리고 사우스오스트레일리아주 록스비 다운즈의 울타리를 친 지역에서 발견된다. 이전에는 석회질이 깔린 지층의 대륙의 반건조 서식지에서 널리 분포하였다. 전체 몸길이는 32~44cm이고, 몸무게는 최대 180g이다. 자연 서식지는 다년생 관목 특히 명아주과 종과 번행초과의 주병란속(Disphyma), 카르포브로투스속(Carpobrotus)의 다육과 반다육 식물 종이 포함된 식물이 서식하는 건조 사바나 지역이다. 나뭇가지둥지쥐속의 현존하는 유일종이다.
