Bandicota indica (Bechstein 1800)

Bandikot indyjski^[3] (Bandicota indica) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej^[2][4].

Klasyfikacja

Gatunek ten został opisany naukowo w 1800 roku przez J.M. Bechsteina, miejsce typowe to Pondicherry w Indiach. Morfologicznie jest bliższy bandikotowi indochińskiemu (B. savilei) niż bandikotowi bengalskiemu (B. bengalensis)^[4].

Wygląd

Bandikot indyjski osiąga długość 190–330 mm, z ogonem o długości 190–280 mm. Wierzch ciała jest czarnobrązowy, boki bardziej szare, z długimi czarnymi włosami okrywowymi; spód ciała jest ciemny, brązowoszary. Ogon jest jednolicie ciemnobrązowy. Duże, szerokie stopy także są ciemne, ciemnobrązowe do czarnych. Górne siekacze są bardzo szerokie, para tych zębów ma u dorosłego osobnika ponad 4 mm szerokości. Bandikot indyjski jest większy od pozostałych bandikotów i podobnych do nich szczurów^[5].

Występowanie i biologia

Bandikot indyjski występuje na Półwyspie Indyjskim i Indochińskim, a także na Tajwanie i Jawie. Jest spotykany w Indiach, Sri Lance, Bangladeszu, Nepalu, południowych Chinach, Tajwanie, Mjanmie, Tajlandii, Laosie, Wietnamie i Malezji^[2]. Żyje na polach, we wsiach i miastach; w środowisku naturalnym zamieszkuje tereny bagniste, w związku z czym jest często spotykany na polach ryżowych^[2][5].

Kopie nory na brzegach strumieni, w groblach i na skrajach pól; w systemie nor może mieszkać cała kolonia bandikotów. Samica wydaje na świat od 5 do 7 młodych w miocie. Zwierzęta te prowadzą głównie nocny tryb życia, żywią się roślinami i bezkręgowcami^[2][5].

Populacja

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje bandikota indyjskiego za gatunek najmniejszej troski. Nie są znane zagrożenia dla gatunku, jest on szeroko rozpowszechniony i pospolity, nawet bardzo. Ocenia się, że jego liczebność rośnie^[2]. Bywa uznawany za szkodnika^[2][5].

Przypisy