nomes no trilho de navegação
Böyük fındıq və ya İri fındıq (lat. Corylus maxima) — tozağacı – Betulaceae fəsiləsindən olub, Azərbaycanın meşəliklərində geniş yayılmışdır. Tərkibində 70 % piyli yağ, 9, 6 % şəkər, dəmir duzu, B1 vitamini, qabığında isə boyayıcı və aşı maddələri vardır. Fındıq ləpəsindən sidik yolunda daş əmələ gəldikdə ağrıkəsici vasitə kimi istifadə olunur. Revmatizm xəstəliyinin müalicəsində, həmçinin orqanizm qüvvətdən düşdükdə və ya ümumi zəiflik yarandıqda fındığı bala qatıb yemək faydalıdır.
Omeqa 3 qaynağı olduğu üçün ürəyin və damarların dostudur, təzyiqi salır, şəkər xəstələrində ürək xəstəliyi riskini azaldır. E vitamini ilə zəngin olan fındıq tez yaşlanmağın qarşısını alır, yaraların tez sağalmasına kömək edir, prostat xərçəngindən qoruyur. Fındıqda olan B5 vitamini stresi ardan qaldırmağa yardım edir, immuniteti gücləndirir. Tərkibindəki B9 vitamini isə damar sərtliyi, infarkt, iflic riskini azaldır, qırmızı qan hüceyrələrini yaradır. Fındıq bborla zəngin olduğundan sümükləri gücləndirir.[1]
Böyük fındıq və ya İri fındıq (lat. Corylus maxima) — tozağacı – Betulaceae fəsiləsindən olub, Azərbaycanın meşəliklərində geniş yayılmışdır. Tərkibində 70 % piyli yağ, 9, 6 % şəkər, dəmir duzu, B1 vitamini, qabığında isə boyayıcı və aşı maddələri vardır. Fındıq ləpəsindən sidik yolunda daş əmələ gəldikdə ağrıkəsici vasitə kimi istifadə olunur. Revmatizm xəstəliyinin müalicəsində, həmçinin orqanizm qüvvətdən düşdükdə və ya ümumi zəiflik yarandıqda fındığı bala qatıb yemək faydalıdır.
Omeqa 3 qaynağı olduğu üçün ürəyin və damarların dostudur, təzyiqi salır, şəkər xəstələrində ürək xəstəliyi riskini azaldır. E vitamini ilə zəngin olan fındıq tez yaşlanmağın qarşısını alır, yaraların tez sağalmasına kömək edir, prostat xərçəngindən qoruyur. Fındıqda olan B5 vitamini stresi ardan qaldırmağa yardım edir, immuniteti gücləndirir. Tərkibindəki B9 vitamini isə damar sərtliyi, infarkt, iflic riskini azaldır, qırmızı qan hüceyrələrini yaradır. Fındıq bborla zəngin olduğundan sümükləri gücləndirir.
Corylus maxima, avellaner de Lambert, avellaner de Llombardia (per una suposada procedència), avellaner turc; anglès: filbert, és una espècie d'avellaner natiu del sud-est d'Europa i sud-oest d'Àsia des dels Balcans a Ordu a Turquia.[1]
És un arbust caducifoli de 6–10 m d'alt, amb tiges de fins a 20 cm de gruix. Les fulles són arrodonides de 5–12 cm de llargada i 4–10 cm d'amplada, amb el marge doblement serrat. Les flors són anemòfiles i els aments es produeixen a finals d'hivern; els aments mascles (pol·len) són de color groc pàl·lid de 5–10 cm de llargada i els aments femella són de color roig brillant i de només 1–3 mm de llarg. El fruit és botànicament una nou i s'agrupen en grups de fins a cinc, cada avellana fa 1,5–2,5 cm de llargada tancats completament per un involucre tubular de 3–5 cm de llarg.[1][2]
La seva avellana és comestible i molt similar a la de l'avellaner comú. S'acostuma a presentar en les mescles de fruits secs.[1][2]
Hi ha un cultivar ornamental: Corylus maxima 'Purpurea'.
Corylus maxima, avellaner de Lambert, avellaner de Llombardia (per una suposada procedència), avellaner turc; anglès: filbert, és una espècie d'avellaner natiu del sud-est d'Europa i sud-oest d'Àsia des dels Balcans a Ordu a Turquia.
És un arbust caducifoli de 6–10 m d'alt, amb tiges de fins a 20 cm de gruix. Les fulles són arrodonides de 5–12 cm de llargada i 4–10 cm d'amplada, amb el marge doblement serrat. Les flors són anemòfiles i els aments es produeixen a finals d'hivern; els aments mascles (pol·len) són de color groc pàl·lid de 5–10 cm de llargada i els aments femella són de color roig brillant i de només 1–3 mm de llarg. El fruit és botànicament una nou i s'agrupen en grups de fins a cinc, cada avellana fa 1,5–2,5 cm de llargada tancats completament per un involucre tubular de 3–5 cm de llarg.
Coeden gollddail fechan ag arni gnau bwytadwy yw Collen farfog sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Betulaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Corylus maxima a'r enw Saesneg yw Filbert.[1]
Coeden gollddail fechan ag arni gnau bwytadwy yw Collen farfog sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Betulaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Corylus maxima a'r enw Saesneg yw Filbert.
Storfrugtet hassel (Corylus maxima) er en løvfældende busk, som bliver noget større end den kendte hassel.
Barken er først lysegrøn og håret, men snart efter bliver den lysebrun og glat med lyse korkporer. Gamle grene får en grålig, furet bark. Knopperne er spredtstillede, ægformede og grønlige. Bladene er afrundede med groft og dobbelt savtakket rand.
Blomstringen sker i marts-april, dvs. før løvspring. De hanlige blomster er samlet i hængende rakler fra den yderste ende af skuddene, mens de hunlige sidder skjult i knopperne længere inde på skuddet, hvor man kun ser de røde støvfang. Frugterne er nødder, der sidder parvis eller tre sammen, og som er helt skjult i hver deres has.[1]
Rodnettet består af kraftige hovedrødder, der når langt ud, og som bærer de talrige, meget fine siderødder.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 8 x 4 m (30 x 20 cm/år).
Storfrugtet hassel hører hjemme i Mellemøsten, Kaukasus, Lilleasien og Sydøsteuropa. Her vokser den i resterne af de oprindelige, blandede løvskove på bjergskråninger med milde vintre og nedbørsrige somre.
Langs Tyrkiets østlige sortehavskyst findes den i skove sammen med bl.a. alm. buksbom, kristtorn, alm. myrte, oliven, valnød, calabrisk fyr, græsk ene, græsk jordbærtræ, kaukasisk blærenød, kaukasisk vedbend, nordmannsgran, orientalsk avnbøg, orientalsk gran, pontisk rododendron, Quercus armeniaca, rødel, tarmvridrøn, vintereg, ægte kastanje og ægte laurbær[2]
Frugterne af storfrugtet hassel bruges til spisebrug og bliver dyrket i mange egne af Tyrkiet, Sydøsteuropa og Nordamerika. En rødbladet sort, Corylus maxima 'Purpurea' dyrkes som prydbusk. Dens nødder kan dog også spises; de smager fuldstændig som andre hasselnødder.
Storfrugtet hassel (Corylus maxima) er en løvfældende busk, som bliver noget større end den kendte hassel.
Die Lambertshasel (Corylus maxima) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Hasel.
Die Lambertshasel ist ein sommergrünes Laubgehölz. Sie wächst als großer Strauch oder als Baum; sie erreicht größere Wuchshöhen als die Gemeine Hasel (Corylus avellana). Die Blätter haben einen oft sehr intensiven braunroten Schein. Die Nuss der Lambertshasel gleicht am meisten der „Zeller Nuss“ und ist von einer sehr langen, eingeschnürten, am oberen Ende geschlitzten Fruchthülle umgeben.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22 oder 28.[1]
Die Lambertshasel stammt ursprünglich aus der nordwestlichen Balkanhalbinsel.[2] Ihr Name ist eine Abwandlung von lampartische Nuss (mhd. lampartisch = lombardisch).[3]
Im Jahr 2020 wurden laut FAO weltweit 1.072.308 t Haselnuss- und Lambertshasel geerntet. Die zehn größten Produzenten ernteten zusammen etwa 97,1 % der Welternte.[4]
Die Lambertshasel ist kälteempfindlicher als die in Mitteleuropa heimische Gemeine Hasel. Ihr Hauptanbaugebiet liegt in der türkischen Schwarzmeerregion. Dort werden drei Viertel der weltweit erzeugten im Handel erhältlichen „Haselnüsse“ erzeugt; nur der kleinere Teil der Weltproduktion an Haselnüssen stammt von der Gemeinen Hasel (Corylus avellana).
Die Arten Corylus avellana, die Gemeine Hasel, und Corylus maxima sind frei miteinander kreuzbar, überlappen in ihren morphologischen Merkmalen und in ihrem Verbreitungsgebiet.[5] Etliche Kultivare sind nicht ohne weiteres einer der Arten zuzuordnen. Bei phylogenomischen Untersuchungen, bei denen die Verwandtschaft anhand des Vergleichs homologer DNA-Sequenzen untersucht wird, bildeten Abkömmlinge beider Arten eine undifferenzierte Klade.[6] Viele Autoren neigen daher heute dazu, diese und einige weitere, früher unterschiedene Arten wie Corylus pontica Koch und Corylus colchica Albov als Formen, Ökotypen oder Varietäten einer weitgefassten Art Corylus avellana aufzufassen, dies wird auch bei der Zucht und in angewandten Fragen meist so gesehen, so dass zum Beispiel die mediterranen Haselnuss-Kultivare, einschließlich der türkischen, nun meist der Art Corylus avellana zugeordnet werden.[7][8][9] Die IUCN akzeptiert allerdings bisher, zumindest für die Vorkommen auf der nördlichen Balkanhalbinsel, den Artstatus.[10] Eine Vermutung ist, dass die Lambertshasel hybridogenen Ursprungs und erst in Kultur des Menschen entstanden ist.[11] Der Vorschlag, alle, zu großen Teilen auf nachgewiesene oder vermutete Hybridisierungen zurückgehenden kultivierten Haselnuss-Sippen einer weit gefassten Kulturart Corylus domestica Kos. et Opal zuzuordnen[12] hat allerdings außerhalb der Ukraine keine Akzeptanz gefunden.
Einige Cultivare der Lambertshasel, wie die „Weiße Lambertsnuss“,[13] „Webbs Preisnuss“ (eine Kreuzung mit Corylus avellana var. grandis, gezüchtet durch den Engländer Richard Webb) oder die „Bandnuss“[14] werden vorwiegend kommerziell angebaut.
Die „Bluthasel“ ist eine rotlaubige Sorte (Corylus maxima „Purpurea“); sie wird häufig als Zierstrauch in Gärten angepflanzt. Oft wird sie irrtümlich als eine Zuchtform der Gemeinen Hasel angesehen.
Für die Lambertshasel bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen Augustnuss (Zabergau), Bartnuss (Salzburg), Baschtnuss (Salzburg), Bluthaselnuss (Kurpfalz), Blutnuss (Henneberg), Römische Haselnuss (Straßburg), Rote Haselnuss (Würzburg), Heseliner (althochdeutsch), Lambertsnuss (Lambert im Sinne von Lombardei), Lammertsnot (Bremen), Lammersche Not (Bremen), Lampertsnuss (Schwaben), Rote Nuss, Ruhrnuss (Augsburg) und Zellernuss (Würzburg).[15] Die Zellernuss weist allerdings eine kurze, geschlitzte Fruchthülle auf und wird daher meist eher als Zuchtform der Gemeinen Hasel angesehen.
Die Lambertshasel (Corylus maxima) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Hasel.
Ol Corylus maxima (in Bergamàsch Nisöl rós o Nissöl rós grafea Dücàt; in Insübregh Nisciör Russ), specie de la famèa di Betulaceae, lè ü boscàl ólt fina a 5 méter, che l' vé da l'Euròpa balcànega e l'è cultiàt per i sò fröcc e per ornamènt.
Lónghe fina a 15 ghèi, i è piö o méno tónde, ma con öna bèla pónta che la signa fò e i è pò 'mpó a cör a la base; l'órlo l'è dò ólte capetàt (l'gh'à dò ùrdegn de capète). Sura i è érde scüre, sóta i è d'ü rós iscür e 'mpó peluse, la cultivar purpurea la gh'à i fòie rós/maròn sia sura che sóta.
Ol Corylus maxima l'è monòich, cioè 'l gh'à di fiùr dóma maschìi e di fiùr dóma feminìi sö la stèsa pianta. Piö che de fiùr gh'è de parlà de 'nfiurescènsa , ön insèma de tace fiùr.
L'enfiurescènsa mas·cc del nisöl l'è öna sórt particulàr de spiga, l'è ön spiga che la pènt in zó 'nvèce de sta sö drécia come 'n del formét e l'è ciamada amènt. L'è zalda, lónga fina a dés ghèi e la böta ü bèl tòch prima di fòie, de spès zamò 'n zenér i amèncc i è zamò bötàcc.
L'infiurescensa feminìl la sömèa a ü böt, l'è picinina e la gh'à ü ciöf róss sö 'n sima.
I fröcc (i nisöle) i si a maia, i è grande piö o méno 2/3 ghèi e i è mia pròpe tónde ma i 'è 'mpó slongade e i gh'à 'l sò gös de lègn de spàca per tirà fò l'arma.
In todèsch ol nisöl rós a l'è ciamàt Lambertshasel, cioè "Lambèrt e Hasel" (Hasel a 'l völ dì nisöl): ol tòch de paròla Lambèrt a 'l söméa che 'l vègna del vècc tèrmen germànech Lampartisch, indó che "lampartisch" al dé d'incö 'l se dis lombardisch, cioè lombàrt. Chèsto 'l völ dì che 'n todèsch ol nisöl rós a l'è ciamàt ol nisöl lombàrt.
Ol Nisöl de Dalmasia l'è mia de confónt col Nisöl, ol Corylus avellana e gnà col Nisöl de Costantinopoli, ol Corylus colurna, che i è dò ótre spéce ach se 'mpó i ghe sömèa al Nisöl de Dalmasia.
Ol Corylus maxima (in Bergamàsch Nisöl rós o Nissöl rós grafea Dücàt; in Insübregh Nisciör Russ), specie de la famèa di Betulaceae, lè ü boscàl ólt fina a 5 méter, che l' vé da l'Euròpa balcànega e l'è cultiàt per i sò fröcc e per ornamènt.
Funduk, funduk, (Corylus maxima Mill.) — qayindoshlar (qayingullilar oilasi)ga mansub buta yoki daraxt. Oʻrmon yongʻogʻining yirik mevali bir turi. Jan. Yevropa va Osiyoda tarqalgan. Oʻrta va Jan. Yevropa, Turkiya, AQSH, Kavkaz, Qrim va boshqa joylarda oʻstiriladi. Boʻyi 3–10 m, bir uyli, guli ayrim jinsli, changchisi (otalik guli) kuchalasimon toʻpgulga, urgʻochisi (onalik guli) yakkayakka yoki 2—3 tadan yigʻilgan. Sentokt.da pishadi; mevasi (yongʻogʻi) yirik, choʻzinchoq, poʻsti yupqa. Magʻzi tarkibida 52—71% yogʻ, 12—18% oqsil va 3—10% uglevod bor; F. magʻzi qovurilgan yoki xom holida yeyiladi, qandolatchilik sanoatida ishlatiladi, yogʻ olinadi. F. urugʻidan, parxish, bachki ildizlaridan koʻpaytiriladi. Koʻchatlari 8x6 yoki 8x10 m sxemada ekiladi. Shakl berishda tupida 8—10 asosiy novda qoddiriladi. Koʻchati oʻtkazilgach, 4—6yili hosilga kiradi. Hosildorligi 10—30 s/ga.[1]
Funduk, funduk, (Corylus maxima Mill.) — qayindoshlar (qayingullilar oilasi)ga mansub buta yoki daraxt. Oʻrmon yongʻogʻining yirik mevali bir turi. Jan. Yevropa va Osiyoda tarqalgan. Oʻrta va Jan. Yevropa, Turkiya, AQSH, Kavkaz, Qrim va boshqa joylarda oʻstiriladi. Boʻyi 3–10 m, bir uyli, guli ayrim jinsli, changchisi (otalik guli) kuchalasimon toʻpgulga, urgʻochisi (onalik guli) yakkayakka yoki 2—3 tadan yigʻilgan. Sentokt.da pishadi; mevasi (yongʻogʻi) yirik, choʻzinchoq, poʻsti yupqa. Magʻzi tarkibida 52—71% yogʻ, 12—18% oqsil va 3—10% uglevod bor; F. magʻzi qovurilgan yoki xom holida yeyiladi, qandolatchilik sanoatida ishlatiladi, yogʻ olinadi. F. urugʻidan, parxish, bachki ildizlaridan koʻpaytiriladi. Koʻchatlari 8x6 yoki 8x10 m sxemada ekiladi. Shakl berishda tupida 8—10 asosiy novda qoddiriladi. Koʻchati oʻtkazilgach, 4—6yili hosilga kiradi. Hosildorligi 10—30 s/ga.
Corylus maxima, the filbert, is a species of hazel in the birch family Betulaceae, native to southeastern Europe and southwestern Asia, from the Balkans to Ordu in Turkey.[2]
It is a deciduous shrub 6–10 m (20–33 ft) tall, with stems up to 20 cm (8 in) thick. The leaves are rounded, 5–12 cm (2–4+3⁄4 in) long by 4–10 cm (1+1⁄2–4 in) broad, with a coarsely double-serrated margin. The flowers are wind-pollinated catkins produced in late winter; the male (pollen) catkins are pale yellow, 5–10 cm (2–4 in) long, while the female catkins are bright red and only 1–3 mm (1⁄16–1⁄8 in) long. The fruit is a nut produced in clusters of 1–5 together; each nut is 1.5–2.5 cm (1⁄2–1 in) long, fully enclosed in a 3–5 cm (1+1⁄4–2 in) long, tubular involucre (husk).[2][3]
The filbert is similar to the related common hazel, C. avellana, differing in having the nut more fully enclosed by the tubular involucre. This feature is shared by the beaked hazel C. cornuta of North America, and the Asian beaked hazel C. sieboldiana of eastern Asia.
The filbert nut is edible, and is very similar to the hazelnut (cobnut). Its main use in the United States is as large filler (along with peanuts as small filler) in most containers of mixed nuts. Filberts are sometimes grown in orchards for the nuts, but much less often than the common hazel.[2][3]
The purple-leaved cultivar Corylus maxima 'Purpurea' is a popular ornamental shrub in gardens.[4]
In Oregon, "filbert" is used for commercial hazelnuts in general. Use in this manner has faded partly due to the efforts of Oregon's hazelnut growers to brand their product to better appeal to global markets and avoid confusion.[5][6]
The etymology for 'filbert' is Norman French. Saint Philibert's feast day is 20 August (old style) and the plant was possibly renamed after him because the nuts were mature on this day.[7]
Corylus maxima, the filbert, is a species of hazel in the birch family Betulaceae, native to southeastern Europe and southwestern Asia, from the Balkans to Ordu in Turkey.
It is a deciduous shrub 6–10 m (20–33 ft) tall, with stems up to 20 cm (8 in) thick. The leaves are rounded, 5–12 cm (2–4+3⁄4 in) long by 4–10 cm (1+1⁄2–4 in) broad, with a coarsely double-serrated margin. The flowers are wind-pollinated catkins produced in late winter; the male (pollen) catkins are pale yellow, 5–10 cm (2–4 in) long, while the female catkins are bright red and only 1–3 mm (1⁄16–1⁄8 in) long. The fruit is a nut produced in clusters of 1–5 together; each nut is 1.5–2.5 cm (1⁄2–1 in) long, fully enclosed in a 3–5 cm (1+1⁄4–2 in) long, tubular involucre (husk).
The filbert is similar to the related common hazel, C. avellana, differing in having the nut more fully enclosed by the tubular involucre. This feature is shared by the beaked hazel C. cornuta of North America, and the Asian beaked hazel C. sieboldiana of eastern Asia.
Corylus maxima, el avellano de Lambert, es una especie de avellano oriunda del sureste de Europa y suroeste de Asia, desde los Balcanes hasta Ordu en Turquía.[1]
Es un arbusto de hoja caduca de 6–10 m de alto. Las hojas son redondeadas, de 5–12 cm de largo por 4–10 cm de ancho, con un borde doblemente serrado. El fruto es una avellana producida en racimos de 1–5 juntas; cada avellana tiene 1,5–2,5 cm de largo, totalmente encerradas en un involucro tubular.[1][2]
El avellano de Lambert es muy parecido al avellano común (C. avellana), y se diferencia en que tiene las avellanas más encerradas en el involucro tubular. Este rasgo lo comparte con el Corylus cornuta de Norteamérica, y con el Corylus sieboldiana) de Asia oriental.
La avellana es comestible, y se parece mucho a la avellana común. Hay una variedad que se cultiva más como árbol ornamental para jardines, que es la variedad de hojas púrpuras Corylus maxima 'Purpurea'.
Corylus maxima fue descrito por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary:... eighth edition no. 2. 1768.[3]
Corylus maxima, el avellano de Lambert, es una especie de avellano oriunda del sureste de Europa y suroeste de Asia, desde los Balcanes hasta Ordu en Turquía.
Le Noisetier de Lambert (Corylus maxima) est un arbuste de la famille des bétulacées. Sa variété pourpre est plantée comme arbuste d'ornement.
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (2 avr. 2012)[1] : Corylus maxima Mill. (1768)
Le Corylus maxima est un arbuste, les feuilles sont portées par un pétiole de 0.8 à 1.5 cm. Il produit des noisettes allongées, dans un involucre fermé, tubulaire, environ 2 fois plus long que le fruit[2].
C. Maxima est spontané au sud-est de l'Europe et en Asie mineure. Il est cultivé pour les fruits et comme ornemental dans les zones tempérées de l'Europe où il est aussi subspontané[3].
Corylus maxima purpurea est considérée comme une variété intéressante[4]. Elle est citée dans les Notes sur les végétaux cultivés en plein air au Château du Crest près Genève[5].
Le Noisetier de Lambert (Corylus maxima) est un arbuste de la famille des bétulacées. Sa variété pourpre est plantée comme arbuste d'ornement.
Saghas crann coill, dúchasach do na Balcáin, a fhástar i gcuid mhaith tíortha eile i gcomhair na gcnónna inite. Na cnónna imchlúdaithe i gcupán duilleogach a chúngaíonn mar a bheadh muineál os cionn an chnó.
Lombardijska lijeska (Lambertova lijeska, makedonska lijeska, lat. Corylus maxima), listopadni grm ili stablo iz jugoistočne Europe i Male Azije.
Naraste do 10 metara visine. Cvate u veljači i ožujku, a jestivi lješnjaci dozrijevaju u kolovozu i rujnu. Često se uzgaja kao ukrasno drvo.[1]
Muške rese lombardijske lijmeske su svjetložute, duge do 5 do 10 centimetara dok su ženske crvene
lješnjak lombardijske lijeske
list lombardijske lijeske
Turkinje sa ubranim plodovima
Muške rese lombardijske lijmeske su svjetložute, duge do 5 do 10 centimetara dok su ženske crvene
lješnjak lombardijske lijeske
list lombardijske lijeske
Turkinje sa ubranim plodovima
De lambertsnoot[1] of lambertusnoot[2] (Corylus maxima) is een bladverliezende struik uit de berkenfamilie (Betulaceae). De soort is inheems in het zuidoosten van Europa en in Klein-Azië, van het Balkanschiereiland tot de Turkse provincie Ordu.
De lambertsnoot bereikt een hoogte van 6 tot 10 meter en heeft een stam van maximaal 20 centimeter doorsnede. De struik lijkt sterk op de verwante hazelaar (Corylus avellana). De ronde bladeren zijn echter meestal wat groter, ze worden 5 tot 12 centimeter lang en 4 tot 10 centimeter breed. De bladrand is grof dubbelgetand.
In de late winter komt de lambertsnoot in bloei. De mannelijke katjes zijn vaalgeel en worden 5 tot 10 centimeter lang. De felrode vrouwelijke katjes meten slechts 1 tot 3 millimeter en groeien in clusters van 1 tot 5 bij elkaar.
De lambertsnoot heeft, net als veel andere Corylus-soorten, hazelnoten als vruchten. De noten van de lambertsnoot zijn groter dan die van de hazelaar. Ze zijn 1,5 tot 2,5 centimeter lang en worden geheel omgeven door een 3 tot 5 centimeter lang napje, waarvan de uitsteeksels tot ver voorbij de navel van de noot reiken.
De hazelnoot van de lambertsnoot is eetbaar en wordt vaak toegepast in gemengde notenmixen.
De bruine hazelaar[2] (Corylus maxima 'Purpurea') is een cultivar met paarse bladeren die vaak wordt toegepast als sierplant in tuinen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe lambertsnoot of lambertusnoot (Corylus maxima) is een bladverliezende struik uit de berkenfamilie (Betulaceae). De soort is inheems in het zuidoosten van Europa en in Klein-Azië, van het Balkanschiereiland tot de Turkse provincie Ordu.
Leszczyna południowa, l. długookrywowa, l. Lamberta (Corylus maxima) – gatunek rośliny należący do rodziny brzozowatych. Występuje w stanie dzikim w Europie i Azji Mniejszej po Kaukaz. W Polsce nie występuje dziko i jest uprawiana.
Według Germplasm Resources Information Network (GRIN) nie jest to odrębny gatunek, lecz synonim leszczyny pospolitej[2], w wielu jednak ujęciach taksonomicznych, również według Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski jest traktowana jako odrębny gatunek[3][4].
Jest uprawiana dla swoich owoców (orzechy laskowe). Dostępne na rynku orzechy laskowe pochodzą przeważnie od tego gatunku. Odmiany o czerwonych liściach są uprawiane jako rośliny ozdobne, w Polsce najczęściej jest to kultywar 'Purpurea' osiągający wysokość do 3–4 m. Dobrze komponuje się w ogrodzie z innymi krzewami o zielonych czy żółtych liściach, może być również użyty do tworzenia żywopłotów, dobrze bowiem znosi cięcie. Łatwo można ją też odmładzać; przycięta nad ziemią wypuszcza nowe pędy. Czerwoną barwę liści zachowuje przez cały rok. Uprawiana jest jako roślina ozdobna, jednak w niektóre lata wytwarza również dobre orzechy.
Uprawiana dla owoców wymaga stanowiska słonecznego, w celu ozdobnym może być sadzona zarówno w miejscu słonecznym, jak i w półcieniu. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, każda żyzna ziemia ogrodowa jest dobra. Jest mniej odporna na mróz, niż leszczyna pospolita.
Leszczyna południowa, l. długookrywowa, l. Lamberta (Corylus maxima) – gatunek rośliny należący do rodziny brzozowatych. Występuje w stanie dzikim w Europie i Azji Mniejszej po Kaukaz. W Polsce nie występuje dziko i jest uprawiana.
Wikimedia Commons'ta Lambert fındığı ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Lambert fındığı ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Lambert fındığı (Corylus Maxima), Ordu, Balkanlar, Güneydoğu Avrupa ve Güneybatı Asya'da yaygın olan fındık türü.
Dalları 6–10 m uzunluk, 20 cm genişliğe kadar büyürler. Kış mevsimi yapraklarını döker. Yürek şekilli yapraklarının kenarları dişli, ucu sivri, 7/12 ile 6/10 cm boyutlarındadır. Sarı sarkık erkek çiçekleri Mart ayında doğar. Meyveleri 1,5-2,5 cm boy, 1,2-1,6 cm çaplarındadır. Bir çotanakta 1-6 arası fındık tanesi olabilir. Çotanak fındığı kaplar. Genç dalları kırmızımsı-mor renkli olan Atropurpurea türü park, bahçe düzenlenmesinde aranan bir türdür[1].
Meyvesinin uç kısmı sivridir, bir tarafı yırtık olan kabuğu meyveyi saracak biçimde uzundur. Her türlü toprakta yetişse de kumlu ve killi toprakları sever fakat toprak drenajı iyi olmalıdır. 100-1000m yükseklikleri arasında yetişir[2].
Genç yapraklar
Genç yapraklar
Yaprağın üst kısmı
Yaprağın alt kısmı
Fındık dalları
Çotanak
Çotanak
Fındık meyvesi
Lambert fındığı (Corylus Maxima), Ordu, Balkanlar, Güneydoğu Avrupa ve Güneybatı Asya'da yaygın olan fındık türü.
Dalları 6–10 m uzunluk, 20 cm genişliğe kadar büyürler. Kış mevsimi yapraklarını döker. Yürek şekilli yapraklarının kenarları dişli, ucu sivri, 7/12 ile 6/10 cm boyutlarındadır. Sarı sarkık erkek çiçekleri Mart ayında doğar. Meyveleri 1,5-2,5 cm boy, 1,2-1,6 cm çaplarındadır. Bir çotanakta 1-6 arası fındık tanesi olabilir. Çotanak fındığı kaplar. Genç dalları kırmızımsı-mor renkli olan Atropurpurea türü park, bahçe düzenlenmesinde aranan bir türdür.
Meyvesinin uç kısmı sivridir, bir tarafı yırtık olan kabuğu meyveyi saracak biçimde uzundur. Her türlü toprakta yetişse de kumlu ve killi toprakları sever fakat toprak drenajı iyi olmalıdır. 100-1000m yükseklikleri arasında yetişir.
Corylus maxima là một loài thực vật có hoa trong họ Betulaceae. Loài này được Mill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1768.[1]
Corylus maxima là một loài thực vật có hoa trong họ Betulaceae. Loài này được Mill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1768.
Corylus maxima Mill.
Синонимы
Лещи́на кру́пная, или «ломбардский орех» (лат. Corylus maxima) — вид листопадных деревянистых кустарников рода Лещина (Corylus) семейства Берёзовые (Betulaceae), плоды которого известны под названием фундук[2].
В природе ареал вида охватывает юго-восточную Европу и Малую Азию.
В больших количествах разводится в Турции, на Балканах, в Италии, Северной Америке, в южных районах Франции, Германии и Швеции. В России в Закавказье и Крыму.
Крупный кустарник или дерево высотой 3—10 м. Кора ствола и крупных ветвей пепельно-серая; молодые побеги густоопушённые, красновато-зелёные; годовалые — почти голые или со стебельчатыми железками.
Почки обратнояйцевидные, светло-бурые, цветковые значительно крупнее листовых. Листья округло-сердцевидные или широко-овальные, длиной 7—12 см, шириной 6—10 см, коротко-заострённые и слабо лопастные, неравномерно удвоенно-зубчатые, зелёные или часто тёмно-красные, снизу более светлые и опушённые по жилкам, на черешках длиной 0,8—2 см. Прилистники продолговатые.
Тычиночные серёжки длиной до 10 см, диаметром 1 см.
Плоды по 3-6, реже по 1 или до 8, скучены на ножке длиной до 3 см. Обёртка в нижней части несколько мясистая, вдвое длиннее ореха, плотно его обтягивает и над ним вытянута в суживающуюся трубку, рассеченную на широкие зубчатые лопасти, зелёная или красно-зелёная, бархатисто-опушённая и железисто-волосистая. Орех продолговато-яйцевидный до почти цилиндрического, длиной 2—2,5 см, диаметром около 1,5 см.
Цветение в марте. Плодоношение в сентябре.
В культуре известна со времён древней Греции и Рима как орехоплодное растение. Крупные орехи очень высокого вкусового и пищевого качества: содержат 50—60 % жира, около 15 % белков и по вкусу напоминают миндаль. В больших количествах ломбардские орехи используются в кондитерской промышленности для выделки халвы, в качестве заменителя миндаля и пр.
Масло, очень вкусное и ароматичное, также применяется в кондитерской и пищевой промышленности.
В качестве декоративного растения распространена мало.
Вид Лещина крупная входит в род Лещина (Corylus) подсемейства Лещиновые (Coryloideae) семейства Берёзовые (Betulaceae) порядка Букоцветные (Fagales).
В ряде источников считается синонимом лещины обыкновенной (Corylus avellana)[3].
Лещи́на кру́пная, или «ломбардский орех» (лат. Corylus maxima) — вид листопадных деревянистых кустарников рода Лещина (Corylus) семейства Берёзовые (Betulaceae), плоды которого известны под названием фундук.
