nomes no trilho de navegação
Arum italicum, ye una especie fanerógama perteneciente a la familia Araceae.
Planta viviega, perenne, yerbácea y rizomatosa de 25-40 cm con un rizoma horizontal de 2 cm. Les sos fueyes son acusadamente sagitadas de más de 20 cm, asemeyaes a llances, yá que les sos peciolos lleguen a midir hasta 25 cm. Les flores aseméyense a un recímanu pequeñu de 1 cm y atópense nun espádice que s'estrema del coloráu-ocre del Arum maculatum en que ye de color mariellu. Floria en primavera. Los frutos son bayes coloraes arrexuntaes nun recímanu.
Orixinal d'Europa mediterránea hasta Asia central, ye bien frecuente en sebes, ribazos y alamees.
Arum italicum describióse por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary:... eighth edition 8: 2. 1768.[1]
Arum: nome xenéricu del griegu aron que significa "calor" y refierse al fechu de qu'estes plantes cuando tán en plenu floriamientu emiten calor. (carauterística particular del xéneru).[2][3]
italicum: epítetu xeográficu qu'alude al so localización n'Italia.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Arum italicum, ye una especie fanerógama perteneciente a la familia Araceae.
İtaliya danaayağı (lat. Arum italicum) — aroidkimilər fəsiləsinin danaayağı cinsinə aid bitki növü.
İtaliya danaayağı (lat. Arum italicum) — aroidkimilər fəsiləsinin danaayağı cinsinə aid bitki növü.
La sarriassa, entre molts altres noms populars en català, o Arum italicum,[2]és una espècie de planta dins la família Araceae. Planta nadiua de l'Europa mediterrània, incloent els Països Catalans; arriba a Àsia central. Sovint apareix en riberes i vernedes, en frescals i herbassars, en garrigues i cultius.
Planta vivaç o perenne, herbàcia i amb rizoma. Fa 25-40 cm d'alt i el seu rizoma horitzontal, 2 cm. Les fulles són sagitades de més de 20 cm, amb llargs pecíols i força gruixudes. L'espata fa uns 15 a 40 cm. Les flors fan una mena de raïm d'1 cm i es troben dins un espàdix vermell que es diferencia del d’Arum maculatum, el qual és groc. En el cas del gènere Arum la part superior de l'eix de l'espàdix no presenta cap flor i és estèril. Floreix a la primavera. La pol·linització se'n dona per insectes (mosques i escarabats) que venen atrets per l'elevada temperatura (fins a 30°C) de l'espata. Els fruits són baies vermelles agrupades en un raïm.
La sarriassa, entre molts altres noms populars en català, o Arum italicum,és una espècie de planta dins la família Araceae. Planta nadiua de l'Europa mediterrània, incloent els Països Catalans; arriba a Àsia central. Sovint apareix en riberes i vernedes, en frescals i herbassars, en garrigues i cultius.
Planhigyn blodeuol ag un had-ddeilen ('monocotyledon) yw Pidyn-y-gog Eidalaidd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Araceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Arum italicum a'r enw Saesneg yw Italian Lords and Ladies.
Mae'r casgliad byw mwyaf o'r teulu hwn yn cael ei gadw yn Missouri Botanical Gardens.
Mae'n frodorol o diroedd y Y Môr Canoldir, gogledd Affrica, y dwyrain Canol a Phrydain a llawer o wledydd eraill Ewrop. Mae hefyd wedi hen sefydlu yn yr Ariannin.[1][2][3][4][5][6]
Gall dyfu i uchder o 1–1.5 tr (30–46 cm) a'i led tua'r un faint. Yn y gwanwyn mae'n blodeuo, gyda blodau gwynion heirdd sy'n troi'n ffrwythau cochion.
Planhigyn blodeuol ag un had-ddeilen ('monocotyledon) yw Pidyn-y-gog Eidalaidd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Araceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Arum italicum a'r enw Saesneg yw Italian Lords and Ladies.
Mae'r casgliad byw mwyaf o'r teulu hwn yn cael ei gadw yn Missouri Botanical Gardens.
Mae'n frodorol o diroedd y Y Môr Canoldir, gogledd Affrica, y dwyrain Canol a Phrydain a llawer o wledydd eraill Ewrop. Mae hefyd wedi hen sefydlu yn yr Ariannin.
Gall dyfu i uchder o 1–1.5 tr (30–46 cm) a'i led tua'r un faint. Yn y gwanwyn mae'n blodeuo, gyda blodau gwynion heirdd sy'n troi'n ffrwythau cochion.
Árón italský (Arum italicum)[1] je rostlina, vytrvalá bylina z čeledě árónovité. Druh árón italský se může samovolně křížit s árónem plamatým.[2] Celá rostlina je jedovatá.[3]
Druh je původem z oblasti Středomoří (jižní Evropa, severní Afrika a Blízký východ), Velká Británie, Nizozemí, Krym, Kavkaz, Kanárské ostrovy, Madeira a Azory.[4][5][6][7][8] Druh je také druhotně rozšířený v Argentině a ve Spojených státech.[9] V některých oblastech je árón italský považován za invazivní druh.[10]
Rostlina dorůstá 30 - 46 cm a je také stejně široká. Kvete na jaře bílými květy, plody jsou červené bobule. Kvete dubnu až květnu. V roce 1778, Lamarck si všiml, že květenství této rostliny vytváří teplo.[11]
Árón italský je pěstován jako okrasná rostlina. Někteří zahrádkáři kombinují tento druh s výsadbou bohyšky, která raší později. Pro zahradní použití byly vyšlechtěny četné kultivary, z nichž je nejpoužívanější Arum italicum subsp. italicum 'Marmoratum' jenž získal také ocenění Royal Horticultural Society.[12]
Stín, polostín, propustné mokré humózní půdy. Množení semeny, dělením trsů.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Arum italicum na anglické Wikipedii.
Galerie árón italský ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu árón italský ve Wikimedia Commons
Árón italský (Arum italicum) je rostlina, vytrvalá bylina z čeledě árónovité. Druh árón italský se může samovolně křížit s árónem plamatým. Celá rostlina je jedovatá.
Italiensk Arum (Arum italicum) er en plante, der kommer fra landene omkring Middelhavet, men ofte ses i danske haver og hist og her forvildet.
Italiensk Arum har en for Arum-slægten og Arum-familien karakteristisk blomsterstand, hvor selve de mange små blomster sidder samlet i en såkaldt kolbe (der typisk er gul eller violet) omgivet af et højblad eller hylsterblad, der typisk er hvidt eller bleggrønt. Planten er også kendt under navnet 'Italiensk ingefær', men kan på ingen måde benyttes som erstatning for ingefær, da planten er ret giftig. Men rødderne kan have en ingefæragtig lugt.
De spydformede blade har oftest mere eller mindre fremtrædende hvide nerver og ingen pletter. Den hvide farve kan dog mangle helst, ligesom der kan være pletter.
Der findes adskillige underarter og sorter – både fra naturens side og fremkommet ved forædling. Blandt de kendteste er Arum italicum ssp. marmoratum med meget fremtrædende hvide nerver i mørkegrønne blade.
Størrelse: 20-45 cm, bladplade 15-30 cm, hylsterblad 10-25 cm.
Knolden er vandret, 4-5cm lang. Knolden ligger dybt.
Vildtvoksende meget sjælden, kun hvor forvildet fra haver. Ret almindelig som haveplante. Almindelig i Middelhavsområdet
Der findes utallige sorter og hybrider
Italiensk Arum (Arum italicum) er en plante, der kommer fra landene omkring Middelhavet, men ofte ses i danske haver og hist og her forvildet.
Italiensk Arum har en for Arum-slægten og Arum-familien karakteristisk blomsterstand, hvor selve de mange små blomster sidder samlet i en såkaldt kolbe (der typisk er gul eller violet) omgivet af et højblad eller hylsterblad, der typisk er hvidt eller bleggrønt. Planten er også kendt under navnet 'Italiensk ingefær', men kan på ingen måde benyttes som erstatning for ingefær, da planten er ret giftig. Men rødderne kan have en ingefæragtig lugt.
De spydformede blade har oftest mere eller mindre fremtrædende hvide nerver og ingen pletter. Den hvide farve kan dog mangle helst, ligesom der kan være pletter.
Der findes adskillige underarter og sorter – både fra naturens side og fremkommet ved forædling. Blandt de kendteste er Arum italicum ssp. marmoratum med meget fremtrædende hvide nerver i mørkegrønne blade.
Størrelse: 20-45 cm, bladplade 15-30 cm, hylsterblad 10-25 cm.
Knolden er vandret, 4-5cm lang. Knolden ligger dybt.
Der Italienische Aronstab (Arum italicum) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Aronstabgewächse (Araceae). Die Art ist sehr formenreich.
Der Italienische Aronstab ist eine herbst-frühjahrsgrüne, ausdauernde, krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 20 bis 80 Zentimeter erreicht. Sie bildet eine Rhizomknolle aus. Die gestielten Laubblätter treiben im Herbst; sie weisen eine Länge von 9 bis 40 Zentimeter und eine Breite von 2 bis 29 Zentimeter auf. Die Blattspreiten sind pfeilförmig und haben meist auffallend weiße Blattadern, sind nur selten schwarz gefleckt.
Der Italienische Aronstab ist einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Der Blütenstand besteht aus Blütenstandsschaft, Spatha und Kolben (Spadix). Der Blütenstandsschaft ist 15 bis 40 Zentimeter hoch. Die eingeschlechtigen Blüten befinden sich am unteren Teil eines gelblichen Kolbens, verborgen unter einem einzelnen, grün-weißlichen Hochblatt, das bei den Aronstabgewächsen Spatha genannt wird. Die Spatha ist 11 bis 38 Zentimeter lang, innen weiß, außen weißlich-grün und am Rand oft hellpurpurn überlaufen. Die männlichen Blüten befinden sich dabei über der weiblichen. Die männlichen Blüten sind vor dem Aufblühen gelb. Ober- und unterhalb der männlichen Blüten sind zahlreichen sterile Blüten vorhanden.
Die Blütezeit reicht von März bis Mai.
Die Beeren des Italienischen Aronstabs sind rot.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 84, seltener 70.[1]
Der Italienische Aronstab kommt im Mittelmeergebiet, im Kaukasus, in Frankreich in Süd-England in Macchien, in Deutschland vor und wächst in Weinbergen, Olivenhainen, Hecken und Laubwäldern. Sein Verbreitungsgebiet umfasst Makaronesien und reicht von Westeuropa bis zum Irak.[2]
Es werden vier Unterarten von Arum italicum unterschieden[2]:
Im Italienischen Aronstab sind Calciumoxalat-Kristalle, lösliche Salze der Oxalsäure und weitere Scharfstoffe enthalten. Die Pflanze ist giftig, was vermutlich auf dem Verhältnis von freier zu kristallin gebundener Oxalsäure beruht. In den unreifen Früchten beträgt der Gehalt an löslichen Oxalaten bis zu 0,4 %, in den reifen Früchten bis zu 0,3 %.[5]
Der Italienische Aronstab wird zerstreut als fruchtzierende Zierpflanze für Gehölzgruppen und schattige Anlagen genutzt. Er ist seit spätestens 1683 in Kultur. Die Sorte 'Pictum' ('Marmoratum') hat marmorierte Blätter.
Der Italienische Aronstab (Arum italicum) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Aronstabgewächse (Araceae). Die Art ist sehr formenreich.
Ayerni neɣ Abeqquq neɣ Abgug.
Ayerni neɣ Abeqquq neɣ Abgug.
Arum italicum Mill.
Chianda ërvacëa prènn chë na rádëca a forma dë patana, d'andó, a gl autunn, créscënë lë frunn lòngh fin a 30 cm. Chešt suó aglëštrit a la part ë ngima, spiss chë cèrt štrisc gghiangaštr. Suó chëmbòšt ë tre pond, chella annanz a forma ë langia e lë ddu arrèt scacchiat.
Gl sciuor, assá pícculë, créscënë attèrra a na chëlònna (spádëcë) che èngh na crammòlla chë arrassëmeglia a në tërtur ruoss e curt. Chešta è cchiù corta ë la mmëtà ë la fronna a forma dë cappucc chë l'abbëtina (spata). Scëríscënë da marz a maj.
La spata, chë sèrv a prëtègg gl spádëcë da gl malëtiemb, è lònga fin a 30 cm e tè në chëlor ggiall-vërdaštr.
Gl frutt suó appëccëchiat a gl spádëcë, apprima verd apuó rusc quann suó fatt, ruoss comm a në pësiegl.
Spasa a l'Auròpa Mëditërranëa, chëmun a l'Italia pëninzular e a l'Ísëlë, cchiù rara a gl Nòrd. Cresc dend a lë fòssëra, bbòsch, vign e glëvit, fratt, da lë chian fin a 800 (1000) m.
Sëccom gl prëngipië tuóssëcë chë tè schëmbaríscënë quasc ndutt quann zë còc o quann zë secca, la rádëca (chë tè gl 70% ë pòsëma) na vòta vëneva addëprata pë ammišchià a la farina o eva vënnuta comm pòsëma chë gl nòm ë Tapiòca ë Portland.
Tutta la chianda è vëlënosa e pò ndëssëcà chi la gliott. Pë fërtuna gl addor ë cadávërë chë tè gl sciuor në'la fa tand avvëcënià. Tra gl síndëmë: vòmmëchë, sciòlda, vëscich, ...
Andann gl vial eva cunzidërat na chianda mággëca, chë nën faceva avvëcënià gl spird malamènd, prëtëggeva lë criatur nat da puoch e deva amor a chi nn'amor eva sfërtënuat.
A Vicara (Arum italicum) hè un tipu di pianta chì face parte di a famiglia di l'Araceae. Tutta a pianta hè velenosa. E foglie sò larghe è maiore. Fiurisce d'aprile o di maghju. I frutti sò granelli chi sò riuniti in una spiga. I frutti sò bianchi à l'iniziu, dopu gialli eppo finalmente rossi rossi.
A vicara hè cumuna in Corsica. Hè ancu chjamata l'aluviu. In u Sartinese, hè chjamata a ghjadducula, chì s'assumiglia tutta à u collu è u bizzicu d'un ghjallu. Per via di quessa, piace moltu à i zitelli per ghjucà. A vicara si scalza faciule. Si laca siccà è di tantu uin tantu si pò dà à l'animali: e ghjalline o i porchi. Esiste dinù in Corsica un antra spezia endemica d'Araceae: Arum pictum.
.jpg)
A Vicara (Arum italicum) hè un tipu di pianta chì face parte di a famiglia di l'Araceae. Tutta a pianta hè velenosa. E foglie sò larghe è maiore. Fiurisce d'aprile o di maghju. I frutti sò granelli chi sò riuniti in una spiga. I frutti sò bianchi à l'iniziu, dopu gialli eppo finalmente rossi rossi.
Arum italicum is a species of flowering herbaceous perennial plant in the family Araceae, also known as Italian arum and Italian lords-and-ladies.[2] It is native to the British Isles[3] and much of the Mediterranean region, the Caucasus, Canary Islands, Madeira and northern Africa. It is also naturalized in Belgium, the Netherlands, Austria, Argentina, North Island New Zealand and scattered locations in North America.[1][4][5][6][7]
It grows 30–46 cm (1–1.5 ft) high, with equal spread. It blooms in spring with white flowers that turn to showy red fruit.[2] It is cultivated as an ornamental plant for traditional and woodland shade gardens.[2] Subspecies italicum (the one normally grown in horticulture) has distinctive pale veins on the leaves, whilst subspecies neglectum (known as late cuckoo pint[8]) has faint pale veins, and the leaves may have dark spots.[9] Nonetheless, intermediates between these two subspecies also occur, and their distinctiveness has been questioned.[10][11] Some gardeners use this arum to underplant with Hosta, as they produce foliage sequentially: when the Hosta withers away, the arum replaces it in early winter, maintaining ground-cover.[12] Numerous cultivars have been developed for garden use, of which A. italicum subsp. italicum 'Marmoratum' has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[13]
Arum italicum can be invasive in some areas.[12][14][15]
Arum italicum may hybridize with Arum maculatum.[16] The status of two subspecies currently included in Arum italicum, subsp. albispathum (Crimea to the Caucasus) and subsp. canariense (Macaronesia), is uncertain and they may represent independent species.[10]
In 1778, Lamarck noticed that the inflorescence of this plant produces heat.[17][18]
Leaves, fruits and rhizomes contain compounds that make them poisonous. Notably, leaves are rich in oxalic acid; other active principles are present in other parts. The ingestion of berries, which are showy and red, can be fatal for babies and young children, as well as dogs.
Bulbs
Mature leaves
Spathe
Ripe berries
Botanical illustration
Leaves of cultivar 'Marmoratum'
Within the genus, A. italicum belongs to subgenus Arum, section Arum.[19]
A. italicum generally has a chromosome count of 2n = 84, except that a few subspecies (such as subsp. albispathum) have 2n = 56.[19]
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: editors list (link) Arum italicum is a species of flowering herbaceous perennial plant in the family Araceae, also known as Italian arum and Italian lords-and-ladies. It is native to the British Isles and much of the Mediterranean region, the Caucasus, Canary Islands, Madeira and northern Africa. It is also naturalized in Belgium, the Netherlands, Austria, Argentina, North Island New Zealand and scattered locations in North America.
Arum italicum es una especie fanerógama de la familia Araceae.
Planta vivaz, perenne, herbácea y rizomatosa de 25-40 cm con un rizoma horizontal de 2 cm. Sus hojas son acusadamente sagitadas de más de 20 cm, semejantes a lanzas, ya que sus peciolos llegan a medir hasta 25 cm. Las flores se asemejan a un racimo pequeño de 1 cm y se encuentran en un espádice que se diferencia del rojo-ocre del Arum maculatum en que es de color amarillo. Florece en primavera. Los frutos son bayas rojas agrupadas en un racimo.
Original de Europa mediterránea hasta Asia central, es muy frecuente en setos, ribazos y alamedas.
Arum italicum fue descrita por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary:... eighth edition 8: 2. 1768.[1]
Arum: nombre genérico del griego aron que significa "calor" y se refiere al hecho de que estas plantas cuando están en plena floración emiten calor. (característica particular del género).[2][3]
italicum: epíteto geográfico que alude a su localización en Italia.
Arum italicum es una especie fanerógama de la familia Araceae.
Suge-belar nerbiozuria (Arum italicum Mill.) araceae familiako landare fanerogamoa da.
Suge-belar izenaz gain, beste anitzekin ere ezaguna da euskaraz: Suge-jana, suge-belarra, suge-gerezia, sugerrama, sugrama, suge-belar nerbioduna, pikarta, erre-belarra, ilarrondokoa, apez-belarra, inaztorra, suba bedar, erre bedar, subartaburu, subartoa[1][2].
Europa mediterraneoan du jatorria, eta Asia erdialderaino dago zabalduta. Oso ugaria da palaxu, baso, belardi eta leku ilun eta freskoetan.
Landare bizikorra da, belarkara, mamitsua, ilebakoa eta errizomaduna. 2 cm luze den errizoma horizontal batetik muskiltzen da eta 25-40 cm-ko tamaina har dezake.
Hostoak bakunak dira, gezi-formakoak, batzuetan zain zurixkak dituzte eta haien txortenek 25 cm arteko luzera izan dezakete.
Lore txiki txiki asko dauzkate, espadize hori baten behealdean jarrita. Lore-elkartea zilindrikoa da, 3-5 cm luzerakoa, gara labur batez eutsita. Espadizearen muturreko luzakina, berriz, antzua da, oinaldea goikaldea baino askoz estuagoa. Espadizearen zati bat ezpata izeneko braktea ikusgarri batean bilduta egoten da, txano baten antzera eta batzuk okertuta loretzat hartzen dute. Ezpata hori-berdexka kolorekoa. Udaberrian loratzen da.
Fruituak baia esferikoak dira, lehenengo berdeak, gorriak ondoren, matsalko batean jarriak.
Honako osagaiak dituzte: erretxina, aroina, saponinak, olioak, gomak, kaltzio- eta potasio-gatzak, azido zianhidrikoa
Landare hau ere toxikoa da, familia honetako asko bezala. Aroinak azala minberatzen du eta, dosi handitan xurgatzen badu paralisia eragin dezake eta heriotza ere bai.
Infloreszentzia
Hostoak
Hosto nerbiodunak
Tuberkulua
Baia gazteak
Baia helduak
Suge-belar nerbiozuria (Arum italicum Mill.) araceae familiako landare fanerogamoa da.
Suge-belar izenaz gain, beste anitzekin ere ezaguna da euskaraz: Suge-jana, suge-belarra, suge-gerezia, sugerrama, sugrama, suge-belar nerbioduna, pikarta, erre-belarra, ilarrondokoa, apez-belarra, inaztorra, suba bedar, erre bedar, subartaburu, subartoa.
Arum italicum, l'Arum d'Italie ou Gouet d'Italie est une espèce végétale de la famille des Araceae, indigène en Europe occidentale et méridionale et en Asie mineure.
Son mode de pollinisation est tout à fait remarquable. Comme l'avait remarqué Lamarck dès 1778, l'inflorescence produit de la chaleur[1] et émet des odeurs d'excréments qui attirent de petites mouches assurant la pollinisation.
L'Arum d'Italie[2] est une plante vivace (géophyte) de 20 à 60 cm de hauteur, glabre, possédant un gros tubercule oblong divisé en trois parties, la partie supérieure d'où partent les tiges de l'année et les racines avec en dessous les restes des rhizomes des deux années précédentes.
Les feuilles apparaissent en automne et disparaissent l'été suivant ; portées par un pétiole deux fois plus long que le limbe, elles sont triangulaires-hastées à oreillettes divergentes, veinées de blanc jaunâtre.
L'inflorescence est formée d'une grande spathe blanchâtre qui entoure un axe charnu, le spadice, trois fois plus court, à massue jaune pâle stérile. Les fleurs unisexuées sont disposées en anneaux : en bas les fleurs femelles puis au-dessus les fleurs mâles dans un anneau trois à quatre fois plus court et entouré de filaments verruqueux. L'ovaire est libre et le stigmate en forme de disque. Ces fleurs sont enfermées dans une chambre formée par la spathe autour du spadice et fermée dans sa partie supérieure par les filaments. Il existe aussi des fleurs stériles. La floraison a lieu en avril ou mai.
Les fruits sont des baies rouge vif qui forment une grappe compacte dressée. Chaque fruit charnu comporte une à plusieurs loges contenant quatre graines à albumen farineux ou charnu.
Entre Arum italicum et Arum maculatum, la différence majeure tient à la couleur du spadice : il est jaune chez A. italicum et violet chez A. maculatum. C'est aussi une plante plus robuste qu'Arum maculatum. Arum maculatum voit ses feuilles vertes et luisantes qui apparaissent tôt au printemps tandis que chez Arum italicum les feuilles veinées de blanc apparaissent en automne et disparaissent l'été suivant.
Arum italicum pousse dans tout le Midi, l'Ouest et le Centre de la France. En Europe, il est présent dans les pays du pourtour méditerranéen ainsi qu'au Royaume-Uni, en Suisse, Russie et Ukraine.
On le rencontre aussi aux Canaries, dans le Maghreb (Maroc, Algérie, Tunisie), en Turquie, Arménie, Géorgie.
Il pousse de préférence dans les endroits ombragés ou semi-ombragés, plus ou moins humides.
C'est une plante invasive dans 6 états des États-Unis.
Cette espèce est naturalisée de longue date en Belgique et aux Pays-Bas (" stinzenplant ")[3]. Elle y a été introduite au XVIIe siècle pour son épi de belles baies rouge orangé présent en automne et ses grandes feuilles hastées présentes durant tout l’hiver. On cultive surtout la variété ‘Marmoratum’ dont les feuilles ont de belles nervures blanches.
La pollinisation est faite par de petites mouches qui sont attirées par des odeurs émises par le spadice.
Le premier soir, l'inflorescence[4],[5] s'ouvre et les fleurs femelles deviennent fonctionnelles (protogynie). Une petite mouche femelle[6] est attirée par une odeur d'excréments et d'urine émise par le spadice - odeur qui imite l'odeur de son site habituel de ponte. La volatilisation de ces substances odorantes se fait grâce à un dégagement de chaleur produit par thermogenèse[7]. L'insecte descend dans la chambre où il se fait piéger pour 24 heures, les filaments l'empêchant de remonter.
L'après-midi du jour suivant, les stigmates des fleurs femelles se flétrissent et les anthères des fleurs mâles s'ouvrent pour libérer le pollen. Les filaments qui retenaient prisonnière la mouche flétrissent et permettent alors à l'insecte de s'échapper et de prendre en passant sur lui du pollen qui lui permettra d'aller féconder la prochaine inflorescence visitée.
Feuilles
Tubercules
Inflorescence
Jeunes fruits
Fruits mûrs
L'Arum d'Italie contient une saponine, l'arine (avec la concentration la plus élevée dans le tubercule) ainsi que des lignanes et néolignanes. Sont présents aussi des alcaloïdes tels l'aroine, l'arodine et l'aronine qui peuvent provoquer de fortes brûlures bucco-pharyngées ainsi que des vomissements. Les tubercules contiennent, outre une importante proportion d'amidon, des cristaux d'oxalate de calcium qui les rendent impropres à la consommation sans préparation[8].
Les feuilles et les fruits sont toxiques. Ils provoquent une tuméfaction de la langue, une irritation durable de la gorge, des vomissements, une dilatation des pupilles et éventuellement des convulsions. C'est une des premières causes d'appel des Centres Antipoison[réf. nécessaire][9].
Arum italicum, l'Arum d'Italie ou Gouet d'Italie est une espèce végétale de la famille des Araceae, indigène en Europe occidentale et méridionale et en Asie mineure.
Il gìgaro chiaro (Arum italicum Mill., 1768) è una piccola pianta erbacea dei sottoboschi appartenente alla famiglia delle Aracee[1]. Comunemente conosciuto come calla selvatica o pan di serpe, è una pianta erbacea velenosa che viene coltivata anche a scopo ornamentale in vaso e nelle aiuole del giardino.
Il nome scientifico del genere (Arum) deriva dal greco Aron (ma anche, secondo altre etimologie, dall'ebraico “ar”); in entrambi i casi questi due termini significano “calore” e si riferisce al fatto che queste piante quando sono in piena fioritura emettono calore (caratteristica particolare del genere)[2]. L'epiteto specifico (italicum) si riferisce alle località dei primi ritrovamenti[3].
Il binomio scientifico attualmente accettato (Arum italicum) è stato proposto dal botanico scozzese Philip Miller (1691 – 1771) nella pubblicazione ”The Gardeners dictionary – Ottava edizione” del 1768[4].
Sono piante alte dai 4 ai 30 cm. La caratteristica più interessante di questa specie è la particolare forma dell'infiorescenza: uno spadice racchiuso da una grande spata affusolata. La forma biologica è geofita rizomatosa (G rhiz) o anche “geofita tuberosa”, ossia sono piante perenni erbacee che portano le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei chiamati rizomi o tuberi (radici sotterranee dalle quali, ogni anno, si dipartono radici secondarie e fusto aereo).
Le radici sono secondarie fascicolate da rizoma.
Le foglie (tutte radicali e a disposizione spiralata) sono grandi ed hanno la lamina intera a forma sagittata o astata con tre lobi. Il lobo apicale è lanceolato, mentre quelli basali sono divergenti. Il picciolo è lungo e sfumato di rossiccio. Le foglie si sviluppano in autunno (da luglio, fine fioritura, a settembre la pianta rimane sotto forma di bulbo sotterraneo) e svernano in primavera. La superficie è percorsa da venature biancastre. Lunghezza del picciolo: 2 – 3 dm. Dimensioni della lamina: larghezza 7 – 22 cm; lunghezza 9 – 23 cm. I parenchimi fogliari differenziano cloroplasti non solo nella lamina, ma anche nell'intero spessore del picciolo[6]. Tuttavia, i cloroplasti differiscono per struttura e caratteristiche biochimiche a seconda del tessuto considerato. I cloroplasti dello strato più interno del picciolo si sviluppano infatti in condizioni di ombra estrema e contengono tilacoidi fortemente appressati e con antenne del Fotosistema II molto estese[7]. La variegatura della lamina fogliare invece non è associata a speciali caratteristiche dei cloroplasti, ma è dovuta alla diversa organizzazione anatomica del tessuto a palizzata[8].
L'infiorescenza si compone di tanti piccoli fiori sessili; sono appressati gli uni sugli altri. Lo spadice (così si chiama questo tipo di infiorescenza) è lungo e giallo ed è avvolto da una grande spata convoluta di colore verde pallido (eventualmente arrossata ai bordi) e lunga il doppio dell'infiorescenza e con un tubo basale lungo circa 1/3 - 1/4 della spata; questa spata svolge la funzione vessillare e di protezione all'infiorescenza. L'apice dello spadice è una clava ingrossata di colore giallo-crema progressivamente assottigliata alla base. La disposizione dei fiori sessuali è in basso per quelli femminili (formano un glomerulo basale), mentre quelli maschili sono posti più in alto; in mezzo tra i fiori femminili e quelli maschili c'è una zona di fiori sterili. Sopra i fiori maschili, alla fine c'è un glomerulo sterile. Tra queste varie sezioni sono presenti delle estroflessioni setoliformi con il compito di trattenere gli insetti pronubi per favorire l'impollinazione.
Nella fase iniziale dello sviluppo dell'infiorescenza non c'è spazio per le estroflessioni; queste si sviluppano in seguito all'allungamento dell'asse dell'infiorescenza. Alcuni studi[9] hanno cercato di capire se queste zone derivino dai fiori maschili o femminili abortiti, ma non si è arrivata a nessuna conclusione certa. Dimensione della spata: larghezza 5 – 9 cm; lunghezza 15 – 25 cm. Lunghezza del tubo: 4,5 – 5 cm. Lunghezza dello spadice: 7 – 9 cm.
In questi fiori il perianzio è di tipo sepaloide (gli elementi sono indifferenziati tra calice e corolla, ossia fiori di tipo apetalo) e unisessuali (pianta monoica: fiori maschili e femminili separati, ma sulla stessa pianta). Altri fiori sono sterili di tipo filamentoso nello stadio di antesi femminile[10]. I fiori sono 5-ciclici (2 verticilli di tepali, 2 verticilli di stami e un verticillo del gineceo).
I frutti sono delle bacche. Dopo la fecondazione la spata subisce un rapido avvizzimento e così si rendono visibili le bacche carnose di colore scarlatto. Infatti nei boschi è facile incontrare la pannocchia delle bacche isolate e senza altra vegetazione (le foglie) intorno. Il colore di queste bacche varia durante la loro maturazione: sono infatti color bianco-avorio nelle fasi iniziali di maturazione, quando ancora sono avvolte dalla spata; la successiva maturazione comprende una fase di inverdimento, a cui segue la transizione verso il giallo e poi il rosso. A livello cellulare, queste transizioni corrispondono alla conversione degli amiloplasti (stadio bianco-avorio) in cloroplasti (stadio verde) e, infine, in cromoplasti negli stadi giallo e rosso[12]. La formazione di cromoplasti secondo la sequenza amiloplasto-cloroplasto-cromoplasto è piuttosto insolita. Nelle fasi che culminano allo stadio verde, la bacca sviluppa cloroplasti attivi nella fotosintesi[13], che successivamente vengono convertiti in cromoplasti, prima demolendo i tilacoidi (stadio giallo), poi aumentando la sintesi di carotenoidi (stadio rosso). Nella bacca sono attive le due vie di sintesi di carotenoidi "all trans", che portano alla luteina e all'auroxantina, e una via di sintesi di isomeri "cis" che porta alla cis-neoxantina. Durante la fase finale della maturazione, viene inibita la ciclizzazione dei carotenoidi e ciò porta all'accumulo di precursori come il licopene, di colore rosso.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[17]:
Il genere di questa pianta (Arum L.) comprende 25 specie delle quali cinque appartengono alla flora spontanea italiana.
Il numero cromosomico di A. italicum è: 2n = 84[4][18] (è quindi una pianta esaploide: 6 x n=14 – valore di base per il genere).
La famiglia delle Aracee pur essendo abbastanza eterogenea (da un punto di vista morfologico) è considerata monofiletica. All'interno di questa famiglia la specie di questa voce appartiene al subclade (associato al rango tassonomico di sottofamiglia) delle Aroideae Arn. (1832) (comprendente 73 generi oltre al genere Arum)[14]. All'interno della sottofamiglia questa specie è assegnata alla tribù delle Areae R. Br. ex Duby (1828)[19].
Il corredo cromosomico di questa pianta è esaploide[20] (vedi il numero cromosomico più sopra). Viene considerata quindi una specie polimorfa. La variabilità si evidenzia nei seguenti caratteri:
Nell'elenco seguente sono indicate alcune sottospecie. L'elenco può non essere completo e alcuni nominativi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie. I nominativi contrassegnati da [FE] sono riconosciuti validi dalla Checklist dei Royal Botanic Garden Edinburgh[21]; mentre [Kew] indica le varietà riconosciute valide dalla Checklist dei Kew Gardens[22]:
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
La specie Arum maculatum L. (Gigaro scuro) è molto simile al “Gigaro chiaro"; si differenzia in quanto la lamina delle foglie è maculata di rosso scuro e mediamente è una pianta più bassa. Lo spadice è violaceo. È da notare inoltre che la presenza di uno stadio di maturazione giallo differenzia ulteriormente l'italicum dal maculatum.
Tutta la pianta è velenosa; solo il contatto con la pelle provoca dermatiti. Si sono verificati casi di avvelenamento mortale in bambini attratti dalle sue bacche rosse, anche se difficilmente vengono ingerite in grande quantità, poiché la loro masticazione crea immediato dolore alla bocca. Il componente velenoso è l'acido ossalico (in particolare i cristalli di ossalato di calcio) che però scompare con la cottura; infatti in tempi di carestia le popolazioni contadine mangiano i tuberi dopo averli cotti[23].
La parte ipogea (il rizoma) di questa pianta contiene amido e alcuni principi tossici (in parte eliminabili con l'essiccazione o la cottura). Altre sostanze contenute: grassi e saponine. La pianta ha in genere un sapore acre di pepe. Nella medicina popolare un preparato, polverizzando i tuberi, veniva usato come antielmintico (elimina svariati tipi di vermi o elminti parassiti) e antireumatico (attenua i dolori dovuti all'infiammazione delle articolazioni)[2].
Il gìgaro chiaro (Arum italicum Mill., 1768) è una piccola pianta erbacea dei sottoboschi appartenente alla famiglia delle Aracee. Comunemente conosciuto come calla selvatica o pan di serpe, è una pianta erbacea velenosa che viene coltivata anche a scopo ornamentale in vaso e nelle aiuole del giardino.
Arum italicum (binomen a Philippo Miller anno 1759 statutum) est species plantarum florentium in Europa sponte crescens ibique in medicamentum adhibita.
Vide "Arum italicum" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • Tela Botanica • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • "Arum italicum" apud Plants for a Future • WoRMS: Marine Species • Plantes d'Afrique • INPN France • USDA Plants Database Arum italicum (binomen a Philippo Miller anno 1759 statutum) est species plantarum florentium in Europa sponte crescens ibique in medicamentum adhibita.
De Italiaanse aronskelk (Arum italicum) is een giftige plant uit de aronskelkfamilie (Araceae). In de plant komen onder meer calciumoxalaatkristallen en oplosbare zouten van oxaalzuur voor.
Het is een vaste plant (geofyt), die voorkomt in bossen in de Alpen, de Kaukasus, in het Middellandse Zeegebied, Portugal, op de Canarische Eilanden en op Madeira.
Ten noorden van de Alpen wordt de plant uitsluitend als sierplant aangetroffen. In diverse gebieden is de plant geïntroduceerd en wordt daar soms als een ongewenste exoot gezien. De Italiaanse aronskelk is in Nederland vaak aangeplant en verwilderd in bosachtige omgevingen op buitenplaatsen op vochtige, voedselrijke grond. Daarom wordt de soort als een stinsenplant beschouwd.
De plant wordt 30-60 cm hoog en vormt een tot 5 cm grote bol.
De pijlvormige, 15-35 cm lange bladeren, die in het najaar verschijnen zijn wit of geelwit geaderd. Na de bloei sterven de bladeren af en blijft alleen de bloeikolf te zien.
De plant bloeit in mei en juni met een verdikte bloeikolf (spadix), waarvan het bovenste, knotsvormige deel geel is. De bloemstengel is 15-40 cm lang. De bloemen zijn groenwit van kleur. Onderaan de bloeikolf zitten de vrouwelijke bloemen met daarboven de mannelijke bloemen. Het schutblad (spatha) van de bloeikolf is groenwit.
De vrucht is een circa 1 cm grote, rode bes.
De Italiaanse aronskelk is een kensoort voor het onderverbond Ulmenion carpinifoliae van het verbond van els en gewone vogelkers (Alno-padion).
De namen in andere talen kunnen vaak eenvoudig worden opgezocht met de interwiki-links.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Italiaanse aronskelk op Wikimedia Commons. De Italiaanse aronskelk (Arum italicum) is een giftige plant uit de aronskelkfamilie (Araceae). In de plant komen onder meer calciumoxalaatkristallen en oplosbare zouten van oxaalzuur voor.
Het is een vaste plant (geofyt), die voorkomt in bossen in de Alpen, de Kaukasus, in het Middellandse Zeegebied, Portugal, op de Canarische Eilanden en op Madeira.
Ten noorden van de Alpen wordt de plant uitsluitend als sierplant aangetroffen. In diverse gebieden is de plant geïntroduceerd en wordt daar soms als een ongewenste exoot gezien. De Italiaanse aronskelk is in Nederland vaak aangeplant en verwilderd in bosachtige omgevingen op buitenplaatsen op vochtige, voedselrijke grond. Daarom wordt de soort als een stinsenplant beschouwd.
De plant wordt 30-60 cm hoog en vormt een tot 5 cm grote bol.
De pijlvormige, 15-35 cm lange bladeren, die in het najaar verschijnen zijn wit of geelwit geaderd. Na de bloei sterven de bladeren af en blijft alleen de bloeikolf te zien.
De plant bloeit in mei en juni met een verdikte bloeikolf (spadix), waarvan het bovenste, knotsvormige deel geel is. De bloemstengel is 15-40 cm lang. De bloemen zijn groenwit van kleur. Onderaan de bloeikolf zitten de vrouwelijke bloemen met daarboven de mannelijke bloemen. Het schutblad (spatha) van de bloeikolf is groenwit.
De vrucht is een circa 1 cm grote, rode bes.
O jarro-de-Itália, alho-dos-campos ou jarro-dos-campos (Arum italicum) é uma espécie europeia de erva da família das aráceas. Também conhecida, no Brasil, pelos nomes de jaro, jarreiro, jarro, pé-de-bezerro e candeias.
O jarro-de-Itália, alho-dos-campos ou jarro-dos-campos (Arum italicum) é uma espécie europeia de erva da família das aráceas. Também conhecida, no Brasil, pelos nomes de jaro, jarreiro, jarro, pé-de-bezerro e candeias.
Italiensk munkhätta (Arum italicum) är en art i familjen kallaväxter och förekommer naturligt i större delen av västra och södra Europa, till Irak, nordvästra Afrika. Italiensk munkhätta odlas ibland som trädgårdsväxt i Sverige.
Hela växten, särskilt den färska roten, innehåller gifter som förstörs vid kokning eller torkning[1]
Arten är extremt mångformig och flera underarter har urskiljs över åren. Dock verkar de svårt att urskilja stabila underarter som kan definieras och identifieras i naturen. Den geografiskt isolerade subsp. canariense från Kanarieöarna tycks dock erkännas av de flesta botaniker.
subsp. italicum
subsp. canariense (Webb & Berthel.) P.C.Boyce
Wikimedia Commons har media som rör Italiensk munkhätta.
Italiensk munkhätta (Arum italicum) är en art i familjen kallaväxter och förekommer naturligt i större delen av västra och södra Europa, till Irak, nordvästra Afrika. Italiensk munkhätta odlas ibland som trädgårdsväxt i Sverige.
Hela växten, särskilt den färska roten, innehåller gifter som förstörs vid kokning eller torkning
Багаторічна, трав'яниста рослина, від 20 до 80 сантиметрів. Листя має довжину 9-40 см і ширину від 2 до 29 сантиметрів. Суцвіття від 15 до 40 сантиметрів. Покривало від 11 до 38 сантиметрів у довжину, всередині біле, зовні білувато-зелене. Чоловічі квітки жовті до цвітіння. Період цвітіння триває з березня по травень. Ягоди 2,2-13 x 1,5-10, червоні, яскраві. 1-4 насіння на ягоду,2,2-6 x 2,5-5 мм, яйцевиді.
Північна Африка: Алжир; [пн.] Марокко [пн.]; Туніс [пн.]. Західна Азія: Туреччина [пн.сх. & пн.зх.]. Кавказ: Вірменія; Грузія; Росія — Передкавказзя, європейської частини [пд.зх.]. Європа: Велика Британія; [пд.] Швейцарія; Україна [вкл. Крим]; Албанія; Болгарія; Колишня Югославія; Греція [вкл. Крит]; Італія [вкл. Сардинія, Сицилія]; Франція [вкл. Корсика]; Португалія [вкл. Мадейра]; Гібралтар; Іспанія [вкл. Балеарські острови, Канарські острови]. Також культивується. Населяє вологі ґрунти; околиці сіл, сади, скелі й тінисті стіни, і змінені ліси, 0-1720 м.
Arum italicum là một loài thực vật có hoa trong họ Ráy (Araceae). Loài này được Mill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1768.[2]
.jpg)
Bài viết liên quan đến phân họ Ráy này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Arum italicum là một loài thực vật có hoa trong họ Ráy (Araceae). Loài này được Mill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1768.
Arum italicum Mill., 1768
Аро́нник италья́нский (лат. Ārum itālicum) — травянистое растение, вид рода Аронник семейства Ароидные (Araceae).
Многолетнее травянистое растение высотой от 20 до 80 см.
Листья имеют длину 9-40 см и ширину от 2 до 29 см.
Соцветия от 15 до 40 см. Покрывало от 11 до 38 см в длину, внутри белое, снаружи беловато-зелёное. Мужские цветки жёлтые до цветения. Период цветения длится с марта по май.
Ягоды 2,2—13 × 1,5—10, красные, яркие. От одного до четырёх семян на ягоду, 2,2—6 × 2,5—5 мм, яйцевидные.
Вид распространён в Северной Африке (северный Алжир, северное Марокко, северный Тунис), в Западной Азии (Турция), на Кавказе (Армения, Грузия, Россия — Предкавказье), в Европе (Великобритания, южная Швейцария, Украина, Албания, Болгария, страны бывшей Югославии, Греция (включая Крит), Италия (включая Сардинию и Сицилию), Крым, Франция (включая Корсику), Португалия (включая Мадейру), Гибралтар, Испания (включая Балеарские и Канарские острова]).
Населяет влажные почвы, окраины сёл, сады, скалы, тенистые стены и изменённые[неизвестный термин] леса на высоте до 1720 м над уровнем моря.
Культивируется с 1683 года.
По данным The Plant List на 2013 год, в синонимику вида входят[2]:
Аро́нник италья́нский (лат. Ārum itālicum) — травянистое растение, вид рода Аронник семейства Ароидные (Araceae).
_(8337401299).jpg)
