nomes no trilho de navegação
Cymbopogon citratus, ye una especie de yerba perteneciente a la familia de les poacees.
Ye una planta yerbácea, perenne, arumoso y robusta que s'arrobina por fraes y pertenez a la familia de les Gramínees. Les flores axuntar n'espiguillas de 30-60 cm de llargor formando recímanos. Les fueyes son bien arumoses y allargaes como llistones, aspres, de color verde claru que broten dende'l suelu formando matos trupos. Les flores tán arrexuntaes n'espigues y vense doblaes al igual que les fueyes.
Ye natural de la India, Ceilán y Malasia. Na actualidá cultivar como planta melecinal en zones tropicales y subtropicales, incluyendo les Islles Canaries.
Recibe tamién los nomes comunes de: hierba limón, cidrón de caña, limonaria, llimonucu, zacate de llimón, té de llimón, pajete, caña de llimón, caña santa, yerba de la calentura, paya de llimón, malojillo. En francés llámase “citronnelle”. En Venezuela ye conocida como "malojillo" o “citronera”. Tamién se conoz como yerba luisa, yerba luisa, anque estos nome aplicar con más propiedá a una planta bien distintu pero de golor similar, Aloysia citriodora.
Los componentes activos principales del so estractu, geraniol y citronelol, son antisépticos y confiéren-y propiedaes fungistáticas ya inclusive bactericidas.
La yerba llimón crez en climes templaos y templaos. Rique pa la so crecedera la presencia de lluz. Aguanta a les severidaes del iviernu, yá que soporta lluvia pero non por demás. Nun tolera les borrines.
La cantidá d'aceite esencial de planta varia de mes en mes nel añu, siendo los meses de xunu, xunetu y agostu los que más aceite esencial produz la planta. Esto debe principalmente a que'l calor y el sol d'estos meses faen que la planta atrope más aceite esencial, ente qu'en dómines más húmedes el rendimientu d'aceite mengua.
Unes de les causes principales por que esti cultivu varie na so producción son los factores ambientales (condiciones climátiques, nutricionales y otros), que afecten direutamente na espresión de los xenes responsables de la producción de los principios activos.
Tien de preparar el suelu 40 díes enantes del plantíu, yá que este tien de tar en condiciones óptimas pa la bon crecedera de la planta, pa lo cual débese realizar les siguientes actividaes:
- Llavar la tierra (fondura de 30cm.), pa facilitar la crecedera de los raigaños.
- Llimpieza del suelu de toes maleces, por que éstes nun afecten la crecedera del nuevu cultivu.
- Regar dacuando, por que'l suelu cunte con condiciones óptimas pa la crecedera del nuevu cultivu.
- Asurcar el suelu.
- Asitiar una correcta cantidá d'abonu con productos tales como: cuchu bien lleldáu, azufre.
Usar na cocina asiática, especialmente na de Tailandia.
Científicos de la Universidá de Kyoto, Xapón, concluyeron que l'aceite esencial de Cymbopogon citratus demostró dafechu la so efectividá contra la bacteria Helicobacter pylori, ensin que dicha bacteria presentara resistencia al tratamientu con esti aceite esencial.[1]
Cymbopogon citratus describióse por (DC.) Stapf y espublizóse en Bulletin of Miscellaneous Information Kew 1906: 322, 357. 1906.[2]
Cymbopogon: nome xenéricu que remanez del griegu kumbe = (barcu) y pogon = (barba), refiriéndose a les munches arestes y espates paecíes a un barcu.[3]
citratus: epítetu llatín que significa "con arume de llimón".[4]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Cymbopogon citratus, ye una especie de yerba perteneciente a la familia de les poacees.
La canya/canya de llimona (Cymbopogon citratus), canya/canya santa o herba llimona, és una espècie de planta herbàcia, perenne aromàtica i robusta que es propaga per espeixes i s'agrupa en la seva base. Les flors es reuneixen en espigues de 30-60 cm de longitud formant raïms.
Citronová tráva (latinsky Cymbopogon citratus, anglicky lemon grass) česky správně voňatka citronová je statná, vytrvalá tropická tráva z čeledi lipnicovitých. Pochází z jihovýchodní Asie, ale hojně se pěstuje i v Africe, Americe a Austrálii. Rod Cymbopogon zahrnuje přes 30 druhů.
Citronela, Heong Man, seréh (indonéský název).
Citronová tráva je vytrvalá, statná rostlina. Vytváří mohutné trsy tenkých a dlouhých šedozelených listů, které dorůstají do výšky až 150 cm. Protože tato rostlina tvoří jen málokdy semena, množí se především vegetativně. Všechny části citronové trávy jsou charakteristické silně citronovou vůní. V čepelích, pochvách i plevách jsou totiž exkreční buňky se silicemi. Jsou to silice citral, nerol, limonen, linalool a geraniol. Dále citronová tráva obsahuje flavonoidy působící jako antioxidanty.[1] Díky obsaženým látkám můžeme tedy citronovou trávu zařadit i mezi léčivé rostliny.
Citronová tráva se využívá do kosmetických přípravků, k výrobě parfémů, solí do koupele, esenciálních olejů či k přípravě lahodného citronového čaje. V asijské kuchyni se používá k dochucování pokrmů. Do jídel se obvykle využívají cibulovité konce trávy, které se nakrájí na plátky. Tužší stonky jsou používány jako koření. Obvykle se citronová tráva kombinuje s česnekem, koriandrem, paprikou či šalotkou. Lze ji využít v čerstvém, zmraženém, sušeném i konzervovaném stavu, výrazné citronové aroma tím neztrácí. Je také přidávána do vonných tyčinek, protože odpuzuje hmyz.
Snižuje cholesterol v krvi, působí blahodárně na nervové choroby, horečky, malárii a chřipky. Čaj z listů citronové trávy usnadňuje trávení, zvyšuje schopnost koncentrace, stimuluje laktaci a napomáhá detoxikovat játra, močový měchýř a ledviny.[2] V roce 2006 zjistil výzkumný tým Ben Gurionovy univerzity v Negevu v Izraeli, že užívání citronové trávy způsobuje programovanou smrt nádorových buněk, zatímco normální buňky jsou ponechány nepoškozené.
V České republice se dá citronová tráva pěstovat pouze jako přenosná rostlina, protože není mrazuvzdorná. Doporučuje se pěstovat na plném slunci v propustné hlinito-písčité zemině. Vyžaduje pravidelné zalévání a přihnojování. Vzhledem k jejímu následnému gastronomickému využití jsou vhodná pouze přírodní hnojiva.[3]
Citronová tráva dobře přezimuje na světlém místě, při pokojové teplotě či v chladnějších prostorech a při omezené zálivce.
Citronová tráva
Citronová tráva
Esenciální olej z citronové trávy
Obrázky, zvuky či videa k tématu voňatka citronová ve Wikimedia Commons
Tento článek potřebuje úpravy. Můžete Wikipedii pomoci tím, že ho vylepšíte. Jak by měly články vypadat, popisují stránky Vzhled a styl, Encyklopedický styl a Odkazy. Citronová tráva (latinsky Cymbopogon citratus, anglicky lemon grass) česky správně voňatka citronová je statná, vytrvalá tropická tráva z čeledi lipnicovitých. Pochází z jihovýchodní Asie, ale hojně se pěstuje i v Africe, Americe a Austrálii. Rod Cymbopogon zahrnuje přes 30 druhů.
Das Zitronengras (Cymbopogon citratus), auch genauer Westindisches Zitronengras,[1] Westindisches Lemongras, Guatemaltekisches Lemongras oder Sereh genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae). Diese Art und einige andere Cymbopogon-Arten werden als Gewürz- und Heilpflanze angebaut und verwendet.[2]
Das Westindische Zitronengras wächst als immergrüne,[3] ausdauernde krautige Pflanze, die Wuchshöhen von 1 bis zu 2 Meter erreicht. Sie bildet durch kurze Rhizome dichte Horste.[4] Die robusten Halme besitzen einen Durchmesser von etwa 4 Millimeter und sind unterhalb der Knoten (Nodien) bemehlt.[5]
Ihre Laubblätter entwickeln einen aromatischen Duft. Die Laubblätter sind in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Die Blattscheide ist kahl und innen grünlich. Die einfache, derbe, bläulich-grüne Blattspreite ist 30 bis 90 Zentimeter lang sowie 0,5 bis 2 Zentimeter breit, verschmälert sich in Richtung Blattscheide[4], verschmälert sich allmählich zur Basis hin und besitzt ein lang zugespitztes oberes Ende. Die Blatthäutchen (Ligulae) sind etwa 1 Millimeter lang.[5]
Der relativ große, zusammengesetzte, lockere, rispige Gesamtblütenstand ist 30 bis zu 60 Zentimeter lang[4] und hängend. Die Verzweigungen sind dünn. Die rötlichen oder gelblich-braunen Tragblätter sind 1,5 bis 2 Zentimeter lang. Die in Paaren stehenden traubigen Teilblütenstände sind 1 bis 2,5 Zentimeter lang. Sowohl die Internodien der Blütenstandsachse (Rhachis) als auch die Stiele der Teilblütenstände sind locker 2 bis 3 mm lang zottig behaart. Die fast stielförmige Rhachis ist an den Verzweigungen zerbrechlich. Die sitzenden Ährchen sind bei einer Länge von 5 bis 6 Zentimeter und einer Breite von etwa 0,7 Millimeter im Umriss linealisch oder lanzettlich und am oberen Ende abgeflacht.[5] Die in Paaren stehenden Ährchen sind 4 bis 5 Millimeter lang. Jeweils eines des Ährchenpaares ist fertil und sitzend und das andere steril und gestielt. Die fertilen Ährchen enthalten an ihrer Basis ein steriles Blütchen, dann folgt ein fertiles Blütchen, aber es ist keine Rhachisverlängerung vorhanden.[4]
Die Blüten besitzen den typischen Aufbau der Poaceae-Blüten. Die untere Hüllspelze ist lanzettlich, flach oder etwas konkav zur Basis hin, mit zwei scharfen, nicht kantigen Kielen, zwischen denen keine Nerven erkennbar sind. Die obere Hüllspelze ist lanzettlich, schmal und einfach, ohne Granne oder etwas zweilappig mit einer etwa 0,2 Millimeter langen Stachelspitze.[5] Die Deckspelze ist lanzettlich und durchscheinend mit glattem oder gezähntem oberen Ende. Die Vorspelze ist winzig oder fehlt. Es sind nur drei Staubblätter vorhanden.[4] Die Griffel sind frei.
In China liegt die Blütezeit und die Reife der Früchte im Sommer.[5]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40.[5]
Folgende Inhaltsstoffe wurden nachgewiesen: 1,8-Cineol, Aceton, Alkohole 10000 bis 15000 ppm, Alkaloide 3000 ppm, Alpha-Beta-Dihydropseudoionon, Alpha-Camphoron, Alpha-Pinen, Alpha-Terpineol, Aluminium 515 ppm, Asche 43000 ppm, Beta-Dihydropseudoionon, Beta-Sitosterol, Calcium 3680 ppm, Caprinsäure, Caprylsäure, Caryophyllen, Cerryl-Alkohol, Chrom 37 ppm, Citral 1080 bis 25500 ppm, Citronellal, Citrollenic-Säure, Citronellol, Citronellyl-Acetat, Kobalt 48 ppm, Cymgopogon, Cymbopogonol beispielsweise als Blattwachs, Decanal, Diacetyl, Dipenten, Ethylenoxid 2000 bis 30000 ppm, Farnesal, Farnesol, Fett 71000 ppm, Fucosterol, Furfural, Geranic-Säure, Geraniol, Geranyl-Acetat, HCN, Hexasanol, Eisen 543 ppm, Ispulegol, Isovaleraldehyd, Isovaleriansäure, L-Linalool, Limonen, Linalool, Linalyl-Acetat, Luteolin, Luteolin-C-Glycosid, Magnesium 3310 ppm, Mangan 104 ppm, Methyl-Heptonol, Methyl-Hepton 4 bis 12 ppm, Myrcen 240 bis 3600 ppm, N-Decylaldehyd, Neral, Nerol, Phosphor 2140 ppm, Kalium 23000 ppm, Proteine 82000 ppm, Quercetin, Rutin, Saponine, Selen 62 ppm, Silizium 132 ppm, Natrium 640 ppm, Zinn 7,1 ppm, Triancontanol, Zink.[6][7]
Die Erstbeschreibung erfolgte 1813 als Andropogon citratus DC. (= Basionym) durch Augustin Pyramus de Candolle in Catalogus plantarum horti botanici monspeliensis. S. 78, dort als „citratum“ geschrieben. Die Neukombination zu Cymbopogon citratus (DC.) Stapf wurde 1906 durch Otto Stapf in Bulletin of Miscellaneous Information Kew 1906. S. 322, 357 veröffentlicht. Weitere Synonyme für Cymbopogon citratus (DC.) Stapf sind: Andropogon cerifer Hack., Andropogon citratus DC. ex Nees, Andropogon citriodorum hort. ex Desf., Andropogon nardus subsp. ceriferus (Hack.) Hack., Andropogon roxburghii Nees ex Steud., Andropogon schoenanthus L., Cymbopogon nardus (L.) Rendle, Cymbopogon nardus subvar. citratus (DC.) Roberty.[8][9]
Nach einigen Autoren ist sie nur aus Kultur bekannt, die ursprüngliche Heimat ist unbekannt.[1] Wieder andere geben das südliche Indien und Sri Lanka als Heimat an.[9]
Die schilfartigen grünen Pflanzenteile, insbesondere die saftigen Halme und die Basis der Blätter, werden vor allem frisch in der Küche als Gewürz verwendet.[10] Getrocknetes Zitronengras ist in Stücken oder gemahlen im Handel erhältlich, weist aber nur ein schwaches Aroma auf.
Die langen, frischen Blätter werden in vielen Ländern Asiens (zum Beispiel in Thailand) auch für die Zubereitung durstlöschender Teegetränke verwendet. Die Stiele werden weich geklopft, bevor sie mit kochendem Wasser überbrüht werden, damit sich die ätherischen Öle besonders gut lösen. Zitronengras verleiht Kräuterteemischungen eine exotische Note. Lemongras wird auch in anderen nichtalkoholischen Getränken verwendet. Es wird in Backwaren und in Konfekt verarbeitet.[2] Der Geschmack von Zitronengras ist frisch und zitronenartig mit einem Hauch von Rosenduft. Es verleiht damit zubereiteten Speisen ein besonders rundes Aroma. Typisch ist es für viele vietnamesische und indonesische Gerichte. Mittlerweile ist Zitronengras auch in Mitteleuropa eine übliche Zutat für verschiedene Speisen und Getränke.
Die Bezeichnung der Droge lautet Herba Andropogonis, Cymbopogon-citratus-Blätter (Zitronengras) und Cymbopogon citrati aetheroleum (Lemongrasöl).[7]
Lemongras-Öl wird vielseitig als Duftstoff in Parfumen und Kosmetika wie Seifen und Cremes verwendet. Das aus dem Öl extrahierte Citral wird als Geschmacksstoff für Softgetränke, in Duftseifen und Detergentien, als Duftstoff in Parfum und Kosmetika sowie zum Maskieren unangenehmer Gerüche in verschiedenen industriellen Produkten verwendet.[2] Sein ätherisches Öl hat einen zitronenähnlichen Geruch und Geschmack und enthält bis über 80 % Citral und bis zu 20 % Myrcen. Die ätherischen Öle von Zitronengras und anderen aromatisch duftenden Süßgräsern werden auch in abschreckenden Mitteln gegen stechende Insekten (Repellents) verwendet.[2]
An medizinischen Wirkungen wird Lemongras eine Minderung von Blähungen nachgesagt. Für Cymbopogon citratus wird eine antimikrobielle Aktivität berichtet. Das Öl von Cymbopogon citratus wirkt im Zentralnervensystem beruhigend. Das Öl hat möglicherweise auch eine gewisse pestizide und mutagene Wirkung.[2] Es wird auch als Zierpflanze in Parks und Gärten verwendet.[3]
Die zwei Lemongras-Arten (Cymbopogon citratus und Cymbopogon flexuosus) werden in kommerziellen Maßstab in Indien, Sri Lanka, Indochina, China, England, Afrika, Zentral- und Südamerika angebaut. Sie gedeihen bei Temperaturen von 18 bis 29 °C und Jahresniederschlagsmengen von 700 bis 4100 mm auf sandigen Böden mit guter Drainage mit pH-Werten von 5,0 bis 5,8 (Cymbopogon flexuosus) oder von 4,3 bis 8,4 (Cymbopogon citratus). Zum Anbau ist ein warmes, feuchtes Klima und volle Sonneneinstrahlung erforderlich. Die Vermehrung erfolgt vegetativ. Eine Plantage kann nach dem Neupflanzen bis zu acht Jahre genutzt werden. Es können bis zu vier Ernten pro Jahr erfolgen. Es gibt eine Reihe von Sorten.[2] Ihre Winterhärte entspricht als immergrün überwinternde Pflanze den USDA-Klimazonen 10 bis 11, die unterirdischen Pflanzenteile überstehen wohl in Gebieten mit USDA-Zone 8b.[3]
Das „Ostindische Zitronengras“ oder „Indische Zitronengras“ (Cymbopogon flexuosus) stammt aus Indien, wird aber eher für die Parfümherstellung und als Heilkraut kultiviert, jedoch nicht als Gewürz. Das ätherische Öl enthält ebenfalls bis über 80 % Citral, aber nur wenig Myrcen. „Citronella“ ist ein duftendes Süßgras mit dem wissenschaftlichen Namen Cymbopogon nardus. Sein ätherisches Öl enthält hauptsächlich (nach Unterart schwankend) Geraniol und Citronellal. „Palmarosa“ (Cymbopogon martinii) hat dagegen kaum einen Zitrusduft, sondern riecht eher süßlich-blumig. Sein ätherisches Öl besteht vor allem aus Geraniol und maximal 10 % Citronellal. Auch aus Cymbopogon winterianus wird Citronella gewonnen.[11]
Zitronengras wird von den Rostpilzen Puccinia nakanishikii, Puccinia cymbopogonis und Puccinia purpurea befallen.[12]
Das Zitronengras (Cymbopogon citratus), auch genauer Westindisches Zitronengras, Westindisches Lemongras, Guatemaltekisches Lemongras oder Sereh genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae). Diese Art und einige andere Cymbopogon-Arten werden als Gewürz- und Heilpflanze angebaut und verwendet.
Ing salé (Cymbopogon citratus (DC.) Stapf), a lemon grass o oil grass king Ingles ampong tanglad king Tagalug, metung yang tanaman kareng lugal a mapali o is a tropical ibat king Mauli-aslagang Asia (Southeast Asia).
King Filipinas, gagamitan de ing sale king pamaglutu, lalu na king lechon ampong ningnang a manuk.[2]
Ing salé (Cymbopogon citratus (DC.) Stapf), a lemon grass o oil grass king Ingles ampong tanglad king Tagalug, metung yang tanaman kareng lugal a mapali o is a tropical ibat king Mauli-aslagang Asia (Southeast Asia).
कागते घाँस अथवा पिरे घाँसलाई लेमन ग्रास भनेर पनि चिनिन्छ।यो एउटा बहुबर्षीय पोथ्रा वर्गको वनस्पति हो। यसको प्रयोग चियामा कागतीको स्वाद ल्याउन प्रयोग गरिन्छ। यस वनस्पतिको पातको रस रुघाखोकी, ज्वरो तथा टाउको दुखेको बेलामा औषधीको रूपमा उपयोग गरिन्छ।[२]
कागते घाँसबाट सुगन्धित तेल बनाउने गरिन्छ जसको प्रयोग धेरै जस्तो सौन्धर्य सामग्री हरुमा हुने गर्दछ | साथै कागते तेल किरा (मच्छर )बाट बच्न प्रयोग गर्ने गरिन्छ | कागते घाँस को प्रयोग सुगन्धित तेल मा मात्र नभएर खानाको विभिन्न परिकारहरुमा मसलाको रुपमा पनि यसको प्रयोग हुने गर्दछ |
कागते घाँस अथवा पिरे घाँसलाई लेमन ग्रास भनेर पनि चिनिन्छ।यो एउटा बहुबर्षीय पोथ्रा वर्गको वनस्पति हो। यसको प्रयोग चियामा कागतीको स्वाद ल्याउन प्रयोग गरिन्छ। यस वनस्पतिको पातको रस रुघाखोकी, ज्वरो तथा टाउको दुखेको बेलामा औषधीको रूपमा उपयोग गरिन्छ।
गवती चहा (शास्त्रीय नाव: Cymbopogon citratus; इंग्लिश: lemon grass;) ही मूलतः आफ्रिका, युरोप, आशिया व ऑस्ट्रेलिया या खंडांतील उष्णकटिबंधीय व समशीतोष्ण प्रदेशांतील एक तृणवर्गीय वनस्पती आहे. हे एक बारमाही प्रकारातील सुवासिक गवत आहे. हे महाराष्ट्र, कर्नाटक आणि केरळात मुबलक उगवते. चहाला चव येण्यासाठी थंडीच्या काळात याच्या लांब पानाचे बारीक तुकडे करून चहाबरोबर किंवा चहाशिवाय उकळतात.
गवती चहाला संस्कृतमध्ये सुगंध तृण, हिंदीत अग्याघास, गंधबेना, सिंधीत हरिचांय, आणि बंगालीत गंधतृण म्हणतात.
गवतासारखी वाढणारी ही बहुवर्षायू व एकदलीय वनस्पती १.५-२ मी. उंच व झुबक्यांनी वाढते. खोड ( मूलस्तंभ ) आखूड व जमिनीत वाढते आणि काही भाग जमिनीवर येतो. मुळे आखूड, तंतुमय आणि मोठ्या संख्येने व दाटीवाटीने वाढलेली असतात. पाने (पाती) १-१.५ मी. लांब, टोकाला निमुळती होत गेलेली आणि हिरवी असतात.
गवती चहासाठी निचरा होणारी, पोयट्याची किंवा रेताड जमीन योग्य असते. या गवताच्या कठीणपणामुळे विविध प्रकारच्या हलक्या ते भारी जमिनीत हे पीक घेता येते. केरळमध्ये हे गवत, बरड व उताराच्या जमिनीवर लावतात, त्यामुळे जमिनीची धूप रोखली जाते. सर्वसाधारणपणे खरिपामध्ये लागवड करावी लागवडीसाठी ठोंबा(खुंटा)पासून, तसेच बियांपासून रोपे मिळविता येतात.गवतीचहाचा आमवातावर पालाचा वाफारा उपयुक्त आहे.
गवती चहा (शास्त्रीय नाव: Cymbopogon citratus; इंग्लिश: lemon grass;) ही मूलतः आफ्रिका, युरोप, आशिया व ऑस्ट्रेलिया या खंडांतील उष्णकटिबंधीय व समशीतोष्ण प्रदेशांतील एक तृणवर्गीय वनस्पती आहे. हे एक बारमाही प्रकारातील सुवासिक गवत आहे. हे महाराष्ट्र, कर्नाटक आणि केरळात मुबलक उगवते. चहाला चव येण्यासाठी थंडीच्या काळात याच्या लांब पानाचे बारीक तुकडे करून चहाबरोबर किंवा चहाशिवाय उकळतात.
நரந்தம் புல் (Cymbopogon citratus, பொதுவாக West Indian lemon grass அல்லது பொதுவாக lemon grass என அழைக்கப்படுவது) என்பது கடல்சார் தென்கிழக்கு ஆசியாவை பூர்வீகமாகக் கொண்ட ஒரு வெப்பமண்டல தாவரமாகும், அங்கிருந்து மேலும் பல வெப்பமண்டல பகுதிகளுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.[1]
இது பெரும்பாலும் தண்டு வடிவத்தில் விற்கப்படுகிறது. இங்கிலாந்து போன்ற மித வெப்பமான பகுதிகளில் இதை வளர்க்க முடியும் என்றாலும், உறைபனியை இது தாங்காது.
நரந்தம் புல்லானது கடல்சார் தென்கிழக்காசியாவை ( மலேசியா ) பூர்வீகமாகக் கொண்டது. இது காலனித்துவ காலத்திலிருந்து தெற்கு ஆசியாவில் பரவலாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. முதலாம் முதலாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, மடகாசுகர், தென் அமெரிக்கா மற்றும் நடு அமெரிக்காவிற்கு இது அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இது இப்போது உலகளவில் வெப்பமண்டலங்கள் மற்றும் துணை வெப்பமண்டலப் பகுதிகள் முழுவதும் இயல்பாக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளது.[2]
இதன் தாயகப் பகுதியான இந்தோனேசியா மற்றும் மலேசியாவில் செரே, செராய் அல்லது செராய் டாபூர் என்று அழைக்கப்படுகிறது; மேலும் டாங்கலட், சாலை, மற்றும் பலியோகோ என்று பிலிப்பைன்சில் அழைக்கப்படுகிறது.[2]
இது சங்க இலக்கியங்களில் நரத்தம், கற்பூரப்புல், வாசனைப்புல் என்ற பெயர்களில் அழைக்கப்பட்டுள்ளது. இத்தாவரம் இரண்டடி உயரம் வரை கலித்துத் தழைத்து வளரும் புல் ஆகும். இதில் நறுமணம் உண்டு. புல்லின் தண்டு இலையிலெல்லாம் சுரப்பிகள் உள்ளன பெரிதும் வறண்ட நிலப் பகுதிகளிலும் மலைப் பாங்கான பகுதிகளிலும் தாமாகவே செழித்துப் பல்லாண்டு வளரும். குத்துக்குத்தாகத் தோன்றும். இதன் இலைகள் தட்டையானது: நீளமானது: சொரசொரப்பானது.[3]
நரந்தம் புல்லானது பிலிப்பைன்ஸ் மற்றும் இந்தோனேசியாவில் ஏராளமாக உள்ளது, அங்கு இது டாங்லாட் அல்லது செரே என்று அழைக்கப்படுகிறது . அதன் மணம் கொண்ட இலைகள் பாரம்பரியமாக சமையலில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. குறிப்பாக லெச்சான் மற்றும் வறுத்த கோழிக்கு பயன்படுத்தப்படுகின்றன.[4]
இதன் காய்ந்த இலைகளை மட்டுமே கொண்டோ அல்லது தேயிலையோடு சுவைக்காக சிறிது சேர்த்தோ தேநீர் தயாரிக்கலாம். இது எலுமிச்சை சாற்றைப் போன்று சுவையை அளிக்கிறது. என்றாலும் இதன் சுவையானது கணிசமான புளிப்பு அல்லது கடும்புளிப்பில் லேசான இனிப்பு கலந்தது போன்று இருக்கும்.
நரத்தம் புல்லின் இலைகள் பாரம்பரிய மருத்துவத்தில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. மேலும் இவை பெரும்பாலும் மூலிகை துணை உணவுகள் மற்றும் தேநீரில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.
பிரேசிலின் க்ராஹ் மக்களின் நாட்டுப்புற மருத்துவத்தில், இது ஏக்க அடக்கி, உறக்க ஊக்கி மற்றும் வலிப்படக்கி ஆகிய பண்புகளைக் கொண்டிருப்பதாக நம்பப்படுகிறது.[5][6]
இந்தியாவின் பாரம்பரிய மருத்துவத்திலும் இத்தாவர இலைகள் ஊக்கியாகவும், வியர்வைதள்ளியாகவும், நோய் முறைப்படி அடுத்தடுத்து வருவததடுக்கும் மருந்தாகவும், ஆன்டிகாடர்ஹால் மருந்தாகவும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. மேலும் இதன் எண்ணையானது இரைப்பைக் குடல் வலி நீக்கி, கால்நடைகளின் மூளைத்திறன் குறைப்பி, வலி நிவாரணி, காய்ச்சலடக்கி, பக்ட்டீரியப்பகை, மற்றும் காளான் நீக்கி என பயன்படுத்தப்படுகிறது .
ஆய்வக ஆய்வுகளில் செயற்கைக் கல முறையில், ஆக்ஸிஜனேற்ற மற்றும் அழற்சி எதிர்ப்பு பண்புகள் [7][8][9] மற்றும் காளான் நீக்கி பண்புகள் [10] காணப்பட்டன. ( சிம்போபோகன் மார்டினி அந்த ஆய்வில் மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது).
நரந்தம் புல் எண்ணெயில் மைர்சீன், சிட்ரோனெல்லா, சிட்ரோனெல்லால் மற்றும் ஜெரானியோல் ஆகியவற்றுடன் 65-85% சிட்ரலும் உள்ளது. நீரிலிருந்து எண்ணெயைப் பிரிக்க ஹைட்ரோஸ்டீம் வடிகட்டுதல், ஒடுக்கம் மற்றும் குளிரூட்டல் ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்தலாம். நீர்த்திரவக்கூழ், ஒரு பக்க விளைபொருள் செயல்முறையின் துணை தயாரிப்பாக, லோஷன்கள், கிரீம்கள் மற்றும் முக சுத்தப்படுத்திகள் போன்ற தோல் பராமரிப்பு பொருட்களின் உற்பத்திக்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்த தயாரிப்புகளில் முக்கிய பொருட்கள் நறுமண சிகிச்சையில் பயன்படுத்தப்படும் நரந்தம் புல் எண்ணெய் மற்றும் "நீக்ரோஸ் எண்ணெய்" ( தேங்காய் எண்ணெய்யுடன் எலுமிச்சை புல் எண்ணெயின் கலவை) ஆகும்.[11]
தேனீ வளர்ப்பவர்கள் சில நேரங்களில் தேனீக் கூட்டங்களை ஈர்க்க பொறிகளில் நரந்தம் புல் எண்ணெய் பயன்படுத்துவர். வீட்டு விலங்குகளை கடிக்கும் ஒருவகை ஈயை [12] விரட்டும் திறனுக்காக நரந்தம் புல் எண்ணெயைக் கொண்டு சோதிக்கப்பட்டது.
நரந்தம் புல் (Cymbopogon citratus, பொதுவாக West Indian lemon grass அல்லது பொதுவாக lemon grass என அழைக்கப்படுவது) என்பது கடல்சார் தென்கிழக்கு ஆசியாவை பூர்வீகமாகக் கொண்ட ஒரு வெப்பமண்டல தாவரமாகும், அங்கிருந்து மேலும் பல வெப்பமண்டல பகுதிகளுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.
இது பெரும்பாலும் தண்டு வடிவத்தில் விற்கப்படுகிறது. இங்கிலாந்து போன்ற மித வெப்பமான பகுதிகளில் இதை வளர்க்க முடியும் என்றாலும், உறைபனியை இது தாங்காது.
Séé (Andropogon citratus DC) inggih punika wangsa tetanduran sané kaanggén ajeng-ajengan miwah kebasa bé guling. Ring Bali, séé punika maurip ring tegalan. Ceciren séé punika : bantangnyané nénten makayu, mawarna putih menyi, ronné punika tunggal, madué pertulangan sejajar. Sekarnyané majemuk, benang sari kalih. Woh ring séé punika marupa padi, bulet lantang, mawarna putih kekuningan. Bijinnyané inggih punika bulet lantang, mewarna coklat. Akahnyané serabut mawarna kuning. Kawigunannyané dados ubad demam, kemuh, penulak nyeb miwah sané lianan. Séé niki kapanggih ring Lontar Usada Taru Pramana [1][2]
Séé (Andropogon citratus DC) inggih punika wangsa tetanduran sané kaanggén ajeng-ajengan miwah kebasa bé guling. Ring Bali, séé punika maurip ring tegalan. Ceciren séé punika : bantangnyané nénten makayu, mawarna putih menyi, ronné punika tunggal, madué pertulangan sejajar. Sekarnyané majemuk, benang sari kalih. Woh ring séé punika marupa padi, bulet lantang, mawarna putih kekuningan. Bijinnyané inggih punika bulet lantang, mewarna coklat. Akahnyané serabut mawarna kuning. Kawigunannyané dados ubad demam, kemuh, penulak nyeb miwah sané lianan. Séé niki kapanggih ring Lontar Usada Taru Pramana
An tanglad (Cymbopogon citratus, sa pamilyang Germineae; Ingles, lemon grass) sarong tinanom nagtutubo sa mga lugar na maimbong asin tropikal na rona. Ini yaon sa dakulaon na genus mala ta igwang mga 500 na species an nabisto na. An duwa kaini, an cymbopogon citratus asin cymbopogon flexuosus na komun inaapod sa Ingles na lemon grass iyo an pighahalean kan lana kaini na komersyal an produksyon. Sa pagluto usong marhay ini sa kusina huli kan saiyang mahamoton na parong asin sa namit na agid sa lemonsito asin lâya.
May sinasabing tanglad na pula asin tanglad na puti alagad mas mahamot asin mas makusog an parong kan puti.
Tubong Indya, an tanglad mahiwas an gamit komo sarong rekado sa pagluto. Pwede ining baladon, alangon asin gibohon pulbos, o pwede man gamiton na la'bas.
Ginagamit man na gayo ini sa tsa, sopa, asin curry. Angay sa pagluto nin poltri, sira, o sa dagat na hayop arog kan pating, pagi, asbp.
An lana hale sa tanglad nagagamit komo pestisidyo asin pampatagal sa dai pagkalapa o pagkaraot kan mga papeles asin manuskrito, arog kan ginigibo sa Indya ta dai pinapadukot an pagka'alumahad sa papel mala ta dai napapara an teksto igdi.
Nadukayan man na an asayti sa tanglad igwang kari'gonan panlaban sa mga fungus.
An dakulang kanoodan nadukayan kan sarong grupo nin mga para'adal sa Ben Gurion Univerwsity sa Israel iyo na an tanglad igwang kari'gonan sa paglaban sa helang na kanser. Ini nadiskubre ninda mabantig pala sa pagtunaw kan mga cell na kinakanser mala ta sa aktwal na adal ninda na in vitro namasdan nindang gayo na an molekulong citral nakukua sa tanglad ginagadan an mga makanser na cell manta dai apektado an mga malinig na cell [1]
An tanglad (Cymbopogon citratus, sa pamilyang Germineae; Ingles, lemon grass) sarong tinanom nagtutubo sa mga lugar na maimbong asin tropikal na rona. Ini yaon sa dakulaon na genus mala ta igwang mga 500 na species an nabisto na. An duwa kaini, an cymbopogon citratus asin cymbopogon flexuosus na komun inaapod sa Ingles na lemon grass iyo an pighahalean kan lana kaini na komersyal an produksyon. Sa pagluto usong marhay ini sa kusina huli kan saiyang mahamoton na parong asin sa namit na agid sa lemonsito asin lâya.
May sinasabing tanglad na pula asin tanglad na puti alagad mas mahamot asin mas makusog an parong kan puti.
Cymbopogon citratus, commonly known as West Indian lemon grass or simply lemon grass,[3] is a tropical plant native to Maritime Southeast Asia and introduced to many tropical regions.[4]
Cymbopogon citratus is often sold in stem form. While it can be grown in warmer temperate regions, such as the UK, it is not hardy to frost.
Cymbopogon citratus is part of the grass family, Poaceae. They contain simple, bluish-green leaves with entire margins and are linear in shape. The blades tend to be 18–36 inches long. Like other grasses, the leaves also have parallel venation.[5]
Cymbopogon citratus is native to Island Southeast Asia (Malesia). It has been introduced extensively to South Asia since precolonial times. After World War I, lemongrass was introduced to Madagascar, South America, and Central America. It has now been naturalized throughout the tropics and subtropics worldwide.[6]
In its native range, Cymbopogon citratus is known as sereh, serai, or serai dapur in Indonesia and Malaysia; and tanglad (from Proto-Austronesian *Caŋelaj originally referring to Themeda gigantea, a type of elephant grass[7]), salai, or balioko in the Philippines.[6]
Cymbopogon citratus is abundant in the Philippines and Indonesia where it is known as tanglad or sereh, respectively. Its fragrant leaves are traditionally used in cooking, particularly for lechon and roasted chicken.[8]
The dried leaves can also be brewed into a tea, either alone or as a flavoring in other teas, imparting a flavor reminiscent of lemon juice but with a mild sweetness without significant sourness or tartness.
In Sri Lanka, lemongrass is known as sera (සේර). It is used as a herb in cooking, in addition to its use for the essential oils.[9]
Lemongrass in Thailand is called takhrai (ตะไคร้). It is the essential ingredient of tom yam and tom kha kai. Fresh thin slices of lemongrass stem also used in miangpla, as a snack food.
The leaves of Cymbopogon citratus have been used in traditional medicine and are often found in herbal supplements and teas. Evidence of effective Cymbopogon citratus essential oil anti-protozoa activity against Leishmania amazonensis.[10]
Lemon grass oil contains 65–85% citral in addition to myrcene, citronellal, citronellol, linalool and geraniol.[11][12] Hydrosteam distillation, condensation, and cooling can be used to separate the oil from the water. The hydrosol, as a by-product of the distillation process, is used for the production of skin care products such as lotions, creams, and facial cleansers. The main ingredients in these products are lemon grass oil and "negros oil" (mixture of lemon grass oil with virgin coconut oil) used in aromatherapy.[13]
Citronellol is an essential oil constituent from Cymbopogon citratus, Cymbopogon winterianus, and Lippia alba. Citronellol has been shown to lower blood pressure in rats by a direct effect on the vascular smooth muscle leading to vasodilation.[14] In a small, randomized, controlled trial, an infusion made from C. citratus was used as an inexpensive remedy for the treatment of oral thrush in HIV/AIDS patients.[15]
Laboratory studies have shown cytoprotective, antioxidant, and anti-inflammatory properties in vitro.[16][17][18]
In the folk medicine of the Krahô people of Brazil, it is believed to have anxiolytic, hypnotic, and anticonvulsant properties.[19][20]
In traditional medicine of India the leaves of the plant are used as stimulant, sudorific, antiperiodic, and anticatarrhal, while the essential oil is used as carminative, depressant, analgesic, antipyretic, antibacterial, and antifungal agent.
Beekeepers sometimes use lemon grass oil in swarm traps to attract swarms. Lemon grass oil has also been tested for its ability to repel the pestilent stable fly,[21] which bite domestic animals.
Cymbopogon citratus, commonly known as West Indian lemon grass or simply lemon grass, is a tropical plant native to Maritime Southeast Asia and introduced to many tropical regions.
Cymbopogon citratus is often sold in stem form. While it can be grown in warmer temperate regions, such as the UK, it is not hardy to frost.
Citronherbo (latine Cymbopogon citratus) estas planto el la genro Poacoj (Poaceae). La specio estas uzata en la Azia kuirarto speciale en la Taja, Hinda, Vjetnama kaj Indonezia kuirarto. La planto estas konata de kreskolokoj en Hindio, Afriko, Vjetnamio, Aŭstralio kaj Ameriko.
La folioj de la planto uzatas en la kuirejo. Ili havas acidan, freŝan, citronecan guston. La spicherbo ankaŭ akireblas en pulvora formo. Citronherbo ne manĝatas krude. Kutime pecoj da citronherbo estas kunkuiritaj aŭ -stufitaj en manĝaĵoj kaj antaŭ la konsumo forigitaj.
Etera oleo el citronherbo uzatas fare de abelbredistoj por logi abelsvarmojn en logkorbojn.
Cymbopogon citratus es una especie de hierba perteneciente a la familia de las poáceas.
Es una planta herbácea, perenne, aromática y robusta que se propaga por esquejes y pertenece a la familia de las Gramíneas. Las flores se reúnen en espiguillas de 30-60 cm de longitud formando racimos. Las hojas son muy aromáticas y alargadas como listones, ásperas, de color verde claro que brotan desde el suelo formando matas densas. Las flores están agrupadas en espigas y se ven dobladas al igual que las hojas.
Es natural de la Asia meridional: la India, Ceilán, Malasia. En la actualidad se la cultiva como planta medicinal en zonas tropicales y subtropicales, incluyendo las Islas Canarias..
Recibe también los nombres comunes de hierba limón, toronjil de caña, limonaria, limoncillo, zacate el limón, té de limón, pajete, caña de limón, caña santa, hierba de la calentura, paja de limón, malojillo, pasto limón, cedrón kapi'i. En francés se llama “citronnelle”. En el norte de Argentina se conoce como "cedrón pasto" o simplemente "cedrón", aunque "cedrón" también se le dice al cedrón de árbol. En Venezuela es conocida como "malojillo" o “citronela”. También se conoce como yerba luisa o hierba luisa en Chile, Perú y Ecuador, aunque este nombre se aplica también a una planta muy diferente pero de olor similar, Aloysia citriodora también conocido como cedrón.
Los componentes activos principales de su extracto, geraniol y citronelol, son antisépticos y le confieren propiedades fungistáticas e incluso bactericidas.
La hierba limón crece en climas templados y cálidos. Requiere para su crecimiento la presencia de luz. Resiste a las severidades del invierno, ya que soporta lluvias pero no en exceso. No tolera las nieblas.
La cantidad de aceite esencial de planta varía de mes en mes en el año, siendo los meses de junio, julio y agosto (en el hemisferio norte) los que más aceite esencial produce la planta. Esto se debe principalmente a que el calor y el sol de estos meses hacen que la planta acumule más aceite esencial, mientras que en épocas más húmedas el rendimiento de aceite disminuye.
Unas de las causas principales para que este cultivo varíe en su producción son los factores ambientales (condiciones climáticas, nutricionales y otros), los cuales afectan directamente en la expresión de los genes responsables de la producción de los principios activos.
Requisitos para sembrar la limonaria
La limonaria requiere un clima cálido para su cultivo. Si la siembras en un lugar donde hay estaciones, debes tener presente que para que sobreviva debes guardarla en invierno al interior del hogar.
El suelo en el cual lo vas a cultivar debe ser preferiblemente arenoso, con algo de arcilla.[1]
Cultivo
Se debe preparar el suelo 40 días antes de la plantación, ya que este debe estar en condiciones óptimas para el buen crecimiento de la planta, para lo cual se debe realizar las siguientes actividades:
Se usa en la cocina asiática, especialmente en la de Tailandia.
En , es una de las hierbas más utilizadas para preparar el tereré, la bebida tradicional del Paraguay. [2]
Cymbopogon citratus fue descrita por (DC.) Stapf y publicado en Bulletin of Miscellaneous Information Kew 1906: 322, 357. 1906.[3]
Cymbopogon: nombre genérico que deriva del griego kumbe = (barco) y pogon = (barba), refiriéndose a las muchas aristas y espatas parecidas a un barco.[4]
citratus: epíteto latino que significa "con aroma de limón".[5]
Cymbopogon citratus es una especie de hierba perteneciente a la familia de las poáceas.
Harilik sidrunhein (Cymbopogon citratus) on kõrreliste sugukonda sidrunheina perekonda kuuluv mitmeaastane kõrreline.
Lehed on kitsad, 90 cm kuni 2 m pikkused. Paljuneb risoomidega.
Sidrunhein on Kagu-Aasias kasvatatav kultuurtaim, millest toodetakse aroomiõli. Sidrunheina õli sisaldab 65-85% tsitraali ja kuni 20% mürtseeni.
Sidrunheina maitse meenutab sidruni maitset. Sidrunhein on üks Tai köögi põhiainetest, tema lihakaid varsi on olnud müügil ka meie toidukauplustes. Värskeid noori lehti võib panna maitseks salatisse. Jämedad varred sobivad tükeldatult ühepajatoitu, vokiroogadesse ja kala juurde. Kastmetele-suppidele annavad need huvitava maitsenüansi. Noori lehti ja varsi võib lisada kompottidele ja jookidele.
Temast saab oivaliselt lõhnava ja mahedalt hapuka maitsega tee, mis on hea nii kuumalt kui külmalt. Aromaatseid varretükikesi tasub lisada ka musta, rohelise ja mõne muu taimetee sisse. Kuivatatud ürt säilitab aromaatsuse mitu aastat.
Lehtedest valmistatud tõmmisel on põletikuvastane toime, sellega saab ravida aknet ja vistrikke ning see toniseerib hästi nahka. Sidrunheinatee sisaldab tervislikke antioksüdante ja vähendab depressiivsust.
Harilik sidrunhein (Cymbopogon citratus) on kõrreliste sugukonda sidrunheina perekonda kuuluv mitmeaastane kõrreline.
Intiansitrusheinä[2][3] eli malabarinsitrusheinä[4] tai sitruunaruoho (Cymbopogon citratus) on monivuotinen trooppinen heinäkasvi sitrusheinien suvussa. Sitä viljellään laajalti maustekasvina. Sitä kasvatetaan myös lauhkealla vyöhykkeellä yksivuotisena, koska se ei kestä pakkasta.[4][5] Intiansitrusheinää käytetään paljon aasialaisessa ruoanlaitossa, [5] etenkin thaimaalaisessa keittiössä. Mausteena käytettäessä siinä on mieto sitruunan maku.[5] Kasvi on kotoisin Malesian saaristosta.
Citrongräs Shenet. (ruotsiksi)
Intiansitrusheinä eli malabarinsitrusheinä tai sitruunaruoho (Cymbopogon citratus) on monivuotinen trooppinen heinäkasvi sitrusheinien suvussa. Sitä viljellään laajalti maustekasvina. Sitä kasvatetaan myös lauhkealla vyöhykkeellä yksivuotisena, koska se ei kestä pakkasta. Intiansitrusheinää käytetään paljon aasialaisessa ruoanlaitossa, etenkin thaimaalaisessa keittiössä. Mausteena käytettäessä siinä on mieto sitruunan maku. Kasvi on kotoisin Malesian saaristosta.
Citronnelle, Verveine des Indes
La Citronnelle ou Verveine des Indes (Cymbopogon citratus), est une espèce de plantes herbacées tropicales de la famille des Poacées (graminées), cultivée pour ses tiges et feuilles aux qualités aromatiques (à goût de citron). Elle contient du citronellol et entre dans la composition de l'huile de citronnelle de même que d'autres espèces du genre Cymbopogon, notamment Cymbopogon nardus.
Ne pas confondre cette espèce avec la mélisse citronnelle ou plus simplement citronnelle (Melissa officinalis L.), une plante vivace de la famille des Lamiacées.
Plante herbacée à longues feuilles linéaires, dressées, de cm à m de long, à bords rugueux et coupants, de couleur vert bleuté assez pâle. Tiges creuses, bulbeuses à la base, enveloppées dans la gaine des feuilles.
Plante vivace par ses rhizomes.
Récupérer des tiges (les plus vertes). En plonger une à trois dans un grand verre d'eau avec une micro goutte d'engrais liquide et laisser à l'ombre. De petites radicelles viendront se former au bout d'une dizaine de jours. On peut la multiplier également par division de touffes que l'on replante.
Le pays d'origine de l'espèce Cymbopogon citratus est inconnu. Elle est surtout cultivée en Asie tempérée (Chine, Taiwan), en Afrique du nord (Algérie, Égypte, Maroc), Chypre, en Afrique de l'Ouest (Ghana, Togo, Bénin), en Afrique Centrale (Congo-Brazzaville, Cameroun, Gabon), aux Caraïbes (Cuba, Haïti, Jamaïque, Porto Rico, Îles Vierges des États-Unis), au Mexique, en Amérique centrale (Belize, Costa Rica, Salvador, Guatemala, Nicaragua, Panama), ainsi qu'au Venezuela, Brésil, Bolivie, Colombie, Équateur, et Pérou. Elle est naturalisée en Argentine et Chili[7].
Plante non rustique en climat tempéré. Il est nécessaire de la protéger du gel pendant la mauvaise saison. La citronnelle nécessite un arrosage relativement abondant. Un substrat humide à tendance sablonneuse, de préférence légèrement enrichi, lui garantira une croissance optimale. On peut la cultiver en pleine terre ou en pot sans aucun problème.
Multiplication par division de touffes au printemps. Récolte au bout de quelques mois. On prélève la base de la tige.
Le genre Cymbopogon comprend une cinquantaine d'espèces originaires d’Asie, dont certaines sont depuis très longtemps introduites et naturalisées dans tout le monde intertropical du fait de leurs excellentes aptitudes aromatiques culinaires et médicinales. Les noms commerciaux de C. citratus sont citronnelle, verveine des Indes, et, lemongrass (huile essentielle). Elle pourrait être d'origine indienne. La citronnelle dite de Ceylan, est la plus commercialisée dans le monde et est extraite de C. nardus (L.) Rendle. La citronnelle de Java correspond à l’espèce C. winterianus. Les appellations lemongrass, gingergrass et palmarosa renvoient respectivement à C. flexuosus, C. martinii var. sofia, et C. martinii var. motia.
La citronnelle de l'Inde ne doit pas non plus être confondue avec d'autres « citronnelles » :
La base des tiges fraîches, ciselée en rondelles, sert pour aromatiser les crudités, salades, marinades, potages, etc. C'est un ingrédient traditionnel de la cuisine du Sud-Est de l'Asie (Inde, Thaïlande, Viêt Nam, Indonésie, etc.). Les cuisiniers thaïs ou vietnamiens emploient les tiges de la citronnelle pour donner un goût citronné à leurs plats. On ne consomme que la partie la plus tendre de ce « jonc odorant », soit 6 à 7 cm à partir de la base. Retirer les feuilles externes et couper les deux extrémités de la tige - utiliser le centre. Il est préférable de couper la citronnelle en gros morceaux afin de pouvoir les enlever facilement après cuisson.
Au nord du Maroc, elle est utilisée pour aromatiser le thé vert à la menthe. Ses feuilles séchées sont aussi très utilisées dans les cuisines malaisienne, indonésienne et chinoise pour les marinades de poisson ou les viandes grillées. On la retrouve également, fraîche, dans quelques recettes françaises.
Elle se marie bien avec le gingembre, la noix de coco, l’ail, l’échalote et le piment.
Traditionnellement, on en extrait de la citronnelle une huile essentielle utilisée comme répulsif contre les moustiques. Cette huile est obtenue par distillation de la plante à la vapeur d'eau. Il faut environ cent kilos de plante pour produire un litre d'huile essentielle de citronnelle. En Afrique centrale, la citronnelle est traditionnellement plantée aux alentours des maisons car son odeur repousserait les moustiques.
Le problème le plus commun associé aux effets répulsifs et insecticides de l'huile essentielle de citronnelle est que son efficacité n'excède pas quelques heures (efficacité moyenne chutant en dessous de 70 % après 2 heures d'application topique) comparé à des substances synthétiques comme le N,N-diéthyl-3-méthylbenzamide (DEET) qui au contraire conservent le même pouvoir insecticide sur une certaine marge de temps beaucoup plus importante. La citronnelle a en revanche le bénéfice d'être considérablement moins toxique pour l'être humain que le DEET entre autres insecticides commerciaux[8]. La durée de l'effet répulsif de la citronnelle peut être modérément augmentée en privilégiant des compositions topiques semi-solides en lieu et place de formulations strictement liquides qui elles sont trop volatiles et donc rapidement inefficaces au-delà de quelques heures[9]. Dans le cadre de la lutte contre la malaria dans des contrées sub-sahariennes, des études ont montré que certains moustiques du complexe d'espèces Anopheles gambiae devenus résistants aux insecticides commerciaux à base de dérivés de divers pyréthrinoïdes naturels et synthétiques pouvaient voir leur prolifération combattue efficacement grâce aux composants d'huiles essentielles de certaines plantes dont la citronnelle, d'autres membres du genre Cymbopogon mais aussi de diverses autres plantes[10]. Certains composants de l'huile essentielle de citronnelle ont prouvé être beaucoup plus répulsifs, voire mutagènes, en synergie avec le citral envers des parasites du genre Leishmania, que du citral pur[11]. Cette huile essentielle a aussi été proposée pour éloigner les mouches charbonneuses qui piquent les animaux domestiques[12].
Le citral, l'eucalyptol et autres monoterpènes présents dans l'huile essentielle de citronnelle dans une certaine proportion ont démontré aussi leur effectivité en tant que répulsifs et insecticides pour la mouche domestique, et permettraient la production d'insecticides commerciaux avec une toxicité quasi nulle pour l'homme[13].
Citronnelle, Verveine des Indes
La Citronnelle ou Verveine des Indes (Cymbopogon citratus), est une espèce de plantes herbacées tropicales de la famille des Poacées (graminées), cultivée pour ses tiges et feuilles aux qualités aromatiques (à goût de citron). Elle contient du citronellol et entre dans la composition de l'huile de citronnelle de même que d'autres espèces du genre Cymbopogon, notamment Cymbopogon nardus.
A herba limoeira[1] Cymbopogon citratus, é unha especie de herba pertencente á familia das poáceas, con aroma a limón, de talo moi ramificado e follas lineares agrupadas na base, da que se utilizan as raíces e as follas como condimento e en infusión. Desta planta tírase a esencia ou aceite chamado de citronela.
É unha planta herbácea, perenne, aromática e robusta que se propaga por esgallos e pertence á familia das gramíneas. As flores reúnense en espículas de 30–60 cm de lonxitude formando acios. As follas son moi recendentes e alongadas como listóns, ásperas, de cor verde clara que abrollan dende o chan formando matas mestas. As flores están agrupadas en espigas e vense dobradas como as follas.
É natural da India, Ceilán e Malaisia. Na actualidade cultívase como planta medicinal en zonas tropicais e subtropicais, incluíndo as Illas Canarias.
A herba limoeira medra en climas temperados e cálidos. Require para o seu crecemento a presenza de luz. Resiste as severidades do inverno, xa que atura choivas, mais non en exceso. Non atura as brétemas ou neboeiros.
Cómpre arranxar o solo 40 días antes da plantación, xa que este debe estar en condicións óptimas para o bo crecemento da planta; cómpre polo tanto afondar na terra até 30 centímetros para facilitar o crecemento da raizame. Limpar toda a maleza. Despois de plantar facer regas periódicas e fertilizar con materia orgánica (esterco) e xofre.
Úsase na cociña asiática, especialmente na tailandesa ou taí.
Científicos da Universidade de Quioto, no Xapón, concluíron que o aceite esencial de Cymbopogon citratus demostrou plenamente a súa efectividade contra a bacteria Helicobacter pylori, sen que dita bacteria presentase resistencia ao tratamiento con este aceite esencial.[2]
O aceite esencial úsase moito como repelente de insectos, especialmente mosquitos (atopamos a esencia en candeas, por exemplo). Malia este efecto, é pola contra, atraente das abellas, polo que se utiliza para recuperar enxames.
Ten efecto conservante sobre algúns alimentos.
Da herba limoeira obtense o óleo esencial denominado citronela. A cantidade de aceite esencial da planta varía de mes en mes ao longo do ano, sendo os meses de xuño, xullo e agosto cando máis óleo produce por mor da calor.
Os compoñentes activos principais do seu extracto, xeraniol e citronelol, son antisépticos e conférenlle propiedades funxistáticas e incluso bactericidas.
Cymbopogon citratus foi descrita por (DC.) Stapf e publicado en Bulletin of Miscellaneous Information Kew 1906: 322, 357. 1906.[3]
Cymbopogon: nome xenérico que deriva do grego kumbe = (barco) e pogon = (barba), refiríndose ás moitas arestas e espatas que lembran aos barcos.[4]
citratus: epíteto latino que significa "con recendo de limón".[5]
En galego coñécese como herba limoeira. En castelán hierba limón ou limoncillo; en inglés lemongrass; en portugués recibe o nome de erva-príncipe (en Portugal) e capim-limão (no Brasil); en francés chámaselle citronnell, de aí vén o nome galego da esencia ou aceite tirado da planta: a citronela.
A herba limoeira Cymbopogon citratus, é unha especie de herba pertencente á familia das poáceas, con aroma a limón, de talo moi ramificado e follas lineares agrupadas na base, da que se utilizan as raíces e as follas como condimento e en infusión. Desta planta tírase a esencia ou aceite chamado de citronela.
Serai atau sereh adalah tumbuhan anggota suku rumput-rumputan yang dimanfaatkan sebagai bumbu dapur untuk mengharumkan makanan.
Minyak serai adalah minyak atsiri yang diperoleh dengan jalan menyuling bagian atas tumbuhan tersebut. Minyak serai dapat digunakan sebagai pengusir (repelen) nyamuk, baik berupa tanaman ataupun berupa minyaknya. Kandungan serai antara lain adalah sitronela, yang tidak disukai oleh nyamuk. Maka dari itu, serai dapat dibuat menjadi obat nyamuk dan serangga lainnya.
Artikel bertopik bahan masakan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Serai atau sereh adalah tumbuhan anggota suku rumput-rumputan yang dimanfaatkan sebagai bumbu dapur untuk mengharumkan makanan.
Minyak serai adalah minyak atsiri yang diperoleh dengan jalan menyuling bagian atas tumbuhan tersebut. Minyak serai dapat digunakan sebagai pengusir (repelen) nyamuk, baik berupa tanaman ataupun berupa minyaknya. Kandungan serai antara lain adalah sitronela, yang tidak disukai oleh nyamuk. Maka dari itu, serai dapat dibuat menjadi obat nyamuk dan serangga lainnya.
Cymbopogon citratus (binomen ab Ottone Stapf post Augustinum Pyramum de Candolle anno 1906 statutum) est species plantarum poacearum, ex Asia aut orientali aut australi oriunda, in illis regionibus alibique culta propter folia quae oleum aromaticum praebent et in coquina adhibentur.
Vide "Cymbopogon citratus" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • GrassBase • Plant Name Index • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • USDA Plants Database 
Cymbopogon citratus (binomen ab Ottone Stapf post Augustinum Pyramum de Candolle anno 1906 statutum) est species plantarum poacearum, ex Asia aut orientali aut australi oriunda, in illis regionibus alibique culta propter folia quae oleum aromaticum praebent et in coquina adhibentur.
Citroengras of Sereh (Cymbopogon citratus) is een plant uit de grassenfamilie (Poaceae). De soort wordt gebruikt in de Aziatische keuken, met name de Thaise, Indische, Vietnamese en Indonesische keuken. De plant is bekend van groeiplaatsen in India, Afrika, Vietnam, Australië en Amerika.
De bladeren van de plant worden gebruikt in de keuken. Ze hebben een zure, frisse, citroenachtige smaak. Het kruid is ook in poedervorm verkrijgbaar. Citroengras wordt niet rauw gegeten. Doorgaans worden stukken citroengras meegekookt of -gestoofd in gerechten, waaruit ze vóór consumptie van de gerechten verwijderd worden.
De Indonesische naam is serai. In Nederland wordt meestal de benaming sereh gebruikt.
Etherische olie van citroengras wordt door imkers gebruikt om bijenzwermen in lokkorven te lokken.
Citroengras of Sereh (Cymbopogon citratus) is een plant uit de grassenfamilie (Poaceae). De soort wordt gebruikt in de Aziatische keuken, met name de Thaise, Indische, Vietnamese en Indonesische keuken. De plant is bekend van groeiplaatsen in India, Afrika, Vietnam, Australië en Amerika.
De bladeren van de plant worden gebruikt in de keuken. Ze hebben een zure, frisse, citroenachtige smaak. Het kruid is ook in poedervorm verkrijgbaar. Citroengras wordt niet rauw gegeten. Doorgaans worden stukken citroengras meegekookt of -gestoofd in gerechten, waaruit ze vóór consumptie van de gerechten verwijderd worden.
De Indonesische naam is serai. In Nederland wordt meestal de benaming sereh gebruikt.
Etherische olie van citroengras wordt door imkers gebruikt om bijenzwermen in lokkorven te lokken.
Hasło w Wikisłowniku Palczatka cytrynowa, znana również jako trawa cytrynowa (Cymbopogon citratus) – gatunek trawy z rodziny wiechlinowatych.
Kwiatostan złożony z kłosów palczasto ustawionych na szczycie źdźbła.
Jest uprawiana szeroko m.in. w krajach śródziemnomorskich.
W Gruzji, Indiach, Malezji, i Afryce dostarcza olejku cytronelowego, zawierającego cytral, używanego w przemyśle perfumeryjnym i medycynie. W Azji południowo-wschodniej stosowany do przyrządzania napojów i zup. Jednym z najbardziej znanych przykładów jej zastosowania jest tajska zupa Tom-yum o ostro-kwaśnym smaku. Często dodawana do herbaty, ziół, herbat owocowych lub zaparzana jako osobny napar. Stanowi ważny składnik peruwiańskiego napoju Inca Kola.
Cytral, znajdujący się w olejku destylowanym z palczatki (obecny także w melisie i werbenie), w stężeniu porównywalnym do uzyskiwanego w spożywanych napojach, może wywoływać apoptozę niektórych komórek nowotworowych linii hematopoetycznych[2].
Palczatka cytrynowa, znana również jako trawa cytrynowa (Cymbopogon citratus) – gatunek trawy z rodziny wiechlinowatych.
Erva-príncipe (português europeu) ou capim-cidreira (português brasileiro) também conhecido por capim-santo ou capim-limão, ou erva cidreira de capim é uma planta herbácea da família Poaceae, nativa das regiões tropicais da Ásia, especialmente da Índia. Cresce numa moita de rebentos (planta cespitosa), propagando-se por estolhos (por isso chamada de estolonífera), os quais apresentam folhas amplexicaules linear-lanceoladas. As suas inflorescências são constituídas por panículas amareladas. No Brasil é muito comum que esta planta seja chamada de "erva-cidreira", que é um nome popular também dado à espécie Melissa officinalis.
A planta é também chamada pelos sinônimos botânicos Andropogon ceriferus, Andropogon citratus, Andropogon citriodorum, Andropogon nardus ceriferus, Andropogon roxburghii e Andropogon schoenanthus. Outros nomes populares são belgate, belgata, chá-de-estrada, chá-príncipe (ou apenas príncipe), chá-do-gabão, capim-cidrão, capim-cidrilho, capim-cidró, capim-santo, capim-de-cheiro, capim da lapa, citronela (erroneamente),[1] capim-cheiroso, capim-catinga, patchuli, pachuli, capim-marinho, capim-membeca, palha de camelo, esquenanto e chá de caxinde (em Angola), caninha-de-cheiro ou cana-de-cheiro.
É uma planta usada em medicina popular, sendo, para esse efeito, utilizadas as folhas que, em infusão, têm propriedades febrífugas, sudoríficas, analgésicas, calmantes, anti-depressivas, diuréticas e expectorantes, além de ser bactericida, hepatoprotectora, antiespasmódica, estimulante da circulação periférica, estimulante estomacal e da lactação.
Em 2003, foi descoberta uma importante aplicação médica para a espécie, quando o cientista japonês Tomoyuki Ohno descobriu que o óleo essencial desta planta pode ser utilizado para matar a bactéria do estômago Helicobacter pylori.[2] O cientista descobriu também que a bactéria não desenvolve resistência ao óleo. O tratamento recomendado pelo estudo consiste na ingestão de uma gota do óleo dissolvido em 50 ml de água de 10-30 minutos antes das refeições. O óleo já existe como remédio comercialmente distribuído no México.[3]
Os compostos químicos a que se devem estas propriedades são citral, geraniol, metileugenol, mirceno, citronelal, ácido acético e ácido capróico. Tais componentes e, mais especificamente, o citral dão-lhe um aroma semelhante à lúcia-lima, bela-luísa ou limonete (Aloysia triphylla). Da sua inflorescência extrai-se um óleo essencial utilizado em repelentes de insectos.[4]
Erva-príncipe (português europeu) ou capim-cidreira (português brasileiro) também conhecido por capim-santo ou capim-limão, ou erva cidreira de capim é uma planta herbácea da família Poaceae, nativa das regiões tropicais da Ásia, especialmente da Índia. Cresce numa moita de rebentos (planta cespitosa), propagando-se por estolhos (por isso chamada de estolonífera), os quais apresentam folhas amplexicaules linear-lanceoladas. As suas inflorescências são constituídas por panículas amareladas. No Brasil é muito comum que esta planta seja chamada de "erva-cidreira", que é um nome popular também dado à espécie Melissa officinalis.
A planta é também chamada pelos sinônimos botânicos Andropogon ceriferus, Andropogon citratus, Andropogon citriodorum, Andropogon nardus ceriferus, Andropogon roxburghii e Andropogon schoenanthus. Outros nomes populares são belgate, belgata, chá-de-estrada, chá-príncipe (ou apenas príncipe), chá-do-gabão, capim-cidrão, capim-cidrilho, capim-cidró, capim-santo, capim-de-cheiro, capim da lapa, citronela (erroneamente), capim-cheiroso, capim-catinga, patchuli, pachuli, capim-marinho, capim-membeca, palha de camelo, esquenanto e chá de caxinde (em Angola), caninha-de-cheiro ou cana-de-cheiro.
É uma planta usada em medicina popular, sendo, para esse efeito, utilizadas as folhas que, em infusão, têm propriedades febrífugas, sudoríficas, analgésicas, calmantes, anti-depressivas, diuréticas e expectorantes, além de ser bactericida, hepatoprotectora, antiespasmódica, estimulante da circulação periférica, estimulante estomacal e da lactação.
Em 2003, foi descoberta uma importante aplicação médica para a espécie, quando o cientista japonês Tomoyuki Ohno descobriu que o óleo essencial desta planta pode ser utilizado para matar a bactéria do estômago Helicobacter pylori. O cientista descobriu também que a bactéria não desenvolve resistência ao óleo. O tratamento recomendado pelo estudo consiste na ingestão de uma gota do óleo dissolvido em 50 ml de água de 10-30 minutos antes das refeições. O óleo já existe como remédio comercialmente distribuído no México.
Os compostos químicos a que se devem estas propriedades são citral, geraniol, metileugenol, mirceno, citronelal, ácido acético e ácido capróico. Tais componentes e, mais especificamente, o citral dão-lhe um aroma semelhante à lúcia-lima, bela-luísa ou limonete (Aloysia triphylla). Da sua inflorescência extrai-se um óleo essencial utilizado em repelentes de insectos.
Västindiskt citrongräs[1], eller enbart citrongräs, (Cymbopogon citratus) är en flerårig växt[2] som används mycket inom asiatisk matlagning[2], främst det thailändska köket. Som krydda ger den en mild citronsmak.[2] Växtens olja, citral, används inom parfymindustrin och läkemedelsindustrin.[3]
Citrongräs kan bli nästan 2 meter högt[3] och har sitt ursprung i den malaysiska övärlden.[4]
Västindiskt citrongräs, eller enbart citrongräs, (Cymbopogon citratus) är en flerårig växt som används mycket inom asiatisk matlagning, främst det thailändska köket. Som krydda ger den en mild citronsmak. Växtens olja, citral, används inom parfymindustrin och läkemedelsindustrin.
Citrongräs kan bli nästan 2 meter högt och har sitt ursprung i den malaysiska övärlden.
Sả chanh hay sả (danh pháp hai phần: Cymbopogon citratus) là loài thực vật nhiệt đới có nguồn gốc từ Đông Nam Á.
Sả chanh được sử dụng làm gia vị trong chế biến thực phẩm, như trong món gà xào sả. Sả là một gia vị không thể thiếu trong món thịt chó.
Giải độc, giúp tăng xương khớp thần kinh,giảm huyết áp, hỗ trợ tiêu hóa, tốt cho da nhất là chị em phụ nữ, giảm đau,chống sốt,chống khuẩn,bệnh nấm
Sả chanh được dùng để sản xuất tinh dầu, tên thương phẩm là West Indian Lemongrass oil.
Hàm lượng tinh dầu trong cây sả chanh từ 0,46 % đến 0,55 %. Tinh dầu sả chanh chứa 65-85% citral và các hoạt chất tương tự myrcene, có tính kháng khuẩn và giảm đau; citronella; citronellol và geranilol.[2]
Sả chanh hay sả (danh pháp hai phần: Cymbopogon citratus) là loài thực vật nhiệt đới có nguồn gốc từ Đông Nam Á.
Cymbopogon citratus (DC.) Stapf
Синонимы
Челноборо́дник лимо́нный, или За́падно-инди́йское лимо́нное со́рго (лат. Cymbopogon citratus) — травянистое растение; вид рода Цимбопогон семейства Злаки[2].
Известен в качестве культивируемого растения в Юго-Восточной Азии, в тропических и субтропических зонах Африки и Америки.
Челнобородник лимонный — многолетнее травянистое растение, образующее плотные дерновины. Корневище короткое белое или светло-фиолетовое. Стебель — высокая соломина.
Листья линейные шириной 3—10 мм, с обеих сторон опушённые, с влагалищем, край листа острый.
Соцветие сложное из колосовидных веточек на верхушке стебля, серо-белое. Каждый колос состоит из многочисленных мелких колосков. Цветки мелкие, невзрачные. Цветёт с марта по апрель.
Плоды — мелкие удлинённые зерновки.
В растениях содержится эфирное масло, основная часть которого цитраль. Кроме того, найдены лимонен, изопульгенол, цитронеловая и гераниевая кислоты, α-камфонен[3].
Челнобородник лимонный используется в кулинарии и в медицине. В кулинарии используют в качестве пряности для добавления в рыбные и мясные блюда, а также супы и соусы, входит в состав многих индийских пряных смесей. Из высушенных листьев можно заваривать чай, или добавлять их в качестве ароматизатора.
В народной медицине используют клубеньки челнобородника при поносе, метеоризме и в качестве мочегонного средства. Применяют также при кашле, воспалительных заболеваниях дыхательных путей. Эфирное масло используют при насморке и как потогонное. Также используют его для приготовления крема от москитов[3].
Челноборо́дник лимо́нный, или За́падно-инди́йское лимо́нное со́рго (лат. Cymbopogon citratus) — травянистое растение; вид рода Цимбопогон семейства Злаки.
Известен в качестве культивируемого растения в Юго-Восточной Азии, в тропических и субтропических зонах Африки и Америки.
柠檬草（学名：Cymbopogon citratus）又名檸檬香茅，生長在開闊的熱帶乾燥土壤，分佈於印度南部及斯里蘭卡。全株芳香，叢生的球莖上產生大量葉片及分之的圓錐花序。
是一種收斂劑、滋補劑，且可幫助消化。對皮膚和指甲有益。治療發燒、流行性感冒、疼痛和刺激腸道有幫助。
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
レモングラス（学名：Cymbopogon citratus）はイネ科オガルカヤ属の多年草。アジア料理およびカリブ料理でよく使用されるハーブ。タイのスープ・トムヤムクンなどの料理の香り付けに用いられたり、ティーとして利用される。水蒸気蒸留法で得られる精油は、食品や飲料、香水に添加される。精油は近縁種と区別するために、本種をウエストインディアン・レモングラスと呼ぶこともある。
南インド、スリランカ、東南アジアに多く生息する。高さが1,5メートルほどになり、細長い1メートルにもなる葉をつける[1] 。
レモンの香味成分であるシトラールを含有しているため、レモンのようなフレッシュな風味がある。乾燥させて粉末にしたり、あるいは生のまま使用される。主な使用法はハーブティ、スープ、カレーで、鳥肉や魚、シーフードともよく合う。精油は世界中で多く利用されていて、香料として食品、香水に利用される。精油を使った療法・アロマテラピーに用いられるが、潜在的な皮膚感作性が他の精油よりはるかに大きく、使用する利点もないため、マッサージなど外用は行われない[2]。精油の芳香には、人の脳を刺激する作用があり、控えめになら芳香をアロマテラピーに利用することもできる[2]。また、虫が嫌う匂いでもあり、虫よけスプレーに使われる。
オガルカヤ属には50種以上の種がある。本種はおそらくマレーシア原産であり、イーストインディアン・レモングラス(C. flexuosus)はインド、スリランカ、ミャンマー、タイ原産である。本種のほうが料理に適している。また、インドでは、伝統医学・アーユルヴェーダで、伝染病、発熱、鎮静剤、殺虫剤として用いられたり、香料として使われる[2]。
他の香料用の種として C. martini や、シトロネラ油が得られるジャワシトロネラソウ（C. winterianus Jowitt）などがある。また虫除け効果があるとされるコウスイガヤ（C. nardus、シトロネラグラス）などもオガルカヤ属に含まれる。
アサ · アンゼリカ · イノンド · イングリッシュラベンダー（英語版） · エパソーテ · オレガノ · カレーリーフ · クルマバソウ（英語版） · コショウソウ · コリアンダー (シアントロ) · シシリー · シソ · シソクサ（英語版） · ジンブー（英語版） · スイバ · セージ · セイボリー · タイバジリコ（英語版） · タイホーリーバジル · タイム · タラゴン · チャービル · チャイブ · ドクダミ · ナギナタコウジュ · バジル · パセリ · ヒソップ · ピペルアウリツム（英語版） · ベトナムコリアンダー（英語版） · ヘンルーダ · ボリビアンコリアンダー（英語版） · ボルド（英語版） · マジョラム · ミツバ · ミント · メキシカンコリアンダー (ロングコリアンダー)（英語版） · ルリジサ · レモンバーム · レモンバーベナ · レモンマートル · ローリエ · レモングラス · ローズマリー · ラベージ
アサフェティダ · アジョワン · アナルダナ · アニス · アムチュール (マンゴーパウダー) · アリゲーターペッパー · アレッポペッパー · イノンド · ウコン · オールスパイス · カイエンペッパー · カシア · ガジュツ · カラシナ · カホクザンショウ · カルダモン · キャラウェイ · クスノキ · クミン · クラチャイ · クローブ · クロガラシ · 黒カルダモン · ケシノミ · コクム · コショウ · ゴマ · コリアンダー · サッサフラス · サフラン · サルサパリラ · 塩 · シトラスピール シナモン · シヌスモーレ · ジュニパーベリー · ショウガ · 小ガランガル · シロガラシ · スペインカンゾウ · セリムグレイン · セロリ · タスマニアペッパー · タマリンド · チャロリー · 陳皮 · 唐辛子 · トウシキミ · トンカ豆 · ナツメグ · ナンキョウソウ · ニオイクロタネソウ · ニンニク · バーベリー · ゴルパー · バニラ · パプリカ · パラダイスグレイン · バンウコン · ヒッチョウカ · ヒハツ · ヒハツモドキ · フェヌグリーク · フェンネル · ブラジリアンペッパー · ブラッククミン · ブラックライム · ホースラディッシュ · マウラブチェリー · マラバスラム · メース · ラドゥニ · リツェアクベバ · ローズ · ワサビ
アドジカ · アドヴィエ · エルブ・ド・プロヴァンス · オールドベイシーズニング · カーメリスネリ · ガーリックソルト · ガラムマサラ · カレー粉 · キャトルエピス · クラブボイル · 五香粉 · ザーター · シーズンドソルト · 七味唐辛子 · ジャークスパイス · セイボリー · タビル · タンドリーマサラ · チャートマサラ · チャウンク · チュニジアンファイブスパイス · チリパウダー · バハラット · ハリッサ · バルバレ · ハワイジ · パンチフォロン · ファインハーブ · ブーケガルニ · ブクヌ · ペルシャード · マサラ · ミックススパイス · ミトミタ · レモンペッパー · パンプキンパイスパイス · レカードロジョ
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
この項目は、食品・食文化に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:食）。 レモングラス（学名：Cymbopogon citratus）はイネ科オガルカヤ属の多年草。アジア料理およびカリブ料理でよく使用されるハーブ。タイのスープ・トムヤムクンなどの料理の香り付けに用いられたり、ティーとして利用される。水蒸気蒸留法で得られる精油は、食品や飲料、香水に添加される。精油は近縁種と区別するために、本種をウエストインディアン・レモングラスと呼ぶこともある。
레몬그래스(영어: lemongrass 레먼그래스[*]; 학명: Cymbopogon citratus 킴보포곤 키트라투스[*])는 벼과의 여러해살이풀이다.[2]
높이는 1~1.5미터이다. 잎은 드문드문 달리는데, 뿌리잎은 가늘고 줄기잎은 길다.[2] 풀 전체에서 레몬 향기가 난다.[2]
원산지는 밝혀지지 않았으며, 아르헨티나와 칠레의 귀화식물이다.[3]
동아시아(중국·타이완), 지중해(키프로스), 북아프리카(모로코·알제리·이집트), 남아메리카(베네수엘라·볼리비아·브라질·에콰도르·콜롬비아·페루), 중앙아메리카(과테말라·니카라과·벨리즈·엘살바도르·코스타리카·파나마) 및 카리브(버진아일랜드(미)·아이티·자메이카·쿠바·푸에르토리코)에서 재배된다.[3]
기름을 채취하기 위하여 습지에서 재배한다.[2]
