nomes no trilho de navegação
Alopecurus geniculatus (lat. Alopecurus geniculatus) — qırtıckimilər fəsiləsinin tülküquyruq cinsinə aid bitki növü.
Alopecurus geniculatus (lat. Alopecurus geniculatus) — qırtıckimilər fəsiləsinin tülküquyruq cinsinə aid bitki növü.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Cynffonwellt elinog sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Alopecurus geniculatus a'r enw Saesneg yw Marsh foxtail.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cynffonwellt Elinog, Rhonwellt y Cadno Cymalog, Rhonwellt y Cadno Nofiadwy.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Cynffonwellt elinog sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Alopecurus geniculatus a'r enw Saesneg yw Marsh foxtail. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cynffonwellt Elinog, Rhonwellt y Cadno Cymalog, Rhonwellt y Cadno Nofiadwy.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Knæbøjet rævehale (Alopecurus geniculatus) er et 15-45 cm højt græs, der vokser på fugtig bund ved vandhuller og grøfter.
Knæbøjet rævehale er en flerårig urt med en åben og nedliggende til opstigende vækst. Stænglerne er bøjede i knæene, og bladskederne er opsvulmede. Bladene er flade og ensartet grønne.
Blomstringen sker i maj-august, og selv om blomsterne er ufuldkomne og bittesmå, ses det alligevel tydeligt, når de gule eller violette (senere brune) støvknapper hænger uden på de endestillede, cylindriske duske. Frugterne er nødder, som er samlet i småaks, der tilsammen danner den akslignende dusk.
Rodnettet er trævlet og løst. De nedliggende stængler slår rod, og på den måde kan planten blive fladedækkende.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,40 x 0,25 m (40 x 25 cm/år).
Planten er hjemmehørende i Europa og dermed også i Danmark, hvor den er meget almindelig. Den findes især ved våde områder, dvs. fugtige enge, moser og sumpe og langs vandløb, grøfter og søer.
Den findes i samfund med bl.a. bidende ranunkel, engforglemmigej, gul iris, kærtidsel, slangeurt og trævlekrone.
Knæbøjet rævehale (Alopecurus geniculatus) er et 15-45 cm højt græs, der vokser på fugtig bund ved vandhuller og grøfter.
Das Knick-Fuchsschwanzgras (Alopecurus geniculatus), auch Knick-Fuchsschwanz genannt, ist eine Art aus der Familie der Süßgräser (Poaceae).
Das Knick-Fuchsschwanzgras ist eine ausdauernde Pflanze, die kurze unterirdische Ausläufer bildet. Die Erneuerungssprosse wachsen innerhalb der untersten Blattscheide hoch. Die Halme sind (5 bis) 15 bis 45 cm lang, dünn und gekniet-aufsteigend. Ihre untersten Knoten sind bewurzelt und verzweigt, sie können auch im Wasser fluten. Sie haben fünf bis acht Knoten. Die Blattscheiden sind kahl, gerieft, die der untersten Blätter werden braun und zerreißen faserig. Das Blatthäutchen ist ein häutiger Saum von 2 bis 4 (selten 6) mm Länge. Die Blattspreiten sind 2 bis 12 (bis 22) cm lang und 2 bis 4 (bis 6) mm breit. Sie sind flach-ausgebreitet und rau, auf der Unterseite manchmal auch glatt.
Die Rispe ist 1 bis 5 (bis 8) cm lang und 3 bis 5 mm breit. Sie ist walzenförmig und dicht, die Seitenäste sind im unteren Teil mit der Hauptachse verwachsen. Die Ährchen sind einblütig und ohne Granne 2,2 bis 3,5 mm lang. Ihre Form ist lang-elliptisch, zur Reife fallen sie als Ganzes ab. Die Hüllspelzen sind gleichartig und am Grunde an den Rändern miteinander verwachsen. Sie haben drei Nerven, sind gleich lang wie das Ährchen, von schmal-elliptischer Form und gekielt. Am Kiel sind sie dicht bewimpert, auf den Seitenflächen kürzer behaart. Die Deckspelze ist viernervig, 2 bis 2,6 mm lang, von schmal-elliptischer Form und kahl. Die Ränder sind im untersten Drittel miteinander verwachsen. Auf dem Rücken sitzt im untersten Viertel eine Granne. Diese ist gekniet, 3 bis 5 mm lang und ragt 2 bis 3 mm aus den Hüllspelzen heraus. Die Untergranne ist gedreht. Die Vorspelze fehlt. Die Staubbeutel sind 1,2 bis 1,8 mm lang, zunächst gelblich, dann braun. Blütezeit ist Mai bis August.
Die Frucht ist 1,2 bis 1,5 mm lang und seitlich zusammengedrückt. Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[1]
Das Knick-Fuchsschwanzgras kommt von Europa bis zum Himalaja und in Algerien vor und ist in Nordamerika ein Neophyt.[2][3]
In Norddeutschland ist die Art verbreitet und häufig, im Süden nur zerstreut. Es wächst von der Ebene bis in Gebirgslagen. Im Schwarzwald steigt es bis 1140 m, in den Alpen meist bis 1550 m. In den Allgäuer Alpen steigt die Art im Tiroler Teil zwischen der Gaichtspitze und der Hahnenkamm-Seilbahn bis zu 1680 Metern Meereshöhe auf.[4] In Österreich ist die Art selten[5] und ist bundesweit als gefährdet[6] eingestuft. In der Schweiz gilt sie bundesweit als verletzlich („vulnerable“), in einigen Gebieten ist sie stark gefährdet („endangered“), in den östlichen Zentralalpen ist sie ausgestorben.[7]
Das Knick-Fuchsschwanzgras wächst in offenen Pioniergesellschaften, etwa an den Ufern von fließenden und stehenden Gewässern und an den Rändern von Gräben. Daneben kommt es auch auf nassen Wiesen- und Wegmulden vor, die zu gewissen Zeiten überflutet werden und nur langsam austrocknen, sowie auf Moorwiesen. Es wächst auch im Wasser flutend. Es erträgt Salz und wächst meist auf wechselnassen, nährstoff- und basenreichen, eher humosen Ton- und Schlickböden mit neutralem bis mäßig saurem Boden-pH. Es handelt sich um eine Lichtpflanze und eine Zeigerpflanze für Nässe, Nährstoffreichtum und Sauerstoffarmut des Bodens.
Pflanzensoziologisch ist dieses Gras eine Ordnungskennart der Flutrasen und feuchten Weiden (Agrostietalia stoloniferae) und eine Assoziationskennart des Knickfuchsschwanz-Rasens (Ranunculo repentis-Alopecuretum geniculati).[1]
Der wissenschaftliche Name Alopecurus geniculatus wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum erstveröffentlicht.[8]
Das Knick-Fuchsschwanzgras bildet mit anderen Fuchsschwanzgräsern natürliche Hybriden:[2]
Weitere zum Teil auch nur regional gebräuchliche Bezeichnungen für das Knick-Fuchsschwanzgras sind oder waren: Flottgras, Flussgras, Fluttgras und Musestert (Ostfriesland).[9]
Trotz seiner weiten Verbreitung spielt die Art keine Rolle als Futtergras. Pferde und Rinder fressen sie zwar gerne, sie ist aber sehr ertragsarm, sodass eine Ansaat nicht lohnt.
Das Knick-Fuchsschwanzgras (Alopecurus geniculatus), auch Knick-Fuchsschwanz genannt, ist eine Art aus der Familie der Süßgräser (Poaceae).
Alopecurus geniculatus is a species of grass known by the common name water foxtail[2] or marsh foxtail.[3] It is native to much of Eurasia and introduced into North America, South America, and Australia. It grows in moist areas.[4][5][6][7]
Alopecurus geniculatus is a perennial grass forming bunches of erect stems up to about 60 cm (24 inches) in height. The leaves are up 12 cm (5 inches) in length. The pale green to purplish inflorescence is a dense panicle up to 6 or 7 cm long which blooms in dusty yellow-orange anthers.[8][9][10] reproduces sexually by seeds and can reproduce vegetatively by rooting at stem nodes.[2]
Alopecurus geniculatus is a component of purple moor grass and rush pastures a type of Biodiversity Action Plan habitat in the UK. It occurs on poorly drained neutral and acidic soils of the lowlands and upland fringe.
The grass has spread significantly in the United States since it was first introduced.[2]
Alopecurus geniculatus is known to hybridize with other members of the Alopecurus genus. Alopecurus x haussknechtianus is a hybrid between A. geniculatus and A. aequalis, Alopecurus x brachystylus is a hybrid between A. geniculatus and A. pratensis, Alopecurus x plettkei is s hybrid between A. geniculatus and A. bulbosus (Botanical Society of Britain and Ireland 2016)[2]
Alopecurus geniculatus is a species of grass known by the common name water foxtail or marsh foxtail. It is native to much of Eurasia and introduced into North America, South America, and Australia. It grows in moist areas.
Alopecurus geniculatus is a perennial grass forming bunches of erect stems up to about 60 cm (24 inches) in height. The leaves are up 12 cm (5 inches) in length. The pale green to purplish inflorescence is a dense panicle up to 6 or 7 cm long which blooms in dusty yellow-orange anthers. reproduces sexually by seeds and can reproduce vegetatively by rooting at stem nodes.
Alopecurus geniculatus es una especie de la familia Poaceae. Es originaria de Eurasia y norte de América.
Alopecurus geniculatus es un pasto perenne que forma racimos de tallos erectos de hasta 60 cm de altura. Las hojas miden hasta 12 cm de largo. La inflorescencia es una panícula densa de hasta 6 o 7 cm de largo que florece en anteras de color amarillo-naranja polvorientas. Espiguilla con una longitud de 1.9–3.5 mm. Las glumas (al menos una), son tan largas o más largas que todas las flores, sin aristas, un flósculo por espiguilla.[4]
Es nativa de Eurasia y norte de América. En el centro de España habita en prados de siega higroturbosos de Agropyro-Rumicion Nordhagen (1940). En alturas de msnm.
Alopecurus geniculatus fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 60. 1753.[5]
Alopecurus nombre genérico que proviene del griego alopes -ekos, (zorro), y oura (cola), por la forma de la panícula.[6]
Número de cromosomas: 2 n = 28[7]
NOTA: Los nombres que presentan enlaces son sinónimos en otras especies:
Alopecurus geniculatus es una especie de la familia Poaceae. Es originaria de Eurasia y norte de América.
Põlvjas rebasesaba (Alopecurus geniculatus) on kõrreliste sugukonda rebasesaba perekonda kuuluv üheaastane rohttaim.
Hõredapuhmikuline väikeseid mättaid moodustav hallikas- või sinakasroheline taim. Ülemise kõrrelehe laba 2–3 korda tupest lühem. Pööristähk ühtlaselt ruljas. Välissõkal väga lühikarvane. Keeleke 2–4 mm pikkune. Ohe peen, umbes 4 mm pikkune, põlvjas, pähikust märgatavalt välja ulatuv, kinnitub sõkla selja alusele. Tolmukad kollased, hiljem kohvipruunid. Taim kasvab 10 kuni 20, harva kuni 45 cm kõrguseks.[1]
Põlvjas rebasesaba kasvab niisketel niitudel, veekogude kallastel, umbrohuna teraviljas.[1]
Põlvja rebasesaba keeleke
Põlvjas rebasesaba on sinaka värvusega kõrreline
Põlvja rebasesaba joonis
Põlvjas rebasesaba (Alopecurus geniculatus) on kõrreliste sugukonda rebasesaba perekonda kuuluv üheaastane rohttaim.
Polvipuntarpää (Alopecurus geniculatus) on tuulipölytteinen heinäkasvien (Poaceae) heimoon, puntarpäiden (Alopecurus) sukuun kuuluva kasvilaji. Se on monivuotinen ja yleisesti ottaen matalakasvuinen heinälaji. Polvipuntarpää muistuttaa nurmipuntarpäätä (Alopecurus pratensis), mutta on yleensä sitä pienempi. Lisäksi lajit voi erottaa lehtien värin, varsien polveilevuuden sekä röyhyn kapeuden perusteella. Polvipuntarpää muistuttaa paljolti myös rantapuntarpäätä (Alopecurus aequalis), josta sen voi erottaa tähkylöiden vihneiden perusteella.[1]
Polvipuntarpään varret kasvavat ovat noin 30 cm korkeiksi. Ne ovat tyveltä kasvutavaltaan maanmyötäisiä, keskivaiheiltaan polveilevia sekä juurehtivia. Lehdet ovat harmaanvihreitä ja ylimmät lehdet ovat lyhyitä. Polvipuntarpään kukinto on kapea, tähkämäinen, noin 4 cm pitkä röyhy, jonka väri vaihtelee harmaansinertävästä violettiin. Röyhyn tähkylät ovat pehmeäkarvaisia ja niissä on pitkä, ulkoneva vihne. Polvipuntarpää kukkii koko kesän, toukokuusta elokuulle.[1]
Polvipuntarpää kasvaa yleisesti kaikenlaisilla kosteilla paikoilla[1]. Polvipuntarpää on kuitenkin heikko kilpailija, joten se kasvaa vain paikoilla, joilla muu kasvillisuus on matalaa[1]. Suomessa polvipuntarpäätä tavataan yleisesti lähes koko maassa napapiirin eteläpuolella, ja se on yleisempi maan länsiosissa kuin itäosissa[2]. Yleisimmillään polvipuntarpää on Lounais-Suomessa ja Pohjanmaalla[2].
Polvipuntarpää (Alopecurus geniculatus) on tuulipölytteinen heinäkasvien (Poaceae) heimoon, puntarpäiden (Alopecurus) sukuun kuuluva kasvilaji. Se on monivuotinen ja yleisesti ottaen matalakasvuinen heinälaji. Polvipuntarpää muistuttaa nurmipuntarpäätä (Alopecurus pratensis), mutta on yleensä sitä pienempi. Lisäksi lajit voi erottaa lehtien värin, varsien polveilevuuden sekä röyhyn kapeuden perusteella. Polvipuntarpää muistuttaa paljolti myös rantapuntarpäätä (Alopecurus aequalis), josta sen voi erottaa tähkylöiden vihneiden perusteella.
Polvipuntarpään varret kasvavat ovat noin 30 cm korkeiksi. Ne ovat tyveltä kasvutavaltaan maanmyötäisiä, keskivaiheiltaan polveilevia sekä juurehtivia. Lehdet ovat harmaanvihreitä ja ylimmät lehdet ovat lyhyitä. Polvipuntarpään kukinto on kapea, tähkämäinen, noin 4 cm pitkä röyhy, jonka väri vaihtelee harmaansinertävästä violettiin. Röyhyn tähkylät ovat pehmeäkarvaisia ja niissä on pitkä, ulkoneva vihne. Polvipuntarpää kukkii koko kesän, toukokuusta elokuulle.
Polvipuntarpää kasvaa yleisesti kaikenlaisilla kosteilla paikoilla. Polvipuntarpää on kuitenkin heikko kilpailija, joten se kasvaa vain paikoilla, joilla muu kasvillisuus on matalaa. Suomessa polvipuntarpäätä tavataan yleisesti lähes koko maassa napapiirin eteläpuolella, ja se on yleisempi maan länsiosissa kuin itäosissa. Yleisimmillään polvipuntarpää on Lounais-Suomessa ja Pohjanmaalla.
Alopecurus geniculatus, le vulpin genouillé, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire des régions tempérées de l'Ancien Monde. Ce sont des plantes herbacées, vivaces, aux tiges (chaumes) décombantes de 45 cm de long, aux inflorescences en panicules denses, spiciformes.
Selon Catalogue of Life (10 décembre 2017)[2] :
Selon Tropicos (10 décembre 2017)[3] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Alopecurus geniculatus, le vulpin genouillé, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Pooideae, originaire des régions tempérées de l'Ancien Monde. Ce sont des plantes herbacées, vivaces, aux tiges (chaumes) décombantes de 45 cm de long, aux inflorescences en panicules denses, spiciformes.
Stawacy liščak (Alopecurus geniculatus) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Stawacy liščak docpěje wysokosć wot 15 hač 40 cm.
Stołpiki su ležace a na sukach korjenja.
Łopjena su šěrozelene a docpěja šěrokosć wot 2 hač do 8 mm.
Kćěje wot meje hač do septembra. Kłosowe pakiće docpěja dołhosć wot 2 hač do 5 cm a šěrokosć wot 4 hač do 5 mm. Kochty su pod srjedźišća kryjaceje pluwizny zasunjene. Próskowe łopješka su swětłožołte, pozdźišo zerzawcobrune.
Rosće na brjohach, w přiliwowych wužłobinach a na mokrych pućach.
Rostlina je w Europje rozšěrjena.
Stawacy liščak (Alopecurus geniculatus) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Knjáliðagras (fræðiheiti: Alopecurus geniculatus) er lágvaxin grastegund af ættkvísl liðagrasa. Knjáliðagras þrífst best í rökum túnum, deiglendi og á engjum.
Nariuotasis pašiaušėlis (Alopecurus geniculatus) – miglinių (Poaceae) šeimos žolinių augalų rūšis. Kilusi iš Eurazijos ir Šiaurės Amerikos.
Augalas vienmetis. Stiebas status, iki 14-55 cm aukščio. Lapai linijiški, 2-8 cm pločio. Žiedynas – 6 centimetrų ilgio varpa su 6-7 mm ilgio oranžiniais žiedeliais.
Auga drėgnose pievose.
Geknikte vossenstaart (Alopecurus geniculatus) is een eenjarige plant, die behoort tot de grassenfamilie (Poaceae). De plant lijkt veel op de rosse vossenstaart (Alopecurus aequalis) maar verschilt daarvan door de lange kafnaalden, het meestal ontbreken van een waslaagje op de bladeren en de bleekgele kleur van de helmhokjes. Het aantal chromosomen is 2n = 28.
De grijsgroene of groene plant wordt 15–45 cm hoog. De stengel is aan de voet liggend en kan op de knopen gaan wortelen. De bladeren hebben meestal geen waslaagje. De sterk uitspringende bladribben staan op de bovenkant dicht bij elkaar en zijn scherp driehoekig van vorm. De bovenste bladschede is opgeblazen. Het tongetje (ligula) is 2–5 mm lang en in het midden veel langer dan aan de randen.
Geknikte vossenstaart bloeit van mei tot de herfst met aarpluimen. De aartjes zijn 2,5-3,5 mm lang. Het onderste kroonkafje is 2,3 mm lang en heeft een lange kafnaald, die ver buiten de kelkkafjes uitsteekt. Het bovenste kroonkafje is 2,9 mm. De 1,5–2 mm lange helmknoppen zijn bleekgeel en na de bloei verkleuren ze bruin. De vrucht is een graanvrucht.
De plant komt voor op voedselrijke grond op vochtige tot natte plaatsen in grasland, uiterwaarden, in ondiep water en in brak water. Soms is de plant ook te vinden op droge grond.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Alopecurus geniculatus op Wikimedia Commons. Geknikte vossenstaart (Alopecurus geniculatus) is een eenjarige plant, die behoort tot de grassenfamilie (Poaceae). De plant lijkt veel op de rosse vossenstaart (Alopecurus aequalis) maar verschilt daarvan door de lange kafnaalden, het meestal ontbreken van een waslaagje op de bladeren en de bleekgele kleur van de helmhokjes. Het aantal chromosomen is 2n = 28.
De grijsgroene of groene plant wordt 15–45 cm hoog. De stengel is aan de voet liggend en kan op de knopen gaan wortelen. De bladeren hebben meestal geen waslaagje. De sterk uitspringende bladribben staan op de bovenkant dicht bij elkaar en zijn scherp driehoekig van vorm. De bovenste bladschede is opgeblazen. Het tongetje (ligula) is 2–5 mm lang en in het midden veel langer dan aan de randen.
Geknikte vossenstaart bloeit van mei tot de herfst met aarpluimen. De aartjes zijn 2,5-3,5 mm lang. Het onderste kroonkafje is 2,3 mm lang en heeft een lange kafnaald, die ver buiten de kelkkafjes uitsteekt. Het bovenste kroonkafje is 2,9 mm. De 1,5–2 mm lange helmknoppen zijn bleekgeel en na de bloei verkleuren ze bruin. De vrucht is een graanvrucht.
De plant komt voor op voedselrijke grond op vochtige tot natte plaatsen in grasland, uiterwaarden, in ondiep water en in brak water. Soms is de plant ook te vinden op droge grond.
Geknikte vossenstaart
Multimedia w Wikimedia Commons Wyczyniec kolankowy (Alopecurus geniculatus L.) - gatunek rośliny należącej do rodziny wiechlinowatych. Jako gatunek rodzimy występuje w Europie, zachodniej Azji i północnej Afryce. Ponadto zawleczony do wschodniej Azji, Australii i Ameryki[1]. W Polsce dość pospolity na niżu oraz na niższych stanowiskach w górach[2].
Gatunek rosliny wieloletniej, ozimy, mogący się rozmnażać wegetatywnie z zimujących nadziemnych rozłogów. Przejawia dużą odporność na wydeptywanie. Wrażliwy na zacienienie. Preferuje stanowiska mokre i żyzne. W mulistych obniżeniach terenu, ze względu na długotrwałe podtopienie pozbawionych innej roślinności, może wraz z wyczyńcem czerwonożółtym i mietlicą rozłogową tworzyć luźne darnie. W traworoślach i turzycowiskach rozwijających się na siedliskach podmokłych grądów występuje regularnie ale w małej liczebności[2]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek uznawany za charakterystyczny dla muraw zalewowych ze związku Agropyro-Rumicion crispi oraz dla należącego do tego związku zespołu Ranunculo-Alopecuretum geniculati[4]. Liczba chromosomów 2n=28. Kwitnie od maja do października[2].
Wyróżnia się liczne odmiany i formy omawianego gatunku[2]:
Wyczyniec kolankowy może tworzyć mieszańce z wyczyńcem łąkowym oraz wyczyńcem czerwonożółtym[2].
Wyczyniec kolankowy (Alopecurus geniculatus L.) - gatunek rośliny należącej do rodziny wiechlinowatych. Jako gatunek rodzimy występuje w Europie, zachodniej Azji i północnej Afryce. Ponadto zawleczony do wschodniej Azji, Australii i Ameryki. W Polsce dość pospolity na niżu oraz na niższych stanowiskach w górach.
Alopecurus geniculatus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 60. 1753.[1]
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago dos Açores.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e introduzida no Arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Alopecurus geniculatus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 60. 1753.
Kärrkavle (Alopecurus geniculatus) är en växtart i familjen gräs.
Wikimedia Commons har media som rör Kärrkavle.
Kärrkavle (Alopecurus geniculatus) är en växtart i familjen gräs.
Стебла від притиснутих до прямих, часто вкорінюються в нижніх вузлах, до 50 см завдовжки. Листя шириною 4–8 мм; язички 2–5 мм, тупі. Волоті 1.5–7 x 0.3–0.7 мм. Колоски 2–3(3.5) мм завдовжки. Пиляки 0.8–2 мм, жовті або фіолетові. Плід — зернівка. 2n=28.
Північна Африка: Алжир, Марокко; Європа: більша частина, у т.ч. Україна; Азія: Туреччина — Чанаккале, Індія, Непал. Введений: Гренландія, Канада, США, субантарктичні острови, Австралія, Нова Зеландія та ін. Населяє болота, вологі луки, канави краї ставків.
В Україні росте по берегах водойм, канав, на вологих луках — у лісових і лісостепових районах, досить часто; заходить в північну частину Степу[1].
.jpg)
Alopecurus geniculatus là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
.jpg)
Alopecurus geniculatus là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Alopecurus geniculatus L., 1753
Лисохвост коленчатый (лат. Alopecúrus geniculátus) — злак, вид рода Лисохвост (Alopecurus).
Часто встречается по увлажнённым местам, близкий вид лисохвосту равному. Отличается от последнего коленчато изогнутыми остями нижних цветковых чешуй, превышающих колоски по длине почти в два раза, а также обыкновенно фиолетовой окраской метёлок и жёлтой или фиолетовой окраской пыльников.
Многолетнее или однолетнее растение. Стебли многочисленные, до 40 см высотой, в нижней части восходящие и укореняющиеся в узлах, иногда ползучие, коленчато изогнутые в 5—7 узлах, голые, продольно-бороздчатые, беловато-зелёные.
Листья серо-зелёные или зелёные, плоские, по жилкам с обеих сторон шероховатые или сверху гладкие, 2—12 см длиной и 3—7 мм шириной, линейные, на конце заострённые. Влагалища беловато-зелёные, гладкие, верхние — обыкновенно вздутые. Язычок 2—5 мм длиной, плёнчатый, закруглённый на верхушке.
Одноцветковые колоски собраны в узкоцилиндрическую колосовидную метёлку 1,5—7 см длиной и 3—7 мм толщиной, на верхушке тупую, зелёную, синеватую или фиолетовую. Каждый колосок на очень короткой ножке, уплощённый, 2—3,3 мм длиной. Колосковые чешуи равные колоскам по длине, узкопродолговатые, с килем, на верхушке тупые, плёнчатые, с тремя жилками, по килю шелковистые, по сторонам прижатоопушённые. Нижняя цветковая чешуя едва короче колосковых чешуй или равна им, широкопродолговатая до яйцевидной, на конце тупая, килеватая, с четырьмя жилками, гладкая, с коленчато изогнутой остью, выходящей немного выше основания, превышающей колосок по длине почти вдвое. Верхняя цветковая чешуя отсутствует. Пыльники жёлтые или сиреневые, до 2 мм длиной.
Зерновка узкоэллиптическая, скрыта в тонких цветковой чешуе, окружённой колосковыми чешуями. Одно растение образует 100—800 зерновок.
Встречается по сырым и заболоченным лугам, на низинных болотах, по берегам водоёмов, иногда как сорняк-антропохор в посевах озимых зерновых, а также многолетних трав.
Лисохвост коленчатый (лат. Alopecúrus geniculátus) — злак, вид рода Лисохвост (Alopecurus).
Часто встречается по увлажнённым местам, близкий вид лисохвосту равному. Отличается от последнего коленчато изогнутыми остями нижних цветковых чешуй, превышающих колоски по длине почти в два раза, а также обыкновенно фиолетовой окраской метёлок и жёлтой или фиолетовой окраской пыльников.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
