Epipremnum aureum, també conegut com a Pothos (havia estat classificat dins el gènere Pothos) és una planta ornamental dins la família Araceae nativa del sud-est d'Àsia (Malàisia, Indonèsia) i Nova Guinea.
És un epífit que fa fins a 20 metres de llarg, amb tiges de 4 cm de diàmetre i amb arrels aèries que s'enganxen a les branques dels arbres. Les fulles són persitents, alternes. Les flors es fan en una espata de 23 cm de llargada.
És una planta ornamental d'interior molt popular amb nombrosos cultivars seleccionata per la variegació amb diversos colors. És resistent i sovint es troba a oficines i botigues, ja que requereix poques atencions. Treu eficaçment la contaminació dels interiors (formaldehid, xilè i benzè).[1][2]
A dins les cases pot arribar a fer 2 metres de llarg. Prefereix la llum indirecta el sol directe pot espatllar les fulles. La temperatura hauria d'estar entre 17 i 30 °C. No necessita gaire aigua. Pot créixer en hidroponia. Aquesta planta és tòxica pels gats i gossos per la presència d'oxalat de calci.S'ha de vigilar que tampoc se la mengin els infants.[3]
Aquesta espècie és una planta invasora en els lloc tropicals on s'ha introduït, per exemple a Sri Lanka.[4]
Epipremnum aureum, també conegut com a Pothos (havia estat classificat dins el gènere Pothos) és una planta ornamental dins la família Araceae nativa del sud-est d'Àsia (Malàisia, Indonèsia) i Nova Guinea.
És un epífit que fa fins a 20 metres de llarg, amb tiges de 4 cm de diàmetre i amb arrels aèries que s'enganxen a les branques dels arbres. Les fulles són persitents, alternes. Les flors es fan en una espata de 23 cm de llargada.
Šplhavnice zlatá (Epipremnum aureum) je druh rostliny rodu šplhavnice z čeledi árónovité, pocházející z ostrova Moorea ve Francouzské Polynésii. Má dvě výrazně odlišné formy: juvenilní a dospělou. Zatímco juvenilní forma, pěstovaná jako nenáročná popínavá pokojová rostlina, má bylinný stonek a celkem malé listy, dospělá forma je naproti tomu mohutná dřevnatá liána s velkými listy. Dospělá forma se objevuje pouze u rostlin vysazených venku v tropických zemích.
V oblasti tropů se řadí mezi invazní druhy. Ve vhodném prostředí se rychle rozrůstá, dusí vegetaci včetně stromů a není snadné ji vykořenit.[1]
Šplhavnice zlatá (Epipremnum aureum) je druh rostliny rodu šplhavnice z čeledi árónovité, pocházející z ostrova Moorea ve Francouzské Polynésii. Má dvě výrazně odlišné formy: juvenilní a dospělou. Zatímco juvenilní forma, pěstovaná jako nenáročná popínavá pokojová rostlina, má bylinný stonek a celkem malé listy, dospělá forma je naproti tomu mohutná dřevnatá liána s velkými listy. Dospělá forma se objevuje pouze u rostlin vysazených venku v tropických zemích.
V oblasti tropů se řadí mezi invazní druhy. Ve vhodném prostředí se rychle rozrůstá, dusí vegetaci včetně stromů a není snadné ji vykořenit.
Guldranke (Epipremnum aureum) er et medlem af Arum-familien, som stammer fra Sydkina, Sydøstasien, Indonesien, Ny Guinea og Australien[1].
I naturen vokser guldranke som lian op ad træstammer og grene, og bladene kan blive fem til seks gange større end dem, som guldranke-potteplanter får. Ved god pleje kan også ældre guldranker få væsentlig større blade, end de almindeligvis får.
Hvis man kan påvirke luftfugtigheden, foretrækker guldranken høj luftfugtighed, men den klarer sig også i tørre rum. Guldranke er en af vores allermest tålsomme potteplanter, og den klarer sig med forbavsende lidt lys. Dog trives den bedst et sted med meget lys, omend ikke direkte sollys. Guldranke skal vandes sparsomt hele året. Om sommeren skal den gødes regelmæssigt, mens den om vinteren skal gødes sparsomt. Planten trives bedst i stuetemperatur hele året rundt.
Guldranke (Epipremnum aureum) er et medlem af Arum-familien, som stammer fra Sydkina, Sydøstasien, Indonesien, Ny Guinea og Australien.
I naturen vokser guldranke som lian op ad træstammer og grene, og bladene kan blive fem til seks gange større end dem, som guldranke-potteplanter får. Ved god pleje kan også ældre guldranker få væsentlig større blade, end de almindeligvis får.
Efeutute (Epipremnum aureum), auch die Goldene Efeutute genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Aronstabgewächse (Araceae). Kulturformen der Art sind populäre Zimmerpflanzen.
Die Efeutute wurde 1880 von Linden & André erstmals[1] als Pothos aureum beschrieben. Epipremnum unterscheidet sich von der genetisch nah verwandten Art Scindapsus pictus dadurch[2], dass Scindapsus-Arten jeweils nur einen Fruchtknoten in ihrer Samenanlage haben, während Epipremnum-Arten mehrere davon besitzen. In der Zierpflanzenliteratur[3] werden die Bezeichnungen Pothos aureus, Epipremnum pinnatum, Rhaphidophora aurea und Scindapsus aureus jedoch auch häufig synonym verwandt. Epipremnum pinnatum wird heute jedoch wieder als eigenständige Art betrachtet.
Die Goldene Efeutute ist eine Kletterpflanze, die mittels Luftwurzeln bis in Höhen um 20 Meter an Bäumen oder anderen Stützen emporwächst und dabei bis zu 4 cm dicke Sprossachsen entwickelt. Diese ausdauernde krautige Pflanze ist immergrün. Die wechselständigen Laubblätter sind gestielt und haben eine herzförmige Blattspreite, vollkommen bei Jungpflanzen, bei älteren Pflanzen jedoch unregelmäßig geteilt, bis zu 100 cm lang und 45 cm breit (junge Blätter viel kleiner, typischerweise weniger als 20 cm lang).
Die Blüten werden an einem bis zu 23 cm langen Kolben (Spadix) mit Spatha gebildet (sie blühen aber selten).
Ursprünglich kommt die Goldene Efeutute nur auf der Insel Moorea von den Gesellschaftsinseln vor.[4] Sie kommt aber inzwischen in vielen tropischen Ländern verwildert vor. Als Verbreitungsgebiete werden angegeben: Bangladesch, Indien (Andamanen), Myanmar, Thailand, Vietnam, Volksrepublik China (Hainan, Hongkong), Taiwan, Japan (Ryūkyū-Inseln, Ogasawara-Inseln, Bonin-Inseln), Malaysia (die Halbinsel, Sabah und Sarawak), Singapur, Indonesien (Java, Maluku, Nusa Tenggara, Sulawesi, Sumatra), Philippinen, Salomonen, Vanuatu, Neukaledonien, Neuguinea, Australien (Queensland), Marshallinseln, Palau, Fidschi, Tonga, Cookinseln, Westsamoa.[4]
Die Goldene Efeutute ist eine beliebte Zimmerpflanze, von der einige Sorten mit zusätzlich weißer, gelber oder hellgrüner Blattfärbung (Variegation) existieren. In privaten und öffentlichen Gebäuden wird sie aufgrund ihrer geringen Pflegeansprüche und des attraktiven Laubs oft als Zierpflanze eingesetzt. In tropischen Ländern ist sie in vielen Parks und Gärten zu finden und neigt dort zum Verwildern.
Als Zimmerpflanze kann die Efeutute horizontal oder vertikal wachsen. Die Pflanze gedeiht im Zimmer auch an sehr schattigen Orten, an denen viele andere Zimmerpflanzen wegen Lichtmangels eingehen. Die Efeutute wird meist vegetativ durch Kopf- oder Stammstecklinge oder über Absenker vermehrt.
Die Pflanze reinigt die Luft von Benzol, Formaldehyd, Trichlorethen, Xylolen und Toluol.[5][6][7]
Die Efeutute wird ähnlich wie Fensterblätter/Monstera oder Glücksbambus/Lucky Bamboo Dracaena braunii als emerse Pflanze außerhalb des Beckens eingesetzt, deren horizontal und vertikal wachsende[8] Wasserwurzeln als Starkzehrer dem Aquarienwasser überschüssige Phosphate und Nitrate[9] entziehen, die Algenbildung[10] hemmen und die Wasserqualität somit entscheidend verbessern. Ein weiterer positiver Nebeneffekt ist, dass geschlüpfte Fischbrut und Jungfische in dem dichten Wurzelwerk Nahrung, Schutz und Unterschlupf finden.
E. aureum ist giftig für Katzen und Hunde und es sollte darauf geachtet werden, dass Haustiere keine Pflanzenteile konsumieren.
Mögliche Symptome können Reizungen im Mundraum, Erbrechen und Schluckbeschwerden beinhalten.
E. aureum ist für den Menschen leicht giftig. Mögliche Folgen des Verzehrs von E. aureum sind atopische Dermatitis (Ekzem) sowie Brennen und/oder Schwellung der Region innerhalb und außerhalb des Mundes.
Übermäßiger Kontakt mit der Pflanze an empfindlichen Hautregionen kann zu leichten Hautreizungen führen.
Die Efeutute steht am besten an einem halbschattigen Ort. Dabei sollte direktes Sonnenlicht und Zugluft vermieden werden. Bei Temperaturen von 20 Grad Celsius fühlt sich die Pflanze am wohlsten. Die Efeutute ist nicht winterfest, die Temperaturen sollten im Winter nicht unter 16 Grad sinken. Sorten mit Variegation brauchen mehr Licht als dunkle einfarbige Sorten. Das Badezimmer eignet sich gut als Standort, da die Pflanze eine hohe Luftfeuchtigkeit bevorzugt[11]. Die Luftfeuchtigkeit im Raum sollte möglichst 50–60 % betragen da sich die tropische Pflanze so am besten entwickelt.[12]
Wichtig ist, dass die Erde der Efeutute immer feucht, aber nicht nass gehalten wird. Ein heller Standort begünstigt das Pflanzenwachstum. Wenn die Efeutute zu groß wird, sollte sie umgetopft werden, damit die Nährstoffzufuhr weiterhin gewährleistet ist. Wichtig ist es zudem, die Pflanze regelmäßig zu düngen. Dies sollte möglichst einmal im Monat erfolgen[13]
Efeutute (Epipremnum aureum), auch die Goldene Efeutute genannt, ist eine Pflanzenart aus der Familie der Aronstabgewächse (Araceae). Kulturformen der Art sind populäre Zimmerpflanzen.
Suruh Walanda ya iku tuwuhan semi epifit kang biyasa ditandur wong kanggo ngiasi pekarangan utawa sajeroning ruangan. Tuwuhan saka suku Araceae iki gampang dikenali saka wena godhonge kang belang warna kuning cerah nganti kuning pucet, mrambat ing pang wit kanthui godhong gedhé saéngga nutup pang wit kag dirambati. nalika ditandur sajeroning pot, ukuran godhonge luwih cilik. suruh Walanda dikenal duwé jeneng elmiah kang béda-béda saéngga angèl diidentifikasi amarga akèh jinis liya kang padha. saiki dileboake sajeroning marga Epipremnum, sadurungé dikenal kalebu ing marga Scindapsus (S. aureus) lan uga wis tau digolongake sajeroning marga Raphidophora (dadi R. pinnata).
Tuwuhan kang kalebu sajeroning subkingdom Tracheobionta lan Kingdom Plantae (tuwuhan) iki bisa kanthi efektif nyerap formaldehida lan benzena. sajeroning wayah sadina, suruh Walanda bisa nyerap 54% saka total benzena 0.156 ppm. kanggo formaldehida, saka 18 ppm diilangake watara 67%. saliyané iku karbonmonoksida kang gedhene 113 ppm bisa diilangake nganti 75%. (ppm = parts per million). Formaldelhida ya iku senyawa kimia kang kadhapur saka bakaran zat kang ngandhut karbon lan kandhut sajeroning kebul kobongan alas, knalpot motor, lan kebul tembakau. nalika Benzena ya iku senyawa kimia kang dadi salah sawijining kompnen sajeroning lenga bumi lan dadi salah sawijining bahan petrokimia kang paling dhasar lan pelarut kang wigati sajeroning donya indhustri.[1]
Suruh Walanda ya iku tuwuhan semi epifit kang biyasa ditandur wong kanggo ngiasi pekarangan utawa sajeroning ruangan. Tuwuhan saka suku Araceae iki gampang dikenali saka wena godhonge kang belang warna kuning cerah nganti kuning pucet, mrambat ing pang wit kanthui godhong gedhé saéngga nutup pang wit kag dirambati. nalika ditandur sajeroning pot, ukuran godhonge luwih cilik. suruh Walanda dikenal duwé jeneng elmiah kang béda-béda saéngga angèl diidentifikasi amarga akèh jinis liya kang padha. saiki dileboake sajeroning marga Epipremnum, sadurungé dikenal kalebu ing marga Scindapsus (S. aureus) lan uga wis tau digolongake sajeroning marga Raphidophora (dadi R. pinnata).
मनी प्लान्ट (वानस्पतिक नाम : Epipremnum aureum), दक्षिणपूर्व एशिया मूल (मलेशिया, इण्डोनेशिया) का लता रूप में पसरने वाला पौधा है। इसकी पत्तियाँ सदा हरी रहतीं हैं। ये तने पर एकान्तर क्रम में लगी होती हैं और हृदय जैसी आकृति वाली होती हैं। गर्मियों के मौसम में घर के आंगन में लगे हरे-भरे पौधे देखने में बहुत अच्छे लगते हैं। ये पौधे घर के वातावरण को शुद्ध बनाने के साथ ही ताजी हवा भी लाते हैं। इन्हीं पौधों में से एक है मनी प्लांट (Money Plant)। आजकल ज्यादातर लोगों के घर में मनी प्लांट आम देखने को मिलता है। घर में मनी प्लांट लगाने के बहुत से फायदे होते हैं। आज हम आपको मनी प्लांट से होने वाले फायदों के बारे में बताएंगे।
ମନି ପ୍ଲାଣ୍ଟକୁ ଜୀବବି Epipremnum aureum is a species of flowering plant in the family of Araceae, native in Mo'orea, French Polynesia. The species is a popular houseplant in temperate regions, but has also become naturalised in tropical and sub-tropical forests worldwide, including northern Australia, Southeast Asia, India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Hawaii and the West Indies,[୧][୨] where it has caused severe ecological damage in some cases.
ମନି ପ୍ଲାଣ୍ଟକୁ ଜୀବବି Epipremnum aureum is a species of flowering plant in the family of Araceae, native in Mo'orea, French Polynesia. The species is a popular houseplant in temperate regions, but has also become naturalised in tropical and sub-tropical forests worldwide, including northern Australia, Southeast Asia, India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Hawaii and the West Indies, where it has caused severe ecological damage in some cases.
Epipremnum aureum is a species in the arum family Araceae, native to Mo'orea in the Society Islands of French Polynesia.[2] The species is a popular houseplant in temperate regions but has also become naturalised in tropical and sub-tropical forests worldwide, including northern South Africa,[3] Australia, Southeast Asia, South Asia, the Pacific Islands and the West Indies, where it has caused severe ecological damage in some cases.[3]
The plant has a number of common names including golden pothos, Ceylon creeper,[4] hunter's robe, ivy arum, house plant, money plant, silver vine, Solomon Islands ivy, marble queen, and taro vine. It is also called devil's vine or devil's ivy because it is almost impossible to kill and it stays green even when kept in the dark.[5] It is sometimes mistakenly labeled as a Philodendron, Pothos or Scindapsus in plant stores. It is commonly known as a money plant in many parts of the Indian subcontinent.[6][7] It rarely flowers without artificial hormone supplements; the last known spontaneous flowering in cultivation was reported in 1964.[8]
The plant has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[4][9]
This species has been assigned to a number of genera. In 1880 when it was first described, it was named Pothos aureus, which is in part why it is often commonly referred to as a "pothos". After a flower was observed in 1962, it was given the new name of Rhaphidophora aurea. However, after closer examination of the flower, researchers noticed its heightened similarity to Epipremnum pinnatum and synonymised it with that species. Only after closer observation of the entirety of the plant, including the leaves and growth patterns, did researchers again separate it from E. pinnatum, and classify it as E. aureum.[10]
Epipremnum aureum is an evergreen vine growing to 20 m (66 ft) tall, with stems up to 4 cm (2 in) in diameter, climbing using aerial roots which adhere to surfaces. The leaves are alternate, heart-shaped, entire on juvenile plants, but irregularly pinnatifid on mature plants, up to 100 cm (39 in) long and 45 cm (18 in) broad; juvenile leaves are much smaller, typically under 20 cm (8 in) long.
The flowers are produced in a spathe up to 23 cm (9 in) long. This plant produces trailing stems when it climbs up trees and these take root when they reach the ground and grow along with it. The leaves on these trailing stems grow up to 10 cm (4 in) long and are the ones normally seen on this plant when it is cultivated as a potted plant.
While E. aureum is classified as an angiosperm, which typically produce flowers at some point in their life cycle, it is the only reported species in its family (Araceae) that does not develop a flower. Regardless of where this “shy-flowering” plant is grown or what the conditions are like, it will not flower due to a genetic impairment of the gibberellin (GA) biosynthetic gene, EaGA3ox1. This impairment causes the plant to be unable to develop bioactive GAs, which are responsible for the flowering of plants via the floral meristem identity gene EaLFY. In E. aureum, the floral meristem identity gene expression is absent due to the lack of GAs from EaGA3ox1. It was found that when GAs were experimentally sprayed onto the plant, flowering was induced.[10]
Originally, it was endemic to the island of Mo'orea from the Society Islands. However, it is now wild in many tropical countries. The following ranges are indicated: Bangladesh, India, Myanmar, Thailand, Vietnam, People's Republic of China (Hainan, Hong Kong), Taiwan, Japan (Ryukyu Islands, Ogasawara Islands, Bonin Islands), Malaysia (the peninsula, Sabah and Sarawak), Singapore, Indonesia (Java, Maluku Islands, Nusa Tenggara, Sulawesi, Sumatra), Philippines, Solomon Islands, Vanuatu, New Caledonia, New Guinea, Australia (Queensland), Marshall Islands, Hawaii, Palau, Fiji, Tonga, Cook Islands, and Western Samoa.[11]
In temperate regions, it is a popular houseplant with numerous cultivars selected for leaves with white, yellow, or light green variegation. It is often used in decorative displays in shopping centers, offices, and other public locations largely because it requires little care and is also attractively leafy. In tropical countries, it is found in many parks and gardens, and tends to grow naturally.
As an indoor plant it can reach more than 2 metres (2 yd) in height if given the adequate support (a totem or moss pole to climb), but hardly develops adult-sized leaves. The best results are achieved by providing indirect light; it tolerates an intense luminosity, but long periods of direct sunlight burn the leaves. It lives well with a temperature between 17 and 30 °C (63 and 86 °F). Generally, the plant will only need watering when the soil feels dry to the touch (typically once every one to two weeks). A liquid fertilizer can be added in the spring and it must be replanted every two years. However, it is a very robust plant, and will survive bad growing conditions. The plant grows rapidly in hydroponic culture.
It can be cultivated from a cutting, a part of a plant used in plant propagation. Cuttings, however, can carry various diseases such as Erwinia leaf spot, Pythium root rot, Rhizoctonia root rot (Rhizoctonia foot rot), Pseudomonas leaf spot, Southern blight, and Xanthomonas blight.[12]
The plant can remove indoor pollutants such as formaldehyde, trichloroethene, toluene, xylene, and benzene in controlled circumstances (e.g. a sealed room).[13] A study found that this effect declined as the molecular weight of the polluting substance increased.[14]
The plant is sometimes used in aquariums, placed on top of the aquarium, and allowed to grow roots in the water. This is beneficial to the plant and the aquarium as it absorbs nitrates, using them for growth.
There are several cultivars known in the houseplant community. Common names include Golden Pothos, Neon Pothos, N'joy, Pearls n' Jade, Marble Queen, Jade, Manjula, Global Green, and Snow Queen.
The plant is listed as toxic to cats and dogs by the ASPCA, because of the presence of insoluble raphides. Care should be taken to ensure the plant is not consumed by pets. Symptoms may include oral irritation, vomiting, and difficulty in swallowing.[15]
Due to the calcium oxalate within the plant, it can be mildly toxic to humans as well. Possible side effects from the consumption of E. aureum are atopic dermatitis (eczema) as well as burning and/or swelling of the region inside of and surrounding the mouth. Excessive contact with the plant can also lead to general skin irritation or contact dermatitis.[16]
Epipremnum aureum can become a highly invasive species when introduced into tropical countries where it is not native. In Sri Lanka, it overgrows several hectares of the Udawatta Kele Sanctuary in Kandy.[17] Having no natural enemies, it completely overgrows the forest floor as well as the trunks of trees, causing severe ecological disruption.
It has also invaded the Kurulukele Forest Reserve in Kegalla, Sri Lanka, and other places where it has been planted as a decorative plant, or to hold steep banks along roads. It was included in the Florida Exotic Pest Control Council's 1999 list of invasive species.[18]
A study published in the South African Journal of Botany found the species to be a potential risk of becoming an invasive species along the coasts of South Africa. It suggested a number of different ways to prevent the spreading of the species in the wild, one of which included barring the cultivation of the species outside of an unsupervised area. Additionally, however, the study pointed out that E. aureum cannot propagate on a large scale due to its lack of seed banks as well as its minimal immunity to herbicides. If the plant is maintained in a controlled area, it is not as significant of a threat as when it grows freely in the wild.[19]
Botanical garden plant
Climbing a Roystonea oleracea
{{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Epipremnum aureum is a species in the arum family Araceae, native to Mo'orea in the Society Islands of French Polynesia. The species is a popular houseplant in temperate regions but has also become naturalised in tropical and sub-tropical forests worldwide, including northern South Africa, Australia, Southeast Asia, South Asia, the Pacific Islands and the West Indies, where it has caused severe ecological damage in some cases.
The plant has a number of common names including golden pothos, Ceylon creeper, hunter's robe, ivy arum, house plant, money plant, silver vine, Solomon Islands ivy, marble queen, and taro vine. It is also called devil's vine or devil's ivy because it is almost impossible to kill and it stays green even when kept in the dark. It is sometimes mistakenly labeled as a Philodendron, Pothos or Scindapsus in plant stores. It is commonly known as a money plant in many parts of the Indian subcontinent. It rarely flowers without artificial hormone supplements; the last known spontaneous flowering in cultivation was reported in 1964.
The plant has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.
Epipremnum aureum, comúnmente conocido como potus, pothos o potos (antiguamente clasificado dentro del género Pothos y, por esto, conocido habitualmente bajo este nombre) es una especie de la familia Araceae nativa del sudeste asiático (Malasia, Indonesia) y Nueva Guinea. En ocasiones es confundida con philodendron en las floristerías.
Liana que puede alcanzar 20 m de alto, con tallos de hasta 4 cm de diámetro. Trepa mediante raíces aéreas que se enganchan a las ramas de los árboles. Las hojas son perennes, alternas y acorazonadas, enteras en las plantas jóvenes, pero irregularmente pinnadas en las maduras y de hasta 1 m de largo por 45 cm de ancho (en las plantas jóvenes no superan los 20 cm de largo). Esta planta florece muy raramente, ya sea en la naturaleza o cultivada, debido a que no sintetiza la fitohormona giberelina, produciéndose la floración si se suministra de manera artificial.La última floración observada de manera natural se produjo en Singapur en 1964.
Es una popular planta de interior con numerosos cultivares seleccionados por tener hojas variegadas de color amarillo, blanco o verde claro. A menudo se utiliza como elemento decorativo en centros comerciales, oficinas e instalaciones públicas, principalmente porque es una especie de aspecto atractivo, muy resistente y que requiere pocos cuidados. Es también eficaz contra la contaminación ambiental en interiores, eliminando formaldehído, xileno y benceno.[1][2]
Como planta interior puede alcanzar varios metros de altura si se le da el soporte adecuado (un tutor para trepar). Los mejores resultados se consiguen proporcionándole luz media indirecta; tolera una luminosidad intensa, pero largos periodos de luz solar directa queman las hojas. Vegeta bien con una temperatura de entre 17 a 30 °C. Generalmente sólo necesitará riego cuando la tierra se note seca al tacto. Se puede añadir un fertilizante líquido en primavera y se debe replantar cada dos años. Sin embargo, es una planta muy robusta que soporta las malas condiciones de cultivo. En cultivo hidropónico crece rápidamente. La reproducción de esta planta, al no florecer normalmente por medios naturales, se realiza fácilmente por medio de esquejes.
La ASPCA (American Society for the Prevention of Cruelty to Animals - Sociedad americana para la prevención contra la crueldad hacia los animales) la ha clasificado como tóxica para gatos y perros debido a la presencia de oxalatos cálcicos solubles. Entre los síntomas de su consumo se incluye la irritación oral, vómitos y dificultad en la deglución.[3]
Epipremnum aureum fue descrita por (Linden & André) G.S.Bunting y publicado en Annals of the Missouri Botanical Garden 50: 28. 1963[1964].[4]
Epipremnum aureum, comúnmente conocido como potus, pothos o potos (antiguamente clasificado dentro del género Pothos y, por esto, conocido habitualmente bajo este nombre) es una especie de la familia Araceae nativa del sudeste asiático (Malasia, Indonesia) y Nueva Guinea. En ocasiones es confundida con philodendron en las floristerías.
Vista de la planta TrepadoraKuld-nõelköis (Epipremnum aureum) on võhaliste sugukonda kuuluva nõelköie perekonda kuuluv ronitaimeliik. Kuld-nõelköis on rahvapäraselt tuntud ka kui tarsaniköis.
Kuld-nõelköis on igihaljas liaan, mis looduses kasvab kuni 20 meetri kõrguseks. Lehed võivad olla peaaegu üleni rohelised, aga ka mitmesuguses suuruses kollaste triipude ja laikudega. Noortel taimedel on lehed väikesed ja südamekujulised. Troopikas kasvavatel vanadel taimedel on lehed hiigelsuured ja sulgjate lehehõlmadega. Kuld-nõelköis on populaarne toataim. Ta on leplik ja vähenõudlik taim ning tõhus õhupuhastaja. Tubase potitaimena kasvaval nõelköiel lõhestunud lehti, nagu looduses, peaaegu kunagi ei moodustu.[1]
Kuld-nõelköis (Epipremnum aureum) on võhaliste sugukonda kuuluva nõelköie perekonda kuuluv ronitaimeliik. Kuld-nõelköis on rahvapäraselt tuntud ka kui tarsaniköis.
Kuld-nõelköis on igihaljas liaan, mis looduses kasvab kuni 20 meetri kõrguseks. Lehed võivad olla peaaegu üleni rohelised, aga ka mitmesuguses suuruses kollaste triipude ja laikudega. Noortel taimedel on lehed väikesed ja südamekujulised. Troopikas kasvavatel vanadel taimedel on lehed hiigelsuured ja sulgjate lehehõlmadega. Kuld-nõelköis on populaarne toataim. Ta on leplik ja vähenõudlik taim ning tõhus õhupuhastaja. Tubase potitaimena kasvaval nõelköiel lõhestunud lehti, nagu looduses, peaaegu kunagi ei moodustu.
Kultaköynnös [2] (Epipremnum pinnatum) on maailmalla hyvin yleisesti käytetty köynnöstävä huonekasvi. Kasvi kasvaa luontaisena Kaakkois-Aasian ja Uuden-Guinean trooppisissa metsissä.
Kultaköynnös on noin 20-metrinen ainavihreä liaani, jolla on jopa 4 cm:n paksuinen varsi. Luonnossa kultaköynnös on kookas ja liuskottunut köynnös, joka nuoruuden ajan viettää aluskasvillisuudessa ja sieltä pyrkii kiipeilemään parempiin valo-olosuhteisiin puun latvustoon. Lehtihankoihin muodostuu ilmajuuria, joiden avulla kasvi kiinnittyy puunrunkoon ja oksiin tai saatavilla olevaan alustaan.
Nuoressa kasvissa on pienet herttamaiset lehdet, mutta vanhat lehdet ovat jopa metrin pituisia ja 45 cm leveitä. Luonnossa vanhimmat lehdet ovat liuskottuneet ja jälleen enemmän pitkulaisia. Lehtien yläpinnalla erottaa hyvin pientä laikkua ja alapuolella erottaa hyvällä valolla heikkoa helmeilyä. Huonekasvioloissa kasvi harvoin kasvattaa suuria tai täysikasvuisia lehtiä. Huonekasvina nuoret lehdet ovat puikeloita ja vanhemmat lehdet herttamaisia.
Kasvi kukkii vehkakasveille tyypillisesti kookkaalla suojuslehdellä varustetulla tähkämäisellä kukinnolla.
Kasvia on helppo lisätä kasvullisesti muutaman lehden mittaisesta latva- tai varsipistokkaasta. Latvapistokas lähtee nopeammin kasvuun, sillä siinä on jo valmiiksi muodostunut latvasilmu uuteen kasvuun. Uudet juuret lähtevät kasvamaan kultaköynnöksen ilmajuurista, juurruttaminen onnistuu parhaiten ja nopeiten vedessä muutaman viikon sisällä.
Kultaköynnös on kokonaan myrkyllinen ja vaikuttava aine kasvissa on saponiinit.[3] Kasvin rikkoutuneista osista tuleva neste on lievästi myrkyllinen ja saattaa aiheuttaa tilapäistä ärsytystä iholla ja limakalvoilla, kuten silmissä ja suussa. Kasvinesteelle altistunut alue on syytä huuhdella kunnolla. Jos oireet jatkuvat pitempään, kannattaa ottaa yhteyttä lääkäriin.[4]
Kultaköynnös on hyvin kestävä huonekasvi, joten se on hyvin suosittu erilaisissa julkisissa tiloissa. Kasvia näkee yleisesti joko seinälle kiipeilemään asetettuna, tai vapaana riippuen esimerkiksi amppelissa. Jos haluaa mahdollisimman näyttävän kultaköynnöksen, pitää ottaa mallia kasvin luontaisesta kasvutavasta. Kasvin tukeminen sammalpaaluun tai muuhun orgaanista ainetta sisältävään tukeen saa kultaköynnöksen kasvamaan paremmin ja tuuheammin, koska kasvin ei tarvitse etsiä tukea.
Huonekasvina suositaan nimenomaan kirjavalehtisiä lajikkeita, joita on saatu jalostuksella.
Kultaköynnös (Epipremnum pinnatum) on maailmalla hyvin yleisesti käytetty köynnöstävä huonekasvi. Kasvi kasvaa luontaisena Kaakkois-Aasian ja Uuden-Guinean trooppisissa metsissä.
Scindapsus aureus, Epipremnum mooreense
Epipremnum aureum est une plante de la famille des Araceae, originaire de Polynésie française et de l'Asie du Sud-Est, c'est une plante largement cultivée ailleurs, notamment comme plante d'intérieur.
Il s'agit d'une liane qui dans la nature, en zone tropicale humide, peut pousser jusqu'à 20 m de hauteur en s'enroulant et s'accrochant par des racines aériennes aux branches des arbres et à d'autres épiphytes. Ses tiges ne dépassent généralement pas 4 cm de diamètre.
Rhaphidophora aurea (Linden ex Andre) Birdsey, et Pothos aurea Lindl. & André. sont deux synonymes anciens de son actuel nom scientifique.
Les francophones lui ont donné plusieurs noms communs ; Scindapsus doré, Pothos, Liane du diable, ou Arum grimpant, alors que les anglophones l'ont appelé Golden pothos, Silver Vine, Money Plant, Centipede tongavine, Devil's Ivy and Solomon Islands' Ivy.
Il est parfois à tort étiqueté comme un Philodendron dans les magasins de plantes.
L'espèce a été décrite en 1880 par John Lindley et Édouard-François André sous le basionyme de Pothos aureus, puis recombinée dans le genre Epipremnum en 1963 par George Sydney Bunting.
Les jeunes feuilles sont vertes et en forme de cœur, mais sur les plantes adultes elles peuvent prendre des formes irrégulière (pinnatifides), mesurant dans la nature jusqu'à 1 m de long et 45 cm de large, tandis que les feuilles plus jeunes ne dépassent pas 20 cm de long.
En pot, la plante atteint 2 m, voire plus si elle pousse sur un support adapté, mais développe difficilement des feuilles de taille adulte.
Les fleurs sont produites dans une spathe dont la longueur peut atteindre 23 cm.
Il est fréquent de confondre cet Epipremnum avec des espèces de Philodendron de type liane, dont l'aspect est très proche. Ces dernières se distinguent généralement par des jeunes pousses rougeâtres et qui croissent déjà alors que la dernière feuille n'est pas encore mature et par la gaine de la feuille qui est dégagée de la tige et tombe souvent après s'être desséchée, tandis que chez le pothos elle reste solidaire de la tige de la feuille précédente, sous forme d'une bordure brune.
C'est une plante originaire de Polynésie française[3] et de l'Asie du Sud-Est (Malaisie, Indonésie et Nouvelle-Guinée)[réf. souhaitée].
Le pothos fait partie des plantes d'intérieur les plus populaires. Il existe de nombreux cultivars sélectionnés pour leurs feuilles panachées de blanc, jaune ou vert clair, rustiques, capable de vivre avec une faible intensité lumineuse (C'est une plante de sous-bois qui s'épanouit sous la canopée et qui ne supporte pas un fort ensoleillement direct, qui lui brûle les feuilles).
Elle résiste à des microclimats secs et à un air relativement pollué, nécessitant peu de soins, ce pourquoi elle est notamment utilisée dans les écrans décoratifs des bureaux et de divers lieux publics.
Elle apprécie une température de 17 à 30 °C.
Il suffit de l'arroser quand le sol du pot commence à être sec au toucher. Un apport d'engrais liquide est parfois recommandé au printemps. Le rempotage est recommandé tous les deux ans, mais c'est une plante robuste qui pousse facilement en hydroponie.
Il existe plusieurs cultivars, notamment :
L'American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA) a répertorié cette plante parmi celles qui sont toxiques pour les chats ou chiens qui la machouilleraient, en raison de la présence d'oxalate de calcium insoluble. Des précautions doivent donc être prises pour que la plante ne soit pas consommée par les animaux domestiques.
Les symptômes peuvent comprendre une irritation orale, des vomissements et une difficulté à avaler[4].
Sous le nom de Scindapsus doré en France, elle est utilisée pour ses vertus d'épuration de l'air intérieur, notamment contre des polluants tels que le formaldéhyde, le xylène et le benzène[5]. Cependant, en France, l'Agence de l'environnement et de la maîtrise de l'énergie (ADEME) considère en 2011 que l'argument « plantes dépolluantes » n'est pas validé scientifiquement au regard des niveaux de pollution généralement rencontrés dans les habitations et des nouvelles connaissances scientifiques dans le domaine[6].
Le Pothos fait en effet partie des plantes qui ont été efficacement testées comme plante dépolluante (notamment en France par le programme Phyt'air). Il absorbe activement le benzène, le toluène, le monoxyde de carbone et le formaldéhyde[7],[8].
Toutefois, selon les résultats de 2012 du programme phyt'air, en conditions expérimentales, et aux doses habituelles de benzène ou formaldéhyde, ce sont essentiellement les micro-organismes (bactéries, champignons) du sol qui épureraient l'air, la plante jouant néanmoins un rôle important, puisqu'un substrat ayant contenu un Epipremmum se montre plus performant pour épurer l'air que s'il n'en a pas contenu[9].
Scindapsus aureus, Epipremnum mooreense
Epipremnum aureum est une plante de la famille des Araceae, originaire de Polynésie française et de l'Asie du Sud-Est, c'est une plante largement cultivée ailleurs, notamment comme plante d'intérieur.
Il s'agit d'une liane qui dans la nature, en zone tropicale humide, peut pousser jusqu'à 20 m de hauteur en s'enroulant et s'accrochant par des racines aériennes aux branches des arbres et à d'autres épiphytes. Ses tiges ne dépassent généralement pas 4 cm de diamètre.
Zlatni puzavac (đavolji bršljan, zlatni scindapsus; lat. Epipremnum aureum), biljka penjačica i ukrasna puzavica iz porodice kozlačevki. Raširena je po suptropskoj i tropskoj Aziji, zapadnom Pacifiku i Australiji. U prirodi može narasti preko 20 metara, dok kao sobna biljka naraste do dva metra. Ovalnih je i srcolikih listova
U kućnom uzgoju nema mnogo zahtjeva, osim što loše podnosi izravnu izloženost sunčevoj svjetlosti i potpunu tamu. Potrebno ju je zalijevati, presađivati (kako raste) i gnojiti. U zatvorenom prostoru smanjuje koncentraciju štetnih tvari, a preuzima i formaldehid kojega čini bezopasnim[1]
Zlatni puzavac (đavolji bršljan, zlatni scindapsus; lat. Epipremnum aureum), biljka penjačica i ukrasna puzavica iz porodice kozlačevki. Raširena je po suptropskoj i tropskoj Aziji, zapadnom Pacifiku i Australiji. U prirodi može narasti preko 20 metara, dok kao sobna biljka naraste do dva metra. Ovalnih je i srcolikih listova
U kućnom uzgoju nema mnogo zahtjeva, osim što loše podnosi izravnu izloženost sunčevoj svjetlosti i potpunu tamu. Potrebno ju je zalijevati, presađivati (kako raste) i gnojiti. U zatvorenom prostoru smanjuje koncentraciju štetnih tvari, a preuzima i formaldehid kojega čini bezopasnim
E. aureum
E. aureum
Złotowina (Epipremnum aureum, syn.: Epipremnum pinnatum (L.) Engl. 'Aureum', Pothos aureus Linden & André, Scindapsus aureus (Linden & André) Engl., Rhaphidophora aurea (Linden & André) Birdsey, Epipremnum mooreense Nadeaud) je rostlina ze swójby aronowych rostlinow (Araceae).
Złotowina (Epipremnum aureum, syn.: Epipremnum pinnatum (L.) Engl. 'Aureum', Pothos aureus Linden & André, Scindapsus aureus (Linden & André) Engl., Rhaphidophora aurea (Linden & André) Birdsey, Epipremnum mooreense Nadeaud) je rostlina ze swójby aronowych rostlinow (Araceae).
Sirih gading adalah tumbuhan merambat semi-epifit yang biasa ditanam orang sebagai penghias pekarangan atau ruangan. Tumbuhan anggota suku talas-talasan (Araceae) ini mudah dikenal dari warna daunnya yang belang warna kuning cerah hingga kuning pucat, merambat di batang pohon dengan daun yang besar sehingga menutupi batang pohon yang dirambatnya. Apabila ditanam di dalam pot, daunnya mengecil. Potongan cabangnya dapat bertahan hidup cukup lama apabila bagian pangkalnya dicelupkan ke air.
Sirih gading dikenal memiliki nama ilmiah yang berbeda-beda akibat sulitnya ia diidentifikasi karena banyak jenis lain yang bermiripan. Saat ini ia dimasukkan dalam marga Epipremnum, setelah sebelumnya dianggap sebagai anggota marga Scindapsus (S. aureus) dan pernah pula dianggap sebagai anggota marga Raphidophora (sebagai R. pinnata).
Sirih gading bisa hidup dengan baik dengan media tanam air putih, banyak digunakan sebagai hiasan atau dekorasi ruangan, dengan cara memotong batang sirih gading, dan nanti akan tumbuh akar.
Artikel bertopik tumbuhan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.Epipremnum aureum (Linden & André) G.S.Bunting, in italiano comunemente nota come pothos o potos, è una pianta sempreverde della famiglia delle Aracee.[1]
La specie è un endemismo dell'isola oceanica di Moorea (isole della Società).[1]
Comunemente utilizzata come pianta ornamentale per via della sua notevole capacità di adattamento e resistenza.
Epipremnum aureum (Linden & André) G.S.Bunting, in italiano comunemente nota come pothos o potos, è una pianta sempreverde della famiglia delle Aracee.
Pokok Duit-duit (bahasa Inggeris: Centipede tongavine,, Silver Vine, Devil's Ivy, dan Taro vine serta money plant, khususnya di India ) ialah satu spesies tumbuhan dalam famili Araceae yang berasal daripada Malaysia, Indonesia, dan New Guinea. Pada suatu ketika digolongkan dalam genus Pothos, pokok ini kekadang silap digelarkan sebagai filodendron oleh kedai-kedai tumbuhan.
Pokok Duit-duit ialah sejenis liana yang tumbuh sehingga 20 meter tinggi, dengan batang pokok sehingga 4 sentimeter diameternya. Pokok ini memanjat melalui akar-akar udara yang bercangkuk pada dahan pokok-pokok yang lain. Daun-daunnya malar hijau dengan bintik-bintik kuning, berselang-seli, dan berbentuk jantung. Daun-daun muda adalah seluruh dan tumbuh sehingga 20 sentimeter panjangnya. Ketika matang, daun-daun itu mencapai 100 sentimeter panjang dan berbentuk pinatifid, iaitu mempunyai lekuk sehingga tulang daun. Bunga Pokok Duit-duit berbentuk infloresen sehingga 23 sentimeter panjang, tetapi tidak pernah dinampak di Malaysia dan Singapura.
Pokok Duit-duit ialah sejenis pokok hias-rumah yang popular. Terdapat banyak kultivar yang mempunyai daun-daun yang beraneka warna, termasuk warna putih, kuning, dan hijau muda. Pokok ini sering dipergunakan sebagai hiasan oleh pusat membeli-belah, pejabat, dan tempat-tempat awam yang lain disebabkan pokok ini amat lasak dan tidak memerlukan banyak jagaan. Selain itu, daun-daunnya amat menarik dan amat cekap untuk menghapuskan bahan-bahan cemar seperti formaldehid, xilena, dan benzena.
Sebagai pokok hias-rumah, Pokok Duit-duit boleh tumbuh melebihi dua meter tinggi, jika diberikan sangga yang sesuai. Untuk hasil yang terbaik, pokok ini memerlukan kecerahan cahaya yang rendah hingga sederhana. Pokok ini tidak dapat bertahan daripada cahaya terang, dan cahaya matahari langsung akan membakar daun-daunnya. Pokok Duit-duit menyukai suhu antara 17 dan 30 °C. Secara amnya, pokok ini hanya memerlukan air ketika daun-daunnya berasa kering jika disentuh. Baja cecair boleh dibubuh pada musim bunga, dan pasunya harus ditukar setiap beberapa tahun. Bagaimanapun, pokok ini adalah pokok yang tegap dan dapat bertahan daripada setakat penganiayaan. Pokok Duit-duit boleh ditanam secara hidroponik dengan mudah.
Pokok Duit-duit (bahasa Inggeris: Centipede tongavine,, Silver Vine, Devil's Ivy, dan Taro vine serta money plant, khususnya di India ) ialah satu spesies tumbuhan dalam famili Araceae yang berasal daripada Malaysia, Indonesia, dan New Guinea. Pada suatu ketika digolongkan dalam genus Pothos, pokok ini kekadang silap digelarkan sebagai filodendron oleh kedai-kedai tumbuhan.
Pokok Duit-duit ialah sejenis liana yang tumbuh sehingga 20 meter tinggi, dengan batang pokok sehingga 4 sentimeter diameternya. Pokok ini memanjat melalui akar-akar udara yang bercangkuk pada dahan pokok-pokok yang lain. Daun-daunnya malar hijau dengan bintik-bintik kuning, berselang-seli, dan berbentuk jantung. Daun-daun muda adalah seluruh dan tumbuh sehingga 20 sentimeter panjangnya. Ketika matang, daun-daun itu mencapai 100 sentimeter panjang dan berbentuk pinatifid, iaitu mempunyai lekuk sehingga tulang daun. Bunga Pokok Duit-duit berbentuk infloresen sehingga 23 sentimeter panjang, tetapi tidak pernah dinampak di Malaysia dan Singapura.
Epipremnum aureum of drakenklimop is een bloeiende plant in de aronskelkfamilie. De plant komt oorspronkelijk uit Moorea in Frans-Polynesië. Deze plant is een populaire kamerplant in gematigde streken, maar is ook ingeburgerd in tropische en subtropische bossen over de hele wereld, waaronder Noord-Australië, Zuidoost-Azië, India, Pakistan, Nepal, Bangladesh, Hawaï en West-Indië.
De drakenklimop wordt vaak verkeerdelijk vermeld als Scindapsus aureus of Scindapsus aureum. Deze benamingen zijn echter fout, aangezien de plant tot het geslacht Epipremnum behoort.
Bronnen, noten en/of referentiesDit artikel of een eerdere versie ervan is (gedeeltelijk) vertaald vanaf de Engelstalige Wikipedia, die onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Epipremnum złociste, epipremnum złote (Epipremnum aureum (Linden & André) G.S.Bunting) – gatunek wieloletnich, wiecznie zielonych pnączy z rodziny obrazkowatych, pochodzący z Wysp Towarzystwa, introdukowany na całym świecie poza Europą i Antarktydą. Epipremnum złociste jest jedną z najpopularniejszych pnących roślin pokojowych.
Epipremnum złociste występuje naturalnie jedynie na Moorea, wyspie wulkanicznej w archipelagu Wysp Towarzystwa. Roślina ta została introdukowana na całym świecie i występuje: w Afryce (Wybrzeże Kości Słoniowej, Kamerun, Kenia i Seszele), w Azji (południowe Chiny, archipelag Ogasawara, Sri Lanka, Tajlandia, Półwysep Malajski, Wyspy Salomona), w Australii (Queensland), na wyspach Oceanii (Fidżi, Sporady Środkowopolinezyjskie) i w Ameryce (Hawaje, Floryda, Kostaryka, Kuba, Portoryko, Surinam, Ekwador i Brazylia)[2].
Gatunek znany jest pod wieloma łacińskimi nazwami, na początku XXI wieku uznawany był za odmianę Epipremnum pinnatum 'Aureum', pod koniec XX wieku zaliczany był do rodzaju rafidofora (Rhaphidophora aurea – rafidofora złocista lub r. złota), a wcześniej do rodzaju scindapsus (Scindapsus aureus – scindapsus złocisty lub s. złoty). Obecnie nadal roślinę tę określa się potocznie nazwą scindapsus.
Epipremnum złociste, epipremnum złote (Epipremnum aureum (Linden & André) G.S.Bunting) – gatunek wieloletnich, wiecznie zielonych pnączy z rodziny obrazkowatych, pochodzący z Wysp Towarzystwa, introdukowany na całym świecie poza Europą i Antarktydą. Epipremnum złociste jest jedną z najpopularniejszych pnących roślin pokojowych.
Epipremnum aureum (L.) Engl., conhecida pelos nomes comuns de jibóia ou hera-do-diabo, é uma planta da família das Araceae, originária das Ilhas Salomão. A espécie é uma trepadeira sarmentosa, crescendo até 10 m de comprimento, com flores insignificantes e propagação por estaquia de ramos.[2] É uma espécie de planta folhosa.[3] Muito resistente, a hera-do-diabo não requer grandes cuidados, pelo que é bastante utilizada em escritórios, lojas e outros locais públicos. Sendo só necessário regá-la quando a terra está seca, a jibóia adapta-se facilmente a temperaturas entre 17 °C e 30 °C. Como purificadora, é eficaz na absorção de substância como formaldeído, xileno e benzeno.[4]
Epipremnum aureum (L.) Engl., conhecida pelos nomes comuns de jibóia ou hera-do-diabo, é uma planta da família das Araceae, originária das Ilhas Salomão. A espécie é uma trepadeira sarmentosa, crescendo até 10 m de comprimento, com flores insignificantes e propagação por estaquia de ramos. É uma espécie de planta folhosa. Muito resistente, a hera-do-diabo não requer grandes cuidados, pelo que é bastante utilizada em escritórios, lojas e outros locais públicos. Sendo só necessário regá-la quando a terra está seca, a jibóia adapta-se facilmente a temperaturas entre 17 °C e 30 °C. Como purificadora, é eficaz na absorção de substância como formaldeído, xileno e benzeno.
Gullranka (Epipremnum aureum) art i familjen kallaväxter som förekommer naturligt på Sällskapsöarna. I Sverige är gullrankan vanlig som krukväxt.
Det är en epifytisk, flerårig klättrande ört.
Odlas i halvskugga eftersom stark sol bleker bladen och en för mörk plats gör bladen helt gröna. Den trivs bäst i rumstemperatur året om, eventuellt något svalare på vintern, dock aldrig under 16°C. Jorden vattnas igenom ordentligt vid varje bevattningstillfälle. Den bör torka upp mellan vattningarna. Svag näring ges en gång i veckan från vår till höst och bladen duschas då och då.
Används ibland i akvarium, då den placeras på toppen av akvariet med rötterna nedsänkt i vattnet. Detta är fördelaktigt både för växten och vattenkvalitén då den tar upp nitrat för att växa.
Gullranka (Epipremnum aureum) art i familjen kallaväxter som förekommer naturligt på Sällskapsöarna. I Sverige är gullrankan vanlig som krukväxt.
Trầu bà vàng (tên khoa học: Epipremnum aureum) là một loài thực vật có hoa trong họ Ráy (Araceae). Loài này được (Linden & André) G.S.Bunting miêu tả khoa học đầu tiên năm 1964.[1]
Trầu bà vàng (tên khoa học: Epipremnum aureum) là một loài thực vật có hoa trong họ Ráy (Araceae). Loài này được (Linden & André) G.S.Bunting miêu tả khoa học đầu tiên năm 1964.
Epipremnum aureum (Linden & André) G.S.Bunting, 1964[2]
СинонимыЭпипре́мнум золотистый (лат. Epipremnum aureum) — лиственное вьющееся растение: вид рода Эпипремнум (Epipremnum) семейства Ароидные (Araceae). По одним источникам это самостоятельный вид[3], другие же источники не выделяют его из вида Epipremnum pinnatum (Эпипремнум перистый)[4].
Растение происходит из Французской Полинезии, расположенной в центре южной части Тихого океана. Как декоративное растение культивируется по всему свету. Выращивается в т.ч. гидропонным методом.
В литературе по комнатному садоводству данный вид может фигурировать и под множеством других названий: Scindapsus aureus (Сциндапсус золотистый, или просто Сциндапсус)[5], Pothos aureum (Потос золотистый, или просто Потос), Raphidophora aurea (Рафидофора золотистая), Epipremnum pinnatum 'Aureum'[6][7].
Травянистое растение с лазающими при помощи придаточных корней стеблями. Размер растения 100—200 см.
Листья цельно сердцевидные, 10—15 см длиной, кожистые, зеленые с золотистым оттенком. В тени менее окрашены в жёлтые тона, чем на солнце.
Растение способно аккумулировать воду из влажного воздуха и выделять её в виде капелек на кончиках листвы. Обладая способностью улавливать формальдегид и другие летучие газы из воздуха, токсичные для человека (исследование НАСА «Чистый воздух»), является необходимым растением для поддержания благоприятной среды в помещениях — особенно в крупных мегаполисах[8].
Эпипре́мнум золотистый (лат. Epipremnum aureum) — лиственное вьющееся растение: вид рода Эпипремнум (Epipremnum) семейства Ароидные (Araceae). По одним источникам это самостоятельный вид, другие же источники не выделяют его из вида Epipremnum pinnatum (Эпипремнум перистый).
Растение происходит из Французской Полинезии, расположенной в центре южной части Тихого океана. Как декоративное растение культивируется по всему свету. Выращивается в т.ч. гидропонным методом.
绿萝(学名:Epipremnum aureum),又名黄金葛、万年青,属天南星科麒麟叶属[2],原产于法属玻里尼西亚的莫雷阿岛[3],并随着人类引进而在东南亚、南亚、华南、所罗门群岛、非洲、中美洲西印度群岛等地的热带雨林中归化[3][4]。为多年生木质藤本植物。喜荫蔽及潮湿的环境,现在在家庭中常作为观叶植物栽培。由于其是攀缘植物的特点,适宜吊盆栽植或植於图腾柱上。
绿萝属高大藤本,靠茎部攀墙,节间具纵向槽状;较多分枝,枝悬垂。幼枝呈鞭状,细长,粗3-4毫米,节间长15-20厘米;叶柄长8-10厘米,两侧鞘状部分达顶部;鞘状部分呈皮革质感,下部每侧宽近1厘米,向上渐狭;下部叶片大,长5-10厘米,上部的长6-8厘米,纸质感,宽卵形,短渐尖,叶基部呈心形,宽6.5厘米。成熟枝上叶柄粗壮,长30-40厘米,枝基部稍大,上部关节长2.5一3厘米、稍肥厚,腹面具宽槽,叶鞘长,叶片薄皮革质感,翠绿色,通常特别是叶面有多数不规则的纯黄色斑块,不等边的卵形或卵状长圆形,前端短渐尖,叶基部深心形,长32-45厘米,宽24-36厘米,1级侧叶脉8-9对,稍粗,两面略隆起,与中肋成70°-80°[5][6][7]。
本种开花极为罕见,1962年首次记录到本种开花[8],依据该年的记录,其肉穗花序的形态与麒麟叶极度相似,甚至因此一度被植物学家归类为麒麟叶的栽培型,但其全株成长形态与麒麟叶仍有显著差异,才将其保留为独立物种。但自此以后,无论野外或栽培环境中一直未再发现其开花[8]。直到2016年在《自然》期刊发表的一份研究发现其罕开花的原因[8]:本种由于基因缺损,不能产生足够的植物激素——赤霉素来激活其开花程序。研究者通过外施赤霉素,终于成功诱导绿萝开花。
绿萝的各种形态绿萝的毒性来自于其汁液中的针晶体(英语:Raphide),这也是许多天南星科植物的特征。这些不易溶解于水的草酸钙针晶体会对进食者的口腔、食道等软组织细胞带来物理性损伤,因此人或动物误食绿萝的枝叶,可以引起口腔刺痛、呕吐、吞咽困难等等。皮肤接触其汁液也会产生刺痛感等反应。[9][10][11][12]
绿萝作为观赏植物被人类带到世界各地,但在一些非原生地的热带雨林,因缺乏天敌,绿萝可以变成入侵物种。例如,在斯里兰卡,绿萝在当地雨林中过度生长,进而干扰当地生态平衡[13]。
美国农业部于1999年将其列入“入侵物种”名录之中[14]。
绿萝(学名:Epipremnum aureum),又名黄金葛、万年青,属天南星科麒麟叶属,原产于法属玻里尼西亚的莫雷阿岛,并随着人类引进而在东南亚、南亚、华南、所罗门群岛、非洲、中美洲西印度群岛等地的热带雨林中归化。为多年生木质藤本植物。喜荫蔽及潮湿的环境,现在在家庭中常作为观叶植物栽培。由于其是攀缘植物的特点,适宜吊盆栽植或植於图腾柱上。
ポトス(Pothos、学名:Epipremnum aureum)は、サトイモ科エピプレムヌム属(和名:ハブカズラ属)の植物の一種。(シノニム:Rhaphidophora aurea,Scindapsus aureus)。かつては「ポトス属」に分類されていた名残で、園芸名はポトスと言われている。和名は、オウゴンカズラ(黄金葛)。原産地はソロモン諸島及び東南アジアの亜熱帯と熱帯雨林である。
付着根で樹幹や岩上によじ登るつる性植物で、葉が美しいので観葉植物としてよく栽培されている。つる植物の特徴である登はん性を持っており、登上させると葉が成長し、下層に垂らすと葉が縮小する性質を持つ。葉柄は長く茎から互生し、枯れたあとは繊維となって残る[1]。
一般に幼葉が鑑賞されており、葉は卵形から卵状心臓形で、全縁、長さは30–40 cmまで、革質で光沢があり、緑色地に淡黄色の条線や斑点が不規則に入っている[1]。熱帯・亜熱帯地方や温室栽培で地植えされているものは成葉が生じ、長さは70cm以上に達し、葉身は羽状中裂する[1]。
花は円柱状の肉穂花序で、苞に包まれており早落するが、成株にならないとなかなか咲かない[1]。
比較的少ない光量でも生育するため、室内での栽培が容易で、比較的大きく成長する事から、ホテル・飲食店・銀行・公共施設等、様々な施設で見る事ができる。
園芸品種として栽培されるものは、野生種から緑の葉に黄色の斑が入る個体が選択されたものである。また、葉が鮮やかな黄緑色一色の「ライム」や、青緑色の葉に白いマーブル模様の入る「マーブル・クイーン」などが知られている。蔓性の植物のためヘゴに這わせたり、吊り鉢に植えて垂らしたりする。繁殖は挿し芽による[1]。
亜熱帯原産の植物であり寒さには弱く、最低温度5℃以上を保つ事が推奨される。とはいえ、寒期においての国内の一般的な室内温度が最低管理温度から逸脱する事は少ないと思われる為、栽培と越冬は比較的容易な部類に入るといえる。繁殖は一般に挿し木により行われ、1–3節のさし穂を使う[2]。
水のやりすぎによる根腐れや寒さや乾燥による症状としては、葉の黄色変色やしおれ等がみられる。その際には土が乾燥するまで水やりを中止し、その後再開すると良い。その他に夏期の過度な直射日光による葉焼け等もあるが、挿し木及び株の切り戻し等の処置を施す。
症状ではないが、登はん性を持っている為、建築物等にからみつき際限の無い成長を見せる事が稀にある。それ故、手入れせずに成長させる際には注意が必要である。
ポトス(Pothos、学名:Epipremnum aureum)は、サトイモ科エピプレムヌム属(和名:ハブカズラ属)の植物の一種。(シノニム:Rhaphidophora aurea,Scindapsus aureus)。かつては「ポトス属」に分類されていた名残で、園芸名はポトスと言われている。和名は、オウゴンカズラ(黄金葛)。原産地はソロモン諸島及び東南アジアの亜熱帯と熱帯雨林である。
스킨답서스(Epipremnum aureum, golden pothos, money plant)는 천남성과 종자에 속하는 속씨식물이다 (프랑스령 폴리네이사의 Mo'orea 화산섬에서 자생). 이 종은 온대(열대)지역에서 대중적인 실내 식물로 알려 져 있으나, 사람에 의해 전 세계 각지로 귀화 하여 열대 뿐만 아니라 아열대 지역의 숲에서도 자라게 되었다. 이렇게 해서 퍼진 지역은 북호주(northern Australia), 동남아시아, 인도, 파키스탄, 네팔, 방글라데시, 하와이, 그리고 서인도 제도가 있으며, 이들은 스킨답서스에 의해 현지의 생태계에 피해를 입힌 사례가 있다.[1][2]
이 식물에는 다수의 일반적인 이름을 가졌으며, 금빛의 포토스(golden pothos), 사냥꾼의 의복 (hunter's robe), 아이비 아룸 (ivy arum), 머니 플랜트 (money plant), 은빛 포도나무 (silver vine), 솔로몬 제도의 담쟁이덩굴 (Solomon Islands ivy), 그리고 타로 바인 (taro vine) 등으로도 불린다. 또한 악마의 담쟁이덩굴 (devil's vine) 이나 악마의 포도나무 (devil's vine) 이라고 불리기도 하는데, 이는 스킨답서스가 가진 엄청난 생존력을 두고 부른 이름이라고 한다.
스킨답서스는 상록수 담쟁이과(evergreen vine)로서 20미터(66피트) 크기에, 나뭇잎은 4cm (2 인치)의 지름을 가졌으며, 벽을 타며, 뿌리는 공중에 위치하고 있다. 나뭇잎들은 재기 각각의 모양을 지니고 있으며, 불규칙적으로 최대 100cm (39 인치)의 길이에 45cm의 넓은 면적을 가지는 경우도 있다. 어린 잎들은 아주 작으며, 전형적으로는 20cm 미만 (8 인치)의 길이를 가지고 있다. 꽃은 불염포의 23cm 길이까지 자란다. 스킨답서스는 나무들을 타고 오를 때 덩굴 줄기들을 생성하는데, 이들이 땅에 도달 할 경우, 뿌리를 내리면서 자라게 된다. 이 덩쿨 줄기들의 나뭇잎들은 최대 10cm (4인치) 길이까지 자라며, 이는 일반적으로 잘 재배된 스킨답서스 나무에서 보이는 모습이다.
기온이 온후한 지역에서는 집안에서 키우는 실내 식물로서도 잘 알려진 편이며, 품종에 따라서 잎들의 색은 흰색, 노란색, 또는 옅은 초록색의 다양한 것들이 있다. 주로 장식을 목적으로, 백화점 및 할인 매장, 사무실, 그 외 공공 장소에서 대중적으로 볼 수 있는데, 그 이유는 자주 관리를 하지 않아도 되는 데다가 커다란 나뭇잎들이 이목을 끌기 때문이다. 또한, 실내의 오염 물질들을 제거하는 대에도 효율적인데, 스킨답서스가 정화 가능한 것으로는 폼알데하이드, 자일렌, 그리고 벤젠이 있다.[3] 이와 관련된 연구에 의하면, 해당 오염 물질의 분자가 클 수록 그 효과 또한 줄어든다는 결과가 나왔다.[4] 적절한 영양 공급을 주기만 한다면, 실내 식물로서는 20m (66피트) 또는 그 이상으로 자랄 수 있다.
스킨답서스는 간혹 수족관에서도 쓰이며, 주로 수족관의 맨 위에 두며 뿌리가 물 속에서 자라도록 해주기도 한다. 이 재배 방법은 양쪽 식물이나 수족관에게 있어서도 유익한데, 이는 해당 식물이 질산염(nitrates)을 흡수하여 성장의 매체로 사용하기 때문이다.
스킨답서스는 "개나 고양이에게는 독이 된다" 고 미국 동물 학대 방지 협회(ASPCA)에 명시되어 있는데, 이는 해당 식물 내에 존재하는 용해되지 않는 결정속 때문이다. 따라서 애완동물들이 이를 섭취하지 않도록 주의가 필요하다. 증상은 구강 염증, 구토, 그리고 삼키는 것에 어려움을 호소하는 것으로 알려져 있다.[5]
열대우림 지역이고, 토착 식물로서 스킨답서스가 자생한 적이 없는데 유입이 될 경우엔, 유해종으로서 큰 위협이 될 수 있다. 스리랑가의 경우, 캔디(Kandy)의 우다왓타 캐래 신전에서 몇 헥타르 방면으로 무성하게 자라 있는 모습이 있다.[6] 아무런 자연의 천적이 없는 지역일 경우에는 산림 지표면의 토양과 유기 퇴적물의 층인 임상층들이 지나치게 뒤덮이게 되며, 이는 생태계에 교란을 끼칠 수가 있다.
스킨답서스(Epipremnum aureum, golden pothos, money plant)는 천남성과 종자에 속하는 속씨식물이다 (프랑스령 폴리네이사의 Mo'orea 화산섬에서 자생). 이 종은 온대(열대)지역에서 대중적인 실내 식물로 알려 져 있으나, 사람에 의해 전 세계 각지로 귀화 하여 열대 뿐만 아니라 아열대 지역의 숲에서도 자라게 되었다. 이렇게 해서 퍼진 지역은 북호주(northern Australia), 동남아시아, 인도, 파키스탄, 네팔, 방글라데시, 하와이, 그리고 서인도 제도가 있으며, 이들은 스킨답서스에 의해 현지의 생태계에 피해를 입힌 사례가 있다.
이 식물에는 다수의 일반적인 이름을 가졌으며, 금빛의 포토스(golden pothos), 사냥꾼의 의복 (hunter's robe), 아이비 아룸 (ivy arum), 머니 플랜트 (money plant), 은빛 포도나무 (silver vine), 솔로몬 제도의 담쟁이덩굴 (Solomon Islands ivy), 그리고 타로 바인 (taro vine) 등으로도 불린다. 또한 악마의 담쟁이덩굴 (devil's vine) 이나 악마의 포도나무 (devil's vine) 이라고 불리기도 하는데, 이는 스킨답서스가 가진 엄청난 생존력을 두고 부른 이름이라고 한다.