nomes no trilho de navegação
Raphidioptera (snakeflies) are regarded as one of the most primitive lineages of holometabolous insects, their fossil record dating back to the Early Jurassic (Grimaldi and Engel 2005). There is consensus that Raphidioptera forms a distinct clade together with Megaloptera and Neuroptera, the superorder Neuropterida. However, there is controversy whether Raphidioptera is sister to Megaloptera or to [Megaloptera + Neuroptera] (see Haring et al. 2011).
Nowadays, the active, predatory larvae of snakeflies are long-lived, with a high number of instars and distinctive hibernating periods, living under the bark of trees and shrubs or in soil detritus; moreover, their pupation needs a period of cold to break diapause, and the pupae are exarate and active, a plesiotypic condition within Holometabola (Aspöck 2002). Adults are arboreal and also predatory, but short-lived (ibid.), exhibiting a prognathous head, a long pronotum, and a long ovipositor in females, features that give them a snake-like appeareance.
The extant diversity of the order is relictual, as the Mesozoic diversity of Raphidioptera, as suggested by morphological disparity more-so-than total numbers, was greater than that observed today (e.g., Martynov 1925; Martynova 1961; Ponomarenko 1988, 1993; Oswald 1990; Ren 1997; Engel 2002; Engel et al. 2006; Perrichot and Engel 2007; Jepson and Jarzembowski 2008; Jepson et al. 2009, 2011). Moreover, while the group was once distributed throughout the world and in diverse habitats, today their range is contracted into the cold temperate regions of the Northern Hemisphere.
The fossil record of Raphidioptera is comprised principally of compressions ranging from the Early Jurassic through the Miocene (Engel 2002). Snakefly inclusions in amber are far more uncommon (e.g., Carpenter 1956; Engel 1995; Aspöck and Aspöck 2004), particularly those in Cretaceous resins (Grimaldi 2000; Engel 2002; Perrichot and Engel 2007; Engel and Grimaldi 2008; Pérez-de la Fuente et al. 2010; Bechly and Wolf-Schwenninger 2011).
Snakeflies are found throughout the Holarctic Region and are most concentrated in the Palaearctic Region.In North America, the two genera that reside there are usually found in the western United States, especially in the Rocky Mountains and the southwestern deserts.Two species are found in the pine forests of Oaxaca, Mexico. Order Raphidioptera consists of two families: Raphiididae and Inocelliidae. There are currently about 210 existing species of Snakeflies.
Los rafidiópteros (Raphidioptera o Rhaphidioptera, del griegu, rhaphē, "cordura" y ptéron, "nala"), tamién conocíos como mosques serpiente a pesar de nun ser mosques, son un orde d'inseutos endopterigotos (holometábolos), con nales tresparentes y venación afatada prominente nos dos pares de nales; los adultos caracterizar pol so protórax allargáu. Les pieces bucales tán dirixíes palantre, y les femes tienen un aparatu ovipositor llargu. Conócense unes 175 especies.[1] Esti orde foi descritu formalmente pol entomólogu español Longinos Navás.
Enantes consideráronse un suborde de neurópteros, al pie de los megalópteros y planipenios; güei suélse-yos tratar como órdenes independientes, anque bien rellacionaos. Son un grupu primitivu ente los inseutos neópteros (con nales que pueden plegase sobre'l abdome).
Los adultos tienen una cabeza triangular y prognata (dirixida escontra alantre), con unes pieces bucales de tipu mazcador; les antenes son curties y multiarticuladas; tienen un par de güeyos compuestos bien desenvueltos y, dacuando, trés ocelos. El primer segmentu del tórax (protórax) ta bien allargáu, ye bien móvil y adquier l'aspeutu d'un llargu pescuezu. Les nales, que se plieguen sobre l'abdome en forma de teyáu, son tresparentes y tienen un pterostigma (un llurdiu escuru nel marxe dorsal cerca del ápice) bien estremáu y una venación en forma de retículo. Los trés pares de pates son llargues, marchadoras y asemeyaes ente si. L'abdome ye allargáu y na fema termina nun órganu ovipositor bien desenvueltu.
Les bárabos son de tipu campodeiforme, esplanaes, bien actives y de vida terrestre.
Los adultos son depredadores; cacen a la chisba gracies a la gran movilidá de la cabeza y el protórax; vuelen solo en curtios tramos y abelúguense ente la vexetación; son d'actividá diurna.
Les femes depositen una masa de güevos ente la corteza de los árboles, eclosionando tres unos díes unes bárabos de forma allargada con poderoses pates y quexales. Los bárabos son tamién depredadores d'un gran variedá d'artrópodos. La duración del ciclu larvariu ye aprosimao de dos años. La pupación realizar nel interior del suelu.
Por ser depredadores tantu na so etapa larvaria como adultos, son consideraos como inseutos benéficos ente los artrópodos rellacionaos cola agricultura, con gran potencial pa trabayos en Entomoloxía Económica.
Clasificación según Engel de 2002 actualizáu por Bechly y Wolf-Schwenninger en 2011 y Ricardo Pérez-de la Fuente y collaboradores (2012):[2][3][4]
Orde Raphidioptera
Los rafidiópteros (Raphidioptera o Rhaphidioptera, del griegu, rhaphē, "cordura" y ptéron, "nala"), tamién conocíos como mosques serpiente a pesar de nun ser mosques, son un orde d'inseutos endopterigotos (holometábolos), con nales tresparentes y venación afatada prominente nos dos pares de nales; los adultos caracterizar pol so protórax allargáu. Les pieces bucales tán dirixíes palantre, y les femes tienen un aparatu ovipositor llargu. Conócense unes 175 especies. Esti orde foi descritu formalmente pol entomólogu español Longinos Navás.
Dəvəciklər (lat. Raphidioptera) Tam çevrilmə ilə inkişaf edən həşəratlar (lat. Endopterygota) dəstəüstünə aid dəstə.
Nisbətən iri cücülər olub, bir çox zahiri əlamətlərinə görə iriqanadlılara bənzəyir, ancaq uzun, ilanabənzər boynu ilə onlardan seçilir. Bığcıqları sapşəkilli, qısadır. İki cüt şəffaf, eyni cür torlu damarları olan qanadı var. Dəvəciklər meşələrdə, meyvə bağlarında, kolluqlarda yaşayaraq müxtəlif yavaş hərəkət edən, yumşaq örtüklü sorucu cücüləri ovlayır. Sürfələri gövdə ziyanvericilərinin yollarına girərək onların sürfələrini məhv edir. Yaşlı fərdlər adətənsəhər saatlarında puplardan uçur və onların ömrü iki aydan artıq olur[1].
Dəvəciklər (lat. Raphidioptera) Tam çevrilmə ilə inkişaf edən həşəratlar (lat. Endopterygota) dəstəüstünə aid dəstə.
Els rafidiòpters (Raphidioptera o Rhaphidioptera, del grec, rhaphe, "costura" i ptéron, "ala") són un ordre d'insectes endopterigots (holometàbols), amb ales transparents i venació reticulada a ambdós parells d'ales; els adults es caracteritzen pel seu protòrax allargat. Les peces bucals estan dirigides cap a davant, i les femelles tenen un aparell ovipositor llarg.
Antigament es van considerar un subordre de neuròpters, junt amb els megalòters i planipenis; avui se'ls sol tractar com ordres independents, encara que molt relacionats. Són un grup dels grups més primitius d'insectes neòpters (amb ales que poden plegar-se sobre l'abdomen).
Aquest ordre va ser descrit formalment per l'entomòleg català Longí Navàs.
Els adults posseeixen un cap triangular i prògant (dirigit cap en avant), amb unes peces bucals de tipus mastegador; les antenes són curtes i multiarticulades; posseeixen un parell d'ulls composts bé desenvolupats i, de vegades, tres ocel·les. El primer segment del tòrax (protòrax) està molt allargat, és molt mòbil i adquireix l'aspecte d'un llarg coll. Les ales, que es pleguen sobre l'abdomen en forma de teulada, són transparents i posseeixen un pterostigma (una taca fosca en el marge dorsal prop de l'àpex) ben diferenciat i una venació en forma de reticle. Els tres parells de potes són llargues, caminadores i semblants entre si. L'abdomen és allargat i en la femella acaba en un òrgan ovipositor molt desenvolupat.
Les larves són de tipus campodeïforme, aplanades, molt actives i de vida terrestre.
Els adults són depredadors; cacen a l'aguait gràcies a la gran mobilitat del cap i el protòrax; volen solament en trams curts i es refugien entre la vegetació; són d'activitat diürna.
Les femelles dipositen una massa d'ous entre l'escorça dels arbres. Al cap d'uns quants dies es desclouen i neixen les larves de forma allargada amb poderoses potes i mandíbules. Les larves són també depredadores d'una gran varietat d'artròpodes. La durada del cicle larvari és aproximadament de dos anys. La pupació es realitza dins del sòl.
Per ser depredadors tant en la seva etapa larvària com adulta, són considerats com insectes benèfics, ja que regulen les poblacions naturals de plagues potencials, amb gran interès per a treballs en lluita biològica.
Els rafidiòpters inclouen dues famílies actuals, que agrupen diversos gèneres i al voltant de 150 espècies.
Família Raphidiidae Latreille, 1810
Família Inocelliidae Navàs, 1913
Els rafidiòpters (Raphidioptera o Rhaphidioptera, del grec, rhaphe, "costura" i ptéron, "ala") són un ordre d'insectes endopterigots (holometàbols), amb ales transparents i venació reticulada a ambdós parells d'ales; els adults es caracteritzen pel seu protòrax allargat. Les peces bucals estan dirigides cap a davant, i les femelles tenen un aparell ovipositor llarg.
Antigament es van considerar un subordre de neuròpters, junt amb els megalòters i planipenis; avui se'ls sol tractar com ordres independents, encara que molt relacionats. Són un grup dels grups més primitius d'insectes neòpters (amb ales que poden plegar-se sobre l'abdomen).
Aquest ordre va ser descrit formalment per l'entomòleg català Longí Navàs.
Dlouhošíjky (Raphidioptera) jsou řádem dravého křídlatého hmyzu. Počtem druhů se jedná o chudý řád, na celém světě je známo přibližně 200 druhů. V Česku se vyskytuje jen 9 druhů.[1] Typickým znakem dlouhošíjek je velmi protáhlá předohrud s hlavou. Vědecký název řádu vznikl z řeckého slova pro jehlici (rhafis), kterou připomíná typické kladélko samičky.[2] Dříve byly dlouhošíjky řazeny do jednoho řádu síťokřídlých spolu s řády střechatek a síťokřídlých.
Tělo je dlouhé 12–25 mm[3], rozpětí křídel 12–38 mm.[4] Zbarvení těla je nejčastěji černé. Hlava je velmi protáhlá, směřující přímo dopředu. Složené oči jsou vypouklé, často kovově lesklé. Tři jednoduchá očka jsou narostlé jen u čeledi dlouhošíjkovitých (Raphidiidae). Tenká tykadla jsou středně dlouhá, s velkým počtem článků. Ústní ústrojí je kousací. Pohyblivá předohruď je protáhlá a proti tělu svírá mírný uhel nahoru, čímž zvedá i celou hlavu. Svým povrchem je předohruď hodně odlišná od zbytku těla. Křídla jsou průhledná s hojnou žilnatinou a vyvinutou plamkou. Oba páry blanitých křídel jsou skoro stejné. Za letu je přední křídlo spojené se zadním pomocí štětinek. Nohy jsou dlouhé, slouží dlouhošijce k rychlému běhání. Zadeček je desetičlánkový. Samičce roste z devátého článku zadečku dlouhé kladélko.
Vajíčko dlouhošíjky je dlouhé a protáhlé. Na koncích je z jedné strany zaoblené a z druhé zašpičatělé. Délka je přibližně 1,2 mm a šířka 0,3 mm. Samička je klade ve skupinách, pod kůru trouchnivějících stromů nebo do štěrbin v kůře starých klád.[5]
Má protáhlé a štíhlé tělo. Barva těla se s dorůstáním mění z narudle hnědavě do skvrnité s neurčitými ornamenty.[6] Hlava s hrudí je protáhlá a zploštělá. Složené oči jsou menší než u dospělce a jsou výrazně vpředu hlavy. Ústní ústrojí je, podobně jako u dospělce, kousací. Tykadla jsou krátká, tříčlánková. Hlava je oddělená od předohrudi výrazným zúžením. Nohy jsou krátké. Mladší larva má protáhlý zadeček, který po dalších svlékáních tloustne v prostředních článcích.
Kukla má dvě vývojová stádia. První stádium trvá skoro 2 týdny a kukla je v tomto období zcela nehybná. Jsou při něm patrná tykadla a končetiny přitisknuté těsně k tělu. Kukla je hlavou stočená k zadečku a leží na boku. Při druhém stádiu se kukla stane pohyblivou. Začnou se jí napřimovat tykadla a pohybuje končetinami. Toto stádium trvá přibližně 3 dny až týden, larva při něm začíná růst na velikost dospělce a postupně se zbarvuje. Nakonec vylézá ze svého úkrytu a líhne se z ní dospělec.[6]
Dlouhošíjky se vyvíjejí proměnou dokonalou. Samička klade vajíčka po skupinách pod trouchnivějící kůru stromů. Larvy se v Česku líhnou v červnu. Ze začátku jsou velmi drobné a dospívají až po 3-4 svlékáních. Přezimují v larválním stádiu pod kůrou v nehybném stavu. Na jaře se po několika dalších svlékáních přemění na kuklu. Po 2-3 týdnech se z kukly vyvine dospělec.[7]
Dospělé dlouhošíjky žijí nejčastěji na okrajích lesů v keřích a podrostu. Larvy žijí pod kůrou starých stromů. Neradi létají, ale jsou dobří běžci. Larvy i dospělci se živí výhradně dravě. Dospělci vyhledávají mšice a mnišky. Často loví kořist rychlým narovnáním předohrudi do přímky s tělem, čímž vymrští hlavu dopředu a kusadly uchvátí kořist. Larvy se živí jinými larvami, vajíčky, dospělým hmyzem nebo i pavouky. Ve svém okolí napadají vše živé, dokonce i svůj vlastní druh.
Na celém světě je známo přibližně 200 druhů dlouhošíjek. Většina známých druhů žije v severním mírném klimatickém pásu, ale je pravděpodobné, že řada druhů čeká zejména v tropickém pásmu na své objevení.[8] V Česku se vyskytuje jen 9 druhů (8 z čeledi dlouhošíjkovitých (Raphidiidae) a 1 z křivošíjkovitých (Inocelliidae)).[9] Dva naše druhy jsou zařazené do červeného seznamu ohrožených druhů. Kriticky ohrožená je jediná naše dlouhošíjka z čeledi křivošíjkovitých, křivošíjka tmavá (Inocellia crassicornis). Ohrožená je dlouhošíjka Agulla nigricollis.[10]
Podle nálezu zkamenělin jsou dlouhošíjky doloženy už z prvohorního karbonu.[11] Z nálezů se předpokládá, že v dřívějších dobách byly dlouhošíjky více rozšířeny a v dnešní době jsou na ústupu.[8]
Rozeznáváme dvě čeledi dlouhošijek:
Obrázky, zvuky či videa k tématu dlouhošíjky ve Wikimedia Commons
Dlouhošíjky (Raphidioptera) jsou řádem dravého křídlatého hmyzu. Počtem druhů se jedná o chudý řád, na celém světě je známo přibližně 200 druhů. V Česku se vyskytuje jen 9 druhů. Typickým znakem dlouhošíjek je velmi protáhlá předohrud s hlavou. Vědecký název řádu vznikl z řeckého slova pro jehlici (rhafis), kterou připomíná typické kladélko samičky. Dříve byly dlouhošíjky řazeny do jednoho řádu síťokřídlých spolu s řády střechatek a síťokřídlých.
Die Kamelhalsfliegen (Raphidioptera) sind eine Ordnung der Insekten. Gemeinsam mit den Netzflüglern (Neuroptera) und den Großflüglern (Megaloptera) bilden sie die Gruppe der Netzflüglerartigen (Neuropterida). Weltweit sind etwa 250 Arten bekannt, die alle auf der Nordhalbkugel vorkommen.
Die Körperlänge der Kamelhalsfliegen beträgt zwischen 8 und 18 mm, bei einigen wenigen Spezies darüber hinaus und in einem Fall sogar bis zu 45 mm. Das auffälligste und namensgebende Merkmal der Kamelhalsfliegen ist das stark verlängerte erste Brustsegment (Prothorax), dem ein langer, abgeplatteter Kopf aufsitzt. Sowohl dieses Segment als auch der Kopf sind auffallend beweglich, eine Modifikation, die ansonsten nur bei den Fangschrecken (Mantodea) und den Fanghaften (Mantispa spec.) zu erkennen ist. Er wird oft leicht erhoben und angewinkelt getragen. Die Vorderbeine sitzen im Gegensatz zu den Mantodea oder Mantispidae am Ende des Prothorax auf.
Der Körper ist meist schwarz oder dunkelbraun (zum Teil auch mit blauer Beschichtung) und weist auch teilweise metallischen Glanz auf. Am Kopf, am Thorax und am Hinterleib (Abdomen) können gelbe, braune oder weißliche Flecken vorhanden sein. Die vorne liegenden Komplexaugen treten halbkugelig hervor und sind bei den meisten Arten ebenfalls schwarz. Zwischen ihnen sind die borstenförmigen, aus 35 bis 75 Gliedern bestehenden Fühler eingelenkt.
Die Flügel sind groß und reich geädert, außerdem tragen sie ein deutliches und charakteristisches Flügelmal (Pterostigma). Das ist meist einfarbig, meist dunkelbraun bis hell gelblich, bei wenigen Arten sogar zweifarbig. In der Ruhestellung werden die Flügel dachartig auf dem Hinterleib getragen. Die Tiere haben an ihren Beinen jeweils fünf Fußglieder (Tarsen), wobei das dritte lappig vergrößert ist.
Die Weibchen haben eine auffällige Legeröhre (Ovipositor), die etwa so lang ist wie der Hinterleib selbst. Dabei werden zwei paarige und zu einem Rohr verschmolzene Anhänge (Gonapophysen) des achten Hinterleibssegments von zwei Gonapophysen des neunten Segments umhüllt. Die Legeröhre ist sehr biegsam und beweglich, an der Spitze mit Tastorganen ausgestattet.
Alle der etwa 250 bekannten Arten der Kamelhalsfliegen leben in der nördlichen Hemisphäre. Die südlichsten Vorkommen dieser Tiergruppe liegen im Süden Mexikos sowie auf Taiwan, die nördlichsten in Lappland.
In Europa findet man über 80 Arten[1], vornehmlich in den Gebirgen Südeuropas. In Mitteleuropa leben nur 16 Arten, vor allem an sonnigen Stellen von Wäldern und Lichtungen, von der Krautschicht über die Strauchschicht bis in die Kronenschicht der Bäume. In Deutschland sind 10 Arten zu finden, 9 davon aus der Familie Raphidiidae. In der Schweiz leben 12 Arten.
Die Flugzeit der meisten Kamelhalsfliegen liegt in den Monaten Mai bis Juni, sie sind also frühjahrsaktiv und außerdem tagaktiv. Die ausgewachsenen Tiere leben vor allem im Blattwerk verschiedener Bäume und Büsche und ernähren sich dort räuberisch von verschiedenen Insekten, vor allem Blattläusen. Sie fangen ihre Beute mit den beißenden Mundwerkzeugen vorwiegend durch optisch orientiertes, aktives Suchen an der Vegetation. Die große Beweglichkeit des Kopfes und die verlängerte Vorderbrust erleichtern den Nahrungserwerb.
Die Paarfindung erfolgt vorerst wahrscheinlich chemisch über Pheromone und im Nahbereich optisch. Vor der Paarung erfolgt ein charakteristisches und entscheidendes Vorspiel, bei dem sich die Partner gegenüberstehen, um sich mit den Antennen und auch optisch sichtlich erregt zu registrieren und zu stimulieren. Das Weibchen signalisiert im günstigen Fall schließlich Paarungsbereitschaft durch leichtes Abspreizen der Flügel und Anheben des Abdomens (besonders des Ovipositors), während es sich zur Paarungsstellung vor dem Männchen wendet. Dieses schiebt sich von hinten unter das Weibchen und versucht mit dem extrem nach oben gebogenen Hinterleib das Abdomen des Weibchens zu erreichen. Wenn es gelingt, verhakt es sich mit einem paarigen Klammerorgan an der Geschlechtsöffnung des Weibchens. In der Folge hängt das Männchen während der oft lange dauernden Kopulation mit dem Rücken nach unten am Weibchen (Raphidiidae).
Die Eier werden in Rindenspalten abgelegt, wobei der Ovipositor mindestens bis zur Hälfte in das Substrat eingestochen wird.
Die langgestreckten Larven leben unter der Rinde oder am Boden und ernähren sich ebenfalls räuberisch. Sie besitzen einen stark chitinisierten Vorderkörper aus Kopf und Prothorax, der restliche Körper ist eher weichhäutig. Sie sind relativ schnelle Läufer, wobei sie auch rückwärts laufen können. Sie haben sich vor allem einen Ruf als Borken- und Bockkäferjäger gemacht sowie als Vertilger der Eier von Nonnen, einer forstschädigenden Schmetterlingsart.
Die Larvalentwicklung beansprucht bei den meisten Arten zwei bis drei Jahre. Bei wenigen Arten kann sie auch ein Jahr, bei anderen bis zu sechs Jahre dauern, wobei sich die Tiere 9- bis 13-mal häuten.[2] Nach der Larvenzeit verpuppen sich einige rindenbewohnende Spezies in einer in das weichere Rindensubstrat genagten Puppenhöhle, in der die Puppe bis kurz vor Abschluss der Puppenruhe bewegungslos liegt. Diese sieht dem ausgewachsenen Insekt mit Ausnahme der noch als Anlagen vorhandenen Flügel bereits sehr ähnlich. Kurz vor dem Ende der Puppenruhe beginnt sie jedoch sich innerhalb der Höhle zu bewegen und schlüpft schließlich als fertiges Insekt aus der Puppenhülle (Exuvie). Die ausgewachsenen Tiere leben nur wenige Wochen.[3]
Die Systematik der Ordnung Kamelhalsfliegen basiert neben etlichen anderen Kriterien auch auf dem Besitz von Punktaugen (Ocelli). Dabei weisen lediglich die Raphidiidae (weltweit derzeit über 210 Arten) Punktaugen auf, bei den Inocelliidae (weltweit derzeit über 20 Arten) fehlen sie. Nachstehend werden jene Arten angeführt, die in Europa (zwischen 45 °N und 60 °N östlich bis zum Ural, einschließlich der gesamten Halbinsel Krim) bisher festgestellt wurden und den beiden einzigen rezent vertretenen Familien einzuordnen sind. Die 10 in Deutschland vorkommenden Arten sind zusätzlich mit ihren Trivialnamen angegeben:
Die nächsten Verwandten der Kamelhalsfliegen sind die Großflügler (Megaloptera). Ebenfalls nahe verwandt sind auch noch die Netzflügler (Neuroptera).
Atlantoraphidia maculicollis, die Atlantische Kamelhalsfliege
Dichsrostigma flavipes, die Gelbfüßige Kamelhalsfliege
Phaeostigma major, die Große Kamelhalsfliege, lässt sich äußerlich kaum von Phaeostigma notata, der Markanten Kamelhalsfliege, unterscheiden
Phaeostigma notata, die Markante Kamelhalsfliege
Bestimmungsmerkmale von Puncha ratzeburgi, Ratzeburgs Kamelhalsfliege
Raphidia ophiopsis, die Schlangenköpfige Kamelhalsfliege
Subilla confinis, die Eichenbusch-Kamelhalsfliege
Venustoraphidia nigricollis, die Schwarzhalsige Kamelhalsfliege
Xanthostigma xanthostigma, die Gelbgezeichnete Kamelhalsfliege
Präparat von Inocellia crassicornis, der Dickhörnigen Kamelhalsfliege
Fossilien dieser Insektenordnung sind selten. Als ältester Nachweis gilt ein Imago der Familie Mesoraphidia aus dem Oberjura von Turkestan. Das Fossil unterscheidet sich von seinen nächsten rezenten Verwandten vor allem in der Form des Kopfes, der Länge des Prothorax und der Morphologie der Legeröhre. Fast alle anderen fossilen Imagines und Larven wurden als Einschlüsse im eozänen Baltischen Bernstein gefunden.[5]
Die Schwarzhalsige Kamelhalsfliege (Venustoraphidia nigricollis) wurde zum Insekt des Jahres 2022 auserkoren.[6][4]
Die Kamelhalsfliegen (Raphidioptera) sind eine Ordnung der Insekten. Gemeinsam mit den Netzflüglern (Neuroptera) und den Großflüglern (Megaloptera) bilden sie die Gruppe der Netzflüglerartigen (Neuropterida). Weltweit sind etwa 250 Arten bekannt, die alle auf der Nordhalbkugel vorkommen.
Tekst üüb Öömrang Kameelhalsfleegen (Raphidioptera) san en order faan insekten. Jo san nai mä Näätjügeten (Neuroptera) an Moderfleegen (Megaloptera).
Famile: Inocelliidae
Famile: Raphidiidae
Kameelhalsfleegen (Raphidioptera) san en order faan insekten. Jo san nai mä Näätjügeten (Neuroptera) an Moderfleegen (Megaloptera).
De Kamelhalsflegen (Raphidioptera) sünd en Ornen mank de Insekten. Tohopen mit de Nettflunken (Neuroptera) un de Grootflunken (Megaloptera) billt se de Grupp vun de Nettflunken-Insekten (Neuropterida).
Dat Lief vun de Kamelhalsflegen is normolerwiese twuschen 8 un 18 Millimeters lang, bi de wecken Aarden könnt de Deerter ok wat langer weern, eenmol sogor bit hen to 45 mms. Sunnerlich upfallen deit dat eerste Segment vun de Bost (Prothorax) , dat veel langer is, as bi annere Insekten. Dor sitt en, wat platten Kopp up. Dat fallt up, wie good düt Segment un ok de Kopp dor an bewegt weern könnt. Dat gifft dat anners bloß bi de Biddhaupeer (Mantodea) un bi de Knieperflegen (Mantispa spec.). Faken böört de Kamelshalsflegen ehren Kopp en beten hooch un dreegt em in’n Winkel to’n Hals. Anners, as bi de Knieperflegen un de Biddhaupeer sitt de Vörbeen an’t Enne vun de Vörbost up. Dat Lief is meist swatt oder dunkelbruun (to’n Deel ok mit wat Blau dorbi, oder mit metallschen Glimmer). De Kumplexogen liggt vörn un staht as Halfkogeln en beten af. Twuschen de Ogen sitt de Föhlspriete mit 35 bit 75 Le’e. Se laat na Bössen. De Flunken sünd groot un dor loopt allerhand Adern overhen. Up de Flunken sitt en düütlichen Farvplacken (Pterostigma), de is meist eenfarvt, meist dunkelbruun bit hellgeel, bi en poor Aarden ok man tweefarvt. Wenn se nich fleegt, sünd de Flunken as en Dack over dat Achterlief tosamenfoolt. De Been bestaht ut fiev Le’e, dor is dat drüdde vun en beten breder, as en Lappen. Bi de Seken fallt dat Leggrohr (Ovipositor) up, dat is meist so lang, as dat ganze Achterlief. Düt Leggrohr hett sik mit de Evolutschoon utspunnen ut twee Anhangsels an dat achte Segment vun dat Achterlief (Gonophysen), de to een Rohr tohopensmolten sünd. Dor liggt denn as en Hüll twee Anhangsels vun dat negente Segment umto.
Dat sünd bi 200 Aarden vun Kamelhalsflegen bekannt. Se leevt all up de Noordhalfkogel. De Deerter, de an’n meisten na Süden to leevt, sünd in Mexiko sien Süden un up Taiwan tohuse, an’n meisten na Norden hen finnt sik Kamelhalsflegen in Lappland. In Europa gifft dat bi 75 Aarden, de meisten in de Barge vun Süüdeuropa. In Middeleuropa leevt man bloß 16 Aarden, sunnerlich in en Umto, wo de Sunne good henkummt, vun de Kruudschicht, over de Strüken bit hen na de Kronen vun grote Böme.
De meisten Kamelhalsflegen fleegt in’n Mai- un Junimaand. Dor sünd se over Dag togange. De utwussenen Deerter leevt besunners in de Blöder vun allerhand Bööm un Buschwarks un freet dor allerhand Insekten, sunnerlich Blattlüse. Se griept de Büte mit de Bieters vun ehr Mundwarktüüch, nadem se jem vordem sunnerlich mit de Ogen socht un upspöört hefft. Datt se de langere Vörbost un denn Kopp so good bewegen könnt, hölpt jem bi de Jagd. De Eier weert in‘e Spleete in’e Barken vun Böme leggt. Dor warrt dat Leggrohr man half in den Unnergrund bi rinbohrt.
De langen Budden leevt unner de Barken oder an’e Eer un gaht ok up Jagd. Se könnt tämlich fix lopen, ok truggaars. Jagen doot se sunnerlich Barken- un Bockkävers. Ok de Eier vun Nonnen vertehrt se un hölpt so gegen düssen Bottervagel, de as Untüüch in Forsten togange is. De meisten Aarden leevt twee bit dree Johre as Larve. Dat gifft en ganz poor Aarden, de sünd al na een Johr utwussen, bi annere kann dat ok bit hen to sess Johre duern. 9 – 13 mol treckt sik de Flegen dor de Huud bi ut. Eenige Aarden, de in Boombarken leven doot, gnaagt en Poppenhöhl in de Barke rin un verpoppt sik dor denn in.
Der Systematik vun de Ornen Kamelshalsflegen steiht unner annern up de Grundlaag vun den Besitt vun Lüttogen (Ocelli). Mank de Kamelhalsflegen hefft bloß de Echten Kamelhalsflegen (Raphidiidae, in’n Momang sünd up’e ganze Welt mehr as 180 Aarden beschreven) Lüttogen. Bi de Inocelliidae (weltwiet bi 20 Aarden) fehlt de. Hier weert de Aarden upföhrt, de in Europa (twuschen 45 °N un 60 °N, ööstlich bit na de Barge vun den Ural hen, mit de ganze Krim-Halfinsel dor mit bi) bitherto beschreven wurrn sünd:
Fossilien ut düsse Ornen sünd man roor. Meist all adulten Deerter un Budden sünd in balt’schen Barnsteen ut dat Eozän inslaten wurrn.[1]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Kamelhalsflegen (Raphidioptera) sünd en Ornen mank de Insekten. Tohopen mit de Nettflunken (Neuroptera) un de Grootflunken (Megaloptera) billt se de Grupp vun de Nettflunken-Insekten (Neuropterida).
Wadudu shingo-ngamia ni wadudu wakubwa kiasi wa oda Raphidioptera (raphio = sindano, ptera = mabawa) walio na shingo kama ngamia au kama nyoka (snakefly). Mabawa yao ni kama yale ya wadudu mabawa-vena, oda ambaye ndani yake wadudu hawa waliainishwa zamani. Wao ni wadudu mbuai na hula wadudu wengine wadogo, k.m. vidukari na matitiri. Hata lava hula wadudu wengine, mayai na lava hasa.
Wadudu hawa wanatokea katika misituni ya Nusudunia ya Kaskazini. Kuna spishi tatu tu za wadudu shingo-ngamia katika Afrika kaskazini kwa Sahara. Hawatokei kusini kwa Sahara.
Raphidiidae (Ornatoraphidia flavilabris)
Makala hii kuhusu mdudu fulani bado ni mbegu. 
Makala hiyo kuhusu "Mdudu Shingo-ngamia" inatumia jina ambalo halijakuwepo kwa lugha ya Kiswahili. Jina hili linapendekezwa kwa jina la mnyama huyu au wanyama hawa amba(ye)(o) ha(wa)na jina kwa sasa. Wasomaji wanaombwa kuchangia mawazo yao kwenye ukurasa wa majadiliano ya makala.
Kamusi za Kiswahili hazina jina kwa mnyama huyu au wanyama hawa.
Wadudu shingo-ngamia ni wadudu wakubwa kiasi wa oda Raphidioptera (raphio = sindano, ptera = mabawa) walio na shingo kama ngamia au kama nyoka (snakefly). Mabawa yao ni kama yale ya wadudu mabawa-vena, oda ambaye ndani yake wadudu hawa waliainishwa zamani. Wao ni wadudu mbuai na hula wadudu wengine wadogo, k.m. vidukari na matitiri. Hata lava hula wadudu wengine, mayai na lava hasa.
Wadudu hawa wanatokea katika misituni ya Nusudunia ya Kaskazini. Kuna spishi tatu tu za wadudu shingo-ngamia katika Afrika kaskazini kwa Sahara. Hawatokei kusini kwa Sahara.
Τα ραφιδιόπτερα ή ραφιδιοειδή είναι μια αρκετά μικρή τάξη εντόμων . Ο αριθμός ειδών εκτιμάται παγκοσμίως σε μόνο 200 έως 250 σωζόμενα είδη. Ανήκουν όλα στην υποτάξη Raphidiomorpha . Στην Ευρώπη τα ραφιδιόπτερα εκπροσωπούνται με περίπου 75 είδη, τα οποία ανήκουν σε δύο οικογένειες. Από την Ελλάδα αναφέρονται σχεδόν πενήντα είδη. Τα περισσότερα από αυτά είναι ενδημικά στη Στερεά Ελλάδα, την Κρήτη, τη Σάμο, στα Δωδεκάνησα στις Κυκλάδες ή ακόμα σε πιο περιορισμένες περιοχές.[1]
Τα ραφιδιόπτερα έχουν ένα μακρύ προγναθικό και επίπεδο κεφάλι, που μπορεί να στραφεί μπρος τις πλευρές. Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου. Οι κεραίες είναι νηματοειδείς. Οι σύνθετοι οφθαλμοί είναι μεγάλοι. Τα είδη της οικογένειας Raphidiidae διαθέτουν και τρία οφθαλμίδια.
Ο προθώρακας είναι κυλινδρικός και επιμήκης, πολύ μακρύτερος από το κεφάλι.
Τα ραφιδιόπτερα διαθέτουν δυο ζεύγη όμοιων επιμήκων και διαφανών πτερύγων. Οι φλέβες των πτερύγων σχηματίζουν δίκτυο. Όταν τα ραφιδιόπτερα δεν πετούν τότε οι αριστερές πτέρυγες σχηματίζουν οξεία γωνία με τις πτέρυγες της δεξιάς πλευράς πάνω από την κοιλία.
Η κοιλία συνίσταται από δέκα ουρομερή. Οι κέρκοι λείπουν. Τα θηλυκά έχουν μακρύ ωοθέτη. Η μορφή των εξωτερικών γεννητικών οργάνων στα αρσενικά ποικίλει.
Οι προνύμφες (Εικ. 2) είναι επιμήκεις και επίπεδες. Τα στοματικά μόρια δείχνουν προς τα μπροστά και είναι μασητικού τύπου. Μόνο το κεφάλι και ο προθώρακας είναι καλά σκληρυμένα, ο μεσοθώρακας, ο μεταθώρακας και η κοιλία είναι μαλακοί.
Τα ραφιδιόπτερα ενεργούν κατά την ημέρα. Ζουν μονήρη. Δεν πετούν καλά. Καθαρίζονται λεπτομερώς. Ενήλικα και προνύμφες τρέφονται από μικρά αρθρόποδα με μαλακό εξωσκελετό, καμιά φορά καταναλώνουν και γύρη. Οι νύμφες κατά κανόνα ζουν κάτω από το φλοιό δέντρων ή θάμνων, μερικές φορές στα πάνω στρώματα του χώματος ή σε σχισμές βράχων.
Κατά κανόνα της σύζευξης προηγείται ένα εκτεταμένο προξενιό. Η σύζευξη παίρνει μέχρι τρεις ώρες. Τα αυγά τοποθετούνται με το μακρύ ωοθέτη σε σχισμές του φλοιού ή στο χώμα. Πρόκειται για μερικές εκατοντάδες αυγά που οι θηλυκές αποθέτουν σε ομάδες μέχρι εκατό αυγά.
Ο βιολογικός κύκλος διαρκεί ένα η δύο χρόνια και περιλαμβάνει κατά κανόνα δέκα ή ένδεκα προνυμφιακά στάδια, α αριθμός προνυμφιακών σταδίων μπορεί όμως να ξεπεράσει και δεκαπέντε στάδια. Η νύμφωση γίνεται κατά την άνοιξη, μέχρι την εκκόλαψη του ενήλικου μπορούν να περνούν από μερικές μέρες μέχρι τρεις εβδομάδες. Η πλαγγόνα μπορεί να κινείται και να αλλάζει την τοποθεσία, μια από τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά των ραφιδιοπτέρων.
Το έντομο διαχειμάζει ως προνύμφη ή ως νύμφη, σε κανέναν είδος ως αυγό. Για να ολοκληρωθεί ο βιολογικός κύκλος χρειάζεται μια περίοδος με χαμηλές θερμοκρασίες γύρω από το σημείο ψύξης.
Τα είδη των ραφιδιοπτέρων δεν καταγράφονται στην Κόκκινη Λίστα της IUCN ως απειλούμενα με εξαφάνιση είδη. Παρ´όλα αυτά εξ αιτίας της περιορισμένης περιοχής διαμονής των περισσότερων ειδών, πολλά απ´αυτά απειλούνται με την εξαφάνιση του βιοτόπου όπου ζουν.
Δεν είναι γνωστές ζημιές που προκαλούνται από τα ραφιδιόπτερα στον άνθρωπο, αντίθετα οι άνθρωποι επωφελούνται έμμεσα με την κατανάλωση αφίδων και καμπιών από τα ραφιδιόπτερα.
Συναντούμε τα ραφιδιόπτερα μόνο στο βόρειο ημισφαίριο, στη Βόρεια Αμερική όμως περιορίζεται στις νότιες και νοτιοδυτικές περιοχές. Στα περισσότερα είδη η περιοχή διανομής είναι αρκετά περιορισμένη. Συναντούμε ραφιδιόπτερα από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι 3.000 μέτρα ύψος, αλλά μόνο σε περιοχές με δέντρα ή με θάμνους.
Τα ραφιδιόπτερα είναι στενοί συγγενείς με τα μεγαλόπτερα και τα νευρόπτερα και αρχαιότερα θεωρούνται μια συστηματική ενότητα. Η σημερινή άποψη για τις ταξινομικές σχέσεις απεικονίζεται στο Πιν. 1.
Τα παλαιότερα γνωστά ευρήματα ραφιδιοπτέρων προέρχονται από την Κάτω Ιουράσια περίοδο. Υποτίθεται όμως πώς τα ραφιδιόπτερα εξελίχτηκαν πια στην Λιθανθρακοφόρο.
Τα σημερινά είδη είναι μόνο ένα χαμηλό ποσοστό σε σχέση με τη μεγάλη ποικιλομορφία που είχαν τα ραφιδιόπτερα στην κρητιδική περίοδο και στην Ιουράσια περίοδο.
Στην Κάτω Ιουράσια περίοδο υπήρχε άλλη υπόταξη, Priscaenigmatomorpha με μια οικογένεια με δύο γένη. Στην υπόταξη Raphidiomorpha δίπλα στις δύο σωζόμενες οικογένειες Raphidiidae Latreille και Inocelliidae Navás περιλαμβάνονται και τέσσερις εξαφανισμένες οικογένειες.
Κολεόπτερα (Coleoptera)
Ραφιδιόπτερα
Μεγαλόπτερα (Megaloptera)
Νευρόπτερα (Neuroptera)
Τα ραφιδιόπτερα ή ραφιδιοειδή είναι μια αρκετά μικρή τάξη εντόμων . Ο αριθμός ειδών εκτιμάται παγκοσμίως σε μόνο 200 έως 250 σωζόμενα είδη. Ανήκουν όλα στην υποτάξη Raphidiomorpha . Στην Ευρώπη τα ραφιδιόπτερα εκπροσωπούνται με περίπου 75 είδη, τα οποία ανήκουν σε δύο οικογένειες. Από την Ελλάδα αναφέρονται σχεδόν πενήντα είδη. Τα περισσότερα από αυτά είναι ενδημικά στη Στερεά Ελλάδα, την Κρήτη, τη Σάμο, στα Δωδεκάνησα στις Κυκλάδες ή ακόμα σε πιο περιορισμένες περιοχές.
Snakeflies are a group of predatory insects comprising the order Raphidioptera with two extant families: Raphidiidae and Inocelliidae, consisting of roughly 260 species. In the past, the group had a much wider distribution than it does now; snakeflies are found in temperate regions worldwide but are absent from the tropics and the Southern Hemisphere. Recognisable representatives of the group first appeared during the Early Jurassic. They are a relict group, having reached their apex of diversity during the Cretaceous before undergoing substantial decline.
An adult snakefly resembles a lacewing in appearance but has a notably elongated thorax which, together with the mobile head, gives the group their common name. The body is long and slender and the two pairs of long, membranous wings are prominently veined. Females have a large and sturdy ovipositor which is used to deposit eggs in some concealed location. They are holometabolous insects with a four-stage life cycle consisting of eggs, larvae, pupae and adults. In most species, the larvae develop under the bark of trees. They may take several years before they undergo metamorphosis, requiring a period of chilling before pupation takes place. Both adults and larvae are predators of soft-bodied arthropods.
Adult snakeflies are easily distinguished from similar insects by having an elongated prothorax but not the modified forelegs of the mantis-flies. Most species are between 15 and 30 mm (0.6 and 1.2 in) in length. The head is long and flattened, and heavily sclerotised; it may be broad or taper at the back, but is very mobile. The mouthparts are strong and relatively unspecialised, being modified for biting. The large compound eyes are at the sides of the head. Members of the family Inocelliidae have no simple eyes; members of the Raphidiidae do have such eyes, but are mostly differentiated by elimination, lacking the traits found in inocelliids. The prothorax is notably elongated and mobile, giving the group its common name of snakefly. The three pairs of legs are similar in size and appearance. The two pair of dragonfly-like wings are similar in size, with a primitive venation pattern, a thickened leading edge, and a coloured wingspot, the pterostigma. Inocelliids lack a cross vein in the pterostigma that is present in raphidiids. The females in both families typically have a long ovipositor, which they use to deposit their eggs into crevices or under bark.[1][2][3][4]
Snakeflies are usually found in temperate coniferous forest. They are distributed widely around the globe, the majority of species occurring in Europe and Asia, but also being found in certain regions of Africa, western North America and Central America. In Africa, they are only found in the mountains north of the Sahara Desert. In North America, they are found west of the Rocky Mountains, and range from southwest Canada all the way to the Mexican-Guatemalan Border, which is the farthest south they have been found in the western hemisphere. In the eastern hemisphere, they can be found from Spain to Japan. Many species are found throughout Europe and Asia with the southern edge of their range in northern Thailand and northern India.[5] Snakeflies have a relict distribution, having had a more widespread range and being more diverse in the past; there are more species in Central Asia than anywhere else.[3] In the southern parts of their range, they are largely restricted to higher altitudes, up to around 3,000 m (10,000 ft).[4] Even though this insect order is widely distributed, the range of individual species is often very limited and some species are confined to a single mountain group.[6]
Snakeflies are holometabolous insects, having a four-stage life cycle with eggs, larvae, pupae and adults. Before mating, the adults engage in an elaborate courtship ritual, including a grooming behaviour involving legs and antennae. In raphidiids, mating takes place in a "dragging position", while in inocelliids, the male adopts a tandem position under the female; copulation may last for up to three hours in some inoceliid species. The eggs are oviposited into suitable locations and hatch in from a few days to about three weeks.[4]
The larvae have large heads with projecting mandibles. The head and the first segment of the thorax are sclerotised, but the rest of the body is soft and fleshy. They have three pairs of true legs, but no prolegs. However, they do possess an adhesive organ on the abdomen, which they can use to fasten themselves to vertical surfaces.[1]
There is no set number of instars the larvae will go through, some species can have as many as ten or eleven. The larval stage usually lasts for two to three years, but in some species can extend for six years.[5] The final larval instar, the prepupal stage, creates a cell in which the insect pupates. The pupa is able to bite when disturbed, and shortly before the adult emerges, it gains the ability to walk and often leaves its cell for another location.[7] All snakeflies require a period of cool temperatures (probably around 0 °C (32 °F)) to induce pupation.[5] The length of the pupation stage is variable. Most species pupate in the spring or early summer, and take a few days to three weeks before ecdysis. If the larvae begin pupation in the late summer or early fall, they can take up to ten months before the adults emerge.[5] Insects reared at constant temperatures in a laboratory may become "prothetelous", developing the compound eyes and wingpads of pupae, but living for years without completing metamorphosis.[4]
Adult snakeflies are territorial and carnivorous organisms. They are diurnal and are important predators of aphids and mites. Pollen has also been found in the guts of these organisms and it is unclear whether they require pollen for part of their lifecycle or if it is a favoured food source.[5][4] The larvae of many raphidiids live immediately below the bark of trees, although others live around the tree bole, in crevices in rocks, among leaf litter and in detritus. Here they feed on the eggs and larvae of other arthropods such as mites, springtails, spiders, barklice, sternorrhynchids and auchenorrhynchids.[3] The actual diets of the larvae vary according to their habitats, but both larvae and adults are efficient predators.[4]
Predators of snakeflies include birds; in Europe, these are woodland species such as the treecreeper, great spotted woodpecker, wood warbler, nuthatch, and dunnock, as well as generalist insect-eating species such as the collared flycatcher.[8] Typically 5-15% of snakefly larvae are parasitized, mainly by parasitoid wasps, but rates as high as 50% have been observed in some species.[5]
During the Mesozoic era (252 to 66 mya), there was a large and diverse fauna of Raphidioptera as exemplified by the abundant fossils that have been found in all parts of the world. This came to an abrupt end at the end of the Cretaceous period, likely as a result of the Cretaceous–Paleogene extinction event (66 mya) when an enormous asteroid is thought to have hit the Earth. This seems to have extinguished all but the most cold-tolerant species of snakefly, resulting in the extinction of the majority of families, including all the tropical and sub-tropical species. The two families of present-day Raphidioptera are thus relict populations of this previously widespread group.[4] They have been considered living fossils, because modern-day species closely resemble species from the early Jurassic period (140 mya).[6] There are about 260 extant species.[5]
Several extinct families are known only from fossils dating from the Lower Jurassic to the Miocene,[9] the great majority of them belonging to the suborder Raphidiomorpha.[9] The transitional Middle Jurassic Juroraphidiidae form a clade with the Raphidiomorpha.[10]
![Juroraphidia longicollum (†Juroraphidiidae) transitional fossil of Middle Jurassic age, from China[10]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Juroraphidia_longicollum.jpg)
Juroraphidia longicollum (†Juroraphidiidae) transitional fossil of Middle Jurassic age, from China[10]
Amarantoraphidia (†Mesoraphidiidae) in Early Cretaceous amber, Spain
.jpg)
Ohmella coffini (Raphidiidae) from the Miocene of France
Molecular analysis using mitochondrial RNA and the mitogenome has clarified the group's phylogeny within the Neuropterida, as shown in the cladogram.[11][12]
NeuropteridaRaphidioptera (snakeflies) .jpg)
Megaloptera (alderflies and allies) 
Osmylidae (giant lacewings) 
Hemerobiiformia (lacewings) 
Myrmeleontiformia (antlions and allies) 
The name Raphidioptera is formed from Greek ῥαφίς (raphis), meaning needle, and πτερόν (pteron), meaning wing.[13]
The Megaloptera, Neuroptera (in the modern sense) and Raphidioptera are very closely related, forming the group Neuropterida.[14] This is either placed at superorder rank, with the Endopterygota – of which they are part – becoming an unranked clade above it, or the Endopterygota are maintained as a superorder, with an unranked Neuropterida being a part of them. Within the endopterygotes, the closest living relatives of Neuropterida are the beetles.[15]
Two suborders of Raphidioptera and their families are grouped below according to Engel (2002) with updates according to Bechly and Wolf-Schwenninger (2011) and Ricardo Pérez-de la Fuente et al. (2012). For lists of genera, see the articles on the individual families.[9][16][17] Raphidioptera
Snakeflies have been considered a viable option for biological control of agricultural pests. The main advantage is that they have few predators, and both adults and larvae are predacious. A disadvantage is that snakeflies have a long larval period, so their numbers increase only slowly, and it could take a long time to rid crops of pests; another issue is that they prey on a limited range of pest species.[6] An unidentified North American species was introduced into Australia and New Zealand in the early twentieth century for this purpose, but failed to become established.[4]
Snakeflies are a group of predatory insects comprising the order Raphidioptera with two extant families: Raphidiidae and Inocelliidae, consisting of roughly 260 species. In the past, the group had a much wider distribution than it does now; snakeflies are found in temperate regions worldwide but are absent from the tropics and the Southern Hemisphere. Recognisable representatives of the group first appeared during the Early Jurassic. They are a relict group, having reached their apex of diversity during the Cretaceous before undergoing substantial decline.
An adult snakefly resembles a lacewing in appearance but has a notably elongated thorax which, together with the mobile head, gives the group their common name. The body is long and slender and the two pairs of long, membranous wings are prominently veined. Females have a large and sturdy ovipositor which is used to deposit eggs in some concealed location. They are holometabolous insects with a four-stage life cycle consisting of eggs, larvae, pupae and adults. In most species, the larvae develop under the bark of trees. They may take several years before they undergo metamorphosis, requiring a period of chilling before pupation takes place. Both adults and larvae are predators of soft-bodied arthropods.
Los rafidiópteros (Raphidioptera, del griego, rhaphē, "costura" y ptéron, "ala"), también conocidos como moscas serpiente a pesar de no ser moscas, son un orden de insectos endopterigotos (holometábolos), con alas transparentes y venación ornamentada prominente en los dos pares de alas; los adultos se caracterizan por su protórax alargado. Las piezas bucales están dirigidas hacia delante, y las hembras tienen un aparato ovipositor largo. Se conocen unas 175 especies.[1] Este orden fue descrito formalmente por el entomólogo español Longinos Navás.
Anteriormente se consideraron un suborden de neurópteros, junto a los megalópteros y planipenios; hoy se les suele tratar como órdenes independientes, aunque muy relacionados. Son un grupo primitivo entre los insectos neópteros (con alas que pueden plegarse sobre el abdomen).
Los adultos poseen una cabeza triangular y prognata (dirigida hacia adelante), con unas piezas bucales de tipo masticador; las antenas son cortas y multiarticuladas; poseen un par de ojos compuestos bien desarrollados y, a veces, tres ocelos. El primer segmento del tórax (protórax) está muy alargado, es muy móvil y adquiere el aspecto de un largo cuello. Las alas, que se pliegan sobre el abdomen en forma de tejado, son transparentes y poseen un pterostigma (una mancha oscura en el margen dorsal cerca del ápice) bien diferenciado y una venación en forma de retículo. Los tres pares de patas son largas, marchadoras y semejantes entre sí. El abdomen es alargado y en la hembra termina en un órgano ovipositor muy desarrollado.
Las larvas son de tipo campodeiforme, aplanadas, muy activas y de vida terrestre.
Los adultos son depredadores; cazan al acecho gracias a la gran movilidad de la cabeza y el protórax; vuelan solo en cortos tramos y se refugian entre la vegetación; son de actividad diurna.
Las hembras depositan una masa de huevos entre la corteza de los árboles, eclosionando tras unos días unas larvas de forma alargada con poderosas patas y mandíbulas. Las larvas son también depredadoras de un gran variedad de artrópodos. La duración del ciclo larvario es aproximadamente de dos años. La pupación se realiza en el interior del suelo.
Por ser depredadores tanto en su etapa larvaria como adultos, son considerados como insectos benéficos entre los artrópodos relacionados con la agricultura, con gran potencial para trabajos en entomología económica.
Clasificación según Engel de 2002 actualizado por Bechly y Wolf-Schwenninger en 2011 y Ricardo Pérez-de la Fuente y colaboradores (2012):[2][3][4]
Orden Raphidioptera
Los rafidiópteros (Raphidioptera, del griego, rhaphē, "costura" y ptéron, "ala"), también conocidos como moscas serpiente a pesar de no ser moscas, son un orden de insectos endopterigotos (holometábolos), con alas transparentes y venación ornamentada prominente en los dos pares de alas; los adultos se caracterizan por su protórax alargado. Las piezas bucales están dirigidas hacia delante, y las hembras tienen un aparato ovipositor largo. Se conocen unas 175 especies. Este orden fue descrito formalmente por el entomólogo español Longinos Navás.
Kaamelkaelalised (Rhaphidioptera) on selts putukaid.
Maailmast on teada veidi üle 200 liigi kaamelkaelalisi, Eestis elab neist 4.
Artikulu hau zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Raphidioptera Pterygota azpiklasearen barneko intsektu ordena da. Lehenago, megalopteroak bezala, Neuroptera ordenean sailkatzen ziren. Helduek lau hego garden, oso nerbio nabarmenekin, eta protorax (toraxaren aurreko segmentua) luzanga eta higikorra, lepo itxurakoa, dituzte. Emeek arront obipositore luzea dute[1], arrautzak zuhaitzen azalaren zirrikituetan edo egur ustelean erruteko baliatzen dutena. Larbak lehortarrak eta, imagoak bezala, harrapariak dira[2]. 9 familia eta 210 espezie ezagutzen dira[1].
Raphidioptera Pterygota azpiklasearen barneko intsektu ordena da. Lehenago, megalopteroak bezala, Neuroptera ordenean sailkatzen ziren. Helduek lau hego garden, oso nerbio nabarmenekin, eta protorax (toraxaren aurreko segmentua) luzanga eta higikorra, lepo itxurakoa, dituzte. Emeek arront obipositore luzea dute, arrautzak zuhaitzen azalaren zirrikituetan edo egur ustelean erruteko baliatzen dutena. Larbak lehortarrak eta, imagoak bezala, harrapariak dira. 9 familia eta 210 espezie ezagutzen dira.
Käärmekorennot (Raphidioptera) on hyönteisiin kuuluva lahko, joka luettiin aikaisemmin kuuluvaksi verkkosiipisiin. Ne ovat saaneet nimensä pitkästä, käärmemäisestä kaulasta, joka auttaa saaliin havaitsemisessa ja sen pyydystämisessä. Lahko on lajimäärältään pieni ja siihen arvellaan kuuluvan maailmanlaajuisesti vain reilu parisataa lajia.
Lahko on kehittynyt jurakaudella ja ollut runsas liitukaudella ja noilla aikakausilla syntyneitä fossiileja tunnetaan ympäri maapalloa. Fossiiliaineistossa käärmekorennot ovat lähes aina tallentuneet sedimentteihin. Meripihkasta fossiileja tunnetaan erittäin vähän. Toisaalta meripihkaan säilyneitä yksilöitä tunnetaan useimmista liitu- ja tertiäärikaudella syntyneistä meripihkaesiintymistä ja näiden joukossa on myös fossiloituneita toukkia. Kaikkiaan esihistoriallisia lajeja on voituu kuvata yli sata.[1]
Lahko on sittemmin hävinnyt Maapallon lämpimiltä alueilta ja lajeja tavataan enää pohjoisen pallonpuoliskon lauhkeilla ja viileillä alueilla.
Kaikki käärmekorennot ovat hoikkia, siivekkäitä hyönteisiä, joilla on huomattavalla tavalla pidentynyt keskiruumis. Tuntosarvet ovat pitkät. Eläimen ruumis on kiiltävä ja sen väri vaihtelee ruskeasta mustaan. Siivet ovat kirkkaat ja niissä on tiheä siipisuonitus. Etu- ja takasiivet ovat samankokoiset ja levossa korento pitää siipiään harjakattomaisesti takaruumiin päällä. Siiven etureunassa on nähtävissä värillinen täplä, pterostigma, jonka alueella on tarkan lajinmäärityksen kannalta olennaisia tuntomerkkejä. Suuosat ovat purevat. Heimon Raphidiidae käärmekorennolla on päälaella pistesilmät, jotka auttavat niitä saalistuksessa. Eläin saalistaakin lähinnä näköaistinsa avulla. Maailmalla käärmekorentojen enimmäispituus on 3cm ja siipiväli 5cm, mutta suomalaiset lajit ovat tätä pienempiä.[2][3][4]
Aikuinen käärmekorento on kehno lentäjä, eikä mielellään ylitä ruohikkoja tai muita avoimia paikkoja. Aikuiset yksilöt viettävätkin yleensä aikansa vain siinä puussa tai pensaassa, jonka ympäristössä ne ovat toukkinakin eläneet. Elinympäristössään käärmekorennot suosivat hyvin voimakkaasti havupuita. Toukka on yöaktiivinen ja saalistaa puiden kaarnalla tai maanpinnalla, karikkeen joukossa.
Käärmekorennot ovat petoja sekä toukkana että aikuisena. Korento on aktiivinen valoisaan aikaan, liikkuu paljolti kävellen ja saalistaa pehmeäruumiisia hyönteisiä kuten kirvoja ja muiden hyönteisten toukkia sekä hämähäkkejä. Korennoilla on sahaleuat joiden sisäsyrjässä on teräviä piikkejä. Korennon hyökätessä piikit tunkeutuvat saaliiseen ja silpovat sen toisinaan jopa kahtia. Korento kävelee puussa tai maassa pää korkealle ojennettuna. Kirvan tai muun saaliin havaittuaan se hiipii lähelle ja iskee äkisti saalista. Käärmekorennon kehitys munasta aikuiseksi kestää 1–3 vuotta.
Muodonvaihdos on täydellinen. Käärmekorennot talvehtivat toukkina.
Suomessa käärmekorentoja on tavattu kolme lajia, jotka kaikki ovat vuoden 2010 kansallisen uhanalaisarvioinnin mukaan elinvoimaisia.[5][6][7]
Systemaattisessa järjestyksessä lajit ovat[6]
Nämä kaikki kuuluvat käärmekorentojen heimoon (Raphidiidae) ja ovat lennossa alkukesällä.[5] Lisäksi Suomen lähialueilla on paikoin tavattu outakäärmekorentojen heimoon (Inocellidae) kuuluvaa outakäärmekorentoa (Inocellia crassicornis).[6]
Sanoma Magazines: Hirviökortit
Käärmekorennot (Raphidioptera) on hyönteisiin kuuluva lahko, joka luettiin aikaisemmin kuuluvaksi verkkosiipisiin. Ne ovat saaneet nimensä pitkästä, käärmemäisestä kaulasta, joka auttaa saaliin havaitsemisessa ja sen pyydystämisessä. Lahko on lajimäärältään pieni ja siihen arvellaan kuuluvan maailmanlaajuisesti vain reilu parisataa lajia.
Lahko on kehittynyt jurakaudella ja ollut runsas liitukaudella ja noilla aikakausilla syntyneitä fossiileja tunnetaan ympäri maapalloa. Fossiiliaineistossa käärmekorennot ovat lähes aina tallentuneet sedimentteihin. Meripihkasta fossiileja tunnetaan erittäin vähän. Toisaalta meripihkaan säilyneitä yksilöitä tunnetaan useimmista liitu- ja tertiäärikaudella syntyneistä meripihkaesiintymistä ja näiden joukossa on myös fossiloituneita toukkia. Kaikkiaan esihistoriallisia lajeja on voituu kuvata yli sata.
Lahko on sittemmin hävinnyt Maapallon lämpimiltä alueilta ja lajeja tavataan enää pohjoisen pallonpuoliskon lauhkeilla ja viileillä alueilla.
Les Raphidioptera, les Raphidioptères, sont un ordre d'insectes, de la sous-classe des Ptérygotes, de l'infra-classe des Néoptères, du super-ordre des Holométaboles.
Ils se caractérisent par un long « cou » c'est-à-dire le premier segment thoracique allongé.
Selon Catalogue of Life (15 février 2022)[1] :
Selon ITIS :
Raphidioptera
Les Raphidioptera, les Raphidioptères, sont un ordre d'insectes, de la sous-classe des Ptérygotes, de l'infra-classe des Néoptères, du super-ordre des Holométaboles.
Ils se caractérisent par un long « cou » c'est-à-dire le premier segment thoracique allongé.
Os rafidiópteros (Raphidioptera) son unha orde de insectos, que está dividida en dúas familias: Raphidiidae e Inocelliidae, que consta dunhas 260 especies.[1] Xunto cos Megaloptera estaban antes situados dentro dos Neuroptera, pero agora estes dous son xeralmente considerados ordes separadas. Os membros desta orde son considerados fósiles viventes, xa que o fenotipo dunha especie do Xurásico temperán (hai 140 millóns de anos) lembra moito ás especies de hoxe.[2]
O nome da orde deriva do grego "raphio", 'agulla', e "pteron", 'á'.
Os rafidiópteros adultos caracterízanse por ter un protórax alongado pero ningunha modificación das patas anteriores (como a que se observa nos Mantispidae). Teñen unha pezas bucais fortes e relativamente non especializadas, e grandes ollos compostos. Algunhas especies teñen tamén ocelos. As femias posúen un longo ovipositor, que usan para depositar os ovos en gretas das codias de árbores e madeira podre. Os seus dous pares de ás similares ás dos cabalos do demo son case iguais en tamaño, e teñen un primitivo padrón de venación, e unha marxe costal engrosada (ou "pterostigma").[3]
As larvas teñen grandes cabezas con mandíbulas que se proxectan. A cabeza e o primeiro segmento do tórax están esclerotizados, mais o resto do corpo é brando e carnoso. Teñen tres pares de verdadeiras patas, pero non propatas. Porén, non posúen un órgano adhesivo no abdome que puidesen usar para pegarse a superficies verticais.[3]
Non hai un número concreto de ínstares polo que as larvas deban pasar, algunhas especies poden ter 10 ou 11. O estadio larvario xeralmente dura de 2 a 3 anos, pero nalgunhas especies pode durar ata 6 anos.[1] O ínstar larvario final produce unha cela na cal o insecto pupa. A pupa é totalmente móbil e a miúdo abandona a súa cela buscando outro lugar antes de emerxer como adulto. Todos os rafidiópteros necesitan un período de temperaturas frías (probablemente de preto de 0 °C) para inducir a pupación.[1] Dependendo de cando pupen a pupación é máis ou menos longa. A maioría das especies pupan na primavera e pode levarlles desde uns poucos días a 3 semanas. Pero algunhas especies de climas máis tropicais pupan a comezos do verán e tardan unhas 3 semanas en alcanzar o estadio adulto. Se a larva empeza a pupación a finais do verán ou inicios do outono pode tardar 10 meses en completar a pupación.[1]
Son insectos extremadamente territoriais e carnívoros. Son importantes predadores de áfidos e ácaros. Tamén se atopou pole nos seus estómagos e non está claro se necesitan o pole durante unha parte do seu ciclo vitl ou se o prefiren tamén como fonte de alimento habitual. As larvas son tamén predadoras e aínda que non se fixeron estudos sobre a selección da dieta polas larvas crese que se poderían alimentar de ovos e larvas doutras especies de insectos.[1]
Encóntranse xeralmente en bosques de coníferas temperados. Están amplamente distribuídos polo mundo: en Europa e Asia, e en certas rexións de África, e oeste de Norteamérica e en Centroamérica. En África só se encontran nas montañas ao norte do deserto do Sahara. En Norteamérica encóntranse ao oeste das montañas rochosas desde o suroeste de Canadá ata a fronteira entre México e Guatemala, que é a zona máis ao sur onde se atoparon no hemisferio occidental. No resto do mundo poden atoparse desde España a Xapón. Moitas especies encóntranse por toda Europa e Asia, onde o seu límite sur está no norte de Tailandia e da India.[1] Aínda que esta orde de insectos ten unha ampla distribución, a distribución de cada especie é a miúdo moi limitada e algunhas especies están confinadas a unha soa cadea montañosa.[2]
Antes pensábse que as larvas só se atopaban na codia das árbores, en parte debido o longo ovipositor das femias. Ademais de nas codias, tamén se atopan no solo, detritos e arredor das raíces de árbores ou arbustos.[2] Os ovos poden absorber os nutrientes procedentes do solo ou de detritos antes de que as larvas eclosionen.
Os principais predadores dos rafidiópteros son as aves que se alimentan nas árbores como os cértidos, petos reais, picafollas asubiador, sítidos, e azulenta común. O papamoscas Ficedula albicollis, que se alimenta de forma xeralista, tamén come rifidiópteros. Estas son as únicas especies de aves que se observaron alimentándose destes insectos, pero fíxose moi pouca investigación sobre os seus depredadores.[4]
Tipicamente do 5 ao 15% das larvas de rifidiópteros están parasitada, pero as proporcións nalgunhas especies chegan ao 50%.[1] Os insectos da orde Hymenoptera son o principal grupo que os parasita; do 90 ao 95% dos individuos parasitados están infectados por himenópteros.
Esta orde de insectos foi considerada unha opción viable para o seu uso agrícola. As principais vantaxes desta especie como axentes de control de pragas é que non se coñecen moitos predadores destas especies e tanto os adultos coma as larvas son predadores. Algunhas das desvantaxes son que teñen que pasar por un longo período larvario, o que significa que poderían tardar un longo tempo en eliminar completamente a praga das colleitas.
As características morfolóxicas que distinguen a orde Raphidioptera doutras ordes de insectos son as seguintes :[5]
Os Megaloptera, Neuroptera (no sentido moderno) e os Raphidioptera están moi estreitamente relacionados, e forman o grupo Neuropterida. Este pode ser considerado con categoría de superorde, cos Endopterygota (dos cales forma parte) clasificados como un clado por encima deles, ou poden manterse os Endopterygota como superorde, cos Neuropterida sen rango formando parte deles. Dentro dos endopterigotos os parentes vivos máis próximos de Neuropterida son os escaravellos.
Hai catro familias extinguidas fósiles.[6] Case todos os rafidiópteros coñecidos pertencen á sborde Raphidiomorpha.[6] A excepción é a familia xurásica Priscaenigmatidae, situada na suborde Priscaenigmatomorpha.[6]
Os rafidiópteros extintos son fósiles datados desde o Xurásico inferior ao Mioceno.[6]
Na listaxe seguinte os Raphidioptera están agrupados de acordo con Engel 2002 con actualizacións feitas por Bechly e Wolf-Schwenninger, 2011 e Ricardo Pérez-de la Fuente et al (2012):[6][7][8]
Orde Raphidioptera
Os rafidiópteros (Raphidioptera) son unha orde de insectos, que está dividida en dúas familias: Raphidiidae e Inocelliidae, que consta dunhas 260 especies. Xunto cos Megaloptera estaban antes situados dentro dos Neuroptera, pero agora estes dous son xeralmente considerados ordes separadas. Os membros desta orde son considerados fósiles viventes, xa que o fenotipo dunha especie do Xurásico temperán (hai 140 millóns de anos) lembra moito ás especies de hoxe.
O nome da orde deriva do grego "raphio", 'agulla', e "pteron", 'á'.
Dugovratke (Raphidioptera), red holometabolnih kukaca koji ime dobivaju po dugom 'vratu', odnosno produženim prsima. Prolaze sve faze razvoja (preobrazbe), jaje, ličinka, kukuiljica, imago.
Dugovratke imaju dva para mrežastih krila pa su nekada klasificirani zajedno sa muljarima u nadred mrežokrilaša (Neuropteroida). Grabežljivci su i ličinke koje imaju velike glave s izbočenim čeljustima i odrasli kukci.
Poznato je i priznato preko 240 vrsta.
Dugovratke (Raphidioptera), red holometabolnih kukaca koji ime dobivaju po dugom 'vratu', odnosno produženim prsima. Prolaze sve faze razvoja (preobrazbe), jaje, ličinka, kukuiljica, imago.
Dugovratke imaju dva para mrežastih krila pa su nekada klasificirani zajedno sa muljarima u nadred mrežokrilaša (Neuropteroida). Grabežljivci su i ličinke koje imaju velike glave s izbočenim čeljustima i odrasli kukci.
Poznato je i priznato preko 240 vrsta.
Kupriukai (lot. Raphidioptera) – vabzdžių (Insecta) būrys, kuriam priklauso vabzdžiai su pailga galva ir į priekį nukreipta burna. Būriui priklauso apie 210 rūšių iš dvejų šeimų Raphidiidae ir Inocelliidae.
Vidutiniai ir smulkūs vabzdžiai, galva pailga su priekin nukreipta burna, prieškrūtinis ištįsęs, lankstus. Antenos ilgos, daugianarės. Sparnai 4, plėviški, abi poros beveik vienodos, tankiai gyslotos. Patelės su ilgu kiaušdėčiu. Panašūs į mantispas (Mantispidae) tik neturi priekinių "maldininkiškų" kojų.
Lervos pailgos ir kiek plokščios, galva ir pirmasis krūtinės segmentas tamsios spalvos. Lervos sugeba greitai bėgioti ne tik į priekį, bet ir atbulos.[1] Forma panaši į kai kurių grobuoniškų vabalų rūšių lervas.
Daugumos kupriukų rūšių lervos gyvena po medžių žieve, vabzdžių landose. Suaugėliai randami ant medžių lapų ar kamienų. Kai kurių rūšių (iš Raphidiidae šeimos) lervos aptinkamos ir dirvožemio viršutiniuose sluoksniuose, kartais uolų įtrūkimuose. Tiek suaugėliai, tiek lervos yra grobuonys: gaudo įvairius smulkius vabzdžius ir kt. nariuotakojus, taip pat minta ir kitų vabzdžių kiaušinėliais.
Kartu su kabasparniais (Megaloptera) seniau buvo priskiriami tinklasparnių (Neuroptera) būriui. Tačiau vėlesni tyrimai šias dvi grupes išskyrė kaip atskirus vabzdžių būrius.
Kupriukų būriui priklauso dvi šeimos Raphidiidae ir Inocelliidae ir apie 210 rūšių.
Gyvena šiaurinėse Europos ir Azijos platumose su šaltom žiemom. Šiaurės Amerikoje rasti tik į vakarus nuo Uolinių Kalnų. Šaltis reikalingas kupriukų metamorfozei, todėl nerasta nei vienos kupriukų rūšies tropikų zonose. Tačiau yra fosilijų iš Mezozojaus laikų, rodančių, jog seniau gyvendavo ir daug šiltesnėse klimato juostose.[2]
Lietuvoje gyvena 4 – 5 rūšys:
Šeima: Raphidiidae Gentis: Phaeostigma
Taškuotasis kupriukas Phaeostigma notata Gentis: Raphidia 
Plonaūsis kupriukas Raphidia ophiopsis Gentis: Xanthostigma 
Blyškiaakis kupriukas Xanthostigma xanthostigma Šeima: Inocelliidae Gentis: Inocellia Storaūsis kupriukas Inocellia crassicornis
Kupriukai (lot. Raphidioptera) – vabzdžių (Insecta) būrys, kuriam priklauso vabzdžiai su pailga galva ir į priekį nukreipta burna. Būriui priklauso apie 210 rūšių iš dvejų šeimų Raphidiidae ir Inocelliidae.
Raphidioptera (snakefly) ialah order serangga, mengandungi kira-kira 210 spesies yang masih hidup.[1] Bersama-sama Megaloptera, Raphidioptera dahulunya diletakkan dalam Neuroptera, tapi sekarang kedua-duanya biasanya dianggap order yang berasingan.
_-_(imago),_Dwingelderveld,_the_Netherlands.jpg)
|coauthor= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) Raphidioptera (snakefly) ialah order serangga, mengandungi kira-kira 210 spesies yang masih hidup. Bersama-sama Megaloptera, Raphidioptera dahulunya diletakkan dalam Neuroptera, tapi sekarang kedua-duanya biasanya dianggap order yang berasingan.
Kameelhalsvliegen (Raphidioptera) zijn een orde van gevleugelde insecten. Ondanks de naam zijn kameelhalsvliegen geen echte vliegen, maar behoren ze tot de netvleugeligachtigen (Neuropterida). Kameelhalsvliegen zijn verwant aan de mierenleeuwen, de elzenvliegen en de gaasvliegen.
Kameelhalsvliegen vormen in vergelijking met andere insecten een kleine orde, die iets meer dan 210 moderne soorten telt. Raphidioptera vormen een zeer oude groep van insecten, waarvan de vertegenwoordigers al 300 miljoen jaar voorkomen. Er zijn vele fossiele soorten beschreven. Inclusief de uitgestorven groepen worden er zes families erkend. De nog voorkomende kameelhalsvliegen worden verdeeld in twee families; de Raphidiidae en de Inocelliidae. Deze twee families zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden door kenmerken van bijvoorbeeld de vleugels en de kop.[1]
Kameelhalsvliegen behoren tot de Endopterygota. Dit zijn de insecten die een volledige gedaanteverwisseling ondergaan.[2] Ze werden vroeger wel tot de orde netvleugeligen (Neuroptera) gerekend, maar worden tegenwoordig als een aparte orde van insecten beschouwd.[3] Kameelhalsvliegen zijn eenvoudig van alle andere insecten te onderscheiden door de combinatie van de grote, transparante vleugels met een duidelijk netwerk van donkere aderen en aan de lange 'kameelhals' die bestaat uit een verlengd deel van het borststuk.[4] Mannetjes zijn duidelijk van vrouwtjes te onderscheiden doordat vrouwtjes een grote, 'angel'-achtige legboor bezitten. Hiermee leggen ze hun eitjes in spleten en barsten in boomschors.
Kameelhalsvliegen komen wereldwijd voor, maar vrijwel uitsluitend op het noordelijk halfrond. In tegenstelling tot veel andere insecten komen ze nooit voor in uitgesproken tropische gebieden. In Centraal-Europa komen ongeveer 15 soorten algemeen voor, waarvan 6 in België en 5 in Nederland.[5][6][7][8]
Kameelhalsvliegen komen vrijwel enkel op het noordelijk halfrond voor, meer bepaald in het holarctisch gebied. In Zuid-Amerika, het centrale en zuidelijke deel van Afrika en in zuidelijk Azië, Oceanië en Australië komen ze niet voor. In het palearctisch gebied (Europa en grote delen van Azië) komen de soorten voor van Scandinavië tot de grens met het Oriëntaals gebied in India, Myanmar en Thailand.[9] In het nearctisch gebied (Noord-Amerika) komen de kameelhalsvliegen voor in de Verenigde Staten tot zuidelijk in delen van Mexico. In de Verenigde Staten komen vrijwel alle soorten voor ten westen van de Rocky Mountains. In Afrika zijn kameelhalsvliegen alleen bekend uit berggebieden ten noorden van de Sahara.[9]
Kameelhalsvliegen komen in tegenstelling tot de meeste insecten niet voor in tropische gebieden. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de omstandigheden waarbij de insecten zich ontwikkelen. Kameelhalsvliegen hebben een koude periode nodig van rond het vriespunt om de verpopping te doen aanvangen.[3] Als een dergelijke periode ontbreekt, kunnen de kameelhalsvliegen zich niet ontwikkelen tot een volwassen insect en zich dus ook niet voortplanten, zie ook onder het kopje voortplanting en ontwikkeling. Er zijn wel fossiele (uitgestorven) soorten gevonden die in tropische gebieden leefden.
Kameelhalsvliegen hebben zelden een groot verspreidingsgebied. Veel soorten zijn slechts bekend van een enkele geografische locatie, zoals een bepaald bos of een bergketen.[3]
Kameelhalsvliegen danken hun naam aan de lange 'nek' en zijn hier altijd makkelijk aan te herkennen. De meeste soorten blijven klein, en worden ongeveer een tot twee centimeter lang. Net als bij andere insecten wordt het lichaam verdeeld in drie delen; de kop of cephalon (A), het borststuk of thorax (B) en het achterlijf of abdomen (C).
De kop van kameelhalsvliegen is enigszins eivormig maar is aan de voorzijde duidelijk breder dan aan de achterzijde. Aan de voorzijde van de kop liggen de kaken of mandibels. Die zijn relatief groot en sikkelvormig. Ze zijn aan de binnenzijde voorzien van kleine tandjes om prooien te kunnen verkleinen. Kameelhalsvliegen hebben net als andere insecten altijd twee antennes die aan de bovenzijde van de kop liggen vóór de ogen. De antennes hebben een zintuiglijke functie en dienen vooral om een partner op te sporen. De antennes zijn altijd draadvormig of filiform en bestaan uit 35 tot 75 segmenten.[5] De antennes zijn nooit verdikt en eindigen ook nooit in een knop, zoals bij enigszins gelijkende groepen als de mierenleeuwen en de vlinderhaften het geval is.
De kop draagt twee samengestelde ogen, deze worden ook wel facetogen genoemd en bestaan uit vele tientallen kleinere suboogjes of ommatidia. De meeste soorten hebben achter de facetogen drie kleine bij-oogjes, die onderontwikkeld zijn en alle drie bestaan uit een enkele lens. Deze oogjes worden de ocelli genoemd en hebben een ondergeschikte visuele functie. De ocelli komen ook bij andere insecten voor en kunnen geen beelden vormen maar alleen grove lichtverschillen waarnemen en dienen om van boven aanstormende vijanden aan te zien komen. De meeste insecten zijn in het bezit van ocelli, zoals vliegen of libellen, andere insecten hebben nooit ocelli, zoals de oorwormen. Bij de kameelhalsvliegen hebben ongeveer 190 soorten ocelli, maar bij ongeveer 20 soorten ontbreken deze ocelli. Dit verschil duidt zich ook in de indeling van de kameelhalsvliegen, de soorten met ocelli worden tot de familie Raphidiidae gerekend en de soorten die geen bijoogjes hebben worden ingedeeld bij de familie Inocelliidae. De wetenschappelijke naam van deze laatste groep betekent letterlijk geen-ocelligen (in-ocellidae).
Het borststuk van de kameelhalsvliegen bestaat uit drie segmenten, aan de onderzijde van het borststuk draagt ieder segment één paar poten. De voorste twee segmenten dragen aan de bovenzijde tevens één paar vleugels. De drie borststuksegmenten hebben ieder hun eigen naam; het voorste segment heet de prothorax, het middelste segment heet mesothorax en het achterste segment heet metathorax. Het voorste segment is het meest geprononceerd, omdat het duidelijk verlengd is tot een halsvormige structuur. Een vergelijkbaar lichaamskenmerk komt ook voor bij sommige andere rovende insecten, maar bij deze groepen zijn de voorste poten mee verplaatst naar voren en aan de voorzijde van de prothorax gepositioneerd, ver van de andere twee paar poten. Vaak zijn deze voorste poten omgebouwd tot gespecialiseerde vangarmen. Voorbeelden van dergelijke insecten zijn bidsprinkhanen, bidsprinkhaanvliegen en sommige wantsen als de staafwants. Bij de kameelhalsvliegen echter liggen alle potenparen onder de vleugels en de voorpoten zijn niet omgebouwd tot vangarmen. De kameelhalsvliegen zijn hierdoor gemakkelijk van de andere groepen te onderscheiden.
De bovenzijde van het borststuk draagt achter het verlengde borststuk een driehoekig plaatje, het scutellum genaamd. De vleugels zijn aan de bovenzijde van het borststuk gehecht en worden in rust altijd boven het lichaam gevouwen, als een soort dakje. De vleugels van de kameelhalsvliegen zijn altijd transparant, de relatief fijne vleugeladering is duidelijk zichtbaar. De aders zijn vaak donker tot zwart van kleur. De aders aan de voor- en bovenrand van de vleugels zijn gevorkt aan de vleugelrand. De voorvleugels zijn aan de bovenzijde gelegen en de achtervleugels zijn de onderliggende vleugels. Bij de meeste insecten verschilt de voorvleugel duidelijk van de achtervleugel, maar bij de kameelhalsvliegen zijn de voor- en achtervleugels vrijwel gelijkvormig. Kameelhalsvliegen vliegen niet veel en gebruiken hun vleugels zelden. Het zijn geen behendige vliegers zoals wespen. Alle vier de vleugels zijn voorzien van een donker en verdikt vlekje op de voorste vleugelrand of apex. Dit vlekje heet het pterostigma en de kleur en de vorm ervan spelen een rol bij de determinatie van een aantal soorten. Het pterostigma heeft een stabiliserende functie en dient voor de balans bij het vliegen. Het pterostigma wordt bij kameelhalsvliegen die behoren tot de familie Raphidiidae altijd doorkruist door een vleugelader, terwijl dit bij soorten uit de familie Inocelliidae nooit het geval is, zodat de twee families op basis van hun vleugelkenmerken goed uit elkaar te houden zijn. Bij fossiele soorten kijken onderzoekers ook naar de vleugelkenmerken, vaak is een vleugelafdruk het enige wat overblijft van een gefossiliseerd insect.[10]
De poten van de kameelhalsvliegen zijn niet gespecialiseerd en zijn vergelijkbaar met die van andere insecten. Ze bestaan uit verschillende geledingen en zijn aan het lichaam gehecht door de coxa of heup, vervolgens het femur of dij en de scheen of tibia. Het uiteinde van de poten bestaat uit de tarsus of klauw, welke kleine haakjes draagt. Hiermee hecht de kameelhalsvlieg zich aan de ondergrond.
De larve wordt hooguit enkele centimeters lang en heeft vaak een onregelmatige kleur die niet opvalt als het dier zich op boomschors bevindt.[3] De larve is duidelijk veel langer dan breed en enigszins wormachtig, maar heeft een duidelijk gesegmenteerd lichaam.[3] Het lichaam is sterk afgeplat en glanzend en kaal aan de bovenzijde, aan de flanken en op het midden van de bovenzijde liggen wel groepjes kleine borstelharen die een tastzintuiglijke functie hebben. De lichaamssegmenten zijn verbreed in het midden en steken zo duidelijk af. De donkere kop en het eerste borststuksegment vallen meteen op aan de larve. Die zijn donkerder dan de rest van het lichaam en zijn uniform gekleurd.[3] Het eerste borststuksegment is al bij de larve duidelijk langer en zwaarder bepantserd dan de eerste twee, maar het eerste segment is nog niet zo langwerpig als bij de volwassen imagines.[2] Zowel de kop als het eerste borststuksegment zijn daarnaast voorzien van een verharde plaat aan zowel de boven- als de onderzijde. De poten zijn relatief groot en duidelijk gesegmenteerd. Ze liggen onder het lichaam. Het eerste potenpaar ontspruit uit het verharde en donkere eerste borststuksegment, het tweede potenpaar uit het tweede segment en het derde potenpaar uit het derde segment. Het tweede en derde segment zijn vaak kleiner dan de achterlijfssegmenten, die verder sterk op de borststukleden lijken.
De kop van de larve draagt net als de volwassen insecten twee grote kaken, om prooien te grijpen en te vermalen. Aan de voorzijde van de kop staan de ogen, die vaak te onderscheiden zijn aan hun donkere kleur. Bij de larven die tot de familie Raphidiidae behoren draagt de kop in totaal zeven kleine oogjes, de larven die tot de familie Inocelliidae behoren hebben altijd vier oogjes, waarvan er twee duidelijk kleiner zijn.[3]
De larven kunnen zich even snel vooruit als achteruit voortbewegen, een opmerkelijk kenmerk. Ze zijn in vergelijking met andere rupsachtige insectenlarven zeer snel en wendbaar. Als ze vooruit lopen, gebruiken ze de drie paar gelede poten aan de voorzijde, waarbij ze de rest van het lichaam meeslepen. Als ze achteruit lopen, rekken ze het lichaam uit en gebruiken ze de achterlijfspunt als een uitschuifbare 'voet'. Ze verplaatsen de achterlijfspunt naar achter en trekken dan hun lichaam weer samen. De kameelhalsvlieglarve beweegt zich dus achteruit zoals een rups. Voor een video van deze manier van voortbewegen, zie de externe link naar een video onderaan.[11] De larve gebruikt de achterlijfspunt ook om zich vast te hechten aan het substraat. Hierbij stulpt een deel van het darmstelsel naar buiten voor gebruik als hechtorgaan.[5] Zie voor de ontwikkeling en de levenswijze van de larve onder voortplanting.
Kameelhalsvliegen zijn door hun lange, halsachtige borststuk niet te verwarren met andere insecten. Bij vertegenwoordigers van verwante groepen, zoals de schietmotten (Trichoptera), de grootvleugeligen (Megaloptera) en de gaasvliegen (Chrysopidae), ontbreekt deze sterk verlengde hals. De enige uitzondering is de familie Mantispidae, deze groep behoort tot de netvleugeligen en is niet direct verwant aan de kameelhalsvliegen. Beide groepen behoren wel tot de netvleugeligachtigen (Neuropterida). De Mantispidae hebben een zeer sterk gelijkende lichaamsbouw, zoals gelijkende vleugels en een verlengd voorste borststuksegment. Ze zijn echter in één oogopslag te onderscheiden aan hun tot grote vangarmen omgebouwde voorpoten, die bovendien naar voren staan. De Mantispidae lijken hierdoor sprekend op een bidsprinkhaan.
De larven van kameelhalsvliegen worden soms verward met de larven van kortschildkevers (Staphylinidae), die er qua uiterlijk op lijken. Keverlarven hebben echter vaak lichaamsaanhangsels, die bij de larven van kameelhalsvliegen altijd ontbreken.[3]
De kameelhalsvliegen worden vooral aangetroffen onder losse boomschors of op takjes, vaak aan een bosrand. Kameelhalsvliegen bevinden zich op warme dagen vaak in de schaduw op kleine takjes, waar ze loeren op prooidiertjes. Vanwege hun geringe lichaamslengte en hun voorkomen op houtige, schorsdragende planten jagen ze voornamelijk op kleine insecten en hun larven die van de plant eten. Kameelhalsvliegen zijn strikt carnivoor en eten soms stuifmeel maar nooit andere plantendelen. Hierdoor gelden ze als nuttige insecten, zie ook onder voedsel.
De larven zijn goed aangepast op het leven onder schors, ze hebben een zeer beweeglijk lichaam en kunnen zich in kleine spleten wriemelen. Door de aan de voorzijde verbrede kop van de larve is iedere opening waar de kop doorheen past ook groot genoeg voor de rest van het lichaam, aangezien de kop het grootste deel is. De larven hebben een glad en sterk afgeplat lichaam en hebben geen vleugels die ze in de weg zitten. Ze zijn hierdoor goed aangepast om in de kleinste spleetjes te kruipen.
Zodra de mannetjes en vrouwtjes in het voorjaar uit hun pop kruipen zoeken ze elkaar op voor de voortplanting. De paring verschilt van de meeste insecten: het mannetje zit niet op het vrouwtje en de partners nemen geen tegenovergestelde positie aan waarbij de achterlijfspunten elkaar aanraken. Het mannetje gaat achter het vrouwtje zitten en kromt zijn achterlijf vervolgens naar voren over zijn eigen lichaam heen en maakt zo contact met de achterlijfspunt van het vrouwtje. Het doet enigszins denken aan het paringswiel van libellen. Kameelhalsvliegen paren in tegenstelling tot libellen nooit vliegend. Na de paring gebruikt het vrouwtje haar lange ovipositor of legbuis om haar eitjes af te zetten in spleten in de bast van bomen. Aan het uiteinde van de injectienaaldachtige legboor zijn twee zeer kleine tastorgaantjes aanwezig.
Kameelhalsvliegen zijn eierleggend, in het ei vindt de embryonale ontwikkeling plaats. Die kan enige dagen tot drie weken duren. Uit het ei komt een wormachtige larve tevoorschijn die steeds vervelt en na iedere vervelling groter wordt. Als de larve zijn ei verlaat, is ze slechts enkele millimeters lang. De larven hebben een sterke neiging om zich te verspreiden, wat waarschijnlijk te maken heeft met hun grote vraatzucht. Zouden de larven bij elkaar blijven, dan zouden ze elkaar waarschijnlijk binnen korte tijd opeten.[2] De larve leeft solitair en foerageert overdag actief op kleine dieren tussen boomschors. 's Nachts houdt de larve zich schuil. De larve is goed aangepast op het leven in de spleten tussen het hout en de schors van bomen, het lichaam is flexibel en wendbaar en kan even snel voor- als achteruit lopen. De verschillende groeistapjes of stadia van de larve worden instars genoemd. Het aantal stadia kan variëren: meestal zijn er 10 of 11 stadia, maar ook larven met meer dan 15 stadia zijn beschreven.[3] De duur van het larvestadium hangt ook samen met omgevingstemperatuur en het voedselaanbod. Het totale larvestadium duurt ten minste een jaar maar bij de meeste soorten duurt het larvestadium twee tot drie jaar.[3] Van enkele soorten is bekend dat de larve pas na zes jaar volledig is ontwikkeld.[9]
Als de larve zich tegen de herfst heeft ontwikkeld, knaagt ze een ondiep holletje in het hout, dat gecamoufleerd wordt met houtvezels. In het voorjaar verlaat de larve deze schuilplaats en verpopt ze. In de pop voltrekt zich een volledige gedaanteverwisseling, waarbij het lichaam van de wormachtige larve wordt omgebouwd naar het volwassen insect of imago. Bij de meeste insecten is het popstadium lethargisch ofwel inactief, waarbij het dier zich hooguit wat op- en neer kan bewegen. Bij de kameelhalsvliegen kan de pop haar poten gebruiken en net zo snel rennen als de larve.[2] Dit stadium wordt ook wel het pre-popstadium genoemd en duurt hooguit enkele dagen.[3] Als de 'echte' verpopping zich voltrekt hangt de pre-pop zich met haakjes aan de boomschors en werpt ze de loszittende oude larvenhuid af, waarbij de volwassen kameelhalsvlieg verschijnt.[2]
Zie voor de kenmerken van de larven onder kenmerken en voor het voedsel van de larve onder voedsel.
Kameelhalsvliegen zijn actieve en agressieve jagers. De volwassen dieren eten voornamelijk bladluizen maar grijpen ook andere kleine diertjes.[3] Van de volwassen dieren is waargenomen dat ze ook stuifmeel eten en stuifmeel wordt door onderzoekers soms ook gevonden bij opengewerkte exemplaren. Stuifmeel maakt een zeer klein deel van het menu uit en het is niet bekend waarom ze het eten. Bij andere insecten dient stuifmeel als bron van eiwitten.
De larve leeft van kleine, onder de boomschors levende insecten en andere kleine diertjes, zoals spinnen en spinneneitjes.[2] Ook kleine mijten, springstaarten, stofluizen en halfvleugeligen worden gegeten.[3]
De kameelhalsvlieg foerageert actief of ligt in schaduwrijke plekken op de loer. Als een prooi nadert, schiet de beweeglijke kop naar voren. Normaal is de lange prothorax van de vlieg schuin omhoog gericht, maar als ze een prooidier grijpt, kromt ze de 'hals' omlaag. Met de opengesperde kaken wordt de prooi gegrepen en opgegeten.[5] Van vrouwtjes is wel beschreven dat ze tijdens het eten met hun legbuis heen- en weer bewegen, dat doet denken aan het kwispelen van een hond.[3]
Vijanden van de kameelhalsvliegen zijn voornamelijk insecteneters. Daarnaast hebben kameelhalsvliegen te duchten van verschillende parasieten en parasitoïden. Het verschil tussen deze twee vijanden bestaat erin, dat parasieten hun gastheer alleen gebruiken en niet doden, terwijl parasitoïden hun gastheer uiteindelijk te gronde richten.
Hogere dieren zoals gewervelden jagen nooit specifiek op kameelhalsvliegen, maar het zijn insecteneters die alle insecten eten die niet te groot of te klein zijn. Voorbeelden van predatoren zijn reptielen, amfibieën en vogels. Vogels zijn vooral generalisten, zoals de withalsvliegenvanger (Ficedula albicollis) en vogels die hun voedsel zoeken op de schors van bomen. Aangezien de kameelhalsvliegen zich hier vaak ophouden vallen ze vaker aan dergelijke vogels ten prooi, voorbeelden zijn de boomklever (Sitta europaea), de grote bonte specht (Dendrocopos major) en de buidelmees (Remiz pendulinus).
Kameelhalsvliegen worden door verschillende dieren geparasiteerd, waarbij vrijwel altijd de larve het slachtoffer wordt. De larve wordt belaagd door verschillende sluip- en langsteelgraafwespen, die de larve voorzien van hun eieren. De wespenlarven eten vervolgens de larve van de kameelhalsvlieg van binnenuit op. Van slechts enkele parasieten is bekend dat ze op de imago leven, een voorbeeld zijn mijten uit de familie Erythraeidae.
Kameelhalsvliegen zijn een van de oudst bekende insecten en zijn een groep die al 300 miljoen jaar geleden werd vertegenwoordigd. Fossiele resten die worden toegeschreven aan kameelhalsvliegen zijn gevonden vanaf het Carboon, zo'n 350 tot 280 miljoen jaar geleden.[2] In deze periode splitsten de kameelhalsvliegen zich waarschijnlijk af van de grootvleugeligen (Megaloptera), hoewel veel fossielen jonger zijn.[12] Vooral in lagen die uit het Jura en het Krijt stammen bevatten vele fossiele kameelhalsvliegen en ook in het Tertiair kwamen vele soorten voor. Veel fossielen uit deze tijd, zo'n 35 miljoen jaar geleden, zijn bekend als insluiting van barnsteen, waardoor er vele lichaamskenmerken bewaard zijn gebleven. Biologen vermoeden dat de kameelhalsvliegen hun hoogtijdagen vierden in het Mesozoïcum.[10]
Uit het Mesozoïcum zijn ook soorten bekend die in tropische gebieden leefden, dergelijke soorten komen nu niet meer voor. Vanaf het Mesozoïcum zijn ze in vormenrijkdom achteruitgegaan, de kameelhalzen worden beschouwd als een groep van oerinsecten. De moderne vertegenwoordigers hebben in vergelijking met andere insecten een zeer primitieve lichaamsbouw en een eveneens basale vorm van ontwikkeling van larve tot volwassen insect.[2]
De kameelhalsvliegen werden voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Martynov in 1938.[13] Er zijn ook synoniemen bekend zoals Raphidiodea (verouderd) en Rhaphidioptera (spelfout). De huidige wetenschappelijke naam Raphidioptera betekent letterlijk naad-vleugeligen; Raphidio is afgeleid van rhaphe wat Grieks is voor naad en ptera is Grieks voor 'vleugels' (enkelvoud pteron = vleugel).
Kameelhalsvliegen danken hun Nederlandse naam aan het verlengde voorste borststuksegment, ook andere insecten met een lange 'hals' wordt om dezelfde reden verwezen naar de nek van een kameel in de naamgeving, zoals de wespen Lestica clypeata, die wel kameelhalswesp wordt genoemd.
Sommige talen gebruiken eenzelfde naam, zoals Kamelhalsfliegen in het Duits en kamelhalsfluer in het Noors. In andere talen wordt de groep 'slangen(nek)vliegen' genoemd, zoals het Engelse snakeflies en het Franse mouche serpent.
De orde Raphidioptera wordt verdeeld in twee moderne families en vier uitgestorven families. De soorten van de vier uitgestorven families zijn alleen bekend als fossiel. De nog levende vertegenwoordigers van de twee moderne families verschillen voornamelijk in de bouw van de kop. Soorten uit de familie Raphidiidae hebben drie zogenaamde ocellen aan de bovenzijde van de kop, dit zijn kleine oogjes, terwijl deze structuren bij alle vertegenwoordigers van de Inocelliidae ontbreken. De Raphidiidae vormen de grootste familie met ongeveer 190 soorten. De Inocelliidae vormen de kleinste familie met maar ongeveer 20 soorten. De indeling van de kameelhalsvliegen is sinds de wetenschappelijke erkenning van de groep voortdurend aan verandering onderhevig geweest. De orde is verscheidene malen opnieuw gedefinieerd op basis van een constante aanvoer van nieuwe inzichten. Het aantal bekende soorten lag in 1960 op 62 en in 2002 waren er al 206 soorten beschreven.[9] Het totale soortenaantal, dus inclusief nog niet ontdekte soorten, wordt geschat op ongeveer 260.[9]
In Nederland en België komen zes soorten kameelhalsvliegen voor. Geen van deze soorten heeft een officiële Nederlandstalige naam, alle soorten heten 'kameelhalsvlieg'. De onderstaande soortenlijst is gebaseerd op het Nederlands Soortenregister en de checklist voor België van Lock (2010).[6][7][8][14]
Referenties
Bronnen
Dit artikel is op 4 januari 2012 in deze versie opgenomen in de etalage. Kameelhalsvliegen (Raphidioptera) zijn een orde van gevleugelde insecten. Ondanks de naam zijn kameelhalsvliegen geen echte vliegen, maar behoren ze tot de netvleugeligachtigen (Neuropterida). Kameelhalsvliegen zijn verwant aan de mierenleeuwen, de elzenvliegen en de gaasvliegen.
Kameelhalsvliegen vormen in vergelijking met andere insecten een kleine orde, die iets meer dan 210 moderne soorten telt. Raphidioptera vormen een zeer oude groep van insecten, waarvan de vertegenwoordigers al 300 miljoen jaar voorkomen. Er zijn vele fossiele soorten beschreven. Inclusief de uitgestorven groepen worden er zes families erkend. De nog voorkomende kameelhalsvliegen worden verdeeld in twee families; de Raphidiidae en de Inocelliidae. Deze twee families zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden door kenmerken van bijvoorbeeld de vleugels en de kop.
Kameelhalsvliegen behoren tot de Endopterygota. Dit zijn de insecten die een volledige gedaanteverwisseling ondergaan. Ze werden vroeger wel tot de orde netvleugeligen (Neuroptera) gerekend, maar worden tegenwoordig als een aparte orde van insecten beschouwd. Kameelhalsvliegen zijn eenvoudig van alle andere insecten te onderscheiden door de combinatie van de grote, transparante vleugels met een duidelijk netwerk van donkere aderen en aan de lange 'kameelhals' die bestaat uit een verlengd deel van het borststuk. Mannetjes zijn duidelijk van vrouwtjes te onderscheiden doordat vrouwtjes een grote, 'angel'-achtige legboor bezitten. Hiermee leggen ze hun eitjes in spleten en barsten in boomschors.
Kameelhalsvliegen komen wereldwijd voor, maar vrijwel uitsluitend op het noordelijk halfrond. In tegenstelling tot veel andere insecten komen ze nooit voor in uitgesproken tropische gebieden. In Centraal-Europa komen ongeveer 15 soorten algemeen voor, waarvan 6 in België en 5 in Nederland.
Kamelhalsfluger (Raphidioptera) er ein orden insekt i nær slekt med nettvengjene. Dei har fått namnet sitt frå det sterkt forlenga forbrystet prothorax, som kan likna ein lang hals. Ordenen er i dag berre utbreidd på den nordlege halvkula. Han omfattar to familiar med om lag 250 artar, noko som gjer han til den minste kjende insektordenen.[1] Fire familiar er dessutan kjende frå fossil.
I Noreg er det kjent fire artar kamelhalsfluger som kjem frå båe dei to familiane.[1] Dei er ikkje spesielt vanlege, men dei førekjem over store delar av landet.
Kamelhalsfluger liknar på mange måtar nettvengjer, men skil seg ut ved å ha forlenga forbryst. Til skilnad frå knelarnettvengjer, som òg har dette, er det første beinparet ganske likt dei andre to. Elles liknar dei mykje på meir vanlege insekt, med bitande munndelar og velutvikla fasettaugo. Familien Raphidiidae har tre punktaugo øvst på issen, noko Inocellidae manglar. Hovuda er forlenga framover og relativt breitt sett ovanifrå.
Begge vengjepara er velutvikla og om lag jamstore (6-15 mm). Dei har tydeleg nett av årer og vert halde som tak over ryggen i kvilestilling. Som regel er dei klare i fargen med varierande vengjemerke. Kamelhalsflugene er sjeldan særleg sterkt farga; til vanleg er hovudet og kroppen svarte til mørkebrune, stundom med innslag av gult.
Begge kjønn har slanke bakkroppar, hoa har i tillegg eit langt eggleggingsrøyr. Kjønnsdelane til hannane er komplisert bygd og gode til artsbestemming.
Kamelhalsfluger er predatorar på små byttedyr både som larvar og vaksne. Dei er ikkje vidare kresne i matvegen, og går gjerne på artsfeller. I fangenskap har ein observert dei eta både sommarfuglpupper, bladlus og larvar av barkebiller.
Dei vaksne flugene er aktive dyr som spring mykje rundt på vegetasjon. Dei kan òg fly over korte avstandar, som frå tre til tre. Ofte heldt dei hovudet heva litt over resten av kroppen, som ein slange som gjer seg klar til hogg. Viss to individ av same art møtast, er dei begge forsiktige først. Viss dei er av same kjønn slest dei, ofte til den svakaste vert eten av den sterkaste. Viss dei er av ulikt kjønn kan dei para seg.
Kvar ho legg mellom 200 og 250 egg, og dyra går gjennom ti til tolv larvestadium før dei forpuppar seg. Dei første stadiane tek kortast tid, ofte berre nokre få dagar. Hjå dei artane kor utviklinga er kjend tek det om lag to år for dyret å bli kjønnsmoge; under særleg gunstige tilhøve kan det vera så lite som eitt.
Larvane lever eit tøft tilvære. Dei er i stor grad utsett for predasjon frå andre insekt, i tillegg til at fleire parasittoide snyltekvefsar lever på dei. Ein finn dei både under bark og under jorda, i område med buskar og gjerne tre. Særleg vanlege er dei i litt open barskog.
Kamelhalsflugene er overveiande holarktiske i utbreiinga si, det vil seie Eurasia og Nord-Amerika. Vanlegast er dei sør i Europa - berre i Hellas finn ein så mykje som 32 artar. Grunnen til denne avgrensa utbreiinga er mest sannsynleg at alle kjende artar er avhengige av ei tid med kulde for å få utvikla egga sine. Trass i dette finst det funn frå Asia sør for Himalaya, og faunaen her er i store trekk ukjend.
Det er ikkje kjend kamelhalsfluger frå Grønland, Island eller Irland, og dei førekjem heller ikkje på austkysten av Amerika.
Tidlegare rekna ein kamelhalsflugene som ein underorden innanfor nettvengjene. Ein reknar framleis dei to gruppene som nærskylde kvarandre, og grupperar dei difor i kladen Neuropteroidea saman med mudderfluger Megaloptera.
På bakgrunn av om dyra har punktaugo (ocelli) eller ikkje delar ein desse insekta opp i to familiar. Raphidiidae er størst med sine om lag 150 artar, medan Inocellidae berre har 17. Dei tre norske artane høyrer alle til i den førstnemnde familien. I tillegg er det funne ein Inocellidae-art i Dalarna i Sverige.
Dei eldste insekta me kjenner til som liknar kamelhalsfluger dukkar opp i fossillag frå perm. Sikre funn eksisterer derimot ikkje før frå juratida. Gruppa er elles sjeldan å finna fossilisert.
Kamelhalsfluger (Raphidioptera) er ein orden insekt i nær slekt med nettvengjene. Dei har fått namnet sitt frå det sterkt forlenga forbrystet prothorax, som kan likna ein lang hals. Ordenen er i dag berre utbreidd på den nordlege halvkula. Han omfattar to familiar med om lag 250 artar, noko som gjer han til den minste kjende insektordenen. Fire familiar er dessutan kjende frå fossil.
I Noreg er det kjent fire artar kamelhalsfluger som kjem frå båe dei to familiane. Dei er ikkje spesielt vanlege, men dei førekjem over store delar av landet.
Kamelhalsfluer (Raphidioptera) er en gruppe av insekter med et lett gjenkjennelig hals, som egentlig er forbrystet. De er alle plassert i Neuropteroidea, sammen med nettvinger og mudderfluer. I verden er det bare ca. 205 arter, og i Norge bare 3 arter, derfor regnes kamelhalsfluer for å være sjeldne.
Navnet har de fra «halsen». På engelsk har de navnet snakeflies, på norsk slangefluer. Navnet skal vist nok komme av at de holder hodet høyt hevet, slik en slange gjør det når den skal hugge. Når byttedyret er innen rekkevidde hugger de til omtrent som en slange.
Dette er ikke en «ekte» flue, selv om navnet sier så. De «ekte» fluene er alle plassert i ordenen tovinger (Diptera).
De har et lett gjenkjennelig utseende, det første segmentet av brystet (prothorax) er langt og kan minne om en hals (kamelhals). Hodet er lite med store fasettøyne. Antennene er trådformet og tynne. Vingene er klare med mørkt godt utviklet ribbenett eller årenett, og et tydelig vingemerke (pterostigma). Beina er ordinære, vel egnet til å gå med. Føttene har fem ledd.
De finnes særlig i tilknytning til skog. De fleste artene finnes i faktisk i de kjøligere strøk, de mangler helt i de varmeste strøk på jorden. Bare 4 arter finnes i Norge.
Kamelhalsfluer finnes særlig på blad av busker og trær, der de kryper rundt. De er dårlige flygere. De er rovdyr på andre mindre dyr.
Larvene lever i trær og busker, under barken, noen på jordoverflaten i strøskiktet rundt stammen og røttene til trær og busker. De lever av insektegg og andre mindre med et bløtt hudskjelett. Utviklingen tar minst ett år, kanskje to eller tre år. For artene i familien Inocelliidae tar det over tre år.
Kamelhalsfluer gjennomgår en fullstendig forvandling, med et puppestadium. Puppestadiet, er tildig om våren og de må ha en kuldeperiode ned mot, eller under, null grader, for å starte «prosessen» med å forpuppe seg. De voksne individene finnes på forsommeren.
Det finnes flere fossile funn av kamelhalsfluer. De er datert til jura og kritt.
Det finnes flere måter å dele inn gruppene systematisk. Her er en måte.
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...idea.
Norsk entomologisk forening har også utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg de norske rettvingene (Orthoptera).
Kamelhalsfluer (Raphidioptera) er en gruppe av insekter med et lett gjenkjennelig hals, som egentlig er forbrystet. De er alle plassert i Neuropteroidea, sammen med nettvinger og mudderfluer. I verden er det bare ca. 205 arter, og i Norge bare 3 arter, derfor regnes kamelhalsfluer for å være sjeldne.
Navnet har de fra «halsen». På engelsk har de navnet snakeflies, på norsk slangefluer. Navnet skal vist nok komme av at de holder hodet høyt hevet, slik en slange gjør det når den skal hugge. Når byttedyret er innen rekkevidde hugger de til omtrent som en slange.
Dette er ikke en «ekte» flue, selv om navnet sier så. De «ekte» fluene er alle plassert i ordenen tovinger (Diptera).
Multimedia w Wikimedia Commons Wielbłądki (Raphidioptera) – reliktowa grupa drapieżnych owadów o przeobrażeniu zupełnym, dwóch parach skrzydeł, wydłużonej głowie i długim, ruchliwym przedtułowiu, z profilu przypominającym wielbłąda, obejmująca około 210 współcześnie żyjących, opisanych naukowo gatunków[4] związanych ze środowiskiem leśnym. Są klasyfikowane w randze rzędu Raphidioptera, który wraz z sieciarkami (Neuroptera s. str.) i wielkoskrzydłymi (Megaloptera) jest zaliczany do kladu Neuropterida[5]. Szacuje się, że na świecie jest około 260 gatunków wielbłądek[6].
Pojawiły się prawdopodobnie pod koniec paleozoiku, a największy rozkwit przeszły w jurze i kredzie. Występowały wówczas również w tropikalnych obszarach półkuli południowej[7]. Naukowo opisano około 80 gatunków wymarłych, a kilkaset oczekuje na sklasyfikowanie[8].
Współcześnie żyjące wielbłądki występują tylko na półkuli północnej, a dokładniej w krainie holarktycznej. Zasiedlają leśne obszary Europy, palearktycznej części Azji, północnej Afryki oraz centralnej części Ameryki Północnej[7]. Najliczniejszy w gatunki jest rejon Morza Śródziemnego i Morza Kaspijskiego. W Polsce występuje 10 gatunków[7], m.in. wielbłądka żółtonoga (Dichrostigma flavipes), wielbłądka pospolita (Phaeostigma notata) i Raphidia ulrikae, która została wpisana do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt w kategorii LR (niższego ryzyka).
Imagines są owadami małymi lub średniej wielkości. Osiągają zwykle 10–20 mm długości ciała. Długość przednich skrzydeł wynosi 6–19 mm[7]. Nazwę zawdzięczają swojej sylwetce z wygiętym przedtułowiem przypominającej wielbłąda z garbem. Ubarwione brunatno-czarno i czarno z brązowo-czarno-żółtawym deseniem. Mocno wydłużona, prognatyczna, zwężona ku tyłowi głowa jest ruchomo połączona z tułowiem. Głaszczek szczękowy składa się z 4, a wargowy z 3 członów. Duże oczy złożone położone są po bokach głowy. U Raphidiidae występują 3 przyoczka, których brak u Inocelliidae. Aparat gębowy typu gryzącego.
Przednie odnóża wyrastają w tylnej części przedtułowia. 5-członowa stopa jest zakończona parą pazurków.
Dwie pary skrzydeł podobnej wielkości, duże, błoniaste, przezroczyste i bogato użyłkowane, z licznymi komórkami w polu środkowym. Obydwie pary skrzydeł z pterostygmami. Żyłki ciemno ubarwione. Żyłka radialna i subkostalna są równoległe i zbliżone do siebie, a pomiędzy nimi i krawędzią skrzydeł występują liczne żyłki poprzeczne. Podczas spoczynku wielbłądki składają skrzydła dachówkowato wzdłuż ciała. Podczas lotu skrzydła łączą się ze sobą.
Mają wydłużony odwłok walcowatego kształtu, złożony z 10 wyraźnie zaznaczonych pierścieni. U samic występuje torebka kopulacyjna, komora genitalna i długie pokładełko. Brak przysadek odwłokowych.
Współcześnie żyjące gatunki zaliczane do tego rzędu są grupowane w dwóch rodzinach[1][7][6]:
Larwy wszystkich gatunków wielbłądek z obydwu rodzin oraz dorosłe postacie wszystkich gatunków Raphidiidae są drapieżnikami. Odżywiają się głównie mszycami, czerwcami, kornikami i innymi owadami. Preferencje pokarmowe dorosłych Inocelliidae nie zostały poznane[6].
Ich głównym siedliskiem życia są lasy i zarośla, gdzie często występują na pniach martwych drzew. Są bardzo żarłoczne. Latają słabo, sprawnie natomiast biegają. Larwy każdego stadium są, podobnie jak owady dorosłe, drapieżnymi entomofagami. Preferują owady o miękkim ciele. Żyją w ściółce (większość Raphidiidae) lub pod korą drzew (wszystkie Inocelliidae i niektóre Raphidiidae) polując głównie na korniki i ich larwy. Osobniki dorosłe przebywają na drzewach.
Wielbłądki są jajorodne. Przechodzą przeobrażenie zupełne (holometabolia). Larwy wydłużone, spłaszczone, z prognatyczną głową i gryzącym aparatem gębowym. Liczba stadiów larwalnych u niektórych gatunków dochodzi do kilkunastu. Późniejsze stadia są ruchliwe. Poczwarka jest typu wolnego o ograniczonej ruchliwości. Imagines pojawiają się wiosną. Samce giną po kopulacji. Samice składają jaja pod korą lub w jej szczelinach. Zimują wyrośnięte larwy. Pełny cykl rozwojowy trwa zwykle dwa lata, a w skrajnych przypadkach, przy niekorzystnych warunkach środowiskowych – 6 lat[6].
Zarówno larwy, jak i owady dorosłe są aktywnymi drapieżnikami ściśle związanymi z siedliskami zaliczanymi do formacji leśnych. Z gospodarczego punktu widzenia są uważane ze owady pożyteczne. Ze względu na swoje preferencje pokarmowe mogą odgrywać istotną rolę w kontrolowaniu populacji szkodników lasu.
Wielbłądki (Raphidioptera) – reliktowa grupa drapieżnych owadów o przeobrażeniu zupełnym, dwóch parach skrzydeł, wydłużonej głowie i długim, ruchliwym przedtułowiu, z profilu przypominającym wielbłąda, obejmująca około 210 współcześnie żyjących, opisanych naukowo gatunków związanych ze środowiskiem leśnym. Są klasyfikowane w randze rzędu Raphidioptera, który wraz z sieciarkami (Neuroptera s. str.) i wielkoskrzydłymi (Megaloptera) jest zaliczany do kladu Neuropterida. Szacuje się, że na świecie jest około 260 gatunków wielbłądek.
Pojawiły się prawdopodobnie pod koniec paleozoiku, a największy rozkwit przeszły w jurze i kredzie. Występowały wówczas również w tropikalnych obszarach półkuli południowej. Naukowo opisano około 80 gatunków wymarłych, a kilkaset oczekuje na sklasyfikowanie.
A ordem dos Raphidioptera é um grupo de insetos que é dividido em duas famílias: Raphidiidae e Inocelliidae e composto por aproximadamente 260 espécies.[1] Junto com a ordem Megaloptera eles eram colocados dentro da ordem Neuroptera, mas agora os dois são geralmente considerados como ordens distintas. Os membros desta ordem são considerados fósseis vivos, como o fenótipo de uma espécie a partir do início do período Jurássico (há 140 milhões de anos) semelhante ao das espécies atuais.
O nome da ordem deriva das palavras gregas "raphio", que significa agulha, e "ptera", que significa asa.
A ordem dos Raphidioptera é um grupo de insetos que é dividido em duas famílias: Raphidiidae e Inocelliidae e composto por aproximadamente 260 espécies. Junto com a ordem Megaloptera eles eram colocados dentro da ordem Neuroptera, mas agora os dois são geralmente considerados como ordens distintas. Os membros desta ordem são considerados fósseis vivos, como o fenótipo de uma espécie a partir do início do período Jurássico (há 140 milhões de anos) semelhante ao das espécies atuais.
O nome da ordem deriva das palavras gregas "raphio", que significa agulha, e "ptera", que significa asa.
Raphidioptera este un ordin de insecte zburătoare desprins, împreună cu Megaloptera din cadrul ordinului Neuroptera, ambele constituind taxoni independenți. În prezent ordinul cuprinde peste 210 specii existente [1].
Rafidiopterele se caracterizează prin cap aplatizat dorso-ventral, alungirea protoracelui, picioarele homonome. Aripile sunt membranoase cu o nervațiune dezvoltată și au pterostigma – marjă îngroșată a marginii costale a aripilor. Mandibulele sunt puternice, aparatul bucal – de tip rozător. Ochii sunt compoși, unele specii prezintă și oceli (ochi simpli)[2].
Capul larvelor este relativ mare, înzestrat cu mandibule proeminente. Tegumentul capului și primului segment toracici sunt scleritizate, restul corpului – moale. Lervele au trei perechi de picioare adevărate. Totuși, posedă un organ adeziv pe abdomen cu ajutorul căruia se alipesc de suport[2].
În stadiul final, larva construiește o celulă în care are loc următoarea etapă – stadiul de pupă (sau nimfă). Nimfele nu formează un cocon, ele au picioarele liberă și pot părăsi celula înainte de a deveni adulți[2].
Rafidiopterele, atât adulții cât și larvele, sunt prădători. Se hrănesc cu afide, omizi, larvelor altor insecte. Au un rol important în reglarea efectivului unor insecte dăunătoare, cum ar fi larvele moliei Lymantria dispar. Ele se întâlnesc în regiunile temperate din Europa și America de Nord.
.jpg)
|coauthor= (ajutor) 
Pterygota Raphidioptera este un ordin de insecte zburătoare desprins, împreună cu Megaloptera din cadrul ordinului Neuroptera, ambele constituind taxoni independenți. În prezent ordinul cuprinde peste 210 specii existente .
Kamelovratnice (znanstveno ime Raphidioptera) so red žuželk z okoli 200 opisanimi vrstami, ki jih najlaže prepoznamo po podaljšanem predprsju (protoraksu), ki tvori nekakšen vrat. Po morfoloških značilnostih so drugače podobne pravim mrežekrilcem.
Kamelovratnice so po klasični taksonomiji obravnavali kot podred mrežekrilcev, danes pa imajo status samostojnega reda, saj se kljub podobnosti od njih razlikujejo po nekaj ključnih značilnostih. Skupino kamelovratnic, pravih mrežekrilcev in velekrilcev (mrežekrilce v širšem pomenu besede) tako obravnavamo na nivoju nadreda Neuropteroidea.
Imajo vitko telo, navadno temnih barv. Na glavi imajo dobro razvite sestavljene oči, ki jih lahko spremljajo tri očesca, nitaste tipalnice in naprej usmerjene obustne okončine, izoblikovane v grizalo. Najopaznejši del oprsja je prvi člen, predprsje (protoraks), ki je podaljšan in tvori dolg, vitek vrat, glava je na njem zelo gibljiva. Sprednji par nog izrašča iz njegovega zadnjega dela. Ostala dva člena nosita vsak po par nog in po par velikih, dobro ožiljenih kril, ki jih kamelovratnice med mirovanjem zlagajo strehasto. Podobna so krilom pravih mrežekrilcev - so prozorna, žile ob robu razcepijo. Na sprednjem robu kril blizu konice je opazna rumena, črna ali bela pika (pterostigma). Zadek je sestavljen iz desetih členov, pri samicah se konča z dolgim ovipozitorjem, pri samcih pa s kompleksno zgrajenimi genitalijami.
Imajo nepopolno preobrazbo. Ličinke so podolgovate in sploščene, imajo kratke tipalnice in pet do sedem parov očesc, poleg tega pa še čeljusti, podobne odraslim. Glava in prvi člen oprsja sta trdna, preostali del telesa pa je mehkejši. Zadek ličink je sestavljen iz desetih členov.
Vse vrste so popolnoma kopenske. Samica s pomočjo ovipozitorja izleže jajčeca v špranje v lubju ali med rastlinje, pri nekaterih vrstah tudi med skale. Ličinke lovijo druge majhne žuželke. Stadij ličinke traja od enega do tri leta, med tem se živali levijo tudi do petnajstkrat. Stadij bube traja okoli deset mesecev, bube so za razliko od večine ostalih žuželk zelo aktivne in spominjajo na odrasle živali z zasnovami za krila.
Odrasle živali so samotarske, družijo se samo med parjenjem. So razmeroma slabi letalci, zato jih najdemo večinoma v bližini kraja, kjer so se zabubili. Lovijo druge žuželke, predvsem majhne in šibke, tako da kot kača iztegnejo vrat in jih zgrabijo v letu.
Kamelovratnice najdemo v Severni Ameriki, Evraziji in delu severne Afrike. Na zahodu se območje njihove razširjenosti razteza od severa ZDA do juga Mehike, v Evraziji pa so razširjeni v gozdovih, južno do goratih predelov Maroka, severne Alžirije in Tunizije, prek Izraela, Sirije, Iraka ter severne Indije do Tajske in Tajvana. Najraje imajo gozdnate predele v krajih z zmernim podnebjem, najdemo jih tako ob morju, kot na nadmorskih višinah 3000 m in več.
Pomen za človeka ni bistven. Poskušali so jih uporabljati za biološki nadzor škodljivcev v vrtovih, vendar se zaradi specializiranosti na točno določeno vrsto plena in dolgotrajnega razvoja niso obnesle.
Kamelovratnice so zaradi vseh morfoloških posebnosti nedvomno monofiletska skupina. Podaljšan vrat imajo sicer tudi predstavniki družine zapončic (Mantispidae), ki sodijo med prave mrežekrilce, vendar njihove sprednje noge, ki so podobne tistim pri bogomolkah, izdajajo da ne gre za sorodno skupino. Brezpikčastooke kamelovratnice (Inoceliidae) se razlikujejo od pravih (Raphidiidae) po debelejših tipalnicah in večji, temnejši pterostigmi.
Za Slovenijo je znanih 8 vrst, od tega 7 iz družine pravih kamelovratnic (Raphidiidae). Najpogostejši sta mnogožilna kamelovratnica (Phaeostigma notata) in rumenonoga kamelovratnica (Dichrostigma flavipes), zelo redka pa navadna kamelovratnica (Raphidia ophiopsis). Iz družine brezpikčastookih kamelovratnic (Inocelliidae) pa v Sloveniji živi Brauerjeva kamelovratnica (Parainocellia braueri).
Kamelovratnice (znanstveno ime Raphidioptera) so red žuželk z okoli 200 opisanimi vrstami, ki jih najlaže prepoznamo po podaljšanem predprsju (protoraksu), ki tvori nekakšen vrat. Po morfoloških značilnostih so drugače podobne pravim mrežekrilcem.
Kamelovratnice so po klasični taksonomiji obravnavali kot podred mrežekrilcev, danes pa imajo status samostojnega reda, saj se kljub podobnosti od njih razlikujejo po nekaj ključnih značilnostih. Skupino kamelovratnic, pravih mrežekrilcev in velekrilcev (mrežekrilce v širšem pomenu besede) tako obravnavamo na nivoju nadreda Neuropteroidea.
Halssländor (Raphidioptera) är en ordning i klassen insekter
Drygt 150 arter är kända. Alla lever på norra halvklotet och där de finns är de ganska vanliga. Fyra av arterna finns i Sverige. De som finns i Nordamerika finns uteslutande i västra USA.
Halssländorna blir 7-17 mm långa. Som namnet antyder har dessa insekter en lång hals (prothorax). Det är det främsta av mellankroppens segment som är förlängt. De har normala omodifierade framben. Alla arterna är rovdjur, både som larver och som vuxna (imago). Honorna har ofta långa äggledare.
En del halssländor (Raphidiidae) har tre extra småögon bestående av enstaka fasetter på ovansidan av huvudet.
Wikimedia Commons har media som rör Halssländor.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Halssländor (Raphidioptera) är en ordning i klassen insekter
Drygt 150 arter är kända. Alla lever på norra halvklotet och där de finns är de ganska vanliga. Fyra av arterna finns i Sverige. De som finns i Nordamerika finns uteslutande i västra USA.
Halssländorna blir 7-17 mm långa. Som namnet antyder har dessa insekter en lång hals (prothorax). Det är det främsta av mellankroppens segment som är förlängt. De har normala omodifierade framben. Alla arterna är rovdjur, både som larver och som vuxna (imago). Honorna har ofta långa äggledare.
En del halssländor (Raphidiidae) har tre extra småögon bestående av enstaka fasetter på ovansidan av huvudet.
Класифікація на основі праці Michael S. Engel (2002) з доповненнями праць Bechly та Wolf-Schwenninger, (2011) і Ricardo Pérez-de la Fuente et al (2012):[1][2][3]
Ряд Raphidioptera
|quotes= (довідка)
|quotes= (довідка)
Raphidioptera là một bộ côn trùng bao gồm khoảng 210 loài còn tồn tại.[1] Trước đây Raphidioptera cùng với Megaloptera được đặt trong Neuroptera nhưng hiện tại chúng được xem là hai bộ riêng biệt.
Raphidioptera trưởng thành lẫn ấu trùng đều ăn thịt. Chúng khá phổ biến ở các vùng ôn đới châu Âu và châu Á, nhưng tại Bắc Mỹ thì chỉ xuất hiện riêng ở miền Tây nước Mỹ, cụ thể là tại dãy Rocky và xa hơn về phía tây, bao gồm các sa mạc phía tây nam.
Bộ Raphidioptera
|coauthor= bị phản đối (trợ giúp) Raphidioptera là một bộ côn trùng bao gồm khoảng 210 loài còn tồn tại. Trước đây Raphidioptera cùng với Megaloptera được đặt trong Neuroptera nhưng hiện tại chúng được xem là hai bộ riêng biệt.
Raphidioptera trưởng thành lẫn ấu trùng đều ăn thịt. Chúng khá phổ biến ở các vùng ôn đới châu Âu và châu Á, nhưng tại Bắc Mỹ thì chỉ xuất hiện riêng ở miền Tây nước Mỹ, cụ thể là tại dãy Rocky và xa hơn về phía tây, bao gồm các sa mạc phía tây nam.
Верблюдки (лат. Raphidioptera) — отряд хищных насекомых. В настоящее время учёными описаны 271 вид, включая 87 ископаемых видов[1], принадлежащих двум существующим и четырём ископаемым семействам[2]. Появились в юрском периоде.
Название отряда произошло из-за характерного профиля переднего конца тела, напоминающего шею и голову верблюда.
Имеют удлинённое тело, вытянутую голову и длинную переднеспинку. У верблюдок две пары сетчатых крыльев, имеющих практически одинаковые размеры. Самки, как правило, имеют длинный яйцеклад[3].
Обитают в лесах средней полосы в Америке и в Евразии. Как личинки, так и взрослые особи являются хищниками. Питаются тлями, гусеницами, личинками других насекомых. Имеют практическое значение, уничтожая вредителей лесных насаждений, в частности, кладки непарного шелкопряда. Развитие с полным превращением.
Следующие морфологические характеристики позволяют отличить верблюдок от прочих отрядов насекомых[4]:
В отряде 2 современных (Inocelliidae и Raphidiidae) и 4 вымерших семейства[5][6][7].
Верблюдки (лат. Raphidioptera) — отряд хищных насекомых. В настоящее время учёными описаны 271 вид, включая 87 ископаемых видов, принадлежащих двум существующим и четырём ископаемым семействам. Появились в юрском периоде.
Название отряда произошло из-за характерного профиля переднего конца тела, напоминающего шею и голову верблюда.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : アミメカゲロウ目 Neuroptera 亜目 : ラクダムシ亜目 Raphidiodea 学名 Raphidiodea ラクダムシ亜目（駱駝虫亜目、Raphidiodea）は広義のアミメカゲロウ目（脈翅目、Neuroptera）に属す昆虫の一群。広義のアミメカゲロウ目をアミメカゲロウ上目（脈翅上目、Neuropterida）とする場合、またその他の亜目と別系統とする場合には、ラクダムシ目（Raphidioptera）とする。
完全変態で肉食性。体は細長く、幼虫は成虫に比べて扁平。幼虫は陸生で、森林の樹皮の隙間などに棲む。ラクダムシという和名は、成虫の頚が長く、中胸が膨れている点がラクダを思わせることによる。ユーラシア周辺、北アフリカ、北アメリカ西部に生息する。
現生種は210種ほど[3]。
成虫では前胸部が長く伸びるが、前脚は通常の形態で、カマキリモドキのように変形することはない。口器は強力で、あまり特殊化しない。複眼は大きく、単眼を持つ種もいる。雌は長い産卵管を持ち、木材や腐朽材に産卵する。翅は前後ともほぼ同じ大きさで、翅脈は原始的で縁紋（英語版）を持つ[4]。
幼虫は大きな頭部と突き出した大顎を持つ。頭部と胸部の第1節は硬化するが、それ以外の部位は柔らかい。脚は3対で腹脚はないが、腹端には吸着器官がある[4]。
終齢幼虫は蛹室を作るが、繭は作らない。蛹は幼虫と同じように歩くことができ、羽化前には蛹室を離れることが多い。幼虫から成虫までは2年ほどかかる[4]。
ヘビトンボ亜目・アミメカゲロウ亜目と近縁で、共に脈翅目を構成する。脈翅目を上目に格上げし、脈翅上目 Neuropterida 下にヘビトンボ目 Megaloptera・アミメカゲロウ目 Neuroptera・ラクダムシ目 Raphidioptera の3目を入れる構成とすることも多い。脈翅目自体は鞘翅目と近縁である。
形態的には、以下の点で他の分類群から区別される[5]。
現生科はキスジラクダムシ科 Raphidiidae・ラクダムシ科 Inocelliidaeの2科である。絶滅科は4科で、その内Baissopteridae・Metaraphidiidae・Mesoraphidiidaeの3科は現生科とともにRaphidiomorphaにまとめられるが、Priscaenigmatidaeは単型のPriscaenigmatomorphaとされる[1]。
以下の分類はEngel (2002)・Bechly and Wolf-Schwenninger (2011) ・Ricardo Pérez-de la Fuente et al (2012)などによる[1][6][7]。
ラクダムシ亜目（駱駝虫亜目、Raphidiodea）は広義のアミメカゲロウ目（脈翅目、Neuroptera）に属す昆虫の一群。広義のアミメカゲロウ目をアミメカゲロウ上目（脈翅上目、Neuropterida）とする場合、またその他の亜目と別系統とする場合には、ラクダムシ目（Raphidioptera）とする。
完全変態で肉食性。体は細長く、幼虫は成虫に比べて扁平。幼虫は陸生で、森林の樹皮の隙間などに棲む。ラクダムシという和名は、成虫の頚が長く、中胸が膨れている点がラクダを思わせることによる。ユーラシア周辺、北アフリカ、北アメリカ西部に生息する。
現生種は210種ほど。
약대벌레목(Raphidioptera)은 내시상목에 속하는 곤충 목의 하나이다. 약대벌레(Inocellia japonica)를 포함하여, 약 210여 종이 있다.[1] 이전에는 이 목의 종들을 뱀잠자리목의 종들과 함께 풀잠자리목으로 분류했으나, 현재는 별도의 목으로 간주하고 있다.
다음은 2002년 "생명의 나무 프로젝트"(The Tree of Life Web Project)에 제안된 계통 분류이다.[2]
내시류
