dcsimg

Zoothera citrina ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Zoothera citrina (lat. Zoothera citrina) - asiya qaratoyuğu cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Zoothera citrina: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Zoothera citrina (lat. Zoothera citrina) - asiya qaratoyuğu cinsinə aid heyvan növü.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Brych daear penoren ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Brych daear penoren (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: brychion daear penoren) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Zoothera citrina; yr enw Saesneg arno yw Orange-headed ground thrush. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Z. citrina, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r brych daear penoren yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Brych crafog Psophocichla litsitsirupa Brych daear Siberia Geokichla sibirica
Geokichla sibirica.jpg
Brych dulas y Dwyrain Turdus subalaris
Turdus smithi (Karoo Thrush) on lawn (crop).jpg
Brych llwyd Japan Turdus cardis
Turdus cardis2.jpg
Brych penllwyd Turdus rubrocanus
Turdus rubrocanus gouldi.jpg
Geokichla cinerea Geokichla cinerea
Geokichla cinerea.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

Brych daear penoren: Brief Summary ( Galês )

fornecido por wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Brych daear penoren (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: brychion daear penoren) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Zoothera citrina; yr enw Saesneg arno yw Orange-headed ground thrush. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Z. citrina, sef enw'r rhywogaeth.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CY

केशरी डोक्याचा कस्तूर ( Marathi )

fornecido por wikipedia emerging languages
केशरी डोक्याचा कस्तूर
species of bird
Geokichla citrina, orange-headed thrush.jpg
माध्यमे अपभारण कराWikipedia-logo-v2.svg विकिपीडिया
Wikispecies-logo.svg Wikispeciesप्रकारटॅक्सॉनIUCN conservation statusवस्तुमान
  • ५३ g (adult weight)
Taxonomyसाम्राज्यAnimaliaSubkingdomBilateriaInfrakingdomDeuterostomiaPhylumChordataSubphylumVertebrataInfraphylumGnathostomataSuperclassTetrapodaClassAvesSubclassNeognathaeSuperorderNeoavesOrderPasseriformesSuborderPasseriFamilyTurdidaeGenusGeokichlaSpeciesGeokichla citrinaOriginal combination
Turdus citrinus
Taxon authorJohn Latham, इ.स. १७९० Edit this on Wikidataअधिकार नियंत्रण no fallback page found for autotranslate (base=Translations:Template:Wikidata Infobox/i18n/msg-editlink-alttext, lang=mr)

केशरी डोक्याचा कस्तूर (शास्त्रीय नाव: जिओकिच्ला सिट्रिना) हा भारतीय उपखंडातील जंगल आणि बागांमध्ये आढळणारा एक सामान्य पक्षी आहे.

हे पक्षी फळे तसेच कीडे, कीटक खातात. यांची घरटी झाडांमध्ये असतात. हे सहसा थव्यांतून आढळत नाहीत.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
विकिपीडियाचे लेखक आणि संपादक
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

केशरी डोक्याचा कस्तूर: Brief Summary ( Marathi )

fornecido por wikipedia emerging languages

केशरी डोक्याचा कस्तूर (शास्त्रीय नाव: जिओकिच्ला सिट्रिना) हा भारतीय उपखंडातील जंगल आणि बागांमध्ये आढळणारा एक सामान्य पक्षी आहे.

हे पक्षी फळे तसेच कीडे, कीटक खातात. यांची घरटी झाडांमध्ये असतात. हे सहसा थव्यांतून आढळत नाहीत.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
विकिपीडियाचे लेखक आणि संपादक
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

सुन्तले चाँचर ( Nepalês )

fornecido por wikipedia emerging languages

सुन्तले चाँचर नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा अरेन्ज-हेडेड थ्रस (Orange-headed thrush) भनिन्छ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
विकिपेडिया लेखक र सम्पादकहरू
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

सुन्तले चाँचर: Brief Summary ( Nepalês )

fornecido por wikipedia emerging languages

सुन्तले चाँचर नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा अरेन्ज-हेडेड थ्रस (Orange-headed thrush) भनिन्छ।

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
विकिपेडिया लेखक र सम्पादकहरू
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

મલાગીર કસ્તુરો ( Guzerate )

fornecido por wikipedia emerging languages

કદ અને દેખાવ

 src=
પાંખની નીચેનો દેખાવ

કેસરિયા માથાવાળો કસ્તુરો (કે થ્રશ) ૨૦૫ થી ૨૩૫ (૮.૧ ઈંચ થી ૯.૨૫ઈંચ) લંબાઈ અને ૪૭ થી ૬૦ ગ્રામ (૧.૯થી૨.૧ ઔંસ) વજન ધરાવે છે. આ પ્રજાતિના પુખ્ત નરને સંપૂર્ણ કેસરી માથું અને નીચેનો ભાગૢ એકસમ રાખોડી નેચેનો ભાગ અને પાંખો તથા પાંખનીચે સફેદ પીંછા હોય છે. તેને સ્લેટ રંગની ચાચ હોય છે. પાગ અને પાની આગળથી લાકડા રંગની તથા પાછળથી ગુલાબી પડતાં પીળાં રંગના હોય છે. માદા પક્ષી પન આમ તો નર સમાનજ દેખાય છે પણ તેનુ6 નીચેનુ શરીર વધુ ઘેરા કથ્થઈ તથા હૂંફાળા કથ્થઈ રંગની પાંખો હોય છે. અમુક મોટી ઉંમરની માદા પક્ષી નર સમાન જ દેખાય છે. નવજાત બચ્ચાં ફીક્કાં બદામી રંગના સહેદ ચટ્ટાં સહીત હોય છે તેમના ચહેરા અને માથાને rufous tone હોય છે. તેમની પાંખો રાખોડી હોય છે. તેમની ચાંચ ઘેરી બદામી અને પગ અને પંજો બદામી રંગના હોય છે. આ પ્રજાતિનો કેસરીયો અને રાખોડી રંગ ભિન્ન જ હોય છે આને લીધે અન્ય પક્ષી સાથે તેને ઓળખવામાં ભૂલ થતી નથી. તેની ઉપજાતિઓ માં ફરક તેની માથાની Z. c. cyanotusની રચનાથી જણાઈ આવે છે. પણ રંગોની ઘટ્ટતા ન આધારેૢ કે પાંખની નીચે આવેલ સફેદ પીંછાની ગોઠવણ (કે જે દરેક પ્રજાતિમં ભિન્ન હોય છે) ને આધારે કરવું ખૂબ મુશ્કેલ છે.

વિસ્તાર

આ પક્ષી ગીચ જંગલોમાં ભારત ચીન તથા અગ્ની એશિયામાં મળી આવે છે. મોટે ભાગે તેઓ સ્થાયી આવાસી છે. તેઓને છાંયડેદાર અને ભેજવાળી જગ્યા પસંદ આવે છે. અને ધણાં ઝૂથેરાની Zoothera જેમ તેઓ ગુપ્ત સંતાઈને જીવન ગાળે છે.

ખોરાક

આ પક્ષી મિશ્રાહારી છે. તે ઘણી જાતિન કીટકૢ અળસિયા અને ફળો ખાય છેૢ તે ઝાડપર માળો બાંધે છે અને જૂથમાં નથી રહેતાં.

માળો

તે ઝાડપર માળો બાંધે છે

અવાજ

મલાગીર કસ્તુરો (કેસરીયા થ્રશ) નો અવાજ હળવા ચકચક જેવો આવે છેૢ તેની ચીસ ટીર્-ટીર્-ટીર અને ઊડતી વખતે પાતળી ત્સી કે ઝેફ જેવી ચીસ સંભળાવે છે. સામાન્ય રીતે ખાસ કરીને શિયાળામાં આ પક્ષી શાંત હોય છે. ખુલ્લાં આકાશમાં તેનું મીઠું ગીતૢ કોઅયલને મળતુ આવતુ સાંભલી શકાય છે. તે બુલબુલૢ બેબ્લર અને પૂંછાળા પક્ષીના ચાળા પણ પાડે છે. તે વહેલી સવારે કે મોડી સાંજે પર્ણાચ્છાદીત વૃક્ષ પર બેસી ગીત ગાય છે.

મલાગીર કસ્તુરાનું ગાયન

ફોટો

ચલચિત્ર

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
વિકિપીડિયા લેખકો અને સંપાદકો
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

செந்தலைப் பூங்குருவி ( Tâmil )

fornecido por wikipedia emerging languages

செந்தலைப் பூங்குருவி (Orange-headed thrush) இது தென்கிழக்காசியாவின் இந்தியத் துணைக்கண்டங்களில் அமைந்துள்ள நாடுகளில் காணப்படும் பறவை இனமாகும். இது பாசெரின் (Passerine) என்ற குடும்பத்தைச் சார்ந்தது ஆகும். இப்பறவையின் இறகு ஈப்பிடிப்பான் பறவையைப்போல் குட்டையாகக் காணப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டின் மாவட்டமான ஈரோடு மாவட்டத்தின் தமிழக எல்லையும் கர்நாடக எல்லையும் சேரும் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் சோலைக்காடுகளின் காணப்படுகிறன. மேலும் இப்பறவையினம் வங்காளதேசம், இலங்கை, தாய்லாந்து, லாவோஸ், கம்போடியா, ஆங்காங், மற்றும் அந்தமான் நிக்கோபார் தீவுகள் போன்ற இடங்களிலும் காணப்படுகின்றன.[2]

மேற்கோள்கள்

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

செந்தலைப் பூங்குருவி: Brief Summary ( Tâmil )

fornecido por wikipedia emerging languages

செந்தலைப் பூங்குருவி (Orange-headed thrush) இது தென்கிழக்காசியாவின் இந்தியத் துணைக்கண்டங்களில் அமைந்துள்ள நாடுகளில் காணப்படும் பறவை இனமாகும். இது பாசெரின் (Passerine) என்ற குடும்பத்தைச் சார்ந்தது ஆகும். இப்பறவையின் இறகு ஈப்பிடிப்பான் பறவையைப்போல் குட்டையாகக் காணப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டின் மாவட்டமான ஈரோடு மாவட்டத்தின் தமிழக எல்லையும் கர்நாடக எல்லையும் சேரும் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் சோலைக்காடுகளின் காணப்படுகிறன. மேலும் இப்பறவையினம் வங்காளதேசம், இலங்கை, தாய்லாந்து, லாவோஸ், கம்போடியா, ஆங்காங், மற்றும் அந்தமான் நிக்கோபார் தீவுகள் போன்ற இடங்களிலும் காணப்படுகின்றன.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Orange-headed thrush ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Orange-headed thrush from Bangladesh
Orange-headed thrush ssp. cyanotus in Sanjay Gandhi National Park, India

The orange-headed thrush (Geokichla citrina) is a bird in the thrush family.

It is common in well-wooded areas of the Indian Subcontinent and Southeast Asia. Most populations are resident. The species shows a preference for shady damp areas, and like many Geokichla and Zoothera thrushes, can be quite secretive.[2]

The orange-headed thrush is omnivorous, eating a wide range of insects, earthworms and fruit. It nests in trees but does not form flocks.

The male of this small thrush has uniform grey upperparts, and an orange head and underparts. The females and young birds have browner upper parts.

Taxonomy

This species was first described by John Latham in 1790 as Turdus citrinus, the species name meaning "citrine" and referencing the colour of the head and underparts.[3] It has about 12 subspecies.[4] Rasmussen and Anderton (2005) suggest that this complex may consist of more than one species.[5]

  • G. c. citrina, the nominate subspecies breeds from northern India east along the Himalayas to eastern Bangladesh and possibly in western and northern Burma. It winters further south in India, Sri Lanka and Bangladesh.[4]
  • G. c. cyanota is mainly resident in Peninsular India south to Kerala.[4] It has a white throat and face sides, with two black stripes running downwards from below the eyes.[6] The spelling emendation cyanota is suggested by Rasmussen and Anderton.[5]
  • G. c. amadoni (not always recognized) found in northeastern part of peninsular India (Madhya Pradesh and Orissa) has brighter orange crown and longer wings than cyanota.[5][7]
  • G. c. innotata breeds through most of South-East Asia from southern Burma and southwestern China to northwest Thailand, central and southern Laos, Cambodia and southern Vietnam. It winter further south in southern Burma, and much of the rest of Thailand into Malaysia.[4] It is very similar to the nominate but the male is brighter or deeper orange and lacks white tips to the median coverts; the female is duller on head and underparts, with an olive tinge to the grey of the mantle and back.[8]
  • G. c. melli breeds in southeastern China, and is partially migratory, regularly wintering in Hong Kong.[4]
  • G. c. courtoisi breeds in eastern-central China; its wintering range is unknown.[4]
  • G. c. aurimacula breeds in southern Vietnam, Hainan and possibly northern Laos. It resembles G. c. cyanota, but with a less defined head pattern. The face and neck-sides are whitish but flecked with orange or brownish and with weaker face stripes. The orange breast and flanks become paler orange on the belly and lower flanks.[4]
  • G. c. andamensis is resident in the Andaman Islands.[4]
  • G. c. albogularis is resident in the Nicobar Islands.[4]
  • G. c. gibsonhilli breeds from southern Burma to southern Thailand, and winters further south at lower levels in Peninsular Thailand, on islands in the Gulf of Thailand, and into Malaysia. It is similar to the nominate subspecies, but averages slightly brighter or deeper orange on head and upperparts and also has a slightly longer, heavier bill,[4] and white tips to the median coverts.[9]
  • G. c. aurata is resident in the mountains of northern Borneo.[4]
  • G. c. rubecula is resident in Western Java.[4]
  • G. c. orientis is resident in Eastern Java and Bali and intergrades with G. c. rubecula in the west of its range. The separation of this form from the western Javan subspecies has been questioned.[4]

Measurements

The following table summarises selected physical measurements for those subspecies for which data is available.[5]

Distribution and habitat

The orange-headed thrush breeds in much of the Indian Subcontinent, including Bangladesh, India and Sri Lanka, and through Southeast Asia to Java[4] and southern China.[1] Its habitat is moist broadleaved evergreen woodlands, with a medium-density undergrowth of bushes and ferns, but it also utilises bamboo forests for secondary growth. G. c. cyanota also occurs in large gardens and orchards.[4]

This species is often found in damp areas, near streams or in shady ravines. It occurs between 250–1830 metres (825– 6040 ft) in the Himalayas and up to about 1500 metres (5000 ft) in Malaysia, Thailand and Java. G. c. aurata is resident between 1000–1630 metres (3300–5400 ft) on Mt Kinabalu and Mt Trus Madi, northern Borneo. Some of the subspecies are completely or partially migratory; their wintering habitat is similar to the breeding forests, but more likely to be at lower altitudes.[4][8]

Description

Underwing of G. c. cyanota

The orange-headed thrush is 205–235 milliimetres (8.1–9.25 in) long[8] and weighs 47–60 grammes (1.7–2.1 oz). The adult male of the nominate subspecies of this small thrush has an entirely orange head and underparts, uniformly grey upperparts and wings, and white median and undertail coverts. It has a slate-coloured bill and the legs and feet have brown fronts and pink or yellowish rears.[4]

The female resembles the male but has browner or more olive upperparts and warm brown wings, but some old females are almost identical to the male. The juvenile is dull brown with buff streaks on its back, and a rufous tone to the head and face; it has grey wings. The bill is brownish horn, and the legs and feet are brown.

This species' orange and grey plumage is very distinctive, and it is unlikely to be confused with any other species. Differences between the subspecies, as described above, can be quite striking, as with the strong head pattern on G. c. cyanota, but may be less obvious variations in plumage tone, or whether there is white on the folded wing. As with many other thrushes, all forms of this species shows a distinctive underwing pattern, with a strong white band.[4]

Voice

Calls of the orange-headed thrush include a soft chuk or tchuk, a screeching teer-teer-teer, and a thin tsee or dzef given in flight. However, this bird is generally silent especially in winter. The song is a loud clear series of variably sweet lilting musical notes, recalling the quality of the common blackbird, but with the more repetitive structure of the song thrush. It also includes imitations of other birds like bulbuls, babblers and common tailorbird. It sings from a perch in a leafy tree, mostly early morning and late afternoon.[4]

Behaviour

The orange-headed thrush is a shy, secretive bird usually occurring alone or in pairs, but is comparatively more easily seen than many other Zoothera thrushes, and several birds may congregate outside the breeding season at a good food source. It has a swift, silent flight, but when disturbed will often sit motionless until the threat has passed.[4]

Breeding

The nest, built by both sexes, is a wide but shallow cup of twigs, bracken and rootlets lined with softer plant material like leaves, moss and conifer needles. It is constructed at a height of up to 4.5 metres (15 ft) in a small tree or bush, with mango trees and coffee bushes being preferred. Three or four, occasionally five, eggs are laid; they are cream or tinted with pale blue, grey or green, and have pale lilac blotches and reddish brown spots. They are incubated for 13–14 days to hatching, with another 12 days until the young birds leave the nest.[4]

This species is a host of the pied cuckoo, Clamator jacobinus, a brood parasite which lay a single egg in the nest.[4] Unlike the common cuckoo, neither the hen nor the hatched chick evict the host's eggs, but the host's young often die because they cannot compete successfully with the cuckoo for food.[10] The chestnut-winged cuckoo, Clamator coromandus, and, very rarely, the common cuckoo, Cuculus canorus have also been claimed as parasites on this species.[11]

Feeding

The orange-headed thrush feeds on the ground in dense undergrowth or other thick cover. It is most active at dawn and dusk, probing the leaf litter for insects and their larvae, spiders, other invertebrates and fruit. In Malaysia, wintering birds regularly feed on figs.[4]

Status

The orange-headed thrush has an extensive range, estimated at 2,780,000 square kilometres (1,070,000 sq mi). The population size has not been quantified, but it is believed to be large due to its extensive range; it also reported as being locally common. The species is not believed to approach the thresholds for the global population decline criterion of the IUCN Red List (i.e., declining more than 30% in ten years or three generations), and is therefore evaluated as Least Concern.[1]

It is very popular as cage-bird on Java, and numbers have severely declined in recent years owing to trapping for aviculture.[4] Against the trend in Southeast Asia where loss or fragmentation of woodland poses a threat to forest birds, the orange-headed thrush has colonized Hong Kong, where it was first recorded in 1956, thanks to forest maturation.[12]

Gallery

References

  1. ^ a b c BirdLife International. (2019). "Geokichla citrina". IUCN Red List of Threatened Species. 2019: e.T22708375A152676506. doi:10.2305/IUCN.UK.2019-3.RLTS.T22708375A152676506.en. Retrieved 5 September 2021.
  2. ^ "Orange-headed Thrush Zoothera citrina - by Aditya Salekar - JungleDragon". www.jungledragon.com. Retrieved 2021-09-05.
  3. ^ Latham, John (1790). Index Ornithologicus, sive Systema Ornithologiæ; complectens avium divisionem in classes, ordines, genera, species, ipsarumque varietates: adjectis synonymis, locis, descriptionibus, &c (in Latin). London: Leigh & Sotheby. volume 1, 350.
  4. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Clement, Peter; Hathway, Ren; Wilczur, Jan (2000). Thrushes (Helm Identification Guides). Christopher Helm Publishers Ltd. pp. 229–232. ISBN 0-7136-3940-7. ISBN.
  5. ^ a b c d Rasmussen, Pamela C.; Anderton, John C. (2005). Birds of South Asia. The Ripley Guide. Smithsonian Institution and Lynx Edicions. ISBN 84-87334-67-9.
  6. ^ Grimmett, Richard; Inskipp, Carol; Inskipp, Tim (2002). Pocket Guide to Birds of the Indian Subcontinent. London: Christopher Helm Publishers Ltd. p. 226. ISBN 0-7136-6304-9.
  7. ^ Abdulali, Humayun (1965). "Notes on Indian birds 4 – on the validity of Zoothera citrina amadoni (Biswas)". Journal of the Bombay Natural History Society. 62 (2): 305–306.
  8. ^ a b c Robson, Craig (2004). A Field Guide to the Birds of Thailand. New Holland Press. p. 176. ISBN 1-84330-921-1.
  9. ^ Lekagul, Boonsong; Round, Philip (1991). A Guide to the Birds of Thailand. Saha Karn Baet. p. 341. ISBN 974-85673-6-2.
  10. ^ Barlow, Clive; Wacher, Tim; Disley, Tony (1997). A Field Guide to birds of The Gambia and Senegal. Robertsbridge: Pica Press. p. 229. ISBN 1-873403-32-1.
  11. ^ "Host list of avian brood parasites - 2 - Cuculiformes; Cuculidae" (PDF). Field Museum. Archived from the original (PDF) on 2011-07-16. Retrieved 2008-02-13.
  12. ^ Leven, Michael R.; Corlett, Richard T. (2004). "Invasive birds in Hong Kong, China". Ornithological Science. 3 (1): 43–55. doi:10.2326/osj.3.43.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Orange-headed thrush: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN
Orange-headed thrush from Bangladesh Orange-headed thrush ssp. cyanotus in Sanjay Gandhi National Park, India

The orange-headed thrush (Geokichla citrina) is a bird in the thrush family.

It is common in well-wooded areas of the Indian Subcontinent and Southeast Asia. Most populations are resident. The species shows a preference for shady damp areas, and like many Geokichla and Zoothera thrushes, can be quite secretive.

The orange-headed thrush is omnivorous, eating a wide range of insects, earthworms and fruit. It nests in trees but does not form flocks.

The male of this small thrush has uniform grey upperparts, and an orange head and underparts. The females and young birds have browner upper parts.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Oranĝakapa turdo ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Oranĝakapa turdo (Zoothera citrina) estas birdospecio membro de la grupo de Aziaj turdoj, genro ene de la granda familio de Turdedoj.

Ĝi estas komuna en tre arbaraj areoj de Barato, Ĉinio kaj sudorienta Azio. Plej parto de populacioj estas loĝantaj birdoj. Tiu specio montras preferon al ombraj marĉareoj, kaj kiel multaj turdoj de la genro Zoothera, povas esti tre sekretema.

La Oranĝakapa turdo estas ĉiomanĝanta, kaj nutras sin el ampleksa gamo de insektoj, tervermoj kaj frukto. Ili nestumas en arboj, sed ne formas arojn.

La masklo de tiu malgranda turdo havas uniformajn grizajn suprajn partojn (nome dorso, flugiloj kaj vosto), kaj oranĝajn kapon (kio nomigas la specion) kaj subajn partojn. Inoj kaj junuloj havas pli brunajn suprajn partojn.

Taksonomio

Tiu specio estis unuafoje priskribita de John Latham en 1790 kiel Turdus citrinus, kun latina scienca nomo signife koloron "citrino" kaj reference la koloron de la kapo kaj subaj partoj.[1] Ĝi havas ĉirkaŭ 12 subspeciojn.[2] Rasmussen kaj Anderton (2005) sugestis, ke tiu komplekso povus konsisti el pli da unu specio.[3]

  • Z. c. citrina, la nomiga subspecio reproduktiĝas el norda Pakistano orienten laŭlonge de Himalajo al orienta Bangladeŝo kaj eble en okcidenta kaj norda Birmo. Ili vintras suden en Barato, Sri-Lanko kaj Bangladeŝo.[2]
  • Z. c. cyanotus estas ĉefe loĝantaj birdoj en Duoninsula Barato suden al Kerala.[2] Ĝi havas blankajn gorĝon kaj vangojn, kun du nigraj vertikalaj strioj unu subokula dua suborela.[4] La literuma ŝanĝo cyanota estis sugestita de Rasmussen kaj Anderton.[3]
  • Z. c. amadoni (ne ĉiam agnoskata) troviĝas en nordorienta parto de duoninsula Barato (Madhja Pradeŝ kaj Orissa) havas pli briloranĝan kronon kaj pli longajn flugilojn ol cyanotus.[3][5]
  • Z. c. innotata reproduktiĝas en plej parto de Sudorienta Azio el suda Birmo kaj sudokcidenta Ĉinio al nordokcidenta Tajlando, centra kaj suda Laoso, Kamboĝo kaj suda Vjetnamio. Ili vintras suden en suda Birmo, kaj multe de la resto de Tajlando al Malajzio.[2] Ĝi estas tre simila al la nomiga, sed la masklo estas pli bril- aŭ tre oranĝa kaj ne havas la blankajn pintojn de la flugilkovriloj; la ino estas pli senkolora en kapo kaj subaj partoj, kun olivkolora nuanco en la grizo de la dorso kaj pugo.[6]
  • Z. c. melli reproduktiĝas en sudorienta Ĉinio, kaj estas parte migranta, regule vintranta en Hongkongo.[2]
  • Z. c. courtoisi reproduktiĝas en orienta kaj centra Ĉinio; ties vintrejoj estas ankoraŭ nekonataj.[2]
  • Z. c. aurimacula reproduktiĝas en suda Vjetnamo, Hajnano kaj eble en norda Laoso. Ili similas al Z. c. cyanotus, sed kun malpli markita kapobildo. La vizaĝo kaj kolflankoj estas blankecaj sed makulitaj je oranĝa aŭ bruneca kaj kun pli malfortaj vizaĝostrioj. La oranĝaj brusto kaj flankoj iĝas pli paloranĝaj en ventro kaj malsupraj flankoj.[2]
  • Z. c. andamensis estas loĝantaj birdoj en la Andamanoj.[2]
  • Z. c. albogularis estas loĝantaj birdoj en la Nikobaroj.[2]
  • Z. c. gibsonhilli reproduktiĝas el suda Birmo al suda Tajlando, kaj vintras suden je malsupraj niveloj en Duoninsula Tajlando, ĉe insuloj de la Golfo de Tajlando, kaj en Malajzio. Ĝi estas simila al la nomiga subspecio, sed averaĝe estas iom pli bril- aŭ tre oranĝa en kapo kaj supraj partoj kaj ankaŭ havas iom pli longan kaj fortikan bekon,[2] kaj blankajn pintojn en flugilkovrilojn.[7]
  • Z. c. aurata estas loĝantaj birdoj en montoj de Norda Borneo.[2]
  • Z. c. rubecula estas loĝantaj birdoj en Okcidenta Javo.[2]
  • Z. c. orientis estas loĝantaj birdoj en Orienta Javo kaj Bali kaj interreproduktiĝas kun Z. c. rubecula en la okcidento de sia teritorio. La disiĝo de tiu formo el la okcidentjava subspecio estis pridisputata.[2]

Mezuroj

La jena tabelo resumas elektitajn fizikajn mezurojn de tiuj subspecioj, pri kiuj informoj estas disponeblaj.[3]

Subspecio Longo (mm) Kapo (mm) Vosto (mm) Z. c. citrina 162-168 46-48 76-81 Z. c. cyanotus 165-170 42-46 74-79 Z. c. andamanensis 150-158 43-45 65-78 Z. c. albogularis 155-165 44-48 68-79

Distribuado kaj habitato

 src=
Humidaj ĉiamverdaj arbaroj

La Oranĝakapa turdo reproduktiĝas el norda Pakistano orienten tra Barato kaj Srilanko al suda Ĉinio, kaj tra Sudorienta Azio al Javo.[2] Ties habitato estas humidaj ĉiamverdaj arbaroj, kun mezdensa subkreskaĵaro de arbustoj kaj filikoj, sed ili uzas ankaŭ arbarojn de bambuo kaj duarangajn arbarojn. Z. c. cyanotus loĝas ankaŭ en grandaj ĝardenoj kaj fruktoĝardenoj.[2]

Tiu specio ofte troviĝas en marĉareoj, ĉe riveroj aŭ en ombraj ravinoj. Ili loĝas inter 250 kaj 1830 m en Himalajo kaj ĝis ĉirkaŭ 1500 m en Malajzio, Tajilando kaj Javo. Z. c. aurata loĝas inter 1000 kaj 1630 m en Monto Kinabalu kaj Monto Trus Madi, en norda Borneo. Kelkaj el la subspecioj estas komplete aŭ parte migrantaj; ties vintraj habitatoj estas similaj al la reproduktejaj arbaroj, sed eble je pli malsupraj altitudoj.[2][6]

Aspekto

 src=
Subflugilo de Z. c. cyanotus

La Oranĝakapa turdo estas 205 al 235 mm longa[6] kaj pezas 47 al 60 g. La plenkreska masklo de la nomiga subspecio de tiu malgranda turdo havas tutoranĝajn kapon kaj subajn partojn, kaj uniformajn grizajn suprajn partojn (nome dorso, flugiloj kaj vosto), kaj blankajn mezajn kaj subvostajn kovrilojn. Ĝi havas ardezkoloran bekon kaj la kruroj kaj piedoj havas brunajn frontojn kaj rozajn aŭ flavajn malantaŭojn.[2] Ĉe kelkaj subspecioj en la kapo la vizaĝo montras helan zonon traokulan kaj foje du nigrecajn striojn unu subokulan kaj alian suborelan.

La ino similas al masklo, sed havas pli brunajn aŭ pli olivkolorajn suprajn partojn kaj tre brunajn flugilojn, sed kelkaj maljunaj inoj estas preskaŭ identaj al maskloj. Junuloj estas senkolore brunaj kun sablokoloraj strioj dorse, kaj ruĝeca nuanco en kapo kaj vizaĝo; ili havas grizajn flugilojn. La beko estas brunece kornokolora, kaj la kruroj kaj piedoj estas brunaj.

La oranĝagriza plumaro de tiu specio estas tre distinga, kaj ĝi ne estas konfuzebla kun iu ajn alia specio. Diferencoj inter subspecioj, jam priskribitaj, povas esti rimarkindaj, kiel ĉe la forta kapobildo de la Z. c. cyanotus, sed povas esti malpli evidentaj pri plumarnuanco, aŭ ĉu estas blanko en flugiloj kiam tiuj estas falditaj. Kiel ĉe aliaj turdoj de la genro Zoothera, ĉiuj formoj de tiu specio montras distingan bildon en subflugiloj, kun tre forta blanka strio.[2]

Voĉo

Alvokoj de la Oranĝakapa turdo inkludas mildan ĉak, pepadon tiar-tiar-tiar, kaj fajnan ciicef dumfluge. Tamen tiu birdo estas ĝenerale silentema ĉefe vintre. La kanto estas laŭta klara serio de variaj dolĉaj melodiaj muzikaj notoj, kvazaŭ de Merlo, sed kun la pli ripeta strukturo de la Kantoturdo. Ĝi inkludas ankaŭ imitadon de aliaj birdoj kiel bulbuloj, timaliedoj kaj ortotomoj. Ili kantas el ripozejo en densa arbo, ĉefe frumatene kaj malfruvespere.[2]

Kanto de Z. c. cyanotus

Kutimaro

 src=
Nomiga subspecio en Kalkato

La Oranĝakapa turdo estas timida, sekretema birdo kutime sola aŭ en paro, sed ĝi estas kompare pli facile videbla ol multaj aliaj turdoj de la genro Zoothera, kaj foje multaj birdoj povas ariĝi for de la reprodukta sezono je bona manĝejo. Ili havas rapidan, silentan flugon, sed kiam estas ĝenataj ofte sidiĝas senmove ĝis kiam la minaco pasos.[2]

Reproduktado

La nesto, konstruita de ambaŭ seksoj, estas ampleksa sed profunda taso el bastonetoj, filikoj kaj radiketoj kovrita el pli milda plantomaterialo kiel folioj, musko kaj folipingloj el konifero. Ĝi estas konstruita je pli da 4.5 m en malgranda arbo aŭ arbusto, el kiuj ili preferas arbojn de mangujo kaj arbustojn de kafo. La ino demetas 3 aŭ 4, eventuale 5, ovojn, kiuj estas kremokoloraj aŭ nuance al palblua, griza aŭ verda, kaj havas hellilajn makuletojn kaj ruĝecbrunajn punktojn. Ili estas kovataj dum 13-14 tagoj ĝis eloviĝo, plu aliaj 12 tagoj ĝis elnestiĝo.[2]

Tiu specio foje estas gastiganto de la Makulkukolo, Clamator jacobinus, nestoparazito kiu demetas ununuran ovon en la nesto.[2] Malkiel ĉe la komuna kukolo, nek la kukolino nek la kukolido forigas la ovojn de la gastiganto, sed ĉiukaze ties idoj ofte mortiĝas ĉar ili ne povas konkurenci sukcese kun la kukolo por manĝo.[8] Ankaŭ la Avelflugila kukolo, Clamator coromandus, kaj, tre rare, la Komuna kukolo, Cuculus canorus estas supozeble parazitoj de tiu specio.[9]

Manĝo

La Oranĝakapa turdo manĝas surgrunde en densa malalta kreskaĵaro aŭ alia densa kovrejo. Ĝi estas pli aktiva mateniĝe kaj krepuske, plukante el la seka foliaro insektojn kaj ties larvojn, araneojn, aliajn senvertebrulojn kaj fruktojn. En Malajzio, vintrumantaj birdoj regule manĝaas figojn.[2]

Statuso

La Oranĝakapa turdo havas etendan teritorion, ĉirkaŭkalkulitan je 1 al 10 milionoj da km². La grando de la populacio ne estis kalkulita, sed oni supozas, ke estas tiom granda ke tiu specio estas konsiderata kiel “ofta” en almenaŭ partoj de sia teritorio. Oni supozas, ke tiu specio ne alproksimiĝas al sojloj de la kriterioj de tutmonda malpliiĝo laŭ la Ruĝa Listo de IUCN kaj tiele estas evaluata kiel Malplej Zorgiga.[10]

Ĝi estas tre populara kaĝobirdo en Javo, kaj ties nombroj draste malpliiĝis ĵuse pro kaptado por birdobredado.[2] Kontraŭ la tendenco en Sudorienta Azio kie perdo aŭ fragmentado de arbaroj minacas la arbarbirdojn, la Oranĝakapa turdo koloniigis Hongkongon, kie ĝi estis vidata la unuan fojon en 1956, danke al arbarkreskado. [11]

Molem, Goa, Barato, Nov 1997

Referencoj

  1. Latham, John. (1790) Index Ornithologicus, sive Systema Ornithologiæ; complectens avium divisionem in classes, ordines, genera, species, ipsarumque varietates: adjectis synonymis, locis, descriptionibus, &c.. London: Leigh & Sotheby., p. volume 1, 350.
  2. 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 Clement, Peter; Hathway, Ren; Wilczur, Jan. (2000) Thrushes (Helm Identification Guides). Christopher Helm Publishers Ltd, p. 229–232. ISBN. ISBN 0-7136-3940-7.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Rasmussen, Pamela C.; Anderton, John C.. (2005) Birds of South Asia. The Ripley Guide. Smithsonian Institution and Lynx Edicions..
  4. Grimmett, Richard; Inskipp, Carol; Inskipp, Tim. (2002) Pocket Guide to Birds of the Indian Subcontinent. London: Christopher Helm Publishers Ltd. ISBN 0713663049.
  5. (1965) “Notes on Indian birds 4 - on the validity of Zoothera citrina amadoni (Biswas).”, Journ. Bombay Nat. Hist. Soc. 62 (2), p. 305–306.
  6. 6,0 6,1 6,2 Robson, Craig. (2004) A Field Guide to the Birds of Thailand. New Holland Press. ISBN 1843309211.
  7. Lekagul, Boonsong; Round, Philip. (1991) A Guide to the Birds of Thailand. Saha Karn Baet, p. 341. ISBN 9748567362.
  8. Barlow, Clive; Wacher, Tim; Disley, Tony. (1997) A Field Guide to birds of The Gambia and Senegal. Robertsbridge: Pica Press, p. 229. ISBN 1-873403-32-1.
  9. Host list of avian brood parasites - 2 - Cuculiformes; Cuculidae. Field Museum. Alirita 2008-02-13.
  10. iucn
  11. (2004) “Invasive birds in Hong Kong, China”, Ornithological Science 3, p. 43–55. doi:10.2326/osj.3.43.

Eksteraj ligojnks

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Oranĝakapa turdo: Brief Summary ( Esperanto )

fornecido por wikipedia EO

La Oranĝakapa turdo (Zoothera citrina) estas birdospecio membro de la grupo de Aziaj turdoj, genro ene de la granda familio de Turdedoj.

Ĝi estas komuna en tre arbaraj areoj de Barato, Ĉinio kaj sudorienta Azio. Plej parto de populacioj estas loĝantaj birdoj. Tiu specio montras preferon al ombraj marĉareoj, kaj kiel multaj turdoj de la genro Zoothera, povas esti tre sekretema.

La Oranĝakapa turdo estas ĉiomanĝanta, kaj nutras sin el ampleksa gamo de insektoj, tervermoj kaj frukto. Ili nestumas en arboj, sed ne formas arojn.

La masklo de tiu malgranda turdo havas uniformajn grizajn suprajn partojn (nome dorso, flugiloj kaj vosto), kaj oranĝajn kapon (kio nomigas la specion) kaj subajn partojn. Inoj kaj junuloj havas pli brunajn suprajn partojn.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EO

Geokichla citrina ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El zorzal citrino o zorzal dama (Geokichla citrina)[2][3]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Turdidae nativa del sur de Asia. Es común en las área boscosas del subcontinente indio, el sur de China y el sudeste asiático, llegando hasta Borneo y Bali. La especie tiene poblaciones sedentarias y migratorias. Esta especie muestra preferencia por las zonas pantanosas umbrías, y como muchos de sus parientes es de costumbres discretas y solitarias.

El zorzal citrino es un pájaro omnívoro, que se alimenta de una gran variedad de insectos, lombrices y frutos. Suele anidar en los arbustos.

El macho de zorzal citrino presenta el plumaje de las partes superiores de color gris uniforme, mientras que su cabeza y partes inferiores son de color anaranjado. Las hembras y los juveniles tienen las partes superiores parduzcas.

Taxonomía

La especie fue descrita científicamente por el naturalista británico John Latham en 1790 como Turdus citrinus. Este nombre específico en latín significa citrino (amarillo verdoso) en referencia al color de su cabeza y partes superiores.[4]​ Se reconocen unas 12 subespecies.[5]Rasmussen y Anderton (2005) indicaron que este complejo podría albergar más de una especie.[6]

 src=
Ejemplar de G. c. citrina en el sur de Tailandia.
 src=
Macho de G. c. cyanotus.
  • G. c. citrina, la subespecie nominal que cría desde el norte de la India, a lo largo del Himalaya hasta el oeste de Bangladés y posiblemente también Birmania occidental. Es migratoria y pasa el invierno en el sur de la India, Sri Lanka y Bangladés.[5]
  • G. c. cyanota es sedentaria y ocupa la India peninsular al sur de Kerala.[5]​ Tiene la garganta y los laterales del rostro blancos, con dos pequeñas listas negras que van hacia abajo desde la altura de los ojos.[7]
  • G. c. amadoni (no reconocida por todos) se encuentra al noreste de la india peninsular (Madhya Pradesh y Orissa) tiene el píleo de color naranja intenso y las alas más largas que cyanota.[6][8]
  • G. c. innotata cría en la mayor parte del sudeste asiático, desde el sur de Birmania y el suroeste de China hasta el norte de Tailandia, el centro y sur de Laos, Camboya y el sur de Vietnam. En invierno se desplaza al sur de Birmania, Tailandia y Malasia.[5]​ Es similar a la subespecie nominal pero el macho es de una naranja más intenso y carece de las puntas bancas de las coberteras medias; las hembras son de tonos más apagados en la cabeza y partes inferiores, y con tonos de oliváceos a grises en el manto y la espalda.[9]
  • G. c. melli cría en el sudeste de China, y es parcialmente migratoria, aparece regularmente en Hong Kong en invierno.[5]
  • G. c. courtoisi cría en el sur y centro de China.[5]
  • G. c. aurimacula cría en el sur de Vietnam, Hainan y posiblemente en el norte de Laos. Se parece a G. c. cyanota, pero con el patrón de la cabeza menos definido. Los laterales de su rostro y cuello son blanquecinos pero salpicados de naranja o marrón y con listas faciales menos marcadas. El naranja de su pecho y flancos se vuelve más claro en el vientre y la parte inferior de los flancos.[5]
  • G. c. andamensis ocupa las islas Andamán.[5]
  • G. c. albogularis nativa de las islas Nicobar.[5]
  • G. c. gibsonhilli cría del sur de Birmania al sur de Tailandia, y pasa el invierno en las zonas bajas de la Tailandia peninsular, las islas del golfo de Tailandia, y Malasia. Es similar a la subespecie nominal pero es de tonos naranjas más intensos y algo mayor y tiene un pico más robusto,[5]​ y muestra coberteras medias con puntas blancas.[10]
  • G. c. aurata se encuentra en las montañas del norte de Borneo.[5]
  • G. c. rubecula ocupa el oeste de Java.[5]
  • G. c. orientis está presente en el este de Java y Bali. Existe una zona de transición con G. c. rubecula en el oeste de su zona de distribución. La separación de esta subespecie de oeste de Java ha sido cuestionada.[5]
 src=
Macho en Tailandia.

Medidas

La tabla siguiente resume las medidas físicas de algunas de las subespecies:[6]

Descripción

 src=
Parte inferior del ala de G. c. cyanotus

El zorzal citrino mide entre 20,5–23,5 centímetros de largo,[9]​ y pesa entre 47–60 gramos. El macho adulto de la subespecie nominal tiene la cabeza y las parte inferiores de color naranja en su totalidad, y las partes superiores del cuerpo y alas de color gris, con las coberteras medias y la parte inferior de la cola blancas. Su pico es de color gris oscuro y sus patas son marrones en la parte frontal y rosadas o amarillentas en la parte trasera.[5]

Las hembras se parecen a los machos pero tienen las partes superiores del cuerpo de tonos más parduzcos u oliváceos y las alas de tonos castaños más cálidos, aunque algunas hembras viejas son casi idénticas a los machos. Los juveniles tienen la espalda parduzca con vetas anteadas, y tonos pardo rojizos en la cabeza. Sus alas son grises. Su pico es parduzco, y sus patas marrones.

El plumaje naranja y gris de esta especie es muy característico, y es poco probable confundirla con otras especies. Las diferencias entre subespecies, como se describe arriba, puede ser marcada, siendo el patrón facial de G. c. cyanota el más llamativo, pero hay variaciones menos obvias en el tono del plumaje, o la extensión del blanco de la parte inferior de las alas. Como los demás zorzales de su género todas las formas de esta especie muestra un patrón de color característico bajo las alas, con una banda blanca longitudinal.[5]

Canto

Canto de G. c. cyanotus.

Entre las llamadas del zorzal citrino se encuentran suaves chuk o tchuk, un chirriante teer-teer-teer, y un leve tsii o dzif cuando vuelan. Sin embargo, por lo general es un ave silenciosa, especialmente en invierno. Su canto consiste en series claras y altas de trinos que recuerdan a los del mirlo común, pero con una estructura más repetitiva. Además incluye imitaciones de otras aves como los bulbules, timalíidos y sastrecillo común. Suele cantar desde un posadero en un árbol frondoso, principalmente por la mañana temprano y al atardecer.[5]

Distribución y hábitat

 src=
El zorzal citrino suele encontrarse en el sotobosque de las selvas húmedas.

El zorzal citrino cría en la mayor parte del subcontinente indio, tanto en la India como Bangladés y Sri Lanka, y por todo el sudeste de Asia, hasta Borneo, Java y Bali.[5]​ Su hábitat natural son los bosques húmedos planifolios perennes, con sotobosque de densidad media de arbustos y helechos, aunque también utiliza los bosquetes de bambú y los bosque secundarios. G. c. cyanota también ocupa los parques, jardines y huertos.[5]

Esta estecie se encuentra en zonas pantanosas, cerca de los cursos de agua o barrancos umbríos. Puede encontrarse entre los 250–1830 metros de altitud en el Himalaya y hasta los 1500 metros en Malasia, Tailandia y Java. G. c. aurata ocupa de forma sedentaria la zona entre los 1000–1630 metros en los montes Kinabalu y Trus Madi, al norte de Borneo. Algunas de sus subespecies son total o parcialmente migratorias, y sus áreas de invernada son similares a los bosques donde crían, pero en altitudes más bajas.[5][9]

Comportamiento

 src=
Hembra incubando.

El zorzal citrino es un ave tímida y sigilosa que por lo general se encuentra sola o en parejas, pero que comparativamente es más fácil de ver que otros miembros de su género, y varios individuos se pueden congregar fuera de la época de cría en lugares donde haya una buena fuente de alimento. Posee un vuelo rápido y silencioso, pero a menudo cuando es molestado puede quedarse agazapado sin moverse hasta que la amenaza haya pasado.[5]

Reproducción

 src=
Nido de zorzal citrino.

Ambos miembros de la pareja se dedican a la construcción del nido. El nido consiste en un cuenco ancho pero poco profundo de ramitas, helechos y raicillas, con el interior forrado de material más suave como hojas, musgo y acículas de coníferas. Suelen situar el nido a una altura de hasta 4.5 metros en arbustos y árboles pequeños. Su puesta suele componerse de tres o cuatro huevos, ocasionalmente cinco, que son de color crema o con un ligero tono azul, gris o verde, salpicados con motas violáceas o rojizas. La incubación dura entre 13–14 días, y los polluelos tardan otros 12 días en dejar el nido.[5]

Esta especie sufre el parasitismo de puesta del críalo blanquinegro, que suele poner uno de sus huevos en los nidos.[5]​ A diferencia del cuco común, ni la hembra ni el polluelo eclosionado saca al resto de huevos del nido, pero con frecuencia los hijos del hospedador mueren por no conseguir suficiente alimento porque no pueden competir con el críalo por la comida.[11]​ También se ha registrado parasitismo de puesta sobre esta especie por parte del críalo oriental, y muy raramente del cuco común.[12]

Alimentación

El zorzal citrino se alimenta en el suelo entre el sotobosque o cualquier otra cobertura vegetal densa. Es más activo al amanecer y anochecer, y rebusca insectos, arañas y otros invertebrados entre la hojarasca. También come varios tipos de frutos. En Malasia los zorzales en invernada se aliementan regularmente de higos.[5]

Estado de conservación

El zorzal citrino se extiende por una amplia zona de distribución, estimada en unos 1–10 million kilómetros cuadrados. El tamaño de su población no se ha calculado, pero se cree que es grande ya que la especie se describe como frecuente al menos en partes de sus dominios. No se piensa que la especie se acerque a ninguno de los umbrales que marcan los criterios de amenaza según la UICN (por ejemplo, declives de más del 30% en diez años o tres generaciones), por lo que se clasifica como especie bajo preocupación menor.[1]

En Java es muy popular como ave de jaula, y la población local ha sufrido un marcado declive debido al trampeo para la avicultura.[5]​ En contra de la tendencia general en el sudeste asiático de que la pérdida y fragmentación de los bosques reduzca el área de distribución de las aves forestales, el zorzal citrino ha colonizado Hong Kong, donde fue registrado por primera vez 1956, gracias a la maduración de los bosques replantados.[13]

Referencias

  1. a b BirdLife International (2012). «Zoothera citrina». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2013.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 26 de noviembre de 2013.
  2. De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2005). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Décima parte: Orden Passeriformes, Familias Campephagidae a Turdidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 52 (2): 389-398. ISSN 0570-7358. Consultado el 28 de noviembre de 2015.
  3. Ficha en Avibase Consultado: 29 de noviembre de 2015.
  4. (en latín) Latham, John (1790). Index Ornithologicus, sive Systema Ornithologiæ; complectens avium divisionem in classes, ordines, genera, species, ipsarumque varietates: adjectis synonymis, locis, descriptionibus, &c.. London: Leigh & Sotheby. volume 1, 350.
  5. a b c d e f g h i j k l m n ñ o p q r s t u v w Clement, Peter; Hathway, Ren; Wilczur, Jan (2000). Thrushes (Helm Identification Guides). Christopher Helm Publishers Ltd. pp. 229-232. ISBN 0-7136-3940-7.
  6. a b c Rasmussen, Pamela C.; Anderton, John C. (2005). Birds of South Asia. The Ripley Guide. Smithsonian Institution and Lynx Edicions. ISBN 84-87334-67-9.
  7. Grimmett, Richard; Inskipp, Carol; Inskipp, Tim (2002). Pocket Guide to Birds of the Indian Subcontinent. London: Christopher Helm Publishers Ltd. p. 226. ISBN 0-7136-6304-9.
  8. Abdulali, Humayun (1965). «Notes on Indian birds 4 - on the validity of Zoothera citrina amadoni (Biswas).». Journ. Bombay Nat. Hist. Soc. 62 (2): 305-306.
  9. a b c Robson, Craig (2004). A Field Guide to the Birds of Thailand. New Holland Press. p. 176. ISBN 1-84330-921-1.
  10. Lekagul, Boonsong; Round, Philip (1991). A Guide to the Birds of Thailand. Saha Karn Baet. p. 341. ISBN 974-85673-6-2.
  11. Barlow, Clive; Wacher, Tim; Disley, Tony (1997). A Field Guide to birds of The Gambia and Senegal. Robertsbridge: Pica Press. p. 229. ISBN 1-873403-32-1.
  12. «Host list of avian brood parasites - 2 - Cuculiformes; Cuculidae». Field Museum. Archivado desde el original el 16 de julio de 2011. Consultado el 13 de febrero de 2008.
  13. Leven, Michael R.; Corlett, Richard T. (2004). «Invasive birds in Hong Kong, China». Ornithological Science 3 (1): 43-55. doi:10.2326/osj.3.43.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Geokichla citrina: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El zorzal citrino o zorzal dama (Geokichla citrina)​​ es una especie de ave paseriforme de la familia Turdidae nativa del sur de Asia. Es común en las área boscosas del subcontinente indio, el sur de China y el sudeste asiático, llegando hasta Borneo y Bali. La especie tiene poblaciones sedentarias y migratorias. Esta especie muestra preferencia por las zonas pantanosas umbrías, y como muchos de sus parientes es de costumbres discretas y solitarias.

El zorzal citrino es un pájaro omnívoro, que se alimenta de una gran variedad de insectos, lombrices y frutos. Suele anidar en los arbustos.

El macho de zorzal citrino presenta el plumaje de las partes superiores de color gris uniforme, mientras que su cabeza y partes inferiores son de color anaranjado. Las hembras y los juveniles tienen las partes superiores parduzcas.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Geokichla citrina ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Geokichla citrina Geokichla generoko animalia da. Hegaztien barruko Turdidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Geokichla citrina: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Geokichla citrina Geokichla generoko animalia da. Hegaztien barruko Turdidae familian sailkatua dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Oranssirastas ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Oranssirastas (Geokichla citrina)[2] on rastaiden heimoon kuuluva varpuslintu. Siitä tunnetaan 11 alalajia.[3]

Levinneisyys

Oranssirastasta tavataan Intian niemimaalla, Himalajan alueella, Kiinassa ja Kaakkois-Aasiassa. Lajin kannan kokoa ei tiedetä, mutta sitä on kuvattu paikallisesti yleiseksi ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]

Lähteet

  1. a b c BirdLife International: Geokichla citrina IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 8.2.2014. (englanniksi)
  2. Maailman lintujen suomenkieliset nimet BirdLife Suomi. Viitattu 15.3.2018.
  3. Orange-headed Thrush (Zoothera citrina) IBC. Viitattu 16.5.2013. (englanniksi)
Tämä lintuihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Oranssirastas: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Oranssirastas (Geokichla citrina) on rastaiden heimoon kuuluva varpuslintu. Siitä tunnetaan 11 alalajia.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Grive à tête orange ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Geokichla citrina

La Grive à tête orange (Geokichla citrina) est une espèce de passereaux de la famille des Turdidae.

Description

La grive orange mesure jusqu'à 22 cm de long de la tête à la queue[1].

Chant

Chant de la grive à tête orange et aboiements de chien (33 s)

Répartition

Son aire recouvre partiellement l'Himalaya (jusqu'à 1830m), le sous-continent indien, le sud de la Chine et l'Asie du Sud-Est.

Galerie

Notes et références

  1. Collectif, Histoire naturelle, Flammarion, mars 2016, 650 p. (ISBN 978-2-0813-7859-9), Grive à tête orange page 493
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Grive à tête orange: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Geokichla citrina

La Grive à tête orange (Geokichla citrina) est une espèce de passereaux de la famille des Turdidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Anis merah ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Anis merah (Geokichla citrina) adalah salah satu jenis burung kicau dari keluarga Turdidae dan Genus Geokichla. Burung ini bersifat omnivora, memakan berbagai macam serangga, cacing tanah, dan buah yang dapat dijumpai di beberapa daerah Sub-benua India dan Asia Tenggara berlahan basah dan berakar. Di Indonesia dapat dijumpai dibeberapa daerah seperti kalimantan, jawa, bali dan beberapa daerah lainnya

Di Indonesia dikenal dengan nama Kedhis taien sampi, syiap-syiap (Bali); Manuk cacing kalung (DI.Yogyakarta), Cerbang / Kacer abang (Jawa timur) dan untuk nama pasar dekenal dengan nama Punglor Merah

Deskripsi

Burung anis merah berukuran sedang (20–23 cm) dengan berat tubuh antara (47–67 g)[2], berkepala jingga. Burung dewasa: kepala, tengkuk, dan tubuh bawah jingga terang, tungging putih, tubuh atas abu-abu kebiruan dengan bercak putih di sayap atas. Burung muda bercoret dan bersisik di punggung. Iris coklat, paruh hitam, kaki coklat. Anis merah jantan dan betina sulit dibedakan

Penyebaran

Terdiri dari 11 sub-spesies, dengan daerah persebaran:

  • citrina (Latham, 1790): Bagian timur Himalaya sampai timur laut India, dan di bagian barat dan utara Myanmar. Pada musim dingin bermigrasi ke India bagian selatan sampai Sri langka.
  • cyanota (Jardine & Selby, 1828): India bagian tengah dan selatan.
  • gibsonhilli (Deignan, 1950): Myanmar bagian tengah dan tenggara, Thailand bagian barat daya. Pada musim dingin bermigrasi ke semenanjung malaysia dan Singapura. Diduga juga bermigrasi sampai Sumatra.
  • innotata (Blyth, 1846): China bagian selatan, Myanmar bagian timur, Thailand bagian utara dan tenggara, Indochina bagian barat laut dan selatan. Pada musim dingin bermigrasi ke semenanjung Malaysia.
  • melli (Stresemann, 1923): China bagian selatan.
  • courtoisi (Hartert, 1919): Anhui (China bagian timur).
  • aurimacula (Hartert, 1910): Indochina bagian tengah dan Pulau Hainan.
  • andamanensis (Walden, 1874): Pulau Andaman.
  • albogularis (Blyth, 1847): Pulau Nicobar.
  • aurata (Sharpe, 1888): Pulau kalimantan bagian utara (wilayah Malaysia dan Brunei darrusalam, yaitu di daerah pegunungan kapur G. Kinabalu dan G. Trus Madi).
  • rubecula (Gould, 1836): Java dan Bali.

Kebiasaan

Burung pemalu yang menyukai hutan gelap di dataran rendah dan perbukitan sampai ketinggian 1500 mdpl. Sering mengendap-endap di kelebatan penutupan semak di tanah. Bernyanyi dari tenggeran pohon[3]

Suara

Salah satu burung berkicau paling hebat di kawasan ini dengan nyanyian yang nyaring dan sendu. Suara tanda bahaya yang keras “tirr-tirr-tirr” dan “siiiit” yang bernada tinggi.

Status

Daftar merah IUCN: Kurang mengkhawatirkan (LC)

Perdagangan Internasional: —

Perlindungan:–

Referensi

  1. ^ BirdLife International (2012). "Zoothera citrina". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Diakses tanggal 26 November 2013.
  2. ^ "Orange-headed Thrush (Geokichla citrina)". www.hbw.com (dalam bahasa Inggris). Diakses tanggal 2018-06-14.
  3. ^ Admin. "Anis Merah, Orange-headed thrush (Zoothera Citrina) | Jenis Burung". jenisburung.co (dalam bahasa Inggris). Diakses tanggal 2018-06-14.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Anis merah: Brief Summary ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Anis merah (Geokichla citrina) adalah salah satu jenis burung kicau dari keluarga Turdidae dan Genus Geokichla. Burung ini bersifat omnivora, memakan berbagai macam serangga, cacing tanah, dan buah yang dapat dijumpai di beberapa daerah Sub-benua India dan Asia Tenggara berlahan basah dan berakar. Di Indonesia dapat dijumpai dibeberapa daerah seperti kalimantan, jawa, bali dan beberapa daerah lainnya

Di Indonesia dikenal dengan nama Kedhis taien sampi, syiap-syiap (Bali); Manuk cacing kalung (DI.Yogyakarta), Cerbang / Kacer abang (Jawa timur) dan untuk nama pasar dekenal dengan nama Punglor Merah

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Geokichla citrina ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il tordo dalla testa arancione (Geokichla citrina Latham, 1790)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Turdidi, originario delle aree boscose del subcontinente indiano e del sud-est asiatico.

Il tordo dalla testa arancione è onnivoro, nutrendosi di insetti, lombrichi e frutta. Nidifica sugli alberi, ma non forma stormi.

Note

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Geokichla citrina: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il tordo dalla testa arancione (Geokichla citrina Latham, 1790)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Turdidi, originario delle aree boscose del subcontinente indiano e del sud-est asiatico.

Il tordo dalla testa arancione è onnivoro, nutrendosi di insetti, lombrichi e frutta. Nidifica sugli alberi, ma non forma stormi.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Burung Murai Belanda ( Malaio )

fornecido por wikipedia MS

Burung Murai Batu Belanda adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Zoothera citrina.

Ciri-ciri

Burung Murai Batu Belanda ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Murai Batu Belanda ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Murai Batu Belanda tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Murai Batu Belanda membiak dengan bertelur. Telur Burung Murai Batu Belanda bercangkerang keras.

Habitat

Rujukan

  1. ^ BirdLife International (2004). Zoothera citrina. Senarai Merah Spesies Terancam IUCN 2006. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Dicapai pada 12 May 2006. Database entry includes justification for why this species is of least concern

Pautan luar


Senarai burung Burung merpati A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Pengarang dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia MS

Burung Murai Belanda: Brief Summary ( Malaio )

fornecido por wikipedia MS

Burung Murai Batu Belanda adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Zoothera citrina.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Pengarang dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia MS

Damalijster ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Vogels

De Damalijster (Geokichla citrina; synoniem: Zoothera citrina) is een zangvogel uit de familie Turdidae (lijsters).

Kenmerken

De vogel heeft een lengte tussen 20 en 28,5 cm. Het mannetje heeft een dooiergele kop,nek, buik, borst en flanken. De onderste staartveren zijn wit, evenals de middelste vleugeldekveren. De ogen zijn bruin, de poten grijsbruin en de snavel licht hoornkleurig. Het vrouwtje is over het algemeen veel valer en de gele kleuren neigen meer naar oranje.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort telt 11 ondersoorten:

  • G. c. citrina: van de Himalaya tot noordelijk Myanmar.
  • G. c. cyanota: centraal en zuidelijk India.
  • G. c. innotata: van oostelijk Myanmar en uiterst zuidelijk China tot zuidelijk Indochina.
  • G. c. melli: zuidelijk China.
  • G. c. courtoisi: oostelijk China.
  • G. c. aurimacula: Hainan (nabij zuidoostelijk China), noordoostelijk en centraal Indochina.
  • G. c. andamanensis: de Andamanen.
  • G. c. albogularis: de Nicobaren.
  • G. c. gibsonhilli: centraal en zuidoostelijk Myanmar, zuidwestelijk Thailand.
  • G. c. aurata: noordelijk Borneo.
  • G. c. rubecula: Java en Bali.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
  • Het ABC voor de vogelliefhebber, (1977) Hollandia B.V. Baarn, ISBN 9060459814.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Damalijster: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De Damalijster (Geokichla citrina; synoniem: Zoothera citrina) is een zangvogel uit de familie Turdidae (lijsters).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Orangehuvad trast ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Orangehuvad trast[2] (Geokichla citrina) är en asiatisk fågel i familjen trastar inom ordningen tättingar.[3]

Utbredning och systematik

Orangehuvad trast delas in i tolv underarter med följande utbredning:[3]

Underarten gibsonhilli inkluderas ofta i citrina, liksom orientis i rubecula.[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal till följd av habitatförstörelse och fångst för burfågelindustrin. Den minskar dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som lokalt vanlig.[5]

Bilder

Noter

  1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Geokichla citrina Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
  4. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2018. IOC World Bird List (v 8.1). doi : 10.14344/IOC.ML.8.1.
  5. ^ Clement, P.; Hathway, R. 2000. Thrushes. Christopher Helm, London.

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Orangehuvad trast: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Orangehuvad trast (Geokichla citrina) är en asiatisk fågel i familjen trastar inom ordningen tättingar.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Квічаль вогнистоголовий ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK
  1. BirdLife International (2012). Zoothera citrina: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
  2. Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Квічаль вогнистоголовий: Brief Summary ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK
BirdLife International (2012). Zoothera citrina: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013 Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Geokichla citrina ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Geokichla citrina là một loài chim trong họ Turdidae.[2]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ BirdLife International. 2012. Zoothera citrina. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. Downloaded on ngày 3 tháng 6 năm 2013.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Geokichla citrina: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Geokichla citrina là một loài chim trong họ Turdidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

橙头地鸫 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科
二名法 Geokichla citrina
(Latham 1790)[2]

橙头地鸫学名Geokichla citrina )为鶲科地鸫属鸟类,俗名黑耳地鸫。分布于东南亚不丹印度孟加拉斯里兰卡缅甸泰国老挝柬埔寨越南马来西亚以及中国大陆贵州湖北安徽广东海南广西云南等地,常见于在海南多在地面活动、在云南潞西见于海拔1250米的三台山上、栖于榕树等高大乔木上、在贵州望谟以及见于海拔700米的阔叶林中。该物种的模式产地在印度东北部阿萨姆邦察查县(Cachar)。[2]

亚种

  • G. c. albogularis 全年棲息在尼科巴群島
  • G. c. andamanensis 全年棲息在安達曼群島。
  • G. c. aurata 全年棲息在婆羅洲北部的山脈
  • 橙头地鸫海南亚种学名Geokichla citrina aurimacula)。分布于越南以及中国大陆海南等地。该物种的模式产地在海南。[3]
  • 橙头地鸫指名亚种学名Geokichla citrina citrina)。
  • 橙头地鸫安徽亚种学名Geokichla citrina courtoisi),是中国的特有物种。分布于安徽湖北等地。该物种的模式产地在安徽霍山[4]
  • G. c. cyanotus 主要居住在印度半島南部的喀拉拉邦。喉嚨和臉部兩側為白色,從眼睛下方向下延伸兩條黑色條紋。
  • G. c. gibsonhilli 在緬甸南部及泰國南部繁殖,冬季出現在泰國半島的較低海拔的南部、泰國灣的島嶼上,或馬來西亞。
  • 橙头地鸫云南亚种学名Geokichla citrina innotota)。分布于缅甸、泰国、老挝、柬埔寨、越南、马来西亚以及中国大陆云南等地。该物种的模式产地在印度NicobarIs.及马来亚。[5]
  • 橙头地鸫两广亚种学名Geokichla citrina melli),是中国的特有物种。分布于广东广西贵州等地。该物种的模式产地在安徽霍山。[6]
  • G. c. orientis 東爪哇和巴厘島,在西部過度為 G. c. rubecula。
  • G. c. rubecula 全年棲息在西爪哇。

参考文献

  1. ^ Geokichla citrina. IUCN Red List of Threatened Species 2010. International Union for Conservation of Nature. 2009.
  2. ^ 2.0 2.1 中国科学院动物研究所. 橙头地鸫. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-04-04]. (原始内容存档于2016-03-05).
  3. ^ 中国科学院动物研究所. 橙头地鸫海南亚种. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-04-04]. (原始内容存档于2016-03-05).
  4. ^ 中国科学院动物研究所. 橙头地鸫安徽亚种. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-04-04]. (原始内容存档于2016-03-05).
  5. ^ 中国科学院动物研究所. 橙头地鸫云南亚种. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-04-04]. (原始内容存档于2016-03-05).
  6. ^ 中国科学院动物研究所. 橙头地鸫两广亚种. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-04-04]. (原始内容存档于2016-03-05).
 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:橙头地鸫  src= 维基物种中的分类信息:橙头地鸫
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

橙头地鸫: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

橙头地鸫(学名:Geokichla citrina )为鶲科地鸫属鸟类,俗名黑耳地鸫。分布于东南亚不丹印度孟加拉斯里兰卡缅甸泰国老挝柬埔寨越南马来西亚以及中国大陆贵州湖北安徽广东海南广西云南等地,常见于在海南多在地面活动、在云南潞西见于海拔1250米的三台山上、栖于榕树等高大乔木上、在贵州望谟以及见于海拔700米的阔叶林中。该物种的模式产地在印度东北部阿萨姆邦察查县(Cachar)。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科