nomes no trilho de navegação
Puccinia coronata ist eine Ständerpilzart aus der Ordnung der Rostpilze (Pucciniales). Der Pilz ist ein Endoparasit von Kreuzdorn, Ölweiden und Berchemia sowie einer Vielzahl an Süßgrasgattungen. Symptome des Befalls durch die Art sind Rostflecken und Pusteln auf den Blattoberflächen der Wirtspflanzen. Sie ist weltweit verbreitet.
Puccinia coronata ist mit bloßem Auge nur anhand der auf der Oberfläche des Wirtes hervortretenden Sporenlager zu erkennen. Sie wachsen in Nestern, die als gelbliche bis braune Flecken und Pusteln auf den Blattoberflächen erscheinen.
Das Myzel von Puccinia coronata wächst wie bei allen Puccinia-Arten interzellulär und bildet Saugfäden, die in das Speichergewebe des Wirtes wachsen. Ihre Spermogonien sind unbekannt. Die weißlichen Aecien der Art wachsen überwiegend unterseitig in Gruppen auf der Oberfläche der Wirtsblätter. Ihre hellgelblichen Aeciosporen sind 16–24 × 15–19 µm groß und warzig. Die beid- oder überwiegend unterseitig wachsenden Uredien des Pilzes sind gelb bis gelbbraun, sie besitzen farblose Paraphysen. Die hell gelblichen bis fast farblosen Uredosporen der Art sind 19–25 × 17–21 µm groß, ellipsoid bis breitellipsoid und stachelwarzig. Die beidseitig wachsenden Telien der Art sind schwärzlich, lang bedeckt und mit Paraphysen versehen. Die gold- bis kastanienbraunen Teliosporen sind zweizellig, in der Regel keulenförmig und apikal gekrönt, runzlig und meist 36–65 × 14–19 µm groß. Ihr Stiel ist gelblich bis bräunlich und kurz. Das an eine Krone erinnernde Aussehen dieser Sporen ist Ursache für die Bezeichnung Kronenrost.
Das bekannte Verbreitungsgebiet von Puccinia coronata umfasst die gesamte Welt.
Die Wirtspflanzen von Puccinia coronata sind für den Haplonten Kreuzdorn-, Ölweiden- und Berchemia-Arten, für den Dikaryonten zahlreiche verschiedene Gattungen der Süßgräser. Der Pilz ernährt sich von den im Speichergewebe der Pflanzen vorhandenen Nährstoffen, seine Sporenlager brechen später durch die Blattoberfläche und setzen Sporen frei. Die Art durchläuft einen makrozyklischen Entwicklungszyklus mit Spermogonien, Aecien, Telien und Uredien. Als heteroöker Parasit macht sie einen Wirtswechsel durch.
Puccinia coronata ist eine Ständerpilzart aus der Ordnung der Rostpilze (Pucciniales). Der Pilz ist ein Endoparasit von Kreuzdorn, Ölweiden und Berchemia sowie einer Vielzahl an Süßgrasgattungen. Symptome des Befalls durch die Art sind Rostflecken und Pusteln auf den Blattoberflächen der Wirtspflanzen. Sie ist weltweit verbreitet.
Puccinia coronata is a plant pathogen and causal agent of oat and barley crown rust. The pathogen occurs worldwide, infecting both wild and cultivated oats. Crown rust poses a threat to barley production, because the first infections in barley occur early in the season from local inoculum.[1] Crown rusts have evolved many different physiological races within different species in response to host resistance. Each pathogenic race can attack a specific line of plants within the species typical host. For example, there are over 290 races of P. coronata.[2] Crops with resistant phenotypes are often released, but within a few years virulent races have arisen and P. coronata can infect them.[3]
Uredinia are linear, light orange, and occur mostly on the leaf blades but occasionally occur also on leaf sheaths, peduncles and awns. Extensive chlorosis is often associated with the uredinia. Telia are mostly linear, black to dark brown, and are covered by the host epidermis.[4] Although infection by crown rust does not usually kill whole plants, it does kill individual leaves of the plants. Necrotic areas of infected leaves reflect tissue death. The expansion of disease-dependent chlorosis and necrosis greatly reduces photosynthetic processes and the overall physiological functioning of the infected plant, which in turn reduces growth and crop yields.[5] In addition, if plants are badly infected, they become more sensitive to drought conditions which can cause death.[6]
Teliospores on barley straw and residue of susceptible grasses left in the field germinate in the spring and produce basidiospores that infect Rhamnus cathartica. Pycnial and aecial stages are produced on the alternate host. Aeciospores from R. cathartica are the primary inoculum for infecting barley. The primary infections, which can occur as early as the three leaf stage of barley in the spring, develop into uredinia. Urediniospores produced in the uredinia repeat the infection process, and the fungus undergoes several cycles of reproduction on barley during the growing season. Spread by wind-borne urediniospores can carry the fungus some distance from the R. cathartica bushes that were the original sources of primary inoculum, although such secondary spread seems much less extensive than that for oat crown rust.[4] In fact, P. c. f. sp. avenae can remain viable over dispersal distances of several hundred miles.[6]
Barley crown rust can infect rye as well as barley. In addition, it also infects a number of wild grasses including quackgrass (Elymus repens), slender wheatgrass (E. tranchycaulus), western wheatgrass (Pascopyrum smithii), foxtail barley (Hordeum jubatum), and several wheatgrasses (Elytrigia spp.) and wild rye grasses (Elymus spp. and Leymus spp.). The fungus readily forms telia on these hosts, which serve as a reservoir of overwintering teliospores. Quackgrass may be the most important reservoir for overwintering telia. This ubiquitous, perennial weed is very susceptible to the rust and is often found growing near Rhamnus.
Uredinial/telial stages also occur on a wide range of grass species (Poaceae) in the genera Agrostis, Arrhenatherum, Bromus, Calamagrostis, Elymus, Festuca, Glyceria, Holcus, Hordeum, Lolium, Poa and Schedonorus etc. Recent molecular studies suggest that with high intraspecific genetic variation, Puccinia coronata harbors multiple phylogenetic lineages. Seven phylogenetic species are recognized based on host specificity, morphology and multi-gene phylogenetic analyses, namely P. coronata s.str., P. coronati-agrostidis, P. coronati-brevispora, P. coronati-calamagrostidis, P. coronati-hordei, P. coronati-japonica, and P. coronati-longispora. Puccinia coronata s.str. is further divided into two varieties: P. coronata var. avenae and P. coronata var. coronata. The former is composed of two formae speciales: P. coronata var. avenae f. sp. avenae and P. coronata var. avenae f. sp. graminicola. The crown rust pathogen on oats belongs to P. coronata var. avenae f. sp. avenae.[7][8]
Sources of resistance to crown rust have been identified in barley germplasm from diverse regions, but most malting barley cultivars currently grown in the northern Great Plains of North America are susceptible to crown rust.[1] Typically P. coronata can overcome resistant gene within five years, making it difficult for researchers to control its damaging effects on the oat production industry. Agricultural Research Service researchers have introduced individual genes that produce proteins believed to recognize crown rust and trigger a defensive response within the plant.[9] Because of P. coronata’s quick ability to adapt to resistant strains of oat, researchers have had to turn to a new variety of oat (A. barbata), which is commonly considered a weed, for new resistant genes. In lab studies A. barbata has done remarkably well in conferring resistance to various strains of crown rust. The main goal of the researchers is to not only confer resistance to crown rust, but also to develop oat varieties with additional desirable traits such as high yield and drought tolerance.[9]
Research into P. coronata on A. sativa/oat crown rust has been foundational to the understanding and definition of "tolerance" in phytopathology. In 1958 Caldwell et al. defined tolerance as that which "enabl[es] a susceptible plant to endure severe attack by a rust fungus without sustaining severe losses in yield or quality." Although they noted that most interest was in breeding for hypersensitive responses, they located, differentiated, quantified, and defined "tolerance" for the first time in cultivars prevalent in the United States.[10][11][12]
Puccinia coronata is a plant pathogen and causal agent of oat and barley crown rust. The pathogen occurs worldwide, infecting both wild and cultivated oats. Crown rust poses a threat to barley production, because the first infections in barley occur early in the season from local inoculum. Crown rusts have evolved many different physiological races within different species in response to host resistance. Each pathogenic race can attack a specific line of plants within the species typical host. For example, there are over 290 races of P. coronata. Crops with resistant phenotypes are often released, but within a few years virulent races have arisen and P. coronata can infect them.
Auzu vainagrūsa ir rūsas sēnes Puccinia coronata izraisīta graudaugu rūsa. Slimība attīstās uz auzu un savvaļas stiebrzāļu lapām, lapu makstīm, retāk uz stiebriem un plēksnēm. Sēnes pustulas ir koši oranžas.
Puccinia coronata Corda – gatunek grzybów należący do rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Grzyb mikroskopijny, pasożyt wywołujący chorobę owsa i jęczmienia zwaną rdzą koronową[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Puccinia, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Badania molekularne sugerują dużą zmienność genetyczną w obrębie gatunku. Wydaje się, że przedstawiciele Puccinia coronata należą do siedmiu linii filogenetycznych, które można odróżnić na podstawie specyficzności względem żywiciela, morfologii, ewentualnie za pomocą badań genetycznych. Są to: P. coronata, P. coronati-agrostidis, P. coronati-brevispora, P. coronati-calamagrostidis, P. coronati-hordei, P. coronati-japonica, P. coronati-longispora. Linia Puccinia coronata dzieli się jeszcze na odmianę P. coronata var. avenae oraz P. coronata var. coronata. Pierwsza odmiana składa się z dwóch form: f. sp. avenae oraz f. sp. graminicola. Rdza koronowa posożytująca na owsie należy do P. coronata var. avenae f. sp. avenae[3]. Według Index Fungorum jednak są to synonimy. Opisano jeszcze wiele innych form i odmian, wszystkie jednakże według Index Fungorum są synonimami. Pozostałe synonimy[4]:
Po zimie teliospory przetrwałe na resztkach traw kiełkują w podstawki, które w wyniku podziału redukcyjnego wytwarzają bazydiospory. Te z kolei mogą rozwijać się na organizmie żywiciela pośredniego, którym jest szakłak pospolity lub kruszyna pospolita. Na jego liściach rozwijają się kolejno pyknidia na stronie wierzchniej i ecja na spodniej stronie blaszek. Stadium pośrednie między wspomnianymi formami stanowią pykniospory wędrujące poprzecznie przez tkanki liścia. Następną formę inwazyjną stanowią ecjospory produkowane w ecjach, skąd rozprzestrzeniają się w środowisku. Za ich pośrednictwem wiosną na jęczmieniu mogą zostać wytworzone pasożytnicze uredia już w fazie trzech liści. Na urediach wytwarzane są urediospory, które infekują zboża z wytworzeniem kolejnych urediów. Cykl uredia-urediospory-uredia powtarza się wiele razy podczas sezonu wegetacyjnego. Rozprzestrzeniane przez wiatr urediospory mogą rozprzestrzeniać grzyba na pewne odległości od organizmu żywiciela pierwotnego. Zasięg rozprzestrzeniania się pasożyta w ciągu sezonu wegetacyjnego może wynosić setki kilometrów[5].
Uredinia bądź telia można spotkać u wielu gatunków traw (Poaceae) należących do rodzajów mietlica (Agrostis), rajgras (Arrhenatherum), stokłosa (Bromus), trzcinnik (Calamagrostis), perz (Elymus), kostrzewa (Festuca), manna (Glyceria), kłosówka (Holcus), jęczmień (Hordeum), życica (Lolium), wiechlina (Poa) itp. Żywicielem pośrednim jest szakłak pospolity lub kruszyna pospolita[3].
Puccinia coronata Corda – gatunek grzybów należący do rodziny rdzowatych (Pucciniaceae). Grzyb mikroskopijny, pasożyt wywołujący chorobę owsa i jęczmienia zwaną rdzą koronową.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
