nomes no trilho de navegação
Edibility:
P. ostreatus is both edible and delicious. Its taste can be described as mild or nutty, with hints of seafood or an oyster-like taste when cooked. It is commercially cultivated across the world. Nutritionally, these mushrooms are a good source of protein, potassium, fiber and carbohydrates. Additionally they contain low levels of many vitamins and minerals such as calcium, niacin, sodium, and vitamins B5 and D (Stamets 2005).
Medicinal:
P. ostreatus has many potential medicinal uses. It naturally produces isomers of lovastatin, which are well-documented blood cholesterol reducing compounds (Chen et al. 2012). Ubiquitin proteins have also been identified in these mushrooms that have antiviral, and even anti-HIV properties. Studies conducted on rats have also shown oyster mushroom rich diets to inhibit tumor growth and protect from chemicals that induce colon cancer. Though very few people are allergic to these mushrooms when cooked, an estimated 10% of Americans and Europeans may be allergic to raw extracts (Stamets 2005).
Mycoremediation:
One of the most attractive features of this fungus is its adaptability to a wide range of substrate material. Compatible substrates include, but are not limited to: living trees, dead logs, paper, straw, wood, seeds, and coffee grounds. Even toxic compounds often fail to inhibit growth of these persistent fungi. P. ostreatus has demonstrated an ability to break down the core molecular components of oil (Pozdnyakova et al. 2008), creosote (Polcaro et al. 2008), pesticides (Karas et al. 2011, Purnomo et al. 2010), herbicides (Balesteros et al. 2014), waste from munitions production (Axtell et al. 2000), and other industrial toxins such as olive mill wastewater (Olivieri et al. 2006). It has also been shown to be both tolerant of high levels of heavy metal, and able to extract and concentrate these from its substrate (Javaid et al. 2011, Stamets 2005).
P. ostreatus was first described in 1774 in Austria by Nikolaus Joseph von Jacquin. Originally placed in the genus Agaricus, it was transferred to the genus Pleurotus in 1871. Fruiting bodies are very similar to many other species within the genus Pleurotus, notably P. pulmonarius and P. sapidus. Mating compatibility tests between P. ostreauts and these other species have been able to establish which morphological variants can be accurately placed in this species (Petersen et al. 2014).
Plants/saprophyte or parasite:
Quercus – oak
Alnus – alder
Acer – maple, sycamore
Populus – aspen, cottonwood, poplar
Fraxinus – ash
Fagus – beech
Betula – birch
Ulmus – elm
Salix – willow
Bacteria/nitrogen fixing symbiont
Bradyrhizobium
Found mostly on hardwood logs and stumps, and occasionally on conifers, P. ostreatus can be found on both living and dead hosts. Though mostly saprophytic, it can become a parasite upon a stressed host. Preferred hosts include cottonwood, oak, alder, maple, aspen, ash, beech, birch, elm, willow, poplar, and sycamore. Colonies may also be found on other decomposing material such as hay bales or discarded coffee grounds. Colonies of fruiting bodies are rarely singular, and are more commonly found in shelving masses and gregarious clusters. A single infected host can be capable of producing hundreds of pounds of mushroom biomass. Mushrooms form in temperatures between 40 and 75 degrees Fahrenheit (Arora 1979, Stamets 2005). P ostreatus often forms a symbiosis with the Gram-negative soil bacteria Bradyrhizobium, in which it trades carbohydrates for atmospheric nitrogen fixed by the bacteria (Jayasinghearachchi 2004).
P. ostreatus is characterized by a 4-20 cm cap of oyster or fan shape. Caps range from convex to plane or funnel shaped and has a smooth surface. Color is variable, usually white or gray but can be grayish-brown, tan, or dark brown, and may turn a yellowish hue in old age. Blue and pink sporocarps can be found as well, but are less common. Flesh is thick, white, and soft, becoming thicker near the stipe. Stalk may be absent, but if present is usually 0.5-4 cm long and thick, stout, and off-center or lateral, is solid, dry and usually hairy or downy at the base. Lamellae are broad and decurrent (when a stalk is present), white or grayish in color but range to yellowish in old age. No veil is present. Spore prints are white to pale lilac or lilac-gray. Spores are oblong or elliptical, smooth, and 7-9 x 3-4 microns in dimension (Arora 1979).
Many varieties can be found throughout most of the hardwood and fir forests worldwide. Sporocarps grow mainly in the spring in the temperate zone, but often grow in the fall in western North America. They thrive in temperatures between 40 and 75 degrees Fahrenheit (Stamets 2005). In the tropics, fruiting can occur year-round in favorable moisture conditions (Mata 1999).
Many varieties can be found throughout most of the hardwood and fir forests worldwide. Sporocarps grow mainly in the spring in the temperate zone, but often grow in the fall in western North America. They thrive in temperatures between 40 and 75 degrees Fahrenheit (Stamets 2005). In the tropics, fruiting can occur year-round in favorable moisture conditions (Mata 1999).
The oyster mushroom Pleurotus ostreatus is one of the most easily cultivated mushrooms in the world. It is renowned for both its wide range of substrate compatibility and its mild, nutty, oyster-like flavor when cooked. This fungus has also been reported to have a wide array of non-edible uses from mycoremediation to medical applications. Fruiting bodies are fairly large (up to 20 cm), fleshy shelf-like mushrooms of colors ranging from white to gray or brown, and occasionally have yellow, pink, or blue tones. They can be found growing either as individuals or gregarious clusters (Stamets 2005). Sporophytes can be difficult to distinguish from two other species of the genus Pleurotus: P. pulmonarius and P. populinus (Petersen et al. 2014)
P. ostreatus is a widespread white-rot fungus throughout the Americas, Europe, Asia, Northern Africa, and Australia (Mata 1999). It is mainly saprophytic, but can be a facultative parasite on a stressed host. Sporophytes can be found growing naturally on both living and dead trees of a wide array of broadleaf hardwoods and conifers. Many different subspecies, varieties, and strains can be found within this species, but there are two major ecotypes: brown forms from North America and blue/brown forms from Europe (Stamets 2005).
Guidance for identification (German text)
La superficie fértil está formada por láminas (lamelas) de color blanco, muy próximas entre sí.
Estípite ausente o reducido, de 0,3-1 cm de largo y 0,5-1,5 cm de ancho, en posición central o lateral, algunas veces con forma de tapón y de color blanco a blanco amarillento.
.
La gírgola, champiñón ostra o pleuroto en forma d'ostra (Pleurotus ostreatus) ye un fungu comestible, estrechamente emparentáu cola cogorda de cardu (Pleurotus eryngii), que se consume llargamente pol so sabor y la facilidá de la so identificación.
Tanto'l nome común como'l llatín referir a la forma d'esta especie de cogorda. El vocablu llatín pleurotus (pie movíu) referir a la crecedera del estípite (pie) con respectu al sombreru o pileu, ente que la pallabra llatina ostreatus (ostra) referir a la forma del sombreru en sí, que s'asemeya al bivalvu del mesmu nome. En chinu estes cogordes son llamaes píng gū (平菇; lliteralmente "Hongu planu").
P. ostreatus presenta un sombreru de 5 a 20 cm de diámetru, col pie movíu escontra un llau y creciendo davezu al pie de otros exemplares superpuestos. La superficie ye llisa y brillosa; de color gris o gris escuru, y n'ocasiones gris pardu o azuláu. El marxe del sombreru camuda cola edá, siendo endolcáu nos exemplares nuevu y abierto nos adultos. Tien les llámines apertaes, delgaes, decurrentes y de color ablancazáu. La carne ye firme, daqué dura nos exemplares adultos, y de sabor y golor prestosu. Crez naturalmente na superficie de toconos y tueros de maderes blandes como'l chopu, la faya o'l sauce, ente otros. Abondo común.
Ye habitual el so tracamundiu con otros Pleurotus, como Pleurotus pulmonarius más pequeñu y de color ablancazáu. Pola so calidá de bon comestible ye llargamente cultiváu pal so comercialización.
La cogorda d'ostra, como otres cogordes, representa una fonte importante de seleniu. El seleniu ye bien importante pal metabolismu humanu, y demostró ser unu de los micronutrientes que tienen un mayor efeutu antiosidante y de proteición contra dellos tipos de cáncer. El so altu conteníu en polisacáridos trai una aición beneficiosa sobre'l sistema inmunolóxicu.
Comparte col restu de cogordes comestibles el fechu de contener un tipu de glúcidos que les enzimes humanes nun pueden dixerir, pero que pueden ser lleldaos parcialmente poles bacteries del colon de manera que se porten nel aparatu dixestivu humanu de manera similar a la fibra alimentaria. La fibra y estos glúcidos encher cola agua y regulen el tránsitu intestinal. Les cogordes tamién aumenten la escreción d'acedos biliares y tienen propiedaes antiosidantes y hipocolesterolemiantes.
La cogorda d'ostra ye un fungu bien apreciáu na gastronomía, pero daqué menos qu'otru Pleurotus, la cogorda de cardu-
..
La gírgola, champiñón ostra o pleuroto en forma d'ostra (Pleurotus ostreatus) ye un fungu comestible, estrechamente emparentáu cola cogorda de cardu (Pleurotus eryngii), que se consume llargamente pol so sabor y la facilidá de la so identificación.
L'auriana, pollancró, orellana de pollancre, orellana, gírgola orellana, gírgola d'arbre, gírgola de bec, gírgola o de vegades giragola (Pleurotus ostreatus) és un bolet comestible de l'ordre dels agaricals. Els cossos fructífers surten l'estiu i la tardor. Neix a soques d'arbres morts de planifolis i caducifolis.
La gírgola orellana és, com el cep i altres bolets, una font important de seleni. El seleni és molt important per al metabolisme humà, i ha demostrat ser un dels micronutrients que posseeixen un major efecte antioxidant i de protecció contra alguns tipus de càncer. Tant la gírgola com la gírgola de panicat tenen un alt contingut en polisacàrids i tenen una acció beneficiosa sobre el sistema immunològic.[1]
Comparteix amb la resta de bolets comestibles el fet de contenir un tipus de glúcids que els enzims humans no poden digerir, però que poden ser fermentats parcialment pels bacteris del còlon de manera que es comporten a l'aparell digestiu humà de manera similar a la fibra alimentària. La fibra i aquests glúcids s'inflen amb l'aigua i regulen el trànsit intestinal. Els bolets també augmenten l'excreció d'àcids biliars i tenen propietats antioxidants i hipocolesterolemiants.[1]
La gírgola orellana és un bolet molt apreciat a la gastronomia, però una mica menys que un altre Pleurotus, la gírgola de card (Pleurotus eryngii).[2]
L'auriana, pollancró, orellana de pollancre, orellana, gírgola orellana, gírgola d'arbre, gírgola de bec, gírgola o de vegades giragola (Pleurotus ostreatus) és un bolet comestible de l'ordre dels agaricals. Els cossos fructífers surten l'estiu i la tardor. Neix a soques d'arbres morts de planifolis i caducifolis.
Hlíva ústřičná (Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm., Führer Pilzk.: 24, 104 (1871)) je jedlá dřevokazná houba z čeledi hlívovitých.
Roste od konce léta až do zimy, při mírné zimě často i na jaře, na živých nebo odumřelých kmenech listnatých stromů, zejména na bucích, vrbách, ořešácích, břízách, topolech nebo jeřabinách. Pěstuje se i uměle, jak průmyslově tak i v domácích podmínkách.
Je velmi podobná hlívě plicní, která sice také roste na podobných stromech, ale od jara do podzimu a má světlejší barvu.
Hlíva ústřičná je široce rozšířená houba rostoucí po celém světě, roste v mírném pásmu i v subtropických lesích.
V roce 1917 zveřejnil německý mykolog R. Falck výsledky prvních pokusů s pěstováním hlívy ústřičné v laboratorních podmínkách. V 60. letech 20. století ve výzkumech pokračovaly asijské země jako Čína, Filipíny nebo Thajsko. Ty jsou v současnosti společně s Pákistánem, Nigérií a USA největšími světovými producenty hlívy ústřičné. V Československu se pěstováním hlívy začal na přelomu let 1964/1965 zabývat tým ve Výzkumném ústavu liehovarov a konzervární LIKO v Bratislavě pod vedením RNDr. A. Ginterové, CSc. Další výzkum probíhal i v Mikrobiologickém ústavu ČSAV v Praze, ve Školním zemědělském podniku v Novém Jičíně a na dalších místech. Velký boom průmyslového pěstování nastal po roce 1982, kdy byly v tehdejším Československu zakládány velké pěstírny. Po listopadu 1989 však kvůli dovozu začala výroba stagnovat. Celosvětově je po žampionech a šiitake třetí nejdůležitější pěstovanou houbou, ročně se jí vypěstuje kolem 2,5 milionu tun.
Hlíva ústřičná je jedlá houba s všestranným použitím jak do hotových jídel, tak k nakládání do octa nebo sušení. Je to vynikající surovina pro polévky a omáčky, dobře chutná i konzervovaná v různých nálevech a kombinacích se zeleninou. Běžně se konzumují pouze klobouky hub, ale tuhé třeně se dají usušit a rozemlít na tzv. houbový prášek, který se používá jako aromatické houbové koření. Je výtečná i uzená.[1]
V Rusku je oblíbená zkvašená jako kysané zelí.
Konzumace hlívy díky obsahu polysacharidickému β-(1,3/1,6)-D-glukanu (pleuran) příznivě ovlivňuje hladinu cholesterolu v krvi, zvyšuje odolnost proti infekcím, zvyšuje i tvorbu červených krvinek mimo kostní dřeň. Má i účinky proti zánětlivým onemocněním, virovým, bakteriálním a plísňovým chorobám, proti hemeroidům, ekzémům, při léčení popálenin atd.[1]
Hlíva je přírodním zdrojem látek ze skupiny statinů. Studie prokázaly že hlíva obsahuje 0,4–2,7 % statinů v sušině.[2] Obsahuje i β-glukany, také terpeny, zejména pleurotin, který je antibiotickou a antitrombotickou látkou. V mnoha pokusech s konzumací sušené hlívy při dietě u zvířat byl zaznamenán úbytek cholesterolu.
Hlíva je také jednou z mála „masožravých“ hub. Její mycelium dokáže otrávit a zabít organismy ze skupiny hlístic.[3][4] Předpokládá se, že jde o způsob, jakým může houba získat dusík. Hlíva ústřičná obsahuje i malé množství arabitolu, který může u některých lidí způsobit střevní potíže. Může mít i projímavé účinky.
Obrázky, zvuky či videa k tématu hlíva ústřičná ve Wikimedia Commons
Galerie hlíva ústřičná ve Wikimedia CommonsHlíva ústřičná (Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm., Führer Pilzk.: 24, 104 (1871)) je jedlá dřevokazná houba z čeledi hlívovitých.
Almindelig østershat (Pleurotus ostreatus) er en veddestruerende svamp, som lever på løvtræer, ofte almindelig bøg, men også gerne på f.eks. Birk, lind og almindelig hestekastanje. Svampen efterlader et karakteristisk hvidmuld, men også udefra kan man se, om et træ er angrebet. I så fald viser svampen sig nemlig som hvide huller i barken.
Frugtlegemet er meget foranderligt både på over- og undersiden. Om sommeren kan hatten være helt hvid, lysegul, brun eller gråbrun, men om vinteren er den stålblå. Lamellerne er nedløbende på stokken, af og til forbundne eller gaffeldelte og hvide eller grålige. Stokken er kort og bærer hatten i siden eller ved randen. Frugtlegemerne optræder for det meste i bundter med 20-30 hatte samlet, men man træffer også enkeltsiddede frugtlegemer. Svampen kan danne frugtlegemer både i sommer- og vintertiden, men den er mest kendt som en udpræget vintersvamp, hvor hattene kan overleve selv længere frostperioder. Den trives derimod ikke i varmt, subtropisk klima.
Ud over at være en grådig ødelægger af træ, stof og papir er Almindelig Østershat også en god spisesvamp med en fin, mild smag. Desuden har den den fordel, at den lader sig dyrke under haveforhold, nemlig ved at man poder indkøbt mycelium på f.eks. en træstub.
Almindelig østershat (Pleurotus ostreatus) er en veddestruerende svamp, som lever på løvtræer, ofte almindelig bøg, men også gerne på f.eks. Birk, lind og almindelig hestekastanje. Svampen efterlader et karakteristisk hvidmuld, men også udefra kan man se, om et træ er angrebet. I så fald viser svampen sig nemlig som hvide huller i barken.
Frugtlegemet er meget foranderligt både på over- og undersiden. Om sommeren kan hatten være helt hvid, lysegul, brun eller gråbrun, men om vinteren er den stålblå. Lamellerne er nedløbende på stokken, af og til forbundne eller gaffeldelte og hvide eller grålige. Stokken er kort og bærer hatten i siden eller ved randen. Frugtlegemerne optræder for det meste i bundter med 20-30 hatte samlet, men man træffer også enkeltsiddede frugtlegemer. Svampen kan danne frugtlegemer både i sommer- og vintertiden, men den er mest kendt som en udpræget vintersvamp, hvor hattene kan overleve selv længere frostperioder. Den trives derimod ikke i varmt, subtropisk klima.
Ud over at være en grådig ødelægger af træ, stof og papir er Almindelig Østershat også en god spisesvamp med en fin, mild smag. Desuden har den den fordel, at den lader sig dyrke under haveforhold, nemlig ved at man poder indkøbt mycelium på f.eks. en træstub.
Der Austern-Seitling oder Austernpilz (Pleurotus ostreatus) ist eine Pilzart aus der Familie der Seitlingsverwandten.
Im Handel angebotene, kultivierte Fruchtkörper können ein von Wildformen abweichendes Aussehen zeigen.
Der Austern-Seitling erscheint meist in dichten Büscheln am Substrat. Die einzelnen Fruchtkörper haben zunächst eine zungen- bis spatelförmige Form und später einen muschel- bis halbkreisförmigen Habitus.
Der Stiel ist 1–4 cm lang, 1–3 cm breit und sitzt meist seitlich am Hut an. Er kann auch nur rudimentär ausgebildet sein. Die Oberfläche ist fein filzig, am Grund auch zottig strukturiert.
Der Hut kann einen Durchmesser von 5–25 cm erreichen. Junge Exemplare besitzen eingerollte Ränder, die im Alter lappig einreißen. Die Huthaut ist glatt, kahl und glänzend, manchmal faserig und trocken. Das Farbspektrum reicht von blaugrau, schiefer- bis schwarzgrau über dunkelbraun bis hin zu olivbräunlich.
Die Lamellen an der Unterseite sind weißlich und stehen gedrängt. Sie laufen deutlich am Stiel herab und verzweigen maschenartig. Das reichlich abgegebene Sporenpulver ist weiß.
Auch das Fleisch ist weiß, selten bräunlich, hat jung eine weiche Konsistenz und riecht angenehm. Im Alter wird es rasch zäh und riecht dann muffig.
Der Austern-Seitling ist ein Saprobiont oder Schwächeparasit hauptsächlich an Laubhölzern, insbesondere Buchen, und seltener an Nadelholz.[1] In Deutschland wählt er vorwiegend die Rotbuche als Substrat. Der Pilz besiedelt in der Regel das Stammholz und dickere Äste – an stehenden Bäumen können die Fruchtkörper in mehreren Metern Höhe erscheinen. Er wächst gern in dichten Büscheln. In Kultur wächst der Austern-Seitling auf diversen Substraten wie beispielsweise Stroh, Papier, Kaffeesatz, Fruchtfleisch von Kaffeebohnen und auf Weizenkörnern.
Mitteleuropäische Stämme des Austern-Seitlings fruktifizieren erst bei niedrigen Temperaturen; Bresinsky fand heraus, dass als Auslösereiz für ihre Entwicklung Temperaturen von unter 11 °C notwendig sind. Die gebildeten Fruchtkörper können Frostperioden überdauern und sporulieren auch noch bei Temperaturen unter dem Gefrierpunkt (nach Bresinsky bis zu −2,8 °C). Dementsprechend ist die Art in Mitteleuropa ein „Winterpilz“.
In Kultur sind vornehmlich aus Florida stammende Formen, die als cv. „Florida“ bezeichnet werden; diese Formen sind zur Fruktifikation nicht auf den Kältereiz angewiesen, sie sind etwas heller als die mitteleuropäische Wildform.
Der Austern-Seitling ist einer der wenigen omnivoren Pilze; er kann neben pflanzlichem Material nicht nur Bakterien verwerten, sondern als nematophager Pilz auch Fadenwürmer, die er mithilfe seiner Toxocysten vergiftet. Die Toxocysten sind blastokonidienähnliche eiförmige Strukturen in einem umhüllten Flüssigkeitstropfen, der ein Toxin enthält, das Nematoden bei Kontakt lähmt.[2] Pilzhyphen dringen in die gelähmten bzw. getöteten Älchen ein, die sodann verdaut werden.[3]
Der Austern-Seitling in seiner typischen Form ist relativ leicht kenntlich. Jedoch kann insbesondere die Unterscheidung weißlicher Sommerformen des Austern-Seitlings von anderen essbaren Vertretern der Gattung Seitlinge (Pleurotus) schwierig sein.
Der Austern-Seitling ist fast überall auf der Welt in gemäßigten und subtropischen Wäldern verbreitet, fehlt jedoch im pazifischen Nordwesten Nordamerikas, wo stattdessen Pleurotus populinus (Espen-Austernpilz) und auch der Lungen-Seitling zu finden sind.[4]
Austern-Seitlinge sind beliebte Speisepilze und werden in großen Mengen kultiviert. Sie kommen als Kalbfleischpilz (und unter anderen Fantasienamen) in den Handel. Als Substrat dienen hauptsächlich Holz und Stroh, daneben können auch andere landwirtschaftliche Abfall- und Nebenprodukte zur Kultivierung genutzt werden.[5] Optimale Kulturbedingungen werden unterschiedlich angegeben, z. B. auf einem Substrat aus sterilisiertem Sägemehl unter schwacher Beleuchtung, gleichbleibender Temperatur zwischen 16 und 18 °C und einer konstanten Luftfeuchte von 83 bis 85 %.[6]
Der Austern-Seitling gehört mit dem Kulturchampignon und dem Shiitake zu den drei weltweit wichtigsten Kulturpilzen und soll unter diesen den ersten Platz bezogen auf die Erntemenge belegen. Für 2005/2006 wurde eine jährliche Erntemenge von 2,5 Millionen Tonnen weltweit angegeben, für 2008 in Deutschland 500 Tonnen. Bei der Kultur in geschlossenen Räumen können die reichlich abgegebenen Sporen Gesundheitsprobleme verursachen, da sie eingeatmet allergische Reaktionen auslösen können.[7][8]
In der Tradition unterschiedlicher Kulturen finden verschiedene Pilze als mögliche Heilmittel Verwendung, oft in getrockneter Form. Diätetisch dienen sie einer fettarmen ballaststoffreichen Ernährung und bieten daneben eine Vielfalt an besonderen Inhaltsstoffen, wie Spurenelemente, Mykosterine, besondere Polysaccharide oder auch spezifische enzymatisch wirksame Proteine. Für Pleurotus ostreatus liegen beispielsweise Hinweise auf eine vorbeugende Wirkung hinsichtlich chemisch induzierter Formen von Darmkrebs vor.[9]
Der Austern-Seitling oder Austernpilz (Pleurotus ostreatus) ist eine Pilzart aus der Familie der Seitlingsverwandten.
Den Austerepilz oder -champignon, och alt ënner dem franséischen Numm Pleurote bekannt (Pleurotus ostreatus), ass eng Pilzaart aus der Famill vun de Pleurotaceae.
En ass bal iwwerall op der Welt e fannen.
Zanter den 1970er Jore gëtt den Austere-Champignon kultivéiert, fir en als Liewensmëttel ze verkafen.
An der Natur si se Saprobionten oder Schwächeparasiten, haaptsächlech op Lafbeem, mat z. B. Routbuchen als Substrat.
Jamur tiram (Pleurotus ostreatus) punika salah setunggaling jamur pangan saking golongan Basidiomycota.[1] Jamur tiram kalebet kelas Homobasidiomycetes.[1] Jamur tiram gadhah ciri-ciri umum wohipun awarni pethak nganti krèm saha tudhungipun gadhah wangun kados setengah bunderan mèmper cangkok tiram kanthi pérangan tengah radi cekung.[1] Jamur tiram taksih gadhah kerabat kaliyan Pleurotus eryngii saha asring dipunwastani kanthi nami King Oyster Mushroom.[1]
Jamur tiram gadhah tudhung ingkang saged owah werninipun.[1] Saged awarni cemeng, klawu, coklat, ngantos pethak.[1] Pérangan njawinipun alus saha lunyu kanthi dhiameter 5–20 cm, Pérangan pinggir tudhung mulus saha gadhah lekukan sakedhik-sakedhik.[1] Jamur tiram gadhah spora kanthi wangun batang saha gadhah ukuran 8-11×3-4μm.[1] Miselium ingkang wonten ing jamur tiram awerni pethak saha saged tuwuh kanthi rikat.[1]
Wonten ing alam bébas, jamur tiram saged dipuntingali saben taun wonten ing wana pagunungan ingkang nggadhahai hawa ingkang sejuk.[1] Woh jamur tiram katingal tumpuk-tumpukan wonten ing sanjawinipun wit kang sampun kropos utawi pokok batang tetaneman ingkang sampun dipuntegor.[1]
Pambudidayan jamur tiram limrahipun kanthi medhia tanem bledhegan utawi serbuk graji.[1]
Kajawi saged dipun-ginakaken kanggé campuran masakan, jamur tiram kalebet bahan baken obat statin.[1] Jamur tiram saged mejahi saha nyerna nematoda ingkang tujuwanipun supados pikantuk nitrogen.[1]
Jamur tiram kathah jinisipun ingggih punika tiram pethak, tiram coklat, tiram abrit.[2]
Jamur tiram (Pleurotus ostreatus) punika salah setunggaling jamur pangan saking golongan Basidiomycota. Jamur tiram kalebet kelas Homobasidiomycetes. Jamur tiram gadhah ciri-ciri umum wohipun awarni pethak nganti krèm saha tudhungipun gadhah wangun kados setengah bunderan mèmper cangkok tiram kanthi pérangan tengah radi cekung. Jamur tiram taksih gadhah kerabat kaliyan Pleurotus eryngii saha asring dipunwastani kanthi nami King Oyster Mushroom.
Jamur tiram gadhah tudhung ingkang saged owah werninipun. Saged awarni cemeng, klawu, coklat, ngantos pethak. Pérangan njawinipun alus saha lunyu kanthi dhiameter 5–20 cm, Pérangan pinggir tudhung mulus saha gadhah lekukan sakedhik-sakedhik. Jamur tiram gadhah spora kanthi wangun batang saha gadhah ukuran 8-11×3-4μm. Miselium ingkang wonten ing jamur tiram awerni pethak saha saged tuwuh kanthi rikat.
Wonten ing alam bébas, jamur tiram saged dipuntingali saben taun wonten ing wana pagunungan ingkang nggadhahai hawa ingkang sejuk. Woh jamur tiram katingal tumpuk-tumpukan wonten ing sanjawinipun wit kang sampun kropos utawi pokok batang tetaneman ingkang sampun dipuntegor.
Pambudidayan jamur tiram limrahipun kanthi medhia tanem bledhegan utawi serbuk graji.
Kajawi saged dipun-ginakaken kanggé campuran masakan, jamur tiram kalebet bahan baken obat statin. Jamur tiram saged mejahi saha nyerna nematoda ingkang tujuwanipun supados pikantuk nitrogen.
Jamur tiram kathah jinisipun ingggih punika tiram pethak, tiram coklat, tiram abrit.
Rinri q'utu qumutu icha Usra q'utu qumutu (Pleurotus ostreatus) nisqaqa huk tiksicha k'allampam, rikch'aq q'utu qumutum, q'iruta ismuchispa yurata waqllichiq. Tukuy Tiksimuyuntinpi achkata mikhusqa k'allampam.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Rinri q'utu qumutu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Rinri q'utu qumutu
Rinri q'utu qumutu icha Usra q'utu qumutu (Pleurotus ostreatus) nisqaqa huk tiksicha k'allampam, rikch'aq q'utu qumutum, q'iruta ismuchispa yurata waqllichiq. Tukuy Tiksimuyuntinpi achkata mikhusqa k'allampam.
Устрицень вешенка[1] (латинокс Pleurotus ostreatus) - шуфтонь пакнень эзда фкясь
Тяниень пингста устрицень вешенка шуфтонь пангста сидеста васьфневи. Тяда башка шуфтонь пангть аф тёждяста содамс кулофты акшана панкнень эзда.
Пангсь козя витаминца, аминошапамаса ди минералень эрь кодама веттнень эса, конатне лац аралайхть ломанень организмонц пелькс веттнень эзда. Сон нъльне киренди верса колестерол. Пангсь ащи пяк кържа эрьгя кирди ярхцамбялькс. Сяс сон кондясти кържа калориень диетти. Стане ина сонь эса, шять, улихть карвоцеда аралама веттне.
Ҡарама бәшмәге (лат. Pleurotus ostreatus) — ашарға яраҡлы бәшмәк, ҡарама бәшмәктәре ырыуынан һәм шул уҡ ғаиләлектән.
һәм башҡалар.[1].
Эре генә бәшмәк. Эшләпәһе әйләнмәһе 5-15(30) см, итләс, һабағы юҡ тиерлек, түңәрәк, ситтәре йоҡа ғына. Формаһы ҡолаҡҡа оҡшаған, ҡабырсыҡ һымағыраҡ, йәки бөтөнләй түңәрәк. Йәш бәшмәктәрҙең эшләпәһе асылмаған, ситтәре бөгәрләнгән була. Һуңғараҡ киңәйә һәм буранка һымаҡ формаһын ала, һырлана. Эшләпәһенең өҫтө шыма, ялтырап тора, йышыраҡ һырлы. Еүеш урындарҙа үҫкән бәшмәктең эшләпәһе өҫтө Мицелий менән ҡаплана. Эшләпәһенең төҫө үҙгәреүсән, йәш бәшмәктәрҙә ҡара-һоронан алып, өлгөргән бәшмәктәрҙә көлһыу һоро, фиолет төҫөнәсә, ә ваҡыт үтә бара һоро йәки һарғылт төҫкәсә үҙгәрә.
Һабағы бик ҡыҫҡа (ҡайһы саҡ беленмәй ҙә), тығыҙ, тоташ, эксүҙәкле йәки ян яҡтан, цилиндр рәүешендә, тамырға табан нәҙегәйә, күп осраҡта кәкрәйгән була. 2-5 см оҙонлоғонда һәм 0,8 — 3 см ҡалынлығында. Һабағының тышы аҡ, шыма; тамырға табан һоро һәм сүсле. Иҫке бәшмәктәрҙең һабағы бик ҡаты була.
Пластинкалары уртаса йышлыҡта, 3 — 15 мм киңлегендә, йоҡалар, һабаҡтары янында Анастомоздар бар. Йәш бәшмәктәрҙә аҡһыл, ҡартая килә һарғая бара. Споралары аҡ йәки алһыу,8 — 13 ? 3 — 4 мкм шыма, цилиндр һымаҡ, оҙонса түңәрәк, төҫһөҙ.
Йомшағы аҡ, йәш бәшмәктәрҙә һутлы, ҡартая бара ҡата һәм сүсләнә. Еҫе юҡ, тәме әнис тәмен ала, сөнки унда бензальдегидбар. [2].
Ағас серетеүсе бәшмәк-сапрофит (ксилофит), уртаса бүлкәттең урмандарында киң таралған. Төркөмләп, һирәкләп, берәмләп тә ағас төпһәләрендә, ауған ағастарҙа, ултырып ҡороған ағастарҙа һәм үҫеше насарланған ағастарҙа осрай. Улар имән, ҡайын, миләш, уҫаҡ, өйәңке ағастарын үҙ итә. Һирәкләп ылыҫлы ағачтарҙа ла осратырға мөмкин. Ылыҫлы урмандарҙа һирәк,ҡатнаш урмандарҙа һәм япраҡлы урмандарҙа бик йыш осрай. Ағас олондарында ерҙән бейектә үҫә. Улар ҡатлы ҡатлы булып, бер урындан бик күп сығып үҫә(30 һәм унан да күберәк ). Ярустар барлыҡҡа килтерәләр.
Сентябрҙән алып, ноябрь-декабргәсә осратырға мөмкин. Күпләп сентябрь, октәбрь айҙарында. Түбән температураға ла сыҙамлы.Һалҡынса һауа торошо булған осорҙа, май-июнб айҙарында ла осратырға мөмкин.
Ҡарама бәшмәге япраҡлы (һирәкләр булһа ла ылыҫлы) ағастарҙа һары төҫтәге сөрөк барлыҡҡа килтерә. Ҙарарланыу, ҡышын һыуыҡта ярылған ағас ярыҡтарындағы әҙ генә серегән урында ла үҫеш ала. Бәшмәк ҡороған ағаста ла үрсей ала[3].
Ҡарама бәшмәге зарарлы бәшмәктәргә керә. Ул нематотоксин бүлеп сығарып нематодаға әйләндерә һәм үҫешен туҡтата.Шулай итеп үҙе өсөн азот барлыҡҡа килтерә.[4]
Рәсәй Федерацияһы биләмәһендә уның ағыулы оҡшаштары юҡ. Австралияла бар тигән сығанаҡтар бар. Ул бәшмәк Omphalotus nidiformis (Berk.) O.K. Mill. төрөнән һәм ғаиләлеге Omphalotaceae[5].
Шулай ҙа ашарға ярамаған йәки шартлы ашарға ярамаған оҡшаш ағаста үҫеүсе, ҡарама бәшмәктәре бар. Ул (Lentinellus ursinus (Fr.) Kuhner),бик ныҡ әсе[6].
Оҡшаш төрө - мөгөҙ һымаҡ ҡарама бәшмәге (Pleurotus cornucopiae (Paulet) Rolland) ябай ҡарама бәшмәгенән асыҡ төҫө, эшләпәһенең һарғылтлығы һәм пластинкаларының сатраш һымаҡ тоташыуы менән айырыла. Йәй уртаһынан алып, көҙ башына хәтле үҫеүсе аҡ ҡарама бәшмәге лә (Pleurotus pulmonarius (Fr.) Quel.), асыҡ төҫө һәм йомшағының һарғылт булыуы менән айырыла.
Ашарға яраҡлы. 7-10 см ҙурлыҡтағы йәш бәшмәктәр файҙаланыла. Уларҙың ҡаты һаптары алып ташлана. Ҡартайған бәшмәктәр ҡаты була.
Ул аҙ калориялы булған өсөн, диетик аҙыҡ булараҡ ҡулланыла.Калориялығы (38-41 ккал) [7] һәм ул кеше организмына кәрәк булған бик күп матдәләрҙән тора.
аҡһымдар бәшмәктең (15 %-25 %) самаһын тәшкил итә[7] и составу аминокислоталар составы буйынса, алыштырғыһыҙ булған (валин, изолейцин, лейцин, лизин, метионин, треонин, триптофан, фенилаланин)дарҙы керетеп, ул барлыҡ йәшелсә аҙыҡтарын уҙып китә, ҡуҙаҡлыларҙан ғына ҡалыша, һәм ит- һөт аҙыҡтарына тиң тиерлек. Аҡһымдар организмда тиҙ үҙләштерелә. Уны фвйҙаланыуға йылытып әҙерләгәндә 70 %-ҡаса күтәрелә. Арыш икмәгенең үҙләштерелеүенә тиң.
Майҙар унда бик аҙ миҡдарҙа, ни бары 100 грам киптерелгән бәшмәктә 2,2 мг.[7], 67 % май кислоталары тәшкил итә. Улар атеросклерозға ҡаршы тора, сөнки ҡандағы триглицеридтарҙы һәм холестеринды кәметә. Унан тыш ҡарама бәшмәге статиндар сығанағы (ловастатин), холестеринларҙы синтезлаусы ингибитор[8].
Углеводы ҡарама бәшмәгенең киптерелгән массаһында 68-74 % тәшкил итә. Улар еңел үҙләштерелеүсе углеводтар (глюкоза, фруктоза, сахароза) 14-20 % тирәһе [9]. Полисахаридтар бета-глюкандар (лентинан), шештәргә ҡаршы тороусанлыҡты һәм иммунитетты күтәрә. ; клетчаткалар фракцияһына кереүсе маннит һәм хитин ағыулы матдәләргә эфектлы сорбент булып тора.
Минераль матдәләр араһында, кеше организмы өсөн файҙалы калий, фосфор, тимер, шулай уҡ кальций, кобальт, селен, цинк, баҡыр һәм башҡа төр элементтар бар. Ҡарама бәшмәге һыуҙа һәм майҙа иреүсән витаминдар сығанағы ла. Уны был йәһәттән ит-һөт аҙыҡтары һәм йәшелсәләр менән бер рәткә ҡуйып була. Шулай уҡ аскорбино кислотаһына, РР витаминына йәшелсәләргә ҡарағында 5-10 тапҡырға байыраҡ[7], D2, Е.
Ҡарама бәшмәге сәнәғәт масштабында донъя илдәренең барыһында ла (шул иҫәптән Рәсәйҙә) культуралаштырылған. Сөнки ҡарама бәшмәген, башҡа бәшмәҡтәргә ҡарағанда үҫтереүе еңел. Ул целлюлоза һәм лигнин булған бар ерҙә үҫә. Әйтәйек, Ағас эшкәртеү сәнәғәтенең ҡалдыҡтары -бысҡы ваҡтары, ағас ҡабыҡтары, юнысҡылар һәм ҡағыҙҙар, ҡарама үҫтереүҙә файҙаланыла. Шулай уҡ ауыл хужалығы продукцияһы булған һалам, кукуруз сәкәне һәм һабағы, шәкәр тростнигы ҡамышы, көнбағыш баштары бәшмәк үҫтереү өсөн яҡшы сеймал. Былай үҫтереү бик файҙалы, йылына 350—420кг/м? [10].
Бәшмәктең файҙаланғандан ҡалған ҡалдыҡтарын һыйыр малына, тауыҡ себештәренә һәм сусҡаларға ҡиммәтле аҙыҡ булараҡ файҙаланыла. Башҡа төрт бәшмәктәр үҫтереү өсөн компост әҙерләйҙәр.(Stropharia rugosoannulata)[10].
Ҡарама бәшмәге (лат. Pleurotus ostreatus) — ашарға яраҡлы бәшмәк, ҡарама бәшмәктәре ырыуынан һәм шул уҡ ғаиләлектән.
Латин телендәге исемдәре: Agaricus ostreatus Jacq. Crepidopus ostreatus (Jacq.) Gray Dendrosarcus ostreatus (Jacq.) Kuntzeһәм башҡалар..
कन्य च्याउ साधारण खानयोग्य च्याउ हो। यो च्याउ पहिलो पटक जर्मनीमा प्रथम विश्वयुद्धको बेलामा खेती गरिएको थियो।
कन्य च्याउ साधारण खानयोग्य च्याउ हो। यो च्याउ पहिलो पटक जर्मनीमा प्रथम विश्वयुद्धको बेलामा खेती गरिएको थियो।
பிளியூரோத்தசு ஆசுட்டிரீட்டசு (Pleurotus ostreatus), எனும் பரல் கிளிஞ்சல் காளான் (pearl oyster mushroom) அல்லது மரக் கிளிஞ்சல் காளான் (tree oyster mushroom) என்பது பொதுவாக உண்ணத்தக்க காளான் ஆகும்மிது முதல் உலகப் போரில் செருமனியில் உயிர்த்தரிப்பு உணவாகப் பயிரிடப்பட்டது.[2] இன்று இது உணவுக்காக உலகம் முழுவதும் வணிகமுறையில் பயிரிடப்படுகிறது. இது இதைப் போலவே பயிரிடப்படும் பிளியூரோத்தசு எறிஞ்சி (Pleurotus eryngi) அல்லது அரசக் கிளிஞ்சல் காளானுடன் உறவுடையது. இந்தக் கிளிஞ்சல் காளான் பிளியூரோத்தசு ஆசுட்டிரீட்டசு தொழில்முறையில் பூஞ்சைவழிக்காப்புக்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
கிளிஞ்சல் காளான்கள் பொதுவாக மிகவும் விரும்பி உண்ணப்படும் காட்டுவகைக் காளானாகும். என்றாலும் இவற்றை வைக்கோல் மீதும் பிற ஊடக மீதும் கூட பயிரிடலாம். இது பெஞ்சால்டிகைடு இனிப்பின் நறுமணம் செறிந்தது ( இது வாதுமைப் பான்மைகளையும் செறிவாகப் பெற்றுள்ளது).[3]
பொதுப் பெயரும் இலத்தீனப் பெயரும் இக்காளானின் பழ உடல் வடிவத்தையே குறிக்கின்றன. இலத்தீனச் சொல்லான பிளியோரத்தசு (பக்கவாட்டு) மேல்கவிப்போடு ஒப்பிடும்போது தண்டின் பக்கவாட்டு வளர்ச்சியைச் சுட்டுகின்றன; இலத்தீனச் சொல்லான ஆசுட்டிரீட்டசு என்பதும் ஆங்கிலப் பொதுப் பெயரான கிளிஞ்சல் (oyster) அல்லது கடற்சிப்பி என்பதும் மேல்கவிப்பின் இருகவை வடிவத்தைச் சுட்டுகின்றன. பலர் இக்காளானின் மணம் இருகவைக் கடற்சிப்பியின்(oyster) மணத்தை ஒத்திருப்பதால் இப்பெயர் மிகவும் பொருத்தமானதே எனப் பராட்டுகின்றனர்.
கிளிஞ்சல் காளான் (oyster mushroom) எனும் சொல் பிளியோரத்தசு வகையில் உள்ள பிற காளான்களுக்கும் பயன்படுகிறது. எனவே சிலவேளைகளில் பி. ஆசுட்டிரீட்டசு இனத்தை, அதன் பேரினம் சார்ந்த பிற தாவர இனங்களில் இருந்து வேறுபடுத்த, மரக் கிளிஞ்சல் காளான் (tree oyster mushroom) எனவோ.[4] அல்லது சாம்பல் கிளிஞ்சல் காளான் (grey oyster mushroom எனவோ அழைக்கப்படுகிறது[5]
இந்தக் காளான் அகன்ற விசிறி வடிவம் அல்லது இருகவைச் சிப்பி வடிவத்தில் 5செமீ முதல் 25 செமீ அகல கவிப்பு அல்லது தொப்பியைக் கொண்டது; இயற்கையான வெண்ணிறத்தில் இருந்து அல்லது சாம்பல் நிறம் அல்லது அடர்பழுப்பு நிறம் வரையிலான வண்ண மாற்றங்களைக் கொண்டிருக்கும்; விளிம்பு இளநிலையில் உள்மடிந்திருக்கும்; மென்மையும் ஓரளவு மடல் அல்லது அலை வடிவமும் பெற்றிருக்கும். சதைப்பற்று செறிவாக வெண்ணிறத்தில் அமையும்; காம்பின் ஏற்பாட்டுக்கு ஏற்ப தடிப்பு மாறும். பைதன் விதைப்பை வெண்ணிறத்தில் இருந்து பனிக்குழைவு நிறம் வரை மாறும். காம்பிருந்தால் காம்பு நோக்கி இறங்கும்மப்போது காம்பு மையம் விலகி மரக்கட்டையுடன் பக்கவாட்டில் இணைந்திருக்கும். இக்காளானின் விதைத்தூள் வெண்னிறத்திலோ இலிலாக் சாம்பல் நிறத்திலோ கரும்பின்னணியில் நன்கு புலப்படும்.
பொதுவாக, இந்தக் காளானில் கம்பு இருக்காது; இருந்தால் குட்டையாகவும் தடிப்பாகவும் அமையும்.
ஓம்பலோட்டசு நிடிஃபார்மிசு (Omphalotus nidiformis) எனும் இதையொத்த காளான் ஆத்திரேலியா, யப்பான், வட அமெரிக்கா ஆகிய நாடுகளில் கணப்படுகின்றன, ஓம்பலோட்டசு ஒலிவாசென்சு(Omphalotus olivascens) எனும் மேற்கத்திய விளக்கேந்தி காளானும் கிளிட்டோசைபே டீல்பாட்டா (Clitocybe dealbata) எனும் தந்தப் புனற் காளானும் உருவத்தில் பரல் கிளிஞ்சல் களானைப் போலவே அமைகின்றன. Both ஓம்பலோட்டசு ஒலிவாசென்சு , கிளிட்டோசைபே டீல்பாட்டா ஆகிய இரண்டிலும் நச்சுத் தன்மை வாய்ந்த முசுக்காரைன் வேதிப்பொருள் உள்ளது.
பரல் கிளிஞ்சல் காளான் பூஞ்சையிழைச் செங்கல், இருக்கை, தோல்பொருட்கள், செய்யப் பயன்படுகிறது.
பிளியூரோத்தசு ஆசுட்டிரீட்டசு (Pleurotus ostreatus), எனும் பரல் கிளிஞ்சல் காளான் (pearl oyster mushroom) அல்லது மரக் கிளிஞ்சல் காளான் (tree oyster mushroom) என்பது பொதுவாக உண்ணத்தக்க காளான் ஆகும்மிது முதல் உலகப் போரில் செருமனியில் உயிர்த்தரிப்பு உணவாகப் பயிரிடப்பட்டது. இன்று இது உணவுக்காக உலகம் முழுவதும் வணிகமுறையில் பயிரிடப்படுகிறது. இது இதைப் போலவே பயிரிடப்படும் பிளியூரோத்தசு எறிஞ்சி (Pleurotus eryngi) அல்லது அரசக் கிளிஞ்சல் காளானுடன் உறவுடையது. இந்தக் கிளிஞ்சல் காளான் பிளியூரோத்தசு ஆசுட்டிரீட்டசு தொழில்முறையில் பூஞ்சைவழிக்காப்புக்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
கிளிஞ்சல் காளான்கள் பொதுவாக மிகவும் விரும்பி உண்ணப்படும் காட்டுவகைக் காளானாகும். என்றாலும் இவற்றை வைக்கோல் மீதும் பிற ஊடக மீதும் கூட பயிரிடலாம். இது பெஞ்சால்டிகைடு இனிப்பின் நறுமணம் செறிந்தது ( இது வாதுமைப் பான்மைகளையும் செறிவாகப் பெற்றுள்ளது).
Pleurotus ostreatus, the oyster mushroom, oyster fungus, hiratake, or pearl oyster mushroom is a common edible mushroom.[2] It is one of the more commonly sought wild mushrooms, though it can also be cultivated on straw and other media.
The mushroom has a broad, fan or oyster-shaped cap spanning 2–30 centimetres (3⁄4–11+3⁄4 inches);[3] natural specimens range from white to gray or tan to dark-brown; the margin is inrolled when young, and is smooth and often somewhat lobed or wavy. The flesh is white, firm, and varies in thickness due to stipe arrangement. The gills of the mushroom are white to cream, and descend on the stalk if present. If so, the stipe is off-center with a lateral attachment to wood. The spore print of the mushroom is white to lilac-gray, and best viewed on dark background. The mushroom's stipe is often absent. When present, it is short and thick. It has the bittersweet aroma of benzaldehyde (which is also characteristic of bitter almonds).[4]
P. ostreatus is a carnivorous fungus, preying on nematodes by using a calcium-dependent toxin that paralyzes the prey within minutes of contact, causing necrosis and formation of a slurry to facilitate ingestion as a protein-rich food source.[5]
Oyster mushrooms on a tree
Details of the gill structure
.jpg)
As presented in a Korean grocery store
It is related to the similarly cultivated Pleurotus eryngii (king oyster mushroom). Other similar species include Pleurocybella porrigens, Hohenbuehelia petaloides, and the hairy-capped Phyllotopsis nidulans.[6]
Omphalotus nidiformis is a toxic lookalike found in Australia and Japan. In North America, the toxic muscarine-containing Omphalotus olivascens (the western jack-o'-lantern mushroom) and Clitocybe dealbata (the ivory funnel mushroom) both bear a resemblance to P. ostreatus.
Both the Latin and common names refer to the shape of the fruiting body.[2] The Latin pleurotus (side-ear) refers to the sideways growth of the stem with respect to the cap, while the Latin ostreatus (and the English common name, oyster) refers to the shape of the cap which resembles the bivalve of the same name.[2] The reference to oyster may also derive from the slippery texture of the mushroom.[2] The name grey oyster mushroom may be used for P. ostreatus.[7]
The oyster mushroom is widespread in many temperate and subtropical forests throughout the world, although it is absent from the Pacific Northwest of North America, being replaced by P. pulmonarius and P. populinus.[8] It is a saprotroph that acts as a primary decomposer of wood, especially deciduous trees, and beech trees in particular.[9] It is a white-rot wood-decay fungus.
The standard oyster mushroom can grow in many places, but some other related species, such as the branched oyster mushroom, grow only on trees. They may be found all year round in the UK.
While this mushroom is often seen growing on dying hardwood trees, it only appears to be acting saprophytically, rather than parasitically. As the tree dies of other causes, P. ostreatus grows on the rapidly increasing mass of dead and dying wood. They actually benefit the forest by decomposing the dead wood, returning vital elements and minerals to the ecosystem in a form usable to other plants and organisms.[2] Oyster mushrooms bioaccumulate lithium.[10]
The oyster mushroom is one of the few known carnivorous fungi. Its mycelia can kill and digest nematodes, which is believed to be a way in which the mushroom obtains nitrogen.
The mushroom was first cultivated in Germany as a subsistence measure during World War I[11] and is now grown commercially around the world for food.
The oyster mushroom is a choice edible,[3] and is a delicacy in Japanese, Korean and Chinese cuisine. It is frequently served on its own, in soups, stuffed, or in stir-fry recipes with soy sauce. Oyster mushrooms may be used in sauces, such as oyster sauce. The mushroom's taste has been described as mild with a slight odor similar to anise. Oyster mushrooms are used in the Czech and Slovak contemporary cuisine in soups and stews in a similar fashion to meat.[12] The oyster mushroom is best when picked young; as the mushroom ages, the flesh becomes tough and the flavor becomes acrid and unpleasant.[13]
Some toxic Lentinellus species are similar in appearance, but have gills with jagged edges and finely haired caps.[14]
The pearl oyster mushroom is also used to create mycelium bricks, mycelium furniture, and leather-like products.
Oyster mushrooms can also be used industrially for mycoremediation purposes. Oyster mushrooms were used to treat soil that had been polluted with diesel oil. The mushroom was able to convert 95% of the oil into non-toxic compounds. [15] P. ostreatus is also capable of growing upon and degrading oxo-biodegradable plastic bags;[16] it can also contribute to the degradation of green polyethylene.[17]
_mycelium_in_petri_dish_on_coffee_grounds.JPG)
_P._Kumm_116409_cropped.jpg)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) Pleurotus ostreatus, the oyster mushroom, oyster fungus, hiratake, or pearl oyster mushroom is a common edible mushroom. It is one of the more commonly sought wild mushrooms, though it can also be cultivated on straw and other media.
Ostrofungo aŭ ostra pleŭroto (Pleurotus ostreatus) estas fungo, kiu povas kreski je malforta frosto. Ĝi fakte bezonas iom da malvarmeco por aktivigi la kreskadon. Tial ĝi troveblas ĉefe dum la malvarma sezono. Ĝi prefere kreskas ĉe formortintaj falfoliaj arboj, kelkfoje alte sur la trunko. Tial ĝi apartenas al la - nesistema - grupo de arbofungoj.
Ostrofungojn oni kreskigas kaj vendas grandnombre. Hobioĝardenistoj povas kreskigi ilin. La kreskado sufiĉe facilas sur pajlo kaj ligno.
Ĝi povas atingi eĉ diametron de 1 metro kaj pezon de 10 kg.
La gírgola, seta de ostra, champiñón ostra o pleuroto ostra (Pleurotus ostreatus) es una especie de hongo basidiomiceto del orden Agaricales. Se distribuye por gran parte del Holártico, en zonas templadas, aunque se cultiva en muchas partes del mundo.[1] Es comestible, estrechamente emparentado con la seta de cardo (Pleurotus eryngii), que se consume ampliamente por su sabor y la facilidad de su identificación[2]. No confundir con el champiñón común o champiñón de París, cuyo nombre científico es Agaricus bisporus. Su cultivo ya estaba generalmente extendido por los países centroeuropeos de forma tradicional, aunque no fue hasta los años sesenta, que en Hungría, Alemania y la de entonces Checoslovaquía ampliaron los fundamentos del cultivo de este hongo, extendiéndose así por el resto de Europa.
Tanto el nombre común como el latino se refieren a la forma de esta especie de seta. El vocablo latino pleurotus (pie desplazado) se refiere al crecimiento del estípite (pie) con respecto al sombrero o píleo, mientras que la palabra latina ostreatus (ostra) se refiere a la forma del sombrero en sí, que se asemeja al bivalvo del mismo nombre. En chino estas setas son llamadas píng gū (平菇; literalmente "Hongo plano").
P. ostreatus presenta un sombrero de 5 a 20 cm de diámetro, con el pie desplazado hacia un lado y crece habitualmente junto a otros ejemplares superpuestos. La superficie es lisa y brillante; de color gris o gris oscuro, y en ocasiones, es decir en algunas variedades como la columbinus, gris pardo o azulado. El margen del sombrero cambia con la edad, siendo enrollado en los ejemplares jóvenes y abierto en los adultos. Tiene las láminas apretadas, delgadas, decurrentes y de color blanquecino.
La carne es firme, algo dura en los ejemplares adultos, y de sabor y olor agradables. Crece naturalmente en la superficie de tocones y troncos de maderas blandas como el chopo, la haya o el sauce, entre otros.
Es habitual su confusión con otros Pleurotus, como Pleurotus pulmonarius más pequeño y de color blanquecino. Por su calidad de buen comestible es ampliamente cultivado para su comercialización y su gran distribución.[2]
La seta de ostra, como otras setas, representa una fuente importante de selenio. El selenio es muy importante para el metabolismo humano, y ha demostrado ser uno de los micronutrientes que poseen un mayor efecto antioxidante y de protección contra algunos tipos de cáncer. Su alto contenido en polisacáridos conlleva una acción beneficiosa sobre el sistema inmunológico.
Comparte con el resto de setas comestibles el hecho de contener un tipo de glúcidos que las enzimas humanas no pueden digerir, pero que pueden ser fermentados parcialmente por las bacterias del colon de manera que se comportan en el aparato digestivo humano de manera similar a la fibra alimentaria. La fibra y estos glúcidos se hinchan con el agua y regulan el tránsito intestinal. Las setas también aumentan la excreción de ácidos biliares y tienen propiedades antioxidantes e hipocolesterolemiantes.
La seta de ostra es un hongo muy apreciado en la gastronomía, pero algo menos que otro Pleurotus, la seta de cardo.
Datos: Q186451
Multimedia:
Especies: Pleurotus ostreatus
La gírgola, seta de ostra, champiñón ostra o pleuroto ostra (Pleurotus ostreatus) es una especie de hongo basidiomiceto del orden Agaricales. Se distribuye por gran parte del Holártico, en zonas templadas, aunque se cultiva en muchas partes del mundo. Es comestible, estrechamente emparentado con la seta de cardo (Pleurotus eryngii), que se consume ampliamente por su sabor y la facilidad de su identificación. No confundir con el champiñón común o champiñón de París, cuyo nombre científico es Agaricus bisporus. Su cultivo ya estaba generalmente extendido por los países centroeuropeos de forma tradicional, aunque no fue hasta los años sesenta, que en Hungría, Alemania y la de entonces Checoslovaquía ampliaron los fundamentos del cultivo de este hongo, extendiéndose así por el resto de Europa.
Austerservik (Pleurotus ostreatus) on servikuliste sugukonda serviku perekonda kuuluv seen.
Austerservikud on austrikarbikujulise viljakehaga, serviti puutüve külge kinnituvad seened, mis kasvavad parasniisketes metsades üle maailma, enamasti langenud puudel. Austerservik vajab viljumiseks madalat temperatuuri ja seepärast ilmub ta lehtpuudele hilissügisel ning püsib tugevate külmade saabumiseni, soojadel talvedel võib ta viljuda kuni kevadeni.[1] Tavalisem on ta parkides ja aedades, harvemini kasvab metsas.[1]
Seenekübar on hallikas-, oliiv- kuni violetjaspruun või mustjas, tihti sinkjas, kleepuv, keeljas, väga lihakas ja kuni 15 cm suur.[2] Eoslehed valkjad, hallikad, kollakad või kahvatuvioletjad, jalale laskuvad.[2] Eoslehekesed on noorena valged, vanemana helepruunid.[1] Eoslehekestelt suurel arvul vabanevad eosed moodustavad tihti kübaratele valge eospulbrikihi.[1] Jalg on valge või hallikas, üleni viltjaskarvane, külgmine, mõnikord peaaegu puudub.[2]
Viljaliha on hele, tugev ja meeldiva seenele iseloomuliku huumuse moodi lõhnaga.[3]
Austerservik on üks vähestest teadaolevatest seentest, kes toitub ka puidus elavatest selgrootutest.[4] Seen suudab mütseeli abil lõksu püüda ja seedida ümarusse.[4] Sel viisil hangib seen lämmastikku.[4]
Austerservik sisaldab aminohappeid, vitamiine, kasulikke mineraalaineid ning mikroelemente.[5] Rasvasisaldus ei ole üle 3%, kalorsus 34 kcal/100g.[5] Austerservik on väga hea dieettoiduaine. Lisaks sisaldavad seened polüsahhariidid on vähivastase toimega ning pärsivad vananemist.[5]
Austerservikute kasvatamine Euroopas sai alguse Saksamaal, kus seentega läbi kasvanud, pehmenenud ning vitamiinidega rikastatud põhku kasutati söödalisandina.[5] Selgus, et põhupallidel kasvavad seened on väga maitsvad ka inimtoiduna.[5] Nüüd kasvatatakse austerservikuid lehtpuupakkudel ja -kändudel metsas ja koduaias.[5] Seenekasvandustes kultiveeritakse neid aga saepurust või teraviljapõhust toitepinnasel.[5]
Austerserviku viljakehad kupatamist ei vaja, eriti maitsvad on praetult. Võib kasutada kastmetes, omletis jne. Sobivad ka marineerida ja soolata. Jalad on seenel lühikesed, kuid puisevõitu. Neid on soovitatav kuivatada ning jahvatada seenepulbriks, mida kasutada suppide ja kastmete valmistamiseks.
Austerservik (Pleurotus ostreatus) on servikuliste sugukonda serviku perekonda kuuluv seen.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Belarri landua (Pleurotus ostreatus) merkataritzarako hazten den perretxiko jangarria da.
Bai latinezko izena bai izen arrunta fruitu-gorputzaren formatik sortu dira. Latinezko pleurotus ("saiheska") hitzak, hankak txapelarekiko duen zeharkako hazkuntza adierazten du. Euskaraz "belarri" hitzak perretxiko honen belarri itxura adierazten du.
Belarri landua gehien bilatzen den perretxikoetako bat da. Horrez gain, etxean ere lantzen da modu komertzialean, batez ere lasto gainean. Askotan eduki ohi duen anis usaina bentzaldehidoaren presentziagatik da[1].
Perretxiko honen txapela 5 eta 15 zentimetro arteko diametrokoa da. Kolorez aldakorra da: gris argia, gris ilun urdinxkara edo gris arrexka izan daiteke. Oskol formakoa da, ertz mehe eta kiribilekoa. Azalera leun eta distiratsua dauka. Orri zurixkak dauzka, meheak eta estutuak, oso dekurrenteak.
Hankak 1-3 cm dauzka luzeran eta 1-2 lodieran. Betea da, eszentrikoa edo albokoa. Batzuetan mizelio-geruza zuria izaten du gainean.
Haragi zurixka eta trinkoa dauka, usain eta zapore gozokoa.
Espora zuri, eliptiko eta leunak dauzka, 8-11X3-4 mikrakoak.
Udaberrian hasi eta udazkeneraino ageri da, zuhaitz hostoerorkorren zuraren gainean txertatuta. Sarritan talde teilakatu eta estuetan sortzen da.
Bestalde, belarri landua nolabait haragijalea den perretxiko bakanetakoa da. Bere mizelioak nematodoak hil eta liseritu ditzake. Itxura batean, nitrogenoa eskuratzeko modu bat da.
Espezie hau asko landu eta saltzen da dendetan.
Belarri landuak estatinak ekoizten ditu. Zenbait ikerketaren arabera, %0,4 eta %2,7 arteko estatina-kantitatea daukate pisu lehorreko. Laborategian animaliekin egindako esperimentuetan ikusi denez, dietan belarri landua sartuz gero kolesterola jaitsi egin daiteke baldintza jakin batzuen pean.
Espezie honek arabitol-kantitate txikiak ekoizten ditu. Arabitolak urdaileko arazoak sortu ahal dizkie pertsona batzuei. Arabitola xylitolaren, manitolaren eta sorbitolaren antzeko alkohola da; konposatu hauek oso erabiliak dira janariaren gehigarri gisa eta libragarri modura joka dezakete zenbait pertsonengan.
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});Belarri landua (Pleurotus ostreatus) merkataritzarako hazten den perretxiko jangarria da.
Osterivinokas (Pleurotus ostreatus) on lahottajasieniin kuuluva, vaaleanvärinen ruokasieni. Suomessa sieni on huomattavan eteläpainotteinen lehtosieni, jota esiintyy kannoissa ja lahoavissa puissa, mutta sitä myös viljellään. Tuntomerkkeinä ovat huomattavan tiheät heltat ja epäkeskinen kasvu, esiintyminen ryhminä, lyhyt varsi ja valkoisen harmaa, nuorempana litteä, myöhemmin kupera lakki. [2] Kaiken kaikkiaan vaihtelevuutta esimerkiksi värityksessä on paljonkin.
Osterivinokas sisältää lipidejä, steroideja (ergosteroli), rasvaliukoisia vitamiineja, B-ryhmän vitamiineja, mono-, oligo- ja polysakkarideja (beta-glukaani nimeltään pleuraani), aminohappoja, peptidejä, glykoproteiinia (lektiini), kitiinin kaltaista kuitua, entsyymejä ja alifaattisia hiilivetyjä.
Osterivinokas on maailmanlaajuisesti yksi eniten viljellyistä sienilajeista herkkusienten jälkeen. Se kasvaa hyvin vaatimattomassa olkisubstraatissa ja tuottaa runsaan sadon.
Osterivinokkaalla on suotuisa vaikutus rasva-aineenvaihduntaan, se voi vahvistaa elimistön vastustuskykyä bakteeri- ja virusinfektioita (esim. syylät) vastaan ja lisäksi se on hyvin monipuolinen ravintolähde.
Osterivinokasta voidaan käyttää ravinnoksi eri tavalla valmistaen.
Kuivattua ja jauhettua osterivinokasta käytetään sisäisesti nautittuna rohdoksena, lähinnä syylien hoidossa. Eniten tutkittu osterivinokkaan vaikutuksista lienee sen kolesterolia laskeva vaikutus. Rotilla, jotka saivat 5 % osterivinokasta sisältävää ruokaa, laski seerumin kolesteroli 82 % ja maksan kolesteroli 55 %, kahdeksan viikon koejakson aikanaLDL:n hapettumista in vitro eli se toimii antioksidanttina. Eräässä tutkimuksessa betaglukaani edisti bakteeri-infektioille altistettujen hiirten eloonjäamistä. Osterivinokkaalla näyttäisi myös olevan syövältä suojaavaa vaikutusta sekä antiviraalista (virusten kasvua estävää) vaikutusta.
Osterivinokas (Pleurotus ostreatus) on lahottajasieniin kuuluva, vaaleanvärinen ruokasieni. Suomessa sieni on huomattavan eteläpainotteinen lehtosieni, jota esiintyy kannoissa ja lahoavissa puissa, mutta sitä myös viljellään. Tuntomerkkeinä ovat huomattavan tiheät heltat ja epäkeskinen kasvu, esiintyminen ryhminä, lyhyt varsi ja valkoisen harmaa, nuorempana litteä, myöhemmin kupera lakki. Kaiken kaikkiaan vaihtelevuutta esimerkiksi värityksessä on paljonkin.
Osterivinokas sisältää lipidejä, steroideja (ergosteroli), rasvaliukoisia vitamiineja, B-ryhmän vitamiineja, mono-, oligo- ja polysakkarideja (beta-glukaani nimeltään pleuraani), aminohappoja, peptidejä, glykoproteiinia (lektiini), kitiinin kaltaista kuitua, entsyymejä ja alifaattisia hiilivetyjä.
Pleurotus ostreatus, le Pleurote en (forme d') huître, est une espèce de champignons Basidiomycètes du genre Pleurotus de la famille des Pleurotaceae. Cette espèce forestière fait depuis les années 1970[réf. souhaitée] l'objet d'une culture industrielle qui a pris une certaine ampleur dans les années 1990-2000, c'est généralement cette espèce que l'on trouve sur les étals sous le nom de pleurotes.
Chapeau : 7 à 14 centimètres, gris brun ou noirâtre mais souvent beaucoup plus clair, excentré, convexe puis étalé, en forme de coquille d'huitre puis flabelliforme.
Marge : mince, enroulée puis festonnée avec un liseré noirâtre.
Lames : blanches, assez serrées, décurrentes, fourchues, galbées.
Stipe ou pied : 1 à 2 centimètres à quasi inexistant, latéral, blanc et ferme.
Chair : mince sauf au niveau du pied, blanche, vite élastique, presque toujours très saine.
Odeur et saveur : linge mouillé, saveur douce.
Sporée : crème.
Le pleurote en huitre pousse de l'automne à l'hiver selon les régions, en touffes sur les feuillus vivants ou tombés. C'est un parasite de blessure mais il est également saprophyte.
C'est un comestible honorable (saveur douce et odeur de linge mouillé)[1], si l'on n'est pas rebuté par la flaccidité de sa chair. Contrairement aux cèpes ou au girolles, il ne se suffit pas vraiment à lui-même simplement poêlé, il bénéficiera largement d'être cuisiné de manière plus élaborée, en mélange ou en accompagnement.
Les pleurotes sont fréquemment utilisés dans la cuisine chinoise ou japonaise. Ils sont servis le plus souvent frits ou en soupes.
La culture semble avoir démarré en Hongrie et s'est maintenant étendue en Europe, en Amérique et en Asie ; elle représente 25 % de la production mondiale de champignons[2]. Il est plutôt vendu comme champignons des bois et ne fait pas trop de concurrence au champignon de Paris. D'abord pratiquée sur des billes de bois ensemencées et enterrées, elle se fait maintenant sur un substrat stérile de déchets végétaux maintenu à la température de 18°, au degré d'humidité et d'aération adéquats, dans des sacs en plastique percés ou sur des plateaux dans des caves de forçage. Cette technique permet une production plus abondante dans des délais très courts, et fait de cette pleurote le deuxième champignon le plus cultivé dans le monde après le champignon de Paris[3].
Il est aujourd'hui possible de cultiver des pleurotes chez soi, dans des grands sacs de sciures ou grâce à des kits prêts à pousser[4].
Une autre espèce de pleurote fait l'objet d'une culture : il s'agit du Pleurote du panicaut.
L'espèce la plus proche est le Pleurote corne d'abondance (Pleurotus cornucopiae), plus précoce (mai à juillet) et présentant des lames décurrentes jusqu'à la base du pied où elles forment de profonds alvéoles.
On peut également citer Pleurotus pulmonarius, plus clair, blanchâtre et jaunissant, à lames couleur crème non décurrentes.
La confusion éventuelle est sans danger, ces espèces étant également comestibles.
Ce champignon a des propriétés antimicrobiennes et antifongiques, notamment en raison de sa richesse en terpénoïdes[5].
Comme beaucoup de champignons, ce Pleurote est riche en ergothionéine et glutathion, puissants antioxydants. Une lectine dimère a été isolée à partir des sporophores comestibles frais du champignon Pleurotus ostreatus. La lectine a exercé une activité antitumorale puissante chez des souris porteuses du sarcome S-180 et d'hépatome H-22. La survie de ces souris a été prolongée et l'augmentation du poids corporel réduit après le traitement par la lectine[6].
Les spores de Pleurotus ostreatus présentent des propriétés allergènes[7] et peuvent provoquer des inflammations des alvéoles pulmonaires après inhalation, notamment chez les cultivateurs de pleurotes[8].
Pleurotus ostreatus, le Pleurote en (forme d') huître, est une espèce de champignons Basidiomycètes du genre Pleurotus de la famille des Pleurotaceae. Cette espèce forestière fait depuis les années 1970[réf. souhaitée] l'objet d'une culture industrielle qui a pris une certaine ampleur dans les années 1990-2000, c'est généralement cette espèce que l'on trouve sur les étals sous le nom de pleurotes.
O pleuroto[1] ou cogomelo ostra (Pleurotus ostreatus) é un fungo comestíbel, estreitamente emparentado co cogomelo de cardo (Pleurotus eryngii)[2], que se consome amplamente polo seu sabor e a facilidade da súa identificación.
É un fungo bastante común en Galiza, e adoita comercializarse para a súa venda, de feito é o cogomelo máis cultivado[3]. Inicialmente foi cultivado en Alemaña como medida de subsistencia, durante a Primeira Guerra Mundial.[4]
O nome vulgar galego e o latino pleurotus (pé desprazado) refírense ao crecemento do talo respecto do chapeu ou parte superior, mentres que o termo específico latino ostreatus (ostra) refírese á forma do chapeu en si, que se asemella ao bivalbo do mesmo nome. En chinés estes cogomelos son chamados píng gū (平菇; literalmente "Fungo chato").
O pleuroto é un dos cogomelos bravos máis arelados, aínda que tamén pode ser cultivado sobre unha camada de palla e noutros ambientes. Con frecuencia presentan un recendo a anís por mor da presenza de benzaldehído.
P. ostreatus presenta un chapeu de 5 a 20 cm de diámetro, co pé desprazado cara unha banda e medrando habitualmente en feixes superpostos. A tona é lisa e brillante; de cor cinsenta ou cinsenta escura, e en ocasións parda ou azulada. As marxes do chapeu cambian coa idade, sendo enroladas nos exemplares novos e abertas nos adultos. Ten as lamelas apertadas, magras, recorrentes e de cor abrancazada. A carne é firme, algo dura nos exemplares adultos, e de sabor e cheiro agradábeis. Medra na superficie dos cotos, canoucos, toros etc de madeiras brandas como as do lamigueiro, a faia ou o salgueiro, entre outros.
É frecuente a súa confusión con outros Pleurotus, coma Pleurotus pulmonarius máis miúdo e de cor abrancazada. Pola súa calidade é un bo comestíbel, sendo amplamente cultivado para a súa comercialización.
O pleuroto, como outros cogomelos, representa unha fonte importante de selenio, elemento moi importante para o metabolismo humano, sendo un dos micronutrientes que posúen un maior efecto antioxidante e de protección contra algúns tipos de cancro. O seu alto contido en polisacáridos comporta unha acción beneficiosa sobre o sistema inmunolóxico.
Comparte co resto de cogomelos comestébeis o feito de conter un tipo de glícidos que os encimas humanas non poden dixerir, mais que poden ser fermentadas parcialmente polas bacterias do colon de xeito que se comportan no aparato dixestivo humano de xeito semellante á fibra alimentaria. A fibra e estes glícidos inchan coa auga e regulan o tránsito intestinal. Os cogomelos tamén aumentan a excreción de ácidos biliares e teñen propiedades antioxidantes e hipocolesterolemiantes.
O pleuroto é un cogomelo moi apreciado na gastronomía, mais algo menos que o outro Pleurotus, o cogomelo de cardo (Pleurotus eryngii).
O pleuroto ou cogomelo ostra (Pleurotus ostreatus) é un fungo comestíbel, estreitamente emparentado co cogomelo de cardo (Pleurotus eryngii), que se consome amplamente polo seu sabor e a facilidade da súa identificación.
É un fungo bastante común en Galiza, e adoita comercializarse para a súa venda, de feito é o cogomelo máis cultivado. Inicialmente foi cultivado en Alemaña como medida de subsistencia, durante a Primeira Guerra Mundial.
Jamur tiram Status konservasi Jamur tiram (Pleurotus ostreatus) adalah jamur pangan dari kelompok Basidiomycota dan termasuk kelas Homobasidiomycetes dengan ciri-ciri umum tubuh buah berwarna putih hingga krem dan tudungnya berbentuk setengah lingkaran mirip cangkang tiram dengan bagian tengah agak cekung.[1] Jamur tiram masih satu kerabat dengan Pleurotus eryngii dan sering dikenal dengan sebutan King Oyster Mushroom.[2]
Tubuh buah jamur tiram memiliki tangkai yang tumbuh menyamping (bahasa Latin: pleurotus) dan bentuknya seperti tiram (ostreatus) sehingga jamur tiram mempunyai nama binomial Pleurotus ostreatus.[2] Bagian tudung dari jamur tersebut berubah warna dari hitam, abu-abu, coklat, hingga putih, dengan permukaan yang hampir licin, diameter 5–20 cm yang bertepi tudung mulus sedikit berlekuk.[1] Selain itu, jamur tiram juga memiliki spora berbentuk batang berukuran 8-11×3-4μm serta miselia berwarna putih yang bisa tumbuh dengan cepat.[1]
Di alam bebas, jamur tiram bisa dijumpai hampir sepanjang tahun di hutan pegunungan daerah yang sejuk.[3] Tubuh buah terlihat saling bertumpuk di permukaan batang pohon yang sudah melapuk atau pokok batang pohon yang sudah ditebang karena jamur tiram adalah salah satu jenis jamur kayu.[3] Untuk itu, saat ingin membudidayakan jamur ini, substrat yang dibuat harus memperhatikan habitat alaminya.[4] Media yang umum dipakai untuk membiakkan jamur tiram adalah serbuk gergaji kayu yang merupakan limbah dari penggergajian kayu.[4]
Pada umumnya jamur tiram, Pleurotus ostreatus, mengalami dua tipe perkembangbiakan dalam siklus hidupnya, yakni secara aseksual maupun seksual.[5] Seperti halnya reproduksi aseksual jamur, reproduksi aseksual basidiomycota secara umum yang terjadi melalui jalur spora yang terbentuk secara endogen pada kantung spora atau sporangiumnya, spora aseksualnya yang disebut konidiospora terbentuk dalam konidium.[6] Sedangkan secara seksual, reproduksinya terjadi melalui penyatuan dua jenis hifa yang bertindak sebagai gamet jantan dan betina membentuk zigot yang kemudian tumbuh menjadi primodia dewasa.[6] Spora seksual pada jamur tiram putih, disebut juga basidiospora yang terletak pada kantung basidium.[6]
Mula-mula basidiospora bergerminasi membentuk suatu masa miselium monokaryotik, yaitu miselium dengan inti haploid.[6] Miselium terus bertumbuh hingga hifa pada miselium tersebut berfusi dengan hifa lain yang kompatibel sehingga terjadi plasmogami membentuk hifa dikaryotik.[7] Setelah itu apabila kondisi lingkungan memungkinkan (suhu antara 10-20 °C, kelembapan 85-90%, cahaya mencukupi, dan CO2 < 1000 ppm) maka tubuh buah akan terbentuk.[8] Terbentuknya tubuh buah diiringi terjadinya kariogami dan meiosis pada basidium.[7]
Nukleus haploid hasil meiosis kemudian bermigrasi menuju tetrad basidiospora pada basidium.[7] Basidium ini terletak pada bilah atau sekat pada tudung jamur dewasa yang jumlahnya banyak (lamela).[6] Dari spora yang terlepas ini akan berkembang menjadi hifa monokarion.[6] Hifa ini akan memanjangkan filamennya dengan membentuk cabang hasil pembentukan dari dua nukleus yang dibatasi oleh septum (satu septum satu nukleus).[6] Kemudian hifa monokarion akan mengumpul membentuk jaringan sambung menyambung berwarna putih yang disebut miselium awal dan akhirnya tumbuh menjadi miselium dewasa (kumpulan hifa dikarion).[6] Dalam tingkatan ini, hifa-hifa mengalami tahapan plasmogami, kariogami, dan meiosis hingga membentuk bakal jamur.[6] Nantinya, jamur dewasa ini dapat langsung dipanen atau dipersiapkan kembali menjadi bibit induk.[6]
Dalam menggunakan media pertumbuhan, jerami yang baik untuk dibuat sebagai bahan media tanam adalah dari jenis jerami yang keras sebab jerami yang keras banyak mengandung selulosa yang merupakan bahan yang diperlukan oleh jamur dalam jumlah banyak disamping itu jerami yang keras membuat media tanaman tidak cepat habis.[4] Hal yang perlu diperhatikan dalam pemilihan jerami sebagai bahan baku media tanam adalah dalam hal kebersihan dan kekeringan, selain itu jerami yang digunakan tidlak busuk dan tidak ditumbuhi jamur jenis lain.[4] Media yang terbuat dari campuran bahan-bahan tersebut perlu diatur kadar airnya.[4] Kadar air diatur 60 - 65 % dengan menambah air bersih agar misellia jamur dapat tumbuh dan menyerap makanan dari media tanam dengan baik.[4]
Secara alami, jamur tiram Pleurotus ditemukan di hutan dibawah pohon berdaun lebar atau di bawah tanaman berkayu.[4] Jamur tiram tidak memerlukan cahaya matahari yang banyak, di tempat terlindung miselium jamur akan tumbuh lebih cepat daripada di tempat yang terang dengan cahaya matahari berlimpah.[4] Pertumbuhan misellium akan tumbuh dengan cepat dalam keadaan gelap/tanpa sinar.[4] Pada masa pertumbuhan misellium, jamur tiram sebaiknya ditempatkan dalam ruangan yang gelap, tetapi pada masa pertumbuhan badan buah memerlukan adanya rangsangan sinar.[4] Pada tempat yang sama sekali tidak ada cahaya badan buah tidak dapat tumbuh, oleh karena itu pada masa terbentuknya badan buah pada permukaan media harus mulai mendapat sinar dengan intensitas penyinaran 60 - 70 %.[4]
Pada budidaya jamur tiram suhu udara memegang peranan yang penting untuk mendapatkan pertumbuhan badan buah yang optimal.[4] Pada umumnya suhu yang optimal untuk pertumbuhan jamur tiram, dibedakan dalam dua fase yaitu fase inkubasi yang memerlukan suhu udara berkisar antara 22 - 28 OC dengan kelembapan 60 - 70 % dan fase pembentukan tubuh buah memerlukan suhu udara antara 16 - 22 OC.[4]
Tingkat keasaman media juga sangat berpengaruh terhadap pertumbuhan jamur tiram.[4] Apabila pH terlalu rendah atau terlalu tinggi maka pertumbuhan jamur akan terhambat.[4] bahkan mungkin akan tumbuh jamur lain yang akan mergganggu pertumbuhan jamur tiram itu sendiri.[4] Keasaman pH media perlu diatur antara pH 6 - 7 dengan menggunakan kapur (Calsium carbonat).[4]
Kondisi di atas lebih mudah dicapai di daerah dataran tinggi sekitar 700–800 m dpl.[1] Kemungkinan budidaya jamur di dataran rendah tidaklah mustahil asalkan iklim ruang penyimpanan dapat diatur dan disesuaikan dengan keperluan jamur.[4]
Berdasarkan penelitian Sunan Pongsamart, biochemistry, Faculty of Pharmaceutical Universitas Chulangkorn, jamur tiram mengandung protein, air, kalori, karbohidrat, dan sisanya berupa serat zat besi, kalsium, vitamin B1, vitamin B2, dan vitamin C.[9]
Jamur tiram (Pleurotus ostreatus) merupakan bahan makanan bernutrisi dengan kandungan protein tinggi, kaya vitamin dan mineral, rendah karbohidrat, lemak dan kalori.[10] Jamur ini memiliki kandungan nutrisi seperti vitamin, fosfor, besi, kalsium, karbohidrat, dan protein.[10] Untuk kandungan proteinnya, lumayan cukup tinggi, yaitu sekitar 10,5-30,4%.[10]
Komposisi dan kandungan nutrisi setiap 100 gram jamur tiram adalah 367 kalori, 10,5-30,4 persen protein, 56,6 persen karbohidrat, 1,7-2,2 persen lemak, 0.20 mg thiamin, 4.7-4.9 mg riboflavin, 77,2 mg niacin, dan 314.0 mg kalsium.[10][11] Kalori yang dikandung jamur ini adalah 100 kj/100 gram dengan 72 persen lemak tak jenuh.[10] Serat jamur sangat baik untuk pencernaan.[10] Kandungan seratnya mencapai 7,4- 24,6 persen sehingga cocok untuk para pelaku diet.[10][12]
Kandungan gizi jamur tiram menurut Direktorat Jenderal Hortikultura Departemen Pertanian.[10] Protein rata-rata 3.5 – 4 % dari berat basah.[10] Berarti dua kali lipat lebih tinggi dibandingkan asparagus dan kubis. Jika dihitung berat kering.[10] Kandungan proteinnya 10,5-30,4%.[10] Sedangkan beras hanya 7.3%, gandum 13.2%, kedelai 39.1%, dan susu sapi 25.2%.[10] Jamur tiram juga mengandung 9 macam asam amino yaitu lisin, metionin, triptofan, threonin, valin, leusin, isoleusin, histidin, dan fenilalanin.[10] 72%
Lemak dalam jamur tiram adalah asam lemak tidak jenuh sehingga aman dikonsumsi baik yang menderita kelebihan kolesterol (hiperkolesterol) maupun gangguan metabolisme lipid lainnya.[10] 28% asam lemak jenuh serta adanya semacam polisakarida kitin di dalam jamur tiram diduga menimbulkan rasa enak.[10] Jamur tiram juga mengandung vitamin penting, terutama vitamin B, C dan D. vitamin B1 (tiamin), vitamin B2 (riboflavin), niasin dan provitamin D2 (ergosterol), dalam jamur tiram cukup tinggi.[10] Mineral utama tertinggi adalah Kalium, Fosfor, Natrium, Kalsium, dan Magnesium.[10] Mineral utama tertinggi adalah: Zn, Fe, Mn, Mo, Co, Pb.[10] Konsentrasi K, P, Na, Ca dan Me mencapai 56-70% dari total abu dengan kadar K mencapai 45%.[10] Mineral mikroelemen yang bersifat logam dalam jarum tiram kandungannya rendah, sehingga jamur ini aman dikonsumsi setiap hari.[10]
Jamur tiram juga memiliki berbagai manfaat yaitu sebagai makanan, menurunkan kolesterol, sebagai antibakterial dan antitumor, serta dapat menghasilkan enzim hidrolisis dan enzim oksidasi.[8] Selain itu, jamur tiram juga dapat berguna dalam membunuh nematoda[3]
Jamur tiram ini memiliki manfaat kesehatan diantaranya, dapat mengurangi kolesterol dan jantung lemah serta beberapa penyakit lainnya. Jamur ini juga dipercaya mempunyai khasiat obat untuk berbagai penyakit seperti penyakit lever, diabetes, anemia.[10][13] Selain itu jamur tiram juga dapat bermanfaat sebagai antiviral dan antikanker serta menurunkan kadar kolesterol.[10][13]
Di samping itu, jamur tiram juga dipercaya mampu membantu penurunan berat badan karena berserat tinggi dan membantu pencernaan.[10] Jamur tiram ini mengandung senyawa pleuran yang berkhasiat sebagai antitumor, menurunkan kolesterol, serta bertindak sebagai antioksidan.[10] Adanya polisakarida, khususnya Beta-D-glucans pada jamur tiram mempunyai efek positif sebagai antitumor, antikanker, antivirus (termasuk AIDS), melawan kolesterol, antijamur, antibakteri, dan dapat meningkatkan sistem imun.[10][13] Pada jamur tiram, produk ini disebut sebagai plovastin yang di pasaran dikenal sebagai suplemen penurun kolesterol (komponen aktifnya statin yang baik untuk menghambat metabolisme kolesterol di dalam tubuh manusia).[11][13]
Dilihat dari kandungan gizi yang terdapat dalam jamur tiram maka bahan ini termasuk aman untuk dikonsumsi.[10] Adanya serat yaitu lignoselulosa baik untuk pencernaan.[10] USDA (United States Drugs and Administration) yang melakukan penelitian pada tikus menunjukkan bahwa dengan pemberian menu jamur tiram selama 3 minggu akan menurunkan kadar kolesterol dalam serum hingga 40 % dibandingkan dengan tikus yang tidak diberi pakan yang mengandung jamur tiram.[14] Sehingga mereka berpendapat bahwa jamur tiram dapat menurunkan kadar kolesterol pada penderita hiperkolesterol.[14][15] Di Jepang saat ini sedang diteliti potensi jamur tiram sebagai bahan makanan yang dapat mencegah timbulnya tumor.[10]
Di alam bebas, jamur tiram bisa dijumpai hampir sepanjang tahun di hutan pegunungan daerah yang sejuk.[5] Tubuh buah terlihat saling bertumpuk di permukaan batang pohon yang sudah melapuk atau pokok batang pohon yang sudah ditebang karena jamur tiram adalah salah satu jenis jamur kayu.[4] Untuk itu, saat ingin membudidayakan jamur ini, substrat yang dibuat harus memperhatikan habitat alaminya.[5] Dalam budidaya jamur tiram dapat digunakan substrat, seperti kompos serbuk gergaji kayu, ampas tebu atau sekam.[5] Hal yang perlu diperhatikan dalam budi daya jamur tiram adalah faktor ketinggian dan persyarataan lingkungan, sumber bahan baku untuk substrat tanam dan sumber bibit.[5] Miselium dan tubuh buahnya tumbuh dan berkembang baik pada suhu 26-30 °C.[4] Jamur tiram (Pleurotus ostreatus) mulai dibudidayakan pada tahun 1900. Budidaya jamur ini tergolong sederhana.[5] Jamur tiram biasanya dipeliharan dengan media tanam serbuk gergaji steril yang dikemas dalam kantung plastik.[4]
Media tanam Pleurotus ostreatus yang digunakan adalah jerami yang dicampur dengan air, dedak 10% dan kapur 1%.[16] Fungsi dari jerami adalah sebagai bahan dasar dari pertumbuhan jamur.[16] Jerami mengandung lignin, selulosa, karbohidrat, dan serat yang dapat didegradasi oleh jamur menjadi karbohidrat yang kemudian dapat digunakan untuk sintesis protein.[16] Air pada jerami berfungsi sebagai pembentuk kelembapan dan sumber air bagi pertunbuhan jamur.[16] Dedak dan kapur merupakan bahan tambahan pada media tanam Pleurotus ostreatus.[16] Dedak ditambahkan pada media untuk meningkatkan nutrisi media tanam, terutama sebagai sumber karbohidrat, karbon, dan nitrogen.[16] Kapur merupakan sumber kalsium bagi pertumbuhan jamur.[5] Selain itu juga kapur berfungsi untuk mengatur pH media pertumbuhan jamur.[16]
Selain jerami, media lain yang dapat digunakan seperti media serbuk gergaji yang mengandung selulosa, lignin, pentosan, zat ekstraktif, abu, jerami padi, media limbah kapas, alang-alang, daun pisang, tongkol jagung, klobot jagung, gabah padi, dan lain sebagainya.[12] Tetapi, tetap saja pertumbuhan yang paling baik ada di media serbuk gergaji dan merang.[12] Penyebabnya adalah karena jumlah lignoselulosa, lignin, dan serat pada serbuk gergaji dan merang memang lebih tinggi.[12] Sebagai contohnya dalam pembuatan media jerami padi, bahan-bahan yang digunakan adalah 15-20% jerami padi, 2.5% bekatul kaya karbohidrat, karbon, dan vitamin B komplek yang bisa mempercepat pertumbuhan dan mendorong perkembangan tubuh buah jamur, 1-1.5% kalsium karbonat atau kapur menetralkan media sehingga dapat ditumbuhi oleh jamur (pH 6,8 – 7,0).[12] Selain itu, kapur juga mengandung kalsium sebagai penguat batang / akar jamur agar tidak mudah rontok.[12] 0.5% gips dapat memperkukuh struktus suatu bahan campuran, dan terakhir 0.25% pupuk TS sebagai nutrisi.[1][12]
Budi daya jamur tiram menggunakan substrat jerami dengan tahapan sebagai berikut: pembuatan media tanam dilakukan dengan memotong jerami menjadi berukuran 1–2 cm.[5] Rendam jeraminya selama semalaman.[5] Setelah itu, ditiriskan airnya sebelum ditambahkan dedak 10% dan kapur 1% sebagai zat hara pertumbuhan jamur.[5] Semua bahan diaduk rata dan campuran bahan tadi dimasukkan ke dalam plastik yang tahan panas hingga terisi 2/3 bagian.[5] Baru kemudian dipadatkan (dipukul-pukul dengan botol kaca).[5] Setelah cukup padat, leher plastik bagian atas dimasukkan pipa paralon dan dibagian tengah media subtrat diberi lubang dan ditancapkan tips.[5] Selanjutnya ditutupi dengan kapas lalu media substrat dilapisi dengan kertas dan diikat dengan karet.[5]
Media tersebut disterilisasi pada 121˚C selama 20 menit di dalam autoklaf untuk memastikan bahwa tidak ada kontaminan yang tumbuh yang mungkin akan mengganggu pertumbuhan jamur.[5] Setelah steril, media substrat dibuka secara aseptis, lalu tips di tengah-tengah media dan kapas diambil dengan pinset steril.[5] Lubang yang terbentuk diisi dengan bibit jamur tiram yang ditumbuhkan pada biji sorgum pada botol (aseptis).[5] Lalu media ditutup kapas lagi dan dibungkus dengan kertas.[5] Media substrat diinkubasi pada suhu ruang selama beberapa minggu hingga tumbuh miselium.[5] Setelah tumbuh miselium, kapas pada media dibuang dan media dibiarkan terbuka.[5] Semprotkan air setiap hari pada tempat pertumbuhan jamur agar kondisi sekitar lembap dan mendukung pertumbuhannya.[5] Tubuh buah jamur akan tumbuh secara perlahan-lahan ketika media lembap dalam waktu sekitar 1 bulan lebih.[5] Tubuh buah yang sudah cukup besar diambil dan ditimbang untuk diamati pertumbuhannya setiap minggu.[5]
Pada tumbuhan sejenis jamur sebenarnya hampir tidak ditemukan hama yang bersifat merusak atau memakan tubuh buah jamur, adapun banyak ditemui pada jamur adalah sejenis ulat atau belatung dan itu pun hanya akan muncul dari jamur itu sendiri disaat jamur tumbuh maksimal dan membusuk, tetapi pada jamur tiram yang dibudidayakan menurut para petani sering ditemukannya hama belatung yang timbul dari media tanam atau biasa disebut baglog, lalu hama lain yang tertarik dengan jamur tiram adalah lalat, dan pada jenis jamur tiram putih biasanya ditemukan juga hama berupa nyamuk, namun sebenarnya nyamuk dan lalat bukanlah hama yang merusak tubuh buah namun jika terlalu banyak akan meninggalkan bekas sehingga jamur tiram akan bercak hitam.
Sedangkan hama yang merusak jamur hampir tidak ada selain belatung itupun hanya akan timbul apabila terlambat dipetik, dan belatung dan rayap yang timbul pada media tanam (baglog) timbul karena media tanam (baglog) mengandung serbuk gergaji (serbuk kayu)
_31-12-2020_(d.j.b.)_03.jpg)
Jamur tiram (Pleurotus ostreatus) adalah jamur pangan dari kelompok Basidiomycota dan termasuk kelas Homobasidiomycetes dengan ciri-ciri umum tubuh buah berwarna putih hingga krem dan tudungnya berbentuk setengah lingkaran mirip cangkang tiram dengan bagian tengah agak cekung. Jamur tiram masih satu kerabat dengan Pleurotus eryngii dan sering dikenal dengan sebutan King Oyster Mushroom.
Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm., Führer Pilzk. (Zwickau): 24, 104 (1871).
Si tratta di una delle specie fungine più coltivate e conosciute nel mondo; in Italia è molto comune e viene denominata orecchione, fungo ostrica e talvolta "sbrisa".
Allo stadio iniziale di crescita assume una forma convessa, intimamente unito ad altri cappelli che gli crescono attorno; successivamente una forma di ostrica o di ventaglio, spesso cespitoso, imbricato con altri cappelli, a volte numerosi.
Il colore varia da bruno-violaceo, bruno-rossiccio o grigio-biancastro; il margine è involuto, liscio, ma a maturità tende ad appianarsi con andamento gibboso-lobato, presentando anche delle fratture.
Il diametro può misurare da 5 a 25 cm.
Fitte, strette, intercalate da lamellule, lungamente decorrenti sul gambo, di colore da bianco a bianco-crema o grigiastre.
Laterale od eccentrico, irregolarmente cilindrico, talvolta assai corto, assottigliato alla base, assume spesso un aspetto fusiforme; di colore bianco o biancastro, ricoperto più o meno fittamente di pruina di colore grigiastre o bruno-grigiastre; alto 2–6 cm e spesso 1–2 cm.
Bianche in massa, cilindriche, lisce, 8-12 x 3-4 µm.
Molto compatta, soda, bianca.
È un fungo carnivoro poiché il micelio può uccidere e digerire nematodi, e supplire in questo modo al fabbisogno del fungo in azoto.
Eccellente, specialmente se il fungo viene cotto alla graticola, gastronomicamente molto versatile.
Si presta molto bene alla coltivazione.
Il P. ostreatus contiene dei composti che avrebbero un effetto antinfiammatorio, antiaggregante piastrinico, antiossidante, ipocolesterolemizzante e stimolante del sistema immunitario. Inoltre produce lovastatina, una sostanza utilizzata come medicamento ipocolesterolemizzante.[1][2][3][4]
Cresce su vecchie ceppaie, su tronchi vivi di latifoglie (gelsi, pioppi, ecc.); fruttifica dall'autunno alla primavera successiva e anche in inverni miti.
Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm., Führer Pilzk. (Zwickau): 24, 104 (1871).
Si tratta di una delle specie fungine più coltivate e conosciute nel mondo; in Italia è molto comune e viene denominata orecchione, fungo ostrica e talvolta "sbrisa".
Gluosninė kreivabudė (lot. Pleurotus ostreatus) – šalmabudinių (Mycenaceae) šeimos, kreivabudžių (Pleurotus) genties grybų rūšis.
Miškai, parkai, pakelės, sodybos, ant negyvų, rečiau gyvų lapuočių.
Vasara, ypač ruduo, net pavasaris, šilta žiema.
Juodai pilka kepurėlė, kotas baltas, šoninis arba ekscentrinis.
Vaisiakūniai vidutiniai, dideli. Kepurėlė 5–12 (15) cm skersmens, vėduokliška, pusiau apvali, sena – paplokščia, mėsinga, paviršius lygus, pelenų, šiferio pilkumo, pilka, gelsvai pillka, juodai pilka, violetinio atspalvio. Lakšteliai balti, seni – gelsvai pilki, platūs, resvi, toli nuaugtiniai, pakraštėliai nedantyti. Kotas 1–5×0,5–2,5 cm, ekscentrinis arba šoninis, kietas, baltas, gelsvas, gelsvai rusvas, plaušuotas. Trama neplona, balta, minkšta, sultinga, nekarti, miltų kvapo. Sporos 8–12×3–4 μm.
Būdingi požymiai: vėduoklės formos vaisiakūniai, lakšteliai nedantyti.
Auga pavieniui, grupelėmis, kolonijomis. Vertingas valgomas grybas, daugelyje šalių (ir Lietuvoje) auginamas dirbtiniu būdu. Domisi medikai.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, Lututė, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 195 psl.
Gluosninė kreivabudė (lot. Pleurotus ostreatus) – šalmabudinių (Mycenaceae) šeimos, kreivabudžių (Pleurotus) genties grybų rūšis.
Augimo vietaMiškai, parkai, pakelės, sodybos, ant negyvų, rečiau gyvų lapuočių.
Augimo laikasVasara, ypač ruduo, net pavasaris, šilta žiema.
Pagrindiniai požymiaiJuodai pilka kepurėlė, kotas baltas, šoninis arba ekscentrinis.
Vaisiakūniai vidutiniai, dideli. Kepurėlė 5–12 (15) cm skersmens, vėduokliška, pusiau apvali, sena – paplokščia, mėsinga, paviršius lygus, pelenų, šiferio pilkumo, pilka, gelsvai pillka, juodai pilka, violetinio atspalvio. Lakšteliai balti, seni – gelsvai pilki, platūs, resvi, toli nuaugtiniai, pakraštėliai nedantyti. Kotas 1–5×0,5–2,5 cm, ekscentrinis arba šoninis, kietas, baltas, gelsvas, gelsvai rusvas, plaušuotas. Trama neplona, balta, minkšta, sultinga, nekarti, miltų kvapo. Sporos 8–12×3–4 μm.
Būdingi požymiai: vėduoklės formos vaisiakūniai, lakšteliai nedantyti.
Auga pavieniui, grupelėmis, kolonijomis. Vertingas valgomas grybas, daugelyje šalių (ir Lietuvoje) auginamas dirbtiniu būdu. Domisi medikai.
Austeru sānause (Pleurotus ostreatus) ir ēdama sānaušu ģints sēne. Savvaļā izplatīta plašā areālā, kas ietver Eiropu, Āziju, Ziemeļāfriku, Ameriku, Austrāliju. Bieži sastopama arī Latvijā.[1] To pirmoreiz sāka audzēt Vācijā Pirmā pasaules kara laikā, tagad tā ir viena no biežāk audzētajām sēnēm pasaulē. Lai gan dabā tā aug uz koksnes, to var audzēt arī uz salmiem un citiem materiāliem.
Austeru sānausi var izmantot ne tikai pārtikā, bet arī industriālajām vajadzībām — lai mazinātu gaisa piesārņojumu. Tai ir rūgti salds benzaldehīda aromāts.[2]
Austeru sānause (Pleurotus ostreatus) ir ēdama sānaušu ģints sēne. Savvaļā izplatīta plašā areālā, kas ietver Eiropu, Āziju, Ziemeļāfriku, Ameriku, Austrāliju. Bieži sastopama arī Latvijā. To pirmoreiz sāka audzēt Vācijā Pirmā pasaules kara laikā, tagad tā ir viena no biežāk audzētajām sēnēm pasaulē. Lai gan dabā tā aug uz koksnes, to var audzēt arī uz salmiem un citiem materiāliem.
Austeru sānausi var izmantot ne tikai pārtikā, bet arī industriālajām vajadzībām — lai mazinātu gaisa piesārņojumu. Tai ir rūgti salds benzaldehīda aromāts.
Cindawan tiuang (Pleurotus ostreatus) (Indonesia: jamur tiuang) adolah cindawan pangan dari kalompok Basidiomycota dan tamasuak kelas Homobasidiomycetes jo ciri-ciri umum badan buah bawarna putiah hinggo krem dan tuduangnyo babantuak satangah lingkaran saroman cangkang tiuang jo bagian tangah agak cakuang. Cindawan tiuang masih badunsanak jo Pleurotus eryngii dan acok dikenal jo sabuikan King Oyster Mushroom.[1]
Badan buah cindawan tiuang mampunyoi tangkai nan tumbuah manyampiang (bahaso Latin: pleurotus) dan bantuaknyo saroman tiuang (ostreatus) sahinggo cindawan tiuang mampunyoi namo binomial Pleurotus ostreatus.[1] Bagian tuduang dari cindawan tasabuik baubah warna dari hitam, abu-abu, coklat, hinggo putiah, jo pamukaan nan hampia licin, diameter 5–20 cm nan batepi tuduang muluih saketek balikuak. Salain tu, cindawan tiuang juo mampunyoi spora babantuak batang baukuran 8-11×3-4μm serta miselia bawarna putiah nan bisa tumbuah jo capek.
Di alam lapeh, cindawan tiuang bisa dijumpai hampia sapanjang tahun di rimbo pagunungan daerah nan sajuak.[2] Tubuh buah taliek saliang batumpuak di pamukaan batang pohon nan alah malapuak atau pokok batang pohon nan alah ditabang karano cindawan tiuang adolah salah satu jenis jamuua kayu. Untuak tu, katiko nio mambudidayokan cindawan iko, substrat nan dibuek musti mamparatian habitat alaminyo. Media nan umum dipakai untuak mambiakkan cindawan tiuang adolah sarbuk gargaji kayu nan marupokan limbah dari panggargajian kayu.
Pado umumnyo cindawan tiuang, Pleurotus ostreatus, mangalami duo tipe pakambangbiakan dalam siklus hiduiknyo, yakni sacaro aseksual maupun seksual. Saperti halnyo reproduksi aseksual cindawan, reproduksi aseksual basidiomycota sacaro umum nan tajadi malalui jalua spora nan tabantuak sacaro endogen pado kantuang spora atau sporangiumnyo, spora aseksualnyo nan disabuik konidiospora tabantuak dalam konidium.[3] Sadangkan sacaro seksual, reproduksinyo tajadi malalui panyatuan duo jenis hifa nan batindak sabagai gamet jantan dan betino mambantuak zigot nan kamudian tumbuah manjadi primodia dewasa. Spora seksual pado cindawan tiuang putiah, disabuik juo basidiospora nan talatak pado kantuang basidium.
Cindawan tiuang (Pleurotus ostreatus) (Indonesia: jamur tiuang) adolah cindawan pangan dari kalompok Basidiomycota dan tamasuak kelas Homobasidiomycetes jo ciri-ciri umum badan buah bawarna putiah hinggo krem dan tuduangnyo babantuak satangah lingkaran saroman cangkang tiuang jo bagian tangah agak cakuang. Cindawan tiuang masih badunsanak jo Pleurotus eryngii dan acok dikenal jo sabuikan King Oyster Mushroom.
Nama Pleurotus ostreatus berasal dari bahasa Latin. Perkataan pleurotus merujuk kepada pertumbuhan sisi batang pokok manakala ostreatus merujuk kepada bentuk pileus. Sesetengah orang mempercayai nama tersebut dipetik daripada sejenis kerang-kerangan iaitu tiram (oyster) kerana perisanya yang agak sama.
Pleurotus ostreatus juga dikenali sebagai píng gū (平菇) di negara China yang bermaksud "cendawan datar". Cendawan ini juga mempunyai bau seperti pokok jintan manis kerana kehadiran sejenis kimia iaitu benzaldehid.
Cendawan tiram banyak didapati dalam hutan beriklim hawa sederhana dan subtropika di seluruh dunia. Cendawan ini merupakan sejenis saprofit yang bertindak sebagai pengurai utama kayu.
Cendawan tiram merupakan sumber semulajadi dadah statin. Kajian mendapati ia mengandungi lebih kurang 0.4% hingga 2.7% statin berdasarkan berat kering. Selain itu, kajian makmal ke atas haiwan menunjukkan bahawa penambahan kulat yang tergolong dalam genus Pleurotus dalam diet dapat mengurangkan kolesterol dalam sesetengah keadaan.
Cendawan ini juga salah satu cendawan maging kerana terdapat struktur yang dikenali sebagai mycelia yang bertujuan membunuh dan mencerna cacing gelang. Ini dipercayai cara untuk memperoleh nitrogen.
Cendawan ini mengandungi kandungan kecil arabitol yang menyebabkan kesakitan gastrousus pada sesetengah orang. Arabitol merupakan alkohol gula yang sepunya dengan xylitol, manitol dan sorbitol di mana digunakan secara meluas sebagai bahan tambahan dalam makanan.
Perusahaan cendawan di malaysia mula mendapat tempat di mata-mata anak muda untuk dijadikan sebagai salah satu sumber pendapatan. apa taknya, dengan hanya menggunakan bahan2 terpakai seperti habuk kayu getah, boleh menjana ribuan ringgit setiap bulan.
Kursus cendawan tiram kebanyakannya dianjur oleh jabatan pertanian negeri. namun ramai juga syarikat2 swasta mula menganjurkan kursus tanaman cendawan ini.
Tidak dinafikan bila ingin mengusahakan projek tanaman cendawan ini secara komersial, usahawan memerlukan mesin untuk memudahkan kerja-kerja di farm. Di Malaysia terdapat satu syarikat yang membekalkan lebih dari 30 jenis mesin cendawan pelbagai saiz dan bentuk sesuai untuk semua lapisan penanam, samada baru bermula atau lama.
Syarikat BIMBO TRADING yang mempunyai cawangannya hampir di setiap negeri di Malaysia merupakan syarikat pembekal mesin cendawan no 1 di Malaysia.
Disamping adanya jaminan pada mesin yang dibekalkan BIMBO TRADING juga menyediakan tunjuk ajar percuma cara pengendalian mesin semasa penghantaran ke ladang cendawan masing-masing.
Untuk makumat lanjut perihal mesin cendawan boleh lah layari : http://www.mesincendawan.com atau http://facebook.com/mesincendawan
De gewone oesterzwam (Pleurotus ostreatus) is een paddenstoel uit de familie Pleurotaceae.
De soort komt algemeen voor op stammen van loofbomen waar ze in groepen zijn gerangschikt. Vooral op de beuk zitten ze vaak.
De vorm lijkt op de schelp van een oester. Sinds 1980 wordt deze paddenstoel in Nederland op geprepareerd stro gekweekt waaraan het broed is toegevoegd. Sinds enige jaren gebruikt men koffiedik, een afvalproduct van koffieconsumptie, als substraat.[1] In het wild groeien zwammen op boomstammen en oude stronken. Er zijn lichtgrijze, lichtpaarse en gele oesterzwammen verkrijgbaar.
Oesterzwammen hebben een laag vochtgehalte en zijn beperkt houdbaar. Tijdens het bakken verliezen ze weinig vocht.
De oesterzwam wordt in twee kwaliteitsklassen ingedeeld:
De hoed is 5-12 cm breed en schelpvormig met een ingerolde rand. De oesterzwam is erg variabel wat de kleur van de hoed betreft: deze varieert van blauwgrijs tot grijsgeel. Oude exemplaren zijn vaak donkerbruin. De hoed is zeer smakelijk en heeft een licht pittige smaak, de steel is ook eetbaar maar wel een beetje taai.
De steel is 2-3 cm lang en 1,5-2 cm dik. Soms is deze erg kort. De steel is witachtig en aan de voet viltig behaard.
De lamellen zijn aflopend, wit of geelachtig. De sporen zijn lila.
Uit de gewone oesterzwam wordt het glucaan pleuraan (β-1,3- en β-1,6-) gewonnen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gewone oesterzwam (Pleurotus ostreatus) is een paddenstoel uit de familie Pleurotaceae.
Ël P. ostreatus a l'é un bolè bel da conòsse. A l'ha na stagion ëd chërsita pì ùnica che ràira: a chërs ant l'invern, da otóber a mars. Për ancaminé a chërse a l'ha dabzògn ëd le prime brinà o dij prim gej (colp tèrmich).
Capel fin-a a 15 cm, bombà ò piat, bes, gris, dle vire an sël violèt, con ël bòrd bombà, seuli. Lamele biancastre, pòch decorente. Gamba curta ò sensa, dës-centrà.
Ël capel a l'é gris pì o meno scur; dle vire a l'ha dle nuanse brun-e. La gamba as presenta squase sempe da na part, bianca. Le lamele, bianche, soens a rivo arlongh a la gamba. La carn, un pòch gorëgna, a l'é bianca. A l'é na specie motobin coltivà e as treuva an tùit ij mërcà.
A chërs dzora al bòsch, dzortut bòsch ëd j'arbre.
A chërs pì che àutr tacà a l'arbra, ma 'dcò tacà al sàles e tacà a l'òpi. A l'é un bolè lignìcol, che a chërs a parte dal pé dle piante fin-a a vàire méter d'autëssa. A-i é dle vire che a chërs talment an su che un a peul nen cheuilo.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil. A l'é motobin coltivà.
An cusin-a a l'é motobin gustos; a l'ha dabzògn ëd na longa cheuita, përchè la carn a l'é pitòst gorëgna. Cheidun a l'ha pì car mangelo fricassà, ma a-i é 'dcò chi che a lo fa beuje un pòch e peui a lo ampan-a.
Ël P. ostreatus a l'é un bolè bel da conòsse. A l'ha na stagion ëd chërsita pì ùnica che ràira: a chërs ant l'invern, da otóber a mars. Për ancaminé a chërse a l'ha dabzògn ëd le prime brinà o dij prim gej (colp tèrmich).
DescrissionCapel fin-a a 15 cm, bombà ò piat, bes, gris, dle vire an sël violèt, con ël bòrd bombà, seuli. Lamele biancastre, pòch decorente. Gamba curta ò sensa, dës-centrà.
Ël capel a l'é gris pì o meno scur; dle vire a l'ha dle nuanse brun-e. La gamba as presenta squase sempe da na part, bianca. Le lamele, bianche, soens a rivo arlongh a la gamba. La carn, un pòch gorëgna, a l'é bianca. A l'é na specie motobin coltivà e as treuva an tùit ij mërcà.
AmbientA chërs dzora al bòsch, dzortut bòsch ëd j'arbre.
A chërs pì che àutr tacà a l'arbra, ma 'dcò tacà al sàles e tacà a l'òpi. A l'é un bolè lignìcol, che a chërs a parte dal pé dle piante fin-a a vàire méter d'autëssa. A-i é dle vire che a chërs talment an su che un a peul nen cheuilo.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil. A l'é motobin coltivà.
An cusin-a a l'é motobin gustos; a l'ha dabzògn ëd na longa cheuita, përchè la carn a l'é pitòst gorëgna. Cheidun a l'ha pì car mangelo fricassà, ma a-i é 'dcò chi che a lo fa beuje un pòch e peui a lo ampan-a.
Boczniak ostrygowaty (Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych (Pleurotaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pleurotus, Pleurotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowany został w 1774 r. przez Jacquina, który nadał mu nazwę Agaricus ostreatus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. P. Kummer, przenosząc go do rodzaju Pleurotus[1]. Synonimów nazwy naukowej ma ok. 70. Niektóre z nich[2]:
Nazwę polską nadał Henryk Orłoś w 1951 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako bedłka ostrygowata, bocznotrzonowiec ostrygokształtny i przyuszek ostrygowaty[3].
Średnica od 5 do 25 cm. Kształt początkowo łukowaty, z długo podwiniętym brzegiem, później muszlowaty, wachlarzowaty lub lejkowaty. Do podłoża przyrasta bokiem. Jest miękki i sprężysty, powierzchnia gładka i naga, tylko przy trzonie pokryta białą pilśnią. Kolor dość zróżnicowany; może być w różnych odcieniach brązowego, popielatego, siwobrązowego, stalowoniebieskiego i fioletowego[4].
Gęste i głęboko zbiegające na trzon, w kolorze od białawego do siwego, u starszych okazów nawet fioletowe[4].
Krótki, gruby, o wysokości od 1 do 4 cm[5]. Kolor biały lub siwy. Jest nagi, tylko przy podstawie pokryty szczecinkami[4].
U młodych okazów w kapeluszu jest miękki, u starszych sprężysty, w trzonie u starszych staje się korkowaty i zdrewniały. Kolor biały, smak kwaskowaty[4].
Biały. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, o średnicy 8-11 x 3-4 µm[6].
Poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach, a także na wielu wyspach[7]. W Polsce jest pospolity[3].
Grzyb nadrzewny występujący na martwym drewnie gatunków drzew liściastych, takich jak: grab, buk, wierzba, topola, robinia akacjowa,brzoza i orzech włoski. Zazwyczaj rośnie w postaci skupionych grup. Składają się one z wielu większych i mniejszych okazów, często kępkowato pozrastanych, przypominających ławice ostryg, skąd pochodzi nazwa tego gatunku[5]. Owocniki pojawiają się dopiero późną jesienią, od końca października do zimy, a gdy zima jest łagodna, również zimą. Czasami pojawiają się na przedwiośniu[8]. Jest dość wytrzymały na mróz, jednak w okresie wytwarzania owocników potrzebuje dużo światła. Przy zbyt małej jego ilości nie wytwarza owocników lub są one małe[9].
Boczniak ostrygowaty jest saprotrofem rosnącym na martwym drewnie, ale również pasożytem atakującym jeszcze żywe drzewa, zazwyczaj jednak stare, osłabione lub uszkodzone[8].
Boczniak ostrygowaty jest także grzybem drapieżnym. Nicienie zasiedlające próchniejące drewno są paraliżowane substancjami chemicznymi wydzielanymi przez strzępki grzyba, które następnie wnikają do ich ciał i trawią je[10]. W badaniach zidentyfikowano toksynę wydzielaną przez grzyb jako kwas trans-2-decenodikarboksylowy ((ang.) trans-2-decenedioic acid), który w warunkach laboratoryjnych w stężeniu 300 ppm w ciągu godziny trwale obezwładniał 95% nicieni Panagrellus redivivus[11]. Komórki wydzielające ten związek nie występują w owocnikach boczniaka, a jednynie w strzępkach grzybni rosnących w podłożu[10].
Grzyb jadalny. Owocniki boczniaka dostarczają łatwo przyswajalnego białka, kwasu foliowego, aminokwasów, witamin z grupy B i soli mineralnych; wykryto w nich także obecność lowastatyny obniżającej poziom cholesterolu we krwi[12]. Wdychanie dużych ilości zarodników tego grzyba (co np. ma miejsce u ludzi zajmujących się jego uprawą) jest niebezpieczne i może zakończyć się problemami z płucami[8].
W wielu krajach, w tym w Polsce, prowadzi się uprawę boczniaka ostrygowatego. Uprawia się go na słomie[8]. Istnieje wiele odmian uprawnych, w tym również o kolorze różowym[9].
Zawiera pleuran – substancję o działaniu immunostymulujacym i przeciwnowotworowym[13].
Badania przeprowadzone w Meksyku wykazały, że boczniak ostrygowaty może być hodowany na zużytych pieluchach jednorazowych, redukując masę i objętość ich degradowalnych komponentów nawet o 90%. Powstałe w eksperymentalnej hodowli owocniki miały normalny wygląd, wysoką zawartość białka i były wolne od patogenów chorób ludzkich[14].
.JPG)
.JPG)
Boczniak ostrygowaty (Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych (Pleurotaceae).
O shimeji-preto ou cogumelo ostra (Pleurotus ostreatus) é um cogumelo comestível do gênero Pleurotus. Inicialmente foi cultivado na Alemanha como medida de subsistência, durante a 1ª Guerra Mundial.[1] O shimeji-preto é um cogumelo que pode ser encontrado praticamente no mundo todo e é reconhecido por possuir sabor e aroma pronunciados.[2]
O shimeji-preto é nutritivo, rico em proteínas, contendo em relação à matéria seca 18.7% de proteínas, com onze aminoácidos. Tem também princípios medicinais já relatados na literatura científica, incluindo as beta-glucanas em quantidade similar à encontrada em Agaricus blazei (polissacarídeos são comuns a todos os cogumelos pois fazem parte da parede das hifas) e compostos de baixo peso molecular, tais como a lovastatina (anticolesterolêmico e auxiliar em terapias de cardiopatias) e inúmeros compostos hidrossolúveis polares, de média polaridade e apolares, incluindo os derivados do ergosterol.
A produção do shimeji-preto é feita em composto orgânico à base de serragem, farelo de arroz e/ou trigo e/ou soja, onde primeiramente é feita uma hidratação da mistura e a correção do pH por meio de calcário na seqüência é feita uma esterilização para eliminação de concorrentes e depois a “semeadura” do fungo. O produto fica em repouso (corrida do micélio) por um período de tempo (75 dias) em local fechado e climatizado a 15 °C até o aparecimento dos frutos e sua colheita. Este processo também é conhecido como cultivo axênico.
Estes cogumelos podem ser conservados por 10 a 15 dias em refrigerador (4 °C). Geralmente, são embalados em bandejas de isopor (200g), recobertos por filme de PVC, ou em pequenas caixas de papelão. O Cogumelo in natura é muito mais sadio, pois não leva nenhum agente de branqueamento e conserva muito mais o seu sabor original.
O shimeji-preto pode ser preparado em sopas, molhos, saladas, refogados, marinados e até empanado. Pode ser preparado de modo parecido ao da carne.
O shimeji-preto ou cogumelo ostra (Pleurotus ostreatus) é um cogumelo comestível do gênero Pleurotus. Inicialmente foi cultivado na Alemanha como medida de subsistência, durante a 1ª Guerra Mundial. O shimeji-preto é um cogumelo que pode ser encontrado praticamente no mundo todo e é reconhecido por possuir sabor e aroma pronunciados.
Pleurotus ostreatus (Nikolaus Joseph von Jacquin, 1774 ex Paul Kummer (1871),[1] din încrengătura Basidiomycota în familia Pleurotaceae și de genul Pleurotus, al cărui nume generic este derivat din cuvintele grecești (greacă Πλευρά= laterală, flancă, coastă și (greacă οὖς=ureche), iar epitetul din cuvântul latin (latină ostrea=scoică, stridie), este o ciupercă comestibilă, care crește sălbatică sau poate fi și cultivată. Ea este denumită în popor păstrăv de fag, burete negru,[2][3] păstrag, găinușa-pădurii[3] sau păstrăvul cerului.[4][3] Specia este un saprofit dar și parazit care năpădește numai arbori bolnavi sau slăbiți, în primul rând fagi, de asemenea, dar mai rar, și brazii, molizi sau pini, nefiind un dăunător de lemn însemnat. Soiul sălbatic se găsește în România, Basarabia și Bucovina de Nord, dezvoltându-se în buchete cu punct de inserție comun, în păduri naturale de foioase și de conifere pe trunchiuri de arbori sau pe lemn mort. Apariția principală a bureților este din septembrie până în decembrie, dar ei cresc și iarna, dacă vremea nu este prea geroasă.[5][6]
Buretele a fost descris pentru prima dată de savantul austriac Nikolaus Joseph von Jacquin în volumul 2 al lucrării sale Flora Austriacae, sive plantarum selectarum din 1774 sub denumirea Agaricus ostreatus.[7][8] Bazând pe studiile lui Jacquin, micologul german Paul Kummer i-a dat numele lui curent în opera sa Der Führer in die Pilzkunde: Anleitung zum methodischen, leichten und sicheren Bestimmen der in Deutschland vorkommenden Pilze mit Ausnahme der Schimmel- und allzu winzigen Schleim- und Kern-Pilzchen (Ghid pentru știința micologiei, fără ciupercuțe de mucegai și prea mici mucoase și nucleici) din 1871.[9]
Păstrăvul de fag a mai căpătat în timpul anilor și alți taxoni, ca de exemplu Crepidopus ostreatus prin Samuel Frederick Gray în volumul 1 al operei sale A natural arrangement of British plants (1821)[10] sau Dendrosarcus ostreatus prin Otto Kuntze în volumul 3 al lucrării sale Revisio generum plantarum:vascularium omnium atque cellularium multarum secundum leges nomenclaturae internationales cum enumeratione plantarum exoticarum in itinere mundi collectarum (1898).[11] Denumirile sunt valide însă nefolosite și astfel pot fi neglijate.
În anul 1881, micologul italian Giacomo Bresadola a descris ciuperca (după Lucien Quélet) în volumul 1 al cărții lui Fungi tridentini novi vel nondum delineati et iconibus illustrati sub numele Pleurotus columbinus.[12] Acest soi însă reprezintă actual o specie proprie.[13]
Păstrăvul de fag este nematofag. El este capabil să otrăvească nematode folosind toxine. Hifele fungide penetrează nematodele paralizate sau ucise, care sunt apoi digerate.[14]
Speciile europene fructiferă abia la temperaturi scăzute. Andreas Bresinsky (n. 1935), profesor german de botanică, a constatat, că sunt necesare ca stimul de declanșare al dezvoltării, temperaturi sub 11 ° C. Corpurile fructifere pot supraviețui înghețuri și dezvoltă spori chiar și la temperaturi mai mici de zero grade (după Bresinsky până la -2.8 ° C). În consecință, soiul este de titulat în Europa ciupercă de iarnă.[15]
P. ostreatus, spori
P. ostreatus, miceliu
P. ostreatus, lamele
P. ostreatus sus pe trunchi
P. ostreatus, formă albă
P. ostreatus mai deschis
P. ostreatus tineri, mai violacei
P. ostreatus bătrâni
P. ostreatus înghețați
Ciuperca poate fi confundată cu specii aceluiași gen sau al unuia înrudit, ca de exemplu cu variațiile lui, cu toate comestibile, ca Pleurotus ostreatus forma florida,[17] respectiv Pleurotus cornucopiae (comestibil),[18] Pleurotus dryinus (necomestibil, gust și miros de ciuperci, dar prea vâscos),[19] Pleurotus eryngii (comestibil),[20][21] Pleurotus pulmonarius (comestibil),[22] Lentinellus cochleatus (comestibil, miros de anason),[23] Panellus serotinus (comestibil, dar ceva amar),[24] Panellus stipticus (necomestibil),[25] sau chiar cu letal otrăvitoarea Pleurocybella porrigens de culoare mai închisă.[26]
Legendă: fără semn=comestibil; !=necomestibil; !!=otrăvitor; !!!=letal.
Lentinellus cochleatus
'Panellus serotinus
!Panellus stipticus!
!!!Pleurocybella porrigens!!!
Pleurotus cornucopiae
!Pleurotus dryinus!
Pleurotus eryngii
Pleurotus ostreatus f. florida
Pleurotus ostreatus
Pleurotus pulmonarius
În anul 1951, s-a dovedit că specia conține pleuromutilină care este un diterpen produs de mai multe specii de Basidiomycota, în special din genul Pleurotus. Ea este un antibiotic potent și selectiv, activ împotriva unei game de bacterii Gram pozitive, cu nici o rezistență la clasele de antibiotice existente, datorită modului său unic de acțiune.[27] Mai departe s-a ivit un efect pozitiv al buretelui asupra modificărilor patologice privind cancerul de colon provocat de dimetil-hidrazină la șobolani. Deja o doză de numai 5% de Pleurotus ostreatus uscat dat cu hrana a arătat rezultate pozitive cu efect preventiv.[28]
În ultima perioadă ciupercile au început sa capete o altă întrebuințare, anume cea de medicament. Au fost produse astfel medicamente sub forma de comprimate, injecții, siropuri, tincturi și ceaiuri utile în diferite afecțiuni, fiind mai departe anti-virale și anti-bacteriene, antioxidante, antitumorale, antialergice, antiinflamatorii, analgezice și imunostimulatoare.[29]
Ciuperca este denumită și „carne vegetală”, prin conținutul ei ridicat în proteine (7,0 – 41,5 % s.u.), de hidrați de carbon (16,7- 81,8 % s.u.) de săruri minerale (0,1-1,0 % s.u.), în aminoacizi, în diferite minerale (potasiu, fosfor, siliciu, seleniu) și prin faptul că nu conține amidon și sodiu precum cantități reduse de grăsimi (1,0-6,9%). Astfel poate fi recomandată în alimentația diabeticilor, în combaterea anemiilor, a stărilor de oboseală și ca mineralizant. Structura proteinelor este asemănătoare cu cea din cazeina laptelui, albumina din ou, gliadina din grâu, fiind alcătuite din aceeași aminoacizi esențiali. Valoarea ei nutritivă este dată astfel prin conținutul ridicat în proteine, de asemenea de conținutul lor ridicat în aminoacizi indispensabili pentru organismele vii (aici: acidul aspartic). Mai departe, buretele este bogat în vitamine din complexul B, ca de exemplu (tiamină (B1), riboflavină (B2), niacină (B3), acid pantotenic (B5) , biotină (B7), iar conținutul în vitaminele A, D, K și parțial C este apreciabil.[30][31]
Păstrăvul de fag este o specie de ciuperci ce se pot cultiva mult mai ușor față de șampinioni, fiind puțin pretențioasă la condițiile de microclimat, cu puține boli și dăunători. Pentru cultivarea buretelui există două posibilități – ori cultivat pe substraturi în saci de polietilenă ori pe butuci de lemn. Pentru creșterea păstravului de fag se pot utiliza diferite tipuri de substraturi, inclusiv lemn, paie, rumeguș și celuloză (ziare și cartoane uzate sau hârtie igienică) în saci de polietilenă. Cel mai simplu mod este de a-l crește într-un sul de hârtie igienica sterilizat și umezit.[32]
Din punct de vedere economic, cultura acestei specii pe bușteni de lemn (arin, arțar, carpen, fag, frasin, plop, ulm) nu este avantajoasă. Eficiența economică redusă se datorează prețului ridicat al materialului lemnos, a perioadei îndelungate (între 3 si 5 ani) în care se desfășoară cultura și datorită faptului că cultura se dezvoltă în aer liber, fiind astfel influențată de capriciile climei. Totuși, există amatori ai acestui tip, fie că sunt constrânși de zona geografică unde locuiesc (în zonele montane), fie din dorința de a obține un produs 100% ecologic, cu calități gastronomice mai ridicate, ciupercile fiind considerate mai savuroase decât cele cultivate pe substrat.[33]
Păstrăvul de fag este apreciat pentru valoarea lui alimentară. Toată ciuperca se folosește numai la exemplare foarte tinere, pentru că carnea din picior devine repede fibroasă, celulozică și trebuie îndepărtată (nu la acele cultivate). Buretele se poate prepara ca buretele cornet prăjit numai în unt/ulei cu ceapă tânără (sare, piper), consumat cald ori rece pe o felie de pâine sau ca adăugare la un mușchi respectiv antricot de vită, carne de iepure de casă etc.[34] Mai departe se poate pregăti cu el o salată împreună cu fasole verzi sau o plăcintă de foitaj, chiar ca adăugare într-o supă/ciorbă de burtă este delicios.[35] Se pretează si pentru murat sau conservat în ulei.
Materiale media legate de Păstrăv de fag la Wikimedia Commons
Pleurotus ostreatus (Nikolaus Joseph von Jacquin, 1774 ex Paul Kummer (1871), din încrengătura Basidiomycota în familia Pleurotaceae și de genul Pleurotus, al cărui nume generic este derivat din cuvintele grecești (greacă Πλευρά= laterală, flancă, coastă și (greacă οὖς=ureche), iar epitetul din cuvântul latin (latină ostrea=scoică, stridie), este o ciupercă comestibilă, care crește sălbatică sau poate fi și cultivată. Ea este denumită în popor păstrăv de fag, burete negru, păstrag, găinușa-pădurii sau păstrăvul cerului. Specia este un saprofit dar și parazit care năpădește numai arbori bolnavi sau slăbiți, în primul rând fagi, de asemenea, dar mai rar, și brazii, molizi sau pini, nefiind un dăunător de lemn însemnat. Soiul sălbatic se găsește în România, Basarabia și Bucovina de Nord, dezvoltându-se în buchete cu punct de inserție comun, în păduri naturale de foioase și de conifere pe trunchiuri de arbori sau pe lemn mort. Apariția principală a bureților este din septembrie până în decembrie, dar ei cresc și iarna, dacă vremea nu este prea geroasă.
Hliva ustricová (iné názvy pozri nižšie; lat. Pleurotus ostreatus) je jedlá drevokazná huba z čeľade hlivovité (lat. Pleurotaceae), v starších systémoch sa niekedy zaraďovala do čeľade trúdnikovité (Polyporaceae) alebo do čeľade Lentinaceae alebo do čeľade čírovkovité (Tricholomataceae).[1][2][3][4][5][6]
Slovenské odborné názvy tohto druhu sú: hliva ustricová[1], hliva ustricovitá[7], staršie: hliva ústricovitá[8]. Odborné zastarané názvy sú: hliva chrastavá, chrastavka, kladná huba, srež, hliva; ľudové/nárečové názvy sú: hliva, hliv, hlivka, liva, hlivec, hlivák, gliva, huba, buková hliva, bukovo hliva, ješeňovo hliva, stromská hliva, hliva stromovka, kladná huba, kladová huba, orechová huba, bukovnica, kladnička, chladnička, chladnačka, openka, podp(i)enka, podpinka, podpňovka, pňakovka, pnovka, pníček, podpník, michalka, michoľak, hnedáčky*, psie uchá*, jelenice*, scáky*, pešterec, pesere*, panoše (plurál).[9][10][11]
(Poznámka: Názvy označené hviezdičkou sú v origináli uvedené v pluráli, ale keďže tam nie sú - tak ako slovo panoše - poznačené značkou "pl.", tak zrejme majú aj jednotné číslo.)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hliva ustricová
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hliva ustricová
Wikislovník ponúka heslo Hliva ustricová
Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Hlíva ústřičná na českej Wikipédii.
Hliva ustricová (iné názvy pozri nižšie; lat. Pleurotus ostreatus) je jedlá drevokazná huba z čeľade hlivovité (lat. Pleurotaceae), v starších systémoch sa niekedy zaraďovala do čeľade trúdnikovité (Polyporaceae) alebo do čeľade Lentinaceae alebo do čeľade čírovkovité (Tricholomataceae).
Den mykologiska karaktären hos ostronmussling:
hymenium:
skivor
hatt:
förskjuten
skivtyp:
nedlöpande
ätlighet:
delikat
fot:
bar
sporavtryck:
vit
ekologi:
saprofyt
Ostronmussling (Pleurotus ostreatus) är en vanlig svamp och en fin matsvamp. I naturen förekommer den på multnande trädstammar, men odlas även kommersiellt då den kallas ostronskivling.
Hatten är gråblå till gråbrun har vita, nedlöpande skivor som ger vitt sporpulver. Foten är förhållandevis kort, vit, sneställd och seg. Svampen lever som saprofyt, det vill säga nedbrytare, och den växer på död ved från lövträd, men kan odlas på det mesta som innehåller cellulosa, till exempel halm och sågspån. Svampen sägs vara lättodlad och lämplig som nybörjarsvamp.
Både det allmänna och latinska namnet anspelar på fruktkroppens form. Latinets pleurotus (åt sidan) syftar på fruktkroppens sneda växtsätt. Ostreatus och ostron syftar på hattens utseende, som liknar ett ostron.
Ostronmusslingens fruktkropp innehåller lovastatin som har en kolesterolsänkande effekt i koncentrationer från 0,7 till 2,8 procent torkad vikt. En studie på råttor där två grupper gavs samma diet förutom att den ena gruppen fick ostronmussling som tillskott visade att de råttor som fick ostronmussling som tillskott hade ett lägre kolestrolvärde jämfört med de råttor som fick samma diet men ingen ostronmussling.[1][2]
Ostronmussling har även kommersialiserats som en källa till betaglukan och relaterade polysackarider för stärkt immunförsvar och bättre välmående och förekommer i en del produkter som säljs som kosttillskott.[källa behövs]
Pleurotus ostreatus (Lév.) A. Ortega & Vizoso 1992[3]
Panellus opuntiae (Durieu & Lév.) Z.S. Bi 1987[4]
Pleurotus ostreatus f. salignus (Pers.) Pilát 1935[5]
Dendrosarcus opuntiae (Lév.) Kuntze 1898[6]
Dendrosarcus ostreatus (Jacq.) Kuntze 1898[6]
Dendrosarcus revolutus (J. Kickx f.) Kuntze 1898[6]
Pleurotus opuntiae (Durieu & Lév.) Sacc. 1887[7]
Pleurotus revolutus (J. Kickx f.) Gillet 1876[8]
Pleurotus salignus (Schrad.) P. Kumm. 1871[9]
Agaricus revolutus J. Kickx f. 1867[10]
Agaricus opuntiae Durieu & Lév. 1850[11]
Crepidopus ostreatus Gray 1821[12]
Crepidopus ostreatus (Jacq.) Gray 1821[12]
Crepidopus ostreatus var. ostreatus (Jacq.) Gray 1821[12]
Agaricus salignus Pers. 1801[13]
Agaricus salignus var. salignus Pers. 1801[13]
Agaricus ostreatus Jacq. 1774[14]
Agaricus ostreatus Jacq. 1774[14]
Pleurotus pulmonarius [15]
Wikimedia Commons har media som rör Ostronmussling.
Ostronmussling (Pleurotus ostreatus) är en vanlig svamp och en fin matsvamp. I naturen förekommer den på multnande trädstammar, men odlas även kommersiellt då den kallas ostronskivling.
Hatten är gråblå till gråbrun har vita, nedlöpande skivor som ger vitt sporpulver. Foten är förhållandevis kort, vit, sneställd och seg. Svampen lever som saprofyt, det vill säga nedbrytare, och den växer på död ved från lövträd, men kan odlas på det mesta som innehåller cellulosa, till exempel halm och sågspån. Svampen sägs vara lättodlad och lämplig som nybörjarsvamp.
Både det allmänna och latinska namnet anspelar på fruktkroppens form. Latinets pleurotus (åt sidan) syftar på fruktkroppens sneda växtsätt. Ostreatus och ostron syftar på hattens utseende, som liknar ett ostron.
Kavak mantarı, Pleurotus ostreatus, yaygın bir yenilebilen mantar türüdür. İlk kez Almanya'da I. Dünya Savaşı sırasında geçim sağlamak amacıyla ekimi yapılmıştır[1] ve şu anda dünya çapında ticari bir besin olarak üretilmektedir. Ancak, ilk belgelenmiş ekim çalışmaları Kaufert tarafından yapılmıştır[2]Pleurotus corticatus adıyla ilgili bazı kuşkular bulunmaktadır, ancak Kavak mantarı ekimi yaptığı konusunda bir şüphe yoktur. Benzer olarak ekilen "Başkavak mantarı"'na benzemektedir. Kavak mantarları ayrıca sanayide ve diğer alanlarda mantarındırma (Vücuttaki toksik etki gösteren bileşenleri mantar kullanarak temizleme yöntemi) amacıyla kullanılır. Kavak mantarı bir ilaç mantar olarak düşünülebilir, çünkü içerisinde statin türü bileşenler içermektedir bunlardan biri olan lovastatin kolestrolü düşürür.[3]
Latince tür adı ve yaygın adları mantarın gelişim yeri ve biçiminden esinlenerek verilmiştir.
Kavak mantarının geniş, istridyeye benzeyen bir baş bölümü vardır ortalama çapı 5 ile 25 cm arasında değişir, doğal örneklerinin renkleri beyazla gri veya meşe kabuğu rengiyle koyu kahverengi arasındadır;
Kavak mantarı sıklıkla Japon, Kore ve Çin mutfaklarında tat ve lezzet katması amacıyla kullanılır: sıklıkla kendiyle yapılan çorbasıyla sunulur. Kavak mantarı Kerala, Hindistan'da geniş bir bölgede yetiştirilir.
In vivo'nun araştırması Kavak mantarı tüketiminin kolestrol düzeyini düşürdüğünü belgelemiştir,[4] çünkü bu mantar türü doğal olarak lovastatin içermektedir.[3] Çalışmalar Kavak mantarının kuru ağırlığının %2.8'ine kadar lovastatin içerdiğini göstermiştir.[5]
_mycelium_on_coffee_grounds.JPG)
_P._Kumm_116409_cropped.jpg)
_of_different_ages._Sycamore_tree_host.jpg)
_-_geograph.org.uk_-_1713740.jpg)
.JPG)
_P._Karst_166165.jpg)
_-_geograph.org.uk_-_1151726.jpg)
_Gillet_208868_2011-11-11.jpg)
.jpg)
|başlık= (yardım) Kavak mantarı, Pleurotus ostreatus, yaygın bir yenilebilen mantar türüdür. İlk kez Almanya'da I. Dünya Savaşı sırasında geçim sağlamak amacıyla ekimi yapılmıştır ve şu anda dünya çapında ticari bir besin olarak üretilmektedir. Ancak, ilk belgelenmiş ekim çalışmaları Kaufert tarafından yapılmıştırPleurotus corticatus adıyla ilgili bazı kuşkular bulunmaktadır, ancak Kavak mantarı ekimi yaptığı konusunda bir şüphe yoktur. Benzer olarak ekilen "Başkavak mantarı"'na benzemektedir. Kavak mantarları ayrıca sanayide ve diğer alanlarda mantarındırma (Vücuttaki toksik etki gösteren bileşenleri mantar kullanarak temizleme yöntemi) amacıyla kullanılır. Kavak mantarı bir ilaç mantar olarak düşünülebilir, çünkü içerisinde statin türü bileşenler içermektedir bunlardan biri olan lovastatin kolestrolü düşürür.
Плеврот черепичастий, глива (Pleurotus ostreatus) — вид їстівних грибів роду плеврот родини плевротових (Pleurotaceae).
Народна українська назва цього гриба — «глива»,[2] хоча словник Грінченка та інші фіксують, що гливою називається інший гриб — печіночник (Fistulina hepatica)[3][4].
М. Я. Зерова та З. Г. Лавітська іменують вид «плеврот черепичастий», хоча словники фіксують назву «плеврот звичайний»[5].
Місцеві назви — дублянка, гливичка звичайна, дуплянка їстівна, калічка.
Латинський видовий епітет ostreatus і англійська назва гриба oyster mushroom віддзеркалюють його схожість на устрицю. В японській мові гриб має назву «хіратаке» (яп. ヒラタケ), що означає «плаский гриб».
Шапинка 3—10 (15) см у діаметрі, опукло- або увігнуторозпростерта, лійкоподібна, черепашкоподібна, віялоподібна, білувата, сірувата, попелясто-сіра або зеленувато-сіра, бура, фіолетово-коричнева або червонувато-коричнева, синювато-чорнувата, іноді вицвітає до вохряної або жовтуватої, гола, волога. Пластинки вузькі, низько спускаються на ніжку, білуваті, сіруваті. Спорова маса біла або лілувата. Спори 8—11(13) × 3—4 мкм, гладенькі. Ніжка 1—4 × 1—3 см, здебільшого ексцентрична, іноді бічна або майже відсутня, щільна, біла, іноді згодом коричневіє, внизу волосисто-щетиниста. М'якуш білий, пружний, з приємним смаком і запахом.
Гриб широко поширений у лісах помірної і субтропічних кліматичних зон по всьому світу, хоча він відсутній на тихоокеанському північному заході північної Америки, де його замінили види P. pulmonarius і P. populinus[en].[6] Цей гриб сапротроф[en], який харчується переважно деревиною, особливо листяних дерев, зокрема букових.[7]
Зустрічається по всій Україні. Росте групами на стовбурах листяних, зрідка хвойних дерев.
Збирають у вересні — жовтні. Їстівний гриб четвертої категорії. Вживають у їжу лише молоді гриби, бо старі плодові тіла жорсткі. Використовують вареним, смаженим і сушеним. Вирощується у промислових масштабах.
Одне з попередніх досліджень показало, що вживання екстрактів з грибів гливи знижує рівень холестеролу, цей ефект пов'язують із вмістом в цьому грибі бета-глюканів[en].[8]
Гриби містять ловастатин (від 0,16 %[9] до 2,8 %[10] на суху вагу), який також знижує рівень холестеролу.
Плеврот черепичастий, глива (Pleurotus ostreatus) — вид їстівних грибів роду плеврот родини плевротових (Pleurotaceae).
Nấm sò hay Nấm bào ngư (danh pháp hai phần: Pleurotus ostreatus) là một loài nấm ăn được thuộc họ Pleurotaceae. Nó được trồng lần đầu ở Đức để ăn trong thế chiến 1[1] nhưng mãi cho đến năm 1970, nấm bào ngư mới được nuôi trồng đại trà khắp thế giới, tuy nhiên việc trồng được ghi chép trong tài liệu đầu tiên là bởi Kaufert[2]. Loài nấm này mọc trên các thân cây khô hoặc suy yếu, thành những tai nấm xen kẽ nhau như hình bậc thang. Nó liên quan đến loài nấm trồng "vua nấm sò". Nấm sò được xem là một nấm dược liệu do nó có chứa các statin như lovastatin có tác dụng giảm cholesterol.[3] Ngoài ra, cũng đang có một số đề tài nghiên cứu về khả năng chống ung thư của nấm bào ngư do sự hiện diện của lovastatin trong tai nấm, tập trung ở phiến nấm và đặc biệt ở bào tử nấm. Nấm sò là một trong những thường tìm nấm hoang dã, mặc dù nó cũng có thể được trồng trên rơm rạ và các loại vật liệu khác. Nó thường có hương thơm của hồi do sự hiện diện của benzaldehyde[4]
Ở dưới chân gốc của loài nấm này ở trên bề mặt khúc gỗ mục ẩm ướt có nhiều giun Nematoda. Nấm sò mọc ra những sợi tơ có hóa chất thu hút các loài giun này đến và bị tơ nấm sò quấn lấy. Trên các sợi tơ của nấm Sò cũng có một độc tố gây tê liệt. Nấm sò luồn các sợi tơ vào miệng của chúng, sau đó giải phóng protein có tác dụng phân hủy. Cuối cùng, nó chỉ việc thong thả nhấm nháp cơ thể con mồi từ bên trong ra đến tận bên ngoài. Loại protein mà nấm sò dùng để tiêu hóa giun tròn, pleurotolysin.[5] Pleurotolysin thuộc về nhóm protein tan được trong nước, tấn công bằng cách đục thủng màng tế bào. Các nguyên tử của Pleurotolysin có thể gắn kết lại với nhau, chúng liên kết mỗi 13 nguyên tử thành một vòng tròn phân tử Pleurotolysin. Khi một vòng tròn phân tử hình thành, nó sẽ đục lỗ qua màng tế bào, mỗi lỗ rộng có 8 nanomet. Nếu chỉ một lỗ là chưa đủ để giết một tế bào, các phân tử Pleurotolysin khác sẽ tiến tới tới, tiếp tục tấn công cho đến lúc hoàn toàn diệt gọn tế bào.[6][7]
|month= bị phản đối (trợ giúp) Nấm sò hay Nấm bào ngư (danh pháp hai phần: Pleurotus ostreatus) là một loài nấm ăn được thuộc họ Pleurotaceae. Nó được trồng lần đầu ở Đức để ăn trong thế chiến 1 nhưng mãi cho đến năm 1970, nấm bào ngư mới được nuôi trồng đại trà khắp thế giới, tuy nhiên việc trồng được ghi chép trong tài liệu đầu tiên là bởi Kaufert. Loài nấm này mọc trên các thân cây khô hoặc suy yếu, thành những tai nấm xen kẽ nhau như hình bậc thang. Nó liên quan đến loài nấm trồng "vua nấm sò". Nấm sò được xem là một nấm dược liệu do nó có chứa các statin như lovastatin có tác dụng giảm cholesterol. Ngoài ra, cũng đang có một số đề tài nghiên cứu về khả năng chống ung thư của nấm bào ngư do sự hiện diện của lovastatin trong tai nấm, tập trung ở phiến nấm và đặc biệt ở bào tử nấm. Nấm sò là một trong những thường tìm nấm hoang dã, mặc dù nó cũng có thể được trồng trên rơm rạ và các loại vật liệu khác. Nó thường có hương thơm của hồi do sự hiện diện của benzaldehyde
Вёшенка обыкновенная, или Вёшенка устричная, или Устричный гриб (лат. Pleurotus ostreatus) — съедобный гриб рода вёшенок семейства вёшенковых. Синонимы: Agaricus ostreatus Jacq., Crepidopus ostreatus (Jacq.) Gray, Dendrosarcus ostreatus (Jacq.) Kuntze и др.[1]
Довольно крупный гриб. Шляпка диаметром 5—15 (30) см, мясистая, сплошная, округлая, с тонким краем; форма уховидная, раковинообразная или почти круглая. У молодых грибов шляпка выпуклая и с завернутым краем, позднее — плоская или широковоронковидная с волнистым или лопастным краем. Поверхность шляпки гладкая, глянцевая, часто волнистая. При произрастании во влажных условиях шляпка гриба часто покрыта мицелиальным налётом. Цвет шляпки изменчивый, меняясь от тёмно-серого или буроватого у молодых грибов до пепельно-серого с фиолетовым оттенком у зрелых грибов, а с течением времени выцветая до беловатого, сероватого или желтоватого.
Ножка короткая (иногда практически незаметная), плотная, сплошная, эксцентрическая или боковая, цилиндрическая, суженная к основанию, часто изогнутая, 2—5 см длиной и 0,8—3 см толщиной. Поверхность ножки белая, гладкая; у основания буроватая и слегка войлочная. У старых грибов ножка становится очень жёсткой.
Пластинки средней частоты и редкие, 3—15 мм шириной, тонкие, нисходящие по ножке, около ножки с анастомозами (перемычками); у молодых грибов беловатые, с возрастом желтеющие или сереющие. Споровый порошок белый или розоватый. Споры 8—13 × 3—4 мкм, гладкие, цилиндрические, удлиненно-яйцевидные, бесцветные.
Мякоть белая, плотная, у молодых грибов мягкая и сочная, позднее жёсткая и волокнистая (особенно в ножке), без выраженного запаха. Вкус описывается как приятный, с привкусом аниса, благодаря присутствию бензальдегида[2].
Дереворазрушающий гриб-сапрофит (ксилофит), широко распространённый в лесах умеренной зоны. Растёт группами, реже — одиночно, на пнях, валежнике, сухостойных или живых (но ослабленных) деревьях различных лиственных (дуб, берёза, рябина, осина, ива), очень редко — хвойных пород в лиственных и смешанных лесах, парках и садах. На древесных стволах встречается довольно высоко над землей. Часто растёт густыми пучками из 30 и более плодовых тел, срастающихся у основания, и образует «многоярусные конструкции».
Встречается с сентября по ноябрь-декабрь (массовое плодоношение — в конце сентября-октябре), хорошо переносит отрицательные температуры. При благоприятных условиях (холодная погода) может появляться и в мае-июне.
Вёшенка обыкновенная вызывает жёлтую смешанную гниль стволов деревьев лиственных, реже хвойных пород. Заражение обычно происходит через морозобойные трещины. Плодовые тела грибов образуются в месте наибольшего развития гнили. Гриб продолжает развиваться и на мёртвой древесине[3].
Вёшенка обыкновенная относится к т. н. хищным грибам и способна парализовывать с помощью выделяемого нематотоксина и переваривать нематод, таким образом получая азот[4].
Сходством с ядовитыми грибами из числа произрастающих на территории РФ не обладает. Упоминается сходство с австралийским ядовитым грибом Omphalotus nidiformis (Berk.) O.K. Mill. семейства Omphalotaceae[5].
Однако вёшенка обыкновенная похожа на ряд несъедобных или условно-съедобных древесных грибов — в частности, на пилолистничек (Lentinellus ursinus (Fr.) Kuhner), который обладает очень горькой мякотью[6].
Похожий вид вёшенка рожковидная (Pleurotus cornucopiae (Paulet) Rolland) отличается от вёшенки обыкновенной более светлым, желтоватым окрасом шляпки и сетчато-соединёнными пластинками, доходящими до основания ножки. Вёшенка беловатая (Pleurotus pulmonarius (Fr.) Quel.), растущая с середины лета до начала осени, также отличается более светлой шляпкой и желтоватой мякотью и т. д.
Съедобный гриб. В пищу используются молодые грибы (размером до 7—10 см) после удаления жёсткой ножки, поскольку старые грибы становятся слишком жёсткими.
Плодовые тела вёшенки являются ценным диетическим продуктом, поскольку имеют низкую калорийность (38—41 ккал)[7] и содержат многие вещества, необходимые организму человека.
По содержанию белка (15—25 %)[7] и составу аминокислот, включая незаменимые (валин, изолейцин, лейцин, лизин, метионин, треонин, триптофан, фенилаланин), вёшенка превосходит все овощные культуры, кроме бобовых, и близка к мясомолочным продуктам. Белки плодовых тел вёшенки характеризуются высокой усваиваемостью, которая в результате тепловой обработки возрастает до 70 %, что соответствует усваиваемости белков ржаного хлеба.
Содержание жиров в плодовых телах вёшенки невелико (2,2 мг на 100 г сухой массы гриба)[7], 67 % составляют полиненасыщенные жирные кислоты. Вёшенка обыкновенная является природным источником статинов (ловастатин), ингибирующих синтез холестерина[8].
Углеводы в плодовых телах вёшенки составляют 68—74 % сухой массы, из них доля легкоусваиваемых углеводов (глюкоза, фруктоза, сахароза) составляет 14—20 %[9]. Полисахариды бета-глюканы (лентинан), выделенные из вёшенок, обладают высоким противоопухолевым и иммуномодулирующим действием; маннит и хитин, входящие во фракцию клетчатки, являются эффективным сорбентом токсических веществ.
Среди минеральных веществ, содержащихся в вёшенках, — калий, фосфор, железо, а также кальций, кобальт, селен, цинк, медь и ряд других элементов, необходимых человеческому организму.
Вёшенка — превосходный источник как водорастворимых, так и жирорастворимых витаминов, сравнимый с мясопродуктами, овощами и фруктами. Плодовые тела вёшенки содержат весь комплекс витаминов группы В, а также аскорбиновую кислоту, витамин РР (в 5—10 раз больше, чем в овощах)[7], D2, Е.
Вёшенка обыкновенная культивируется в промышленных масштабах во многих странах мира, включая Россию. В России вёшенка является одним из самых популярных культивируемых грибов. Её доля в общем объеме производства составляет около 27 % (больше только у шампиньона — 73 %), а объем производства в 2015 году составил около 3,8 тыс. тонн[10].
В отличие от многих других грибов вёшенки в искусственных условиях растут практически на любом субстрате, содержащем целлюлозу и лигнин, — на отходах деревопереработки (опилках, стружке, коре (не хвойных пород дерева), бумаге), на отходах сельскохозяйственного производства (соломе злаковых культур, початках и стеблях кукурузы, отходах сахарного тростника, камыше, лузге подсолнечника) и т. п. Гнездовой принцип образования плодовых тел служит гарантией высокой урожайности гриба, которая может составлять до 350—420 кг/м2·год[11].
По завершении жизненного цикла гриба остающийся субстрат можно использовать для создания компоста, для выращивания иных видов грибов, например, строфарии морщинистой (Stropharia rugosoannulata)[11]. Также грибницу можно использовать как корм для свиней.
Вёшенка обыкновенная, или Вёшенка устричная, или Устричный гриб (лат. Pleurotus ostreatus) — съедобный гриб рода вёшенок семейства вёшенковых. Синонимы: Agaricus ostreatus Jacq., Crepidopus ostreatus (Jacq.) Gray, Dendrosarcus ostreatus (Jacq.) Kuntze и др.
在比利時Havré某處森林的蠔菇子實體 保护状况 科学分类 
界： 真菌界 Fungi 门： 担子菌门 Basidiomycota 纲： 傘菌綱 Agaricomycetes 目： 伞菌目 Agaricales 科： 侧耳科 Pleurotaceae 属： 侧耳属 Pleurotus 种： 側耳 P. ostreatus 二名法 Pleurotus ostreatus平菇（學名：Pleurotus ostreatus）又名側耳、糙皮側耳、蠔菇、黑牡丹菇、北風菌、鮑魚菇或天喜菇，其白變種有白玉、白雪、雪花菇，是側耳科側耳屬一个物種，是種相當常見的灰色食用菇。最早的種植紀錄是第一次世界大戰時期為自救的德國[2]，但現時已在全球廣泛作商業種植，以提供食物。平菇的外形跟以同樣理由種植的杏鮑菇、珊瑚菇(P. citrinopileatus Singer)、鳳尾菇(P. sajor-caju (Fr.) Sing.)與夏季鮑魚菇(P. cystidiosus Miller)等很相似。另外，在工業上平菇也有用於真菌修復。
雖然平菇是一種在野生隨處可見的菇種，在商業種植會用麥桿或其他媒介來培植。它的味道甜中帶苦，是因為含有苯甲醛[3]。
平菇的學名是Pleurotus ostreatus。Pleurotus就是指「向側面」的意思，這是因平菇的菌柄是向側面生的。而ostreatus就是指平菇的外形及味道相像的蠔，所以平菇亦有蠔菇之稱。
平菇的菌蓋幼滑，呈長方形及一般按年齡突出。直徑約50-200毫米。有白色、褐色及藍灰色。邊緣位置同樣幼滑呈波浪形。
菌肉一般都是白色，有厚有薄。
菌褶延生，通常是白色。菌柄短少，一般是水平及從木中伸出。
孢子印在黑紙上是白色至淡紫色的。
菌絲體是白色及生長蓬勃，容易糾結成粗壯的菌絲。
平菇在全世界溫帶及亞熱帶的森林裡廣泛分布，就只在北美洲西北部的太平洋沿岸沒有，而被另外兩種同屬的P. pulmonarius和P. populinus取代[4]。
平菇生長在已死去的木頭上。雖然不同的菌株在不同的溫度下結子實，但所有的菌株結子實時都需要潮濕的環境。
平菇是少數已知的肉食菇類，其菌絲體能殺死及消化線蟲動物門生物，並以此吸取氮化物維生。根據位於澳大利亞墨爾本的莫納殊大學一位科學家Michelle Dunstone的研究，她發現平菇的菌絲體會分泌一種名為「pleurotolysin」的蛋白質，這種蛋白質會形成一個甜甜圈形狀的「納米級電鋸」，在被入侵生物的細胞表皮鑽開一個洞，以殺死細胞或在細胞內注入其他物質[5][6]。
平菇（學名：Pleurotus ostreatus）又名側耳、糙皮側耳、蠔菇、黑牡丹菇、北風菌、鮑魚菇或天喜菇，其白變種有白玉、白雪、雪花菇，是側耳科側耳屬一个物種，是種相當常見的灰色食用菇。最早的種植紀錄是第一次世界大戰時期為自救的德國，但現時已在全球廣泛作商業種植，以提供食物。平菇的外形跟以同樣理由種植的杏鮑菇、珊瑚菇(P. citrinopileatus Singer)、鳳尾菇(P. sajor-caju (Fr.) Sing.)與夏季鮑魚菇(P. cystidiosus Miller)等很相似。另外，在工業上平菇也有用於真菌修復。
雖然平菇是一種在野生隨處可見的菇種，在商業種植會用麥桿或其他媒介來培植。它的味道甜中帶苦，是因為含有苯甲醛。
ヒラタケ（平茸、学名 Pleurotus ostreatus）はヒラタケ科ヒラタケ属の食用キノコである。別名カンタケ。
傘は、径5 - 15cmの半円形。中央が窪んでじょうご型になるものもある。色は黒色→灰色→褐色→白色と変化。表面は平滑でぬめりはない。襞は白色で柄に垂生する。柄は側生、偏心生、中心生。短く、無柄の場合もある。基部には白毛が密生する。胞子は8 - 11×3 - 4μmの円柱形。
培地の条件により成長時の外観が変わり、天然条件や切り株栽培の場合は傘は中心生よりも偏心生が多く、毒キノコのツキヨタケに似た形状にもなる。おがくず菌床栽培の場合は円柱状（とっくり）の軸の上に傘と言うホンシメジの様な典型的なキノコの外観をもつ。
かつては、本種をビン栽培して株立ち状に仕立てたものが「シメジ」を名乗って流通していたが、その後キシメジ科シロタモギタケ属のブナシメジが「ホンシメジ」を騙って流通するようになり、品質でも名称でも劣るヒラタケの「シメジ」は徐々に姿を消していった（現在はブナシメジも「ホンシメジ」を名乗ることが事実上禁止されている）。ヒラタケはその後、袋栽培などによって、ビン栽培よりも傘が大きい野生の形状に近い姿に仕立てることによって、再び市場に出回るようになった。
近縁種に同じく食用のウスヒラタケ（学名:Pleurotus pulmonarius ）、同属にエリンギ（Pleurotus eryngii）がある。
全世界の温帯の山林で普通に自生する。晩秋から春にかけて、広葉樹（まれに針葉樹）の朽木や切り株に、いくつか重なり合って発生する。
本種は味にも香りにも癖がなく、汁物、鍋物、炊き込みご飯、天ぷら、うどんなどさまざまな料理に利用でき、また加工食品にも用いられる。栽培品は全国的に流通しており、長野県産は「信州しめじ」の名前でも流通している。ただしブナシメジの流通量拡大におされ流通及び生産量は減少している。古くから親しまれた食菌であり、『今昔物語集』[1]や『平家物語』にもヒラタケに関する記載が見られる。
よく似た毒キノコにツキヨタケがある。ツキヨタケに関しては毎年食中毒者が出ており注意を要する。見分け方は、ツキヨタケは柄を裂くと黒色のシミが確認できる[2]が、ヒラタケにはない点である。『今昔物語集』にも、ヒラタケと偽ってツキヨタケの汁物でもてなす、毒殺未遂の逸話が記載されている。
主に菌床栽培であるが、原木栽培では「短木」「普通長木」「伐根」法で栽培され、天然物と同様のきのこが栽培できる。さまざまなメーカーから種菌が販売されており、家庭栽培も容易である。2010年（平成22年）に日本では2,535トン、11億円のヒラタケが生産された[3]。
原木栽培に使える樹種はブナ、サクラ、トチ、ヤナギ、リンゴ、ネムノキ、モミジ、ミカン、カキなど、広葉樹であればほとんど利用できる。ただし、クリのように木質が硬い木、芯が多い木や精油成分の多い木は不適である。
また、人家周辺の木、例えば街路樹の幹や根元、公園の木などにも発生する身近なきのこである。
ヒラタケの子実体
原木に発生
原木に発生
原木に発生
イラスト
ヒラタケ栽培の様子、菌床は袋に詰めて側面から発生させている（北京）。
菌床栽培例 拡大
瓶または平床による菌床栽培品
市販のキノコ栽培キット（菌床栽培キット）を利用した栽培例
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。
느타리(영어: oyster, abalone 또는 tree mushrooms)는 느타리속에 속하는 식용 버섯이다.
굴 모양으로 생겼다고 해서 미국에선 굴 버섯(oyster mushroom)이라고 부른다. 학명은 플레우로투스 오스트레아투스(Pleurotus ostreatus)이다. 미루나무에서 발생한다하여 한국의 지역에 따라서는 미루나무버섯이라고도 한다.
느타리버섯은 주름버섯목 느타리과에 속한다. 버섯은 굴(oyster) 모양으로 생긴 넓은 5-25 cm의 갓을 가졌다. 흰색 부터 회색까지, 또는 짙은 갈색의 색상이다. 참나무나 너도밤나무 같은 활엽수의 고목, 그루터기에 군생하며, 봄에서 가을까지 자라는데, 특히 늦가을에 많이 발생한다.
한국에서 가장 많이 재배되는 버섯이다.[1] 농식품부에 따르면 2014년 기준 생산액은 표고버섯이 1860억원을 가장 많았고, 느타리(1351억원), 새송이(1266억원), 양송이(433억원) 순으로 조사됐다.[2]
신선한 느타리 버섯의 특징은 다음과 같다.
느타리버섯엔 또 베타글루칸 등이 풍부해 면역 기능을 높여 암세포 증식을 억제한다. 미국 인디애나 대학교 메소디스트 연구소 다니엘 슬리바 교수팀은 항암제와 방사선 치료를 받지 않는 직장암과 유방암 환자를 대상으로 느타리버섯 추출물을 2개월 동안 복용토록 했다. 그 결과 종양이 축소되고 암세포 증식이 억제되는 등 효과가 나타났다고 밝혔다.[3]
느타리버섯은 비타민D2의 모체인 에르고스테롤을 많이 함유하고 있다. 고혈압과 동맥경화의 예방 및 치료에 효과가 뛰어나며 항암치료에도 효과적이다.[4]
식용 버섯은 독버섯과 함께 섞여서 자란다. 10월경에 '땅에서 나는 느타리'로 불리는 삿갓외대버섯은 독버섯으로, 외형이 느타리와 비슷하다. 느타리는 주로 죽은 나무에서 자라는데, 느타리처럼 생기고 땅에서 자라났으면 독버섯인 삿갓외대버섯이다.[5] 삿갓외대버섯은 독버섯으로, 외형이 느타리와 비슷해 간혹 이를 채취한 사람도 독버섯인 줄 모르고 시장에서 파는 경우도 있다.[6]
독버섯은 대체로 빛깔이 화려하거나 냄새가 고약하고 끈적끈적한 점액이 있다. 하지만 맹독성의 광대버섯류와 위장관 독소를 지닌 삿갓외대버섯은 색이 화려하지 않아 식용으로 쓰는 느타리버섯과 구별이 어렵다. 독버섯을 먹게 되면 구토, 설사, 오한, 발열, 호흡곤란 등의 증상이 일어나며 심한 경우 사망에 이를 수 있다. 식약처는 "전문가가 아니면 독버섯 구분이 실제로 불가능하다"고 주의시킨다.[7]
.jpg)
