Calocera viscosa (Pers.) Fr. 1821

Krásnorůžek lepkavý (Calocera viscosa) je houba z řádu kropilkotvaré.

Vyznačuje se jasně oranžovými, žlutými nebo občas bíle zbarvenými plodnicemi, které se rozvětvují a mají rosolovitou konzistenci. Dosahovat mohou až výšky 10 cm. Vyskytuje se běžně v jehličnatých lesích na mrtvém dřevu nebo kořenech. Plodnice rostou po celý rok, nejvíce ale na podzim. Přestože není jedovatý, kvůli konzistenci a chuti je nejedlý, občas se používá jako ozdoba k jedlým houbám.

Odkazy

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Calocera viscosa na anglické Wikipedii.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu krásnorůžek lepkavý ve Wikimedia Commons
• Taxon Calocera viscosa ve Wikidruzích

Der Klebrige Hörnling (Calocera viscosa), auch Ziegenbart, Zwergerlfeuer oder Klebriges Schönhorn genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Tränenpilzverwandten (Dacrymycetaceae).^[1]

Merkmale

Eintrocknende Fruchtkörper des Klebrigen Hörnlings nehmen von den Spitzen her eine rötlich-braune Farbe an.

Makroskopische Merkmale

Der Fruchtkörper ist 3 bis 6 Zentimeter hoch und wie ein Keulen- oder Korallenpilz geformt. Sie stehen büschelig zusammen, ihre Oberfläche ist klebrig-schlüpfrig. Sie sind hell orange und färben sich beim Trocknen dunkler rotorange. Das Fleisch ist gallertartig und hat eine sehr zähe Konsistenz. Geruch und Geschmack der Art sind unbedeutend.

Mikroskopische Merkmale

Die Sporen messen 8 bis 12 × 4,5 bis 5,5 Mikrometer und sind elliptisch, glatt und besitzen im reifen Zustand eine Zellwand (selten zwei). Das Sporenpulver ist orangegelblich. Die Basidien sind zweisporig und gegabelt. Schnallen sind nicht vorhanden.^[1]

Artabgrenzung

Der Klebrige Hörnling ähnelt einem Korallenpilz (Ramaria), kann aber sofort an seinen gelatinösen, knorpeligen Fruchtkörpern erkannt werden, die nicht brechen. An Laubholz wächst häufig der kleinere Pfriemförmige Hörnling (Calocera cornea). Seine Fruchtkörper werden nur etwa 1 Zentimeter hoch.^[2]

Ökologie und Phänologie

Die Art wächst an totem Nadelholz, oft an den moosbedeckten Stümpfen von Fichten. Sie ist häufig und das ganze Jahr über zu finden.^[1]

Speisewert

Wie die anderen Hörnlinge ist der Klebrige Hörnling zwar nicht giftig, aber aufgrund seiner Konsistenz kaum genießbar. Bisweilen kommt er als Dekoration für Pilzgerichte zum Einsatz.

Quellen

1. ↑ ^{a b c} Ewald Gerhardt: Pilze. BLV Buchverlag, München 2006, ISBN 978-3-8354-0053-5, S. 479.
2. ↑ Ewald Gerhardt: Pilze: Röhrlinge, Porlinge, Bauchpilze, Schlauchpilze und andere. Spektrum der Natur BLV Intensivführer. Band 2. BLV Verlagsgesellschaft, München, Wien, Zürch 1985, ISBN 3-405-12965-6, S. 170.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• derkleinegarten.de: Klebriger Hörnling, Ziegenbart

Wikimedia Commons has media related to Calocera viscosa.

Calocera viscosa, commonly known as the yellow stagshorn, is a jelly fungus, a member of the Dacrymycetales, an order of fungi characterized by their unique "tuning fork" basidia.

It has bright orange, yellow or occasionally white branching basidiocarps, which are somewhat gelatinous in texture and slimy to the touch (hence the specific name). It is relatively large for a jelly fungus, and can reach up to ten centimetres in height.^[2] It is widespread and common, and its bright colour makes it stand out in its habitat. It grows on decaying conifer wood, typically stumps and roots, although this may not be obvious if the wood is covered in leaf litter. It fruits throughout the year, but is most commonly seen in autumn.

It is not poisonous, but its tough gelatinous texture and nondescript taste and odour make it unattractive as a food. However, its striking colour has led to it being used as a garnish on occasion.^[3]

The species is difficult to identify without examination of microscopic features.^[4] Calocera cornea and Dacrymyces palmatus are related.^[4]

References

Suur sarvik ehk sarvharik (Calocera viscosa) on seeneliik sarviku perekonnast.

Eesti metsades tavaline ja hajusalt levinud seeneliik. Põhjustab juuremädanikku mitmetel okaspuuliikidel, kuid ei ole siiski eriti ohtlik patogeen.^[1]

Viited

Välislingid

• Suur sarvik andmebaasis eElurikkus

Keltasarvikka (Calocera viscosa), vanhalta nimeltään kantohaarakas, on hyytelösienten lahkoon kuuluva hyvin yleinen metsäsienilaji. Se on kooltaan pieni, korkeintaan viiden sentin mittainen. Se sekoitetaan toisinaan maukkaaseen keltahaarakkaaseen (Ramaria flava).

Keltasarvikkaa on helppo löytää kirkkaan oranssinkeltaisen värinsä vuoksi. Se on sitkeä eikä sovi ruokasieneksi, mutta sitkeytensä takia sitä voi halutessaan kokeilla purukumin korvikkeeksi.^[2]

Lähteet

• Risto Tuomikoski: Sienet värikuvina s.94
• Kasvimuseo: Suomen sieniopas ISBN 951-0-30359-3 s.409

Viitteet

Aiheesta muualla

• Luontoportti: Keltasarvikka (Calocera viscosa) Arkistolinkki: Luontoportti: Keltasarvikka (Calocera viscosa)
• keltasarvikka (Calocera viscosa)
• Keltasarvikka (Calocera viscosa)

Calocera viscosa

La calocère visqueuse (Calocera viscosa) est une espèce de champignons de la famille des dacrymycètacées.

Description

• Carpophore 3 à 10 cm sous forme de tiges ramifiées et pointues, jaune doré soutenu à orangé en vieillissant, à l'aspect mouillé et gélatineux.
• Pied simple ou pieds accolés, solidement fixés au support par le mycélium.
• Chair jaune, élastique ; odeur et saveur faibles.

Écologie

Assez courante, la calocère visqueuse pousse de l'été jusqu'aux gelées sur les souches et le bois tombé de conifères, beaucoup plus rarement de feuillus.

Comestibilité

Selon Roger Phillips, elle est "non comestible", d'autres précisent légèrement toxique.

Espèces proches et confusions possibles

Ses plus proches parentes sont d'autres calocères, notamment la calocère cornue (Calocera cornea), venant sur les feuillus et de taille plus modeste. On peut la confondre également avec des ramaires jaunes, notamment la clavaire ou ramaire dorée (Ramaria aurantiaca) ainsi qu'avec Clavulinopsis fusiformis. Quoique certaines de ces espèces soient comestibles (de peu d'intérêt), il vaut mieux, pour parer à toute erreur, éviter les champignons ramifiés, jaunes ou autres.

Sources, liens externes et références

• Les Champignons, Roger Phillips, Éditions Solar 1981 (ISBN 2-263-00640-0)
• (en) Référence Index Fungorum : Calocera viscosa (+ MycoBank)
• (en) Référence Catalogue of Life : Calocera viscosa (Pers.) Fr. (consulté le 19 décembre 2020)
• (fr) Référence Société mycologique de France : bibliographie sur Calocera viscosa

Calocera viscosa

A Calocera viscosa ((Persoon) Fries, 1827; sin. Calocera flammea), os cornos de veado amarelos, é un pequeno cogomelo da clase Dacrymycetes, orde Dacrymycetales.

Caracterízase pola súa estrutura coraloide, pouco ramificada, diferente da típica dos cogomelos basidiomicetos; as últimas ramificacións rematan en puntas arredondadas, como dedos. É de cor laranxa brillante, avermellada, pero tamén amarelo ou branco, que destaca sobre a cor do substrato. A base é abrancazada e introdúcese varios centímetros no substrato. A textura é xelatinosa e viscosa ó tacto, así como a carne; sen olor nin sabor apreciables. O himenio recobre toda a superficie do corpo frutífero.

É relativamente común ó longo de todo o ano, pero especialmente no verán e outono. Crece sobre madeira en descomposición (tocóns, ramas e piñas) de coníferas, pero tamén sobre a procedente doutras árbores, en individuos illados ou formando grupos. Pode acadar os 3–5 cm de altura.

Non é comestible se ben non se ten certeza de que conteña principios tóxicos. En ocasións foi cultivada como planta decorativa.

Pódese confundir con Clavulinopsis corniculata, que crece sobre o chan e é de consistencia fráxil, mentres que a Calocera viscosa faino sobre madeira e é viscosa e xelatinosa.

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• MARCOTE, J. M. C., POSE, M., e TRABA, J. M.: Cogomelos de Galicia, Xunta de Galicia, 2009.

Lipnusis tampriagrybis (lot. Calocera viscosa) – dakriomicetinių (Dacrymycetaceae) šeimos grybas. Auga vasarą ir rudenį, dažniausiai ant sutrešusios spygliuočių, ypač eglės medienos. Pagrindiniai požymiai: geltonai oranžiniai, glitūs vaisiakūniai, mažai šakoti.

Vaisiakūniai 3-6 (10) cm aukščio, mažai šakoti, kiekvienos šakelės viršūnėlės su keliais danteliais, tamprūs, lipnūs, glitūs, gelsvi, gelsvai oranžiniai, lyg liepsnelės tarp samanų. Trama tampri, gelsvai oranžinė, be ypatingo kvapo ir skonio. Sporos 9-12 x 4-5 μm.

Būdingi požymiai: labai panašus į žagarūnus, bet jų vaisiakūniai negleivėti, papėdės be pertvarėlių.

Auga pavieniui, miškuose, ypač spygliuočių, dažniausiai ant įsisterpusios ar žemėje samanų pasislėpusios medienos, taip pat ant žemės. Valgomas, menkavertis. Labai dažnas, bet negausus.

Šaltiniai

• Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, LUTUTĖ, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, p. 484

Vikiteka

Het kleverig koraalzwammetje (Calocera viscosa) is een schimmel uit de familie Dacrymycetaceae. De soort leeft als saprofyt op sterk vermolmde stronken en stammen van naaldbomen. Het schimmelweefsel (mycelium) groeit in het hout. In de herfst worden de paddenstoelen (vruchtlichamen) gevormd.

Hij is te onderscheiden van soorten uit het geslacht Clavaria door de taaie, geleiachtige samenstelling. De vruchtlichamen glippen gemakkelijk tussen de vingers door zonder te breken.

Leefomgeving

De kleverige koraalzwam komt voornamelijk voor op rottende stronken naaldhout. Het is een algemeen voorkomende soort.

Eigenschappen

Het vruchtlichaam is 4-8 cm hoog en vertakt als een gewei of koraal. De kleur is opvallend oranjegeel. Bij het opdrogen wordt het vruchtlichaam hoornachtig en donkerder oranje van kleur.

Externe link

• SoortenBank.nl beschrijving en afbeeldingen

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Calocera viscosa op Wikimedia Commons.

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Àut fin a 10 cm, ramificà, groson, mòl e tachiss.

Ambient

A chërs ëdzora a conìfere.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Calocera viscosa (Pers. : Fr.) Fries

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Pięknoróg największy (Calocera viscosa (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny łzawnikowatych (Dacrymycetaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Dacrymycetaceae, Dacrymycetales, Incertae sedis, Dacrymycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1794 r. Persoon nadając mu nazwę Clavaria viscosa. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1821 r. Elias Magnus Fries, przenosząc go do rodzaju Calocera^[1].

Niektóre synonimy naukowe^[2]:

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako płaskosz lepki, goździeniec lepki, pięknoróg lepki^[3].

Morfologia

Owocnik

Krzaczkowaty, przypominający rozwidlone poroże o zaostrzonych wierzchołkach. Zazwyczaj gałązki mają 1-3 ostrza. Osiąga wysokość do 8 cm. Najczęściej spotykane owocniki dochodzą do 6 cm. W okresie wilgotnej pogody powierzchnia staje się lepka. Kolory, jakie przybiera owocnik, to: złoty, żółty, żółtopomarańczowy. Po wyschnięciu ciemnieje, staje się czerwonawy^[4][5].

Trzon

Białawy lub białawożółty, jaśniejszy od owocnika^[4].

Miąższ

Twardy, galaretowaty, w starszych okazach zdrewniały i często pusty. Smak i zapach słaby^[4].

Wysyp zarodników

Żółty, nieamyloidalny. Zarodniki mają wygięty cylindryczny kształt i gładką powierzchnię. Są wielkości 7-12 x 3-5 µm, bez przegród lub z jedną przegrodą. Podstawki rozwidlone, 2-zarodnikowe^[6].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii^[7]. W Europie Środkowej jest bardzo pospolity^[5]. Bardzo pospolity jest również w całej Polsce.

Owocniki wytwarza od czerwca do listopada na martwym drewnie drzew iglastych w lasach mieszanych i iglastych^[6].

Znaczenie

Grzyb niejadalny. Saprotrof^[4][5].

Gatunki podobne

Może być mylony z innymi gatunkami z rodzaju Calocera, na przykład z pięknorogiem szydłowatym (Calocera cornea) oraz pięknorogiem dwuprzegrodowym (Calocera furcata). Owocniki obu wymienionych są jednak znacznie mniejsze. Pierwszy z nich występuje na drewnie drzew liściastych^[4].

Zbieracze często również biorą ten gatunek za gałęziaka. Należy on jednak do innej rodziny (siatkolistowatych) i z rodzajem Ramaria wcale nie jest spokrewniony.

Przypisy

Calocera viscosa é um fungo que pertence à ordem Dacrymycetales. Não é comestível por possuir toxinas. Foi descrito cientificamente pelos micologistas Christiaan Hendrik Persoon e Elias Magnus Fries em 1821.^[1]

Ver também

• Lista de espécies de Lactarius

Referências

Calocera viscosa (Christian Hendrik Persoon, 1794 ex Elias Magnus Fries, 1821),^[1] cunoscut în popor sub numele barba caprei^[2] sau furculițe,^[3] este o specie saprofită de ciuperci necomestibile. În România, Basarabia și Bucovina de Nord se dezvoltă pe lemn putred de conifere, acoperit de mușchi, adesea pe cioturi de molid, fiind destul de des întâlnită. Apare peste tot anul, de la câmpie la munte, mai ales din aprilie până în iunie și din august până în noiembrie.^[4][5]

Descriere

Bres.: Calocera viscosa

• Corpul fructifer: este elastic, puțin lipicios-gelatinos, de o consistență foarte dură, cu cartilagii în centru și format coralifer, la capete câteva vârfuri ascuțite, asemănător speciei Ramaria, având o înălțime de 3-6 (8) cm și un diametru de 4-8 (10) cm. Baza albicioasă este adesea radicantă, prelungindu-se în substrat cu încă 10-15 cm. Coloritul este, și la bătrânețe, galben-portocaliu. Uscat se colorează roșu-portocaliu.
• Sporii: sunt fusiformi, netezi, apar în masă și au o mărime de 8 bis 12 × 4,5 x 5,5 microni, prezentând câteodată doi pereți celulari. Pulberea lor este galben-portocalie.
• Piciorul: nu are picior în acest sens.
• Carnea: este galbenă ca corpul fructifer, gelatinoasă și are o consistență foarte dură, datorită cartilagiilor în centru. Mirosul și gustul sunt nesemnificativi.
• Reacții chimice: nu sunt cunoscute.^[4][5]

• C. viscosa din apropiere

• C. viscosa tineri

• C. viscosa plin dezvoltați

• C. viscosa mai bătrân

Confuzii

Barba caprei poate fi confundată cu surata ei mai mică Calocera cornea, tot necomestibilă,^[6] dar în special cu exemplare tinere ale speciei Ramaria, cum sunt de exemplu Ramaria abietina, (comestibilă)^[7] Ramaria aurantiosiccescens (comestibilă),^[8] Ramaria aurea (comestibilă),^[9] Ramaria aurantiosiccescens (comestibilă),^[10] Ramaria eumorpha (necomestibilă),^[11] Ramaria flava (comestibilă),^[12] Ramaria flavescens (otrăvitoare),^[13] Ramaria formosa (otrăvitoare),^[14] Ramaria gracilis (necomestibilă),^[15] Ramaria largentii (comestibilă)^[16] sau Ramaria stricta (necomestibilă).^[17]

Specii asemănătoare

Valorificare

Această ciupercă nu este potrivită pentru consum, din cauza cârnii elastice, străbătută de cartilagii, fiind însă adăugată deseori ca garnitură decorativă, de exemplu la salate.^[18]

Note

Bibliografie

• (Marcel) Bon: “Pareys Buch der Pilze”, Editura Kosmos, Halberstadt 2012, ISBN 978-3-440-13447-4
• Bruno Cetto, vol. 1-7 (vezi sus)
• Rose Marie și Sabine Maria Dähncke: „700 Pilze in Farbfotos”, Editura AT Verlag, Aarau - Stuttgart 1979 și 1980, ISBN 3-85502-0450
• Jean-Louis Lamaison & Jean-Marie Polese: „Der große Pilzatlas“, Editura Tandem Verlag GmbH, Potsdam 2012, ISBN 978-3-8427-0483-1
• Hans E. Laux: „Der große Pilzführer, Editura Kosmos, Halberstadt 2001, p. 180-181, ISBN 978-3-440-14530-2
• Till E. Lohmeyer & Ute Künkele: „Pilze – bestimmen und sammeln”, Editura Parragon Books Ltd., Bath 2014, ISBN 978-1-4454-8404-4
• Meinhard Michael Moser: „ Röhrlinge und Blätterpilze - Kleine Kryptogamenflora Mitteleuropas”, ediția a 5-ea, vol. 2, Editura Gustav Fischer, Stuttgart 1983
• Linus Zeitlmayr: „Knaurs Pilzbuch”, Editura Droemer Knaur, München-Zürich 1976, ISBN 3-426-00312-0

Legături externe

• Materiale media legate de Barba caprei la Wikimedia Commons
• Calocera viscosa, film

Den mykologiska karaktären hos gullhorn:

hymenium:
slät

hatt:
ingen

skivtyp:
ingen

ätlighet:
oätlig

fot:
bar

sporavtryck:
vit

ekologi:
saprofyt

Gullhorn, Calocera viscosa, även kallad klibbfingersvamp eller hjorthornssvamp, är en guldgul till orangefärgad svamp som blir 5–10 centimeter hög. Den smakar eller luktar inte mycket. Dess fingerlika förgreningar gör att den kan tas för en fingersvamp, men gullhornet tillhör klassen Dacrymycetes (och inte Agaricomycetes som fingersvamparna). Den lever saprotroft och finns därför på eller nära murkna grenar eller barrträdsstubbar. Svampen är fast i torka men blir klibbig och hal efter regn. Gullhornet har fruktkroppar framförallt under september och oktober.

Det vetenskapliga namnet Calocera viscosa kommer av grekiska kalos, vacker och keras, horn samt latin viscosus som betyder klibbig.

Källor

• Nylén, Bo (2002). Svampar i skog och mark. sid. 45. ISBN 91-518-4071-5

1. ^ McNabb (1965) , In: N.Z. Jl Bot. 3:40
2. ^ Cavara (1896) , In: Staz. Sperim. Arg. Ital. 29:14
3. ^ E.M. Fries (1833) , In: Fl. crypt. Germ. (Nürnberg) 2:535
4. ^ Spreng. (1827) , In: Syst. veg., Edn 16 4(1):496
5. ^ Pers. (1794) , In: Neues Mag. Bot. 1:117

Denna svampartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.

• 1 Описание
• 2 Экология и ареал
• 3 Синонимы
• 4 Примечания
• 5 Литература

胶角耳（学名：Calocera viscosa），又称为鹿胶角菌，是花耳目花耳科胶角耳属的一种真菌。本物种很常见，夏秋季在云杉、冷杉等针叶树的苔藓覆盖的腐木或木桩上成丛或成簇生长。下部偏圆，上部有二至三叉状分枝，形状似鹿角而得名。其高度为4-8cm，粗度为0.3-0.6cm。颜色鲜艳，为金黄色或橙黄色，往往顶部颜色较深。子实层生于表面。担子呈叉状，淡黄色。孢子光滑，呈椭圆形或肾形。该真菌可以食用，无明显味道。^[1][2]

参考资料

ニカワホウキタケ（Calocera viscosa）は、アカキクラゲ科のキノコ。 橙黄色から濃黄色をしており、サンゴまたはホウキタケに似た姿をしておりエドマツやトドマツなどの腐朽材等に秋に発生する。