artìcoj ëd Didymodon fallax Zander 1978

Comments ( Anglèis )

fornì da eFloras

In Didymodon fallax, the elongate cells on the adaxial surface of the costa and the usually rounded lumens of the distal laminal cells are characteristic. Hymenostylium recurvirostrum is similar in these respects and could be mistaken for D. fallax when sterile, but that species lacks a stem central strand (at least in temperate areas) and the median laminal cells are larger than those of the marginal. Ditrichum flexicaule may be mistaken for this species but has rather strongly serrulate distal margins and is always clear yellow in KOH, never with an orange cast. Didymodon asperifolius is similar in general morphology but has quadrate or short-rectangular adaxial costal cells. Didymodon fallax intergrades to some extent with D. ferrugineus and D. maximus. Thick laminal cell walls are correlated with lack of papillae in all these species. Robust collections from hyperoceanic areas, e.g., Newfoundland and British Columbia, with long (to 2.5 mm) leaves and proximally very broad costae (to 150 µm) have much the appearance of the European D. spadiceus (Mitten) Limpricht, but differ by the long (to 800 µm) twisted peristome and margins recurved commonly to near the apex. The leaves of D. fallax, being somewhat keeled though not strongly recurved, have the grooved costa of D. vinealis but plants may be placed correctly by the elongate adaxial costal cells. Ceratodon purpureus may be mistaken for D. fallax, but the former has a deep, clear yellow color in KOH solution and weakly serrulate distal leaf margins.

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Flora of North America Vol. 27: 541, 545, 557, 558, 560, 580 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Flora of North America @ eFloras.org
editor: Flora of North America Editorial Committee
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Description ( Anglèis )

fornì da eFloras

Plants medium-sized to rather large, 30–50 mm high, yellowish green to reddish brown, in loose tufts. Stems erect, usually branched. Leaves contorted-curved when dry, squarrose when moist, broadly ovate-lanceolate to triangular-lanceolate; margins entire, revolute; costa stout, percurrent, reddish brown; upper leaf cells rounded hexagonal, thick-walled, with 1 to several lower papillae; basal cells short-rectangular, mostly smooth.

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Moss Flora of China Vol. 2: 162 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Moss Flora of China @ eFloras.org
editor: Gao Chien & Marshall R. Crosby
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Description ( Anglèis )

fornì da eFloras

Plants green to red-brown. Stems to 2.5 cm, central strand present. Stem leaves appressed to weakly spreading when dry, spreading to spreading-recurved and keeled when moist, monomorphic, ovate-triangular to lanceolate, adaxially grooved along costa, 0.6-2(-2.5) mm, base scarcely differentiated in shape to ovate, margins nearly plane to recurved at mid leaf, entire, apex acute, not fragile; costa short-excurrent in an often papillose mucro, tapering and considerably wider at the base, pad of cells absent, adaxial costal cells elongate, 2-4 cells wide at mid leaf, guide cells in 1 layer; basal laminal cells little differentiated, walls usually thickened, quadrate or very short-rectangular; distal laminal cells 13-15 µm wide, 1:1, papillae absent or simple, 1-3 centered over lumens, lumens usually rounded and often angular, walls thin to irregularly thickened, convex on both sides, 1-stratose. Specialized asexual reproduction specialized structures absent. Seta 0.6-1.2 cm. Capsule 0.8-1.5 mm; peristome teeth 16, linear, cleft to near base, twisted counterclockwise once or occasionally twice, 800-1500 µm. Spores 7-9 µm. Distal laminal KOH reaction red-or yellow-brown, occasionally orange-brown.

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Flora of North America Vol. 27: 541, 545, 557, 558, 560, 580 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Flora of North America @ eFloras.org
editor: Flora of North America Editorial Committee
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Distribution ( Anglèis )

fornì da eFloras

Distribution: China, nearly throughout Asia, Europe, and North America.

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Moss Flora of China Vol. 2: 162 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Moss Flora of China @ eFloras.org
editor: Gao Chien & Marshall R. Crosby
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Habitat ( Anglèis )

fornì da eFloras

Habitat: on rocks or soil over rocks in shade.

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Moss Flora of China Vol. 2: 162 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Moss Flora of China @ eFloras.org
editor: Gao Chien & Marshall R. Crosby
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Synonym ( Anglèis )

fornì da eFloras

Barbula fallax Hedwig, Sp. Musc. Frond., 120. 1801

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Flora of North America Vol. 27: 541, 545, 557, 558, 560, 580 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Flora of North America @ eFloras.org
editor: Flora of North America Editorial Committee
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Synonym ( Anglèis )

fornì da eFloras

Barbula fallacioides Dix. in P.-C. Chen, Hedwigia 80: 204. 1941, nom. nud.

licensa: cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor: Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA

sitassion bibliogràfica: Moss Flora of China Vol. 2: 162 in eFloras.org, Missouri Botanical Garden. Accessed Nov 12, 2008.
sorgiss: Moss Flora of China @ eFloras.org
editor: Gao Chien & Marshall R. Crosby
proget: eFloras.org

original: visité la sorgiss
sit compagn: eFloras

Variabel kalktuemos ( Danèis )

fornì da wikipedia DA

Variabel kalktuemos (Didymodon fallax) er et meget almindeligt mos i Danmark på leret, kalkholdig bund. Variabel Kalktuemos er også blevet kaldt Barbula fallax Hedw.

Mosset vokser i 1-5 cm høje tuer, der varierer i farve mellem gulgrøn, brungrøn og brungul. Bladene er lidt over 2 mm lange og er fra en ægformet basis lancetformet afsmalnende. Bladranden er bredt tilbagerullet i hele bladets længde. Sporehuse er almindelige om foråret.

Kilder

Andersen, A.G. et al. Den danske mosflora. I. Bladmosser, 1976, Gyldendal, ISBN 87-01-30371-6.

Stub

Denne botanikartikel er kun påbegyndt. Hvis du ved mere om emnet, kan du hjælpe Wikipedia ved at udvide den.

licensa: cc-by-sa-3.0
drit d'autor: Wikipedia-forfattere og redaktører

original: visité la sorgiss
sit compagn: wikipedia DA

Variabel kalktuemos: Brief Summary ( Danèis )

fornì da wikipedia DA

Variabel kalktuemos (Didymodon fallax) er et meget almindeligt mos i Danmark på leret, kalkholdig bund. Variabel Kalktuemos er også blevet kaldt Barbula fallax Hedw.

licensa: cc-by-sa-3.0
drit d'autor: Wikipedia-forfattere og redaktører

original: visité la sorgiss
sit compagn: wikipedia DA

Falsches Bärtchenmoos ( Alman )

fornì da wikipedia DE

Das Falsche Bärtchenmoos (Didymodon fallax), auch Täuschendes Bärtchenmoos oder Doppelzahnmoos genannt, ist ein Laubmoos aus der Familie der Pottiaceae. Je nach Auffassung wird es auch als Barbula fallax Hedw. beschrieben.

Blatt mit Laminazellen und Blattrippe bei 400-facher Vergrößerung

Sporogonen-Kapsel mit Kalyptra bei 32-facher Vergrößerung

Vorkommen

Es kommt zumeist auf feuchten, tonigen Böden vor, ist jedoch auch an Mauern und Felsen verbreitet. Oft besiedelt es kalkhaltige Standorte und bevorzugt Halbschatten. Daher ist es häufig an Nord- und Osthängen zu finden. Es handelt sich um ein holarktisch verbreitetes Laubmoos, welches vom Tiefland bis über 2000 m vorkommt.

Merkmale

Das Falsche Bärtchenmoos bildet bis 2 cm hohe Stämmchen aus und wächst in schmutzig grünen bis bräunlichen, lockeren, oft ausgedehnten Rasen und bildet keinen Rhizoidfilz aus. Seine ganzrandigen, etwa 1 bis 2 mm langen, lanzettlichen Blätter sind im feuchten Zustand sparrig abstehend, erscheinen im trockenen Zustand dagegen schwach gedreht und angedrückt. Sie sind aus einem breit eiförmigen Grund allmählich zugespitzt und gekielt. Die Blattränder sind auf der ganzen Länge bis kurz vor der Blattspitze umgerollt. Die Laminazellen des Blattgrundes sind subquadratisch geformt und mehr oder minder durchsichtig. Die oberen Zellen sind dagegen undurchsichtig, rundlich und erscheinen leicht papillös (warzig). Die Mittelrippe ist kräftig ausgebildet und endet in der Blattspitze. Die rötlichbraune Seta trägt aufrechte, eilänglich bis zylindrisch geformte Kapseln, die am Vorderende 32 Peristomzähne aufweisen, die drei- bis viermal links gewunden sind.

Literatur

Dietmar Aichele, Heinz-Werner Schwegler: Unsere Moos- und Farnpflanzen. Eine Einführung in die Lebensweise, den Bau und das Erkennen heimischer Moose, Farne, Bärlappe und Schachtelhalme. 10. Auflage. Franckh-Kosmos, Stuttgart 1993, ISBN 3-440-06700-9.
Ruprecht Düll: Exkursionstaschenbuch der Moose. Eine Einführung in die Mooskunde mit besonderer Berücksichtigung der Biologie und Ökologie der wichtigsten Moose Deutschlands und für die Lupenbestimmung der leicht erkennbaren Arten im Gelände. 4., verbesserte, ergänzte Auflage. IDH – Verlag für Bryologie und Ökologie, Bad Münstereifel 1993, ISBN 3-925425-00-4.
Jan-Peter Frahm, Wolfgang Frey: Moosflora (= UTB. 1250). 4., neubearbeitete und erweiterte Auflage. Ulmer, Stuttgart 2004, ISBN 3-8252-1250-5.

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

licensa: cc-by-sa-3.0
drit d'autor: Autoren und Herausgeber von Wikipedia

original: visité la sorgiss
sit compagn: wikipedia DE

Falsches Bärtchenmoos: Brief Summary ( Alman )

fornì da wikipedia DE

Das Falsche Bärtchenmoos (Didymodon fallax), auch Täuschendes Bärtchenmoos oder Doppelzahnmoos genannt, ist ein Laubmoos aus der Familie der Pottiaceae. Je nach Auffassung wird es auch als Barbula fallax Hedw. beschrieben.

Blatt mit Laminazellen und Blattrippe bei 400-facher Vergrößerung

Sporogonen-Kapsel mit Kalyptra bei 32-facher Vergrößerung

licensa: cc-by-sa-3.0
drit d'autor: Autoren und Herausgeber von Wikipedia

original: visité la sorgiss
sit compagn: wikipedia DE

Paroząb mylny ( polonèis )

fornì da wikipedia POL

Multimedia w Wikimedia Commons

Paroząb mylny (Didymodon fallax (Hedw.) R.H. Zander) – gatunek mchu należący do rodziny płoniwowatych (Pottiaceae Schimp.).

Spis treści

1 Rozmieszczenie geograficzne
2 Morfologia
3 Biologia i ekologia
4 Systematyka i nazewnictwo
5 Zagrożenia i ochrona
6 Przypisy

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Ameryce Północnej (Kanada, Stany Zjednoczone, Meksyk), Europie, Azji i północnej Afryce^[3]. W Polsce podawany m.in. z województwa śląskiego^[4], pasma Gorców^[5] czy Bieszczadów Zachodnich^[6].

Morfologia

Gametofit: Rośnie w luźnych kępach lub w rozproszeniu^[7]. Rośliny zielone do czerwonobrązowych. Łodyżki osiągają od 0,75 cm^[7] do 1,5^[7]–2,5^[3] cm wysokości. Listki łodygowe skręcone^[7], stulone do słabo rozpostartych w stanie suchym, rozpostarte do odgiętych, gdy wilgotne^[3]. Blaszka jajowato-trójkątna do lancetowatej, długości od 0,6^[3]–1^[7] mm do 2^[3]^[7] mm, rzadko do 2,5^[3] mm. Brzegi blaszki niemal proste do odgiętych w połowie listka, szczyt zaostrzony. Żebro krótko wystające z blaszki, ostro zakończone^[3].
Sporofit: Seta czerwona^[7], długości od 0,6 cm do 1^[7]–1,2 cm^[3]. Puszka zarodni długości 0,8–1,5 mm^[3], cylindryczna, z wieczkiem o długim dzióbku^[7]. Perystom o 16 zębach, skręcony w lewo, przeważnie jednokrotnie, sporadycznie dwukrotnie^[3], blado pomarańczowoczerwony^[7]. Zarodniki o średnicy 7–9 µm^[3].

Listki
Puszki

Gatunki podobne: Didymodon tomaculosus jest mniejszy (do 5 mm wysokości), ciemnozielony, pędy rosną w rozproszeniu na kwaśnych, ilastych polach uprawnych, można go odróżnić pod mikroskopem. D. insulanus ma dłuższe górne listki (3–5 mm), które charakterystycznie falują i skręcają się w stanie suchym. Paroząb rdzawy D. ferrugineus ma silniej odgięte listki i bardziej preferuje gleby wapienne. Paroząb kasztanowaty D. spadiceus jest zazwyczaj wyższy (1,5–3 cm) i ma dłuższe (2–4 mm) i prostsze listki. D. rigidulus ma węższe listki i rośnie na podłożu kamiennym. Paroząb śniady D. luridus i D. tophaceus mają bardziej zaokrąglone wierzchołki listków. Ceratodon purpureus może przypominać D. fallax wysokością (1–3 cm) i formą (luźne kępki), ale często ma winny czerwony odcień, podczas gdy D. fallax jest mniej błyszczący i bardziej pomarańczowy. Cheilothela chloropus wygląda bardziej kolczasto, a listki mają płaskie brzegi. Bryoerythrophyllum recurvirostrum ma rdzawoczerwone dolne partie łodyżek i dłuższe listki (3–4 mm)^[7].

Biologia i ekologia

Gatunek dwupienny, kilkuletni^[6]. Zarodniki dojrzewają przez cały rok^[3].

Gatunek światłolubny, kserofilny, słabo kalcyfilny^[6]. Występuje na wysokościach 250–3300 m n.p.m.^[3], w Bieszczadach Zachodnich maksymalnie do 763 m n.p.m.^[6]

Rośnie na glebie, mule, i podłożu skalnym: zlepieniec, dolomit, piaskowiec, gips, łupki czy wapień^[3]. W Bieszczadach Zachodnich rośnie na łąkach podgórskich i reglowych, na nasłonecznionych skałach i kamieniach. Gatunek hemerofilny, rozprzestrzeniający się dzięki działalności człowieka, rosnący także w zbiorowiskach pół-naturalnych i ruderalnych, np. na betonowych słupach oraz murach^[6], na torowiskach, poboczach dróg i ścieżek, w kamieniołomach, kopalniach oraz przy ciekach wodnych i basenach^[7]. Może rosnąć na płytkiej, cienkiej warstwie gleby na skale czy na murze, ale nie bezpośrednio na kamieniu^[7].

Systematyka i nazewnictwo

Synonimy^[2]: Barbula adriatica Baumgartner, Barbula fallax Hedw.

Wyróżniane są taksony niższego rzędu^[2]^[4]:

Didymodon fallax var. brevifolius (Dicks. ex With.) Ochyra – paroząb mylny krótkolistny^[4]

Zagrożenia i ochrona

Gatunek został wpisany na czerwoną listę mchów województwa śląskiego z kategorią zagrożenia „LC” (najmniejszej troski, stan na 2011 r.). W Czechach w 2005 r. również nadano mu kategorię „LC”. Odmiana paroząb mylny krótkolistny Didymodon fallax var. brevifolious (Dicks.) Ochyra otrzymała w województwie śląskim kategorię „DD” (o nieokreślonym zagrożeniu, wymagające dokładniejszych danych, stan na 2011 r.)^[4].

Stanowiska w Bieszczadach występujące na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego objęte są ochroną^[6].

Przypisy

↑ B. Goffinet, W.R. Buck, A.J. Shaw: Classification: mosses (ang.). University of Connecticut, 2008–. [dostęp 2017-03-10].
↑ ^a ^b ^c Didymodon fallax (ang.). W: The Plant List [on-line]. [dostęp 2017-03-10].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Didymodon fallax (ang.). W: Bryophyte Flora of North America Vol. 1 [on-line]. [dostęp 2017-03-10].
↑ ^a ^b ^c ^d Adam Stebel, Barbara Fojcik, Henryk Klama, Jan Żarnowiec. Czerwona lista mszaków województwa śląskiego - The Red List of Threatened Bryophytes of Silesian Voivodship. „Czerwone listy wybranych grup grzybów i roślin województwa śląskiego”. 2, 2012. Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska. ISSN 427-9142 (pol.). [dostęp 2017-03-09].
↑ Adam Stebel, Paweł Czarnota. Wykaz mchów pasma Gorców w polskich Karpatach Zachodnich. List of mosses of the Gorce range in the Polish Western Carpathians. „Ochrona Beskidów Zachodnich”. 4, s. 7–25, 2012.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Jan Żarnowiec, Adam Stebel: Mchy polskich Bieszczadów Zachodnich i Bieszczadzkiego Parku Narodowego - stan poznania, ekologia, zagrożenia. Wyd. I. Ustrzyki Dolne, Bielsko-Biała: Ośrodek Naukowo-Dydaktyczny Bieszczadzkiego Parku Narodowego w Ustrzykach Dolnych, Instytut Ochrony i Inżynierii Środowiska Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej, 2014, seria: Monografie Bieszczadzkie. Tom XVI. ISBN 978-83-88505-49-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Didymodon fallax. W: Mosses and Liverworts of Britain and Ireland - a field guide. Ian Atherton, Sam Bosanquet, Mark Lawley (red.). Wyd. I. British Bryological Society, 2010, s. 457. ISBN 978-0-9561310-1-0. [dostęp 2017-03-11]. (ang.)

licensa: cc-by-sa-3.0
drit d'autor: Autorzy i redaktorzy Wikipedii