Die rubberplant of Ficus elastica is ’n spesie in die vy-genus, Ficus, en is inheems aan Noordoos-Indië, Nepal, Bhoetan, Birma, China (Yunnan), Maleisië en Indonesië.[1]
Dit is ’n groot boom in die baniaangroep van vye. Dit word 30 tot 40 meter hoog (selde hoër) en het ’n stewige stam van tot 2 meter dik. Die stam ontwikkel lug- en stutwortels om dit in die grond te anker en swaar blare te help stut. Die blare is breed, blink en ovaalvormig en word 10 tot 35 cm lank en 5 tot 15 cm breed. Die blare ontwikkel in ’n blaarskede, wat groter word namate die blaar groei. Wanneer dit volgroei is, val die skede van die plant af. Binne-in die nuwe blaar is ’n onvolgroeide blaar wat aan die ontwikkel is.
Soos met ander Ficus-spesies is ’n spesifieke soort perdeby nodig om dit te bestuif; die plant vervaardig dus nie welriekende of kleurryke blomme om ander insekte te lok nie. Die vrug is ’n klein, geel-groen, ovaal vy van 1 cm lank en is nie eintlik eetbaar nie.
Ficus elastica word wêreldwyd as ’n sierplant gegroei – buite waar dit deur die jaar warm is en as ’n huisplant in kouer streke. Dit het helder lig nodig, maar nie warm temperature nie. Dit kan droogte weerstaan, maar verkies humiditeit en floreer in nat, tropiese toestande. Sierhibriede soos Robusta is gekweek van die Ficus elastica; hul blare is breër, stywer en meer regop.
Hoewel daar ongeveer 800 plantspesies met melksaphoudende stingels voorkom, is veral die genus Hevea en in mindere mate enkele spesies van die genera Ficus en Taraxacum van ekonomiese betekenis in die rubbernywerheid.
Die rubberboom Hevea brasiliensis, wat inheems is in Brasilië, word teenswoordig ook in baie Afrikalande en in Suidoos-Asië gekweek. Die lateks (melksap) word getap deur 'n taamlike diep sny in die boombas te maak, waaruit die sap in 'n houer wat aan die boom vasgemaak word, opgevang word.
Ru-rubber, wat sag en klewerig is en maklik verweer, word deur ʼn chemiese proses (vulkanisering) elasties en duursaam gemaak. Sintetiese rubber voldoen teenswoordig in groot mate aan die vereistes en ding dus in die vorm van verskeie produkte met natuurlike rubber mee.
Rubber het sy naam gekry toe Joseph Priestley (1733- 1804) ontdek het dat potloodmerke daarmee uitgevee kan word (Engels: rubout). Natuurlike rubber (ook kaoetsjoek genoem, afgelei van die Indiaanse woorde caa="trane", en ochu= "hout") word uit die melksap (lateks) van sommige tropiese plante gewin.
Die meeste rubberlewerende plante is inheems in Suid-Amerika, veral in Brasilië, en die rubberboom (heveaboom; Hevea brasiliensis) is die vernaamste van die gewasse. In Afrika lewer enkele spesies van die genera Landolphia en Clitandra rubber en in Suidoos-Asië kom die rubberplant (Ficus elastica) sporadies voor. In Oos-Europa word 'n spesie van die perdeblom, Taraxacum kok-saghyz, vir rubberproduksie gekweek.
Lank voordat Columbus Amerika in 1492 ontdek het, het die bewoners van Sentraal-Amerika reeds rubber (castilloarubber), wat hulle uit die plante van die genus Castilla en uit die compositae Parthenium argentatum gewin het, gebruik.
Die Spaanse geestelike Bartolomé de las Casas (1474- 1566), wat Columbus op sy tweede reis na Amerika (1493-1496) vergesel het, het opgemerk dat die inwoners van Haïti 'n spel met ʼn rubberbal gespeel het. Brasilië kon tot aan die einde van die 19e eeu in die vraag na rubber voorsien met lateks wat hulle van bome uit die oerwoud in die Amasonebekken gekry het. Aan die begin van die 20e eeu het die vraag na rubber as grondstof vir lugbande (eers vir die fiets en later in groter mate vir die motor) egter geweldig toegeneem.
Toe Brasilië nie meer in die groeiende vraag kon voorsien nie, is plantasies van Hevea brasitiensis (rubberplantasies) aangelê. Die eerste rubberboom-aanplantings was op Malakka en is later na ander dele van Suidoos Asië versprei, onder meer Sri Lanka (voorheen Ceylon), Thailand en Viëtnam, asook na Afrika, waar veral Zaïre en in mindere mate Nigerië groot hoeveelhede rubber produseer.
Rubberbome kan tussen 15 en 25 m hoog word en dra sowel manlike as vroulike blomme. Die bome blom na bladwisseling en die nuwe blare verskyn eers na die bloeityd. Nadat die blomme bestuif is (deur insekte), word die vrug gevorm; die proses duur 2½ maande en die sade neem 'n verdere 3 maande om ryp te word Die saadhuid is gestreep en die sade behou hul kiemkrag vir net 'n kort tydperk. Die lateksvate kom in die bas voor en vorm 'n silindriese netwerk van latekslae met talle dwarsverbindingskanale (anastomose) rondom die stam.
Die vate van die rubberboom waarin die lateks voorkom, ontstaan wanneer die tussenskot van die selle oplos. Die vate aan die binnekant van die bas is baie nader aan mekaar geleë as die aan die buitekant daarvan. Die langas van die vale is onder 'n hoek van ongeveer 3,5° georiënteer sodat die onderste punt links van die bopunt lê.
Die aantal lateksvate en die gepaardgaande produksie kan van boom tot boom baie verskil. Om die lateks te win (rubber te tap), word 'n keep met 'n mes of ʼn byl in die bas tot vlak by die kambiumweefsel (die weefsel tussen die hout en die basgedeelte) gemaak. 'n Aantal tapsisteme is in Suidoos-Asië beproef en die doeltreffendstes word teenswoordig internasionaal toegepas. Die tapsnit word meestal met 'n horisontale hoek van 30 of 45° van onder na bo gemaak en word daagliks met die tapmes oopgemaak deur 'n klein stukkie bas aan die onderpunt van die snit te verwyder. Die snit moet minstens 1 mm van die kambium gemaak word, anders herstel die bas nie behoorlik nie en kan die boom onherstelbaar beskadig word.
Nadat die inkeping gemaak is, vloei die lateks deur 'n tuitjie wat onderaan die snit aangebring is, in 'n bakkie. Na ongeveer 2 uur verseel die keep vanself deurdat die lateks in die snit stol. Die lateks word verkieslik soggens vroeg getap wanneer transpirasie nog nie in 'n fel tempo plaasvind nie en die druk in die lateksvate maksimaal benut kan word. Die rubberboom kan getap word wanneer hy ongeveer 6 jaar oud is en die omtrek van die stam ongeveer 50 cm en die dikte van die bas sowat 6 mm is. Volgens een tapsisteem word ongeveer 2,5 cm bas per maand weggesny.
Nadat die bas herstel het, kan snitte weer gemaak word, en indien dit na wense herstel, kan die volgende siklus 'n hoë produksie lewer. Bassiektes en tapwonde (indien die baste diep ingesny word, word die kambium beskadig) kan die herstel egter belemmer. Die gevaarlikste siektes is skimmelrot en streepkanker, wat albei die boom op die tapsnit en net daarbo aantas. Die siektes kan voorkom of behandel word deur gereeld 'n swamdoder op die tapvlak aan te wend.
Die rubbergehalte van die lateksvate kan na gelang van omstandighede wissel. 'n Boom wat voorheen nie getap is nie, se lateksvate kan 'n rubbergehalte van ongeveer 60 % hê. Indien die boom gereeld getap word, byvoorbeeld elke tweede dag, behoort die rubbergehalte tussen 35 en 40 % te wissel. Sulke bome se lateks bestaan dan, behalwe die rubber, ook uit tussen 55 en 60 % water en 4% proteïene.
Die rubber in die waterige oplossing lyk soos klein balletjies. In gevalle waar die rubberfabriek ver van die plantasies al is, word die lateks eers gekonsentreer en gekonserveer. Ten einde die vervoerkoste tot die minimum te beperk, word die rubbergehalte tot 58 en selfs 60% verhoog. In die fabriek word die lateks in groot houers gegooi en deur die toevoeging van verdunde mieresuur of asynsuur klont die rubberballetjies saam (koaguleer) tot ʼn pulp wat op die waterige vloeistof (serum) dryf.
Die pulp word deur rollers tot dun of dikker velle uitgerol; eersgenoemde word gedroog en die dikker velle wat nie so maklik droog word nie, word gerook. Die rubber word teenswoordig dikwels verwerk tot blokrubber, 'n proses waarby dit eers in riffelvelle gewals, daarna gedroog en dan tot blokke saamgepers word.
Aangesien die eerste rubberplantasies met ongeselekteerde sade aangelê is, het die produksie baie van boom tot boom verskil. Met vegetatiewe vermeerdering deur enting (plantveredeling) kon die gehalte van die plantmateriaal baie verhoog word.
Opbrengsverskille (teenswoordig ongeveer 10 kg per jaar) tussen bome wat almal deur enting uit een moederboom ontwikkel is, is opmerklik kleiner as die tussen bome uit die vroeë plantasies. Die veredelingsproses het met verloop van 'n halfeeu baie groot produksiestygings meegebring. Terwyl die ou saailingplantasies 'n maksimale opbrengs van 500 kg per ha per jaar gehandhaaf het, word opbrengste van meer as 2 000 kg per ha per jaar soms met die nuwe plantmateriaal verkry.
Die produksie kan verder opgestoot word deur die boom met 'n chemiese middel in te spuit of deur dit op die geskraapte bas onder die tapsnit aan te bring. Afhangende van die plantmateriaal, kan die opbrengs verdubbel word oor die tydperk waartydens die middel ʼn uitwerking het.
Ru-rubber is sag en klewerig en behou sy elastisiteit slegs binne bepaalde temperatuurgrense. Fisiese eienskappe soos weerstand teen slytasie en veselsterkte is so beperk dat ru-rubber nouliks waarde sou gehad het as Charles Goodyear (1800- 1860) nie in 1839 (min of meer toevallig) die vulkaniseringsproses uitgevind het nie. Hy het naamlik ontdek dat die eienskappe van kaoetsjoek baie verbeter wanneer dit saam met swael verhit word.
Deur 'n klein hoeveelheid swael (1 tot 2 %) byte voeg, word nog sagte rubber verkry, terwyl 'n toevoeging van tussen 5 en 8 % die rubber sterker en meer elasties as ongevulkaniseerde rubber maak. Goed gevulkaniseerde rubber kan tot 10 keer sy lengte gerek word, waarna dit weer tot sy oorspronklike vorm terugkeer. Indien 'n groot hoeveelheid swael (30 tot 50 %) bygevoeg word, word harde rubber met 'n hoe treksterkte, naamlik eboniet, verkry.
Die vervaardiging van onder meer ballonne en rubberhandskoene geskied volgens die dompelproses: 'n vorm word in 'n lateksmengsel (lateks, katalisator, swael, antioksidant en uiteindelik vulstof) gedoop en uitgehaal. Dit word onder verhitting drooggemaak sodat 'n lagie rubber op die vorm agterbly en die rubber word dan onder 'n hoë temperatuur op die vorm gevulkaniseer.
Sponsrubber word gemaak deur lug in 'n lateksmengsel (waarin ook 'n koaguleermiddel (koagulant) aanwesig is) te blaas. Die mengsel word verhit, wat veroorsaak dat die koagulant eers geaktiveer word, en daarna word die gekoaguleerde mengsel gevulkaniseer.
As die onderste blare geel word en afval, kry dit te veel water. Bruin vlekke dui op te koue toestande. Wolluise, dopluise en rooimyte kan ook voorkom.[2]
Illustrasie uit Köhler's Medicinal Plants (1887).
Die stam van Ficus elastica.
Die blare en stam.
Ficus elastica se blaar (links) in vergelyking met dié van Ficus lutea.
Die vorm as dit konstant gesnoei word (Fidji).
’n Groot Ficus elastica in Ghana met lugwortels.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Rubberplant.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Rubberplant
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Die rubberplant of Ficus elastica is ’n spesie in die vy-genus, Ficus, en is inheems aan Noordoos-Indië, Nepal, Bhoetan, Birma, China (Yunnan), Maleisië en Indonesië.
Ficus elastica (lat. Ficus elastica) — tutkimilər fəsiləsinin əncir cinsinə aid bitki növü.
El ficus de cautxú, Ficus elastica, és una espècie de planta del gènere de la figuera (Ficus). És una planta nativa del nord-est de l'Índia, Nepal, Bhutan, Birmània, Xina (Yunnan), Malàisia, i Indonèsia.[1]
És un gran arbre dins del grup del banià que fa de 30 a 40 m d'alçada un gran tronc d'uns 2 metres de diàmetre. El tronc desenvolupa arrels aèries. Les seves fulles són ovals i brillants de 10 a 35 cm de llargada i tenen forma acuminada. Com en altres espècies de figueres els cal unes espècies de petites vespes per a ser pol·linitzades.
El fruit és un petit siconi oval de color verd groguenc d'un cm de llargada no gaire comestible i només té una sola llavor viable.
Ficus elastica es considera una planta ornamental que pot viure a l'exterior en zones sense glaçades i com planta d'interior en altres llocs. Hi ha cultivars amb fulles variegades.
Ficus elastica proporciona un làtex de color blanc però verinosa mortalment si s'ingereix que antigament servia per fer cautxú que actualment es fa principalment amb l'arbre Hevea brasiliensis mentre els antics pobles precolombins de mesoamèrica utilitzaven altres arbres com l'anomenat Castilla elastica.
Il·lustració de Köhler (1887)
Tija de Ficus elastica
Ficus elastica comparada amb la de Ficus lutea que és a la dreta
Ficus elastica prop de Savusavu, Fiji, molt esporgada.
A huge Ficus elastica a Ghana amb arrels aèries.
El ficus de cautxú, Ficus elastica, és una espècie de planta del gènere de la figuera (Ficus). És una planta nativa del nord-est de l'Índia, Nepal, Bhutan, Birmània, Xina (Yunnan), Malàisia, i Indonèsia.
Gummifigen (Ficus elastica) er et 30-40 meter højt træ med op til 35 cm lange blade. Frugten er en oval figen, som er 1 cm lang og knapt spiselig.
Træet kan blive 30-40 meter højt, i sjældne tilfælde op til 60 meter. Stammen er op til 2 meter i diameter. Bladene er blanke og ovale, 10-35 cm lange og 5-15 cm brede. De er størst på yngre planter.
Som for andre medlemmer af figenslægten behøver blomsterne en speciel art af figenhvepsen til bestøvning. På grund af denne samevolution har gummifigentræet ikke farverige eller lugtstærke blomster for at kunne tiltrække andre bestøvere.
Frugten er en lille gulgrøn, oval figen, som er 1 cm lang og knapt spiselig. Den vil kun indeholde frø med spireevne, hvor den rigtige figenhveps også findes.
Gummifigen (Ficus elastica) er et 30-40 meter højt træ med op til 35 cm lange blade. Frugten er en oval figen, som er 1 cm lang og knapt spiselig.
Der Gummibaum oder Indische Kautschukbaum (Ficus elastica)[1] ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Feigen (Ficus), zu der auch die essbaren Feigen gehören, in der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae). Er wird in die Gruppe der Banyan-Feigen eingeordnet, zu denen auch die im Buddhismus bedeutsame Pappelfeige (Banyan-Baum) gehört.
Seine ursprüngliche Heimat hat Ficus elastica in einem Gebiet von Nordostindien (Assam) bis nach Indonesien (Sumatra und Java). Heute ist er jedoch eine weit verbreitete Zimmerpflanze sowie ein Ziergehölz in den Tropen und Subtropen, das häufig in Parks, Gärten und als Straßenbaum gepflanzt wird.
Bei Ficus elastica handelt es sich um eine baumwürgende Hemiepiphyte (Würgerfeige),[2] einen immergrünen Baum, der eine Wuchshöhe von 20 bis 40 Meter (selten bis 60 Meter) und einen Stammdurchmesser bis zu 2 Meter erreichen kann. Die Borke ist hellbraun bis mittelbraun und glatt. Der Stamm ist unregelmäßig und entwickelt Luftwurzeln und Brettwurzeln zur festen Verankerung im Boden und zur Abstützung der schweren Äste. Junge Pflanzen findet man auch als Epiphyten wachsend.
Bei Verletzung geben die vegetativen Pflanzenteile reichlich weißen Milchsaft (Latex) ab. Da er für Latexallergiker ein Auslöser allergischer Reaktionen bis hin zu anaphylaktischen Reaktionen sein kann, sollten diese ihn meiden.
Die wechselständigen Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der Blattstiel ist 2 bis 5 cm lang. Die einfache ganzrandige, ledrige Blattspreite ist 8 bis 35 Zentimeter lang und 5 bis 15 Zentimeter breit. Die Blattoberseite ist glänzend dunkelgrün und die Blattunterseite ist hellgrün. Die Blattgröße ist bei jungen Pflanzen, die in der Natur mit dem wenigen Licht im Unterholz auskommen müssen, am größten (gelegentlich bis 45 Zentimeter) und viel kleiner bei älteren Bäumen. Die Nebenblätter sind zu einem großen Nebenblatt verwachsen, das das junge Blatt vor der Entfaltung wie eine Tüte schützt. Es ist meist dunkelrot, etwa 10 cm lang und wird beim Entfalten des Blattes abgestoßen. Die Blätter enthalten Zystolithen.
Ficus elastica sind einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Wie bei anderen Ficus-Arten benötigen die Blüten eine besondere Art symbiotisch (obligater Mutualismus) lebender Feigenwespen zur Bestäubung. Deshalb benötigt der Gummibaum keine farbigen oder duftenden Blüten, um Bestäuber anzulocken. Die Blüten befinden sich im Inneren eines Blütenstandes. Diese Blütenstände werden paarweise achselständig an blattlosen, kleinen Zweigen gebildet. Sie sind fast ungestielt und etwa 10 × 5 bis 8 mm groß. Männliche und weibliche, davon gibt es fertile und die sterilen Gallenblüten, Blüten befinden sich in einem Blütenstand. Die gestielten männlichen Blüten besitzen vier Kelchblätter und nur ein staubfadenloses Staubblatt. Die ungestielten weiblichen Blüten besitzen einen langen Griffel, der in einer vergrößerten, mehr oder weniger kopfigen Narbe endet. Die sterilen Gallenblüten besitzen vier Kelchblätter und einen kurzen, gekrümmten Griffel.
Die Frucht ist eine kleine, gelbgrüne, bei einer Länge von etwa 1 Zentimeter ovale Feige, die kaum genießbar ist. Fruchtbare Samen sind nur enthalten, wenn die Blüte durch die spezifische Feigenwespe bestäubt wurde.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 26, seltener 39.[3]
Ficus elastica wird weltweit als Zierpflanze genutzt, in warmen Gegenden im Freien, in kühleren Klimaten als Zimmerpflanze. Es gibt verschiedene Sorten, auch solche mit hell panaschierten Blättern, also weiß-grünen Blättern.
Der Gummibaum bevorzugt helles Sonnenlicht, kommt jedoch auch mit wenig Licht aus. Er ist tolerant gegen Trockenheit, bevorzugt aber feuchtes Erdreich ohne Staunässe. Er wächst besonders gut in feuchter, tropischer Umwelt.
Diese Art und ihre Sorten werden vegetativ durch Stecklinge oder selten durch Abmoosen vermehrt. Aussaat ist möglich. Auch eine Gewebekultur kann zu einer schnellen, großen Vermehrungsrate genutzt werden.
Der bei Verletzungen austretende, Naturkautschuk enthaltende weiße Milchsaft („Latex“) kann zur Gummiherstellung verwendet werden. Zur kommerziellen Latexgewinnung wird jedoch praktisch nur der Kautschukbaum (Hevea brasiliensis) eingesetzt. Der Gummibaum ist aber nicht näher mit diesem verwandt.
Der Gummibaum oder Indische Kautschukbaum (Ficus elastica) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Feigen (Ficus), zu der auch die essbaren Feigen gehören, in der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae). Er wird in die Gruppe der Banyan-Feigen eingeordnet, zu denen auch die im Buddhismus bedeutsame Pappelfeige (Banyan-Baum) gehört.
Seine ursprüngliche Heimat hat Ficus elastica in einem Gebiet von Nordostindien (Assam) bis nach Indonesien (Sumatra und Java). Heute ist er jedoch eine weit verbreitete Zimmerpflanze sowie ein Ziergehölz in den Tropen und Subtropen, das häufig in Parks, Gärten und als Straßenbaum gepflanzt wird.
Ficus elastica (lat.Ficus elastica) është bimë që klasifikohet në familjen e bimëve Moraceae.
Ficus elastica (lat.Ficus elastica) është bimë që klasifikohet në familjen e bimëve Moraceae.
Karèt kebo (Ficus elastica) ya iku spésiès tetuwuhan saka génus ficus. Tuwuhan iki asalé saka India sisih lor-wétan, Népal, Bhutan, Burma, Cina, Malaysia, lan Indonésia. Tuwuhan iki uga banjur wus kasebar ing Sèilon lan Praja Florida, Amérikah Sarékat.[2][3]
Karèt kebo kalebu golonganing tuwuhan waringin kang dhuwuré bisa nganti 30-40 mèter, malah kepara nganti 60 mèter. Déné watangé bisa nganti 2 mèter. Kango nyengkuyung ukuran kang gedhé mau, kaya déné lumrahé golongané waringin karèt kebo uga duwé oyot gantung. Godhongé kawangun lonjong gumilap warna ijo semu abang, dawané 10–35 cm lan ambané 5–15 cm. Tuwuhan kang isih enom duwé godhong kang luwih amba tinimbang kang wis tuwa. Saliyané kanthi wiji kang tuwuh, karèt kebo uga bisa ditandur kanthi cara stèk.
Kayadéné lumrahé tuwuhan waringin, kembang karèt kebo mbutuhaké pitulungan tawon kanggo penyerbukan. Anané tawon kang wus dadi pasangan tuwuhan iki ndadèkaké kembang karèt kebo ora prelu manèh warna kang apik lan ganda kang wangi kanggo ngundang kéwan gremetan liyané. Wohé karèt kebo wujudé lonjong ijo semu kuning udakara 1 cm.
Karèt kebo lumrahé sengaja ditandur kanggo pethètan utawa kanggo éyup-éyup. Kanthi sipat kang rikat anggoné tuwuh, tuwuhan iki bisa kapilih kanggo nanduri papan kang panas.
Ing Cherrapunji, Meghayala, India sisih lor-wétan, ana sawenèh masarakat kang sengaja mbudidaya karèt kebo kapurih bisa dadi wod ing kali. Wit karèt kebo ditandur ing pinggir kali lan sebrangé, banjur nalika wis tuwuh oyot gantungé kasambung lan katata dadi wod. Nalikané oyot tambah gedhé, bisa kuwat kanggo diliwati manungsa.[4] Déné ing Indonésia, uga tinemu ing Kacamatan Leuwi Damar, Kabupatèn Lebak.[5]
Karèt kebo bisa kanggo tamba manéka lelara, kaya ta lara kulit, maag, rématik, nglancaraké getih, lan nyuda rasa lara. Ing godhongé kakandhut senyawa saponin, flavonoid, lan polifenol. Karèt kebo uga duwé kasiyat kanggo tamba stroke.[6] Déné tata carané kanggo jejamu, godhong karèt kebo digodhog nganti suda banyuné, banjur diombé.
Gambar saka buku Tuwuhan obat déning Köhler (1887)
Watang Ficus elastica
Godhong lan watang
Godhong
Godhong karèt kebo (kiwa) kasandingaké Ficus lutea ing tengen
Tuwuhan karèt kebo ing Savusavu, Fiji
Tuwuhan karèt kebo ing Ghana.
Tuwuhan karèt kebo ing Sumatra udakara taun 1905
Karèt kebo (Ficus elastica) ya iku spésiès tetuwuhan saka génus ficus. Tuwuhan iki asalé saka India sisih lor-wétan, Népal, Bhutan, Burma, Cina, Malaysia, lan Indonésia. Tuwuhan iki uga banjur wus kasebar ing Sèilon lan Praja Florida, Amérikah Sarékat.
Karét munding; Kikarét; Ficus elastica nyaéta tangkal karét nu asalna tina kulawarga moraceae.[2]
Ieu tangkal asalna ti nagara Sri Lanka, kiwari Loba kapanggih hirup di nagara-nagara Asia utamana di Indonésia.[3][4] Karét munding loba kapanggih hirup liar di sisi susukan, leuweung, tegalan, malahan kiwari loba dipelak dina pot pikeun papaes buruan.[2] Di nagara urang karét munding sok disebut ogé Kajaj, karét batang, karét kebo, ki karét, kolelet, rambung.[2] Dinagara luar sok disebut ogé : Yin du xiang shu (C), India rubber tree (I), Caoutchouc d'assam, gummifeigenbaum, karét boom.[2]
Karét munding bisa hirup kalawan subur di daérah nu kaayaana di sahandapeun 500 mdpl, mangsa diturih kulitna baris ngaluarkeun geutah kentel nu kelirna bodas.[2] Ieu geutah mibanda sipat kawas karét, sok disebut karet india.[2]
Tangkalna bisa hirup nepika jangkungna 40 méter; gedé buleudan tangkalna nu kungsi diukur nepika aya nu 2 méter, tina dahan bijil akar ngagarantung kawas janggot, tempona ieu akar gantung nepi kana taneuh bakal ngajadi tangkal nu bakal ngagedéan deui.[2]
Dauna salambar-salambar karandel tur lalonyod gedéna kurang leuwih 10-35 cm, dina dahan anyar dauna leuwih rubak tibatan daun nu bijil tina dahan nu geus karolot.[2] Dauna sok ngarangrangan mangsa datang usum halodo, sarta rampak deui barijil pucuk mun usum hujan geus manjing. Daun ngora sarta pucukna nu mimiti bijil, sok disimbutan kénéh ku salumpit nu kelirna beureum nu engkéna baris murag mangsa dauna ngagedéan.[2]
Buahna teubisa di dahar, ukuranna laleutik sarta lonyod, kelirna konéng semu semuhéjo.[2]
Tangkal karét munding loba kapanggih hirup ti mimiti nagara: Nepal, Indonesia, Bhutan, northeastern India, Burma and China (Yunnan) and Malaysia.[2] Ieu tangkal loba kapanggih hirup di nagara nu mibanda iklim tropical kaasup Hawaii sarta West Indies. di Éropa ogé bisa manggiha ieu tangkal, dijieun papaés di taman-taman. Sarta di basisir Spanyol jeung Italia.[2]
Akarna mibanda rasa lada geus tibaheula mula, dimangpaatkeun pikeun ngubaran kasakit reumatik.[5] Nyeri padaharan, sarta ngubaran bisul.[5] Carana bisa di godong, atawa di bebek akarna terus baé ditaplokeun didaérah nu nyeri.[2]
Di nagara India akarna nu ngarumbay di anyam ngawangun sasak pameuntasan.[5] Geutahna ngandung lateks, akar sarta kulitna ngandung saponin, flavonoid, sarta polifenol.[5] Dina dauna mibanda kimia saponin, polifenol, sarta tanin.[2]
Karé munding nudigambarkeun ku Köhler's Medicinal Plants (1887)
dina taun 1854 nu digambarkeun Ficus elastica dijieun jambatan hirup
Ficus elastica daun karét munding Ficus lutea on the right
Karét munding F. elastica
Ficus elastica nu aya diburuan Savusavu, Fiji, showing the effects of constant pruning on the growth form.
A huge Ficus elastica tree in Ghana showing the aerial roots.
Many cultivars, such as this Ficus elastica 'Robusta', are common in the houseplant trade
A variegated cultivar
Ficus elastica, sok disebut karét munding.
Karét munding; Kikarét; Ficus elastica nyaéta tangkal karét nu asalna tina kulawarga moraceae.
Ieu tangkal asalna ti nagara Sri Lanka, kiwari Loba kapanggih hirup di nagara-nagara Asia utamana di Indonésia. Karét munding loba kapanggih hirup liar di sisi susukan, leuweung, tegalan, malahan kiwari loba dipelak dina pot pikeun papaes buruan. Di nagara urang karét munding sok disebut ogé Kajaj, karét batang, karét kebo, ki karét, kolelet, rambung. Dinagara luar sok disebut ogé : Yin du xiang shu (C), India rubber tree (I), Caoutchouc d'assam, gummifeigenbaum, karét boom.
रबर वृक्ष, (जिसे फ़ाइक्स इलास्टिका, रबर फ़िग, रबर झाड़ी, रबर के पेड़, या भारतीय रबर झाड़ी, भारतीय, रबर के पेड़ भी कहते हैं) अंजीर की एक प्रजाति है जो पूर्वी भारत, नेपाल, भूटान, बर्मा, चीन (युन्नान), मलेशियाऔर इंडोनेशिया का निवासी है। ये अब श्रीलंका, वेस्ट इंडीज, और के अमेरिकी राज्य फ्लोरिडा में भी देशीकृत हो चुका है।[2][3]
रबर वृक्ष, (जिसे फ़ाइक्स इलास्टिका, रबर फ़िग, रबर झाड़ी, रबर के पेड़, या भारतीय रबर झाड़ी, भारतीय, रबर के पेड़ भी कहते हैं) अंजीर की एक प्रजाति है जो पूर्वी भारत, नेपाल, भूटान, बर्मा, चीन (युन्नान), मलेशियाऔर इंडोनेशिया का निवासी है। ये अब श्रीलंका, वेस्ट इंडीज, और के अमेरिकी राज्य फ्लोरिडा में भी देशीकृत हो चुका है।
சீமை ஆல் (Ficus elastica) அல்லது சீமை ஆல் வடகிழக்கு இந்தியா, இந்தோனீசியாவின் சுமாத்திரா, ஜாவா போன்ற பகுதிகள் ஆகியவற்றைத் தாயகமாகக் கொண்டது. பெரிய மரமான இது, ஃபைக்கஸ் தாவரச் சாதியில், ஆலமர வகையைச் சார்ந்தது. பொதுவாக 30-40 மீட்டர் உயரம் வரையும், மிக அரிதாக 60 மீட்டர் வரையும் கூட வளரக்கூடிய இதன் அடிமரம் 2 மீட்டர் வரை பருக்கக்கூடியது. ஒழுங்கற்ற அடிமரத்தைக் கொண்ட இதில் விழுதுகள் உண்டாகி மரத்தை நிலத்தில் உறுதியாக வைத்திருப்பதுடன், பாரமான இதன் கிளைகளையும் தாங்குகின்றது. 10-35 சமீ நீளமும், 5-15 சமீ அகலமும் கொண்ட நீள்வட்ட வடிவில் அமைந்த இலைகள் மினுக்கம் கொண்டவை. இளம் தாவரத்தின் இலைகளே பெரிதாகக் காணப்படும். சமயத்தில் 45 சமீ நீளம் வரை கூட வளர்வதுண்டு. முதிர்ந்த மரத்தின் இலைகள் ஒப்பீட்டளவில் சிறியவை. பொதுவாக 10 சமீ நீளம் கொண்டவை.
ஃபைக்கஸ் சாதியைச் சேர்ந்த ஏனைய தாவரங்களைப் போலவே இதன் பூக்களில் இடம்பெறும் மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தைச் சேர்ந்த குளவிகளே உதவுகின்றன. இது ஒரு வகையான கூட்டுருவாக்கத் தொடர்பின் (co-evolved relationship) அடிப்படையிலேயே நடைபெறுகின்றது. இதனால் மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு உதவ வேறு உயிரினங்களைக் கவரவேண்டிய தேவை கிடையாது. எனவே, இந்த மரத்தில், கவர்ச்சியான நிறங்களைக் கொண்ட அல்லது மணம் பொருந்திய பூக்கள் இருப்பதில்லை.
சீமை ஆல் (Ficus elastica) அல்லது சீமை ஆல் வடகிழக்கு இந்தியா, இந்தோனீசியாவின் சுமாத்திரா, ஜாவா போன்ற பகுதிகள் ஆகியவற்றைத் தாயகமாகக் கொண்டது. பெரிய மரமான இது, ஃபைக்கஸ் தாவரச் சாதியில், ஆலமர வகையைச் சார்ந்தது. பொதுவாக 30-40 மீட்டர் உயரம் வரையும், மிக அரிதாக 60 மீட்டர் வரையும் கூட வளரக்கூடிய இதன் அடிமரம் 2 மீட்டர் வரை பருக்கக்கூடியது. ஒழுங்கற்ற அடிமரத்தைக் கொண்ட இதில் விழுதுகள் உண்டாகி மரத்தை நிலத்தில் உறுதியாக வைத்திருப்பதுடன், பாரமான இதன் கிளைகளையும் தாங்குகின்றது. 10-35 சமீ நீளமும், 5-15 சமீ அகலமும் கொண்ட நீள்வட்ட வடிவில் அமைந்த இலைகள் மினுக்கம் கொண்டவை. இளம் தாவரத்தின் இலைகளே பெரிதாகக் காணப்படும். சமயத்தில் 45 சமீ நீளம் வரை கூட வளர்வதுண்டு. முதிர்ந்த மரத்தின் இலைகள் ஒப்பீட்டளவில் சிறியவை. பொதுவாக 10 சமீ நீளம் கொண்டவை.
ஃபைக்கஸ் சாதியைச் சேர்ந்த ஏனைய தாவரங்களைப் போலவே இதன் பூக்களில் இடம்பெறும் மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தைச் சேர்ந்த குளவிகளே உதவுகின்றன. இது ஒரு வகையான கூட்டுருவாக்கத் தொடர்பின் (co-evolved relationship) அடிப்படையிலேயே நடைபெறுகின்றது. இதனால் மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு உதவ வேறு உயிரினங்களைக் கவரவேண்டிய தேவை கிடையாது. எனவே, இந்த மரத்தில், கவர்ச்சியான நிறங்களைக் கொண்ட அல்லது மணம் பொருந்திய பூக்கள் இருப்பதில்லை.
Këwsu garab la gu bokk ci njabootug moracées. Moo ngi bàyyikoo ci dëkki Asi yi. Garab la gog ci ay bot lañ koy jëmbët, ci réew yi xaw a tàng. Xeetu garab la gog bareetul ci foofu mu cosaanoo muy Asi.
Këwsu garab gu mag la, day màgg màgg gu gaaw. Guddaayam mannaa toll ci 30 ba 40i Met. Xobam day nëtëx fu mu toll. Garab gi bu màggee day am ay doom. Doom yu ndaw yi seen guddaay 1 jàpp 2i sàntimet lay toll. Garab gi xob yu mag yi seen guddaay danay toll ci 10 jàpp 35i ci ay sàntimeet. Seen yaatuwaay moo ngi toll ci 5 jàpp 15i ci sàntimet. Garab yu ndaw yi seen xob mooy gën a gudd, Xob yi ñoo ngi màgge ci biir lu mel ni mbaxana. Mbaxana moomu day màgg ni xob di màgge. Bu demee ba xob wi mat, mbaxana mi day daal di rot. Garab gu bari ay reen la.
Këwsu dees na ko jëfandikoo ngir rafetal ay barab.
Xobi garabug Këwsu
Car bi
bàrtt bi
Doom yi
Doom yi batay
Këwsu garab la gu bokk ci njabootug moracées. Moo ngi bàyyikoo ci dëkki Asi yi. Garab la gog ci ay bot lañ koy jëmbët, ci réew yi xaw a tàng. Xeetu garab la gog bareetul ci foofu mu cosaanoo muy Asi.
Ficus elastica, the rubber fig, rubber bush, rubber tree, rubber plant, or Indian rubber bush, Indian rubber tree, is a species of flowering plant in the family Moraceae, native to eastern parts of South and Southeast Asia. It has become naturalized in Sri Lanka, the West Indies, and the US state of Florida.[2][3] Despite its common names, it is not used in the commercial production of natural rubber.
It is a large tree in the banyan group of figs, growing to 30–40 m (100–130 ft) – rarely up to 60 m or 195 ft – tall, with a stout trunk up to 2 m (6 ft 7 in) in diameter. The trunk develops aerial and buttressing roots to anchor it in the soil and help support heavy branches.
It has broad shiny oval leaves 10–35 cm (4–14 in) long and 5–15 cm (2–6 in) broad; leaf size is largest on young plants (occasionally to 45 cm or 17+1⁄2 in long), much smaller on old trees (typically 10 cm or 4 in long). The leaves develop inside a sheath at the apical meristem, which grows larger as the new leaf develops. When it is mature, it unfurls and the sheath drops off the plant. Inside the new leaf, another immature leaf is waiting to develop.
As with other members of the genus Ficus, the flowers require a particular species of fig wasp to pollinate it in a co-evolved relationship. Because of this relationship, the rubber plant does not produce highly colourful or fragrant flowers to attract other pollinators. The fruit is a small yellow-green oval fig 1 cm (1⁄2 in) long, barely edible; these are fake fruits that contain fertile seeds only in areas where the pollinating insect is present.
The natural range of F. elastica extends from Nepal in the north to Indonesia, Bhutan, Northeastern India, Myanmar, Yunnan in China, and Malaysia. It has been widely introduced in most tropical regions of the world, including Hawaii and the West Indies. In Europe, it can be found in mild locations throughout the Mediterranean Basin.
In parts of India, people guide the roots of the tree over chasms to eventually form living bridges.[4] To this day there are large bridges woven from aerial roots in Meghalaya, India. Although the trees used for these bridges are very large, aerial roots can be found on F. elastica as small as 1ft tall.
Ficus elastica is grown around the world as an ornamental plant, outside in frost-free climates (though it also tolerates light frosts) from the tropical to the Mediterranean and inside in colder climates as a houseplant. Although it is grown in Hawaii, the species of fig wasp required to allow it to spread naturally is not present there.
Most cultivated plants are produced by vegetative propagation. This can be done by cuttings or by layering.
All parts of the plant contain an abundant milky white latex, which has been tested for use in the manufacture of rubber, but without economic and technical results; commercial rubber is in fact produced from the sap of Hevea brasiliensis.
In cultivation, it prefers bright sunlight but not hot temperatures. It has a high tolerance for drought, but prefers humidity and thrives in wet, tropical conditions. Ornamental hybrids (such as Robusta) have been derived from Ficus elastica with broader, stiffer and more upright leaves than the wild form. Many such hybrids exist, often with variegated leaves.
Ficus elastica yields a milky white latex, a chemical compound separate from its sap and carried and stored in different cells. This latex was formerly used to make rubber,[2] but it should not be confused with the Pará rubber tree (Hevea brasiliensis), the main commercial source of latex for rubber making. Just as with Hevea brasiliensis, the latex of Ficus elastica is an irritant to the eyes and skin and is toxic if taken internally.[5]
Illustration from Köhler's Medicinal Plants (1887)
.jpg)
An 1854 illustration of Ficus elastica trained as a living bridge
Ficus elastica leaf on the left compared to Ficus lutea on the right
The figs of F. elastica
Ficus elastica near the roadside in Savusavu, Fiji, showing the effects of constant pruning on the growth form.
A huge Ficus elastica tree in Ghana showing the aerial roots.
.jpg)
Many cultivars, such as this Ficus elastica 'Robusta', are common in the houseplant trade
A variegated cultivar
.jpg)
Ficus elastica, commonly called the rubber plant.
Ficus black
Ficus elastica, the rubber fig, rubber bush, rubber tree, rubber plant, or Indian rubber bush, Indian rubber tree, is a species of flowering plant in the family Moraceae, native to eastern parts of South and Southeast Asia. It has become naturalized in Sri Lanka, the West Indies, and the US state of Florida. Despite its common names, it is not used in the commercial production of natural rubber.
Ficus elastica, llamado comúnmente árbol del caucho,[1] o gomero, es una especie perennifolia del género Ficus, nativa del nordeste de India (Assam), oeste de Indonesia (Sumatra y Java). Fue introducida en Europa en 1815 como planta de interior.
Árbol de 20 a 30 m de altura, con tronco macizo irregular, que puede alcanzar hasta 2 m de diámetro. Hojas grandes oblongas a elípticas (8-30 cm de largo x 7-10 cm de ancho); mayores en plantas jóvenes (ocasionalmente de 45 cm de largo) y mucho más pequeñas en ejemplares viejos (típicamente de 10 cm de largo), coriáceas, de haz verde oscuro brillante, más pálido y mate en el envés. Las hojas nuevas se desarrollan envueltas en una vaina (meristemo apical), que va creciendo junto con la hoja hasta que esta se despliega y la vaina cae.
Como en otros miembros del género, las flores están en el interior de los falsos frutos (siconos) y son polinizadas por una especie particular de avispa del higo (género Pegoscapus), en una relación de mutualismo. El fruto es un higo pequeño, amarillo verdoso oval, de 1 cm de largo, apenas comestible; con solo una semilla viable.[2]
Al igual que otras especies del mismo género, nace como epifita sobre troncos y ramas de otros árboles. A medida que va creciendo tiende a desarrollar raíces aéreas y contrafuertes para anclarse al suelo y suele terminar estrangulando a su anfitrión, por lo que forma parte del grupo de los ficus estranguladores.[3]
Ficus elastica se cultiva mundialmente como planta ornamental, como planta de exterior en climas cálidos desde el trópico a las regiones mediterráneas, y en climas fríos como planta de interior. Aunque crece en Hawái, la especie de avispa del higo requerida para permitir su propagación por semilla no existe.
En cultivo, prefiere exposiciones soleadas, pero no temperaturas altas. Tolera bien la sequía, aunque prefiere la humedad y prospera mejor en condiciones tropicales. Las variedades híbridas derivadas de F. elastica, como 'robusta', con hojas mucho más anchas, rígidas y erectas son más utilizadas como planta ornamental que la especie silvestre. Existen muchos híbridos, a menudo con hojas variegadas.
Cuando se produce una herida el látex fluye abundantemente, por lo que al realizar podas es conveniente cubrir los cortes con ceniza o polvo de carbón para evitar el sangrado.
La mayoría de las plantas cultivadas se producen por reproducción asexual. Generalmente se hace por plantado de esquejes o acodo aéreo. Este último método requiere hacer un corte en el tallo, la herida, con el látex rezumante, se rocía con hormonas enraizantes, se envuelve con musgo de esfagno húmedo. Entonces se envuelve todo con plástico y se mantiene así unos meses. Al cabo de ese periodo de espera se habrán desarrollado nuevas raíces de los brotes auxiliares. El tallo ya se puede cortar por debajo de las raíces y la nueva planta se coloca en maceta.
El látex del árbol se usó para hacer caucho, antes de usarse Hevea brasiliensis. Esta savia es muy irritante para ojos y piel, y tóxica si se ingiere.[4]
Ficus elastica fue descrita por William Roxburgh ex Hornem. y publicado en Supplementum Horti botanici hafniensis 7. 1819.[5]
Ficus: nombre genérico que se deriva del nombre dado en latín al higo.[6]
elastica: epíteto latino que significa "elástica".[7]
Ficus de hoja grande, árbol del caucho, ficus elastica, árbol de la goma, gomero, higuera del caucho, higuera cauchera.[4]
Ficus elastica, llamado comúnmente árbol del caucho, o gomero, es una especie perennifolia del género Ficus, nativa del nordeste de India (Assam), oeste de Indonesia (Sumatra y Java). Fue introducida en Europa en 1815 como planta de interior.
Kautxu-landarea (Ficus elastica) Moraceae familiako landarea da, ipar-ekialdeko Indian, Nepalen, Bhutanen, Birmanian, Txinan (Yunnan), Malaysian eta Indonesian jatorria duena.[1] Latex zuria isurtzen du, lehen kautxu egiteko erabiltzen zutena.
Etxe barruko landare gisa ere erabiltzen den landare egurtsua da, berez hazten den lekuetan 25 m luze egin daitekeena. Kanaberaren antzeko enborra eta lantza itxurako hosto zabal luzeak, berde eta horiak izaten ditu. Berez Malaysia eta Indiakoa da, baina lurralde aberatsetako etxeetan eta bulegoetan oso sartua dago apaingarri gisa.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kautxu-landarea (Ficus elastica) Moraceae familiako landarea da, ipar-ekialdeko Indian, Nepalen, Bhutanen, Birmanian, Txinan (Yunnan), Malaysian eta Indonesian jatorria duena. Latex zuria isurtzen du, lehen kautxu egiteko erabiltzen zutena.
Etxe barruko landare gisa ere erabiltzen den landare egurtsua da, berez hazten den lekuetan 25 m luze egin daitekeena. Kanaberaren antzeko enborra eta lantza itxurako hosto zabal luzeak, berde eta horiak izaten ditu. Berez Malaysia eta Indiakoa da, baina lurralde aberatsetako etxeetan eta bulegoetan oso sartua dago apaingarri gisa.
Kumiviikuna eli huonekumipuu, fiikus (Ficus elastica) on viikunoihin kuuluva vanha ja yleisesti käytetty huonekasvi. Luontaisissa oloissa kumiviikuna kasvaa isoksi puuksi.
Luonnossa kumiviikuna kasvaa monikymmenmetriseksi puuksi, mutta huonekasvina tila ja olosuhteet rajoittavat kasvua, joten kumiviikuna muistuttaa huonekasvina suurimmillaan kookasta puuvartista pensasta.
Kumiviikuna eli huonekumipuu, fiikus (Ficus elastica) on viikunoihin kuuluva vanha ja yleisesti käytetty huonekasvi. Luontaisissa oloissa kumiviikuna kasvaa isoksi puuksi.
Le figuier à caoutchouc, ou plus couramment caoutchouc, (Ficus elastica) est un arbre sempervirent de la famille des Moracées, originaire d'Asie. C'est une plante qui produit du latex et qui est cultivée en pot comme plante d'intérieur dans les pays tempérés[Quoi ?]. Cette espèce est en régression à la suite de la contamination des cultures par un champignon pathogène (en Asie du Sud-Est notamment).
Le figuier à caoutchouc est aussi appelé couramment caoutchouc. Son nom scientifique est Ficus elastica.
Le caoutchouc est un grand arbre du groupe des figuiers banyan, à croissance rapide, pouvant atteindre 30 à 40 mètres de haut (plus rarement 60 mètres) dans son habitat naturel des jungles d'Asie tropicale mais dépassant rarement 12 m ailleurs. Il a un tronc solide et irrégulier, jusqu'à 2 mètres de diamètre, qui émet de nombreuses racines aériennes qui vont s'ancrer dans le sol, lui servant de contreforts et contribuant ainsi à supporter le poids de ses lourdes branches.
Les grandes feuilles alternes, ovales, lustrées, coriaces et à marge entière mesurent de 10 à 35 cm de long par 5 à 15 cm de large. La taille des feuilles est plus grande chez les jeunes plantes (jusqu'à 45 cm de long) mais beaucoup plus petite chez les arbres âgés (en moyenne 10 cm de long). Les feuilles se développent à l'intérieur d'un fourreau au méristème apical, qui grossit au fur et à mesure que la nouvelle feuille croît. Quand elle atteint son complet développement, elle se déploie et le fourreau tombe. À l'intérieur de la nouvelle feuille, une autre feuille immature est en attente de développement.
Comme c'est le cas chez d'autres espèces du genre Ficus, la pollinisation des fleurs nécessite une espèce particulière de guêpes inféodée à la plante dans une relation coévolutive. À cause de cette inféodation, le caoutchouc ne produit pas de fleurs très colorées ou odorantes pour attirer d'autres pollinisateurs. Les petites inflorescences ovoïdes d'un jaune verdâtre appelées « sycones », enveloppées de bractées protectrices, apparaissent par paires à l'aisselle des feuilles des arbres matures à longueur d'année.
À maturité, les petites figues, pas vraiment comestibles, mesurent à peine 1 à 2 cm de long. Ce sont de faux-fruits qui ne contiennent de graines fertiles que dans les zones où l'insecte pollinisateur est présent.
L'aire de répartition naturelle du caoutchouc va du Népal, au nord, jusqu'en Indonésie, au sud, en passant par le Bhoutan, le nord-est de l'Inde, la Birmanie et la Malaisie. Il a été largement introduit dans la plupart des régions tropicales du monde, entre autres à Hawaii et dans les Antilles. Enfin, en Europe, on peut en trouver dans les jardins abrités de la côte d'Azur et sur le littoral espagnol et Italien.
Le Ficus elastica est cultivé dans le monde entier comme arbre d'ornement, à l'extérieur sous climats chauds (des zones tropicales à l'aire méditerranéenne - Zone USDA 11) et à l'intérieur, comme plante d'appartement, sous les climats plus froids. Bien qu'il soit cultivé à Hawaii, il ne peut s'y naturaliser, l'espèce de guêpe pollinisatrice y étant absente.
Toutes les parties de la plante contiennent un abondant latex blanc laiteux, dont l'utilisation pour fabriquer du caoutchouc a été testée, mais sans résultat économique et technique probant ; le caoutchouc est en fait produit à partir de la sève de l'hévéa.
Dans le Nord-Est de l’Inde, dans la région de Cherrapunji, les populations locales dirigent les racines pour former des ponts vivants[1].
L'arbre est réputé pour être une plante dépolluante, elle purifierait l'air des polluants intérieurs présents dans les intérieurs des maisons[2]. Ce type d’allégation est cependant infondé et n'a jamais été prouvé en conditions réelles[3].
En culture, il préfère les expositions bien ensoleillées mais n'aime pas les températures trop élevées. Il a une assez grande tolérance à la sécheresse, mais préfère l'humidité et prospère dans des conditions tropicales humides. Pour les cultures comme plante ornementale, on emploie généralement des hybrides dérivés de Ficus elastica Robusta à feuilles plus larges, plus raides et plus dressées, plutôt que des formes sauvages. Il en existe de nombreuses variétés, souvent à feuilles panachées.
La plupart des plantes cultivées sont produites par multiplication végétative. Celle-ci peut se faire par bouturage ou par marcottage. Cette dernière méthode consiste à entailler la tige de la plante. La blessure, qui laisse suinter le latex de la plante, est enduite d'hormones de bouturage et enveloppée de façon serrée avec de la mousse humide. L'ensemble est recouvert d'un film plastique et laissé quelques mois au bout desquels de nouvelles racines se sont développées à partir des bourgeons axillaires. La tige est alors sevrée et la nouvelle plante peut être rempotée.
Le figuier à caoutchouc, ou plus couramment caoutchouc, (Ficus elastica) est un arbre sempervirent de la famille des Moracées, originaire d'Asie. C'est une plante qui produit du latex et qui est cultivée en pot comme plante d'intérieur dans les pays tempérés[Quoi ?]. Cette espèce est en régression à la suite de la contamination des cultures par un champignon pathogène (en Asie du Sud-Est notamment).
Ficus elastica, coñecida coma árbore do caucho[2][3] é unha especie perennifolia do xénero do mesmo xénero que a figueira, nativa do nordés da India (Assam), oeste de Indonesia (Sumatra e Xava). Foi introducida en Europa en 1815 como planta de interior.
Árbore grande do grupo dos Ficus epífitos, acadando 30–40 m (raramente 60 m) de altura, cun tronco macizo irregular, de 2 m de diámetro, que desenvolve raíces aéreas e contrafortes para o ancorar ao chan e axudar a soportar as pesadas pólas case horizontais. Follas largas, brillantes, ovais, de 10–35 cm de longo e 5–15 cm de largo; ese tamaño é maior en plantas novas (ocasionalmente de 45 cm de longo), moito máis miúdas en exemplares vellos (tipicamente de 10 cm de longo). As follas desenvolven unha vaíña no meristemo apical, que vai medrando a medida que a nova folla crece. Cando madurece, desprégase e a vaíña cae da planta. Dentro da folla nova, atópase outra inmatura.
Coma noutros membros do xénero Ficus, as flores requiren unha especie particular de avespa do figo para se polinizaren, nunha relación de coevolución. Por mor desta relación, esta árbore non produce flores nin coloridas nin recendentes para atraer outros polinizadores. O froito é un figo miúdo, amarelo averdado oval, de 1 cm de longo, apenas comestíbel; con só unha semente viábel, onde se atopa a avespa pertinente.
Ficus elastica cultívase mundialmente como planta ornamental, como planta de exterior en climas cálidos desde o trópico ás rexións mediterráneas, e en climas fríos como planta de interior. Aínda que crece en Hawai, a especie de avespa do figo requirida para permitir a súa propagación por semente non existe.
En cultivo, prefire exposicións asolladas, mais non altas temperaturas. Tolera ben a seca, aínda que prefire a humidade e prospera mellor en condicións tropicais. As variedades híbridas derivadas de Ficus elastica robusta con follas moito máis largas, rexas e ergueitas son máis utilizadas como planta ornamental ca a especie silvestre. Existen moitos destes híbridos, a miúdo con follas variegadas.
Cando se produce unha ferida o látex abrolla abundantemente, polo que ao realizar podas é conveniente cubrir os cortes con cinsa ou po de carbón para evitar o sangrado.
A maioría das plantas cultivadas prodúcense por reprodución asexual. Xeralmente faise por plantado de esgallos ou porbaixas aéreas. Este último método require facer un corte no talo, a ferida, co látex zumegante, aspérxese con hormonas enraizantes, envólvese con mofo de esfagno húmido. Entón envólvese todo con plástico e mantense así uns meses. Ao cabo dese período de espera teranse desenvolvido novas raíces dos gomos auxiliares. O talo xa se pode cortar por baixo das raíces e a nova planta ponse en vaso.
O látex da árbore usouse para facer caucho, antes de usarse a Hevea brasilensis. Este zume é moi irritante aos ollos e pel, e fatal se se inxire.
Ficus elastica foi descrita por William Roxburgh ex Hornem. e publicado en Supplementum Horti botanici hafniensis 7. 1819.[4]
Ficus: nome xenérico que se deriva do nome dado en latín ao figo.[5]
elastica: epíteto latino que significa "elástica".[6]
Ficus elastica, coñecida coma árbore do caucho é unha especie perennifolia do xénero do mesmo xénero que a figueira, nativa do nordés da India (Assam), oeste de Indonesia (Sumatra e Xava). Foi introducida en Europa en 1815 como planta de interior.
Gumijowc[3] (Ficus elastica) je štom ze swójby marušnjowych rostlinow (Moraceae).
Gumijowc je štom, kotryž docpěwa wysokosć wot hač do 30 m. Wutwori w starobje hoberske powětrowe a wysoke deskowe korjenje.
Łopjena su w zazelenjenju róžojte, mjeztym zo starše lisćo je zelene.
Rostlina je w tropiskej Aziji domjaca.
Gumijowc (Ficus elastica) je štom ze swójby marušnjowych rostlinow (Moraceae).
Karet kebo (Ficus elastica) adalah spesies tumbuhan yang berasal dari genus ficus, asli timur laut India, Nepal, Bhutan, Myanmar, China (Yunnan), Malaysia, dan Indonesia. Kemudian dibawa ke Sri Lanka, Hindia Barat, dan Negara bagian Florida.
Tumbuhan termasuk jenis dikotil dari kelompok ara/beringin, tinggi batang mencapai 25-30 meter, dengan diameter batang sampai 2 meter (6.6 kaki). Batang berkembang udara dan memiliki akar gantung menopang akar untuk jangkar di tanah dan membantu mendukung berat cabang. Daun memiliki ukuran panjang 10–35 sentimeter (3.9–13.8 in) dan lebar 5–15 sentimeter (2.0–5.9 in); ukuran daun terbesar terdapat pada tanaman muda (kadang-kadang panjangnya sampai 45 sentimeter or 18 inches ), jauh lebih kecil pada pohon-pohon tua (biasanya 10 sentimeter atau 3.9 inci). Daun berkembang di dalam selubung pada apikal meristem, yang tumbuh lebih besar sebagai daun baru berkembang. Ketika dewasa, selubung ini gugur.
Dikenal dengan nama karet kebo (Jawa), karet merah, bak rambong (Aceh), batang kajai (Sumatra Barat), rubber figs (Inggris); merupakan tanaman hias sekaligus tanaman pelindung. Berbentuk pohon serta memiliki umur panjang (parenial) dengan tinggi mencapai 25-30 meter dan mampu hidup hingga ketinggian 500 meter dpl.
Seperti anggota lain dari genus Ficus, bunga memerlukan suatu spesies tertentu dari tawon untuk penyerbukan dalam hubungan simbiosis. Karena hubungan ini, tanaman ini tidak menghasilkan bunga berwarna-warni atau bunga-bunga yang harum untuk menarik penyerbuk lainnya. Buahnya kecil, kuning-hijau oval ara ukuran 1 sentimeter (0.39 in), hampir tidak bisa dimakan; berisi banyak benih.
Budidaya tanaman ini bisa diperbanyak dengan stek atau lapisan udara. Perbanyakan karet kebo dapat dilakukan dengan stek batang. Karet kebo dirawat dengan disiram air yang cukup, dijaga kelembapan tanahnya, dan dipupuk dengan pupuk organik.
Illustration from Köhler's Medicinal Plants (1887)
Stem of Ficus elastica
Leaves and stem
Rubber Fig
Ficus elastica leaf on the left compared to Ficus lutea on the right
Ficus elastica near the roadside in Savusavu, Fiji, showing the effects of constant pruning on the growth form.
A huge Ficus elastica tree in Ghana showing the aerial roots.
Ficus elastica in Sumatra around 1905
1.Manfaat Serta Ciri-Ciri Pohon Karet Kebo.
2.FICUS ELASTICA NOIS. EX BL..
Karet kebo (Ficus elastica) adalah spesies tumbuhan yang berasal dari genus ficus, asli timur laut India, Nepal, Bhutan, Myanmar, China (Yunnan), Malaysia, dan Indonesia. Kemudian dibawa ke Sri Lanka, Hindia Barat, dan Negara bagian Florida.
Tumbuhan termasuk jenis dikotil dari kelompok ara/beringin, tinggi batang mencapai 25-30 meter, dengan diameter batang sampai 2 meter (6.6 kaki). Batang berkembang udara dan memiliki akar gantung menopang akar untuk jangkar di tanah dan membantu mendukung berat cabang. Daun memiliki ukuran panjang 10–35 sentimeter (3.9–13.8 in) dan lebar 5–15 sentimeter (2.0–5.9 in); ukuran daun terbesar terdapat pada tanaman muda (kadang-kadang panjangnya sampai 45 sentimeter or 18 inches ), jauh lebih kecil pada pohon-pohon tua (biasanya 10 sentimeter atau 3.9 inci). Daun berkembang di dalam selubung pada apikal meristem, yang tumbuh lebih besar sebagai daun baru berkembang. Ketika dewasa, selubung ini gugur.
Ficus elastica eða gúmmítré eða stofufíkjutré er sígrænt tré.
Il Ficus elastica è una pianta arborea originaria delle zone umide tropicali, allo stato spontaneo è un albero alto più di 30 m, ha grandi foglie ovali verde scuro lucente a volte screziate di giallo con la punta pronunciata, i germogli delle foglie sono ricoperti da una brattea protettiva rosa o rossastra. In vaso fiorisce difficilmente e raggiunge l'altezza di 2,5 m con forma eretta e decisa. Le varietà più conosciute sono: la Ficus elastica var. decora e la Ficus elastica var. variegata, il Ficus elastica è noto come Fico del caucciù per il lattice bianco usato per la produzione del caucciù.
Richiede clima caldo umido e posizione luminosa ma non luce solare diretta, annaffiature regolari più abbondanti in estate diradate d'inverno, teme gli ambienti secchi e si giova di spruzzature frequenti sulle foglie, concimazioni 2 volte al mese nella bella stagione con fertilizzanti liquidi organici e minerali alternati per avere foglie ben colorate, si rinvasano quando le radici hanno riempito completamente il vaso, in primavera utilizzando terriccio universale ben drenato, negli esemplari di maggiori dimensioni rinterrare.
La moltiplicazione avviene generalmente per margotta all'inizio dell'estate; utilizzata anche per rinnovare le piante che l'estate tendono a diradarsi nella zona inferiore. Si riproduce facilmente anche per talea apicale o di punta di ramo. In Sicilia si coltiva in piena terra in tutte le esposizioni. Raggiunge l'altezza di 5-6 metri.
Il Ficus elastica è una pianta arborea originaria delle zone umide tropicali, allo stato spontaneo è un albero alto più di 30 m, ha grandi foglie ovali verde scuro lucente a volte screziate di giallo con la punta pronunciata, i germogli delle foglie sono ricoperti da una brattea protettiva rosa o rossastra. In vaso fiorisce difficilmente e raggiunge l'altezza di 2,5 m con forma eretta e decisa. Le varietà più conosciute sono: la Ficus elastica var. decora e la Ficus elastica var. variegata, il Ficus elastica è noto come Fico del caucciù per il lattice bianco usato per la produzione del caucciù.
Stambialapis fikusas (lot. Ficus elastica) – šilkmedinių (Moraceae) šeimos, fikusų (Ficus) genties sumedėjęs visžalis augalas. Natūraliai auga Indijos valstijoje Asame ir Javos bei Sumatros salose Indonezijoje.
Natūralioje aplinkoje užauga iki 30-40 m, kartais ir 60 m aukščio. Vyniojasi ant kitų augalų, liana. Lapai dideli, stambūs, blizgantys, 10-35 cm ilgio ir 5-15 cm pločio. Paprastai žali, bet būna ir margalapių formų. Žiedus apdulkina Agaonidae šeimos vapsvos. Vaisius – nedidelė figa.
Lietuvoje stambialapis fikusas labai dažnai auginamas kaip dekoratyvinis kambarinis augalas.
Kaučuka gumijkoks (Ficus elastica), dēvēts arī par parasto gumijkoku[1], ir fikusu ģints augs. Dabā tas ir sastopams Dienvidāzijas austrumos un Dienvidaustrumāzijā, kā arī Šrilankā, Vestindijā un ASV Floridas štatā, kur tas ir aklimatizējies.[2][3]
Kaučuka gumijkoks var sasniegt 30—40 metru (retāk — 60 metru) augstumu un tā stumbrs var būt līdz pat 2 metriem plats (diametrā). Stumbram var attīstīties gaisa saknes un balsta saknes, kuras palīdz kokam atbalstīt smagos zarus.
Tam ir raksturīgas ir spīdīgas, ovālas lapas, kuras ir 10—35 centimetrus garas un 5—15 centimetrus platas. Jauniem augiem ir attīstās lielākas lapas, nekā vecākiem augiem. Jaunās lapas attīstās zaru galos zem pumpura čaulas, kas aug līdz ar jauno lapu. Kad lapa ir nobriedusi, tā atlokās un nomet savu čaulu. Blakus jaunajai lapai būs izveidojies nākamās lapas pumpurs.
Līdzīgi kā ar citiem fikusu ģints augiem, ziedu apputeksnēšanu veic konkrēta lapseņu šķirne, ar kurām tiem ir attīstījies mutuālisms. Šī iemesla dēļ, kaučuka gumijkokam nav krāsaini un smaržīgi ziedi, kuri pievilinātu citus apputeksnētājus. Auglis ir aptuveni 1 cm gara, ovāla dzelteni-zaļa vīģe, kura ir pilna ar sēklām.
Kaučuka gumijkoks tiek plaši audzēts kā dekoratīvs augs — no tropu līdz Vidusjūras klimatam tie tiek audzēti ārtelpās, bet aukstākos klimatos tie ir populāri telpaugi.
Pārsvarā kaučuka gumijkoks tiek pavairoti veģetatīvi, nogriežot un iestādot gumijkoka zaru.
Kaučuka gumijkokam ir nepieciešama spoža saules gaisma, bet tam nenāk par labu augstas temperatūras. Tas var paciest sausumu, bet tam nāk par labu mitrs gaiss un mitri, tropiski apstākļi.
Dekoratīvos nolūkos parasti tiek audzēti kaučuka gumijkoka hibrīdi (piemēram, Robusta), kam ir raksturīgas platākas, biezākas un vertikālāk izvietotas lapas, nekā savvaļā sastopamajiem augiem. Eksistē vairāki hibrīdu veidi, daudziem no tiem ir trīskrāsu lapas.
Kaučuka gumijkoks "Robusta"
Trīskrāsu kaučuka gumijkoks
Kaučuka gumijkoks ražo pienainu baltu kaučuku jeb lateksu, kurš augā tiek pārvadāts un uzglabāts atsevišķi no auga sulas. Šo kaučuku senāk izmantoja, lai ražotu gumiju[3], taču to nevajag sajaukt ar Brazīlijas heveju, kas bija galvenais komerciāli audzētais, gumijas ražošanai paredzētais augs.
Indijas reģionos cilvēki mēdz pārvilkt gumijkoku sakņu sistēmas pāri aizām un upēm, lai no saknēm izveidotos "dzīvie tilti".[4]
Kaučuka gumijkoks (Ficus elastica), dēvēts arī par parasto gumijkoku, ir fikusu ģints augs. Dabā tas ir sastopams Dienvidāzijas austrumos un Dienvidaustrumāzijā, kā arī Šrilankā, Vestindijā un ASV Floridas štatā, kur tas ir aklimatizējies.
De Indische rubberboom (Ficus elastica) is een tot 30 m hoge boom uit de moerbeifamilie (Moraceae). De stam is kort en wordt doorgaans omringd door talrijke houtachtige luchtwortels. De twijgen groeien vaak meters zonder zich te vertakken.
De bladeren zijn afwisselend geplaatst, ovaal, kaal, tot 35 cm lang, leerachtig, stijf en kort toegespitst. Jonge bladeren zijn tot een lange punt opgerold en zijn omgeven door een roodachtige, vliezige schede. De bladeren hebben een opvallende hoofdnerf en zeer dunne zijnerven.
De bloemen zijn zeer klein en worden omsloten door een structuur die op een vrucht lijkt. De werkelijke vruchten zijn tot 2 cm lang, eivormig en worden rood tijdens rijping.
De Indische rubberboom komt van nature voor van Assam in India tot op Java. Hij is op veel plaatsen in de tropen als sierplant aangeplant.
Tot het begin van de twintigste eeuw werd de Indische rubberboom veel in plantages gekweekt, voor de winning van rubber. Nu is deze soort voor die functie volledig verdrongen door de Braziliaanse rubberboom (Hevea brasiliensis). De plant wordt tegenwoordig wel veel als kamerplant gehouden, waarvoor er bontbladige cultivars zijn ontwikkeld. Een bijzondere toepassing van deze plant zijn levende bruggen.
luchtwortels
bladeren
Indische rubberboom aangeplant in Bogota
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Ficus elastica op Wikimedia Commons. Gummifiken er en art i fikenslekten. Treet kan bli 30-40 meter høyt, i sjeldne tilfeller opptil 60 meter. Stammen er opptil 2 meter i diameter. Bladene er blanke og ovale, 10–35 cm lange og 5–15 cm brede. De er større på yngre planter.
Som med andre medlemmer av fikenslekten, trenger blomstene en spesiell art av fikenveps til pollinering. På grunn av denne koevolusjonen, har ikke gummifikentreet fargerike eller luktsterke blomster for å tiltrekke seg andre pollinatorer. Frukten er en liten gulgrønn oval fiken som er 1 cm lang og knapt spiselig; den vil kun inneholde levedyktig frø hvor den riktige fikenvepsen også finnes.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Gummifiken er en art i fikenslekten. Treet kan bli 30-40 meter høyt, i sjeldne tilfeller opptil 60 meter. Stammen er opptil 2 meter i diameter. Bladene er blanke og ovale, 10–35 cm lange og 5–15 cm brede. De er større på yngre planter.
Som med andre medlemmer av fikenslekten, trenger blomstene en spesiell art av fikenveps til pollinering. På grunn av denne koevolusjonen, har ikke gummifikentreet fargerike eller luktsterke blomster for å tiltrekke seg andre pollinatorer. Frukten er en liten gulgrønn oval fiken som er 1 cm lang og knapt spiselig; den vil kun inneholde levedyktig frø hvor den riktige fikenvepsen også finnes.
Figowiec sprężysty (Ficus elastica Roxb. ex. Homem.), popularnie zwany fikusem – gatunek rośliny z rodziny morwowatych (Moraceae Link.). Pochodzi z Półwyspu Indyjskiego, Indochin i Malezji[2]. Jest uprawiany w licznych miejscach o klimacie tropikalnym. W Polsce pospolicie uprawiany jako ozdobna roślina doniczkowa.
Podlewanie: nie potrzebuje wiele wody. Ziemia nie może być przez dłuższy czas mokra. Idealna dla tej rośliny jest metoda "kąpieli", doniczka powinna być zanurzona w wodzie tak długo, aż z ziemi przestaną wydobywać się pęcherzyki powietrza. Następnie należy poczekać, aż nadmiar wody spłynie i odstawić roślinę na swoje miejsce. Ponownie podlać, kiedy ziemia będzie sucha. Zimą, w zależności od wielkości doniczki i rośliny, może to trwać kilka tygodni.
Oświetlenie: roślina zadowoli się również ciemniejszymi miejscami, jednak przez to rośnie wolniej. Wiele lepsze jest jasne miejsce, po przyzwyczajeniu roślinę można również wyeksponować na słońcu.
Temperatura: nie powinna być niższa niż 10 stopni i wyższa niż 29 stopni.
Nawożenie: w zależności od wzrostu dość oszczędnie, latem co 2 tygodnie, zimą najlepiej wcale nie nawozić.
Rozmnażanie: Można rozmnażać na wiosnę i latem przez odkłady powietrzne lub przez sadzonki pędowe o długości ok. 8 cm z pąkiem liściowym.
Czyszczenie: Od czasu do czasu warto przetrzeć liście wilgotną szmatką. Co dwa miesiące można liście nabłyszczać.
Szkodniki: dość często roślina jest atakowana przez tarczniki (brązowe tarczki na spodniej stronie liści i na łodygach). Najlepiej usuwać je ścierając szmatką nasączoną denaturatem lub opryskując roślinę odpowiednimi insektycydami.
Usuwa z pomieszczeń szkodliwy formaldehyd z szybkością 12 µg/h[3].
Figowiec sprężysty (Ficus elastica Roxb. ex. Homem.), popularnie zwany fikusem – gatunek rośliny z rodziny morwowatych (Moraceae Link.). Pochodzi z Półwyspu Indyjskiego, Indochin i Malezji. Jest uprawiany w licznych miejscach o klimacie tropikalnym. W Polsce pospolicie uprawiany jako ozdobna roślina doniczkowa.
Ficus elastica, conhecida pelo nome comum de árvore-da-borracha, planta da borracha ou falsa-seringueira,[1] é uma Moraceae tropical, originária de uma vasta região que se estende desde o subcontinente indiano (Assam) até à Malásia e à Indonésia (Java e Samatra), frequentemente utilizada como árvore de interior e como ornamental em zonas tropicais e subtropicais.
Árvore perenifólia com uma altura entre quinze metros a vinte metros de altura (até sessenta metros no seu habitat natural), de tronco curto e grosso (chega aos dois metros de diâmetro), geralmente irregular e muito ramificado desde a base, de casca lisa, acinzentada, por vezes com laivos acastanhados, brilhante e com ranhuras horizontais. A copa é ampla, com ramos que se desenvolvem obliquamente ao tronco principal. A planta tende a desenvolver raízes aéreas que ao encontrarem o solo se transformam em troncos auxiliares, ajudando a suportar os pesados ramos e contribuindo para o alargamento da copa.
As folhas são alternas, com pecíolos até cinco centímetros, grandes, com comprimento entre os 12 cm e 35 cm (chegando a 45 cm nas plantas jovens) e de 10 cm a 15 cm de largura, ovais a elípticas, de consistência coriácea, verde-escuras e lustrosas na página superior; claras e com penugem na inferior. Antes de abrirem, as folhas encontram-se envolvidas por uma estípula avermelhada que termina num longo bico. Com o desenvolvimento da folha, a estípula desenrola-se e cai, expondo nova estípula a envolver o meristema apical. Existem cultivares, em geral utilizados como planta de decoração interior, com folhas variegadas de amarelo ou matizadas de castanho-avermelhado. A enervação é muito fina e o bordo é liso, a folha terminando num bico pronunciado.
Tal como é norma no género Ficus, as flores estão inseridas na face interna de um receptáculo carnudo (que forma o sicónio), a sua polinização dependendo de uma vespa específica que co-evoluiu com a planta. Devido a esta relação, as flores não emitem qualquer fragrância. Entretanto quando as flores femininas estão maduras, o socônio emite odor que atrai as vespas polinizadoras.
Os frutos são minúsculos figos (sicónios), sésseis, esféricos, com cerca de um centímetro de diâmetro e com a superfície lisa, de cor esverdeada com minúsculos ponteados mais escuros. Fora do seu habitat nativo, os frutos são raros.
Quando cortada, a planta derrama um látex tóxico, esbranquiçado e muito viscoso. Este látex foi utilizado como matéria-prima no fabrico de borracha, embora não tenha a mesma abundância e qualidade do produzido pela seringueira.
A Ficus elastica é uma das plantas de interior mais populares do mundo, sendo cultivada com este objectivo em praticamente toda a Terra. Foram desenvolvidos diversos cultivares, diferindo na dimensão e coloração das folhas, com destaque para variedades com folhas variegadas e com descoloração diversa. O cultivar mais comum é o Robusta, de grandes folhas, muito lustrosas e rígidas. Como árvore ornamental é usada em regiões livres de geada, desde as zonas tropicais até às regiões de clima mediterrânico.
A planta cresce melhor em zonas com forte insolação, embora seja extremamente tolerante à sombra. Temperaturas muito elevadas reduzem o crescimento das folhas. Suporta bem a seca, mas prefere zonas bem irrigadas.
Dada a dependência em relação à vespa polinizadora, fora do seu habitat natural a reprodução é assexuada, sendo fácil o enraizamento de estacas e a indução de formação de raízes em ramos através da utilização de hormonas.
Ficus elastica, conhecida pelo nome comum de árvore-da-borracha, planta da borracha ou falsa-seringueira, é uma Moraceae tropical, originária de uma vasta região que se estende desde o subcontinente indiano (Assam) até à Malásia e à Indonésia (Java e Samatra), frequentemente utilizada como árvore de interior e como ornamental em zonas tropicais e subtropicais.
Fönsterfikus (Ficus elastica) är en art inom fikussläktet och familjen mullbärsväxter som växer naturligt i norra Indien och Sydostasien. Fönsterfikus kallas även något oegentligt för gummiträd för att man ur saven kan utvinna ett material med gummiliknande egenskaper, men det skall inte förväxlas med det riktiga gummiträdet (Hevea brasiliensis) ur vilket man utvinner naturgummi.
Fönsterfikusen är en av de gamla klassiska krukväxterna i Sverige med sina stora läderartade blad. Under 1930-talet var fönsterfikusen en av de vanligaste krukväxterna i Sverige men har sedan dess minskat i popularitet. Som krukväxt finns fönsterfikus i ett antal sorter med brokiga blad och med olika mönster på bladen.
Wikimedia Commons har media som rör Fönsterfikus.
Fönsterfikus (Ficus elastica) är en art inom fikussläktet och familjen mullbärsväxter som växer naturligt i norra Indien och Sydostasien. Fönsterfikus kallas även något oegentligt för gummiträd för att man ur saven kan utvinna ett material med gummiliknande egenskaper, men det skall inte förväxlas med det riktiga gummiträdet (Hevea brasiliensis) ur vilket man utvinner naturgummi.
Fönsterfikusen är en av de gamla klassiska krukväxterna i Sverige med sina stora läderartade blad. Under 1930-talet var fönsterfikusen en av de vanligaste krukväxterna i Sverige men har sedan dess minskat i popularitet. Som krukväxt finns fönsterfikus i ett antal sorter med brokiga blad och med olika mönster på bladen.
Kauçuk ağacı (hevea brasiliensis) sütleğengiller (euphorbiaceae) familyasından gelen amazonlara özgü öz sıvısından kauçuk elde edilen ağaç türü.
Ağaç ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Рослина має повітряні стовпоподібні корені, що спускаються до землі, перетворюючи дерево на баньян.[1]
Вимоги до світла: мириться з різними світловими умова.
Вимоги до води: влітку полив рясний, але земля між поливами повинна просохнути, взимку щодня поливають чистою водою.
Вимоги до ґрунту: суміш із дернової, торф'яної, листової землі (1:1:1) з додаванням невеликої кількості піску.
Вимоги до температури: Оптимальна температура утримування фікуса — 25-30 °C влітку і 16-20 °C взимку.
3-4 рази в тиждень листя фікуса обтирають вологою ганчіркою і з верхньої, і з нижньої сторони; невисокі рослини звичайно ставлять на вікно в піддонник, більші можуть стояти на підлозі вдалині від батарей; по весні дорослі рослини обрізають, перевалюють або пересаджують. у молодих рослин, втім, і в дорослих теж, варто зрізати верхівки. обрізаний фікус утворить крону. дорослу рослину пересаджують або перевалюють через 2-3 року або хоча б міняють верхній шар (3 см) землі.
Містить каучук, популярний серед декоративних рослин, а також, як і всі рослини, здійснює фотосинтез.
Đa búp đỏ hay còn gọi là đa cao su, đa dai (danh pháp hai phần: Ficus elastica) là một loài thực vật có hoa trong chi Đa đề (Ficus), có nguồn gốc ở vùng đông bắc Ấn Độ (Assam), kéo dài về phía nam tới Indonesia (Sumatra và Java).
Nó là loài cây thân gỗ lớn trong nhóm đa đề, có thể cao tới 30–40 m (ít khi thấy cao tới 60 m), với đường kính thân cây tới 2 m, với thân cây phát triển ra từ các rễ khí và rễ trụ để giữ chặt nó vào trong đất và giữ các cành to và nặng. Các lá của nó hình ôvan, bóng mặt, dài khoảng 10–35 cm và rộng 5–15 cm; kích thước lá lớn nhất có ở các cây non (đôi khi dài tới 45 cm), nhưng nhỏ hơn nhiều ở các cây già (thông thường khoảng 10 cm dài). Các lá phát triển ở bên trong một vỏ bọc tại mô phân sinh ở ngọn, gọi là búp đa, và nó sẽ phát triển lớn hơn khi lá mới được phát triển. Khi lá phát triển, nó mở ra và vỏ bọc rụng xuống. Bên trong của lá mới thì một lá non khác đang chờ để được phát triển.
Giống như các thành viên khác của chi Ficus, hoa của đa búp đỏ cần phải có các loài ong đa đề (họ Agaonidae) chuyên biệt để thụ phấn trong quan hệ đồng tiến hóa. Do mối quan hệ này, đa búp đỏ không sản sinh ra các hoa nhiều màu sắc hay có hương thơm để dẫn dụ các loài côn trùng thụ phấn cho nó. Quả hình ôvan, nhỏ, màu lục-vàng, dài khoảng 1 cm, ăn được nhưng ít khi ăn; nó chứa các hạt và trong đó thì các ấu trùng của loài ong bắp cày thụ phấn cho đa đề có mặt.
Ficus elastica được trồng làm cây cảnh ngoài trời tại các khu vực không bị sương giá từ khu vực nhiệt đới tới khu vực Địa Trung Hải và trong nhà trong các khu vực có khí hậu lạnh hơn.
Đa búp đỏ ưa thích khu vực nhiều nắng nhưng không có nhiệt độ quá cao. Nó có thể chịu được khô hạn, nhưng ưa ẩm và phát triển tốt trong các điều kiện nhiệt đới mưa nhiều. Khi trồng làm cây cảnh thì giống lai có tên gọi Robusta với các lá cứng hơn, rộng bản hơn và đứng thẳng hơn nói chung hay được sử dụng thay cho dạng hoang dại. Nhiều dạng như vậy tồn tại, thông thường với các lá lốm đốm màu.
Phần lớn cây trồng được tạo ra nhờ nhân giống vô tính. Điều này có thể thực hiện bằng cách trồng các cành giâm hay cành chiết.
Đa búp đỏ có thể sinh ra nhựa mủ màu trắng sữa, trong một số trường hợp cũng được dùng để sản xuất cao su, nhưng nói chung không đáng kể so với cây cao su. Nhựa mủ từ đa búp đỏ cũng được sử dụng để làm một loại kẹo cao su là Hubba Bubba của công ty Wrigley.
Phương tiện liên quan tới Ficus elastica tại Wikimedia Commons
Đa búp đỏ hay còn gọi là đa cao su, đa dai (danh pháp hai phần: Ficus elastica) là một loài thực vật có hoa trong chi Đa đề (Ficus), có nguồn gốc ở vùng đông bắc Ấn Độ (Assam), kéo dài về phía nam tới Indonesia (Sumatra và Java).
Nó là loài cây thân gỗ lớn trong nhóm đa đề, có thể cao tới 30–40 m (ít khi thấy cao tới 60 m), với đường kính thân cây tới 2 m, với thân cây phát triển ra từ các rễ khí và rễ trụ để giữ chặt nó vào trong đất và giữ các cành to và nặng. Các lá của nó hình ôvan, bóng mặt, dài khoảng 10–35 cm và rộng 5–15 cm; kích thước lá lớn nhất có ở các cây non (đôi khi dài tới 45 cm), nhưng nhỏ hơn nhiều ở các cây già (thông thường khoảng 10 cm dài). Các lá phát triển ở bên trong một vỏ bọc tại mô phân sinh ở ngọn, gọi là búp đa, và nó sẽ phát triển lớn hơn khi lá mới được phát triển. Khi lá phát triển, nó mở ra và vỏ bọc rụng xuống. Bên trong của lá mới thì một lá non khác đang chờ để được phát triển.
Giống như các thành viên khác của chi Ficus, hoa của đa búp đỏ cần phải có các loài ong đa đề (họ Agaonidae) chuyên biệt để thụ phấn trong quan hệ đồng tiến hóa. Do mối quan hệ này, đa búp đỏ không sản sinh ra các hoa nhiều màu sắc hay có hương thơm để dẫn dụ các loài côn trùng thụ phấn cho nó. Quả hình ôvan, nhỏ, màu lục-vàng, dài khoảng 1 cm, ăn được nhưng ít khi ăn; nó chứa các hạt và trong đó thì các ấu trùng của loài ong bắp cày thụ phấn cho đa đề có mặt.
Ficus elastica Roxb. ex Hornem., 1819
Синонимы
Фикус каучуконосный, или Фикус эластичный (лат. Ficus elastica) — вид растений из рода Фикус (Ficus) семейства Тутовые (Moraceae).
Родина растения — северо-восток Индии (Ассам) и юг Индонезии (Суматра и Ява).
Фикус каучуконосный — вечнозеленое дерево, достигающее в высоту 30-40 метров.
Листья — очередные, овальные с острым концом, кожистые, блестящие, до 20-30 см в длину и 10-20 в ширину. Молодые листья имеют розовато-коричневатую окраску, старые — тёмно-зелёную.
Плоды — небольшие, жёлто-зелёные, овальной формы, достигают в диаметре 1 см.
Фикус каучуконосный имеет промышленное значение как дерево, дающее каучук.
За пределами тропиков растение выращивают как декоративное комнатное.
Наиболее известные декоративные сорта:
В Индии используется для выращивания «живых» висячих мостов.
Общий вид
Ветви с листьями
Листья
Плоды
Воздушные корни
Фикус каучуконосный, или Фикус эластичный (лат. Ficus elastica) — вид растений из рода Фикус (Ficus) семейства Тутовые (Moraceae).
Родина растения — северо-восток Индии (Ассам) и юг Индонезии (Суматра и Ява).
印度榕（学名：Ficus elastica），又名橡胶榕，印度橡胶榕，印度橡膠樹或印度橡樹，屬於雙子葉植物綱蕁麻目桑科榕屬榕亚属常綠喬木。
因為含有白色黏液的乳汁，所以成為早期橡膠的來源，但也易被人誤疑為橡膠樹的一種，花果期為每年9月到11月。 印度榕原産錫金、印度東北部、緬甸、馬來西亞北部、印度尼西亞（蘇門答臘、爪哇）等地。
葉芽
葉
無花果
_02_ies.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇與香港生態相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 印度榕（学名：Ficus elastica），又名橡胶榕，印度橡胶榕，印度橡膠樹或印度橡樹，屬於雙子葉植物綱蕁麻目桑科榕屬榕亚属常綠喬木。
因為含有白色黏液的乳汁，所以成為早期橡膠的來源，但也易被人誤疑為橡膠樹的一種，花果期為每年9月到11月。 印度榕原産錫金、印度東北部、緬甸、馬來西亞北部、印度尼西亞（蘇門答臘、爪哇）等地。
インドゴムノキ（Indian rubber tree、学名：Ficus elastica）は、クワ科イチジク属の常緑高木。北西インド（アッサム地方）からインドシナ（スマトラ、ジャワ）の原産。
幹に傷をつけると出てくる乳液をゴムの原料とすることもあるが、今日の天然ゴム原料はパラゴムノキから採られる生ゴムが中心であり、インドゴムノキは主に観葉植物として栽培されている。
イチジク属のベンガルボダイジュの仲間の木本で、生長すると樹高は30-40m、稀に60mにも達する。ずんぐりとした幹は直径2mほどになる。多くの不定根が生え、気根･支柱根として、幹を地面に固定し太く重い枝を支えるはたらきをする。
葉は楕円形で光沢があり、通常は長さ15-35cm、幅5-15cmある。若い木ほど葉は大きく、長さ45cmに達することもあるが、老木ではずっと小さく普通10cmほどである。葉は頂部の分裂組織において生長するあいだは「葉鞘」とよばれる赤いサヤ状のものに包まれており、成熟して葉が広がるとともに葉鞘はとれて落ちる。
他のイチジク属の植物と同様に、花が受粉するには共生関係にある特定種のイチジクコバチを必要とする。この共生関係のために、インドゴムノキは他の媒介者を引き寄せる必要がなく、鮮やかな色彩や芳香のある花を作らない。果実は黄緑色で長さ1cmほどの小さな楕円形で、食用には適さない。種子にはイチジクコバチが入っていることがある。
インドゴムノキは観賞用植物として、温暖地では戸外で、寒冷地では室内用植物として、世界中で栽培されている。品種もいくつかあり、新芽が赤いもの、葉が斑入りのもの、葉に赤黒みがあるものなどがある。日光を好むが高温は好まない。乾燥に強いが、熱帯に近い湿潤な条件でよく生育する。
栽培されているものの多くは、挿し木や高取り法などの無性生殖によって生産されたものである。
高取り法でインドゴムノキを増やす際は、茎に切り込みを入れ、乳液が染み出した傷口を発根ホルモン（オーキシン）と湿らせたミズゴケとでしっかりと覆う。全体をビニールなどで包み数ヶ月放置しておくと根が生えてくるので、幹から切り取り鉢に植えつける。
インドゴムノキ（Indian rubber tree、学名：Ficus elastica）は、クワ科イチジク属の常緑高木。北西インド（アッサム地方）からインドシナ（スマトラ、ジャワ）の原産。
幹に傷をつけると出てくる乳液をゴムの原料とすることもあるが、今日の天然ゴム原料はパラゴムノキから採られる生ゴムが中心であり、インドゴムノキは主に観葉植物として栽培されている。
