Cacing kremi ya iku cacing Enterobius vermicularis kang tumbuh lan ngendhog ning sajeroning usus. Cacing Enterobius vermicularis nyebabkaké infeksi cacing kremi kang karan uga enterobiasis utawa oksiuriasis. Infeksi racaké kedaden liwat 2 tahap. Pisanan, endhog cacing pindah saka laladan sekitaré anus penderita maring klambi, seprei utawa dolanan. Nuli liwat driji tangan, endhog cacing pindah maring cangkem bocah liyané lan akiré keeleg. Endhog cacing uga bisa keserot karo angin saka irung nuli keeleg. Sawisé endhog cacing keeleg, nuli larvané netès ning njeroning usus cilik lan bakal dadi cacing diwasa ning njeroning usus gedhé (prosès pematangan iki waktuné nganti 2-6 minggu). Cacing diwasa wadon nyedhaki anus (nalika bengi) kanggo nyimpen endhogé ning limpetan kulit anus. Endhog iku bisa kuat 3 minggu ning njabané awak manungsa ning suhu ruangan kang normal. Nanging endhog bisa netes luwih rikat lan cacing sing enom bisa mlebu manèh ning rektum lan usus pérangan ngisor.
Gejalané keneng cacingan kaya ta:
Cacing kremi bisa dideleng karo mata telanjang ning anusé sing lelara, ning wektu 1-2 jam sawisé bocahé turu nalika bengi. Cacing kremi warnané pitih lan tipisé kaya rambut, lan aktif gerak.
Endhog utawa cacingé bisa tinemu kanthi cara nempelaké selotip ning lipatan kulit pinggiré anus, nalika ésuk sadurungé bocah tangi. Nuli selotip mau ditempelaké ning kaca objek lan diperiksa karo mikroskop.
Infeksi cacing kremi bisa ditambani ngan ganggo obat dosis tunggal obat anti-parasit mebendazole, albendazole utawa pirantel pamoat. Kabehé anggota kulawarga ning saumah rumah kuduné ngombé obat obat mau, amarga infeksi ulang bisa nyebar saka wong liyané manèh.
Kanggo ngurangi rasa gatel, bisa diolesaké krim utawa salep anti gatél mring pinggiré anus akehé nganti 2-3 kali nggal dina. Sanajan wis ditambani, sok kedaden infeksi ulang amarga endhog kang esih urip terus dibuang karo tinja seminggu suwené sawisé pangobatan. Pakaian, seprei lan dolanané bocah apiké sok dicuci kanggo musnahaké endhog cacing kang esih nempel.
Carané ngendalikaké infeksi cacing kremi ya iku:
Cacing kremi ya iku cacing Enterobius vermicularis kang tumbuh lan ngendhog ning sajeroning usus. Cacing Enterobius vermicularis nyebabkaké infeksi cacing kremi kang karan uga enterobiasis utawa oksiuriasis. Infeksi racaké kedaden liwat 2 tahap. Pisanan, endhog cacing pindah saka laladan sekitaré anus penderita maring klambi, seprei utawa dolanan. Nuli liwat driji tangan, endhog cacing pindah maring cangkem bocah liyané lan akiré keeleg. Endhog cacing uga bisa keserot karo angin saka irung nuli keeleg. Sawisé endhog cacing keeleg, nuli larvané netès ning njeroning usus cilik lan bakal dadi cacing diwasa ning njeroning usus gedhé (prosès pematangan iki waktuné nganti 2-6 minggu). Cacing diwasa wadon nyedhaki anus (nalika bengi) kanggo nyimpen endhogé ning limpetan kulit anus. Endhog iku bisa kuat 3 minggu ning njabané awak manungsa ning suhu ruangan kang normal. Nanging endhog bisa netes luwih rikat lan cacing sing enom bisa mlebu manèh ning rektum lan usus pérangan ngisor.
Ang Enterobius (Ingles: pinworm o threadworm) ay isang uri ng ulyabid o ulay (mga parasitong bulati) na nabubuhay sa tiyan at bituka ng mga vertebrata.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Enterobius (Ingles: pinworm o threadworm) ay isang uri ng ulyabid o ulay (mga parasitong bulati) na nabubuhay sa tiyan at bituka ng mga vertebrata.
O οξύουρος (Enterobius vermicularis) είναι μικρός, λευκός, παθογόνος νηματέλμινθας του εντέρου.[1] Ο θηλυκός έχει μήκος 8-13 mm και πάχος 0,5 mm και ο αρσενικός 2-5 mm και πάχος 0,2 mm. Προκαλεί την ασθένεια οξυουρίαση.
Είναι σκώληκας που μολύνει παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει τον απλούστερο κύκλο ζωής απ’ όλους τους εντερικούς νηματέλμινθες. Οι ενήλικοι ζουν στο παχύ έντερο και ενίοτε και στη σκωληκοειδή απόφυση. Τα έγκυα θηλυκά εξέρχονται από το ορθό τη νύχτα και εναποθέτουν τα ωάριά τους στην περιπρωκτική περιοχή. Η μία πλευρά των ωαρίων είναι χαρακτηριστικά πιο κυρτή από την άλλη και συνήθως περιέχουν πλήρως ανεπτυγμένα έμβρυα. Η οξυουρίαση ξεκινά με την κατάποση αυτών των εμβρυοφόρων ωαρίων. Το κυριότερο σύμπτωμα που προκαλούν είναι ο περιπρωκτικός κνησμός (pruritus ani), που οφείλεται στην παρουσία των ωαρίων του σκώληκα.[2]
Παρουσιάζει ευρεία γεωγραφική κατανομή, συχνότερα όμως συναντάται σε υγρά και θερμά κλίματα. Δεν υπάρχει διάμεσος ξενιστής. Συχνότερα μολύνονται τα παιδιά της νηπιακής ηλικίας (5-6 ετών). Οι ενήλικες είναι περισσότερο ανθεκτικοί στη μόλυνση. Η μόλυνση γίνεται με τα αυγά, τα οποία καταπίνονται ή εισπνέονται.. Τα αυγά συγκεντρώνονται στη γλοιώδη έκκριση του δέρματος της περιοχής του περίνεου από τους περιφερόμενους κατά τη νύκτα θηλυκούς οξύουρους και λόγω της τοπικής φαγούρας που προκαλούν και το επακόλουθο ξύσιμο μολύνονται τα δάχτυλα των χεριών. Επίσης τα ωάρια τους μολύνουν τα κλινοσκεπάσματα και κατά την προετοιμασία στρωσίματος αυτών δημιουργούνται μολυσματικά αερολύματα.[1]
Τα αβγά εκκολάπτονται στο παχύ έντερο. Οι σκώληκες ωριμάζουν σε 2-4 εβδομάδες και ζουν 2 μήνες. Το ένα τρίτο των λοιμώξεων είναι ασυμπτωματικές. Το συχνότερο σύμπτωμα είναι ο ερεθισμός και η φαγούρα του πρωκτού. Μερικές φορές ο κνησμός είναι σοβαρός και μπορεί να παρατηρηθούν δευτερογενείς βακτηριακές μολύνσεις. Σπάνια οι οξύουροι μεταναστεύουν σε άλλες περιοχές του σώματος όπως στον ουρογεννητικό σωλήνα των γυναικών με αποτέλεσμα την πρόκληση κολπίτιδας.[1]
Η εργαστηριακή διάγνωση γίνεται κυρίως με την ανεύρεση των χαρακτηριστικών αβγών του οξύουρου.[1] Δεδομένου ότι τα ωάρια του δεν αποβάλλονται στα κόπρανα, η παρασιτολογική εξέταση κοπράνων είναι περιττή. Η διάγνωση τίθεται με την ανίχνευση των νέων χαρακτηριστικών σκωλήκων που μοιάζουν με μικρές κλωστές, στην επιφάνεια των κοπράνων, ή την ανίχνευση ετων χαρακτηριστικών ωαρίων του σε εξέταση δείγματος ληφθέντος με σελοτέιπ (ή με επιίχρισμα) από την περιπρωκτική περιοχή, τις πρώτες πρωινές ώρες, πριν από το πλύσιμο του ασθενούς.[2]
Οι θηλυκοί οξύουροι εναποθέτουν τα αβγά τους στην περιοχή του περινέου κατά το διάστημα της νύκτας, και γι’ αυτό τις πρωινές ώρες και πριν το πλύσιμο επικολλάται ταινία σελοτέιπ στην περιοχή του περινέου. Στη συνέχεια η ταινία επικολλάται σε αντικειμενοφόρο πλάκα και αποστέλλεται στο μικροβιολογικό εργαστήριο. Εάν υπάρχουν αβγά, θα κολλήσουν στην ταινία και θα γίνουν ορατά κατά τη μικροσκόπηση της πλάκας με την επικολλημένη ταινία. Τα αβγά είναι ωοειδή (οβάλ) μεγέθους 55x25 μm, επίπεδα στη μία πλευρά και περιέχουν την προνύμφη. Αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, επαναλαμβάνεται τέσσερις με έξι φορές.
Κατά την γενική εξέταση των κοπράνων σπάνια ανευρίσκονται αβγά. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να βρεθούν θηλυκοί οξύουροι με αβγά. Χαρακτηριστικό τους είναι το κεφαλικό τμήμα του σκώληκα.[1]
Για τη θεραπεία της λοίμωξης από οξύουρο χρησιμοποιούνται τα εξής φάρμακα: πιπεραζίνη, παμοϊκό πυραντέλιο, μεβενδαζόλη, αλβενδαζόλη (πολύ καλή δραστικότητα) και θειαβενδαζόλη (μέτρια δραστικότητα). Η λεβαμιζόλη, που χρησιμοποιείται στη θεραπεία λοιμώξεων από άλλους εντερικούς νηματέλμινθες, δεν παρουσιάζει καμία δραστικότητα.[2] Τα φάρμακα αυτά σκοτώνουν τους ενήλικες σκώληκες αλλά όχι τα αυγά και γι’αυτό τις ημέρες όπου το παιδί παίρνει το σιρόπι του είναι καλό να κάνει ντουζ το βράδυ και το επόμενο πρωί, ώστε να απομακρυνθούν τα ωάρια που έχουν απομείνει.
Η εφάπαξ δόση μεβενδαζόλης ή πυραντέλιου είναι πολύ αποτελεσματικές. Επειδή συνήθως παρατηρούνται αναμολύνσεις συνιστάται και δεύτερη δόση μετά από 10 με 14 ημέρες για να σκοτώσει τους νέους σκώληκες που θα αναπτυχθούν.
Μερικοί γιατροί συνιστούν θεραπεία όλης της οικογένειας. Τα ωάρια συνήθως δεν αντέχουν την αποξήρανση και επιβιώνουν στο περιβάλλον μόλις 6 - 12 ώρες, αλλά μπορούν να επιβιώσουν για λίγες εβδομάδες σε ψυχρότερο περιβάλλον με περισσότερη υγρασία.[1]
Η ατομική υγιεινή, η κοπή των νυχιών, το καλό πλύσιμο των κλινοσκεπασμάτων και των πετσετών και η άμεση θεραπεία των προσβληθέντων ατόμων είναι χρήσιμα μέτρα καταπολέμησης και αποφυγής επαναμολύνσεων. Όταν καθαρίζεται το σπίτι μιας μολυσμένης οικογένειας, πρέπει να απομακρύνεται η σκόνη κάτω από τα κρεβάτια και επάνω από τις πόρτες με υγρό πανί για να αποφευχθεί η εισπνοή μολυσματικών αβγών.[3]
O οξύουρος (Enterobius vermicularis) είναι μικρός, λευκός, παθογόνος νηματέλμινθας του εντέρου. Ο θηλυκός έχει μήκος 8-13 mm και πάχος 0,5 mm και ο αρσενικός 2-5 mm και πάχος 0,2 mm. Προκαλεί την ασθένεια οξυουρίαση.
Бабасыр [1] ҡыл селәүсен[2] (лат. Enterobius, рус. Острицы ) —кешеләрҙең, бигерәк тә балаларҙың тура эсәктәрендә паразитлыҡ итә торған ваҡ йоморо селәү[3].
Кәүҙәһе орсоҡ һымаҡ, аҡ төҫтә. Инә заттарҙың оҙонлоғо - 12 мм, ата заттар 5 мм-ға етә. Кеше һәм приматтар эсәгесе паразиты. 20 төрө билдәле. Үҫеше аралаштан хужаларҙан башҡа үтә. Инә зат 5 тән алып 17 меңгә ҡәҙәр йомортҡа (оҙонлоғо яҡынса 0,05 мм) һала, улар 4-6 сәғәт эсендә етлегәләр. Тышҡы мөхиттә 3 аҙнаға яҡын йәшәргә һәләтле. Кеше инвазион йомортҡалар йотоп зарарлана; нескә эсәктә тишелеп сыҡҡан личинкалар йыуан эсәк башланған урынға күсәләр һәм 2 аҙнанан һуң енси яҡтан етлегәләр. Етлеккән инә заттар арт юлдан сыға һәм уның тирәләй йомортҡа һалып ҡалдырып үлә. Бабасырҙар 1 айҙан артыҡ йәшәмәй, энтеробиоз ауырыуын китереп сығара. Тормош циклының ябайлығы, зарарланыуҙың һәм кешенең ҡабат үҙ-үҙен зарарлауҙың еңеллеге арҡаһында ауырыу оҙаҡка һуҙыла һәм хроник төҫ ала.
Бабасыр ҡыл селәүсен (лат. Enterobius, рус. Острицы ) —кешеләрҙең, бигерәк тә балаларҙың тура эсәктәрендә паразитлыҡ итә торған ваҡ йоморо селәү.
Кәүҙәһе орсоҡ һымаҡ, аҡ төҫтә. Инә заттарҙың оҙонлоғо - 12 мм, ата заттар 5 мм-ға етә. Кеше һәм приматтар эсәгесе паразиты. 20 төрө билдәле. Үҫеше аралаштан хужаларҙан башҡа үтә. Инә зат 5 тән алып 17 меңгә ҡәҙәр йомортҡа (оҙонлоғо яҡынса 0,05 мм) һала, улар 4-6 сәғәт эсендә етлегәләр. Тышҡы мөхиттә 3 аҙнаға яҡын йәшәргә һәләтле. Кеше инвазион йомортҡалар йотоп зарарлана; нескә эсәктә тишелеп сыҡҡан личинкалар йыуан эсәк башланған урынға күсәләр һәм 2 аҙнанан һуң енси яҡтан етлегәләр. Етлеккән инә заттар арт юлдан сыға һәм уның тирәләй йомортҡа һалып ҡалдырып үлә. Бабасырҙар 1 айҙан артыҡ йәшәмәй, энтеробиоз ауырыуын китереп сығара. Тормош циклының ябайлығы, зарарланыуҙың һәм кешенең ҡабат үҙ-үҙен зарарлауҙың еңеллеге арҡаһында ауырыу оҙаҡка һуҙыла һәм хроник төҫ ала.
Бабасырла́р (Enterobius) - йомры паразит суалчаннар ыругы. Гәүдәсе орчыксыман, ак төстә. Ана затларның озынлыгы - 12 мм, ата затларныкы 5 мм га җитә. Кеше һәм приматлар эчәгесе паразиты. 20 төре билгеле. Русиядә, шулай ук Татарстанда бер төре - балалар бабасыры (E. vermicularis) киң таралган. Үсеше арадаштан хуҗалардан башка үтә. Ана зат 5 тән алып 17 меңгә кадәр йомырка (озынлыгы якынча 0,05 мм) сала, алар 4-6 сәгать эчендә җитлегәләр. Тышкы мохиттә 3 атнага якын яшәргә сәләтле. Кеше инвазион йомыркалар йотып зарарлана; нечкә эчәктә тишелеп чыккан личинкалар юан эчәк башланган урынга күчәләр һәм 2 атнадан соң җенси яктан җитлегәләр. Җитлеккән ана затлар арт юлдан чыга һәм аның тирәли йомырка салып калдырып үлә. Бабасырлар 1 айдан артык яшәми, энтеробиоз авыруын китереп чыгара. Тормыш циклының гадилеге, зарарлануның һәм кешенең кабат үз-үзен зарарлауның җиңеллеге аркасында авыру озакка сузыла һәм хроник төс ала.
Бабасырла́р (Enterobius) - йомры паразит суалчаннар ыругы. Гәүдәсе орчыксыман, ак төстә. Ана затларның озынлыгы - 12 мм, ата затларныкы 5 мм га җитә. Кеше һәм приматлар эчәгесе паразиты. 20 төре билгеле. Русиядә, шулай ук Татарстанда бер төре - балалар бабасыры (E. vermicularis) киң таралган. Үсеше арадаштан хуҗалардан башка үтә. Ана зат 5 тән алып 17 меңгә кадәр йомырка (озынлыгы якынча 0,05 мм) сала, алар 4-6 сәгать эчендә җитлегәләр. Тышкы мохиттә 3 атнага якын яшәргә сәләтле. Кеше инвазион йомыркалар йотып зарарлана; нечкә эчәктә тишелеп чыккан личинкалар юан эчәк башланган урынга күчәләр һәм 2 атнадан соң җенси яктан җитлегәләр. Җитлеккән ана затлар арт юлдан чыга һәм аның тирәли йомырка салып калдырып үлә. Бабасырлар 1 айдан артык яшәми, энтеробиоз авыруын китереп чыгара. Тормыш циклының гадилеге, зарарлануның һәм кешенең кабат үз-үзен зарарлауның җиңеллеге аркасында авыру озакка сузыла һәм хроник төс ала.
पिनकृमि (pinworm) एक परजीवी है जो मानव (अधिकतर बच्चों की आंतों में) के आंतों में पाया जाता है।
Infeksi Cacing kermé/Cacing Kremi (Oksiuriasis, Enterobiasis) adalah suatu infeksi parasit nang terutama menyerang anak-anak, dimana cacing Enterobius vermicularis tumbuh dan berkembangbiak di dalam usus.
Os oxiúros[5] son vermes nematodos parasitos intestinais de humanos e outros primates pertencentes ao xénero Enterobius, especialmente á especie Enterobius vermicularis.[6] A infestación por estes vermes denomínase oxiuríase ou enterobíase.[7][8]
Os oxiúros (xénero Enterobius) son un tipo de nematodo do cal se identificaron tres especies.[9] A única especie que parasita aos humanos é a Enterobius vermicularis (que anteriormente se chamaba Oxyuris vermicularis).[10] Os chimpancés hospedan ao Enterobius anthropopitheci, que é distinguible morfoloxicamente do oxiúro humano.[3] Hugot (1983) considera que hai outra especie que afecta aos humanos chamada Enterobius gregorii, que se supón que é unha especie irmá de E. vermicularis, e ten unha espícula (órgano sexual) lixeiramente máis pequena.[11] A existencia desta última especie é controvertida; así, Totkova et al. (2003) consideran que non hai suficientes probas para aceptala,[4] e Hasegawa et al. (2006) opinan que E. gregorii é un estadio maís inmaduro de E. vermicularis.[2][3] Independetemente do seu status como especie ou non, E. gregorii considérase clinicamente idéntica a E. vermicularis.[10]
A femia adulta ten un extremo posterior con forma de punta aguda (de onde vén o nome de oxiúro = cola aguda), ten unha lonxitude de 8 a 13 milímetros, e 0,.5 milímetros de grosor.[12] O macho adulto é considerablemente menor, de 2 a 5 mm de longo e 0,2 de grosor, e ten un extremo posterior curvado.[12] Os ovos son translúcidos[12] e teñen unha superficie que se adhire doadamente aos obxectos do seu ambiente.[13] Os ovos son algo ovoides e miden de 50 a 60 micrómetros por 20 a 30 micrómetros, e teñen unha grosa cuberta que está aplanada por un lado.[12] O pequeno tamaño e a falta de cor dos ovos fan que sexan invisibles a simple vista, agás que se trate dun grupo de miles de ovos. Os ovos poden conter un embrión en desenvolvemento ou unha larva de oxiúro completamente formada.[12] A larva medra ata os 140–150 micrómetros de longo.[13]
Os oxiúros están distribuídos por todo o mundo,[14] e causan as infestacións por vermes parasitos máis comúns en Europa Occidental, Estados Unidos e Australia.[15][16][16] Os oxiúiros son especialmente comúns en nenos, cunha prevalencia neste grupo de idade do 61% en India, 50% en Inglaterra, 39% en Tailandia, 37% en Suecia, e 29% en Dinamarca, por exemplo.[16] O hábito de chuchar os dedos de moitos nenos incrementa a incidencia e a reaparición da infestación,[16] e comer as uñas ten un efecto similar.[17] Como se transmite de hóspede a hóspede por contaminación, os oxiúros son comúns entre as persoas que viven en estreito contacto, e tende a aparecer en todas as persoas que viven na mesma casa.[14] A prevalencia dos oxiúros non está asociada co sexo,[14] nin coa clase social, raza ou cultura.[16] En realidade, os oxiúros son unha excepción ao principio xeral de que os parasitos intrestinais son pouco comúns en comunidades prósperas e desenvolvidas.[16] O exemplo máis antigo coñecido da presenza de oxiúros son ovos destes animais atopados en coprólitos (feces fosilizadas), datados no ano 7837 aC atopadas no oeste de Utah.[13]
O ciclo de vida completo de ovo a adulto destes animais ten lugar no tracto gastrointestinal dun só hóspede humano.[12][13] Cook et al. (2009) e Burkhart & Burkhart (2005) non están de acordo sobre a duración do proceso, que para Cook et al. é de dúas a catro semanas,[18] e para Burkhart & Burkhart de catro a oito semanas.[16]
O ciclo empeza cando unha persoa inxire os ovos.[13] Os ovos eclosionan no duodeno.[19] As larvas de oxiúro emerxentes medran rapidamente ata un tamaño de 140 a 150 micrómetros,[18] e migran ao longo do intestino delgado cara ao colon.[13] Durante esta migración mudan a pel dúas veces e fanse adultos.[13][16] As femias viven de 5 a 13 semanas, e os machos unhas 7 semanas.[13] O apareamento entre machos e femias ten lugar no íleo,[13] e despois os oxiúros xeralmente morren,[19] e son evacuados coas feces.[20] A femia grávida establécese no íleo, cego, apéndice vermiforme e colon ascendente,[13] onde se adhiren á mucosa intestinal[16] e inxiren os contidos do colon.[14] Case todo o corpo dunha femia grávida está cheo de ovos,[19] e estímase que poden chegar a conter de 11.000[13] a 16.000 ovos.[16] O proceso de posta dos ovos empeza aproximadamente cinco semanas despois da inxestión inicial dos ovos polo hóspede humano.[13] As femias grávidas migran polo colon cara ao recto a unha velocidade de 12 a 14 centímetros por hora.[13] Emerxen do ano, e mentres se moven sobre a pel da área que rodea ao ano van depositando os ovos nos pregamentos perianais de tres formas posibles: (1) contraéndose e expulsando os ovos, (2) morrendo e desintegrándose liberándoos, ou (3) por rotura do corpo debido a que o hóspede rasca esa rexión para aliviar o proído.[19] Despois de deposiitar os ovos, a femia faise opaca e morre.[20] A razón de que a femia emerxa polo ano é para obter o oxíxeno necesario para a maduración dos ovos.[20]
Os oxiúros transmítense de humano a humano, ao inxerirse os ovos ou por inserción anal.[16][19] Os ovos son resistentes e poden permanecer viables nun ambiente húmido ata tres semanas.[16][20] Non toleran ben a calor, pero poden sobrevivir a baixa temperatura: 2/3 dos ovos son aínda viables despois de 18 horas a −8 °C.[20]
Unha vez que os ovos foron inicialmente depositados preto do ano, son rapidamente transmitidos a outras superficies por contaminación.[19] A superficie dos ovos é pegañenta cando os depositan,[13][20] e os ovos son rapidamente transmitidos desde o seu depósito inicial preto do ano ás uñas dos dedos, mans, roupas de durmir e sabas da cama.[18] Desde alí, os ovos poden transmitirse á comida, auga, mobles, xoguetes, pezas do cuarto de baño e outros obxectos.[13][16][19] Os animais mascotas poden con frecuencia levar ovos na súa pelaxe, aínda que eles non están infectados.[21] O po das casas que contén ovos pode ser levado polo vento, o que axuda a dispersar os ovos, por exemplo ao sacudir roupa de cama.[16][20][21] En consecuencia, os ovos poden entrar na boca e o nariz por inhalación, e despois son tragados.[16][18][19][20] Aínda que xeralmente os oxiúros non se multiplican estritamente falando dentro de corpo humano (só se aparean),[18] algunhas poucas larvas poden eclosionar na mucosa anal, e migraren polo intestino arriba do seu hóspede orixinal.[16][18] Este proceso chámase retroinfección.[16][20] Segundo Burkhart (2005), cando ocorre unha retroinfección, causa unha carga parasítica maior e iso asegura a continuidade da infestación polo oxiúro.[16] Esta opinión é contraria á que mantén Caldwelli (1982), que afirma que a retroinfección é rara e non é clinicamente significativa.[20] Malia a limitada duración da vida dos oxiúros, de poucas semanas,[13] a autoinfección (é dicir, a infección do hóspede orixinal a el mesmo), pola ruta ano-boca ou por retroinfección, fai que os oxiúros poidan habitar no mesmo hóspede indefinidamente.[16]
Nos humanos, o E. vermicularis causa a enterobíase ou oxiuríase, cuxo principal síntoma é un proído anal.[22] Normalmente permanece no intestino e non pasa ao sangue nin a outros órganos. Os produtos principalmente usados para o tratamento son Albendazole ou Mebendazole; outra alternativa é o Payrantel Pamoate.
Os oxiúros son ás veces diagnosticados casualmente por outras patoloxías. Micrografía de oxiúros no apéndice vermiforme. Tinguidura de hematoxilina-eosina.
Micrografía a grande aumento dun oxiúro nun corte transversal do apéndice. Tinguidura de hematoxilina-eosina.
Ovo de E. vermicularis visto con microscopio óptico.
Micrografía dun oxiúro macho en sección transversal. Ás ou alae cefálicas (frecha azul), intestino (frecha vermella) e testículos (frecha negra). Tinguidura de hematoxilina-eosina.
Ovos de oxiúro vistos con microscopio.
Esta micrografía mostra a rexión da cabeza coas ás (alae) cefálicas de E. vermicularis.
Os oxiúros son vermes nematodos parasitos intestinais de humanos e outros primates pertencentes ao xénero Enterobius, especialmente á especie Enterobius vermicularis. A infestación por estes vermes denomínase oxiuríase ou enterobíase.
Enterobius vermicularis
Enterobius gregorii
...
Podančica (znanstveno ime Enterobius) je rod 2-10 mm dolgemu črvu podobnih črevesnih zajedavcev. Najbolj znana je človeška podančica (Enterobius vermicularis).
Podančica je razširjena po celem svetu, še najbolj v predelih z zmerno klimo. Je najbolj razširjena od vseh parazitov. Ocenjuje se, da je na svetu okuženih 200 milijonov ljudi. Okužba ni povezana z raso, socialno-ekonomskim statusom ali kulturo, je pa pogostejša pri otrocih in v skupnostih, kjer prihajajo v stik z gnojevko. V nekaterih skupnostih na Danskem so odkrili 29 % okuženost, v Angliji 50 %, v Indiji pa celo 61 %. V ZDA je bilo na vzorcu okrog 10.000 ljudi leta 1992 ugotovljena 11,4 % okuženost.
Dokažemo jih lahko z opazovanjem zadnjičnega brisa pod mikroskopom. Uporabimo prozoren lepilni trak, ki ga pritisnemo na neumito kožo zadnjične odprtine, najbolje zjutraj. Lepilni trak nato prilepimo na objektno stekelce in ga dostavimo v laboratorij.
Podančica (znanstveno ime Enterobius) je rod 2-10 mm dolgemu črvu podobnih črevesnih zajedavcev. Najbolj znana je človeška podančica (Enterobius vermicularis).
Podančica je razširjena po celem svetu, še najbolj v predelih z zmerno klimo. Je najbolj razširjena od vseh parazitov. Ocenjuje se, da je na svetu okuženih 200 milijonov ljudi. Okužba ni povezana z raso, socialno-ekonomskim statusom ali kulturo, je pa pogostejša pri otrocih in v skupnostih, kjer prihajajo v stik z gnojevko. V nekaterih skupnostih na Danskem so odkrili 29 % okuženost, v Angliji 50 %, v Indiji pa celo 61 %. V ZDA je bilo na vzorcu okrog 10.000 ljudi leta 1992 ugotovljena 11,4 % okuženost.
Dokažemo jih lahko z opazovanjem zadnjičnega brisa pod mikroskopom. Uporabimo prozoren lepilni trak, ki ga pritisnemo na neumito kožo zadnjične odprtine, najbolje zjutraj. Lepilni trak nato prilepimo na objektno stekelce in ga dostavimo v laboratorij.
.jpg)
.jpg)
