Les palmeres d'oli (Elaeis) són un gènere de plantes amb flor de la família de les arecàcies (Arecaceae).
El gènere comprèn dues o tres espècies de palmeres Antigament les tres espècies es consideraven com una única espècie, després com de tres gèneres diferents. Aquestes espècies s'han fet servir en l'agricultura comercial per a la producció d'oli de palma. La palmera d'oli africana o Palmera d'oli de Guinea Elaeis guineensis és originària de l'oest de l'Àfrica, entre Angola i Gàmbia, mentre que les palmeres d'oli americanes Elaeis oleifera i Elaeis odora són originàries d'Amèrica central i Amèrica del sud, en la zona tropical. El nom del gènere deriva de la paraula grega per a designar l'oli, elaion,.[1]
Les palmeres adultes arriben a fer 20 m d'alt. Les fulles són pinnades i fan fins a 5 m de llarg. Les flors es formen en grups densos amb flors menudes amb tres sèpals, tres pètals i 6 estams. El fruit triga de 5 a 6 mesos en madurar, es compon d'un pericarp oliós amb una sola llavor també rica en oli. Es propaga únicament per llavors, no pas vegetativament.
Els fruits pesen fins a 50 kg, un cop collits se'n fa sabó i oli comestible, se n'obtenen diversos graus de qualitat.
Hi ha evidències que els antics egipcis ja en practicaven el conreu. La producció per hectàrea és d'unes 10 tones de fruits que rendeixen uns 3.000 kg d'oli del pericarp i uns 750 kg d'oli de les llavors. Les fulles de la palmera s'aprofiten com a farrratge.[2] Algunes varietats molt productives es poden fer servir per obtenir biocombustible.
A Malàisia, on la palmera d'oli va ser introduïda a principi del segle XX, actualment hi ha més de 20.000 km² de plantacions (dos milions d'hectàrees).[3]
En ser una espècie pròpia de la selva plujosa les plantacions sovint reemplacen els boscos originals i comprometen la biodiversitat. D'altra banda l'oli de palma és l'oli més utilitzat en països tropicals i un gran article d'exportació i de desenvolupament econòmic.
Les palmeres d'oli (Elaeis) són un gènere de plantes amb flor de la família de les arecàcies (Arecaceae).
Die Ölpalmen (Elaeis) sind eine Gattung der Familie Palmengewächse (Arecaceae). Sie besteht aus nur zwei Arten, von denen die Ölpalme (Elaeis guineensis) als Ölpflanze von wirtschaftlicher Bedeutung ist.
Die Ölpalmen sind mittelgroße bis große, diözische Palmen. Der stets einzelne Stamm ist kurz und kriechend oder hoch, die Oberfläche ist rau oder mit den Blattbasen abgefallener Blätter bedeckt. Die Blätter sind gefiedert und regelmäßig geteilt. Der Blattstiel besitzt am Rand Faser-Stacheln. Die Fiederblättchen sind regelmäßig oder gruppiert angeordnet und stehen in einer oder auch in mehreren Ebenen.
Die Blütenstände stehen zwischen den Blättern und reichen kaum aus der Scheide ihres Tragblattes hervor. Der Blütenstand ist einfach verzweigt und besitzt einen kurzen Blütenstandsstiel. Die zahlreichen Seitenzweige stehen entlang einer eher kurzen Rachis. Die männlichen Blüten besitzen drei freie Kelchblätter, drei freie Kronblätter und sechs Staubblätter mit verwachsenen Staubfäden sowie einen verkümmerten Fruchtknoten. Die weiblichen Blüten besitzen drei freie, einander überlappende Kelchblätter und drei ähnliche Kronblätter, sechs Staminodien, die einen niedrigen Ring bilden, und drei verwachsene Fruchtblätter.
Der Fruchtstand ist gedrängt und steht an einem kurzen Stiel. Die Früchte sind mittelgroß und von oranger, roter oder schwarzer Farbe. Das Endokarp ist knochig und besitzt drei apikale Keimporen. Die Blätter der Keimlinge sind schmal und ungeteilt.
Die Ölpalme (Elaeis guineensis) ist in West-Afrika heimisch, jedoch weltweit in den Tropen angepflanzt. Die zweite Art Elaeis oleifera ist im tropischen Amerika beheimatet.
Die Gattung Elaeis Jacq. wird innerhalb der Unterfamilie Arecoideae in die Tribus Cocoeae gestellt. Sie wird als isolierte und möglicherweise alte Sippe innerhalb der Tribus angesehen. Sie besteht aus den beiden Arten:
Die Ölpalmen (Elaeis) sind eine Gattung der Familie Palmengewächse (Arecaceae). Sie besteht aus nur zwei Arten, von denen die Ölpalme (Elaeis guineensis) als Ölpflanze von wirtschaftlicher Bedeutung ist.
Klapa Sawit (Elaeis guineensis) asalipun saking Afrika Kilèn, inggih wit-witan pangasil lisah nabati ingkang utami tinimbang wit-witan pengasil lisah nabati sanèsipun.[1] Klapa Sawit dibekta déning Walanda dhateng Indonésia ing taun 1848.[1] Nalika samanten wonten sekawan wit Klapa Sawit ingkang dipuntandur ing Kebun Raya Bogor (Botanical Garden Bogor), kalih wit asalipun saking Bourbon, Mauritius lan ingkang kalihipun saking Hortus Botanicus, Amsterdam, Walanda.[1] Wiwitanipun wit punika dipun-ginakaken kanggé wit-witan hias. Pambudidayaan kanggé komersial nembé dipunwontenaken ing taun 1911.[1]
Tiyang ingkang ngrintis pakebunan Klapa Sawit ing Indonésia inggih punika Adrien Hallet (saking Bèlgi), salajengipun déning K. Schadt ingkang dados pratandha wontenipun pakebunan klapa sawit ing Indonésia.[1] Pakebunan klapa sawit ingkang kapisan wonten ing Deli lan Acèh ing Pulo Sumatra.[1] Jembar pakebunan punika ngantos 5.123 Ha.[1]
Sampun dangu, klapa sawit gadhah peran ingkang awrat tumrap èkonomi Indonésia lan kalebet salah satunggalipun komoditas andelan ingkang saged ngasilaken devisa nagara.[2] Sasanèsipun ngasilaken kontribusi ingkang ageng dhateng devisa nagara, mangfaatipun ugi relatif minggah ing saben taunipun. Taun 2003, kathahipun devisa ingkang dipunasilaken saking indhustri punika ngantos US$ 2,6 miliar utawi 4,3% saking sadaya ekspor Indonésia ingkang ngatos US$ 61 miliar.[2]
Klapa Sawit (Elaeis guineensis) asalipun saking Afrika Kilèn, inggih wit-witan pangasil lisah nabati ingkang utami tinimbang wit-witan pengasil lisah nabati sanèsipun. Klapa Sawit dibekta déning Walanda dhateng Indonésia ing taun 1848. Nalika samanten wonten sekawan wit Klapa Sawit ingkang dipuntandur ing Kebun Raya Bogor (Botanical Garden Bogor), kalih wit asalipun saking Bourbon, Mauritius lan ingkang kalihipun saking Hortus Botanicus, Amsterdam, Walanda. Wiwitanipun wit punika dipun-ginakaken kanggé wit-witan hias. Pambudidayaan kanggé komersial nembé dipunwontenaken ing taun 1911.
Tiyang ingkang ngrintis pakebunan Klapa Sawit ing Indonésia inggih punika Adrien Hallet (saking Bèlgi), salajengipun déning K. Schadt ingkang dados pratandha wontenipun pakebunan klapa sawit ing Indonésia. Pakebunan klapa sawit ingkang kapisan wonten ing Deli lan Acèh ing Pulo Sumatra. Jembar pakebunan punika ngantos 5.123 Ha.
Sampun dangu, klapa sawit gadhah peran ingkang awrat tumrap èkonomi Indonésia lan kalebet salah satunggalipun komoditas andelan ingkang saged ngasilaken devisa nagara. Sasanèsipun ngasilaken kontribusi ingkang ageng dhateng devisa nagara, mangfaatipun ugi relatif minggah ing saben taunipun. Taun 2003, kathahipun devisa ingkang dipunasilaken saking indhustri punika ngantos US$ 2,6 miliar utawi 4,3% saking sadaya ekspor Indonésia ingkang ngatos US$ 61 miliar.
Mchikichi (Elaeis guineensis) ni kati ya miti iliyo muhimu zaidi kiuchumi. Matunda yake huleta mawese ambayo hutumika sana kama mafuta ya kupikia, kwa ajili ya madawa mbalimbali na siku hizi pia kama diseli.
Mti unakua hadi kimo cha m. 30. Matunda yake ni madogo yakiwa pamoja kwa shingo. Jumla ya mti mmoja laweza kufikia 50 KG. Matunda haya huharibika haraka hivyo ni muhimu kuyashughulika mara moja baada ya mavuno.
Asili yake Mchikichi ni Afrika ya Magharibi. Mti huu ulipewa jina la kisayansi "Elaeis guenesis" kwa sababu kiasili ilipatikana kwa wingi katika nchi za kanda ya Guinea. Siku hizi inakuzwa zaidi katika Amerika na hasa Asia ya kusini.
Kabla ya ukoloni michikichi ilipatikana katika kanda ya kitropiki ya Afrika.
Kwanza katika nchi za kanda ya Guinea: Jamhuri ya Kidemokrasia ya Kongo, Benin, Nigeria, Senegal, Sierra Leone, Togo.
Lakini imepatikana pia Afrika ya Mashariki: Kenya, Tanzania, Uganda.
Migunda mikubwa ya michikichi iko hasa Malaysia na Indonesia zenye mavuno ya 80% ya mawese duniani.
Brazil na Kolumbia ziemanza vilevile kupanda michikichi kwa wingi.
Uthai, Papua–Guinea Mpya na nchi za Afrika ya Magharibi zinachangia asilimia ndogo kwenye soko la dunia ya mawese. Katika Afrika kuna migunda mikubwa kidogo huko Nigeria, Côte d'Ivoire, Kamerun na Kongo Kinshasa.
Mchikichi (Elaeis guineensis) ni kati ya miti iliyo muhimu zaidi kiuchumi. Matunda yake huleta mawese ambayo hutumika sana kama mafuta ya kupikia, kwa ajili ya madawa mbalimbali na siku hizi pia kama diseli.
Mti unakua hadi kimo cha m. 30. Matunda yake ni madogo yakiwa pamoja kwa shingo. Jumla ya mti mmoja laweza kufikia 50 KG. Matunda haya huharibika haraka hivyo ni muhimu kuyashughulika mara moja baada ya mavuno.
Asili yake Mchikichi ni Afrika ya Magharibi. Mti huu ulipewa jina la kisayansi "Elaeis guenesis" kwa sababu kiasili ilipatikana kwa wingi katika nchi za kanda ya Guinea. Siku hizi inakuzwa zaidi katika Amerika na hasa Asia ya kusini.
Tekst üüb Öömrang Öölepualmer (Elaeis) san en skööl faan pualemplaanten (Arecaceae). Diar hiar bluas tau slacher tu.
Öölepualmer (Elaeis) san en skööl faan pualemplaanten (Arecaceae). Diar hiar bluas tau slacher tu.
ఆయిల్ పామ్ పామే కుటుంబానికి చెందిన మొక్క. ప్రస్తుతం వాడకంలోనున్న వంటనూనెల్లొ, మిగతా నూనెలకన్న తక్కువ ధరలో, మధ్య తరగతి, దిగువ మధ్యతరగతి జనానికి అందుబాటులో వున్న వంటనూనె పామాయిల్. పామాయిల్ను ఆఫ్రికాలో 5 వేల సంవత్సరాల క్రితం నుండే వాడుచున్నట్లు తెలుస్తున్నది. అక్కడి స్థానికులు పామాయిల్ పళ్లను (Fruits) వేడి నీళ్లలో బాగా మరగించి, రోకళ్ళ వంటి వాటితో నలగ్గొట్టి, గుజ్జును పిండి నూనెను వడగట్టి తీసి వాడేవాళ్ళు. ఆయిల్పాంకు జన్మస్థానం దక్షిణాప్రికా లోని గునియాలోని వర్షాయుత, ఉష్ణమండల అరణ్యాలు[1]. 14-17 శతాబ్ది మధ్యకాలంలో అమెరికా ఖండానికి, అక్కడినుండి తూర్పుదేశాలకు వ్యాప్తి చెందినదని కొందరి వాదన. 1910 లో స్కాట్మెన్ విలియం సిమో అనే ఇంగ్లీష్ బ్యాంకరు ద్వారా మలేసియాకు తీసికెళ్లడం జరిగిందని, అక్కడినుండి ఇండోనేసియా, పశ్చిమ ఆసియా,, దక్షిణ అమెరికాకు వ్యాపించినదని మరి కొందరి వివరణ. కాని 1870 నాటికే మలేసియా తదితర దేశాలలో పామాయిల్ తోటల పెంపకం మొదలైనదని మరి కొందరి అంచనా. మలేసియా, ఇండోనేసియాలలో పామాయిల్ తోటల పెంపకం వలన ఆ దేశాల ఆర్థిక పరిస్థితి ఊహ కందనంతగా ఆభివృద్ది చెందింది. ప్రపంచంలో ఉత్పత్తి అవుచున్న పామాయిల్లో సగం శాతం ఈదేశాల పామాయిల్ ఉత్పత్తియే. అభివృద్ధి చెందితున్న దేశాలన్ని ఈరెండు దేశాల నుండియే అధికశాతం పామాయిల్ను తమ దేశాలకు దిగుమతి చేసుకుంటున్నాయి.
పామాయిల్ను ఉత్పత్తి చేస్తున్న దేశాలు మలేసియా, ఇండోనేసియా, థాయ్ లాండ్, మయన్మార్, వియత్నాం, ఆస్ట్రేలియా, శ్రీలంక, పిలిప్పైన్, పాపువాన్యూగినియా, మెక్సికో, కోస్టారికా, పనామా, అమెరికా, ఇండియా, ఆఫ్రికా దేశాలు. భారత దేశ ప్రభుత్వం 20 సంవత్సరాల క్రితమే, అప్పటికి దేశంలో సాగులో వున్న నూనె గింజల పంట విస్తీర్ణం, పెరుగుతున్న జనాభాను దృష్టిలో వుంచుకుని, భారతదేశంలో పామాయిల్ తోటల పెంపకానికి అనువైన వ్యవసాయ భూములను ఎంపిక చేసి, పామాయిల్ తోటల పెంపకానికి శ్రీకారం చుట్టినది. భారతదేశ జనాభా కీ.శ. 2010 నాటికి 100 కోట్లు దాటింది.ఒక మనిషి సం//కు 18 కే.జి.ల ఆయిల్ను ఆహారంలో తీసుకున్నచో, సం//కు 180 లక్షల టన్నుల వంటనూనె అవసరం. భారతదేశంలో సం//కు ఆయిల్ సగటు ఉత్పత్తి 80-85 లక్షల టన్నులు మాత్రమే. అనగా సం//కు 100 లక్షల టన్నుల వంటనూనెను దిగుమతి చేసుకోవలసి వస్తున్నది. భారతదేశంలో ఆంధ్ర, గోవా, గుజరాత్, కర్నాటక, మిజోరాం, ఒడిషా, తమిళనాడు,, త్రిపుర లలో పామాయిల్ తోటల పెంపకం మొదలైనది. ఆంధ్రలో మలేసియా, ఇండోనేసియాల నుండి ముడి పామాయిల్ను (crude palm oil) దిగుమతి చేసుకుని రిపైండ్ ఆయిల్ గా చేయు రిఫైనరీలు కాకినాడ,, కృష్ణపట్నం వద్ద ఉన్నాయి.
ఆయిల్ పామ్చెట్టు, పళ్ళు
ఆయిల్పాం చెట్టు కొబ్బరి చెట్టువలె వుంటుంది. ఇది పామే (palme) కుటుంభానికి చెందిన మొక్క. పిల్లవేరు మండలం కలిగి, నిటారుగా పెరిగే, బలమైన కాండం కల్గి, కాండం చివర పత్ర విన్యాసం కలిగి వుండును. కొమ్మలుండవు. దేశిరకం చెట్టు 15 మీటర్ల ఎత్తు వరకు పెరుగును. సంకరజాతి (hybrid) చెట్టు 4-5 మీట్ల ఎత్తు మాత్రమే పెరుగును. ఎత్తు తక్కువగా వుండటం వలన పండిన పళ్లను కోత కొయ్యడం సులభంగా వుంటుంది. పామాయిల్ కమ్మ (ఆకు, పత్రం-Leaf) 3-5 మీట్ర్ల పొడవుండును. బలమైన మధ్యఈనెకు ఇరువైపుల సన్నని పచ్చని పత్రకాలుండును. పత్రకాల చివరలు మోనదేలి వుండును. యుక్త వయసు చెట్తు సం.కు 30 ఆకులు వేయును. పెరిగిన మధ్యవయసు చెట్టు సం.కు 20 ఆకులు (మట్టలు) వేయును. పూలు దట్టమైన గుత్తులు/గుఛ్ఛాలుగా పూచును. పూలు పరాగ సంపర్కం ద్వారా పండ్లగా మారుటకు 5-6 నెలలు పట్టును.
పండు పైభాగం (pericarp) నూనెకలిగిన గుజ్జు (pulp) భాగం, లోపలి భాగాన (endocarp) గట్టిపెంకు (shell) కలిగిన మెత్తటిగింజ/బీజం (Kernel) వుండును. కెర్నల్ (గింజ) లో కూడా ఆయిల్ వుండు ను. కాని కెర్నలులోని ఆయిల్ పామాయిల్ కన్న భిన్నమైనలక్షణాలు, ఫ్యాటిఆమ్లాలను కలిగి వుండును. పామ్కెర్నల్ఆయిల్, కొబ్బరినూనెకు దగ్గరి లక్షణాలు కల్గిఉంది.పక్వానికి వచ్చిన తాజా పళ్లగెల (Fresh fruit bunch) 20-30 కీ.జి ల బరువుండును. ఒక గెలలో సుమారు 1600-2000 పళ్ళుండును. పళ్ళు/ఫలాలు ఎర్రగా వుండి నేరెడు పండు పరిమాణంలో వుండును. పళ్లలో70-80 శాతం గుజ్జు (mesocarp/pulp) వుండును. ఈగుజ్జులో పామాయిల్ వుండి, మిగిలిన భాగంలో గట్టిపెంకు (shell) వున్న గింజ (kernel) వుండును, తేమ (moisture), పీచు పదార్థం (fibre) వుండును. ఆయిల్ పామ్లో పలు రకాలున్నాయి. ఎక్కువ ఆయిల్ దిగుబడి ఇచ్చేరకం టెనెరా (Tenera). టెనెరా ఒక సంకర వంగడం. డురా (dura), పెసిఫెర (pesifera) వంగడాలను సంకరంచేసి టెనెర సంకర వంగడం (Hybrid) ను సృష్టించారు. డురా రకం బాగా మందమైన పెంకుగల గింజను, తక్కువ గుజ్జును కల్గి వుండగా, పెసిఫెరలో పెంకులేని గింజ వుండును. ఈరెండింటి సంకర వంగడం టెనెరాలో గుజ్జు అధికంగా వుండి, పలుచని గట్టి పెంకు న్న గింజవుండును. గుజ్జుభాగంలోనే నూనె వుండును.
తోటల సాగు వివరాలు
పామ్ తోటల పెంపకానికి సం.కు 1800-2000 మి.మీ.వర్షపాతం వుండే ప్రాంతాలు అనుకూలం. సంవత్సరం మొత్తం అడప దడప వర్షం పడుచున్నచో చాలా మంచిది. నీటిని పీల్చుకుని, నిల్వ వుంచుకునే స్వభావం వున్న తేలికపాటి వ్యవసాయ భూములు సాగునకు అనుకూలం. నీటి సదుపాయం గల గరప, ఎర్రమట్టి, నల్లరేగడి భూములుసాగునకు అనుకూలం. మొక్కపాదులో నీరు ఎక్కువ నిల్వ వుండరాదు. నేల సమతలంగా వుండాలి. మొక్కపాదులో 3 అడుగుల లోతు వరకు గ్రావెల్, రాళ్ళు వుండరాదు. తక్కువ వర్షపాతం గల ప్రాంతాలలో నీటిసాగు సదుపాయం (irrigation) ద్వారా కూడా తోటల పెంపకం చెయ్యొచ్చును. బిందుసేద్యం (Drip irrigation) వలన 20% నీటిని ఆదా చెయ్యవచ్చును. మిగతా పంటలతో పొల్చిన పామాయిల్ పంటకు చీడ, పీడల (pests) దాడి తక్కువయే. మొక్క సంవత్సరానికి 1-2 అడుగుల ఎత్తు పెరుగును. 5 సం.ల. వరకు ఏడాదికి 30-35 మట్టలు (ఆకులు), ఆ తరువాత ఏడాదికి 20-25 మట్టలను వేయును. ఆడ, మగ పుష్పాలు ఒకే మొక్కకు పూయును. కాని వేరు వేరు పుష్పగుఛ్ఛాలుగా పూస్తాయి. ఆకు/మట్ట ఈనె మొదలులో పూలు పూయును. మగ పుష్పగుఛ్చంలో (male inflorecence) 700-1200 ల వరకు మగ పుష్పాలుండును. ఆడపుష్పగుఛ్చంలో పూలు వేల సంఖ్యలో వుండును. పరాగ సంపర్కం వలన పూలు పలధీకరణ చెందిన తరువాత పళ్ళు పక్వదశకు రావటానికి 5-6 నెలలు సమయం పడుతుంది. పళ్ళు ఫక్వదశకు వచ్చుటకు 2-4 వారాల ముందే పళ్లలో అధికశాతంలో నూనే ఏర్పడం జరుగుతుంది. వాతావరణ ఉష్ణోగ్రత గరిష్ఠ 29-33 డిగ్రీలు/సెంటిగ్రెడ్, కనీష్టం 18-24 డిగ్రీల సెంటిగ్రెడ్ వుండాలి. సరాసరి ఉష్ణోగ్రత 22-24 డిగ్రీల సెంటిగ్రెడ్ వుండాలి. ఉష్ణోగ్రత ఎక్కువ వున్న ప్రాంతాలలో కూడా సాగు చెయ్యొచ్చు. కాని పంట దిగుబడి తగినంతగా రాదు. సూర్యరశ్మి రోజుకు కనీసం 5 గంటలు ఆందేలా వుండాలి. భూమధ్యరేఖకు ఉత్తరదక్షిణంగా 8-12 డిగ్రీలలోపు ప్రాంతాలు పామాయిల్ తోటల పెంపకానికి ఆనుకూలం. మొక్కకు మొక్కకు మధ్య 3 మీటర్ల (త్రిభుజాకారంలో) ఎడం (దూరం) వుండేలా మొక్కలను నాటాలి. హెక్టరుకు పై విధంగా 143 మొక్కలను నాటవచ్చును. అనగా ఎకరానికి 58 మొక్కల వరకు నాటవచ్చును. 12-15 నెలలు వచ్చు వరకు మొక్కలను నర్సరిలో సంరక్షించి, ఆ తరువాత తోటలో పైన పెర్కొన్న పద్ధతిలో మొక్కని నాటాలి. నర్సరిలోని ఆరోగ్యకరమైన 8 నెలల మొక్కం. 8-1 మీతరు ఎత్తు వుండి, 5-8 మట్టలను కలిగి వుండును. మొక్కపాదు/ గుంట 3X3X3 అడుగుల వుండేలా త్రవ్వాలి. మొక్కను పాదుగుంటలో నాటిన తరువాత పాదులో సారవంతమైన మట్టి (soil), సేంద్రియ ఎరువు (manure) నింపాలి. వర్షాధార తోటలలో 5 సం//లనుండి, నీటిసాగు సదుపాయం గల తోటలలో 3 సం//లనుండి మొక్కపూతకు వచ్చును. పంట దిగుబడి 5 సం//లనుండి మొదలవ్వుతుంది. తగినంత వర్షపాతం లేనిచో మొక్క ఎదుగుదల సరిగా వుండదు. మొక్క గిడసబారి, ఆకులు ముడుచుకు పోవును. పూత సరిగా రాదు. పూత వచ్చినను త్వరగా రాలి పోవును. పూతరాలడం వలన పళ్ల దిగుబడి బాగా తగ్గిపొవును. కావున వర్షపాతం తగినంత లేక వర్షాభావస్దితి వచ్చినప్పుడు, తోటకు నీరు తప్పనిసరిగా ప్రత్యమ్నాయ పద్ధతిలో పెట్టవలెను. మొక్కల పాదువద్ద కలుపు మొక్కలు లేకుండగా జాగ్రత్త తీసుకోవాలి. ఎదిగిన మొక్కల పాదు చుట్టు 6 అడుగులు వ్యాసం వరకు కలుపు మొక్కలు లేకుండా చూడాలి. పొడినేలలో ఎరువులు వెయ్యరాదు. కనీసం 150మి.మీ./నెలకు వర్షంపడిన తరువాత మాత్రమే ఎరువులను వాడలి. వర్షపాతం తక్కువ వున్న సమయంలో పంటను ఆశించు ఎలుకలు, గొంగళి పురుగులవంటి వాటినుండి మొక్కలను సంరక్షించవలెను. మొక్కల మొదల్లలోని ఎండిన ఆకుమట్టల్ను తొలగించాలి.
100కేజిల గెలనుండి 20 కేజిల పామాయిల్, 2 కేజిల కెర్నల్ ఆయిల్, 2 కేజిల కెర్నల్కేకు వచ్చును. ప్రపంచంలోని మొత్తం రకాల వంటనూనెల ఉత్పత్తి (దాదాపు 17 రకాలు) 140-150 మిలియన్ టన్నులు కాగా, అందులో పామాయిల్ ఉత్పత్తి 40-50 మిలియన్ టన్నులు. ఇందులో మలేసియా 18-20 మిలియన్ టన్నులు, ఇండోనేసియా 15-18 మిలియన్ టన్నుల పామాయిల్ను ఉత్పత్తి చేశాయి. 1976లో అన్నిరకాల వంటనూనెల ఉత్పత్తి 48 మిలియన్ టన్నులు కాగా, అందులో పామాయిల్, పాంకెర్నల్ ఆయిల్వాటా 3.5 మిలియన్ టన్నులు మాత్రమే. 2008 లో 160 మిలియను టన్నుల వంటనూనె ఉత్పత్తి చేయగా, అందులో పామాయిల్ వాటా 48 మిలియన్ టన్నులు. అనగా 30.52%.25 సంవత్సరాల కాలంలో పామాయిల్ ఉత్పత్తి, వినియోగం చాలా వేగంగా పెరిగింది. తవుడునూనె మినహ మిగతా అన్ని వంటనూనెలను నూనెగింజల నుండి (oilseeds) ఉత్పత్తి చెయ్యబడగా, పామాయిల్, ఆలివ్ నూనెలు మాత్రమే పళ్ళ గుజ్జు నుండి తీయబడుచున్నవి. హెక్టరుకు వచ్చేదిగుబడి, మిగత ఆయిల్ గింజల దిగుబడితో పోల్చిన పామాయిల్ దిగుబడి అధికం. హెక్టారుకు 3-5 టన్నుల పామాయిల్ గెలలు దిగుబడిరాగా, నూనెగింజల దిగుబడి 0.8-2 టన్నులు/హెక్టరుకు వుండును. సోయాబీన్ మాత్రం 2-2.25 టన్నులు/హేక్టరు దిగుబడి వచ్చును.నూనె గింజలు ఏక వార్షికాలు, పామాయిల్ మాతం బహువార్షికం. కనీసం 25-30 సంవత్సరాలు దిగుబడి పొందవచ్చును. పామాయిల్ కొలెస్ట్రాల్ రహిత (cholesterol free), ట్రాన్స్ఫ్యాటిఆసిడ్ లుప్త (Trans fatty acid free) నూనె కూడా.
పామాయిల్ తోటల పెంపకమును మూడు రకములుగా విభజింప వచ్చును.
చిన్నతరహ వ్యవసాయక్షేత్రాలు:
2-10 హెక్టారులు (5-25 ఎకరాలు) వున్న పామాయిల్ తోటలను సాగుచెయ్యడం. చిన్నయంత్రాలతో లేదా సంప్రదాయ పద్ధతి (Traditional) లో పళ్ల నుండి నూనెను తీయడం, లేదా దగ్గర్లో వున్న అధునాతన మిల్కు పంపించెదరు. ఆప్రికాలో ఇలాంటి చిన్న వ్యవసాయ క్షేత్రలున్నాయి.
మధ్యతరహ వ్యవసాయ క్షేత్రాలు:
10-300 హెక్టారులలో (25-750 ఎకరాలు) తోటల పెంపకం జరుగును.ఈ క్షెత్రాలలో దిగుబడి అగు పళ్లనుండి నూనెను తీయుటకు కావసిన పరిశ్రమను స్వంతంగా కలిగి వుండును.లేదా మరేదైన పెద్ద ఆయిల్మిల్కు తమ దిగుబడిని అమ్మకం చేస్తారు
బారీ వ్యవసాయ క్షేత్రాలు:
500 హెక్టరులు (1200ఎకరాలు) అంతకు మించి పామాయిల్ తోటలను సాగుచెయ్యుదురు.వీరికి స్వంతంగా 'ఫ్రూట్బంఛ్'లనుండి నూనెను బారీ స్దాయిలో ఉత్పత్తి చెయ్యకలిగిన యంత్రాలున్న పరిశ్రమ (Industry) కలిగి వుండును,, ముడిపామాయిల్ (crude palm oil) ను శుద్ధికరించు పరిశ్రమ (Refinery) వుండును.ఈ రిఫైనరిలో క్రూడ్పామాయిల్లోని ఎఫ్.ఎఫ్.ఎ., గమ్స్, కలరును తొలగించి 'రెఫైండ్ఆయిల్'ను తయారు చేస్తారు.భారీ తరహ వ్యవసాయ క్షేత్రాలు ప్రభుత్వ ఆధీన సంస్దలఆధీనంలో కాని, కార్పొరెటరి సంస్దల నిర్వహణలో కాని వుండును.
ఆప్రికాలోని కొన్ని ప్రాంతాలలో చిన్న తరహ వ్యవసాయ క్షేత్రాలనుండి సంప్రదాయ పద్ధతిలో నూనెను తీయుదురు.రోజుకు 1-10టన్నుల ఫ్రెష్ఫ్రూట్బంచ్లను ప్రాసెస్చెయ్యగల యంత్రాలను (machinery) ఫ్రూట్ బంచ్ను స్టెరిలైసన్కు డ్రమ్స్టెరిలైజరు, డైజెస్ట్ చెయ్యుటకు, ఫ్రూట్స్నుండి ఆయిల్ఎక్స్ట్రాక్ట్చెయ్యుటకు హైడ్రాలిక్ప్రెస్ (hydraulic press) లను తయారు చెయ్యు పలు సంస్దలు ఆప్రికాలో ఉన్నాయి.ఈ విధంగా కుటీర లేదా లఘు పరిశ్రమ స్దాయిలో ఉత్పత్తి అయ్యిన పామాయిల్ఎర్రగా వుండటం వలన ఈ ఆయిల్ను'రెడ్పామాయిల్'ఆందురు.క్రూడ్ పామాయిల్లో వున్న కెరొటిన్స్ వలన పామాయిల్కు ఎర్ర/ఆరెంజి రంగు వచ్చింది. కెరొటిన్స్ అనేవి 'ప్రొ విటమిన్ A".అందుకే రెడ్పామాయిల్కు కూడా మార్కెటింగ్ ఉంది.
పక్వానికి వచ్చిన పళ్లలో 22-24% వరకు పామాయిల్ వుండును. ఫ్రూట్బంచ్ను మిల్లింగ్ చేసినప్పుడు 19-20% వరకు పామాయిల్ లభిస్తుంది.అయితే సరిగా పక్వానికి (rippen) పళ్లనుండి మాత్రమే తగిన రేషియాలో నూనె దిగుబడి లభిస్తుంది.ఫక్వానికి రాని ఫ్రూట్బంఛ్ను మిల్లో ప్రాసెస్చేసిన నూనె దిగుబడి తగ్గిపోతుంది.బాగా పండిపోయిన, మగ్గిపోయిన లేదా గెలను దింపునప్పుడు పళ్లభాగం దెబ్బతిన్నపళ్లనుండి తీయు నూనెలో ఫ్రీఫ్యాటి ఆమ్లాల (F.F.A.) శాతం ఎక్కువుండి 'రిపైనింగ్" (Refining)చెయ్యునప్పుడు రిపైండ్ ఆయిల్ తక్కువ ఉత్పత్తవును. చెట్టుకు పళ్లగెల (Fresh fruit Bunch)వున్నప్పటి కన్న గెలను చెట్టునుండి వేరు చేసిన తరువాత F.F.A.చాలా వేగంగా పెరుగును.పామాయిల్ పళ్లగెల ఫక్వానికి వచ్చి, కోతకు సిద్ధమైనట్లు గుర్తించుటకు రెండు,మూడు పద్ధతులున్నాయి.కఛ్ఛితమైన పద్ధతి అంటూ ఏదిలేదు. ఆనుభవము మీదే తెలుస్తుంది.గెలనుండి 5-10 పళ్లు వదులుగా అయ్యి, రాలి క్రిందపడిన గెల కోతకు (harvesting)సిద్ధమైనట్లుగా నిర్ణయిస్తారు.అలాగే పళ్ళ రంగులో వచ్చిన తేడాను బట్టికూడ గెల కోతకు వ చ్చినది, లేనిది నిర్ణ యిస్తా రు. పండిన పళ్లగెలను వీలున్నంత త్వరగా చెట్తునుండి కోత కోసి ప్రాసెసింంగ్చేసి ఆయిల్ తీయనిచో,"హైడ్రొలిసిస్" (Hydrolysis) చర్యవలన పళ్లలోని పామాయిల్యొక్క ఫ్రీఫ్యాటి ఆమ్లాల శాతం పెరిగిపోతుంది.అలాగే దెబ్బతిన్న పళ్లనుండి తీయు నూనెలో కూడా F.F.A.% పెరిగి పోతుంది.సరిగా ఫక్వానికి వచ్చిన పళ్లనుండి తీసిన నూనెలో F.F.A.శాతం 1.2-3.0% వరకు వుండును.ఫ్రీఫ్యాటి ఆమ్లాలనగానేమి?.ఆయిల్ అనేది ఫ్యాటి ఆమ్లాల, గ్లిసెరిన్ సమ్మేళనం వలన ఏర్పడును.మూడణువుల (Molecules) ఫ్యాటి ఆమ్లాలు, ఒక అణువు గ్లిసెరిన్ రసాయనిక సమ్మేళనం వలన ఒకాణువు ఆయిల్ మాలిక్యుల్, మూడు నీటి బిందువులు ఏర్పడును. నూనెలో వుండే 'లిపేజ్' (Lipase) అనే ఎంజైమ్, తగిన ఊష్ణొగ్రత, తేమ వున్నప్పుడు, ఆయిల్ను తిరిగి ఫ్యాటి ఆమ్లాలుగా, గ్లిసెరిన్గా వియోగం చెందించును. ఈ విధంగా ఏర్పడిన ఫ్యాటి ఆమ్లాలు, నూనెలో స్వేచ్ఛాయుయస్దితిలో వుండటం వలన 'స్వేఛాయుత ఫ్యాటిఆమ్లాలు' (free fatty acids) (F.F.A.) అంటారు.ఎక్కువ శాతంలో ఫ్రీఫ్యాటి ఆమ్లాలున్న నూనె నేరుగా (Direct) వంట నూనెగా పనికి రాదు.
పళ్ళగెలను కోసెటప్పుడు వీలున్నంత వరకు గెలలోని పళ్ళ ఉపరితల భాగం ఎక్కువ దెబ్బతినకుండగా కోత చెయ్యాలి.దెబ్బతగిలిన, పైపొర నలగిన పళ్లలో'లిపెజ్'చర్య వలన F.F.A.త్వరగా పెరుగుతుంది.కోతకు వచ్చిన తాజా పళ్లగెలలోని పళ్ల గుజ్జులోని నూనెలో F.F.A.:0.3-0.8% వుండును. పళ్ల గెలలను కోతయ్యిన వెంటనే ఆయిల్మిల్కు తరలించి, స్టెరిలైజసన్చేసిన2-3%F.F.A.వున్నఆయిల్ ఉత్పత్తి చెయ్య వచ్చు ను. స్టెరిలైజే సను ఆలస్యమైనను, సరిగా స్తెరిలైజసను చెయ్య కపోయిన, బాగాపండి, రాలి పడిన పళ్లనుండి తీయునూనెలో F.F.A.5% మించి వుండును.ఎక్కువ F.F.A.వున్న ఆయిల్ను రిఫైనింగ్ చెయ్యడం వలన ఎక్కువ శాతం నూనెను ఫ్యాటిఆమ్లాలుగా నష్టపోవల్సివుంది.ఆందుచే తక్కువ ఎఫ్.ఎఫ్.ఎ.వున్న క్రూడ్ పామాయిల్ ఉత్పత్తి అయ్యెలా తగుజాగ్రతలు తీసుకుందురు.పామాయిల్ పళ్లగెలనుంచి నూనెను తీయడం పలు దశలుగా జరుగును.ఆ దశలను దిగువన వివరంగా ఇవ్వడం ఇవ్వడమైనది.
1.పళ్లగెలలకోత (Harvesting or fruit bunch cutting)
2.స్టెరిలైజసను (sterilization)
3.డిబంచింగ్ లేదా ఫ్రూట్ స్ట్రిప్పింగ్ (Debunching or stripping)
4.డైజెసన్ (Digesation)
5.ఫ్రూట్ప్రెసింగ్ (Fruit pressing)
6.ఆయిల్డికెంటింగ్ లేదా క్లారిఫికెసన్ (oil decanting or clarification)
7.ఆయిల్డ్రైయింగ్ (oil drying)
కోతకు సిద్ధమైన పళ్ళ గెలలను గుర్తించి, పళ్ళకు వీలున్నంత వరకు దెబ్బతగలకుండ కోయ్యాలి.పామాయిల్చెట్ల నుండి పండిన గెలలను కోయుటకు/కత్తరించుటకు అనుభవమున్న పనివారిని వినియోగించాలి.గెలలను కోయుటకు ప్రత్యేకమైన పనిముట్లను (Tools) వుపయోగిస్తారు.కోసిన తాజా పళ్ళగెలలను (fresh fruit bunch) వీలున్నంత త్వరగా ఆయిల్మిల్లుకు చేర్చవలెను.
ఆయిల్ను 'హైడ్రొలిసిస్'చర్య వల్ల ఫ్యాటిఆమ్లాలుగా, గ్లిసరిన్ను విడగొట్టే 'లిపేజ్'ఆధిక ఉషోగ్రతలో నిర్వీర్యం (deactivate) అవుతుంది. అందుచే పామాయిల్ పళ్లగెలలను స్టీమ్ద్వారా కుకింగ్ చేసిన, పళ్ళలోని 'లిపేజ్' ను క్రియారహితం చేసి, ఆయిల్లో F.F.A.పెరగకుండ చెయ్యుటను స్టెరిలైజసన్ ఆందురు.స్టెరిలైజసన్ చెయ్యు వెసల్ను స్టెరిలైజరు (steriliser) లేదా స్టెరిలైజన్ రియాక్టరు (sterilization reactor) ఆందురు. ఈ రియాక్టరులు చిన్న ఆయిల్మిల్లో నిలువుగా (vertical, పెద్ద ఆయిల్ మిల్లులో క్షితిజ సమాంతరంగా (Horizontal), వర్తులాకారంగా (cylindrical) వుండును. రియాక్టరును 12-16 మి.మీ. మందమున్న మైల్డ్ స్టీల్ (mild steel) తో చెయ్యబడి, లోపల వైపున 4మి.మీ.మందమున్నS.S.ప్లెట్ లైనింగ్చెయ్యబడి వుండును.వెనుక భాగం మూసివుండి, ముందువైపున ఒక డొరు/మూత (lid) వుండును. మిల్లుకు వచ్చిన తాజా పళ్లగెలను చక్రాలుండి, రైలు పట్టాలపై కదిలే ట్రాలిల వంటి కేజెస్ (cages) నింపి, కేజ్లను రియాక్టరులో వుంచి, రియాక్టరు మూతను గట్టిగా బిగించెదరు. కేజెస్ను ఎమ్.ఎస్.లేదా ఎస్.ఎస్ తో చెయ్యబడి వుండును. కేజెస్ 2-3 టన్నుల పళ్లగెలలు వుంచగల సైజులో వుండును.రియాక్టరులు మిల్కెపాసిటిని బట్టి 3-9 కేజెస్ లను వుంచగల సైజులో వుండును.రియాక్టరు భయాట హీట్లాస్ను తగ్గించుటకై/నిరోధిం చుటకై మినరల్/గ్లాస్వూల్తో ఇన్సులెసన్ చెయ్యబడి వుండును. పామాయిల్ పళ్ల గెలలున్న కేజెస్లను రియాక్టరులో వుంచి ముందు వైపువున్న మూతను గట్టిగా బిగించెదరు.రియాక్టరులోని గాలిని తొలగించెదరు.లేనిచో 1200C డిగ్రీల ఉష్ణోగ్రత వద్ద గాలిలోని ఆక్సిజన్తో ఆయిల్ ఆక్సీకరణ చెందు అవకాశముంది.అందుచే ముండుగా రియాక్టరులోని గాలిని తొలగించి, ఆ తరువాత 2.2-3.0 కే.జి.ల ప్రెజరుతో స్టీం (నీటి ఆవిరి) ను యిచ్చిఫ్రూట్స్ను వేడి చెయ్యుదురు.ఇలా 45-60 నిమిషాలు స్టీమ్ యిచ్చి స్టెరిలైజసను చెయ్యుదురు.ఇలా స్టీము ద్వారా వేడి చెయ్యడం వలన ఫ్రూట్స్లోని'లిపెస్'క్రియ రహితం అగును. మిల్లు కెపాసిటిని బట్టిని ఒక సారి 10-25 టన్నుల వరకు ఫ్రూట్బంచ్ను స్టెరిలైజను చెయ్యునట్లు రియక్టరుల సైజు వుండును. స్టీము కుకింగ్ వలన పళ్ళగుజ్జు లోని తేమ (Moisture) ను ఆవిరిగా మార్చడం వలన కొంతమేరకు ఆయిల్ సెల్స్ విఛ్ఛన్నం కావడంవల్లన నూనె,కణాలనుండి నూనెను సంగ్రహించడం మరింత సులభతరం అవుతుంది.స్టెరిలైజన్పూర్తి అయ్యిన తరువాత, రియాక్టరుకు యిచ్చు స్టీమును ఆపివేసి, రియాక్టరు 'స్టీము వెంట్ వాల్వు' ను ఒపన్ చేసి రియాక్టరులో వున్న స్టీమును బయటకు వదలి వేయుదురు.ఆ తరువాత కేజెస్లను బయటకు తీసి డిబంచింగ్ సెక్షనుకు పంపెదరు.
గెలల నుండి పళ్ళను వేరు చెయ్యు ప్రక్రియను ఫ్రూట్ స్ట్రిప్పింగ్ లేదా డిబంచింగ్ ఆందురు. పళ్ళను గెల మొదలు (calyx) నుండి వేరు చెయ్యుటకు చిన్న మిల్లులలో బీటరుఆర్మ్స్ట్రిప్పరు (beater arm stripper ) ద్వారాను, ఆధునాత మిల్లులలో రోటరి డ్రమ్స్ట్రిప్పరు (rotary drum stripper) ద్వారాను చెయ్యడం జరుగుతుంది.రోటరి డ్రమ్స్ట్రిప్పరు భూసమాంతరంగా, కొంచెంఏటవాలుగా అమర్చబడి వుండును.రోటరి డ్రమ్ చుట్టు పొడవున పామ్పళ్ళు మాత్రమే వెళ్ళెంత ఖాళి వుండెలా లోహ పట్టిలు (steel flats) అమర్చివుండును.లోపల కూడా నిలువు అక్షాంశంగా లోహపట్టిలు వుండును. రోటరి డ్రమ్ తిరుగుచున్నప్పుడు గెలలు పైకి లేచి పడెలా డ్రమ్ లోపలకొన్ని పట్టిలమర్చివుండును.ఈ డ్రమ్ కొంఛెం ఎటవాలుగా వుండును.ఈ రోటరి డ్రమ్తిరుతున్నప్పుడు, పళ్ళగెలలను డ్రమ్లో ఒవర్హెడ్ క్రేన్ సహాయంతో ఫిడ్ చెయ్యుదురు. డ్రమ్నెమ్మదిగా తిరగడం వలన, గెలలు డ్రము లోపల పైకి, క్రిందికి కదలటం వలన, పళ్ళు గెలనుండి వేరుపడి, లోహపట్టిల ఖాళిలనుండి క్రిందికిజారి, హపరులో (hopper) పడును. హపరులో కలెక్ట్అయ్యిన పళ్లు కన్వెయరు (conveyor) ద్వారా డైజెస్టెరు విభాగానికి వెళ్ళును. రోటరి డ్రమ్రెండో చివరకు చేరిన ఖాళి గెలలను బాయిలరు (Boiler) కు పంపెదరు.అక్కడ ఈ గెలను ఎండ బెట్టి, గెలలోని తేమ శాతం తగ్గిన పిమ్మట, బాయిలరులో ఇంధనం (fuel) గా నుపయోగిస్తారు.
ఫ్రూట్స్ట్రిప్పరులో గెలలనుండి వేరు కాబడిన పళ్లను డైజెస్టరుకు పంపెదరు.ఇది నిలువుగా వుండి, లోపల మధ్యలో తిరుగు అజిటెటరు (agitator) వుండి పళ్లను కలియతిప్పును. డైజెస్టెరులో పళ్లను 90-1100C డిగ్రిల సెంటిగ్రెడ్ వరకు జాకెట్, ఒపన్స్టీము ద్వారా వేడిచేసి కుకింగ్ చెయ్యుదురు.డైజెస్టరులో అజిటెటరువలన పళ్ళు మెత్తగా నలగగొట్టబదును.గుజ్జు, కెర్నల్ వేరు పడును.పల్ప్లోని నూనె కణాలు విఛ్ఛేధింపబడతాయి.
"డైజెస్టరు": వీటి కెపాసిటి 5-15 టన్నులు/గంటకు ఉత్పత్తి సామర్ద్యం వుండును.ఇవి నిలువుగా స్తూపాకారం (vertically cylindrical) గా వుండును.డైజెస్ట్రు షెల్ (shell) 10-12 మి.మీ. మందమున్న M.S.ప్లేట్ తో చెయ్యుదురు.లోపల 6-9 మి.మీ.మందమున్న కార్బను స్టీల్ లైనింగ్ వుండును.ఈ కార్బను స్టిల్ప్లేట్ లైనింగ్, డైజెస్టరు షెల్ప్లెట్ త్వరగా అరిగిపోకుండగా నిలువరించును. డైజెస్టరులో, దాని ప్రాసెసింగ్ కెపాసిటిని బట్టి, 1నుండి 4 కంపార్టుమెంట్స్ (లేదా చాంబరుస్) వుండును. కొన్ని డైజెస్టరులకు జాకెట్హీటింగ్ సదుపాయం వుండును. డైజెస్టరులో మధ్యగా, నిలువుగా అజిటెటరు షాప్టువుండి, దానిలి స్విపింగ్ ఆర్మ్స్ (sweeping arms) అమర్చబడి వుండును.ఫ్రూట్స్ఒక చాంబరులో కుకింగ్ అయ్యిన తరువాత మరో చాంబరుకు వెళ్ళెలా అమరిక వుండును.క్రింది, చివరి చాంబరులో కుకింగ్అయ్యిన ఫ్రూట్స్ స్రూప్రెస్ (screw press) కు వెళ్ళును. 1.3మీ. వ్యాసం, 4మీ.ఎత్తు వున్న డైజెస్టరులో13టన్నుల ఫ్రూట్స్ను కుకింగ్ చెయ్యవచ్చును.అజిటెటరురోటెసన్ భ్రమణాలు 20-25/నిమిషానికి,,30H.P మోటారు అవసరం.తక్కువ కెపాసిటి డైజెస్టరులో ఒక చాంబరు మాత్రమే వుండును.డైజెస్టరులోని స్వీపింగ్ ఆర్మ్స్అమరిక పళ్లను బాగా కలియ తిప్పెలా 35-40 డిగ్రీల కోణంలో బిగించెదరు. హేట్రెడియొసన్ వలన లాస్అవ్వకుండ షెల్బయట మినరల్/రాక్వూల్తో ఇన్సులెసను చెయ్యుదురు.
డైజెస్టరులో కుకింగ్ అయిన పళ్లను స్క్రూప్రెస్ కు పంపించెదరు. ఈ స్క్రూప్రెస్ చూడటానికి, నూనె గింజలనుండి నూనెను తీయు ఎక్స్పెల్లరును పోలి వుండును. స్క్రూప్రెస్కు నిరంతరం (contineously) ఫ్రూట్స్ ఫిడింగ్ చెయ్యుదురు. స్క్రూప్రెస్లో క్షితిజ సమాంతరంగా, వర్తులాకారంగా వున్న బారెల్ (barrel) వుండి, చిన్న ఖాలీవుండెలా స్టీలు పట్టిలు బిగించబడివుండును. ఈ బారెల్ రెండు సమభాగాలుగా వుండి బోల్టులతో దగ్గరికి చేర్చిబిగింపబడి వుండును. బారెల్ మధ్యలో హరిజంటల్గా ఒక వర్మ్షాప్ట్ వుండి దానికి మరల వంటి వర్మ్స్ (warms) వుండును. ఈ వర్మ్స్ ఫీడింగ్ హపరువద్ద చిన్నవిగా వుండి డిచార్జ్ వైపునకు వెళ్లే కొలది పెద్దవిగా వుండును. బారెల్లో షాప్టు తిరుచున్నప్పుడు ఈ వర్మ్స్ గుండా పామాయిల్ ఫ్రూట్స్ మెటెరియల్ వెళ్లుచున్నప్పుడు ఎక్కువ వత్తిడితో దగ్గరికి నొక్కబడి, పళ్లలోని నూనె, బారెల్ కున్న పట్టిల ఖాళిల గుండ బయటకు వచ్చును. బారెల్ పట్టీల ఖాళిగుండ నూనెతో పాటు పళ్లలోని నీరు నూనెతో కలసి ద్రవరూపంలో బయటకు వచ్చును. స్క్రూప్రెస్కు ఒక వైపునుండి డైజెస్ట్ చేసిన పామాయిల్ ఫ్రూట్స్ను ఫిడింగ్ యివ్వగా రెండో వైపు చివర నుండి, నూనెతీసిన ఫ్రూట్పల్ప్ ఫైబరు,, కెర్నల్నట్స్ (kernel nuts) కేకుగా బయటకు వచ్చును. ఈ స్క్రూప్రెస్ల ఉత్పత్తి సామర్ద్యం1-18 టన్నులు గంటకు వుండును.స్క్రూప్రెస్ నుండి బయటకు వచ్చు ఫైబరులో 5% వరకు నూనె మిగిలి వుండును. స్క్రూ ప్రెస్లో పిక్కలు (kernel nuts) ఎక్కువగా నలిగి పగిలి పోకుండచూడాలి.నట్స్ ఎక్కువ శాతంలో పగిలిన నట్స్లోని కెర్నల్ ఆయిల్, పామాయిల్లో కలిసిపొయ్యే అవకాశం ఉంది. ఎక్కువ ఉత్పత్తి సమర్ద్యంకై రెండు వర్మ్షాప్టు లున్న స్క్రూప్రెస్లను వుపయోగిస్తారు. స్క్రూప్రెస్ నుండి రెండు రకాల ఉత్పత్తులు వచ్చును. ఒకటి ద్రవరూపంలో వున్న నూనె, నీటి మిశ్రమం, రెందు ఘనరూపంలో వున్నపీచు (fibre), ఇసుక (sand), పిక్కలు (nuts). ద్రవభాగంలో 66% నూనె, 24% నీరు, 10% నూనెకాని యితర మలినాలు (impurities) వుండును.
స్క్రూప్రెస్ నుండి వచ్చు క్రూడ్ పామాయిల్ నుండి మొదటి దశలో వైబ్రెటరి స్క్రినరు (vibrator screener) నుపయోగించి క్రూడాయిల్లోని పీచు, ఇసుక, పిక్కలను వేరు చేస్తారు.మలి దశలో నిరంతర తేర్చు (continuous settling) టాంకులో నీరు, మలినాలను పామాయిల్ నుండి వేరు చేస్తారు.పామాయిల్, నీరు భిన్నమైన సాంద్రతలు (density) కలిగి వుండటం వలన సెటిలింగ్టాంకులో పైభాగంలో పామాయిల్, అడుగుభాగంలో నీరు, మలినాలు చేరును.త్వరగా సెటిల్ అవ్వటానికి అదనంగా కొంతనీరును చేర్చెదరు. సెటిలింగ్ టాంకులోని ఆయిల్ మిశ్రమాన్ని 85-870C డిగ్రిల వరకు వేడిచెయ్యడం వలన కూడా ఆయిల్ త్వరితంగా సెటిల్ ఆగును. క్లారిఫికెసన్ చెయ్యవలసిన క్రూడ్పామాయిల్ ను వరుస క్రమంలో వున్న సెటిలింగ్ టాంకులకు ఒకదానినుండి మరియొక దానికి పంపించుచు సెటిలింగ్ చేస్తారు. చివరిటాంకునకు ఆయిల్ చేరెటప్పటికి ఆయిల్లో తేమ శాతం 0.5%కు తగ్గిపోవును.
క్రూడ్పామాయిల్ నుండి నీటిని, మలినాలను తొలగించుటకు సేటిలింగ్ టాంకులలో తేర్చడం ద్వారానే కాకుండగా, 'సెంట్రిఫ్యూజ్'నుపయోగించి కూడా క్లారిఫికెసన్ చేస్తారు. స్లెడ్జ్సెంట్రిఫ్యుజ్ (sludge centrifuge),, 3-పెస్డెకెంటరు సెంట్రిఫ్యుజ్ (3-phase decanting centrifuge) లనుపయోగించి నితంతరాయంగా (continuously ) క్రూడ్పామాయిల్నుండి ఫైబరు, నీరు, మలినాలను తొలగించెదరు. సెంట్రిఫ్యుస్, డెకెంటరుల నుపయోగించడం వలన అయిల్ క్లారిఫికెసన్ చాలా తక్కువ సమయంలో ఎక్కువ పరిమాణంలో (quantity) నూనెను డెకెంటంగ్ చెయ్యవచ్చును.
"సెంట్రిఫ్యుజ్":డెకెంటింగ్ సెంట్రిఫ్యూజ్లో సెంట్రిఫ్యూజ్బౌల్, గొట్టంలాపొడవుగా (tubular) వుండి ఒకచివర శంకువు (cone) ఆకారంలో వుండును. ఈ బౌల్సెంట్రిఫ్యుజ్లో హరిజొంటల్గా బిగింపబడి వుండును. బౌల్కు మూడు ఔట్లెట్ (outlets) వుండును. ఒక అవుట్లెట్నుండి ఫైబరుతోకూడిన ఘనపదార్థాలు, రెండోఅవుట్లెట్నుండిఎక్కువ సాంద్రత వున్ననీరు, ద్రవ మలినాలు (liquid impurities, మూడో అవుట్లెట్నుండి క్లారిఫై అయిన పామాయిల్వచ్చును.బౌల్యొక్క 'కోన్'వద్దనుండి ఫైబరు, సాలిడ్ మలినాలు, బౌల్మధ్య దిగువ భాగంనుండి ఎక్కువ సాంద్రత వున్న నీరు, ద్రవ మలినాలు, బౌల్ యొక్క వెడల్పాటి భాగం నుండి క్లారిఫై అయిన పామాయిల్ వచ్చును.బౌల్ సెంట్రిఫ్యుగల్ ఫొర్స్ ఆధారంగా పనిచెయ్యును. సెంట్రిఫ్యుగల్ ఫొర్స్ వలన హేవి పార్టికల్ద్ బౌల్ యొక్క లోపలి వెలుపలి ఉపరితలంవైపు, తక్కువ సాంద్రత వున్న అయిల్, బౌల్ యొక్క సెంటరుభాగం (బౌల్కేంద్రియ భాగం) వైపుగా కదలును.బౌల్యొక్క అవుట్లెట్వాల్వులను సరియైన, కావల్సినరీతిలో నియంత్రించడం (valve control) ఆయిల్ క్లారిఫికెసన్ చేస్తారు. వాస్ఫలియ (wastfalia) వారు త్రీపేజ్ డెకెంటరులను తయారు చెయ్యుచున్నారు.
క్లారిఫికెసన్ చేసిన క్రూడ్పామాయిల్లో 1-0.5% వరకు తేమ (moisture, కొద్ది శాతంలో గమ్స్ (gums) వుండును.గమ్స్ను పాస్పాటైడ్స్ (phosphatides) అనికూడా అంటారు. క్రూడ్పామాయిల్ లోని ఈ తేమను తొలగించనిచో, గమ్స్తేమతో కలసి నూనెలో కరుగని పదార్థం (oil insolubles) లుగా టాంకుల అడుగున చేరిసెటిల్ అగును. ఈ విధంగా సెటిల్ అయ్యిన దాన్ని 'ఫూట్స్' (foots) అంటారు. క్రూడ్పామాయిల్ లోని తేమ శాతాన్ని 0.1-0.2% వరకు తగ్గించడం వుత్తమం.ఆయిల్లోని తేమను రెండువిధాలుగా తగ్గించవచ్చును. ఒకటి ఆయిల్ను మాములు ఉష్ణోగ్రత వద్ద 100-1050C సెంటిగ్రెడ్ డిగ్రిల వరకు వేడి చేసి నీటిని తొలగించడం (నీటి మరుగు ఉష్ణోగ్రత 100 °C) .కాని ఇలా వాతావరణ ఉష్ణోగ్రత వద్ద ఆయిల్ను వేడి చేసినచో, గాలిలోని ఆక్సిజనుతో అయిల్ ఆక్సీకరణ (oxidation) చెందు అవకాశం ఎక్కువ.ఆక్సీకరణ చెందిన నూనెను రిపైన్ చేసినప్పుడు ఆయిల్ కలరు అనుకున్నంతస్దాయిలో తగ్గదు.అందుచే రెండొ విధానంలో, వ్యాక్యుంలో ఆయిల్ను 80-850C డిగ్రిల వరకు వేడి చేసి మాయిచ్చరును తొలగించెదరు.
ముడి పామాయిల్ (crude palm oil) పసుపు లేదా ఆరెంజి రంగులో వుంటుంది.దీనికి కారణం పామాయిల్లో వున్న కెరొటెన్లు.ఇవీ పామాయిల్లో 1000ppm వరకు వుండును.ముడి పామాయిల్ద్రవ, ఘన మధ్యస్ద రూపంలో వుండును.తక్కువ ఉష్ణోగ్రత వద్ద పామాయిల్ త్వరగా గడ్దకట్టుతుంది.
పామాయిల్లో ట్రైగ్లిసెరైడ్స్తో పాటుఈ దిగువ పెర్కొన్న పదార్థాలు వుండును.
పామాయిల్లో వుండు ఫ్యాటి ఆసిడులు.
సంతృప్త ఫ్యాటి ఆమ్లాలు (అందాజుగా)
అసంతృప్త ఫ్యాటి ఆమ్లాలు (అందాజుగా)
వీటినే పాస్పోలిపిడులు అనికూడా ఆంటారు. పాస్పొలిపిడ్స్ నూనెలలో, ఆయిల్ కేకులలో వుండగా, పాస్పోలిపిడ్స్ జీవకణాలపొరలలో (cell membrane) వుండును. గ్లిసరొల్లేదా పాలి హైడ్రొక్షి ఆల్కహల్తో ఫ్యాటి ఆమ్లాలు, పాస్పర్, నైట్రొజన్ సమ్మేళనపదార్థం (nitrogen compound) లు సంయోగం చెందటం వలన పాస్పటైడులు ఏర్పడును. గ్లిసరిన్ లోని రెండు-OH గ్రూపులతో రెండు ఫ్యాటి ఆమ్లాలు, మూడో -OH గ్రూపుతో పాస్పర్, నత్రజని యుత సంయోగ పదార్థములు సంయోగం చెందటం వలన పాస్పాటైడులు ఏర్పడును.నత్రజని సంయోగ పదార్హాలు సాధారణంగా కొలిన్ (choline, బెటైన్ (betain, ఇథనొలైమైన్ (ethaolamine) అయ్యి వుండును.ముడి నూనెలలో ఆయిల్ను బట్టి 1-3% వరకు వుండును. కాని పామాయిల్లో 0.2-0.5% మాత్రమే వుండును.
వీటినే కెరొటెనులు అనికూడా అంటారు.ఇవి బహు ద్విబంధాలున్న హైడ్రొ కార్బనులు కరొటెనుల వలననే నూనెలకు ఆరెంజి, పసుపురంగు ఏర్పడును.అల్పా, గామా కరొటెనులు విటమిన్ ఆక్టివిటి కలిగి ఉన్నాయి. కరొటెనులను'ప్రొ విటమిన్A'అని పిలుస్తారు.ఇవి జీవక్రియలో విటమిన్'A'గా మారును.వీటి ఫార్ములా: CnHx.కరొటెనుల హైడ్రొకార్బను గొలుసు చివర, హైడ్రొకార్బను వలయాలు వుండును. కరొటెనులు అధిక ఉష్ణోగ్రత (elevated temperature) వద్ద వునికిని కొల్పొవును, వివర్ణంగా మారును. ముడిపామాయిల్లో కరొటెన్లు 1000ppm వరకు లభించును.కాని పామాయిల్ను రెఫైండ్చేసి నప్పుడు ఇవి నశించిపోవును.
Elaeis (from Greek 'oil') is a genus of palms containing two species, called oil palms. They are used in commercial agriculture in the production of palm oil. The African oil palm E. guineensis (from Guinea) is the principal source of palm oil. It is native to west and southwest Africa, occurring between Angola and Gambia. The American oil palm E. oleifera (from Latin oleifer 'oil-producing')[2] is native to tropical Central and South America,[3] and is used locally for oil production.
Mature palms are single-stemmed, and can grow well over 20 m (66 ft) tall. The leaves are pinnate, and reach between 3–5 m (10–16 ft) long. The flowers are produced in dense clusters; each individual flower is small, with three sepals and three petals.
The palm fruit is reddish, about the size of a large plum, and grows in large bunches. Each fruit is made up of an oily, fleshy outer layer (the pericarp), with a single seed (the palm kernel), also rich in oil.
The two species, E. guineensis and E. oleifera can produce fertile hybrids. The genome of E. guineensis has been sequenced, which has important implications for breeding improved strains of the crop plants.[4]
Since palm oil contains more saturated fats than oils made from canola, corn, linseed, soybeans, safflower, and sunflowers, it can withstand extreme deep-frying heat and resists oxidation.[5] It contains no trans fat, and its use in food has increased as food-labelling laws have changed to specify trans fat content. Oil from Elaeis guineensis is also used as biofuel.
Human use of oil palms may date back to about 5,000 years in coastal west Africa. Palm oil was also discovered in the late 19th century by archaeologists in a tomb at Abydos dating back to 3000 BCE.[6] It is thought that Arab traders brought the oil palm to Egypt.
Elaeis guineensis is now extensively cultivated in tropical countries outside Africa, particularly Malaysia and Indonesia which together produce most of the world supply.
Elaeis was found to be a cheap source of nanofiber by Fahma et al 2010. It is especially suited to production in Indonesia where cellulosic waste is already an abundant byproduct.[7]
Palm oil is typically considered the most controversial of the cooking oils – for political, health, and environmental reasons.[8] Palm oil plantations are under increasing scrutiny for social and environmental harm, particularly because rainforests with high biodiversity are destroyed, greenhouse gas output is increased, and because people are displaced by palm-oil enterprises and traditional livelihoods are negatively impacted. Especially in Indonesia, there is also growing pressure for palm oil producers to prove that they are not harming rare animals in the cultivation process.[9]
In 2018 a Christmas TV advertisement by UK supermarket chain Iceland Foods Ltd, produced by Greenpeace, was banned by the UK advertising watchdog Clearcast,[10] as it was deemed too political. This was an animated short, starring a fictional orangutan named Rang-tan produced to raise awareness of the environmental impact of the production of palm oil, and the dangers orangutans face as a result. Iceland Foods had committed to banning palm oil from its own-brand products by the end of 2018.[11]
Almost all wildlife declines in both diversity and abundance in oil palm plantations.[12]
Elaeis (from Greek 'oil') is a genus of palms containing two species, called oil palms. They are used in commercial agriculture in the production of palm oil. The African oil palm E. guineensis (from Guinea) is the principal source of palm oil. It is native to west and southwest Africa, occurring between Angola and Gambia. The American oil palm E. oleifera (from Latin oleifer 'oil-producing') is native to tropical Central and South America, and is used locally for oil production.
Elaeis es un género de palmas que comprende tres especies de palma aceitera: la palma africana (Elaeis guineensis), el nolí o palma americana nolí (Elaeis oleifera) y el corozo colorado (Elaeis odora). Están consideradas como plantas monoicas de troncos solitarios, hojas pinnadas con peciolos ligeramente espinosos, foliolos insertados irregularmente dando un aspecto plumoso, las flores masculinas con 6 estambres y fruto ovoide. Anteriormente se consideraron una sola especie, luego tres géneros diferentes, y actualmente del mismo género, pero de especies diferentes que son sexualmente compatibles.
E. guineensis, es originaria de África occidental, de ella ya se obtenía aceite hace cinco milenios, especialmente en la Guinea Occidental. De allí pasa a América introducida después de los viajes de Colón, y en épocas más recientes fue introducida a Asia desde América. Su cultivo es de gran importancia económica, provee la mayor cantidad de aceite de palma y sus derivados a nivel mundial.
E. oleifera, es americana, considerada como amazónica, aunque algunos autores, la consideran común en toda de la América tropical. Su cultivo es de importancia económica hasta hace muy poco tiempo, en América tropical, es de anotar que estuvo a punto de extinguirse en grandes áreas del continente americano.
E. odora, es también americano, propio de las selvas húmedas tropicales, pero anteriormente, no es muy conocido, aunque es muy promisorio.
El cruce entre las E. guineensis x E. oleifera, produce una población híbrida con ventajas agronómicas, al mejorar los cultivos frente a plagas, enfermedades y condiciones físicas.
Las tres se desarrollan en climas tropicales cálidos lluviosos (selva lluviosa tropical), como cultivo requieren del mismo manejo (ver Cultivo de la palma de aceite).
La Palma Africana fue introducida a Sumatra y Malasia hacia 1900 y muchas de las más grandes plantaciones están en esa área. Malasia es el mayor productor con el 51% de la producción mundial. La destrucción de la selva en Malasia e Indonesia para plantar palma aceitera ha provocado crisis ambientales en la región, como la registrada en 1998 cuando una densa y extensa nube de humo cubrió importantes áreas de los dos países.
La promoción de las actuales plantaciones a gran escala tiene por objetivo central la extracción del aceite de palma (a partir de la parte carnosa de su fruto) y del aceite de palmiste (obtenido de la semilla). También Tailandia, Nigeria, Bolivia, Ecuador y Colombia están incrementando las siembras.
Las semillas se plantan en viveros y luego las plántulas son trasplantadas. Las plantaciones de palma comienzan a producir frutos a los 4-5 años de implantadas -mediante el uso de variedades seleccionadas y clonadas- y alcanzan su mayor producción entre los 20 y 30 años, luego de lo cual declinan y dejan de ser rentables, especialmente por la altura a la que se encuentran los frutos. Los racimos, que pesan unos 15-25 kg, están conformados por unos 1.000 a 4.000 frutos de forma ovalada, de 3 a 5 cm de largo.
Una vez cosechados, la parte carnosa de los frutos es transformada mediante diversos procesos en aceite, en tanto que de la nuez se extrae el aceite de palmiste. El proceso de fraccionamiento del aceite crudo resulta en dos productos diferentes:
La estearina (sólida a temperatura ambiente) es destinada casi exclusivamente a usos industriales, tales como cosméticos, jabones, detergentes, velas, grasas lubricantes), en tanto que la oleína (líquida a temperatura ambiente), es utilizada exclusivamente como comestible (aceite para cocinar, margarinas, cremas, confitería).
Cada hectárea de palma aceitera, produce 10 toneladas anuales de frutos de los cuales se extraen 3 mil kg de aceite de palma y 750 kg de aceite de palmiste. Existen proyectos para producir masivamente combustible biodisel a partir del aceite de palma.
El aceite de palma contiene 49% de grasa saturada, 40% de grasa monoinsaturada y 10% de grasa poliinsaturada y además vitamina K y Magnesio. El derivado de la especie americana E. oleifera se caracteriza por contener mayor concentración de ácido oleico y linoleico así como menor concentración de ácido palmítico y otros saturados.
Elaeis es un género de palmas que comprende tres especies de palma aceitera: la palma africana (Elaeis guineensis), el nolí o palma americana nolí (Elaeis oleifera) y el corozo colorado (Elaeis odora). Están consideradas como plantas monoicas de troncos solitarios, hojas pinnadas con peciolos ligeramente espinosos, foliolos insertados irregularmente dando un aspecto plumoso, las flores masculinas con 6 estambres y fruto ovoide. Anteriormente se consideraron una sola especie, luego tres géneros diferentes, y actualmente del mismo género, pero de especies diferentes que son sexualmente compatibles.
Elaeis est un genre de palmiers (famille des Arécacées).
Ce genre , partage sa sous-tribu avec un autre genre "Barcella";
Selon ITIS (29 décembre 2013)[2] :
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (29 décembre 2013)[3] :
Selon NCBI (29 décembre 2013)[4] :
Selon The Plant List (29 décembre 2013)[5] :
Wolijowa palma (Elaeis) je ród ze swójby palmowych rostlinow (Arecaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Elaeis (dari bahasa Yunani, artinya "minyak") adalah genus dari Arecaceae yang memiliki dua spesies, yang disebut sebagai kelapa sawit. Tumbuhan ini digunakan untuk usaha pertanian komersial dalam produksi minyak sawit. Kelapa sawit Afrika Elaeis guineensis (nama spesies guineensis mengacu pada negara asalnya) adalah sumber utama minyak kelapa sawit. Kelapa sawit Amerika, Elaeis oleifera (dari bahasa Latin oleifer, artinya "penghasil minyak")[1] adalah tanaman asli Amerika Selatan dan Tengah tropis,[2] dan digunakan secara lokal untuk produksi minyak.
Kelapa sawit merupakan tumbuhan industri sebagai bahan baku penghasil minyak masak, minyak industri, maupun bahan bakar. Kelapa sawit ini memiliki peranan yang penting dalam industri minyak yaitu dapat menggantikan kelapa sebagai sumber bahan bakunya. Perkebunannya menghasilkan keuntungan besar sehingga banyak hutan dan perkebunan lama dikonversi menjadi perkebunan kelapa sawit. Indonesia adalah penghasil minyak kelapa sawit terbesar di dunia. Di Indonesia penyebarannya di daerah Aceh, pantai timur Sumatra, Jawa, Kalimantan, dan Sulawesi. Terdapat beberapa spesies kelapa sawit yaitu E. guineensis Jacq., E. oleifera, dan E. odora. Varietas atau tipe kelapa sawit digolongkan berdasarkan dua karakteristik yaitu ketebalan endokarp dan warna buah. Berdsarkn ketebalan endokarpnya, kelapa sawit digolongkan menjadi tiga varietas yaitu Dura, Pisifera, dan Tenera, sedangkan menurut warna buahnya, kelapa sawit digolongkan menjadi tiga varietas yaitu Nigrescens, Virescens, dan Albescens. Secara umum, kelapa sawit terdiri atas beberapa bagian yaitu akar, batang, daun, bunga dan buah. Bagian dari kelapa sawit yang dilolah menjadi minyak adalah buah.[3]
Arecaceae dewasa bertangkai tunggal, dan dapat tumbuh dengan ketinggian lebih dari 20 m (66 ft). Daunnya menyirip, dan panjang mencapai antara 3–5 m (10–16 ft). Bunganya diproduksi dalam bentuk padat; masing-masing bunga kecil, dengan tiga sepal dan tiga kelopak.
Buahnya berwarna kemerahan, seukuran plum besar, dan tumbuh dalam tandan besar. Setiap buah terdiri dari lapisan luar yang mengandung minyak (perikarp), dengan biji tunggal (inti sawit), juga kaya akan minyak.
Kelapa sawit berbentuk pohon. Tingginya dapat mencapai 24 meter. Akar serabut tanaman kelapa sawit mengarah ke bawah dan samping. Selain itu juga terdapat beberapa akar napas yang tumbuh mengarah ke samping atas untuk mendapatkan tambahan aerasi.
Seperti jenis palma lainnya, daunnya tersusun majemuk menyirip. Daun berwarna hijau tua dan pelepah berwarna sedikit lebih muda. Penampilannya agak mirip dengan tanaman salak, hanya saja dengan duri yang tidak terlalu keras dan tajam. Batang tanaman diselimuti bekas pelepah hingga umur 12 tahun. Setelah umur 12 tahun pelapah yang mengering akan terlepas sehingga penampilan menjadi mirip dengan kelapa.
Bunga jantan dan betina terpisah namun berada pada satu pohon (monoecious diclin) dan memiliki waktu pematangan berbeda sehingga sangat jarang terjadi penyerbukan sendiri. Bunga jantan memiliki bentuk lancip dan panjang sementara bunga betina terlihat lebih besar dan mekar.
Tanaman sawit dengan tipe cangkang pisifera bersifat female steril sehingga sangat jarang menghasilkan tandan buah dan dalam produksi benih unggul digunakan sebagai tetua jantan.
Buah sawit mempunyai warna bervariasi dari hitam, ungu, hingga merah tergantung bibit yang digunakan. Buah bergerombol dalam tandan yang muncul dari tiap pelapah. Minyak dihasilkan oleh buah. Kandungan minyak bertambah sesuai kematangan buah. Setelah melewati fase matang, kandungan asam lemak bebas (FFA, free fatty acid) akan meningkat dan buah akan rontok dengan sendirinya.
Buah terdiri dari tiga lapisan:
Inti sawit (kernel, yang sebetulnya adalah biji) merupakan endosperma dan embrio dengan kandungan minyak inti berkualitas tinggi.
Kelapa sawit berkembang biak dengan cara generatif. Buah sawit matang pada kondisi tertentu embrionya akan berkecambah menghasilkan tunas (plumula) dan bakal akar (radikula).
Habitat aslinya adalah daerah semak belukar. Sawit dapat tumbuh dengan baik di daerah tropis (15° LU - 15° LS)
Kedua spesies, E. guineensis dan E. oleifera dapat menghasilkan hibrida subur. Genom E. guineensis telah diurutkan, yang memiliki implikasi penting untuk membiakkan tanaman yang lebih baik.[4]
Gambar Nama Nama umum Penyebaran
Elaeis guineensis Jacq. Kelapa sawit Afrika atau lemak macaw Afrika barat dan barat daya, khususnya antara wilayah Angola dan Gambia 
Elaeis oleifera (Kunth) Cortés Kelapa sawit Amerika Amerika Selatan dan Tengah dari Honduras ke Brasil bagian utara Karena minyak kelapa sawit mengandung lebih banyak lemak jenuh daripada minyak yang terbuat dari kanola, jagung, biji rami, kacang kedelai, safflower, dan bunga matahari, minyak kelapa sawit dapat tahan terhadap panas yang ekstrem dan tahan terhadap oksidasi.[5] Ini tidak mengandung lemak trans, dan penggunaannya dalam makanan telah meningkat sebagai hukum pelabelan makanan dan telah mengubah dalam penentuan kandungan lemak trans. Minyak dari Elaeis guineensis juga digunakan sebagai biofuel.
Penggunaan minyak kelapa sawit oleh manusia telah dilakukan sekitar 5.000 tahun yang lalu di pesisir barat Afrika. Minyak kelapa sawit juga ditemukan pada akhir abad ke-19 oleh para arkeolog di sebuah makam di Abydos yang berasal dari 3000 SM.[6] Diperkirakan pedagang Arab membawa kelapa sawit ke Mesir.[7]
Elaeis guineensis sekarang banyak dibudidayakan di negara-negara tropis di luar Afrika, khususnya Malaysia dan Indonesia yang bersama-sama menghasilkan minyak kelapa sawit dan menjadi pemasok besar dunia.
Kelapa sawit yang dibudidayakan terdiri dari dua spesies: E. guineensis dan E. oleifera. Spesies pertama yang terluas dibudidayakan orang. Dari kedua spesies kelapa sawit ini memiliki keunggulan masing-masing. E. guineensis memiliki produksi yang sangat tinggi dan E. oleifera memiliki tinggi tanaman yang rendah. Banyak orang sedang menyilangkan kedua spesies ini untuk mendapatkan spesies yang tinggi produksi dan mudah dipanen. E. oleifera sekarang mulai dibudidayakan pula untuk menambah keanekaragaman sumber daya genetik.
Penangkar seringkali melihat spesies kelapa sawit berdasarkan ketebalan cangkang, yang terdiri dari
Dura merupakan sawit yang buahnya memiliki cangkang tebal sehingga dianggap memperpendek umur mesin pengolah namun biasanya, tandan buahnya berukuran besar dan kandungan minyak per tandannya berkisar 18%. Pisifera buahnya tidak memiliki cangkang, sehingga tidak memiliki inti (kernel) yang menghasilkan minyak ekonomis dan bunga betinanya steril sehingga sangat jarang menghasilkan buah. Tenera adalah persilangan antara induk Dura dan jantan Pisifera. Jenis ini dianggap bibit unggul sebab melengkapi kekurangan masing-masing induk dengan sifat cangkang buah tipis namun bunga betinanya tetap fertil. Beberapa tenera unggul memiliki persentase daging per buahnya mencapai 90% dan kandungan minyak per tandannya dapat mencapai 28%.
Untuk pembibitan massal, sekarang digunakan teknik kultur jaringan.
Kelapa sawit biasa ditemukan di daerah semak belukar dengan berbagai jenis tipe tanah seperti podzolik, latosol, hidromorfik kelabu, alluvial atau regosol, tanah gambut saprik, dataran pantai dan muara sungai. Jenis tanah tersebut mempengaruhi tingkat produksi kelapa sawit, dimana produktivitas kelapa sawit yang ditumbuhkan di tanah podzolik lebih tinggi dibandingkan ditumbuhkan di tanah berpasir dan gambut. Kelapa sawit kurang optimal jika ditumbuhkan di Pulau Jawa karena jenis tanahnya yang kurang sesuai dengan jenis tanah yang mendukung pertumbuhan kelapa sawit. Temperatur optimal untuk pertumbuhan kelapa sawit adalah 24-28 °C dengan ketinggian 1-500 mdpl dan tingkat kelembaban 80-90%. Kecepatan angin yang optimal adalah 5-6 km/jam, dimana kecepatan angin akan membantu proses penyerbukan bunga kelapa sawit. Kelapa sawit membutuhkan curah hujan yang sangat tinggi yaitu sekitar 1500-4000 mm per tahun. Tingkat curah hujan mempengaruhi jumlah pelepah yang dihasilkan oleh kelapa sawit. Pola curah hujan tahunan memengaruhi perilaku pembungaan dan produksi buah sawit. Kebutuhan penyinaran kelapa sawit berada pada rentang normal yaitu 5-7 jam/hari, sehingga dalam perkebunan kelapa sawit jarak tanam dibuat dengan ukuran 9x9 meter agar setiap tumbuhan mendapatkan cukup cahaya. [8][9]
Minyak sawit biasanya dianggap sebagai minyak goreng yang paling kontroversial - untuk alasan kesehatan dan lingkungan.[10] Perkebunan kelapa sawit berada di bawah pengawasan ketat terhadap kerusakan sosial dan lingkungan, terutama karena hutan hujan dengan keanekaragaman hayati tinggi dihancurkan, pengaruh gas rumah kaca meningkat, dan pekerja buruh lokal terlantar oleh perusahaan minyak kelapa sawit yang tidak bermoral dan mata pencaharian tradisional terkena dampak negatif. Khususnya di Indonesia, ada juga tekanan yang semakin besar bagi produsen minyak kelapa untuk membuktikan bahwa mereka tidak membahayakan hewan langka dalam proses pembudidayaan.[11]
Pada tahun 2018, iklan TV Natal oleh jaringan supermarket Islandia, diproduksi oleh Greenpeace, dilarang oleh pengawas iklan UK Clearcast.[12] Islandia telah berkomitmen untuk melarang minyak sawit dari produk mereknya sendiri pada akhir 2018.[13]
Biji kelapa sawit tidak berkecambah secara cepat karena adanya sifat dormansi. Batang kelapa sawit memiliki kecepatan tumbuh sekitar 35-75 cm per tahunnya. Untuk meningkatkan kecepatan produksi, maka dilakukan beberapa inovasi. Metode pertama yang dilakukan adalah pengecambahan biji kelapa sawit. Hal ini dilakukan untuk menghilangkan dormansi benih dan meningatkan persentasi daya kecambah. Metode kedua adalah pemupukan. Pupuk yang dapat ditambahan dapat berupa pupuk organik maupun anorganik. Pupuk organik dimanfaatkan dalam memperbaiki struktur tanah dan memberikan pasokan zat hara bagi tanaman. Pupuk anorganik yang biasa ditambahkan adalah pupuk NPK. Efektivitas pemupukan akan tinggi jika pupuk diberikan dalam dosis yang rendah secara kontinu.[9] Metode ketiga adalah pengendalian gulma. Pengendalian gulma dapat dilakukan secara manual, kimiawi dan biologis. Secara manual dapat dilakukan melalui penyiangan piringan kelapa sawit dengan memotong rerumputan. Pengendalian gulma secara kimiawi dilakukan dengan pemberian herbisida dengan memperhatikan beberapa faktor yaitu mekanisme kerja herbisida, cara pemberian dan sifat gulma. Herbisida memiliki berbagai macam mekanisme kerja seperti mempengaruhi respirasi dan fotosintesis gulma, serta menghambat perkecambahan gulma, menghambat sintesis asam amino dan metabolisme lipid [14] Metode keempat adalah pengendalian hama. Hama yang umum menyerang kelapa sawit antara lain ulat api, ulat kantong, tikus, rayap, kumbang bahkan babi hutan. Pengendalian hama dapat dilakukan dengan pemberian insektisida atau menggunakan predator alaminya.[9]
Faktor yang dapat menyebabkan penurunan hasil produksi pada tanaman kelapa sawit diantaranya hama dan penyakit. Serangan hama utama ulat pemakan daun kelapa sawit, yakni ulat api (Lepidoptera: Limacodidae) dan ulat kantung (Lepidoptera: Psychidae). [15] Potensi kehilangan hasil yang disebabkan kedua hama ini dapat mencapai 35%. [16] Jenis ulat api yang paling banyak ditemukan di lapangan adalah Setothosea asigna, Setora nitens, Darna trima, Darna diducta dan Darna bradleyi. [17] Selain hama, penyakit juga menimbulkan masalah pada pertanaman kelapa sawit. Penyakit busuk pangkal batang yang disebabkan oleh infeksi cendawan Ganoderma boninense merupakan penyakit penting yang menyerang kebun-kebun kelapa sawit. Cendawan G. boninense merupakan patogen tular tanah yang merupakan parasitik fakultatif dengan kisaran inang yang luas dan mempunyai kemampuan saprofitik yang tinggi. [18] Gejala awal penyakit busuk pangkal batang pada tanaman kelapa sawit belum menghasilkan (TBM) terlihat dari luar adanya daun yang menguning pada satu sisi, atau adanya bintik-bintik kuning dari daun muda, yang kemudian diikuti dengan nekrosis. Pada tanaman menghasilkan (TM), gejala berupa beberapa daun tombak tidak terbuka dan kanopi daun umumnya pucat (menguning). Daun yang terserang kemudian mati dimana nekrosis dimulai pada daun yang paling tua dan merambat meluas ke atas ke arah mahkota daun. Semakin lama, maka tanaman kemudian mati ditandai dengan daun kering terkulai pada ujung pelepah pada batang atau patah tulang di beberapa titik sepanjang anak daun, dan menggantung ke bawah.[19]
Kajian metabolomik dilakukan sebagai strategi untuk meningkatkan kualitas dari produk minyak kelapa sawit. Analisis metabolit yang terdapat dalam minyak kelapa sawit dapat dilakukan menggunakan Ulta-High-Pressure Liquid Chromatography Mass Spectrometry (UHPLC-MS). Dari spektrum yang dihasilkan dapat diketahui komponen-komponen yang terdapat dalam minyak. Dengan diuji berbagai jenis minyak dengan perlakuan yang berbeda seperti proses pemanenan, pengolahan, dan penyimpanan minyak, maka dapat diketahui varian mana yang menghasilkan produk dengan kualitas tertinggi.[20]
Kajian metabolomik juga dilakukan dengan tujuan mengindentifikasi biomarker dengan melakukan screening pada populasi kelapa sawit yang resisten terhadap Ganoderma boninense. Salah satu penyakit pda kelapa sawit adalah Basal Stem Root atau BSR yang disebabkan oleh Ganoderma boninense. Penyakit BSR merupakan masalah yang serius dan menimbulkan dampak destruktif pada kelapa sawit, umumnya di Asia Tenggara. BSR ini dapat menyebabkan kerugian ekonomi yang besar karena tidak maksimalnya pertumbuhan dan buah kelapa sawit yang dihasilkan. Akibat dampak yang ditumbulkan, maka diperlukan suatu kontrol pengukuran untuk mengatasi kerusakan yang ditimbulkan oleh penyakit pada kelapa sawit yang terserang. Telah dilakukan kontrol pengukuran melalui manajemen penanaman untuk meminimalkan penyebaran BSR seperti penggundukan tanah, penghilangan tanaman yang telah terserang, dan treatment menggunakan fungisida, dazomet, hexacomazole hingga penggunaan pupuk GanoCareTM. Namun perlakuan ini hanya dapat mengontrol penyakit dan menurunkan laju perkembangan penyakit. Kemudian, dilakukan inovasi dengan pendekatan metabolomik. Kelapa sawit dengan kerentanan yang berbeda terhadap G. boninense berdasarkan uji indukan kelapa sawit menggunakan teknik inokulasi akar untuk mengidentifikasi kelapa sawit yang partially tolerant dan rentan terhadap G. boninense dianalisis menggunakan pendekatan metabolomik dengan instrumen GCxGC-TOF-MS. Data yang diperoleh dianalisis dengan analisis multivariat PLS dan OPLS-DA sehingga didapatkan data cross-validation dan fungsi tes respon permutasi. Hasil yang diperoleh menunjukkan bahwa terdapat 7 jenis metabolit yang berkontribusi dalam perbedaan kerentanan kelapa sawit terhadap G. boninense yaitu mannose, xylose, glucopyranose, myo-inositol, dan hexadecanoic acid yang ditemukan dalam jumlah yang tinggi pada kelapa sawit partially tolerant, sedangkan cadaverine dan turanose ditemukan dalam jumlah tinggi pada kelapa sawit yang rentan. Pendekatan ini dapat meningkatkan pemahaman mengenai mekanisme pertahanan kelapa sawit terhadap G. boninense. Metode ini dapat diaplikasikan dalam pemilihan bibit kelapa sawit yang unggul dan rentan terhadap penyakit BSR.[21]
Peningkatan kualitas dan keberlanjutan minyak kelapa sawit dalam hal pengembangbiakan, genomik fungsional dan kulur jaringan dapat dilakukan dengan melakukan analisis menggunakan pendekatan proteomik dan metabolomik atau yang disebut juga PROMET. Analisis PROMET memungkinkan untuk dilakukannya identifikasi sifat ekonomi yang penting dalam budidaya tanaman hasil panen seperti kandungan asam lemak yang nilainya lebih tinggi dan rendemen kelapa sawit yang tinggi. Analisis ini bersifat kompleks dengan menggunakan beberapa instrumentasi seperti Matrix-assisted Laser Desorption Ionization Time of Flight (MALDI-TOF), Liquid Chromatography (LC) dan Gas Chromatography-quadruple-TOF (GC-TOF) dimana MS atau Mass Spectrometry merupakan instrumenttasi yang paling penting. Salah satu analisis yang dilakukan adalah melakukan seleksi kelapa sawit yang toleran terhadap Ganoderma boninense dengan melakukan pengujian terhadap metabolit yang membantu dalam memahami mekanisme gen resisten dalam kelapa sawit dalam melawan penyakit. Penelitian ini dapat meningkatkan pemahaman mengenai penyakit dan kemungkinan diciptakannya produk yang dapat memonitor adanya penyakit. Dalam jangka panjang, penelitian ini akan meingkatkan produktivitas dan keberlanjutan dari minyak kelapa sawit.[22]
. PMID 23883927. Elaeis (dari bahasa Yunani, artinya "minyak") adalah genus dari Arecaceae yang memiliki dua spesies, yang disebut sebagai kelapa sawit. Tumbuhan ini digunakan untuk usaha pertanian komersial dalam produksi minyak sawit. Kelapa sawit Afrika Elaeis guineensis (nama spesies guineensis mengacu pada negara asalnya) adalah sumber utama minyak kelapa sawit. Kelapa sawit Amerika, Elaeis oleifera (dari bahasa Latin oleifer, artinya "penghasil minyak") adalah tanaman asli Amerika Selatan dan Tengah tropis, dan digunakan secara lokal untuk produksi minyak.
Kelapa sawit merupakan tumbuhan industri sebagai bahan baku penghasil minyak masak, minyak industri, maupun bahan bakar. Kelapa sawit ini memiliki peranan yang penting dalam industri minyak yaitu dapat menggantikan kelapa sebagai sumber bahan bakunya. Perkebunannya menghasilkan keuntungan besar sehingga banyak hutan dan perkebunan lama dikonversi menjadi perkebunan kelapa sawit. Indonesia adalah penghasil minyak kelapa sawit terbesar di dunia. Di Indonesia penyebarannya di daerah Aceh, pantai timur Sumatra, Jawa, Kalimantan, dan Sulawesi. Terdapat beberapa spesies kelapa sawit yaitu E. guineensis Jacq., E. oleifera, dan E. odora. Varietas atau tipe kelapa sawit digolongkan berdasarkan dua karakteristik yaitu ketebalan endokarp dan warna buah. Berdsarkn ketebalan endokarpnya, kelapa sawit digolongkan menjadi tiga varietas yaitu Dura, Pisifera, dan Tenera, sedangkan menurut warna buahnya, kelapa sawit digolongkan menjadi tiga varietas yaitu Nigrescens, Virescens, dan Albescens. Secara umum, kelapa sawit terdiri atas beberapa bagian yaitu akar, batang, daun, bunga dan buah. Bagian dari kelapa sawit yang dilolah menjadi minyak adalah buah.
Elaeis Jacq., 1763 è un genere di piante della famiglia delle Arecacee.[1]
Comprende le seguenti specie:[1]
Alyvpalmės[1] (lot. Elaeis) – palmių gentis. Jai priklauso dvi rūšys, augančios drėgno tropinio klimato šalyse:
Suaugę augalai yra vienastiebiai, iki 20 m aukščio (E. oleifera iki 6 m), turintys 20-40 ilgų lapų. Žiedai maži, susitelkę į kekes. Vaisiai – raudoni kaulavaisiai. Tiek minkštimas, tiek kauliukas turi daug maistui ir pramoniniams tikslams tinkamo aliejaus.[2][3]
Alyvpalmės (lot. Elaeis) – palmių gentis. Jai priklauso dvi rūšys, augančios drėgno tropinio klimato šalyse:
gvinėjinė alyvpalmė (Elaeis guineensis), kilusi iš Vakarų Afrikos. tikroji alyvpalmė (Elaeis oleifera), kilusi iš Centrinės Amerikos.Elaeis is een geslacht van palmen. Het geslacht telt twee soorten die bekendstaan als oliepalmen. Beide soorten worden verbouwd vanwege de palmolie die ze leveren. De Elaeis guineensis komt voor in West-Afrika en Zuidwest-Afrika, ongeveer tussen de landen Angola en Gambia. De Elaeis oleifera komt voor in tropisch Centraal-Amerika en Zuid-Amerika en wordt daar lokaal verbouwd voor de productie van palmolie.
Volwassen palmen hebben een enkele stam die een hoogte van ongeveer 20 meter kan bereiken. De bladeren zijn geveerd en bereiken een lengte tussen de 3 en 5 meter lang. De bloemen staan in dichte clusters, elke individuele bloem is klein en heeft drie kelkbladen en drie kroonbladen.
De palmvruchten hebben een roodachtige kleur en zijn ongeveer even groot als een grote pruim. De vruchten groeien in grote trossen. Elke vrucht bestaat uit een vette, vlezige buitenlaag (het pericarp), met daarin een enkel zaad (de palmpit). Deze is rijk aan olie.
Elaeis is een geslacht van palmen. Het geslacht telt twee soorten die bekendstaan als oliepalmen. Beide soorten worden verbouwd vanwege de palmolie die ze leveren. De Elaeis guineensis komt voor in West-Afrika en Zuidwest-Afrika, ongeveer tussen de landen Angola en Gambia. De Elaeis oleifera komt voor in tropisch Centraal-Amerika en Zuid-Amerika en wordt daar lokaal verbouwd voor de productie van palmolie.
As palmeiras-de-óleo (género Elaeis) compreendem duas espécies da família Arecaceae (família das palmeiras). São plantas cultivadas para a produção de óleo de palma. O dendezeiro ou palmeira-de-óleo-africana, Elaeis guineensis, é espontâneo na África ocidental, ocorrendo na Guiné, entre Angola e Gâmbia, enquanto que a palmeira-de-óleo-americana (Elaeis oleifera) é espontânea nos habitats tropicais da América Central e da América do Sul.
As palmeiras-de-óleo (género Elaeis) compreendem duas espécies da família Arecaceae (família das palmeiras). São plantas cultivadas para a produção de óleo de palma. O dendezeiro ou palmeira-de-óleo-africana, Elaeis guineensis, é espontâneo na África ocidental, ocorrendo na Guiné, entre Angola e Gâmbia, enquanto que a palmeira-de-óleo-americana (Elaeis oleifera) é espontânea nos habitats tropicais da América Central e da América do Sul.
Oljepalmssläktet (Elaeis[1]) är ett släkte av enhjärtbladiga växter som ingår i familjen palmer.[1]
Arter enligt Catalogue of Life[1]:
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Oljepalmssläktet.
Wikispecies har information om Elaeis.
Oljepalmssläktet (Elaeis) är ett släkte av enhjärtbladiga växter som ingår i familjen palmer.
Arter enligt Catalogue of Life:
Chi Cọ dầu (danh pháp khoa học: Elaeis) có hai loài thuộc họ Cau (Arecaceae). Chúng được trồng với quy mô lớn trong nông nghiệp để sản xuất dầu cọ. Cọ dầu châu Phi (Elaeis guineensis) có nguồn gốc ở miền tây châu Phi, trong khu vực giữa Angola và Gambia, trong khi cọ dầu châu Mỹ (Elaeis oleifera) có nguồn gốc ở vùng nhiệt đới Trung và Nam Mỹ.
Các cây trưởng thành là loại có một thân cây, có thể cao tới 20 m. Lá thuộc loại lá lông chim, có thể dài tới 3–5 m. Các cây non sinh ra khoảng 30 lá mỗi năm. Những cây trên 10 năm tuổi sinh ra khoảng 20 lá mỗi năm. Hoa mọc thành cụm dày dặc; mỗi hoa riêng rẽ là hoa nhỏ, có ba đài hoa và ba cánh hoa. Quả phải mất 5 đến 6 tháng kể từ khi thụ phấn để có thể chín; nó chứa lớp cùi thịt ngoài chứa nhiều dầu (vỏ quả), với một hạt duy nhất (nhân), cũng rất nhiều dầu. Không giống như họ hàng của nó là dừa, cọ dầu không sản sinh ra các chồi phụ; sự nhân giống được thực hiện bằng cách gieo hạt.
Cọ dầu được trồng để lấy các buồng quả của nó, mỗi buồng quả có thể cân nặng tới 40–50 kg. Sau khi thu hoạch, toàn bộ quả (cùi thịt, hạt) đều được dùng để sản xuất xà phòng và dầu thực vật dùng trong nấu ăn; các phẩm cấp dầu cọ khác nhau thu được từ hạt hay cùi thịt, trong đó dầu từ cùi thịt chủ yếu dùng cho nấu ăn còn dầu từ hạt được dùng để chế biến thực phẩm.
Mỗi hecta cọ dầu, được thu hoạch quanh năm sẽ cho sản lượng hàng năm vào khoảng 10 tấn quả, từ đó có thể sản xuất được 3 tấn dầu cọ từ vỏ quả và thu được khoảng 750 kg hạt, từ đây lại có thể sản xuất ra 250 kg dầu cọ từ hạt có chất lượng cao và 500 kg bã hạt. Bã được dùng làm thức ăn cho gia súc, gia cầm. Một vài giống thậm chí còn có năng suất cao hơn, điều này làm cho người ta nghĩ đến chúng như một loại cây tiềm năng cho việc sản xuất dầu thực vật cần thiết để sản xuất dầu điêzen sinh học.
Cọ dầu châu Phi được đưa vào Sumatra và khu vực Malaya vào đầu những năm thập niên 1900; nhiều đồn điền lớn trồng cọ dầu hiện nay nằm trong khu vực này, với diện tích trồng của Malaysia là trên 20.000 km². Malaysia cho rằng năm 1995 nước này là quốc gia sản xuất dầu cọ lớn nhất thế giới với 51% tổng sản lượng toàn thế giới. Trong khu vực này, việc phá hủy các rừng mưa tự nhiên để trồng cọ dầu là một vấn đề lớn liên quan tới các e ngại về môi trường tự nhiên.
Dầu cọ rất giàu vitamin K và magiê dạng tiêu hóa được. Dầu cọ chứa khoảng 43 % chất béo no, khoảng 43 % chất béo chưa no đơn nhóm và 13 % chất béo chưa no đa nhóm.
Giá trị dinh dưỡng cao của dầu cọ có nghĩa là quả cọ dầu bị nhiều loại động vật dùng làm thức ăn, bao gồm (nhưng không chắc lắm) hai loại chim săn mồi là kền kền cọ (Gypohierax angolensis) và diều mướp châu Phi (Polyboroides typus).
Chi Cọ dầu (danh pháp khoa học: Elaeis) có hai loài thuộc họ Cau (Arecaceae). Chúng được trồng với quy mô lớn trong nông nghiệp để sản xuất dầu cọ. Cọ dầu châu Phi (Elaeis guineensis) có nguồn gốc ở miền tây châu Phi, trong khu vực giữa Angola và Gambia, trong khi cọ dầu châu Mỹ (Elaeis oleifera) có nguồn gốc ở vùng nhiệt đới Trung và Nam Mỹ.
Các cây trưởng thành là loại có một thân cây, có thể cao tới 20 m. Lá thuộc loại lá lông chim, có thể dài tới 3–5 m. Các cây non sinh ra khoảng 30 lá mỗi năm. Những cây trên 10 năm tuổi sinh ra khoảng 20 lá mỗi năm. Hoa mọc thành cụm dày dặc; mỗi hoa riêng rẽ là hoa nhỏ, có ba đài hoa và ba cánh hoa. Quả phải mất 5 đến 6 tháng kể từ khi thụ phấn để có thể chín; nó chứa lớp cùi thịt ngoài chứa nhiều dầu (vỏ quả), với một hạt duy nhất (nhân), cũng rất nhiều dầu. Không giống như họ hàng của nó là dừa, cọ dầu không sản sinh ra các chồi phụ; sự nhân giống được thực hiện bằng cách gieo hạt.
Elaeis Jacq.
Виды
Ма́сличная па́льма, или Элеис (лат. Elaeis) — род деревьев семейства Пальмовые (Arecaceae), произрастающих в тропических областях Африки и Южной Америки[2].
Семейство состоит из двух видов:[3]
Из них существенно более известна африканская масличная пальма, которая введена в культуру во многих странах с тропическим климатом, из плодов её получают пальмовое масло. Если в литературе встречается название «масличная пальма» без указания вида, то речь идёт, как правило, именно об этом виде.
Ма́сличная па́льма, или Элеис (лат. Elaeis) — род деревьев семейства Пальмовые (Arecaceae), произрастающих в тропических областях Африки и Южной Америки.
本属已知有两种：一种是原产于西非的油棕（E. guineensis，又称非洲油棕），分布于安哥拉至冈比亚的西非地区，被引入至马来西亚和印度尼西亚，属于产油经济作物；另一种是中美洲和南美洲北部的美洲油棕（E. oleifera，又称黑果棕）。
野生非洲油棕树为单茎，高可达20米。羽状叶，开许多簇状密生小花，花为三萼三瓣。果实在开花6个月后成熟，簇生于短枝上，单个果实呈卵圆状，长约4厘米，成熟时为黑色，基部为红色。果肉和果核均含有大量油脂。单株树的产果量为2至12簇不等，随树龄增长而逐年增加，每簇重15至25公斤。
美洲油棕树干沿地面匍生，叶片大而宽阔，但花、果与非洲油棕相似，但产油量低，因此美洲油棕本身几乎不作为经济作物栽种，但一些油棕园会栽培非洲油棕与美洲油棕的杂交种（E. guineensis x E. oleifera）以增强作物的抗病性[2][3]。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 単子葉類 monocots 階級なし : ツユクサ類 commelinids 目 : ヤシ目 Arecales 科 : ヤシ科 Arecaceae 属 : アブラヤシ属 Elaeis 種 アブラヤシ（oil palm, Elaeis）は、ヤシ科アブラヤシ属に分類される植物の総称。アンゴラやガンビア周辺の西アフリカを原産とするギニアアブラヤシ（Elaeis guineensis）と、中南米の熱帯域原産のアメリカアブラヤシ（Elaeis oleifera）の2種が知られる。
ギニアアブラヤシは古くから中部アフリカの熱帯雨林地帯で広く栽培されており、単にアブラヤシと言えばこの種を指すことが多い。アメリカアブラヤシはCorozo属にも分類されることがある。中南米熱帯域では、ヤシ科植物の多様性は高いもののアフリカ大陸や東南アジアと異なってヤシ科植物の栽培利用文化が発達しなかった。しかし、アメリカアブラヤシは中南米熱帯域で例外的に利用文化が発達した植物である。
成木は単一の幹からなり、高さ20mに達する。葉は羽状で長さ3-5mほどのものが、年間に若木では約30枚、樹齢10年以上の木では約20枚が新しく生える。花は3枚の花弁と3枚のがく片からできており、個々は小さいが密集した集団を形成する。受粉してから果実が成熟するまでは約6ヶ月かかる。果実は鶏卵大で集団をなし、油分の多い多肉質の果肉（中果皮）と、同じく油分に富んだ1つの種子から構成され、重さは1房あたり40-50kgほどになる。
果肉と種子から油脂が取れ、商業作物としてマレーシアを中心に大規模な栽培（プランテーション農業）が行われている。栽培品種の中にはギニアアブラヤシとアメリカアブラヤシの交配品種もある。
アブラヤシは果実から得られる油脂を目的として栽培が行われている。単位面積当たり得られる油脂の量は植物中屈指[1]である。今日産業的に大規模栽培されたアブラヤシから収穫された果実は、石鹸や食用植物油の生産に使われている。果実のうちの果肉からはパーム油が、また、中心部の種子からはパーム核油が得られる。パーム油とパーム核油の品質は異なっており、パーム油は調理用、パーム核油は加工食品用としての用途が多い。また、アブラヤシの油はバイオディーゼル燃料としての利用も考えられている。換金性の高いアブラヤシはコプラ原料となったココヤシを駆逐して急速にその栽培面積を増加させつつあり、パーム油の世界生産量は植物油中1位である。
近代以前の伝統的な栽培地帯である熱帯アフリカの森林地帯では、果肉から得られるカロテノイドを多く含む赤色のパーム油が、古くから食文化に不可欠の食用油として利用されてきた。こうした伝統文化においては収穫した果実を数時間煮込み、この果肉を水とともに粉砕、攪拌すると浮かび上がる脂肪を含んだ泡を集める。この泡を鍋に集めて加熱すると、水分が蒸発し、蛋白質などの不純物が沈殿して精製した油が得られる。採油後に残った種子の中身はそのままナッツとして食用にされ、また、花穂を切って糖液を採取し、発酵させてヤシ酒を作るのにも利用された。パーム油はブラジルでは「アゼーチ・ジ・デンデ」 （Azeite-de-dendê）あるいは単に「デンデ」と呼ばれ、ブラジル北東部などのアフリカの料理の影響を受けた伝統料理には欠かせない。
ギニアアブラヤシは1900年代初頭にスマトラ島とマレー半島に持ち込まれ、現在でも広大なプランテーションが多く存在している。特にマレーシア全体でアブラヤシのプランテーションは約20000平方kmに達し、1995年には世界の生産量の51%を占めた。一方、プランテーションの拡大は天然の熱帯雨林を焼き払って進められたため、著しい環境破壊を招き、この地域での主要な環境問題となっていると同時に主要な基幹産業となっている[2]。アブラヤシの果実の絞りかすは繊維の強度が高いため、これを用いて紙をつくることが中国などで実用化されつつある。
果実
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 アブラヤシ（oil palm, Elaeis）は、ヤシ科アブラヤシ属に分類される植物の総称。アンゴラやガンビア周辺の西アフリカを原産とするギニアアブラヤシ（Elaeis guineensis）と、中南米の熱帯域原産のアメリカアブラヤシ（Elaeis oleifera）の2種が知られる。
ギニアアブラヤシは古くから中部アフリカの熱帯雨林地帯で広く栽培されており、単にアブラヤシと言えばこの種を指すことが多い。アメリカアブラヤシはCorozo属にも分類されることがある。中南米熱帯域では、ヤシ科植物の多様性は高いもののアフリカ大陸や東南アジアと異なってヤシ科植物の栽培利用文化が発達しなかった。しかし、アメリカアブラヤシは中南米熱帯域で例外的に利用文化が発達した植物である。
成木は単一の幹からなり、高さ20mに達する。葉は羽状で長さ3-5mほどのものが、年間に若木では約30枚、樹齢10年以上の木では約20枚が新しく生える。花は3枚の花弁と3枚のがく片からできており、個々は小さいが密集した集団を形成する。受粉してから果実が成熟するまでは約6ヶ月かかる。果実は鶏卵大で集団をなし、油分の多い多肉質の果肉（中果皮）と、同じく油分に富んだ1つの種子から構成され、重さは1房あたり40-50kgほどになる。
果肉と種子から油脂が取れ、商業作物としてマレーシアを中心に大規模な栽培（プランテーション農業）が行われている。栽培品種の中にはギニアアブラヤシとアメリカアブラヤシの交配品種もある。
