El mangostino, mangostán o jobo de la India (Garcinia mangostana) ye un árbol tropical perenne, orixinariu d'Indonesia.
L'árbol algama un tamañu de 7 a 25 m d'altor, tien un xamasca bien trupu siempres verde de fueyes opuestes, grandes con nervadura central, con forma elíptica ovalada y el ápiz acumináu y curtiu. El frutu comestible tien una corteza (exocarpio) de fondu color púrpura acoloratáu cuando madura. Botánicamente un arilo, la fragante carne comestible puede describise como duce y agria, con sabor cítricu y testura de durazno. El mangostán ta estrechamente rellacionáu con otres frutes tropicales comestibles, como'l mangostán botón y el mangostán gota de llimón. Botánicamente, nun tien rellación dalguna col mangu.
Hai una lleenda sobre la Reina Victoria ufiertando un pagu a quien pudiera apurri-y la fruta afamao.[1]
Ye un árbol netamente tropical, namái puede crecer en condiciones consistentes de calor, esposiciones a temperatures per debaxo de 4 °C (40 °F) xeneralmente van matar una planta madura.
Por cuenta de restricciones n'importaciones, el mangostán nun ye comúnmente disponible al públicu. Como resultáu d'esportaciones dende les sos rexones normales de crecedera nel Sudeste Asiáticu, la fruta fresco ta disponible en temporaes en dellos mercaos bien especializaos y raramente en seiciones de frutes en supermercaos de Norte América y Europa. El mangostán y los sos productos rellacionaos, tales como zusmios y suplementos nutricionales impórtense legalmente a Estaos Xuníos d'América agora que se retiró una prohibición nel 2007.
El mangostán llograr con facilidá enlatáu y conxeláu nos países d'Occidente. Ensin sulfatamientu o irradiación como fruta fresco, la importación del mangostán foi históricamente illegal en volúmenes de calter comercial hasta los puertos d'EEXX por cuenta de procupaciones de que traen la mosca de la fruta asiático Tephritidae, que pondría en peligru los cultivos n'EEXX. Esta posición camudo oficialmente'l 23 de xunetu del 2007, cuando importaciones irradiaes dende Tailandia fueron aprobaes pola USDA.[2]
Del 2006 a la fecha, embarques de baxu volume priváu de frutes cultivaes en Puertu Ricu lleguen pa satisfaer la demanda de restoranes gourmet d'EEXX quien sirven los arilos como un postre gourmet.[3] En 2007, per primer vegada, mangostán frescu tamién se viende en tiendes de delicatessen por precios hasta de 45 dólares la llibra en Nueva York.[4]
Esti árbol foi traíu a San Sebastian de Maruxu, Tolima Colombia polos ingleses a principios del sieglu 20 y ellí cultívase con mapa y recuéyense grandes colleches de mangostino.
Antes de maurecer, el pulgu del mangostán ye fibrosu y firme, faise cada vegada más blandu y bono d'abrir al maurecer la fruta.
La fruta xuvenil del mangostino, que nun riquir de fertilización pa formase (vease agamospermia), apaez primeru verde pálidu o cuasi blancu na solombra del dosel. A midida que la fruta engrandar nos siguientes dos a tres meses, el exocarpio escurecer a un color verde más escuru. Mientres esti periodu, la fruta crez hasta que la so exocarpio ye de 6-8 centímetros de diámetru esterior, quedando duru hasta'l final, una abrupta fase de maduración.
La química del exocarpio subsuperficial del mangostán toma una serie d'acedos polifenólicos qu'inclúi xantonas taninos, los qu'aseguren una astringencia que inhibe la infestación d'inseutos, fungos, virus de plantes, bacteries y la depredación d'animales, mientres el frutu ta inmaduru. Los cambeos de color y allandiadura del exocarpio son los procesos naturales de maduración qu'indiquen que la fruta puede comese y que les granes terminaron el so desenvolvimientu.[5]
El mangostino produz una grana recalcitrante y tien de caltenese húmedu pa permanecer vidable hasta la guañada. Les granes de mangostino son nucelares n'orixe y non la resultancia de la fecundación, granen tan llueu se retiren de la fruta y muerren rápido si déxase que s'ensuguen.[6]
Una vegada que la fruta mangostán en desenvolvimientu detuvo la so espansión, se aletarga la síntesis de clorofila y empecípiase una nueva fase de coloración. Primero con estríes de color coloráu, la pigmentación exocárpica pasa de verde a colloráu y a púrpura escuru, lo qu'indica la fase final de maduración. Esti procesu tien llugar mientres un periodu de diez díes nel cual la comestibilidad de la fruta llega al so máximu.
L'endocarpiu comestible del mangostán botánicamente defínese como un arilo cola mesma forma y tamañu d'una mandarina de 4 a 6 centímetros de diámetru, pero de color blancu. El círculu de arilos cuneiformes contién 4 a 8 segmentos, los más grandes portadores granes apomícticas que nun son comestibles nun siendo que se turrar.
De cutiu descríbese como una delicia, los arilos ufierten un arume bien delicao, cuantitativamente tien alredor de 400 vegaes menos componentes químicos que les frutes fragantes, lo qu'esplica la so relativa sotileza.[7] Los principales componentes volátiles tienen tonos encarambelaos, de campera y mantequilla, como parte del arume del mangostán tán el hexil acetato, hexenol y el α-copaeno.
Na parte inferior de la exocarpio, veres que son el remanente del estigma, apaecen ordenaos como los radios d'una rueda y correspuenden al númberu de seiciones del arilo.[8] Los mangostinos lleguen a edá frutal n'a lo menos 5 a 6 años, pero lo normal ye de 8 a 10 años.[9]
Según Rincón, la fruta de los árboles de plántulas ye abondo uniforme, y namái una variante distinta ye conocida y que s'atopa nes islles Joló (Filipines). El frutu ye grande, la corteza más gruesa de lo normal, y la carne más acedo, el sabor más pronunciáu. Nel norte de Borneo, una forma aparentemente montesa tien namái 4 carpelos, cada unu conteniendo una grana totalmente desenvueltu, y esto probablemente nun ye únicu.
El mangostán ye ultra-tropical. Nun puede tolerar temperatures inferiores a 40 º F (4,44 º C), nin percima de 100 º F (37.78 º C). Les plántulas de viveru muerren a 45 º F (7,22 º C). Ye de normal rique un altu mugor atmosférico y una precipitación añal de siquier 50 en (127 cm), y non llargos periodos de seca. En Dominica, los mangostanes que crez nuna área que tien 80 en (200 cm) d'agua añal de cuidu rique especial, pero los d'otra llocalidá con 105 nel (255 cm) y el suelu con una meyor capacidá de retención de mugor.
L'árbol nun s'afai a la piedra caliar y desenvuélvese meyor en suelos fondos, ricos orgánica, especialmente arenosu o laterita. Na India, los exemplares más granibles tán en magre que contién enforma material gruesu y un pocu de folla. En suelos arenosos aluviales son fayadizos y sol sable nel humus contribúi a los baxos rendimientos. L'árbol precisa un bon drenaxe y la capa freática ten de ser alredor de 6 pies (1,8 m) per debaxo del nivel del suelu. Sicasí, na Zona de la Canal, los montes granibles del mangostán estableciéronse nel que ta demasiáu húmeda pa otra fruta árboles en banzaos que riquen canales de drenaxe ente les fileres y en situaciones onde los raigaños bañar con agua que flúi la mayor parte del añu, a pesar de la fechu de que l'agua enllancada nes cames de viveru va matar les plantes de pebidal. El mangostán tien de ser protexida de los vientos fuertes y borrina salino, según suelu salín o agua. Pero tamién muerre si escarez d'agua.
A baxes altitúes en Ceilán la fruta maduro de mayu a xunetu, n'elevaciones más altes, en xunetu y agostu o agostu y setiembre. Na India, hai 2 estaciones de fructificación distintes, una nel periodu del monzón (xunetu-ochobre) y otru d'abril a xunu. Puertu Ricu nos árboles de fruta, a plenu sol en xunetu y agostu, árboles de solombra, en payares y avientu.
El retayu ye irregular y el rendimientu varia d'un árbol a otru y de una estación a otra. La primer collecha puede ser de 200 a 300 frutos. El rendimientu promediu d'un árbol adultu ye d'unos 500 frutos. El rendimientu aumenta de manera constante hasta los 30 años de soportar cuando los cultivos de 1.000 a 2.000 frutos pueden llograse. En Madras, los árboles individuales ente les edaes de 20 y 45 años dieron los sos frutos ente 2.000 y 3.000. Productividá darréu torna gradualmente, anque l'árbol inda va ser fructificación menos 100 años d'edá
El maduror midir pol desenvolvimientu plenu de color y llixera allandiadura. Picking puede faese cuando los frutos son un pocu inmadura, pero tienen de tar dafechu madura (desenvueltu) o que nun maurecen dempués de la collecha. Los frutos tienen de ser collechaos a mano dende escaleres o per mediu d'un polu de corte y nun se va dexar a cayer.
En secu, l'almacenamientu caliente, zarráu, mangostanes facer de 20 a 25 díes. Periodos más llargos causar que la piel esterior pa endurecer y el pulgu pa convertise en gomosu; más tarde, la corteza endurezse y conviértese en malo d'abrir y la carne vuélvese seca.
Mangostanes maduros caltienen bien mientres 3 a 4 selmanes d'almacenamientu a 40 º a 55 º F (4,44 º -12,78 º C). Los ensayos de la India demostraron que les condiciones óptimas p'almacenamientu en fríu son temperatures de 39 º a 42 º F (3,89 º -5,56 º C) y mugor relativo de 85 a 90%, que caltienen la calidá mientres 49 díes. Encamiéntase que los frutos envolubrar nun pañuelu de papel y envasáu de 25 a-la caxa de lluz en caxes de madera con rellenu de forgaxa. Frutos tomó un pocu verdes fueron unviaos dende Birmania nel Reinu Xuníu nel 50 º a 55 º F (10 º -12,78 º C). De 1927 a 1929, les unviaes de prueba facer de Java a Holanda a 37,4 º F (aprosimao 2,38 º C) y los frutos que s'atopen en bones condiciones mientres 24 díes.
Poques plagues fueron reportaes. Un guxanu que s'alimenta de les sos fueyes na India, seique puede ser la mesma qu'ataca a nuevos biltos nes Filipines y que foi identificada como Orgyra-SP. La polilla de la familia mata, Lymantridae. Una pequeña formiga, Myrnelachista ramulorum, en Puertu Ricu, coloniza los árboles, túneles nel tueru y les cañes, y los daños que la nueva crecedera. Los ácaros vegaes desfiguran los frutos con pequeños mordigaños y arañazos. Frutos dafechu maduros son atacaos polos monos, esperteyos y aguarones n'Asia.
Un problema fisiolóxicu importante que se llama "goma guta" s'evidencia pola exudación de látex sobre la superficie esterior de los frutos y nes cañes mientres los periodos d'agües intenses y continues. Nun afecta la calidá comestible. Ciertu craqueo de la fruta puede producise por cuenta de la absorción escesiva de mugor. Nos frutos sedaos la carne va tar enchida y blandia. Dellos moretones causaos pola fuercia de les nubes pueden ser un factor importante en dambes d'estes anormalidaes. Les frutes espuestes al sol fuerte puede tamién exudar látex. Los mangostanes producíos n'Hondures, de cutiu tienen cristal-como "piedres" na carne y que pueden faer que la fruta nun seya comestible por completu.
Pa escoyer los meyores frutos de la tabla, escoyer aquellos col mayor númberu de lóbulos del estigma nel ápiz, pos estos tienen el mayor númberu de segmentos carnosos y polo tanto'l menor númberu de granes. Los númberos siempres se correspuenden. Los mangostanes suelse comer fresca como postre. Unu namái tien que caltener la fruta col pedúnculu escontra baxo, tomar un cuchiellu afiláu y cortar alredor de la metá dafechu al traviés de la corteza, y llevante la parte cimera, lo que dexa los segmentos carnosos espuestos nel coloríu "copa"-la metá inferior de la corteza. Los segmentos llevantar a cabu per tenedor.
Los segmentos carnosos dacuando caltiense, pero dizse que pierden el so sabor delicao nes conserves, especialmente si pasteurizada pa tantu como 10 minutos. Les pruebes demostraron que lo meyor ye utilizar un sirope 40% y esterilizar mientres namái 5 minutos. Los frutos más acedos son los meyores pa caltener. Pa faer mermelada, en Malasia, los segmentos ensin granes ferver con una cantidá igual d'azucre y unos dientes de 15 a 20 minutos y asítiase en frascos de vidriu. En Filipines, una reserva faise a cencielles ferviendo los segmentos d'azucre morico, y les granes pueden incluyise p'arriquecer el sabor.
Les granes cómense dacuando namái dempués de ferver o rustir.
Les cañes de la mangostina utilícense como cepiyu de dientes en Ghana. La corteza de la fruta contién d'un 7 a un 14% de taninos, catequinas y colofonia, y utilízase pal curtido de cueru en China. Tamién produz un tinte negru. [10]
Garcinia mangostana describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 443–444. 1753.[11]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El mangostino, mangostán o jobo de la India (Garcinia mangostana) ye un árbol tropical perenne, orixinariu d'Indonesia.
Die Mangostane (Garcinia mangostana), auch Mangostan, Mangostanbaum, Mangostin oder Mangostinbaum genannt, ist eine Pflanzenart der Gattung Garcinia in der Familie der Clusiaceae. Das Wort „Mangostan“ stammt aus dem Malaiischen. Die Frucht dieses tropischen Baumes, genannt Mangostanfrucht oder nur Mangostan, ist essbar und reich an Antioxidantien.
Der Mangostanbaum wächst als ein immergrüner Baum, der Wuchshöhen von 7 bis 25 Metern erreicht. Der Mangostanbaum ist relativ langsamwüchsig und kann weit über 100 Jahre alt werden. Ein Keimling benötigt zwei Jahre, um eine Höhe von 30 Zentimeter zu erreichen. Die Borke ist anfangs hellgrün und glatt und später dunkelbraun und rau. Aus allen Pflanzenteilen tritt bei Verletzung gelber Milchsaft aus.
Die (kreuz)gegenständig an den Zweigen angeordneten, kahlen Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der Blattstiel ist etwa zwei Zentimeter lang. Die einfache, dicke, ledrige und glänzende Blattspreite ist 14 bis 25 Zentimeter lang und 5 bis 10 Zentimeter breit. Sie ist eilanzettlich bis verkehrt-eilanzettlich oder elliptisch, lanzettlich und ganzrandig und an der Spitze abgerundet bis bespitzt oder spitz.
Mangostanbäume sind zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Die funktionell eingeschlechtigen Blüten sind vierzählig mit doppelter Blütenhülle. Die weiblichen Blüten sind etwas größer als die männlichen. Es sind je vier grün-rötliche Kelch- und Kronblätter vorhanden. Die Kelchblätter sind bootförmig und rundlich, die Kronblätter sind fleischig und verkehrt-eiförmig. Die kurz gestielten, männlichen Blüten sitzen in Gruppen von zwei bis neun oder auch einzeln an den Astspitzen. Ihre vielen kurzen Staubblätter sind in vier Bündeln angeordnet und es ist ein großer Pistillode vorhanden. An 1 bis 2 Zentimeter langen Blütenstielen sitzen die weiblichen Blüten einzeln oder paarweise an den Astspitzen und weisen einen Durchmesser von 4,5 bis 5 Zentimeter auf. Sie enthalten einen oberständigen, mehrkammerigen und kugeligen Fruchtknoten, der breite Griffel ist sehr kurz, die breite, fleischige Narbenscheibe ist vier- bis achtlappig. Die weiblichen Blüten enthalten zudem vier Bündel von kleinen Staminodien mit Antheroden. Die Hauptblütezeit reicht von September bis Oktober.
Die funktionell männlichen Blüten bzw. männliche Bäume sind sehr selten,[1] eine Befruchtung geschieht darum meist parthenokarp.
Die mit einem Durchmesser von 3 bis 8 Zentimeter etwa tomatengroßen, rundlichen Früchte, Beeren sind meist zwischen November und Dezember reif. Sie weisen auf der unteren Seite vier derbe, beständige Kelchblätter auf und oben an der Spitze sind ledrige Narbenreste vorhanden. Die Schale ist relativ dünn lederartig, purpurfarben bis dunkel-purpurrot, relativ glatt, kahl und manchmal mit gelblich-braunen Flecken versehenen. Die Schale und das rötliche Mesokarp, das Perikarp, sind etwa 6 bis 9 Millimeter dick. In der Frucht sitzen die einzelnen Samen, die jeweils von einem weißlichen, leicht saftigen, weichen und süßen Arillusgewebe (Pulpe, Fruchtfleisch) umhüllt sind. Die einzelnen Samen mit dem Arillus lassen sich leicht heraustrennen. Das tanninhaltige Perikarp enthält ein violettes Pigment, das als Farbstoff verwendet wurde. Die Früchte enthalten meist vier bis sechs, seltener mehr, große Samen. Die rundlichen bis elliptischen, orange-bräunlichen, etwas gefurchten Samen, ohne Arillus, sind abgeflacht und bis etwa 2 cm lang und 1,2–1,3 cm breit.[2] Die Samen verlieren ihre Keimfähigkeit innerhalb von fünf Tagen nach dem Entfernen aus der Frucht.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 96.[3]
Die Mangostan ist auf der Malaiischen Halbinsel heimisch. In den letzten 150 Jahren ist diese Art und ihre Sorten auch in andere Kontinente verbreitet worden. Dieser Baum wird heute praktisch weltweit in den Tropen kultiviert. Bedeutende Anbauländer sind Indonesien, Thailand, Sri Lanka, Vietnam, Malaysia, die Philippinen, Mittelamerika und Brasilien. Auch in Australien wurde die Mangostan eingeführt.
Die Mangostan bzw. Mangostanfrucht enthält Antioxidantien in hoher Konzentration. Einige der bekanntesten sind die Xanthone, Stilbene, Tannine, Katechine und Polyphenole. Mangostan hat sich, was die antioxidative Wirkung betrifft, als wirksamer als Vitamin E herausgestellt und enthält insgesamt 12 Vitamine.[4]
Die Mangostanfrucht ist eine reiche natürliche Quelle für Xanthone. Xanthone sind teils Breitband-Antioxidantien bzw. sogenannte Superantioxidantien; sie können als effektive Entzündungshemmer agieren.[5] Hauptträger der gesundheitlichen Wirkungen ist das Xanthon und Polyphenol Alpha-Mangostin, das vorrangig im Fruchtfleisch der Mangostanfrucht konzentriert ist.
Die Mangostanfrucht wird als Obst und volksmedizinisch verwendet.
Die Mangostanfrucht wird als wohlschmeckendes Obst verzehrt; die Schale ist sehr zäh und schmeckt bitter. Das Fruchtfleisch hat einen angenehm säuerlichen Geschmack, der sich zwischen Trauben, Ananas, Grapefruit und Pfirsich bewegt. Eine Mangostanfrucht enthält bis zu 5 g Ballaststoffe. Aus der gesamten Frucht wird meist ein Püree hergestellt – in ähnlicher Form werden auch Orangen samt Schale zu Orangenmarmelade verarbeitet.
Die in einigen Früchten vorhandenen Kerne gelten eigentlich als ungenießbar, werden allerdings von manchen Menschen zum Verzehr gekocht oder geröstet.
In der Volksmedizin wird besonders die Schale der Mangostanfrucht verwendet.[6] Überliefert sind Tees, die aus der Schale gewonnen werden. Grund für diese lange überlieferte Praktik ist, dass die Schale der Mangostan-Frucht eine der reichhaltigsten Quellen von bioaktiven Polyphenolen (sekundäre Pflanzenstoffe) in Form von so genannten Xanthonen ist, denen antioxidative Eigenschaften zugeschrieben werden.[7][8]
Unter anderem die Verbraucherzentrale Berlin und das Bundesforschungsinstitut für Ernährung und Lebensmittel in Karlsruhe weisen darauf hin, dass „Mangostane keine Wunderpflanze ist, sondern vergleichbar mit Tomaten, Karotten, […]“. Demnach seien die hohen Preise für reinen Mangostane-Saft sowie für Mischungen mit anderen Fruchtsäften allenfalls durch den weiten Transport gerechtfertigt.[9]
In der traditionellen Volksheilkunde Thailands, Malaysias, der Philippinen, Vietnams, Indiens und Chinas werden die Heilwirkungen der Mangostanfrucht (aufgrund ihrer Reichhaltigkeit an sekundären Pflanzenstoffen wie Xanthone, Antioxidantien, Polyphenole und Vitalstoffen) seit Generationen für die Gesundheit genutzt. So wird die Mangostan-Frucht zur antibiotischen und antiparasitischen Behandlung bei Wunden, Tuberkulose, Malaria und anderen Infektionen eingesetzt.[10][11][12] Ebenso ist in Asien seit langem bekannt, dass die Mangostan-Frucht hoch wirksame entzündungs- und schmerzhemmende Eigenschaften besitzt und bei Hautausschlägen, Ekzemen und verschiedenen Hautkrankheiten verwendet wird.[13][14] Überliefert ist die traditionelle Verwendung der Mangostan bei Mundfäule (Entzündung der Mundschleimhaut), bei Katarrhen (Entzündungen von Nase, Hals und Rachen), Blasenentzündungen, Darmproblemen und Durchfall.[5]
Im karibischen Raum wird ein Tee aus der Mangostanfrucht als Stärkungsmittel gegen Ermüdung und Unwohlsein genutzt. Brasilianer benutzen einen ähnlichen Tee als Verdauungshilfe. Auf den Philippinen wird ein Fruchtextrakt eingesetzt, um Fieber zu senken. Ebenso werden dort aufgeschnittene Mangostanfrüchte traditionell gegen Bauchschmerzen verwendet, indem man sie auf der schmerzenden Stelle verreibt.[5][15][16]
In-vitro-Studien haben folgende Wirkungen der natürlichen Xanthone in der Mangostanfrucht gezeigt: entzündungshemmend,[17] antimikrobiell[18][19] antifungal[20], antiviral[18], anti-SCLC (Lungenkrebs)[21], tumorhemmend[22], geschwürhemmend[22], vor Leberschäden schützend[22], anti-rhinoviral[22] und allergiehemmend.[23]
Die Xanthone der Mangostanfrucht gelten als wichtige natürliche Antioxidantien.[24][25] Die entzündungshemmenden Eigenschaften der in der Mangostanpflanze natürlich vorkommenden Xanthone sind bedeutend: eine Studie zeigte, dass das Xanthonderivat Gamma-Mangostin einen stark wirksamen COX-Hemmer darstellt.[26] Die COX haben eine zentrale Funktion in der Regulation von Entzündungsgeschehen (Entzündungen, Schmerzen, Fieber).
In den 1980er Jahren wurde eine antimikrobielle Wirkung der Mangostan-Xanthone festgestellt.[27] Die antimikrobielle Forschung wurde bis in die 1990er und 2000er fortgeführt. Dabei hat sich gezeigt, dass die Xanthone der Mangostane sowohl Bakterien (darunter antibiotikaresistente Staphylokokken) als auch Viren (wie etwa HIV-1) blockierten.[18][28] In zwei weiteren Studien bewiesen Forscher, dass die Xanthone der Mangostan das Wachstum von sechs verschiedenen krankheitserregenden Pilzen verhinderten.[29][30]
In einer im Dezember 2011 veröffentlichten Studie wurde die Wirkung von Xanthonen der Mangostan-Frucht in der chemopräventiven Krebsbehandlung untersucht. Ein belastbares Resultat konnte aber nicht erreicht werden.[31]
In einer im August 2009 veröffentlichten, placebo-kontrollierten Doppelblindstudie wurde die Wirkung von Mangostan auf die menschliche Immunfunktion untersucht. Sie erbrachte, dass die Einnahme eines mangostanhaltigen Vitamin- und Mineralstoffpräparates eine signifikant verbesserte immunologische Abwehrreaktion der Probanden bewirkte.[32]
Ein schwerwiegendes Ereignis wurde im Zusammenhang mit Mangostansaft berichtet, das in Form einer starken Übersäuerung des Blutes (Laktatazidose) bei einem Konsumenten nach der täglichen Einnahme zwecks Nahrungsergänzung auftrat. Ein ursächlicher Zusammenhang konnte nicht hergestellt werden.[33]
Großflächiger Anbau der Mangostane findet grundsätzlich nur zwischen dem nördlichen und südlichen 20. Breitengrad statt; der Baum ist extrem klimaempfindlich und toleriert keine Temperaturen unter 4 °C und über 38 °C. Alle Versuche, Mangostanbäume jenseits des 20. Breitengrades anzupflanzen, sind fehlgeschlagen.
Die erste Ernte kann etwa sieben bis neun Jahre nach der Pflanzung erfolgen; die besten Ernten werden 10 bis 20 Jahre nach der Pflanzung erzielt. Die durchschnittliche Ausbeute eines ausgewachsenen Baumes beträgt etwa 500 Früchte, an besonders ertragreichen Exemplaren können es aber auch bis zu 5000 Früchte sein. Manche Bäume tragen bis zu 100 Jahre lang Früchte. Der Mangostanbaum ist einer der wenigen Bäume, die im Kulturanbau keine Schädlingsbekämpfungsmittel benötigen. Die Mangostanfrucht muss von Hand geerntet werden; die Früchte werden ganzjährig geerntet.
Die Mangostane (Garcinia mangostana), auch Mangostan, Mangostanbaum, Mangostin oder Mangostinbaum genannt, ist eine Pflanzenart der Gattung Garcinia in der Familie der Clusiaceae. Das Wort „Mangostan“ stammt aus dem Malaiischen. Die Frucht dieses tropischen Baumes, genannt Mangostanfrucht oder nur Mangostan, ist essbar und reich an Antioxidantien.
Manggis (Garcinia mangostana L.) iku sajenis wit ijo langgeng saka laladan tropika sing diyakini asalé saka Kapuloan Nusantara. Tuwuh bisa nganti 7 tekan 25 mèter.[1] Wohé uga diarani manggis, awerna abang rada ungu nalika mateng, sanadyan ana uga varian sing kulité awerna abang. Woh manggis sajeroning perdagangan ditepungi minangka ratu woh, minangka pasangan durèn, si raja woh.
Manggis isih sakerabat karo kokam, asem kandhis lan asem gelugur, rempah bumbu pawon saka tradhisi boga India lan Sumatra.[2]
Manggis bisa thukul ing dhataran cendhèk nganti laladan kang dhuwuré 800 m dpl.[3] Curah hujan kang pas kanggo ngrembakané manggis ya iku antarané 1500–2500 mm/taun kanthi periode basah 6 wulan.[3] Lemah kang apik kanggo nandur manggis ya iku ing lemah kang subur lan akèh bahan organik. Lemah iku uga duwé aerasi kang apik.[3] Jinis tanah kang bisa minangka nandur manggis ya iku tanah kang rada berat nganti tanah kang ringan.[3]
Bibit manggis bisa ditengkaraké kanthi cara ''végétatif'' ya iku kanthi cara sambungan utawa ''éntén''.[3]
Buah manggis bisa langsung dipangan dadi buah seger lan uga bisa diolah dadi buah kaléng. Saliyané iku manggis uga bisa digawé sirup utawa sari buah.[4] Manggis uga bisa dadi obat tradhisional kanggo nambani lara sariawan, wasir, lan borok.[4] Manggis ngandhut vitamin C kang cacahé akèh.[4]Kulit manggis bisa dimanfaataké kanggo pewarna.[4] Tuladhané pewarna kanggo tékstil.[4] Banyu godhogan kulit manggis uga bisa kanggo obat tradhisional.[4] Munpangan liyané ya iku ing wit manggis.[4] Wit manggis bisa dianggo dadi kayu bakar, lan kanggo bahan yasan.[4] Saliyané iku wit saka woh kang wernané putih iki bisa digawé kerajinan tangan kaya ta kanggo asésoris, rerenggan dinding utawa rerenggan kanggo ''dékorasi'' ruangan.[4]
Laladan kang dadi pusat tuwuhan manggis ya iku Kalimantan Wétan, Kalimantan Tengah, Jawa Kulon,Jasinga, Ciamis, Wanayasa, Sumatra Kulon, Sumatera Utara, Riau, Jawa Wétan lan Sulawesi Lor.[5]
Kulit manggis kang diolah dadi sari kulit manggis duwé antioksidan kang dhuwur banget.[5] Mulané sari kulit manggis manfaaté akèh tumrap kaséhatan.[5] Antioksidan kang ana ing kulit manggis bisa nangkal radikal bébas lan polusi kang ana ing saubengé manungsa, lan ndadékaké awak luwih kebal yèn diserang lelara.[5]
Kulit manggis kang wis digawé ékstrak bisa ngurangi 70 % gangguan kaséhatan.[5] Gangguan kaséhatan iku kaya ta stroke, kanker, diabetes, jantung, hipertensi, nyeri kang disebabaké sindroma terowongan karpal, ngurangi kadar gula blegudreg, ngurangi psoriasis, lan liya-liyané.[5]
Manggis (Garcinia mangostana L.) iku sajenis wit ijo langgeng saka laladan tropika sing diyakini asalé saka Kapuloan Nusantara. Tuwuh bisa nganti 7 tekan 25 mèter. Wohé uga diarani manggis, awerna abang rada ungu nalika mateng, sanadyan ana uga varian sing kulité awerna abang. Woh manggis sajeroning perdagangan ditepungi minangka ratu woh, minangka pasangan durèn, si raja woh.
Manggis isih sakerabat karo kokam, asem kandhis lan asem gelugur, rempah bumbu pawon saka tradhisi boga India lan Sumatra.
Ang lilang manggostan (Garcinia mangostana), na kilala lamang bilang mangosteen, ay isang tropikal na puno ng parating berde na pinaniniwalaan na nagmula sa Mga Isla ng Sunda at ng mga Moluccas ng Indonesia. Lumalaki ito sa Timog-silangang Asya, timog-kanluran ng Indya at iba pang mga tropikal na lugar tulad ng Puerto Rico at Florida. Kung saan ang puno ay ipinakilala. Lumaki ang puno mula sa 6 hanggang 25 m (19.7 hanggang 82.0 ft) ang taas.
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Manggu (ᮙᮀᮌᮥ) (Garcinia mangostana L.) nyaéta sajenis tuwuhan ti wewengkon tropis anu dipercaya asalna ti Kapuloan Indonésia. Tangkalna tumuwuh nepi ka ngahontal 7 nepi ka 25 méter. Buahna, anu ogé disebut manggu, boga warna beureum semu wungu waktu asak, sanajan aya ogé wanda anu warna kulitna beureum. Buah manggu dina dunya jual beuli dipikawanoh minangka "ratu buah", minangka papasangan kadu, si "raja buah".
Manggu sadulur jeung asem kandis jeung asem galugur, samara asakan dina tradisi India jeung Sumatera.
Manggu (ᮙᮀᮌᮥ) (Garcinia mangostana L.) nyaéta sajenis tuwuhan ti wewengkon tropis anu dipercaya asalna ti Kapuloan Indonésia. Tangkalna tumuwuh nepi ka ngahontal 7 nepi ka 25 méter. Buahna, anu ogé disebut manggu, boga warna beureum semu wungu waktu asak, sanajan aya ogé wanda anu warna kulitna beureum. Buah manggu dina dunya jual beuli dipikawanoh minangka "ratu buah", minangka papasangan kadu, si "raja buah".
Manggu sadulur jeung asem kandis jeung asem galugur, samara asakan dina tradisi India jeung Sumatera.
Mangostan (latin.: Garcinia mangostana) om tropine igähižvihand pu, kudamb kazvab Azijan longibokas.
Pu om muzaburanke korenke, piramidanvuitte nägu, kazvab 25 metrhasai. Kävutadas maižanduses. Tob ploduid 9..20-voččen. Plod om 3,4..7,5 sm surtte, sen kor' (santimetrhasai) om pagan, südäin om södab.
Mangostan, mangustan (Gareinia mangostana) — dalachoydoshlar oilasiga mansub ikki uyli past boʻyli daraxt. Bargi qalin, yaxlit, toʻq yashil. Guli yakka yoki toʻp-toʻp, gulbargi qalin, pushti. Vatani — Malakka va Malay arxipelagi. Osiyo tropiklarida mevasi uchun oʻstiriladi. Mevasi dumaloq (apelsindek) qizil yoki jigarrangbinafsha, xushboʻy, mazasi nordonshirin, isteʼmol qilinadi. [1]
Mangostan, mangustan (Gareinia mangostana) — dalachoydoshlar oilasiga mansub ikki uyli past boʻyli daraxt. Bargi qalin, yaxlit, toʻq yashil. Guli yakka yoki toʻp-toʻp, gulbargi qalin, pushti. Vatani — Malakka va Malay arxipelagi. Osiyo tropiklarida mevasi uchun oʻstiriladi. Mevasi dumaloq (apelsindek) qizil yoki jigarrangbinafsha, xushboʻy, mazasi nordonshirin, isteʼmol qilinadi.
Ing mangosteen (Garcinia mangostana) metung yang dutung a e milalako bulung (evergreen), a mabibye kareng malisangan o tropical a lugal. King Indonesia at Malaysia ya menibat iti, dapot tatanám da ne kareng myayaliwang bansa, kayabe ne ing Filipinas, lalu na king Mindanao. Maki katas ya iting manibat king pitu (7) anggang adwang pulu’t limang (25) metru. Maki kule yang malutu-lutung ubi ing balat na ning kayang bunga nung malulut ne. Mayumu-yumu yang maslam-aslam anting citrus (dalandan o kalamunding) ing lasa na niti, at malinamnam ya naman at kalasang bagyang peach (melocoton). King Asia, ausan de iting “Reyna da reng prutas.” Malapit ya lasa kareng kayang kamag-anak, ing button mangosteen ampo ing lemondrop mangosteen.
Medyu masyas ya ing pekakilwal nang balat niti, a maki kapal a apat anggang anam a centimetru (4-6 cm). Nung gilyan ya itang balat, lunto itang laman a kakanan, a maki balilang antimong dalandan, dapot maki kuleng masala pangaputi. Maki sukad la reting atlu anggang limang centimetru king kapal, at makabili la king metung a balut a maki kuleng malalam panga(ma)lutu. Malyaring ating makibutul karetang balilang kakanan, dependi king dagul at pangalulut ning bunga. Nanupata, e la malyaring kanan deng butul nung e la lutu. Magdependi ing bilang da reng balila king bilang da reng “petal” king lalam ning balat. Keraklan, e mamunga ing mangosteen nung ala ya pang labing limang banwa.
Lipat ning masasali yang makalata at pepayaskad (frozen), malagad de mung pisasali iti kareng bansa ning Albugan (Western countries, king Europa at America), liban mu kareng tindaan a pang-Asianu. Bawal lang ilub king America deng mabilug a bunga nung e la pepayasuk (fumigated) o me-irradiate uling king takut a magdala lang fruit fly, a malyaring mikalat at manyira kareng tanaman karin nung akwa rang milub. Keng datang a panaun, malyaring malutas iti kapamilatan da reng bayung paralan ning pamag-irradiate. Nanupata, mákálub no king America deng productu antimong katas mangosteen, freeze-dried a bunga, ampong sustansyang pandagdag (en:nutritional supplements) a mesangkap manibat kaniti.
Tatanam na la’t mamisaling mangosteen kareng mapilan a isla ning Hawaii, dapot e la malyaring ilub king continental U.S. deti uling kareng sangkan a mebanggit na. Nanupata, mákipagkasundu la reng tatanam king Hawaii king metung a pasilidad a mag-irradiate ba lang makapagpalub kareti king kontinenti ning America. Tatanam de murin king en:Central Africa, particular king en:Democratic Republic of the Congo, ing mangosteen, nung nu dakal lang mamangan kaniti. Tanaman yang “ultra-tropical” ing mangosteen, at kaylangan na ing climang laganas (e mamaliwa) a malisangan. Mate ya ing metung a tanaman a maragul na kareng temperaturang mas mababa king 40 °F (4 °C).
Lipat ning makunyat ya at masyas ing balat ning mangosteen, malagwa yang busni iti. Keraklan, babangalan ya itang balat, at e gigilyan. Sakmalan ya ing bunga kareng adwang gamat, itigik yang bagya-bagya pangasakmal (ken lang metung a dane deng tindaragul, at king sumangid no man deng aliwang taliri) anggang maspak ya itang balat. Kabud mispak ne, malagwa na la mung pikawani detang adwang pitna ketang aspak at ilako ya itang laman, basta mimingat bang e mimantsan ketang katas a kule ubi at mala-tinta, a lulwal ketang malutung takap a makabalut ketang laman a maputi. Kabud migmantsa ing katas ning mangosteen, halus e na milako iti king imalan (ini ing sangkan nung bakit babawal de kareng aliwang hotel kareng mapilan a bansa nung nu ya masasali).
Nung lalambut ne ing balat, ing buri nang sabyan, malulut ne ing bunga, at lalu yang makayamang apsalan. Uling e ne man taganang masyas iti nun e malambut ya dapot makapal (nung malulut ne), mabugbug ya at makulkul itang balat agyang king bagya mung pwersa, at angga itang laman a kakanan king kilub mituran. Kaybat, e ne lumbat, nun e gad neng masira itang laman.
Ing mangosteen (Garcinia mangostana) metung yang dutung a e milalako bulung (evergreen), a mabibye kareng malisangan o tropical a lugal. King Indonesia at Malaysia ya menibat iti, dapot tatanám da ne kareng myayaliwang bansa, kayabe ne ing Filipinas, lalu na king Mindanao. Maki katas ya iting manibat king pitu (7) anggang adwang pulu’t limang (25) metru. Maki kule yang malutu-lutung ubi ing balat na ning kayang bunga nung malulut ne. Mayumu-yumu yang maslam-aslam anting citrus (dalandan o kalamunding) ing lasa na niti, at malinamnam ya naman at kalasang bagyang peach (melocoton). King Asia, ausan de iting “Reyna da reng prutas.” Malapit ya lasa kareng kayang kamag-anak, ing button mangosteen ampo ing lemondrop mangosteen.
Medyu masyas ya ing pekakilwal nang balat niti, a maki kapal a apat anggang anam a centimetru (4-6 cm). Nung gilyan ya itang balat, lunto itang laman a kakanan, a maki balilang antimong dalandan, dapot maki kuleng masala pangaputi. Maki sukad la reting atlu anggang limang centimetru king kapal, at makabili la king metung a balut a maki kuleng malalam panga(ma)lutu. Malyaring ating makibutul karetang balilang kakanan, dependi king dagul at pangalulut ning bunga. Nanupata, e la malyaring kanan deng butul nung e la lutu. Magdependi ing bilang da reng balila king bilang da reng “petal” king lalam ning balat. Keraklan, e mamunga ing mangosteen nung ala ya pang labing limang banwa.
Lipat ning masasali yang makalata at pepayaskad (frozen), malagad de mung pisasali iti kareng bansa ning Albugan (Western countries, king Europa at America), liban mu kareng tindaan a pang-Asianu. Bawal lang ilub king America deng mabilug a bunga nung e la pepayasuk (fumigated) o me-irradiate uling king takut a magdala lang fruit fly, a malyaring mikalat at manyira kareng tanaman karin nung akwa rang milub. Keng datang a panaun, malyaring malutas iti kapamilatan da reng bayung paralan ning pamag-irradiate. Nanupata, mákálub no king America deng productu antimong katas mangosteen, freeze-dried a bunga, ampong sustansyang pandagdag (en:nutritional supplements) a mesangkap manibat kaniti.
Tatanam na la’t mamisaling mangosteen kareng mapilan a isla ning Hawaii, dapot e la malyaring ilub king continental U.S. deti uling kareng sangkan a mebanggit na. Nanupata, mákipagkasundu la reng tatanam king Hawaii king metung a pasilidad a mag-irradiate ba lang makapagpalub kareti king kontinenti ning America. Tatanam de murin king en:Central Africa, particular king en:Democratic Republic of the Congo, ing mangosteen, nung nu dakal lang mamangan kaniti. Tanaman yang “ultra-tropical” ing mangosteen, at kaylangan na ing climang laganas (e mamaliwa) a malisangan. Mate ya ing metung a tanaman a maragul na kareng temperaturang mas mababa king 40 °F (4 °C).
Lipat ning makunyat ya at masyas ing balat ning mangosteen, malagwa yang busni iti. Keraklan, babangalan ya itang balat, at e gigilyan. Sakmalan ya ing bunga kareng adwang gamat, itigik yang bagya-bagya pangasakmal (ken lang metung a dane deng tindaragul, at king sumangid no man deng aliwang taliri) anggang maspak ya itang balat. Kabud mispak ne, malagwa na la mung pikawani detang adwang pitna ketang aspak at ilako ya itang laman, basta mimingat bang e mimantsan ketang katas a kule ubi at mala-tinta, a lulwal ketang malutung takap a makabalut ketang laman a maputi. Kabud migmantsa ing katas ning mangosteen, halus e na milako iti king imalan (ini ing sangkan nung bakit babawal de kareng aliwang hotel kareng mapilan a bansa nung nu ya masasali).
Nung lalambut ne ing balat, ing buri nang sabyan, malulut ne ing bunga, at lalu yang makayamang apsalan. Uling e ne man taganang masyas iti nun e malambut ya dapot makapal (nung malulut ne), mabugbug ya at makulkul itang balat agyang king bagya mung pwersa, at angga itang laman a kakanan king kilub mituran. Kaybat, e ne lumbat, nun e gad neng masira itang laman.
बैंगनी मेन्गोस्टीन को बोलचाल के ढंग से मेन्गोस्टीन बुलाया जाता जो एक उष्णकटिबंधीय सदाबहार वृक्ष है। यह फल मुख्य रूप से दक्षिण पूर्व एशिया मे बढ़ता है और भारत मे केरला के राज्य मे उपजाता है। यह पेड ६ से लेकर २५ मीटर तक लंबा चलता है। मेन्गोस्टीन का फल मिठाई, रसदार और कुछ हद तक रेशेदार है।
एक उष्णकटिबंधीय पेड़ होते हुए, मेन्गोस्टीन लगातार गर्म स्थितियों में ही होना चाहिए, ० डिग्री के तापमान के नीछे होने से इस पौधे मार भी सकता है। अनुभवी होरिकलचरिस्टओ सड़क पर ही इस प्रजाति को उगाया है और उसे दक्षिण फ्लोरिडा लेकर फल बनाएँ है। जब फल अगले २-३ महीने उगाता जाता है, तब उसका एक्सोकार्प का रंग हरा से गहरे हरे रंग बदलता है। इस अवधि के दौरान मे फल का आकार ६-८ सेंटीमीटर होने तक बडता रहता है और परिपक्व के चरण तक ठोस रहता है। जब यह विकासशील मेन्गोस्टीन का विस्तार बंद होता है तब इसका क्लोरोफिल संश्लेषण नीचे धीमा कर देती है और अगले रंग चरण शुरू होता है। इस फल का प्रारंभिक हरा रंग लाल होता है और उससे बैंगनी अंधेरा, जो अंतिम परिपक्व चरण का संकेत करता है। इस पूरी प्रक्रिया का होना लगबग दस दिन लगता है और इसके बाद फल खाने योग्य हो जाता है।
बीजोपांग फल का सफेद हिस्सा है जो उस फल को खाने योग्य बनता है। इस फल का पोशण साधारण है जिसका सभी पोषक तत्वों आहार संदर्भ सेवन के कम प्रतिशत है।
आयात का प्रतिबंध से मेन्गोस्टीन कुछ देशो मे आसानी से उपलब्ध नहीं है। मेन्गोस्टीन डिब्बो और जमे हुए उपलब्ध है। परिपक्व के पहले इस फल का खोल रेशेदार और दृढ़ है लेकिन उसके बाद यह फल मुलायम और उसे खोलना आसान हो जाता है। इसे प्रायः चाकु के साथ काट दिया है। कभी कभी इसको काटते समय, फल के एक्सोकार्प् का रस त्वचा या कपड़ा को मैला कर सकता है।
इस पौधे के अनेक भागो पारंपरिक चिकित्सा में उपयोग किया है जो त्वचा संक्रमण, घाव, पेचिश, मूत्र मार्ग में संक्रमण को इलाज करता है। आजकल मेन्गोस्टीन के अंदर अल्फा मेन्गोस्टिन, बीटा मेन्गोस्टिन, गारसियोन बी और गारसियोन इ जिसे मिलाकर जानतोन्स (xanthones) कहलाया जाता है। प्रयोगशाला अध्ययन से हम जान सकते है कि जानतोन्स मे कैंसर का प्रभाव है। अमेरिकन कैंसर समाज भी साबित किया है कि मेन्गोस्टीन का रस, प्यूरी या छाल मानव में कैंसर के लिए एक इलाज के रूप में प्रभावी है। इसके अलावा इसमे रोधी, सूक्ष्मजीवनिवारक और रोगाणुरोधक के गुण भी है।
मेन्गोस्टीन के टहनियाँ घाना मे छड़ें जुगल के रूप मे इस्तमाल किया है और इसकी लकडी थाईलैंड मे स्पीयर्स और बढ़ईगीरी बनने मे भी इस्तमाल किया है।
मौसमी प्रकृति के कारण मेन्गोस्टीन को सिर्फ ६ से लेकर १० सप्ताह तक विपणन किया है। यह मुख्य रूप से छोटे दुकानदारो के द्वारा उगाया जाता है। यह सडक मे या फल के दुखान मे बेजा जाता है। अनियमित और कम आपूर्ति के कारण इसकी कीमत मे उतर चडाव होता है। मानक उत्पाद की गुणवत्ता मूल्यांकन या ग्रेडिंग सिस्टम न होने के कारण फल के अंतरराष्ट्रीय व्यापार मुश्किल हो जाता है। मेन्गोस्टीन अभी भी पश्चिमी के देशो मे दुर्लभ है और हमेशा महंगा कीमत पर बेजा हुआ है।
बैंगनी मेन्गोस्टीन को बोलचाल के ढंग से मेन्गोस्टीन बुलाया जाता जो एक उष्णकटिबंधीय सदाबहार वृक्ष है। यह फल मुख्य रूप से दक्षिण पूर्व एशिया मे बढ़ता है और भारत मे केरला के राज्य मे उपजाता है। यह पेड ६ से लेकर २५ मीटर तक लंबा चलता है। मेन्गोस्टीन का फल मिठाई, रसदार और कुछ हद तक रेशेदार है।
.jpg)
மங்குசுத்தான் அல்லது மங்குஸ்தீன்- மலேசியத் தமிழ் (தாவரவியல் பெயர்:Garcinia mangostana, ஆங்கிலம்:mangosteen), வெப்பவலயத்துக்குரிய என்றும் பசுமையான தாவரம் ஆகும். இது சுண்டாத் தீவு மற்றும் இந்தோனேசியாவின் மொலாக்கா பகுதியைத் தாயகமாகக் கொண்டது. இம்மரம் 7 முதல் 25 m (20–80 ft) உயரனானது. மங்குசுத்தான் பழம் (உள்ளோட்டுச் சதயம்) இனிப்பும் இலேசான புளிப்பும் கொண்டதாகவும் சாற்றுத்தன்மையும் சிறிதளவும் நார்த்தன்மையுமுள்ள பழமாகவும் காணப்படும் இது வெள்ளை நிறமுடையது. பழத்தின் சுற்றுக்கனியம் கருங்கபில நிறமானது. இது உண்ணப்படுவதில்லை.[1] பழத்தின் உள்ளாக இருவித்திலை வித்து காணப்படும்[2]
இலங்கையில் தாழ்நில ஈரவலயத்தைச் சேர்ந்த களுத்துறை, கம்பகா, கொழும்பு, காலி ஆகிய மாவட்டங்களிலும் மற்றும் கேகாலை, கண்டி மாவட்டங்களில் சில பகுதிகளிலும் மங்குசுத்தான் பயிரிடப்படுகிறது. பொதுவாக வீட்டுத்தோட்டப் பயிராகவே இது செய்கை பண்ணப்படுகிறது.
கருக்கட்டப்படாத பூவிலிருந்தே காயுருவாகும். காய் இளம் பச்சை நிறமாகக் காணப்படும். மரத்தின் அங்குரத்தின் கீழ் காணப்பட்டால் வெள்ளை நிறத்தில் இருக்கும். அடுத்து வரும் இரண்டு மூன்று மாதங்களில் சுற்றுக்கனியம் கடும்கபில நிறத்துக்கு மாறும். உள்ளோட்டுச் சதயம் உண்ணப்படும் பகுதியாகத் திரிபடையும். 6-8 சதம மீட்டர் விட்ட அளவு கொண்டதாக பழம் மாறும் பருவம் பழுப்பதற்குத் தயாராகும் பருவமாகும்.
மங்குசுத்தானில் உண்ணப்படும் பகுதியான உள்ளோட்டுச்சதயம் பிரதான போசனைக் கூறுகளைக் கொண்டிருக்கவில்லை.[3]
மங்குசுத்தான் அல்லது மங்குஸ்தீன்- மலேசியத் தமிழ் (தாவரவியல் பெயர்:Garcinia mangostana, ஆங்கிலம்:mangosteen), வெப்பவலயத்துக்குரிய என்றும் பசுமையான தாவரம் ஆகும். இது சுண்டாத் தீவு மற்றும் இந்தோனேசியாவின் மொலாக்கா பகுதியைத் தாயகமாகக் கொண்டது. இம்மரம் 7 முதல் 25 m (20–80 ft) உயரனானது. மங்குசுத்தான் பழம் (உள்ளோட்டுச் சதயம்) இனிப்பும் இலேசான புளிப்பும் கொண்டதாகவும் சாற்றுத்தன்மையும் சிறிதளவும் நார்த்தன்மையுமுள்ள பழமாகவும் காணப்படும் இது வெள்ளை நிறமுடையது. பழத்தின் சுற்றுக்கனியம் கருங்கபில நிறமானது. இது உண்ணப்படுவதில்லை. பழத்தின் உள்ளாக இருவித்திலை வித்து காணப்படும்
ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ
ಗಾರ್ಸಿಯ ಎಂಬ ಮರದ ಹಣ್ಣು ,
ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ ಎಂದು ಪ್ರಸಿದ್ದ್ಧವಾಗಿರುವ ಈ ಹಣ್ಣು ಉಷ್ಣವಲಯದ ನಿತ್ಯಹರಿದ್ವರ್ಣದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು.ಇದನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಮ್ಯಾಂಗೋಸ್ಟಾನ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.ಈ ಮರಗಳು ಸುಂಡ ದ್ವೀಪಗಳು ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾದ ಮೊಲುಕ್ಕಸ್ನಲ್ಲಿ ಆರಂಭಗೊಂಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಈ ಮರವು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣಪೂರ್ವ ಎಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಉಷ್ಣವಲಯದ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕದ ದೇಶವಾದ ಕೊಲಂಬಿಯ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಕೇರಳಾದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ಪೊರ್ಟೊ ರಿಕೊದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳಲಾಗಿದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಮರವು ೬ರಿಂದ ೨೫ ಮೀ (೨೦ - ೮೨ ಅಡಿ) ಉದ್ದ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣು ಸಿಹಿ ಮತ್ತು ಕಟುವಾಸನೆಯ ರಸ ಮತ್ತು ನಾರಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ ಹಣ್ಣಾಗಿದೆ. ಈ ಹಣ್ಣಿನ ಹೊರ ಬಾಗದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪಾದ ಕೆನ್ನೀಲಿಯ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ತಿನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಸಿಪ್ಪೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದರ ಒಳ ಬಾಗದಲ್ಲಿ ಸುವಾಸನೆಯನ್ನು ಹೊರುವ ಮಾಂಸ ಇದ್ದು, ಸುವಾಸನೆಯನ್ನು ಭೀರುತ್ತದೆ. ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯವು ಇತ್ತರ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳಾದ ಗುಂಡಿ ಗಾರ್ಸಿಯ, ಚರಿಚುಯೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಮರವು ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಕಾಡಿನ ಪ್ರದೆಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ಹಣ್ಣು ಎಳೆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಅಥವ ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣು ಬೆಳೆಯುತ್ತ, ಎರಡು ಮೂರು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕಡು ಹಸಿರಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅದು ೬ ರಿಂದ ೮ ಸಿ. ಮೀ ದಪ್ಪವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೊರಗಿನ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಬವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣು ಬೆಳೆಯುವ ಹಂತ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಅದರ ಹೊರ ಭಾಗದ ಬಣ್ಣವು ಬದಲಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ ನಂತರ ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣ ಸೇರಿದಂತೆ ಕೆನ್ನೀಲಿಯ ಬಣ್ಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆನ್ನೀಲಿಯ ಬಣ್ಣವಾಗುವುದು ಅದು ತಿನ್ನಲು ಸಿದ್ದವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಮರವು ಸತತವಾಗಿ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಸನ್ನಿವೆಶಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವಂತೆ ಮಾದಬೇಕು, ೦ ಸೆಲ್ಸಿಯಸ್ ಅಥವ ೩೨ ಫ್ಯಾರನ್ಹೀಟ್ ತಾಪಮಾನಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆಯಾಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಅಗತ್ಯವಾದ ಕ್ರಮ. ಏಕೆಂದರೆ, ಈ ಸುಧೀರ್ಘ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪ್ರಬುಧ್ಧ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತವೆ. ಅವರು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೇವಲ ಯುವ ಬೆಳವಣೆಗೆಗೆ ಹಾನಿ, ಜೊತೆಗೆ ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಶೀತ ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನುಭವಿ ಒಬ್ಬರು ಹೊರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಈ ಜಾತಿಯ ಮರವನ್ನು ಬೆಳೆದು, ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ದಕ್ಷಿಣ ಫ಼್ಲೊರಿಡಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮಂಗೊಸ್ಟೀನ್ ಎಂಬುದು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾಕ್ಕೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವಾಗಿದೆ. ಅದರ ರಸಭರಿತ, ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ವಿನ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಿಹಿ ಮತ್ತು ಹುಳಿ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಮೌಲ್ಯಯುತವಾಗಿ, ಮಂಗೊಸ್ಟಿನ್ ಅನ್ನು ಮಲೇಷ್ಯಾ , ಬೊರ್ನಿಯೊ , ಸುಮಾತ್ರಾ , ಮೈನ್ಲ್ಯಾಂಡ್ ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾ , ಮತ್ತು ಫಿಲಿಪೈನ್ಸ್ಗಳನ್ನು ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಬೆಳೆಸಲಾಗಿದೆ. 15 ನೆಯ ಶತಮಾನದ ಚೀನಾದ ರೆಕಾರ್ಡ್ ಯಿಂಗ್ಯಾ ಶೆಂಗ್ಲಾನ್ ಮಂಗೊಸೀನ್ ಅನ್ನು ಮಾಂಗ್-ಚಿ-ಷಿಹ್ ಎಂದು ವಿವರಿಸಿದರು, ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಸ್ಯವು ಶ್ವೇತವಾದ ಮಾಂಸವನ್ನು ಹೊಂದಿಸಬಹುದಾದ ಸಿಹಿ ಮತ್ತು ಹುಳಿ ರುಚಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. 1890 ಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆಯೇ ಮೇರಿಯಾನ್ನೆ ಉತ್ತರದಿಂದ ಹೂವುಗಳು ಮತ್ತು ಮಂಗೊಸ್ಟೆನ್ ಹಣ್ಣು, ಮತ್ತು ಸಿಂಗಾಪುರ್ ಮಂಕಿ ಮ್ಯಾಂಗೊಸ್ಟೀನ್ನ ವಿವರಣೆ 1753 ರಲ್ಲಿ ಲಿನ್ನಿಯಸ್ರಿಂದ ಸ್ಪೀಸೀಸ್ ಪ್ಲ್ಯಾಂಟಾರಮ್ನಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. 1855 ರಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾಂಗೊಸ್ಟೆನ್ ಅನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹಸಿರುಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು. ತರುವಾಯ ಅದರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಪಶ್ಚಿಮ ಗೋಳಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು, ಅಲ್ಲಿ ಇದು ವೆಸ್ಟ್ ಇಂಡೀಸ್ ದ್ವೀಪಗಳು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಜಮೈಕಾದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಯಿತು. ನಂತರ ಗ್ವಾಟೆಮಾಲಾ, ಹೊಂಡುರಾಸ್, ಪನಾಮ, ಮತ್ತು ಈಕ್ವೆಡಾರ್ನಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕಾದ ಪ್ರಧಾನ ಭೂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು.ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಂಗೊಸ್ಟೆನ್ ಮರವು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ.ರಾಣಿ ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾಳನ್ನು 100 ಪೌಂಡ್ಸ್ ಸ್ಟರ್ಲಿಂಗ್ಗೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದು, ಅವಳಿಗೆ ತಾಜಾ ಹಣ್ಣನ್ನು ನೀಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು.ಈ ದಂತಕಥೆಯನ್ನು 1930 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಹಣ್ಣು ಪರಿಶೋಧಕ, ಡೇವಿಡ್ ಫೇರ್ಚೈಲ್ಡ್ , ಪ್ರಕಟಿಸಿದರೆ, ಇದು ಯಾವುದೇ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಐತಿಹಾಸಿಕ ದಾಖಲೆಯಿಂದ ದೃಢೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಆದರೂ ಬಹುಶಃ ಮ್ಯಾಂಗೊಸ್ಟೆನ್ನ ಅಪರೂಪದ ಹೆಸರು " ಹಣ್ಣಿನ ರಾಣಿ.
ಮರದಿಂದ ಹಣ್ಣನ್ನು ತೆಗೆದ ನಂತರ, ಅದರ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಲು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಯಾವ ಮಟ್ಟದ ವರೆಗು ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಅದರ ಸುಗ್ಗಿಯ ಸಮಯ, ಸುತ್ತುವರಿದ ಸಂಗ್ರಹಣಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ, ಆದ್ರತೆಯ ಮಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಡ ಬೇಕು, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಅದು ತನ್ನ ತಾಜಾತನವನ್ನು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತ ತನ್ನ ತಾಜಾತನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಹಾಳಾಗಲು ಫ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣನ್ನು ಮರದಿಂದ ತೆಗೆಯುವಾಗ ಮೃದುವಾಗಿರ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಅವಷ್ಯಕವಾದದ್ದು ,ಏಕೆಂದರೆ ಅದರಿಂದ ಹಣ್ಣು ಸಿಹಿ ಮತ್ತು ತಾಜಾತನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಒಳಭಾಗದಲ್ಲಿರುವಂತಹ ತಿನ್ನಲು ಅರ್ಹವಾದಂತಹ ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ ಮಾಂಸವಿರುತ್ತದೆ. ಆ ತಿನ್ನಲು ಅರ್ಹವಾದಂತಹ ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ ಮಾಂಸವನ್ನು ಅರಿಲ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅರಿಲ್ ಬಿಳಿಯ ಬೆಣ್ಣೆಯಂತೆ ನೋದಲು ಮತ್ತು ತಿನ್ನಲು ಇರುತ್ತದೆ. ಬೆಣ್ಣೆಯಂತಿರುವ ಈ ಅರಿಲ್ ೪-೬ ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ಇರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ೪- ೮ ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ಇರುತ್ತದೆ. ಅರಿಲ್, ಮೆಲ್ಲನೆಯ ಸುವಾಸನೆಯನ್ನು ಭೀರುತ್ತದೆ. ಅರಿಲ್ ಹಣ್ಣಿನ ೧/೪೦೦ ಶೇಖಡ ಸುವಾಸನೆಯದ ಅಂಶವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿನ ಅರಿಲ್ ಎಂಬ ಭಾಗವು ಸುಟ್ಟ ಸಕ್ಕರೆಯಂತೆ ಹುಲ್ಗು ಬೆಣ್ಣೆಯಂತಿರುತ್ತದೆ. ಅರಿಲ್ ಆರೆಂಜಿನ ಹಣ್ಣಿನಂತೆ ಅಥವ ವಾಹನಗಳ ಚಕ್ರಗಳಂತೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಮರವು ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಬೆರಸಲು ೫-೬ ವರ್ಷಗಳು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ, ಗರಿಷ್ಟ ೮-೧೦ ವರ್ಷಗಳು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಅರಿಲ್ ಸೌಮ್ಯ ಮತ್ತು ಅನನ್ಯ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಬೀರುತ್ತದೆ, ಇವು ಅಗತ್ಯ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇರುವಂತಹ ಗಟ್ಟಿಯಾದಂತಹ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಮಂಗೋಸ್ಟೀನ್ ಮತ್ತು ಇತರ ರೋಗ ನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸಸ್ಯಜನ್ಯಗಳಾದ ಕ್ಸಾಂತೋನೈಡ್ಸ್ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಸಿಪ್ಪೆಯ ರಸವು ಸಿ-ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಪ್ರೋಟೀನ್ಗಳನ್ನು ಹೋಂದಿದ್ದು ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡ ವನ್ನು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಉಪಯೊಗಿಸದೆ, ಸಸ್ಯಜನ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಶೋಧನೆ ನಡೆಸುವುದು ಪೂರಕ ಭರವಸೆ, ಸುರಕ್ಷತೆ ಅಥವಾ ಫಲಧಾಯಕತೆಯನ್ನು ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಸಿಪ್ಪೆಯ ರಸವು, ಕಿನ್ನೇಲಿಯ ವರ್ಣದಲ್ಲಿದ್ದು, ಅದು ನೋಡಲು ಪೀತ ವರ್ಣ್ಣದ್ರವ್ಯದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಹಾಗು, ಗಾರ್ಸಿಯಸದ, ಈ ತಿನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಂತಹ ಈ ಎಕ್ಸೊಕಾರ್ಪ್ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯಗಳ ಮೂಲಕ ಒಗಚುಗಳಾನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ.
ಆಮದುಗಳ ಮೇಲಿರುವ ನಿರ್ಬಂಧನೆಗಳಿಂದ, ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣು ಕೆಲವು ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ದೊರಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣು ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದ್ದರು, ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕಾ ಮತ್ತು ಯುರೋಪಿನ ದಿನಸಿ ಅಂಗಡಿಗಳ ಉತ್ಪನ್ನ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅಪರೂಪವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ರಫ್ತುಗಳು ನಡೆಯುವುದರಿಂದ ನಾವು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ, ಈ ತಾಜಾ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನಾವು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿರುವ ಚೀನಾಟೌನ್ಗಳ ಸ್ಥಳೀಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳ್ಳಲ್ಲಿ ಕಾಲಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಪಾಶ್ಚತ್ಯ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಫ್ರೀಜ್ ಮಾಡಿ ಡಬ್ಬಿಗಳಲ್ಲಿ ದೊರಕ್ಕುತ್ತದೆ. ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ೨೦೦೭ರ ವರೆಗು ಆಮದು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಹಾಗು ಶೈತೀಕರಿಸಿ ಒಣಗಿಸಿದ ಅಥವಾ ಹಾಗೆಯೆ ಒಣಗೆಸಿದ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಅರಿಲ್ ಅನ್ನು ಸಹ ಕಾಣಬಹುದು. ೨೦೦೭ರಲ್ಲಿ ಅಮೇರಿಕಾಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು $೪೫ ಪೌಂಡಿಗೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ನಗರದ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ, ಯುನೈಟೆಡ್ ಸ್ಟೇಟ್ಸ್, ಕೆನಡಾದಲ್ಲಿ , ಎರಡು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ವಿಸ್ತ್ತಾರವಾದ ಲಭ್ಯತೆಯಿಂದ ಬೆಲೆಯು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಸುಮಾರು $೮ ಪೌಂಡಿಗೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಪಶ್ಚಿಮ ಖಗೋಳಾರ್ಧದ ಗಾರ್ಸಿಯ ಬೆಳೆಯಲು ಮೇಲೆ ವಿವರಿಸಿದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯು, ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಪ್ಪ್ಲೈಯೂ ಥೈಲಾಂಡಿನಿಂದ ಆಮದು ಮಾಡಲಾಯಿತ್ತು. ಡಬ್ಬಿಗಳಲ್ಲಿ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳು ಕಡಿಮೆ ದರದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದ್ದರು, ಹಣ್ಣಿನ ಅನನ್ಯ ಪರಿಮಳವನ್ನು ಕ್ಯಾನಿಂಗ್ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಮಾಗುವ ಮೊದಲೆ, ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಹೊರ ಸಿಪ್ಪೆಯು ತಂತು ಮತ್ತು ಸ್ಥಿರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಾಗುವಾಗ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಮೃದುವಾಗುತ್ತದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣನ್ನು ತೆಗೆಯಲು, ಮೊದಲು ಅದರ ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಚಾಕುವಿನಿಂದ ಗೆರೆ ಎಳೆದು, ನಂತರ ಎರಡು ಹೆಬ್ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಬಿರುಕು ಬೀಳುವವರೆಗೂ ಎಳೆಯಬೇಕು ನಂತರ ಸಿಪ್ಪೆಯು ಎರಡು ಭಾಗಗಳಾದ ಮೇಲೆ ಒಳಗಿರುವ ಹಣ್ಣನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ಹಣ್ಣಿನ ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಸುಲಿಯುವ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ನೇರಳೆ ಸಿಪ್ಪೆಯ ಕಿನ್ನೇಳಿಯ ರಸದ ಬಣ್ಣವು ಹಣ್ಣಿನ್ನು ಕಲೆಯಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ರಾಣಿ ವಿಕ್ಟೋರಿಯರವರು, ತಮಗೆ ಯಾರು ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣನ್ನು ಮೊದಲು ನೀದುತ್ತಾರೊ ಅವರಿಗೆ ೧೦೦ ಪೌಂಡುಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆಂದು, ಹಣ್ಣು ಪರಿಷೋಧಕ, ಡೇವಿಡ್ ಫೇರ್ಚ್ಯಲ್ಡ, ೧೯೩೦ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಣೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅದರಿಂದ ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣನ್ನು "ಹಣ್ಣು ರಾಣಿ" ಎಂದು ಅಸಮಾನ್ಯ ಪದನಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಹೊರೆಸ್ಟ್ ವೆಯಿಸ್ಸಿ ಎಂಬ ಪ್ರಕಟಣೆಯ ಮೂಲಕ, ಜೇಮ್ಸ್ ಹರ್ಬರ್ಟ್ ವೆಲಚ್ ನವರು, ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣನ್ನು ತಿನ್ನಲೆಂದೆ, ಜಾವಾಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿರುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಭೂಮಧ್ಯ ಅಕ್ಷಾಂಶದಿಂದ ಮೂರು ಅಥವಾ ನಾಲ್ಕು ಡಿಗ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಹಣ್ಣನ್ನು ತಿಂದರೆ, ಹಣ್ಣಿನ ಎಲ್ಲಾ ಆಕರ್ಷಕ ಹಾಗು ಕುತೂಹಲದ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಪತ್ರ ಕರ್ತರಾಗಿ ರುವ ಅಪಲ್ ,ಜೂನಿಯರ್ ರವರು ಯಾವ ಇತರ ಹಣ್ಣ್ಣುಗಳು ತಮಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಥ್ರಿಲ್ಲಾಗಿಲ್ಲವೆಂದು ತಾನು ಬಿಸಿಯಾದ ಸಂಡೇ ಮಿಠಾಯಿಯನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಬದಲು ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತೇನೆಯೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.ಪೂರ್ಟೊ ರಿಕೋದ ಕೆಲಸ ಗಾರರು, ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅಮೇರಿಕಾದ ಭೋಜನ್ರಸಿಕ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ಗಳಿಗೆ ರಫ್ತು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದವರು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಔಷಧವಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದು ಚರ್ಮದ ಸೋಂಕು, ಗಾಯಗಳು, ಭೇದಿ ಮತ್ತು ಮೂತ್ರದ ಸೋಂಕು ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಳಿಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಮೇರಿಕನ್ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಸೊಸೈಟಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ಗಾರ್ಸಿಯ ರಸ, ಪೀತ ವರ್ಣದ್ರವ್ಯ ಅಥವಾ ತೊಗಟೆ ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಮರದ ಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಅಗಿಯುವ ಕಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಘಾನಾದಲ್ಲಿ ಉಪಯೊಗಿಸುತಿದ್ದರು, ಮರದ ತುಂಡುಗಳನ್ನು ಮರಗೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಥೈಲಾಂಡ್ ನಲ್ಲಿ ಉಪಯೊಗಿಸುತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಹಣ್ಣಿನ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ನಾರಾಗಿ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಉಪಯೊಗಿಸುತಿದ್ದರು.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣು ಕೇವಲ ಆರರಿಂದ ಹತ್ತು ವಾರಗಳ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮಾರಾಟಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ, ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಸಣ್ಣಹಿಡುವಳಿದಾರರು ಬೆಳೆದು, ರಸ್ತ ಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹಣ್ಣಿನ ಬೆಲೆ, ವರ್ಷದಲ್ಲಿ, ಹಲವು ಏರುಪೇರುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿನ್ನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಣಯಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಣ್ಣಿನ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಏರುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಪಾಶ್ಚಮಾತ್ಯ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣನ್ನು ಅಪರೂಪವಾಗಿಯೆ ಉಳಿದಿದೆ. ಅಪರೂಪವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
೧.^ನೇರಳೆ ಹಣ್ಣಿನ ೧೦ ಅದ್ಭುತ ಆರೋಗ್ಯದ ಲಾಭಗಳು ಮತ್ತು ಉಪಯೋಗಗಳು
೨.^"Mangosteens Arrive, but Be Prepared to Pay". ದಿ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್ ಟೈಮ್ಸ್ . 22 ಮೇ 2010.
೩.^ Mangosteen photographs showing external characteristics (mangosteen.com)
೪.^ನೇರಳೆ ಹಣ್ಣಿನ ಪೊಷಕಾಂಶದ ವಿಷಯಗಳು ಮನುಷ್ಯನ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ರೋಗಕ್ಕೆ ಬಳಸುವ ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ
೫.^ಹಣ್ಣುಗಳ ರಾಣಿಯಾಗಿರುವ ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ
೬.^ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣಿನ ಪರಿಪೂರ್ಣ ವಿವರಣೆ
೭. http://www.youtube.com/watch?v=HgdhmDVI1wc ನೇರಳೆ ಹಣ್ಣನ್ನು ತಿನ್ನುವ ವಿಧಾನಗಳು
೮. http://mangosteen.com/historyandfolklore.htm ನೇರಳೆ ಹಣ್ಣಿನ ಇತಿಹಾಸ
ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ
ಗಾರ್ಸಿಯ ಎಂಬ ಮರದ ಹಣ್ಣು ,
ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯ ಎಂದು ಪ್ರಸಿದ್ದ್ಧವಾಗಿರುವ ಈ ಹಣ್ಣು ಉಷ್ಣವಲಯದ ನಿತ್ಯಹರಿದ್ವರ್ಣದ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದು.ಇದನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಮ್ಯಾಂಗೋಸ್ಟಾನ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.ಈ ಮರಗಳು ಸುಂಡ ದ್ವೀಪಗಳು ಮತ್ತು ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾದ ಮೊಲುಕ್ಕಸ್ನಲ್ಲಿ ಆರಂಭಗೊಂಡಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ. ಈ ಮರವು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣಪೂರ್ವ ಎಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಉಷ್ಣವಲಯದ ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕದ ದೇಶವಾದ ಕೊಲಂಬಿಯ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಕೇರಳಾದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ಪೊರ್ಟೊ ರಿಕೊದಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳಲಾಗಿದೆ. ಗಾರ್ಸಿಯ ಮರವು ೬ರಿಂದ ೨೫ ಮೀ (೨೦ - ೮೨ ಅಡಿ) ಉದ್ದ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.
ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣು ಸಿಹಿ ಮತ್ತು ಕಟುವಾಸನೆಯ ರಸ ಮತ್ತು ನಾರಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ ಹಣ್ಣಾಗಿದೆ. ಈ ಹಣ್ಣಿನ ಹೊರ ಬಾಗದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪಾದ ಕೆನ್ನೀಲಿಯ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ತಿನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಸಿಪ್ಪೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದರ ಒಳ ಬಾಗದಲ್ಲಿ ಸುವಾಸನೆಯನ್ನು ಹೊರುವ ಮಾಂಸ ಇದ್ದು, ಸುವಾಸನೆಯನ್ನು ಭೀರುತ್ತದೆ. ನೇರಳೆ ಗಾರ್ಸಿಯವು ಇತ್ತರ ಗಾರ್ಸಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳಾದ ಗುಂಡಿ ಗಾರ್ಸಿಯ, ಚರಿಚುಯೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.
Manggis inggih punika silih sinunggil soroh woh-wohan. Yéning sampun nasak, kulit manggisé mawarna selem, isinnyané putih tur rasannyané manis. Kulit manggisé rasannyané pait nanging dados kaanggén tamba. Isin daging manggisé dados katebak saking kulit manggisé. Ring sisi betén buah manggis wénten kelopak-kelopak sané marupa sekar, akuda ja kelopakné amonto isi daging manggisé. Nika sané ngaénang buah manggisé unik. Manggis madué wastan ilmiah inggih punika Garcinia mangostana L.[1]
Manggis inggih punika silih sinunggil soroh woh-wohan. Yéning sampun nasak, kulit manggisé mawarna selem, isinnyané putih tur rasannyané manis. Kulit manggisé rasannyané pait nanging dados kaanggén tamba. Isin daging manggisé dados katebak saking kulit manggisé. Ring sisi betén buah manggis wénten kelopak-kelopak sané marupa sekar, akuda ja kelopakné amonto isi daging manggisé. Nika sané ngaénang buah manggisé unik. Manggis madué wastan ilmiah inggih punika Garcinia mangostana L.
An manggosten (Garcinia mangostana), sarong tropikal na tinanom na nagkakahoy. An mga dahon kaini dai nagtatatâ asin tal nagtutubo sa Sur-subangan na Asya asin man lakop sa mga tropikal na lugar kan Habagatan Amerika arog kan Columbia, siring man sa estado nin Kerala sa Indya asin sa Puerto Rico. An kahoy na ini nalangkaw 6 abot 25 metro (20-82 pye. An prutas kaini mairom na lila an kolor kun hinog na asin an mga kunab sa laog mahamis asin matagok na an namit agid sa namit kan santol alagad mayo siya nin makusog na alsom. An bilang kan kunab parati anom napapatos sa kiri (exocarp) na mahibog nagkokolor na malamulang lila. An mga pisog nakukua sa saro o duwang kunab sana. Kasaro ini sa genus kan iba pang mangosteen arog kan inaapod na button mangosteen (G. prainiana) o kan charichuelo (G. madruno).
Ngane makakan an mga kunab, an bunga pinipilsî arog kan santol alagad manta an laman kan santol sa laog nakakakan pa, an laman kan manggosten dai napapakinabangan. Mas dakula an kunab na nagpapatos sa pisog kaini.
An prutas
An mga kunab
Mga tamboan
Hubin na tinanom na manggosten
An manggosten (Garcinia mangostana), sarong tropikal na tinanom na nagkakahoy. An mga dahon kaini dai nagtatatâ asin tal nagtutubo sa Sur-subangan na Asya asin man lakop sa mga tropikal na lugar kan Habagatan Amerika arog kan Columbia, siring man sa estado nin Kerala sa Indya asin sa Puerto Rico. An kahoy na ini nalangkaw 6 abot 25 metro (20-82 pye. An prutas kaini mairom na lila an kolor kun hinog na asin an mga kunab sa laog mahamis asin matagok na an namit agid sa namit kan santol alagad mayo siya nin makusog na alsom. An bilang kan kunab parati anom napapatos sa kiri (exocarp) na mahibog nagkokolor na malamulang lila. An mga pisog nakukua sa saro o duwang kunab sana. Kasaro ini sa genus kan iba pang mangosteen arog kan inaapod na button mangosteen (G. prainiana) o kan charichuelo (G. madruno).
Ngane makakan an mga kunab, an bunga pinipilsî arog kan santol alagad manta an laman kan santol sa laog nakakakan pa, an laman kan manggosten dai napapakinabangan. Mas dakula an kunab na nagpapatos sa pisog kaini.
Mangosteen (Garcinia mangostana), also known as the purple mangosteen,[2] is a tropical evergreen tree with edible fruit native to tropical lands surrounding the Indian Ocean. Its origin is uncertain due to widespread prehistoric cultivation.[3][4] It grows mainly in Southeast Asia, southwest India and other tropical areas such as Colombia and Puerto Rico,[3][5][6] where the tree has been introduced.
The fruit of the mangosteen is sweet and tangy, juicy, somewhat fibrous, with fluid-filled vesicles (like the flesh of citrus fruits), with an inedible, deep reddish-purple colored rind (exocarp) when ripe.[3][5] In each fruit, the fragrant edible flesh that surrounds each seed is botanically endocarp, i.e., the inner layer of the ovary.[7][8] The seeds are of similar size and shape to almonds.
Genus Garcinia also contains several less known fruit-bearing species, such as the button mangosteen (G. prainiana) and the charichuelo (G. madruno).
A tropical tree, the mangosteen must be grown in consistently warm conditions, as exposure to temperatures below 0 °C (32 °F) for prolonged periods will usually kill a mature plant. They are known to recover from brief cold spells rather well, often with damage only to young growth. Experienced horticulturists have grown this species outdoors, and brought them to fruit in extreme south Florida.[5]
The tree grows from 6 to 25 metres (20 to 82 feet) tall.[3]
The juvenile mangosteen fruit, which does not require fertilisation to form (see agamospermy), first appears as pale green or almost white in the shade of the canopy. As the fruit enlarges over the next two to three months, the exocarp colour deepens to darker green. During this period, the fruit increases in size until its exocarp is 6–8 cm (2+1⁄2–3 in) in outside diameter, remaining hard until a final, abrupt ripening stage.
The subsurface chemistry of the mangosteen exocarp comprises an array of polyphenols, including xanthones and tannins that assure astringency which discourages infestation by insects, fungi, plant viruses, bacteria and animal predation while the fruit is immature. Colour changes and softening of the exocarp are natural processes of ripening that indicates the fruit can be eaten and the seeds have finished developing.[9]
Once the developing mangosteen fruit has stopped expanding, chlorophyll synthesis slows as the next colour phase begins. Initially streaked with red, the exocarp pigmentation transitions from green to red to dark purple, indicating a final ripening stage. This entire process takes place over a period of ten days as the edible quality of the fruit peaks. Over the days following removal from the tree, the exocarp hardens to an extent depending upon post-harvest handling and ambient storage conditions, especially relative humidity levels. If the ambient humidity is high, exocarp hardening may take a week or longer when the flesh quality is peaking and excellent for consumption. However, after several additional days of storage, especially if unrefrigerated, the flesh inside the fruit might spoil without any obvious external indications. Using the hardness of the rind as an indicator of freshness for the first two weeks following harvest is therefore unreliable because the rind does not accurately reveal the interior condition of the flesh. If the exocarp is soft and yielding as it is when ripe and fresh from the tree, the fruit is usually good.[10]
The edible endocarp of the mangosteen has the same shape and size as a tangerine 4–6 cm (1+1⁄2–2+1⁄2 in) in diameter, but is white.[10] The number of fruit segments corresponds exactly with the number of stigma lobes on the exterior apex;[3][10] accordingly, a higher number of fleshy segments also corresponds with the fewest seeds.[3] The circle of wedge-shaped segments contains 4–8, rarely 9 segments,[10] the larger ones harbouring the apomictic seeds that are unpalatable unless roasted.[3] As a non-climacteric fruit, a picked mangosteen does not ripen further, so must be consumed shortly after harvest.[2][10]
Often described as a subtle delicacy,[2] the flesh bears an exceptionally mild aroma, quantitatively having about 1/400th of the chemical constituents of fragrant fruits, explaining its relative mildness.[11] The main volatile components having caramel, grass and butter notes as part of the mangosteen fragrance are hexyl acetate, hexenol and α-copaene.
Mangosteen is a plant native to Southeast Asia. Highly valued for its juicy, delicate texture and slightly sweet and sour flavor, the mangosteen has been cultivated in Malaysia, Borneo, Sumatra, Mainland Southeast Asia, and the Philippines since ancient times. The 15th-century Chinese record Yingya Shenglan described mangosteen as mang-chi-shih (derived from Malay manggis), a native plant of Southeast Asia of white flesh with a delectable sweet and sour taste.[12]
A description of mangosteen was included in the Species Plantarum by Linnaeus in 1753. The mangosteen was introduced into English greenhouses in 1855.[13] Subsequently, its culture was introduced into the Western Hemisphere, where it became established in West Indies islands, especially Jamaica. It was later established on the Americas mainland in Guatemala, Honduras, Panama, and Ecuador. The mangosteen tree generally does not grow well outside the tropics.
In Southeast Asia, mangosteen is commonly known as the "Queen of Fruit", and is frequently paired with durian, the "King of Fruit".[14] In Chinese food therapy, mangosteen is considered "cooling", making it a good counterbalance to the "heaty" durian.[14] There is also a legend about Queen Victoria offering a reward of 100 pounds sterling to anyone who could deliver to her the fresh fruit.[5][10] Although this legend can be traced to a 1930 publication by the fruit explorer David Fairchild,[2] it is not substantiated by any known historical document.[10]
The journalist and gourmet R. W. Apple, Jr. once said of the fruit, "No other fruit, for me, is so thrillingly, intoxicatingly luscious...I'd rather eat one than a hot fudge sundae, which for a big Ohio boy is saying a lot."[15] Since 2006, private small-volume orders for fruits grown in Puerto Rico were sold to American specialty food stores and gourmet restaurants who serve the flesh segments as a delicacy dessert.[2][5]
Mangosteen is usually propagated by seedlings.[3][16] Vegetative propagation is difficult and seedlings are more robust and reach fruiting earlier than vegetatively propagated plants.[3][16]
Mangosteen produces a recalcitrant seed which is not a true seed strictly defined, but rather described as a nucellar asexual embryo.[3][10][16] As seed formation involves no sexual fertilization, the seedling is genetically identical to the mother plant.[3][16] If allowed to dry, a seed dies quickly, but if soaked, seed germination takes between 14 and 21 days when the plant can be kept in a nursery for about 2 years growing in a small pot.[16]
When the trees are approximately 25–30 cm (10–12 in), they are transplanted to the field at a spacing of 20–40 m (66–131 ft).[3][16] After planting, the field is mulched in order to control weeds.[3][17] Transplanting takes place in the rainy season because young trees are likely to be damaged by drought.[3][16] Because young trees need shade,[3][17] intercropping with banana, plantain, rambutan, durian or coconut leaves is effective.[3][16] Coconut palms are mainly used in areas with a long dry season, as palms also provide shade for mature mangosteen trees.[3][16] Another advantage of intercropping in mangosteen cultivation is the suppression of weeds.[3][17]
The growth of the trees is retarded if the temperature is below 20 °C (68 °F). The ideal temperature range for growing and producing fruits is 25–35 °C (77–95 °F)[18] with a relative humidity over 80%.[17] The maximal temperature is 38–40 °C (100–104 °F), with both leaves and fruit being susceptible to scorching and sunburn,[17][18] while the minimum temperature is 3–5 °C (37–41 °F).[18] Young seedlings prefer a high level of shade and mature trees are shade-tolerant.[18]
Mangosteen trees have a weak root system and prefer deep, well drained soils with high moisture content, often growing on riverbanks.[17] The mangosteen is not adapted to limestone soils, sandy, alluvial soils or sandy soils with low organic matter content.[18][19] Mangosteen trees need a well distributed rainfall over the year (<40 mm/month) and a 3–5 week dry season.[18]
Mangosteen trees are sensitive to water availability and application of fertilizer input which is increased with the age of trees, regardless of region.[3][17] Maturation of mangosteen fruits takes 5–6 months, with harvest occurring when the pericarps are purple.[3][10]
In breeding of perennial mangosteen, selection of rootstock and grafting are significant issues to overcome constraints to production, harvesting or seasonality.[3] Most of the genetic resources for breeding are in germplasm collections, whereas some wild species are cultivated in Malaysia and the Philippines.[3][16] Conservation methods are chosen because storage of seeds under dried and low temperature conditions has not been successful.[3]
Because of the long duration until the trees yield fruits and the long resulting breeding cycles, mangosteen breeding has not proven attractive for transplanting or research.[3][20] Breeding objectives that may enhance mangosteen production include:[20]
Mangosteen trees may reach fruit-bearing in as little as 6 years, but may require 12 or more years, depending on climate and cultivation methods.[3] The yield of the mangosteen is variable, depending on climate and age of the tree.[3][10] If the young tree is bearing for the first time, 200–300 fruits may be produced, whereas at maturity, 500 fruits per season are average.[3] At age 30 to 45 years in full maturity, each tree may yield as many as 3,000 fruits, with trees as old as 100 years still producing.[3]
Major mangosteen production occurs in Southeast Asia, mainly in Thailand as the country with the most acreage planted, estimated at 4,000 ha in 1965[3] and 11,000 ha in 2000, giving a total yield of 46,000 tons.[16] Indonesia, Malaysia and the Philippines are other major Asian producers.[16] Mangosteen production in Colombia and Puerto Rico has been successful.[2][5][10]
The pathogens that attack mangosteen are common in other tropical trees. The diseases can be divided into foliar, fruit, stem and soil-borne diseases.[21]
Pestalotiopsis leaf blight (Pestalotiopsis flagisettula (only identified in Thailand)) is one of the diseases that infect especially young leaves.[21] Furthermore, the pathogen causes the fruits to rot before and after the harvest.[21] Additional stem canker and dieback are caused by the pathogen.[21] Some of the symptoms of stem canker are branch splitting, gummosis and bark blistering.[21] The main areas where the disease was observed are Thailand, Malaysia and North Queensland.[21]
Another common disease is the thread blight or white thread blight disease (Marasmiellus scandens) whereas the name comes from the mycelia which resembles thread.[21] Leaves, twigs and branches may also be damaged by the disease.[21] The spores spread with the help of wind, raindrops and insects, and thrive in shady, humid and wet conditions.[21]
An important post-harvest disease affecting mangosteen especially in Thailand is called Diplodia fruit rot (Diplodia theobromae) which, as a secondary pathogen, enters the host plant through wounds.[21]
Phellinus noxius living on the roots and trunk bases causes brown root disease, a name derived from the appearance of the mycelium-binding soil particles.[21] The distribution of the fungus happens through contact with infected wood or thick rhizomorphs on tree stumps.[21]
There are a few pests that feed on mangosteen leaves and fruits including leaf eater (Stictoptera sp.), leaf miner (Phyllocnictis citrella) and fruit borer (Curculio sp.).[16] Especially in nurseries, the larval stage of the leaf eater can cause visible damage on young leaves, but can be managed by biological control agents.[16] The larval stage of fruit borer (Curculio sp.) feeds on different parts of fruit before ripening.[16]
Different management options can be applied to control mangosteen diseases.[16][21]
The endocarp – the white part of the fruit having a mild flavor – is edible,[5][10] but its nutrition content is modest, as all nutrients analyzed are at a low percentage of the Daily Value (see table for canned fruit in syrup, USDA FoodData Central; note that nutrient values for fresh fruit are likely different, but have not been published by a reputable source).[10][22]
Without fumigation or irradiation (in order to kill the Asian fruit fly), fresh mangosteens were illegal to import into the United States until 2007.[23] Following export from its natural growing regions in Southeast Asia (particularly Thailand), the fresh fruit is available seasonally in some local markets in North America such as those of Chinatowns.[5][24] Mangosteens are available fresh, canned and frozen in Western countries. The fruit may be served as a dessert or made into jams.[10] In Vietnam, the ripe fruit is also used as a salad ingredient.[25]
Upon arrival in the US in 2007, fresh mangosteens sold at up to $130/kg ($60/lb) in specialty produce stores in New York City, but wider availability and somewhat lower prices have become common in the United States and Canada.[6][24] Despite efforts described above to grow mangosteen in the Western Hemisphere, nearly the entire supply is imported from Thailand.[26]
Before ripening, the mangosteen shell is fibrous and firm, but becomes soft and easy to pry open when the fruit ripens. To open a mangosteen, the shell can be scored with a knife, pried gently along the score with the thumbs until it cracks, and then pulled apart to reveal the fruit.[10] Alternatively, the mangosteen can be opened without a knife by squeezing the shell from the bottom until it breaks, allowing the shell to be removed and the fruit eaten while intact with the stem.[27] Occasionally, during peeling of ripe fruits, the purple exocarp juice may stain skin or fabric.[10]
Various parts of the plant have a history of use in traditional medicine, mostly in Southeast Asia; it may have been used to treat skin infections, wounds, dysentery, urinary tract infections, and gastrointestinal complaints,[3][28] although there is no high-quality clinical evidence for any of these effects.[29]
Dried fruits are shipped to Singapore to be processed for medical uses which may include dysentery, skin disorders, and various other minor diseases in several countries across Asia.[3] There is no reliable evidence that mangosteen juice, puree, bark or extracts is effective as a treatment for human diseases.[29][30]
The extract of mangosteen peels is traditionally used in Indonesia as natural dye for coloring of brown, dark brown, purple or red hues applied to tenun ikat and batik textiles.[31]
Mangosteen twigs have been used as chew sticks in Ghana, and the wood has been used to make spears and cabinetry in Thailand. The rind of the mangosteen fruit has also been used to tan leather in China.
Mangosteen peel contains xanthonoids, such as mangostin, and other phytochemicals.[28] Polysaccharide and xanthone compounds are found in the fruit, leaves, and heartwood of the mangosteen.[28] Fully ripe fruit contain xanthones, garthanin, 8-disoxygartanin, and normangostin.[3]
Fresh mangosteen is marketed for only a short period of six to ten weeks due to its seasonal nature.[6][16] It is mainly grown by smallholders and sold at fruit stalls by roadsides. Its irregular, short supply leads to wide price fluctuations throughout its season and over the years.[5][32] Additionally, there is no standard product quality assessment or grading system, making international trade of the fruits difficult.[16] The mangosteen still remains rare in Western markets, though its popularity is increasing, and it is often sold at a high price.[6][33]
Mangosteen (Garcinia mangostana), also known as the purple mangosteen, is a tropical evergreen tree with edible fruit native to tropical lands surrounding the Indian Ocean. Its origin is uncertain due to widespread prehistoric cultivation. It grows mainly in Southeast Asia, southwest India and other tropical areas such as Colombia and Puerto Rico, where the tree has been introduced.
The fruit of the mangosteen is sweet and tangy, juicy, somewhat fibrous, with fluid-filled vesicles (like the flesh of citrus fruits), with an inedible, deep reddish-purple colored rind (exocarp) when ripe. In each fruit, the fragrant edible flesh that surrounds each seed is botanically endocarp, i.e., the inner layer of the ovary. The seeds are of similar size and shape to almonds.
Genus Garcinia also contains several less known fruit-bearing species, such as the button mangosteen (G. prainiana) and the charichuelo (G. madruno).
Mangostano (Garcinia mangostana) estas speco de daŭrafoliaj arboj (garcinio) kun fruktoj (beroj) el Sud-Orienta Azio kun elipsaj, ledecaj folioj kaj oranĝograndaj, malhele ruĝaj, manĝeblaj beroj, kies gusto estas inter tiu de persiko kaj de vinbero.
Mangostano estas 25 m alta, ĉiamverda, malrapide kreskanta arbo kun piramideca krono kaj malhelbruna ĝis nigra, skvama ŝelo. La interna parto de la basto enhavas laktosukon. La branĉoj ĉiam kreskas de la akseloj de vidalvidaj folioj, tiel ke la arbo estas simetrie disbranĉiĝanta. La folioj estas 9-25 x 4,5-13 cm larĝaj, ovalaj, entjerrandaj kaj punktaj. La abo ĝenerale nur post 15 jaroj ekportas fruktojn du-trifoje jare.
La specio nature aperas en Sud-Orienta Azio kaj estas kultivita en humidaj regionoj de Barato ĝis Aŭstralio. Oni ĝin trovas pli kaj pli en tropika Afriko kaj en la Amerika kontinento.
Mangostano estas bero kun diametro de 3-8 cm. Ĝi havas dikan, ledecan, glatan ŝelon, kiu estas purpura aŭ violkolora kiam ĝi estas plene mura. Sub la ŝelo troviĝas krono de kvar ĝis ok dikaj, dolĉaj, sukaj kaj neĝoblankaj ariloj. Tiuj ĉi ariloj estas dolĉamaraj laŭ gusto; ili pensigas al liĉio. La arilojn de matura frukto oni manĝas nekuirite. Mangostano rapide ŝimiĝas ene; tial ĝi estas mallonge konservebla.
Mangostano (Garcinia mangostana) estas speco de daŭrafoliaj arboj (garcinio) kun fruktoj (beroj) el Sud-Orienta Azio kun elipsaj, ledecaj folioj kaj oranĝograndaj, malhele ruĝaj, manĝeblaj beroj, kies gusto estas inter tiu de persiko kaj de vinbero.
El mangostino, mangostán o jobo de la India (Garcinia mangostana), también conocido como el mangostán púrpura,[1] es un árbol de hoja perenne tropical, con frutos comestibles; nativo de las naciones insulares del sudeste asiático. Se desconocen sus orígenes exactos debido a su cultivo generalizado desde la antigüedad, pero se cree que proviene de las islas de la Sonda y las Molucas.[2] Crece principalmente en el sudeste asiático, el suroeste de la India y otras áreas tropicales como Honduras, Colombia, Puerto Rico, Ecuador y Florida,[2][3][4] donde se ha introducido el árbol. El árbol crece de 6 a 25 m de alto.[2] El fruto del mangostán es dulce y picante, jugoso, algo fibroso, con vesículas llenas de líquido (como la pulpa de los cítricos), con una corteza incomestible de color rojo púrpura oscuro (exocarpio) cuando está maduro.[2][3] En cada fruto, la carne comestible fragante que rodea a cada semilla es el endocarpio, es decir, la capa interna del ovario.[5][6] Las semillas tienen forma y tamaño de almendra
A principios del siglo XX los ingleses llevaron este árbol a San Sebastián de Mariquita, Tolima (Colombia), donde se cultiva en abundancia.
El árbol de mangostán alcanza 6 a 25 m de altura y su tronco 9 a 12 cm de diámetro[7] su copa de forma cónica posee follaje muy denso siempre verde de hojas opuestas, grandes con nervadura central, de coloración verde oscura,[8] con forma elíptica y el ápice acuminado y corto. El fruto comestible posee una corteza de tono púrpura rojizo oscuro cuando maduro. Su semilla es recalcitrante. Botánicamente un arilo, la fragante carne comestible es dulce y agria, con sabor cítrico y textura de durazno. El mangostán está estrechamente relacionado con otras frutas tropicales comestibles, como el mangostán botón y el mangostán gota de limón.[9] Botánicamente, no tiene relación alguna con el mango. El nombre Garcinia hace referencia al explorador francés Laurent Garcin.
El mangostán es una planta nativa del sudeste asiático. Es muy apreciado por su textura jugosa y delicada y su sabor ligeramente agridulce. El mangostán se ha cultivado en Malasia, Borneo, Sumatra, el sudeste asiático continental y Filipinas desde la antigüedad. El registro chino del siglo XV, Yingya Shenglan, describió al mangostán como mang-chi-shih (derivado del término en idioma malayo manggis), como una planta nativa del sudeste asiático de carne blanca con un delicioso sabor agridulce.[10]
Linneo incluyó una descripción del mangostán en su Species Plantarum en 1753. El mangostán se introdujo en los invernaderos ingleses en 1855.[11] Posteriormente, se le introdujo en el hemisferio occidental, donde se estableció en las islas de las Indias Occidentales, especialmente en Jamaica. Más tarde se estableció en el continente americano en Guatemala, Honduras, Panamá y Ecuador. El árbol de mangostán generalmente no crece bien fuera de los trópicos.
Hay una leyenda sobre la reina Victoria que dice que ella ofreció una recompensa de 100 libras esterlinas a cualquiera que pueda entregarle la fruta fresca.[3][12] Aunque esta leyenda se remonta a una publicación de 1930 del explorador de frutas, David Fairchild,[1] no está respaldada por ningún registro histórico, pero probablemente sea responsable de la designación poco común del mangostán como la "Reina de la Fruta".[12]
El periodista y gourmet RW Apple, Jr. dijo una vez sobre la fruta: "Ninguna otra fruta, para mí, es tan emocionante, embriagadoramente deliciosa ... Prefiero comer una que un helado de chocolate caliente, lo cual viniendo de alguien de Ohio dice mucho ".[13] Desde 2006, los pedidos privados de pequeñas cantidades de frutas cultivadas en Puerto Rico se vendieron a tiendas especializadas de alimentos estadounidenses y restaurantes gourmet que lo sirven como un postre exquisito.[1][3]
La fruta del mangostán no requiere de fecundación para formarse (véase agamospermia).
En la primera fase de formación, presenta un tono verde pálido o casi blanco. A medida que la fruta crece en los siguientes dos a tres meses, el exocarpio se oscurece, tomando un color verde más oscuro. Durante este período, la fruta crece hasta que su exocarpio alcanza de 6 a 8 cm de diámetro exterior, endureciéndose en la última fase de maduración. El proceso de maduración del mangostán tiene una duración de 150 a 180 días.[8]
La química del exocarpio subsuperficial del mangostán abarca una serie de ácidos polifenólicos que incluye xantonas taninos, los que aseguran una astringencia que inhibe la infestación por insectos, hongos, virus de plantas, bacterias y la depredación por animales, mientras el fruto está inmaduro. Los cambios de color y ablandamiento del exocarpio son los procesos naturales de maduración que indican que la fruta se puede comer y que las semillas han terminado su desarrollo.[14]
El mangostán produce una semilla recalcitrante y debe mantenerse húmeda para permanecer viable hasta la germinación. Las semillas de mangostán son óvulo en origen y no el resultado de una fecundación, germinan tan pronto se retiran de la fruta y mueren rápidamente si se secan.[15]
Una vez que la fruta mangostán en desarrollo ha detenido su expansión, se aletarga la síntesis de clorofila y se inicia una nueva fase de coloración. Primero con estrías de color rojo, la pigmentación exocárpica pasa de verde a rojo y a púrpura oscuro, lo que indica la fase final de maduración. Este proceso tiene lugar durante un período de diez días en el cual la comestibilidad de la fruta llega a su máximo.
El endocarpio comestible del mangostán alcanza de 4 a 6 cm de diámetro, y es de color blanco. El círculo de arilos cuneiformes contiene 4 a 8 segmentos, los más grandes portadores de semillas apomícticas que no son comestibles a menos que se tuesten.
A menudo descriptos como una delicia, los arilos ofrecen un aroma muy delicado, y tiene alrededor de 400 veces menos componentes químicos que las frutas fragantes, lo que explica su relativa sutileza.[16] Los principales componentes volátiles poseen tonos acaramelados, de pasto y mantequilla, la fragancia del mangostán es producto del contenido de hexil acetato, hexenol y α-copaeno.
En la parte inferior del exocarpio, orillas que son el remanente del estigma, aparecen ordenados como los radios de una rueda y corresponden al número de secciones del arilo.[17] Los mangostanes llegan a edad de producción frutal no antes de 5 a 6 años, pero normalmente al alcanzar de 8 a 10 años de edad.[18]
Una planta adulta puede producir más de 1 500 frutas al año.[8]
Según Rincón, la fruta de los árboles de plántulas es bastante uniforme, y solo una variante distinta es conocida y que se encuentra en las Isla de Joló (Filipinas). El fruto es grande, la corteza más gruesa de lo normal, y carne más ácida de sabor pronunciado. En el norte de Borneo, una forma aparentemente silvestre tiene solo 4 carpelos, cada uno conteniendo una semilla.
El mangostán es una planta ultra-tropical. No tolera temperaturas inferiores a 4 °C, ni por encima de 37 °C. Las plántulas de vivero mueren a 7 °C. Requiere una humedad ambiente elevada y una precipitación anual de al menos 127 cm, no soportando períodos de sequía prolongados. El cultivo de mangostán requiere temperaturas medias de 24 a 26 ºC y humedad de 80 %. Temperaturas por debajo de 20 °C retrasan el crecimiento. El árbol necesita de 15 a 30 días de período seco para estimular la floración. [7]
El árbol prefiere los suelos profundos, bien drenados, ricos en materia orgánica, especialmente arcillosos-arenosos o laterita. [7] En la India, los ejemplares más productivos están en arcilla que contiene mucho material grueso y un poco de lodo. Requiere de buen drenaje, con la capa freática por lo menos a 2 m por debajo del nivel del suelo. El mangostán debe ser protegido de vientos fuertes y niebla salina, así como evitar suelo salino o agua.
A bajas altitudes en Ceilán la fruta madura de mayo a julio, en elevaciones más altas, de julio a septiembre. En la India, hay 2 estaciones de fructificación, una en el período del monzón (julio-octubre) y otra de abril a junio. En Puerto Rico en árboles a pleno sol de julio a agosto, y los árboles a la sombra de noviembre a diciembre.
El recorte es irregular y el rendimiento varía de un árbol a otro y de una estación a otra. La primera cosecha puede ser de 200 a 300 frutos. El rendimiento promedio de un árbol adulto es de unos 500 frutos. El rendimiento aumenta de manera constante hasta los 30 años cuando una planta puede dar de 1.000 a 2.000 frutos. En Madras, los árboles con edades de 20 y 45 años producen de 2.000 a 3.000 frutos. La productividad posteriormente declina gradualmente, aunque el árbol fructifique hasta los cien años de edad.
La madurez se mide por el desarrollo pleno de color y ligero ablandamiento del fruto. Se deben cosechar los frutos cuando están maduros ya que no maduran después de cosechados. Los frutos se cosechan a mano desde escaleras o por medio de un polo de corte y se evita que caigan al suelo.
Tailandia produjo 67 mil toneladas de mangostán, en 15 mil hectáreas en el año de 1987. En Malasia fueron cosechados 32 mil toneladas de mangostán en el año de 1990. Brasil produjo 84 toneladas en 2001.[8]
Los mangostanes se pueden almacenar de 20 a 25 días en almacenamiento caliente, cerrado. Si se los almacena por períodos más largos la piel exterior se endurece, la cáscara se torna gomosa y la carne se seca.
Los mangostanes maduros se conservan bien durante 3 a 4 semanas de almacenamiento a 4 a 12ºC. Ensayos realizados en la India indican que las condiciones óptimas para almacenamiento en frío son temperaturas de 4 a 6 °C y una humedad relativa de 85 a 90%, que mantienen la calidad durante 49 días. Se recomienda que los frutos se envuelvan en un pañuelo de papel y sean envasados en cajas de madera con relleno de viruta.
Pocas plagas han sido reportadas. Una oruga que se alimenta de sus hojas en la India, tal vez sea la misma que ataca a nuevos brotes en las Filipinas y que ha sido identificada como Orgyra-SP. La polilla de la familia mata, Lymantridae. Una pequeña hormiga, Myrnelachista ramulorum, en Puerto Rico, coloniza los árboles, realizando túneles en el tronco y las ramas, y daña los brotes. Los ácaros a veces desfiguran los frutos con pequeños mordiscos y arañazos. Los frutos maduros son atacados por monos, murciélagos y ratas en Asia.
Un problema fisiológico importante que se llama "goma guta" se evidencia por la exudación de látex en el exterior de los frutos y en las ramas durante los períodos de lluvias intensas y continuas. No afecta la calidad comestible. Cierto craqueo de la fruta puede producirse debido a la absorción excesiva de humedad. En los frutos agrietados la carne estará hinchada y blanda. Algunos moretones causados por la fuerza de las tormentas pueden ser un factor importante en ambas de estas anormalidades. Las frutas expuestas al sol fuerte pueden también exudar látex. Los mangostanes producidos en Honduras, a menudo tienen cristales como "piedras" en la carne que pueden hacer que la fruta no sea comestible.
El mangostán se obtiene con facilidad enlatado y congelado en los países de Occidente. Como fruta fresca, sin fumigación o irradiación, la importación del mangostán ha sido históricamente ilegal en los puertos de EE. UU. debido a los riesgos asociados a la mosca de la fruta asiática Tephritidae. Esta posición cambió oficialmente en julio de 2007, cuando se aprobaron importaciones de frutas irradiadas desde Tailandia por la USDA.[19] El mangostán fresco alcanzó entonces precios de hasta 10 dólares por unidad en las tiendas de delicatessen de Nueva York.[20] Sin embargo, el aumento de la disponibilidad en años siguientes ha moderado su precio considerablemente.[21]
Los mejores frutos son aquellos con el mayor número de lóbulos del estigma en el ápice, pues tienen el mayor número de segmentos carnosos y por lo tanto el menor número de semillas. Los mangostanes se suelen comer crudos como postre.
Los segmentos carnosos a veces se conservan, aunque pierden su sabor delicado. Las pruebas han demostrado que lo mejor es utilizar un sirope 40% y esterilizar durante 5 minutos. Los frutos más ácidos son los mejores para preservar. Para hacer mermelada, en Malasia, los segmentos sin semillas se hierven con una cantidad igual de azúcar entre 15 y 20 minutos. En Filipinas, una reserva se hace simplemente hirviendo los segmentos de azúcar morena, y las semillas se pueden incluir para enriquecer el sabor.
Como una fruta no climatérica, un mangostán recogido no madura más, por lo que debe consumirse poco después de la cosecha. Las semillas se comen a veces, hervidas o asadas.[8]
El extracto de la cáscara del mangostán se utiliza tradicionalmente en Indonesia como tinte natural para telas; de tonos marrón, marrón oscuro, y del púrpura al rojo, especialmente en telas tradicionales tales como tenun ikat y batik.[22]
Las ramas del mangostán se utilizan como cepillo de dientes en Ghana. La corteza de la fruta contiene de un 7 a 14% de taninos, catequinas y colofonia, y se utiliza para el curtido de cuero en China. También produce un tinte negro. [23]
Garcinia mangostana fue descrita por Carlos Piteo y publicado en Species Plantarum 1: 443–444. 1753.[24][25]
La Garcinia cochinchinensis (lour.) Choisy es una Clusiácea, de la misma familia del mangostán verdadero (Garcinia mangostana). Es una especie nativa de Indochina, propia de clima tropical, húmedo. La especie fue introducida en Brasil y se difundió, gracias a su fácil adaptación.
Se le denomina falso mangostán, ya que la planta se asemeja al mangostán verdadero, aunque el fruto es muy diferente. Debido a que las hojas de ambas especies son muy parecidas ello se presta a confusión. Los frutos del falso mangostán son comestibles, pero su pulpa es ácida, sirviendo más para jugo y jalea que para consumo fresco. El fruto es verdoso, amarillento cuando maduro, puntiagudo y produce en pencas, junto a la rama.
La Garcinia xahthochymus es otra especie también denominada falso mangostán, pero de frutos más pequeños. La planta del falso mangostán se diferencia porque su látex es amarillento, mientras que el látex del verdadero es blanco.[8]
.jpg)
.jpg)
|vauthors= ignorado (ayuda) El mangostino, mangostán o jobo de la India (Garcinia mangostana), también conocido como el mangostán púrpura, es un árbol de hoja perenne tropical, con frutos comestibles; nativo de las naciones insulares del sudeste asiático. Se desconocen sus orígenes exactos debido a su cultivo generalizado desde la antigüedad, pero se cree que proviene de las islas de la Sonda y las Molucas. Crece principalmente en el sudeste asiático, el suroeste de la India y otras áreas tropicales como Honduras, Colombia, Puerto Rico, Ecuador y Florida, donde se ha introducido el árbol. El árbol crece de 6 a 25 m de alto. El fruto del mangostán es dulce y picante, jugoso, algo fibroso, con vesículas llenas de líquido (como la pulpa de los cítricos), con una corteza incomestible de color rojo púrpura oscuro (exocarpio) cuando está maduro. En cada fruto, la carne comestible fragante que rodea a cada semilla es el endocarpio, es decir, la capa interna del ovario. Las semillas tienen forma y tamaño de almendra
A principios del siglo XX los ingleses llevaron este árbol a San Sebastián de Mariquita, Tolima (Colombia), donde se cultiva en abundancia.
Mangostan (ka mangustan) on mangostanipuu vili.
Küps vili on kaetud paksu tugeva koorega, mille värvus varieerub punakaspruunist kuni tumevioletjani. Vilja läbimõõt on 6-8 cm. Koore sees on vähemalt neljaks ebaühtlase suurusega segmendiks jaotunud söödav valge, pehme ja magus viljaliha. Viljalihas on piklikud kollakad seemned. Süüa kõlbab vili, mille koor on pehme.
Mangostana klusiazeoen (edo Gutiferoen) familiako fruitu-zuhaixka, berez Moluka uharteetakoa baina tropiko aldeko beste herrialde askotan ere landatzen dena (Garcinia mangostana). Hosto zabal larrukara izaten du, fruitu gorria, baia-egiturakoa eta mami zuriz bildutako haziak dituena, baratxuri alearen antzekoak. Haziaren gaineko mamia da jaten dena, eta duen ahogozoagatik oso aintzat hartua da. Fruituaren eta enbor-adarren azalean duen izerdia oihalei kolorea emateko erabiltzen da.
Mangostan Asiako tropikoetako fruta ospetsu eta zaporetsuena da.
Fruituak hazteko eta ekoizteko tenperatura ideala 25-35 ºC-ko tenperatura du, hezetasun erlatiboa% 80 baino gehiago.
Mangostana klusiazeoen (edo Gutiferoen) familiako fruitu-zuhaixka, berez Moluka uharteetakoa baina tropiko aldeko beste herrialde askotan ere landatzen dena (Garcinia mangostana). Hosto zabal larrukara izaten du, fruitu gorria, baia-egiturakoa eta mami zuriz bildutako haziak dituena, baratxuri alearen antzekoak. Haziaren gaineko mamia da jaten dena, eta duen ahogozoagatik oso aintzat hartua da. Fruituaren eta enbor-adarren azalean duen izerdia oihalei kolorea emateko erabiltzen da.
Mangostan Asiako tropikoetako fruta ospetsu eta zaporetsuena da.
Fruituak hazteko eta ekoizteko tenperatura ideala 25-35 ºC-ko tenperatura du, hezetasun erlatiboa% 80 baino gehiago.
Garcinia mangostana
Le mangoustanier[2],[3] ou mangoustan[4] (Garcinia mangostana) est une espèce de plantes à fleurs du genre Garcinia, famille des Clusiaceae. Il s'agit d'un arbre tropical à feuillage sempervirent originaire de l'archipel Malais, d'Indonésie[5] (Java, Bornéo, îles de la Sonde, Moluques…), de Thaïlande. Il pousse principalement en Asie du Sud-Est. Il est introduit et cultivé dans d'autres régions tropicales telles que le Sud-Ouest de l'Inde, le Sri Lanka, Porto Rico, la Floride[6],[7], l'Amérique du Sud (ex. : Colombie, Nord-Est du Brésil…) et l'Afrique centrale (ex. : République démocratique du Congo). Cet arbre atteint 25 mètres de hauteur.
Le fruit sphérique violet foncé, appelé mangoustan ou mangouste[8], est réputé pour son excellente chair blanche parfumée, sucrée, acidulée, juteuse, et un peu fibreuse. Les mangoustans sont des fruits très appréciés en Asie et en Afrique centrale pour leurs propriétés gustatives et curatives. Le mangoustan est un des fruits les plus riches en antioxydants naturels, dont au moins quarante xanthones (concentrés dans le péricarpe).
Le mangoustan appartient au même genre que d'autres espèces moins connues, telles que le Cherapu (en) (Garcinia prainiana) et le Charichuelo (en) (Garcinia madruno).
Mangoustans sur un étal de marché
Mangoustan isolé
Fruit ouvert montrant ses quartiers comestibles
Cet arbre atteint 25 mètres de hauteur. Il n'est pas connu à l'état sauvage et plusieurs auteurs pensent qu'il est le fruit de l'hybridation d'espèces proches (possiblement Garcinia malaccensis et Garcinia hombroniana), ce qui pourrait expliquer son agamospermie obligatoire[9]. Il porte des feuilles simples opposées. L'ensemble de ses organes est parcouru de canaux laticifères contenant un abondant latex jaune collant.
Le fruit sphérique conserve à sa base les 4 sépales de la fleur, ainsi que les marques du stigmate à son apex. Il se compose d'une épaisse couche externe non comestible très amère de couleur rouge-violet foncé (exocarpe), entourant l'arille de l'endocarpe (couche interne de l'ovaire) constitué par une chair blanche comestible parfumée, sucrée, acidulée, juteuse, un peu fibreuse, organisée en 5 ou 6 quartiers (comme les agrumes)[10],[11], qui recouvre chaque graine de la forme et la taille d'une amande moyenne.
Jeune mangoustanier
Mangoustanier adulte
Fleur de mangoustanier
Jeune mangoustan d'où perlent des gouttes de latex jaune
Jeunes feuilles de mangoustanier
Le jeune mangoustan, qui ne nécessite pas de fécondation pour se former (agamospermie), apparaît d'abord blanc verdâtre à l'ombre de la canopée. Il croît ensuite deux à trois mois jusqu'à atteindre 6-8 centimètres de diamètre, pendant que l'exocarpe, qui reste dur jusqu'à la maturation finale, vire au vert foncé.
L'exocarpe du mangoustan contient un ensemble de polyphénols, dont des xanthones et des tanins lui conférant une astringence décourageant la prédation par les insectes, les champignons, les virus, les bactéries et les animaux, tant que le fruit est immature. Quand le fruit a terminé sa croissance, la synthèse de chlorophylle ralentit et débute la phase de coloration. Sur une période de dix jours, la pigmentation de l'exocarpe, initialement rayée de rouge, passe du vert au rouge, puis au violet foncé, indiquant la maturation finale, ce qui s'accompagne d'un ramollissement de l'exocarpe, d'une forte amélioration de la comestibilité, et de la qualité gustative du fruit[12]. Le processus de maturation, indique que les graines ont fini leur développement et que le fruit peut être mangé
Les jours suivant la récolte, l'exocarpe durcit selon les manipulations et les conditions ambiantes de stockage, en particulier le taux d'humidité. Si l'humidité ambiante est élevée, le durcissement de l'exocarpe peut prendre une semaine ou plus, jusqu'à ce que la qualité de la chair soit optimale et excellente. Cependant, après plusieurs jours, en particulier si le lieu de stockage n'est pas réfrigéré, la chair à l'intérieur du fruit peut perdre ses qualités sans trace extérieure évidente. Ainsi, les deux premières semaines qui suivent la récolte, la dureté de la croûte n'est pas un indicateur fiable pour indiquer la fraîcheur de la chair. Le fruit est généralement bon quand l'exocarpe est tendre comme quand il est vient de tomber de l'arbre[13].
L'endocarpe comestible du mangoustan est blanc et a la forme et la taille d'une mandarine (environ 4-6 centimètres de diamètre). Le nombre de segments du fruit (4 à 8, rarement 9) correspond au nombre de lobes du stigmate à l'apex ; ainsi, un nombre plus élevé de segments charnu correspond a moins de graines. Les plus grands segments contiennent une graine apomictique non consommable (à moins d'être grillée). Ce fruit non-climatériques ne mûrit plus après la récolte et doit être consommé rapidement.
Souvent décrite comme d'une subtile délicatesse, la chair comporte un arôme exceptionnellement doux. On explique sa relative douceur par environ 1/400e des constituants chimiques de parfumé de fruits. Les principaux composés à l'origine des notes de caramel, d'herbe et de beurre du mangoustan sont l'acétate d'hexyle, l'hexenol et l'α-copaène[14].
Jeunes fruits
Seule la chair blanche du mangoustan est comestible
Mangoustan : vue d'ensemble et coupe
Mangoustan en coupe montrant l'apex du fruit est les vestiges de son stigmate.
Mangoustan, fruit sucré, juteux et acidulé, du mangoustanier, vu en coupe.
L'endocarpe du mangoustan est la partie charnue blanche à saveur douce qui le rend si populaire. Les analyses nutritives de conserves indiquent une relative pauvreté en nutriments et de faibles apports nutritionnels (cf. tableau de données pour les fruits au sirop en conserve[16] ; la valeur nutritive des fruits frais diffère probablement, mais les analyses n'ont pas encore été publiées par une source fiable).
Le mangoustan est une plante originaire d'Asie du Sud-est. Très apprécié pour sa chair juteuse, à texture délicate et à saveur légèrement aigre-douce, le mangoustan a été cultivé depuis l'antiquité en Malaisie, à Bornéo, Sumatra, en Asie du Sud-est continentale et aux Philippines. Dans le Yingya Shenglan, ouvrage chinois du XVe siècle, le mangoustan est décrit sous le nom de mang-chi-shih (dérivé du Malais manggis), comme un fruit originaire d'Asie du Sud-est dont la chair blanche a une délicieuse saveur aigre-douce[17].
Une description du mangoustan est proposée dans le Species Plantarum de Linné en 1753. Le mangoustan a été introduit dans des serres britanniques en 1855[18]. Par la suite sa culture a été introduite dans l'Hémisphère Occidental, notamment dans les Indes occidentales, en particulier en Jamaïque, puis plus tard en Amérique continentale comme au Guatemala, au Honduras, au Panama ou en Équateur. Le mangoustanier se développe généralement mal en dehors des régions tropicales.
Une légende rapporte que la Reine Victoria promettait une récompense de 100 livres sterling à qui lui rapporterait ces fruits. Bien que cette légende soit sourcée d'une publication de 1930 par le spécialiste des fruits David Fairchild, et ne soit corroborée par aucun document historique connu, elle est probablement à l'origine de l'appellation du mangoustan comme la « Reine des Fruits[3],[13] ».
Le journaliste et gastronome R. W. Apple, Jr a dit de ces fruits : « Il n'y a, d'après moi, pas de fruits plus excitant, enivrant et pulpeux… Je préfèrerais en manger un seul, plutôt qu'un hot fudge sundae, ce qui veut dire beaucoup pour un grand garçon de l'Ohio »[a]. Depuis 2006, la faible production de ce fruit provenant de Puerto Rico est vendue aux États-Unis dans des épiceries fines spécialisées et des restaurants gastronomiques, où les segments de chair sont servis dans des desserts rares.
En raison des restrictions d'importation, le mangoustan n'est pas encore disponible dans certains pays. Bien que disponible en Australie, ce fruit est encore rare dans les épiceries d'Amérique du Nord. Des fruits frais peuvent être saisonnièrement disponibles dans certains quartiers chinois ou magasins spécialisés en produits asiatiques, directement importés depuis leur région d'origine (Asie du Sud-est).
Les mangoustans sont disponibles en conserve et congelés dans les pays occidentaux. Jusqu'en 2007, les mangoustans frais étaient interdits d'importation aux États-Unis, à moins de subir des fumigations ou des irradiations destinées à tuer les espèces asiatiques de mouche des fruits[20]. On peut également trouver de la chair de mangoustan lyophilisée ou déshydratée.
À partir de leur arrivée aux États-Unis en 2007, les mangoustans frais étaient vendu à un maximum de 60 $/livre dans des magasins spécialisés de New York. Ils sont ensuite devenus plus disponibles et à des prix souvent plus bas aux États-Unis et au Canada. La quasi-totalité de l'offre est importée de Thaïlande[21].
Avant d'arriver à maturité, la peau du mangoustan est fibreuse et ferme, mais elle devient cassante et facile à ouvrir lorsque le fruit mûrit. Pour ouvrir une base de mangoustan, la peau rigide peut être scarifiée à l'aide d'un couteau, puis pressée avec les pouces jusqu'à ce qu'il craque, afin de dégager la chair. Autrement, on peut ouvrir un mangoustan sans couteau en appuyant à la base du fruit jusqu'à ce qu'il cède, ce qui permet de retirer la coque et manger le fruit intact au bout de sa tige[22]. Lors de l'épluchage des fruits mûrs, le jus violet de l'exocarpe est réputé tacher la peau et les tissus.
On connait des utilisations dans la médecine traditionnelle, principalement en Asie du Sud-est, pour les différentes parties de la plante. Elle a été utilisée pour traiter les infections de la peau, des plaies, la dysenterie ou les infections des voies urinaires, et gastro-intestinales[23].
Les fruits secs sont acheminés à Singapour afin d'en tirer des médicaments, distribués dans plusieurs pays à travers l'Asie, pour traiter la dysenterie, les maladies de peau, et de diverses autres maladies mineures. Il n'y a aucune preuve fiable que le jus, la purée, l'écorce ou les extraits de mangoustan, soient efficaces comme traitement pour les maladies humaines[24],[25].
Les fruits, les feuilles et le bois de cœur du mangoustan contiennent naturellement des polysaccharides et des composés de xanthone. Les fruits mûrs contiennent des xanthones, de la gartanine et ses dérivés (8-disoxygartanine, normangostine).
Les rameaux de mangoustan ont été utilisés comme des bâtonnets à mâcher au Ghana.
Le bois a été utilisé pour fabriquer des lances et de l'ébénisterie en Thaïlande.
L'écorce du mangoustan a été utilisée également pour tanner le cuir en Chine.
La pelures de mangoustan contient des xanthonoides, telle la mangostine, et d'autres composés phytochimiques. La recherche sur la phytochimie de la plante sans étude clinique humaine, est cependant insuffisante pour assurer la sécurité ou l'efficacité de son utilisation comme complément alimentaire[23],[25].
Le mangoustan est généralement multiplié par semis[26]. La multiplication végétative est difficile, et les semis sont plus robustes et fructifient plus tôt que les pieds issus de multiplication végétative.
Le mangoustan produit des semences récalcitrantes qui ne sont pas de vraies semences au sens strict, mais plutôt des embryons nucellaires issus d'une reproduction asexuée : la présence de semences n'implique pas une fécondation, et la plantule est alors génétiquement identique au pied mère. Si on la laisse sécher, la graine meurt rapidement, mais si elle est maintenue humide, la germination se produit entre 14 et 21 jours. La plante peut alors être conservée en pépinière environ 2 ans dans un petit pot.
Lorsque les arbres atteignent environ 25–30 centimètres, ils sont transplantés en pleine terre avec un espacement de 20 à 40 mètres. Après la plantation, le sol est paillé afin de contrôler les mauvaises herbes. Le repiquage a lieu dans la saison des pluies, car les jeunes arbres sont susceptibles d'être endommagés par la sécheresse. Leur culture est souvent associée à des bananes, du plantain, des ramboutans, des durians ou des cocotiers, parce que les jeunes mangoustaniers ont besoin d'ombre. Les cocotiers sont utilisés principalement dans les régions à saison sèche longue, les palmes fournissent également de l'ombre pour la maturation de mangoustaniers adultes. Un autre avantage de la culture intercalaire avec le mangoustan est la limitation des mauvaises herbes[27].
Le mangoustanier est un arbre tropical préférant des conditions de chaleur constante (il meurt s'il est exposé à des températures négatives de façon prolongée), mais supporte de brèves vagues de froid, qui n'endommagent alors que les jeunes pousses fragiles (des horticulteurs expérimentés ont cultivé cette espèce en extérieur et obtenu des fruits à l'extrême sud de la Floride)[6]. La croissance des arbres est retardée si la température est inférieure à 20 °C. L'intervalle de température idéale pour la croissance et la production de fruits est de 25-35 °C avec une humidité relative supérieure à 80%. La température maximale est de 38-40 °C (les feuilles et les fruits sont sensibles à la fois à la canicule et aux coups de soleil), alors que la température minimale est de 3-5 °C. Les jeunes plants préfèrent un ombrage fort, tandis que les arbres adultes sont tolérants à l'ombre[28].
Les mangoustaniers ont un faible système racinaire et préfèrent les sols profonds, bien drainés, à forte teneur en eau, souvent sur les berges de rivières. Le mangoustan n'est pas adapté aux sols calcaires, sableux, alluviaux ou sableux à faible teneur en matière organique. Les mangoustaniers ont besoin de précipitations bien réparties au cours de l'année : < 40 milimètres/mois et de trois à cinq semaines de saison sèche[28],[29].
Les mangoustaniers sont sensibles à la disponibilité en eau et à l'apport de fertilisants, et leurs besoins augmentent avec l'âge des arbres, quelle que soit la région. La maturation des mangoustans prend 5-6 mois. La récolte est réalisée lorsque les péricarpes virent au pourpre.
La sélection de porte-greffe et la greffe sont des questions importantes dans la culture du mangoustan pour améliorer la production, la récolte ou la synchronisation de la saisonnalité. La plupart des ressources génétiques sont stockées dans des collections de matériel génétique (germplasmes), alors que certaines espèces sauvages sont cultivées en Malaisie et aux Philippines. On a choisi ces méthodes de conservation car le stockage de graines séchées à basse température a été infructueux.
La reproduction du mangoustan par transplantation a été délaissée en raison du délai nécessaire avant les premières fructifications résultant d'un long cycle de reproduction[30]. Les objectifs de sélection pour améliorer la production de mangoustan sont les suivants :
Le mangoustanier peut porter des fruits dès 5 à 6 ans, mais il nécessite généralement 8 à 10 ans. Le rendement est varie selon le climat et de l'âge de l'arbre. La première fois, un jeune arbre peut porter 200 à 300 fruits, alors que plus tard, il produira environ 500 fruits par saison en moyenne. Il atteint sa pleine maturité, à l'âge de 30-45 ans, et peut alors produire jusqu'à 3 000 fruits, et rester ainsi en production jusqu'à 100 ans[5],[13].
La plupart de la production mondiale de mangoustan provient d'Asie du Sud-est, et principalement de Thaïlande qui présente la plus vaste superficie plantée, avec 4 000 hectares en 1965 et 11 000 hectares en 2000, produisant annuellement plus de 46 000 tonnes. Les autres grands producteurs Asiatiques sont l'Indonésie, la Malaisie et les Philippines. La production de mangoustan à Puerto Rico est un succès, mais malgré des décennies de tentatives, la production reste limitée partout ailleurs dans les Caraïbes, en Amérique du Sud, en Floride, en Californie, à Hawaï ou tous continents autres que l'Asie[3],[5],[6],[13],[26].
Les agents pathogènes du mangoustan sont communs à d'autres arbres tropicaux. Les maladies peuvent être classées entre celles du feuillage, des fruits, des tiges et celles liées au sol[31].
La brûlure des feuilles liée au champignon Pestalotiopsis flagisettula (identifié uniquement en Thaïlande) est une maladies qui affectent surtout les jeunes feuilles et provoque le pourrissement des fruits avant et après la récolte. Ce pathogène provoque également un chancre de la tige conduisant à un dépérissement. Parmi les autres symptômes, les chancres provoquent la fente de la tige, des gommoses et le cloquage de l'écorce. Cette maladie a été principalement observée en Thaïlande, en Malaisie et dans le Nord du Queensland[31].
Une autre maladie commune est la « brûlure du fil blanc » liée au champignon Marasmiellus scandens. Son nom du mycélium qui ressemble à du fil. Les feuilles, les rameaux et les branches peuvent également être endommagés par la maladie. Les spores se propagent par le vent, la pluie et les insectes, et de se développent à l'ombre par temps humide[31].
Une importante maladie affectant le mangoustan après la récolte, notamment en Thaïlande est la pourriture des fruits liée à Diplodia theobromae qui pénètre la plante hôte par des blessures, comme pathogène secondaire[31].
Phellinus noxius vit sur les racines et la base du tronc et provoque la "maladie des racines brunes", un nom dérivé de l'aspect du mycélium se liant aux particules du sol. Le champignon se disperse par contact avec les bois épais contaminés ou les rhizomorphes sur les souches d'arbres[31].
Quelques parasites se nourrissent des feuilles et des fruits du mangoustanier, dont des chenilles (Stictoptera sp.), la mineuse des feuilles (Phyllocnictis citrella) et des pyrale du fruits (Curculio sp.) qui se nourrissent de différentes parties de fruit avant leur maturité. Les larves folivores peuvent causer particulièrement de dommages dans les pépinières, s'attaquant aux jeunes feuilles, mais peuvent être gérés en lutte biologique par des auxiliaires[26].
Différentes options de gestion peut être appliquées pour le contrôle des maladies du mangoustan[31],[26] :
Le mangoustan frais est commercialisé seulement sur une courte période de six à dix semaines en raison de son caractère saisonnier. Il est surtout cultivé par de petits producteurs et vendu sur des étals de fruits en bords de routes. L'approvisionnement irrégulier conduit à de fortes fluctuations de prix tout au long de sa saison et au fil des ans[32]. En outre, il n'existe pas de standard d'évaluation de la qualité du produit ou de système de classement, ce qui rend difficile le commerce international de ce fruit. Le mangoustan reste encore rare dans les marchés occidentaux, bien que sa popularité augmente, et qu'il soit souvent cher[33].
Cette plante porte plusieurs noms en français.
L’arbre est appelé mangostan, mangostanier, mangoustan, mangoustanier, mangoustier ou mangostier.
Son fruit est appelé mangoustan, mangouste, fruit des dieux ou reine des fruits (en hommage à la reine Victoria).
Comme toute espèce largement utilisée, Garcínia mangostana porte de nombreux autres noms vernaculaires dans différentes langues[34] :
Garcinia mangostana
Le mangoustanier, ou mangoustan (Garcinia mangostana) est une espèce de plantes à fleurs du genre Garcinia, famille des Clusiaceae. Il s'agit d'un arbre tropical à feuillage sempervirent originaire de l'archipel Malais, d'Indonésie (Java, Bornéo, îles de la Sonde, Moluques…), de Thaïlande. Il pousse principalement en Asie du Sud-Est. Il est introduit et cultivé dans d'autres régions tropicales telles que le Sud-Ouest de l'Inde, le Sri Lanka, Porto Rico, la Floride,, l'Amérique du Sud (ex. : Colombie, Nord-Est du Brésil…) et l'Afrique centrale (ex. : République démocratique du Congo). Cet arbre atteint 25 mètres de hauteur.
Le fruit sphérique violet foncé, appelé mangoustan ou mangouste, est réputé pour son excellente chair blanche parfumée, sucrée, acidulée, juteuse, et un peu fibreuse. Les mangoustans sont des fruits très appréciés en Asie et en Afrique centrale pour leurs propriétés gustatives et curatives. Le mangoustan est un des fruits les plus riches en antioxydants naturels, dont au moins quarante xanthones (concentrés dans le péricarpe).
Le mangoustan appartient au même genre que d'autres espèces moins connues, telles que le Cherapu (en) (Garcinia prainiana) et le Charichuelo (en) (Garcinia madruno).
Mangoustans sur un étal de marché
Mangoustan isolé
Fruit ouvert montrant ses quartiers comestibles
Crann beag síorghlas atá dúchasach don Mhalaeisia. Na duilleoga suas le 20 cm ar fhad, ubhchruthach go héilipseach. Na bláthanna dearg ceathairpheitealach. An toradh cruinn, le craiceann ramhar scothchorcra, agus bia milis bán inite.
O mangostán[1] (Garcinia mangostana L.; Clusiaceae ou Gutiferae ou Hypericaceae) é unha árbore tropical perenne, de ata 25 m de altura, que produce unha froita comestíbel e moi aprezada que recibe o mesmo nome.
O mangostán é unha árbore perenne de entre 7 a 25 metros cando é adulta. Posúe unha follaxe moi densa, sempre verde, de follas opostas, grandes con nervadura central, con forma elíptica ovaladas de ápice acuminado e curto. Para que un mangostán dea froito maduro teñen que pasar cando menos 5 anos, pero máis normalmente entre 8 ou 10.
O froito, o mangostán é unha cápsula carnosa redonda, cun diámetro de entre 6 e 7 centímetros, con epiderme lisa semileñosa, coriácea moi carnosa de cor escura, como de berenxena, e uns 7 mm de espesor, con remanentes do estigma no ápice en forma de roseta, con tantas seccións como segmentos presenta o froito no seu interior. Ao outro extremo ten o cáliz persistente con cinco sépalos.
O mangostán non require fertilización para formarse: aparece dunha cor verde clara ou case branca na parte superior da árbore. O froito medra durante dous ou tres meses, ao tempo que o exocarpo escurece, aumentando de tamaño ata os 6–8 cm de diámetro exterior. A maduración é rápida e abrupta, en apenas 10 días, cando o froito pasa a unha cor morada ou púrpura. O exocarpo interno ten ácidos polifenólicos, incluídos xantonos e taninos, que aseguran a astrinxencia necesaria para liberar a froita de insectos, virus, bacterias, aves ou mamíferos ata estar madura. O endocarpo comestíbel é un arilo, cunha forma e tamaño semellante a unha mandarina, pero dunha cor branca inmaculada, zumenta, cun sabor exquisito. Ten normalmente cinco segmentos, a semellanza dos segmentos dos cítricos, dous maiores fecundados que encerran cadansúa semente e os outros tres sen sementes. Esta froita consómese directamente ao fresco cando alcanza a madurez.
O mangostán produce sementes perecedoiras, de vida curta e que deben permanecer húmidas ata a xerminación, que se produce rapidamente logo de seren separadas do froito e e morren axiña se quedan en seco.
O mangostán é unha árbore tropical, que se cre orixinaria das illas Sunda e das Molucas. Debe medrar en condicións de alta temperatura, e por debaixo de 4 °C a planta morre. Prodúcese en Indonesia, Tailandia, Filipinas, Malaisia, Vietnam e Sri Lanka, se ben tamén existen cultivos noutras zonas do globo, como na cidade colombiana de Mariquita, ou na República Democrática do Congo.
A lenda di que a raíña Vitoria ofreceu unha recompensa a quen lle trouxese a froita máis fabulosa, e gañou a competición o mangostán. En Occidente é moi escaso o mangostán, apenas atopado en grandes superficies de distribución en fresco, e mais tamén en conserva e enlatado.
O mangostán (Garcinia mangostana L.; Clusiaceae ou Gutiferae ou Hypericaceae) é unha árbore tropical perenne, de ata 25 m de altura, que produce unha froita comestíbel e moi aprezada que recibe o mesmo nome.
Manggis (Garcinia mangostana L.) adalah sejenis pohon hijau abadi dari daerah tropika yang diyakini berasal dari Semenanjung Malaya dan menyebar ke Kepulauan Nusantara. Tumbuh hingga mencapai 7 sampai 25 meter. Buahnya juga disebut manggis, berwarna merah keunguan ketika matang, meskipun ada pula varian yang kulitnya berwarna merah. Buah manggis dalam perdagangan dikenal sebagai "ratu buah", sebagai pasangan durian, si "raja buah". Buah ini mengandung mempunyai aktivitas antiinflamasi dan antioksidan. Sehingga di luar negeri buah manggis dikenal sebagai buah yang memiliki kadar antioksidan tertinggi di dunia.
Manggis berkerabat dengan kokam, asam kandis dan asam gelugur, rempah bumbu dapur dari tradisi boga India dan Sumatra.
Manggis merupakan sebuah pohon tropis yang tumbuh dalam suhu hangat dan stabil, paparan suhu di bawah 0 °C (32 °F) untuk jangka waktu yang lama, umumnya akan membunuh tanaman dewasa. Hortikulturis yang berpengalaman telah menumbuhkan spesies ini di luar ruangan dan membawanya untuk dikembangkan di daerah ekstrem, selatan Florida.
Manggis bersifat apomiksis obligat, biji tidak berasal dari fertilisasi dan diduga mempunyai keanekaragaman genetik sempit, sehingga diperkirakan manggis di alam hanya satu klon dan sifatnya sama dengan induknya. Kenyataan di lapang menunjukkan adanya keanekaragaman tanaman manggis yang mungkin disebabkan faktor lingkungan mau pun faktor genetik akibat mutasi alami sejalan dengan sejarah tanaman manggis yang telah berumur ribuan tahun. [1]
Buah manggis muda, dimana tidak memerlukan pemupukan untuk tumbuh (lihat agamospermy), pertama kali akan berwarna hijau pucat atau hampir putih di bawah kanopi. Saat buah membesar selama 2 hingga 3 bulan ke depan, warna kulitnya akan menjadi hijau gelap. Pada periode ini, pertumbuhan ukuran buah dapat meningkat hingga kulitnya berukuran 6–8 cm (2,4-3,1 inchi) dengan diameter luar, akan tetap keras hingga pematangan akhir tiba.
Sifat kimia dari permukaan bawah kulit manggis terdiri dari berbagai polifenol, termasuk xanthones dan tanin yang menjamin astringent dapat menghambat perhatian serangga, jamur, virus tanaman, bakteri dan pemangsa hewan, pada saat buah belum matang. Perubahan warna dan pelunakan kulit menjadi proses alami yang menunjukkan pematangan buah dapat dimakan dan benih telah selesai berkembang.
Manggis disantap dalam keadaan matang dengan membelah dua kulitnya dengan hati-hati sehingga bisa dikeluarkan isinya. Namun manggis muda berwarna hijau juga dijual dengan rasa lebih kecut namun sekaligus juga manis.
Manggis (Garcinia mangostana L.) adalah sejenis pohon hijau abadi dari daerah tropika yang diyakini berasal dari Semenanjung Malaya dan menyebar ke Kepulauan Nusantara. Tumbuh hingga mencapai 7 sampai 25 meter. Buahnya juga disebut manggis, berwarna merah keunguan ketika matang, meskipun ada pula varian yang kulitnya berwarna merah. Buah manggis dalam perdagangan dikenal sebagai "ratu buah", sebagai pasangan durian, si "raja buah". Buah ini mengandung mempunyai aktivitas antiinflamasi dan antioksidan. Sehingga di luar negeri buah manggis dikenal sebagai buah yang memiliki kadar antioksidan tertinggi di dunia.
Manggis berkerabat dengan kokam, asam kandis dan asam gelugur, rempah bumbu dapur dari tradisi boga India dan Sumatra.
Il mangostano (Garcinia mangostana L., 1753) è una pianta sempreverde tropicale appartenente alla famiglia Clusiaceae, originaria delle Isole della Sonda e dell'Arcipelago delle Molucche.[1]
L'albero cresce fino a un'altezza massima compresa fra 7 e 25 metri e ha una corteccia marrone scuro tendente al nero.
Il frutto, commestibile, è di forma tondeggiante, con un diametro di circa 5–7 cm, non richiede necessariamente fecondazione (matura anche partenocarpicamente) e in questo caso non ha seme; quando è acerbo ha un colore verde chiaro, poi la buccia (pericarpo) del frutto assume un colore viola profondo in epoca di maturazione.
Da un punto di vista botanico la polpa è un arillo (polpa staccata dalla buccia e aderente al seme) che è suddiviso in 4-8 lobi o spicchi commestibili, fragranti e cremosi, di colore bianco latteo, dal vago sapore di pesca e litchi. Nei due mesi successivi la formazione il frutto a mano a mano che scurisce aumenta le sue dimensioni, il pericarpo rimane relativamente duro per tutta la fase di maturazione.
La membrana sottostante la buccia, che avvolge l'arillo e il seme, contiene acidi polifenolici, tra cui il tannino e lo xantone che assicurano una certa astringenza che scoraggia eventuali infestazioni di insetti e infezioni di funghi, virus vegetali e batteri, previene inoltre la predazione degli animali. Il cambio di colore da verde pallido a viola scuro e il contemporaneo leggero ammorbidimento del pericarpo fanno parte del naturale processo di maturazione e indicano che il frutto ha concluso il suo sviluppo e può essere consumato.
Non è più commestibile quando si presenta con buccia dura e secca e con il peduncolo e il calice ossidati. Per gustarlo s'incide con un coltello tutta la circonferenza e si divide il frutto a metà, estraendone poi gli spicchi contenuti.
Le zone di origine sono nell'arcipelago malese, in particolare le isole della Sonda e l'arcipelago delle Molucche. Attualmente è diffuso nel Sud-est asiatico, nell'India del sud-ovest ed è stato introdotto in altre zone calde come Portorico, Florida,[2][3][4] Cina meridionale e Kenya. I maggiori produttori nel 2014 erano l'India con 15.250 t, la Cina con 4.400 t, il Kenya con 2.782 t, la Thailandia con 2.650 t e l'Indonesia con 2.376 t.[5] Le piante selvatiche sono oggi presenti solo nelle foreste di Kemaman in Malaysia.
Lo stesso argomento in dettaglio: Garcinia mangostana (aspetti medici). Il frutto e varie parti della pianta sono usate nella medicina tradizionale del sud est asiatico. Ciò in virtù delle sue note proprietà antinfiammatorie, specie per le infezioni della pelle, ferite, dissenteria e infezioni del tratto urinario (cistiti e gonorrea). Le proprietà fitoterapiche sono legate alla presenza di xantoni[6] e diversi polifenoli[7] le cui proprietà farmacologiche sono studiate per lo sviluppo di possibili farmaci.
L'azienda Xango LLC promosse la vendita del proprio succo di mangostano negli Stati Uniti presentandolo come una bevanda dalle caratteristiche salutistiche, con effetti benefici in relazione a numerose patologie. Fu quindi ammonita nel 2006 dall'agenzia di Stato Food and Drug Administration (FDA) per averlo distribuito e pubblicizzato come se fosse un medicinale senza prima aver ottenuto il benestare della stessa FDA, contravvenendo alle norme americane in materia. Fu intimato all'azienda di rimuovere le pubblicità e regolarizzare la situazione entro 15 giorni dal ricevimento della lettera di ammonizione da parte dell'FDA.[8]
Il succo di mangostano fu commercializzato in Italia dal 2009 dalla sussidiaria italiana della Xango LLC, la Xango Italy, che fu criticata poiché utilizzava un metodo di vendita a struttura piramidale e, a sua volta, decantava nella pubblicità le numerose proprietà terapeutiche della bevanda.[9][10] La rivista Altroconsumo pubblicò nel 2010 un articolo secondo cui non esistevano studi che dimostrassero le proprietà terapeutiche del prodotto vantate dalla Xango,[11] rivelando inoltre l'ammonizione ricevuta al proposito negli Stati Uniti dalla Xango LLC nel 2006 dalla Food and Drug Administration.[8]
La rivista italiana presentò quindi all'Autorità garante della concorrenza e del mercato una denuncia per pubblicità ingannevole e per pratica commerciale scorretta contro il prodotto in questione.[11] Il 3 gennaio 2011 l'Antitrust, su denuncia della rivista, del Ministero della Salute e delle associazioni di consumatori Codacons, Adusbef, e Federsalus, bloccò la Xango Italy per sei mesi e le inflisse una sanzione di 250 000 euro per pratica commerciale scorretta.[9] Il 9 gennaio 2012 la stessa autorità inflisse all'azienda un'ulteriore multa di 50 000 euro per inottemperanza alla precedente delibera, pur riconoscendo che da ottobre 2011 erano stati eliminati i problemi relativi al marketing piramidale.[10][12]
Il mangostano (Garcinia mangostana L., 1753) è una pianta sempreverde tropicale appartenente alla famiglia Clusiaceae, originaria delle Isole della Sonda e dell'Arcipelago delle Molucche.
Garcinia mangostana (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est species arborum fructiferarum familiae Clusiacearum in insulis Indonesiae orientalis sponte crescens, in Asia austro-orientali australique, America Media, insulis Caribicis, Florida propter fructus deliciosos culta.
Primum in libro Yingyai shenglan de expeditionibus nautae Zheng He inter 1413 et 1431 factis ab interprete Ma Yuan anno 1433 relatis, atque saeculo insequenti a Garcia ab Orta in opere Lusitano Colóquios dos simples e drogas da Índia anno 1563 divulgato describitur.
Vide "Garcinia mangostana" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • "Garcinia mangostana" apud Plants for a Future • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • USDA Plants Database Garcinia mangostana (binomen a Linnaeo anno 1753 statutum) est species arborum fructiferarum familiae Clusiacearum in insulis Indonesiae orientalis sponte crescens, in Asia austro-orientali australique, America Media, insulis Caribicis, Florida propter fructus deliciosos culta.
Primum in libro Yingyai shenglan de expeditionibus nautae Zheng He inter 1413 et 1431 factis ab interprete Ma Yuan anno 1433 relatis, atque saeculo insequenti a Garcia ab Orta in opere Lusitano Colóquios dos simples e drogas da Índia anno 1563 divulgato describitur.
Mokslinė klasifikacija Karalystė: Augalai
Plantae) Skyrius: Magnolijūnai Magnoliophyta) Klasė: Magnolijainiai Magnoliopsida) Poklasis: Dilenijažiedžiai Dilleniidae) Eilė: Malpigijiečiai Malpighiales) Šeima: Kliuzijiniai Clusiaceae) Gentis: Garcinija Garcinia) Rūšis: Mangostaninė garcinija Garcinia mangostana) Mokslinis pavadinimas Garcinia mangostana
Mangostaninė garcinija (lot. Garcinia mangostana) – kliuzijinių (Clusiaceae) šeimos visžalis medis. Medžio gimtinė – Azijos tropikai. Dabar auginamas viso pasaulio tropinėje zonoje.
Mangostaninė garcinija – aukštas visžalis medis užaugantis iki 25 m aukščio. Laja piramidės formos, žievė juodai rudos spalvos.
Lapai elipsiški, tamsiai žalios spalvos viršuje ir gelsvai žalia žemiau, 9 – 25 cm ilgio ir 4,5 – 10 cm pločio. Jauni lapeliai – rausvi. Žiedas – žaliais mėsingais žiedlapiais su raudonomis dėmėmis.
Vaisius apvalus – 3,4 – 7,5 cm skersmens, iš viršaus yra padengtas storu (iki 1 cm), kaštoninės-violetinės spalvos nevalgomu apvalkalu. Viduje yra 4-8 segmentų baltos valgomos mėsingos sėklos. Medis vaisių neša vėlai – pirmuosius vaisius subrandina 9-20 metais.
Mangostaninė garcinija dar vadinama: angl. King´s-Fruit, Manggis, Mangostan, Mangosteen, Purple Mangosteen, pranc. arbre à benjoin, vok. Mangostanbaum, Mangostane, Mangostane (Tree), Mangostin (Fruit), isp. Mangostán, Mangostán (Tree), Mangostán, Mangustán (Fruit), portug. Mangostão, taj. Mang Khút (Mangkhut, Mangkut), rus. Мангостан ir kt[1].
Baltasis garcinijos vaisių minkštimas yra valgomas šviežias, kartais jie yra konservuojami. Populiarios ir garcinijų sultys. Lapų ir žievės nuoviras yra naudojamas nuo dizenterijos, viduriavimo ir karščiavimo. Vaisiaus žievė turi antioksidantų.
Mangostaninė garcinija (lot. Garcinia mangostana) – kliuzijinių (Clusiaceae) šeimos visžalis medis. Medžio gimtinė – Azijos tropikai. Dabar auginamas viso pasaulio tropinėje zonoje.
Mangostāns jeb mangustīns (Garcinia mangostana) ir mūžzaļš tropu asinszāļu dzimtas koks, kura dabiskais izplatības areāls ir Zunda salas un Moluku salas, kuras atrodas Indonēzijā. Mūsdienās to audzē visā Dienvidaustrumāzijā, Indijā, kā arī tādos tropiskos reģionos kā Puertoriko vai Floridā. Mangostāni izaug no 6 līdz 25 metriem augsti. Tā augļus cilvēki izmanto uzturā.
Manggis (Garcinia mangostana) ialah tumbuhan tropika malar hijau dan dipercayai berasal dari Asia Tenggara. Pokok manggis boleh tumbuh daripada 7 hingga 25 meter dan menghasilkan buah berwarna ungu pekat yang boleh dimakan. Buah manggis dikenali sebagai "ratu segala buah" sementara buah durian (Durio spp.) dikenali sebagai "raja segala buah".
Terdapat juga spesis/subspesis lain seperti berikut: Garcinia mangostana, Garcinia pedunculata, Roxburgh, Garcinia Kydia, Roxburgh, Garcinia indica, Choisy (Garcinia purpurea), Roxburgh; Brindonia indica dan DuPetit-Thouars.
Manggis antara tumbuhan yang lambat tumbuh dan tumbuhan tropika. Ia sensitif dan tidak mampu hidup pada suhu di bawah 40F atau lebih daripada 100F, biji benih mati pada 45F.
Biji benih manggis mempunyai tempoh hayat yang pendek dan perlu ditanam dengan segera. Ia hanya tahan antara 1-5 hari dan perlu ditanam serta merta selepas dikeluarkan dari buahnya. Percambahan memakan masa antara 2-3 minggu. Anak pokok akan menghasilkan akat tunjang yang panjang yang penting bagi daya hidup pokok, oleh itu pemindahan anak pokok perlu dilakukan dengan berhati-hati agar ia tidak merosakkan akar tunjang muda tersebut. Bentuk pembiakan lain sukar hidup.
Pokok manggis akan berbuah 6-12 tahun selepas ditanam daripada biji benih. Buah manggis biasanya dimakan segar kerana rasanya yang lazat. Buah manggis segar boleh ditinkan, tetapi rasanya jauh kurang menarik berbanding buah yang segar.
Manggis ditanam di semenanjung Malaysia dan kawasan sekitar ASEAN. Ia ditanam secara perdagangan di Malaysia, Thailand, Indonesia dan Filipina. Kini ia juga ditanam di Hawaii dan Amerika Syarikat. Manggis (Garcinia mangostana) juga pernah ditanam di taman Duke Northumberland pada 1855, dan telah berbunga dan berbuah (lihat lakaran dalam Bot. Mag. t., 1847).
Pokok manggis tumbuh setinggi 5 meter (15 kaki). Pokok manggis biasanya berbuah selepas tempoh hujan lebat. Pokok yang matang mampu berbuah antara 100 hingga 3,000 biji buah.
Pokok manggis juga amat sensifif kepada jenis tanah dan kealkalian tanah. Pokok manggis tidak tahan kawasan tanah masin, atau tanah berpasir. Manggis tumbuh di kawasan lembapan tinggi dengan kadar hujan 180-250 cm setahun. Pokok manggis boleh ditanam berhampiran sungai, kolam atau kawasan berair di mana sistem akarnya kekal lembab sepanjang tahun. Pokok manggis boleh hidup subur sekiranya sistem pengairan dan pengaliran air adalah baik serta kandungan bahan organik dalam tanah yang seimbang dan tinggi.[1]
Buah manggis terkenal kerana sedap dan enak dimakan mentah. Buah manggis mempunyai kulit tebal yang tidak boleh dimakan dan mempunyai isi yang putih dan manis. Kulit manggis mempunyai pewarna/getah yang sukar hilang sekiranya terkena baju.
Kulit manggis mempunya tanin, resin, dan crystallizable mangostine (C20H22O5., membentuk sisik kuning keemasan, tanpa rasa, cair pada 190° C. (374° F.), mudah larut dalam alkohol atau eter/ester, tidak larut dalam air. Sulingan asas lead acetate boleh dihasilkan daripada larutan alkoholnya. Pelarutannya dalam alkali mengurangkan larutan emas dan perak. Buah manggis mengandungi asid malik menjadikan isinya berasid. Kandungan getah yang terhasil daripada pokoknya telah disiasat pada 1858, oleh N. Reitler di makmal Wittstein (Vierteljahresschr. f. prakt. Pharm., Vol. VII, p. 170), dan didapati mengandungi 88 peratus resin, larut dalam alkohol atau eter. Penggunaan ammonia memisahkannya kepada bahagian resin larut dan tidak larut.
Bagi spesies garcinia purpurea, terdapat Kokum butter dalam biji benihnya sehingga 30 peratus, dan kebanyakannya terdiri daripada Tristearin dan oleic glycerides dan asid miristik (Jahresb. der Pharm., 1896, p. 71).
Kulit buah manggis agak keras dan dengan garis pusat 4-6 cm. Buah manggis terdiri daripada isi warna putih yang berukuran garis pusat 3-5 cm. Bergantung kepada saiz dan keranumannya, ia mungkin berbiji.
Rasa manggis boleh dibandingkan dengan strawberi putik dengan rasa-rasa manis limau. Buah manggis jarang dijual di negara Barat kecuali di kedai runcit Asia. Kulit manggis menghasilkan warna merah, dan amat sukar ditanggalkan.
Manggis dibuka dengan mengopek bukannya dipotong. Buah manggis dipegang dengan kedua-dua belah tangan, ditekan perlahan-lahan sehingga kulitnya terbelah. Selepas itu, ia mudah untuk dibuka dan diambil isinya.
Buah manggis kaya dengan 40 dan lebih bahan Xanthones [1] yang merupakan sejenis super-antioksida. Buah ini dikatakan boleh membantu memulihkan sistem imunisasi badan.
Kulit buah manggis telah digunakan secara meluas di India sebagai ubat cirit-birit. Kulit buah manggis sekitar sesuku inci tebal dan mengandungi cecair amat pengering (astringent), yang mana, pada musim hujan, menghasilkan cecair melekit kekuningan, yang merupakan sejenis gamboge. Orang-orang Cina menggunakan kulit pokok sebagai sumber pewarna hitam, dan turut juga menggunakannya bagi mengubat cirit-birit.
Selain itu, manggis juga mempunyai cathechins, polyphenols dan polisakanida yang berkesan untuk menjadi agen-antioksida semulajadi dan juga bahan anti-bakteria dan anti-kulat.
Vitamin C, zat besi, niasin, kalsium, protein, serat, vitamin B1 & B2 dan lain-lain mudah diperolehi secara semulajadi daripada pemakanan manggis.
Pokok manggis.
Buah manggis mentah.
Pokok manggis
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Manggis (Garcinia mangostana) ialah tumbuhan tropika malar hijau dan dipercayai berasal dari Asia Tenggara. Pokok manggis boleh tumbuh daripada 7 hingga 25 meter dan menghasilkan buah berwarna ungu pekat yang boleh dimakan. Buah manggis dikenali sebagai "ratu segala buah" sementara buah durian (Durio spp.) dikenali sebagai "raja segala buah".
Terdapat juga spesis/subspesis lain seperti berikut: Garcinia mangostana, Garcinia pedunculata, Roxburgh, Garcinia Kydia, Roxburgh, Garcinia indica, Choisy (Garcinia purpurea), Roxburgh; Brindonia indica dan DuPetit-Thouars.
Manggis antara tumbuhan yang lambat tumbuh dan tumbuhan tropika. Ia sensitif dan tidak mampu hidup pada suhu di bawah 40F atau lebih daripada 100F, biji benih mati pada 45F.
Mangostan (Garcinia mangostana) er eit tre i slekta Garcinia, med ei purpurfarga, velsmakande frukt som er om lag like stor som ein mandarin. Mangostan kjem truleg opphavleg frå Sundaøyane og Molukkane i Søraust-Asia. Frukta er kuleforma, med eit tjukt skal og 5-7 saftige, kvite frøkapper rundt frøa.
Treet veks berre i tropeklima, og frukta held seg dårleg. Jamvel frøa døyr ved transport over lange avstandar, fordi dei tørkar ut. Det har difor ikkje vore særleg mykje import av denne frukta til vår del av verda, og der frukta er å få tak i, er prisen svært høg.
Skalet på frukta frå mangostantreet skal ha vore brukt som naturmedisin i Søraust-Asia.
Dei siste åra har mangostanfrukta og jus frå denne frukta vorte marknadsført i Vesten som eit kosttilskot med nærast mirakuløse eigenskapar. Det vert mellom anna påstått at frukta inneheld svært mange antioksydantar og såkalla COX-2-hemmarar, og at desse skulle verka smertestillande og betennelsehemmande.
Skalet til mangostanfrukta inneheld mykje antioksydantar og svært mange ulike bindingar som inneheld xanthon. Desse stoffa har eigenskapar som ein trur kan vera helsefremjande, men forskinga på xanthon har enno ikkje kome så langt at vitskapen har kunna konkludera eintydig med at mangostan har desse positive eigenskapane. Skalet har ein særs bitter smak, og jusen vert difor blanda med jus frå andre bær og frukter for å få ein god smak. Ein får difor ikkje den vidgjetne smaken av mangostanfrukta i jusen.
Mangostan (Garcinia mangostana) er eit tre i slekta Garcinia, med ei purpurfarga, velsmakande frukt som er om lag like stor som ein mandarin. Mangostan kjem truleg opphavleg frå Sundaøyane og Molukkane i Søraust-Asia. Frukta er kuleforma, med eit tjukt skal og 5-7 saftige, kvite frøkapper rundt frøa.
Treet veks berre i tropeklima, og frukta held seg dårleg. Jamvel frøa døyr ved transport over lange avstandar, fordi dei tørkar ut. Det har difor ikkje vore særleg mykje import av denne frukta til vår del av verda, og der frukta er å få tak i, er prisen svært høg.
Skalet på frukta frå mangostantreet skal ha vore brukt som naturmedisin i Søraust-Asia.
Dei siste åra har mangostanfrukta og jus frå denne frukta vorte marknadsført i Vesten som eit kosttilskot med nærast mirakuløse eigenskapar. Det vert mellom anna påstått at frukta inneheld svært mange antioksydantar og såkalla COX-2-hemmarar, og at desse skulle verka smertestillande og betennelsehemmande.
Skalet til mangostanfrukta inneheld mykje antioksydantar og svært mange ulike bindingar som inneheld xanthon. Desse stoffa har eigenskapar som ein trur kan vera helsefremjande, men forskinga på xanthon har enno ikkje kome så langt at vitskapen har kunna konkludera eintydig med at mangostan har desse positive eigenskapane. Skalet har ein særs bitter smak, og jusen vert difor blanda med jus frå andre bær og frukter for å få ein god smak. Ein får difor ikkje den vidgjetne smaken av mangostanfrukta i jusen.
O mangostim (português brasileiro) ou mangostão (português europeu) (pronúncia em português: [mɐ̃gusˈtʃĩ], [mɐ̃guʃˈtɐ̃w] (Garcinia mangostana L.; Clusiaceae, ex-Gutiferae ou Hypericaceae) é uma fruta proveniente de uma árvore frutífera tropical de mesmo nome. Foi descrito pela primeira vez no livro Species Plantarum de Linnaeus em 1753. O mangostim começou a ser cultivado com mais frequência a partir de 1855.[carece de fontes?]
A árvore pode alcançar 10 metros de altura.[1] As folhas são grandes, duras, de coloração verde-escura e brilhante. As flores são grandes, de coloração vermelho-escura. O fruto é esférico, vermelho a castanho-escuro, manchado de amarelo, com casca espessa, polpa mole, suculenta, de sabor delicado e muito característico que envolve uma única semente oleaginosa de textura lisa e firme. O tamanho médio de um mangostim é de 6 a 8 centímetros de diâmetro.
A safra geralmente ocorre entre fevereiro e abril. O fruto é geralmente consumido ao natural ou utilizado para preparar sucos, doces e tortas. A polpa pode ser encontrada enlatada, congelada e desidratada.
Nativo da região tropical do sudeste asiático (Tailândia e Malásia principalmente), abrangendo também a maioria das ilhas da Indonésia. A fruta chegou ao Brasil na década de 1940, sendo inicialmente cultivada no Pará.[2] É atualmente cultivada no litoral da Bahia, no estado do Pará e oeste do estado de São Paulo. Foi também introduzida na China, no Panamá e nas Honduras.[3]
O mangostim é cultivado em maior escala no Sudeste da Ásia, principalmente na Tailândia com uma área plantada estimada em 51 000 ha em 2009, com um rendimento de 200 000 toneladas. Seguem-se a Indonésia, Malásia e as Filipinas.[4] Fora do sudeste asiático, apenas Porto Rico apresenta resultados promissores.[5]
Uma árvore tropical, o mangostim deve ser cultivado em condições de altas temperaturas. Exposição a temperaturas abaixo de 0 °C por períodos prolongados pode ser fatal. Suporta exposição por breves períodos de frio, muitas vezes com danos apenas ao crescimento dos frutos mais jovens. A temperatura ideal para cultivo do mangostim é entre 25 °C e 35 °C. A árvore leva entre 8 a 15 anos para frutificar.[6]
O mangostim tem uma ação antioxidante, anti-inflamatória, antiviral, antifúngica e antibiótica.[7]
O mangostim (português brasileiro) ou mangostão (português europeu) (pronúncia em português: [mɐ̃gusˈtʃĩ], [mɐ̃guʃˈtɐ̃w] (Garcinia mangostana L.; Clusiaceae, ex-Gutiferae ou Hypericaceae) é uma fruta proveniente de uma árvore frutífera tropical de mesmo nome. Foi descrito pela primeira vez no livro Species Plantarum de Linnaeus em 1753. O mangostim começou a ser cultivado com mais frequência a partir de 1855.[carece de fontes?]
Mangostána je malé ovocie tvarovo podobné jablku. Je to plod garcínie mangostánovej.
Má fialovú šupku a dužinu podobnú liči, hoci sa chuťovo tieto dva ovocné druhy značne líšia. Dužina je rozdelená na niekoľko mesiačikov, z ktorých každý obsahuje kôstku. Konzumuje sa surové.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému garcínia mangostánová
Tento článok týkajúci sa gastronómie je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Mangostána je malé ovocie tvarovo podobné jablku. Je to plod garcínie mangostánovej.
Má fialovú šupku a dužinu podobnú liči, hoci sa chuťovo tieto dva ovocné druhy značne líšia. Dužina je rozdelená na niekoľko mesiačikov, z ktorých každý obsahuje kôstku. Konzumuje sa surové.
망고스틴(영어: purple mangosteen 또는 mangosteen)은 순다 열도 원산의 과일나무이다. 타이, 필리핀, 말레이시아 등 동남아시아에서 재배하며, 붉은 색의 향기로운 과일이 열린다.
인도에서는 껍질을 색감을 만드는 데 쓴다.
미얀마에서는 맹구스틴이라고 한다. 날씨에 민감하며 자라는 속도가 매우 더딘 편이다.
키는 9.5m까지 자라며 한 나무에서 한 계절에 1000개 이상의 열매를 얻는다.
잎은 암녹색으로 두껍고광택이 나며 길이가 15-25cm이고, 장밋빛의 큰 꽃이 핀다.
열매는 크기가 작은 오렌지만하고 둥글거나 납작하다.
눈처럼 흰 다육질의 과육은 두껍고 단단한 진홍색껍질이 둘러싸고 있으며 만다린 오렌지와 비슷하게 여러 조각으로 갈라져있다.
즙이 많고 결이 섬세하며 새콤하면서도 약간 떫은맛이 나는 특징을 귀하게 여겨 옛날부터 자와섬, 수마트라, 인도차이나, 필리핀 남부 등에서 재배되어왔다.
인도네시아에서는 집 주위의 뜰에서 흔히 볼 수 있는 나무이다. 1855년 영국의 온실에서 처음 열매가 맺혔고 이어서 서반구로 들어가 재배되기 시작하였는데, 서인도제도의 몇몇 지역. 특히 자메이카에 자리를 잡게 되었다. 그 뒤 과테말라, 온두라스, 파나마, 에콰도르 등에도 심게 되었다. 망고스틴은 열대 이외의 지역에서는 살지 못한다.
나무에 달린 채로 열매가 익어야 하고, 보존 가능한 기간도 짧기 때문에 생산지방의 상점에서만 찾아볼 수 있다. 어린 나무가 열매를 맺기까지 8-15년이 결리며 한 해 걸러 1번씩 좋은 열매를 얻을 수 있다.
망고스틴은 대영제국 빅토리아 여왕이 즐겨먹었다 해서 과일의 여왕으로 칭해진다. 카리브 해 지역에서는 ‘신들의 음식’이라고 불릴 만큼 유명한 열대과일이다. 오래전부터 동남아에서는 민간요법으로 망고스틴 잎이나 과일껍질을 염증이나 상처의 치료 등에 사용해왔다.
그런데, 하얀 과육은 그 어떤 과일 보다 독특한 맛이 있으나 알려진 것과는 달리 비타민이나 폴리페놀 성분은 껍질에 비해 적다. 실제로 몸에 이로운 폴리페놀 성분은 두꺼운 과피와 씨 그리고 나뭇잎과 수피에 모조리 들어있다.
_Guttiferae%27_TMnr_10006361.jpg)
