Bahnička jedlá (Eleocharis dulcis) je vlhkomilná, teplomilná, vytrvalá bylina rostoucí ve sladkovodních mokřadech. Bývá pěstována pro drobné hlízy vyrůstající v bahnité půdě, které jsou oblíbené hlavně v jihoasijské kuchyni. Rostlina je rozšiřována na nová území, kde jsou pro ni případně i zřizována zvláštní zavlažovaná pole.
Bylina pochází z jihovýchodní Asie a její původní areál se rozkládá hlavně v tropech a subtropech Starého světa. Roste v jižní a jihovýchodní asijské oblasti sahající od Afriky až po Novou Guineu a dále v Austrálii a na mnohých ostrovech v Pacifiku. Na východě se hojně vyskytuje v tropické Africe, od subsaharské oblasti po jižní cíp kontinentu a přiléhající ostrovy.[1][2][3]
Je rostlinou přirozených, nevysychajících mokřin, roste v rákosových močálech, ve slepých ramenech řek, u břehů jezer, rybníků a zavlažovacích kanálů. Vyskytuje se i v brakických meandrech s nepříliš slanou vodou. Dobře se ji daří v kyselé vodě s pH od 3 po 6 a s nízkým obsahem živin, kde není utlačována agresivnějšími rostlinami. Roste na trvale potopeném stanovišti, kde je půda během celého vegetačního období zaplavena, nejlépe se sloupcem vody okolo 30 cm.
Po vysazení hlízy se z ní začnou vyvíjet krátké podzemní oddenky, z kterých vyrůstá shluk nových lodyh. Když jsou lodyhy asi o 15 cm delší než výška hladiny, vytváří se na vrcholu některých z nich mnohokvětý klásek. Po odkvětu začne rostlina vypouštět, šikmo dolů do bahna, asi 10 cm dlouhé oddenky zakončené hlízami. Asi za 8 měsíců po výsadbě jsou nové hlízy plně vyvinuté a lodyhy odumírají.[1][2][4]
Bahnička jedlá je bylina vyrůstající z plazivého oddenku s 1 až 4 cm velkými, nahnědlými hlízami na koncích. Z trsu vyrůstá přímá, jednoduchá, 40 až 100 cm vysoká lodyha, která je zelená až našedlá, lesklá, válcovitá a podélně rýhovaná. Je tlustá 3 až 5 mm, dutá a má příčné přepážky vzdálené od sebe 5 až 12 mm. Listy jsou redukované do dvou až třech bezčepelných, 5 až 20 cm dlouhých, membránovitých pochev vyrůstajících u spodu lodyhy. Fotosyntetickou funkci za neexistující listy přebírají lodyhy.
Na vrcholu lodyhy vyrůstá jeden průměrně 3 cm dlouhý, válcovitý, hustý, bezlistenný klásek. Jeho početné, ve spirále umístěné, světle hnědé, až 5 mm dlouhé plevy jsou podlouhlé, dvě spodní jsou jalové, ostatní mají oboupohlavné květy. Každý květ je redukovaný a je tvořen sedmi okvětními štětinkami, třemi volnými tyčinkami s prašníkem a svrchním semeníkem se ztloustlou čnělkou s bliznou, synkarpní gyneceum je složeno ze tří plodolistů. Květy se opylují pylem přeneseným větrem.
Plody jsou obvejčité, kapkovité, lesklé, žlutohnědě zbarvené nažky asi 5 mm dlouhé a 1,5 mm široké. Rostlina se může rozmnožovat jak nažkami, tak i oddenky a hlízami.[1][2][4][5][6]
Dužnaté rozmnožovací hlízy jsou jedlé a mají určitou tržní hodnotu, prodávají se v mnoha východoasijských zemích, např. v Číně, Indočíně, Thajsku, Indonésii, Filipínách a dokonce i supermarketech ve Spojených státech amerických. Proto se místy pěstuje jako jednoletá rostlina na uměle zaplavovaných polích s jílovitou půdou, která musí být zaplavená vodou nepřetržitě alespoň šest měsíců a teplota půdy nesmí klesnout pod 14 °C.
Šlechtěné, kultivované rostliny mají robustnější lodyhy a purpurové či nahnědlé hlízy velké až 4 cm a mnohem chutnější (sladší), kdežto hlízy planě rostoucích rostlin jsou téměř černé a jen 1 cm velké. Hlízy jsou považované za pochoutku, upravují se pražením, pečením nebo vařením v páře. Také se suší a melou na škrobovou mouku používanou k zahušťování omáček a k získání lesklého povlaku na pečených jídlech. Lodyhy se používají pro splétání rohoží na spaní nebo čerstvé slouží jako krmivo pro dobytek.
Bahnička jedlá z pěstovaných míst často uniká do volné přírody, kde se dále šíří. Je považována za invazní rostlinu, která ucpává zavlažovací kanály a snižuje průtok vody přiváděné na pole. V samotných rýžovištích však obvykle nepůsobí vážné problémy.[2][4][6][7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu bahnička jedlá ve Wikimedia Commons
Bahnička jedlá (Eleocharis dulcis) je vlhkomilná, teplomilná, vytrvalá bylina rostoucí ve sladkovodních mokřadech. Bývá pěstována pro drobné hlízy vyrůstající v bahnité půdě, které jsou oblíbené hlavně v jihoasijské kuchyni. Rostlina je rozšiřována na nová území, kde jsou pro ni případně i zřizována zvláštní zavlažovaná pole.
Bylina pochází z jihovýchodní Asie a její původní areál se rozkládá hlavně v tropech a subtropech Starého světa. Roste v jižní a jihovýchodní asijské oblasti sahající od Afriky až po Novou Guineu a dále v Austrálii a na mnohých ostrovech v Pacifiku. Na východě se hojně vyskytuje v tropické Africe, od subsaharské oblasti po jižní cíp kontinentu a přiléhající ostrovy.
Kinesisk vandkastanje (Eleocharis dulcis), der oftest blot kaldes vandkastanje, er et halvgræs som avles for sine spiselige underjordiske knolde. Den har rørformede grønne stængler som kan blive op til 1,5 m høje.
Navnet "vandkastanje" relaterer sig til plantens knoldede rødder, der er spiselige enten rå og/eller kogte.
Vandkastanjen smager rigtig godt i thaimad og andre asiatiske retter.
Kinesisk vandkastanje (Eleocharis dulcis), der oftest blot kaldes vandkastanje, er et halvgræs som avles for sine spiselige underjordiske knolde. Den har rørformede grønne stængler som kan blive op til 1,5 m høje.
Navnet "vandkastanje" relaterer sig til plantens knoldede rødder, der er spiselige enten rå og/eller kogte.
Vandkastanjen smager rigtig godt i thaimad og andre asiatiske retter.
Die Wasserkastanie oder Chinesische Wasserkastanie (Eleocharis dulcis) gehört zur Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Die Wasserkastanie erhielt ihren Namen aufgrund der Ähnlichkeit ihrer essbaren Knollen mit der Kastanie, mit der sie aber nicht näher verwandt ist. Essbar sind bei dieser Art die Rhizomknollen. Im Gegensatz dazu trägt die ebenfalls Wasserkastanie genannte Wassernuss (Trapa natans) essbare Früchte.
Die Wasserkastanie ist eine aquatisch lebende Pflanze. Sie bildet vier bis sechs aufrechte, hohle Sprosse aus, die bis zu 1,5 m hoch werden. Sie sind blattartig geformt, zylindrisch und 3 bis 7 mm im Durchmesser. Die Laubblätter sind zu drei oder vier basalen Scheidenblättern von brauner bis schwarzer Farbe reduziert. Die kleinen Blüten stehen terminal an den Sprossen in einer zylindrischen, 1,5 bis 4 cm langen und 6 bis 7 mm breiten Ähre mit sich überlappenden Schuppen. Die Früchte sind Nüsschen. Die Wurzeln bestehen aus drahtartigen Rhizomen, an deren Ende etwa 2,5 bis 4 cm große, unterirdische Knollen ausgebildet werden. Das Innere dieser Knollen ist weißlich, besitzt einen Wasseranteil von etwa 80 % und ist von einer ca. 0,75 mm dicken, geschuppten Schale umhüllt. An dieser Knolle befindet sich eine konisch geformte Knospe.[1][2]
Die Knolle wird von einigen Wasservögeln gefressen, beispielsweise von der Spaltfußgans (Anseranas semipalmata).[3]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 76, etwa 196 und etwa 216.[4]
Die Wasserkastanie kommt in den Tropen und Subtropen Afrikas, Asiens und Australiens vor.[5]
Die Wasserkastanie eignet sich hervorragend zum Kochen und verliert auch nach langer Kochzeit nicht ihre knackige Konsistenz. Ihr weißes Fleisch hat einen süßlichen Geschmack. Geschält wird die Wasserkastanie wie ein Apfel. Viele gekochte asiatische Speisen enthalten Wasserkastanien, aber auch roh lässt sich die Wasserkastanie genießen, dann aber nur mit entsprechender Vorsicht, denn an den Oberflächen der Wasserkastanie wird der Riesendarmegel (Fasciolopsis buski) des Menschen und des Schweins mittels seiner Zerkarien übertragen.[6]
Die Stärke, die aus getrockneten Wasserkastanien-Knollen gewonnen wird, wird in China zur Herstellung eines süßlichen Getränks verwendet, das Stroh der Pflanze wird zu Matten, Körben und Hüten geflochten.[2]
Kultiviert wird die Wasserpflanze vor allem in stehenden Gewässern in Thailand, (Süd-)China, Taiwan, Japan,[1] den Philippinen und Indien. Die Kultivierung außerhalb dieser Gebiete gestaltet sich extrem schwierig, da die Wasserkastanie einen bestimmten Hell-Dunkel-Takt benötigt, der nur nahe dem Äquator erreicht wird. Andernfalls fallen die Erträge so gering aus, dass es sich für die Lebensmittelindustrie kaum lohnt sie anzubauen. Die Wasserkastanie wird jedoch auch im Nordosten und Nordwesten Australiens kultiviert, wo sie von Juni bis November als Frischeprodukt, außerhalb dieser Zeit auch als Tiefkühl- oder Dosenware angeboten wird.[1]
Die weltweiten Produktionszahlen waren Mitte der 1990er Jahre eher rückläufig, so wurden in Japan 1984 noch 1600 Tonnen geerntet, während 1992 nur noch 1200 Tonnen produziert wurden, in Taiwan sank die Zahl von 1200 Tonnen im Jahr 1992 auf 860 im Jahr 1995. 1997 wurden in Australien in etwa 20 Tonnen Wasserkastanien produziert.[1]
Die Wasserkastanie oder Chinesische Wasserkastanie (Eleocharis dulcis) gehört zur Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Die Wasserkastanie erhielt ihren Namen aufgrund der Ähnlichkeit ihrer essbaren Knollen mit der Kastanie, mit der sie aber nicht näher verwandt ist. Essbar sind bei dieser Art die Rhizomknollen. Im Gegensatz dazu trägt die ebenfalls Wasserkastanie genannte Wassernuss (Trapa natans) essbare Früchte.
Ang apulid[1] (Ingles: Chinese water chestnut o water chestnut [karaniwang katawagan sa Ingles na ang literal na salin ay kastanyas-tubig]; pangalang pang-agham: Eleocharis dulcis) ay isang halamang kamukha ng sedge (isang tila-damong yerba) na itinatanim dahil sa mga nakakaing corm. Ang apulid ay mayroong hugis-tubo at walang-dahong mga tankay na lumalaki hanggang 1.5 mga metro. Ang iba pang mga singkahulugang pangalang ginagamit para sa apulid ay ang mga sumusunod: E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, at E. tumida). Ang halamang water caltrop, na tinatawag din na water chestnut sa Ingles, ay hindi kamag-anak ng apulid ngunit palagiang napagkakamalang apulid.
Ang apulid (Tsinong tradisyunal: 荸薺; Tsinong payak: 荸荠; hanyu pinyin: bíqí) ay katutubo sa Tsina at malawakang inaalagaan sa mga matutubig na mga taniman sa mga bukirin ng katimugang Tsina at mga bahagi ng Pilipinas. Mas maliliit ang mga apulid na matatagpuan sa Pilipinas. Karaniwang ipinagbibili ng sariwa ang mga ito, ngunit mayroon ding nasa lata.[1]
Ang maliit at biluging bungang corm ay may malutong at puting laman na maaaring kainin ng hilaw, bahagyang pinakuluan, inihaw, inatsara, o dinelata. Ang mga ito ay tanyag na sahog sa mga lutuing Tsino. Sa Tsina, kalimitang kinakaing hilaw ang mga ito, na kung minsan ay minamatamisan. Maaari rin silang gilingin hanggang sa maging harina para gawing mga mamon, na karaniwan nang inihahaing kasama ng mga lutuing may dim sum. Kakaiba sila sa mga gulay sapagkat nananatili silang malutong kahit man matapos maluto o maisadelata. Nagagawa nila ang katangiang ito dahil ang mga dingding ng kanilang mga selula ay magkakaugpong na parang mga krus at pinatitibay ng mga kompawnd na penoliko, isang katangiang-ari na mayroon rin sa ibang mga gulay na nananatiling malutong sa ganitong paraan, katulad ng tiger nut (tigreng mani) at ugat-lotus.[2]
Ang mga corm ay mayaman sa mga karbohidrata (mga 90 bahagdan kapag tinimbang ng tuyo), lalo na ang gawgaw o almirol (mga 60 bahagdan kapag tinimbang ng tuyo), at mainam na pinagkukunan din ng hiblang pagkain, riboplabin, bitamina B6, potasyum, tanso, at manganesa.[3]
Kapag kinain ng hindi luto, maaaring makapagdulot na sakit na Fasciolopsiasis ang pang-ibabaw ng mga halamang ito.
Ang apulid (Ingles: Chinese water chestnut o water chestnut [karaniwang katawagan sa Ingles na ang literal na salin ay kastanyas-tubig]; pangalang pang-agham: Eleocharis dulcis) ay isang halamang kamukha ng sedge (isang tila-damong yerba) na itinatanim dahil sa mga nakakaing corm. Ang apulid ay mayroong hugis-tubo at walang-dahong mga tankay na lumalaki hanggang 1.5 mga metro. Ang iba pang mga singkahulugang pangalang ginagamit para sa apulid ay ang mga sumusunod: E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, at E. tumida). Ang halamang water caltrop, na tinatawag din na water chestnut sa Ingles, ay hindi kamag-anak ng apulid ngunit palagiang napagkakamalang apulid.
Ang apulid (Tsinong tradisyunal: 荸薺; Tsinong payak: 荸荠; hanyu pinyin: bíqí) ay katutubo sa Tsina at malawakang inaalagaan sa mga matutubig na mga taniman sa mga bukirin ng katimugang Tsina at mga bahagi ng Pilipinas. Mas maliliit ang mga apulid na matatagpuan sa Pilipinas. Karaniwang ipinagbibili ng sariwa ang mga ito, ngunit mayroon ding nasa lata.
Ang maliit at biluging bungang corm ay may malutong at puting laman na maaaring kainin ng hilaw, bahagyang pinakuluan, inihaw, inatsara, o dinelata. Ang mga ito ay tanyag na sahog sa mga lutuing Tsino. Sa Tsina, kalimitang kinakaing hilaw ang mga ito, na kung minsan ay minamatamisan. Maaari rin silang gilingin hanggang sa maging harina para gawing mga mamon, na karaniwan nang inihahaing kasama ng mga lutuing may dim sum. Kakaiba sila sa mga gulay sapagkat nananatili silang malutong kahit man matapos maluto o maisadelata. Nagagawa nila ang katangiang ito dahil ang mga dingding ng kanilang mga selula ay magkakaugpong na parang mga krus at pinatitibay ng mga kompawnd na penoliko, isang katangiang-ari na mayroon rin sa ibang mga gulay na nananatiling malutong sa ganitong paraan, katulad ng tiger nut (tigreng mani) at ugat-lotus.
Ang mga corm ay mayaman sa mga karbohidrata (mga 90 bahagdan kapag tinimbang ng tuyo), lalo na ang gawgaw o almirol (mga 60 bahagdan kapag tinimbang ng tuyo), at mainam na pinagkukunan din ng hiblang pagkain, riboplabin, bitamina B6, potasyum, tanso, at manganesa.
Kapag kinain ng hindi luto, maaaring makapagdulot na sakit na Fasciolopsiasis ang pang-ibabaw ng mga halamang ito.
Ko e ongo kuta ko e fuʻu ʻakau siʻi ia, tupu ʻi he ano pe ofi ki ai, fakatātā ko e ano Ngofe pe Vailahi mo e toe ange. ʻOku sai maʻa fai ngaahi taʻovala ʻe he kakai ʻo Tuʻanuku, pe langa fihu. ʻOku tupu foki ʻa e ngaahi foha ʻi he aka, ʻoku sai ke kai.
Ko e ongo feituʻu maama mo e poʻuli, ʻoku tupu ai ʻa e ongo kuta, ʻoku mataʻāʻā ʻi he ongo faitā ʻi mataʻu.
Ko e ongo kuta ko e fuʻu ʻakau siʻi ia, tupu ʻi he ano pe ofi ki ai, fakatātā ko e ano Ngofe pe Vailahi mo e toe ange. ʻOku sai maʻa fai ngaahi taʻovala ʻe he kakai ʻo Tuʻanuku, pe langa fihu. ʻOku tupu foki ʻa e ngaahi foha ʻi he aka, ʻoku sai ke kai.
Το Κινέζικο νεροκάστανο είναι υδρόβιο φυτό της οικογένειας των κυπειροειδών που καλλιεργείται κυρίως στην Κίνα για τους βρώσιμους βολβούς του. Φύεται σε βάλτους και ο βολβός του μεγαλώνει κάτω από την λάσπη. Έχει σωληνοειδείς άφυλλους μίσχους που μεγαλώνουν σε ύψος γύρω στο 1,5 μέτρο. Δεν πρέπει να συγχέεται με ένα άλλο φυτό που λέγεται επίσης νεροκάστανο, την τράπα.
Οι μικροί, στρογγυλοί βολβοί του έχουν τραγανή άσπρη σάρκα και τρώγονται ωμοί, βραστοί, ψητοί ή γίνονται τουρσί. Είναι κύριο συστατικό της Κινέζικης κουζίνας και αποτελούν το κύριο συστατικό του δημοφιλούς Ζελέ από νεροκάστανο. Έχουν την ασυνήθιστη ιδιότητα να μένουν τραγανοί ακόμα και μετά το μαγείρεμα.[1]
Οι βολβοί του είναι πλούσιοι σε υδατάνθρακες, εδικά άμυλο. Επίσης είναι καλή πηγή φυτικών ινών, ριβοφλαβίνης, Βιταμίνης B6, καλίου, χαλκού και μαγγανίου.
Αν δεν μαγειρευτεί, η επιφάνεια του φυτού μπορεί να μεταφέρει το βακτήριο Fasciolopsis buski.[2]
Τα ωμά νεροκάστανα είναι ελαφρώς γλυκά και πολύ τραγανά. Βραστό έχει ελαφρώς τραγανή υφή και η γεύση του είναι πολύ ήπια και μοιάζει με αυτή του καρυδιού. Η γεύση του εξουδετερώνεται εύκολα από άλλα μπαχαρικά και σάλτσες με τις οποίες το νεροκάστανο σερβίρεται ή βράζεται μαζί. Τα κινέζικα νεροκάστανα συνήθως συνοδεύονται με βλαστούς μπαμπού, κόλιανδρο, πιπερόριζα, σησαμέλαιο, και μπιζέλια. Χρησιμοποιείται κυρίως σε πιάτα με ζυμαρικά ή ρύζι.[3]
Το Κινέζικο νεροκάστανο είναι υδρόβιο φυτό της οικογένειας των κυπειροειδών που καλλιεργείται κυρίως στην Κίνα για τους βρώσιμους βολβούς του. Φύεται σε βάλτους και ο βολβός του μεγαλώνει κάτω από την λάσπη. Έχει σωληνοειδείς άφυλλους μίσχους που μεγαλώνουν σε ύψος γύρω στο 1,5 μέτρο. Δεν πρέπει να συγχέεται με ένα άλλο φυτό που λέγεται επίσης νεροκάστανο, την τράπα.
Οι μικροί, στρογγυλοί βολβοί του έχουν τραγανή άσπρη σάρκα και τρώγονται ωμοί, βραστοί, ψητοί ή γίνονται τουρσί. Είναι κύριο συστατικό της Κινέζικης κουζίνας και αποτελούν το κύριο συστατικό του δημοφιλούς Ζελέ από νεροκάστανο. Έχουν την ασυνήθιστη ιδιότητα να μένουν τραγανοί ακόμα και μετά το μαγείρεμα.
Οι βολβοί του είναι πλούσιοι σε υδατάνθρακες, εδικά άμυλο. Επίσης είναι καλή πηγή φυτικών ινών, ριβοφλαβίνης, Βιταμίνης B6, καλίου, χαλκού και μαγγανίου.
Αν δεν μαγειρευτεί, η επιφάνεια του φυτού μπορεί να μεταφέρει το βακτήριο Fasciolopsis buski.
चीनी सिंघाड़ा या शृंगाटक (Chinese water chestnut ; वैज्ञानिक नाम : Eleocharis dulcis; synonyms E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, E. tumida) घास की तरह का एक पौधा है। इसकी कम्द खायी जाती है। यह कंद पानी के अन्दर कीचड़ में रहती है। इसका तना हरा, नलिका के समान होता है जिसपर पत्ते नहीं होते। इसकी लम्बाई लगभग 1.5 मीटर होती है।
चीनी सिंघाड़ा या शृंगाटक (Chinese water chestnut ; वैज्ञानिक नाम : Eleocharis dulcis; synonyms E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, E. tumida) घास की तरह का एक पौधा है। इसकी कम्द खायी जाती है। यह कंद पानी के अन्दर कीचड़ में रहती है। इसका तना हरा, नलिका के समान होता है जिसपर पत्ते नहीं होते। इसकी लम्बाई लगभग 1.5 मीटर होती है।
শিঙৰি এবিধ জলজ উদ্ভিদ। পানী শিঙৰিৰ (ইংৰাজী: Water chestnut)। অসমত পানী শিঙৰিৰ দুটা প্ৰজাতি পোৱা যায়। অসমীয়াত দুয়োবিধকে পানী শিঙৰি বা শিঙৰি বুলি কোৱা হয়। ইহঁতৰ বৈজ্ঞানিক নাম Trapa natans আৰু Trapa bispinosa । দুয়োটা প্ৰজাতি একেটা বৰ্গ Trapaceae ৰ অন্তৰ্গত। শিঙৰিৰ পাত তৃণভোজী (Herbivore) মাছৰ আহাৰস্বৰূপ। Trapa natansৰ পাত মাছৰ বৰ প্ৰিয় খাদ্য। হিন্দীভাষী একাংশই ষঠ পূজাত কিছুমান নিয়মৰ বাবে শিঙৰি ব্যৱহাৰ কৰে। আহিন-কাতি মাহৰপৰাই শিঙৰি বজাৰত পোৱা যায়।
অসমৰ আৰ্দ্ৰভূমিসমূহত এই দুয়োবিধ প্ৰজাতি প্ৰাকৃতিকভাৱে কম-বেচি পৰিমানে পোৱা যায়। পশ্চিমবংগ,বিহাৰ আদি ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যত ইয়াৰ ব্যৱসায়িক ভিত্তিত খেতি কৰা হয়। বিল, দলনি, পিটনি,ৰাস্তাৰ কাষৰ নৰ্দমা আদি স্থবিৰ বা ধীৰ গতিৰ পানীত শিঙৰি পোৱা যায়। দ্ৰতবেগী পানীত ইয়াক পোৱা নাযায়। পিটনি বা বিলত ইয়াক পোৱা যায় যদিও ফটফটীয়া পানীত শিঙৰি দেখা পোৱা নাযায়। শিঙৰি বৃদ্ধিৰ বাবে তুলনামূলকভাৱে বাম,পুষ্টিকাৰক দ্ৰব্য থকা পিটনি উপযুক্ত। শিঙৰি সাধাৰণতে আম্লিক পানীত হয় যদিও ৬.৭ ৰপৰা ৮.২ Ph আৰু CaCO3 এককালিনিটি ১২ - ১২৮ মিলিগ্ৰাম(প্ৰতি লিটাৰ) থকা পানীত ইয়াক পোৱা যায়।
শিঙৰি গছৰ কাণ্ড পানীত ওপঙি থাকে। গা-গছজোপা পানীৰ ওপৰ পৃষ্ঠত সমান্তৰালকৈ বাঢ়ি গৈ ডেৰ মিটাৰমান দীঘল হয়। শিপাবোৰ মিহি,দীঘল আৰু বহুতো ভাগত বিভক্ত। পাতবোৰ ৰম্বাছ আকৃতিৰ। পাতৰ কাষবোৰ খাঁজকটা। পাতৰ ঠাৰিডাল কোমল আৰু ফোঁপোলা। ঠাৰিৰ মাজৰ অংশ বেলুনৰ দৰে ফুলি থকা। পাতৰ মাজৰপৰা ওলোৱা ঠাৰিত ফুল ফুলে। এডাল ঠাৰিত কেৱল এপাহকৈ ফুল ফুলে। ফুলবোৰ উভয় লিংগী (একেপাহতে পুং আৰু স্ত্ৰীস্তৱক থাকে)। গৰ্ভাশয় দুটা ভাগত বিভক্ত। প্ৰতিপাহ ফুলৰ চাৰিটা ত্ৰিভূজাকৃতিৰ বেটুপাতে ফুলপাহ আবৰি থাকে। এই বেটুপাতসমূহেই বিকশিত হৈ সময়ত কাঁইটত পৰিণত হয়। প্ৰথম অৱস্থাত সেউজীয়া আৰু কোমল বেটুপাতবোৰ পূৰঠ হ'লে টান হয়। গৰ্ভধাৰণৰ পাছত ফুলবোৰ ঠাৰিডালৰ সৈতে পানীত হালি পৰে। ফলস্বৰূপে ফলৰ বিকাশ পানীৰ তলতে হয়। শিঙৰি প্ৰকৃততে দ্বিবীজপত্ৰী ।কিন্তু ইয়াৰ সক্ৰিয় বীজপত্ৰ এখন। বাৰিষাৰ প্ৰথমভাগত বোকাত পোত খাই থকা আগৰ বছৰৰ বীজবোৰ পানী পাই গজালি মেলে। জুলাইৰপৰা অক্টোবৰ মাহৰ ভিতৰত শিঙৰিৰ ফুল ফুলে। অক্টোবৰৰপৰা জানুৱাৰি মাহৰ ভিতৰত ফল লাগে। স্ব-পৰাগযোগৰ উপৰিও পতংগৰদ্বাৰাও পৰাগযোগ ঘটে। একৰপৰা তিনি মাহৰ ভিতৰত বীজবোৰ পূৰঠ হয়। একোটা বীজৰপৰা ১০-১৫ জোপা শিঙৰি গছ হয়।
প্ৰতিজোপা শিঙৰি গছত ১৫-২০টাকৈ ফল ধৰে। শিঙৰি ফলটো পূৰঠ হ'লে ক'লা ৰঙৰ হয়। বাকলিৰ ভিতৰ অংশ বেঙুনীয়া ৰঙৰ। বেঙুনীয়া ৰঙৰ তলত ঘেঁহু ৰঙৰ এটা তৰপো থাকে। বাকলি গুচাবলৈ যথেষ্ট টান। তাৰ তুলনাত সতেজ ফলৰ বাকলি গুচাবলৈ সহজ। বাকলি গুচাই পোৱা বীজৰ ৰং গাখীৰৰ দৰে বগা। বীজটো যথেষ্ট কোমল। ইয়াৰ সোৱাদ পথাৰত পোৱা চেঁচুৰৰ দৰে। ডায়েবিটিছ ৰোগীক খাবলৈ দিয়া মিঠাৰ লগত ইয়াক তুলনা কৰিব পাৰি। এই বীজবোৰ পুষ্টিকাৰক তথা সতেজ অৱস্থাত ইয়াক খাব পাৰি। পানীত উতলাই খাবলৈ বেছি সোৱাদ হয়। বাকলি গুচোৱাৰ পাছত বীজটো দেখাত ভোটা ত্ৰিভূজৰ আকাৰৰ হয়। প্ৰতিটো বীজৰ ওজন গঢ়ে ৮.৩৪ গ্ৰাম। কিন্তু কেতিয়াবা ১০ গ্ৰাম পৰ্যন্ত ওজনৰ বীজও পোৱা যায়। শিঙৰিবোৰ পাত্ৰত পানীত ডুবাই বীজৰ বাবে সঞ্চয় কৰিব পাৰি। কিন্তু এবাৰ পানীৰপৰা উলিয়াই শুকাবলৈ দিলে বীজবোৰৰ জীৱনী শক্তিৰ বিনষ্ট হয়।
পুষ্টিকাৰক খাদ্য হিচাপে ইয়াৰ জৈৱিক মূল্য ঘেঁহুতকৈ বেছি শিঙৰিত শৰ্কৰা আৰু প্ৰটিনৰ পৰিমাণ যথেষ্ট হোৱাৰ লগতে ঔষধি গুণযুক্তও। ইয়াক দেহৰ জ্বলা-পোৰা নিৰাময়ৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। প্ৰস্ৰাৱৰ বিভিন্ন সমস্যা সমাধানৰ বাবেও ই উপযুক্ত। আইছক্ৰিমৰ ই এবিধ অনন্য উপকৰণ। শিঙৰি বীজ শুকুৱাই গুৰি কৰি শৰ্কৰা আৰু সুৰা প্ৰস্তুত কৰিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হয়। The Wealth of India Raw Materials অত প্ৰকাশিত তথ্য অনুসৰি এইবিধ ফলত ৪.৭% প্ৰটিন, ২৩% কাৰ্বহাইড্ৰেট, বিভিন্ন ধৰণৰ খনিজ লৱণ, যেনে - পটাছিয়াম ৬০০ মিলিগ্ৰাম, আয়'ডিন ৫০.৬ মিলিগ্ৰাম/১০০ গ্ৰাম থাকে। তদুপৰি ইয়াত ভিটামিন -'এ', ভিটামিন -'ছি', থায়েমিন, ৰিবফ্লেডিন, নিক'টিনিক এছিড আদি পোৱা যায়। আনহাতে বাকলিৰপৰা প্ৰস্তুত কৰা গুৰিত প্ৰ'টিনৰ পৰিমাণ ৮%।
পিটনিবোৰত মাছ মৰা লোকৰ বাবে ই শত্ৰুস্বৰূপ।
শিঙৰি এবিধ জলজ উদ্ভিদ। পানী শিঙৰিৰ (ইংৰাজী: Water chestnut)। অসমত পানী শিঙৰিৰ দুটা প্ৰজাতি পোৱা যায়। অসমীয়াত দুয়োবিধকে পানী শিঙৰি বা শিঙৰি বুলি কোৱা হয়। ইহঁতৰ বৈজ্ঞানিক নাম Trapa natans আৰু Trapa bispinosa । দুয়োটা প্ৰজাতি একেটা বৰ্গ Trapaceae ৰ অন্তৰ্গত। শিঙৰিৰ পাত তৃণভোজী (Herbivore) মাছৰ আহাৰস্বৰূপ। Trapa natansৰ পাত মাছৰ বৰ প্ৰিয় খাদ্য। হিন্দীভাষী একাংশই ষঠ পূজাত কিছুমান নিয়মৰ বাবে শিঙৰি ব্যৱহাৰ কৰে। আহিন-কাতি মাহৰপৰাই শিঙৰি বজাৰত পোৱা যায়।
Eleocharis dulcis, the Chinese water chestnut or water chestnut, is a grass-like sedge native to Asia, tropical Africa, and Oceania.[3] It is grown in many countries for its edible corms.[4]
The water chestnut is not a nut but rather an aquatic vegetable that grows in marshes, under water, in the mud. It has stem-like, tubular green leaves that grow to about 1.5 m (5 ft). The water caltrop, which also is referred to by the same name, is unrelated and often confused with the water chestnut.
The small, rounded corms have a crisp, white flesh and may be eaten raw, slightly boiled, or grilled, and often are pickled or tinned. They are a popular ingredient in Chinese dishes. In China, they are most often eaten raw, sometimes sweetened. They also may be ground into a flour form used for making water chestnut cake, which is common as part of dim sum cuisine. They are unusual among vegetables for remaining crisp even after being cooked or canned, because their cell walls are cross-linked and strengthened by certain phenolic compounds, such as oligomers of ferulic acid.[5] This property is shared by other vegetables that remain crisp in this manner, including the tiger nut, lotus root and spurge nettle root.[6] The corms contain the antibiotic agent puchiin,[7][8] which is stable to high temperature.[9] Apart from the edible corms, the leaves can be used for cattlefeed, mulch or compost.[10]
If eaten uncooked, the surface of the plants may transmit fasciolopsiasis.[11]
In the dry season of the Northern Territory in Australia, magpie geese eat the bulbs of water chestnuts, allowing them to put on fat for the wet season and ensuring they are ready for breeding. In the wet season, water chestnut leaves are used to build their floating nests.[12]
Raw water chestnuts are 74% water, 24% carbohydrates, 1% protein, and contain very little fat. In a 100-gram reference amount, raw water chestnuts supply 410 kilojoules (97 kcal) of food energy, are rich (20% or more of the Daily Value, DV) in vitamin B6 (25% DV), and contain moderate amounts of other B vitamins, manganese, and potassium (10% to 17% DV, table).
Raw water chestnuts are slightly sweet and crunchy. Boiled water chestnuts have a firm and slightly crunchy texture, with a mild and slightly nutty flavor that may easily be overpowered by seasonings or sauces with which the water chestnut is served or cooked. They may be combined with bamboo shoots, coriander, ginger, sesame oil, and snow peas. Steamed or sauteed vegetable dishes may contain water chestnuts, such as noodle or rice recipes.[13] They may also be added to minced-meat fillings and dishes, such as Cantonese dim sum-style steamed meatballs, to add a crunchy texture.[14] The Thai dessert thapthim krop, with water chestnuts as its main ingredient, was named one of the world's best 50 desserts in 2019 by CNN Travel.[15]
The crop can be cultivated in paddies, 2–7.5 m (7–25 ft) wide by up to 100 m (330 ft) long to allow for mechanization,[16] or in a hydroponic culture.[17] As it is an aquatic plant, it should always be submerged in approximately 10 cm (4 in) of water.[7] The crop needs continuously high soil temperatures, ideally 14–15.5 °C (57–60 °F).[7] At 13.6 °C (56.5 °F), the corms begin to sprout.[16] Soil is ideally a sandy loam with pH 6.5 to 7.2.[18] The plant produces two types of subterranean rhizomes. Under long-daylength conditions, rhizomes grow horizontally and then turn upwards forming daughter plants. Under short-daylength conditions, the rhizomes grow downward and produce a corm at the tip.[7][16] The photoperiod also significantly influences how fast the corms grow. Corms begin to develop much more slowly if the photoperiod exceeds 12 hours.[19] The corms are also the propagating material.[16] Alternatively, transplants can be used.[17] Machinery such as tractor-mounted vegetable planters can be used for plantation.[16]
Nitrogen addition is beneficial for corm production, applying a dose before planting and another dose when corms begin to enlarge.[16] To further improve nutrient levels, potassium and phosphorus mineral fertilizers can be used before planting, where the N:P:K uptake ratio is 1:0.5:1.75.[16] Also organic mulch, especially mushroom compost, shows good results.[16]
Once the corms turn dark brown, they should be harvested.[16] If left in the soil after this point in time, corms will get sweeter, however shelf life will decline.[16] The corms can be harvested using a modified gladiolus corm harvester once the paddy is drained.[17] Alternatively, a "water-suction harvester" can be used without the need to drain the paddy.[16] The corms have to be washed after harvest and brushed once they are dry.[17]
The per plant yield was described at 2.3 kg (5 lb 1 oz) per season (fresh matter).[10] In China, yields are reported between 20–40 t/ha (9–18 short ton/acre),[7] while in the United States a range between 47–85 t/ha (21–38 short ton/acre) has been mentioned.[10]
The harvested corms are best stored at 4 °C (39 °F). At this temperature, transpiration and thus weight loss are minimized.[16] This will also delay sprouting and minimize deterioration resulting from small injuries.[16] Corms should not be stored at temperatures above 13.6 °C (56.5 °F) as otherwise the corms will begin to sprout.[16] If the corms need to be stored longer term, they can also be kept in a bleach solution of 1000 ppm.[20]
Chinese water chestnut is usually not very prone to pests;[17] nevertheless, some animals and fungi may attack the plant: Water fowl may damage the stems and corms, especially when plants are young.[16] Similarly, rodents and grazing animals pose a threat to the Chinese water chestnut, which may be discouraged by keeping the paddy inundated.[16] Caddisfly larvae (Trichoptera) and other leaf-eating caterpillars also feed on the stems. However, unless complete defoliation below the waterline occurs, the plants can normally tolerate this damage.[16] Plant hoppers (Fulgoridae) and scale insects feed on plant sap and may cause subsequent death.[16] Other pests include the nematodes Ditylenchus and Dolichodorus heterocephalus.[7] Fungal species can also attack the Chinese water chestnut. In warmer climates, a rust is caused by Uromyces,[16] and Cylindrosporium eleocharidis causes stem blight.[21]
Eleocharis dulcis, the Chinese water chestnut or water chestnut, is a grass-like sedge native to Asia, tropical Africa, and Oceania. It is grown in many countries for its edible corms.
The water chestnut is not a nut but rather an aquatic vegetable that grows in marshes, under water, in the mud. It has stem-like, tubular green leaves that grow to about 1.5 m (5 ft). The water caltrop, which also is referred to by the same name, is unrelated and often confused with the water chestnut.
The small, rounded corms have a crisp, white flesh and may be eaten raw, slightly boiled, or grilled, and often are pickled or tinned. They are a popular ingredient in Chinese dishes. In China, they are most often eaten raw, sometimes sweetened. They also may be ground into a flour form used for making water chestnut cake, which is common as part of dim sum cuisine. They are unusual among vegetables for remaining crisp even after being cooked or canned, because their cell walls are cross-linked and strengthened by certain phenolic compounds, such as oligomers of ferulic acid. This property is shared by other vegetables that remain crisp in this manner, including the tiger nut, lotus root and spurge nettle root. The corms contain the antibiotic agent puchiin, which is stable to high temperature. Apart from the edible corms, the leaves can be used for cattlefeed, mulch or compost.
If eaten uncooked, the surface of the plants may transmit fasciolopsiasis.
Ordinara akvokaŝtano, dolĉa akvokaŝtano aŭ ĉinia akvokaŝtano (Eleocharis dulcis) estas plantspecio el la familio de la Ciperacoj (Cyperaceae). La akvokaŝtano havas sian nomon pro la simileco de ĝia manĝebla tubero kun la kaŝtano. Ĝi absolute ne estas parenca al ĝi. Similas ankaŭ la frukto de la akvonukso (Trapa natans).
La akvokaŝtano estas planto kiu vivas en akvo. Ĝi formas kvar ĝis ses starantaj, kavaj tigoj, kiuj kreskas ĝis 1,5 m alte . Ili havas la formon de folioj. La diametro estas 3 ĝis 7 mm. La veraj folioj estas reduktitaj al tri ĝis kvar bazaj foliingoj de bruna ĝis nigra koloro. La malgrandaj floroj staras terminale ĉe la tigoj en cilindra, 1,5 ĝis 4 cm longa kaj 6 ĝis 7 mm larĝa spiko. La frukto estas nuksetoj. La radikoj konsistas el dratecaj rizomoj, ĉe kies fino kreiĝas ĉ. 2,5 ĝis 4 cm granda, subgrunda tubero. La interno de la tubero estas blankeca. Ĝi havas akvoenhavon de ĉ. 80 % kaj estas kovrata de ĉ. 0,75 mm dika skvama ŝelo. Ĉe la tubero troviĝas konusformaj burĝonoj.[1][2]
La tubero estas manĝata de kelkaj akvobirdoj, ekzemple de la piga ansero (Anseranas semipalmata).[3]
La akvokaŝtano treege taŭgas por kuiri kaj ne perdis post longa kuirado sian konsistencon. La blanka karno havas dolĉan guston. La tubero estas senŝeligata kiel pomo. Multaj kuiritaj aziaj manĝaĵoj enhavas akvokaŝtanojn. Atentu kiam ĝi estas manĝata krude. Je la surfaco troviĝas relative ofte speco de hirudo (Fasciolopsis buski) kiu malsanigas homon kaj porkon per cerkariojn.[4]
La amelo el sekigitaj tuberoj estas uzata en Ĉinujo por fari dolĉan trinkaĵon, la fojno de la planto estas uzata por pleki matojn, korbojn kaj ĉapelojn.[2]
La akvokaŝtano estas kultivata en starantaj akvejoj en Tajlando, suda Ĉinujo, Tajvano, Japanujo,[1] Filipinoj kaj Hindujo. La kultivado ekster tiu regiono estas ekstreme komplika, ĉar la akvokaŝtano bezonas certan helan kaj malhelan takton, kiu nur troviĝas proksime de la ekvatoro.[1]
La tumonda produktado malkreskis meze de la 1990a j jaroj. Tiam oni ekzemple rikoltis en Japanujo en la jaro 1984 nur 1600 tunoj, dum en 1992 oni rikoltis 1200 tunoj, en Tajvano la rikolto malkreskis de 1200 tuno en la jaro 1992 al nur 860 tunoj en la jaro 1995..[1]
Ordinara akvokaŝtano, dolĉa akvokaŝtano aŭ ĉinia akvokaŝtano (Eleocharis dulcis) estas plantspecio el la familio de la Ciperacoj (Cyperaceae). La akvokaŝtano havas sian nomon pro la simileco de ĝia manĝebla tubero kun la kaŝtano. Ĝi absolute ne estas parenca al ĝi. Similas ankaŭ la frukto de la akvonukso (Trapa natans).
La castaña de agua china o simplemente castaña de agua (Eleocharis dulcis) es una planta de la familia Cyperaceae.
Los bulbos de la planta son las castañas de agua, con una pulpa blanca crujiente que se puede consumir cruda, ligeramente hervida, a la parrilla, en escabeche o en conserva. Esta planta viene de China.[1] Se la cultiva en arrozales inundados.[2] También se la conoce con el nombre de potoc de Filipinas.[3]
Esta planta no debe ser confundida con la especie Trapa natans, la cual igualmente se denomina como castaña de agua.
La castaña de agua china o simplemente castaña de agua (Eleocharis dulcis) es una planta de la familia Cyperaceae.
Vesikastanja (Eleocharis dulcis) on ruohomainen sarakasveihin kuuluva kosteikkokasvi, jonka mukulat ovat syötäviä. Marskimaalla kasvavan kasvin putkimaiset, lehdettömät korret kasvavat noin 1,5 metrin korkuisiksi. Vesikastanja kasvaa luonnonvaraisena Kiinassa, ja sitä viljellään laajalti eteläisen Kiinan ja Filippiinien riisipelloilla.
Vesikastanja kasvattaa juurakostaan rönsymäisiä juuria joiden päässä on monesti mukula. Varret ovat pyöreitä, sylinterimäisiä ja harmaan vihreitä, 15-60 cm korkeita, 1.5-3 mm paksuja. Varsien tyvissä kellertäviä tai ruskeahkoja lehtituppia, 2-20 cm. Kukinto on tasasoukka tähkylä joka on kooltaan 1,5-4 cm pitkä, 6-7 mm paksu. [1]
Vesikastanjan mukuloita käytetään paljon aasialaisissa keittiöissä. Kasvin pienillä, pyöreillä mukuloilla on rapea ja valkoinen malto, ja ne voidaan syödä kypsentämättömänä, keitettynä, grillattuna tai säilöttynä. Kiinassa se kuuluu esimerkiksi kantonilaiseen keittiöön kuuluviin dim sum -alkupaloihin, kuten vesikastanjakakkuihin.
Vesikastanjat ovat yksiä harvoista vihanneksista, jotka säilyvät rapeina kypsentämisen ja säilönnänkin jälkeen. Tämä johtuu eräistä fenoliyhdisteistä, jotka kiinnittävät mukulan soluseinät yhteen ristisidoksilla. Sama ominaisuus on esimerkiksi maakastanjalla ja intialaisella lootuskukalla.[2]
Mukulat sisältävät 90 % kuivapainostaan hiilihydraatteja, joista tärkkelystä on 60 %. Kasvi on myös ravintokuidun, riboflaviinin, B6-vitamiinin, kaliumin, kuparin ja mangaanin lähde. [3]
Vesikastanjaa ei pidä sekoittaa vesipähkinään.
Vesikastanja (Eleocharis dulcis) on ruohomainen sarakasveihin kuuluva kosteikkokasvi, jonka mukulat ovat syötäviä. Marskimaalla kasvavan kasvin putkimaiset, lehdettömät korret kasvavat noin 1,5 metrin korkuisiksi. Vesikastanja kasvaa luonnonvaraisena Kiinassa, ja sitä viljellään laajalti eteläisen Kiinan ja Filippiinien riisipelloilla.
Eleocharis dulcis
La châtaigne d'eau (Eleocharis dulcis) ou châtaigne d'eau chinoise (en chinois 马蹄 pinyin mǎtí) est une plante aquatique qui appartient à la famille des Carex (famille des Cyperaceae). Elle tient son nom vernaculaire de la ressemblance de son bulbe avec le fruit du châtaignier. En revanche, elle ne doit pas être confondue avec deux autres plantes aquatiques comestibles de la famille des Trapaceae, également désignées comme châtaignes d'eau 
: la mâcre nageante et la mâcre bicorne.
La châtaigne d'eau est une plante aquatique vivace. Elle présente quatre à six turions érigés, qui peuvent atteindre une hauteur de 1,5 mètre. Ils sont de forme foliacée, cylindrique et d'un diamètre de 3 à 7 mm. Les feuilles sont réduites à trois ou quatre folioles basales, de couleur brune ou noire. Les petites fleurs sont situées à l'extrémité des turions, dans des écailles cylindriques qui se chevauchent, de 1,5 à 4 cm de long et 6 à 7 mm de large. Les fruits sont des noix. Les racines sont des rhizomes filiformes, terminés à leur extrémité par des tubercules souterrains de 2,5 à 4 cm. L'intérieur de ces bulbes est blanc, avec une teneur en eau de 80 %, et ils sont entourés d'une peau écailleuse de 0,75 mm d'épaisseur. Sur ces tubercules se trouvent des bourgeons coniques[2],[3].
Certains oiseaux aquatiques, tels le canaroie semipalmé (Anseranas semipalmata) consomment les bulbes[4].
La châtaigne d'eau se prête à la cuisine et ne perd pas sa consistance croustillante même après une cuisson prolongée. Sa chair blanche a un goût sucré. Elle est pelée comme une pomme. Elle entre dans la composition de nombreux plats de la cuisine asiatique, mais peut également être consommée crue. Avec la prudence qui s'impose toutefois dans ce dernier cas, étant donné que la surface de la châtaigne d'eau est susceptible d'héberger la grande douve de l'intestin (Fasciolopsis buski parasite de l'homme et du porc) sous la forme de métacercaires infectieux enkystés[5].
L'amidon extrait des bulbes secs de la châtaigne d'eau est utilisé en Chine pour élaborer une boisson sucrée, tandis que la paille de la plante est tissée en nattes, paniers et chapeaux[3].
Cette plante aquatique est essentiellement cultivée dans les eaux stagnantes en Thaïlande, en Chine du Sud, à Taïwan, au Japon, aux Philippines et en Inde. La culture en dehors de ces zones se révèle extrêmement délicate, car la châtaigne d'eau a besoin d'une photopériode bien précise, qui n'existe qu'à proximité de l'équateur. Autrement les rendements chutent à un niveau tel qu'ils disqualifient cette culture à une fin alimentaire. La châtaigne d'eau est aussi cultivée au sud-est et au sud-ouest de l'Australie, où elle est disponible comme produit frais de juin à novembre. En dehors de cette période, on la trouve congelée ou en conserve[2].
La production mondiale a connu un important recul au cours des années 90. Ainsi il s'en récoltait 1600 tonnes en 1984 au Japon, et plus que 1200 en 1992. À Taïwan ce chiffre est passé de 1200 en 1992 à 860 en 1995. En 1997, la production australienne était d'environ 20 tonnes[2].
À l'occasion d'une prolifération d' Eleocharis dulcis dans un bassin de lagunage industriel, visant à épurer des effluents de la mine d'uranium Ranger (Australie), une étude[6] publiée en 2004 a montré que cette plante se montre capable de fortement bioaccumuler certains contaminants, dont l'uranium présent dans l'eau, au point de la considérer comme plante utile pour la phytoépuration de ce métal qui retrouvé en « quantités importantes » dans les racines et « relativement peu » dans les tiges [6]) ce qui limite les risques de rediffusion rapide de l'uranium dans l'environnement par des herbivores. Cette capacité a été confirmée et mieux comprise à la suite de cultures en microcosme en milieu contaminé contrôlé. On y a montré que c'est dans la colonne d'eau plutôt que dans les sédiments que E. dulcis prélevait l'uranium qu'elle bioaccumule via une translocation vers les racines et rhizomes[6]. Ce processus d'accumulation par translocation « basipète » (vers les racines) est cependant lent, ne commençant (en microcosme) qu'après environ un mois d'exposition[6].
Eleocharis dulcis
La châtaigne d'eau (Eleocharis dulcis) ou châtaigne d'eau chinoise (en chinois 马蹄 pinyin mǎtí) est une plante aquatique qui appartient à la famille des Carex (famille des Cyperaceae). Elle tient son nom vernaculaire de la ressemblance de son bulbe avec le fruit du châtaignier. En revanche, elle ne doit pas être confondue avec deux autres plantes aquatiques comestibles de la famille des Trapaceae, également désignées comme châtaignes d'eau : la mâcre nageante et la mâcre bicorne.
Planda uisciúil bliantúil a shnámhann go saor. Dúchasach do réigiúin theo san Eoraip, an Áise is an Afraic, agus tógtha isteach i réigiúin eile. Na fréamhacha glas, na bláthanna bán ina gcnotaí 4 pheiteal, an lann rombach, an gas le seomra aeir ann. Na torthaí adhmadach triantánach le 2-4 dhealg. Fásann sé go tapa, agus déanann mataí tiubha a shnámhann is a choisceann bealaí uisce. Is bunbhia in an-chuid den Áise an toradh, lán de stáirse is saill. Na castáin inite a dhíoltar san Eoraip, is minic nach fíorchastáin uisce iad ach torthaí na cíbe.
Purun tikus (Eleocharis dulcis; sinonim E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, E. tumida) adalah ilalang mirip rumput yang dapat dimakan umbinya. Berbentuk tabung dengan batang hijau berdaun yang tumbuh hingga 1,5 meter.
Bahasa Inggris: Chinese water chestnut, (aksara Cina tradisional: 荸薺; aksara Cina disederhanakan: 荸荠; hanyu pinyin: bíqi, 馬蹄; pinyin:mǎtí, Bahasa Vietnam: củ mã thầy (bagian uatara) dan củ năng (bagian selatan), Bahasa Thai: somwang (สมหวัง), Bahasa India: Singhada, shingada atau singoda.
Purun tikus (Eleocharis dulcis; sinonim E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, E. tumida) adalah ilalang mirip rumput yang dapat dimakan umbinya. Berbentuk tabung dengan batang hijau berdaun yang tumbuh hingga 1,5 meter.
La castagna d'acqua cinese (Eleocharis dulcis (Burm.f.) Trin. ex Hensch.) è una pianta semi-acquatica presente in Asia, in Australia, nell'Africa tropicale e in numerose isole dell'Oceano Indiano e del Pacifico.[1] La pianta è coltivata da secoli in Cina per i suoi bulbi commestibili dal sapore dolce.[2]
La castagna d'acqua cinese è una pianta perenne che raggiunge un'altezza compresa tra i 40 e i 135 cm; occasionalmente, nella zona del Dieng Plateau (sull'isola di Giava), sono stati osservati anche esemplari alti 2 m. Vive in zone umide, sia d'acqua dolce che d'acqua salmastra, nelle paludi d'acqua dolce, negli stagni e ai margini delle foreste di mangrovia; a volte infesta anche i campi di riso.
Dal corto rizoma si propagano lunghi stoloni, che culminano spesso in tuberi lunghi fino a 4 cm, di forma rotonda, commestibili. Gli steli sono cilindrici, cavi, di colore variabile tra il grigio e il verde lucido, e privi di foglie; queste ultime formano in pratica una guaina di colore violaceo alla base degli steli. Le infiorescenze formano una singola spighetta all'apice dello stelo di colore bruno, lunga dai 15 ai 60 mm e larga dai 3 ai 6 mm.[3]
Le castagne d'acqua cinesi sono il cibo preferito di alcune specie di uccelli, quali ad esempio la gru brolga (Grus rubiconda) e l'oca gazza (Anseranas semipalmata), che scavano nel fango per cibarsi dei tuberi.[4]
Pur crescendo spontanea in diverse zone tropicali della Terra, Eleocharis dulcis è stata domesticata solo in Cina e in Vietnam, dove sono state selezionate varietà capaci di sviluppare tuberi più grandi e più dolci rispetto alle piante selvatiche. I bulbi vengono piantati in primavera e raccolti in autunno; il loro immagazzinamento in un luogo fresco può permettere di conservarli per qualche mese.[5]
In Cina ne esistono due grandi varietà, una coltivata per produrre tuberi da mangiare freschi o cucinati e l'altra usata per estrarre amido. Una volta sbucciati, i primi sono mangiati crudi principalmente in inverno e in primavera; tagliati o triturati sono un ingrediente importante per alcuni piatti della cucina regionale di Guangdong. La farina ricavata dalla macinazione può essere usata per budini, frittelle o dolci, tra i quali uno molto popolare chiamato ma-t'ai-ko. La consumazione di tuberi crudi può tuttavia trasmettere all'uomo un parassita dell'intestino, il Fasciolopsis buski, responsabile della fasciolopsiasi umana.[5]
I tuberi di Eleocharis dulcis vengono anche consumati dopo essere stati cucinati al vapore o bolliti. L'amido, estratto dall'altra varietà coltivata, è usato come agente addensante oppure nelle fritture.[5] Nelle isole del Pacifico, pur non essendo usata tradizionalmente come fonte di cibo, Eleocharis dulcis rivestiva una notevole importanza presso le popolazioni indigene: gli steli di tale pianta, infatti, venivano essiccati ed appiattiti per essere poi tessuti. In tal modo si producevano stuoie, culle per neonati e coperte; a Tonga erano impiegati per tessere il ta' ovala, l'abito formale tradizionale indigeno.[6] Presso alcuni popoli indigeni della Nuova Guinea gli steli erano usati per confezionare i gonnellini usati dalle donne.[3][7]
Eleocharis dulcis è stata identificata per la prima volta in una collezione proveniente dall'India e chiamata Andropogon dulce da Nicolaas Laurens Burman nel 1768. Nel 1833 Carl Bernhard von Trinius spostò la specie nel genere Eleocharis.[6]
Sinonimi:
La castagna d'acqua cinese (Eleocharis dulcis (Burm.f.) Trin. ex Hensch.) è una pianta semi-acquatica presente in Asia, in Australia, nell'Africa tropicale e in numerose isole dell'Oceano Indiano e del Pacifico. La pianta è coltivata da secoli in Cina per i suoi bulbi commestibili dal sapore dolce.
Sengkuang cina
illustration circa 1880[1] Pengelasan saintifik Alam: Plantae (tanpa pangkat): Angiosperms (tanpa pangkat): Monocots (tanpa pangkat): Commelinids Order: Poales Keluarga: Cyperaceae Genus: Eleocharis Spesies: E. dulcis Nama binomial Eleocharis dulcisSengkuang cina atau buah berangan air (Eleocharis dulcis) adalah rusiga seperti rumput berasal dari Asia (China, Jepun, India, Filipina, dan lain-lain), Australia, Afrika tropika, dan pulau-pulau Lautan Pasifik dan Lautan Hindi.[2] Ia ditanam di banyak negara untuk umbisinya.[3]
Sengkuang cina adalah sayur-sayuran akuatik yang tumbuh di paya, dalam air, di dalam lumpur. Ia mempunyai daun batang berbentuk tiub hijau yang tumbuh kepada kira-kira 1.5 meter.
Umbisi kecil bulatnya mempunyai isi putih yang bersih dan boleh dimakan mentah, celur, atau panggang dan biasanya adalah jeruk atau tin. Ia adalah bahan popular dalam masakan Cina. Di China, ia paling sering dimakan mentah, kadang-kadang dimaniskan. Ia juga boleh dikisar menjadi bentuk tepung dan digunakan untuk membuat kek sengkuang cina, yang biasa sebagai sebahagian daripada masakan dim sum. Ia adalah jarang di kalangan sayur-sayuran kerena sering masih rangup walaupun selepas dimasak atau ditinkan, kerana dinding sel mereka adalah bersilang dan diperkukuhkan oleh sebatian fenolik tertentu, seperti oligomer daripada asid ferulik.[4] Ciri ini dikongsi oleh sayur-sayuran lain termasuk cyperus esculentus dan akar teratai.[5]
Umbisinya kaya dengan karbohidrat (kira-kira 90% berat kering), terutamanya kanji (kira-kira 60 peratus berat kering), dan juga sumber serat makanan yang baik, riboflavin, vitamin B6, kalium, tembaga dan mangan.[6]
Jika dimakan mentah, permukaan tumbuhan boleh berpotensi menyebar fasciolopsiasis.[7]
Sengkuang cina mentah adalah sedikit manis dan sangat rangup. Sengkuang cina rebus mempunyai tekstur yang kuat dan sedikit rangup, dengan rasa yang sangat ringan dan sedikit berkacang, jadi rasanya dengan mudah boleh mengatasi perasa atau sos lain jika dimasak bersama. Sengkuang cina sering digabungkan dengan pucuk rebung, ketumbar, halia, minyak bijan dan kacang polong. Sayur-sayuran campuran kukus atau tumis sering mengandungi sengkuang cina. Ia sering digunakan dalam hidangan mi atau nasi.[8]
Sengkuang cina (Cina tradisional: 荸薺; Cina mudah: 荸荠; hanyu pinyin: bíqi, 馬蹄; pinyin:mǎtí) berasal dari China dan ditanam secara meluas dalam sawah padi di selatan China dan beberapa bahagian di Filipina, di mana ia dipanggil apulid. Di Vietnam, ia dipanggil củ mã thầy (di Utara) dan củ năng (di Selatan) dan merupakan bahan utama bánh củ năng hấp, chè mã thầy. Di Thailand, ia dipanggil somwang (สมหวัง) dan ia sering digunakan dalam pencuci mulut, tabtim krob (ทับทิมกรอบ). Di India, ia dikenali umum sebagai Singhada, shingada, atau singoda.
Sengkuang cina atau buah berangan air (Eleocharis dulcis) adalah rusiga seperti rumput berasal dari Asia (China, Jepun, India, Filipina, dan lain-lain), Australia, Afrika tropika, dan pulau-pulau Lautan Pasifik dan Lautan Hindi. Ia ditanam di banyak negara untuk umbisinya.
Sengkuang cina adalah sayur-sayuran akuatik yang tumbuh di paya, dalam air, di dalam lumpur. Ia mempunyai daun batang berbentuk tiub hijau yang tumbuh kepada kira-kira 1.5 meter.
Zie artikel waternoot, ook wel Indische of Europese waterkastanje genoemd. De Chinese waterkastanje (Eleocharis dulcis, synoniemen E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, E. tumida) is een waterbies die behoort bij de cypergrassen. De Chinese waterkastanje wordt geteeld voor zijn eetbare wortelknollen. Het heeft buisvormige, bladloze groene stengels, die tot ongeveer 1,5 meter hoog worden. De plant groeit in moerassen in de modder onder water.
De kleine, ronde knollen worden onder de naam waterkastanje als een groente gebruikt. De knollen hebben helder wit vlees en kunnen rauw worden gegeten, licht gekookt of gegrild, en ze worden vaak ingemaakt. Het is een veel gebruikt ingrediënt in Chinese gerechten, maar het wordt meestal rauw gegeten, soms gezoet. Het kan ook worden vermalen tot meel, dat wordt gebruikt voor het maken van waterkastanjetaart en het is vaak onderdeel van dimsumgerechten. Ze zijn ongewoon als groenten door de blijvende knapperigheid, zelfs na het koken of in blik, omdat de celwanden kruisgewijs verbonden zijn en versterkt met bepaalde fenolen. Deze eigenschap wordt gedeeld met de wortel van de heilige lotus.
De knollen zijn rijk aan koolhydraten (ongeveer 90 procent van het drooggewicht), met name zetmeel (ongeveer 60 procent van het drooggewicht), en ze zijn ook een goede bron van voedingsvezels, riboflavine, vitamine B6, kalium, koper en mangaan.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Eleocharis dulcis op Wikimedia Commons. De Chinese waterkastanje (Eleocharis dulcis, synoniemen E. equisetina, E. indica, E. plantaginea, E. plantaginoides, E. tuberosa, E. tumida) is een waterbies die behoort bij de cypergrassen. De Chinese waterkastanje wordt geteeld voor zijn eetbare wortelknollen. Het heeft buisvormige, bladloze groene stengels, die tot ongeveer 1,5 meter hoog worden. De plant groeit in moerassen in de modder onder water.
Multimedia w Wikimedia Commons Ponikło słodkie, ponikło bulwiaste (Eleocharis dulcis) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych (turzycowatych). Występuje na terenach podmokłych w Afryce tropikalnej i południowej, w Azji południowej i wschodniej, w Australii i na wyspach Oceanii. Poza tym rozpowszechniony jest w strefie tropikalnej jako roślina uprawna[2]. Jadalne podziemne bulwy nazywane są "kasztanami" lub "orzechami" (ang. chinese water-chestnut)[3]. Bulwy tworzą się na końcach poziomo rozrastających się kłączy, z nich też wyrastają nadziemne, rurkowate pędy i liście osiągające do 2 m wysokości[3]. Spożycie surowej rośliny grozi infekcją larwami przywry Fasciolopsis buski.
Bulwy cenione są jako składnik potraw orientalnych, wykorzystywane są np. w kuchni chińskiej i wietnamskiej. Lekko słodkawe w smaku, charakteryzują się trwałą chrupkością. Gotowane kasztany wodne podawane są z sosami lub przyprawami z daniami z ryżu. Wykorzystywane są też w nadzieniu pierogów.
Ponikło słodkie, ponikło bulwiaste (Eleocharis dulcis) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych (turzycowatych). Występuje na terenach podmokłych w Afryce tropikalnej i południowej, w Azji południowej i wschodniej, w Australii i na wyspach Oceanii. Poza tym rozpowszechniony jest w strefie tropikalnej jako roślina uprawna. Jadalne podziemne bulwy nazywane są "kasztanami" lub "orzechami" (ang. chinese water-chestnut). Bulwy tworzą się na końcach poziomo rozrastających się kłączy, z nich też wyrastają nadziemne, rurkowate pędy i liście osiągające do 2 m wysokości. Spożycie surowej rośliny grozi infekcją larwami przywry Fasciolopsis buski.
Eleocharis dulcis é uma espécie de plantas com flor pertencente ao género Eleocharis da família Cyperaceae, com habitat em pântanos e zonas húmidas do leste da Eurásia. A espécie é cultivada em algumas regiões pelos seus cormo conhecidos como castanhas-de-água, ricos em amidos, consumidos em natureza ou usados para produzir farinhas.
Os cormos da planta são as castanhas-de-água, com uma polpa blanca, estaladiça, que se pode consumir crua, ligeiramente fervida ou em purés e bolos. Esta planta tem origem na China,[1] onde é cultivada em arrozais inundados.[2] Tem se comercializa com o nome de potoc das Filipinas.[3]
Esta planta não deve ser confundida com a espécie Trapa natans, a qual igualmente se denomina «castanha-de-agua».
Eleocharis dulcis é uma espécie de plantas com flor pertencente ao género Eleocharis da família Cyperaceae, com habitat em pântanos e zonas húmidas do leste da Eurásia. A espécie é cultivada em algumas regiões pelos seus cormo conhecidos como castanhas-de-água, ricos em amidos, consumidos em natureza ou usados para produzir farinhas.
Kinesisk vattenkastanj (Eleocharis dulcis), kallas oftast vattenkastanj, men skall inte förväxlas med den inte särskilt närbesläktade sjönöten, som också kallas vattenkastanj.
Vattenkastanj är ett halvgräs i släktet småsävar, som odlas för sina ätliga underjordiska knölars skull. Den har tubformade gröna stammar som kan bli upp till 1,5 m höga.
Den kinesiska vattenkastanjen kommer ursprungligen från Kina, men odlas numera på vattendränkta fält runt om i Sydostasien.
De små rundade rotknölarna har krispigt vitt "kött" och äts råa, lätt kokta, grillade, inlagda eller konserverade. De är en populär ingrediens i många kinesiska maträtter, till exempel chop suey. I Kina äts de oftast råa, ibland en aning sötade. De kan även malas till mjöl som används för att göra vattenkastanjkaka, som är en del av dim sum-köket. De är, för att vara växter, ovanliga genom att förbli krispiga även efter det att de kokats eller konserverats. Detta beror på att deras cellväggar är korskopplade och förstärkta av vissa fenolföreningar, egenskaper som delas med andra grönsaker som förblir krispiga då de tillagats, såsom jordmandel och lotusrot.[1]
Knölarna innehåller huvudsakligen kolhydrater (cirka 90 % av torrvikten), framför allt stärkelse (60 % av torrvikten), men är också en god källa till kostfiber, vitamin B2, vitamin B6, kalium, koppar och mangan.[2]
Knölarna kan på ytan bära metacerkarier av Fasciolopsis buski, och om de äts råa, kan de därmed orsaka en parasitinfektion, som kallas Fasciolopsiasis.
Släktnamnet Eleocharis kommer av grekiskans helos (kärr). Charis är latin och betyder prydnad. Släktnamnet betyder sålunda en prydnad för kärr.
Artnamnet dulcis betyder söt, trevlig, angenäm.
Wikimedia Commons har media som rör Eleocharis dulcis.
Kinesisk vattenkastanj (Eleocharis dulcis), kallas oftast vattenkastanj, men skall inte förväxlas med den inte särskilt närbesläktade sjönöten, som också kallas vattenkastanj.
Vattenkastanj är ett halvgräs i släktet småsävar, som odlas för sina ätliga underjordiska knölars skull. Den har tubformade gröna stammar som kan bli upp till 1,5 m höga.
Багаторічна рослина заввишки 1 м. Має двостатеві квіти. Формує підземні бульбоцибулини.
Болотисті території, неглибокі водойми. Не витримує тіні. Росте в Азії, Австралії та тропічній Африці.
Хрусткі білі, чищені від коричневого лушпиння, бульбоцибулини водяного каштану мають вишуканий солодкий смак. Містять близько 36 % крохмалю. Вживаються у їжу сирим або вареним переважно у китайські кухні. Висушений та перемелений у борошно використовується для загущування соусів та створення хрусткої скоринки у смаженої їжі.
Це незавершена стаття про Осокові.Năng lùn, năng ngọt, năng bộp, cỏ năng, cỏ năng ống hay cỏ năng bông đơn, mã thầy là tên gọi của một loại cỏ năng mọc hoang trên những cánh đồng ngập nước (cả nước mặn và nước ngọt), thuộc chi Cỏ năng (Eleocharis), họ Cói (Cyperaceae), có danh pháp khoa học Eleocharis dulcis Burm.f.. Đây là loài bản địa của châu Á (Trung Quốc, Nhật Bản, Ấn Độ, Philippines...), Úc, nhiệt đới châu Phi, và nhiều quần đảo khác trong Thái Bình Dương và Ấn Độ Dương.[1] Chúng được thu hái và sử dụng như một loại rau ăn sống hoặc chế biến[2] nhiều món ăn tại Việt Nam. Củ của nó cũng ăn được nên có tên gọi là củ năng.
Cây năn ngọt có thể cao đến 1,5 m. Củ năn ngọt là một dạng giả thân hành. Củ năn ngọt giàu carbohydrat (khoảng 90% khối lượng tính theo chất khô), nhất là tinh bột (chiếm 60% chất khô). Loại củ này cũng giàu chất xơ, riboflavin, vitamin B6, kali, đồng, và mangan[3].
Thịt củ màu trắng, giòn và có thể dùng để ăn sống, luộc sơ, nướng, làm dưa món hoặc đóng hộp. Tại Trung Quốc, người ta còn nghiền củ năng ngọt thành bột để làm bánh. Đây là một trong số ít rau củ vẫn giữ được mùi vị đặc trưng ngay cả sau khi được nấu chín hoặc đóng hộp, bởi vì thành tế bào thịt củ tạo nên các liên kết chéo và được củng cố bởi các hợp chất phenol. Một số loại củ cũng có tính chất tương tự, như là củ sen[4].
Nếu không được nấu chín, củ năng ngọt có thể là tác nhân truyền Fasciolopsiasis gây bệnh.
Năng lùn, năng ngọt, năng bộp, cỏ năng, cỏ năng ống hay cỏ năng bông đơn, mã thầy là tên gọi của một loại cỏ năng mọc hoang trên những cánh đồng ngập nước (cả nước mặn và nước ngọt), thuộc chi Cỏ năng (Eleocharis), họ Cói (Cyperaceae), có danh pháp khoa học Eleocharis dulcis Burm.f.. Đây là loài bản địa của châu Á (Trung Quốc, Nhật Bản, Ấn Độ, Philippines...), Úc, nhiệt đới châu Phi, và nhiều quần đảo khác trong Thái Bình Dương và Ấn Độ Dương. Chúng được thu hái và sử dụng như một loại rau ăn sống hoặc chế biến nhiều món ăn tại Việt Nam. Củ của nó cũng ăn được nên có tên gọi là củ năng.
Небольшие шаровидные клубнелуковицы имеют хрустящую белую мякоть и коричневую скорлупу. Внешне клубнелуковицы очень напоминают плоды каштана (однако, в отличие от него, являются однодольными, как и плоды конского каштана). Их можно есть сырыми, слегка проваренными, жареными или маринованными, однако при употреблении в пищу без термической обработки растение может стать причиной фасциолопсидоза, вызываемого трематодой Fasciolopsis buski.
Клубнелуковицы болотницы являются компонентом многих блюд китайской кухни. В Китае их обычно едят сырыми, слегка подслащёнными. Их можно также размалывать в муку, которую используют для выпечки особых пирожных. В отличие от многих других съедобных овощей, клубнелуковицы сохраняют хрустящую мякоть даже после термической обработки или маринования, поскольку стенки их клеток связаны друг с другом и укреплены феноловыми соединениями, чем напоминают земляной миндаль и корень лотоса[3].
Клубнелуковицы богаты углеводами (около 90 % сухой массы, в особенности крахмалом (около 60 % сухой массы), а также являются богатым источником диетического волокна, рибофлавина, витамина B6, калия, меди и марганца[4].
На вкус водяной каштан сладковатый с очень слабым ореховым привкусом, который легко заглушается различными соусами. Отваренные водяные каштаны имеют твёрдую и немного хрустящую консистенцию. При приготовлении блюд водяные каштаны часто сочетаются с побегами бамбука, кориандром, имбирём, кунжутным маслом и горохом. Их часто добавляют в макаронные или рисовые блюда[5].
В Таиланде слегка вареные плоды добавляют в различные десерты, в основном приготовленные на основе колотого льда и кокосового молока. В частности популярен десерт с подкрашенными в красный цвет водяными орехами Тхаптхим Кроп[en] (тайск. ทับทิมกรอบ), что дословно переводится как хрустящие рубины.
Небольшие шаровидные клубнелуковицы имеют хрустящую белую мякоть и коричневую скорлупу. Внешне клубнелуковицы очень напоминают плоды каштана (однако, в отличие от него, являются однодольными, как и плоды конского каштана). Их можно есть сырыми, слегка проваренными, жареными или маринованными, однако при употреблении в пищу без термической обработки растение может стать причиной фасциолопсидоза, вызываемого трематодой Fasciolopsis buski.
Клубнелуковицы болотницы являются компонентом многих блюд китайской кухни. В Китае их обычно едят сырыми, слегка подслащёнными. Их можно также размалывать в муку, которую используют для выпечки особых пирожных. В отличие от многих других съедобных овощей, клубнелуковицы сохраняют хрустящую мякоть даже после термической обработки или маринования, поскольку стенки их клеток связаны друг с другом и укреплены феноловыми соединениями, чем напоминают земляной миндаль и корень лотоса.
Клубнелуковицы богаты углеводами (около 90 % сухой массы, в особенности крахмалом (около 60 % сухой массы), а также являются богатым источником диетического волокна, рибофлавина, витамина B6, калия, меди и марганца.
На вкус водяной каштан сладковатый с очень слабым ореховым привкусом, который легко заглушается различными соусами. Отваренные водяные каштаны имеют твёрдую и немного хрустящую консистенцию. При приготовлении блюд водяные каштаны часто сочетаются с побегами бамбука, кориандром, имбирём, кунжутным маслом и горохом. Их часто добавляют в макаронные или рисовые блюда.
В Таиланде слегка вареные плоды добавляют в различные десерты, в основном приготовленные на основе колотого льда и кокосового молока. В частности популярен десерт с подкрашенными в красный цвет водяными орехами Тхаптхим Кроп[en] (тайск. ทับทิมกรอบ), что дословно переводится как хрустящие рубины.
關於其他名為「慈姑」的植物，請見「慈姑 (消歧義)」。荸薺[註 1]（英文：Chinese water chestnut，学名：Eleocharis dulcis），又名马蹄、水栗、凫茈、慈姑、乌芋、菩荠、地梨、芍[註 2]、马薯，是莎草科荸荠属一种。
荸薺是多年生水生草本植物，地下有匍匐茎，先端膨大为球茎（地下变态茎），球茎扁圆形，表面平滑，老熟后呈深栗色或枣红色，有环节3-5圈，并有短喙状顶芽及侧芽，依品种不同，球茎直径10--50毫米。地上茎直立丛生，管状浓绿色，有节，节上生膜状退化叶，穗状花序，褐色花，瘦果，性喜温暖湿润，不耐寒。
原产印度，中国主要分布于江苏、安徽、浙江、广东、湖北、湖南，台灣原分佈於北部水田，甜荸薺近年產於嘉義水上鄉。
荸荠口感甜脆，营养丰富，含有蛋白质、脂肪、粗纤维、胡萝卜素、维生素B、维生素C、铁、钙和碳水化合物。可以用来烹调，并可制淀粉。广东小吃马蹄糕，就是用荸荠所制的、稱為「馬蹄粉」的淀粉所制。它的纤维是球状的，容易吸附杂物，有很好的清理肠道功能。若要生吃一定要把芽眼和外皮彻底清除，否则易導致薑片蟲卵進入腸道寄生。
シログワイ（白慈姑、英: water chestnut、学名: Eleocharis dulcis、別名：イヌクログワイ/犬黒慈姑）は、カヤツリグサ科の植物。根茎には、レンコンに似た食感と味があり、美味である。
インド原産の、多年生、水性の草本で、日本に広く分布するクログワイに似るが、より大型で、高さ1mを越える。また、穂が白っぽくなる。日本の正月などに食べるオモダカ科のクワイとは別科の植物で、根茎の食感も大きく異なる。
日本南西部や中国南部から太平洋諸島、オーストラリアまで、またマレーシア、インドを経てアフリカにまで分布する。日本では本州南岸の一部から九州、琉球列島に産するが、栽培からの逸出であるとも言われる。栽培種であるオオクログワイは芋が大きくて直径2-3cmに達する。寒冷には弱い。
中国名は荸薺（ビーチ、ピンイン：bíqi）。中国の別名に、馬蹄、水栗、水芋、芍、鳧茈、鳧茨、烏芋、烏茨、菩薺、葃菇、勃臍、馬薯などがある。
栗のような形で水中にできるため、英語では、ウォーターチェスナッツ（英: water chestnuts）と呼ばれる。
中華料理で俗に黒慈姑（くろぐわい）と言われるものは、和名をオオクログワイ(またはシナクログワイ E. dulcis var. tuberosa (Roxb.) T.Koyama)といい、シログワイの栽培品である。台湾、中国南部からタイなどのインドシナ方面で、根茎(芋)を目的に水田で栽培される。中国の主産地は、江蘇省、安徽省、浙江省、広東省など、長江、珠江のような大河の下流域の低湿地。春から初夏にかけて根茎で栽培をし、冬に収穫する[1]。
野菜、あるいはデンプン源として利用される。根茎の食感はさっと加熱したレンコンのようにシャキシャキしており、少し甘味がある。ナシにした食味のものもあり、果物のように生食もされる。根茎の水分は70％程度、デンプンは20％程度、タンパク質を2％強含む。食物繊維も多いため、整腸作用がある。
中華料理では、根茎の皮をむいて炒め物にするほか、つぶして、米の粉などと合わせて、揚げ団子を作ったり、細かく刻んで、シロップ煮にしたり、「馬蹄爽」などと呼ばれる清涼飲料水の材料にもする。デンプンは、砂糖を加えて、湯で練って蒸し、広東料理で「馬蹄糕」と呼ばれる餅状の点心などに加工される。「馬蹄糕」はそのまま食べるほか、鉄板焼きにされることも多い。
日本には水煮の缶詰の形で輸入されており、中華料理店の業務用などに使われているが、日本でも古くから食用としていた形跡があり、青森県亀岡の縄文遺跡から出土している。
漢方薬としては根茎が利用される。汁に解熱、利尿、去痰作用があるとされる。性は甘、寒。特有成分としてプチイン(Puchiin)を含み、抗菌作用があるが、熱には弱い[2]。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 シログワイ（白慈姑、英: water chestnut、学名: Eleocharis dulcis、別名：イヌクログワイ/犬黒慈姑）は、カヤツリグサ科の植物。根茎には、レンコンに似た食感と味があり、美味である。
남방개(학명: Eleocharis dulcis 엘레오카리스 둘키스[*])는 사초과의 여러해살이풀이다.[2]
키는 40~80cm이고, 꽃색은 녹색이다.[3] 꽃대는 둥글고 지름이 2~5mm인데, 회록색이고 밋밋하지만 격막이 있기 때문에 마르면 마디가 있는 것처럼 보인다.[3] 꽃줄기 끝에 길이 2~4cm, 지름 3~4mm인 원기둥꼴 꽃이삭이 핀다.[2][3] 비늘조각은 길이가 5~6mm이고 백록색이며, 모양은 넓은 긴둥근꼴이고 끝이 자른꼴이다.[3] 암술대는 짧은 세모꼴이고 반상체가 뚜렷하지 않으며, 암술머리는 3개이고 바늘같이 가는 꽃덮개 갈래조각이 6~8개 있다.[3] 잎은 칼집 모양이고 줄기를 싼다.[2] 잎집은 길이가 5~20cm이고, 부분적으로 붉은 빛이 돈다.[3] 열매는 길이가 2mm정도인 수과인데, 거꿀달걀 모양 둥근꼴이고 황갈색이며 밋밋하다. 뿌리줄기가 옆으로 길게 뻗고, 끝에 덩이줄기가 달린다.[3]
아프리카 (가나, 감비아, 기니, 나이지리아, 남아프리카공화국, 라이베리아, 마다가스카르, 말리, 모리셔스, 보츠와나, 부르키나파소, 세네갈, 세이셸, 시에라리온, 우간다, 잠비아, 케냐, 코트디부아르, 탄자니아, 토고) 및 아시아 태평양 (누벨칼레도니, 말레이시아, 미얀마, 베트남, 북마리아나 제도, 사모아, 스리랑카, 오스트레일리아, 인도, 인도네시아, 일본, 중국, 타이완, 태국, 통가, 파키스탄, 파푸아뉴기니, 피지, 필리핀) 지역 원산이다.[4]
.jpg)
