Multimedia w Wikimedia Commons Tasmanowal dziobogłowy[3] (Tasmacetus shepherdi) – gatunek ssaka z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).
Rodzaj i gatunek opisany naukowo po raz pierwszy przez W. Olivera w 1937 roku na łamach czasopisma Proceedings of the Zoological Society of London[4]. Jako miejsce typowe autor wskazał plażę w Ohawe, w prowincji Taranaki na Wyspie Północnej należącej do Nowej Zelandii[4]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Tasmacetus – tasmanowal[3][5].
Występuje w wodach przybrzeżnych i otwartych morzach wokół Nowej Zelandii, Argentyny i Chile.
Tasmanowal dziobogłowy został odkryty dopiero w 1933 i od tego czasu obserwowano niewiele osobników tego gatunku. Do niedawna sądzono, że występuje on tylko w morzach oblewających Nową Zelandię, jednak w latach siedemdziesiątych stwierdzono jego obecność również u wybrzeży Argentyny i Chile. Wal ten zajmuje w swojej rodzinie szczególne miejsce ze względu na niezwykłe uzębienie: w żuchwie oprócz paru dużych zębów na przodzie znajduje się jeszcze co najmniej 12 mniejszych zębów, a ponadto około 10 par zębów w górnej szczęce. Wyglądem i zwyczajami przypomina pozostałe gatunki zyfiowatych. Prawdopodobnie żywi się głównie głowonogami i rybami.
Nic nie wiadomo na temat rozmnażania tego gatunku.
Tasmanowal dziobogłowy (Tasmacetus shepherdi) – gatunek ssaka z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).
